«Οἱ Μεικτοί Γάμοι» (β΄).

†. Ὅπως θά ἐνθυμεῖσθε, παιδιά, εὐρισκόμενοι βεβαίως πάντοτε εἰς τήν θαυμαστήν πνευματικήν διαθήκην τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, εὐρισκόμεθα εἰς ἐκείνη τήν προτροπή πού λέγει (εἶναι στό 12ο χωρίο τοῦ 4ου κεφαλαίου): «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν, ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου, διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν. Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν (συμπατριωτῶν) καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Αὐτή, δηλαδή, ἡ γενική προτροπή πού ἤδη ἐξηγήσαμε τήν περασμένη φορά καί πού θέλει νά πεῖ ὅτι δέν πρέπει, παιδί μου, νά πάρεις ξένη γυναῖκα. Δηλαδή ἐννοεῖται «ξένη» μή ἀνήκουσα εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν θέλετε πάλι νά σᾶς τό ἀποδώσω αὐτό, λέγει τά ἐξῆς: «Πᾶρε σύζυγο ἀπό τήν πατρίδα σου κι ἀπ’ τήν γενιά σου. Ἀπό χώρα ξενική μήν πάρεις. Εἴμαστε παιδιά ἁγίων καί προφητῶν, τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Θυμήσου, παιδί μου, τόν γάμο τόν δικό τους καί πόση εὐλογία πῆραν αὐτοί καί τά παιδιά τους, ὥστε οἱ ἀπόγονοί τους νά κληρονομήσουν την γῆν», δηλαδή τήν γῆ Χαναάν. Αὐτά, λοιπόν, λέγαμε τήν περασμένη φορά ξεκινώντας καί εἴπαμε ἀρκετά πράγματα, τώρα ἐπειδή τό θέμα εἶναι λίγο μεγάλο θά συνεχίσουμε γιά νά τό δοῦμε στήν ὁλοκλήρωσή του.

     Λέγει ὅτι εἴμεθα παιδιά προφητῶν, «διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν» καί ἔχουμε τήν ἀνάγκη δηλαδή τῆς θείας εὐλογίας. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο! Πάρα πολύ σπουδαῖο, τό ξαναλέγω. Βέβαια πρίν προχωρήσουμε νά κάνουμε κάποιες διασαφήσεις, ὅτι πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἐδῶ εἰς τόν χῶρον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν γίνεται λόγος περί ἰσοβίου παρθενίας, ἀλλά μόνο περί παρθενίας μέχρι τόν γάμο. Γι’ αὐτό ἐνθυμεῖσθε, ὁ ἴδιος στίχος (ὁ ἴδιος!) πού λέγει «Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» πού τό εἴχαμε ἀναλύσει σέ τόσα θέματα (σέ ἕνδεκα ἡμίωρα θέματα), τόσο τό «πρόσεχε σευτῷ», ὅσο καί τό «ἀπό πάσης πορνείας», ἀπό κάθε μορφή ἀνηθικότητος. Αὐτά καί πέρυσι λέγαμε, καί ὑπενθυμίζω ὅτι εἶναι ὅλα αὐτά στό ἴδιο χωρίο, καί συνεπῶς ἐδῶ ἐννοεῖ τήν παρθενία μέχρι τόν γάμο. Ἐννοεῖται δηλαδή, πρόσεχε μήν ἐγγίσεις τήν ἀνηθικότητα, εἶναι ἁμάρτημα. Δέν θά ἔχεις τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Θά ἔλθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου σου. Ἕως ἐκεῖ. 

     Ἀλλά ἡ παρθενία ὡς ἰσόβιος κατάσταση, δηλαδή τό νά τήν τηρήσει κανείς ἰσοβίως, μέχρι πού νά πεθάνει, ἀνήκει στόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης, παρά τό ὅτι καί αὐτή ἔχει τούς ἀντιπροσώπους της εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, ὅπως εἶναι ὁ προφήτης Ἠλιας, ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος, καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Εἶναι κατ’ ἐξοχήν ἐν παρθενίᾳ καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀναγνωρίζει ὡς παρθένους, μόνο τρία πρόσωπα (στόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τώρα), μόνο τρία πρόσωπα. Τήν Θεοτόκον, κατ’ ἐκτίμησιν, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Βαπτιστήν καί τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Εὐαγγελιστή. Βεβαίως πάρα πολλοί ζῆσαν τήν παρθενία -γιά νά μήν ἀπογοητευθεῖ κανείς- καί μάλιστα λέγει ἐκεῖ στὀ βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως» ὅτι «βλέπεις αὐτούς, πάρα πολλοί πού ἀκολουθοῦν «τό ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ», δηλαδή τόν Ἰησοῦν Χριστόν, «οἵ (:οἱ ὁποῖοι, εἶναι ἀναφορικό) μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν». Τό «οὐκ ἐμολύνθησαν» ἀποκλείει τήν περίπτωση πορνείας, ἀλλά ἀποκλείει καί τήν περίπτωση γάμου. Ἀνήκει, ὅπως λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, τό θέμα τῆς παρθενίας, μόνο διά τόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τό γιατί εἶναι τοῦτο, ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ἔπρεπε νά διατηρεῖται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἕως ὅτου φέρει τήν Θεοτόκον καί ἐκείνη τόν Μεσσίαν. Ἔπρεπε, λοιπόν, ἱστορικά ὁ λαός αὐτός νά ὑπάρχει. Ἀλλά ἡ παρθενία, δέν γνωρίζει πιά ὅρια ἑνός λαοῦ μέ σύνορα. Ἀνήκει πιά εἰς τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἐγκατεσπαρμένη σ’ ὅλη τή γῆ. 

     Καί τί εἶναι ἡ παρθενία -ἡ ὁποία βεβαίως τιμᾶται εἰς τόν χῶρον τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἄλλο ἄν ἡ ἐποχή μας σήμερα εἶναι τέτοια πού δέν τιμᾶ, γιατί ζοῦμε ἔσχατες, ἀντίχριστες ἡμέρες- δέν εἶναι παρά μία πρόγευσις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, διότι μέσα εἰς τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπάρχει ὁ γάμος. Ἔτσι ἡ ἰσόβιος παρθενία… δέν θά ὑπάρχει ὁ γάμος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ -τό ξαναλέμε ἔτσι;- ὁ Κύριος εἶπε: «Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὔτε παντρεύονται οὔτε νυμφεύονται, ἀλλά εἶναι», λέγει, «ὅπως οἱ ἄγγελοι». Κι ὅταν λέγει «ὅπως οἱ ἄγγελοι» ἐννοεῖ, ὄχι ἀσώματοι (παρότι θά ἔχουμε τό σῶμα ἐξ ἀναστάσεως), ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι ὅπως οἱ ἄγγελοι δέν ἔχουν γάμο, ἔτσι καί μεῖς εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν θά ἔχουμε γάμο. Καί τοῦτο διότι δέν ὑπάρχει λόγος νά ὑπάρχει ὁ γάμος. Γιατί δέν ὑπάρχει λόγος; Γιατί δέν θά ὑπάρχει ὁ θάνατος. Ὁ γάμος εἶναι ἕνα σχῆμα στήν παρουσία τοῦ θανάτου. Ὅταν, λοιπόν, ὁ θάνατος δέν θά ὑπάρχει πιά, τότε εἶναι περιττός ὁ γάμος. Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά εἶναι ἄξιοι ν’ ἀνήκουν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι λοιπόν μία πρόγευσις ἡ παρθενία, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρθενία δύναται νά συναντηθεῖ τόσο μέσα εἰς τόν μοναχισμόν, ὅσο καί ἔξω ἀπό τόν μοναχισμόν. Δηλαδή δέν εἶναι ἀπαραίτητος νά εἶναι κανείς μοναχός διά νά εἶναι ἐν παρθενίᾳ, ἀρκεῖ νά εἶναι σέ μίαν νόμιμον παρθενίαν καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα, ὄχι διότι δέν κατάφερε καί ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος νά παντρευτοῦν, ἀλλά διότι δέν ἤθελαν νά παντρευτοῦν, διότι ἀφιέρωσαν τόν ἑαυτόν των εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, μήν ξεχνᾶτε, καθομοιώθη μέ μᾶς, ἀλλά ὑπάρχει ὁ γάμος εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν; Δέν ξέρω ἄν τό σκεφθήκατε ποτέ. Εἶναι περιττόν. Γιατί; Γιατί ἁπλούστατα ὁ Χριστός ἦρθε νά δώσει τήν αἰώνιο ζωή καί νά καταργήσει τόν θάνατον. Πῶς, λοιπόν, θά μετήρχετο ἕνα σχῆμα πού μυρίζει θάνατο; Αὐτό εἶναι τό σπουδαῖο. Βλέπετε πόσο σημαντικά πράγματα εἶναι αὐτά.

     Καί βέβαια ὁ Κύριος, ἐρωτηθείς κάποτε διά τό θέμα τῆς ἀγαμίας (τῆς παρθενίας) τῆς ἰσοβίου παρθενίας… τόν ρώτησαν οἱ μαθητές Του, γιατί εἶχε μιλήσει γιά τό διαζύγιο καί τά πράγματα δέν ἦσαν εὐχάριστα… λέει ὁ Κύριος: « Δέν μπορεῖς νά πάρεις διαζύγιο, διότι ἐκείνους πού ὁ Θεός ἔχει συζεύξει, ἄνθρωπος νά μήν τούς διαλύει». Τό διαζύγιο, παιδιά, εὐαγγελικῶς δέν ἐπιτρέπεται, κι ἄν ληφθεῖ διαζύγιο γιά κάποιο λόγο, δέν ἐπιτρέπεται ὁ γάμος ἐκ διαζυγίου. Ἄν μοῦ πεῖτε τώρα τί γίνεται…. ἔ, ἐγώ σᾶς μιλάω τί λέει τό Εὐαγγέλιο. Κι ὅπως λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, λέει θά κριθοῦμε μέ βάση τό Εὐαγγέλιο καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Λοιπόν, ἔτσι ἀπόρησαν οἱ μαθητές καί εἶπαν: «Δέν συμφέρει κανείς νά παντρευτεῖ, διότι ἄν τοῦ τύχει ἕνας κακός σύζυγος ἤ μία κακή σύζυγος, τότε τί μπορεῖ νά κάνει;». Κι ὁ Κύριος ἀπήντησε: «Οἷς δέδοται» (Ματθ. ιθ΄, 11) πού θά πεῖ: «εἰς ἐκείνους εἰς τούς ὁποίους ἔχει δοθεῖ». Δηλαδή εἶναι δῶρο, δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά τηρήσει τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν. Προσέξτε, ὁ καθένας ὁφείλει νά τηρήσει τήν ἀγαμία του ἕως τόν γάμο του, γι’ αὐτό καί τιμωρεῖται ἡ ἀνηθικότητα. Τελείως ἀπαγορεύεται ἡ ἀνηθικότης, καί τιμωρεῖται, αὐστηρῶς, κι εἶναι ἕνα ἀπό τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα, ἀλλά διά τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν, λέει ὁ Κύριος, δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά τό ἐπιτύχει καί πράγματι τό βλέπει κανείς παρά μόνο σ’ ἐκείνους πού ἔχει δοθεῖ, δηλαδή ὡς δῶρον.

     Ἐδῶ ἄς παρεμβάλω ἕναν λόγο τοῦ πατρός Παϊσίου ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, πού λέει ὃτι ὁ καθένας μπορεῖ νά τό ἔχει αὐτό, ἀρκεῖ μόνο νά τό θέλει. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἐκεῖνο τό «οἷς δέδοται»· πράγματι ὁ Κύριος, εὐθύς μετά εἶπε, εὐθύς μετά : «Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω»: «Αὐτός πού μπορεῖ νά τό πραγματώσει, νά τό πραγματώσει». «Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω». Ἄ, ὥστε λοιπόν εἶναι δύο πράγματα ἡ παρθενία. Εἶναι ἡ κλῆσις ἀπό τόν Θεό καί ἡ προσπάθεια τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι δυό πράγματα. Ἡ σύζευξις αὐτῶν τῶν δύο δίδει τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν. Ἀλλά ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, κι ἔχει δίκιο ὁ πατήρ Παΐσιος στό Ἅγιον Ὄρος πού τό λέει αὐτό. Θά σᾶς πῶ ἕνα λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Λέγει: «Θά ἤθελα ὁ καθένας ἀπό σᾶς -πού γράφει στούς Κορινθίους (Α΄ Ἐπιστολή, 7ο κεφάλαιο)- νά εἴσαστε ὅπως εἶμαι καί ἐγώ. Ἀλλά ὁ καθένας ἐπῆρε ἴδιον χάρισμα, ἄλλος μὲν οὕτως, ἄλλος δὲ οὕτως». Πλήν ὅμως ἑφτά φορές (!) μέ διαφορετικό τρόπο ἐκφράσεως ἀναφέρεται εἰς τόν γάμον λέγων: «Τί νά σᾶς κάνω; Σᾶς λυπᾶμαι (φείδομαι ὑμῶν)». Ἀκόμη λέγει: «Θά ‘χετε ἄν παντρευτεῖτε, θλῖψιν τῇ σαρκὶ», ἀκόμη δέ τόσα ἄλλα λέει. Ἑφτά φορές τό λέγει αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος! Τί θέλει νά δείξει ἐδῶ; Ὑποκρύπτεται ἡ περίπτωση, ἄν κανείς θέλει, ἑλκύει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί μένει ἄγαμος. Ἔχει δίκιο λοιπόν ὁ πατήρ Παΐσιος πού τό λέγει αὐτό. Ὡστόσο δέν εἶναι γιά ὅλους, ἀφοῦ -ἄς τό πάρουμε ἔτσι χονδρικά- εἰς ἐκείνους μόνο πού δόθηκε ἡ ἀγαμία (ἡ παρθενία ἐννοεῖται ἡ ἰσόβιος), καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δύναται νά τήν ἐπιτύχει μέ προσπάθεια, ὄχι ὑπερβολική! ὄχι! Ἅμα κανείς ἀγαπᾶ τόν Θεό, ἐπικαλεῖται τήν χάρη Του καί προσέχει μερικά πράγματα, θά σᾶς πῶ καί γώ μέ τήν σειρά μου· ἡ ἀγαμία εἶναι κατορθωτή ἀπ’ ὅλους, ἀρκεῖ νά προσέχει κανείς μερικά πράγματα. Τίποτα ἄλλο. Καί νά τά προσέχει μάλιστα ἰσοβίως, μέχρι 100 χρονῶ! Ναί.

     Λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης: «Πρόσεχε», λέγει, «τόν δαίμονα τῆς πορνείας, ἕως θανάτου σου». Δηλαδή, μέχρι πού νά πεθάνεις νά προσέχεις, διότι -νομίζω σᾶς τό ‘χω ξαναπεῖ αὐτό- ἐγώ συνήντησα πρό πολλῶν-πολλῶν ἐτῶν κρατούμενον εἰς τίς φυλακές Λαρίσης, 84 ἐτῶν γέροντα, πού εἶχε κάνει φόνο, γιά λόγους μιᾶς γυναικός. Δηλαδή σκότωσε τόν ἀντίζηλον γιά μιά γυναῖκα! Πώ πώ! φοβερό ἔ; Παιδιά, 100 χρονῶ κι ἡ Ἱστορία τό μαρτυράει, κι ἡ πραγματικότητα τό μαρτυράει. Ποτέ μήν πεῖς: «Μά γέρασα! Ἂς μήν προσέχω». Ποτέ δέν πρέπει αὐτό τό στοιχεῖο νά εἰπωθεῖ. Ὀφείλουμε νά προσέχουμε, σ’ ὁποιαδήποτε ἡλικία κι ἄν βρισκόμαστε, μέχρι πού ἡ ψυχή μας νά βγαίνει καί νά λέμε: «Πρέπει νά προσέχουμε». Αὐτό «καί ἡ ψυχή μας» ὑπάρχει καί μιά διήγηση στό Γεροντικό… ἀλλά ἁπλώνω πολύ τό θέμα.

