«Οἱ Μεικτοί Γάμοι» (γ΄).

†. Ἐνθυμεῖσθε, εὐρισκόμενοι πάντοτε εἰς τό βιβλίον τοῦ Τωβίτ στό μεγάλο του θέμα ἐκεῖνο τό μνημειῶδες, πού εἶναι ἡ διαθήκη του ἡ πνευματική πρός τόν γιό του τόν Τωβία, μένει εἰς ἐκεῖνο τό σημεῖο πού λέγαμε καί τήν περασμένη φορά, εἶναι στόν δωδέκατο στίχο τοῦ τετάρτου κεφαλαίου, ὅτι «πρόσεξε παιδί μου, οἱ μεικτοί γάμοι δέν εἶναι καλοί». Καί σᾶς ἔλεγα ἤδη τήν περασμένη καί τήν προπερασμένη φορά (ἐλπίζω σήμερα νά τελειώσω τό θέμα αὐτό), ὅτι «πρόσεξε, δέν θά παντρευτεῖς γυναῖκα πού εἶναι ἔξω ἀπό τόν λαό μας».

     «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν (:ξένη) ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου, διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν (:διότι εἴμεθα παιδιά προφητῶν) Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Αὐτό λέγει ὁ Τωβίτ στόν Τωβία, θά τό δοῦμε ἀκόμα στή συνέχεια, νά τό ἀναλύσουμε. Λέγαμε δέ τήν περασμένη φορά ὅτι ρητῶς φαίνεται αὐτό στήν Ἁγία Γραφή. Ὅταν ἤθελε νά παντρευτεῖ μία γυναῖκα ὁ Σαμψών, ὁ Κριτής καί ἡ γυναῖκα αὐτή δέν ἦτο παρά Φιλισταία, τοῦ λέγουν οἱ γονεῖς του: «Παιδί μου, δέν χάθηκαν», λέγει, «οἱ γυναῖκες ἀπό τόν δικό μας τόν λαό. Χάθηκαν; Γιατί θές νά παντρευτεῖς μία τέτοια γυναῖκα;». Ἀκόμη σᾶς εἶχα πεῖ, ἄ, προσέξτε, ἄλλο ὅτι πολλά λάθη τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεός τά ἐκμεταλλεύεται καί βγάζει κάτι καλό. Αὐτό εἶναι ἄλλη παράγραφος. Αὐτό ὅμως δέν καταργεῖ τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ. Καθόλου μάλιστα! 

     Ἤ ἀκόμα σᾶς ἔλεγα ὃτι ὁ Σολομῶν εἶχε γυναῖκες -περισσότερες τῆς μιᾶς δηλαδή- οἱ ὁποῖες ἦτο ἀλλότριες καί οἱ ὁποῖες εἶχαν στήσει τούς ναούς λατρείας τῶν θεοτήτων πού πίστευαν καί ἐλάτρευαν, μέσα εἰς αὐτήν τήν Ἱερουσαλήμ. Ἤτανε πάρα πολύ ἄσχημο νά ὑπάρχει ὁ ὁμώνυμος Ναός πρός τόν ἀληθινό Θεό καί ταυτόχρονα νά ὑπάρχουν κι ἄλλοι ναοί πού νά ἐλατρεύοντο τά εἴδωλα. Φυσικά αὐτό στάθηκε αἰτία, νά τιμωρήσει ὁ Θεός τόν Σολομῶντα, ὄχι ἀκριβῶς τόν ἴδιο, εἶπε «Θά τιμωρήσω τούς ἀπογόνους σου», μέ ἀποτέλεσμα νά χωριστεῖ ὁ λαός σέ δύο κράτη! Δύο κράτη! Τό λεγόμενο «Βόρειον Βασίλειον» καί τό λεγόμενο «Νότιον Βασίλειον», καί μάλιστα κάποτε νά κάνουν καί πόλεμο μεταξύ τους. Βλέπετε τί φοβερά ἀποτελέσματα ἔχουμε ὅταν δέν τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Σᾶς εἶπα ἀκόμη ὅτι στήν Εὐρώπη κάτι παρόμοιο ἤδη τελεσιουργεῖται, ὅταν στήνονται τζαμιά τῶν Ἀράβων, μουσουλμανικά τζαμιά, καί -ἤδη τό ἄκουσα αὐτό, τό διάβασα- ἀρχίζουν νά αἰσθάνονται στήν Εὐρώπη τόν κίνδυνο τῶν Ἀράβων.

     Ἀλλά ἀκόμη οἱ γυναῖκες οἱ ἀλλότριες -οἱ ξένες, δηλαδή, οἱ γυναῖκες- ἀσκοῦν πολλά πράγματα μέσα στήν συζυγία τους, καί θέτουν τήν πατρίδα τους καί τήν θρησκεία τους, πιό πάνω ἀπό τόν γάμο τους. Δηλαδή δέν βλέπουν καί νά ποῦν ὅτι «ἐγώ τόν ἄνδρα μου ἀγαπῶ» -κυρίως οἱ γυναῖκες ἔ;- ἀλλά πατρίδα καί θρησκεία τά βάζουν πιό πάνω ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ συζύγου. Αὐτό τό εἴδαμε εἰς τήν Δαλιδά πού τήν ἤθελε γιά γυναῖκα του ὁ Σαμψών, ἡ ὁποία οὔτε λίγο-οὔτε πολύ, ἦτο κατάσκοπος τοῦ Σαμψών ὑπέρ τοῦ λαοῦ της. Σέ βαθμό μάλιστα νά τοῦ ἀποσπάσει τό μυστικό «ποῦθε ἡ δύναμή του;» κ.λπ. κ.λπ.». Ἀλλά πρό τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου, δηλαδή πρό τοῦ 1939 πού κηρύχτηκε ὁ πόλεμος στήν Εὐρώπη, εἴχαμε ἕνα παρόμοιο φαινόμενο. Πολλοί ἀπό τήν Ἑλλάδα πήγαιναν νά μαθητεύσουν στήν Σχολή Πολέμου ἤ ἀκόμη καί σέ ἄλλες σχολές γιά μιά μετεκπαίδευση… κ.λπ. καί ἐκεῖ φρόντιζαν οἱ Γερμανοί νά προωθοῦν γυναῖκες γιά συζύγους τῶν νέων μας πού πήγαιναν ἐκεῖ νά σπουδάσουν, προπαντός δέ τῶν στρατιωτικῶν σχολῶν, ἰδίως τῆς Σχολῆς Πολέμου. Γιατί; Διότι ἡ Γερμανίδα πρῶτα θά βάλει τήν πατρίδα της καί μετά θά βάλει τόν γάμο της. Κι αὐτές οἱ γυναῖκες λίγο ἤ πολύ ἐπηρέαζαν τούς συζύγους των κατοπινά, ὅταν εἴχαμε πιά τόν γερμανικό πόλεμο, ὑπέρ τῆς πατρίδος των. Αὐτό δέ τότε ἐλέγετο εἰς ὑπερθετικόν βαθμόν. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ὅτι καί εἰς αὐτό τό σημεῖο ὑπάρχει ἕνας κίνδυνος. 

     Ἀλλά ὑπάρχουν κι ἄλλοι λόγοι. Θά τούς ἀπαριθμήσω ὅσο τό δυνατόν γρηγορώτερα-συντομώτερα. Καί πρῶτα ὑπάρχουν θέματα πίστεως. Δηλαδή ὅταν γίνει ἕνας γάμος μέ ἀλλόπιστον, βέβαια ὅπως εἶναι ὁ μουσουλμάνος ἤ ἡ μουσουλμανίδα, ὁ βουδιστής ἤ ἡ βουδίστρια, ἕνας τέτοιος γάμος βέβαια εἶναι ἀδύνατον νά γίνει, εἶναι ἀδύνατον. Δηλαδή δέν μπορεῖ ὁ ὀρθόδοξος ἱερεύς νά παντρέψει ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι (ὁ ἕνας) ἄλλης θρησκείας. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἐνομοθετήθη -κατά δυστυχίαν αὐτό- ὁ πολιτικός γάμος. Γιά νά ξεπεραστεῖ αὐτό τό ἐμπόδιο, σάν μιά διέξοδος σ’ αὐτήν τήν σαρκική τους ἐπιθυμία. Βέβαια, περιττόν νά σᾶς πῶ ὅτι ὁ πολιτικός γάμος (κι ἄλλοτε τό ἔχω πεῖ) δέν εἶναι παρά μία εὔσχημος πορνεία. Ὁ Θεός δέν τό δέχεται αὐτό, τά πράγματα εἶναι ἀνευλόγητα, καί συνεπῶς ἀνεπίτρεπτα. Δυστυχῶς ὅμως προχωροῦν οἱ ἄνθρωποι… μπορεῖ μιά κοπέλα νά θέλει νά παντρευτεῖ ἕναν μουσουλμᾶνο ἤ ἀντίστροφα, καί τότε συνήθως ἀλλαξοπιστοῦν! Ξέρεις τι θά πεῖ νά εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ν’ ἀπαρνηθεῖς τήν πίστη σου, διότι ἀγαπᾶς μία κοπέλα ἤ κάποιον νέον καί νά γίνεις μουσουλμᾶνος ἤ μουσουλμανίδα; Εἶναι κατάντημα! Ἐγώ αὐτό κατ’ ἐπανάληψιν τό ἔχω ἀντιμετωπίσει. Εἶναι -σᾶς ξαναλέγω- εἶναι κατάντημα πίστεως πλέον!

     Ἕνα δεύτερο σημεῖο. Βέβαια ἡ Ἐκκλησία μας σέ μία ἄκρα παραχώρηση, ἐπιτρέπει τόν γάμο μεταξύ ἑτεροδόξων. Κι ὅταν λέμε «ἑτεροδόξων» ἐννοοῦμε τούς Καθολικούς καί τούς Προστεστᾶντες, οἱ ὁποῖοι βέβαια ἀνήκουν στήν χριστιανικἠ οἰκογένεια. Ὅμως ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας τούς θεωρεῖ αἱρετικούς καί συνεπῶς δέν μπορεῖ, δέν μπορεῖ νά εὐλογηθεῖ ἕνας τέτοιος γάμος. Κι ἄν μέν βαπτιστεῖ -ὁ ἕνας πού δέν εἶναι ὀρθόδοξος- ἔχει καλῶς… ἄν καί βάζω πολύ ἐρωτηματικό, βαπτίζεσαι, ἀφήνεις ἐσύ τόν τόν Προτεσταντισμό, τόν Ρωμαιοκαθολικισμό, γιά χάρη μιᾶς κοπέλας ἤ γιά χάρη ἑνός νέου; Δέν ἔχει ἀξία αὐτή σου ἡ βάπτιση; Τά ἐλατήρια δέν εἶναι καλά. Νά ζητήσεις νά γίνεις ὀρθόδοξος, ἔξω ἀπό τέτοια ἐλατήρια, ναί. Ἀλλά μέ τέτοια ἐλατήρια, δέν εἶναι σωστό. Ἀλλά ἄν δέν βαπτιστοῦν -πού συνήθως δέν βαπτίζονται- δηλαδή ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος παντρεύεται ἕναν ἤ μίαν ὀρθόδοξη, τότε συνυπάρχουν σέ δύο διαφορετικούς χώρους πνευματικότητος. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο, μέ διαφορετικό βεβαίως ἑορτολόγιο, διαφορετικόν ἐκκλησιασμό… νηστεία ὁ ἕνας κάνει ὁ ἄλλος δέν κάνει, καί ὅ,τι ἄλλο. Ὅπως ἐπίσης τό θέμα τῶν ἐθίμων εἶναι κάτι ὄχι μικρῆς σημασίας. Πάντως, τό σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα, ἄν καί βρίσκονται, σᾶς εἶπα, σέ διαφορετικόν χῶρον πνευματικότητος, ἄν θά μέ ρωτήσετε, τί εἶναι ἐκεῖνο πού θά στενοχωροῦσε καμιά φορά στήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν… πού λέμε «νά ἐνωθεῖ ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί τούς Προστεστᾶντες» (πού δέν πρέπει ποτέ νά γίνει… θά γίνει μιά μέρα δυστυχῶς, θά γίνει γιατί ὅλο ἐλαττοῦται ἡ πίστις μας, ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων, καί ὑπάρχει φοβερή ἐπίθεσις καί προσβολή)- ὅσο ζεῖτε, ποτέ νά μή δεχθεῖτε μίαν τέτοιαν ἕνωσιν, δέν εἶναι θέμα κακότητος, θέμα στενοκεφαλιᾶς, εἶναι θέμα πνευματικότητος. Σᾶς βεβαιώνω ὅτι μία πνευματικότης ἑτερόδοξος εἶναι ἀνυπόφορη. Εἶναι ἀνυπόφορη, τίποτε ἄλλο δέν σᾶς λέω, γιατί βέβαια δέν εἶναι θέμα μου. Τό μέγιστο ὅμως σημεῖο σ’ αὐτήν τήν περίπτωσιν εἶναι ὅτι ἔχουμε θέμα ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν. Γίνεται συμφωνία τά μέν κορίτσια νά ἀκολουθοῦν, τήν πνευματικότητα τῆς μητέρας, τά δέ ἀγόρια τήν πνευματικότητα τοῦ πατέρα. Τρέχα-γύρευε! Νά ξέρω ὅτι ἡ ἀδελφή μου εἶναι Ρωμαιοκαθολική ἤ εἶναι Ὀρθόδοξη, κι ἐγώ εἶμαι Προστεστάντης! Εἶναι κάτι φοβερό! Δέν ξέρω πῶς ἀποφασίζουν νά γίνονται ἔτσι αὐτοί οἱ μεικτοί γάμοι, μέ τέτοιες ὄντως συμφωνίες.

     Σήμερα τόσο γιατί εἴμεθα ἑταῖροι -πῶς νά τό κάνουμε!- στήν Ε.Ο.Κ., ὅσο καί γιατί πάρα πολλοί φοιτητές μας σπουδάζουν εἰς τό ἐξωτερικόν, τό φαινόμενο τῶν μεικτῶν γάμων εἶναι συχνό. Πάει τό παιδί νά σπουδάσει στήν Ἰταλία, φέρνει Ἰταλίδα, πάει στήν Γαλλία, φέρνει Γαλλίδα… κ.ο.κ. Πρέπει, ὅμως, νά ὑπάρξει μία ἀντίστασις, νά πεῖ ὁ πατέρας, ἡ μάνα, στό παιδί πού θά πάει ἔξω, ὅ,τι εἶπε ὁ Τωβίτ στόν Τωβία: «Πρόσεξε, παιδί μου, μήν μοῦ κουβαλήσεις ἐδῶ καμία ξένη, ἤ κάποιον ξένο» -ἄν τό κορίτσι πηγαίνει στό ἐξωτερικό. Κι ὅταν οἱ γονεῖς ἀντιστέκονται… βέβαια ἔχουμε τό ἐξῆς φαινόμενον (βέβαια δέν εἶναι γενικευμένο), τά παιδιά θέλουν νά κάνουν τό δικό τους τό θέλημα, γιατί δυστυχῶς ἔτσι συνήθως γίνεται, καί καταφεύγουν εἰς τόν πολιτικόν γάμον, καί ἔτσι -πού εἶναι ἰσόβιος πορνεία, δέν θά παύσω νά σᾶς τό τονίζω αὐτό- ἔχουν μίαν ἀνευλόγητον κατάστασιν, πρός μεγάλη θλίψη τῶν γονιῶν των.

     Κι ἕνα τρίτο σημεῖο. Εἶναι τό ζήτημα τῆς γλῶσσας. Βέβαια κάποιος πού πῆγε ἔξω νά ‘μαθε Ἰταλικά (ἄς ποῦμε) καί νά μιλάει μέ τήν Ἰταλίδα γυναῖκα του, κάπως ἄνετα. Ναι, ἀλλά αὐτή ὡς νύφη μέσα στό σπίτι θά φέρει πολλή δυσκολία νά τήν καταλάβει ἡ πεθερά της, ὁ πεθερός της… οἱ γύρω συγγενεῖς. Σημειώσατε δέ ὅτι συνήθως δέν θέλουν νά ἀλλάξουν τήν γλῶσσα τους, δηλαδή νά μάθουν Ἑλληνικά. Κάποιες μαθαίνουν, κάποιες ὄχι. Κι αὐτό εἶναι ἕνα ἄσχημο πρᾶγμα. Μοῦ τό ‘χουν πεῖ αὐτό τό σημεῖο συγγενεῖς τοῦ ἀμέσου περιβάλλοντος… «Μά δέν μπορῶ νά μιλήσω μέ τήν νύφη μου! Δέν μπορῶ νά συννενοηθῶ!». Εἶναι κρύο πρᾶγμα. 

