«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (θ΄).

†. Εὐρισκόμενοι πάντοτε, παιδιά, εἰς ἐκείνη τήν θαυμαστή προτροπή τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία στήν πνευματική του αὐτή διαθήκη «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας» συνεχίζουμε κάποια ἄλλη πλευρά στό θέμα αὐτό. Τήν περασμένη φορά εἴχαμε ἀποτείνει τόν λόγο σέ κοπέλες, αὐτήν τήν φορά θά θέλαμε νά ποῦμε δυό λόγια ἀποτεινόμενοι στά ἀγόρια. Ὅποια ἡλικία κι ἄν ἔχουν, ἄς προσέξουν αὐτά τά ὁποῖα θά ποῦμε, γιατί θά τούς φανοῦν πολύ χρήσιμα. 

     Φυσικά δέν θά μιλήσουμε εἰδικά γιά τήν πορνεία-γιά τήν ἀνηθικότητα, γιατί ἤδη μιλήσαμε, ἀλλά θά μιλήσουμε γιά ἕνα τεχνικό θέμα, τό ὁποῖο θά τούς ἀπασχολήσει ἴσως εἰς τό μέλλον ἤ καί μπορεῖ ἀκόμη καί νά ὑπάρχουν νέα παιδιά/νέοι πού ἤδη νά τούς ἀπασχολεῖ. Γι’ αὐτό θά παρακαλέσω ἰδιαιτέρως προσέξετε. Βέβαια μετά ἀπό τά 18 χρόνια, βιολογικά, ὁ νέος εἶναι ὥριμος, δηλαδή θά μποροῦσε νά συμπήξει οἰκογένεια. Θά σᾶς ἀνέφερα ὅτι ὁ παπποῦς μου (ἀπό τήν μητέρα μου) ἦταν 18 ἐτῶν ὅταν παντρεύτηκε, ἡ γιαγιά μου ἦταν 14 ἐτῶν καί ἔκαναν 10 παιδιά, πέντε ἀγόρια καί πέντε κορίτσια. Ἡ δέ μητέρα μου ἦταν ἀπό τά τελευταῖα παιδιά. Ἴσως ἡ προτελευταῖα ἦτο ἡ μητέρα μου. Πάντως ἐκεῖνο τό ὁποῖο μπορῶ νά σᾶς πῶ εἶναι ὅτι ὁ νέος μετά τά 18 του, καί βιολογικά, εἶναι ἕνας ὥριμος. Μάλιστα ὁ Ἱερός Χρυσσόστομος -κι αὐτό μ’ ἔχει ἐντυπωσιάσει- μιλώντας γιά τόν γάμο τῶν νέων ὁμιλεῖ περί γάμου –προσέξτε!- πρό τῆς στρατείας. Ἔτσι τό λέγει. Δηλαδή ὁ νέος νά παντρευτεῖ πρίν πάει στρατιώτης. Κι ἔχει μάλιστα κάποια δυνατά ἐπιχειρήματα πάνω εἰς τό θέμα αὐτό. Ἐκεῖνο ὅμως πού κυριώτατα ἀπασχολεῖ τόν ἱερό Πατέρα εἶναι ὁ καημός του/ ὁ φόβος του μήπως ὁ νέος παρασυρθεῖ καί πέσει στήν ἀνηθικότητα. Ἀνεξάρτητα δηλαδή ἀπό τά πλεονεκτήματα πού μπορεῖ νά ἔχει ἡ περίπτωσις ἑνός πού θά ἐπαντρεύετο (θά ἤρχετο σέ γάμου κοινωνία) σέ νεαρά ἡλικία. Αὐτό κυρίως τόν ἐνδιέφερε. Διότι ὁ Ἱερός Χρυσόστομος δέν ἔβλεπε μόνο τό θέμα γάμος, ἔβλεπε τό θέμα σωτηρία, τό θέμα ἁμαρτία, κι αὐτό ἦταν ἐκεῖνο πού τόν ἔκαιε. Γι’ αὐτό τόν λόγο ὁμιλεῖ καί λέγει: «Καλό θά ἦταν οἱ νέοι νά παντρευτοῦν πρό τῆς στρατείας». Ἀλλά καί γιατί -ὄχι μόνο βιολογικά- ἀλλά καί συναισθηματικά τά πράγματα θά εἶναι καλύτερα. Αὐτό τό σημεῖο τό τονίζει ἰδιαιτέρως ὁ ἱερός Πατήρ. 

     Διότι ὅταν ἀρχίσει ὁ ἄνθρωπος νά μεγαλώνει, μπαίνει ἀρκετός ὀρθολογισμός, καί μάλιστα ἄν περάσει τήν τρίτη δεκαετία καί πηγαίνει στήν τετάρτη δεκαετία καί στήν πέμπτη δεκαετία τῆς ζωῆς του, δέν εἶναι πιά ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος πού θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ «θερμός» συναισθηματικά. Ἔ… πολλές φορές ἕνας ἄνθρωπος πού δοκίμασε πιθανῶς πολλά πράγματα, σάν ξεθυμασμένος, θά λέγαμε, συναισθηματικά εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, δέν μπορεῖ νά δεῖ μία ἀποκλειστικότητα μέσα στόν γάμο του… κι ἄλλα πολλά… Ὅπως κι ἄν ἔχει τό πρᾶγμα, τό θέμα εἶναι ὅτι καλό θά ἦταν νά ὑπάρχει -ὅπως σᾶς ἐξήγησα- αὐτή ἡ σύντομη (χρονικά σύντομη) προσφορά στόν γάμο, δηλαδή νά ἔρθει γρήγορα εἰς τόν γάμον. Τό θέμα ὅμως αὐτό τοῦ χρόνου τοῦ γάμου -πότε δηλαδή κανείς θά μποροῦσε νά παντρευτεῖ- δέν μπορεῖ νά κριθεῖ μόνον ἀπό τά βιολογικά ἤ τά συναισθηματικά στοιχεῖα, ἀλλά καί ἀπό κάποια ἄλλα στοιχεῖα, τά λεγόμενα κοινωνικά στοιχεῖα -αὐτό θέλω νά προσέξετε!-πού ποικίλλουν ἀπό ἐποχή σέ ἐποχή κι ἀπό τόπο σέ τόπο. 

     Στόν λεγόμενο δυτικό μας πολιτισμό τά πράγματα εἶναι ἀλλιώτικα, τά κριτήρια τοῦ γάμου κυριώτατα εἶναι κοινωνικῆς φύσεως. Σήμερα ἕνα ἀγόρι (συνήθως) ἔχει βλέψεις πρός μίαν ἀνωτέραν παιδείαν. Συνήθως. Σήμερα ὅλα τά παιδιά πᾶνε σχολεῖο. Ὑπῆρξαν ἐποχές, ὑπῆρξαν μάλιστα λίγο πιό πίσω ἀπό σᾶς πού ἴσως δέν πήγαιναν ὅλα τά παιδιά στό σχολεῖο. Τώρα, ὅμως, τά παιδιά αὐτά πηγαίνουν στό σχολεῖο, ὅλα, καί ὅπως σᾶς εἶπα ὑπάρχουν αὐτές οἱ βλέψεις γιά μιά ἀνωτέρα παιδεία. Ἤ ἀκόμη καί σέ μιά ἐπαγγελματική κατάρτιση πού κι αὐτή ἤ κατωτέρα εἶναι, εἴτε μέση εἶναι, εἴτε ἀνωτέρα εἶναι, κι αὐτή βεβαίως ἀπαιτεῖ κάποιο χρόνο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χρόνος γιά νά ἔλθει κανείς σέ γάμου κοινωνία, ἐπιμηκύνεται, μακραίνει. Κατόπιν εἶναι καί ἡ επαγγελματική τακτοποίηση. Ἐάν κάποιος πάρει ἕνα πτυχίο, δέν εἶναι αὐτό ἀρκετό γιά νά μπορεῖ νά ζήσει, πρέπει νά ξεκινήσει νά βρεῖ μιά ἐργασία. Καί ξέρετε πόσο δύσκολο σήμερα εἶναι νά τακτοποηθεῖ κανείς ἐπαγγελματικά. Καί αὐτή ἡ ἐπαγγελματική τακτοποίηση πού εἶναι ἐπαγγελματική, κι αὐτή μέ τή σειρά της ἐπιμηκύνει τόν χρόνον τοῦ γάμου. Ἀκόμη ἔχουμε καί τή στρατιωτική θητεία. Τώρα -αὐτές τίς μέρες μάλιστα- ἔχει μειωθεῖ ὁ χρόνος τῆς στρατιωτικῆς θητείας. Ἐγώ ὑπηρέτησα 33 μῆνες! Ναί. Καί κάποιοι πρό ἐμοῦ ὑπηρέτησαν 36-37-40 μῆνες! Ἦταν, μιά ἄλλη ἐποχή. Πάντως, ὅλα αυτά, ὅπως ἀντιλαμβάνεστε, ἐπιβραδύνουν τόν χρόνον τοῦ γάμου. Δέν μπορεῖ κανείς, δηλαδή, νά ξεκινήσει νά παντρευτεῖ μόλις γίνει 18 χρονῶν, ἐνῶ μπροστά του ἔχει κάποια σχολή, κάποιο πανεπιστήμιο, ἔχει τήν θητεία του τήν στρατιωτική, ἔχει τήν ἐπαγγελματική του τακτοποίηση. Ἔτσι ὁ χρόνος πηγαίνει παραπέρα και παραπέρα. Ἄν ὁ νέος σέβεται τόν Θεό καί τόν ἑαυτό του θά πρέπει νά περιμένει μέ πολλή ὑπομονή καί μέ πολλή ἁγνότητα ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου. Ἔχουμε αὐτές, λοιπόν, σήμερα τίς συνθῆκες τίς κοινωνικές. 

     Ἄν κάποιο παιδί θά μποροῦσε νά τέλειωνε πάρα πολύ γρήγορα τή θητεία του ἤ δέν θά εἶχε νά σπουδάσει παρακάτω γιατί ἔχει δουλειά δική του, γιατί νά μήν παντρευτεῖ νωρίτερα; Ἀλλά δέν μιλᾶμε γιά κάποιες περιπτώσεις, γιά κάποιες ἐξαιρέσεις, μιλᾶμε γενικότερα. Ἔτσι ἄν θά πρέπει νά λάβει ὑπόψιν ὅτι ὁ χρόνος πού θά ἔρθει γιά νά παντρευτεῖ καί εἶναι ἐπιμηκυμένος, θά πρέπει νά μήν ἀφήνει τήν καρδιά του, καί τίς αἰσθήσεις του τῆδε κακεῖσε νά γυρίζουν, ὥστε νά φτάσει νά αἰχμαλωτιστεῖ ἡ καρδιά του σέ μιά περίοδο κοινωνικῆς ἀνωριμότητος καί νά ἐπιζητᾶ κατόπιν τόν γάμον. Εἶναι πάρα πολύ δύσκολο –πιστεύω τό καταλαβαίνετε- ὅταν ἕνας νέος θά μποροῦσε στά 18 του, νά λέγει ὅτι θέλει νά παντρευτεῖ, γιατί γνώρισε μιά κοπέλα, ὅταν μπροστά, ὅμως, ἔχει ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἴπαμε προηγουμένως. Καί νά ἐπιμένει καί νά θέλει ἔτσι τά πράγματα νά γίνουν. Σᾶς ἐρωτῶ: Τεχνικῶς θά ἦταν αὐτά τά πράγματα εὔκολα; Ὁ ἴδιος σέ τί δυσκολίες θά ἔμπαινε; Τό σπίτι του, ὃπως καί τό σπίτι τῆς κοπέλας, σέ τί δυσκολίες θά ἔμπαινε; Αὐτό ἤθελα νά προσέξουν τά ἀγόρια. Κυριότατα αὐτό. Μήν ἀφήνουν τά μάτια τους καί τίς αἰσθήσεις τους καί τήν σκέψη τους καί τήν φαντασία τους, καί τήν καρδιά τους -νά τό πῶ μιά δεύτερη φορά- νά στρέφεται πρός τό ἄλλο φῦλο, ἀφοῦ κοινωνικά εἶναι ἀκόμη ἀνώριμοι.

     Ἄν πάλι λέγουν: «Ναι, γνωριστήκαμε… Γνώρισα μία κοπέλα (θά πεῖ τό ἀγόρι)… ξέρετε… ἔτσι μέ μίαν ἁγνότητα κινούμεθα, μέ μία φιλία κινούμεθα, καί θά περιμένουμε… θά περιμένουμε. Ὅταν τά πράγματα τακτοποιηθοῦν, νά ἔρθουμε σέ γάμου κοινωνία». Δύο πράγματα εἶναι πιθανά. Κι αὐτά, βεβαίως, μᾶς τά δείχνει αὐτή ἡ ἐμπειρία τῆς ζωῆς. Οἱ νέοι μας δέν ἔχουν ἐμπειρία, καί πολλές φορές ὅταν τούς λέμε ὅτι αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ ἤ ἐκεῖνο, δέν τό ἀντιλαμβάνονται. Λοιπόν, παιδιά, ἡ πρώτη περίπτωσις εἶναι ὅταν θά ἐπιμηκυνθεῖ ἕνας χρόνος γνωριμίας, νά ὑπάρξει πτώση στήν πορνεία. Δηλαδή, νά συνηθίσουν καί νά φτάσουν στό σημεῖο ἐκεῖνο πού τελικά νά πέσουν μεταξύ των στήν ἁμαρτία. Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι τό ἐξῆς. Εἶναι ἡ δημιουργία μιᾶς καταστάσεως μετεωρισμοῦ. Διότι ὅταν θά πρέπει νά περιμένουν… (Πόσα χρόνια; Δυό-τρία τέσσερα-πέντε-ἔξι;) -ὑπάρχουν νέοι μας οἱ ὁποῖοι κάπως ἔτσι τά βγάζουνε καί τά λογαριάζουνε… μά πῶς θά ‘ταν δυνατόν νά περιμένεις 5-6 χρόνια, νά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου; Αὐτό δέν σοῦ δημιουργεῖ μές στήν ψυχή καί σέ σένα καί στήν κοπέλα ἕνα αἴσθημα μετεωρισμοῦ; Δηλαδή νά αἰσθάνεσαι ξεκάρφωτος; Νά αἰσθάνεσαι ἀτακτοποίητος; Αὐτό τό πρᾶγμα δέν σέ ἐνοχλεῖ; Αὐτό δέ, ὄχι ἁπλῶς ἐνοχλεῖ, ἀλλά καί φοβερά κουράζει. Καί κουράζει καί τούς δύο. Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι ἔχουμε μία μειονεκτική κατάσταση. Ἤ στήν ἁμαρτία θά πέσουν ἤ τό ἄλλο στόν μετεωρισμό, πού σᾶς εἶπα. Μή νομίσετε ὅμως, καί στήν πορνεία νά πέσουν, ὁ μετεωρισμός ἤδη ὑπάρχει: Πότε θά παντρευτοῦν, πότε θά τελειώσουν; «Πότε θά πάρω τό πτυχίο», νά λέει ὁ νέος. «Ποῦ θά βρῶ δουλειά, πότε θά πάω στρατιώτης;». Καί ἀκόμη ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι μία παρατεταμένη μνηστεία ἤ μία ἀναμονή ἁπλῶς, ὅπως τώρα τά λέμε, πολύ συχνά -πολύ συχνά!- κατά τίς στατιστικές, ὁ γάμος αὐτός δέν θά εἶναι εὐτυχής. Καταλήγουν -πολλάκις!- σέ διαζύγιο. Διότι κουράζονται, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου, γι’ αὐτούς δέν κάνει πιά τίποτε ἐντύπωση, ἔχουν τρόπον τινα, ξεθυμάνει, ἐξατμιστεῖ καί πολλάκις φτάνουμε ἤ σέ μία δυστυχισμένη ζωή συζύγων ἤ σέ ἕνα, ὅπως σᾶς εἶπα, διαζύγιο. Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι δέν συμφέρει (ἀποτείνομαι πάντα στά ἀγόρια) οὔτε πνευματικά, οὔτε κοινωνικά, ἀφοῦ τά θέματα εἶναι κοινωνικά κυριώτατα νά ξεκινοῦν -τά ἀγόρια μας πάντα, ἔ;- νά ἀναζητοῦν ἀπό τά ἐφηβικά/ἀπό τά νεανικά τους χρόνια, νά ἀναζητοῦν τήν σύντροφόν των. Θά παρακαλέσω αὐτά νά τά ‘χετε ὑπόψη σας, νά τά θυμόσαστε, καί τά λέμε γιά πρόληψη ὄχι γιά θεραπεία, διότι ὅταν ἔρθει ἐκείνη ἡ ὥρα δέν ξέρω τί θά μποροῦσε νά θεραπεύσει μία κατάσταση πού προϊωνίζεται δύσκολη. 