     Πάντως, ὅμως, στόν κόσμον αὐτόν σκοπός δέν εἶναι ὁ γάμος· οὔτε καί ἡ παρθενία. Ἁπλῶς καί μάλιστα ὁ γάμος νά θεωρεῖται ἀπό πολλούς χριστιανούς μας ὡς ἰδεῶδες σχῆμα. Προσέξτε τί εἶπα: «Σχῆμα»! Σχῆμα εἶναι. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Παράγει τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου». Ὁ γάμος εἶναι γιατί ὑπάρχει ὁ θάνατος. Σωστό. Θά περάσει, γιατί «παράγει» θά πεῖ «περνάει». Ἔτσι ὁ σκοπός μας, δέν εἶναι παιδιά ὁ γάμος, μά οὔτε καί ἡ παρθενία. Βλέπετε, πικραίνεται μιά κοπέλα, πικραίνεται ἕνα ἀγόρι γιατί δέν κατάφερε νά παντρευτεῖ, περνᾶν τά χρόνια καί αὐτοδηλητηριάζεται, καί μάλιστα ἀποκτάει μία μέσα (πιό πολύ τό κορίτσι), μία ψυχολογία πολύ ἄσχημη. Εἶναι ἡ ψυχολογία τοῦ «ἀκούσια ἀνύπαντρου κοριτσιοῦ». «Δέν παντρεύτηκα», σοῦ λέει… λέει, «οἱ φιλενάδες μου παντρεύτηκαν… ξέρω γώ… οἱ ἀδελφές μου παντρεύτηκαν, ἐγώ δέν παντρεύτηκα», κι ἀρχίζει νά αὐτοδηλητηριάζεται κι ἀποκτάει αὐτήν τήν εἰδική ψυχολογία πού λέγεται γεροντοκορισμός. Ὅμως ὅταν δέν ζήσει ἡ ἀνύπαντρη κοπέλα καί τό ἀνύπαντρο ἀγόρι, αὐτήν τήν ψυχολογία, τότε δέν ὑπάρχει θέμα, νά πέσει σ’ αὐτόν τόν λάκκο τοῦ γεροντοκορισμοῦ. Εἴτε ἄνδρας εἴτε γυναῖκα, σᾶς τό ξαναλέω. Καί τό χαίρεται! Καί ἀφιερώνει κανείς μάλιστα ἔστω κι ἀπό μίαν φιλοτιμίαν… εἶδε ὅτι δέν κατάφερε νά παντρευτεῖ, ἀφιερώνει τόν ἑαυτό του (της) στόν Χριστό καί λέει: « Δέν θέλω νά παντρευτῶ πλέον, πέρασα τά… 35, τά 40, δέν θέλω νά παντρευτῶ». Ναί. Ὁπότε δέν ὑπάρχει περίπτωση αὐτῆς τῆς ὄχι εὐχαρίστου ψυχολογίας, καί διά τό πρόσωπο πού φέρει αὐτήν, ἀλλά καί διά τό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ὑπάρχει τό πρόσωπο αὐτό. 

     Σᾶς εἶπα ὅμως ὅτι καί ἡ παρθενία δέν εἶναι σκοπός, διότι ἁπλούστατα ἀποτελεῖ ὑπέδαφος, ἐπί τοῦ ὁποίου ὑπεδάφους καλλιεργοῦνται οἱ ἀρετές. Εἶναι ἀδύνατον νά κερδίσεις ἀρετές μέ ὑπέδαφος, φέρ’ εἰπεῖν, πορνικό. Ἀδύνατον! Δέν εἶναι δυνατόν. Δέν εἶναι δυνατόν! Δέν εἶναι δυνατόν! Διότι ἡ κάθε σου ἀρετή θά εἶναι ἀκάθαρτη. Καί ἡ ἐλεημοσύνη σου καί ἡ ἀγάπη σου, ὅλα θά εἶναι ἀκάθαρτα. Πρέπει, λοιπόν, νά ὑπάρχει προϋπόθεσις τῆς ἁγνότητος, τῆς καθαρότητος. Σᾶς θυμίζω τήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων, πού, παρθένοι καί οἱ δέκα –παρότι ἐκεῖ ὀνοματίζονται οἱ χριστιανοί- ἀλλά οἱ πέντε, λέγει, σώθηκαν οἱ πέντε δέν σώθηκαν. Βλέπετε ὅτι ἡ παρθενία δέν κατάφερε νά σώσει τίς πέντε… γιατί; Γιατί εἴχανε μωρία, δέν εἴχανε σύνεση. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀρκετή, ὅπως εἴδαμε, ἡ παρθενία. Ἐπειδή, ὅμως, ἡ παρθενία θέλει ἱδρῶτα, θέλει κόπον, καθετί πού περιέχει κόπο -λέγουν οἱ Πατέρες- εἶναι ἀρετή. Ἄν ἔχω ἐμφύτως κάτι, αὐτό δέν εἶναι ἀρετή. Ὅταν ὅμως καταβάλλω κόπο γι’ αὐτό, τότε ἐπειδή καταβάλλεται πολύς ἱδρῶτας καί πολύς κόπος, ἡ παρθενία τελικά χάριν τοῦ ἱδρῶτος της γίνεται ἀρετή. Ἔτσι εἶναι δυό πράγματα· εἶναι ὑπέδαφος ἀρετῶν καί ταυτόχρονα εἶναι ἀρετή.

     Εἴτε γάμος ὑπάρχει, εἴτε παρθενία ὑπάρχει, ὅ,τι διαλέξει κανείς κι ὅ,τι νομίζει ὅτι μπορεῖ… κανείς δέν δεσμεύεται, οὔτε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεόν, πρέπει νά εἶναι ὅμως ἐν Κυρίῳ, καί ὁ γάμος καί ἡ παρθενία. Καί τά δύο. Κι ὄχι νά εἶναι ἀπό μία ἰδιοτροπία ἤ, ἄν θέλετε, ἀπό μία φιληδονία ὁ γάμος, καί ἡ ἀγαμία ἀπό μία ἰδιοτροπία. Στό ἴδιο βιβλίο πού ἔχουμε (τό βιβλίο τοῦ Τωβίτ) ἄν τό διαβάσετε (καλό θά ἦταν) -εἶναι ἕνα ἀπό τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης- θά δεῖτε ὅτι ὅταν ὁ Τωβίας ὅταν ἔφυγε γιά νά πάει νά πάρει ἐκεῖνο τό δάνειο πού εἶχε δώσει ὁ πατέρας του σ’ ἕναν συμπατριώτη εἰς τούς Ράγους τῆς Μηδίας, ἐκεῖ τελικά καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ ἀρχαγγέλου Ραφαήλ παντρεύτηκε τήν κόρη του, τήν Σάρα. Ὅμως λέγεται γι’ αὐτήν, κάθε φορά πού παντρευόταν, πρίν ἀκόμη… δηλαδή τήν ἴδια μέρα πού παντρευόταν, ὁ σύζυγός της πέθαινε. Ἑφτά γάμους ἔκανε καί πέθαναν καί οἱ ἑφτά! Μάλιστα περνοῦσε πολύ δύσκολες μέρες γιατί οἱ ὑπηρέτριες πού εἶχαν, τήν κορόϊδευαν, καί εἶχε φτάσει σέ μία ἀπόγνωση ἡ κοπέλα. Ἄν ρωτήσετε γιατί πέθαιναν; Διότι, ἐκεῖνοι πού ἤθελαν νά τήν παντρευτοῦν, ἐπαντρεύοντο μέ πνεῦμα φιληδονίας, καί ἄφηναν τόν δαίμονα -τόν Ἀσμοδαῖο ὅπως ὀνομάζεται ἐκεῖ -τελικά νά θανατώνει τούς ἄνδρες αὐτούς, ἀλλά καθ’ ὑπόδειξιν πάντοτε τοῦ Ραφαήλ (τοῦ ἀγγέλου) ὁ Τωβίτ ἔκανε προσευχή, εἶναι μιά χαριτωμένη προσευχή, καί λέει: «Κύριε, ἐγώ παντρεύομαι τήν ἀδερφή μου αὐτή (ἀδερφή ἐλέγετο, δέν ἦτο ἀδελφή κατά σάρκα, ἔτσι ἐλέγετο, ὅπως καί οἱ συμπατριῶτες λέγονται «ἀδελφοί»), ὄχι», λέγει, «γι’ ἄλλον σκοπό, παρά μόνο γιατἰ Ἐσύ τό θέλεις, γιά νά ὑπάρχει ὁ λαός Σου!». Ὡραῖο αὐτό! Δηλαδή δέν ὑπάρχει τό στοιχεῖον τῆς φιληδονίας. Πολύ ὡραῖο! Κι ἔτσι ἔζησε ὁ Τωβίας, βέβαια πῆγε κρυφά-κρυφά, ἀφοῦ ἀποβραδίς ἤδη ἔσκαψε τόν λάκκο ὁ πατέρας τῆς κοπέλας, νά θάψει καί τόν ὄγδοον! Ἔ, τόν βρῆκε ὅτι δέν εἶχε πεθάνει. Βέβαια θά ‘τανε πολύ ὡραῖο νά κάναμε ὁλόκληρο τό βιβλίο, ἀλλά… τέλος πάντων, ἐγώ σᾶς τό διηγοῦμαι, γιατί μόνον στήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ θά μείνουμε. Βλέπετε, λοιπόν, πῶς τά πράγματα ἔχουν, τί θά πεῖ «ἐν Κυρίῳ». Καί ἡ παρθενία, δέν θά εἶναι μία φιλοσοφική διάθεσις, ἔτσι μιά ἰδιοτροπία, γιατί ἔτσι μ’ ἀρέσει… «Ἐν Κυρίῳ»! Γιά νά ἔχει ἀξία, νά εἶναι ἀρετή. Καί ὁ γάμος νά εἶναι κι αὐτός «ἐν Κυρίῳ». Πάντως, δέν πρέπει νά ὑποτιμηθεῖ, οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο. Ὄχι γιατί εἶσαι ἄγαμος νά ὑποτιμήσεις τόν γάμον, οὔτε γιατί εἶσαι ἔγγαμος νά ὑποτιμήσεις τήν ἀγαμία καί τήν παρθενία. Ὄχι. «Ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐκλήθη», ὀ καθένας ἐκεῖ πού κλήθηκε, ἐκεῖ πού εἶναι, ἀρκεῖ νά εἶναι, ὅπως σᾶς εἶπα, «ἐν Κυρίῳ» καί νά φανεῖ ἄξιος τῆς κλήσεως ἀπό τόν Θεό. 

     Καί τώρα νά δοῦμε, παιδιά, μερικά στοιχεῖα πού μᾶς ἀναφέρει ὁ Τωβίτ. Λέει τά ἐξῆς: «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν (:ξένη) ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου (:πού δέν εἶναι ἀπό τή φυλή τοῦ πατέρα σου)». Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή οἱ γάμοι νά γίνονται πάντοτε μέ πρόσωπα τῆς ἰδίας φυλῆς (οἱ Ἑβραῖοι ἦσαν 12 φυλές). Ὁ Θεός εἶχε τούς λόγους Του γιά νά τό πεῖ αὐτό. Ὅμως ὁ Θεός συγκατέβαινε μέ γάμους ἄλλων φυλῶν. Δηλαδή ἕνα ἀγόρι νά παντρευτεῖ μία κοπέλα ἀπό ἄλλη φυλή. Ἄλλη φυλή πού νά ἀνήκουν -καί οἱ 12 φυλές φυσικά- εἰς τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, γάμος μέ ἀλλοτρίους -ἔξω δηλαδή ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ- ὁ Θεός τελείως, μά τελείως! Τό ἀπηγόρευε αὐτό. Ἔτσι νά ἀναφέρω κάνα-δυό παραδείγματα… Κάποτε λόγω ἀνεχείας (φτώχειας) εἶχε μεταναστεύσει μία οἰκογένεια -κατοικοῦσαν στή Βηθλεέμ, ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα- ὁ Ἐλιμέλεχ, ἡ γυναῖκα του, ἡ Νοεμίν, καί τά δυό τους τά ἀγόρια. Μετανάστευσαν, πέρασαν τόν Ἰορδάνη ποταμό καί ἔμειναν στή χώρα Μωάβ, δηλαδή τῶν Μωαβιτῶν. Ἐκεῖ ὁ Ἐλιμέλεχ πέθανε. Καί τά δύο του ἀγόρια παντρεύτηκαν Μωαβίτισσες, ἀλλά αὐτό βέβαια ὁ Θεός δέν τό ἤθελε, καί πέθαναν καί τά δύο παιδιά! Καί δέν ἔκαναν παιδιά! Ἔτσι ἔμεινε ἡ Νοεμίν μαζί μέ τίς δύο της νῦφες… Ἂλλαξαν τά πράγματα, οἱ συνθῆκες, ζήτησε αὐτή νά γυρίσει πίσω στήν πατρίδα της… ἤ μᾶλλον αὐτές εἶπαν νά τήν ἀκολουθήσουν… τελικά μόνο ἡ Ρούθ τήν ἀκολούθησε, ἐκείνη ἐπέμενε -εἶπε μιά μεγάλη κουβέντα ἡ Ρούθ- τῆς εἶπε: «Ἡ πατρίδα σου πατρίδα μου, ὁ Θεός σου Θεός μου…». Πώ, πώ! Αὐτό… τέλος πάντων, τό θέμα εἶναι ἄν θέλετε νά τά διαβάσετε εἰς τό βιβλίον πού λέγεται «Ρούθ». Εἶναι μέ τ’ ὄνομα αὐτῆς τῆς Μωαβιτίσσης. Εἶναι δέ περίεργο, καί εἶναι καί πρωτοκανονικό… δέν λέω πιό πολλά τί θά πεῖ αὐτό, τοῦ ὅτι παίρνει-φέρνει τό ὄνομα τό βιβλίο αὐτό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὄνομα Μωαβίτισσας! Εἶναι ἐκπληκτικό. Πάντως βλέπει κανείς ἐδῶ ὁ Θεός ρητῶς ἀπαγορεύει τούς μεικτούς γάμους. 

     Ἀκόμη τὀ ἴδιο παρατηροῦμε καί εἰς τόν Σαμψών, τόν Κριτή. Κάποτε εἶδε μία γυναῖκα, Φιλισταία, θυγατέρα τῶν ἀλλοφύλων, ὅπως γράφει ἐκεῖ. Τήν θέλησε γιά γυναῖκα του, καί τό εἶπε στούς γονεῖς του. Καί οἱ γονεῖς του τοῦ εἶπαν: «Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ· μὴ οὐκ εἰσὶ θυγατέρες τῶν ἀδελφῶν σου καὶ ἐκ παντὸς τοῦ λαοῦ μου γυνή», «δέν ὑπάρχουν», λέει, «κορίτσια ἀπό τόν λαό μας» «ὅτι σὺ πορεύῃ λαβεῖν γυναῖκα ἀπὸ τῶν ἀλλοφύλων τῶν ἀπεριτμήτων; (:πηγαίνεις νά ζητήσεις σύζυγο ἀπό τούς ξένους, τούς ἀλλοφύλους, δέν ὑπάρχει γυναῖκα στόν λαό μας; Ὁ Σαμψών ἐπέμενε, μέ γνωστά ἀποτελέσματα. Κατόπιν πῆρε τήν γνωστή Δαλιδά, τό γνωρίζετε, μέ πολύ ἄσχημα ἀποτελέσματα. Βέβαια δέν θά κρίνω κάτι περισσότερο, παρά μόνο ἄν θέλετε νά μιλήσω μέ κάποιαν ἀκρίβεια, αὐτά ἦταν κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ Θεός εἶχε κάποιο σκοπό, κάποιο σχέδιο, τόσο μέ τό θέμα τοῦ Σαμψών, ὅσο καί μέ τό θέμα τῆς Ρούθ. Σημειώσατε ὅτι ἡ Ρούθ ἔγινε πρόγονος τοῦ Δαυΐδ καί συνεπῶς εἶναι πρόγονος τοῦ Μεσσίου. Ξέρετε γιατί; -καί τό καταχωρεῖ αὐτό ὁ Ματθαῖος στή γενεαλογία τοῦ Μεσσίου-. Διότι θά συμπεριλαμβάνοντο στήν σωτηρίαν, καί οἱ ἐθνικοί, οἱ εἰδωλολάτρες. Ἔχει πολλή σημασία αὐτό, ἀλλά δέν μποροῦσαν ὅμως νά καταργήσουν, αὐτές οἱ ἐξαιρέσεις τόν κανόνα. Ὁ κανόνας ἦταν ὅτι δέν ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά παίρνει κανείς ἀλλοτρία γυναῖκα ἤ ἀλλότριο σύζυγο, ξένο. 