     Ἀκόμα ὑπάρχουν, θέματα ἐθνικῶν παραδόσεων, καί κοινῆς Ἱστορίας. Μή νομίσετε πώς αὐτά τά πράγματα εἶναι μικρῆς σημασίας. Στόν ἀντίλογο, πού μπορεῖ νά θέσουν οἱ ἄλλοι, ὅτι «ἐξ ἑνός αἵματος ἔπλασε ὁ Θεός πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων, καί τί θά πείραζε, λοιπόν, νά παντρευτοῦμε;», θά μπορούσαμε νά ποῦμε αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἀθηναίους : «Ναί, ὁ Θεός», λέει, «ὁρίσας προστεταγμένους καιρούς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν», δηλαδή τά σύνορά τους, συνεπῶς μές στά σύνορα ὑπάρχει ἐκείνη ἡ Ἱστορία, ἡ Παράδοση, καί θά μείνεις ἐκεῖ. Ὁ Θεός ἔδωσε σύνορα σέ κάθε λαό. Μήν ζητᾶς νά βρεθεῖς εἰς τούς χώρους τοῦ ἄλλου λαοῦ, διότι ὁ Θεός αὐτό θέλει. Μήν σᾶς κάνει ἐντύπωση αὐτό, καί θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι μία, ὅπως σᾶς εἶπα, στενοκεφαλιά.

     Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα: Καί πῶς δικαιολογεῖ ὁ Τωβίτ αὐτήν του τήν προτροπή, τί λέγει; «Διότι -λέγει στό παιδί του- υἱοί προφητῶν ἐσμέν». Εἴμεθα παιδιά τῶν προφητῶν,) Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον (:θυμήσου, παιδί) ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν -δηλαδή ἀπό τούς συμπατριῶτες τους-καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Τί σημαίνει αὐτό; Πρόκειται γιά μίαν παράδοσιν. Ἐδῶ θέλω νά προσέξετε, γιά νά δοῦμε τήν θεολογική τοποθέτηση τοῦ ὅλου θέματος. Πρόκειται γιά μίαν παράδοσιν, καί ἡ παράδοση σέ ἕνα λαό εἶναι ὁμολογουμένως τεραστίας σημασίας. Ὁ Θεός εἶχε πεῖ στούς ἀπογόνους τοῦ Σήθ νά μή μιγοῦν μέ τούς ἀπογόνους τοῦ Κάϊν. Ἔτσι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σήθ ὠνομάζονται «υἱοί τοῦ Θεοῦ», οἱ δέ ἀπόγονοι τοῦ Κάϊν ὠνομάζοντο «υἱοί τῶν ἀνθρώπων», δηλαδή κοσμικοί ἄνθρωποι, αὐτό θά πεῖ «υἱοί τῶν ἀνθρώπων», δηλαδή ἄνθρωποι τοῦ παρόντος αἰώνος, πού δέν εἶχαν σχέσεις λατρείας καί πίστεως μέ τόν Θεό. Ἔτσι ἡ σημασία τοῦ πράγματος φαίνεται ἀπό τό ἀποτέλεσμα τῆς μίξεως αὐτῶν τῶν δύο γενεῶν εἰς τούς κατοπινούς χρόνους. Τί ζήτησε ὁ Θεός; Νά ὑπάρχουν δύο παραδόσεις. Ἡ παράδοσις τοῦ Σήθ (εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ Ἄβελ) καί ἡ παράδοσις τοῦ Κάϊν. Δύο παραδόσεις. Δέν τηρήθηκαν αὐτές οἱ δύο παραδόσεις, ἦρθαν σέ μείξη . Τό λέει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι εἶδαν, λέει, τά παιδιά τοῦ Θεοῦ («οἱ υἱοί τοῦ Θεοῦ»), τάς θυγατέρας τῶν «υἱῶν τῶν ἀνθρώπων» ὅτι ἦσαν ὡραῖες… ξέρω γώ… (θά ‘λεγα ἀκόμη, πολιτισμένες… δέν τό τονίζω πιό πολύ αὐτό γιατί εἶναι εἰδικό θέμα αὐτό τό «γιατί», γιατί εἶχαν ἀναπτύξει αὐτοί ἰδιαίτερον πολιτισμόν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Κάιν) καί εἶδαν ὅτι ἦταν πολύ ὡραῖες καί τότε ζήτησαν νά τίς πάρουνε γιά γυναῖκες τους. Ἐκεῖ ἔγινε ὅλη ἡ ἱστορία. 

     Καί τότε τί εἶπε ὁ Θεός... (διότι ἡ παράδοσις τοῦ Σήθ κατεστράφη, χάθηκε), καί τί λέγει ὁ Θεός; «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη» (Γένεσις στ΄, 3), ὅτι, δηλαδή, «δέν θά μείνει τό Πνεῦμα μου τό Ἅγιο εἰς αὐτούς τούς ἀνθρώπους (ποτέ, εἰς τόν αἰῶνα), διότι ἔγιναν ἄνθρωποι σαρκικοί». Πῆραν τά τερτίπια ἀπό τίς γυναῖκες τῆς γενιᾶς τοῦ Κάϊν, πού ζοῦσαν ἁμαρτωλά, κοσμικά, καί τοῦτο διότι -λέει ἡ Ἁγία Γραφή- «καὶ εἶδε Κύριος ὁ Θεὸς τὴν γῆν, καὶ ἦν κατεφθαρμένη, ὅτι κατέφθειρε πᾶσα σὰρξ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς». Τί θά πεῖ «κατεφθαρμένη»; Κατεστραμμένη ἀπό τήν ἁμαρτία. Αὐτό, λοιπόν, ὁ Θεός δέν τό ἤθελε. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ Κατακλυσμός! Αὐτό ἦταν τό ἀποτέλεσμα. Καί ἐπνίγησαν ὅλοι, πλήν τοῦ Νῶε. Ἄν εἶχαν μείνει ὅμως δύο παραδόσεις, τότε δέν θά ἐγίνετο ὁ Κατακλυσμός.

     Τό ἴδιο κατοπινά ἔγινε μέ τόν Ἡσαῦ. ξέρετε ὁ Ἡσαῦ μέ τόν Ἰακώβ ἦσαν δίδυμοι ἀδελφοί, ὁ Ἡσαῦ πρῶτος γεννήθηκε, ὁ Ἰακώβ δεύτερος, ἀλλά δίδυμοι ἀδελφοί. Ὅταν πείνασε ὁ Ἡσαῦ, ζήτησε φαγητό ἀπό τόν Ἰακώβ. Ἔμενε στό σπίτι αὐτός, βοηθοῦσε τήν μητέρα του… κ.λπ… καί σάν ἀντάλλαγμα ὅμως τοῦ ζήτησε ὁ Ἰακώβ τά πρωτοτόκια. Τό ξέρετε ὅλοι σας. Προσέξτε ἐδῶ: Βλέπουμε τήν ἐξῆς φοβερή ἄσχημη κατάσταση στόν Ἡσαῦ: «Ἰδοὺ ἐγὼ πορεύομαι τελευτᾶν, καὶ ἵνα τί μοι ταῦτα τὰ πρωτοτόκια» (Γέν. 25,32): «Ἐγώ πάω», λέει, «νά πεθάνω ἀπό τήν πεῖνα καί μοῦ μιλᾶς ἐσύ γιά πρωτοτόκια;». Τί εἶναι τά πρωτοτόκια; Ἦταν πολύ μεγάλης σημασίας τά πρωτοτόκια. Διότι, παιδιά, ὁ πρῶτος θά ἦταν ἡ ἄμεσος γραμμή, πού θά ἔφερε τόν Μεσσίαν! Τόν Μεσσίαν! Μικρῆς σημασίας; Γι’ αὐτό λέμε: « Ὁ Ἁβραάμ, ἐγέννησε τόν ᾿Ισαάκ, ὁ Ἰσαάκ ἐγέννησε τόν ᾿Ιακώβ… καί ὁ Ἰακώβ τόν Ἰούδα καί τούς δώδεκα πατριάρχες…» κ.ο.κ.… Ποῦ εἶναι ὁ Ἡσαῦ πού εἶναι πρῶτος; Ἀπεμπόλησε τά πρωτοτόκιά του. Δέν εἶναι λοιπόν πρόγονος τοῦ Μεσσίου ὁ Ἡσαῦ. Μικρῆς σημασίας εἶναι αὐτό; Τρομακτικῆς σημασίας! Καί μάλιστα, ἄν θέλετε, καί γιά τά ἴδια τά πρόσωπα μεγάλης σημασίας. Καί συνεχίζει ἡ Γραφή ὅτι ὁ Ἡσαῦ «ἔφαγε καὶ ἔπιε καὶ ἀναστὰς ᾤχετο»· «ἔφαγε ἤπιε καί σηκώθηκε κι ἔφυγε». «Καὶ ἐφαύλισεν ῾Ησαῦ τὰ πρωτοτόκια». Θά πεῖ: περιφρόνησε («φαυλίζω»), περιφρόνησε, δηλαδή τά ποδοπάτησε, τά πρωτοτόκιά του. Γιατί; Γιά ἕνα πιάτο φακή, γιά ἕνα πιάτο φαΐ! Θά τό τονίσει αὐτό ἡ Καινή Διαθήκη ἀργότερα, (ὅπως κι ὁ προφήτης Μαλαχίας, τό ἴδιο), θά πεῖ: «Καθὼς γέγραπται· τὸν ᾿Ιακὼβ -λέει ὁ Θεός- ἠγάπησα, τὸν δὲ ᾿Ησαῦ ἐμίσησα». (Ρωμ. 9,13). Γιατί; Γιατί ἐφαύλισε τά πρωτοτόκιά του, καί δέν προέρχεται πλέον ὁ Μεσσίας ἀπό τόν Ἡσαῦ, ἀλλά ἀπό τόν Ἰακώβ. 

     Εἴπαμε ὅμως ὅτι ὁ Τωβίτ ἐννοοῦσε μίαν παράδοσιν. «Παιδί μου, πρόσεξε θά μείνεις εἰς τή παράδοσιν». Ἐδῶ τώρα θά προσέξετε ἀκόμη πιό πολύ. Διαβάζουμε στό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, μάλιστα ἄν θέλετε στό Κατά Λουκᾶν στό 4ο κεφάλαιο ἔχουμε τήν ἀνιοῦσα τῶν γενεῶν, ἐνῶ στό Κατά Ματθαῖον ἔχουμε τήν κατιοῦσα. Τί λέει ἐκεῖ ὁ Λουκᾶς; Ὃτι ὁ Μεσσίας ἦταν ὁ Χριστός τοῦ Ἰακώβ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Νῶε, τοῦ Σήθ τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Θεοῦ, μία παράδοσις. Δηλαδή ὁ κλάδος τοῦ Μεσσίου. Ὅμως τί παράδοσις εἶναι αὐτή; Ἐδῶ τώρα προσέξτε πολύ, αὐτό θέλω νά τό κρατήσετε. Εἶναι παράδοσις πίστεως! Θά ρθεῖ ὁ Μεσσίας. Εἶναι παράδοσις πίστεως! Ἐδῶ εἶναι τό ἀποκορύφωμα, τί εἶναι αὐτή ἡ παράδοση. Ὅ,τι δηλαδή ἠρνήθη ὁ Ἡσαῦ. «Δέν βαριέσαι», λέει, «τί θά πεῖ πρωτοτόκια…». Τό ἠρνήθη ὁ Ἡσαῦ, γι’ αὐτό καί ἐμισήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ Ἡσαῦ δέν ἐπίστεψε. Ὁ Ἰακώβ ἐπίστεψε. Καί ἡ πίστις αὐτή ἦταν ἡ πίστις στόν Χριστό καί στόν ἐρχομό Του. Οἱ μεικτοί γάμοι βεβαίως θά κατέστρεφαν αὐτήν τήν παράδοση τῆς πίστεως. Διότι ὅταν πάρεις μία ξένη γυναῖκα-ἕναν ξένον ἄντρα, θά καταστραφεῖ αὐτή ἡ παράδοση τῆς πίστεως. Γι’ αὐτό ζήτησε ὁ Ἀβραάμ -μέ ὅρκο μάλιστα- ἀπό τόν δοῦλο του, τόν Ἐλεάζαρο, νά βρεῖ σύζυγο γιά τόν Ἰσαάκ πού νά ἀνήκει στήν παράδοση τῆς πίστεως. Τόν ἔστειλε στήν Μεσοποταμία στήν πατρίδα του τήν Οὔρ καί τοῦ λέει: «Πρόσεξε! Ἂν πεθάνω, πρόσεξε -τόν ὅρκισε- θά πάρεις γυναῖκα γιά τόν γιό μου τόν Ἰσαάκ ἀπό κεῖ, δέν θά πάρεις ἀπό τούς Χαναναίους γυναῖκα». Κάτι τό ὁποῖον ἔγινε καί μέ τόν Ἰακώβ. Κι ὁ Ἰακώβ πῆρε γυναῖκα ἀπό κεῖ. Παράδοση πίστεως! Ἀντίθετα, ὁ Ἡσαῦ πῆρε σύζυγο Χαναναία καί ἐμισήθη, καί ἀπό τόν Θεόν (μάλιστα δυό γυναῖκες πῆρε), ἐμισήθη κι ἀπό τούς γονεῖς του τόν Ἰσαάκ καί τήν Ρεβέκκα. Ἐμισήθη, πραγματικά ὁ Ἡσαῦ. 

     Τί σχέση, ὅμως, μποροῦν νά ἔχουν αὐτά μέ μᾶς σήμερα; Διότι, αὐτά μέν -μπορεῖ νά πεῖ κάποιος- ὅτι ἀνήκουν εἰς τό παρελθόν καί τί σημασία ἔχουνε γιά μᾶς ὅλα αὐτά τά ὁποῖα λέμε; Ἔχουνε πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Ὅ,τι εἶναι λόγος Θεοῦ εἶναι διαχρονικόν, δηλαδή δέν παλιώνει, εἶναι πάντα ἐπίκαιρο. Μπορεῖ τά γεγονότα νά εἶναι παλιά, ἀλλά τά συμπεράσματα εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρα καί φρέσκα καί προτείνονται εἰς τόν μελετητή καί στόν πιστόν ἄνθρωπο. Νά, καί σέ μᾶς ἰσχύει ἡ παράδοσις τῆς πίστεως. Εἴμεθα καί ἐμεῖς υἱοί προφητῶν καί Ἁγίων καί Ὀρθοδόξων Πατέρων καί μαρτύρων καί ἡρώων τῆς πίστεως. Εἴμεθα παιδιά τους, ἀπόγονοι. Ἔχουμε τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Ἄν κάνουμε μεικτούς γάμους, αὐτή ἡ παράδοσις καταστρέφεται. Ἰδού καταστρέφεται. Σήμερα δέ ὁλοένα καί περισσότερο συνδεόμεθα μέ τήν Εὐρώπη διά τῆς Ε.Ο.Κ. καί ἔχουμε ἀπ’ αὐτήν τήν σύνδεσή μας ἤδη ὁρατότατα σημεῖα καταστροφῆς αὐτῆς τῆς παραδόσεώς μας, τῆς γλώσσης μας, τῶν ἠθῶν μας καί τῆς νοοτροπίας μας. Δηλαδή ἀρχίζουμε νά μήν σκεπτόμαστε πιά Ἑλληνικά, νά σκεφτόμαστε ἀλλιώτικα, νά σκεφτόμαστε Εὐρωπαϊκά. Ἄν τώρα προστεθοῦν καί οἱ μεικτοί γάμοι, τότε ἔχουμε καλπάζουσα, πλέον, τήν φθορά τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως! Καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας -προσέξτε!- θά σβήσει πλέον! Σέ λίγες μέρες θά γιορτάσουμε τήν ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Ὅλα αὐτά θά πᾶν περίπατο. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλάδα μας θά σβήσει πλέον, ὅταν ἔλθουν ὅλα αὐτά καί μαζί καί οἱ μεικτοί γάμοι.

     Αὐτή, παιδιά, εἶναι ἡ θεολογία τῆς συμβουλῆς πού ἔδωσε ὁ Τωβίτ στόν Τωβία. Ἡ θεολογία. Θέλω νά φύγετε ἀπό δῶ καί νά θυμόσαστε αὐτές τίς δυό λεξοῦλες: παράδοσις πίστεως! Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε καί παράδοσιν Ἱστορίας, γι’ αὐτό σᾶς εἶπα εἴμεθα παιδιά ἡρώων καί Ἁγίων καί μαρτύρων… κ.λπ.… κ.λπ. τί θά ἤθελες νά εἶσαι ἀπόγονος μιᾶς ξένης παραδόσεως κοσμικῆς, ἀλλοτρίας πού νά μήν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ; Σίγουρα ὄχι. Γι’ αὐτό σεῖς, ἡ νέα γενεά, ἐγώ θά ‘μουνα εὐτυχής, ἴσως ὅλοι νά εἴσαστε ἔστω καί μερικοί νά τά θυμηθεῖτε αὐτά, στήν ζωή σας νά κρατήσετε τήν εὐθεῖαν τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως. Καί ὅσοι κατανοοῦν, δείχνουν (κατανοοῦν, ὅσοι κατανοοῦν ἔ;) δείχνουν ὅτι ἐπιθυμοῦν νά ἀνήκουν, εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, στόν λαό τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως. Ἐδῶ τελειώσαμε τό θέμα μας αὐτό, γιά νά δοῦμε τήν ἐρχομένη φορά, πρῶτα ὁ Θεός, κάτι ἄλλο καινούριο θέμα.

