Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν.

†.Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων τριακοσίων δεκαοκτώ Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ. Καί τήν τιμᾶ ἀφενός μέν γιά νά δοξάσει τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού πάντοτε διασώζει τήν ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του –διότι οἱ Σύνοδοι πάντοτε διέσωζαν τήν ἀλήθεια τή δογματική– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τιμήσει τούς θεοφόρους Πατέρες πού συγκροτοῦσαν αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας ὁμοίως θέλει νά προβάλλει –ἔτσι τουλάχιστον φαίνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή–( Ἰωάν. 17, 1-13.) τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ. Προσέξτε: τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ! Αὐτό τό ἴδιο πρόβλημα φαίνεται ὅτι ὑπάρχει πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία, τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, ἀκριβῶς γιατί κατά κάποιον τρόπο δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού διαταράσσουν αὐτή τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, πάντοτε, φυσικά μέχρι σήμερα, ἀλλά καί μέχρι πού νά τελειώσει ἡ Ἱστορία.

   Τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος τῶν ἀνθρώπων ἤδη εἶχε τεθεῖ καί μετά τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε. Θά θυμᾶστε, ὅταν ἔγιναν πολλοί οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε, θέλησαν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα, πρίν ἀκόμη διασπαροῦν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, καί ἄν ἦταν δυνατόν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα καί μετά τήν διασπορά τους. Γι’ αὐτό θέλησαν νά ἀφήσουν ἕνα μνημεῖο ἑνότητός τους, πού θά ἦταν ἕνα ὑλικό μνημεῖο, ἕνας πλίνθινος πύργος, ὁ ὁποῖος θά ἔφθανε ἕως τόν οὐρανό –τουλάχιστον τέτοια ἀντίληψη μποροῦσαν νά ἔχουν περί οὐρανοῦ! Ἦταν ὁ γνωστός μας πύργος τῆς Βαβέλ. Ὁ Θεός ὅμως, ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, συνέχεε τίς γλῶσσες τους, μπέρδεψε τίς γλῶσσες τους, γιά νά μήν πραγματοποιηθεῖ αὐτό τό μνημείο. (Γέν. 11, 1-9.)
Αὐτό βεβαίως γι’ αὐτούς ἦταν δεῖγμα μιᾶς ἑνότητος, ὅπως ἤδη σᾶς εἶπα, ἀλλά ἑνότητος ἀνθρωποκεντρικῆς, δηλαδή ἐπανάληψη τοῦ πραπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Διότι ποιό ἦταν τό προπατορικό ἁμάρτημα; Ἦταν...ὁ ἀνθρωποκεντρισμός· δηλαδή ἐγώ, ὁ Ἀδάμ, νά γίνω θεός. Μά στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἦταν νά γίνει ὁ Ἀδάμ κατά χάριν θεός. Ὄχι· ἐγώ νά γίνω θεός, ἀλλά χωρίς τόν Θεό. Αὐτή ἡ αὐτονομία, αὐτός ὁ ἀνθρωποκεντρισμός.
Τό ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται καί μέ τούς πλανῆτες, πού γυρίζουν γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί φωτίζονται, παίρνοντας ὅμως τό φῶς ἀπό τόν ἥλιο. Ἄν οἱ πλανῆτες, ἄς ποῦμε, ἔλεγαν κάποια στιγμή:
«Δέν χρειαζόμαστε τό φῶς τοῦ ἥλιου· θά χρησιμοποιήσουμε τό δικό μας τό φῶς»,
θά τούς λέγαμε:
«Ποιό δικό σας φῶς;... Ἐσεῖς οἱ πλανῆτες δέν εἶστε αὐτόφωτοι.»
Τό ἴδιο θά λέγαμε καί στούς πρωτοπλάστους:
«Ὤ ἄνθρωποι, δέν εἴσαστε αὐτόφωτοι, δέ μπορεῖτε νά αὐτοθεωθεῖτε· τήν θέωση θά τήν πάρετε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, καί συνεπῶς τόν χρειάζεστε τόν Θεό». Δέν μποροῦμε λοιπόν νά γίνουμε ἀνθρωποκεντρικοί, δηλαδή τό κέντρο γύρω ἀπό τό ὁποῖο θά γυρίζουν τά πάντα· ὁ Θεός θά εἶναι τό κέντρο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος.
Ἡ πολυγλωσσία τότε στάθηκε ἕνα σημάδι τῆς διασπάσεως τῶν ἀνθρώπων. Τί εἶπε ὁ Θεός; «... δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν», νά μπερδέψουμε τή γλώσσα τους.
Αὐτό ὅμως ἔπρεπε νά διορθωθεῖ. Καί διορθώθηκε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦρθε ἐδῶ στή γῆ, καί μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό ἐμφανίστηκε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τήν μορφή πυρίνων γλωσσῶν. Καί οἱ Ἀπόστολοι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μιλοῦσαν κατά τέτοιον τρόπο, πού ὅλοι ἐκεῖνοι πού εἶχαν συρρεύσει στά Ἱεροσόλυμα –κι ὁ καθένας ἦταν ἀπό κάποιο μέρος: ἀπό τήν Περσία, Παρθία, Μικρά Ἀσία, Κρήτη, Ἑλλάδα, Ἀραβία, Αἴγυπτο, Κυρρήνη καί λοιπά καί λοιπά– ὁ καθένας, λέει, ἄκουγε τό κήρυγμα τοῦ Πέτρου στή γλώσσα τή δική του. Ἑνώθηκαν λοιπόν, ἤ μᾶλλον διαλύθηκε ἐκείνη ἡ σύγχυση, καί ἐπῆλθε ἕνα χεῖλος, ὅπως λέει ἐκεῖ τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, μία γλώσσα, μία φωνή, ὅπως ἦταν στήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Ἐπανέρχεται αὐτή ἡ ὁμοφωνία, ἀλλά ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τή διαφορά πώς δέν ὑπάρχει πιά τό μνημεῖο τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Πλέον δέ μπορεῖ νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος ὁ πύργος τῆς Βαβέλ· τό σημεῖο ἑνότητος ἐφεξῆς θά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό πού σᾶς λέω, πάρα πολύ σημαντικό· ἀποτελεῖ τήν καρδία τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς. Πρέπει νά τό ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, εἶναι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Ὁ Χριστός ἔτσι τό εἶπε. Γι’ αὐτό ἡ ἑνότητα δέν εἶναι σέ κοσμικά πράγματα, σέ πράγματα μέ κοσμικές διαστάσεις. Ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, στήν ἀρχιερατική Του προσευχή εἶπε: «Πάτερ, ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ», Πατέρα μου, ἐγώ γι’ αὐτούς πού πίστεψαν σ’ ἐμένα παρακαλῶ· «οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ», δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο, «ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι», ἀλλά μόνο γιά ’κείνους πού μοῦ ἔδωσες. ( Ἰωάν. 17, 9.)
Θά ξαναπῶ τή φράση, γιατί μερικοί νομίζουν ὅ,τι νομίζουν: «Δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο». Θά μοῦ πεῖτε ὅτι κάνει διάκριση. Ναί. Καί τί κάνει ἐδῶ ὁ Κύριος; Ἀντιδιαστέλλει τό σημεῖο ἑνότητος· ἐκεῖνο πού Ἐκεῖνος θέτει, καί εἶναι τό πρόσωπό Του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπό τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ κόσμου, πού εἶναι πιά ἕνας νοητός πύργος Βαβέλ.

   Φερ’ εἰπεῖν, γιά νά τό κάνουμε ἔτσι ὑλοποιημένο νά τό καταλάβουμε: Δέ μπορεῖ ἡ Ε.Ο.Κ. (Εἶναι ἡ σημερινή Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.) νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Εὐρωπαίων· δέ μπορεῖ ὁ Ο.Η.Ε. νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Ἐθνῶν. Σημεῖο ἑνότητος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γιατί; Διότι ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι σημεῖα ἀνθρωποκεντρικά, καί εἶναι ἀμφίβολη ἡ ἑνότητα πού ὑπόσχονται, εὔκολα σπάζει. Θυμηθεῖτε τά πόδια τοῦ ἀγάλματος πού εἶχε δεῖ σέ ὄνειρό του ὁ Ναβουχοδονόσορ, στή Βαβυλώνα, πού ἦταν ἀνομοιογενές τό ὑλικό πού ἦταν φτιαγμένα, ἀπό ὄστρακο, λέει, δηλαδή κεραμύδι, καί σίδηρο. Ἔσπασε... ἀνομοιογενές τό ὑλικό. (Δαν. 2, 1-45.) Σπάζουν αὐτά τά πράγματα... σπάζουν. Καί σπάζουν γιατί δέν εἶναι ἐν Θεῷ στημένα. Ὁ Κύριος εἶχε πεῖ: «ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ. 12, 30. Λουκᾶ 11, 23.), αὐτός πού δέν μαζεύει μαζί μου, οὐσιαστικά σκορπίζει.

    Ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία πρέπει νά νοηθεῖ, πρῶτα-πρῶτα καί βασικά, ὀντολογική. Ὅταν λέμε ὀντολογική, τί ἐννοοῦμε; Ἐννοοῦμε ὅτι μᾶς ἑνώνει ὅλους πραγματικά τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἡ ἕνωση λέγεται ὀντολογική · εἶναι πραγματική. Πῶς; Τί μᾶς ἑνώνει τώρα αὐτή τή στιγμή ἐδῶ; Ὅσοι κοινωνήσαμε, κοινωνήσαμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι σημεῖο ἑνότητος, καί μάλιστα, σᾶς εἶπα, θεμελιώδους σημασίας. Αὐτή ἡ ὀντολογική ἕνωση ἐκφράζεται μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί φανερώνεται μέσα στήν Ἱστορία μέ τή σύναξη τῶν πιστῶν σ’ ἕναν χῶρο, μ’ αὐτό πού λέμε ἐκλησιασμό. Γι’ αὐτό, ὅταν δέν πραγματοποιεῖται ὁ ἐκκλησιασμός, σπάζει αὐτή ἡ ἑνότητα. Γι’ αὐτό καί οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας μέ ἀφορίζουν, δηλαδή μέ ξεχωρίζουν, ὅταν δέν ἐκκλησιάζομαι τακτικά. Μοῦ λένε: «Ἀφοῦ περιφρονεῖς τόν ἐκκλησιασμό, πού εἶναι τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ Χριστοῦ, πήγαινε σέ ἄλλα σημεῖα ἑνότητος, ὄχι μέ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Κι αὐτό γίνεται ὅταν λείψω ἀπό τήν Ἐκκλησία, χωρίς ἀποχρῶντα λόγο, ἀδικαιολόγητα, τρεῖς Κυριακές. Γι’ αὐτόν τόν λόγο.

   Ἀκόμη, γινόμαστε ὅλοι σύσσωμοι καί σύναιμοι, ἀφοῦ εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ ἑνός καί μόνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί εἴμαστε μέλη ὀντολογικά, πραγματικά, γιατί τό ἴδιο Αἷμα ρέει μέσα στίς φλέβες μας. Εἴτε εἶμαι στήν Εὐρώπη καί ὁ ἄλλος εἶναι στήν Ἀσία, εἴτε εἶμαι στήν Αὐστραλία κι ὁ ἄλλος στήν Ἀμερική, στήν Ἀλάσκα ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ὅλοι ἀποτελοῦμε τό ἕνα καί μόνο καί ἀδιαίρετο Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Δεύτερον, ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία ἀκόμη πρέπει νά νοηθεῖ καί ὡς ἑνότητα ἠθική. Βέβαια, δέν θά μοῦ ἄρεσε πολύ αὐτή ἡ λέξη· θά τήν ἔλεγα πνευματική· ἀλλά ἐπειδή ἡ λέξη ἠθική εἶναι μία τρέχουσα λέξη, γι’ αὐτό τήν χρησιμοποιῶ. Δηλαδή ἀνάμεσα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ὑπάρχει τό ἦθος, νά ὑπάρχει ἡ πνευματική ζωή, τό βίωμα τό πνευματικό, πού ἐκφράζεται μέ τήν ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τό ἔργο τῶν πιστῶν· ἐνῶ ἡ ἑνότητα ἀπορρέει ἀπό τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Τό ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅ,τι σᾶς εἶπα προηγουμένως. Τό ἔργο τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ μεταξύ τους ἀγάπη, πού θά ἐκφράσει τώρα καί θά παρουσιάσει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἠθική ἑνότητα φαίνεται σέ ὅσα γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ Πρός Κορινθίους : «Ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι». Μαλώματα εἶναι ἀνάμεσά σας, λέει στούς Κορινθίους. Ἔριδες, μαλώματα, μαλώνετε! «ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ». Ὁ ἕνας λέει ἐγώ ἀνήκω στόν Χριστό, ἄλλος λέει ἀνήκω στόν Παῦλο, ὁ ἄλλος ἀνήκω στόν Πέτρο, ὁ ἄλλος στόν Ἀπολλώ, τόν διάσημο ρήτορα Χριστιανό ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια. Καί ρωτάει ὁ Ἀπόστολος: «Μεμέρισται Χριστός;». Ἔχει κομματιαστεῖ ὁ Χριστός; «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες», ὅλοι τό ἴδιο νά λέτε, «καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα», καί νά μήν ὑπάρχουν ἀνάμεσά σας διαιρέσεις καί σχίσματα, «ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμη». (Α΄ Κορ. 1, 10-13.), νά βρίσκεστε κάτω ἀπό τήν ἴδια νοοτροπία, τήν ἴδια σκέψη καί τήν ἴδια γνώμη. Βλέπετε, ἀγαπητοί;... Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τήν καταστρέφουν τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν προβάλλουν ἐγωισμούς, ὑπερηφάνειες, ἰδιοτέλειες, καί γενικά ὅταν ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία· αὐτή καταξεσχίζει τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας: «Τὴν ἕνωσιν ἀγαπᾶτε, τοὺς μερισμοὺς φεύγετε.».(Φιλαδελφεῦσιν Ἰγνάτιος, VII, 2.) Νά ἀγαπᾶτε τήν ἕνωση, νά εἶστε ἑνωμένοι· τούς μερισμούς, τά κόμματα, τά κομματιάσματα, νά τά ἀποφεύγετε.

   Ἀκόμη, ἕνα τρίτο σημεῖο, πῶς μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία; Μποροῦμε νά τήν ἐννοήσουμε καί ὡς δογματική ἑνότητα. Τί σημαίνει δογματική ἑνότητα; Εἶναι ἡ ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία· εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅμως ἐκείνη πού καταστρέφει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ αἵρεση.

   Ὁ Κύριος εἶπε τότε στή Σαμαρείτιδα ὅτι τόν Θεό πρέπει νά τόν προσκυνοῦμε «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Βλ.( Ἰωάν. 4, 23-24.)
Εἴδατε; «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ»!
Καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέει αὐτό τό ἐκπληκτικό, ὅτι ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι ἐν ἀληθείᾳ. Βλ. (Β΄ Ἰωάν. 1-3. Γ΄ Ἰωάν. 1.)
Παρακαλῶ πάρα πολύ προσέξτε αὐτό ἐδῶ τό σημεῖο· εἶναι ἐπίκαιρο ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός αὐτή τήν στιγμή –πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἕνα ἀνακάτωμα ὅλων τῶν αἱρέσεων, ἕνα ἀνακάτωμα, πραγματικό ἀνακάτωμα– σοῦ λέει: θά ἔχουμε τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ. Ὄχι, κύριοι· ἡ ἑνότητα δέν θά εἶναι μόνο ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά θά εἶναι ἐν ἀγάπῃ καί ἐν ἀληθείᾳ. Καί τό ἐν ἀληθείᾳ σημαίνει δογματική ἀλήθεια, δηλαδή ὀρθοδοξότητα. Δέν μπορῶ ἐγώ νά ἔχω ἑνότητα μ’ ἐσένα, ὅταν ἐσύ δέν πιστεύεις τοῦτο ἤ ἐκεῖνο καί ἡ πίστη σου εἶναι παρδαλή. Δέν μπορῶ νά ἔχω μαζί σου ἑνότητα. Ἐξάλλου, γιατί ἀγωνίστηκαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας; Γιατί τούς προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία –τουλάχιστον τούς Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου– καί τούς τιμᾶ; Γιά νά ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ. Βεβαίως ἡ ἑνότητα ἔχει δύο διαστάσεις. Ἡ πρώτη διάσταση εἶναι ἡ κατά φύσιν, ἡ φύση μας· εἴμαστε παιδιά τοῦ Ἀδάμ, ὅλοι ἔχουμε αὐτό πού λέμε ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Μπορεῖ ὁ ἄλλος νά εἶναι ἑτερόδοξος, νά εἶναι ὁτιδήποτε ἄλλο, ἄλλης θρησκείας καί τά λοιπά. Ἔ, καλά· ὡς ἄνθρωπο, τόν ἀγαπῶ. Εἶναι ἄνθρωπος, εἶμαι ἄνθρωπος, καί συνεπῶς τόν ἀγαπῶ ἐν ὀνόματι τῆς ἴδιας φύσεως. Ὅμως ἔχουμε καί μιά ἄλλη ἑνότητα, αὐτήν πού λέμε ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε τόση ὥρα. Ἐκεῖ, ἐάν ὁ ἄλλος δέν πιστεύει, ἐάν δέν εἶναι ἐν ἀληθείᾳ καί δέν δέχεται ἀπολύτως ὅλες τίς θέσεις τῆς Πίστεως, δηλαδή ὅλα τά δόγματα, δέν μπορῶ νά ἑνωθῶ μαζί του. Διότι τί θά μᾶς ἑνώσει; Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖται ἀπό ἀνθρώπους πού ἔχουν διαφορετική πίστη καί ἀντίληψη. Ἐδῶ ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν στήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν αἱρετικοί πού ἀρνοῦνταν τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Ἀρειανοί, τούς ὁποίους ἀντιμετώπισε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἔτσι καί σήμερα ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Αὐτό ὅμως εἶναι μέγιστη βλασφημία. Πῶς λοιπόν θά ἑνωθῶ ἐγώ μαζί τους;... Καί πῶς θά τούς δεχθεῖ αὐτούς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού Τόν βλασφημοῦν, μέ τό νά μή δέχονται τή θεία Του φύση;... Ἀντιλαμβάνεστε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ. Τό καταλάβατε;

  Ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας, ὁ πολύς Ὠριγένης, λέει τό ἑξῆς: «Ἡ ἑνότης γίνεται δι’ ἀγάπης καί ἀληθείας καί προαιρέσεως ἀγαθῆς». (Origenes, Fragmenta in Jeremiam, 00234.) Τί θά πεῖ αὐτό; Τρία στοιχεῖα πρέπει νά συντρέχουν γι’ αὐτή τήν ἑνότητα. Πρῶτα, ἡ ἀλήθεια· ὅ,τι τόσην ὥρα σᾶς λέω. Ὅλοι νά πιστεύουμε τό ἴδιο· νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, τήν ὀρθόδοξο πίστη. Κατόπιν, ἡ ἀγάπη· νά ἀγαπάει ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Διότι μπορεῖ νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, ἀλλά νά μήν ἔχουμε μεταξύ μας ἀγάπη, γιατί ὑπάρχουν οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί... Ναί, οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί! Θέλει ὁ ἄλλος νά προβάλλεται, νά κάνει τό δικό του, καί τά λοιπά καί τά λοιπά, καί ἐνῶ ἔχουμε ἴδια πίστη, νά σπάζει ἡ ἑνότητα, γιατί λείπει ἡ ἀγάπη. Καί μετά, λέει, εἶναι ἡ ἀγαθή προαίρεση. Ἡ ἀγαθή προαίρεση εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ δόλου. Μέσα σου αὐτό πού λές νά τό πιστεύεις. Αὐτό πού λένε τά χείλη σου νά τό πιστεύεις. Δέν ὑπάρχει ὁ δόλος· ὑπάρχει ταπείνωση. Ἄν σοῦ εἰπωθεῖ ὅτι ἔχεις κάπου ἕνα σημεῖο πλάνης, νά τό ἀποδεχθεῖς καί ἀμέσως νά δεχθεῖς τήν ἀλήθεια.