     Ὁ Σολομῶν στό σημεῖο αὐτό, δέν πρόσεξε, παιδιά, καί δυστυχῶς οἱ κάποιες γυναῖκες πού εἶχε (ἀλλότριες), αὐτές αἱ σύζυγοι, εἰσήγαγον καί τήν λατρεία τῶν θεοτήτων των, τῆς θρησκείας των. Ἔτσι στήν Ἱερουσαλήμ ἐλατρεύετο ὁ ἀληθινός Θεός, εἰς τόν ὁμώνυμον Ναόν τοῦ Σολομῶντος, ἀλλά ἐλατρεύοντο ὅμως καί οἱ θεοί τῶν συζύγων τοῦ Σολομῶντος, πού ἦσαν εἰδωλολάτρισσες. Βέβαια γι’ αὐτό ὁ Θεός πάρα πολύ ἐθύμωσε καί εἶπε: « Δέν θά τιμωρήσω ἐσένα, ἀλλά τούς ἀπογόνους σου. Καί δέν θά τιμωρήσω ἐσένα χάριν τοῦ πατέρα σου τοῦ Δαυΐδ». Καί τιμωρήθηκε! Κι ἀπό τότε, χωρίστηκε τό βασίλειο σέ δύο, μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες, πολύ ἄσχημες. Παιδιά, τό ἴδιο συνέβη καί στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἔρθουμε στήν πραγματικότητα τήν δική μας. Τό ξέρετε ὅτι ἡ πολιτική κατά τούς χρόνους τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, εἶχε σταθεῖ πιό πάνω ἀπό τήν πίστιν; Ξέρετε ὅτι ἐκτός ἀπό τόν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὑπῆρχαν καί τζαμιά μέσα είς τήν Κωνσταντινούπολη; Τό ξέρετε αὐτό; Μή νομίσετε ὅτι ἡ ἀπώλεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤτανε παρωνυχίς. Ἐπειδή, τουλάχιστον, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες -ἄν ὄχι ὅλοι οἱ λαοί- ἔχουμε μία παράλληλη κίνηση… ὅ,τι ἔπαθαν οἱ Ἑβραῖοι μέ τήν παρακοή τους, ἔχουμε πάθει κι ἐμεῖς, παιδιά, μέ τήν παρακοή μας. Καί τιμωρηθήκαμε! Καί τήν χάσαμε! Ὃπως τήν Κωνσταντινούπολη, ὅπως καί οἱ Ἑβραῖοι σύρθηκαν στήν Βαβυλῶνα αἰχμάλωτοι. Καί εἰς τήν Νινευῆ καί εἰς τήν Βαβυλῶνα. Ὅμως ἐπειδή τό θέμα εἶναι ἐνδιαφέρον, θά συνεχίσουμε, πρῶτα ὁ Θεός, τήν ἐρχομένη Κυριακή.

21η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Οἱ Μεικτοί Γάμοι» (α΄).

†. Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ἀγαπητά μου παιδιά, μᾶς δίδει καί φέτος τήν δυνατότητα νά ἐπιτελεστεῖ ἡ Κατήχησις τόσο τῆς πίστεως, ὅσο καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς στό δικό Του τό ὄνομα. Τἀ θέματά μας, θά εἶναι θέματα γιά τρίτη, τώρα, χρονιά, θέματα πνευματικοῦ καταρτισμοῦ. Καί αὐτά ἀποσκοποῦν στό νά μᾶς βοηθήσουν, καί ἡ πίστις νά ἀναπτυχθεῖ, ἀλλά καί ὁ βίος ὁ πνευματικός νά ἀναπτυχθεῖ. Οὔτε μόνο ἁπλῆ γνώση, οὔτε ἀκόμη χωρίς ζωήν, οὔτε ζωή χωρίς γνώση. Πρέπει αὐτά τά δυό νά πηγαίνουν πάντα μαζί, ὅπως ἔχουμε τόν τύπο τῶν ἀρχαίων κατηχήσεων τῶν Πατέρων μας. Θά ἐνθυμεῖσθε ὅτι τά θέματα τῆς περσινῆς χρονιᾶς ἦσαν ἀπό τήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία. Αὐτό τό μνημεῖον, ἀληθινό μνημεῖον πνεύματος, εἶναι αὐτή ἡ διαθήκη. 

     Γιά κείνους πού ἔρχονται γιά πρώτη φορά, θά ἤθελα νά τούς ἔλεγα δυό λόγια γιά νά τούς συνδέσω μ’ ἐκεῖνα τά ὁποῖα θά ποῦμε, καί σήμερα καί προσεχῶς στά ἑπόμενα μαθήματά μας. Ἀναφέρεται στήν ἱστορία μιᾶς οἰκογενείας Ἰσραηλιτῶν, τοῦ βορείου, δηλαδή, βασιλείου πού εἶχαν αἰχμαλωτιστεῖ ἀπο τούς Ἀσσυρίους καί εἶχαν συρθεῖ αἰχμάλωτοι εἰς τήν Νινευῆ. Ἐκεῖ ὁ Τωβίτ μέ τήν γυναῖκα του κι ἕνα του παιδί τόν Τωβία πέρασαν δυσμενέστατες συνθῆκες, ὅπως βέβαια ὅταν λαοί ὡς αἰχμάλωτοι σύρονται σ’ ἄλλο τόπο, μακριά ἀπό τό σπίτι τους κι ἀπό τήν πατρίδα τους. Ἦσαν στήν πόλη Νινευῆ. Παρά τίς δυσμενέστατες συνθῆκες ζωῆς, καί τηρήσεως ἀκόμη θρησκευτικῶν καθηκόντων… ποῦ νά προσφέρουν θυσία στόν Θεό; Ποῦ νά προσευχηθοῦν; Τί νά κάνουν; Ἡ οἰκογένεια αὐτή, προπαντός ὁ Τωβίτ (ὁ πατέρας) ἀσκοῦσε ἐκεῖ, στήν Νινευῆ, μιά ἀξιοζήλευτη πνευματική ζωή. Ἀπό κάποιο περιστατικό, θεώρησε καθῆκον του ὁ Τωβίτ ν’ ἀφήσει κάποιες συμβουλές στόν γιό του τόν Τωβία, ἐπειδή θά πήγαινε σ’ ἕνα μακρινό ταξίδι, καί δέν γνώριζε ὁ Τωβίτ, ἐάν θά τόν εὔρισκε πίσω ὁ Τωβίας, ἐπειδή εἶχε τυφλωθεῖ… σᾶς εἶπα ἕνα περιστατικό, γι’ αὐτό ἀκριβῶς τοῦ εἶπε αὐτές τίς συμβουλές, οἱ ὁποῖες καί ἀποτελοῦν αὐτό τό ἀθάνατο καί θεόπνευστο μνημεῖο πνευματικῆς προσφορᾶς-διαθήκης πνευματικῆς, πού θά ἔπρεπε ὅλοι οἱ γονεῖς ὅλων τῶν αἰώνων, καί ὅλων τῶν ἐποχῶν νά τό ἔχουν ὑπόψη τους, μάλιστα σέ ἐποχές, ὅπως εἶναι καί ἡ ἐποχή μας πτώσεως τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν. σήμερα, ὅπως βλέπετε, ὅλα τά ἔχουμε βγάλει στό σφυρί. 

     Θά ‘θελα νά σᾶς ἔλεγα ἀκόμη ὅτι τό βιβλίο τοῦ Τωβίτ εἶναι ἕνα ἀπό τά 49 βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί βέβαια θεόπνευστο, ἀφοῦ εἶναι βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὅμως ἐδόθησαν ἀπό παλαιοτέρους καί νεωτέρους οἱ ἐξῆς χαρακτηρισμοί γιά τό βιβλίο αὐτό· ὅτι εἶναι ἕνα βιβλίο ἐποικοδομητικόν, μέ τήν μορφή μιᾶς χαριεστάτης (δηλαδή χαριτωμένης) διηγήσεως. Ἀκόμη εἰπώθηκε· δύναται νά θεωρηθεῖ ἀπό πολλῶν ἀπόψεων ὡς ἕν τῶν κοσμημάτων (στολιδιῶν) τῆς Βίβλου. Ἀκόμη εἶναι πραγματικός πλοῦτος διδασκαλίας θεωρητικῆς καί πρακτικῆς, διδάσκει δέ ταῦτα, διά λόγου καί παραδείγματος. Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι πράγματι εἶναι ἕνα ἐνδιαφέρον βιβλίο, ἰδίᾳ γιά τούς νέους καί μάλιστα, δι’ ἐκείνους πού ἔχουν οἰκογένεια, καί ἐπειδή λίγο πολύ -ἐπί θύραις- νά δημιουργήσετε κι ἐσεῖς δική σας οἰκογένεια (καί τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, ἀφοῦ εἴσαστε μεγάλα παιδιά), γι’ αὐτό σᾶς εἶναι τόσο πολύτιμο τό βιβλίο αὐτό. Βέβαια σᾶς παραπέμπω νά τό διαβάσετε, ἄν δυνατόν μέ τά σχόλια πού… ἔ, κάποιο βιβλίο, νά ἔχει μιά ἑρμηνεία καί νά ‘χει καί κάποια σχόλια, ἄν εἶναι δυνατόν καί τά σχόλια νά διαβάσετε, γιά νά δεῖτε ἐκεῖνο τό ὁποῖον κανείς ἅμα διαβάζει ἀνάγνωση, δέν μπορεῖ νά τό δεῖ. Ἡ πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ -περί τῆς ὁποίας ὁ λόγος- μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ, ἕνας ἀλάθητος ὁδηγός τῆς νεότητος, πού παραπαίει σ’ αὐτούς τούς ἀναρίθμητους ὁδοδείκτες τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος, πού ἀποπροσανατολίζουν ἀπό τήν σωτηρία.

     Ἐνθυμεῖσθε ἐκείνη τήν περίφημη, ἀλλά καί ἀσφαλεστάτη συμβουλή πού δίδει ὁ Τωβίτ εἰς τόν Τωβία καί πού εἴχαμε ἀναλύσει σέ ἕνδεκα ἡμίωρα θέματα. Θά λέγαμε ὅτι τά μισά μαθήματα τῆς χρονιᾶς μᾶς κάλυψε αὐτή ἡ συμβουλή του, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τμῆμα ἑνός χωρίου, τό ὁποῖο ὑπόλοιπον χωρίο θά συνεχίσουμε σήμερα: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπὸ πάσης πορνείας», «Πρόσεχε, παιδί μου, τόν ἑαυτό σου ἀπό κάθε μορφῆς ἀνηθικότητα». Ἤτανε πολύ σπουδαῖο, ὅσα παιδιά ἀπό σᾶς ἐρχόσαστε, πιστεύω εἴχατε δεόντως ἐκτιμήσει αὐτήν τήν προσφοράν. Στή συνέχεια αὐτῆς τῆς προτροπῆς (στό ἴδιο χωρίο, ὅπως σᾶς ἐξήγησα, τό 12ο χωρίο τοῦ 4ου κεφαλαίου) λέει τά ἐξῆς ὁ Τωβίτ εἰς τόν Τωβία (τό ὁποῖον καί θά ἀποτελέσει τό σημερινό μας θέμα, ὅσο προλάβουμε, θά συνεχίσουμε ὅτι δέν προλάβουμε). Καί λέει στόν γιό του: «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν, ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου, διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν. Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν (:συμπατριωτῶν) καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Νά σᾶς τό ἀποδώσω. «Πᾶρε σύζυγο ἀπό τήν πατρίδα σου κι ἀπό τήν γενιά σου. Ἀπό χώρα ξενική μήν πάρεις. Εἴμαστε παιδιά ἁγίων καί προφητῶν, τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Θυμήσου, παιδί μου, τόν γάμο τόν δικό τους, καί πόση εὐλογία πῆραν αὐτοί καί τά παιδιά τους, ὥστε οἱ ἀπόγονοί τους νά κληρονομήσουν τήν γῆν», δηλαδή τήν γῆ Χαναάν. 

     Πρίν προχωρήσουμε νά ἀναλύσουμε αὐτά πού λέγει σάν συμβουλή ὁ Τωβίτ στόν Τωβία, θά ἤθελα νά σᾶς κάνω μία ἐξήγηση. Ἴσως ἀναρωτηθεῖτε: «Γιατί λέγονται σέ σᾶς τά θέματα αὐτά; Γιά ποιόν λόγο λέγονται;». Μάλιστα θά μπορούσαμε νά βάλουμε τίτλο σ’ αὐτό τό θέμα : «οἱ μεικτοί γάμοι». Καί μεικτός γάμος λέγεται ὅταν ἔχουμε δύο ἀνθρώπους πού παντρεύονται, ὁ ἕνας εἶναι Ἕλληνας καί ὁ ἄλλος εἶναι… δέν ξέρω τί... Ἀφρικανός, φέρ’ εἰπεῖν, ὁ ἕνας εἶναι Χριστιανός, κι ὁ ἄλλος δέν εἶναι… ἤ εἶναι ὁ ἕνας Χριστιανός Ὀρθόδοξος, κι ὁ ἄλλος εἶναι ἑτερόδοξος… Αὐτοί λέγονται μεικτοί γάμοι. Ἄν ρωτήσετε, λοιπόν, γιατί σᾶς τά λέω αὐτά, ἡ ἀπάντησις εἶναι ἁπλῆ. Τά μέσα ἐνημερώσεως (τηλεόρασις, ραδιόφωνο … κ.λπ.) ἤ καί ὁ τύπος (περιοδικά… κ.λπ) ἔχουν κυριολεκτικά ἀφυπνίσει τήν νεολαία μας σέ τέτοια θέματα, βεβαίως μέ στραβό προσανατολισμό, ὥστε ἀκόμα καί τά παιδιά τοῦ νηπιαγωγείου νά εἶναι ἐνήμερα αὐτῶν τῶν θεμάτων. Ἤδη ἀπό τά ἐνηβικά χρόνια –«ἔνηβος» ὄχι «ἔφηβος», «ἔνηβος» εἶναι αὐτός πού εἶναι 12-13 χρονῶν, πρός 14, «ἔφηβος» ἀρχίζει παραπάνω- τίθενται σέ ἐφαρμογή -σέ ἐφαρμογή! Ἐδῶ εἶναι τό φοβερό- αὐτές οἱ κακές καί κοσμικές καί δαιμονικές προτροπές. Τά πιό πολλά παιδιά… ἤ καλύτερα νά σᾶς πῶ ἔτσι… πρό ἡμερῶν κατέβηκα στή Λάρισα καί ἐκείνη τήν ὥρα περνοῦσε ἕνα πολύ ἀνθρωπο σχολεῖο, εἶχε πολλά-πολλά παιδιά… σέ κάποιο σημεῖο διέσχιζαν τή λεωφόρο… πήγαιναν ἐκδρομή τά παιδάκια. Προσέξαμε· κανένα κορίτσι δέν φοροῦσε φουστάνι! Ὃλα παντελόνια. Ἔχει δίκιο, λοιπόν, ἕνα κορίτσι, ἅμα τοῦ ποῦμε καί διαμαρτύρεται…: «Μά, ἡ μόνη ἔμεινα χωρίς νά φορῶ παντελόνι!», ἔχει δίκιο νά διαμαρτύρεται. Ὅταν, ὅμως, γνωρίζει μερικά πράγματα καί πῶς πρέπει νά τοποθετεῖται, τότε δέν θά διαμαρτύρεται, ἀντιθέτως θά καμαρώνει. Δηλαδή μέ ἄλλα λόγια, νά καταλάβετε, ὅτι σήμερα ἔχουμε μπεῖ ἀπό τά νηπιακά μας χρόνια σέ ἕνα ὁλότελα κοσμικό περιβάλλον μέ κοσμικές, θά λέγαμε, τοποθετήσεις. Ἀπό ποῦ θά πάρετε τό σωστό; Ἐμεῖς πού σᾶς διδάσκουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά κρυβόμεθα πίσω ἀπό τό δάκτυλό μας; Αὐτό δέν εἶναι μία ὑποκρισία; Δέν πρέπει, λοιπόν, νά κατεβοῦμε κι ἐμεῖς στά θέματα αὐτά; Καί πολύ παραπάνω ἄν τά θέματα αὐτά τά θίγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ναί, ἔτσι μή διαμαρτυρηθεῖτε καί πεῖτε: «Τί τά χρειαζόμαστε αὐτά;». Ὅταν, παιδάκι μου, πᾶς στήν Θεσσαλονίκη ἤ πᾶς στήν Ἀθήνα… πᾶς στήν Ἰταλία… πᾶς στήν Ἀμερική γιά σπουδές καί εἶσαι 18 χρονῶν, 19 καί γυρίζεις μέ Ἰταλίδα μέ Γερμανίδα… δέν ξέρω τί… τότε θά σοῦ τά πῶ; Τότε δέν εἶναι ἀργά; Εἶναι πάρα πολύ ἀργά... 