 

22η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Οἱ Μεικτοί Γάμοι» (β΄).

†. Ὅπως θά ἐνθυμεῖσθε, παιδιά, εὐρισκόμενοι βεβαίως πάντοτε εἰς τήν θαυμαστήν πνευματικήν διαθήκην τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, εὐρισκόμεθα εἰς ἐκείνη τήν προτροπή πού λέγει (εἶναι στό 12ο χωρίο τοῦ 4ου κεφαλαίου): «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν, ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου, διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν. Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν (συμπατριωτῶν) καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Αὐτή, δηλαδή, ἡ γενική προτροπή πού ἤδη ἐξηγήσαμε τήν περασμένη φορά καί πού θέλει νά πεῖ ὅτι δέν πρέπει, παιδί μου, νά πάρεις ξένη γυναῖκα. Δηλαδή ἐννοεῖται «ξένη» μή ἀνήκουσα εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν θέλετε πάλι νά σᾶς τό ἀποδώσω αὐτό, λέγει τά ἐξῆς: «Πᾶρε σύζυγο ἀπό τήν πατρίδα σου κι ἀπ’ τήν γενιά σου. Ἀπό χώρα ξενική μήν πάρεις. Εἴμαστε παιδιά ἁγίων καί προφητῶν, τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Θυμήσου, παιδί μου, τόν γάμο τόν δικό τους καί πόση εὐλογία πῆραν αὐτοί καί τά παιδιά τους, ὥστε οἱ ἀπόγονοί τους νά κληρονομήσουν την γῆν», δηλαδή τήν γῆ Χαναάν. Αὐτά, λοιπόν, λέγαμε τήν περασμένη φορά ξεκινώντας καί εἴπαμε ἀρκετά πράγματα, τώρα ἐπειδή τό θέμα εἶναι λίγο μεγάλο θά συνεχίσουμε γιά νά τό δοῦμε στήν ὁλοκλήρωσή του.

     Λέγει ὅτι εἴμεθα παιδιά προφητῶν, «διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν» καί ἔχουμε τήν ἀνάγκη δηλαδή τῆς θείας εὐλογίας. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο! Πάρα πολύ σπουδαῖο, τό ξαναλέγω. Βέβαια πρίν προχωρήσουμε νά κάνουμε κάποιες διασαφήσεις, ὅτι πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἐδῶ εἰς τόν χῶρον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν γίνεται λόγος περί ἰσοβίου παρθενίας, ἀλλά μόνο περί παρθενίας μέχρι τόν γάμο. Γι’ αὐτό ἐνθυμεῖσθε, ὁ ἴδιος στίχος (ὁ ἴδιος!) πού λέγει «Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» πού τό εἴχαμε ἀναλύσει σέ τόσα θέματα (σέ ἕνδεκα ἡμίωρα θέματα), τόσο τό «πρόσεχε σευτῷ», ὅσο καί τό «ἀπό πάσης πορνείας», ἀπό κάθε μορφή ἀνηθικότητος. Αὐτά καί πέρυσι λέγαμε, καί ὑπενθυμίζω ὅτι εἶναι ὅλα αὐτά στό ἴδιο χωρίο, καί συνεπῶς ἐδῶ ἐννοεῖ τήν παρθενία μέχρι τόν γάμο. Ἐννοεῖται δηλαδή, πρόσεχε μήν ἐγγίσεις τήν ἀνηθικότητα, εἶναι ἁμάρτημα. Δέν θά ἔχεις τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Θά ἔλθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου σου. Ἕως ἐκεῖ. 

     Ἀλλά ἡ παρθενία ὡς ἰσόβιος κατάσταση, δηλαδή τό νά τήν τηρήσει κανείς ἰσοβίως, μέχρι πού νά πεθάνει, ἀνήκει στόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης, παρά τό ὅτι καί αὐτή ἔχει τούς ἀντιπροσώπους της εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, ὅπως εἶναι ὁ προφήτης Ἠλιας, ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος, καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Εἶναι κατ’ ἐξοχήν ἐν παρθενίᾳ καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀναγνωρίζει ὡς παρθένους, μόνο τρία πρόσωπα (στόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τώρα), μόνο τρία πρόσωπα. Τήν Θεοτόκον, κατ’ ἐκτίμησιν, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Βαπτιστήν καί τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Εὐαγγελιστή. Βεβαίως πάρα πολλοί ζῆσαν τήν παρθενία -γιά νά μήν ἀπογοητευθεῖ κανείς- καί μάλιστα λέγει ἐκεῖ στὀ βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως» ὅτι «βλέπεις αὐτούς, πάρα πολλοί πού ἀκολουθοῦν «τό ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ», δηλαδή τόν Ἰησοῦν Χριστόν, «οἵ (:οἱ ὁποῖοι, εἶναι ἀναφορικό) μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν». Τό «οὐκ ἐμολύνθησαν» ἀποκλείει τήν περίπτωση πορνείας, ἀλλά ἀποκλείει καί τήν περίπτωση γάμου. Ἀνήκει, ὅπως λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, τό θέμα τῆς παρθενίας, μόνο διά τόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τό γιατί εἶναι τοῦτο, ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ἔπρεπε νά διατηρεῖται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἕως ὅτου φέρει τήν Θεοτόκον καί ἐκείνη τόν Μεσσίαν. Ἔπρεπε, λοιπόν, ἱστορικά ὁ λαός αὐτός νά ὑπάρχει. Ἀλλά ἡ παρθενία, δέν γνωρίζει πιά ὅρια ἑνός λαοῦ μέ σύνορα. Ἀνήκει πιά εἰς τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἐγκατεσπαρμένη σ’ ὅλη τή γῆ. 

     Καί τί εἶναι ἡ παρθενία -ἡ ὁποία βεβαίως τιμᾶται εἰς τόν χῶρον τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἄλλο ἄν ἡ ἐποχή μας σήμερα εἶναι τέτοια πού δέν τιμᾶ, γιατί ζοῦμε ἔσχατες, ἀντίχριστες ἡμέρες- δέν εἶναι παρά μία πρόγευσις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, διότι μέσα εἰς τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπάρχει ὁ γάμος. Ἔτσι ἡ ἰσόβιος παρθενία… δέν θά ὑπάρχει ὁ γάμος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ -τό ξαναλέμε ἔτσι;- ὁ Κύριος εἶπε: «Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὔτε παντρεύονται οὔτε νυμφεύονται, ἀλλά εἶναι», λέγει, «ὅπως οἱ ἄγγελοι». Κι ὅταν λέγει «ὅπως οἱ ἄγγελοι» ἐννοεῖ, ὄχι ἀσώματοι (παρότι θά ἔχουμε τό σῶμα ἐξ ἀναστάσεως), ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι ὅπως οἱ ἄγγελοι δέν ἔχουν γάμο, ἔτσι καί μεῖς εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν θά ἔχουμε γάμο. Καί τοῦτο διότι δέν ὑπάρχει λόγος νά ὑπάρχει ὁ γάμος. Γιατί δέν ὑπάρχει λόγος; Γιατί δέν θά ὑπάρχει ὁ θάνατος. Ὁ γάμος εἶναι ἕνα σχῆμα στήν παρουσία τοῦ θανάτου. Ὅταν, λοιπόν, ὁ θάνατος δέν θά ὑπάρχει πιά, τότε εἶναι περιττός ὁ γάμος. Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά εἶναι ἄξιοι ν’ ἀνήκουν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι λοιπόν μία πρόγευσις ἡ παρθενία, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρθενία δύναται νά συναντηθεῖ τόσο μέσα εἰς τόν μοναχισμόν, ὅσο καί ἔξω ἀπό τόν μοναχισμόν. Δηλαδή δέν εἶναι ἀπαραίτητος νά εἶναι κανείς μοναχός διά νά εἶναι ἐν παρθενίᾳ, ἀρκεῖ νά εἶναι σέ μίαν νόμιμον παρθενίαν καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα, ὄχι διότι δέν κατάφερε καί ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος νά παντρευτοῦν, ἀλλά διότι δέν ἤθελαν νά παντρευτοῦν, διότι ἀφιέρωσαν τόν ἑαυτόν των εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, μήν ξεχνᾶτε, καθομοιώθη μέ μᾶς, ἀλλά ὑπάρχει ὁ γάμος εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν; Δέν ξέρω ἄν τό σκεφθήκατε ποτέ. Εἶναι περιττόν. Γιατί; Γιατί ἁπλούστατα ὁ Χριστός ἦρθε νά δώσει τήν αἰώνιο ζωή καί νά καταργήσει τόν θάνατον. Πῶς, λοιπόν, θά μετήρχετο ἕνα σχῆμα πού μυρίζει θάνατο; Αὐτό εἶναι τό σπουδαῖο. Βλέπετε πόσο σημαντικά πράγματα εἶναι αὐτά.

     Καί βέβαια ὁ Κύριος, ἐρωτηθείς κάποτε διά τό θέμα τῆς ἀγαμίας (τῆς παρθενίας) τῆς ἰσοβίου παρθενίας… τόν ρώτησαν οἱ μαθητές Του, γιατί εἶχε μιλήσει γιά τό διαζύγιο καί τά πράγματα δέν ἦσαν εὐχάριστα… λέει ὁ Κύριος: « Δέν μπορεῖς νά πάρεις διαζύγιο, διότι ἐκείνους πού ὁ Θεός ἔχει συζεύξει, ἄνθρωπος νά μήν τούς διαλύει». Τό διαζύγιο, παιδιά, εὐαγγελικῶς δέν ἐπιτρέπεται, κι ἄν ληφθεῖ διαζύγιο γιά κάποιο λόγο, δέν ἐπιτρέπεται ὁ γάμος ἐκ διαζυγίου. Ἄν μοῦ πεῖτε τώρα τί γίνεται…. ἔ, ἐγώ σᾶς μιλάω τί λέει τό Εὐαγγέλιο. Κι ὅπως λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, λέει θά κριθοῦμε μέ βάση τό Εὐαγγέλιο καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Λοιπόν, ἔτσι ἀπόρησαν οἱ μαθητές καί εἶπαν: «Δέν συμφέρει κανείς νά παντρευτεῖ, διότι ἄν τοῦ τύχει ἕνας κακός σύζυγος ἤ μία κακή σύζυγος, τότε τί μπορεῖ νά κάνει;». Κι ὁ Κύριος ἀπήντησε: «Οἷς δέδοται» (Ματθ. ιθ΄, 11) πού θά πεῖ: «εἰς ἐκείνους εἰς τούς ὁποίους ἔχει δοθεῖ». Δηλαδή εἶναι δῶρο, δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά τηρήσει τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν. Προσέξτε, ὁ καθένας ὁφείλει νά τηρήσει τήν ἀγαμία του ἕως τόν γάμο του, γι’ αὐτό καί τιμωρεῖται ἡ ἀνηθικότητα. Τελείως ἀπαγορεύεται ἡ ἀνηθικότης, καί τιμωρεῖται, αὐστηρῶς, κι εἶναι ἕνα ἀπό τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα, ἀλλά διά τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν, λέει ὁ Κύριος, δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά τό ἐπιτύχει καί πράγματι τό βλέπει κανείς παρά μόνο σ’ ἐκείνους πού ἔχει δοθεῖ, δηλαδή ὡς δῶρον.

     Ἐδῶ ἄς παρεμβάλω ἕναν λόγο τοῦ πατρός Παϊσίου ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, πού λέει ὃτι ὁ καθένας μπορεῖ νά τό ἔχει αὐτό, ἀρκεῖ μόνο νά τό θέλει. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἐκεῖνο τό «οἷς δέδοται»· πράγματι ὁ Κύριος, εὐθύς μετά εἶπε, εὐθύς μετά : «Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω»: «Αὐτός πού μπορεῖ νά τό πραγματώσει, νά τό πραγματώσει». «Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω». Ἄ, ὥστε λοιπόν εἶναι δύο πράγματα ἡ παρθενία. Εἶναι ἡ κλῆσις ἀπό τόν Θεό καί ἡ προσπάθεια τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι δυό πράγματα. Ἡ σύζευξις αὐτῶν τῶν δύο δίδει τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν. Ἀλλά ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, κι ἔχει δίκιο ὁ πατήρ Παΐσιος στό Ἅγιον Ὄρος πού τό λέει αὐτό. Θά σᾶς πῶ ἕνα λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Λέγει: «Θά ἤθελα ὁ καθένας ἀπό σᾶς -πού γράφει στούς Κορινθίους (Α΄ Ἐπιστολή, 7ο κεφάλαιο)- νά εἴσαστε ὅπως εἶμαι καί ἐγώ. Ἀλλά ὁ καθένας ἐπῆρε ἴδιον χάρισμα, ἄλλος μὲν οὕτως, ἄλλος δὲ οὕτως». Πλήν ὅμως ἑφτά φορές (!) μέ διαφορετικό τρόπο ἐκφράσεως ἀναφέρεται εἰς τόν γάμον λέγων: «Τί νά σᾶς κάνω; Σᾶς λυπᾶμαι (φείδομαι ὑμῶν)». Ἀκόμη λέγει: «Θά ‘χετε ἄν παντρευτεῖτε, θλῖψιν τῇ σαρκὶ», ἀκόμη δέ τόσα ἄλλα λέει. Ἑφτά φορές τό λέγει αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος! Τί θέλει νά δείξει ἐδῶ; Ὑποκρύπτεται ἡ περίπτωση, ἄν κανείς θέλει, ἑλκύει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί μένει ἄγαμος. Ἔχει δίκιο λοιπόν ὁ πατήρ Παΐσιος πού τό λέγει αὐτό. Ὡστόσο δέν εἶναι γιά ὅλους, ἀφοῦ -ἄς τό πάρουμε ἔτσι χονδρικά- εἰς ἐκείνους μόνο πού δόθηκε ἡ ἀγαμία (ἡ παρθενία ἐννοεῖται ἡ ἰσόβιος), καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δύναται νά τήν ἐπιτύχει μέ προσπάθεια, ὄχι ὑπερβολική! ὄχι! Ἅμα κανείς ἀγαπᾶ τόν Θεό, ἐπικαλεῖται τήν χάρη Του καί προσέχει μερικά πράγματα, θά σᾶς πῶ καί γώ μέ τήν σειρά μου· ἡ ἀγαμία εἶναι κατορθωτή ἀπ’ ὅλους, ἀρκεῖ νά προσέχει κανείς μερικά πράγματα. Τίποτα ἄλλο. Καί νά τά προσέχει μάλιστα ἰσοβίως, μέχρι 100 χρονῶ! Ναί.

     Λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης: «Πρόσεχε», λέγει, «τόν δαίμονα τῆς πορνείας, ἕως θανάτου σου». Δηλαδή, μέχρι πού νά πεθάνεις νά προσέχεις, διότι -νομίζω σᾶς τό ‘χω ξαναπεῖ αὐτό- ἐγώ συνήντησα πρό πολλῶν-πολλῶν ἐτῶν κρατούμενον εἰς τίς φυλακές Λαρίσης, 84 ἐτῶν γέροντα, πού εἶχε κάνει φόνο, γιά λόγους μιᾶς γυναικός. Δηλαδή σκότωσε τόν ἀντίζηλον γιά μιά γυναῖκα! Πώ πώ! φοβερό ἔ; Παιδιά, 100 χρονῶ κι ἡ Ἱστορία τό μαρτυράει, κι ἡ πραγματικότητα τό μαρτυράει. Ποτέ μήν πεῖς: «Μά γέρασα! Ἂς μήν προσέχω». Ποτέ δέν πρέπει αὐτό τό στοιχεῖο νά εἰπωθεῖ. Ὀφείλουμε νά προσέχουμε, σ’ ὁποιαδήποτε ἡλικία κι ἄν βρισκόμαστε, μέχρι πού ἡ ψυχή μας νά βγαίνει καί νά λέμε: «Πρέπει νά προσέχουμε». Αὐτό «καί ἡ ψυχή μας» ὑπάρχει καί μιά διήγηση στό Γεροντικό… ἀλλά ἁπλώνω πολύ τό θέμα.