   Στή Θεία Λειτουργία, ἀγαπητοί μου, κάθε φορά πού λειτουργοῦμε, λέμε τό ἑξῆς: «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι», ἀφοῦ ζητήσαμε, λέει, τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἄλλους, «καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν», καί ὅλη τή ζωή μας, ὅλο τό εἶναι μας, «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε, ἄς τό βάλουμε στά χέρια τοῦ Χριστοῦ. Ἐδῶ, σ’ αὐτό τό χωρίο, τό λειτουργικό χωρίο, περικλείεται ὅλο τό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἡ Ἐκκλησία τί θέλει; Μέ τά κηρύγματα, μέ τά Μυστήρια καί τά λοιπά, τί ἐπιδιώκει; Ἐπιδιώκει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, νά ἔχουμε ὅλοι τό ἴδιο πιστεύω. Λέμε «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...», τ’ ἀκούει ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Ὅλοι λοιπόν νά ἔχουμε τό ἴδιο πιστεύω. Κι ἔτσι, αὐτό τό ἴδιο πιστεύω γίνεται ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν κύριο σκοπό μας, στήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τί θά πεῖ κοινωνία; Μετοχή. Γιά νά εἴμαστε ὅλοι μέτοχοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί μή ξεχνᾶμε, ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ κορυφή, εἶναι ὁ τελικός σκοπός κάθε πνευματικῆς φροντίδος.

   Μένει ἕνα τρίτο σημεῖο, σ’ αὐτό πού μόλις σᾶς διάβασα· εἶναι ἡ παράθεση τῶν ἑαυτῶν μας, τῆς ζωῆς μας, καί τῶν ἄλλων στά χέρια τοῦ Χριστοῦ. «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε. Δηλαδή;
Δηλαδή: Πηγαίνει, κυρία μου ὁ σύζυγός σου στή δουλειά καί τά παιδιά σου σχολεῖο; Μήν περνᾶς λαχτάρα μέχρι τό μεσημέρι πού θά ἐπιστρέψουν, μπάς καί τούς πάτησε κανένα αὐτοκίνητο! Ἔφυγαν; κάνε τήν προσευχή σου· Κύριε, στά χέρια Σου εἶναι ὁ σύζυγός μου καί τά παιδιά μου. Καί κάνε τίς δουλειές σου ἤρεμα καί ἥσυχα· ἔβαλες στό χέρι τοῦ Θεοῦ, στό χέρι τοῦ Χριστοῦ, ἔβαλες τήν ἀσφάλεια τῶν δικῶν σου. Αὐτό θά πεῖ ἄς παραθέσουμε. Μεγάλο πράγμα ὅταν τούς οἰκείους μας, καί τήν πατρίδα μας, τούς παραθέτουμε στόν Χριστό. Κύριε, ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε;...
«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων». (Ψαλμ. 126, 1.)  Ἐάν ὁ Κύριος δέν φυλάξει τήν πόλη, μάταια ἀγρύπνησαν οἱ σκοποί της, αὐτοί πού φυλᾶνε τήν πόλη. Τό λέω αὐτό γιατί ἔχουμε τούς Τούρκους ἀπό ’δῶ, τούς παρατούρκους ἀπό ’κεῖ... τούς παραπάνω καί τούς παρακάτω... Ὅλους αὐτούς, ἄν μᾶς ἐπιτεθοῦν, δέν θά μπορέσουμε νά κάνουμε τίποτα γιά νά τούς βγάλουμε ἀπό τήν πατρίδα μας, ἐάν τήν πατρίδα μας δέν τήν φυλάει ὁ Χριστός. Αὐτό βεβαίως δέν καταργεῖ τήν ἄμυνα. Προσέξτε: δέν καταργεῖ τήν φύλαξη τῶν συνόρων. Μήπως καί οἱ Ἑβραῖοι δέν ἔκαναν πολέμους; Ὅταν ὅμως ὁ Θεός εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν τροπαιοφόροι στόν πόλεμο· ὅταν δέν τήν εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν κάτι φοβερό! Νά σᾶς πῶ πῶς τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «Ἐάν ἔχετε τή δική μου τήν εὐλογία, ἑκατό ἀπό σᾶς θά κατατροπώνουν δέκα χιλιάδες, μυρίους. Καί ἐάν, λέει, εἴσαστε ἐσεῖς μύριοι, ἄν δέν ἔχετε τήν εὐλογία μου, ἑκατό ἀπό τούς ἐχθρούς σας θά σᾶς κατατροπώνουν». (Λευιτ. 26, 7-17.) Αὐτό θά πεῖ παραθέτω τόν ἑαυτό μου στόν Θεό · ἐκεῖ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ὕστερα ἐμεῖς, ὡς χώρα, οἱ μικροί, –πάντα μικροί ἤμαστε, σέ ὄγκο, σέ ἔκταση, σέ ἀριθμό– πόσες φορές νικούσαμε! Γιατί; Παρακαλούσαμε τόν Θεό. Δέν ξέρω ὅμως, ἄν κάτι μᾶς συμβεῖ, ἐάν παρακαλέσουμε πάλι τόν Θεό. Καί τό λέω αὐτό γιατί ἤδη μπῆκε ἀρκετή δόση ἀθεΐας μέσα στόν λαό μας, καί αὐτό τό γνωρίζουμε ὅλοι μας.

   Ἀγαπητοί, οἱ ἡμέρες πού περνᾶμε εἶναι διασπαστικές. Αὐτό βέβαια συμφέρει στούς ἐχθρούς, ὁρατούς καί ἀοράτους, στόν Διάβολο καί στούς ἄλλους ἐχθρούς, γιατί ἐπιτυγχάνουν τά σχέδιά τους. Μέσα στήν ἀναμπουμπούλα, λέει μία λαϊκή παροιμία, χαίρεται ὁ λύκος, δηλαδή μέσα σέ μία διασπαστικότητα χαίρονται οἱ ἐχθροί. Γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε». (Γαλ. 5, 15.)  Ἐάν ὁ ἕνας δαγκώνει τόν ἄλλο, προσέξτε μήπως μεταξύ σας καταναλωθεῖτε, καταστραφεῖτε.
Ὄχι ἔτσι. Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λέει γιά μᾶς στήν Πρός Ἑβραίους: «Κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων».( Ἑβρ. 10, 24.)  Ἄς προσέχουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ὥστε νά παρακινούμαστε σέ ὀξεῖες ἐκδηλώσεις ἀγάπης, σέ πυρετό ἀγάπης, καί καλῶν ἔργων! Τότε ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου, θά μποροῦμε νά διασώζουμε τήν ἑνότητα, τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅποιοι βρίσκονται μέσα σ’ αὐτή, κι ὅποιοι εἶναι αὐτοί, «ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη» (Α΄ Κορ. 4, 17-24.) πού λέει ὁ Ἀπόστολος, ὁ καθένας ἐκεῖ πού τάχθηκε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ μοναχός, ὁ ἄγαμος, ὁ ἔγγαμος, ὁ χειρώνακτας, ὁ ἐπιστήμονας, ὁ μορφωμένος, ὁ ὀλιγογράμματος, ὁ κατέχων ἀξιώματα, ὁ ἰδιώτης, ὅλοι εἴμαστε ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἕνα Σῶμα. Αὐτή ἐπιβάλλεται νά εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. 

   Νά πῶ καί κάτι, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ σημερινοῦ Μνημοσύνου; Καί ἐκεῖνοι πού ἔφυγαν ἀπό τήν παροῦσα ζωή δέν ξεχωρίστηκαν· εἶναι στό ἴδιο Σῶμα. Γι’ αὐτό στό ἅγιο Δισκάριο βάζουμε τίς μερίδες καί ζώντων καί κεκοιμημένων. Οἱ κεκοιμημένοι ἁπλῶς ἔφυγαν ἀπό τά μάτια μας· ὅμως εἶναι ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μήν τό ξεχνᾶμε ποτέ! Καί ὅλα αὐτά, αὐτή ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά εἶναι καί τό τεκμήριο, ἡ ἀπόδειξη τῆς ζωντάνιας τοῦ Χριστιανισμοῦ πρός τούς ἔξω, σ’ ἐκείνους πού δέν εἶναι Χριστιανοί.
Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».( Ἰωάν. 13, 35.) Τότε θά γνωρίσει ὁ κόσμος ὅτι εἶστε δικοί μου μαθητές, ὅταν ἀνάμεσά σας ἔχετε ἀγάπη καί ἑνότητα.

498η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Περιγραφή τῆς πόρνης γυναικός καί ἑρμηνεία ὑπό τοῦ Ἀγγέλου. Ἡ ἑρμηνεία τοῦ κοκκίνου θηρίου.

†.Όπως θα ενθυμείσθε, την περασμένη Κυριακή είχαμε αναλύσει το όραμα εκείνο του ιερού Ευαγγελιστού Ιωάννου, που είδε το κόκκινο θηρίο, επί του οποίου εκάθητο η πόρνη γυναίκα.

   Και συνεχίζουμε. «Τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας», όπως ήδη το βλέπει ο ιερός Ευαγγελιστής. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, όπως λέγει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, ότι «τοῦτο τό θηρίον ἐδίδαξε τούς ὀπαδούς αὐτοῦ πάσας τάς κατά Θεοῦ

βλασφημίας». Είναι όλες εκείνες οι βλασφημίες, που ακούονται σήμερα, γιατί πρέπει να το πούμε, ότι το κόκκινο θηρίο ζει και κινείται και ενεργεί παγκοσμίως. Και επιδρά επί όλων των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, και με τον τρόπο αυτόν οι βλασφημίες του μεταδίδονται σε όλη τη γη.

   Το αποκορύφωμα της βλασφημίας είναι το γνωστό φαινόμενον της αθεΐας. Ο αρχαίος κόσμος, μας, ο ιερός Ευαγγελιστής, εκπλήσσεται με τη θέα του θηρίου και της πόρνης γυναικός, γι’ αυτόν τον λόγο ο άγγελος λίγο πιο κάτω του λέγει: «Τι εκπλήσσεσαι; Εγώ θα σου εξηγήσω αγαπητοί μου, δεν εγνώριζε το φαινόμενο της αθεΐας, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων. Είναι φαινόμενο και προνόμιο, δυστυχώς, των νεοτέρων χρόνων.

   Το θηρίο είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Τι σημαίνει αυτό; Επειδή ο προφήτης εκείνα για τα οποία εκπλήσσεσαι». Συνεπώς, την εξήγηση των επτά κεφαλών και των δέκα κεράτων θα δούμε λίγο πιο κάτω· όπως ερμηνεύει ο ίδιος ο άγγελος. Εκείνο που πρέπει ιδιαιτέρως να υπογραμμιστεί και το οποίο πρέπει να καταλάβομε πολύ καλά, είναι ότι πάρα πολλά πράγματα μπορούμε ήδη σήμερα να τα εξηγούμε, όπως μας περιγράφονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Εξάλλου είναι μία θέση ερμηνευτική αυτή, όταν λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας ότι «ὁ χρόνος τοῖς νήφουσι ἀποκαλύψει». Ο χρόνος που περνά και φθάνομε προς το τέλος, και που κατά τη διαδρομή του έχομε πλήρωση των προφητειών, αλλά εις εκείνους που νήφουν, εις εκείνους οι οποίοι έχουν μία καθαρότητα καρδίας. Και έχουν Πνεύμα Θεού, αυτοί θα κατανοούν· διότι αν αγαπητοί μου το βιβλίο της Αποκαλύψεως θεωρείται ότι είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες, και ότι είναι ένα βιβλίο άπιαστο και ότι ματαιοπονούν οι Χριστιανοί να το πιάσουν στα χέρια τους, τότε σας ερωτώ. Γιατί εγράφη; Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο επιχείρημα από το ερώτημα αυτό. Γιατί εγράφη; Εάν δεν έρχεται να εξυπηρετήσει την Εκκλησία. Γι'αυτό και υπάρχει μέσα στην Καινή Διαθήκη για να μελετούν οι Χριστιανοί το βιβλίο αυτό -μόνο που θέλει φυσικά πάρα πολλή προσοχή- και θα υπάρχει αυτός ο όρος, η ταπείνωσις κατ’αρχάς ότι «η Εκκλησία ερμηνεύει όχι εγώ, αλλά η Εκκλησία και δέχομαι την ερμηνείαν της Εκκλησίας, γιατί αν θα βάλω την ερμηνεία τη δική μου, θα πλανηθώ· και ότι ο χρόνος θα αποκαλύπτει σε κείνους που νήφουν», τότε αναμφισβήτητα θα έκανα έγκλημα κατά του εαυτού μου, εάν δεν μελετούσα το βιβλίο της Αποκαλύψεως· διότι το βιβλίο αυτό σκοπόν έχει να με προειδοποιήσει πώς να στέκομαι στους εκάστοτε Αντιχρίστους της κάθε εποχής και εις τον έσχατον, προσωπικόν πλέον, Αντίχριστον.

   «Καὶ ἡ γυνὴ ἦν περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ἔχουσα ποτήριον χρυσοῦν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, γέμον βδελυγμάτων, καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας αὐτῆς». Κεφάλαιον 17, στίχος 4.

   Όπως βλέπομε συνεχίζει εδώ ο ιερός Ευαγγελιστής την περιγραφή του οράματός του, με αυτήν τη γυναίκα την πόρνη, την Βαβυλώνα- Ρώμην. Ανά πάσα στιγμή η Βαβυλώνα-Ρώμη. Το πορφυρούν του ιματισμού της, ο χρυσός και τα μαργαριτάρια με τους πολυτίμους λίθους που φέρει επάνω της, δείχνει μία ηγεμονική ιδιότητα, δείχνει τον πλούτον και την εξουσίαν. Πρόκειται περί της ηγεμονικής θέσεως της πρωτευούσης πόλεως, μιας υπερδυνάμεως και ταυτοχρόνως της αντιθέου διαθέσεως έναντι της Εκκλησίας. Είπα μιας υπερδυνάμεως. Δηλαδή η πόλις πρωτεύουσα, Βαβυλώνα-Ρώμη, μιας υπερδυνάμεως. Μην πηγαίνει το μυαλό σας ότι αναφέρεται σε μία υπερδύναμη. Όπως θα ιδούμε ότι δεν είναι μόνο μία Βαβυλώνα-Ρώμη. Είναι πολλές οι Βαβυλώνες-Ρώμες. Είναι πολλές. Άλλο τώρα ότι μπορεί κάποια να κατέχει κάποια σκήπτρα, και τούτο σε κάθε ιστορική στιγμή· σε μία ιστορική στιγμή να είναι η Α πόλις, σε κάποια άλλη ιστορική στιγμή να είναι η Β, η Γ, η Δ. Θα το δείτε στη συνέχεια.

   Κάνει εντυπώση η διάκρισις μεταξύ του πορφυρού και του κοκκίνου. Η γυναίκα, λέγει, ήτο «περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον». Μα ξέρομε ότι το πορφυρούν είναι κόκκινο. Μάλιστα το πορφυρούν χρώμα είναι, επιτρέψτε μου να το πω, είναι το «μπορντώ» χρώμα, οι γυναίκες το γνωρίζουν αυτό, το λεγόμενον μπορντώ χρώμα, αυτό, είναι το κρασί μπορντώ το Γαλλικό, και είναι το χρώμα αυτό, το ξέρετε πιο καλά. Κόκκινο είναι, αλλά είναι σκοτωμένο κόκκινο, βαθύ κόκκινο. Λοιπόν προσέξτε. Γιατί κάνει τη διάκριση, ενώ το πορφυρούν, το μπορντώ είναι κόκκινο; Για να δείξει με το πορφυρούν, που αναφέρεται στην πορφύρα, διότι η πορφύρα ιματισμός ήτο βαμμένη με το πορφυρούν χρώμα. Αν το θέλετε, είναι η πορφύρα αυτό το θαλάσσιο ζώον. Από εκεί παίρναν το χρώμα, και κατ’ επέκταση λέγεται το χρώμα πορφυρούν. Κι επειδή έβαφαν τα πλούσια ιμάτια της αρχαιότητος που φορούσαν οι πλούσιοι και οι βασιλείς, ονομάστηκε και το ιμάτιο που ήταν από το χρώμα αυτό, ονομάστηκε πορφύρα. Ενώ η αρχική ονομασία αναφέρεται σε ένα μικρό μαλάκιον είναι της θαλάσσης. Προσέξτε λοιπόν. Υπάρχει διάκριση μεταξύ του πορφυρού και του κοκκίνου. Το πορφυρούν να δείξει την εξουσία της, τον πλούτον της και το κόκκινο το αιμοχαρές της. Ότι χαίρεται στο αίμα, χαίρεται στο αίμα.

   Κρατά ένα χρυσό ποτήρι. Είναι σύμβολο. Το περιεχόμενο τουλάχιστον του ποτηριού της, σύμβολο των έργων της, αυτής της πόλεως πρωτευούσης, Βαβυλώνας-Ρώμης και των ενεργειών της. Των έργων της και των ενεργειών της. Τι είχε το ποτήρι μέσα; Είχε, λέγει, «βδελύγματα». «Σιχαμένα πράγματα». Το βδέλυγμα στην Αγία Γραφή είναι πάντα συνώνυμο της ειδωλολατρίας. Κατά κανόνα. Πιθανώς λοιπόν εδώ περιλαμβάνει όχι μόνο «τά βδελυκτά τῷ Θεῷ ἐπιτηδεύματα» που λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας, που είναι η κακοτεχνία, δηλαδή η μαγεία, ο πνευματισμός, η μαντεία, αλλά και αυτή αύτη η ειδωλολατρία· διότι της ειδωλολατρίας γεννήματα είναι αυτά τα οποία σας ανέφερα. Γι΄αυτό εκείνος που πηγαίνει στη μαγεία ή στον Πνευματισμόν ειδωλολατρεί. Μην το ξεχνάτε αυτό ποτέ. Άμα διαβάσουμε την Παλαιά Διαθήκη., θα το δούμε αυτό καθαρά. Ειδωλολατρεί αυτός που πηγαίνει στα μάγια, στα μέντιουμ, στις χαρτορίχτρες, στις καφετζούδες κ.λπ. Ακούσατε τι είπα; Ειδωλολατρεί! Και η ειδωλολατρία του αυτή έρχεται σε αντίθεση με την πρώτην εντολήν· που λέγει ότι μόνον Κύριον τον Θεόν μας πρέπει να λατρεύσουμε. Κι όχι τον διάβολο.

  Εξάλλου τι νομίζετε, αν τα μαζέψουμε όλα αυτά που γράφει εδώ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, τι νομίζετε, είναι ο πόλεμος που γίνεται ανάμεσα στη λατρεία του Θεού και στη λατρεία του διαβόλου. Αν σας ρωτήσουν, τι είναι το βιβλίο της Αποκαλύψεως; Είναι αυτό. Αυτός ο αγώνας μέσα στην Ιστορία, γιατί ο διάβολος θέλει να λατρευτεί, φθονών τον Θεόν και υπερήφανος, θέλει να πετύχει λατρείας. Και ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μας σώσει, ο Θεός Λόγος, προσβάλλει τον Θεόν τον ενανθρωπήσαντα ο διάβολος, με τον σταυρό και στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας, γιατί ο Χριστός ανελήφθη στον ουρανό και έφυγε. Και στρέφεται εναντίον του σώματός Του, αλλά όλη αυτή η κατάσταση είναι παροδική. Ο θρίαμβος του Χριστού είναι βέβαιος. Και η καταδίκη του διαβόλου ομοίως βεβαία. Αυτό είναι όλο το διάγραμμα του βιβλίου της Αποκαλύψεως.

  «Καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας» της, «τῆς πορνείας αὐτῆς», που λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, φανερώνει ό,τι ακατανόμαστο ενεργείται ηθικώς. Λέγει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων: «Δηλοῖ τάς αἰσχρουργίας ἐφ’ αἶς -επί τις οποίες- ἔδει –έπρεπε- ἐγκαλύπτεσθαι και αἰσχύνεσθαι καί κρύπτειν -που θα ‘πρεπε κανείς να κρύβει, να τα καλύπτει, να ντρέπεται! - αὓτη (η γυναίκα) ἀναίδην -με αναιδή τρόπο- καί οἶον ἀνακεκαλυμμένῳ μετώπῳ ποιεῖ -και με ξέσκεπο κεφάλι, θα λέγαμε, πράττει, δηλαδή χωρίς να ντρέπεται. Χωρίς να σκεπάζει τίποτε-».