     Πότε, λοιπόν, θά τά ποῦμε; Τώρα θά τά ποῦμε! Καί μιλάω γιά τό σημερινό θέμα, περί τῶν μεικτῶν αὐτῶν γάμων, πού λέγει ὁ Τωβίτ: «Πρόσεξε, μήν πάρεις ξένη, ἀλλοτρία γυναῖκα· πρόσεξε παιδί μου». Θά μᾶς πεῖ γιατί καί πῶς… -τό εἶπε, μόνο θά τό ἀναλύσουμε- τό γιατί δέν πρέπει. Πότε, λοιπόν, θά τά ποῦμε αὐτά; Τώρα θά τά ποῦμε. Ἐλπίζω, λοιπόν, κάνοντας αὐτή τήν ἐξήγηση ὅτι δέν θά πεῖτε ποτέ ἄν κάτι πού ἀφορᾶ μεγάλους, ἐμᾶς δέν μᾶς ἐνδιαφέρει αὐτό. Ὄχι, σᾶς ἐνδιαφέρει γιατί κάποτε θά γίνετε μεγάλοι, θά ρθεῖτε στήν κάθε ἡλικία γιά τό κάθε πρᾶγμα. Θά τά πάρετε, ὅμως, ἀπό τώρα αὐτά ὅλα τά ἐφόδια. Ἔτσι θά ‘τανε πολύ δύσκολο (ἄν ὄχι ἀδύνατο) νά σᾶς βγάλουμε τό στραβό μέσα ἀπό τό μυαλό σας καί τήν καρδιά σας μία νοοτροπία κοσμική. Πρίν, λοιπόν, ἀποκτηθεῖ αὐτή ἡ κοσμική νοοτροπία νά μπεῖ ἡ νοοτροπία τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτόν τόν λόγο μιλᾶμε, ὅπως σᾶς εἶπα, ἔτσι. 

     Καί προχωροῦμε νά δοῦμε τό θέμα. Ὁ Τωβίτ κάνει λόγο γιά τόν γάμο. «Παιδί μου», λέγει, «… τό καί το». Πόσο ἐτῶν ἦταν ὁ Τωβίας; Ἴσως θά πρέπει νά ἦταν -δέν τό ἀναφέρει, βέβαια, ἡ διήγησις- ἀλλά δέν πρέπει νά ἦταν παραπάνω ἀπό 18 χρονῶν παιδί, κάπου ἐκεῖ. Δηλαδή τήν ἡλικία πολλῶν-πολλῶν ἀπό ἐσᾶς. Καί τί τοῦ λέγει; «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε». Αὐτό τό «πρῶτον» σημαίνει, ὅτι «πρέπει νά εἶναι ἡ πρώτη σου φροντίδα». Πράγματι, ἐνῶ ἐπορεύετο στούς Ράγους τῆς Μηδίας, γιά νά πάρει κάποιο χρέος πού εἶχε ἕνα συγγενικό πρόσωπο πού χρωστοῦσε εἰς τόν Τωβίτ (10 τάλαντα ἀργυρᾶ, συγκεκριμένα) καί ἤδη συνοδός του εἶναι, -χωρίς νά τό γνωρίζει- ὁ Ἀρχάγγελος Ραφαήλ. Γιατί τοῦ λέει ὁ πατέρας του: «Πήγαινε, παιδί μου, στήν ἀγορά, βρές κάποιον ἄνθρωπο ἀπό τά μέρη ἐκεῖνα, διότι καί μικρός εἶσαι καί κίνδυνοι ὑπάρχουν στόν δρόμο καί τόν δρόμο δέν τόν γνωρίζεις». Οἱ Ράγοι δέ τῆς Μηδίας ἦταν κάπου κοντά στή σημερινή Τεχεράνη. Ἦταν ἕνα μεγάλο ταξίδι ἀπό τήν Νινευή τήν ἀρχαία ἕως τήν σημερινή Τεχεράνη, ἤτανε μακρύ ταξίδι. Καί ἐκεῖ στήν ἀγορά βρῆκε κάποιον πού τοῦ εἶπε ὅτι ξέρει τά μέρη, κι αὐτός, παρακαλῶ, ἦταν ὁ ἀρχάγγελος Ραφαήλ. Ἀπεκαλύφθη εἰς τέλος τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία εἶναι ὄντως χαριεστάτη ἱστορία. Ὁπότε τί παρατηροῦμε; Ἀπό τά 14 κεφάλαια (πού εἶναι ὅλο τό βιβλίο) τά 10 δέν εἶναι παρά μία προπαρασκευή πού κάνει -ἄν τό φαντάζεστε!- αὐτός ὁ ἀρχάγγελος Ραφαήλ, μιά προαπαρασκευή γιά τόν γάμο τοῦ Τωβία! Τόν προπαρασκευάζει γιά τόν γάμο. Οὔτε κἄν πέρασε ἀπό τό μυαλό του νά παντρευτεῖ, πηγαίνοντας γιά τό χρηματικό ποσόν. Κι ὅμως στόν δρόμο… ὅταν μάλιστα ἐκεῖνο τό ψάρι πού πῆγε νά τονε φάει, ἐκεῖ στόν Τίγρη ποταμό, καί τοῦ λέει: «Μή φοβᾶσαι… -ἔκανε τό μπάνιο του ἐκεῖ- … μή φοβᾶσαι ἅρπαξέ το…» -ἦταν ἀπό κεῖνα τά λαβράκια τά ὁποῖα ζυγίζουν δεκάδες κιλά, καί τρῶνε καί ἄνθρώπους αὐτά τά λαβράκια… φοβερά ψάρια… καί πράγματι τοῦ λέει ὁ ἀρχάγγελος: «Πᾶρε τό συκώτι του, τήν χολή του… κ.λπ. Θά μᾶς χρειαστοῦν», προπαρασκεύαζε τόν Τωβία γιά τόν γάμο. Διότι ἐκεῖ πού θά πήγαιναν ἔπρεπε νά πάρει τήν κόρη ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου πού… κ.λπ. ἀλλά εἶχε δαιμόνιο αὐτή ἡ κοπέλα… δαιμόνιο… ὄχι ἀκριβῶς αὐτή, ἀλλά εἶχε ἐγκαθιδρυθεῖ ἐκεῖ αὐτό τό δαιμόνιο πού… κ.λπ…. σᾶς προκαλῶ τήν ὄρεξη νά πᾶτε νά διαβάσετε τό βιβλίο. Καί δείχνει ὅτι προπαρασκευάζεται ὁ Τωβίας γιά τόν γάμο, ἀπ’ αὐτόν τόν ἀρχάγγελον Ραφαήλ. Αὐτό θέλω νά σᾶς πῶ. 

     Ἄν ρωτήσετε τότε ποιά εἶναι ἡ κατάλληλη ἡλικία τοῦ γάμου; Ἄν ὁ Τωβίας πρέπει νά ἦταν ὄχι πολύ παραπάνω ἀπό 18 χρονῶν… παιδιά, ἡ ἡλικία ποικίλλει σέ κάθε ἐποχή, ὅπως καί σέ κάθε τόπο. Προσέξτε μ’ αὐτά πού λέμε δέν θέλω νά σᾶς πῶ ν’ ἀρχίστε νά παντρολογιέστε! Νά φυλάξει ὁ Θεός! Ἀλλά θέλω νά σᾶς πῶ πῶς τά πράγματα δρομολογοῦνται καί τί ἀκριβῶς πρέπει νά προσέχουμε. Αὐτό ἀκριβῶς θέλω νά τονίσω. Ἀλλά βλέπουμε ὅτι ἄλλη ἡλικία εἶναι στήν εὔκρατη ζώνη καί ἄλλη στήν βορεία ζώνη καί ἄλλη στήν θερμή ζώνη τῆς γῆς. Σ’ ἄλλη ἡλικία παντρεύονται στή Μεσόγειο, σ’ ἄλλη στόν βορρᾶ καί σέ ἄλλη ἡλικία παντρεύονται εἰς τήν κεκαυμένην ζώνη τῆς Ἀφρικῆς. Δέν εἶναι, ὅμως, μόνο τό κλῖμα, οὔτε ἀκόμα οἱ βιολογικές προϋποθέσεις, ἀλλά εἶναι καί κάτι ἀκόμα· εἶναι καί -τό λέγαμε καί πέρσι αὐτό- εἶναι καί οἱ κοινωνικές καί πολιτιστικές συνθῆκες πού βρίσκεται ἕνας λαός. Ἔτσι τά πράγματα ποικίλλουν. 

     Τό θέμα αὐτό δέν θά τό ἐξετάσουμε, δέν μᾶς ἐνδιαφέρει αὐτήν τήν στιγμή, γιατί ἁπλῶς δέν εἶναι τό θέμα μας. Θά μείνουμε, ὅμως, σέ μερικές παρεκτροπές πού εἶναι εὐαγγελικῶς ἀπαράδεκτες καί πού τείνουν, δυστυχῶς, νά γίνουν ἕνα καθεστώς καί μάλιστα χωρίς κανέναν πλέον νά ἐνοχλεῖ αὐτό τό καθεστώς. Ξαναλέγω· εὐαγγελικῶς ἀπαράδεκτες θέσεις. Εἶναι γνωστό στήν ἐποχή μας… ποιά ἐποχή μας; Γιά τήν Ἑλλάδα τουλάχιστον τίς δυό-τρεῖς τελευταῖες… οὔτε τρεῖς, δυό τελευταῖες δεκαετίες (γιά τήν Ἑλλάδα, τό ξαναλέω, γιατί οἱ Ἀμερικανοί εἶχαν ἀρχίσει πολύ πιό μπροστά… τώρα ξέρετε αὐτοί γυρίζουν, ὅταν ἐμεῖς πηγαίνουμε αὐτοί γυρίζουνε, ἔτσι συνήθως γίνεται), οἱ σχέσεις τῶν δύο φύλων ἀρχίζουν ἀπό πάρα πολύ ἐνωρίς καί χωρίς νά ὑπάρχουν προοπτικές γάμου. Διότι πότε θά βάλεις μία προοπτική γάμου, ὅταν ἔχεις κάποιες προϋποθέσεις, ὅταν δέν ἔχεις πῶς θά βάλεις αὐτές τίς προοπτικές τοῦ γάμου; Ὅταν παιδιά πού σοῦ λέει… ἀρχίζουν ἀπό τό Δημοτικό… «Παιδί μου, ποιός εἶναι ὁ σκοπός; Θά παντρευτεῖς;». Μάλιστα καμμιά φορά μέ ἐπιπολαιότητα μπορεῖ νά σοῦ ἀπαντήσει τό μικρό παιδί… «Ἂ! Ξέρετε θά παντρευτῶ αὐτήν τήν κοπέλα. Μπράβο! Τώρα, ἀπό 12 χρονῶν μοῦ τά λές αὐτά;». Πολύ ὡραῖα. Δηλαδή χωρίς προοπτικές, τέτοιες σχέσεις ὁδηγοῦν κατ’ εὐθεῖαν εἰς τήν πορνείαν. Δηλαδή εἰς τήν ἀνευλόγητη φύση. Ὁ Θεός δέν εὐλογεῖ ὁπωσδήποτε τέτοιες καταστάσεις. 

     Ἀλλά καί ἡ ἡλικία τοῦ γάμου νά ἔχει φτάσει καί νά ὑπάρχουν ὅλες οἱ προϋποθέσεις, ὅπως· ἐπάγγελμα, στρατιωτικές ὑποχρεώσεις πού νά ‘χουν τελειώσει, πάλι διατηροῦνται αὐτές οἱ σχέσεις καί δυστυχῶς οἱ νέοι μας δέν ἐπιθυμοῦν τόν γάμον, οὔτε τήν οἰκογένεια. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό τελευταῖο καιρό ὅταν οἱ γονεῖς λένε στά παιδιά τους: «Παιδί μου, μήν μένεις μετέωρος-μετέωρη, παντρευτεῖτε». «Ὄχι, οὔτε τήν ἄδειά σας θά πάρουμε, ἐμεῖς θά παντρευτοῦμε ὅποτε κρίνουμε». Καί κάποτε ἀφήνουν χρόνια νά περνοῦν γιατί ἀκόμα δέν ἔκριναν νά παντρευτοῦν. Εἶναι ἕνα καινούριο, τῆς μόδας εἶναι αὐτό τό πρᾶγμα, καί οἱ γονεῖς, μένουν στό περιθώριο καί δέν ξέρουν τί νά κάνουν μέ τά παιδιά τους. Ἀλλά σήμερα ὁ γάμος (ὡς μυστήριο), εἶναι γνωστό, ἀλλά καί ἡ οἰκογένεια (ὡς φαινόμενον, ὡς σχῆμα) γελοιοποιεῖται κατά ἕναν τέτοιο τρόπο, ὥστε νά γίνεται αὐτή αὐτή αἰτία (ἡ γελοιοποίησις) ἐκλύσεως τῶν ἠθῶν, πτῶσις. Τό θέατρο; Γελοιοποιεῖ τόν γάμο. Ὁ κινηματογράφος; Τό ἴδιο. Τό μυθιστόρημα; Τό ἴδιο. Ἡ ἐπικαιρότητα τῶν περιοδικῶν καί τῶν ἐφημερίδων; Τό ἴδιο. Οἱ φιλικοί κύκλοι στούς ὁποίους συχνάζουν οἱ νέοι μας; Τό ἴδιο. Ὅλοι γελοιοποιοῦν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο τόν γάμο. Κάποτε μία θεατρική παράσταση… δέν μπορῶ νά σᾶς μεταφέρω -τό ‘χω ἀκούσει βέβαια δέν εἶχα πάει- πῶς μιλοῦσε κατά τοῦ γάμου. Ὁπότε μία πλήρης γελοιοποίηση. Γιά τί πρᾶγμα; Γιά τό πιό σοβαρό πρᾶγμα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου! Καί νά ὑπάρχει αὐτή ἡ γελοιοποίησις. Βέβαια, εἶναι πολύ συνηθισμένες οἱ ἐκφράσεις πού ἀκοῦμε… «Ἂ!»,λέει, «παντρεύεται αὐτός… τόν ‘’πᾶνε γιά κρέμασμα’’!», τό ξέρετε, τό ‘χετε ἀκούσει. Ἤ: «Ἐγώ θέλω νά μείνω ἀδέσμευτος, θέλω νά μείνω ἐλεύθερος» ἤ τοῦτο ἤ ἐκεῖνο… Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἔχει ὑποτιμηθεῖ ὁ γάμος. Μιλᾶμε, λοιπόν, καί θέλουμε νά τοποθετήσουμε σωστά τά πράγματα, δέν πρέπει νά ὑποτιμήσουμε τόν γάμο. 

     Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος –σᾶς τό ‘λεγα καί πέρυσι αὐτό- συνιστᾶ τόν γάμον (ἄλλες συνθῆκες τότε) πρό τῆς στρατείας. Ἀλλά προσέξτε, ἄλλες συνθῆκες τότε, κοινωνικές. Γιατί; Ἕνα τόν ἔκαιγε τόν Ἅγιο Πατέρα, τόν ἔκαιγε ἡ ἀνηθικότητα. Ἀρκεῖ νά μή μολυνθεῖ τό παιδί-τό ἀγόρι μέ τήν ἀνηθικότητα, νά παντρευτεῖ νέος γιά νά μή μολυνθεῖ. Τό ξαναλέμε αὐτό τό πρᾶγμα. Αὐτά ὅλα ἔχουν τήν σημασία καί βγαίνουν ἀπό τήν λεξούλα πού λέει ὁ Τωβίτ: «Πρῶτον, παιδί μου», λέγει, «καί γυναῖκα πρῶτον λάβε». Δηλαδή «νά εἶναι ἡ πρώτη σου φροντίδα…»- παρότι βέβαια δέν ἀποτελεῖ καί κύριο σκοπό τῆς ζωῆς ὁ γάμος (θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω), ἀλλά ὡστόσο πρέπει νά εἶναι μία σου φροντίδα, μόνο καί μόνο νά μή μολυνθεῖς ἀπό τήν ἀνηθικότητα. Γι’ αὐτό πρέπει οἱ νέοι μας καί οἱ νέες μας, προσέξτε καί τ’ ἀγόρια καί τά κορίτσια, πρέπει νά προσέλθουν εἰς τόν χῶρον τοῦ γάμου, μέ ἁγνότητα. Λέγει στήν «πρός Ἑβραίους» ὁ Ἀπόστολος: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσιν», δηλαδή «ὁ γάμος εἶναι τίμιος καθ’ ὅλα» -ὂχι μόνο μερικῶς, καθ’ ὅλα!- καί ἡ κοίτη ἀμίαντος», εὔσχημος ἔκφρασις, πού δέν πρέπει νά ὑπάρχουν πράγματα πού ὁ Θεός δέν τά θέλει. Καί ἐπειδή ὑπάρχουν… γι’ αὐτό πολλές φορές σοῦ λένε οἱ μεγάλοι…: «Ξέρετε νά βάλουμε… δέν μποροῦμε, ὄχι νά μήν τό βάλουμε, τό εἰκονοστάσι μέσα στό ὑπνοδωμάτιό μας!». Γιατί; Δηλαδή ἄν βάλουμε τό εἰκονοστάσι ἀπ’ ἔξω, δέν μᾶς βλέπει ὁ Θεός;... Νά τό βάλουμε στόν διάδρομο, δέν μᾶς βλέπει ὁ Θεός; Γιατί; Γιατί μέσα μας φωλιάζει ἡ ἄποψις ὅτι δέν πᾶμε καλά. Γι’ αὐτό λέει: «τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσιν καί ἡ κοίτη ἀμίαντος», «καθαρά ὅλα πρέπει νά εἶναι», «πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ Θεός», «θά καταδικάσει ὁ Θεός τούς ἀνηθίκους, τόσο πρό τοῦ γάμου, ὅσο καί μέσα εἰς τόν γάμον ὅταν κάνουν παρεκτροπές». (Ἑβρ. 13,4).

     Πρέπει ἀκόμα τό θέμα τοῦ γάμου νά ἀποτελεῖ φροντίδα σοβαρή. Τό νέο παιδί (ἀγόρι-κορίτσι) νά δεῖ τό θέμα πολύ σοβαρά, ὄχι διασκέδαση. Δέν εἶναι γιά νά διασκεδάσουμε… Μοῦ ‘λεγε μιά κοπέλα -καί δυστυχῶς πέρασε ἀπό τό κατηχητικό μου σχολεῖο-: «Πότε», λέει, «θά χαρῶ;» καί τί ἐννοοῦσε μέ τό «Πότε θά χαρῶ;» Νά ζήσει κοσμική ζωή, μέ φίλους … καί… καί… «Ὄχι, κορίτσι μου», τῆς λέω, «δέν εἶναι τά πράγματα ἔτσι». Λοιπόν, εἶναι μία ὑπόθεσις ἐξαιρετικά σοβαρή. Γι’ αὐτό σᾶς τά λέω. Νά πάρετε σοβαρή θέση ἀπέναντι εἰς τό θέμα αὐτό. Καί ἡ προετοιμασία τοῦ γάμου πρέπει ν’ ἀρχίζει ἀπό τά νηπιακά χρόνια. Τό ἀκούσατε καλά; Ἀπό τά νηπιακά χρόνια! Τί εἶναι αὐτή ἡ προετοιμασία; Εἶναι ἡ προετοιμασία τῆς προσωπικότητος. Διότι ἕνας χαρακτῆρας (κακός χαρακτῆρας!) εἴτε στό ἀγόρι εἴτε στό κορίτσι πῶς θά μπορέσει νά προσέλθει εἰς τό ἄδυτον τῆς οἰκογενείας, ὅταν αὐτός ὁ πατέρας ἤ αὐτή ἡ μάνα δέν ἔμαθαν νά φτιάξουν τόν χαρακτῆρα τους καί ὑπάρχει ἡ κακοτροπία ἤ ὅ,τι ἄλλο. Πῶς θά μεγαλώσουν παιδιά; Πῶς θά ζήσουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι τά πράγματα εἶναι πάρα πολύ σοβαρά. Σ’ αὐτό βέβαια πρέπει νά φροντίζουν οἱ γονεῖς. Καί σεῖς αὔριο θά φροντίστε γιά τά δικά σας παιδιά, ν’ ἀποκτήσουν, σᾶς εἶπα, προσωπικότητα κατάλληλη γιά γάμο. Προῖκες καί περιουσίες, βεβαίως θά τό καταλαβαίνετε, εἶναι στοιχεῖα δευτερεύοντα. Ὡστόσο ἡ ἐπαγγελματική κατάρτισις γιά τό ἀγόρι ἤ κάποια προῖκα γιά τό κορίτσι, ἔχουν κάποια σημασία. Εἶναι, ὅμως, μετά ἀπό τήν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητος. Πρῶτα θά φτιάξουμε τήν προσωπικότητά μας, γιά νά μπεῖ κατάλληλη μέσα εἰς τόν γάμον.

     Κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ Τωβίτ ἀναφερόμενος στόν γάμο τοῦ Τωβία, πῶς πρέπει νά γίνει τοῦ λέει: «Μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες -ποιοί; οἱ πρόγονοί μας- ἔτσι… κι ἔτσι… κι ἔτσι κινήθηκαν». Ἐκεῖνο τό «μνήσθητι» ξέρετε τί σημαίνει; Ὃταν τοῦ λέει «θυμήσου», πάει νά πεῖ ὅτι ὁ Τωβίας ἐδέχθηκε ἁγιογραφικήν ἀγωγήν, καί διά τό θέμα τοῦ γάμου. Πῶς θά τοῦ τό ‘λεγε αὐτό, «παιδί μου, θυμήσου», ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἀγωγή; Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα ἀπό τά νηπιακά χρόνια ἀρχίζει αὐτή ἡ ἀγωγή. Καί ἀκόμα τοῦ στηρίζει ὁ πατέρας, ὁ Τωβίτ τοῦ γιοῦ του, τό θέμα καί θεολογικά. Ὑπάρχει θεολογική θεμελίωσις σέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ἔχουμε πεῖ; Ἀναμφισβήτητα ναί. Ἀλλά, πρῶτα ὁ Θεός, θά συνεχίσουμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.

20η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό στοιχεῖον τῆς θλίψεως στή σωτηρία (β΄ ἔκδοσις)

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας, στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν προς θέαν, προς κατανόησιν της θεολογίας Του και προς προσκύνησιν υπό των πιστών. Ο Τίμιος Σταυρός είναι το σύμβολον της θυσίας και ταυτόχρονα το σύμβολον της ενισχύσεως. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία μας προβάλλει σε κάθε αγιαστική της πράξη τον Τίμιον Σταυρόν, για να φανερώνει κάθε στιγμή ότι το Ευαγγέλιον είναι σταυρικόν. Θα το επαναλάβω. Ότι το Ευαγγέλιον είναι σταυρικόν. Ότι απαιτείται θυσία. Θυσία από τους πιστούς. Ότι αποτελεί όρον εισόδου στην Βασιλεία του Θεού. Είναι ακόμη και ενίσχυσις των πιστών, διότι με τον Τίμιον Σταυρόν ενικήθησαν οι αντίδικοί μας δαίμονες. Επατήθη και το φαινόμενον του θανάτου.

       Γίνεται ακόμη ο Τίμιος Σταυρός η κλίμακα ανόδου μας εις τον ουρανόν. Γιατί η προέκτασις του Τιμίου Σταυρού είναι η Ανάστασις του Χριστού. Ποτέ δεν προβάλλεται ο Σταυρός χωρίς την Ανάσταση. Όταν έχομε του Σταυρού κάποια τελετή, Μεγάλη Παρασκευή, η απόλυσις θα λέγει: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν». Ποτέ ο Τίμιος Σταυρός δεν προβάλλεται χωρίς, να επαναλάβω, την προέκτασή Του, που είναι η Ανάστασις του Χριστού. Η κλίμακα του Ιακώβ έδειχνε την δυνατότητα καθόδου του Θεού, αλλά και την δυνατότητα ανόδου του ανθρώπου. Και αυτή η Κλίμακα είναι τόσον η Θεοτόκος, όσον και ο Τίμιος Σταυρός.

      Τίθεται, όμως, ένα θεμελιακό ερώτημα, που σίγουρα απασχολεί πολλούς από τους αδελφούς Χριστιανούς. Γιατί πρέπει να ζήσουμε την σταυρική ζωή; Όπως διάχυτα φαίνεται εις την σημερινή ευαγγελική περικοπή; Ή, γιατί, όπως λέγει ο Απόστολος μετά τον λιθοβολισμό του στα Λύστρα, «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ (:πρέπει) ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»; Γιατί «διὰ πολλῶν θλίψεων»; Ή γιατί πρέπει να εισέλθομε, όπως είπε ο Κύριος, δια της στενής πύλης και να περπατήσομε την ζωήν μας, να βαδίσομε στον στενό δρόμο, στην στενήν οδόν; Ή, όπως λέγουν οι Πατέρες, ότι ποτέ κανείς δια της ανέσεως δεν ανέβηκε στον ουρανό. Γιατί; Γιατί, δηλαδή, πρέπει να σηκώσω τον σταυρό μου; Για να σωθώ; Γιατί;

    Η απορία είναι βασικής σημασίας. Ασφαλώς σε όλους έχει δημιουργηθεί, γιατί ασφαλώς αφορά στην ίδια μας την σωτηρία. Μάλιστα θα λέγαμε ότι η διάδοσις του Χριστιανισμού, εφόσον έχει το στοιχείον του σταυρού, και αφαιρεί την άνεσιν, τότε δεν θα μπορούσε εύκολα να διαδοθεί ο Χριστιανισμός. Μήπως είναι ένα ανασταλτικόν στοιχείον στις ιεραποστολές;

     Αλλά ας παρακολουθήσομε το θέμα, να το δούμε, είναι πάρα πολύ σπουδαίο, θα επαναλάβω, είναι θέμα σωτηρίας μας. Αναμφισβήτητα, αγαπητοί μου, ο Θεός ποτέ δεν θα ήθελε τα πλάσματά Του να θλίβονται και να υποφέρουν. Ποτέ. Δεν μας εδημιούργησε, δεν μας έκανε για να θλιβόμαστε. Κανένα πλάσμα του Θεού, μα κανένα, από το ζωικό βασίλειο, δεν είναι δυστυχισμένο. Βέβαια, δευτερευόντως, αν βλέπετε τα σπουργίτια να τρώνε τους σπόρους κάτω στη γη κι έχουν μία ανησυχία, είναι σε μία φοβερή ετοιμότητα να πετάξουν και να φύγουν, γιατί έχουν την αίσθηση ότι καιροφυλακτεί κίνδυνος, αυτό, αγαπητοί μου, είναι γιατί η φύσις αλλοιώθηκε, ένεκα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων. Αλλά όμως ο Θεός δεν κάνει κανένα ζώο δυστυχές. Πώς, λοιπόν, θα ήταν ο άνθρωπος δυστυχισμένος; Για ποιον λόγο; Αντίθετα, ο Θεός δημιουργεί έναν Παράδεισον. Εκεί που ετοποθέτησε τους πρωτοπλάστους. Και μας λέγει σαφώς η Αγία Γραφή, ότι ο Παράδεισος αυτός ελέγετο «Παράδεισος τῆς τρυφῆς». Και, όπως ξέρετε, «τρυφή» θα πει απόλαυσις.

      Ο Θεός, ο Ίδιος ο Δημιουργός, ζει στην μακαριότητα. Και τα πλάσματά Του τα καθιστά μακάρια. Έστω κι αν είναι παροδική η ζωή τους. Εννοείται, έξω από τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος επλάσθη, ούτε να πεθάνει, ούτε να μην πεθάνει. Ούτε να πεθάνει, ούτε να μην πεθάνει. Δημιουργός του θανάτου δεν είναι ο Θεός. Αλλά αναλόγως την στάση που θα έπαιρνε ο άνθρωπος, θα ζούσε ή θα πέθαινε. Την στάση έναντι της εντολής του Θεού.

      Όμως από φθόνο, του διαβόλου τον φθόνο, εισάγεται η αμαρτία και το αποτέλεσμά της ήταν και είναι ο θάνατος. Όταν οι πρωτόπλαστοι είδαν τον καρπόν, μετά, πάντοτε από την δαιμονικήν εισήγησιν, που είπε ότι «θα γίνετε θεοί», τότε, τον είδαν, λέγει η Γραφή, «καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖον ἐστὶ τοῦ κατανοῆσαι». Δηλαδή, «καλόν τον δένδρον, ωραίος ο καρπός να τον βλέπεις εις την όρασιν και ευχάριστος στη δοκιμή του, στη γεύση του, στη βρώση του». Τότε άρχισε να γεννιέται για πρώτη φορά η ένοχη ηδονή. Η ένοχη ηδονή. Και λέμε ένοχη την ηδονή αυτήν, γιατί αυτός ο Παράδεισος ήτο τρυφή, ήτο ηδονή· που σημαίνει νόμιμος απόλαυσις. Και η ηδονή, ευθύς μετά εγέννησε την οδύνη, τον πόνο. Έτσι η οδύνη ήτο από την απώλεια της μακαριότητος και τη γεύση του θανάτου. Έκτοτε έχομε αυτό το δίπολο, το αδιάσπαστο δίπολον, ηδονή-οδύνη. Ηδονή-οδύνη.

     Όταν ήλθε ο Χριστός εις τον κόσμον, έζησε τον καρπόν της ηδονής, που είναι η οδύνη. Αλλά χωρίς την ηδονή, βεβαίως. Και τούτο γιατί ανέλαβε την ανθρωπίνη φύση μας, χωρίς φυσικά και την αμαρτία μας. Ο άνθρωπος έπρεπε, με την βοήθεια του Ενανθρωπήσαντος Λόγου, να βαδίσει τον ίδιο δρόμο της επιστροφής, που ήταν η οδύνη. Να γιατί στενή η πύλη, να γιατί στενός ο δρόμος. Έπρεπε να γυρίσει πίσω, δια της οδού της οδύνης. Επί παραδείγματι, δεν ενήστευσε στον Παράδεισο, όταν ο Θεός είπε «Δεν θα δοκιμάσετε από τον καρπόν», απώλεσε τον Παράδεισο. Για να ξαναγυρίσει, έπρεπε να νηστεύσει. Τηρώντας την αρχική συμβουλή, τον αρχικό νόμο, την αρχική εντολή. Ο Θεός, εκείνο που θέτει, θα το φέρει, θα το φέρει, ίσως από μύριες περιπέτειες, δεν αθετείται, όμως, ποτέ ο λόγος Του. «Θα γυρίσεις πίσω; Θα βαδίσεις πάλι τον ίδιο δρόμο, θα τηρήσεις την εντολήν της νηστείας». Γι'αυτό νηστεύομε.

     Επειδή δεν επίστευσε εις τον λόγον του Θεού, ακόμη κάτι καλύτερο παράδειγμα και κεφαλαιώδες και κεντρικό, ότι θα πεθάνεις αν παραβείς την εντολήν του Θεού, οι πρωτόπλαστοι απώλεσαν τον Παράδεισον. Τώρα, για να ξαναγυρίσουν πίσω, πρέπει να βαδίσουν τον ίδιο δρόμο. Ποιο δρόμο; Της πίστεως. Γι'αυτό ο Χριστιανισμός είναι πίστις. Θα πιστέψεις. Σε τι θα πιστέψεις τώρα; Στο θεανθρώπινον πρόσωπον του Χριστού. Γιατί ο Χριστός, ο Θεός που ενηνθρώπησε, κι είναι ο Ίδιος ο Θεός Λόγος μες στον Παράδεισον που έθεσε την εντολή, για να επιστρέψεις, πρέπει να πιστέψεις ότι είναι ο ίδιος. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Τότε δεν επίστεψαν οι πρωτόπλαστοι. Τώρα πρέπει να πιστέψουμε για να γυρίσουμε πίσω. Βλέπετε, δεν αθετείται οτιδήποτε ο Θεός θέτει, το ξαναλέγω.