     Πάντως, ὅμως, στόν κόσμον αὐτόν σκοπός δέν εἶναι ὁ γάμος· οὔτε καί ἡ παρθενία. Ἁπλῶς καί μάλιστα ὁ γάμος νά θεωρεῖται ἀπό πολλούς χριστιανούς μας ὡς ἰδεῶδες σχῆμα. Προσέξτε τί εἶπα: «Σχῆμα»! Σχῆμα εἶναι. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Παράγει τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου». Ὁ γάμος εἶναι γιατί ὑπάρχει ὁ θάνατος. Σωστό. Θά περάσει, γιατί «παράγει» θά πεῖ «περνάει». Ἔτσι ὁ σκοπός μας, δέν εἶναι παιδιά ὁ γάμος, μά οὔτε καί ἡ παρθενία. Βλέπετε, πικραίνεται μιά κοπέλα, πικραίνεται ἕνα ἀγόρι γιατί δέν κατάφερε νά παντρευτεῖ, περνᾶν τά χρόνια καί αὐτοδηλητηριάζεται, καί μάλιστα ἀποκτάει μία μέσα (πιό πολύ τό κορίτσι), μία ψυχολογία πολύ ἄσχημη. Εἶναι ἡ ψυχολογία τοῦ «ἀκούσια ἀνύπαντρου κοριτσιοῦ». «Δέν παντρεύτηκα», σοῦ λέει… λέει, «οἱ φιλενάδες μου παντρεύτηκαν… ξέρω γώ… οἱ ἀδελφές μου παντρεύτηκαν, ἐγώ δέν παντρεύτηκα», κι ἀρχίζει νά αὐτοδηλητηριάζεται κι ἀποκτάει αὐτήν τήν εἰδική ψυχολογία πού λέγεται γεροντοκορισμός. Ὅμως ὅταν δέν ζήσει ἡ ἀνύπαντρη κοπέλα καί τό ἀνύπαντρο ἀγόρι, αὐτήν τήν ψυχολογία, τότε δέν ὑπάρχει θέμα, νά πέσει σ’ αὐτόν τόν λάκκο τοῦ γεροντοκορισμοῦ. Εἴτε ἄνδρας εἴτε γυναῖκα, σᾶς τό ξαναλέω. Καί τό χαίρεται! Καί ἀφιερώνει κανείς μάλιστα ἔστω κι ἀπό μίαν φιλοτιμίαν… εἶδε ὅτι δέν κατάφερε νά παντρευτεῖ, ἀφιερώνει τόν ἑαυτό του (της) στόν Χριστό καί λέει: « Δέν θέλω νά παντρευτῶ πλέον, πέρασα τά… 35, τά 40, δέν θέλω νά παντρευτῶ». Ναί. Ὁπότε δέν ὑπάρχει περίπτωση αὐτῆς τῆς ὄχι εὐχαρίστου ψυχολογίας, καί διά τό πρόσωπο πού φέρει αὐτήν, ἀλλά καί διά τό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ὑπάρχει τό πρόσωπο αὐτό. 

     Σᾶς εἶπα ὅμως ὅτι καί ἡ παρθενία δέν εἶναι σκοπός, διότι ἁπλούστατα ἀποτελεῖ ὑπέδαφος, ἐπί τοῦ ὁποίου ὑπεδάφους καλλιεργοῦνται οἱ ἀρετές. Εἶναι ἀδύνατον νά κερδίσεις ἀρετές μέ ὑπέδαφος, φέρ’ εἰπεῖν, πορνικό. Ἀδύνατον! Δέν εἶναι δυνατόν. Δέν εἶναι δυνατόν! Δέν εἶναι δυνατόν! Διότι ἡ κάθε σου ἀρετή θά εἶναι ἀκάθαρτη. Καί ἡ ἐλεημοσύνη σου καί ἡ ἀγάπη σου, ὅλα θά εἶναι ἀκάθαρτα. Πρέπει, λοιπόν, νά ὑπάρχει προϋπόθεσις τῆς ἁγνότητος, τῆς καθαρότητος. Σᾶς θυμίζω τήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων, πού, παρθένοι καί οἱ δέκα –παρότι ἐκεῖ ὀνοματίζονται οἱ χριστιανοί- ἀλλά οἱ πέντε, λέγει, σώθηκαν οἱ πέντε δέν σώθηκαν. Βλέπετε ὅτι ἡ παρθενία δέν κατάφερε νά σώσει τίς πέντε… γιατί; Γιατί εἴχανε μωρία, δέν εἴχανε σύνεση. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀρκετή, ὅπως εἴδαμε, ἡ παρθενία. Ἐπειδή, ὅμως, ἡ παρθενία θέλει ἱδρῶτα, θέλει κόπον, καθετί πού περιέχει κόπο -λέγουν οἱ Πατέρες- εἶναι ἀρετή. Ἄν ἔχω ἐμφύτως κάτι, αὐτό δέν εἶναι ἀρετή. Ὅταν ὅμως καταβάλλω κόπο γι’ αὐτό, τότε ἐπειδή καταβάλλεται πολύς ἱδρῶτας καί πολύς κόπος, ἡ παρθενία τελικά χάριν τοῦ ἱδρῶτος της γίνεται ἀρετή. Ἔτσι εἶναι δυό πράγματα· εἶναι ὑπέδαφος ἀρετῶν καί ταυτόχρονα εἶναι ἀρετή.

     Εἴτε γάμος ὑπάρχει, εἴτε παρθενία ὑπάρχει, ὅ,τι διαλέξει κανείς κι ὅ,τι νομίζει ὅτι μπορεῖ… κανείς δέν δεσμεύεται, οὔτε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεόν, πρέπει νά εἶναι ὅμως ἐν Κυρίῳ, καί ὁ γάμος καί ἡ παρθενία. Καί τά δύο. Κι ὄχι νά εἶναι ἀπό μία ἰδιοτροπία ἤ, ἄν θέλετε, ἀπό μία φιληδονία ὁ γάμος, καί ἡ ἀγαμία ἀπό μία ἰδιοτροπία. Στό ἴδιο βιβλίο πού ἔχουμε (τό βιβλίο τοῦ Τωβίτ) ἄν τό διαβάσετε (καλό θά ἦταν) -εἶναι ἕνα ἀπό τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης- θά δεῖτε ὅτι ὅταν ὁ Τωβίας ὅταν ἔφυγε γιά νά πάει νά πάρει ἐκεῖνο τό δάνειο πού εἶχε δώσει ὁ πατέρας του σ’ ἕναν συμπατριώτη εἰς τούς Ράγους τῆς Μηδίας, ἐκεῖ τελικά καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ ἀρχαγγέλου Ραφαήλ παντρεύτηκε τήν κόρη του, τήν Σάρα. Ὅμως λέγεται γι’ αὐτήν, κάθε φορά πού παντρευόταν, πρίν ἀκόμη… δηλαδή τήν ἴδια μέρα πού παντρευόταν, ὁ σύζυγός της πέθαινε. Ἑφτά γάμους ἔκανε καί πέθαναν καί οἱ ἑφτά! Μάλιστα περνοῦσε πολύ δύσκολες μέρες γιατί οἱ ὑπηρέτριες πού εἶχαν, τήν κορόϊδευαν, καί εἶχε φτάσει σέ μία ἀπόγνωση ἡ κοπέλα. Ἄν ρωτήσετε γιατί πέθαιναν; Διότι, ἐκεῖνοι πού ἤθελαν νά τήν παντρευτοῦν, ἐπαντρεύοντο μέ πνεῦμα φιληδονίας, καί ἄφηναν τόν δαίμονα -τόν Ἀσμοδαῖο ὅπως ὀνομάζεται ἐκεῖ -τελικά νά θανατώνει τούς ἄνδρες αὐτούς, ἀλλά καθ’ ὑπόδειξιν πάντοτε τοῦ Ραφαήλ (τοῦ ἀγγέλου) ὁ Τωβίτ ἔκανε προσευχή, εἶναι μιά χαριτωμένη προσευχή, καί λέει: «Κύριε, ἐγώ παντρεύομαι τήν ἀδερφή μου αὐτή (ἀδερφή ἐλέγετο, δέν ἦτο ἀδελφή κατά σάρκα, ἔτσι ἐλέγετο, ὅπως καί οἱ συμπατριῶτες λέγονται «ἀδελφοί»), ὄχι», λέγει, «γι’ ἄλλον σκοπό, παρά μόνο γιατἰ Ἐσύ τό θέλεις, γιά νά ὑπάρχει ὁ λαός Σου!». Ὡραῖο αὐτό! Δηλαδή δέν ὑπάρχει τό στοιχεῖον τῆς φιληδονίας. Πολύ ὡραῖο! Κι ἔτσι ἔζησε ὁ Τωβίας, βέβαια πῆγε κρυφά-κρυφά, ἀφοῦ ἀποβραδίς ἤδη ἔσκαψε τόν λάκκο ὁ πατέρας τῆς κοπέλας, νά θάψει καί τόν ὄγδοον! Ἔ, τόν βρῆκε ὅτι δέν εἶχε πεθάνει. Βέβαια θά ‘τανε πολύ ὡραῖο νά κάναμε ὁλόκληρο τό βιβλίο, ἀλλά… τέλος πάντων, ἐγώ σᾶς τό διηγοῦμαι, γιατί μόνον στήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ θά μείνουμε. Βλέπετε, λοιπόν, πῶς τά πράγματα ἔχουν, τί θά πεῖ «ἐν Κυρίῳ». Καί ἡ παρθενία, δέν θά εἶναι μία φιλοσοφική διάθεσις, ἔτσι μιά ἰδιοτροπία, γιατί ἔτσι μ’ ἀρέσει… «Ἐν Κυρίῳ»! Γιά νά ἔχει ἀξία, νά εἶναι ἀρετή. Καί ὁ γάμος νά εἶναι κι αὐτός «ἐν Κυρίῳ». Πάντως, δέν πρέπει νά ὑποτιμηθεῖ, οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο. Ὄχι γιατί εἶσαι ἄγαμος νά ὑποτιμήσεις τόν γάμον, οὔτε γιατί εἶσαι ἔγγαμος νά ὑποτιμήσεις τήν ἀγαμία καί τήν παρθενία. Ὄχι. «Ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐκλήθη», ὀ καθένας ἐκεῖ πού κλήθηκε, ἐκεῖ πού εἶναι, ἀρκεῖ νά εἶναι, ὅπως σᾶς εἶπα, «ἐν Κυρίῳ» καί νά φανεῖ ἄξιος τῆς κλήσεως ἀπό τόν Θεό. 

     Καί τώρα νά δοῦμε, παιδιά, μερικά στοιχεῖα πού μᾶς ἀναφέρει ὁ Τωβίτ. Λέει τά ἐξῆς: «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν (:ξένη) ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου (:πού δέν εἶναι ἀπό τή φυλή τοῦ πατέρα σου)». Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή οἱ γάμοι νά γίνονται πάντοτε μέ πρόσωπα τῆς ἰδίας φυλῆς (οἱ Ἑβραῖοι ἦσαν 12 φυλές). Ὁ Θεός εἶχε τούς λόγους Του γιά νά τό πεῖ αὐτό. Ὅμως ὁ Θεός συγκατέβαινε μέ γάμους ἄλλων φυλῶν. Δηλαδή ἕνα ἀγόρι νά παντρευτεῖ μία κοπέλα ἀπό ἄλλη φυλή. Ἄλλη φυλή πού νά ἀνήκουν -καί οἱ 12 φυλές φυσικά- εἰς τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, γάμος μέ ἀλλοτρίους -ἔξω δηλαδή ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ- ὁ Θεός τελείως, μά τελείως! Τό ἀπηγόρευε αὐτό. Ἔτσι νά ἀναφέρω κάνα-δυό παραδείγματα… Κάποτε λόγω ἀνεχείας (φτώχειας) εἶχε μεταναστεύσει μία οἰκογένεια -κατοικοῦσαν στή Βηθλεέμ, ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα- ὁ Ἐλιμέλεχ, ἡ γυναῖκα του, ἡ Νοεμίν, καί τά δυό τους τά ἀγόρια. Μετανάστευσαν, πέρασαν τόν Ἰορδάνη ποταμό καί ἔμειναν στή χώρα Μωάβ, δηλαδή τῶν Μωαβιτῶν. Ἐκεῖ ὁ Ἐλιμέλεχ πέθανε. Καί τά δύο του ἀγόρια παντρεύτηκαν Μωαβίτισσες, ἀλλά αὐτό βέβαια ὁ Θεός δέν τό ἤθελε, καί πέθαναν καί τά δύο παιδιά! Καί δέν ἔκαναν παιδιά! Ἔτσι ἔμεινε ἡ Νοεμίν μαζί μέ τίς δύο της νῦφες… Ἂλλαξαν τά πράγματα, οἱ συνθῆκες, ζήτησε αὐτή νά γυρίσει πίσω στήν πατρίδα της… ἤ μᾶλλον αὐτές εἶπαν νά τήν ἀκολουθήσουν… τελικά μόνο ἡ Ρούθ τήν ἀκολούθησε, ἐκείνη ἐπέμενε -εἶπε μιά μεγάλη κουβέντα ἡ Ρούθ- τῆς εἶπε: «Ἡ πατρίδα σου πατρίδα μου, ὁ Θεός σου Θεός μου…». Πώ, πώ! Αὐτό… τέλος πάντων, τό θέμα εἶναι ἄν θέλετε νά τά διαβάσετε εἰς τό βιβλίον πού λέγεται «Ρούθ». Εἶναι μέ τ’ ὄνομα αὐτῆς τῆς Μωαβιτίσσης. Εἶναι δέ περίεργο, καί εἶναι καί πρωτοκανονικό… δέν λέω πιό πολλά τί θά πεῖ αὐτό, τοῦ ὅτι παίρνει-φέρνει τό ὄνομα τό βιβλίο αὐτό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὄνομα Μωαβίτισσας! Εἶναι ἐκπληκτικό. Πάντως βλέπει κανείς ἐδῶ ὁ Θεός ρητῶς ἀπαγορεύει τούς μεικτούς γάμους. 

     Ἀκόμη τὀ ἴδιο παρατηροῦμε καί εἰς τόν Σαμψών, τόν Κριτή. Κάποτε εἶδε μία γυναῖκα, Φιλισταία, θυγατέρα τῶν ἀλλοφύλων, ὅπως γράφει ἐκεῖ. Τήν θέλησε γιά γυναῖκα του, καί τό εἶπε στούς γονεῖς του. Καί οἱ γονεῖς του τοῦ εἶπαν: «Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ· μὴ οὐκ εἰσὶ θυγατέρες τῶν ἀδελφῶν σου καὶ ἐκ παντὸς τοῦ λαοῦ μου γυνή», «δέν ὑπάρχουν», λέει, «κορίτσια ἀπό τόν λαό μας» «ὅτι σὺ πορεύῃ λαβεῖν γυναῖκα ἀπὸ τῶν ἀλλοφύλων τῶν ἀπεριτμήτων; (:πηγαίνεις νά ζητήσεις σύζυγο ἀπό τούς ξένους, τούς ἀλλοφύλους, δέν ὑπάρχει γυναῖκα στόν λαό μας; Ὁ Σαμψών ἐπέμενε, μέ γνωστά ἀποτελέσματα. Κατόπιν πῆρε τήν γνωστή Δαλιδά, τό γνωρίζετε, μέ πολύ ἄσχημα ἀποτελέσματα. Βέβαια δέν θά κρίνω κάτι περισσότερο, παρά μόνο ἄν θέλετε νά μιλήσω μέ κάποιαν ἀκρίβεια, αὐτά ἦταν κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ Θεός εἶχε κάποιο σκοπό, κάποιο σχέδιο, τόσο μέ τό θέμα τοῦ Σαμψών, ὅσο καί μέ τό θέμα τῆς Ρούθ. Σημειώσατε ὅτι ἡ Ρούθ ἔγινε πρόγονος τοῦ Δαυΐδ καί συνεπῶς εἶναι πρόγονος τοῦ Μεσσίου. Ξέρετε γιατί; -καί τό καταχωρεῖ αὐτό ὁ Ματθαῖος στή γενεαλογία τοῦ Μεσσίου-. Διότι θά συμπεριλαμβάνοντο στήν σωτηρίαν, καί οἱ ἐθνικοί, οἱ εἰδωλολάτρες. Ἔχει πολλή σημασία αὐτό, ἀλλά δέν μποροῦσαν ὅμως νά καταργήσουν, αὐτές οἱ ἐξαιρέσεις τόν κανόνα. Ὁ κανόνας ἦταν ὅτι δέν ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά παίρνει κανείς ἀλλοτρία γυναῖκα ἤ ἀλλότριο σύζυγο, ξένο. 