     Παρακαλῶ, λοιπόν, νά τό ‘χετε ὑπόψη σας, κοιτᾶτε τήν δουλειά σας, νά λέτε: «Εἶμαι μαθητής, εἶμαι ἀκόμη παιδί, θά κοιτάξω τό σχολειό μου, θά κοιτάξω ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔχω καί τίποτε ἄλλο». Θυμοῦμαι μιά ἱστορία -εἶναι πάρα πολύ παλιά, αὐτός πού μᾶς τό ‘λεγε εἶναι μακαρίτης, πρό πολλῶν ἐτῶν μακαρίτης- ἦταν τότε μαθητής μιᾶς Ναυτικῆς Σχολῆς, πήγαινε νά μάθει μηχανικός γιά τά καράβια. Εἶχε γνωρίσει μιά κοπέλα (αὐτά ἐγίνοντο στήν Ἀθήνα). Τήν γνώρισε βέβαια, ἤθελε νά τήν παντρευτεῖ, τῆς λέγει: «Κοίταξε νά δεῖς, θά πρέπει νά ταξιδεέψω ἕνα χρόνο, συνεπῶς θά σέ δῶ ὕστερα ἀπό ἕναν χρόνο». Πράγματι… ξέρετε δε, οὔτε ἕνα γράμμα, τίποτα ἕνα χρόνο, τίποτα… Ὕστερα ἀπό ἕνα χρόνο ἐμφανίστηκε. «Τί κάνεις; Καλῶς ἦρθες ἀπό τό ταξίδι…». «Ποιό ταξίδι;» λέει, «Ἐδῶ ἤμουνα». «Δηλαδή;». «Ἁπλῶς ἤθελα νά τελειώσω τήν Σχολή». Εἴδατε; «Ἢθελα νά τελειώσω τήν Σχολή»! Διότι ἀλλιώτικα τά πράγματα δέν θά πήγαιναν καθόλου- καθόλου καλά.

     Θά πῶ καί κάτι -θά τό πῶ ἐπωνύμως, παρότι… ἔ, δέν ξέρω…- μέ αὐτόν τόν Εἰσαγγελέα Ἐφετῶν (καί τώρα Ἀρεοπαγίτη), τόν Δημήτριο Τσεβά, εἴμεθα πάρα πολύ φίλοι ἀπό παιδιά, πήγαινα στό σπίτι του κ.λπ… θυμοῦμαι, ὅταν τελείωσα τό Γυμνάσιο -εἶναι λίγο μικρότερος ἀπό μένα- πήγαινα καί στό χωριό του, εἴχαμε πάρα πολύ πνευματική φιλία. Κάποια φορά, κοντά στό δικό μας τό σπίτι ἔμενε μία θεία του. Τό καλοκαίρι ἐκεῖνο πού θά ἔδινε ἐξετάσεις, τόν ἔχασα βεβαίως, ὑποτίθεται ὅτι στό χωριό του διάβαζε. Αὐτός ὅμως ἤτανε στό σπίτι τῆς θείας του, ἀπό τό ὁποῖο σπίτι ἀπ’ ἔξω ἐγώ περνοῦσα κάπου τέσσερις φορές τήν μέρα, γιά κάποιον λόγο (περνοῦσα καί πήγαινα κάπου). Ἔ, ὅταν εδωσε ὁ φίλος μου ὁ Δημήτρης ἐξετάσεις, πέτυχε, μπῆκε στό Πανεπιστήμιο στή Νομική Σχολή ἦρθα νά μέ ἐπισκεφτεῖ. Τοῦ λέω: «Τί γίνεσαι; Πῶς πέρασες τό καλοκαίρι στό χωριό;». «Ποιό χωριό», μοῦ λέει, «ἤμουνα στή θεία μου τήν τάδε». «Μπά, ἀπό ἐκεῖ ἐγώ περνοῦσα τέσσερις φορές τήν ἡμέρα, δέν σέ εἶδα ποτέ». Μοῦ λέει: « ἐγώ σέ ἔβλεπα πού περνοῦσες». «Καί γιατί δέν μοῦ μιλοῦσες;» (Φίλοι! Πολύ φίλοι!). «Μοῦ λέει, δέν ἔπρεπε νά σοῦ μιλήσω, ἔπρεπε νά διαβάσω γιά νά δώσω ἐξετάσεις. Τώρα, νά ἦρθα». 

     Βλέπετε, σᾶς εἶπα δυό παραδείγματα, γιά νά καταλάβαιτε, παιδιά, ὅτι πρέπει κάποια πράγματα νά τά βάλουμε μπροστά, καί νά ποῦμε «Τώρα εἶμαι μαθητής», «Τώρα εἶμαι φοιτητής», «Τώρα ὀργανώνω τήν δουλειά μου, καί μετά ὅταν θά γίνουν αὐτά, τά ὁποῖα συντόμως πρέπει νά γίνουν, θά κοιτάξω νά βρῶ μιά κοπέλα νά παντρευτῶ». Ἀλλά ὄχι βεβαίως –εἶναι καί ἡ ἄλλη ἡ ἀκρότης- νά θέλω ν’ ἀποκτήσω καί τοῦτο καί κεῖνο… καί μεγάλο μαγαζί… καί μεγάλη ἐπιχείρηση… καί ἐπιστημονική καριέρα ἤ ὅ,τι ἄλλο καί νά φθάσω στά τριάντα μου καί στά τριανταπέντε μου, στά τριανταεφτά μου, καί στά τριανταεννιά μου χρόνια (γιατί ὄχι καί στά 40 … κ.λπ.), γιά νά κοιτάξω τότε νά παντρευτῶ. Ὄχι, αὐτό εἶναι μία ἄλλη ἀκρότης. Λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «Καιρός παντί πράγματι», «γιά τό κάθε πρᾶγμα ὑπάρχει ὁ κατάλληλος χρόνος». Αὐτόν τόν κατάλληλο χρόνο πρέπει πάντοτε νά τόν περιμένουμε, καί δέν πρέπει ποτέ νά τόν ἐκβιάζουμε. Διότι ἄν ἐκβιάζουμε αὐτόν τόν χρόνον, αὐτός ὁ ἐκβιασμένος χρόνος, κάποια μέρα, κάποια στιγμή θά μᾶς ἐκδικηθεῖ. Αὐτά τά λίγα εἶχα νά πῶ, παιδιά, γιά νά σᾶς βοηθήσω. 

     Καί τώρα ἐρχόμεθα σ’ ἕνα ἄλλο θέμα. Δηλαδή πάντοτε ἐπί τοῦ θέματος «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας», ἔ; Θά ἐνθυμεῖσθε, πάντοτε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τό λέγαμε, ἀναφέρεται σά ἐπιμέρους σαρκικά ἁμαρτήματα εἰς τήν Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολή του. Καί τό κάνει αὐτό γιά νά μή νομιστεῖ, ὅτι κάποιες πλευρές δέν εἶναι ἁμαρτία καί κάποιες πλευρές εἶναι ἁμαρτία. Ἐπί παραδείγματι, ὅτι ἡ πορνεία δέν εἶναι ἁμαρτία, ἀλλά εἶναι ἡ μοιχεία ὅμως ἁμαρτία. Ἤ ἡ πορνεία εἶναι ἁμαρτία, ἡ μοιχεία δέν εἶναι… ἤ… ἤ… ἤ. Καί μή νομίσετε ὅταν πολλές φορές ἔρχονται 50-60-70 χρονῶν νά ἐξομολογηθοῦν γιά πρώτη φορά (ἄνδρες) καί τούς κάνω κάποια ἐρώτηση ἄν εἶχαν πέσει σέ σαρκικά ἁμαρτήματα, καί μοῦ λέγουν… «Ἒ, ναί (κοιτάξτε!), ἔ, ναί, σάν ἄνδρας πού ἤμουνα…». Γιατί; Γιατί δέν θεωροῦν αὐτά ἁμαρτήματα. Γι’ αὐτόν τόν λόγο, γιά νά μήν δοθεῖ μιά τέτοια εντύπωση, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεοπνεύστως γράφει: «Μὴ πλανᾶσθε(«μήν ἔχετε ἀντίληψη πλανεμένη»)· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται… βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». «Δέν θά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μετέρχονται αὐτά τά ἁμαρτήματα». Σήμερα μποροῦμε νά ποῦμε κάτι γιά τή μοιχεία. Θά μοῦ πεῖτε: «Δι’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ», ἴσως καί κάποιοι μεγάλοι, πολλοί γονεῖς τώρα πού μέ ἀκοῦτε… «μά τί εἶναι αὐτά πού θά πεῖτε; Ἔχετε μπροστά σας νέα παιδιά!». Μά ξέρετε ὅτι ὁ Χότζας -ἀνέκδοτο ἔ;- ἔδερνε τήν κόρη του ὅταν πήγαινε μέ τό σταμνί στή βρύση; «Πατέρα, γιατί μέ δέρνεις;». « Ἄ, γιά νά μή σπάσεις τό σταμνί». Καί τότε ἀπαντάει ἐκείνη: « Μά δέν τό ‘σπασα!». « Μά ἅμα τό σπάσεις, εἶναι ἀργά πιά». Γι’ αὐτό νά τό ξέρετε, ἡ πρόληψις εἶναι ἡ καλυτέρα συντήρηση. Ὄχι ἡ θεραπεία. Διότι πρέπει τώρα πού ‘σαστε νέα παιδιά (ἀγόρια-κορίτσια) νά καταλάβετε πῶς τοποθετεῖται καθετί ἀπ’ αὐτά μέσα στήν ζωή μας. Θέλω νά τά ξέρετε, θά ἐπαναλάβω ἐκεῖνο τό ὁποῖο λέγει καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Καί εἰπεῖν ὀκνῶ καί σιωπᾶν οὐ βούλομαι», «Καί νά μιλήσω διστάζω, καί νά μή μιλήσω δέν θέλω». Και ἀκόμη: «Οὐ βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, ἀλλά σεμνούς ποιῆσαι τούς ἀκούοντας», Δέν θέλω ἁπλῶς νά μιλῶ μέ ὡραιολογίες… κ.λπ. νά μιλᾶμε περί… περί… καί νά μήν πιάνουμε τά θέματα αὐτά τά λεγόμενα -τά «λεγόμενα» ποτέ δέν ἔχω χρησιμοποιήσει τή λέξη αὐτή- καυτά προβλήματα. Καί νά μήν ξέρουνε οἱ νέοι μας πῶς θά τοποθετηθοῦν μέσα στή ζωή τους. 

     Λοιπόν, θά μιλήσουμε, παιδιά, γιά τή μοιχεία. Εἶναι τό ἁμάρτημα τῆς παρουσίας τοῦ τρίτου ἀνθρώπου στόν δεσμό τοῦ γάμου. Ἡ παρουσία τοῦ τρίτου ἀνθρώπου. Ὁ Θεός εἶπε γιά δύο ἀνθρώπους, ἄνδρα καί γυναῖκα… «Ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα, καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ, καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκαν μίαν». Καί κανείς δέν μπορεῖ νά χωρίσει αὐτό τό ζεῦγος, χωρίς νά ἁμαρτήσει βαριά, ἀπέναντι καί στό ζεῦγος καί στόν Θεό. Εἶναι τό ἁμάρτημα ἡ μοιχεία -σᾶς εἶπα ἡ παρουσία τοῦ τρίτου ἀνθρώπου- πού καταστρέφει καίρια τό μυστήριο τοῦ γάμου. Καίρια! Καί τοῦτο διότι τό μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι μία εἰκόνα ἑνός ἄλλου μυστηρίου, ὥστε τό μυστήριο τοῦ γάμου νά θεωρεῖται τό μικρόν μυστήριον καί τό ἄλλο μυστήριον (θά σᾶς τό πῶ ποιό εἶναι) νά θεωρεῖται τό μεγάλο μυστήριον. Κι αὐτό τό μεγάλο μυστήριον εἶναι: Ἡ ἕνωσις Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Θά τό δοῦμε πιό κάτω, ὅπως τό λέει ὁ Ἀπόστολος νά σᾶς τό πῶ: «Τό μυστήριον -λέγει- τοῦτο -Ποιό τοῦτο; Ἑνώσεως Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας- μέγα ἐστίν, (:εἶναι μέγα μυστήριον) ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν». «Αὐτό εἶναι, εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν». Ὁπότε ὁ γάμος εἶναι μία εἰκόνα (μυστήριον) τοῦ πρωτοτύπου μυστηρίου ἑνώσεως Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Ἄν καταστρέφεις τό ἀντίτυπον, οὐσιαστικά καταστρέφεις τό πρωτότυπον. Ἀλλά καί τό ἀντίτυπον δέν παύει ἀπό τοῦ νά εἶναι ὄχι μία ἁπλῆ εἰκόνα, ἀλλά νά εἶναι ὁμοίως ἕνα μυστήριο. Ὁ γάμος δέν εἶναι ἕνα ἀπό τά ἑπτά μυστήρια; Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἄς τό προσέξουμε. Γιά νά τό καταλάβουμε, ὅπως ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ ἐπλάσθη ἡ Εὔα, ἔτσι κι ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χριστοῦ ἐξῆλθε ἡ Ἐκκλησία. Δέν λέγω «ἐπλάσθη», θά ‘θελα νά ἀκριβολογήσω, ἐξῆλθε ἡ Ἐκκλησία. Ὅπως ὁ Ἀδάμ ὑπέστη ὕπνωση… «ὕπνωσε», λέγει, «Κύριος ὁ Θεός τόν Ἀδάμ γιά νά ἐξαγάγει-νά βγάλει ἀπό κεῖ τήν γυναῖκα». «Μία», λέει πλευρά ὠκοδόμησεν (:ἔκτισε) - ἀκοῦστε τό ρῆμα: «ἔκτισε»- ὠκοδόμησε τήν γυναῖκα». Αλλά σ’ αὐτήν ὅμως τήν περίπτωση ὁ Ἀδάμ εἶχε ὑπνώσει, δηλαδή ἐκοιμᾶτο, ὅπως μᾶς λέγει τό ἱερό κείμενο. Ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία ἐξῆλθε ἀπό τήν Πλευρά τοῦ Χριστοῦ (ἀπό τήν πλευρά!), ἀφοῦ ὁ Κύριος εἶχε ὑπνώσει ἐπί τοῦ Σταυροῦ, δηλαδή εἶχε πεθάνει ἐπί τοῦ Σταυροῦ. Ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χριστοῦ ἐξῆλθε αἷμα καί ὕδωρ. Καί λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία (:καί ἐκεῖνος πού τό εἶδε ἔδωσε τή μαρτυρία του, κι εἶναι ἀληθινή ἡ μαρτυρία του)» γιατί ὁ Ἰωάννης ἀμέσως ἔδωσε διαστάσεις σ’ αὐτό τό γεγονός. Ἐπειδή -νά μή προχωρῶ περισσότερο- ἤτανε φαινόμενο νά τρέξει αἷμα καί ὕδωρ, ἀπ’ τόν πεθαμένο δέν βγαίνει, παιδιά, τίποτα. Τήν ὥρα πού σκοτώνεται ἕνας ἄνθρωπος, κόβεται, τρέχει αἷμα. Ὅταν πεθάνει, ἀπό τό νεκρό πιά σῶμα δέν τρέχει πιά τίποτα. Ὁ Χριστός ἦταν νεκρός, ἀλλά ἔρρευσε αἷμα καί ὕδωρ. Καί τό εἶδε μυστηριῶδες αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, καί ἔδωσε ἀμέσως τήν ἑρμηνεία. Τό αἷμα εἶναι τό μυστήριον τό θειότατον τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τό ὕδωρ εἶναι τό μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος. Ἀλλά μέ τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος γινόμεθα Χριστιανοί, δηλαδή μπαίνουμε στήν Ἐκκλησία, γινόμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας τρεφόμεθα. Ἔτσι, λοιπόν, θά λέγαμε ὅτι τό μεγάλο μυστήριον εἶναι τό μυστήριον ἑνώσεως Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Τό μικρό μυστήριο πού εἰκονίζει αὐτό τό μεγάλο μυστήριο, εἶναι ἡ ἕνωση ἀνδρός καί γυναικός. Αὐτά πού σᾶς εἶπα, ἀποτελοῦν τήν θεολογικήν θεμελίωσιν τοῦ γάμου. Κι ἄν θέλετε νά ξέρετε, μόνον τότε μποροῦμε κάθε μας πράξη νά γνωρίσουμε τό νόημά της καί νά προχωροῦμε σωστά ἐάν γνωρίζουμε τή θεμελίωση καί ἡ θεμελίωση εἶναι πάντοτε θεολογική. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἡ μοιχεία, ἡ παρουσία τοῦ τρίτου προσώπου, εἶναι βαρύτατον θεολογικά ἁμάρτημα. Ἀλλά γιά νά δοῦμε πόσο βαρύ εἶναι, καί τί ἀκριβῶς συμβαίνει, καί πῶς πρέπει αὐτό νά ἀποφεύγετε, πρώτα ὁ Θεός, θά τό δοῦμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.