  Μου ’κανε εντύπωση, αγαπητοί μου, άκουσα το μεσημέρι μια εκπομπή κριτικής θεάτρου και κινηματογράφου. Μην μου πείτε, αν τ’ ακούω αυτά και πώς και τι. Με ενδιαφέρουν γιατί θέλω να σας τα λέγω αυτά, γι΄αυτό σας τα λέγω. Μου έκανε εντύπωση το εξής- χωρίς αυτό να μου είναι καινούριο φυσικά- ότι το περιεχόμενο των κινηματογραφικών και των θεατρικών έργων είναι πλέον ανώμαλες καταστάσεις γενετήσιες. Θα μου πείτε «ω, αυτά είναι παλιά πράγματα». Ε, απλώς, ξέρω είναι παλιά,

αλλά λέγω τι γίνεται. Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό, είναι τούτο. Στην κριτική που εγένετο, είπε ένας θεατρικός εκεί που ομίλει ότι, το χαρακτηριστικό είναι τούτο, ότι σε δύσκολη θέση, σε προβληματισμό, δεν έρχονται εκείνοι που μετέρχονται τις διαστροφές, αλλά εκείνοι οι οποίοι κινούνται φυσιολογικά. Δηλαδή φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιέται ο φυσιολογικός άνθρωπος εάν είναι φυσιολογικός. Βλέπετε λοιπόν ότι φθάνουμε σε έσχατες ημέρες που σας είπα, διότι αυτά σε χριστιανικούς λαούς ήτανε κάποτε ακατανόητα. Τα έχουμε βγάλει όλα στο σφυρί. Τα ‘χουμε βγάλει όλα στη δημοσιότητα. Εκείνα που κάποτε ελέγοντο, εγίνοντο πάντοτε. Οι αμαρτίες εγίνοντο πάντοτε. Αλλά υπήρχε η ντροπή. Σήμερα βέβαια έχομε το επιχείρημα ότι είμεθα ειλικρινέστεροι από κάποιες προηγούμενες εποχές, γι΄αυτό τα βγάζουμε στη δημοσιότητα. Δεν είμεθα ειλικρινέστεροι, είμαστε αναιδέστεροι. Η αναίδεια πια επικρατεί στους ανθρώπους και δεν ντρέπονται τίποτε. Είναι εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος στους Φιλιππησίους 3,19 «Καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν». «Η δόξα τους», λέγει, «είναι σε εκείνα που έπρεπε να ντρέπονται. Εκείνοι όμως, σε εκείνα που έπρεπε να ντρέπονται, καυχώνται».

  «Καὶ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῆς ὄνομα γεγραμμένον· μυστήριον, Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς». Στίχος 5. Τι σημαίνει ότι στο μέτωπό της ήταν το όνομά της; Και το όνομά της, μυστήριον. Βαβυλών η μεγάλη, η μάνα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Το όνομα στο μέτωπο. Όλος αυτός ο τίτλος. Δηλαδή περιφραστικό όνομα. Όχι απλώς Ρώμη, Βαβυλών-Ρώμη, αλλά περιφραστικόν· που με την περίφραση του ονόματος δείχνει το περιεχόμενον της γυναικός. Οι πόρνες στη Ρώμη υπεχρεούντο να φέρουν το όνομά τους επάνω στο μέτωπό τους. Όπως ακριβώς 

εγίνετο και με τους δούλους που εδραπέτευον, τους υπεχρέωναν, όταν εσημείωναν δραπέτευσιν, να βάλουν με πυρωμένο σίδερο, εδώ πάνω στο μέτωπό τους το γράμμα F, Fugitivus, που θα πει φυγάς, δραπέτης. Έτσι και οι πόρνες έβαζαν το όνομά τους επάνω στο μέτωπό τους. 

   Είναι γνωστό ότι εάν επιθυμώ να πράξω μία πράξη άτιμη, πρέπει να κρύψω το πρόσωπό μου. Εάν έχω φανερό το πρόσωπό μου, πρέπει να κρύψω την πράξη μου. Αυτό συμβαίνει όταν κάνομε τον καρνάβαλο τις Αποκριές, που ντύνονται οι άνθρωποι μασκαράδες. Μασκαράς θα πει αυτός που βάζει μάσκα. Δηλαδή βάζει προσωπίδα. Προσέξτε, επειδή σε λίγε μέρες, έρχονται, παρακαλώ, οι ημέρες αυτές, είναι ημέρες περισυλλογής και μετανοίας, κι όχι ξεφαντωμάτων, προς Θεού, άνθρωποι που ακούνε λόγο Θεού, δεν πρέπει να πάνε σ΄αυτούς τους τόπους· ούτε σε χορούς, ούτε ακόμη, επιτρέψατέ μου, ούτε σε χορούς σωματείων, εάν υποτεθεί ότι εκεί πέρα υπάρχει η αμαρτία. Για να μην πω ακόμη ότι βάζουν χορούς τα σωματεία επειδή δεν είναι επαρκείς οι Κυριακές, και είναι πολλά τα σωματεία και οι άνθρωποι πολλοί, βάζουν και μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή ακόμη χορούς τέτοιους! Θεός να φυλάξει.

  Λοιπόν, τι θα πει βάζω ένα προσωπείον; Έκρυψα το πρόσωπό μου. Και αφού το

έκρυψα, τότε μπορώ να ανοίξω τον οχετό της καρδιάς μου. Γιατί δεν ντρέπομαι. Το πρόσωπό μου είναι κρυμμένο. Αν πρέπει πάλι να αποκαλύψω το πρόσωπό μου, τότε θα βουλώσω τον οχετό της καρδιάς μου. Βλέπετε πώς κινούμεθα; Έτσι κινούμεθα. Έτσι κινούμεθα, και είναι φανερό αυτό, αυτές τις μέρες που μεταμφιέζονται οι άνθρωποι, για να μην πω ότι μεταμφιεσμένοι βέβαια είναι οι άνθρωποι πάντοτε.

  Ωστόσο, ωστόσο, οι πόρνες γυναίκες στη Ρώμη έβαζαν τον τίτλο τους στο μέτωπό τους και δεν τους ένοιαζε πια τίποτα. Όπως δεν βάζουν βέβαια τίτλο οι δικές μας πόρνες εδώ, αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει κυκλοφορούν κατά ένα τέτοιο τρόπο που ξέρεις ότι αυτή η γυναίκα, την βλέπεις, ταλαίπωρο πλάσμα, ω, ταλαίπωρη γυναίκα, βαφτισμένη, έγινε πια όργανο του σατανά· αυτή η γυναίκα είναι πια θύμα του διαβόλου, θύμα των κακών ανθρώπων, θύμα του εαυτού της… Τη βλέπομε πώς κυκλοφορεί. Δεν ντρέπεται τίποτε. Δεν ντρέπεται τίποτε… Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πλέον εφτάσαμε σε μία κατάσταση πορώσεως της ψυχής, που εκείνο που μας έκανε μέχρι τώρα να ντρεπόμαστε, πια δεν

ντρεπόμαστε. Λέγει ο Αρέθας: «Τό δέ ἐπί τό μέτωπον γεγράφθαι ὃνομα τό ἀνερυθριασμένως δηλοῖ πράττειν τά ἀπαίσια». Τι σημαίνει ότι το όνομα της πόρνης είναι γραμμένο στο μέτωπο; Ότι πλέον πράττει τα απαίσια, τα βρώμικα, τα βδελυκτά, ανερυθρίαστα, δεν κοκκινίζει. Είναι γνωστό ότι το κοκκίνισμα σήμερα θεωρείται μειονέκτημα. Η σύγχρονη παιδαγωγική λέγει: «Μη βοηθάτε το παιδί σας να κοκκινίζει από ντροπή. Είναι κόμπλεξ». Κι όμως οι αρχαίοι Έλληνες είχανε θεοποιήσει, παρακαλώ, την ντροπή· διότι η ντροπή είναι πλέον στολίδι και εις τη γυναίκα και εις τον άνδρα. Και εις τον νέο και εις την νέα. Και εις το παιδί. Και εις τον γέρο άνθρωπο. Αν χάσομε την ντροπή, τότε τα χάσαμε όλα. Η ντροπή είναι κάγκελο που σε βοηθάει να μην διαπράξεις την αμαρτία. Αλλά και να μην τη μεταδώσεις ακόμα, αν υποτεθεί ότι μέσα σου δεν ζεις ενάρετα, αλλά έχεις ντροπή. Σε εμποδίζει να τη μεταδώσεις. Όταν φθάσεις στο σημείο πλέον την ντροπή να τη διώξεις και να αφήνεις τον εαυτόν σου ελεύθερον, οχετό, είσαι πλέον ένα σημείον ηθικής μολύνσεως. Αγαπητοί μου, φθάσαμε σήμερα να λέμε ότι τα παιδιά μας δεν πρέπει να τα μεγαλώνομε με το αίσθημα της ντροπής. Γιατί γίνονται, λέει, κομπλεξικά· γιατί γίνονται παιδιά τα οποία δεν έχουν το θάρρος της ζωής. Σαν να είναι η ντροπή ανασταλτικό στοιχείο της επιτυχίας μας μέσα στη ζωή. Εκεί φθάσαμε, αγαπητοί.

  Πάντως σήμερα η διαφήμιση του κακού, η παρουσίαση της διαστροφής, και η καύχηση, και το παράλογο ακόμη και ο αναρχισμός ακόμη - τι είναι ο αναρχισμός; Ένας παραλογισμός είναι, μία άρνηση κάθε καθιερωμένου. Όλα αυτά, αγαπητοί μου, εδώ βρίσκονται. Στο ότι έφυγε η ντροπή. Αν βλέπουμε μία κοινωνία που φοβόμαστε να περπατήσουμε, που διστάζουμε να μιλήσουμε και λέμε ότι η κοινωνία μας πλέον έγινε μία ζούγκλα, δεν μιλώ για την ελληνική πραγματικότητα, αλλά μιλώ για μια παγκοσμία πραγματικότητα, επειδή το βιβλίον της Αποκαλύψεως δεν κινείται στα όρια της Ελλάδος, αλλά είναι ένα παγκόσμιο βιβλίο, και αυτό να μην το ξεχνάτε ανά πάσα στιγμή. Εγώ μπροστά μου ανά πάσα στιγμή έχω ολόκληρο τον κόσμον. Όλη τη γη μας. Άλλο ότι μερικά πράγματα έχουνε κάτι το ιδιαίτερο σε μας. Όλα αυτά είναι γιατί έφυγε η ντροπή.

  Και τι ήτο γραμμένο στο μέτωπο αυτής της πόρνης γυναικός; Της ανερυθρίαστης, της ξεδιάντροπης, που δεν κοκκινίζει. Μυστήριον. Βαβυλών η μεγάλη. Η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Η έκφρασις «μυστήριον» λέγει πολλά. Όπως όταν καλεί ο άγγελος τον Ιωάννη και του λέγει «Έλα να σου ειπώ το μυστήριον της γυναικός» είναι στον παρακάτω στίχο, στον 7, ίσως εκεί εννοεί το μυστήριον του κακού και της ανομίας. Όπως ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς, Β΄Θεσσαλονικείς 2,7, που αναφέρεται στον Αντίχριστο, λέγει: «Τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας». Όπως δηλαδή η σωτηρία αποτελεί ένα μυστήριο, έτσι και το κακό αποτελεί ένα μυστήριο. Δηλαδή ένα βάθος ανεξιχνίαστο και ακατανόητο. Πράγματι μπορούμε να αντιληφθούμε, να 

αισθανθούμε αυτό το ακατανόητον του μυστηρίου της ανομίας, διότι το να επιμένει μία λογική ύπαρξις, όπως είναι ο διάβολος, ή όπως είναι ο άνθρωπος που γίνεται πλέον τέλειον όργανον του σατανά, το να επιμένει στο κακό όταν βλέπει ότι αναμένεται η αιωνία κόλασις -ο διάβολος γνωρίζει ότι θα πάει στην κόλαση, το ξέρει πολύ καλά, ο διάβολος έχει διαβάσει τα βιβλία όλα της Εκκλησίας μας, τα ΄χει διαβασμένα.

Όταν ήρθε ο Χριστός και έβγαλε τους δαίμονες από τον δαιμονιζόμενον, ζήτησαν και παρεκάλεσαν στους χοίρους να πάνε και όχι στην κόλαση. «Ήρθες να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Α, ώστε λοιπόν πιστεύουν ότι θα βασανισθούν. Μα, βέβαια, το λέγει η Αγία Γραφή: «Τα δαιμόνια πιστεύουσι, και όχι μόνο πιστεύουσι αλλά και φρίττουσι». Πιστεύουν και φρίττουν. Γνωρίζει ο διάβολος ότι θα πάει στην κόλαση. Γιατί όμως δεν μετανοεί; Γιατί δεν αλλάζει; Είναι μυστήριο. Είναι κάτι το ακατανόητο. Το παράλογο.

   Ίσως ακόμη υπό την λέξη «μυστήριον» που προηγείται του όλου περιφραστικού 

ονόματος της πόρνης γυναικός, να θέλει ο ευαγγελιστής Ιωάννης να επιστήσει την προσοχή του αναγνώστου στο περιεχόμενο του ονόματος της πόρνης. Δηλαδή, αν έπρεπε αυτό να το παρουσιάσουμε με μίαν έκφραση προσώπου, θα έπρεπε το πρόσωπον να πάρει ειδικήν στάση, να κάνει ειδικούς μορφασμούς. Αλλά επειδή δεν έχομε το πρόσωπο, βάζει την λέξη «μυστήριον». Κι έτσι ο αναγνώστης ή ο ακροατής να αντιληφθεί ότι εδώ κάτι έχει. Να προσέξει λοιπόν αυτό το σημείο, αφού προτάσσεται η λέξις «μυστήριο».

  Εν συνεχεία χαρακτηρίζεται η γυναίκα «Βαβυλώνα η μεγάλη», η μητέρα «τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς». Εδώ «μητέρα», «η μητέρα», λέει, «των

πορνών», μητέρα σημαίνει μητρόπολις. Δηλαδή μητροπολιτικόν κέντρον. Πόλις κεντρική. Όπως λέμε η Αθήνα είναι μητρόπολις. Είναι μητρόπολις της Ελλάδος. Η πόλις που είναι πάνω από όλες τις πόλεις της Ελλάδος. Γράφει ο Αρέθας -παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο, προσέξτε αυτό το σημείο. Και μάλιστα θα παρακαλέσω να μη με παρεξηγήσετε και να μη με παρανοήσετε. Δεν το λέγω εγώ, το λέγει ο Αρέθας: «Μητέρα δε τῶν πορνῶν καλῶν -δηλαδή καλώντας μητέρα των πορνών ο ιερός Ευαγγελιστής- ἥν ἄν βούλει εἴτε την παλαιάν Ρώμην εἴτε την νέαν». Ξέρετε ποια είναι η νέα. Είναι η Κωνσταντινούπολις. Η νέα Ρώμη. Έτσι ονομάστηκε «νέα Ρώμη». Και ο Αρέθας είναι του 7ου αιώνος. Συνεπώς έχομε όλη τη δόξα της Κωνσταντινουπόλεως. 

Είτε, λέγει, την παλαιάν Ρώμην λογαριάσεις είτε τη νέα, είτε τον καιρόν της επιδημίας του Αντιχρίστου -κάποια πόλη όταν θα ’ρχεται ο Αντίχριστος- οὐκ ἄν ἁμάρτῃς -δεν θα πέφτεις έξω- τοῦ ἀληθοῦς διότι ἀμφότεραι το κράτος ἀνεδέξαντο τῶν ἄλλων πόλεων και ἑκάστη κόρον ἔσχεν τῶν ἁγίων μαρτύρων τοῦ αἵματος». Η καθεμιά από αυτές στάθηκε μητρόπολις και η καθεμιά απ’ αυτές έβαλε τη μετοχή της, τον οβολόν της στο να χυθούν αίματα αγίων.

  Θα μου πείτε: «Η Κωνσταντινούπολις;». Γιατί για τη Ρώμη, δεν τίθεται θέμα. Όλοι 

ξέρομε ότι στάθηκε η μητρόπολις του διωγμού των χριστιανών. Όλοι το ξέρομε. Η νέα Ρώμη; Η Κωνσταντινούπολις; Η Κωνσταντινούπολις εδημιούργησε, αγαπητοί μου, τους ομολογητάς της πίστεως. Ποιους να πρωτοαναφέρω. Ποιους; Να σας αναφέρω τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη; Τον Θεόδωρον τον Γραπτόν; Ποιους να σας πρωτοαναφέρω; Τι βασανιστήρια υπέστησαν από τους αιρετικούς που επεκράτουν εις την Κωνσταντινούπολιν! 

Η παλιά λοιπόν Ρώμη έδωσε το μέτρον της κακίας της· με τους στυγερούς εκείνους εγκληματίας, αυτοκράτοράς της που επολέμησαν την Εκκλησίαν και τους αγίους του Χριστού, και έδωσε όχι μόνο η Ρώμη, αλλά και το imperium, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έδωσε όλον εκείνον τον αριθμόν των εκατομμυρίων μαρτύρων.

   Αλλά, για τη νέα Ρώμη σας εξήγησα. Είναι όλοι εκείνοι που στάθηκαν ομολογηταί της πίστεως εναντίον των αιρέσεων. Πόσες αιρέσεις δεν επεκράτησαν… Και πόσες διώξεις δεν έγιναν εναντίον των αγίων του Θεού, αλλά και των ορθοδόξων. Σας αναφέρω τον Ιερό Χρυσόστομο. Επειδή έλεγε την αλήθεια, εξορίσθη και απέθανε εις την εξορίαν. Εάν αυτό συνέβη εις τον Πατριάρχην, σκεφθείτε παρακάτω τι έχει γίνει... Αλλά και ο Ιουλιανός ο αυτοκράτωρ έδωσε με την παρουσία του μία αναλαμπή αυτής της δυσεβείας που επεκράτησε έστω λίγο στην Κωνσταντινούπολη, έδωσε και αυτός το μέτρο του, όταν επεθύμει να επαναφέρει την ειδωλολατρίαν. Αυτά που σας λέγω, όπως σας τα λέγω, δεν τα αναφέρει μόνο ο Αρέθας, αλλά τα αναφέρει και ο Ανδρέας Καισαρείας. Και αναφέρει ακριβώς και τον Ιουλιανό και τις αιρέσεις κ.τ.λ. Αλλά για να μην σας κουράζω, δεν λέγω την γνώμη του.

  Μετά από την πτώσιν της νέας Ρώμη, ποια διεξεδίκησε τον τίτλον της τρίτης Ρώμης; Ίσως φαίνεται παράξενο. Η Μόσχα. Η ορθόδοξος Μόσχα. Είπε -όχι τώρα, δεν είναι καινούριο, είναι παλιό, από την εποχή των Τσάρων…-· είπε: «Η Κωνσταντινούπολις προς μεγάλη θλίψη της παλαιάς Ρώμης ονομάστηκε νέα Ρώμη. Διότι η παλαιά έπεσε. Έλαμψε η νέα Ρώμη. Η Κωνσταντινούπολις. Τώρα η Κωνσταντινούπολις, η νέα Ρώμη, έπεσε. Είπε η Μόσχα, το πατριαρχείον της Μόσχας, το ορθόδοξο. Έπεσε το 1453. ‘’ Ήρθε η σειρά μας. Να διεκδικήσουμε τον ρόλον της τρίτης Ρώμης’’». Έγινε η Τρίτη Ρώμη η Μόσχα; Έγινε από την άλλη της πλευρά. Από την κακή της πλευρά. Από την πλευρά εκείνη, αγαπητοί μου, που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Είναι η Βαβυλώνα-Ρώμη. Είναι εκείνη η οποία προσέφερε και αυτή, η Τρίτη Ρώμη, τον οβολό της στο αίμα των μαρτύρων και των αγίων του Ιησού Χριστού. Πόσοι δεν εθανατώθησαν ακριβώς διότι επίστευαν εις τον Ιησούν Χριστόν! Ιδού η Τρίτη Ρώμη! Δεν τα λέγω εγώ, τα λέγει η Ιστορία, τα λέγουν οι ερμηνευταί. 

  Ο Ανδρέας σημειώνει: «Θα ακούτε λίγα, θα καταλαβαίνετε πολλά». Εφόσον όλες αυτές οι μητροπόλεις είναι φορείς της αθεΐας, ή της αντιθέσεως, ή των αντιθέων δυνάμεων, όπως θέλετε πάρτε το. Είτε φανερά είτε όχι φανερά, μάλιστα πού εδιάβαζα, ότι η μεγαλύτερη αίρεσις που ενοθεύτηκε το Ευαγγέλιον ήταν ο τρίτος γάμος ενός Βυζαντινού

αυτοκράτορος -συγχωρήσατέ με, αυτή την στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του- ο οποίος εζήτησε να κάνει τρίτον γάμον, και με τον τρίτον γάμον εισήχθη πλέον η νοθεία του Ευαγγελίου. Μέσα σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο. Και αυτά εν Κωνσταντινουπόλει. Μη νομίσετε ότι χαριζόμαστε. Λέμε και τα δικά μας και τα ημέτερά μας, γιατί η Κωνσταντινούπολη είναι δική μας. Μην σας εκπλήσσει το γεγονός ότι εκεί είναι η Αγία Σοφία, ή στη Μόσχα είναι μεγάλοι ναοί. Δεν έχει σημασία, είναι οι αντίθεες δυνάμεις που ενεργούν κατά της Εκκλησίας του Χριστού.