     Ὁ Σολομῶν στό σημεῖο αὐτό, δέν πρόσεξε, παιδιά, καί δυστυχῶς οἱ κάποιες γυναῖκες πού εἶχε (ἀλλότριες), αὐτές αἱ σύζυγοι, εἰσήγαγον καί τήν λατρεία τῶν θεοτήτων των, τῆς θρησκείας των. Ἔτσι στήν Ἱερουσαλήμ ἐλατρεύετο ὁ ἀληθινός Θεός, εἰς τόν ὁμώνυμον Ναόν τοῦ Σολομῶντος, ἀλλά ἐλατρεύοντο ὅμως καί οἱ θεοί τῶν συζύγων τοῦ Σολομῶντος, πού ἦσαν εἰδωλολάτρισσες. Βέβαια γι’ αὐτό ὁ Θεός πάρα πολύ ἐθύμωσε καί εἶπε: « Δέν θά τιμωρήσω ἐσένα, ἀλλά τούς ἀπογόνους σου. Καί δέν θά τιμωρήσω ἐσένα χάριν τοῦ πατέρα σου τοῦ Δαυΐδ». Καί τιμωρήθηκε! Κι ἀπό τότε, χωρίστηκε τό βασίλειο σέ δύο, μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες, πολύ ἄσχημες. Παιδιά, τό ἴδιο συνέβη καί στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἔρθουμε στήν πραγματικότητα τήν δική μας. Τό ξέρετε ὅτι ἡ πολιτική κατά τούς χρόνους τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, εἶχε σταθεῖ πιό πάνω ἀπό τήν πίστιν; Ξέρετε ὅτι ἐκτός ἀπό τόν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὑπῆρχαν καί τζαμιά μέσα είς τήν Κωνσταντινούπολη; Τό ξέρετε αὐτό; Μή νομίσετε ὅτι ἡ ἀπώλεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤτανε παρωνυχίς. Ἐπειδή, τουλάχιστον, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες -ἄν ὄχι ὅλοι οἱ λαοί- ἔχουμε μία παράλληλη κίνηση… ὅ,τι ἔπαθαν οἱ Ἑβραῖοι μέ τήν παρακοή τους, ἔχουμε πάθει κι ἐμεῖς, παιδιά, μέ τήν παρακοή μας. Καί τιμωρηθήκαμε! Καί τήν χάσαμε! Ὃπως τήν Κωνσταντινούπολη, ὅπως καί οἱ Ἑβραῖοι σύρθηκαν στήν Βαβυλῶνα αἰχμάλωτοι. Καί εἰς τήν Νινευῆ καί εἰς τήν Βαβυλῶνα. Ὅμως ἐπειδή τό θέμα εἶναι ἐνδιαφέρον, θά συνεχίσουμε, πρῶτα ὁ Θεός, τήν ἐρχομένη Κυριακή.

21η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Οἱ Μεικτοί Γάμοι» (α΄).

†. Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ἀγαπητά μου παιδιά, μᾶς δίδει καί φέτος τήν δυνατότητα νά ἐπιτελεστεῖ ἡ Κατήχησις τόσο τῆς πίστεως, ὅσο καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς στό δικό Του τό ὄνομα. Τἀ θέματά μας, θά εἶναι θέματα γιά τρίτη, τώρα, χρονιά, θέματα πνευματικοῦ καταρτισμοῦ. Καί αὐτά ἀποσκοποῦν στό νά μᾶς βοηθήσουν, καί ἡ πίστις νά ἀναπτυχθεῖ, ἀλλά καί ὁ βίος ὁ πνευματικός νά ἀναπτυχθεῖ. Οὔτε μόνο ἁπλῆ γνώση, οὔτε ἀκόμη χωρίς ζωήν, οὔτε ζωή χωρίς γνώση. Πρέπει αὐτά τά δυό νά πηγαίνουν πάντα μαζί, ὅπως ἔχουμε τόν τύπο τῶν ἀρχαίων κατηχήσεων τῶν Πατέρων μας. Θά ἐνθυμεῖσθε ὅτι τά θέματα τῆς περσινῆς χρονιᾶς ἦσαν ἀπό τήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία. Αὐτό τό μνημεῖον, ἀληθινό μνημεῖον πνεύματος, εἶναι αὐτή ἡ διαθήκη. 

     Γιά κείνους πού ἔρχονται γιά πρώτη φορά, θά ἤθελα νά τούς ἔλεγα δυό λόγια γιά νά τούς συνδέσω μ’ ἐκεῖνα τά ὁποῖα θά ποῦμε, καί σήμερα καί προσεχῶς στά ἑπόμενα μαθήματά μας. Ἀναφέρεται στήν ἱστορία μιᾶς οἰκογενείας Ἰσραηλιτῶν, τοῦ βορείου, δηλαδή, βασιλείου πού εἶχαν αἰχμαλωτιστεῖ ἀπο τούς Ἀσσυρίους καί εἶχαν συρθεῖ αἰχμάλωτοι εἰς τήν Νινευῆ. Ἐκεῖ ὁ Τωβίτ μέ τήν γυναῖκα του κι ἕνα του παιδί τόν Τωβία πέρασαν δυσμενέστατες συνθῆκες, ὅπως βέβαια ὅταν λαοί ὡς αἰχμάλωτοι σύρονται σ’ ἄλλο τόπο, μακριά ἀπό τό σπίτι τους κι ἀπό τήν πατρίδα τους. Ἦσαν στήν πόλη Νινευῆ. Παρά τίς δυσμενέστατες συνθῆκες ζωῆς, καί τηρήσεως ἀκόμη θρησκευτικῶν καθηκόντων… ποῦ νά προσφέρουν θυσία στόν Θεό; Ποῦ νά προσευχηθοῦν; Τί νά κάνουν; Ἡ οἰκογένεια αὐτή, προπαντός ὁ Τωβίτ (ὁ πατέρας) ἀσκοῦσε ἐκεῖ, στήν Νινευῆ, μιά ἀξιοζήλευτη πνευματική ζωή. Ἀπό κάποιο περιστατικό, θεώρησε καθῆκον του ὁ Τωβίτ ν’ ἀφήσει κάποιες συμβουλές στόν γιό του τόν Τωβία, ἐπειδή θά πήγαινε σ’ ἕνα μακρινό ταξίδι, καί δέν γνώριζε ὁ Τωβίτ, ἐάν θά τόν εὔρισκε πίσω ὁ Τωβίας, ἐπειδή εἶχε τυφλωθεῖ… σᾶς εἶπα ἕνα περιστατικό, γι’ αὐτό ἀκριβῶς τοῦ εἶπε αὐτές τίς συμβουλές, οἱ ὁποῖες καί ἀποτελοῦν αὐτό τό ἀθάνατο καί θεόπνευστο μνημεῖο πνευματικῆς προσφορᾶς-διαθήκης πνευματικῆς, πού θά ἔπρεπε ὅλοι οἱ γονεῖς ὅλων τῶν αἰώνων, καί ὅλων τῶν ἐποχῶν νά τό ἔχουν ὑπόψη τους, μάλιστα σέ ἐποχές, ὅπως εἶναι καί ἡ ἐποχή μας πτώσεως τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν. σήμερα, ὅπως βλέπετε, ὅλα τά ἔχουμε βγάλει στό σφυρί. 

     Θά ‘θελα νά σᾶς ἔλεγα ἀκόμη ὅτι τό βιβλίο τοῦ Τωβίτ εἶναι ἕνα ἀπό τά 49 βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί βέβαια θεόπνευστο, ἀφοῦ εἶναι βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὅμως ἐδόθησαν ἀπό παλαιοτέρους καί νεωτέρους οἱ ἐξῆς χαρακτηρισμοί γιά τό βιβλίο αὐτό· ὅτι εἶναι ἕνα βιβλίο ἐποικοδομητικόν, μέ τήν μορφή μιᾶς χαριεστάτης (δηλαδή χαριτωμένης) διηγήσεως. Ἀκόμη εἰπώθηκε· δύναται νά θεωρηθεῖ ἀπό πολλῶν ἀπόψεων ὡς ἕν τῶν κοσμημάτων (στολιδιῶν) τῆς Βίβλου. Ἀκόμη εἶναι πραγματικός πλοῦτος διδασκαλίας θεωρητικῆς καί πρακτικῆς, διδάσκει δέ ταῦτα, διά λόγου καί παραδείγματος. Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι πράγματι εἶναι ἕνα ἐνδιαφέρον βιβλίο, ἰδίᾳ γιά τούς νέους καί μάλιστα, δι’ ἐκείνους πού ἔχουν οἰκογένεια, καί ἐπειδή λίγο πολύ -ἐπί θύραις- νά δημιουργήσετε κι ἐσεῖς δική σας οἰκογένεια (καί τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, ἀφοῦ εἴσαστε μεγάλα παιδιά), γι’ αὐτό σᾶς εἶναι τόσο πολύτιμο τό βιβλίο αὐτό. Βέβαια σᾶς παραπέμπω νά τό διαβάσετε, ἄν δυνατόν μέ τά σχόλια πού… ἔ, κάποιο βιβλίο, νά ἔχει μιά ἑρμηνεία καί νά ‘χει καί κάποια σχόλια, ἄν εἶναι δυνατόν καί τά σχόλια νά διαβάσετε, γιά νά δεῖτε ἐκεῖνο τό ὁποῖον κανείς ἅμα διαβάζει ἀνάγνωση, δέν μπορεῖ νά τό δεῖ. Ἡ πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ -περί τῆς ὁποίας ὁ λόγος- μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ, ἕνας ἀλάθητος ὁδηγός τῆς νεότητος, πού παραπαίει σ’ αὐτούς τούς ἀναρίθμητους ὁδοδείκτες τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος, πού ἀποπροσανατολίζουν ἀπό τήν σωτηρία.

     Ἐνθυμεῖσθε ἐκείνη τήν περίφημη, ἀλλά καί ἀσφαλεστάτη συμβουλή πού δίδει ὁ Τωβίτ εἰς τόν Τωβία καί πού εἴχαμε ἀναλύσει σέ ἕνδεκα ἡμίωρα θέματα. Θά λέγαμε ὅτι τά μισά μαθήματα τῆς χρονιᾶς μᾶς κάλυψε αὐτή ἡ συμβουλή του, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τμῆμα ἑνός χωρίου, τό ὁποῖο ὑπόλοιπον χωρίο θά συνεχίσουμε σήμερα: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπὸ πάσης πορνείας», «Πρόσεχε, παιδί μου, τόν ἑαυτό σου ἀπό κάθε μορφῆς ἀνηθικότητα». Ἤτανε πολύ σπουδαῖο, ὅσα παιδιά ἀπό σᾶς ἐρχόσαστε, πιστεύω εἴχατε δεόντως ἐκτιμήσει αὐτήν τήν προσφοράν. Στή συνέχεια αὐτῆς τῆς προτροπῆς (στό ἴδιο χωρίο, ὅπως σᾶς ἐξήγησα, τό 12ο χωρίο τοῦ 4ου κεφαλαίου) λέει τά ἐξῆς ὁ Τωβίτ εἰς τόν Τωβία (τό ὁποῖον καί θά ἀποτελέσει τό σημερινό μας θέμα, ὅσο προλάβουμε, θά συνεχίσουμε ὅτι δέν προλάβουμε). Καί λέει στόν γιό του: «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν, ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου, διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν. Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν (:συμπατριωτῶν) καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Νά σᾶς τό ἀποδώσω. «Πᾶρε σύζυγο ἀπό τήν πατρίδα σου κι ἀπό τήν γενιά σου. Ἀπό χώρα ξενική μήν πάρεις. Εἴμαστε παιδιά ἁγίων καί προφητῶν, τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Θυμήσου, παιδί μου, τόν γάμο τόν δικό τους, καί πόση εὐλογία πῆραν αὐτοί καί τά παιδιά τους, ὥστε οἱ ἀπόγονοί τους νά κληρονομήσουν τήν γῆν», δηλαδή τήν γῆ Χαναάν. 

     Πρίν προχωρήσουμε νά ἀναλύσουμε αὐτά πού λέγει σάν συμβουλή ὁ Τωβίτ στόν Τωβία, θά ἤθελα νά σᾶς κάνω μία ἐξήγηση. Ἴσως ἀναρωτηθεῖτε: «Γιατί λέγονται σέ σᾶς τά θέματα αὐτά; Γιά ποιόν λόγο λέγονται;». Μάλιστα θά μπορούσαμε νά βάλουμε τίτλο σ’ αὐτό τό θέμα : «οἱ μεικτοί γάμοι». Καί μεικτός γάμος λέγεται ὅταν ἔχουμε δύο ἀνθρώπους πού παντρεύονται, ὁ ἕνας εἶναι Ἕλληνας καί ὁ ἄλλος εἶναι… δέν ξέρω τί... Ἀφρικανός, φέρ’ εἰπεῖν, ὁ ἕνας εἶναι Χριστιανός, κι ὁ ἄλλος δέν εἶναι… ἤ εἶναι ὁ ἕνας Χριστιανός Ὀρθόδοξος, κι ὁ ἄλλος εἶναι ἑτερόδοξος… Αὐτοί λέγονται μεικτοί γάμοι. Ἄν ρωτήσετε, λοιπόν, γιατί σᾶς τά λέω αὐτά, ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλῆ. Τά μέσα ἐνημερώσεως (τηλεόρασις, ραδιόφωνο … κ.λπ.) ἤ καί ὁ τύπος (περιοδικά… κ.λπ) ἔχουν κυριολεκτικά ἀφυπνίσει τήν νεολαία μας σέ τέτοια θέματα, βεβαίως μέ στραβό προσανατολισμό, ὥστε ἀκόμα καί τά παιδιά τοῦ νηπιαγωγείου νά εἶναι ἐνήμερα αὐτῶν τῶν θεμάτων. Ἤδη ἀπό τά ἐνηβικά χρόνια –«ἔνηβος» ὄχι «ἔφηβος», «ἔνηβος» εἶναι αὐτός πού εἶναι 12-13 χρονῶν, πρός 14, «ἔφηβος» ἀρχίζει παραπάνω- τίθενται σέ ἐφαρμογή -σέ ἐφαρμογή! Ἐδῶ εἶναι τό φοβερό- αὐτές οἱ κακές καί κοσμικές καί δαιμονικές προτροπές. Τά πιό πολλά παιδιά… ἤ καλύτερα νά σᾶς πῶ ἔτσι… πρό ἡμερῶν κατέβηκα στή Λάρισα καί ἐκείνη τήν ὥρα περνοῦσε ἕνα πολύ ἀνθρωπο σχολεῖο, εἶχε πολλά-πολλά παιδιά… σέ κάποιο σημεῖο διέσχιζαν τή λεωφόρο… πήγαιναν ἐκδρομή τά παιδάκια. Προσέξαμε· κανένα κορίτσι δέν φοροῦσε φουστάνι! Ὃλα παντελόνια. Ἔχει δίκιο, λοιπόν, ἕνα κορίτσι, ἅμα τοῦ ποῦμε καί διαμαρτύρεται…: «Μά, ἡ μόνη ἔμεινα χωρίς νά φορῶ παντελόνι!», ἔχει δίκιο νά διαμαρτύρεται. Ὅταν, ὅμως, γνωρίζει μερικά πράγματα καί πῶς πρέπει νά τοποθετεῖται, τότε δέν θά διαμαρτύρεται, ἀντιθέτως θά καμαρώνει. Δηλαδή μέ ἄλλα λόγια, νά καταλάβετε, ὅτι σήμερα ἔχουμε μπεῖ ἀπό τά νηπιακά μας χρόνια σέ ἕνα ὁλότελα κοσμικό περιβάλλον μέ κοσμικές, θά λέγαμε, τοποθετήσεις. Ἀπό ποῦ θά πάρετε τό σωστό; Ἐμεῖς πού σᾶς διδάσκουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά κρυβόμεθα πίσω ἀπό τό δάκτυλό μας; Αὐτό δέν εἶναι μία ὑποκρισία; Δέν πρέπει, λοιπόν, νά κατεβοῦμε κι ἐμεῖς στά θέματα αὐτά; Καί πολύ παραπάνω ἄν τά θέματα αὐτά τά θίγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ναί, ἔτσι μή διαμαρτυρηθεῖτε καί πεῖτε: «Τί τά χρειαζόμαστε αὐτά;». Ὅταν, παιδάκι μου, πᾶς στήν Θεσσαλονίκη ἤ πᾶς στήν Ἀθήνα… πᾶς στήν Ἰταλία… πᾶς στήν Ἀμερική γιά σπουδές καί εἶσαι 18 χρονῶν, 19 καί γυρίζεις μέ Ἰταλίδα μέ Γερμανίδα… δέν ξέρω τί… τότε θά σοῦ τά πῶ; Τότε δέν εἶναι ἀργά; Εἶναι πάρα πολύ ἀργά... 