17η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (η΄).

†. Καί πάλι στό ἴδιο θέμα, παιδιά, βρισκόμαστε, σ’ ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Τωβίτ στόν γιό του, τόν Τωβία: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Ἔχουμε μία συνέχεια τῶν θεμάτων αὐτῶν, ὅπως ἤδη ἀντιλαμβάνεστε και ἤδη εἶχα ἀποταθεῖ πρός τίς κοπέλες -κλείνοντας τό κεφάλαιο αὐτό τό περί ἀνηθικότητος- γιά κάποια εἰδικά χαρακτηριστικά. Κάτι πού ἀφορᾶ εἰδικά τίς κοπέλες. Μετά θά δοῦμε καί κάτι πού ἀφορᾶ εἰδικά τά ἀγόρια. Τώρα γιά νά δοῦμε στή συνέχεια αὐτά πού εἶχα πεῖ γιά τίς κοπέλες.

     Σᾶς εἶχα πεῖ ὅτι μιά κοπέλα ἔχει ἕναν αὐξημένο συναισθηματισμό, καί, ἀκόμη, τῆς ἀρέσει νά περιεργάζεται πρόσωπα ἀγοριῶν, ἔτσι γεννιέται μέσα της ὁ πόθος τοῦ θελγήτρου, ὁ πόθος ἀκόμη νά λάβει πεῖρα τοῦ πράγματος. Εἶναι μία περιέργεια ἡ ὁποία τελικά καταστρέφει, καί σᾶς εἶχα ἀναφέρει καί τό παράδειγμα τῆς Δείνας, τῆς θυγατρός τοῦ Ἰακώβ πού εἶχε τά 12 παιδιά, τί καταστροφή ἐδημιούργησε ἡ περιέργεια αὐτῆς τῆς κοπέλας. Καταστροφή μέ παγκόσμιες, ἱστορικά, διαστάσεις. Διότι ἔγινε ἡ αἰτία, νά μήν εἶναι ὁ πρωτότοκος ἤ τουλάχιστον δευτερότοκος (γιατί κι ὁ πρωτότοκος εἶχε κάτι κάνει καί τόν ἀπέκλεισε ὁ Θεός ἀπό τοῦ νά φέρει τόν Μεσσία) καί φθάνουμε εἰς τόν τέταρτον, τόν Ἰούδα, καί ἄν ἐγνώριζε, βεβαίως, ἡ Δείνα ὅτι αὐτή ἡ περιέργειά της θά ἦταν μέ τέτοια φοβερά ἀποτελέσματα, θά ἦταν ἀσφαλῶς προσεκτικότερη. Ἔτσι αὐτά εἴχαμε πεῖ τήν περασμένη φορά. Καί συνεχίζουμε.

     Ἡ σύγχρονη κοπέλα θέλει νά δείχνει ὅτι μεγάλωσε, καί ὅτι εἶναι ἀπηλλαγμένη προκαταλήψεων, καί μάλιστα ἐκεῖνες οἱ προκαταλήψεις στήν ἐποχή μας πού θεωροῦνται ὅτι… «Τί θά πεῖ ἁγνότης; Εἶναι μία προκατάληψις…» καί ἄλλα πολλά πού μέ πολλήν εὐκολίαν ἡ σύγχρονη κοπέλα εἶναι ἕτοιμη νά ἀπορρίψει. Θέλει ἀκόμη νά δείχνει ὅτι ἔχει τήν δύναμη νά προσελκύει. Γι’ αὐτό καί στολίζεται ἡ κοπέλα (θέλει νά φαίνεται ὡραία), βέβαια καί στό ἀγόρι ὑπάρχει αὐτό, βέβαια σέ πολύ μικρότερο βαθμό, ὅταν θά ἤθελε νά προσελκύει ἡ κοπέλα τό ἀγόρι. Βέβαια, ἐν παρόδῳ τό λέγω αὐτό, λέμε: «τό ὡραῖον φύλον», κι ἐννοοῦμε τήν κοπέλα. Στήν πραγματικότητα ἡ γυναῖκα -τό λέω γιά μίαν ἐπίγνωση βαθυτέραν- δέν εἶναι τό ὡραῖον φύλον, ἄν τό θέλετε ὁ ἄνδρας εἶναι τό ὡραῖον φύλον. Καί σᾶς τό ἀποδεικνύω ἀμέσως. Ρίξτε μιά ματιά σ’ ὅλο τό ζωϊκό βασίλειο. Θά δεῖτε πάντοτε στό ζωϊκό βασίλειο, τό ἀρσενικό εἶναι πλουμισμένο, εἶναι ὄμορφο. Τό θηλυκό δέν εἶναι ὄμορφο. Νά ξεκινήσω ἀπό τό λιοντάρι… μέχρι τό καναρίνι; Μέχρι τό παγώνι; Τί νά σᾶς πῶ… Τό λοντάρι εἶναι πολύ ὡραῖο, μεγαλοπρεπές, ἡ λέαινα δέν εἶναι. Ἔχει τή χαίτη καί ὅλη τή μεγαλοπρέπεια τό ἀρσενικό λιοντάρι. Ἤ τό παγώνι πού εἶναι τόσο ὡραῖο, καί το θηλυκό εἶναι φοβερά ἄσχημο. Ἁπλοῦν. Ἔτσι οὐσιαστικά εἶναι ἕνας μύθος νά λέμε ὅτι ἡ γυναῖκα ἀνήκει στό λεγόμενο ὡραῖο φύλο. Λάθος! Τό λέω αὐτό γιά μία ἐπίγνωση τῶν πραγμάτων. Δέν ξέρω, πάντως τό θέμα εἶναι ὅτι ἡ γυναῖκα προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ἑλκύει, καί τά πάντα μετέρχεται γιά νά μπορεῖ νά πετύχει αὐτήν τήν κατάσταση. Χρησιμοποιεῖ ἔντονα ὅλες τίς ἐπιταγές τῆς μόδας. Δέν γνωρίζει ὅμως ὅτι μέ αὐτό πού κάνει ἡ κοπέλα οὐσιαστικά -δηλαδή αὐτή ἡ φιλαρέσκεια, τό νά θέλει νά ἀρέσει- ὅτι στήν πραγματικότητα τήν ὁδηγεῖ στήν καταστροφή. Πολλές φορές ἔχω πεῖ κατ’ ἰδίαν σέ κοπέλες, ὅταν ἐπιθυμοῦν καί τό βλέπω κι ἐγώ μέ τά μάτια μου πῶς εἶναι ντυμένες καί πῶς εἶναι στολισμένες, ἐπιθυμοῦν νά ἔχουν τήν φιλαρέσκεια, εἶναι μία πεπονόφλουδα. Κι ἐπειδή εἴμεθα ἐδῶ στή Λάρισα λέγω: «Πατᾶς τήν πεπονόφλουδα καί βρίσκεσαι στόν Πηνειό (γιά πνίξιμο)!». Λοιπόν, προσοχή τήν πεπονόφλουδα, διότι ἡ γυναῖκα κολακεύεται. Ἕνας νεαρός νά τῆς πεῖ ὅτι «Εἶσαι ὡραία!», ὅτι «Ἒχεις ὡραῖα μάτια!», «Ἒχεις ὡραία φωνή!»… ὅτι τοῦτο… ὅτι ἐκεῖνο, ἡ κοπέλα ἀμέσως κολακεύεται, πέφτει, πάτησε τήν πεπονόφλουδα. Προσοχή, λοιπόν, οἱ κοπέλες, προσοχή! Διότι ὑπάρχει ἡ συνήθεια αὐτῆς τῆς κολακείας, καί μήν πατήσετε τήν νάρκη (ν’ ἀλλάξω τό παράδειγμα, ἀπό πεπονόφλουδα). Προσοχή λοιπόν.

     Ἀκόμη, γράφει ἕνας καθηγητής τῆς Γυναικολογίας στό Πανεπιστήμιο τῆς Τυβίγγης (Tübingen), τά ἐξῆς: «Πολλές κοπέλες πού ἀπέκτησαν ἐξώγαμο παιδί καί ἀσθένησαν μοῦ εἶπαν: ‘’Τό πρᾶγμα ἄρχισε μέ ἀθῶα ἐπιφανειακή ἐρωτοτροπία (δηλαδή μέ φλέρτ). Προχωροῦσε μέ τήν πεποίθηση ὅτι πρόκειται γιά ἁγνή φιλία’’». Βλέπετε, δέν ὑπάρχει ἁγνή φιλία ἑτερόφυλος. Αὐτό νά τό ‘χετε ὑπόψη σας. Ἄλλη ἀπάτη αὐτή! Ὅτι ἔχουμε μιά γνωριμία, μία φιλία. Αὐτή μάλιστα ἡ φιλία ἀναπτύσσεται, καί στά σχολειά σας καί στά φροντιστήρια πού πηγαίνετε… κ.λπ. Συνοδεύεστε στόν δρόμο ἀπό τό ἀγόρι… τήν ἰδέα -συνεχίζει ὁ καθηγητής- ὅτι μπορεῖ νά γίνουν μητέρες, τήν ἔδιωχναν περίφοβες. Ὡστόσο γιά τό φλέρτ, μποροῦσαν νά λέγουν: «Καί τί πειράζει αὐτό;». Ὅταν κατοπινά ἄνοιγαν τά μάτια τους, μετανοιωμένες ἔλεγαν ὅτι δέν ὑπάρχει ψυχική φιλία πού νά μήν καταλήξει στήν φθρά τοῦ σώματος. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ὅμως καί ἕνας ἄλλος, ὁ Βίλαντ (Wieland, Γερμανός) σ’ ἕνα του βιβλίο, τό ‘’Der flirt’’, δηλαδή «Τό φλέρτ», δηλαδή ἡ ἐρωτοτροπία, γράφει πρός τούς ἀμερίμνους γονεῖς: «Ξέρετε τί κάνετε; Ξέρετε τί ἀνέχεστε; Ὅταν -γιά νά μήν πῶ- προωθοῦν καί οἱ γονεῖς μία τέτοια κατάσταση, ἡ κοπέλα τους νά βγεῖ ἔξω νά βρεῖ τόν ὑποψήφιο γαμπρό («Γιατί ἀλλιώτικα πῶς θά γίνει;»…!), ξέρετε, λοιπόν, τί κάνετε; Ξέρετε τί ἀνέχεστε;». Εἶναι πράγματι φοβερή αὐτή ἡ ἄγνοια ἤ αὐτή ἡ τόλμη τῶν γονιῶν πού εἶναι ἕνα θράσος πού ρίπτουν τά κορίτσια τους στήν ἀγκαλιά τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας καί τῆς καταστροφῆς. 

     Ὅπως βλέπουμε ἀπ’ ὅλα αὐτά: «Γιατί, τί εἶναι ἕνα φλέρτ…;», «Ἒ, τἀ ἀγόρια σκέφονται ἀλλιώτικα»- σοῦ λέει: «Δέν βαριέσαι, θά περάσω τήν βραδιά μου ἤ τόν μῆνα μου ἤ κάποιο καιρό, καί κατόπιν δέν μ’ ἐνδιαφέρει, ἀλλάζω»,ἡ κοπέλα ἀρχίζει μετά νά σκληραίνει, ὕστερα ἀπό τό πάθημά της αὐτό, βέβαια χτυπιέται, ὀδύρεται, σκληραίνει, ὅμως, μετά, κι ἀρχίζει κι αὐτή νά παίρνει τήν ἴδια τακτική. Ἀρχίζει νά ἀλλάζει κι αὐτή, δέν τήν πειράζει πλέον, ἐσκλήρυνε, ἐπορρώθη. Ὅπως βλέπουμε, ὅμως, ὅτι αὐτή ἡ κατάστασις, δηλαδή αὐτή ἡ ἐπιφανειακή ἐρωτοτροπία, ξεμακραίνει αὐτόν τόν γνήσιον ἔρωτα καί φράσσει τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀληθινή ἀγάπη. Συνηθίζω πολλές φορές νά λέγω ὅτι ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι τοποθετημένη μές σ’ ἕνα δοχεῖο καί αὐτή εἶναι ἡ καρδιά. Παλιότερα ἔβαζαν τά ἀρώματα μέσα σέ κάποια δοχεῖα ἀπό ἕνα ὑλικό πού ἔβγαζαν στήν Αἴγυπτο -καί βγάζουν- τό ἀλάβαστρο, κατ’ ἐπέκταση λέγεται ἀλάβαστρο καί τό δοχεῖο. Ἐκεῖ ἔφτιαχναν μπουκαλάκια (στήν Αἴγυπτο) καί ἔβαζαν ἄρωμα καί τό σφράγιζαν. Τό σφράγιζαν κατά τρόπον πού ἄν ἤθελε κανείς νά χρησιμοποιήσει αὐτό τό ἄρωμα, ἔπρεπε νά σπάσει τόν λαιμό αὐτοῦ τοῦ φιαλιδίου ἀπό ἀλάβαστρο καί τό χρησιμοποιοῦσε μετά. Ἔτσι μοιάζει ἡ καρδιά. Εἶναι ἡ καρδιά ἕνα δοχεῖο, ἕνα ἀλάβαστρο, κι ἔχει μέσα τό ἄρωμα τῆς ἀγάπης, πού θά χρησιμοποιηθεῖ μελλοντικά. Ὅταν πρόωρα-ἄωρα-ἄκαιρα, σπάσουμε τόν λαιμόν αὐτοῦ τοῦ φιαλιδίου, δηλαδή ἀφήσουμε τήν καρδιά μας ν’ ἀρχίζει νά ἀγαπᾶ ὅποιον βλέπει στόν δρόμο, τότε ἀντιλαμβάνεστε γρήγορα θά ξεθυμάνει αὐτό τό ἄρωμα. Καί ἡ γυναῖκα μετά δέν ἔχει ἐκεῖνο πού θά πεῖ κάποτε: «Ἕναν ἄνδρα γνώρισα, αὐτόν ἀγάπησα, αὐτόν ἀγαπῶ, αὐτόν θά ἀγαπῶ», γιατί ξεθύμανε πιά ἡ ἀγάπη, αὐτός ὁ ἀληθινός ἔρως. Γράφει κάποιος σύγχρονος. Αὐτός -δέν θά πῶ τ’ ὄνομά του, εἶναι καθηγητής Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν- γράφει: «Πόσα κορίτσια, ξεγελασμένα ἀπό τίς μοντέρνες ἰδέες, δέν θέλησαν νά πειραματιστοῦν μέ τίς ἐλεύθερες ἑνώσεις, γιά νά δοῦν μετά τά ὄνειρά τους σβησμένα, τά νιάτα τους χαμένα, τόν ἑαυτό τους στό περιθώριο τῆς ζωῆς... Ἐάν ἡ πίκρα τους καί τό σκληρό παράπονό τους μποροῦσαν ἀνεμπόδιστα νά βροῦν τό ξέσπασμα τοῦ θρήνου, οἱ γοερές κραυγές θά πλημμύριζαν τήν ἀτμόσφαιρα καί θά ἀρκοῦσαν αὐτές μονάχα γιά νά κατασιγάσουν τῆς ἀρνητικῆς ὑποκρισίας τά δολερά τραγούδια». 