  Γράφει λοιπόν ο Ανδρέας: «Μήτηρ τό τῆς ψυχικῆς πορνείας εἶναι ταύτην διδάσκαλον ταῖς ἀρχομέναις πόλεσι, τάς βδελυκτάς τῷ Θεῷ παρανομίας τίκτουσαν».

Ώστε λοιπόν τι είναι αυτή η μητέρα, η μητρόπολις δηλαδή, η Βαβυλώνα-Ρώμη, που σε κάθε εποχή είναι κάποια πόλις ή κάποιες πόλεις. Είναι το κέντρον απ’ όπου εκπηδούν όλες οι υλιστικές, αμαρτωλές και αθεϊστικές θεωρίες. Όλες εκείνες που αναφέρονται τόσο στην 

κοσμοθεωρία, όσο και στη βιοθεωρία. Τόσο δηλαδή στο να ερμηνεύσεις τη ζωή, το σύμπαν, όσο και το να ερμηνεύσεις τη ζωή, τον βίο. Κοσμοθεωρία και βιοθεωρία. Είναι όροι της φιλοσοφίας αυτοί. Πάντως υπό το όνομα «μητέρα» φανερούται ακόμη το κακό παράδειγμα

της αρχούσης πόλεως προς τις αρχόμενες πόλεις. Αυτές που είναι κάτω από την άρχουσα πόλη την οποία φυσικά σαν μητέρα που λάμπει μιμούνται οι θυγατέρες. Όταν η μεγάλη πόλις προσφέρει τα «φώτα» της, εντός εισαγωγικών, τα «φώτα» της αθεΐας κ.τ.λ., τι θα κάνουν οι μικρότερες πόλεις, παρακαλώ; Πάρτε παράδειγμα την Αθήνα. Όταν η Αθήνα από τα μέσα ενημερώσεως παρουσιάζει όλη τη βρωμιά της, τι θα κάνει η επαρχία; Πέστε μου τι θα κάνει η επαρχία; Οι επαρχιακές πόλεις. Δεν θα μιμηθούν; Αναμφισβήτητα θα μιμηθούν. 

  Γι΄αυτό ,αγαπητοί μου, κάνω μία έκκληση στην αγάπη σας. Θα έλεγα, μη μιμείσθε τις μητροπόλεις του κακού, της διαφθοράς, της απιστίας και της αθεΐας. Μη μιμείσθε. Θα λέγαμε κάτι ακόμη. Όσο στέκεται ακόμα, όσο μπορεί να στέκεται ακόμα η επαρχία, κρατήσατέ την να στέκεται. Και πρέπει να στέκεται η επαρχία. Για να δώσει στοιχεία υγείας σε αυτές τις χαλασμένες πια πόλεις ή στη χαλασμένη μητρόπολη. Μου φαίνεται

πολλές φορές θα ‘χετε ακούσει πολλούς να λέγουν: -«Πού πηγαίνεις; -Στην Αθήνα.- Αα, στη Βαβυλώνα». Υπάρχει κοινή έκφρασις. Γιατί πράγματι έγινε η Αθήνα μία Βαβυλώνα. Όχι από πλευράς πληθυσμού και κινήσεως οχημάτων κ.τ.λ., από πλευράς πλέον βρωμιάς.

  «Καὶ εἶδον τὴν γυναῖκα μεθύουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων καὶ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων Ἰησοῦ. καὶ ἐθαύμασα ἰδὼν αὐτὴν θαῦμα μέγα». «Είδα τη γυναίκα να μεθά από το αίμα των αγίων και από το αίμα των μαρτύρων του Ιησού, και απόρησα μεγάλη απορία». Πράγματι στα τόσα ανομήματά της, αυτή η πόλις Ρώμη-Βαβυλών, πάντα σύμβολο, εξηγήσαμε, σήμερα είναι αυτή η πόλις, αύριο είναι εκείνη η πόλις, εξηγήσαμε σε Ανατολή και Δύση· μέχρι τώρα σας έχω πει για τη Δύση, τώρα σας λέγω και για την Ανατολή- σε όλα αυτά τα ανομήματά της λοιπόν αυτή η Ρώμη-Βαβυλών προσθέτει και τούτο: τον διωγμό και τον φόνο των Χριστιανών. Από εδώ βλέπει κανείς ότι, κατά αποδεικτικότατον τρόπον, ότι πρόκειται περί της αρχαίας Ρώμης σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή που εγράφετο το βιβλίον της Αποκαλύψεως. Διότι ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν γράφει το βιβλίο της Αποκαλύψεως, μπροστά του έχει τους διωγμούς της συγκεκριμένης ιστορικής Ρώμης. «Αίμα αγίων και μαρτύρων», που λέγει, είναι σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν». Σας το λέγω κι αυτό να το ξέρετε.

  Πάντως είναι χαρακτηριστική αυτή η λέξις που λέγει ότι «ἡ πόρνη ἣτο μεθύουσα ἀπό τό αἶμα τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων της». Ήτο μεθύουσα από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων. Τι σημαίνει «μεθύουσα»; Δηλαδή μεθούσε. Όπως ξέρετε, εγκληματίες, σε κάποιες στιγμές του εγκληματικού των πάθους, όταν μέσα τους αισθάνονται την ανάγκη-περίεργο πράγμα- να σκοτώσουν, δηλαδή αισθάνονται τη δίψα και τη μέθη του

αίματος, το βλέπετε να το κάνουν αυτό χωρίς να χορταίνουν. Να σφάξουν, να σφάξουν, με συγχωρείτε για την εικόνα που σας λέγω, ξέρω ότι είναι αποκρουστική, ε, λοιπόν σ’ αυτό το αποκρουστικό θέαμα στέκεται ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν βλέπει την πόρνη γυναίκα να πίνει από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων. Και να μεθά… Να ηδονίζεται από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων. Θυμηθείτε στην αρχαία Ρώμη. Όταν ο Νέρων επασσάλωνε τους Χριστιανούς, τους έβαζε σε πασσάλους μέσα στους ανακτορικούς κήπους, τους

άλειβαν με πίσσα και με λίπη και το βράδυ τους έβαζαν φωτιά για να φωτίσουν οι κήποι και να απολαμβάνει τους περιπάτους του ο Νέρων… Φρικώδης κατάστασις. Φρικώδης..!.

Μπροστά λοιπόν σ’ αυτό το θέαμα ο ιερός Ευαγγελιστής που είναι μία λεπτή φύσις και πνευματική φύσις, απορεί, εκπλήσσεται!

  «Καὶ εἶπέ μοι ὁ ἄγγελος· διατί ἐθαύμασας; -Και μου είπε ο άγγελος: ‘’Γιατί απόρησες;’’- Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν, τοῦ ἔχοντος τὰς ἑπτὰ κεφαλὰς καὶ τὰ δέκα κέρατα».

  Εδώ προπαρασκευάζεται με την ερώτηση που κάνει ο άγγελος, το έδαφος, δια την παρακάτω ερμηνεία, διότι δεν περιμένει να του απαντήσει τίποτα ο Ιωάννης, προχωρεί κατευθείαν ο άγγελος και του λέγει: «Γιατί απορείς; Εγώ θα σου εξηγήσω το μυστήριον αυτής της γυναικός και του θηρίου που την βαστάζει, που έχει τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα».

  Εδώ γίνεται πρώτα η ερμηνεία, πάντα από τον άγγελο τώρα, πρώτα η ερμηνεία του οράματος του θηρίου. Και μετά της γυναικός. Αλλά πριν προχωρήσουμε, πρέπει να σας σημειώσω ότι, παρότι ο άγγελος έρχεται να ερμηνεύσει το όραμα εις τον έκπληκτον Ιωάννην, τουλάχιστον για μας, δεν λέμε για τον Ιωάννη, η ερμηνεία που κάνει ο άγγελος, μάλλον συσκοτίζει τα πράγματα, διότι θέτει περιορισμούς. Θα το δείτε αυτό στη συνέχεια. Θέτει περιορισμούς, που ενώ πάμε να εξηγήσουμε το πράγμα έτσι, έρχεται να βάλει κάτι άλλο που κατόπιν λέμε: «Δεν θα πρέπει να είναι αυτό». Και συσκοτίζεται η ερμηνεία. Αντί δηλαδή να αποκαλυφθεί, μάλλον καλύπτεται. Είναι η γενική αυτή αρχή που σας είπα

τουλάχιστον ως προς εμάς· διότι πιθανότατα ο άγγελος ηρμήνευσε στον ιερό Ευαγγελιστή τα πράγματα σαφώς. Αλλά δι’ ευνοήτους λόγους που σας έλεγα και την περασμένη φορά, ο ιερός Ευαγγελιστής συσκοτίζει την ερμηνεία που του κάνει ο άγγελος δια να μην διωχθεί η Εκκλησία περισσότερο. Εάν υποτεθεί ότι θα απεκαλύπτετο ποια είναι αυτή η βρωμερή πόλις και το βρωμερό Imperium. Αυτή η βρωμερή ρωμαϊκή αυτοκρατορία που επότισε τους λαούς της γης με την καισαρολατρία της και την ειδωλολατρία της. Καταλαβαίνετε. Ευνόητοι λόγοι. Συσκοτίζει λοιπόν ο ιερός Ευαγγελιστής. Ο ίδιος όμως πρέπει να γνωρίζει πολλά. Ό,τι ακριβώς συνέβη και με τον Δανιήλ.

  Υπάρχουν προφητείες, αγαπητοί μου, που ο Θεός τις αποκαλύπτει και είναι μόνο δια τον προφήτην. Μόνο. Δεν είναι για να δημοσιευθούν. Και άλλες δημοσιεύονται. Σε τούτο ο Θεός λέγει τι θα δημοσιεύσεις, θα κάνεις κοινό εις την Εκκλησία, και τι δεν θα δημοσιεύσεις. Εντούτοις, θα προσπαθήσουμε όπως τα πράγματα παρουσιάζονται, ό,τι μπορούμε να ειπούμε, μην περιμένετε όμως πολλά πράγματα, από αυτά που θα πούμε.

  Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι εδώ το θηρίο, όπως ερμηνεύει παρακάτω, έχει τέσσερα χαρακτηριστικά. Ακούσατέ τα: «Τὸ θηρίον ὃ εἶδες, ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν». «Το θηρίο που είδες υπήρχε και δεν υπάρχει. Και πρόκειται να ξανάρθει από την άβυσσον και θα ξαναπάει στην απώλεια». Συνεπώς, να τα τέσσερα χαρακτηριστικά. Υπήρχε, τώρα δεν υπάρχει, θα ξανάρθει, θα ξαναπάει όμως πίσω στην απώλεια. Τέσσερα χαρακτηριστικά. Γι΄αυτό το

κόκκινο θηρίο. Για το θηρίο, υπάρχει ακόμα η ιστορική ερμηνεία, δηλαδή τώρα κάνομε ερμηνεία της ερμηνείας. Ερμηνεία της ερμηνείας του αγγέλου. Εκεί είναι η δυσκολία. Υπάρχει δια το θηρίον η ιστορική ερμηνεία που περιορίζεται στην κατάσταση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Υπάρχει και η εσχατολογική ερμηνεία· που περιορίζει τα γνωρίσματα αυτά στους εσχάτους χρόνους. Αυτήν την εσχατολογική ερμηνεία την εισηγείται ο άγιος Ειρηναίος, επίσκοπος Λυώνος. Δηλαδή η ιστορική είναι πώς βλέπω τα πράγματα μέσα στην Ιστορία, όταν γράφτηκε το βιβλίον της Αποκαλύψεως. Πώς βλέπω τη Ρώμη. Την ιστορική Ρώμη. Ο Ειρηναίος λέγει: «Δεν αναφέρονται τόσο στην ιστορική Ρώμη, όσο σε εκείνα που θα συμβούν εις τα έσχατα της Ιστορίας». Υπάρχουν πάρα πολλές γνώμες και θεωρίες γύρω από την ερμηνεία αυτή. Του «ήταν», «δεν είναι», «θα είναι», «πηγαίνει στην απώλεια». Ο Ανδρέας και ο Αρέθας θεωρούν υπό το θηρίον, τον σατανάν. Ή την ενέργεια του σατανά εις τον κόσμον. Επιτρέψατε να πάρομε τη γνώμη των δύο αυτών, του

Ανδρέου και του Αρέθα, διότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα, είναι αξιοπρόσεκτη. Και θα δούμε μετά, αν μπορούμε να δούμε σε μία μικτή, θα λέγαμε, ερμηνεία, τα πράγματα.

  «Τοῦτο τό θηρίον, ὁ σατανάς ἐστίν· ὃς αποκτανθείς τῷ τοῦ Χριστοῦ σταυρῷ,

πάλιν ἐπί συντελείᾳ ἀναζῆν λέγεται, ἐνεργῶν ἐν σημείοις καί τέρασι πλάνης, διά τοῦ Ἀντιχρίστου τήν τοῦ σταυροῦ ἂρνησιν». Μία σύντομη μετάφραση: «Αυτό το θηρίο είναι ο σατανάς· ο οποίος απεκτάνθη. Εφονεύθη με την δύναμη του σταυρού του Χριστού». Όχι

εκμηδενίστηκε, γιατί ο διάβολος δεν εκμηδενίζεται, δεν πηγαίνει στην ανυπαρξία, αλλά με τη δύναμη του σταυρού του Χριστού παρουσιάζεται ως φονευμένος, σκοτωμένος. Πάλι όταν θα ‘ρθει στο τέλος της Ιστορίας, τότε θα επανέλθει και θα ενεργεί με σημεία και τέρατα πλάνης δια του Αντιχρίστου, σημειώνοντας την άρνησιν του σταυρού του Χριστού, με τον οποίον σταυρόν εθανατώθηκε. Δηλαδή, εξηγεί ο Ανδρέας: «Διά τοῦτο ἦν μεν και ἴσχυε». Προ του Σταυρού. Πριν έλθει δηλαδή ο Χριστός στον κόσμον, τότε ίσχυε διά της 

ειδωλολατρίας. Υπογραμμίστε αυτό. Έχω κάτι να σας πω σπουδαίο. Ίσχυε δια της

ειδωλολατρίας. Και αυτό το σπουδαίο ίσως να μην το πούμε απόψε γιατί ήδη τελειώνει η ώρα. Είναι σπουδαίο. Ίσχυε λοιπόν ο διάβολος διά της ειδωλολατρίας. Προ του Σταυρού.

  «Οὐκ ἐστι δε, μετά το σωτήριον πάθος ἐκνευρωθείς, και τῆς ἐξουσίας αὐτοῦ ἐξωσθείς, ἦν κατά τῶν ἐθνῶν διά τῆς εἰδωλολατρίας ἐκέκτητο». Ήρθε ο Χριστός, τον απονεύρωσε τον διάβολο. Διότι άρχισε να φυγαδεύεται πλέον η ειδωλολατρία και να κηρύσσεται το Ευαγγέλιον. Έγινε ο κόσμος χριστιανικός. Ο τότε γνωστός κόσμος. Συνεπώς υπήρχε, τώρα δεν υπάρχει το θηρίον, υπήρχε προ του σταυρού, τώρα δεν υπάρχει.

  «Παρέσται δέ ἐν τῇ συντελεία, κατά τόν τρόπον ὃν εἰρήκαμεν». Το «παρέσται» είναι του πάρειμι. Θα είναι παρών. Είναι μέλλων του πάρειμι. Θα είναι παρών δε εις το τέλος της Ιστορίας. Με τον τρόπο που είπαμε. Λέγει ο άγιος Ανδρέας: «Ἒνθεν γάρ ὁ Ἀντίχριστος τόν Σατανᾶν ἐν ἑαυτῷ φέρων -αυτός ο Αντίχριστος που θα φέρει τον διάβολο μέσα του- ἐπ’ ὀλέθρῳ ἀνθρώπων παραγίνεται, ὀδεύων εἰς ἀπώλειαν ἐν τῷ αἰώνι τῷ μέλλοντι». Και επειδή όταν θα έλθει, θα πλανήσει την οικουμένην ο διάβολος και ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης, οδεύουν εις την αιωνία κόλαση. Εις την απώλεια. Να λοιπόν το θηρίον. Ήτο προ του Σταυρού, δεν υπάρχει τώρα γιατί κηρύσσεται το Ευαγγέλιον, θα ξανάρθει πάλι να ταράξει τον κόσμον με καινούρια ειδωλολατρία. Και τότε πηγαίνει στην απώλεια. Το τέταρτο χαρακτηριστικό. Αυτήν την ερμηνεία, όπως είδατε, την κάνει ο Ανδρέας και ο Αρέθας.

   Εις την άποψιν αυτή του Ανδρέου μπορεί να συνδυαστεί και η ιστορική ερμηνεία ως εξής: Στην αρχαιότητα βασιλεύς και βασιλεία ήσαν έννοιες που εταυτίζοντο. Εάν η γυναίκα είναι η Βαβυλώνα-Ρώμη, δηλαδή η ιστορική Ρώμη, τότε το θηρίον, όπως λέγαμε και την περασμένη φορά, κατά την ιστορική ερμηνεία, είναι το Imperium, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η δύναμίς του ίσχυε προ Χριστού διότι ενήργει ο σατανάς εις την Ρωμαϊκήν αυτοκρατορίαν διά της ειδωλολατρίας. Με την γέννηση του Χριστού υπέστη ύφεση η δύναμις του σατανά, διότι περιορίστηκε η ειδωλολατρία, που λέγαμε προηγουμένως. Εις το πρόσωπον όμως του Νέρωνος, που είναι ο τύπος του Αντιχρίστου, ιστορική ερμηνεία τώρα, που καταδιώκει τους Χριστιανούς και είναι ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, που εξαπέλυσε διωγμό εναντίον των Χριστιανών, αναβιεί το θηρίον ανερχόμενον από την άβυσσον. Ξαναζεί το θηρίο. Αποκορύφωμα όμως αυτού του θηρίου, του Νέρωνος, θα είναι ο ιστορικός Αντίχριστος, ο οποίος και θα πέσει οριστικώς και θα οδηγηθεί εις την απώλειαν. Αυτός είναι ένας συνδυασμός ιστορικής και εσχατολογικής ερμηνείας.

   «Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ

τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν, καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται». Α, το τέταρτον δεν το βλέπουν. «Και τότε», λέγει, «αυτοί που κατοικούν στη γη, θα απορήσουν». Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που το όνομά τους δεν γράφτηκε στο βιβλίο της ζωής. Ότι το θηρίον ήτο, δεν υπάρχει και θα ξαναϋπάρξει. Το τέταρτο; Η απώλεια; Αυτό δεν το βλέπουν. Έχει σημασία αυτό, αγαπητοί μου. Αυτό το τέταρτο το βλέπουνε μόνο οι πιστοί. Αυτοί που βλέπουν μόνο τα τρία είναι οι άνθρωποι που δεν γράφτηκε το όνομά τους εις το βιβλίο της ζωής. Το λέγει σαφώς εδώ. Δεν γράφτηκε το όνομά τους στο βιβλίο της ζωής. Είναι εκείνοι που αγαπούν να ζουν στη σκιά του σατανά και ουδέποτε με την προαίρεσή τους δεν θέλησαν να υποταχθούν εις τον Χριστόν. Ουδέποτε. Είναι η πνευματική γενεά του Κάιν· που πάντοτε θέλουν να ορθολογίζουν, μόνο και μόνο γιατί έτσι θέλουν. Να ορθολογίζουν. Γι’ αυτούς η μετάνοια είναι άγνωστος χώρα, ή μάλλον είναι μία γελοιότης η μετάνοια γι’ αυτούς, που δήθεν τάχα εξαθλιώνει τον άνθρωπο και τον κάνει ταπεινό και κακομοίρη. Έτσι τον νομίζουν. Είναι οι ερασταί της ειδωλολατρίας. Αυτό είναι το σημείο που θα ΄θελα να σας πω. Είναι οι ερασταί της ειδωλολατρίας, την οποία ειδωλολατρία υπηρετεί ο διάβολος. Η ειδωλολατρία

όμως με την παρουσία του Χριστού εξησθένησε· αλλά δεν εξαλείφθηκε. Θα το πω άλλη μία φορά. Εξησθένησε αλλά δεν εξαλείφθηκε, η ειδωλολατρία ποτέ από το πρόσωπο της γης. Και δη από τους χριστιανικούς λαούς. Ποτέ! Είναι το θηρίον λοιπόν που υπήρξε και δεν υπάρχει τώρα. Αλλά αυτοί όμως είναι οι αιώνιοι ερασταί της ειδωλολατρίας, που αυτοί οι ίδιοι γίνονται το έδαφος να επανέλθει η ενέργεια του σατανά επάνω στη γη. Με το να αγαπούν την ειδωλολατρία. Συνεπώς αυτοί είναι το «Καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου». Οι ίδιοι αυτοί οι ερασταί της ειδωλολατρίας θα θαυμάσουν και θα απορήσουν, πώς, ενώ είχε πεθάνει η ειδωλολατρία, η μεγάλη τους αγάπη, πώς τώρα πάλι ξαναζεί.