     Έτσι κι εδώ. Βαδίσαμε την οδόν της οδύνης. Βαδίσαμε την οδόν της ηδονής, για να έρθει η οδύνη. Θα γυρίσουμε πίσω δια της οδού της οδύνης. Με την διαφορά ότι όταν ήλθε ο Χριστός, μας διαφοροποίησε αυτήν την οδύνη. Δεν είναι η οδύνη του κόσμου· που μεθάς, γλεντάς, ασωτεύεις και πονάς. Παίρνεις ναρκωτικά, παίρνεις, τσακίζεις τον εαυτόν σου... Δεν είναι αυτή η οδύνη του κόσμου, του προπατορικού αμαρτήματος και του θανάτου. Δεν είναι αυτή η οδύνη· που γεννάει την αμαρτία ή η αμαρτία την οδύνη. Είναι η οδύνη, εδώ είναι η διαφοροποίησις, που προκαλείται από τη βίωση της πνευματικής ζωής και από την άρση, το σήκωμα του σταυρού. Αυτή η οδύνη. Αυτήν την οδύνη πρέπει τώρα να αποδεχθείς, για να γυρίσεις πίσω. Θα αποβάλεις, θα απαρνηθείς την οδύνη που γεννήθηκε από την αμαρτία, την ηδονή, που είναι ο κόσμος, τα πάθη. Θα πάρεις την άλλη την οδύνη, του σταυρού. Για να γυρίσεις πίσω.

     Είπαμε ότι το σχήμα ηδονή-οδύνη οδήγησε τον άνθρωπο έξω από τον Παράδεισον. Για να ξαναγυρίσει τώρα πρέπει να ακολουθήσει τον αντίστροφο δρόμο. Πώς το είπα; Ηδονή-οδύνη. Τώρα το αντίθετο: Οδύνη-ηδονή. Οδύνη-ηδονή. Αντίστροφα. Και η ηδονή θα είναι η τρυφή της Βασιλείας του Θεού. Με την ηδονή τώρα θα πας στην τρυφή της Βασιλείας του Θεού. Οδύνη-ηδονή. Η οδύνη θα γεννήσει τώρα την ηδονή, την τρυφήν της Βασιλείας του Θεού. Η οδύνη, θα το επαναλάβω, είναι η σταυρική ζωή.

    Έτσι, έχομε τον πνευματικόν τοκετόν. Δηλαδή την απόκτηση της σωτηρίας, μέσα από μια οδύνη. Ξέρετε ότι η γυναίκα άμα γεννάει, έχει οδύνη. Γιατί έχει τις ωδίνες· δηλαδή τους κοιλόπονους. Γράφει ο Ησαΐας, στην ωδή του είναι: «Καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα (:Και όπως αυτή που κοιλοπονά) ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν (:πλησιάζει η ώρα να γεννήσει) καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν (:και στον πόνο της, στον κοιλόπονό της έκραξε, φώναξε) οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου (:έτσι κι εμείς –λέει- γινήκαμε για τον αγαπητό Σου. -Ποιον; Για τον Ιησούν Χριστόν) διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε· ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν (:Βάλαμε τον φόβο Σου μέσα μας, εγκυμονήσαμε τον φόβο Σου, Κύριε, και πονέσαμε τον φόβο της εγκυμοσύνης αυτής. Την οδύνη, ε; Τον φόβο, την οδύνη) καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας (:και γεννήσαμε το πνεύμα της σωτηρίας)». Η αντίστροφος κίνησις. Ελπίζω να είμαι σαφής.

     Αυτή η οδύνη εκφράζεται από την Καινή Διαθήκη ως εξής. Λέει ο Κύριος: «Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης. Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν! (:Λίγοι είναι εκείνοι που την βρίσκουν)». Ακόμη, ο Κύριος είπε: «Ὃστις θέλει –αυτό που ακούσαμε σήμερα- ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν –Ξέρετε, η απάρνησις του εαυτού μας είναι οδυνηροτάτη. Οδυνηροτάτη. Να απαρνηθείς τον εαυτόν σου- καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». «Να σηκώσει όλες τις θλίψεις της ζωής». Ποιες θλίψεις; Αυτές που γεννιώνται στη σύγκρουσή σου με το πνεύμα του κόσμου. Στην σύγκρουσή σου με το πνεύμα του κόσμου. Την ειρωνεία, τον διωγμόν, την αποδοκιμασία. Να σηκώσεις αυτόν τον σταυρόν. Και του Παύλου, που ήδη σας τα είπα αυτά και προηγουμένως: «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ (:Με πολλές θλίψεις πρέπει… -Εκείνο το «δεῖ». Το φοβερό «δεῖ»…) ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».

     Αλλά γιατί; Για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος: Η απαλλαγή μας από τα προσωπικά πάθη, από τις ροπές του προπατορικού αμαρτήματος, από την άσκηση και την ενάσκηση της πνευματικής ζωής. Απ’ αυτά όλα προκύπτει οδύνη. Ξέρετε πώς είναι τα πάθη μας; Κάτι περισσότερο από ό,τι τα στρείδια, κολλημένα στα ύφαλα ενός καραβιού· που έχουν ενσωματωθεί. Εδώ τα πάθη μας και οι ροπές μας έχουν γίνει δευτέρα φύσις… Ώστε να λέμε «ο φυσικός άνθρωπος είναι αυτός κι αυτός», όπως τον περιγράφει η Ψυχολογία. Δεν είναι όμως αυτός ο άνθρωπος, όπως τον περιγράφει η Ψυχολογία. Γι'αυτό και η επέμβαση της Ψυχολογίας δεν είναι η ορθή. Δεν είναι της ώρας να σας πω πιο πολλά. Συνεπώς είναι εύκολο πράγμα να ξεκολλήσεις την δευτέρα σου φύση; Είναι φοβερό. Οδυνηρότατον.

     Ο δεύτερος λόγος. Μας λέγει η Γραφή ότι «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. «Ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται εις την αγκαλιά του διαβόλου». Και εις τον κόσμον αυτόν τον πονηρόν είναι ενταγμένοι οι πνευματικοί άνθρωποι. Πρέπει να ζήσουν κατ’ ανάγκην μέσα εις αυτόν τον κόσμον, να ζήσουν μαζί του, τοπικά. Μαζί του. Δεν ξεχωρίζομε. Στο ίδιο λεωφορείο μπαίνομε, στην ίδια αγορά πηγαίνομε, συναλλασσόμεθα με όλον τον κόσμον, με όλους τους ανθρώπους. Πρέπει να ζήσουμε μαζί του. Συνεπώς; Κι όπως λέγει ο Κύριος: «Ἀνένδεκτον ἐστίν τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα». «Είναι αδύνατον να μην έρθουν τα σκάνδαλα». Γιατί; Επειδή «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Θα ‘ρθουν, λοιπόν, τα σκάνδαλα. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο πιστός… -σκάνδαλα, σου λέει ο άλλος: «Πάω στον δρόμο και σκανδαλίζομαι, πάω στην Εκκλησία ακόμα, βλέπω με τα μάτια μου πώς μπαίνουν ημίγυμνοι άνθρωποι, γυναίκες όλο και σκανδαλίζομαι» : «Ἀνένδεκτον ἐστίν τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα». Όλα αυτά σημαίνουν όμως ότι ο πιστός μέσα στον κόσμο, θα πρέπει οπωσδήποτε να ζήσει με θλίψη. Με θλίψη οπωσδήποτε. Θα δεχθεί το σκάνδαλο, την ειρωνεία, τον διωγμό. Είναι εκείνο που είπε ο Κύριος: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε». Στον κόσμο θα έχετε θλίψη. «Ἀλλὰ θαρσεῖτε· ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». «Πάρετε θάρρος. Εγώ τον ενίκησα τον κόσμον», λέει ο Κύριος.

     Όπως αντιλαμβανόμεθα, αγαπητοί, ο σταυρός είναι απολύτως αναγκαίος για την σωτηρία μας· διότι η θλίψη αντιπροσωπεύεται από τον σταυρόν. Όταν ο Χριστός άπλωσε τις παλάμες Του επί του Σταυρού και Τον κάρφωσαν, δεν ήταν κάποια διασκέδασις, δεν ήταν κάποια άνεσις. Ήταν πόνος και θάνατος. Πρέπει να πεθάνομε εις τον κόσμον αυτόν, ως προς τον κόσμον αυτόν. Ως προς τον κόσμον αυτόν· για να ζήσομε.

    Αλλά σωτηρία σημαίνει οικείωση του Χριστού. Πρέπει να οικειωθώ τον Χριστόν, για να έχω την σωτηρία. Και τούτο διότι ο Χριστός είναι «ὁ ὑπὲρ ἡμῶν» και «ὁ ἀντὶ ἡμῶν». Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι ο Χριστός έπαθε επί του Σταυρού, που ο κόσμος βέβαια εσταύρωσε τον Χριστόν και τον ανέβασε εις τον Σταυρόν, ο Χριστός έπαθε ὑπὲρ ἡμῶν, για μας και ἀντὶ ἡμῶν. Εμείς έπρεπε να ανεβούμε επάνω εις τον σταυρόν. Διότι εμείς είμεθα οι αμαρτωλοί. Όχι ο αθώος Ιησούς. Ο Χριστός, όμως, ανέβηκε για λογαριασμό μας. «Ὑπὲρ ἡμῶν» και «ἀντὶ ἡμῶν». Έτσι ο Χριστός γίνεται ο αντιπρόσωπός μας, προσέξατέ το αυτό. Ο αντιπρόσωπός μας, γιατί Εκείνος ανέβηκε εις τον Σταυρόν, Εκείνος, ο αντιπρόσωπός μας, απέναντι στον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Ευαρεστεί εις τον Πατέρα και ο Πατέρας, χάριν του Υιού, χαρίζεται σε όσους αντιπροσωπεύει ο Υιός.

      Αλλά τι είναι εκείνο που καθορίζει την αντιπροσώπευση; Θα το πω άλλη μια φορά· προσέξτε. Η πίστις. Όταν πιστέψω στο θεανθρώπινον πρόσωπον του Χριστού, ήδη αντιπροσωπεύτηκα από τον Χριστόν. Εάν δεν Του αναθέσω αυτήν την αντιπροσώπευση, δεν σώζομαι. Πάλι η πίστις. Αλλά όχι μόνον η πίστις, αλλά και η οικείωσις στο πάθος του Χριστού. Το πάθος Του, θα γίνει πάθος μου. Πώς; Όταν συσταυρωθώ. Σταυρωθώ μαζί με τον Χριστόν. Πώς δηλαδή; Θα ανεβώ πάνω στον Σταυρόν; Πώς θα γίνει αυτό; Ακούστε πώς το λέγει ο Παύλος: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι – Είδατε; Συνεσταύρωμαι. Μαζί με τον Χριστό σταυρώθηκα- Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός (:Την ζωή την παλιά, την ζωή της αμαρτίας δεν την ζω πια. Έχω πεθάνει ως προς αυτήν)· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ».

     Κι εκείνο το θαυμάσιον: «Ἀνταναπληρῶ –γράφει στους Κολοσσαείς, ἀνταναπληρῶ: ἀντί-ἀνά-πληρῶ - τὰ ὑστερήματα τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ». (Γιατί το σώμα του Χριστού είναι στον κόσμον και πάσχει διαρκώς. Είναι η Εκκλησία· η οποία πάσχει· η οποία σταυρώνεται διαρκώς μες στην Ιστορία, έως το τέλος της Ιστορίας. Αντί, λοιπόν, του Χριστού, ο Οποίος πήγε στον ουρανό, «ἀνταναπληρῶ», λοιπόν, «τὰ ὑστερήματα», ό,τι δεν πρόλαβε Εκείνος να πάθει, των θλίψεων του Χριστού. Πού;) ἐν τῇ σαρκί μου (:στη σάρκα μου) ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ ὃ ἐστὶν ἡ ἐκκλησία (:Για λογαριασμό του σώματός Του, που είναι η Εκκλησία)». Γι'αυτό ο Παύλος οδοιπορεί, τρώει ξύλο, μπαίνει στις φυλακές, αγωνίζεται. Αυτό θα πει ότι «ο Παύλος ανταναπληροί τα υστερήματα των παθημάτων του Χριστού ἐν τῇ σαρκί του, υπέρ του σώματος του Χριστού, υπέρ της Εκκλησίας».

      Αλλά η συσταύρωσις έχει και την συνέγερσιν. Ο Χριστός εμπρός, οι πιστοί από πίσω. Από τον Σταυρό στην Ανάσταση. Και στην Βασιλεία του Θεού. Έτσι μπορούμε να κατανοήσομε, αγαπητοί μου, το μυστήριον του Σταυρού. Θέλετε; Το μυστήριον της σωτηρίας μας. Θέλετε; Το μυστήριον του Χριστιανισμού. Αυτό είναι το μυστήριον του Χριστιανισμού.

    Όμως, από τους πάμπολλους Χριστιανούς, τους δικούς μας, τους ανθρώπους μας, δεν κατανοείται ο Σταυρός. Δηλαδή η θλίψη στη ζωή του Χριστιανού. Δεν κατανοείται. Η ευημερία, που είναι στην εποχή μας αφθονούσα, είναι πλέον σύνθημα της ζωής. Αλλά αυτό το σύνθημα στέκεται εχθρικά έναντι του Σταυρού του Χριστού. Ακούστε πώς το λέει ο Παύλος, προς Φιλιππησίους 3, 18: «Πολλοὶ περιπατοῦσιν, οὕς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν (:Ζουν πολλοί, που πολλές φορές σας έλεγα - λέει στους Φιλιππησίους) νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω (:και τώρα που σας γράφω, κλαίγοντας σας γράφω) τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ –Ποιοι είναι αυτοί «οι εχθροί του Σταυρού του Χριστού;»:- ὧν (:των οποίων) τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία–Δηλαδή; Ευημερία. Τι θα φάμε και τι θα πιούμε- καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν –Πορνεύομε μεγαλοπρεπώς,ναι, ζούμε τα σαρκικά αμαρτήματα και καυχώμεθα! «Και η δόξα τους», λέγει, «είναι σε πράγματα που θα έπρεπε να ντρέπονται», λέει ο Παύλος) οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες (:εκείνοι οι οποίοι φρονούν τα επίγεια). Ἡμῶν δὲ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει (:το δικό μας πολίτευμα είναι στον ουρανό)». Τι παρατηρούμε εδώ στα γραφόμενα του Παύλου; Πρώτον, αυτοί οι πιστοί είναι πολλοί. Δεύτερον, είναι εχθροί του Σταυρού του Χριστού, διότι καταργούν με τον τρόπο της ζωής τους τον σταυρόν. Ο σταυρός όμως καταργούμενος, δημιουργεί συμβιβασμό με τον κόσμο, με το κοσμικό φρόνημα. Κηρύσσεται νέος Θεός, που είναι η κοιλία, δηλαδή η ευημερία. Κηρύσσεται η εξορία της θλίψεως, της ασκήσεως, της στενής πύλης, της τεθλιμμένης οδού, δηλαδή η κατάργησις του Χριστιανισμού.

     Αγαπητοί, σήμερα η Εκκλησία μας, στο μέσον της Τεσσαρακοστής, προβάλλει τον Τίμιον Σταυρό, για να μας ενθυμίσει ότι πρώτον, ο Τίμιος Σταυρός είναι η καρδία της σωτηρίας. Δεύτερον, είναι η καρδία της πνευματικότητος. Τρίτον, είναι το σύμβολον της θυσίας και της θλίψεως. Τέταρτον, αντιπαρατάσσεται στον κόσμο και στο κοσμικό φρόνημα, που διάκειται εχθρικά στον Θεό. Πέμπτον, είναι το σύμβολον της δυνάμεως και της ήττας των δαιμόνων. Έκτον, είναι το σύμβολον της ήττας του κόσμου. Έβδομον, είναι το μέγα διάσημον του Χριστού και η ακροτάτη Του δόξα. Όγδοον, είναι το σύμβολον της δόξης των πιστών· διότι δι’ αυτού θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού.