     Ἀκόμη, παιδιά, πόσες φορές ὁ ρόλος τῆς φίλης ἤ τῆς συμμαθητρίας ἤ τῆς συγκατοίκου, ὅταν ἔχουμε φοιτήτριες πού πηγαίνουν στίς πόλεις, πού ὑπάρχουν τά Πανεπιστήμια, δέν ἔρχεται νά καταστρέψει τήν κοπέλα; Γι’ αὐτό τό θέμα τῆς συναναστροφῆς εἶναι παμμεγίστης σημασίας. Τό εἶχαν διακρίνει αὐτό καί οἱ πρόγονοί μας, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Ἐξάλλου ἀπό τούς ἀρχαίους Ἕλληνες πῆρε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκεῖνο τό «φθείρουσι ἤθη χρηστά ὁμιλίαι κακαί». «Ὁμιλία» θά πεῖ συναναστροφή. «Τά χρηστά ἤθη τά καταστρέφουν οἱ κακές συντροφιές». Καί ἔδωσε σ’ αὐτό προχριστιανικό σύνθημα-γνωμικό, πραγματικά διαστάσεις θεοπνευστίας. Μιά τέτοια συναναστροφή, ἡ κακή φίλη, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ἔχει ἐμπειρία ἤ καλύτερα νά τό πῶ ἔτσι, ἔχει ἐμπειρίες, ἀρχίζει νά διηγεῖται εἰς τήν ἄλλη -σέ σᾶς- τίς ἐμπειρίες της ἀπό τίς σχέσεις της μ’ ἕνα ἀγόρι, μέ τόν φίλο της. Αὐτό σιγά-σιγά καί πολύ γρήγορα ἐξάπτει πρῶτα τήν φαντασία καί κατόπιν πυροδοτεῖ τήν ψυχή καί τό σῶμα, γιά νά φθάσει ἡ κοπέλα νά δοκιμάσει καί αὐτή ἐκεῖνα πού τῆς λέγει ἡ φίλη της, ἡ συμμαθήτρια, ἡ συγκάτοικος, ἡ συμφοιτήτρια. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ὅτι πολύ γρήγορα μιά κοπέλα «ξεβγάζεται», βγαίνει, βγαίνει στόν δρόμο, βγαίνει στό πεζοδρόμιο, ἀναζητάει κι αὐτή νά ἀποκτήσει τίς ἴδιες ἐμπειρίες μέ τήν φίλη. Ἀλλά μία τέτοια συναναστροφή θά ἦταν πραγματικά μία νάρκη εἰς αὐτά τά θεμέλια τῆς ὑπάρξεως τῆς κοπέλας. Πόσες κοπέλες ἀκόμη εἶναι ἐκεῖνες πού συχνάζουν στίς «ντίσκο» καί στίς καφετέριες. Δέν θεωροῦν καθόλου κακό τό ὅτι μποροῦν νά βρεθοῦν σέ μία καφετέρια, μά καθόλου κακό! Προσέξτε, μπορεῖ νά μέ κατηγορήσετε ὅτι ἀνήκω σέ μιά παλιά σχολή. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἡ καφετέρια δέν εἶναι παρά… κάπως τό ἐξιδανικευμένο καφενεῖο, καί παλιότερα στό καφενεῖο δέν πήγαινε ποτέ, μά ποτέ γυναῖκα. Σήμερα, λοιπόν, ἐξιδανικεύσαμε τό καφενεῖο, καί τώρα πᾶνε ἀγόρια καί κορίτσια… οὔτε νέα παιδιά πήγαιναν (ἀγόρια), ἤτανε… ἔ, γιά τούς μεγάλους… κ.λπ… κ.λπ… Σήμερα, λοιπόν, ἡ καφετέρια, -θά λέγαμε ἐκσυγχρονισμένος ἀπόγονος τοῦ καφενείου-πᾶνε οἱ πάντες. Παιδιά, δέν εἶναι καλός τόπος ἡ καφετέρια. Τό λέω καί γιά τά ἀγόρια -ἄν καί θά ποῦμε λίγα πιό κάτω γιά σᾶς- καί γιά τά κορίτσια. Γιά νά μήν πῶ βέβαια… δέν ξέρω ἄλλοι δῆμοι τί κάνουν, ὁ δικός μας Δῆμος κάνει αὐτά τά λεγόμενα «μαθητικά στέκια», τά ὁποῖα δέν εἶναι τίποτα ἄλλο -ἄς μου συγχωρεθεῖ, ἐγώ δέν μιλάω παρά μόνον εὐαγγελικά- ἀληθινή καταστροφή. Καί τά γήπεδα, ἀληθινή καταστροφή. Ναί, Ἕνα παιδί πού σέβεται τόν ἑαυτό του (ἀγόρι ἤ κορίτσι), πού θά ‘θελε νά ζήσει μία πνευματική ζωή, δέν τρέχει οὔτε στά γήπεδα, δέν τρέχει οὔτε στίς καφετέριες, οὔτε στά στέκια, ὅσο κι ἄν ἔχουν τόν ὑπότιτλον ἤ συνοδεύτεαι αὐτό τό στέκι μέ τήν λέξη «μαθητικό στέκι». 

     Ὄχι. Δέν εἶναι τόπος γιά ἐκείνους καί γιά ἐκεῖνες πού ἐπαγγέλονται Χριστόν. Καί ἀκόμη ἐκεῖ, σ’ αὐτούς τούς τόπους, πολλές κοπέλες ἔχασαν τήν ἁγνότητά τους γιατί πρωτύτερα ἔκαναν καί χρήση οἰνοπνευματωδῶν ποτῶν. Βέβαια στήν καφετέρια δέν πίνουμε μόνο καφέ, ἔχουμε καί οἰνοπνευματώδη ποτά, ὅπως καί στίς ντίσκο, καί τό ἐπιδιώκουν τά ἀγόρια τῆς συντροφιᾶς μόνο καί μόνο γιατί ξέρουν ὅτι τό οἰνόπνευμα ἀποβάλλει κάθε ἀντίσταση στόν ἄνθρωπο καί εἰδικώτερα στήν κοπέλα καί μάλιστα στή νεαρή κοπέλα, καί συνεπῶς ἔτσι ὅταν ἡ κοπέλα πάρει… -καί τί μάλιστα;- οἰνοπνευματώδη ποτά. Οὔτε μπύρα, οὔτε ρετσίνα, ἀλλά ποτά τά ὁποῖα εἶναι πολλῶν-πολλῶν βαθμῶν σέ πυκνότητα οἰνοπνεύματος. Ὅταν ἀκοῦτε «τζίν», ὅταν ἀκοῦτε «οὐΐσκι», ὅταν ἀκοῦτε «βότκα», ὅταν ἀκοῦτε τέτοια πράγματα πού ἔχουνε πολύ ὑψηλόν βαθμόν οἰνονεύματος, ξέρουν λοιπόν πολύ καλά ὅτι ἡ ἀντίσταση τῆς κοπέλας ἀμέσως πέφτει καί ἡ κοπέλα μεταβάλλεται σ’ ἕνα ἄθυρμα (παιχνίδι) τῶν ὁρμῶν τοῦ ἀγοριοῦ. Ἔτσι λοιπόν ὅταν μία κοπέλα φθάσει μέχρις ἐκεῖ, ἔτσι γίνεται. Θυμᾶμαι… κι εἶναι -τί νά πῶ 50 χρόνια;- θυμᾶμαι κάποτε μία κοπέλα γνώρισε κάποιον, τήν γύρευαν οἱ δικοί της, συνέπεσε στόν δρόμο νά τήν δῶ νά συνοδεύεται ἀπό μερικούς ἀνθρώπους τῆς οἰκογενείας της… Τί εἰκόνα ἦταν αὐτή, τί φοβερή εἰκόνα ἤτανε; Ντυμένη λεπτότατα -παρότι ἔκανε κρύο- σέ μία κατάσταση φοβερῆς ντροπῆς, στόν δρόμο. Ἔτσι παρασύρονται οἱ κοπέλες, ἔτσι. Προσέξτε λοιπόν ἄν φθάσετε μέχρις ἐκεῖ δέν θά πεῖτε «δέν θά πιῶ κάτι». Θά σᾶς πεῖ ὁ φίλος, ἡ φίλη, ἡ παρέα ὅτι πρέπει νά πιεῖτε ἀφοῦ καί οἱ ἄλλοι πίνουν… καί τότε… ὤ, τότε ἡ βούλησις, κατά κανόνα -ἡ βούλησις! τό νά μπορεῖτε νά πεῖτε τό «ὄχι»- κουρελιάζεται! Τό οἰνόπνευμα εἶναι πραγματικά ἕνας μεγάλος προαγωγός. Καί ξέρετε τί θά πεῖ προαγωγός. Εἶναι τό πρόσωπον ἐκεῖνο (ἄνδρας ἤ γυναῖκα) πού «ξεβγάζει» μιά κοπέλα στόν δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Λέγεται προαγωγός. Ἀλλά τό οἰνόπνευμα ἐδῶ εἶναι ὁ μεγάλος προαγωγός ἀγοριῶν καί κοριτσιῶν, ἀλλά προπαντός τῶν κοριτσιῶν. 

     Εἶναι καί τό τσιγάρο στήν κοπέλα. Αὐτό (τό τσιγάρο) πού εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν σύμβολον τῆς φαινομενικῆς ἀνεξαρτησίας. Ἦταν ἀπό παλιά. Εἶναι καί τώρα. Ὅταν ἕνα ἀγόρι καπνίζει, ἔχει τήν αἴσθηση, μιά αὐτοπεποίθηση ὅτι μεγάλωσε, ὅτι μπορεῖ νά καπνίζει, ὅτι εἶναι ἀνεξάρτητος -ἄλλο ἐάν ζητιανεύει ἀπό τήν μάνα του καί τόν πατέρα του χρήματα γιά νά πάρει τσιγάρα ἤ κλέπτει τό πορτοφόλι τῆς μάνας ἤ τοῦ πατέρα γιά νά πάρει τσιγάρα. Αὐτό δέ πολύ περισσότερο εἶναι στήν κοπέλα, ἡ ὁποία ἔχει τό αἴσθημα τῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς χειραφετήσεως καί τῆς ἐλευθερίας, ὅτι «Τώρα καπνίζω, εἶμαι ἐλεύθερη πιά κοπέλα». Ἔτσι ὅλες κάνουν, αὐτές οἱ λεγόμενες ἐλευθερωμένες κοπέλες. Ἐλευθερωμένες. Στήν πραγματικότητα πρόκειται περί σκληρῆς, φοβερῆς δουλείας. Δέν ξέρω μεθαύριο ὅταν αὐτές οἱ κοπέλες παντρευτοῦν καί θά πεῖ ὁ γιατρός ὅτι δέν πρέπει νά καπνίζει ἤ ἡ μητέρα, διότι θά βγάλει σπαστικό παιδί. Αὐτά δέν τά λέγω ἐγώ, τά λέγει ἡ Ἰατρική. Δέν μποροῦν οὔτε τότε νά κόψουν τό τσιγάρο, εὐρισκόμενες αὐτές οἱ κοπέλες κάτω ἀπό τήν θλιβερή ἐκείνη κατάσταση, νά περιμένουν ἔστω καί ἕνα παιδί νά γεννηθεῖ, σπαστικό, γιατί οἱ ἴδιες δέν μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν! Και, πέστε μου, αὐτό λέγεται ἐλευθερία; Σήμερα κοπέλες πού ξεστράτισαν συχνά -ἄν ὄχι κατά κανόνα- καπνίζουν ἤ ξεκίνησαν ἀπό τό τσιγάρο πού τούς ἔδωσε τό ἀγόρι, ὁ φίλος. 

     Τί νά ποῦμε δέ γιά τά ναρκωτικά... Ἐάν ὁ φίλος εἶναι ναρκομανής, γρήγορα καί αὐτή ἡ δύστυχη κοπέλα θά γίνει καί αὐτή ναρκομανής, διότι ὁ φίλος θά τήν διδάξει νά κάνει χρήση τῶν ναρκωτικῶν. Καταλαβαίνετε, παιδιά; Ἀντιλαμβάνεστε, παιδιά; Μᾶς εἶχαν ἔρθει -ἀπό ἄλλη πόλη, Θεσσαλονίκη- ἀγόρια κορίτσια, αὐτά τά παιδιά πού μένουν στά λεγόμενα, πῶς λέγονται αὐτά τά ἱδρύματα…. Ἰθάκη… κ.λπ… κ.λπ., δηλαδή τό ξαναγύρισμα, νά ξαναγυρίσουνε πίσω, καί εἶχαν ἔρθει αὐτά τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, καί νά λέει κανείς, αὐτά τά παιδιά, ἀλήθεια, δηλητηριάστηκαν; Ἐγώ θά σᾶς πῶ κάτι -εἴθε νά βγαίνω ψεύτης- ἄν δοκιμάσει κανείς, λέγει, τσιγάρο μία φορά (ἀπό στατιστικές), τό 70% θά γίνουν καπνιστές. Ἐάν κανείς δοκιμάσει μία φορά ναρκωτικά -μία μόνο φορά, μόνο μία!, ξεκινώντας, ἂν θέλετε, ἀπό τό θεωρούμενον χασίσι πού εἶναι ἐλαφρύ (δῆθεν!)- παιδιά, ἐγώ σᾶς τό δηλώνω καί σᾶς τό προσυπογράφω, δέν ξέρω ἄν κανένα παιδί ἀγόρι ἤ κορίτσι μέ ἀκούει καί ἔχει δοκιμάσει, ἐγώ σᾶς τό λέγω: Κάποια στιγμή ὑπάρχει ὁ κίνδυνος ξαναγυρίσματος στά ναρκωτικά. Κάποια στιγμή. Γι’ αὐτό ἕνα ἀγόρι ἤ ἕνα κορίτσι ἄν θά ἤθελε πραγματικά νά ἀπαλλαγεῖ, θά πρέπει νά βάλει «διπλοσκοπιά» ὅπως λέμε, στόν ἑαυτό του-ἑαυτό της νά μήν ξαναγυρίσει σ’ αὐτές τίς καταστάσεις. Τό ‘χω δεῖ, τό ‘χω ζυγίσει, προσέξτε πάρα πολύ. Δηλαδή περίπου ἀχρηστεύεται ὁ ἄνθρωπος ἐάν ἔκανε χρήση ναρκωτικῶν ἀπό μία συνήθεια, τῆς ὁποίας τά ἀποτελέσματα εἶναι πασίγνωστα, εἶναι τραγικά.