  Αλλά ιστορικά, μετά Χριστόν, το θέμα, το πώς δηλαδή άρχισε να ξαναζεί η ειδωλολατρία μέσα σε έδαφος χριστιανικό, αυτό είναι το μεγάλο θέμα, αγαπητοί μου, το οποίον θα πρέπει ιδιαιτέρως να προσέξουμε, γιατί το έδαφος αυτό υπάρχει και το οποίο πρώτα ο Θεός, θα αναλύσομε την ερχομένη Κυριακή.

68η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης

« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ πτῶσις τῆς ταλαντιαίας χαλάζης. Ἡ πόρνη γυναῖκα ἡ καθημένη ἐπί τοῦ κοκκίνου θηρίου.

†. Όπως θα ενθυμείσθε, είχαμε αναφερθεί εις την τελευταίαν πληγήν, την εβδόμην πληγήν, που ο άγγελος εξέχεε την φιάλην του, κι έγιναν μετεωρολογικά και γεωλογικά φαινόμενα. Πάντως, το κέντρον, θα λέγαμε, της τιμωρίας βρίσκεται εις τα γεωλογικά φαινόμενα με έναν σεισμόν φοβερόν. Τέτοιον σεισμόν που δεν έγινε ποτέ αφότου ο άνθρωπος κατοίκησε επάνω εις την γην. Έτσι γράφει το ιερό κείμενο.

 Αλλά «καί χάλαζα μεγάλη ὡς ταλαντιαία καταβαίνει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους· καὶ ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν ἐκ τῆς πληγῆς τῆς χαλάζης, ὅτι μεγάλη ἐστὶν αὕτη σφόδρα». Το συμπλήρωμα του σεισμού, όπως βλέπετε, είναι η πτώσις ασυνήθους σε μέγεθος χαλάζης. Έχει συμβεί πολλές φορές, όταν σημειώνεται σεισμός, να γίνεται ταυτοχρόνως μια κατακλυσμιαία βροχή, η οποία συμπληρώνει τη συμφορά στον χώρο που έγινε ο σεισμός και γίνεται αληθινή κόλασις. Όταν με τον σεισμό γίνει πλημμύρα, βροχή, ή φοβερή κακοκαιρία. Εδώ, έχομε την πτώσιν χαλάζης, που είναι τόσο μεγάλου μεγέθους ώστε να είναι ταλαντιαία, όπως θα ιδούμε.

  Αυτό το σημείο της εβδόμης πληγής, θυμίζει την έβδομη αιγυπτιακή πληγή και εν μέρει και την πληγή του πρώτου σαλπίσματος που είχαμε δει εκεί. Πάντως χαρακτηριστικό της πληγής είναι ότι η χάλαζα δεν είναι συνηθισμένου μεγέθους, ως μερική πληγή που είδαμε, τόσο στην Αιγυπτιακή, όσο και εις την πληγήν του πρώτου σαλπίσματος. Αλλά είναι ταλαντιαία. Δηλαδή βάρους όσο ένα τάλαντο. Και το τάλαντο, αν είναι αργυρούν, είναι 42 κιλά! Ίσως θα ρωτούσατε, από φυσικής πλευράς είναι δυνατόν να γίνει ένα τόσο χοντρό χαλάζι; Μα, οπωσδήποτε εδώ είναι το εξαιρετικόν, ότι ενώ στις προηγούμενες πληγές, την αιγυπτιακή και ό,τι αναφέρει το βιβλίο της Αποκαλύψεως είναι συνηθισμένο χαλάζι, εδώ δίδει τούτο το χαρακτηριστικό, ότι είναι ασυνήθους μεγέθους. Βεβαίως μπορεί να γίνει. Ποτέ έχει γίνει τέτοιο χαλάζι; Ασφαλώς όχι. Ενθυμείται κανείς στην Ιστορία να ‘γινε χαλάζι 40 κιλά; Να είναι πάγος, να πέφτουν δηλαδή τόσο χονδρά κομμάτια 

παγωμένου νερού, που να ζυγίζει το ένα 42 κιλά; Όχι. Αλλά φανερώνει όμως, αγαπητοί μου, την οργή του Θεού στα έσχατα πια, όταν αυτός ο κόσμος επιμένει να αποστατεί από τον Θεό. Πάντως ένας κόσμος που δεν μετανοεί, αλλά επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια, τότε επαναλαμβάνεται και εκείνη η θλιβερά επωδός της βλασφημίας, ένεκα του μεγέθους της πληγής. Δηλαδή τι έκανε ο κόσμος όταν με τον σεισμό δέχθηκε και το βαρύ αυτό χαλάζι; «Καὶ ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν ἐκ τῆς πληγῆς τῆς χαλάζης, ὅτι μεγάλη ἐστὶν αὕτη σφόδρα». Ότι είναι πάρα πολύ μεγάλη αυτή η πληγή.

  Τι εκφράζει του ότι οι άνθρωποι εβλασφήμησαν; Αυτό εκφράζει πλέον την πόρωσιν των ανθρώπων, χωρίς περιθώρια μετανοίας. Πλέον ο κόσμος, διότι είναι η τελευταία πληγή, 

θα παραδοθεί εις τον όλεθρον, όπως και εις την εποχήν του Νώε και εις την εποχή του Λωτ. Όταν οι δύο άγγελοι επεσκέφθησαν τον Λωτ, δεν έμεναν πλέον περιθώρια. Η τελευταία πράξις των ήταν όταν είδαν αυτούς τους νέους άνδρας να πηγαίνουν στο σπίτι του Λωτ -για να φιλοξενηθούν φυσικά-, και σε λίγο να μαζεύεται όλη η πόλις –φρικώδες- από μικρού έως μεγάλου, έτσι λέει το ιερόν κείμενον, και να χτυπούν την πόρτα του Λωτ και να του λέγουν: «Δώσ’ μας αυτούς τους δυο νέους» –ευσχήμως η Αγία Γραφή δεν αναφέρει την φράση- «για να γλεντήσουμε μαζί τους ομοφυλοφιλικώς». Και φθάνει ο 

άνθρωπος αυτός να λέγει: «Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ…». «Όχι, δώσε μας». «Σας παρακαλώ, τους ανθρώπους που φιλοξενώ κάτω από τα κεραμίδια μου, δεν επιτρέπεται να γίνει αυτό!». «Άντε φύγε από δω», του λένε, «εσύ είσαι πάροικος και παρεπίδημος και ήρθες να μας κάνεις τον έξυπνο στην πόλη μας;». Και λέγει ο Λωτ, πιστεύοντας στη φιλοξενία; «Έχω δύο κόρες. Παρθένους. Να σας δώσω τις κόρες μου. Να κάνετε ό,τι θέλετε». Δίνει τις κόρες του. «Όχι», λέγει, «θα μας δώσεις αυτούς». Τι σημαίνει αυτό; Το κακό έφθασε να ξεχειλίσει πλέον. Είδατε μέγεθος αμαρτίας; 

 Και όταν επατάχθησαν, χτυπήθηκαν με αορασίαν, δεν έβλεπαν το σπίτι του Λωτ, δεν έβλεπαν και την πόρτα. Ήσαν εις τύπον της Αγίας Τριάδος οι δύο άγγελοι, ε; Το ξέρετε αυτό από την Αγία Γραφή, από την Γένεση. Τότε λέγουν οι δύο άγγελοι: «Ετοιμάσου, Λωτ. Η περιοχή καταστρέφεται». Δεν έμεναν πλέον περιθώρια. Με την ανατολήν του ηλίου 

επυρπολήθησαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Δεν σώθηκε καμία ψυχή από κείνους τους φοβερά αμαρτωλούς ανθρώπους. Και εν παρόδω σας λέγω -γιατί μόλις διάβαζα τελευταία, τώρα υπερβολικό; Όπως θέλετε πάρτε το, αλλά δείχνει παρά ταύτα το μέγεθος του κακού- ότι ο μισός πληθυσμός της Αγγλίας είναι ομοφυλόφιλοι. Έτσι εν παρόδω σας το λέγω, μια που ανέφερα το παράδειγμα.

  Αγαπητοί μου, λέγει ο άγιος Ιερώνυμος. Ίσως το παίρνει από αυτό το σημείο των Σοδόμων. Όταν η αμαρτία αυτή θα ‘χει γίνει πολλή επάνω στη γη, τότε θα έλθει το τέλος του κόσμου. Θα είναι η αμαρτία εκείνη που δεν θα την ανέχεται πλέον ο ουρανός. Ξέρετε πώς το λέγει αυτό η Αγία Γραφή; Ακούστε πώς το λέγει: Οι τρεις που επισκέπτονται εις τύπον της Αγίας Τριάδος, δηλαδή ο άγιος Τριαδικός Θεός, του Αβραάμ, λέγουν: «Θα 

επισκεφθώ κάτω να δω στα Σόδομα άραγε είναι αλήθεια εκείνο το οποίο έφθασε στον ουρανό;». Ποιο; Εδώ είναι μία ανθρωπομορφική έκφρασις, που όπως λέμε για κάτι το απίστευτο. «Άραγε είναι αλήθεια; Πάω να δω με τα μάτια μου! Γιατί έφθασε η είδηση στον ουρανό και κατέβηκα να δω τι γίνεται». Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Ο Θεός ξέρει. Αλλά δείχνει με τον τρόπον αυτόν, το μέγεθος, το ακατανόητον μέγεθος της αμαρτίας. Της διαστροφής. Και σήμερα, αγαπητοί μου, έχομε φθάσει στο σημείο αυτό. Ε, πέστε μου, ζούμε ή δεν ζούμε έσχατες ημέρες; Γι’ αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι όταν φθάσουν στο βάθος των κακών, όπως λέγει, ο ασεβής όταν φθάσει εις βάθος κακών περιφρονεί, τότε δεν υπάρχει πλέον μετάνοια. Έχουν εξαντληθεί όλα τα όρια της μετανοίας. Υπάρχει η πόρωση.

  Και έτσι, αγαπητοί μου, τελειώνοντας και η εβδόμη πληγή, ο κόσμος παραδίδεται πλέον εις την κρίσιν. Εκείνο που έχω να σας πω και που πάντα θα σας το λέγω, είναι ότι σε μας δεν μένει παρά η μετάνοια. Και να δημιουργούμε πάντοτε κλίμα μετανοίας, ώστε να διατηρούμε μίαν ευαισθησίαν στην αμαρτία. Όταν, ξέρετε, χρονίζει μία κατάσταση, τότε δεν υπάρχει πλέον ευαισθησία. Αρχίζομε δηλαδή να σκληραίνομε μέσα μας και να μην μας δημιουργεί έτσι το πράγμα ενδιαφέρον. Θα πρέπει πάντοτε να μετανοούμε. Μέρα νύχτα να βάζομε αρχή μετανοίας. Μέρα νύχτα. Ώστε να διατηρούμε αυτήν την ευαισθησίαν, για να 

μη φθάσουμε εις την πόρωσιν, και όταν ο Θεός δίδει μία πληγή, φθάσομε εις εκείνο το θλιβερό φαινόμενο, αντί να μετανοήσουμε, αναισθητούντες να βλασφημήσουμε.

 Εδώ τελειώνει το 16ο

κεφάλαιο και συν Θεώ εισερχόμεθα εις το 17ον κεφάλαιον.

   Εις το 17ον κεφάλαιον περιγράφεται λεπτομερώς η προαναγγελθείσα κρίσις, εκείνη που ήδη εσημειώθη στο 14ον και εις το 16ον κεφάλαιον και η καταστροφή πλέον της αντιχριστιανικής αυτοκρατορίας στο πρόσωπο της Βαβυλώνος-Ρώμης. Έτσι εις τους επομένους στίχους που θα δούμε, κυρίως εικονίζεται η σχέση της Βαβυλώνος-Ρώμης ως προς το θηρίον. Και εις το επόμενον κεφάλαιον η κρίσις της Βαβυλώνος-Ρώμης και η 

καταστροφή της. Αυτή η σχέση της Βαβυλώνος-Ρώμης ως προς το θηρίον, ακούσατέ την. Θα σας διαβάσω λίγο, κάπως εκτεταμένη την περικοπή, βέβαια δεν θα αναλυθεί σήμερα ολόκληρη, για να πάρετε μία εικόνα. 

 «Καί ἦλθεν εἷς ἐκ τῶν ἑπτὰ ἀγγέλων τῶν ἐχόντων τὰς ἑπτὰ φιάλας, καὶ ἐλάλησε μετ᾿ ἐμοῦ λέγων· δεῦρο δείξω σοι τὸ κρῖμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης τῆς καθημένης ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν, μεθ᾿ ἧς ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας αὐτῆς. Καὶ ἀπήνεγκέ με εἰς ἔρημον ἐν πνεύματι. Καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα. Καὶ ἡ γυνὴ ἦν περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ἔχουσα ποτήριον χρυσοῦν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, γέμον βδελυγμάτων, καὶ τὰ ἀκάθαρτα 

τῆς πορνείας τῆς γῆς, καὶ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῆς ὄνομα γεγραμμένον· μυστήριον, 

Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς. Καὶ εἶδον τὴν γυναῖκα μεθύουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων καὶ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων ᾿Ἰησοῦ. Καὶ ἐθαύμασα ἰδὼν αὐτὴν θαῦμα μέγα».

 «Και ήλθε ένας εκ των επτά αγγέλων που είχαν τις επτά φιάλες. Και εξέχεεν τις 

φιάλες με τις αντίστοιχες πληγές. Και μου είπε: ‘’ Έλα να σου δείξω την καταδίκην της πόρνης της μεγάλης, που κάθεται πάνω στα πολλά νερά, που μαζί της πόρνευσαν οι βασιλείς της γης και μέθυσαν αυτοί που κατοικούν την γη από το κρασί της πορνείας της». Οι δύο αυτοί στίχοι αποτελούν την επιγραφήν ή το προοίμιον των όσων θα περιγραφούν εις το 17ον και εις το 18ον κεφάλαιον. Και εις μεν το 17ον ,σας είπα, αναφέρεται η σχέσις της Βαβυλώνος με το θηρίον, εις δε το 18ον η καταδίκη της.  «Καί ἦλθεν». Ποιος; Ένας από τους επτά αγγέλους, εκ του ουρανού. Αυτοί που εξέχεον τις φιάλες των, όπως σας είπα. Γιατί ένας από αυτούς τους αγγέλους, και όχι κάποιος άγγελος; Ίσως η παρουσία του αγγέλου από την επτάδα που ανεφέρθησαν στις επτά πληγές, να θέλει να συνδέσει τα προηγούμενα με τα επόμενα, για να δείξει μία οργανική ενότητα ανάμεσα στις πληγές, τις επτά τελευταίες πληγές και της επερχομένης 

κρίσεως.

  Και τότε λέγει ο άγγελος: «Δεῦρο δείξω σοι». «Έλα να σου δείξω πού να έλθεις. Έλα να σου δείξω εις την έρημο». Όπου εκεί εβρέθη ἐν πνεύματι ο ιερός Ευαγγελιστής. 

«Έλα να σου δείξω ’’τὸ κρῖμα’’». Είναι η κρίσις· στην οποία έρχεται η μεγάλη αυτή πόρνη που επόρνευσε όλα τα έθνη της γης και τώρα για να κριθεί. «Έλα να σου δείξω τὸ κρῖμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης». Ιστορικά είναι η Βαβυλών-Ρώμη, που πολλές φορές έχουμε πει· έπειτα όμως, μπορούμε να ειπούμε ότι μέχρι συντελείας της ιστορίας είναι κάθε αντιχριστιανική πρωτεύουσα και αρχή· μένω στο «πρωτεύουσα»· υπογραμμίζω αυτό. Το λέγει εξάλλου και ο Μπρατσιώτης στο Υπόμνημά του· «πρωτεύουσα και αρχή». Το 

υπογραμμίζω. Έχει σημασία.

 Χαρακτηρίζεται δε ως πόρνη η Βαβυλών-Ρώμη, όπως λέγει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, 18ος αιών, διότι «καταλιποῦσα τόν τρισυπόστατον Θεόν, τόν γνήσιον αὐτῆς ἄνδρα, τόν ἐνιέντα αὐτῇ σπέρματα γνώσεως καί συζευχθεῖσα τῷ ἀλλοτρίῳ διαβόλῳ καί οἰκειωθεῖσα αὐτῷ καί θεοπρεπῆ λατρείαν αὐτῷ προσαγαγοῦσα». Άφησε τον Θεό και προσοικειώθηκε στον διάβολο, και προσέφερε θυσία αντί στον Θεό, στον διάβολο. Είναι δηλαδή το φαινόμενο της αποστασίας. Εξάλλου ο χαρακτηρισμός «πόρνη» αυτό σημαίνει. Πόλις-πόρνη. Όχι ότι έχει μέσα πόρνες γυναίκες. Άλλη παράγραφος αυτό. Αλλά ο 

χαρακτηρισμός της πόρνης-πόλεως αποδίδεται και από τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, όπως επί παραδείγματι ο Ησαΐας αναφέρει την Τύρον «πόρνην πόλιν» και ο Ναούμ τη Νινευί. Αλλά πολλάκις και η Ιερουσαλήμ αναφέρεται πόλις-πόρνη. Επειδή εγκατέλειπε τον Θεόν τον ζώντα. Τον αληθινόν Θεόν. Άρα πρόκειται περί πνευματικής πορνείας. Δηλαδή περί αποστασίας. Εξάλλου Αυτός ο Κύριός μας ο Ίδιος εχαρακτήρισε την γενεά Του μοιχαλίδα. Γιατί την χαρακτήρισε; Ακριβώς για να εκφράσει την απομάκρυνση του λαού του Θεού από τον Θεό. Πρόκειται λοιπόν περί πνευματικής πορνείας. Περί αποστασίας.

  Η πόρνη λοιπόν αυτή η μεγάλη, κάθεται επάνω σε ύδατα πολλά. «Τῆς καθημένης ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν». Ο χαρακτηρισμός εκφράζει την ιστορικήν Βαβυλώνα. Ότι κάθεται αυτή η πόλις επάνω σε πολλά νερά. Λόγω της γεωγραφικής της θέσεως που είχε η Βαβυλώνα, όταν οικοδομήθηκε επί του Ευφράτου ποταμού και μάλιστα επάνω στις διώρυγες που είχαν τότε οι Βαβυλώνιοι κατασκευάσει. Αλλά, εις τον στίχον 15, λίγο πιο κάτω, γίνεται ερμηνεία υπό του αγγέλου, τι σημαίνουν τα πολλά νερά επί των οποίων η πόλις βρίσκεται και λέγει ο άγγελος στον Ιωάννη που ερμηνεύει: «Τὰ ὕδατα ἃ εἶδες, οὗ ἡ πόρνη 

κάθηται, λαοὶ καὶ ὄχλοι εἰσὶ καὶ ἔθνη». «Τα νερά που είδες, όπου η πόρνη κάθεται, η πόλις, είναι λοιπόν κράτη, έθνη, λαοί». Συνεπώς πρόκειται περί πόλεως πρωτευούσης που επηρεάζει όλους τους λαούς της γης. 

 Σας παρακαλώ, ὧδε ἡ σοφία. Αν θέλετε, σκεφθείτε. Ποιες είναι εκείνες οι πρωτεύουσες ή η πρωτεύουσα; Είναι πολλές που επηρεάζουν δυσμενώς τις μικρές πόλεις, τα μικρά κράτη. Ώστε να κηρύσσουν την αποστασία και την αθεΐα. Και η μεν παλαιά Ρώμη, υπήρξε κι εκείνη με την καισαρολατρία της, αλλά και την ποικίλη διαφθορά της, που πολλές φορές έχω αναφέρει, υπήρξε και εκείνη η μεγάλη πόλις πρωτεύουσα που επηρέαζε 

και τα λοιπά έθνη να την μιμηθούν. Υπήρχε η θεά Ρώμη. Ήτανε η βρωμιά, τόση η ειδωλολατρία, τόση η πνευματική πορνεία, ώστε όχι μόνο οι αυτοκράτορες να θεοποιούνται, αλλά και η ιδία πόλις. Έχουν σωθεί αγάλματα της θεάς Ρώμης. Και όλοι οι λαοί που ήσαν υποτελείς εις την Ρώμην, εμιμούντο την Ρώμην. Και εις την ειδωλολατρίαν της, αλλά και εις την διαφθοράν της.