      Έτσι ο άνθρωπος ξεκίνησε από τον Παράδεισον, τον Παράδεισον της τρυφής, εδοκίμασε την ηδονή, «τὴν ἡδονὴ τῆς παραλόγου βρώσεως», όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, απ’ όπου εγεννήθη η οδύνη του θανάτου. Ήλθε ο Χριστός. Και μαζί Του αποβάλαμε την φθοροποιό και θανατηφόρο ηδονή. Και με την πορεία στον δρόμο της οδύνης, που είναι ο σταυρός, φθάνομε πάλι στην τρυφή του Παραδείσου, στη μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού. Ο Παράδεισος οριστικά δεν εχάθη. Τον άνοιξε ο Χριστός με τον Σταυρό Του. Τώρα τον ανοίγομε κι εμείς, με τον δικό μας τον σταυρό.

     Έτσι, αυτά θαυμάσια τα εκφράζει, τα λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ὦσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδάμ, πάντες ἀποθνήσκομεν, ἀποθνήσκουσιν οὕτως καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται». Και ωραία το εκφράζει το κοντάκιο της ημέρας: «Οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ﮲ αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις, τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ﮲ θανάτου τὸ κέντρον καὶ ᾅδου τὸ νῖκος ἐλήλαται﮲ ἐπέστης δέ, Σωτήρ μου, βοῶν τοῖς ἐν ᾅδη﮲ Εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον». Δηλαδή: «Δεν φυλάττει πια πύρινο σπαθί την πύλη της Εδέμ. Έσβησε παράδοξα με το ξύλο του Σταυρού. Το κεντρί του θανάτου και η νίκη του άδου παραμερίστηκαν. Ήλθες, Σωτήρα μου, φωνάζοντας σ’ αυτούς που στον Άδη μέναν: Στον Παράδεισο ξαναμπαίνετε».

595η ομιλία στην κατηγορία

« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Περί Φιλαρχίας.

†. Ένας ακόμη, αγαπητοί μου, αγώνας, πνευματικός για μας, όπως μας σημειώνει ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος, είναι η φιλαρχία. Πρέπει να νικήσομε την φιλαρχίαν. «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας, μή μοι δῷς». Πραγματικά, η φιλαρχία είναι ένας μεγάλος αγών που πρέπει να καταβάλουμε να την νικήσουμε.

     Τι είναι,όμως, η φιλαρχία; Είναι η αγάπη με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, κατάληψη της αρχής. Να είμαι εγώ ψηλά. Να άρχω εγώ, όχι εσύ, εγώ. Σε μία ομάδα ανθρώπων, οποιασδήποτε μορφής και φύσεως. Να άρχω εγώ, όχι εσύ. Αυτό είναι η φιλαρχία. Και όπως αντιλαμβάνεσθε, χρειάζεται η φιλαρχία ομάδα για να αναδειχθεί. Και συνεπώς, είναι μία κοινωνική πληγή, η οποία πραγματικά συναντάται παντού. Και στο έθνος μας, και εις την εκκλησίαν μας, και εις την δουλειά μας και εις το σπίτι μας το ίδιο.

      Δεν μπορεί ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι φίλαρχος, να είναι πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί η πνευματική ζωή. Γι'αυτό λοιπόν όπως σας είπα, και όπως μας σημειώνει ο όσιος Εφραίμ, πρέπει να υπερνικήσουμε αυτό το πάθος.

      Ας δούμε, αγαπητοί μου, μέσα σ΄αυτό το ίδιο το έθνος μας, πώς ακριβώς επικρατεί αυτή η φιλαρχία. Αν κοιτάξουμε την ιστορία μας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι μία, όπως λέμε ειδικότερα εμείς οι Έλληνες, ελληνικόν αμάρτημα. Βέβαια εγώ θα έλεγα ανθρώπινο αμάρτημα. Αλλά φαίνεται ότι εμείς οι Έλληνες ιδιαιτέρως έχομε το αμάρτημα αυτό της φιλαρχίας. Θέλομε όλοι να αρχηγεύουμε. Και επειδή όλοι θέλουμε να αρχηγεύομε, φατριαζόμεθα. Και ο ένας πολεμά τον άλλον, ακριβώς για να καταλάβει την αρχήν. Και, πολεμούντες ο ένας τον άλλον, στο τέλος έχουμε το εξής φαινόμενο: Πολλές μάχες χάσαμε και πολλές νίκες δεν αξιοποιήσαμε. Κι έτσι, ενώ είμεθα ένας αξιόλογος λαός, ένας έξυπνος λαός, αυτή η φιλαρχία σαν σαράκι τρώγει τα σωθικά μας και δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε σε όλους τους τομείς του κοινωνικού και του εθνικού μας βίου. Και τούτο γιατί δεν μάθαμε να αρχόμεθα. Μην ξεχνάμε ότι μόνον εκείνος ο οποίος έμαθε να άρχεται, δύναται να άρχει. Εμείς, όμως, χωρίς κανείς να καταδέχεται ή να θέλει να μαθητεύσει στα θρανία του μαθητού και του αρχομένου, θέλει να βρεθεί στην έδρα του διδασκάλου και του αρχηγού. Και θέλομε όλοι να αρχηγεύομε. Έτσι, βλέπετε, ότι υπάρχει μία κατάστασις που στο τέλος, ενώ συμφωνούμε να οικοδομήσομε, στο τέλος βρισκόμαστε γκρεμιστές.

      Αλλά το κακό αυτό δεν είναι μόνο στο έθνος μας. Ο ίδιος ο λαός μας αποτελεί και την Εκκλησία. Κι έτσι μεταφέρομε αυτό το πάθος της φιλαρχίας και μέσα στον χώρο της Εκκλησίας. Εδώ είναι, όμως, αυτόχρημα τραγικό διότι μέσα σ’ αυτόν τον χώρον θα έπρεπε να υπάρχει η ταπείνωσις. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει, γι'αυτό και όταν φουντώσει η φιλαρχία, κάθε ακαταστασία μπορεί κανείς να περιμένει. Το βλέπουμε αυτό σαν ένα ανθρώπινο πάθος και εις αυτούς ακόμη, αγαπητοί μου - θα το φανταζόσαστε;- τους Μαθητάς. Θα φανταζόσαστε ακόμη ότι και εις την πιο καίρια στιγμή της επιγείου ζωής του Κυρίου, οι μαθηταί Του μαλώνουν, ερίζουν γι’ αυτήν την αρχηγίαν; Πού; Κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου. Μας το σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Και φαίνεται πως είναι όχι η πρώτη φορά, γιατί ο Ματθαίος μάς αναφέρει άλλη μία, όχι κατά τον Μυστικό Δείπνον. Με εκείνο το επεισόδιο των δύο μαθητών, του Ιακώβου και του Ιωάννου που κρυφά, έβαλαν μάλιστα την μητέρα τους να μεσολαβήσει, για να επιτύχουν να καθίσουν, εάν ο Ιησούς εγίνετο –βεβαίως, τι άλλο;- επίγειος βασιλεύς, αριστερά του και δεξιά του και να άρχουν και αυτοί μαζί Του. Να άρχουν μαζί, να κυβερνούν μαζί Του. Και ηγανάκτησαν –μας σημειώνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος- οι δέκα όταν έμαθαν το περιστατικό.

     Εδώ όμως τώρα, κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, μας σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Και ἐγένετο δέ καί φιλονικία ἐν αὐτοῖς τό τίς αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων». Έγινε φιλονικία, σκεφτείτε τι, τα πάθη, αλλά και προπαντός εδώ βλέπομε τώρα την φιλαρχία, να είναι ανάλγητη. Είναι αυτό που λέμε απλά «δεν σε νοιάζει να πατήσεις επάνω σε πτώματα, αρκεί να ανέβεις εσύ!». Δεν τους ενδιαφέρει –Ποιους; Ωωω, τους μαθητάς…- εάν ο Κύριος αλγεί, εάν ο Κύριος σε λίγες ώρες παραδίδεται, εάν ο Κύριος και Διδάσκαλος που Τον τιμάει ο λαός, αλλά τώρα περνάει κρίσιμη στιγμή - δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Θα λέγαμε στο βάθος το ανθρώπινο πάθος φαίνεται και φουντώνει, πού; Α! Φοβερό! Ζητούν Αυτόν τον Κύριον να γίνει γέφυρα να ανέλθουν εκείνοι σε ύπατα αξιώματα! Ο Κύριος να γίνει γέφυρα! Κι εκείνοι να αναδειχθούν! Γι'αυτό είναι ανάλγητη η φιλαρχία. Και τότε ο Κύριος στρέφεται και τους λέγει: «Οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾿ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γινέσθω ὡς ὁ νεώτερος, καὶ ὁ ἡγούμενος ὡς ὁ διακονῶν». «Στους κοσμικούς επικρατεί η φιλαρχία και οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβληθούν δια της βίας και δια της τυραννίας, ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, σε σας όμως όχι έτσι. Εσείς πρέπει να ‘χετε αντίστροφη συμπεριφορά. Ο μεγαλύτερος από σας –που νομίζει ότι είναι μεγαλύτερος- ή, αν θέλετε, αν θέλει να είναι ὁ μείζων, ο μεγαλύτερος, να γίνει όπως ο νεότερος· κι εκείνος ο οποίος είναι ηγούμενος, ή θα ήθελε να ηγείται, αυτός να είναι ὡς ὁ διακονῶν, ως ο υπηρέτης». Αυτή, αγαπητοί μου, είναι η θέσις του ευαγγελίου. Και έρχεται να διορθώσει αυτό το φοβερό πάθος. Και βέβαια, χρειάστηκε η Πεντηκοστή, το Πνεύμα του Θεού έλειπε, οι μαθηταί εμφανίζονται με τα ελαττώματά τους. Όταν ήρθε η Πεντηκοστή, εκαθαρίσθησαν, υγιάσθησαν και τότε κατενόησαν πώς πρέπει να πολιτευτούν τον ευαγγελικόν βίον.

      Αλλά και μέσα εις την Εκκλησίαν ακόμη, παρουσιάστηκαν πολλά φαινόμενα τέτοια. Ήδη πρώιμα, σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, εις την τρίτην του επιστολήν, το εξής, θλιβερόν βεβαίως: «Ἒγραψα τῇ ἐκκλησίᾳ· ἀλλ᾿ ὁ φιλοπρωτεύων αὐτῶν Διοτρεφὴς οὐκ ἐπιδέχεται ἡμᾶς. Καὶ μὴ ἀρκούμενος ἐπὶ τούτοις οὔτε αὐτὸς ἐπιδέχεται τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τοὺς βουλομένους κωλύει καὶ ἐκ τῆς ἐκκλησίας ἐκβάλλει». «Σας έγραψα», λέγει, στην εκκλησία, αλλά ο Διοτρεφής –ένα όνομα, άνθρωπος, ηγούμενος μέσα στην εκκλησία, ίσως ιερεύς, ίσως επίσκοπος, ίσως επίτροπος, δεν μας καθορίζει εδώ- που φιλοπρωτεύει, αγαπάει τα πρωτεία, αυτός -λέγει- δεν δέχεται ἡμᾶς τους αποστόλους, και δεν αρκείται σ’ αυτό, αλλά δεν δέχεται ούτε τους αδελφούς· κι εκείνοι οι οποίοι θα ήθελαν να είναι στην εκκλησία, τους βγάζει απέξω». Βλέπετε, δηλαδή, εδώ, ένα κλίμα πολύ δυσάρεστο, επειδή ακριβώς υπάρχει αυτό το πάθος της φιλαρχίας.

     Αν δε, έπρεπε, να ρίξομε μια ματιά εις αυτήν την εκκλησιαστικήν μας ιστορία, θα δούμε ότι το πάθος αυτό κυριολεκτικά κατεσπάραξε το σώμα της Εκκλησίας. Αλλά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το να είσαι αρχηγός ανθρώπων, αυτό απαιτεί πολύν κόπον. Λέγει ο όσιος Νείλος: «Πάντων ἐστὶν ἐπιπονώτερον, τό ἄρχειν ψυχῶν». «Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα και πιο κοπιαστικό πράγμα, το να άρχεις επάνω σε ανθρώπους». Εάν πραγματικά θα ήθελες να άρχεις και να βοηθήσεις και να οικοδομήσεις. Οι άνθρωποι που ζητούν την αρχήν, δεν τους ενδιαφέρει πόσοι θα χαθούν και πόσοι θα γκρεμιστούν, αρκεί αυτοί να αναδειχθούν. Γι’ αυτόν τον λόγο, εκείνοι που είχαν συναίσθηση ότι το να άρχεις επάνω σε ανθρώπους είναι βαρύτατον έργον, πάντοτε, όταν εκλήθησαν να άρχουν, προσπαθούσαν να αποφύγουν την αρχήν. Όλοι οι μεγάλοι. Οι αληθινά μεγάλοι. Οι αληθινά ευσυνείδητοι, κυρίως στον χώρο της Εκκλησίας, μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, προσπαθούσαν να αποποιηθούν κάθε αρχή, γιατί ήξεραν αυτό το βάρος. 

    Αλλά το θέμα της φιλαρχίας τρυπώνει και μέσα στις δουλειές μας, αυτές που κάνουμε για να ζήσουμε. Μέσα σ’ αυτές τις εργασίες μας, που εκεί θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η ευγενής άμιλλα, θα ‘πρεπε να υπάρχει παραγωγικότητα, εκεί μπαίνει η σπουδαρχία , μπαίνει και η θεσιθηρία, το κυνηγητό των θέσεων και των αξιωμάτων, και προσπαθεί ο ένας να παραγκωνίσει τον άλλον, να ανεβεί αυτός και ο άλλος να μην ανεβεί. Και επειδή ακριβώς κάποιος θα καταφέρει να ανεβεί, και κάποιοι δεν θα καταφέρουν να ανεβούν, γι΄αυτό γεννιέται ο φατριασμός, γεννιέται ο φθόνος , γεννιέται το μίσος, και έτσι, με αυτήν την κατάσταση, μέσα σε ένα χώρο εργαζομένων, που θα έπρεπε να είναι συνεργαζόμενοι, με ένα πνεύμα αγάπης, οι άνθρωποι αυτοί υποβλέπονται, και αλληλοϋποσκελίζονται και αλληλοτρώγονται. Γιατί; Γιατί έχει μπει το πάθος της φιλαρχίας, για το οποίο ο όσιος Εφραίμ λέγει: «Θεέ μου, γλύτωσέ με από το πάθος της φιλαρχίας».

      Αλλά και στην οικογένειά μας, αγαπητοί μου, υπάρχει αυτή η φιλαρχία. Βλέπει κανένας το εξής φαινόμενο, και επιτρέψατέ μου στο σημείο αυτό, επιτρέψατέ μου, γιατί πολλά βλέπω με τα μάτια μου μέσα στις οικογένειες και λυπούμαι πολύ και έρχομαι σε δύσκολη θέση, όταν πρέπει να αντιμετωπίζω προβλήματα και καταστάσεις που δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι μέσα στην οικογένειά τους. Όπως θα ξέρετε, ο Θεός έβαλε ως κεφαλή της οικογενείας τον άντρα. Κεφαλή της οικογενείας δεν είναι βεβαίως η γυναίκα. Είναι ο άντρας. Η γυναίκα υποτάσσεται στον άντρα. Αυτό το «υποτάσσεται» που υπάρχει στην Αγία Γραφή, δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε θα μπορούσαμε να δώσουμε άλλες ηπιότερες διαστάσεις. Αλλά είναι ακριβώς αυτό το οποίο λέγει ο λόγος του Θεού: «Ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα».