     Ἀκόμη ἐντόνους ἐρεθισμούς μπορεῖ νά προκαλέσει παιδιά καί ὁ λεγόμενος «κατά ζεύγη» χορός. Δηλαδή οἱ λεγόμενοι εὐρωπαϊκοί χοροί. Παλιότερα εἴχαμε τό ταγκό, τό βάλς… αὐτά ἤτανε οἱ κλασικοί χοροί, ὅπως ἐλέγοντο, τώρα ἔχουμε τούς ἐξάλλους αὐτούς χορούς, τούς ὁποίους βέβαια ἐπώασε, ἐγέννησε καί ἀνέθρεψε, ἡ δυστυχισμένη Ἀμερική, ἡ μεγάλη Βαβυλῶνα (ὄχι όλιγώτερο καί ἡ Εὐρώπη), εἶναι ὁ δυτικός κόσμος πού θά μποροῦσε νά πάρει τόν τίτλον, τόν ἀποτρόπαιον τίτλον, Βαβυλών ἡ μεγάλη ἡ ἁμαρτωλή, γιά τήν ὁποίαν λέγει τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως «ἔπεσεν ἡ Βαβυλών ἡ μεγάλη». Ἔρχονται, λοιπόν, αὐτά τά ξένα τραγούδια -ἔχω καί μιά ἀπορία μετά, δέν ξέρω ἄν θά τήν ποῦμε σήμερα ἄν μᾶς φτάσει τό ἡμίωρον- καί ἔτσι ἔχουμε αὐτούς τούς φοβερά ἐξάλλους χορούς οἱ ὁποῖοι πήρανε καί δαιμονικές διαστάσεις, κι ἄλλα πολλά περίεργα καί παράξενα πράγματα, πάντως τό θέμα εἶναι παιδιά ὅτι αὐτοί οἱ χοροί καταστρέφουν ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο καί τό ἀγόρι καί τό κορίτσι. Καταστρέφουν φοβερά. Ὁ Φῶκνερ, διδάσκαλος τοῦ χοροῦ καί ἰδιοκτήτης μιᾶς χορευτικῆς Ἀκαδημίας στό Λός Ἄντζελες, ἀκοῦστε τί βεβαιώνει· ὅτι τά 2/3 τῶν κοριτσιῶν πού διαφθείρονται, ξεπέφτουν ἀπό τόν χορό. Πρέπει, λοιπόν, νά καταλάβουν οἱ κοπέλες, ἐπιτέλους πρέπει νά καταλάβουν τί κινδύνους ἔχουν σέ μία σύγχρονη τέτοια κοινωνία. Πρέπει νά καταλάβουν ἀκόμα οἱ κοπέλες ὅτι ἡ ἁγνότητα οὔτε ξεπερασμένη εἶναι, οὔτε μῦθος εἶναι. Ἡ ἁγνή κοπέλα πάντοτε ὀνειρεύεται τόν σύντροφο τῆς ζωῆς της, ἁγνόν καί τίμιον. Καί ἐκεῖνος μέ τήν σειρά του, μιά τέτοια κοπέλα ὀνειρεύεται. Ὅπως αὐτή ἔμεινε ἁγνή, τέτοιον θέλει καί ἐκεῖνον. Νά εἶναι ἁγνός.

     Λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ὃτι «Τόν ἅπαντα θαλαμευομένη ἡ κόρη χρόνον, μηδέποτε τὸν νυμφίον ἑωρακυῖα, ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας οὕτω ποθεῖ καὶ στέργει ὡς σῶμα οἰκεῖον». Λέγει: «Ὃσο ἡ κόρη μένει θαλαμευομένη (δηλαδή εἶναι στό σπίτι της, δέν βγαίνει ἐξω, δέν βγαίνει στά νυφοπάζαρα, στίς πλατεῖες, στούς δρόμους… στό πήγαιν’-ἔλα, πήγαιν’-ἔλα… κ.λπ.), καί ποτέ δέν ἔχει δεῖ τόν νυμφίο τόν ὑποψήφιον ἀπό τήν πρώτη μέρα, δηλαδή πού θά νιώσει μέσα της κάποια αἰσθήματα, ἔτσι ποθεῖ καί ἔτσι αἰσθάνεται στοργή, σάν νά εἶναι δικό της σῶμα». Ποιό; Τό σῶμα τοῦ νέου. Ἄν ἡ κοπέλα ἔχει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτά ὅλα πού εἴπαμε, τά κατανοεῖ καί τά ἐφαρμόζει. Εἶναι θέμα πίστεως εἰς τόν λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἄν πειρασμικά εἰπωθεῖ ὅτι μ’ ἕνα τέτοιο τρόπο ζωῆς ἡ κοπέλα δέν προωθεῖ τόν μελλοντικό της γάμο –κι αὐτό τό λέγουν πολλές φορές οἱ γονεῖς ἐγκληματοῦντες στά κορίτσια τους- θ’ ἀπαντούσαμε ὅτι μία τέτοια κοπέλα εἶναι περιζήτητη ἀνάμεσα σέ πολλές ἄλλες διεφθαρμένες κοπέλες. Ἀλλά ἀκόμα καί τά ἀγόρια σκέπτονται σοβαρά, ἔστω κι ἄν δέν ἔζησαν ἁγνή ζωή, μιά τέτοια κοπέλα ἐπιζητοῦν. Καί ἐπιτέλους ὁ γάμος δέν ἀποτελεῖ τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας, ἀλλά ἡ σωτηρία. Κι ἄν ἡ κοπέλα δέν παντρευτεῖ ἕνα ἀγόρι, πρέπει νά βγοῦν στό πεζοδρόμιο γιά νά παντρευτοῦν; Ἄν εἶναι δυνατόν! Τό ἀνώτερο (ἡ σωτηρία) μπορεῖ νά θυσιάζεται γιά τό κατώτερο, πού εἶναι ὁ γάμος; Αὐτά τά λίγα, παιδιά, θεμελιακά σημεῖα σᾶς εἶπα, εἰδικά γιά σᾶς, τίς κοπέλες. Πρῶτα ὁ Θεός, θά συνεχίσουμε κάτι γιά τά ἀγόρια τήν ἐρχομένη Κυριακή.

16η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (ζ΄).

†. Συνεχίζουμε τό θέμα μας ἐπάνω στήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, πού τοῦ εἶπε «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Αὐτό ἔχουμε τώρα στά τελευταῖα μας θέματα, ὅπως ἤδη ἐνθυμεῖσθε· ἐπειδή τήν περασμένη Κυριακή δέν εἴχαμε μάθημα λόγω τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς πού ἀλλάζει τό πρόγραμμά μας.

     Ὅ διάβολος, λέγαμε, ὅτι δέν προσβάλλει μόνο τίς αἰσθήσεις -τό λέγαμε αὐτό- γιά νά προκαλέσει μία πορνική διάθεση, ἀλλά κινεῖ καί κάτι λεπτότερον καί περισσότερο ἀποτελεσματικό καί αὐτό δέν εἶναι παρά οἱ χορδές τῆς καρδιᾶς πού πλήττονται ἀπό τόν φοβερόν, αὐτό, δαίμονα τῆς πορνείας καί ἔτσι κρούεται ἡ συναισθηματικότητα. Δηλαδή, θά λέγαμε, ἡ παρουσία τῆς συναισθηματικότητος εἰς τό πάθος τῆς πορνείας. Αὐτό πού λέμε «ἐρωτεύομαι», αὐτό πού λέμε «συμπαθῶ». Μ’ ἀρέσει ἕνα πρόσωπο, τό κοιτάζω, τό ξανακοιτάζω, ἕλκομαι, καί αὐτό ἀνήκει εἰς τήν χώρα τῆς συναισθηματικότητος. Βέβαια, πολλές φορές αὐτά τά πράγματα δέν συνυπάρχουν. Δηλαδή μία διάθεσις διαπράξεως τῆς ἁμαρτίας καί μία συναισθηματικότητα πολλές φορές -ὄχι πάντα- δέν συνυπάρχουν, ἀλλά σίγουρα ὅμως κάποια μέρα θά συνυπάρξουν. Πολλές φορές ξεκινάει αὐτή ἡ συναισθηματικότητα στό νέο παιδί, στήν κοπέλα, στό ἀγόρι, βλέπει ἕνα πρόσωπο τό συμπαθεῖ, οὔτε κἄν σκέφτεται νά διαπράξει μία ἁμαρτία, ἄν ὅμως ἐπιμείνει σ’ αὐτήν τήν συναισθηματικότητα, τότε πάρα πολύ γρήγορα θά φτάσει στό σημεῖο νά θέλει νά ἱκανοποιεῖ καί τίς ἐπιθυμίες του τίς γενετήσιες. Πάντως ἡ παρουσία αὐτῆς τῆς συναισθηματικότητος δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι ἀφύσικο πρᾶγμα. Ἔχει ὁπωσδήποτε κάποια ἐρείσματα φυσιολογικά, ἀλλά τά ἐρείσματα αὐτά τά φυσιολογικά, δέν εἶναι τι ἄλλο παρά τό ξεκίνημα, ἡ προετοιμασία γιά τόν γάμο. Ἀναμφισβήτητα. Ὅμως, ὅταν ὅλη αὐτή ἡ κατάστασις εἶναι ἀνώριμη καί γίνεται ἀκόμα πιό ἀνώριμη ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο σήμερα ἡ γενεά μας κοινωνικά ζεῖ, τότε ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ἔχει τραγικές ἐπιπτώσεις ὅταν ἀφήσουμε τόν συναισθηματικό μας κόσμο νά ἐκδηλωθεῖ καί νά κινηθεῖ. 

     Στόν Παράδεισο, ἐπί παραδείγματι, οἱ πρωτόπλαστοι εἶχαν λάβει τήν ἐντολή νά μή δοκιμάσουν ἀπό τόν καρπό τοῦ δέντρου τῆς γνώσεως καλοῦ καί κακοῦ. Ὄχι ἐπειδή τό δένδρο ἐκεῖνο περιεῖχε τίποτε τό κακό, τό πονηρό ἤ ἀκόμη προκαλοῦσε τόν θάνατο. Τό δέντρο ἦταν ἕνα κοινό δέντρο, δέν εἶχε τίποτε, ἀλλά ὁ Θεός ἤθελε νά δώσει τήν ἀντίληψη εἰς τούς πρωτοπλάστους ὅτι ἀκόμη δέν ἦρθε ἡ ὥρα γιά κάτι τέτοιο. Ὅτι δηλαδή ἦσαν ἀνώριμοι. Σημειώσατε -τό λέγουν οἱ Πατέρες αὐτό- ὅτι ἀπό τόν καρπό αὐτοῦ τοῦ δέντρου θά δοκίμαζαν οἱ πρωτόπλαστοι. Δηλαδή, μ’ ἄλλα λόγια, θά γνώριζαν πολλά, ἀλλά τόν καιρό πού τούς τό εἶπε ὁ Θεός ἦσαν ἀνώριμοι, καί ἐπειδή προέβησαν στό νά γνωρίσουν… φέρ’ εἰπεῖν, τήν θέωση. Σήμερα γνωρίζουμε τό θέμα τῆς θεώσεως. Τό γνωρίζουμε καί μάλιστα ἔχει μπεῖ στό πρόγραμμα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Τί εἶπε ὁ διάβολος; «Θά γίνετε θεοί ἄν δοκιμάσετε ἀπ’ αὐτό». Τί εἶπε ὁ Χριστός; «Θά γίνετε θεοί ἄν φᾶτε τό Σῶμα μου καί τό Αἷμα μου». Τό ἴδιο πρᾶγμα! Ἀλλά ὁ διάβολος τί εἶπε; Τό εἶπε πρόωρα. Δέν ξέρω ἄν τό καταλάβατε αὐτό τό σημεῖο παρακαλῶ; Ἔτσι ἔχουμε τό θέμα τῆς ἀνωριμότητας. Μένω καί ἐπιμένω στό θέμα τῆς ἀνωριμότητος, μέ ἀποτέλεσμα οἱ πρωτόπλαστοι νά χάσουν τόν Παράδεισο. 

    Ἔτσι καί στήν ἐποχή μας συμβαίνει τό ἴδιο πρᾶγμα· ἡ βιασύνη μιᾶς δοκιμῆς. Ἡ δοκιμή τῆς γνώσεως. Δηλαδή νά ἀποκτήσω μιά ἐμπειρία συναισθηματική. Ἔτσι συναισθηματικότης ἐρωτική καί ἀνωριμότης ὁδηγοῦν σέ μία καταστροφή. Παιδί μου, δέν εἶσαι ὥριμο παιδί. Γιατί; Διότι οἱ κοινωνικές συνθῆκες μέσα στίς ὁποῖες ζεῖς καί κινεῖσαι δέν σοῦ ἐπιτρέπουν νά ἀναπτυχθεῖς. Νά ἀναπτυχθεῖς, ἐννοεῖται, στό θέμα αὐτό. Θά ξαναγυρίσω στό ζήτημα τοῦτο, ἴσως ὄχι σήμερα, σέ ἕνα προσεχές θέμα μας γιά νά σᾶς δείξω ὅτι πράγματι οἱ κοινωνικές συνθῆκες σήμερα ἐμποδίζουν πάρα πολύ, τίς ὁποῖες, βεβαίως, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τίς ἔχουμε διαμορφώσει. Ἔτσι πολλά πράγματα ὁδηγοῦν σ’ αὐτήν τήν ἀνώριμη ἐρωτική συναισθηματικότητα καί προπαντός εἶναι τί; Εἶναι ὁ συναγελασμός τῶν μαθητῶν στό σχολεῖο. Τοῦ ὅτι τά σχολειά μας ἔγιναν μεικτά, αὐτό εἶναι μία μεγάλη ζημία. Ἐγώ τό μισό Γυμνάσιο -ἐννοεῖται ὀκτατάξιο Γυμνάσιο μάλιστα- τό ἔβγαλα ὡς μεικτό, διότι δέν εἴχαμε σχολεῖο, ἤτανε ἡ κατάσταση δύσκολη, ἄσχημη καί προφανῶς δέν ὑπῆρχαν κτίρια, ἄρα ἀναγκαστήκαμε νά εἴμεθα μεικτά. Ὑπῆρχε ὅμως ἕνας σεβασμός… δέν ξέρω ἤτανε ἄλλη ἐποχή… ἕνας πολύ σεβασμός, δέν ὑπῆρχε αὐτό πού ὑπάρχει σήμερα. Οἱ κοπέλες ἤτανε μόνες τους, τά ἀγόρια ἤτανε μόνα τους, δέν ὑπῆρχαν αὐτά τά πηγαδάκια ἀγόρια-κορίτσια μαζί, οὔτε ἐκεῖνη τήν ἄσχημη κατάσταση τῶν κοριτσιῶν σήμερα, νά θέλονται νά προβάλλονται νά πειράξουν τά ἀγόρια, νά προκαλέσουν. Δέν ὑπῆρχε ἡ πρόκληση. Ὑπῆρχε ἡ μαθητική ποδιά, δέν ὑπῆρχε καμία ἐπίδειξη μόδας καί ὀμορφιᾶς… καί δέν ξέρω τί ἄλλο… τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά τά πράγματα δέν ὑπῆρχε καί ἔτσι μπορεῖ νά εἴμεθα μέν σέ μεικτό σχολεῖο, ἀλλά δέν εἴχαμε τά φαινόμενα ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔχει ἡ ἐποχή μας. Ἀκόμη… μάλιστα σήμερα ἄν πᾶτε ἔξω ἀπό ἕνα Σχολεῖο, ἕνα Λύκειο… πώ! πώ! Θεός νά φυλάξει τί μπορεῖ νά δεῖ καί ν’ ἀκούσει κανείς, εἶναι ἄλλο πρᾶγμα. 