  Είναι αξιοπρόσεκτο ότι, όπως σας είπα, πρόκειται περί ενός κέντρου αποστασίας και διαφθοράς· που επιδράει σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Θέλω να το θυμόσαστε αυτό όταν φύγετε από εδώ. Ότι όπως το λέει το ιερό κείμενον, αυτή η πόρνη, Βαβυλών Ρώμη, το λέει πιο κάτω ότι είναι η Βαβυλώνα, δεν λέει όμως Ρώμη, διότι όταν γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, υπάρχει ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δια λόγους ευνοήτους, δεν αναφέρει, αποκρύπτει την λέξη Ρώμη. Διότι, αγαπητοί μου, θα εδιώκετο η Εκκλησία…υπέρ εκ περισσού. Ήδη εδιώκετο. Πόσο περισσότερο να θεωρηθεί ότι επίκειται το τέλος και η καταστροφή της Ρώμης· η οποία εθεωρείτο η αιωνία πόλις.  Έτσι λοιπόν με πολλήν προσοχήν και με συσκίαση και με συσκότιση των πραγμάτων ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει τις μεγάλες του αλήθειες. Είναι λοιπόν η Ρώμη. Είναι ένα κέντρον. Σήμερα δεν υπάρχει Ρώμη, με την έννοια που υπήρχε στην αρχαιότητα. Υπάρχουν όμως άλλες Ρώμες. Ξέρετε ότι υπάρχει και η δευτέρα και η τρίτη Ρώμη. Όσοι ξέρετε λίγο Ιστορία μπορείτε να καταλάβετε πολλά πράγματα. Ποία ελέγετο «Δευτέρα 

Ρώμη» και ποία εφιλοδόξησε να λέγεται «Τρίτη Ρώμη», κ.ο.κ. Αυτό μόνο θέλω να θυμόσαστε, ότι είναι ένα κέντρον αυτό. Κέντρον λοιπόν. Ποιο είναι αυτό το κέντρον; Και άλλοτε το είπαμε, είναι η Δύσις. Κι εγώ θολώνω τα νερά, ερμηνευτικώς. Φροντίστε λοιπόν να με καταλαβαίνετε. Είναι η Δύσις. Η Δύσις όχι εν εννοία γεωγραφική, αλλά πολιτιστική. Η Δύσις ως κέντρο, βέβαια, δεν είναι μία πόλις τώρα, αλλά μία έννοια. Και αυτή η έννοια ως Δύσις, ως δυτικός πολιτισμός επηρεάζει. Όλους τους πολιτισμούς της γης.

  Κάποτε το Παρίσι εθεωρείτο το κέντρο της μόδας και της διαφθοράς. Όπως έλεγαν κάποτε, ξέρετε, στην αρχαία Ελλάδα ότι «Οὐ παντός εἰς Κόρινθον πλεῖν», «δεν είναι για του καθενός την τσέπη να πλέει προς την Κόρινθον», διότι εκεί ήταν το κέντρο της διαφθοράς της αρχαιότητος και ήθελες πολλά λεφτά για να πας να γλεντήσεις στην Κόρινθο. Έτσι στους νεότερους χρόνους έλεγαν για το Παρίσι. Το Παρίσι, το κέντρο της διαφθοράς. Ήταν η πηγή της μόδας. Ότι το Παρίσι διέτασσε, αυτό και εγένετο εις όλη την υφήλιο. Η μόδα. Και η μόδα δεν είναι το ντύσιμο που θα κάνομε. Μόδα, mode, θα πει νοοτροπία. Είναι ο τρόπος της σκέψεως, ο τρόπος που σκέπτομαι. Το πώς θα ντυθώ είναι απλώς μία πτυχή του τρόπου του σκέπτεσθαι. Συνεπώς, το Παρίσι κάποτε σαν κέντρο-

πρωτεύουσα σε όλον τον κόσμο ακτινοβολούσε· εξάλλου έτσι ελέγετο, «η πόλις η αιωνία» και «η πόλις του φωτός», έτσι ελέγετο το Παρίσι, η πόλις του φωτός. Ότι εξέπεμπε σαν «φως», εντός εισαγωγικών, διαβολικό φως, αυτό σαν τρόπο του σκέπτεσθαι έπρεπε να τηρούν και να εφαρμόζουν όλοι οι λαοί της γης, για να λέγονται πολιτισμένοι λαοί της γης.

   Είναι γνωστό ότι τα Γαλλικά λεγόμενα μυθιστορήματα διέφθειραν την ανθρωπότητα. Έχει μείνει σαν έκφραση πια, χωρίς να σημαίνει τώρα ότι πια το Παρίσι βγάζει διεφθαρμένα μυθιστορήματα. Σήμερα, ω, όλος ο δυτικός κόσμος βγάζει διεφθαρμένα μυθιστορήματα. Όλα εκείνα τα περιοδικά, πορνικά περιοδικά, τα βρωμερά…· δεν υπάρχει, δεν υπάρχει… πυθμήν να σταματήσεις εκείνα τα οποία κυκλοφορούν. Δεν τα βγάζει το Παρίσι σήμερα. Τα βγάζει όλα αυτά η Δύσις. Αλλά έμεινε όμως σαν έκφραση. «Γαλλικό μυθιστόρημα»· που σημαίνει διεφθαρμένο μυθιστόρημα· που σημαίνει, άμα το διαβάσεις, θα διαφθαρείς. Με αυτήν την έννοια βλέπετε τι σημαίνει κέντρον; Έτσι εδώ ένα κέντρο, θα λέγαμε, είναι για μία στιγμή, αυτό που λέμε Δύσις, δυτικός πολιτισμός. Σ’ ολόκληρη τη γη μας πια συναντούμε τον δυτικόν πολιτισμόν. Και εις την Άπω Ανατολή, σας το ‘λεγα σε μία περασμένη φορά, και εκεί συναντούμε τον δυτικόν πολιτισμόν. Τι είναι ο γιαπωνέζικος πολιτισμός ουσιαστικά; Δυτικός πολιτισμός είναι.

  Αγαπητοί μου, «μεθ᾿ ἧς(μετά της οποίας)ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας αὐτῆς».

 Όταν επί παραδείγματι έγινε η Γαλλική επανάστασις, δεν ήταν απλώς μία κοινωνική επανάστασις, για μία αποκατάσταση κάποιων πραγμάτων, στραβών, εσφαλμένων, όπως θέλετε πάρτε το. Ταυτοχρόνως εκηρύχθηκε η αθεΐα. Συνεπώς η Γαλλική επανάστασις, πέρα του κοινωνικού της χαρακτήρος, είναι φορέας αθεΐας. Το γιατί έφθασε στο σημείο να γίνει φορέας αθεΐας, δεν το εξετάζω αυτή τη στιγμή. Τούτο μόνο εξετάζω. Ότι το Παρίσι έγινε ταυτοχρόνως κέντρο αθεΐας. Δηλαδή αποστασίας. Δηλαδή πνευματικής πορνείας. Αυτό που λέμε τόσην ώρα. Αλλά, επειδή όμως οι αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως στάθηκαν βάση, πάνω στην οποία οι λαοί καθόριζαν την πορεία τους, ανεξαρτήτως του κοινωνικού χαρακτήρος, ξαναλέω άλλη μία φορά, δεν με ενδιαφέρει ο κοινωνικός χαρακτήρ της επαναστάσεως, ταυτοχρόνως πήραν και το στοιχείο αυτό. Το στοιχείον της αθεΐας. Δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί μου, όχι μόνο από το στοιχείο τούτο που σας λέγω, αλλά από την επανάσταση, και από άλλα στοιχεία. Δεν είναι τυχαίο ότι η αθεΐα γεννήθηκε εις την Δύσιν. Η αθεΐα ουδέποτε εγεννήθηκε εις την Ανατολήν. Ουδέποτε! Εγεννήθηκε Εις την Ευρώπην. Μ’ αυτήν την έννοια ο δυτικός πολιτισμός γίνεται φορέας της αθεΐας και της ποικίλης διαφθοράς. Έτσι λοιπόν η πόρνη η μεγάλη που κάθεται ως κέντρο, ως πρωτεύουσα, ως αρχή και επηρεάζει όλους τους λαούς της γης. Τι θα πείραζε ο τεχνικός πολιτισμός; Σε τι θα έβλαπτε ο τεχνικός πολιτισμός; Αλλά να μη γίνεται όμως αυτός φορέας της αθεΐας. Να χρησιμοποιείς τον ηλεκτρισμό, όχι όμως εν ονομάτι του ηλεκτρισμού και των επιτεύξεων της κάθε στιγμής να μου κηρύσσεις την αθεΐα, και να μου λέγεις ότι δεν υπάρχει ο Θεός και ότι δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεόν. Βρίσκομε ένα φάρμακο, δεν ανάγκη από τον Θεόν. Πάμε σε έναν πλανήτη, δεν έχομε ανάγκη από τον Θεόν. Πετύχαμε ενέργεια καταπληκτική, απίθανη, αφάνταστη, σε δύναμη, δεν έχομε ανάγκη από τον Θεόν. Ε, όχι δα! Λίγο μυαλό άνθρωποι να είχαμε, λίγο μυαλό, θα λέγαμε, όλα αυτά μας τα έδωσε ο Θεός. Εμείς απλώς τα ανακαλύπτομε και δοξάζουμε τον Θεόν. Δεν φταίει ο τεχνικός πολιτισμός. Γίνεται απλώς φορέας. Φορέας της αθεΐας. Η αθεΐα έχει βαθύτερα βάθη στον άνθρωπο. Βαθύτερες καταστάσεις μέσα στον άνθρωπο. Ξεκινά η αθεΐα από τη διαφθορά της καρδιάς και του νου.

  Πάντως, όταν επόρνευσαν οι βασιλείς της γης και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής, βλέπομε ότι οι λαοί δέχονται αυτές τις επιδράσεις. Το βλέπομε συνεχώς αυτό. Το βλέπομε και στις μέρες μας. Ε, ένα πολύ απλό παράδειγμα θα σας έλεγα, ότι με τι πάθος με τι μέθη ψυχής δέχονται οι άνθρωποί μας, αυτοί που είναι γύρω μας, θέλετε, οι Έλληνές μας, εμείς οι ίδιοι, όταν βγει ένας καινούριος χορός, έρχεται ένας καινούριος χορός από την Ευρώπη, την Αμερική, όταν ακουστεί ένα καινούριο, δεν ξέρω, καταπληκτικό τραγούδι, ή μια καινούρια θεωρία ή μια καινούρια ιδέα ή ένα καινούριο φιλοσοφικό σύστημα, αλαφιασμένοι τρέχομε, όχι εμείς μόνο, όλοι οι λαοί της γης, να αρπάξομε και να πιάσουμε εκείνα τα οποία βγήκαν από αυτό το κέντρον. Έτσι, υπάρχει ένας ξιπασμός· ποιος πρώτος θα τρέξει να εγκολπωθεί όλα εκείνα τα 

υποπροϊόντα αυτού του συγχρόνου πολιτισμού. Αμνηστεύουν την μοιχεία εις την Δύσιν; Σπεύδομε κι εμείς διά νόμου να την αμνηστεύσομε, για να μην αισθάνονται επί παραδείγματι οι μοιχοί δυσάρεστα συναισθήματα από αυτή τους την κακοήθεια. Έχει ο δυτικός κόσμος την ομοφυλοφιλίαν και τις άλλες διαστροφές, σαν φυσικές μάλιστα καταστάσεις; Σπεύδομε κι εμείς να τους μιμηθούμε! Έχει η Δύση παιδαγωγικό ξεχαρβάλωμα; Φοβόμαστε μήπως υστερήσουμε αν τρέξομε λίγο καθυστερημένα, και σπεύδομε αμέσως να εφαρμόσομε εκείνα τα οποία διδάσκει η Δύσις.

  Θυμούμαι, αγαπητοί μου, θυμούμαι, γύρω στα 1950,όταν στην Κηφισιά των Αθηνών 

είχαν έλθει Αμερικανοί πολίτες, πολλοί Αμερικανοί, νοίκιασαν πολλά σπίτια και τα παιδιά τους ζούσαν μία παιδαγωγική, να τραβάει κανείς τα μαλλιά του ήταν τότε. Άλλο πράγμα, άλλο πράγμα παιδαγωγική…! Και λέγαμε, τι ξεχαρβάλωμα είναι αυτό; Τι φοβερό πράγμα; Να μπαίνει η Αμερικανίδα μητέρα μέσα στο κατάστημα να ψωνίσει, το μπακάλικο, και τα παιδιά της -είχανε κι ένα καλό, είχανε πολλά παιδιά- και τα παιδιά της να επιδίδονται σε λεηλασία, όχι κλοπή του καταστήματος, αυτός να κλέβει καραμέλες από κει, άλλος να κλέβει ζάχαρη από κει, άλλος μακαρόνια από κει, βλέπανε οι καταστηματάρχες τα 

αμερικανάκια και τους έπιανε η καρδιά τους! Και λέγαμε -δεν μιλούσε η μητέρα τίποτε, μην τυχόν πάθουν κόμπλεξ τα παιδιά, τα άφηνε ελεύθερα. Αυτή η παιδαγωγική της ελευθερίας, της ασυδοσίας!- και λέγαμε: «Τι σόι παιδαγωγική είναι αυτή;». Είχαμε και Δημοτικό και Γυμνάσιο εκεί. Έβλεπε κανείς τα αγόρια με τα κορίτσια, πώς εκινούντο, πωπωπωπω…Αυτά 1950-1955.

 Αγαπητοί μου, οι Αμερικανοί ξέρετε, ανέστειλαν τις θεωρίες τους και σκέφθηκαν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Στην Αγγλία μάλιστα άρχισαν να σκέπτονται ότι πρέπει να επανέλθει το πατροπαράδοτον ξύλο! Εμείς, ύστερα από τριάντα χρόνια, αρχίζουμε να δοκιμάζομε εκείνα που οι άλλοι πια ξεπέρασαν. Και γυρίζουμε πίσω. Τόσο ανόητοι είμαστε. 

Και βλέπει σήμερα κανείς στα σχολειά μας και στην παιδαγωγική μας, εκείνα που είχανε πριν τριάντα χρόνια οι Αμερικανοί. Μα, τόσο μωρός λαός είμαστε; Μα δεν βλέπομε τα αποτελέσματα; Επιτέλους, δεν τους ρωτάμε τι συμπεράσματα βγάλανε από τα πειράματα και τις δοκιμές που κάνανε; Σπεύδομε κι εμείς να μιμηθούμε τον τρόπο της ζωής τους; Γι΄αυτό σας είπα, αγαπητοί μου, όχι μόνο εμείς, όλοι οι λαοί γύρω σπεύδουν να μιμηθούν ό,τι βρώμικο, ό,τι σάπιο, ό,τι διεφθαρμένο, τρέχουν να το μιμηθούν. Πάσχομε όχι εμείς μόνο, και άλλοι λαοί, από ένα κόμπλεξ ότι σε κάτι υστερούμε, και πρέπει να μοιάζουμε με τους άλλους. Δεν έχουμε εκείνη την εθνική αξιοπρέπεια, να πούμε: «Εάν εσείς κύριοι, δοκιμάσατε αυτό, κρατήσατέ το για τον εαυτόν σας. Στην ελληνική πραγματικότητα είναι κάτι άλλο…». Γιατί να μην έχουμε αυτήν την εθνικήν υπερηφάνεια, να το πούμε; Δεν το λέμε. Δεν το λέμε. Είναι, είναι, είναι φοβερό!

  «Καὶ ἀπήνεγκέ με εἰς ἔρημον ἐν πνεύματι. Καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα». Μεταφέρεται ο ιερός Ευαγγελιστής, όπως ακούσατε, πνευματικώς και όχι πραγματικώς, για να ιδεί το όραμα της πόρνης γυναικός. Αυτό το «ἐν πνεύματι», όπως λέγει ο Αρέθας, «τό δέ ἐν πνεύματι ἀπενεχθῆναι τι ἄν ἄλλο σημαίνειεν ἢ τό μή πραγματικῶς κατ΄ἐνεργείᾳ ταῦτα ὁρᾶν, ἀλλά θεωρητικῶς ἠξιῶσθαι». Δηλαδή 

πνευματικώς μεταφέρθηκε, όχι σωματικά. Είδε όραμα, μετεφέρθη δηλαδή εις έρημον τόπον οραματικώς. Τι σημαίνει όμως το «ἐν πνεύματι» μετεφέρθη; Κάνει μία ωραία ερμηνεία ο Άνθιμος Ιεροσολύμων: «Τό δέ λέγειν τόν Εὐαγγελιστήν ‘’ἀπήνεγκέ με ἐν πνεύματι’’ διδάσκει ἡμᾶς ὃτι τό ᾋγιον Πνεῦμα ἒδειξεν αὐτῷ τά ὁραθέντα καί ὃτι πνευματικήν ἒχει τήν ἐρμηνείαν ὡς πνευματικῆς ἀποκαλύψεως ὁράματα». Δηλαδή το Πνεύμα του Θεού αποκαλύπτει, το Πνεύμα του Θεού ερμηνεύει. Και συνεπώς είναι θεόπνευστα. Και πράγματι όλα αυτά είναι θεόπνευστα.

 Ποια είναι αυτή η έρημος; Εις την οποίαν μετεφέρθη ἐν πνεύματι ο ιερός Ευαγγελιστής; Βέβαια μπορούμε να πούμε ότι εδώ υπενθυμίζεται κάτι από τον προφήτην Ησαΐα στο κεφάλαιο 21 που εκεί κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα επιγράφεται τμήμα του κεφαλαίου 21, «ὅραμα τῆς ἐρήμου». Τι είναι αυτό; Έχει δε γενικόν τίτλον, καταστροφή της Βαβυλώνος. «Ὃραμα τῆς ἐρήμου». Ο Ησαΐας είναι πολύ πριν από την καταστροφή, πολύ πριν από την καταστροφή της Βαβυλώνος. Είναι προφήτης. Αλλά εδώ βλέπομε το εξής. Όπως περιγράφει εκεί ο προφήτης Ησαΐας, βλέπομε να χωρίζεται εδώ η Βαβυλώνα από την Παλαιστίνη, με τη συροαραβικήν έρημον· από την οποία όμως έρημο, αφού ακούστηκε η πτώση της Βαβυλώνος, πάντα προφητικά, έρχεται η είδηση στα Ιεροσόλυμα. Συνεπώς έρχεται από την έρημο η είδησις. Αυτήν την εικόνα του Ησαΐου έχει προ οφθαλμών και ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Οι προφήτες συναντώνται, αγαπητοί μου. Μην το ξεχνούμε αυτό. Συναντώνται. Υπάρχει οργανική ενότης. Γιατί πάντοτε όλοι προφητεύουν πτυχές ενός όλου. Αυτό που λέμε «Ιστορία», όπως ο Θεός μπαίνει μέσα στην Ιστορία. Οι προφήται λοιπόν ερμηνεύουν πτυχές, αναφέρουν πτυχές. Αυτός εκείνο, 

εκείνος εκείνο. Μπορεί το ίδιο αντικείμενο, το ίδιο σημείο ή την ιδίαν πτυχήν, δεύτερος και τρίτος προφήτης να αναφερθούν.