     Πότε, λοιπόν, θά τά ποῦμε; Τώρα θά τά ποῦμε! Καί μιλάω γιά τό σημερινό θέμα, περί τῶν μεικτῶν αὐτῶν γάμων, πού λέγει ὁ Τωβίτ: «Πρόσεξε, μήν πάρεις ξένη, ἀλλοτρία γυναῖκα· πρόσεξε παιδί μου». Θά μᾶς πεῖ γιατί καί πῶς… -τό εἶπε, μόνο θά τό ἀναλύσουμε- τό γιατί δέν πρέπει. Πότε, λοιπόν, θά τά ποῦμε αὐτά; Τώρα θά τά ποῦμε. Ἐλπίζω, λοιπόν, κάνοντας αὐτή τήν ἐξήγηση ὅτι δέν θά πεῖτε ποτέ ἄν κάτι πού ἀφορᾶ μεγάλους, ἐμᾶς δέν μᾶς ἐνδιαφέρει αὐτό. Ὄχι, σᾶς ἐνδιαφέρει γιατί κάποτε θά γίνετε μεγάλοι, θά ρθεῖτε στήν κάθε ἡλικία γιά τό κάθε πρᾶγμα. Θά τά πάρετε, ὅμως, ἀπό τώρα αὐτά ὅλα τά ἐφόδια. Ἔτσι θά ‘τανε πολύ δύσκολο (ἄν ὄχι ἀδύνατο) νά σᾶς βγάλουμε τό στραβό μέσα ἀπό τό μυαλό σας καί τήν καρδιά σας μία νοοτροπία κοσμική. Πρίν, λοιπόν, ἀποκτηθεῖ αὐτή ἡ κοσμική νοοτροπία νά μπεῖ ἡ νοοτροπία τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτόν τόν λόγο μιλᾶμε, ὅπως σᾶς εἶπα, ἔτσι. 

     Καί προχωροῦμε νά δοῦμε τό θέμα. Ὁ Τωβίτ κάνει λόγο γιά τόν γάμο. «Παιδί μου», λέγει, «… τό καί το». Πόσο ἐτῶν ἦταν ὁ Τωβίας; Ἴσως θά πρέπει νά ἦταν -δέν τό ἀναφέρει, βέβαια, ἡ διήγησις- ἀλλά δέν πρέπει νά ἦταν παραπάνω ἀπό 18 χρονῶν παιδί, κάπου ἐκεῖ. Δηλαδή τήν ἡλικία πολλῶν-πολλῶν ἀπό ἐσᾶς. Καί τί τοῦ λέγει; «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε». Αὐτό τό «πρῶτον» σημαίνει, ὅτι «πρέπει νά εἶναι ἡ πρώτη σου φροντίδα». Πράγματι, ἐνῶ ἐπορεύετο στούς Ράγους τῆς Μηδίας, γιά νά πάρει κάποιο χρέος πού εἶχε ἕνα συγγενικό πρόσωπο πού χρωστοῦσε εἰς τόν Τωβίτ (10 τάλαντα ἀργυρᾶ, συγκεκριμένα) καί ἤδη συνοδός του εἶναι, -χωρίς νά τό γνωρίζει- ὁ Ἀρχάγγελος Ραφαήλ. Γιατί τοῦ λέει ὁ πατέρας του: «Πήγαινε, παιδί μου, στήν ἀγορά, βρές κάποιον ἄνθρωπο ἀπό τά μέρη ἐκεῖνα, διότι καί μικρός εἶσαι καί κίνδυνοι ὑπάρχουν στόν δρόμο καί τόν δρόμο δέν τόν γνωρίζεις». Οἱ Ράγοι δέ τῆς Μηδίας ἦταν κάπου κοντά στή σημερινή Τεχεράνη. Ἦταν ἕνα μεγάλο ταξίδι ἀπό τήν Νινευή τήν ἀρχαία ἕως τήν σημερινή Τεχεράνη, ἤτανε μακρύ ταξίδι. Καί ἐκεῖ στήν ἀγορά βρῆκε κάποιον πού τοῦ εἶπε ὅτι ξέρει τά μέρη, κι αὐτός, παρακαλῶ, ἦταν ὁ ἀρχάγγελος Ραφαήλ. Ἀπεκαλύφθη εἰς τέλος τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία εἶναι ὄντως χαριεστάτη ἱστορία. Ὁπότε τί παρατηροῦμε; Ἀπό τά 14 κεφάλαια (πού εἶναι ὅλο τό βιβλίο) τά 10 δέν εἶναι παρά μία προπαρασκευή πού κάνει -ἄν τό φαντάζεστε!- αὐτός ὁ ἀρχάγγελος Ραφαήλ, μιά προαπαρασκευή γιά τόν γάμο τοῦ Τωβία! Τόν προπαρασκευάζει γιά τόν γάμο. Οὔτε κἄν πέρασε ἀπό τό μυαλό του νά παντρευτεῖ, πηγαίνοντας γιά τό χρηματικό ποσόν. Κι ὅμως στόν δρόμο… ὅταν μάλιστα ἐκεῖνο τό ψάρι πού πῆγε νά τονε φάει, ἐκεῖ στόν Τίγρη ποταμό, καί τοῦ λέει: «Μή φοβᾶσαι… -ἔκανε τό μπάνιο του ἐκεῖ- … μή φοβᾶσαι ἅρπαξέ το…» -ἦταν ἀπό κεῖνα τά λαβράκια τά ὁποῖα ζυγίζουν δεκάδες κιλά, καί τρῶνε καί ἄνθρώπους αὐτά τά λαβράκια… φοβερά ψάρια… καί πράγματι τοῦ λέει ὁ ἀρχάγγελος: «Πᾶρε τό συκώτι του, τήν χολή του… κ.λπ. Θά μᾶς χρειαστοῦν», προπαρασκεύαζε τόν Τωβία γιά τόν γάμο. Διότι ἐκεῖ πού θά πήγαιναν ἔπρεπε νά πάρει τήν κόρη ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου πού… κ.λπ. ἀλλά εἶχε δαιμόνιο αὐτή ἡ κοπέλα… δαιμόνιο… ὄχι ἀκριβῶς αὐτή, ἀλλά εἶχε ἐγκαθιδρυθεῖ ἐκεῖ αὐτό τό δαιμόνιο πού… κ.λπ…. σᾶς προκαλῶ τήν ὄρεξη νά πᾶτε νά διαβάσετε τό βιβλίο. Καί δείχνει ὅτι προπαρασκευάζεται ὁ Τωβίας γιά τόν γάμο, ἀπ’ αὐτόν τόν ἀρχάγγελον Ραφαήλ. Αὐτό θέλω νά σᾶς πῶ. 

     Ἄν ρωτήσετε τότε ποιά εἶναι ἡ κατάλληλη ἡλικία τοῦ γάμου; Ἄν ὁ Τωβίας πρέπει νά ἦταν ὄχι πολύ παραπάνω ἀπό 18 χρονῶν… παιδιά, ἡ ἡλικία ποικίλλει σέ κάθε ἐποχή, ὅπως καί σέ κάθε τόπο. Προσέξτε μ’ αὐτά πού λέμε δέν θέλω νά σᾶς πῶ ν’ ἀρχίστε νά παντρολογιέστε! Νά φυλάξει ὁ Θεός! Ἀλλά θέλω νά σᾶς πῶ πῶς τά πράγματα δρομολογοῦνται καί τί ἀκριβῶς πρέπει νά προσέχουμε. Αὐτό ἀκριβῶς θέλω νά τονίσω. Ἀλλά βλέπουμε ὅτι ἄλλη ἡλικία εἶναι στήν εὔκρατη ζώνη καί ἄλλη στήν βορεία ζώνη καί ἄλλη στήν θερμή ζώνη τῆς γῆς. Σ’ ἄλλη ἡλικία παντρεύονται στή Μεσόγειο, σ’ ἄλλη στόν βορρᾶ καί σέ ἄλλη ἡλικία παντρεύονται εἰς τήν κεκαυμένην ζώνη τῆς Ἀφρικῆς. Δέν εἶναι, ὅμως, μόνο τό κλῖμα, οὔτε ἀκόμα οἱ βιολογικές προϋποθέσεις, ἀλλά εἶναι καί κάτι ἀκόμα· εἶναι καί -τό λέγαμε καί πέρσι αὐτό- εἶναι καί οἱ κοινωνικές καί πολιτιστικές συνθῆκες πού βρίσκεται ἕνας λαός. Ἔτσι τά πράγματα ποικίλλουν. 

     Τό θέμα αὐτό δέν θά τό ἐξετάσουμε, δέν μᾶς ἐνδιαφέρει αὐτήν τήν στιγμή, γιατί ἁπλῶς δέν εἶναι τό θέμα μας. Θά μείνουμε, ὅμως, σέ μερικές παρεκτροπές πού εἶναι εὐαγγελικῶς ἀπαράδεκτες καί πού τείνουν, δυστυχῶς, νά γίνουν ἕνα καθεστώς καί μάλιστα χωρίς κανέναν πλέον νά ἐνοχλεῖ αὐτό τό καθεστώς. Ξαναλέγω· εὐαγγελικῶς ἀπαράδεκτες θέσεις. Εἶναι γνωστό στήν ἐποχή μας… ποιά ἐποχή μας; Γιά τήν Ἑλλάδα τουλάχιστον τίς δυό-τρεῖς τελευταῖες… οὔτε τρεῖς, δυό τελευταῖες δεκαετίες (γιά τήν Ἑλλάδα, τό ξαναλέω, γιατί οἱ Ἀμερικανοί εἶχαν ἀρχίσει πολύ πιό μπροστά… τώρα ξέρετε αὐτοί γυρίζουν, ὅταν ἐμεῖς πηγαίνουμε αὐτοί γυρίζουνε, ἔτσι συνήθως γίνεται), οἱ σχέσεις τῶν δύο φύλων ἀρχίζουν ἀπό πάρα πολύ ἐνωρίς καί χωρίς νά ὑπάρχουν προοπτικές γάμου. Διότι πότε θά βάλεις μία προοπτική γάμου, ὅταν ἔχεις κάποιες προϋποθέσεις, ὅταν δέν ἔχεις πῶς θά βάλεις αὐτές τίς προοπτικές τοῦ γάμου; Ὅταν παιδιά πού σοῦ λέει… ἀρχίζουν ἀπό τό Δημοτικό… «Παιδί μου, ποιός εἶναι ὁ σκοπός; Θά παντρευτεῖς;». Μάλιστα καμμιά φορά μέ ἐπιπολαιότητα μπορεῖ νά σοῦ ἀπαντήσει τό μικρό παιδί… «Ἂ! Ξέρετε θά παντρευτῶ αὐτήν τήν κοπέλα. Μπράβο! Τώρα, ἀπό 12 χρονῶν μοῦ τά λές αὐτά;». Πολύ ὡραῖα. Δηλαδή χωρίς προοπτικές, τέτοιες σχέσεις ὁδηγοῦν κατ’ εὐθεῖαν εἰς τήν πορνείαν. Δηλαδή εἰς τήν ἀνευλόγητη φύση. Ὁ Θεός δέν εὐλογεῖ ὁπωσδήποτε τέτοιες καταστάσεις. 

     Ἀλλά καί ἡ ἡλικία τοῦ γάμου νά ἔχει φτάσει καί νά ὑπάρχουν ὅλες οἱ προϋποθέσεις, ὅπως· ἐπάγγελμα, στρατιωτικές ὑποχρεώσεις πού νά ‘χουν τελειώσει, πάλι διατηροῦνται αὐτές οἱ σχέσεις καί δυστυχῶς οἱ νέοι μας δέν ἐπιθυμοῦν τόν γάμον, οὔτε τήν οἰκογένεια. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό τελευταῖο καιρό ὅταν οἱ γονεῖς λένε στά παιδιά τους: «Παιδί μου, μήν μένεις μετέωρος-μετέωρη, παντρευτεῖτε». «Ὄχι, οὔτε τήν ἄδειά σας θά πάρουμε, ἐμεῖς θά παντρευτοῦμε ὅποτε κρίνουμε». Καί κάποτε ἀφήνουν χρόνια νά περνοῦν γιατί ἀκόμα δέν ἔκριναν νά παντρευτοῦν. Εἶναι ἕνα καινούριο, τῆς μόδας εἶναι αὐτό τό πρᾶγμα, καί οἱ γονεῖς, μένουν στό περιθώριο καί δέν ξέρουν τί νά κάνουν μέ τά παιδιά τους. Ἀλλά σήμερα ὁ γάμος (ὡς μυστήριο), εἶναι γνωστό, ἀλλά καί ἡ οἰκογένεια (ὡς φαινόμενον, ὡς σχῆμα) γελοιοποιεῖται κατά ἕναν τέτοιο τρόπο, ὥστε νά γίνεται αὐτή αὐτή αἰτία (ἡ γελοιοποίησις) ἐκλύσεως τῶν ἠθῶν, πτῶσις. Τό θέατρο; Γελοιοποιεῖ τόν γάμο. Ὁ κινηματογράφος; Τό ἴδιο. Τό μυθιστόρημα; Τό ἴδιο. Ἡ ἐπικαιρότητα τῶν περιοδικῶν καί τῶν ἐφημερίδων; Τό ἴδιο. Οἱ φιλικοί κύκλοι στούς ὁποίους συχνάζουν οἱ νέοι μας; Τό ἴδιο. Ὅλοι γελοιοποιοῦν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο τόν γάμο. Κάποτε μία θεατρική παράσταση… δέν μπορῶ νά σᾶς μεταφέρω -τό ‘χω ἀκούσει βέβαια δέν εἶχα πάει- πῶς μιλοῦσε κατά τοῦ γάμου. Ὁπότε μία πλήρης γελοιοποίηση. Γιά τί πρᾶγμα; Γιά τό πιό σοβαρό πρᾶγμα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου! Καί νά ὑπάρχει αὐτή ἡ γελοιοποίησις. Βέβαια, εἶναι πολύ συνηθισμένες οἱ ἐκφράσεις πού ἀκοῦμε… «Ἂ!»,λέει, «παντρεύεται αὐτός… τόν ‘’πᾶνε γιά κρέμασμα’’!», τό ξέρετε, τό ‘χετε ἀκούσει. Ἤ: «Ἐγώ θέλω νά μείνω ἀδέσμευτος, θέλω νά μείνω ἐλεύθερος» ἤ τοῦτο ἤ ἐκεῖνο… Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἔχει ὑποτιμηθεῖ ὁ γάμος. Μιλᾶμε, λοιπόν, καί θέλουμε νά τοποθετήσουμε σωστά τά πράγματα, δέν πρέπει νά ὑποτιμήσουμε τόν γάμο. 

     Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος –σᾶς τό ‘λεγα καί πέρυσι αὐτό- συνιστᾶ τόν γάμον (ἄλλες συνθῆκες τότε) πρό τῆς στρατείας. Ἀλλά προσέξτε, ἄλλες συνθῆκες τότε, κοινωνικές. Γιατί; Ἕνα τόν ἔκαιγε τόν Ἅγιο Πατέρα, τόν ἔκαιγε ἡ ἀνηθικότητα. Ἀρκεῖ νά μή μολυνθεῖ τό παιδί-τό ἀγόρι μέ τήν ἀνηθικότητα, νά παντρευτεῖ νέος γιά νά μή μολυνθεῖ. Τό ξαναλέμε αὐτό τό πρᾶγμα. Αὐτά ὅλα ἔχουν τήν σημασία καί βγαίνουν ἀπό τήν λεξούλα πού λέει ὁ Τωβίτ: «Πρῶτον, παιδί μου», λέγει, «καί γυναῖκα πρῶτον λάβε». Δηλαδή «νά εἶναι ἡ πρώτη σου φροντίδα…»- παρότι βέβαια δέν ἀποτελεῖ καί κύριο σκοπό τῆς ζωῆς ὁ γάμος (θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω), ἀλλά ὡστόσο πρέπει νά εἶναι μία σου φροντίδα, μόνο καί μόνο νά μή μολυνθεῖς ἀπό τήν ἀνηθικότητα. Γι’ αὐτό πρέπει οἱ νέοι μας καί οἱ νέες μας, προσέξτε καί τ’ ἀγόρια καί τά κορίτσια, πρέπει νά προσέλθουν εἰς τόν χῶρον τοῦ γάμου, μέ ἁγνότητα. Λέγει στήν «πρός Ἑβραίους» ὁ Ἀπόστολος: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσιν», δηλαδή «ὁ γάμος εἶναι τίμιος καθ’ ὅλα» -ὂχι μόνο μερικῶς, καθ’ ὅλα!- καί ἡ κοίτη ἀμίαντος», εὔσχημος ἔκφρασις, πού δέν πρέπει νά ὑπάρχουν πράγματα πού ὁ Θεός δέν τά θέλει. Καί ἐπειδή ὑπάρχουν… γι’ αὐτό πολλές φορές σοῦ λένε οἱ μεγάλοι…: «Ξέρετε νά βάλουμε… δέν μποροῦμε, ὄχι νά μήν τό βάλουμε, τό εἰκονοστάσι μέσα στό ὑπνοδωμάτιό μας!». Γιατί; Δηλαδή ἄν βάλουμε τό εἰκονοστάσι ἀπ’ ἔξω, δέν μᾶς βλέπει ὁ Θεός;... Νά τό βάλουμε στόν διάδρομο, δέν μᾶς βλέπει ὁ Θεός; Γιατί; Γιατί μέσα μας φωλιάζει ἡ ἄποψις ὅτι δέν πᾶμε καλά. Γι’ αὐτό λέει: «τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσιν καί ἡ κοίτη ἀμίαντος», «καθαρά ὅλα πρέπει νά εἶναι», «πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ Θεός», «θά καταδικάσει ὁ Θεός τούς ἀνηθίκους, τόσο πρό τοῦ γάμου, ὅσο καί μέσα εἰς τόν γάμον ὅταν κάνουν παρεκτροπές». (Ἑβρ. 13,4).