     Ἀκόμη, ἐκεῖνο πού συντελεῖ σέ μία τέτοια κατάσταση νά φέρει τ’ ἀγόρια μέ τά κορίτσια καί ν’ ἀρχίσει νά ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀνάπτυξις ἡ συναισθηματική, εἶναι ἡ κακῶς νοουμένη ἰσότητα τῶν φύλων. Γιατί λέγουν τά κορίτσια: «Εἴμεθα ἴσοι. Ὅ,τι κάνεις τό κάνω καί ἐγώ. Πᾶς στρατιώτης; Πάω κί ἐγώ στρατιωτίνα. Πᾶς χωροφύλακας; Γίνομαι κι ἐγώ χωροφυλακίνα. Γίνεσαι ὁδηγός νταλίκας; Γίνομαι καί ἐγώ ὁδηγός νταλίκας»… καί μετά (σᾶς τό ‘χω ξαναπεῖ αὐτό) μία κοπέλα… παντελόνια φοροῦσε -μόνο δέν τήν ἄκουσα νά βλαστημάει- κατέβηκε γιά φτιάξει τήν νταλίκα της… νταλίκα! Ὁλόκληρο αὐτοκίνητο ὁδηγοῦσε… «Βρέ κοπέλα μου!... Βρέ κοπέλα μου…», θά ‘λεγε κανένας, «λεπτότερα πράγματα δέν ὑπάρχουν γιά σένα;». Ὄχι, θέλουμε ἰσότητα. Κι αὐτό ἀκόμα φέρνει τούς ἀνθρώπους πολύ κοντά ἴδίως τούς νέους, μέ ἀποτέλεσμα αὐτό πού λέμε τώρα, τήν ἀνάπτυξη αὐτή τῆς ἀνωρίμου συναισθηματικότητος. Ἀκόμη ὑπάρχει καί μία φοβερή, ἀληθινά ὀλεθρία ἀντίληψη ὅτι, ὁ νέος εἶναι τότε φυσιολογικός ὅταν ἤδη ἀπό τά πολύ-πολύ νεαρά του χρόνια… θά ‘λεγα ἀπό τά 14 -τά 13 - ἀπ’ τά 12! ἄρχισε νά ἀποκτᾶ φιλενάδα. Θεωρεῖται ὅτι εἶναι πολύ φυσιολογικό. Κάποτε μία μητέρα εἶχε μιά κόρη… ἄ, ἄς ποῦμε τώρα παντρεύτηκε, ἔκανε ὅλο παρέα μέ ἀγόρια… τῆς λέει: «Παιδάκι μου, γιατί κάνεις παρέα μέ ἀγόρια, καί δέν κάνεις μέ κορίτσια;». «Τί;», λέει ἐκείνη, «νά μέ ποῦν ὅτι εἶμαι ἀνώμαλη;». Ἀκοῦστε , παρακαλῶ, ἀντίληψις! Ἔτσι ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀντίληψις, ὅτι ἄν τά κορίτσια κάνουν μεταξύ τους συντροφιά, εἶναι ὄχι ὁμαλά πράγματα ἤ τά ἀγόρια. Συνεπῶς πρέπει τό ἀγόρι (τάχα) νά ‘χει τό κορίτσι του, τήν φιλενάδα του, τήν κοπέλα του… ξέρω γώ πῶς μπορεῖ νά τήν λένε… τήν φίλη του… ξέρω γώ… Αὐτό εἶναι πραγματικά μία ὀλεθρία ἀντίληψις. Πάρα πολλές φορές ρωτῶ ἄν ὑπάρχει ἕνας τέτοιος δεσμός –νέοι πού ἔρχονται ἤ ἀγόρια ἤ κορίτσια- κάτι πού δέν τό λένε καί γώ τό ἐρωτῶ νά τό μάθω, γιατί εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο ἀπ’ αὐτά τά ὁποῖα λέμε, καί μοῦ λένε: «Ἒ, εἶναι πάρα πολύ φυσιολογικό». Φυσιολογικό; Δέν εἶναι, παιδάκι μου, λέγω δεδομένο, εἶναι ζητούμενο, νά δοῦμε, εἶναι ὄντως φυσιολογικό, ὅπως ἀκριβῶς τό λές; Πάντως πρέπει νά σᾶς πῶ εἶναι λίγοι ἔφηβοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν ξεφύγει ἀπ’ αὐτήν τήν παγίδα, δηλαδή αὐτῆς τῆς καταστάσεως τοῦ ἐρωτισμοῦ, τῆς συναισθηματικότητος, πάρα πολύ λίγοι νέοι. Θά ἤθελα -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ- νά τούς ἐπαινέσω, καί νά τούς πῶ νά προχωρήσουν καί νά ζοῦν ἔτσι. Θά ἔρθει ἡ ὡριμότητα, τά πράγματα θά ρθοῦν στήν ὥρα τους. Τώρα δέν πρέπει νά ἐπιδοθοῦν σέ τέτοιες καταστάσεις.

     Πάντως σέ πολλά παιδιά ἀποκτῶνται αἰσθήματα μειονεκτικότητος ἄν δέν γίνει κάτι τέτοιο, ἄν δέν ἔχουν τήν φιλενάδα τους -μιλάω στά ἀγόρια- ἤ ἀντίστροφα στά κορίτσια, ἄν δέν ἔχουνε φίλο. Ἕνα αἴσθημα μειονεκτικότητος. «Τί εἶμαι, ἄσχημος; Δέν μπορῶ ἐγώ νά ἑλκύσω; Γιατί οἱ ἄλλοι ἔχουν φίλη, γιατί οἱ ἄλλες ἔχουν φίλο; Δέν μπορῶ ἐγώ;». Καί δημιουργεῖται αὐτό τό αἴσθημα κατωτερότητος. Θά ‘θελα πάλι νά ἔλεγα σ’ αὐτό τό σημεῖο: Δέν πρέπει νά ὑπάρχει τό αἴσθημα κατωτερότητος, ὅπως βεβαίως δέν πρέπει νά ὑπάρχει καί τό αἴσθημα ὑπεροχῆς, ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι κατενόησε κανείς ὅτι πρέπει νά μείνει σέ κατάσταση ἐγκρατείας καί νά αἰσθάνεται ὑπερηφάνεια. Ὄχι. Ἀλλά θά πρέπει τί; Νά δοξάζει τόν Θεό μέρα-νύχτα γιατί ἀκριβῶς ὁ Θεός τόν φύλαξε καί τόν φυλάττει νά ἔχει τήν ἀντίληψη ὅτι δέν πρέπει νά ἀποκτήσει σχέση πρό τοῦ γάμου (καί μάλιστα στήν ἐφηβική ἡλικία). Οὔτε, λοιπόν, αἴσθημα μειονεκτικότητος (ἀφοῦ εἶναι στραβά τά πράγματα αὐτά), οὔτε αἴσθημα ὑπεροχῆς ὅτι «ἐγώ νά… ἐνῶ οἱ ἄλλοι εἶναι πεσμένοι ἄνθρωποι…» τίποτε, ἀλλά μέ φόβο Θεοῦ καί μέ πολλή ταπείνωση νά λέει στόν Θεό: «Εὐχαριστῶ, Κύριε, πού μ’ ἔχεις φυλάξει». Πάντως τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς εἶναι ἰσχυρότατο, καί γι’ αὐτό σᾶς εἶπα προηγουμένως ὅτι λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά καταφέρουν νά ξεφύγουν. 

     Καί πῶς κανείς θά μπορέσει νά ξεφύγει, αὐτόν τόν ἐρωτισμόν; Μέ τήν πίστιν. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ πίστις εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ κόσμου. Κι ἄν ὅλα τ’ ἄλλα πού λέμε τώρα ἀποτελοῦν τό φαινόμενο πού λέγεται κόσμος, δέν ὑπερνικᾶται παρά μόνο μέ τήν πίστη. Εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, σέ μιά του Ἐπιστολή. «Καί ποιά εἶναι ἡ νίκη», λέγει, «πού νικήσατε τόν κόσμον, ὦ νεανίσκοι; Ἡ πίστις ἡμῶν». Καί τί θά πεῖ πίστις ἐδῶ; Ὄχι πίστις στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, οὔτε πίστις στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πίστις σ’ αὐτά πού εἶπε ὁ Θεός. Πίστις μέ τήν ἔννοια βεβαίωσης. Ὅταν ὁ Θεός λέγει: «Αὐτό θά κάνεις, αὐτό δέν θά κάνεις», πρέπει νά πιστέψεις στά λόγια Του. Ἄν πιστέψεις, τελείωσε. Γιατί νά αἰσθάνεσαι μειονεκτικά ἔναντι τῆς ἐποχῆς σου, ὅταν ὁ Χριστός λέγει, δέν πρέπει νά κάνεις ἀνηθίκους πράξεις; Γιατί; Ὁ Χριστός τό εἶπε. Καί δοξάζω τόν Θεό -πού σᾶς ἔλεγα προηγουμένως- γιατί ἀκριβῶς τό ‘μαθα αὐτό τό πρᾶγμα. Αὐτό θά πεῖ πίστις. Αὐτό θά πεῖ. Ἡ πίστις δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη κατάσταση. Πολλές φορές λέμε πίστη καί πίστη καί πίστη… Πρέπει νά καταλάβουμε τί εἶναι ἡ πίστις μέσα σ’ αὐτήν τήν ἴδια τήν ζωή μας καί πρέπει νά τήν ἐνεργοποιοῦμε αὐτήν τήν πίστη. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ ἐρωτικοῦ πάθους γίνεται μέ πνευματικά μέσα, καί κυριώτατα εἶναι πρόβλημα πνευματικό. Δηλαδή τί θά πεῖ αὐτό; Θά πεῖ: Ἅμα γίνεις πνευματικός ἄνθρωπος, ἀντιμετώπισες αὐτό σου τό πρόβλημα. Αὐτό εἶναι ὅλο. 

     Καί γιά νά κλείσουμε τό θέμα μας γιά τήν πορνεία πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στόν κατάλογο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων πού παραθέτει στήν «Α΄ Πρός Κορινθίους Ἐπιστολή» του, μετά ἀπό τήν πορνεία θέτει τήν εἰδωλολατρία. Λέει: «Μή πλανᾶσθε· -ἄν τό ἐνθυμεῖσθε τό ‘χαμε διαβάσει μιά περασμένη φορά- οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Ἐνῶ μετά ἀπό τό «εἰδωλολάτραι» βάζει πάλι σαρκικά ἁμαρτήματα, θά ρωτούσατε: «Γιατί ἔβαλε ἐκεῖ, σφήνωσε, ἀνάμεσα στούς χαρακτηρισμούς τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, τόν χαρακτηρισμόν "εἰδωλολάτραι" καί εἶπε οὔτε εἰδωλολάτραι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν θά μποῦν;». Γιατί ἁπλούστατα ἡ πορνεία εἶναι συγγενής μέ τήν εἰδωλολατρία, γιά νά μήν πῶ, εἶναι εἰδωλολατρία. Πῶς καί τοῦτο εἶναι εἰδωλολατρία; Διότι ἔχουμε τήν λατρεία τοῦ σώματος χωρίς ἕναν σκοπόν πού ἐπιτελεῖται μέσα εἰς τόν γάμον. Δηλαδή: νά κάνουμε παιδιά. Συνεπῶς ἀφοῦ δέν ὑπάρχει τεκνογονία, δέν ὑπάρχει ὁ σκοπός τοῦ γάμου καί τότε μετέρχεσαι μόνο τήν πορνεία, αὐτό δέν εἶναι λατρεία τοῦ σώματος; Δέν εἶναι ἀκόμη λατρεία τοῦ σπέρματος; Θά πῶ κάτι -δέν εἶναι τολμηρό… Τώρα, βέβαια, ἐσεῖς ξέρετε πιό πολλά ἀπ’ ὅσα ξέρω ἐγώ μοῦ φαίνεται, ἀλλά ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἀκοῦστε τί λέγουν οἱ Πατέρες- ὅτι ἡ πορνεία εἶναι (ἰδίως τό σπέρμα ἔ;) σπονδή στόν διάβολο! Σπονδή θά πεῖ θυσία. Σπονδή στό διάβολο. Καί συνεπῶς, ἀφοῦ ἄσκοπα χρησιμοποιεῖς ἐκεῖνο πού τόσο σοφά ὁ Θεός ἔχει βάλει μέσα σου καί πρέπει νά τό χρησιμοποιήσεις μόνο μέσα εἰς τόν γάμον, τότε ἐσύ τό ξοδεύεις κάπου ἀλλοῦ καί συνεπῶς αὐτό τελικά εἶναι ἁμαρτία, εἶναι εἰδωλολατρία διότι εἶναι ἄσκοπο, διότι μένεις ὄχι σ’ αὐτό πού θέλει ὁ Θεός, ἀλλά σ’ αὐτό πού θέλεις ἐσύ καί λατρεύεις τό ἀνθρώπινο σῶμα καί τίς ἡδονές. Νά γιατί λοιπόν εἶναι εἰδωλολατρία. 

     Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἀρχαῖος κόσμος ἐλάτρεψε τό σῶμα. Γι’ αὐτό ἔφτασε στό νά καταδικάσει τό σῶμα. Βέβαια αὐτό εἶναι κάτι τό πολύ φοβερό. Ἦταν μία τιμωρία τοῦ ἀρχαίου κόσμου· ἐλάτρεψε τό σῶμα κι ἔφτασε νά καταδικάσει τό σῶμα. Ὁ Πλάτων -εἶναι γνωστό- ὅτι θεωροῦσε τό σῶμα ὅτι εἶναι ὁ τάφος τῆς ψυχῆς. Ἤ ἀκόμα ἄν θέλετε ἀκόμα, οἱ Ἐπικούρειοι ἔλεγαν ὅτι μποροῦσαν νά καταστρέψουν -ἐπειδή ὑπῆρχε ἡ δυαρχία στήν ἀρχαῖα φιλοσοφία καί στόν Πλάτωνα καί εἰς τούς Στωϊκούς καί στούς Ἐπικουρείους… κ.λπ. ὑπῆρχε ἕνα πολύ βασικό στοιχεῖο στά φιλοσοφικά τους συστήματα ἡ δυαρχία, κι ὅτι τό σῶμα εἶναι κακόν ἐνῶ τό πνεῦμα εἶναι καλόν- καί ἔλεγαν οἱ Ἐπικούρειοι: «Θά καταστρέψουμε τό σῶμα διαμέσου τῶν ἡδονῶν». Ἔτσι ἄν δεῖτε ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὅτι τό σῶμα εἶναι -ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ- ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ… λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκεῖ πού ἀκριβῶς λέγει ὅτι τοποθετεῖ τήν εἰδωλολατρία ὅτι ὅλα αὐτά καταλήγουν στήν εἰδωλολατρία, καί λέγει: «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ». «Καί τά δυό, καί τό σῶμα σας καί τό πνεῦμα σας ἀνήκουν στόν Θεό. Εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ». Δέν εἶναι κάτι κακό τό σῶμα, δέν εἶναι πηγή κακοῦ. Ὄχι μόνο δέν τό καταδικάζει ὁ Χριστιανισμός, ἀλλά τό ἀναστήνει (ἔχουμε ἀνάσταση τῶν νεκρῶν), ὄχι μόνο τό ἀναστήνει, τό ἀνεβάζει στόν οὐρανό. Ὅταν ὁ Χριστός ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν μέ τήν ἀνθρωπίνη Του φύση, τό κατέδειξε αὐτό, ποιά εἶναι ἡ ἀξία τοῦ σώματος. Ἀλλά ὁ ἀρχαῖος κόσμος κατεδίκασε τό σῶμα. Καί τό κατεδίκασε γιατί τό ἐλάτρευσε. Ὅλα αὐτά δέν πρέπει ποτέ νά μᾶς διαφεύγουν. Ἡ πορνεία, λοιπόν, εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ γάμου, καταργεῖ τόν γάμον. Μένει σ’ αὐτήν, στόν ἑαυτό της, ἡ πορνεία καί καταργεῖ τόν γάμο, πού ὁ γάμος εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί συνεπῶς ἡ πορνεία εἶναι ἀντιανθρώπινη. Ὁ Θεός, παιδιά, μόνο τόν γάμο εὐλόγησε. Καί εὐλογία εἶναι ἡ εὐόδωσις τῆς δημιουργίας καί τό κατ’ εὐδοκίαν θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι. Ἀλλά θά ἦταν παράλειψις ἄν δέν λέγαμε δυό λόγια, εἰδικά γιά κοπέλες, ὅπως θά πῶ καί δυό λόγια -τήν ἐρχομένη φορά- εἰδικά γιά ἀγόρια. Ἀκριβῶς γιά νά κατανοήσουμε μερικά τέτοια πράγματα.

     Εἴπαμε ὅτι ἡ πορνεία, οἱ σχέσεις ἔξω ἀπό τόν γάμο εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Τό εἴπαμε καί τό ξαναείπαμε, καί εἶναι ὀλεθρία πρᾶξις. Στήν κοπέλα ὑπάρχει ἕνας αὐξημένος συναισθηματισμός. Δηλαδή, θά πῶ μερικά γνωρίσματα πού ἀφοροῦν εἰδικά τίς κοπέλες καί κάποια γνωρίσματα πού ἀφοροῦν εἰδικά τά ἀγόρια. Τώρα οἱ κοπέλες. Λοιπόν ὑπάρχει αὐτός ὁ αὐξημένος συναισθηματισμός. Περιεργάζεται μία κοπέλα τά πρόσωπα τῶν ἀγοριῶν, καί περιεγαζομένη τά πρόσωπα τῶν ἀγοριῶν, ἐκεῖ μέσα στήν ψυχή της γεννιέται ὁ πόθος τοῦ θελγήτρου. Ὁ πόθος νά λάβει πεῖρα τοῦ πράγματος. Ἐδῶ νά σᾶς ἔλεγα -γιά νά σᾶς ξεκουράσω κιόλας- ἕνα χαριτωμένο παράδειγμα (χαριτωμένο!), καί συνέβη σ’ ἕναν ἅγιο, καί μάλιστα τό λέγει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος αὐτό. Εἶναι ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος. Κάποτε μία πόρνη γυναῖκα τόν κοιτοῦσε. Περιέργως τήν κοιτοῦσε καί ἐκεῖνος. Τῆς λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ: «Γιατί μέ κοιτᾶς;». Τοῦ λέγει ἐκείνη: «Ἐσύ γιατί μέ κοιτᾶς;». Στή συνέχεια τό θέμα ἔγινε ὡς ἐξῆς. «Ἐγώ -λέγει ἡ γυναῖκα- πρέπει νά σέ κοιτάζω γιατί βγῆκα ἀπό τήν πλευρά σου, κι ὁ Θεός εἶπε ὅτι ἡ ἀποστροφή μου (ἀποστροφή μέ τήν ἀρχαῖα ἔννοια τῆς λέξης, σήμερα θά πεῖ τό ἀντίθετο) δηλαδή τό κοίταγμά μου (ἡ ἀποστροφή μου) θά εἶναι ὁ ἄνδρας, γιατί βγῆκα ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀνδρός. Σύ ὀφείλεις νά μοιάζεις χάμω γιατί δημιουργήθηκες ἀπό τό χῶμα». Καί τότε ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ἐθαύμασε τήν ἀπάντηση πού τήν πῆρε ἀπό μία πόρνη γυναῖκα. 

    Ἔτσι θά λέγαμε, κατά κάποιον τρόπο, εἶναι μέσα στό αἷμα τῆς γυναικός νά θέλει νά κοιτάζει τούς ἄνδρες, τά ἀγόρια (τώρα μιλᾶμε γιά κοπέλες πρός τά ἀγόρια). Γιατί τό θέλει, ἔχει μία τάση. Ποθεῖ ἕνα θέλγητρο, ὅπως σᾶς εἶπα. Ἀλλά ἀκόμα εἶναι καί μία περιέργεια. Ὅπως συνέβη -αὐτή ἡ περιέργεια… δηλαδή πῶς εἶναι ἕνα ἀγόρι- κάποτε σέ μιά ἄλλη κοπέλα πού ἔζησε κάπου δυό χιλιάδες χρόνια π.Χ. Ἤτανε μιά θυγατέρα τοῦ Ἰακώβ, καί τήν ἔλεγαν Δείνα. Βέβαια εἶχε κι΄ ἄλλα κορίτσια ὁ Ἰακώβ ἀλλά ἀναφέρεται μόνο αὐτή στό ὄνομα, διότι ἐκεῖνο πού συνέβη μέ τήν κοπέλα αὐτή - τό πιστεύετε;- ἄλλαξε ἡ Ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ναί. Τί ἔγινε μέ τή Δείνα; Αὐτή, λέγει, ἤθελε νά πάει νά δεῖ πῶς ζοῦν οἱ γειτονικοί της λαοί. Νά σᾶς διαβάσω τό κείμενο πῶς μᾶς τό διηγεῖται τό 34ο κεφάλαιον τῆς Γενέσεως:

     «Ἐξῆλθε δὲ Δείνα, ἡ θυγάτηρ Λείας, ἣν ἔτεκε τῷ ᾿Ιακώβ, καταμαθεῖν -προσέξτε παρακαλῶ αὐτό τό ἀπαρέμφατο- τὰς θυγατέρας τῶν ἐγχωρίων». «Βγῆκε», λέει, «ἐξω ἀπ’ τήν κατασκήνωσή της, ἀπ’ τά ὅρια τοῦ σπιτιοῦ της… εἴχανε τά ὑποστατικά τους … κλπ…. ἤθελε νά δεῖ (καταμαθεῖν), νά μάθει πῶς ζοῦν οἱ κοπέλες τῶν ντόπιων κατοίκων». Κοιτᾶξτε: «καταμαθεῖν», περιέργεια. Πῶς ζοῦν, πῶς ντύνονται, πῶς κινοῦνται; «Καὶ εἶδεν αὐτὴν Συχὲμ, ὁ υἱὸς ᾿Εμμὼρ (αὐτός ὁ Ἐμμώρ ἦταν ὁ βασιλιᾶς τῶν Συχεμιτῶν) ὁ Εὐαῖος, ὁ ἄρχων τῆς γῆς (ἤτανε βασιλιᾶς τοῦ τόπου ἐκείνου) καὶ λαβὼν αὐτήν, ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς καὶ ἐταπείνωσεν αὐτήν». «Ἔκανε ἁμαρτία μαζί της καί τήν ξευτέλισε, αὐτό θά πεῖ ‘’ἐταπείνωσεν αὐτήν’’». Τί ἔγινε παρακάτω, πού σᾶς εἶπα ἀλλάχτηκε ἡ Ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ; Θά μοῦ πεῖτε ἀπ’ αὐτό τό περιστατικό; Ναί, ναί. Ξέρετε τί ἔγινε; Ἀξίζει νά τό πεῖ κανένας γιατί ὅταν κάποιες κοπέλες ἐρωτοτροποῦν κι ἀπό δῶ, ἐρωτοτροποῦν κι ἀπό κεῖ καί κάποτε δημιουργοῦν τήν ζηλοτυπίαν καί τήν ἀντιζηλίαν καί φθάνουμε -ὄχι σπανίως- εἰς τά φονικά, ἀξίζει νά τό ποῦμε. Αὐτό τό ‘μαθε ὁ Ἰακώβ, βέβαια τήν κοπέλα τήν κράτησαν ἐκεῖ, δέν γύρισε στό σπίτι της, δέν τήν ἄφησαν νά γυρίσει στό σπίτι της. Δέν μίλησε ὁ Ἰακώβ γιατί λείπαν τά παιδιά του στήν βοσκή (πήγανε τά πρόβατα, τά ζῶα). Ὅταν γύρισαν τούς τό εἶπε. Καί τί ἔγινε; Τί ἔγινε; Ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος πῆγαν, ἀγαπητοί μου, ἀγαπητά παιδιά, πῆγαν… γιατί αὐτός (ὁ πατέρας τοῦ νεαροῦ) πῆγε καί βρῆκε τόν Ἰακώβ… λέει: «Νά συγγενέψουμε». Αὐτό θεωρήθηκε προσβολή. «Τί; Μέ τούς εἰδωλολάτρες νά συγγενέψουμε;». Τά παιδιά του κατέστρωσαν ἕνα σχέδιο. Τοῦ λένε: «Ἐντάξει, ἀλλά ξέρεις ὅμως, πρέπει νά γίνει περιτομή σέ σᾶς γιά νά συγγενέψουμε». «Δέν ἔχω ἀντίρρηση», εἶπε αὐτός ὁ Συχέμ. «Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ὄχι μόνον ἐσύ, ἀλλά πρέπει ὅλος ὁ λαός σας, ὁ πληθυσμός σας, πρέπει νά ὑποστεῖ τήν περιτομήν». «Ἐντάξει», εἶπαν. Ὁρισμένη μέρα, λοιπόν, δημιουργήθηκε ἡ περιτομή (εἶναι μία μικρή ἐγχείρησις τρόπον τινα, κι ὅταν, λέει, εὐρίσκοντο ἐν πόνῳ (ἀφοῦ ἔγινε αὐτή ἡ μικρή ἐγχείρησις, σ’ ὅλους τούς ἄνδρες) πῆραν αὐτά τά δυό παιδιά (ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος) τούς οἰκογενεῖς τοῦ πατέρα του, δηλαδή τοῦ ὑποστατικοῦ του τούς ἄνδρες καί πῆγαν καί τούς σφάξαν ὅλους! Ὁ Ἰακώβ τρομοκρατήθηκε! «Τί εἶναι αὐτό πού μοῦ κάνατε!». Τό ἀποτέλεσμα: Ὁ πρῶτος, ὁ Ρουβήμ, ἔχασε τά πρωτοτόκια γιά κάποιο ἄλλο λόγο. Τί πρωτοτόκια; Τά πρωτοτόκια νά φέρει τόν Μεσσία! Τά ἔχασε καί ὁ δεύτερος, τά ἔχασε καί ὁ τρίτος, καί τελικά τά πρωτοτόκια τά πῆρε ὁ τέταρτος, ὁ Ἰούδας. Ὁ Χριστός γεννήθηκε ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα. Γιατί ‘χάσαν αὐτοί οἱ δυό τά πρωτοτόκια; Γιατί κάναν αὐτό τό φοβερό πρᾶγμα. Καί γιατί ἔγινε; Γιατί ἡ Δείνα, ἡ ἀδελφή τους, ἤθελε «καταμαθεῖν τὰς θυγατέρας τῶν ἐγχωρίων».

 

15η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (στ΄).

†. Συνεχίζομε τό θέμα μας ὡς πρός ἐκείνη τήν συμβουλή-παραίνεση πού ὁ Τωβίτ δίδει στόν γιό του, τόν Τωβία, προκειμένου νά πάει ἀπό τήν Νινευή στούς Ράγους τῆς Μηδίας καί ἕνα ταξίδι εἶχε νά κάνει ὄχι χωρίς κινδύνους, γι’ αὐτό καί δέχεται αὐτές τίς παραινέσεις, μεταξύ τῶν ὁποίων κι αὐτήν τήν ὁποία ἀναλύουμε πού λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». «Πρόσεχε, παιδί μου», λέγει, «ἀπό κάθε μορφή ἀνηθικότητος». Βέβαια τό θέμα μας εἶναι προχωρημένο, ἔχουμε ἤδη ἀρκετά πράγματα πεῖ, καί συνεχίζουμε. 