  Τώρα ο ευαγγελιστής Ιωάννης μεταφέρεται στην έρημο δια να ιδεί το φαινόμενον Βαβυλών. Τι σημαίνει αυτό; Όταν παρουσιάζει έρημον, θέλει να δείξει την ερήμωση της πόλεως. Γι΄αυτό και μεταφέρεται το όραμα εις τον χώρον της ερήμου. Έχει δηλαδή αλληγορική σημασία. Ότι η πόλις Βαβυλών θα ερημωθεί. Στον Ησαΐα λέγει: «Πέπτωκε, 

πέπτωκε Βαβυλών». Και κάτι ακόμη. Το αναφέρει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Ἒρημον τοίνυν ἐν τοῖς πνευματικοῖς ἡγούμεθα πᾶσαν πόλιν ἢ πληθύν πολυάνθρωπον ἐπί μέθῃ ψυχῆς καί τῇ ἐκ Θεοῦ πορνείᾳ και ἑτέροις τοιούτοις ἐγκαλουμένην τολμήσασι». Δηλαδή «έρημος από κάθε χάρη και απο κάθε ευλογία του Θεού, παρά το πολυάνθρωπον της πόλεως, και 

ένεκα της πνευματικής ζάλης και της αποστασίας από τον Θεό». Δηλαδή έρημη από χάρη και ευλογία Θεού. Κι αφού είναι έρημη χάριτος, θα καταντήσει και έρημη από πλευράς πια παρουσίας και υπάρξεως. Λίγο πολύ, αγαπητοί μου, σήμερα, οι μεγάλες πόλεις του κόσμου κάπως έτσι κατήντησαν. Βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε αυτό που γράφει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ο Απόστολος Παύλος, έχοντας υπόψη την Κόρινθον. Την αμαρτωλή Κόρινθο, την βρώμικη Κόρινθο· που σας έλεγα προηγουμένως. «Κορινθία κόρη κορινθιάζω». Ήτανε φράσεις και 

λέξεις που φανέρωναν πάντοτε τη βρωμιά. Ο Απόστολος όταν είδε τη βρωμιά, ένας Εβραίος και δη ένας Χριστιανός, όταν είδε τη βρωμιά, δεν μπορούσε να μείνει, όπως δεν μπορούσε να μείνει και στην Αθήνα. Βλέποντας την πόλη κατείδωλον. Γεμάτη από είδωλα. Έρχεται στην Κόρινθο. Εδώ βλέπει διαφθορά. Φοβερή διαφθορά. Θέλει να φύγει. Και του λέγει ο Χριστός: «Παύλε, μείνε, στην πόλη αυτή υπάρχει σε μένα λαός πολύς». Κι ο Παύλος έμεινε 18 μήνες, αγαπητοί μου, ενάμισι χρόνο. Και ιδρύθηκε η Εκκλησία της Κορίνθου. Υπήρχε λαός πολύς. Ώστε θα γράψει, θα γράψει αργότερα, «ὃπου ἐπερίσσευεν ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις». Η χάρις του Θεού. Διότι έρχεται να 

βοηθήσει ο Θεός τους αμαρτωλούς ανθρώπους, εφόσον φυσικά δεν έχει επέλθει μία πώρωση της ψυχής των. Παρά ταύτα, παρά ταύτα, ενώ σε κάθε πόλη υπάρχουν εκλεκτοί άνθρωποι, παρά ταύτα οι σύγχρονες πόλεις έχουνε γίνει έρημοι· από πλευράς ανθρωπίνης κοινωνίας. Ψυχρές, ανάλγητες, εγκληματικές. Δημιουργούν φόβους. Άξενες, άκαρδες, ορθολογιστικές, οι μεγάλες πόλεις. Πηγαίνεις σε μία πόλη και δεν σου λέει ο άλλος «Καλημέρα». Νοικιάζεις ένα διαμέρισμα σε μία πολυκατοικία και δεν σε ξέρει ο διπλανός σου. Στις μικρές πόλεις, στα χωριά, εκεί που οι άνθρωποι δεν είναι εκατομμύρια, αλλά είναι…χιλιάδες, περπατάς, βρίσκεις τους γνωστούς σου, λες την καλημέρα, πιάνεις κουβέντα στον δρόμο, λες τον πόνο σου, σου λέει τον πόνο του. Βρίσκεις άκρια. Στις μεγάλες πόλεις πια δεν υπάρχει αυτό. Αλλά υπάρχει αυτό το ψυχρό πια κλίμα. Γι΄αυτό οι σύγχρονες πόλεις λίγο ή πολύ ονομάζονται «Βαβυλώνες». Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε την Αθήνα, που έγινε πολύ μεγάλη πόλις, να την λένε: «Πάμε στη Βαβυλώνα, στη σύγχρονη Βαβυλωνία». Και εις την έρημον, που τον οδήγησε ο άγγελος τον Ιωάννη ἐν πνεύματι, τι είδε εκεί; Ο Ιωάννης; Μία γυναίκα που καθόταν πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, που ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας, είχε εφτά κεφάλια, δέκα κέρατα. Θέαμα φοβερόν! Και μάλιστα, λίγο πιο κάτω, θα δούμε, ότι αυτή η πόρνη γυναίκα, κρατάει ένα χρυσό ποτήρι, γεμάτο από τα 

ακάθαρτα της πορνείας της. Και μεθά με το αίμα των μαρτύρων και των αγίων του Χριστού. Σιχαμερή εικόνα. Σκεφθείτε όμως τι αντίθεσις υπάρχει μεταξύ αυτής της περιγραφομένης πόρνης γυναικός και της γυναικός εκείνης στο 12ο κεφάλαιο που συμβολίζει την Θεοτόκο και την Εκκλησία, που φορεί τον ήλιον, πατεί επί της σελήνης, και έχει στέφανον με δώδεκα αστέρια. Τι διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο γυναίκες! Η μία, η Θεοτόκος- Εκκλησία, η άλλη, η Βαβυλώνα-Ρώμη, και κάθε Βαβυλώνα της οποιασδήποτε ιστορικής στιγμής, πόρνη, αποστάτρια, από τον Θεό. Η μία και η άλλη.

  Σ’ αυτό θα ‘θελα κάτι να έλεγα. Αν σήμερα παρουσιάζαμε στους ανθρώπους μας αυτά τα δύο οράματα. Το όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της γυναίκας, που λέει «εγκυμονεί και κοιλοπονά δια να φέρει το άρρεν τέκνον το οποίον περιμένει ο δράκων να αρπάξει». Ο Ιησούς Χριστός. Ενθυμείσθε αυτά που λέγαμε. Αυτή η εικόνα της Θεοτόκου-Εκκλησίας. Και από την άλλη η πόρνη γυναίκα με τα ακάθαρτα της πορνείας της. Και παρουσιάζαμε, αγαπητοί μου, αυτές τις δύο εικόνες σήμερα στους ανθρώπους. Εσείς που τρομάξατε αν λέγαμε: «Διαλέχτε». Τι θα διαλέγατε; Τι νομίζετε; Οι περισσότεροι θα διάλεγαν την εικόνα της πόρνης γυναικός. Γιατί; Γιατί προτιμούν αυτή επειδή δίδει ελευθεριασμόν στις πράξεις τους και στις σκέψεις τους. Ενώ αντιθέτως από την μητέρα του Θεού, την Θεοτόκον, και από την Εκκλησίαν, που θέλει την σεμνότητα, θέλει την εγκράτεια και θέλει την πίστη, δεν έχουν καμία διάθεση και καμίαν όρεξη να αποδεχθούν. Ίσως θα τρόμαζαν οι εικόνες. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι την εικόνα της πόρνης γυναικός θέλουν, επιθυμούν και ακολουθούν. Είναι αποκαρδιωτικόν πραγματικά...

 Η γυναίκα, λέει, αυτή, ήτο «καθημένη ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον». Ποιο είναι αυτό το θηρίο το κόκκινο; Ποιο είναι; Ξέρετε στην ιστορία της ερμηνείας πολλά ανεζητήθησαν σ’ αυτό το κόκκινο θηρίο. Είναι εκείνο που περιγράφεται στο 13 κεφάλαιο, στίχος 1 και που βλέπει ο προφήτης αναδυόμενον από τη θάλασσα. Είναι ο Αντίχριστος. Ο δράκων, το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης. Ή το δεύτερον θηρίον, το αναδυόμενον εκ της ξηράς. Αυτή η τριάς. Η σατανική τριάς. Σας την υπενθυμίζω. Είναι λοιπόν το δεύτερον πρόσωπον. Ή το πρώτον θηρίον, το ἐκ τῆς θαλάσσης ἀναδυόμενον. Ο Αντίχριστος. Αλλά εδώ είναι ο Αντίχριστος το θηρίον αυτό; Ναι. Ο ιστορικός; Όχι. Θα είναι και ο Αντίχριστος όταν έλθει. Αλλά κυρίως είναι το αντίχριστον πνεύμα της κάθε εποχής. Επί του οποίου αντιχρίστου πνεύματος, αντιθέου πνεύματος, κάθεται η πόρνη Βαβυλών. Ιστορικά λοιπόν, αφού είναι η Βαβυλώνα-Ρώμη, ιστορικά είναι το ρωμαϊκόν Imperium. Είναι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τύπος του Αντιχρίστου και των αντιθέων δυνάμεων. Ακόμη, ιστορικά είναι η Ρώμη που συμπλέκεται με το αντίχριστον πνεύμα, κάθεται, λέει, επάνω στο θηρίο. Όπως 

ένας ιππέας κάθεται επάνω στο άλογο. Συνεπώς η Ρώμη που συμπλέκεται, η πόλις που συμπλέκεται με το θηρίο. Ήτοι, με το αντίχριστον πνεύμα.

 Όμως τούτο, λάθος θα ήταν να λέγαμε ότι είναι μόνο η Ρώμη. Λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας, 7ου αιώνος. «Προ πολλού η Ρώμη δεν είναι πια αυτό». Τότε τι πρέπει να αναζητήσουμε; Την κάθε πόλη πρωτεύουσα ισχυρού κράτους ή αυτοκρατορίας που ασκεί αντίθεες επιδράσεις εις τους μικροτέρους λαούς. Σήμερα είναι γνωστό, υπάρχουν οι λεγόμενες υπερδυνάμεις κρατών· που ελέγχουν τα μικρότερα κράτη, και επιδρούν πάνω σε αυτά. Όχι μόνο πολιτικώς, αλλά και πολιτιστικώς. Όχι μόνο πολιτιστικώς, αλλά και θρησκευτικώς. Και ιδεολογικώς και φιλοσοφικώς. Να σας θυμίσω, να σας πάρω σαν ένα απλό παράδειγμα, την διαβόητη Ε.Ο.Κ. Την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Τι είπαμε; 

Οικονομική Κοινότητα. Μάλιστα. Μόνο, αγαπητοί μου, εμπορικός οργανισμός δεν είναι. Διότι όταν επιβάλλει στα μέλη-κράτη την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, για να λένε ότι πρέπει να συντονιστούμε με την Ευρώπη, όταν επιβάλλει αλλαγή, θα λέγαμε, αλλαγή αντιμετωπίσεως της παιδείας, όταν επιβάλλεται αλλαγή της καθ’ όλου κοινωνικής ζωής. Γιατί στην Ευρώπη είναι τέτοιοι. Και θα γίνει νόμος που θα τους αμνηστεύει. Όλα αυτά γιατί; Επειδή είναι στην Ευρώπη. Και συνεπώς δεν είναι οικονομική, θα λέγαμε, κοινότης. Αλλά έχει προεκτάσεις. Εκείνο που προβάλλει είναι το οικονομικό στοιχείο. Εκείνα όμως που είναι ουσιαστικά είναι τα παρακάτω. Έτσι θα μας επιβληθεί και τη γλώσσα μας να αλλάξουμε. Το ξέρετε. Η Αγγλική, λέγεται ότι θα μιλιέται στην Ελλάδα. Θα ξεχαστεί η Ελληνική. Μετά από το μονοτονικό θα ‘ρθει το λατινικό αλφάβητο. Και μετά από το λατινικό αλφάβητο, θα επικρατήσει η αγγλική γλώσσα. Τύφλα μας. Με συγχωρείτε, με 

συγχωρείτε. Τυφλωθήκαμε, τυφλωθήκαμε! Αγαπητοί μου, το καταλαβαίνετε αυτό; Το καταλαβαίνετε; Δεν είναι πια ένας οικονομικός οργανισμός. Ή όταν υπάρχει ένας 

συνεταιρισμός στη γειτονιά μου, δεν μου επιβάλλει τρόπο ζωής στο σπίτι μου. Απλώς μπορεί να ακριβαίνει ή να φθηναίνει τα προϊόντα. Δεν μου επιβάλλει τρόπο ζωής στο σπίτι μου. Όταν όμως αυτοί οι οργανισμοί επιβάλλουν τρόπο ζωής στο σπίτι μας, ε, τότε είναι κάτι άλλο, τότε είναι κάτι άλλο! Γι΄αυτό σας είπα αυτές οι δυνάμεις, οι υπερδυνάμεις, επιδρούν επί των μικροτέρων κρατών, και νομίζω ότι όλη αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι πρωτεύουσες, όπως λέγει ο Μπρατσιώτης, οι πρωτεύουσες ή αρχές μεγάλων κρατών και υπερδυνάμεων, που ασκούν επιδράσεις στα μικρότερα κράτη. Είναι οι βασιλείς της γης των μικροτέρων κρατών, που επόρνευσαν μετά της πόρνης Βαβυλώνος. Τι θα πει επόρνευσαν μαζί της; Απεδέχθησαν εκείνα τα οποία αυτή η αρχή επιβάλλει 

στους λαούς. Αυτό είναι το φοβερό!

  Και το θηρίον αυτό είναι κόκκινο. Για να δηλωθεί το αιμοχαρές και το φονικόν. Λέγει ο Ανδρέας: «Ὡμότητος γάρ καί ἀγριότητος καί φονικῆς γνώμης τό τε θηρίον καί τό κόκκινον χρῶμα». Τούτο φανερώνει ότι αυτή η πόλις πρωτεύουσα, θα ενεργεί φονικά, στο τέλος, για να επιβάλλει τα θελήματά της τα ιδεολογικά. Και αυτό γίνεται και σήμερα. Αν σκεφθείτε λιγάκι, ψάξτε λιγάκι, θα το βρείτε. Όταν αυτές οι πρωτεύουσες πόλεις Βαβυλώνες-Ρώμες, επιβάλλουν τα ιδεολογικά τους συμφέροντα, τα ιδεολογικά τους θελήματα, και αν μεν δεν γίνονται αποδεκτά, σκοτώνουν κιόλας, φονεύουν κιόλας. Το κόκκινο θηρίο.

 Εάν ερωτήσετε, και η έννοια της ελευθερίας; Τι γίνεται; Αγαπητοί μου, ωραίος ο μύθος της ελευθερίας. Ωραίος μύθος, μύθος! Παραμύθι! Ποια ελευθερία; Ελευθερία. Μύθος η ελευθερία! Γι' αυτήν μπορούμε να μιλάμε όλοι, κανείς όμως δεν σέβεται την ελευθερία του άλλου. Και το φρικτότερον, ότι στην εποχή μας, ιδίως, εν ονόματι της ελευθερίας του ανθρώπου καταπατούμε και δεσμεύουμε το πρόσωπον του ανθρώπου, και αυτόν τον ίδιον τον άνθρωπο, και την ελευθερία του. Εν ονόματι της ελευθερίας, 

καταπατούμε την ελευθερία! Περίεργο. Πάντως, ας το αντιληφθούμε, αγαπητοί μου, έξω του Ιησού Χριστού, δεν υπάρχει ελευθερία. Έξω του Ιησού Χριστού, η ελευθερία είναι χίμαιρα, είναι ουτοπία, είναι άπιαστα πράγματα. Είναι μύθος, όπως σας εξήγησα. Αλλά, όπως αντιλαμβάνεσθε, όλα αυτά κανείς μπορεί να τα επισημαίνει και να 

φιλοσοφεί μέσα στην Ιστορία. Καλύτερα, να θεολογεί μέσα στην Ιστορία. Και τότε ένα μόνο έχει να κάνει. Τι άλλο να κάνει; Όταν υπάρχει αυτό το ορμητικόν ρεύμα; Ένα μόνο έχει να κάνει. Να μείνει πολύ κοντά στον Ιησούν Χριστόν. Τίποτε άλλο. Πολύ κοντά στον Ιησούν Χριστόν και να μην αποδεχθεί τίποτα από εκείνα τα οποία ήδη κυκλοφορούν και θα 

κυκλοφορούν. Ως ότου έλθει και ο προσωπικός Αντίχριστος. Αυτό είναι. Να μένει κοντά στον Ιησούν Χριστόν. Να σώσει τον εαυτό του, διότι αναμένεται καινούρια γη και καινούριος ουρανός, που εκεί κατοικεί, όπως λέγει ο απόστολος Πέτρος, η δικαιοσύνη, η αγιότητα. Τούτος ο κόσμος θα παρέλθει, και θα παρέλθει, αλλά πρέπει να αναμένομε εκείνον τον καινούριον κόσμο, που κατοικεί η δικαιοσύνη και η αγιότης.

67η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Γίνεσθε οἰκτίρμονες.

†.Η ευαγγελική διδασκαλία του πνευματικού βίου, αγαπητοί μου, είναι ανύποπτα ανωτέρα από κάθε άλλη ανθρώπινη διδασκαλία, κυρίως φιλοσοφική διδασκαλία, που θέλει να διορθώσει τον πνευματικό βίο του ανθρώπου.Έτσι, ο Χριστός, ο Κύριός μας, για να μας υπενθυμίσει το «κατ’εἰκόνα» και να ανορθώσει το «καθ’ ὁμοίωσιν», μας έδωσε και την ηθικήν διδασκαλίαν. Διακρίνομε δηλαδή τόσο την δογματικήν διδασκαλίαν, όσο και την ηθικήν διδασκαλίαν. Γιατί αυτό συνιστά τον σκοπό της ανθρωπίνης υπάρξεως· η ηθική διδασκαλία. Είναι ο δρόμος. Δεν είναι το τέρμα. Είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει εις το να δεχθούμε, ό,τι ο Θεός έχει ετοιμάσει για μας. Και κυρίως είναι η θέωσις.

       Έτσι ο Κύριος εισάγει την έννοια της φιλανθρωπίας, με την κυριολεκτική, θα λέγαμε, σημασία και μας προτρέπει: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες».

   Αυτά ακούσαμε, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου. Αδιάφορον της ηθικής στάθμης του άλλου, όποιος και να είναι αυτός, οφείλεις συ να τον αγαπάς και να τον φροντίζεις με κάθε τρόπο. Αυτές οι ηθικές θέσεις ήταν άγνωστες, αγαπητοί, εις τον αρχαίον κόσμον, που στο βάθος ήταν άσπλαχνος και σκληρός. Κανένα φιλανθρωπικόν ίδρυμα δεν υπήρχε στην αρχαιότητα. Αυτό που σήμερα λέμε Γηροκομείον, Βρεφοκομείον, Νοσοκομείον… Δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά. Όλα αυτά είναι έργα του Χριστιανισμού. Ρίξτε μια ματιά σε καμία αρχαία πόλη, εννοείται προ Χριστού, είτε ελληνική και λεγομένη «πολιτισμένη», είτε βάρβαρη πόλη, δεν θα βρείτε πουθενά τέτοια ιδρύματα να υπάρχουν. Η πρόνοια η κοινωνική ήταν ανύπαρκτη, τελείως ανύπαρκτη. Η φιλανθρωπία ήταν άγνωστη. Και το σπουδαίον είναι ότι αυτός ο πνευματικός βίος, δεν έχει φιλοσοφικήν προέλευσιν ή εξάρτησιν. Παρ’ ότι φιλοτίμως βέβαια προ Χριστού, δικαιολογημένα, μπορούσαν οι φιλόσοφοι να λέγουν ηθικούς κανόνες, για να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων. Όπως λέει κάποιος ξένος ότι ο Σωκράτης δεν κατάφερε να διορθώσει ούτε τους ανθρώπους της γειτονιάς του. Βέβαια σπουδαία ήταν αυτά τα οποία έλεγαν, αλλά όλα αυτά δεν είχαν γνώμονα τον Θεόν. Ούτε εκ του Θεού εξηρτώντο. Συνεπώς ήτανε, θα λέγαμε, μία φιλοσοφία ανθρωπιστική, που ξεκινούσε από τον άνθρωπο, και προ Χριστού δικαιολογημένα, γιατί δεν υπήρχε η Αποκάλυψις, και φιλότιμη μάλιστα, αλλά ξεκινούσε από τον άνθρωπο για να φθάσει εις τον άνθρωπο και με τον τρόπο αυτόν δεν υπήρχε εξάρτηση από τον Θεό, εις τρόπον ώστε οι άνθρωποι να έχουν αυθεντία εις τον τρόπο του βιώματός των. Γιατί ο Θεός είναι βεβαίως Αυθεντία, έχει το κύρος.

      Έτσι ο Κύριος είπε, συμπερασματικά απ’ όλα εκείνα τα οποία προηγουμένως ανέφερε, δηλαδή «Δανείζετε», λέει, «μηδέν ἀπελπίζοντες»· είναι και στην Παλαιά Διαθήκη αυτό, το «να δανείζετε». «Ἀπελπίζω» θα πει: «ελπίζω από». Δεν έχει την έννοια του «απελπίζουμε» στη σύγχρονη έννοια του όρου, αλλά «ελπίζω από». Δηλαδή δεν θα πάρετε τόκον. Δεν θα έχετε ελπίδα ότι θα δώσω μεν αυτά αλλά θα πάρω τον τόκο, θα πάρω περισσότερα από το κεφάλαιον το οποίον εδάνεισα. Και όταν λέμε «δανείζω», σημαίνει, προϋποθέτει το ρήμα ότι θα πάρω πίσω το κεφάλαιο. Βέβαια εκείνος που δανείζει, ας το ξέρομε, να είναι έτοιμος κάποτε να μην του επιστραφεί ούτε το κεφάλαιον. Να είμεθα έτοιμοι γι΄αυτό, σας το είπα. Θα δώσομε όμως χρήματα, ό,τι χρειαστεί ο άλλος. Δεν πειράζει αν δεν είναι σε θέση να μας επιστρέψει. Εξάλλου δεν θα δώσουμε καμία ολόκληρη περιουσία. Ούτε ακόμη- έμεινα σ’ αυτό το «δανείζω»- ούτε ακόμη θα δανείζουμε εις τρόπον ώστε ο άλλος να κάνει βιομηχανίες, εταιρείες…όχι. Όχι. Ας πάει να βρει απ’ όπου θέλει χρήματα, αυτός που θέλει να κάνει περιουσία και να αυξήσει τα αγαθά του. Όχι. Θα δανείσομε σε εκείνον ο οποίος έχει ανάγκη. Και που δεν μπορεί να πάρει ίσως-ίσως ούτε το ψωμί του. «Μηδέν ἀπελπίζοντες».