     Πρέπει ἀκόμα τό θέμα τοῦ γάμου νά ἀποτελεῖ φροντίδα σοβαρή. Τό νέο παιδί (ἀγόρι-κορίτσι) νά δεῖ τό θέμα πολύ σοβαρά, ὄχι διασκέδαση. Δέν εἶναι γιά νά διασκεδάσουμε… Μοῦ ‘λεγε μιά κοπέλα -καί δυστυχῶς πέρασε ἀπό τό κατηχητικό μου σχολεῖο-: «Πότε», λέει, «θά χαρῶ;» καί τί ἐννοοῦσε μέ τό «Πότε θά χαρῶ;» Νά ζήσει κοσμική ζωή, μέ φίλους … καί… καί… «Ὄχι, κορίτσι μου», τῆς λέω, «δέν εἶναι τά πράγματα ἔτσι». Λοιπόν, εἶναι μία ὑπόθεσις ἐξαιρετικά σοβαρή. Γι’ αὐτό σᾶς τά λέω. Νά πάρετε σοβαρή θέση ἀπέναντι εἰς τό θέμα αὐτό. Καί ἡ προετοιμασία τοῦ γάμου πρέπει ν’ ἀρχίζει ἀπό τά νηπιακά χρόνια. Τό ἀκούσατε καλά; Ἀπό τά νηπιακά χρόνια! Τί εἶναι αὐτή ἡ προετοιμασία; Εἶναι ἡ προετοιμασία τῆς προσωπικότητος. Διότι ἕνας χαρακτῆρας (κακός χαρακτῆρας!) εἴτε στό ἀγόρι εἴτε στό κορίτσι πῶς θά μπορέσει νά προσέλθει εἰς τό ἄδυτον τῆς οἰκογενείας, ὅταν αὐτός ὁ πατέρας ἤ αὐτή ἡ μάνα δέν ἔμαθαν νά φτιάξουν τόν χαρακτῆρα τους καί ὑπάρχει ἡ κακοτροπία ἤ ὅ,τι ἄλλο. Πῶς θά μεγαλώσουν παιδιά; Πῶς θά ζήσουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι τά πράγματα εἶναι πάρα πολύ σοβαρά. Σ’ αὐτό βέβαια πρέπει νά φροντίζουν οἱ γονεῖς. Καί σεῖς αὔριο θά φροντίστε γιά τά δικά σας παιδιά, ν’ ἀποκτήσουν, σᾶς εἶπα, προσωπικότητα κατάλληλη γιά γάμο. Προῖκες καί περιουσίες, βεβαίως θά τό καταλαβαίνετε, εἶναι στοιχεῖα δευτερεύοντα. Ὡστόσο ἡ ἐπαγγελματική κατάρτισις γιά τό ἀγόρι ἤ κάποια προῖκα γιά τό κορίτσι, ἔχουν κάποια σημασία. Εἶναι, ὅμως, μετά ἀπό τήν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητος. Πρῶτα θά φτιάξουμε τήν προσωπικότητά μας, γιά νά μπεῖ κατάλληλη μέσα εἰς τόν γάμον.

     Κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ Τωβίτ ἀναφερόμενος στόν γάμο τοῦ Τωβία, πῶς πρέπει νά γίνει τοῦ λέει: «Μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες -ποιοί; οἱ πρόγονοί μας- ἔτσι… κι ἔτσι… κι ἔτσι κινήθηκαν». Ἐκεῖνο τό «μνήσθητι» ξέρετε τί σημαίνει; Ὃταν τοῦ λέει «θυμήσου», πάει νά πεῖ ὅτι ὁ Τωβίας ἐδέχθηκε ἁγιογραφικήν ἀγωγήν, καί διά τό θέμα τοῦ γάμου. Πῶς θά τοῦ τό ‘λεγε αὐτό, «παιδί μου, θυμήσου», ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἀγωγή; Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα ἀπό τά νηπιακά χρόνια ἀρχίζει αὐτή ἡ ἀγωγή. Καί ἀκόμα τοῦ στηρίζει ὁ πατέρας, ὁ Τωβίτ τοῦ γιοῦ του, τό θέμα καί θεολογικά. Ὑπάρχει θεολογική θεμελίωσις σέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ἔχουμε πεῖ; Ἀναμφισβήτητα ναί. Ἀλλά, πρῶτα ὁ Θεός, θά συνεχίσουμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.

20η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό στοιχεῖον τῆς θλίψεως στή σωτηρία (β΄ ἔκδοσις)

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας, στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν προς θέαν, προς κατανόησιν της θεολογίας Του και προς προσκύνησιν υπό των πιστών. Ο Τίμιος Σταυρός είναι το σύμβολον της θυσίας και ταυτόχρονα το σύμβολον της ενισχύσεως. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία μας προβάλλει σε κάθε αγιαστική της πράξη τον Τίμιον Σταυρόν, για να φανερώνει κάθε στιγμή ότι το Ευαγγέλιον είναι σταυρικόν. Θα το επαναλάβω. Ότι το Ευαγγέλιον είναι σταυρικόν. Ότι απαιτείται θυσία. Θυσία από τους πιστούς. Ότι αποτελεί όρον εισόδου στην Βασιλεία του Θεού. Είναι ακόμη και ενίσχυσις των πιστών, διότι με τον Τίμιον Σταυρόν ενικήθησαν οι αντίδικοί μας δαίμονες. Επατήθη και το φαινόμενον του θανάτου.

       Γίνεται ακόμη ο Τίμιος Σταυρός η κλίμακα ανόδου μας εις τον ουρανόν. Γιατί η προέκτασις του Τιμίου Σταυρού είναι η Ανάστασις του Χριστού. Ποτέ δεν προβάλλεται ο Σταυρός χωρίς την Ανάσταση. Όταν έχομε του Σταυρού κάποια τελετή, Μεγάλη Παρασκευή, η απόλυσις θα λέγει: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν». Ποτέ ο Τίμιος Σταυρός δεν προβάλλεται χωρίς, να επαναλάβω, την προέκτασή Του, που είναι η Ανάστασις του Χριστού. Η κλίμακα του Ιακώβ έδειχνε την δυνατότητα καθόδου του Θεού, αλλά και την δυνατότητα ανόδου του ανθρώπου. Και αυτή η Κλίμακα είναι τόσον η Θεοτόκος, όσον και ο Τίμιος Σταυρός.

      Τίθεται, όμως, ένα θεμελιακό ερώτημα, που σίγουρα απασχολεί πολλούς από τους αδελφούς Χριστιανούς. Γιατί πρέπει να ζήσουμε την σταυρική ζωή; Όπως διάχυτα φαίνεται εις την σημερινή ευαγγελική περικοπή; Ή, γιατί, όπως λέγει ο Απόστολος μετά τον λιθοβολισμό του στα Λύστρα, «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ (:πρέπει) ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»; Γιατί «διὰ πολλῶν θλίψεων»; Ή γιατί πρέπει να εισέλθομε, όπως είπε ο Κύριος, δια της στενής πύλης και να περπατήσομε την ζωήν μας, να βαδίσομε στον στενό δρόμο, στην στενήν οδόν; Ή, όπως λέγουν οι Πατέρες, ότι ποτέ κανείς δια της ανέσεως δεν ανέβηκε στον ουρανό. Γιατί; Γιατί, δηλαδή, πρέπει να σηκώσω τον σταυρό μου; Για να σωθώ; Γιατί;

    Η απορία είναι βασικής σημασίας. Ασφαλώς σε όλους έχει δημιουργηθεί, γιατί ασφαλώς αφορά στην ίδια μας την σωτηρία. Μάλιστα θα λέγαμε ότι η διάδοσις του Χριστιανισμού, εφόσον έχει το στοιχείον του σταυρού, και αφαιρεί την άνεσιν, τότε δεν θα μπορούσε εύκολα να διαδοθεί ο Χριστιανισμός. Μήπως είναι ένα ανασταλτικόν στοιχείον στις ιεραποστολές;

     Αλλά ας παρακολουθήσομε το θέμα, να το δούμε, είναι πάρα πολύ σπουδαίο, θα επαναλάβω, είναι θέμα σωτηρίας μας. Αναμφισβήτητα, αγαπητοί μου, ο Θεός ποτέ δεν θα ήθελε τα πλάσματά Του να θλίβονται και να υποφέρουν. Ποτέ. Δεν μας εδημιούργησε, δεν μας έκανε για να θλιβόμαστε. Κανένα πλάσμα του Θεού, μα κανένα, από το ζωικό βασίλειο, δεν είναι δυστυχισμένο. Βέβαια, δευτερευόντως, αν βλέπετε τα σπουργίτια να τρώνε τους σπόρους κάτω στη γη κι έχουν μία ανησυχία, είναι σε μία φοβερή ετοιμότητα να πετάξουν και να φύγουν, γιατί έχουν την αίσθηση ότι καιροφυλακτεί κίνδυνος, αυτό, αγαπητοί μου, είναι γιατί η φύσις αλλοιώθηκε, ένεκα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων. Αλλά όμως ο Θεός δεν κάνει κανένα ζώο δυστυχές. Πώς, λοιπόν, θα ήταν ο άνθρωπος δυστυχισμένος; Για ποιον λόγο; Αντίθετα, ο Θεός δημιουργεί έναν Παράδεισον. Εκεί που ετοποθέτησε τους πρωτοπλάστους. Και μας λέγει σαφώς η Αγία Γραφή, ότι ο Παράδεισος αυτός ελέγετο «Παράδεισος τῆς τρυφῆς». Και, όπως ξέρετε, «τρυφή» θα πει απόλαυσις.

      Ο Θεός, ο Ίδιος ο Δημιουργός, ζει στην μακαριότητα. Και τα πλάσματά Του τα καθιστά μακάρια. Έστω κι αν είναι παροδική η ζωή τους. Εννοείται, έξω από τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος επλάσθη, ούτε να πεθάνει, ούτε να μην πεθάνει. Ούτε να πεθάνει, ούτε να μην πεθάνει. Δημιουργός του θανάτου δεν είναι ο Θεός. Αλλά αναλόγως την στάση που θα έπαιρνε ο άνθρωπος, θα ζούσε ή θα πέθαινε. Την στάση έναντι της εντολής του Θεού.

      Όμως από φθόνο, του διαβόλου τον φθόνο, εισάγεται η αμαρτία και το αποτέλεσμά της ήταν και είναι ο θάνατος. Όταν οι πρωτόπλαστοι είδαν τον καρπόν, μετά, πάντοτε από την δαιμονικήν εισήγησιν, που είπε ότι «θα γίνετε θεοί», τότε, τον είδαν, λέγει η Γραφή, «καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖον ἐστὶ τοῦ κατανοῆσαι». Δηλαδή, «καλόν τον δένδρον, ωραίος ο καρπός να τον βλέπεις εις την όρασιν και ευχάριστος στη δοκιμή του, στη γεύση του, στη βρώση του». Τότε άρχισε να γεννιέται για πρώτη φορά η ένοχη ηδονή. Η ένοχη ηδονή. Και λέμε ένοχη την ηδονή αυτήν, γιατί αυτός ο Παράδεισος ήτο τρυφή, ήτο ηδονή· που σημαίνει νόμιμος απόλαυσις. Και η ηδονή, ευθύς μετά εγέννησε την οδύνη, τον πόνο. Έτσι η οδύνη ήτο από την απώλεια της μακαριότητος και τη γεύση του θανάτου. Έκτοτε έχομε αυτό το δίπολο, το αδιάσπαστο δίπολον, ηδονή-οδύνη. Ηδονή-οδύνη.

     Όταν ήλθε ο Χριστός εις τον κόσμον, έζησε τον καρπόν της ηδονής, που είναι η οδύνη. Αλλά χωρίς την ηδονή, βεβαίως. Και τούτο γιατί ανέλαβε την ανθρωπίνη φύση μας, χωρίς φυσικά και την αμαρτία μας. Ο άνθρωπος έπρεπε, με την βοήθεια του Ενανθρωπήσαντος Λόγου, να βαδίσει τον ίδιο δρόμο της επιστροφής, που ήταν η οδύνη. Να γιατί στενή η πύλη, να γιατί στενός ο δρόμος. Έπρεπε να γυρίσει πίσω, δια της οδού της οδύνης. Επί παραδείγματι, δεν ενήστευσε στον Παράδεισο, όταν ο Θεός είπε «Δεν θα δοκιμάσετε από τον καρπόν», απώλεσε τον Παράδεισο. Για να ξαναγυρίσει, έπρεπε να νηστεύσει. Τηρώντας την αρχική συμβουλή, τον αρχικό νόμο, την αρχική εντολή. Ο Θεός, εκείνο που θέτει, θα το φέρει, θα το φέρει, ίσως από μύριες περιπέτειες, δεν αθετείται, όμως, ποτέ ο λόγος Του. «Θα γυρίσεις πίσω; Θα βαδίσεις πάλι τον ίδιο δρόμο, θα τηρήσεις την εντολήν της νηστείας». Γι'αυτό νηστεύομε.

     Επειδή δεν επίστευσε εις τον λόγον του Θεού, ακόμη κάτι καλύτερο παράδειγμα και κεφαλαιώδες και κεντρικό, ότι θα πεθάνεις αν παραβείς την εντολήν του Θεού, οι πρωτόπλαστοι απώλεσαν τον Παράδεισον. Τώρα, για να ξαναγυρίσουν πίσω, πρέπει να βαδίσουν τον ίδιο δρόμο. Ποιο δρόμο; Της πίστεως. Γι'αυτό ο Χριστιανισμός είναι πίστις. Θα πιστέψεις. Σε τι θα πιστέψεις τώρα; Στο θεανθρώπινον πρόσωπον του Χριστού. Γιατί ο Χριστός, ο Θεός που ενηνθρώπησε, κι είναι ο Ίδιος ο Θεός Λόγος μες στον Παράδεισον που έθεσε την εντολή, για να επιστρέψεις, πρέπει να πιστέψεις ότι είναι ο ίδιος. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Τότε δεν επίστεψαν οι πρωτόπλαστοι. Τώρα πρέπει να πιστέψουμε για να γυρίσουμε πίσω. Βλέπετε, δεν αθετείται οτιδήποτε ο Θεός θέτει, το ξαναλέγω.

     Έτσι κι εδώ. Βαδίσαμε την οδόν της οδύνης. Βαδίσαμε την οδόν της ηδονής, για να έρθει η οδύνη. Θα γυρίσουμε πίσω δια της οδού της οδύνης. Με την διαφορά ότι όταν ήλθε ο Χριστός, μας διαφοροποίησε αυτήν την οδύνη. Δεν είναι η οδύνη του κόσμου· που μεθάς, γλεντάς, ασωτεύεις και πονάς. Παίρνεις ναρκωτικά, παίρνεις, τσακίζεις τον εαυτόν σου... Δεν είναι αυτή η οδύνη του κόσμου, του προπατορικού αμαρτήματος και του θανάτου. Δεν είναι αυτή η οδύνη· που γεννάει την αμαρτία ή η αμαρτία την οδύνη. Είναι η οδύνη, εδώ είναι η διαφοροποίησις, που προκαλείται από τη βίωση της πνευματικής ζωής και από την άρση, το σήκωμα του σταυρού. Αυτή η οδύνη. Αυτήν την οδύνη πρέπει τώρα να αποδεχθείς, για να γυρίσεις πίσω. Θα αποβάλεις, θα απαρνηθείς την οδύνη που γεννήθηκε από την αμαρτία, την ηδονή, που είναι ο κόσμος, τα πάθη. Θα πάρεις την άλλη την οδύνη, του σταυρού. Για να γυρίσεις πίσω.