     Αλλά εδώ, όμως, σημειώθηκε το εξής φαινόμενο. Ο μεν άντρας είναι η κεφαλή, γιατί έτσι ορίζει ο Θεός. Ο άντρας, όμως, έκανε κατάχρηση της εξουσίας του και τότε επέρασε από το «κυριαρχικόν», που είχε μέσα στο σπιτικό του, εις την τυραννίαν. Και έγινε ένας άνθρωπος, ο οποίος θέλησε να επιβάλλει με αυταρχικό τρόπο το θέλημά του και να το επιβάλλει διαρκώς μέσα στο σπίτι του. Αυτός ο αυταρχισμός του ανδρός εδημιούργησε μία άλλη κατάσταση, από αντίδραση. Εδημιούργησε, και κυρίως στη σύγχρονη γυναίκα, την επιθυμία να χειραφετηθεί από τον άντρα, κι έτσι εδημιούργησε τον φεμινισμόν. Αλλά έναν φεμινισμόν, μία κίνηση, η οποία είναι καθαρώς αρνητική. Διότι θέλησε να γίνει ίση με τον άντρα και σε κάποια δεδομένη στιγμή να ξεπεράσει και τον άντρα και να έχομε ένα μητριαρχικόν σύστημα και τότε, λοιπόν, να μην έχουμε τίποτα άλλο παρά ένα αναποδογύρισμα του παλαιού συστήματος. Και να κυβερνάει τώρα πια αυταρχικά η γυναίκα. Αυτό στο τέλος θέλει να επιτύχει η γυναίκα, διότι και στη γυναίκα υπάρχει η φιλαρχία. Και μάλιστα υπάρχει πιο ζωηρή εις την γυναίκα η φιλαρχία, διότι ο άντρας αισθάνεται φύσει ότι έχει την αρχηγία· η γυναίκα αισθανομένη ότι δεν την έχει, τότε ζητά, ζηλοτυπούσα τον άντρα, να φτάσει εκεί. Γι΄αυτόν τον λόγο, η φιλαρχία, το πάθος της φιλαρχίας, είναι φοβερότερο και δριμύτερο μέσα εις την γυναίκα.

     Το αποτέλεσμα είναι εκεί που φτάσαμε. Να μιλάμε για μια ισότητα. Αλλά αυτή η ισότητα, αγαπητοί μου, τι έννοια έχει; Μην ξεχνάμε ότι την έννοια της ισότητος των δύο φύλων, ανδρός και γυναικός, την έθεσε απαρχής αυτός ο λόγος του Θεού. Αυτή η Αγία Γραφή. Δεν πάω στην Καινή Διαθήκη. Πάω εις την Παλαιά Διαθήκη. Και μάλιστα εις το πρώτον βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης, την «Γένεσιν»· που βλέπομε ότι η γυναίκα εξέρχεται από την πλευρά του Αδάμ. Και τούτο σημαίνει ότι η γυναίκα δεν είναι ούτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω από τον άντρα, αλλ’ είναι ίση με τον άντρα. Η ισότητα, λοιπόν, όπως την εννοεί ο λόγος του Θεού, είναι ισότητα αξίας· ότι και η γυναίκα είναι άνθρωπος, και ο άντρας είναι άνθρωπος, και συνεπώς είναι ίσης αξίας. Αλλά είναι κοινή και η σωτηρία. Και αφού είναι κοινή και η σωτηρία, και για τον άντρα και για την γυναίκα, τότε και ο άντρας και η γυναίκα, έναντι του Αίματος του εκχυθέντος του Χριστού, είναι ίσοι. Δεν πρόκειται γι’ αυτήν την ισότητα. Ο άντρας και η γυναίκα ως άνθρωποι είναι ίσοι. Αλλά κάπου αλλού υπάρχει μία διαφορά και εκεί υπάρχει η καταστρατήγησις. Είναι ότι υπάρχει μία ειδική αποστολή του καθενός μέσα στην οικογένεια. Πώς να το κάνομε, αδελφοί μου; Ο άνδρας είναι άνδρας! Πώς να το κάνομε δηλαδή; Και η γυναίκα είναι γυναίκα! Πώς να το κάνομε δηλαδή; Αν θέλετε να το πάρετε και από βιολογικής πλευράς, θα το δείτε αυτό. Ο άντρας είναι άντρας και η γυναίκα είναι γυναίκα. Δεν μπορούν να ΄χουνε ανταλλαγή των ρόλων των ή ανταλλαγή των καθηκόντων των και της ειδικότητός των και του προορισμού των.

    Αλλά σημαίνει ότι ο άντρας θα αρχηγεύει, χωρίς όμως να αυταρχεί. Χωρίς να είναι ο αυταρχικός άνθρωπος. Θα αρχηγεύει. Θα είναι η κεφαλή. Ένα σώμα θα έχει μια κεφαλή. Έχει δύο πόδια, έχει δύο χέρια. Δεν μπορεί, λοιπόν, μέσα στην οικογένεια να υπάρχουν δυο κεφαλές. Θα συγκρουστούν και θα σπάσουν τα κεφάλια αυτά. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται! Μην, λοιπόν, ζητούμε, όπως ο σύγχρονος κόσμος, η σύγχρονη γυναίκα ζητά να άρχει με αυτόν τον τρόπον, μέσα εις την οικογένειαν. Θα επέλθει σχίσμα. Αν γεννιόταν ένα παιδί με δύο κεφάλια, θα το λέγαμε ότι γεννήθηκε ένα τέρας. Πώς, λοιπόν, η οικογένεια, που είναι ένα σώμα, όπως και η Εκκλησία είναι ένα σώμα, και μάλιστα το παράδειγμα δεν είναι δικό μου, αλλά είναι αυτού του αποστόλου Παύλου, πώς θα μπορούσαμε να πούμε, αγαπητοί μου, ότι η γυναίκα θα άρχει μέσα στο σπίτι, όπως και ο άντρας, και δεν θα είναι υποταγμένη στον άντρα, συνεργαζομένη μαζί του; Αυτή είναι η σωστή θέσις. Κι έτσι σχίσμα δεν επέρχεται μέσα στο σπιτικό. Πάντως όπως κι αν γίνει, το θέμα είναι ότι ο μεν άντρας έκανε κατάχρηση της εξουσίας του και έγινε αυταρχικός γιατί η φιλαρχία του υπερυψώθηκε, η δε γυναίκα, ζηλοτυπούσα, έβαλε πόδι, ανέβηκε, γιατί κι εκείνη έχει μέσα της το πάθος της φιλαρχίας. Μόλις νικήσομε, αδελφοί μου, το πάθος της φιλαρχίας, να ‘στε σίγουροι, όλα τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. Όλα τα πράγματα. Αμέσως! Μπαίνουνε στη θέση τους.

      Αλλά θα σας κάνει εντύπωση αν σας πω ότι η φιλαρχία, όπως παρουσιάζεται σαν πάθος στον κάθε άνθρωπο, είναι ένα υποκατάστατο μιας αληθούς αξίας. Και αυτή η αληθής αξία είναι ότι το «κυριαρχεῖν», το να κυριαρχώ δηλαδή, είναι ένα στοιχείο της εικόνος του Θεού, που την έχω την εικόνα του Θεού, ως δομή μου, ως κτίσιμό μου· όπως με έφτιαξε ο Θεός, έβαλε σαν ένα στοιχείο μαζί με τα άλλα στοιχεία που συνιστούν την εικόνα του Θεού, έβαλε και το κυριαρχικόν. Να άρχω. Και συνεπώς, αν αγαπώ να άρχω, αυτό είναι έμφυτο. Δηλαδή για να το καταλάβετε, ακούσατε, παρακαλώ, πώς το λέγει αυτός ο λόγος του Θεού. Μην σας παραξενεύει, περιμένετε όμως. «Καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός –Ποιους; Τους πρωτοπλάστους- λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς καὶ ἄρχετε (:να ‘σαστε αρχηγοί) τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς». «Εσείς θα είσαστε οι άρχοντες, εσείς θα άρχετε σε ολόκληρη την άλογον κτίσιν». Κι όπως ωραία σημειώνει ο Ιερός Χρυσόστομος πάνω σ’ αυτό, λέγει: «Τοῦτο αὐτὸν ἀποφήνας, τοῦτον τὸν ἄνθρωπον ὁ Θεός – «ἀποφήνας», δηλαδή διακηρύξας- ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπερ ἐστὶν αὐτὸς ἐν τοῖς οὐρανοῖς». «Καθιστά τον άνθρωπο πάνω στη γη και τον διακηρύσσει ό,τι είναι ο Θεός στον ουρανό». Τι είναι ο Θεός στον ουρανό; Κυρίαρχος. Και κάνει τον άνθρωπον επί της γης, τι; Κυρίαρχον. «Τὸ γὰρ ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν οὐδὲν ἕτερον ἐστὶν ἢ τὸ κατ’ αὐτῶν τὴν ἀρχὴν ἀνῃρεῖσθαι τῶν ἐν τῇ γῆ». Δεν είναι τίποτα άλλο το κατ΄εικόνα παρά ένα στοιχείο που συνιστά τούτο: Το να λαμβάνει ο άνθρωπος – ἀνῃρεῖσθαι - την αρχή πάνω στη γη. Ώστε, λοιπόν, το κυριαρχικόν είναι μέσα μου έμφυτο. Υπάρχει στον κάθε άνθρωπο.

     Αλλά, σας είπα προηγουμένως, ότι δυστυχώς, δυστυχώς, απωθήσαμε την αληθή σχέση αυτή με την κτίση που έχομε, και ζούμε ένα υποκατάστατο. Τι εκάναμε; Να σας πω τι εκάναμε. Αντί να άρχομε πάνω στην άλογον κτίσιν, άρχομε πάνω στους ανθρώπους και τους τυραννούμε. Και κάνομε τι τώρα; Κάνομε ζώα τους ανθρώπους. Τους άλλους ανθρώπους. Ακούστε, παρακαλώ, τι λέγει ο Θεός, ανανεώνοντας την διαθήκη Του, στον Νώε μετά τον Κατακλυσμόν: «Καὶ ὁ τρόμος καὶ ὁ φόβος ὑμῶν ἔσται ἐπὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς· ὑπὸ χεῖρας ὑμῖν δέδωκα». «Τα θηρία», λέγει, «και τα ζώα να σας φοβούνται και να σας τρέμουν. Να, όλα τα ζώα τα ΄βαλα κάτω από τα χέρια σας», λέει στον Νώε ο Θεός. Είναι δευτέρωση της ευλογίας. Και τι κάνει ο ταλαίπωρος άνθρωπος· ο ξεπεσμένος άνθρωπος· ο πεπτωκώς άνθρωπος; Αντί να τον φοβούνται τα θηρία, τον φοβούνται οι άνθρωποι. Και κυριαρχεί επάνω στους ανθρώπους και είναι τυραννικός επάνω στους ανθρώπους, βασανιστής επάνω στους ανθρώπους και έχομε όλα τα γνωστά φαινόμενα τα κοινωνικά, που οι μεν βασανίζουν τους δε. Και λέει κανείς πολύ απλά: «Γιατί άνθρωποι βασανίζουν τους ανθρώπους;». Γιατί απλούστατα, υπάρχει η φιλαρχία. «Ο κόσμος να γίνει τσιμέντο, να καεί ολόκληρος, αρκεί εγώ να αναδειχθώ αρχηγός. Εγώ!». Τι φοβερό πάθος, αγαπητοί μου…Τι φοβερόν πάθος…

    Αλλά προσέξατε όμως. Λέγει ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός ότι δεν είναι κακό πράγμα να άρχεις, αρκεί να ξέρεις πώς θα άρχεις. Και έχει ένα κατάλογο- μόνο μια μικρή επιλογή εγώ έκανα στην αγάπη σας, γιατί έχει πολλά. Ακούσατε και μάλιστα θα βοηθηθούμε και σε άλλους τομείς. «Οὐ τὰ βρώματα, ἀλλ’ ἡ γαστριμαργία κακή». «Τα φαγητά δεν είναι κακά, αλλά η γαστριμαργία είναι κακό πράγμα». Δηλαδή το να φας δεν είναι κακό. Το να γαστριμαργήσεις είναι κακό. «Οὐ τὸ λέγειν, ἀλλὰ ἡ ἀργολογία». «Το να ομιλείς δεν είναι κακό, αλλά το να αργολογείς είναι κακό». «Οὐδὲ τὰ ἡδέα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἡ ἀκρασία». «Ούτε τα ωραία πράγματα του κόσμου απαγορεύονται, αλλά η ακρασία, το να είσαι ακρατής άνθρωπος». «Οὐδὲ γυνὴ κακόν, ἀλλ’ ἡ πορνεία». «Κακό πράγμα δεν είναι η γυναίκα, η πορνεία είναι κακό πράγμα».

    «Οὐδὲ ὁ πλοῦτος, ἀλλ’ ἡ φιλαργυρία». Δεν είναι κακό πράγμα ο πλούτος καθ’ εαυτόν. Τι είναι; Αυτό που λέμε: χρήμα. Από το χρησιμοποιώ. Για τις ανάγκες μου. Για τις ανάγκες της κοινωνίας. Κακό είναι η φιλαργυρία. «Οὐδὲ ὁ οἶνος, ἀλλ’ ἡ μέθη». «Δεν είναι κακό πράγμα το κρασί, δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες στον Θεό γιατί έκανε τα αμπέλια και πίνομε το κρασί, αλλά η μέθη». «Οὐδὲ ὁ φυσικὸς θυμός, ὁ δοθεὶς πρὸς τὸ κολάζειν τὴν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ τὸ χρήσασθαι τοῦτο κατὰ τῶν ὁμογενῶν ἀνθρώπων». «Δεν είναι κακό πράγμα να ‘χεις θυμό, για να στρέφεσαι εναντίον του κακού και της αμαρτίας, αλλά είναι κακό να στρέφεσαι με τον θυμό σου εναντίον των ανθρώπων. Και να θυμώνεις εναντίον των ανθρώπων». «Οὐδὲ τὸ ἄρχειν, ἀλλ’ ἡ φιλαρχία». «Ούτε το να είσαι αρχηγός είναι κακό πράγμα. Αλλά η φιλαρχία, η σπουδαρχία είναι κακό πράγμα».

     Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέλουν να διασώσουν το «κυριαρχικόν» στον άνθρωπον, γιατί, σας είπα, αποτελεί στοιχείον της ἐν ἡμῖν εικόνος. Και τι λέγουν; Λέγουν ότι το «κυριαρχικόν» απηχεί το βασιλικόν αξίωμα του Χριστού. Το «προφητικόν», το «βασιλικόν» και το «ἱερατικόν». Ε, το βασιλικόν αξίωμα είναι ακριβώς αυτό, το κυριαρχικόν. Και κατ’ επέκτασιν, είναι και εις τον άνθρωπο. Γιατί είμεθα εικόνα του Ιησού Χριστού. Ο ηγεμών νους. Ο ηγεμών νους, ο οποίος οφείλει να κυριαρχήσει επάνω εις την ανθρώπινη ψυχή, στην δική του την ψυχή. Επάνω στο ανθρώπινο σώμα, επάνω στην καρδιά. Επάνω στα πάθη. Επάνω εκεί θα κυριαρχήσουμε.

     Αγαπητοί μου, ο Θεός μάς έδωσε το κυριαρχικόν τώρα, να κυριαρχούμε επάνω εις τον εαυτόν μας. Να έχουμε αυτό που λέμε: αυτοκυριαρχία. Κι όταν κανείς αποκτήσει την αυτοκυριαρχία, τότε πραγματικά είναι αληθινός κύριος. Τότε, με το αντίδοτον της ταπεινοφροσύνης και της αυτοκυριαρχίας, αναδεικνύεται πραγματική εικόνα του Ιησού Χριστού.

13η ομιλία στην κατηγορία :  "Ὁμιλίες Χαιρετισμῶν. Ὁμιλίες τῶν πέντε Παρασκευῶν τῶν Χαιρετισμῶν"

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίες Χαιρετισμῶν. Ὁμιλίες τῶν πέντε Παρασκευῶν τῶν Χαιρετισμῶν" εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/milies-xairetism-n
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_9.html?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες Χαιρετισμῶν. Ὁμιλίες τῶν πέντε Παρασκευῶν τῶν Χαιρετισμῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1KRKcnIbrmAoOMzsW80296JZ1OPDiWnTP/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες Χαιρετισμῶν. Ὁμιλίες τῶν πέντε Παρασκευῶν τῶν Χαιρετισμῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pJ07DV3ARtGRuPQcpZRNwT

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες Χαιρετισμῶν. Ὁμιλίες τῶν πέντε Παρασκευῶν τῶν Χαιρετισμῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%9F%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8E%CE%BD.?m=1

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.