     Και μάλιστα η Παλαιά Διαθήκη λέγει το εξής: «Αν σου αφήσει ενέχυρον», λέει, «το παλτό του», δηλαδή το ιμάτιό του, το οποίο ήταν, θα λέγαμε, δίκην παλτού το ιμάτιον, το εξωτερικό αυτό κάλυμμα που είχε ο άνθρωπος, «πρόσεξε» –επειδή χρησιμοποιείτο αυτό και σαν κουβέρτα τη νύχτα σε πολλούς ανθρώπους, φτωχούς ανθρώπους, το ιμάτιον, «πρόσεξε, θα το κρατήσεις ενέχυρο μέχρι το βράδυ. Μετά θα το επιστρέψεις. Γιατί όταν ο άνθρωπος δεν έχει να σκεπαστεί και γογγύσει, αυτό δεν θα είναι εις βάρος σου;». Είδατε φιλανθρωπία; Από τον Θεό πάντοτε.

     Ωστόσο, το συμπέρασμα σε όλα αυτά που είπε, να αγαπάμε τους εχθρούς μας, τούτο ή εκείνο, το συμπέρασμα: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί». «Τοῦτο ἐστίν ὃ λέγει, ἐξισοῦται πῶς δυνάμεθα τῷ Θεῷ», λέγει εδώ ο Ιερός Χρυσόστομος, «τό ἐλεεῖν καί οἰκτίρειν. Οὐκ εἶπεν, ἐάν νηστεύσητε, ὃμοιοι ἐστέ τῷ Πατρί ὑμῶν, οὐκ εἶπεν ἐάν παρθενεύσητε, οὐδέ εἶπεν ἐάν εὒχησθε, ὃμοιοι ἐστέ τῷ Πατρί ὑμῶν» . Αλλά τι; «Γίνεσθε οἰκτίρμονες». «Δεν θα ομοιάσεις», λέει, «του Θεού, εάν παρθενεύσεις, εάν νηστεύσεις, εάν, τέλος πάντων, αλλάξει η διαγωγή σου απέναντι στον Θεό. Αλλά τι είπε;», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος· «Αυτό που θα σε κάνει ίσον με τον Πατέρα, εννοείται στην ποιότητα. Τι; Γίνεσθε οικτίρμονες». Εάν γίνομε οικτίρμονες προς πάντας, άνευ διακρίσεως, όπως σας είπα στην αρχή, τότε εξισούμεθα κατά κάποιον τρόπο με τον Θεόν, γιατί Εκείνος είναι οικτίρμων, προς τους ανθρώπους και μάλιστα προς τους αχαρίστους ακόμη. Μπορεί να βρέξει ο Θεός και να μην πούμε ένα ευχαριστώ εις τον Θεόν. «Α», λέμε, «α, έβρεξε, α…ωραία, το χωράφι μου, α, καλά». Άνθρωπε, σήκωσε το κεφάλι σου προς τον ουρανό και πες εις τον Θεόν ένα ευχαριστώ. «Γιατί λέει ο Θεός», λέει ο Κύριος, «ανατέλλει τον ήλιόν Του και βρέχει και για τα χωράφια των πονηρών ανθρώπων και για τα χωράφια των ευχαρίστων ανθρώπων, των ανθρώπων που είναι ευχάριστοι, δηλαδή δεν είναι αχάριστοι».

      Αλλά τι θα πει οικτίρμων; Αυτός που έχει αισθήματα οίκτου ή συμπαθείας ή ελέους ή λύπης προς τον άλλον άνθρωπο, ξαναλέγω δια τρίτην φοράν, ανεξάρτητα από κάθε ιδιοτέλεια προς τον άλλον άνθρωπον. Αυτόν τον συμπαθώ, τον βοηθώ· τον άλλον δεν τον συμπαθώ, δεν τον βοηθώ. Δηλαδή σε όποια ηθική κατάσταση και ποιότητα μπορεί να βρίσκεται ο άλλος άνθρωπος. Έτσι, «οἰκτίρμων», λέει ο Απόστολος Παύλος, «σπλάχνα οἰκτιρμῶν». Διότι εθεωρείτο ότι εδώ εις τα σπλάχνα του ανθρώπου, όπου είναι η καρδιά, όπου είναι τα ευγενή, θα λέγαμε, όργανα, μέσ’ τον άνθρωπο, είναι εκείνα τα οποία, πραγματικά στρέφονται προς τον άλλον άνθρωπο. Κι εκεί φωλιάζει το να είσαι οικτίρμων άνθρωπος.

     Έτσι οικτίρμων είναι ο Θεός ως ελεήμων, και ως πλήρους ελέους προς τα δημιουργήματά Του· και που αποτελεί για τους ανθρώπους ένα αρχέτυπον μιμήσεως. Διότι αν πούμε αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι αρχέτυπον, άνθρωπος είναι. Θα υστερεί. Μπορώ βέβαια να πάρω παραδείγματα κι από ανθρώπους που έχουνε σπλάχνα οικτιρμών. Αλλά κυρίως θα πάρω από τον Θεόν. Γιατί, ξαναλέγω, οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και κάπου μπορούν να υστερούν· ενώ ο Θεός βεβαίως δεν υστερεί.

     Για να εκτιμήσομε και για να συνειδητοποιήσομε τι σημαίνει ότι ο Θεός είναι οικτίρμων, ώστε να Τον μιμηθούμε, κατά την προτροπήν του Κυρίου μας, «όπως», λέει, «ο Πατήρ σας είναι οικτίρμων», θα αναλύσομε κάποιες θέσεις από τον 102^ον Ψαλμόν, που εμφανίζει τον Θεόν πράγματι οικτίρμονα. Θα δούμε τον Ψαλμόν αυτόν. Μερικές μόνο θέσεις θα πάρομε.

    «Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος», λέγει ο Ψαλμός, «μακρόθυμος καὶ πολυέλεος». Ότι ο Κύριος είναι ἐλεήμων, οἰκτίρμων, λυπάται τον άνθρωπο που είναι δυστυχής. Και είναι και μακρόθυμος. Δηλαδή αναβάλλει την οργή Του. Γιατί βέβαια μην ξεχνάμε μία θέση βασικοτάτη, βασικοτάτη. Είναι η εξής: Ο Θεός είναι και αγάπη, αλλά είναι και τιμωρός. Είναι δίκαιος. Έχει αγάπη, αλλά είναι και δίκαιος. Και η μία ιδιότητά Του δεν αναιρεί την άλλη ιδιότητά Του. Αλλά αναβάλλει όμως να τιμωρήσει, για να έρθουν σε συναίσθηση οι άνθρωποι και να μετανοήσουν. Αυτό θα πει «μακρόθυμος». «Αναβάλλω την τιμωρία εις τον άνθρωπο, μήπως μετανοήσει ο άνθρωπος αυτός». Και πολυέλεος. Δηλαδή έχει μέσα Του σε έναν μεγάλο αριθμό, σε ένα πλήθος και ποιότητα και αριθμό, το έλεός Του, το οποίον δίδει στους ανθρώπους.

     Ανάλυσις λοιπόν του «οἰκτίρμων» είναι αυτός ο στίχος του 102^ου ψαλμού. Και είναι, όπως σας είπα, οι χαρακτηρισμοί, αν αναλύσομε, εννοείται, «ἐλεήμων», «μακρόθυμος», «πολυέλεος». Αυτά είναι επιμέρους αναλυόμενα στοιχεία των οικτιρμών. Και αυτά γράφονται στην Παλαιά Διαθήκη, σημειώσατέ το· που είναι παιδαγωγός εις Χριστόν η Παλαιά Διαθήκη. Διότι η διάστασις του πολυελέου του Θεού είναι η Ενανθρώπησις. Το μέγα έλεός Του, το κορυφαίον, είναι η Ενανθρώπησις. Να πώς το λέγει αυτό και το γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον -τόσο, λέει, πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμον-, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». Όλα τα άλλα, να βρέξει ο Θεός, να βγάλει τον ήλιο Του, να σου δώσει να φας, είναι μικρά και επιμέρους στοιχεία του ότι είναι πολυέλεος. Αλλά το κορυφαίο, ποιο είναι; Ότι έστειλε τον Υιόν Του να σώσει τον κόσμο.

    Ποίες είναι οι πτυχές των οικτιρμών του Κυρίου; Ακούστε. Συνέχεια: «Οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ». Τι θα πει αυτό; Ο Θεός μπορεί να εξοργιστεί μαζί μας. Και να προβεί και σε τιμωρία. Αλλά δεν θα το κρατήσει έως το τέλος αυτό. Δηλαδή θα είναι πάντοτε εκείνο που σας είπα προηγουμένως· ότι θα είναι μακρόθυμος. Θα περιμένει. Μήπως επιστρέψει ο αμαρτωλός. Και δεν μας συμφέρει, αγαπητοί μου, να υποβάλομε την μακροθυμίαν του Θεού, ας το πούμε, ας το πούμε, πώς να το πούμε, σε πειρασμό. Να εξαντλήσομε, δηλαδή, τη μακροθυμία του Θεού. Να το προσέξομε. Μη λέμε «Α, ο Θεός είναι αγαθός κι εγώ μπορώ να αμαρτάνω και να αναβάλω διαρκώς τη διόρθωσή μου». Όχι.

       «Οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ». Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι δεν θα μείνει με μῆνιν, δηλαδή με οργή ως το τέλος. Όχι. Είναι φιλάνθρωπος ο Κύριος. Και θα μας λυπηθεί. Έτσι αναβάλλει διαρκώς, θα λέγαμε, την οργή Του. Κι όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος ότι έστειλε τον μονογενή Υιόν Του δια να αθετήσει την φθοράν. Όταν ο Χριστός λέει «Δεν ήρθα να κρίνω τον κόσμον, αλλά ίνα σώσω τον κόσμον», κι όμως ο Ίδιος είπε ότι «θα έρθω να κρίνω τον κόσμον». Πότε; Εις το τέλος. Εις το τέλος. Ας το προσέξομε αυτό. Μακροθυμεί, είπαμε ο Κύριος. Ούτε εις τον αιώνα· ούτε στον παρόντα, εννοείται, αιώνα. Ο παρών· γιατί εδώ είναι το προσκήνιον κάθε δοκιμασίας μας. Μηνιεῖ. Θα μείνει με μῆνιν, με οργήν εναντίον μας. Αλλά μας συγχωρεί. Τούτο μόνο να θυμηθούμε, αγαπητοί. Ό,τι να έχομε διαπράξει, όταν προσέλθομε εις τον πνευματικόν και ζητήσομε συγχώρεση από τον Θεό, διά του πνευματικού, δεν συγχωρεί ο Θεός; Αρκεί να έχομε πράγματι μετάνοια. Αρκεί να μην κρυβόμαστε, να μην ψευδόμεθα. Θα μου πείτε «Είναι δυνατόν στην εξομολόγηση να ψευδόμεθα;». Πολλές φορές, για να δημιουργήσουμε μίαν καλήν εντύπωσιν εις τον πνευματικόν, μπορούμε κι αυτό να το μετέλθουμε. «Αλλά άνθρωποι, άνθρωποι», θα λέγαμε, «ο πνευματικός είναι άνθρωπος. Μπορεί να ξέρει το εσωτερικό σου; Το βλέπει μόνον ο Θεός. Κι αν έχεις ειλικρίνειαν, ποτέ δεν θα φθάσεις να θέλεις να δικαιολογείσαι ή να ψεύδεσαι και εις αυτήν την Εξομολόγησιν. Αλίμονό σου. Καλύτερα να μην εξομολογηθείς, παρά να θέλεις να ψευσθείς εις τον Θεόν». «Θεός», λέγει η Αγία Γραφή, «οὐ μυκτηρίζεται». Μυκτηρίζω θα πει εμπαίζω. Ήταν ένας τρόπος κοροϊδίας των αρχαίων Εβραίων να πιάνουν τα ρουθούνια τους. Τα δικά μας τα παιδιά βγάζουν τη γλώσσα τους. Και κοροϊδεύουν. Εδώ να πιάνεις τα ρουθούνια σου και να μιλάς, να μονολογείς και ακόμη να κάνεις φσου, φσου, απ’ τη μύτη σου. Αυτό θα πει μυκτηρίζω. «Ο Θεός», λέγει, «δεν μυκτηρίζεται, δεν εμπαίζεται ο Θεός». Έχεις πολύ λανθασμένη, αδελφέ μου, αντίληψη περί του Θεού.

      Και συνεχίζει ο Ψαλμός: « Οὐ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐποίησεν ἡμῖν, οὐδὲ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν, ὅτι κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς ἐκραταίωσε Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν· καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν».

    Παίρνει δύο μέτρα, δύο αποστάσεις. Ο Θεός, λέει, είναι τόσο οικτίρμων, μας συγχωρεί, όσο απέχει η ανατολή από τη δύση. Μία εικόνα. Δεύτερη εικόνα: Όσο απέχει η γη από τον ουρανό. Είναι εκείνο το χαριτωμένο χαριτωμένο που λέμε σε ένα μικρό παιδάκι: «Με αγαπάς;(πολύ μικρό παιδάκι). Με αγαπάς;». «Σε αγαπώ». «Πόσο;». Και ανοίγει τα χέρια του και λέει: «Τόσο σε αγαπάω». Ε, αυτό το «τόσο» εις τον Θεόν είναι η ανατολή με την δύση, η γη με τον ουρανόν.

     Έτσι ο Κύριος, δεν μετρά τα ελέη Του με το βάρος των αμαρτιών μας. Εννοείται, εάν μετανοήσουμε. Βέβαια να σας πω εδώ τι έκανε ο αρχαίος κόσμος για να εξιλεωθεί έναντι, αν το θέλετε, ψευδών θεών; Έκανε θυσίες. Έκανε ακόμη και ανθρωποθυσίες. Ναι, ναι. Θυμηθείτε την Ιφιγένεια. Για να πάει καλός καιρός, να ταξιδέψουν εις την Τροία κ.λπ. Ακόμη, έκανε εκατόμβες. Τι ήταν η εκατόμβη; Άνοιγαν ένα μεγάλο τετράγωνο λάκκο, έβαζαν επάνω δοκάρια κι επάνω εκεί στα δοκάρια έσφαζαν εκατό βόδια! Εκατό βόδια; Ολόκληρη περιουσία. Κι εκείνος που ήθελε να εξιλεωθεί ήταν κάτω από τα δοκάρια και το αίμα των βοών, των βοδιών έπεφτε επάνω στην κεφαλή του. Ακούτε; Λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ούτε το αίμα τράγων και βοών κ.λπ. ωφελεί τίποτα». Ήταν τύπος της θυσίας του Χριστού. Πολύ απλά, έχυσε ο Κύριος το αίμα Του. Μετενόησες; Εξομολογήθηκες; Θα πας να κοινωνήσεις. Τι ωραίο! Ούτε εκατόμβες, ούτε ανθρωποθυσίες, ούτε απολύτως τίποτε.

     Σημειώσατε, όποτε εξέκλιναν σε ειδωλολατρία οι Εβραίοι, θυσίαζαν ακόμη και τα παιδιά τους! Ακούσατε;Τα παιδιά τους. Τι ήταν, παρακαλώ, ο Βάαλ; Ήταν ένα τενεκεδένιο άγαλμα, τενεκεδένιο, σιδηρούν, και είχε σαν καμινάδα ήτανε κι έβγαινε ο καπνός από πάνω, από κάτω η φωτιά, είχε τις αγκάλες του ανοιχτές ο Βάαλ, κι εκεί έριχναν τα μικρά παιδιά τους, τα οποία όταν έβλεπαν τι γίνεται, το ένα παιδί με το άλλο, ξέρετε, συνεννοείται, επικοινωνεί, τσίριζαν, κυριολεκτικά τσίριζαν τα παιδιά... Και ρίχναν τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά του αγάλματος του σιδερένιου, του πυρακτωμένου, για να καούν. Σου ζητάει ο Θεός τέτοια πράγματα; Ο ίδιος ο Θεός δεν είναι Εκείνος ο Οποίος εστηλίτευσε αυτήν την κατάσταση; Τι; Θα μετανοήσεις και θα αλλάξει η ζωή σου. Αυτό είναι όλο.

     Ακόμα, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, λέει το εξής: «Εάν οι αμαρτίες σου είναι πολλές- έρχονται πολλοί και λένε: ‘’Έχω πάρα πολλές αμαρτίες’’- ξέρεις πώς μοιάζει το έλεος του Θεού; Με έναν ωκεανόν. Ξέρεις πώς μοιάζουν οι αμαρτίες σου; Μοιάζουν με μερικές σπίθες φωτιάς. Τι λες, αν πέσουν οι σπίθες μέσα στον ωκεανό, δεν θα σβήσει αυτή η φωτιά;». Και λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Τι λέγω, ωκεανός; Ο ωκεανός έχει όρια». Πάρτε από την Ευρώπη, φερ’ ειπείν, τον Ατλαντικό ωκεανό. Πού τερματίζει; Τερματίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Ο ωκεανός», λέει, «έχει όρια. Το έλεος του Θεού δεν έχει όρια». Αυτά μας λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, αγαπητοί. Έτσι, θα πρέπει να προσέξομε πολύ.

     Λέει ακόμα ένα σημείο: «Τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν σου». Ναι. Από τη φθοράν του σώματος και την φθοράν της ψυχής. Όπως είναι τα δυστυχήματα. Όπως είναι οι συντυχούσες αμαρτίες. Όπως είναι, όπως είναι η εμπερίστατος αμαρτία· η οποία πραγματικά φθείρει, λιώνει τον άνθρωπο και στην ψυχή και στο σώμα. «Τὸν στεφανοῦντά σε», λέει άλλο σημείο, «ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς». Είναι ο στέφανος της Βασιλείας του Θεού. Αφού προηγουμένως εδώ στη Γη στεφανώθηκες με την προαίρεσή σου την αγαθή. Και θα ‘ρθει η ώρα που ο Θεός θα σου δώσει τη Βασιλεία Του. Και τι μπορεί να συγκριθεί με τη Βασιλεία του Θεού;

    Τέλος, αν υπάρχει τέλος, «τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου». «Αυτός», λέει, «ο Οποίος χορηγεί, χορταίνει, γεμίζει με αγαθά εκείνο που επιθυμείς». Και «ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου». Αυτό που το λέει τόσο ωραία ο Δαβίδ. «Θα γίνεις καινούριος σαν τον αετό». «Ο αετός», λέγει, «ανακαινίζεται, ανανεώνεται ο αετός, έτσι η νεότητά σου θα ανακαινισθεί, θα γίνει καινούρια και καινούρια». Και μάλιστα, επιτραπείτω μοι να σας πω και τούτο, γιατί μερικοί, όταν είναι νέοι άνθρωποι, νομίζουν ότι θα κερδίσουνε τον κόσμον αυτόν, αν τον απολαύσουν. «Τώρα», λέει, «που είμαι νέος. Άμα γεράσω, πάει πια». Ξέρετε τι λέει ο Δαβίδ πάνω σ’αυτό; Λέει: «Τόν εὐφραίνοντά μου τήν νεότητα». «Αυτός που ευφραίνει τη νεότητά μου». Παλικάρι μου, κοπέλα μου, μην πας σ’ αυτά τα βαλτονέρια για να βρεις την ευχαρίστηση και τη χαρά. Εκείνος που ευφραίνει τη νεότητά σου, είσαι έφηβος, είσαι νέος, είναι μόνον ο Θεός. Τίποτε άλλο. Μόνον ο Θεός. Όλα τ’ άλλα είναι πραγματικά μία απάτη.

    Αγαπητοί, «οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος». Γι΄αυτό θέλει τα γνήσια παιδιά Του να είναι κι αυτοί οικτίρμονες στους συνανθρώπους των. Ν’ αγαπούν  τους συνανθρώπους των, όπως και να είναι. Ο Κύριος μάς είπε: «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν». Και αυτή η τελειότης βεβαίως είναι στα μέτρα του ανθρώπου, όσο τούτο είναι δυνατόν. Άλλο είναι η τελειότητα του Θεού και άλλο η τελειότητα του ανθρώπου. Οφείλει όμως, οφείλει να αντιγράφει τον Θεόν ως Πατέρα Του, να είναι τέλειος και οικτίρμων. Τι είναι λοιπόν τελειότης, που μας καλεί ο Κύριος να επιτύχομε; Τι είναι η τελειότης; Να γίνομε οικτίρμονες. Είναι η αγάπη που θα έχει κάνει καινούρια, ολόκληρη τη ζωή μας. Αμήν.

851η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.