     Είπαμε ότι το σχήμα ηδονή-οδύνη οδήγησε τον άνθρωπο έξω από τον Παράδεισον. Για να ξαναγυρίσει τώρα πρέπει να ακολουθήσει τον αντίστροφο δρόμο. Πώς το είπα; Ηδονή-οδύνη. Τώρα το αντίθετο: Οδύνη-ηδονή. Οδύνη-ηδονή. Αντίστροφα. Και η ηδονή θα είναι η τρυφή της Βασιλείας του Θεού. Με την ηδονή τώρα θα πας στην τρυφή της Βασιλείας του Θεού. Οδύνη-ηδονή. Η οδύνη θα γεννήσει τώρα την ηδονή, την τρυφήν της Βασιλείας του Θεού. Η οδύνη, θα το επαναλάβω, είναι η σταυρική ζωή.

    Έτσι, έχομε τον πνευματικόν τοκετόν. Δηλαδή την απόκτηση της σωτηρίας, μέσα από μια οδύνη. Ξέρετε ότι η γυναίκα άμα γεννάει, έχει οδύνη. Γιατί έχει τις ωδίνες· δηλαδή τους κοιλόπονους. Γράφει ο Ησαΐας, στην ωδή του είναι: «Καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα (:Και όπως αυτή που κοιλοπονά) ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν (:πλησιάζει η ώρα να γεννήσει) καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν (:και στον πόνο της, στον κοιλόπονό της έκραξε, φώναξε) οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου (:έτσι κι εμείς –λέει- γινήκαμε για τον αγαπητό Σου. -Ποιον; Για τον Ιησούν Χριστόν) διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε· ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν (:Βάλαμε τον φόβο Σου μέσα μας, εγκυμονήσαμε τον φόβο Σου, Κύριε, και πονέσαμε τον φόβο της εγκυμοσύνης αυτής. Την οδύνη, ε; Τον φόβο, την οδύνη) καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας (:και γεννήσαμε το πνεύμα της σωτηρίας)». Η αντίστροφος κίνησις. Ελπίζω να είμαι σαφής.

     Αυτή η οδύνη εκφράζεται από την Καινή Διαθήκη ως εξής. Λέει ο Κύριος: «Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης. Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν! (:Λίγοι είναι εκείνοι που την βρίσκουν)». Ακόμη, ο Κύριος είπε: «Ὃστις θέλει –αυτό που ακούσαμε σήμερα- ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν –Ξέρετε, η απάρνησις του εαυτού μας είναι οδυνηροτάτη. Οδυνηροτάτη. Να απαρνηθείς τον εαυτόν σου- καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». «Να σηκώσει όλες τις θλίψεις της ζωής». Ποιες θλίψεις; Αυτές που γεννιώνται στη σύγκρουσή σου με το πνεύμα του κόσμου. Στην σύγκρουσή σου με το πνεύμα του κόσμου. Την ειρωνεία, τον διωγμόν, την αποδοκιμασία. Να σηκώσεις αυτόν τον σταυρόν. Και του Παύλου, που ήδη σας τα είπα αυτά και προηγουμένως: «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ (:Με πολλές θλίψεις πρέπει… -Εκείνο το «δεῖ». Το φοβερό «δεῖ»…) ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».

     Αλλά γιατί; Για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος: Η απαλλαγή μας από τα προσωπικά πάθη, από τις ροπές του προπατορικού αμαρτήματος, από την άσκηση και την ενάσκηση της πνευματικής ζωής. Απ’ αυτά όλα προκύπτει οδύνη. Ξέρετε πώς είναι τα πάθη μας; Κάτι περισσότερο από ό,τι τα στρείδια, κολλημένα στα ύφαλα ενός καραβιού· που έχουν ενσωματωθεί. Εδώ τα πάθη μας και οι ροπές μας έχουν γίνει δευτέρα φύσις… Ώστε να λέμε «ο φυσικός άνθρωπος είναι αυτός κι αυτός», όπως τον περιγράφει η Ψυχολογία. Δεν είναι όμως αυτός ο άνθρωπος, όπως τον περιγράφει η Ψυχολογία. Γι'αυτό και η επέμβαση της Ψυχολογίας δεν είναι η ορθή. Δεν είναι της ώρας να σας πω πιο πολλά. Συνεπώς είναι εύκολο πράγμα να ξεκολλήσεις την δευτέρα σου φύση; Είναι φοβερό. Οδυνηρότατον.

     Ο δεύτερος λόγος. Μας λέγει η Γραφή ότι «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. «Ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται εις την αγκαλιά του διαβόλου». Και εις τον κόσμον αυτόν τον πονηρόν είναι ενταγμένοι οι πνευματικοί άνθρωποι. Πρέπει να ζήσουν κατ’ ανάγκην μέσα εις αυτόν τον κόσμον, να ζήσουν μαζί του, τοπικά. Μαζί του. Δεν ξεχωρίζομε. Στο ίδιο λεωφορείο μπαίνομε, στην ίδια αγορά πηγαίνομε, συναλλασσόμεθα με όλον τον κόσμον, με όλους τους ανθρώπους. Πρέπει να ζήσουμε μαζί του. Συνεπώς; Κι όπως λέγει ο Κύριος: «Ἀνένδεκτον ἐστίν τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα». «Είναι αδύνατον να μην έρθουν τα σκάνδαλα». Γιατί; Επειδή «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Θα ‘ρθουν, λοιπόν, τα σκάνδαλα. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο πιστός… -σκάνδαλα, σου λέει ο άλλος: «Πάω στον δρόμο και σκανδαλίζομαι, πάω στην Εκκλησία ακόμα, βλέπω με τα μάτια μου πώς μπαίνουν ημίγυμνοι άνθρωποι, γυναίκες όλο και σκανδαλίζομαι» : «Ἀνένδεκτον ἐστίν τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα». Όλα αυτά σημαίνουν όμως ότι ο πιστός μέσα στον κόσμο, θα πρέπει οπωσδήποτε να ζήσει με θλίψη. Με θλίψη οπωσδήποτε. Θα δεχθεί το σκάνδαλο, την ειρωνεία, τον διωγμό. Είναι εκείνο που είπε ο Κύριος: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε». Στον κόσμο θα έχετε θλίψη. «Ἀλλὰ θαρσεῖτε· ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». «Πάρετε θάρρος. Εγώ τον ενίκησα τον κόσμον», λέει ο Κύριος.

     Όπως αντιλαμβανόμεθα, αγαπητοί, ο σταυρός είναι απολύτως αναγκαίος για την σωτηρία μας· διότι η θλίψη αντιπροσωπεύεται από τον σταυρόν. Όταν ο Χριστός άπλωσε τις παλάμες Του επί του Σταυρού και Τον κάρφωσαν, δεν ήταν κάποια διασκέδασις, δεν ήταν κάποια άνεσις. Ήταν πόνος και θάνατος. Πρέπει να πεθάνομε εις τον κόσμον αυτόν, ως προς τον κόσμον αυτόν. Ως προς τον κόσμον αυτόν· για να ζήσομε.

    Αλλά σωτηρία σημαίνει οικείωση του Χριστού. Πρέπει να οικειωθώ τον Χριστόν, για να έχω την σωτηρία. Και τούτο διότι ο Χριστός είναι «ὁ ὑπὲρ ἡμῶν» και «ὁ ἀντὶ ἡμῶν». Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι ο Χριστός έπαθε επί του Σταυρού, που ο κόσμος βέβαια εσταύρωσε τον Χριστόν και τον ανέβασε εις τον Σταυρόν, ο Χριστός έπαθε ὑπὲρ ἡμῶν, για μας και ἀντὶ ἡμῶν. Εμείς έπρεπε να ανεβούμε επάνω εις τον σταυρόν. Διότι εμείς είμεθα οι αμαρτωλοί. Όχι ο αθώος Ιησούς. Ο Χριστός, όμως, ανέβηκε για λογαριασμό μας. «Ὑπὲρ ἡμῶν» και «ἀντὶ ἡμῶν». Έτσι ο Χριστός γίνεται ο αντιπρόσωπός μας, προσέξατέ το αυτό. Ο αντιπρόσωπός μας, γιατί Εκείνος ανέβηκε εις τον Σταυρόν, Εκείνος, ο αντιπρόσωπός μας, απέναντι στον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Ευαρεστεί εις τον Πατέρα και ο Πατέρας, χάριν του Υιού, χαρίζεται σε όσους αντιπροσωπεύει ο Υιός.

      Αλλά τι είναι εκείνο που καθορίζει την αντιπροσώπευση; Θα το πω άλλη μια φορά· προσέξτε. Η πίστις. Όταν πιστέψω στο θεανθρώπινον πρόσωπον του Χριστού, ήδη αντιπροσωπεύτηκα από τον Χριστόν. Εάν δεν Του αναθέσω αυτήν την αντιπροσώπευση, δεν σώζομαι. Πάλι η πίστις. Αλλά όχι μόνον η πίστις, αλλά και η οικείωσις στο πάθος του Χριστού. Το πάθος Του, θα γίνει πάθος μου. Πώς; Όταν συσταυρωθώ. Σταυρωθώ μαζί με τον Χριστόν. Πώς δηλαδή; Θα ανεβώ πάνω στον Σταυρόν; Πώς θα γίνει αυτό; Ακούστε πώς το λέγει ο Παύλος: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι – Είδατε; Συνεσταύρωμαι. Μαζί με τον Χριστό σταυρώθηκα- Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός (:Την ζωή την παλιά, την ζωή της αμαρτίας δεν την ζω πια. Έχω πεθάνει ως προς αυτήν)· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ».

     Κι εκείνο το θαυμάσιον: «Ἀνταναπληρῶ –γράφει στους Κολοσσαείς, ἀνταναπληρῶ: ἀντί-ἀνά-πληρῶ - τὰ ὑστερήματα τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ». (Γιατί το σώμα του Χριστού είναι στον κόσμον και πάσχει διαρκώς. Είναι η Εκκλησία· η οποία πάσχει· η οποία σταυρώνεται διαρκώς μες στην Ιστορία, έως το τέλος της Ιστορίας. Αντί, λοιπόν, του Χριστού, ο Οποίος πήγε στον ουρανό, «ἀνταναπληρῶ», λοιπόν, «τὰ ὑστερήματα», ό,τι δεν πρόλαβε Εκείνος να πάθει, των θλίψεων του Χριστού. Πού;) ἐν τῇ σαρκί μου (:στη σάρκα μου) ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ ὃ ἐστὶν ἡ ἐκκλησία (:Για λογαριασμό του σώματός Του, που είναι η Εκκλησία)». Γι'αυτό ο Παύλος οδοιπορεί, τρώει ξύλο, μπαίνει στις φυλακές, αγωνίζεται. Αυτό θα πει ότι «ο Παύλος ανταναπληροί τα υστερήματα των παθημάτων του Χριστού ἐν τῇ σαρκί του, υπέρ του σώματος του Χριστού, υπέρ της Εκκλησίας».

      Αλλά η συσταύρωσις έχει και την συνέγερσιν. Ο Χριστός εμπρός, οι πιστοί από πίσω. Από τον Σταυρό στην Ανάσταση. Και στην Βασιλεία του Θεού. Έτσι μπορούμε να κατανοήσομε, αγαπητοί μου, το μυστήριον του Σταυρού. Θέλετε; Το μυστήριον της σωτηρίας μας. Θέλετε; Το μυστήριον του Χριστιανισμού. Αυτό είναι το μυστήριον του Χριστιανισμού.

    Όμως, από τους πάμπολλους Χριστιανούς, τους δικούς μας, τους ανθρώπους μας, δεν κατανοείται ο Σταυρός. Δηλαδή η θλίψη στη ζωή του Χριστιανού. Δεν κατανοείται. Η ευημερία, που είναι στην εποχή μας αφθονούσα, είναι πλέον σύνθημα της ζωής. Αλλά αυτό το σύνθημα στέκεται εχθρικά έναντι του Σταυρού του Χριστού. Ακούστε πώς το λέει ο Παύλος, προς Φιλιππησίους 3, 18: «Πολλοὶ περιπατοῦσιν, οὕς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν (:Ζουν πολλοί, που πολλές φορές σας έλεγα - λέει στους Φιλιππησίους) νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω (:και τώρα που σας γράφω, κλαίγοντας σας γράφω) τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ –Ποιοι είναι αυτοί «οι εχθροί του Σταυρού του Χριστού;»:- ὧν (:των οποίων) τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία–Δηλαδή; Ευημερία. Τι θα φάμε και τι θα πιούμε- καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν –Πορνεύομε μεγαλοπρεπώς,ναι, ζούμε τα σαρκικά αμαρτήματα και καυχώμεθα! «Και η δόξα τους», λέγει, «είναι σε πράγματα που θα έπρεπε να ντρέπονται», λέει ο Παύλος) οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες (:εκείνοι οι οποίοι φρονούν τα επίγεια). Ἡμῶν δὲ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει (:το δικό μας πολίτευμα είναι στον ουρανό)». Τι παρατηρούμε εδώ στα γραφόμενα του Παύλου; Πρώτον, αυτοί οι πιστοί είναι πολλοί. Δεύτερον, είναι εχθροί του Σταυρού του Χριστού, διότι καταργούν με τον τρόπο της ζωής τους τον σταυρόν. Ο σταυρός όμως καταργούμενος, δημιουργεί συμβιβασμό με τον κόσμο, με το κοσμικό φρόνημα. Κηρύσσεται νέος Θεός, που είναι η κοιλία, δηλαδή η ευημερία. Κηρύσσεται η εξορία της θλίψεως, της ασκήσεως, της στενής πύλης, της τεθλιμμένης οδού, δηλαδή η κατάργησις του Χριστιανισμού.

     Αγαπητοί, σήμερα η Εκκλησία μας, στο μέσον της Τεσσαρακοστής, προβάλλει τον Τίμιον Σταυρό, για να μας ενθυμίσει ότι πρώτον, ο Τίμιος Σταυρός είναι η καρδία της σωτηρίας. Δεύτερον, είναι η καρδία της πνευματικότητος. Τρίτον, είναι το σύμβολον της θυσίας και της θλίψεως. Τέταρτον, αντιπαρατάσσεται στον κόσμο και στο κοσμικό φρόνημα, που διάκειται εχθρικά στον Θεό. Πέμπτον, είναι το σύμβολον της δυνάμεως και της ήττας των δαιμόνων. Έκτον, είναι το σύμβολον της ήττας του κόσμου. Έβδομον, είναι το μέγα διάσημον του Χριστού και η ακροτάτη Του δόξα. Όγδοον, είναι το σύμβολον της δόξης των πιστών· διότι δι’ αυτού θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού.

      Έτσι ο άνθρωπος ξεκίνησε από τον Παράδεισον, τον Παράδεισον της τρυφής, εδοκίμασε την ηδονή, «τὴν ἡδονὴ τῆς παραλόγου βρώσεως», όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, απ’ όπου εγεννήθη η οδύνη του θανάτου. Ήλθε ο Χριστός. Και μαζί Του αποβάλαμε την φθοροποιό και θανατηφόρο ηδονή. Και με την πορεία στον δρόμο της οδύνης, που είναι ο σταυρός, φθάνομε πάλι στην τρυφή του Παραδείσου, στη μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού. Ο Παράδεισος οριστικά δεν εχάθη. Τον άνοιξε ο Χριστός με τον Σταυρό Του. Τώρα τον ανοίγομε κι εμείς, με τον δικό μας τον σταυρό.

     Έτσι, αυτά θαυμάσια τα εκφράζει, τα λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ὦσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδάμ, πάντες ἀποθνήσκομεν, ἀποθνήσκουσιν οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται». Και ωραία το εκφράζει το κοντάκιο της ημέρας: «Οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ﮲ αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις, τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ﮲ θανάτου τὸ κέντρον καὶ ᾅδου τὸ νῖκος ἐλήλαται﮲ ἐπέστης δέ, Σωτήρ μου, βοῶν τοῖς ἐν ᾅδη﮲ Εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον». Δηλαδή: «Δεν φυλάττει πια πύρινο σπαθί την πύλη της Εδέμ. Έσβησε παράδοξα με το ξύλο του Σταυρού. Το κεντρί του θανάτου και η νίκη του άδου παραμερίστηκαν. Ήλθες, Σωτήρα μου, φωνάζοντας σ’ αυτούς που στον Άδη μέναν: Στον Παράδεισο ξαναμπαίνετε».

595η ομιλία στην κατηγορία

« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.