     Λέγαμε τήν περασμένη φορά, πῶς θά ἀντιμετωπιστεῖ ἀπό ἕναν νέον ἄνθρωπον καί γενικά ἀπό ἕναν ἄνθρωπον τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα, διότι ἡ πορνεία εἶναι ἁμάρτημα πού ὁ Θεός δέν τό ἀνέχεται καί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία ἀνευλόγητη κατάσταση, ὅπως ἤδη λέγαμε. Κι ἀναφέραμε μερικά σημεῖα πού μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος, ἀπό τόν 1ο τόμο τῆς Φιλοκαλίας. Νά ποῦμε ἀκόμη ἕνα-δύο σημεῖα καί θά προχωρήσουμε παρακάτω. Λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὅτι θά πρέπει ὅταν ἔρχονται οἱ λογισμοί… διότι οἱ λογισμοί τῆς ἀνηθικότητος εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι καλλιεργοῦν καί προωθοῦν τήν ἀνηθικότητα, ἄν δέν ὑπάρχουν λογισμοί, μαραίνεται, οὕτως εἰπεῖν, τό πάθος, ἡ ὁρμή ἀνακόπτεται, γιά νά μπορεῖ νά πραγματωθεῖ. Λέγει λοιπόν: «Ἀλλά προσήκει κατά τό γεγραμμένον εἰς τάς πρωΐας ἀποκτείνειν πάντας τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς». Κάτι εἴπαμε τήν περασμένη φορά ἀλλά ἐπειδή δέν ἔμενε πιά χρόνος καί θά θέλαμε λιγάκι νά τό ὁλοκληρώσουμε, γι’ αὐτό ἐπανέρχομαι. Αὐτό εἶναι ἀπό τόν 100όν ψαλμόν, τόν 8ον στίχον καί, ὅπως εἶναι γνωστό, τό Ψαλτήρι ἔχει καί τό ἐπίπεδο τῆς ἱστορίας του, δηλαδή ἀναφέρεται σέ κάτι πού εἶναι ἱστορικό, ἀλλά καί τό ἐπίπεδο τό πνευματικόν, πού οἱ Πατέρες -ἰδίως τῆς ἐρήμου- πολύ μεγάλη χρήση κάνουν, δηλαδή οἱ Νηπτικοί Πατέρες -πολύ μεγάλη χρήση- ὅπως καί ἀπό ἄλλα βιβλία ἤ ἀπ’ ὅλα τά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐδῶ λέγει, κατά λέξη, ὅτι «τά πρωϊνά πρέπει νά σκοτώνουμε ὅλους τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς». Τά πρωϊνά, «τάς πρωΐας». Αὐτό τό πρᾶγμα πῶς μποροῦμε νά τό καταλάβουμε; Πνευματικά σημαίνει… ἁμαρτωλοί τῆς γῆς εἶναι οἱ λογισμοί, λέγουν οἱ Νηπτικοί Πατέρες. Τό πρωΐ εἶναι τό ξεκίνημα τῆς ἡμέρας. Καί συνεπῶς θά πρέπει νά σκοτώνουμε, δηλαδή νά μήν ἀφήνουμε νά ἀναπτυχθοῦν οἱ λογισμοί στό ξεκίνημά τους. Μόλις ἔλθει ἕνας λογισμός -καί οἱ λογισμοί εἶναι πάμπολλοι στόν κάθε ἄνθρωπο- νά πρέπει ἀμέσως νά τόν ἀποτρέπουμε. Ἄν θέλετε τό μυστικό μιᾶς ἐπιτυχημένης πνευματικῆς ζωῆς πού σημειώνει προκοπή, εἶναι αὐτό. Δέν εἶναι δικό μας πρᾶγμα ὁ ἐρχομός τῶν λογισμῶν. Δικό μας πρᾶγμα εἶναι νά κρατήσουμε, νά ἀποδεχθοῦμε ἤ νά μήν ἀποδεχθοῦμε αὐτόν τόν λογισμόν. Πολλοί στενοχωροῦνται καί μόνο γιατί ἦλθε ἕνας ρυπαρός (βρώμικος) λογισμός. Καί στενοχωροῦνται καί αὐτό εἶναι βέβαια ἀπό ἄγνοια, ἀλλά τήν ἐκμεταλεύεται ὁ διάβολος, γιά νά κουράσει τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κουραστεῖ παλεύοντας, τότε μπορεῖ εὐκολότερα νά τόν ὑπερνικήσει ὁ διάβολος. Θά πρέπει ποτέ νά μήν κουραζόμαστε εἰς τόν ἀγῶνα μας. Καί ἐν προκειμένῳ θά λέμε:· «Ἧρθε ὁ λογισμός αὐτός -ὅσο βρώμικος καί ρυπαρός ἄς εἶναι- θά ποῦμε: Ποτέ δέν εἶναι δική μου αὐτή ἡ ἁμαρτία, εἴτε βεβαίως ἔρχεται ἀπό τόν διάβολο, εἴτε ἀκόμη αὐτός ὁ λογισμός μπορεῖ νά ἀναδύεται ἀπό τό βρώμικο ὑποσυνείδητό μου. Ὅπως καί νά ‘χει τό πρᾶγμα, ἁμαρτία δέν δέν εἶναι». Δέν πρέπει νά κουράσουμε τόν ἑαυτό μας στήν προσπάθεια, νά διώξουμε αὐτόν τόν κακόν λογισμόν. Δηλαδή ὄχι νά διώξουμε… συγγνώμη… νά ποῦμε ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ὅτι κάναμε ἁμαρτία. Ὄχι, ἀλλά θά πρέπει νά μήν κρατήσουμε ποτέ ἕναν τέτοιο λογισμό. Στό πρῶτο ξεκίνημα θά πρέπει αὐτά τά πράγματα νά τελειώνουν.

     Καί ἀκόμη ἕνα σημεῖο μᾶς δίδει ὁ Ἅγιος Κασσιανός. Ἐπειδή βέβαια εἶναι ἀρκετό κείμενο ἐκεῖνα τά ὁποῖα λέγει, γι’ αὐτό πῆρα μόνο τά κύρια σημεῖα, καί λέγει: «Συμβάλλεται -δηλαδή συμβάλλει, δηλαδή βοηθάει- πνευματική μελέτη, νηστεία, προφυλακή». Ὅλα αὐτά βεβαίως βοηθοῦν. Ὅπως εἶναι ἡ πνευματική μελέτη… Ἡ πνευματική μελέτη ἔχει τίς ἐξῆς θέσεις. Ὅταν μελετῶ… αὐτό τό ὁποῖον λέμε, παίρνω ἕνα βιβλίο καί μελετῶ τήν Ἁγία Γραφή ἤ ἕνα πατερικό βιβλίο. Ἀλλά ἡ πνευματική μελέτη δέν εἶναι μόνο μέ τήν χρήση ἑνός βιβλίου, μπορῶ νά κάνω τή μελέτη μέ τόν νοῦ μου τῶν ὅσων ἔχω διαβάσει ἤ ἀκόμα μπορεῖ νά ὑπάρχει κι ἕνα προχώρημα τῶν ὅσων ἔχω ἐγώ διαβάσει. Διάβασα ἀπ’ τήν Ἁγία Γραφή κάτι. Αὐτό ἐγώ τό μελετῶ. Τό μελετῶ-τό μελετῶ συνεχῶς. Ὅπως ἀκριβῶς κάνουν τά μυρηκαστικά ζῶα. Τρώγουν τήν τροφή τους καί μετά μέ τήν ἡσυχία τους κάθονται καί ἀναχαράζουν (μυρηκάζουν) ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἤδη ἔχουν προσλάβει. Αὐτό πρέπει νά κάνουμε. Ἄν θέλετε αὐτό εἰς τήν γλῶσσα τῶν Πατέρων λέγεται «θεωρία». Δηλαδή νά μπορῶ νά βαθαίνω μέσα εἰς τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἰς τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, νά βαθαίνω διαρκῶς γιά νά μπορῶ νά καταλάβω κάτι περισσότερο καί περισσότερο. Τό πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶναι ἡ ἀξία αὐτῆς τῆς πνευματικῆς μελέτης, μόλις καί ἀνάγκη νά σᾶς τό πῶ. Ἀρκεῖ νά σᾶς σημειώσω ὅτι ἀρνητικῶς δέν ἀφήνει περιθώρια, νά σκεφθοῦμε κακούς λογισμούς, διότι ὁ νοῦς εἶναι ἀπασχολημένος. Καί εἶναι ἀπασχολημένος πάντοτε μέ τούς ἀγαθοὐς λογισμούς, μ’ αὐτήν τήν πνευματική μελέτη. Μέ τό νά βλέπω, ν’ ἀκούω, νά διαβάζω, νά σκέπτομαι (ὑπογραμμίζω τό τελευταῖο). Νά σκέπτομαι! Νά δουλεύω ἐκεῖνο τό ὁποῖο διάβασα, ἐκεῖνο τό ὁποῖο παρετήρησα. Καί ἔτσι, νά ξέρετε, δημιουργεῖται μία καινούρια διαρκῶς γνώση. 

     Καί ἡ νηστεία, ὁμοίως, βοηθάει πολύ. Ἄν δεῖτε ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος νηστεύει, αὐτός θά καταφέρει νά νικήσει πολλούς πειρασμούς καί μάλιστα τούς σαρκικούς. Ἄν δεῖτε ἄνθρωπο πού εἶναι στήν ἀνηθικότητα, 99% ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν νηστεύει. Διότι δέν ἔχει καί τιμήσει τή νηστεία. Ἡ νηστεία εἶναι μεγάλο πρᾶγμα, ἔχει πολύ μεγάλη ἀξία στό θέμα πού μιλᾶμε τώρα. Καί νά ὑπάρχει καί ἡ προφυλακή, δηλαδή τό προφύλαγμα. Νά φυλαγόμαστε. Νά εἴμεθα πάντοτε ἑτοιμοπόλεμοι, μέ τό δάχτυλο στή σκανδάλη. Τί θά πεῖ αὐτό; Νά μήν πιάνομαι στόν ὕπνο, διότι ὁ αἰφνιδιασμός εἶναι ἕνα ὅπλο τοῦ διαβόλου. Θά πρέπει, λοιπόν, νά ἔχω πάντα τόν νοῦ μου. Μέ καλοῦν κάπου… κάποιοι ἄνθρωποι μέ χαιρετοῦν… κάτι πέφτει στά χέρια μου… θά πρέπει νά εἶμαι ἕτοιμος. Αὐτό τό «κάτι» μήπως μέ βλάψει; Θά πρέπει λοιπόν νά ἔχω μία προφυλακή.

     Παιδιά, ἡ ἁγνότης εἶναι ἡ ὑπερνίκηση τῆς πορνείας. Κι εἶναι ἀρετή ἡ ἁγνότης. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ τόν γάμο, πρέπει νά προσέλθει σ’ αὐτόν ἐν παρθενίᾳ. Καί τότε θά μπορεῖ νά ἔχει καί τόν ἔπαινο καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Προσέξατε ὅτι ὅταν γίνεται ἡ ἱερολογία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου -πολλές φορές ἔχουμε βρεθεῖ, βεβαίως, ὅλοι μας-εἶναι μία κίνησις, μία πρᾶξις πού λέγεται «στεφάνωμα». Εἶναι δύο στεφάνια… παλαιότερα εἶχαν μορφή στέμματος, σέ κάποιον ναό ἐδῶ… χωριοῦ μας, κάποτε εἶχα δεῖ αὐτά τά στέμματα. Ἦταν ὅπως ἀκριβῶς εἶναι τά στέμματα τά βασιλικά. Δηλαδή πραγματικό στέμμα. Ἐξάλλου, αὐτό θά πεῖ «Στέφεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ… κλπ.». Στέψις, εἶναι στέμματα. Βέβαια ἐπί τό ἁπλούστερον ἔφθασαν νά γίνονται ἁπλῶς ἕνα στεφάνι, καί παλαιότερα ἦταν μέ λουλούδια… ἔ, τελικά ἔφθασε νά εἶναι μέ ψεύτικα λουλούδια. Δέν ἔχει σημασία αὐτό, ἔχει σημασία τό στεφάνωμα. Εἶναι γνωστό ὅτι τό στεφάνωμα δέν εἶναι παρά ἡ ἀνακήρυξη τῆς νίκης ἐκείνου τόν ὁποῖον στεφανώνουμε. Νίκησε αὐτός πού στεφανώνουν. Δέν ἀποτελεῖ δέ, θά λέγαμε, σημεῖον οὐσιῶδες τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ἀλλά εἶναι ἕνα σημεῖο πού πλαισιώνει τό γάμο. Βέβαια φτάσαμε νά τό βλέπουμε σάν κυριώτατο ὥστε νά λέμε ὅτι «Θά στεφανωθῶ»!, δηλαδή θά παντρευτῶ. Λέμε: «Καλά στέφανα» κ.ο.κ. Ἔχει μείνει σάν κύριο σημεῖο. Τό κύριο σημεῖο -μέ τήν εὐκαιρία τώρα, παρενθετικά τό λέγω- τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, εἶναι ὅταν ὁ ἱερεύς παίρνει τά χέρια τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί τά ἑνώνει καί λέγει ἐκεῖ μία εὐχή «Ἅρμοσον αὐτούς…» κ.λπ. κ.λπ. Αὐτό ἀποτελεῖ τό κυριώτατο σημεῖο τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Αὐτό τό «ἅρμοσον» δηλαδή «Νά ἑνώσεις, νά ἁρμόσεις, νά συνδέσεις». Τά στέφανα, σᾶς εἶπα, εἶναι ἕνα σημεῖο πού ἀνήκει στό πλαίσιο τοῦ ὅλου γάμου, τοῦ ὅλου μυστηρίου. Δέν πειράζει κι αὐτό, ἀλλά θά’ θελα νά μείνω πάνω σέ τοῦτο τό σημεῖο. Γιατί στεφανώνουμε τούς νεονύμφους; Τούς στεφανώνουμε ὡς νικητάς στό σκάμμα τῆς ἁγνότητος. Ὅτι κατάφεραν καί ἔμειναν ἁγνοί καί ἐν παρθενίᾳ -ἡ παρθενία δέν ἀνήκει μόνο στό κορίτσι, κάνουμε μεγάλο λάθος νά τό νομίζουμε ἔτσι, ἀνήκει καί στό ἀγόρι. Τό ξαναλέγω αὐτό, δέν ὑπάρχει Εὐαγγέλιο γυναικῶν καί Εὐαγγέλιο ἀνδρῶν, μυστήρια γυναικῶν καί μυστήρια ἀνδρῶν, μία εἶναι ἡ προσφορά τοῦ Θεοῦ- συνεπῶς ὅτι ἐκείνη τή στιγμή, τούς στεφανώνουμε (ἐπαναλαμβάνω) ἐπειδή ἔφθασαν εἰς τό μυστήριον τοῦ γάμου νικητές. Νικητές ἐπαναλαμβάνω, στό σκάμμα τῆς ἁγνότητος. Εἶναι πάρα πολύ ὡραῖο αὐτό, πολύ ὡραῖο! Τώρα τί νά πεῖ κανένας, δέν εἶναι μία παρωδία ὅταν οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν νά παντρευτοῦν καί ἔχουνε προηγουμένως ἁλωνίσει στήν ἁμαρτία, καί εἶναι προχωρημένες οἱ σχέσεις, (οἱ σχέσεις πρίν τό γάμο) πού εἶναι πιά περίπου μία καθιερωμένη κατάσταση, καί αὐτό δείχνει ξέφτισμα τῶν χριστιανῶν μας. Τί νά πεῖ κανείς, δέν εἶναι μία παρωδία; Ἐγώ θα ντρεπόμουνα, θά αἰσθανόμουνα ντροπή. Μέ στεφανώνει ἡ Ἐκκλησία; Μά δέν εἶμαι ἄξιος στεφανώματος! Νά τό πάρετε, παιδιά, τό στεφάνι αὐτό ἐπαξίως. Καί δέν εἶναι ἁπλῶς τό στεφάνι, εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπό τό στεφάνι. Καί μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἁγνότητα εἶναι τό ὑπέδαφος ὅλων τῶν ἀρετῶν. Δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ καμμία ἀρετή, ἔξω, πέρα ἀπ’ αὐτό τό ὑπέδαφος τῆς ἁγνότητος.

     Ἡ πορνεία πρέπει νά φύγει ὁλόκληρη ἀπό τήν ζωή μας. Ὁλότελα πρέπει νά φύγει. Εἶναι μερικά παιδιά, παιδιά, πού λέγουν τό ἐξῆς· ἐρωτῶ: «Μήπως, παιδάκι μου, καμιά φορά… ἔ, συνέβη κι ἔπεσες στήν ἀνηθικότητα;». Πάρα πολλές φορές παίρνω τήν ἐξῆς ἀπάντηση: «Ὂχι ἀκόμα, γιατί εἶμαι μικρός!». Πού ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; «Ἔ, ἅμα μεγαλώσω τά πράγματα θά ἀλλάξουν. Καί ἐγώ δηλαδή θά μπῶ στό ἴδιο κανάλι, στό ἴδιο ρεῦμα πού εἶναι καί οἱ ἄλλοι». Ὄχι! Ποτέ δέν πρέπει νά συμβεῖ πορνεία. Πρέπει τό παιδί μεγαλώνοντας ἀπό ἔφηβος… κ.λπ. νά συνειδητοποιεῖ αὐτά πού λέμε τώρα, ὅτι ἡ ἁγνότητα εἶναι ἀρετή, ὅτι εἶναι θεμελιώδους σημασίας… κ.λπ. κ.λπ. καί ὄχι νά περιμένουμε πότε θά ρθει ἡ ὥρα νά μεγαλώσουμε γιά νά κάνουμε ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι. Παιδιά, προσέξτε, σέ ἀγόρια καί κορίτσια τό λέγω αὐτό, προσέξτε. Ἀλλά πρέπει μπροστά στό πάθος τῆς ἀνηθικότητος νά τρεπόμεθα εἰς φυγήν. Εἶναι γνωστό ὅτι στόν πόλεμο, ὅταν γυρίσουμε τήν πλάτη μας, εἶναι ὑποτιμητικό. Δείχνει ἧττα. Ἀκόμη, σ’ ὁποιονδήποτε πειρασμό ἄν γυρίσουμε τήν πλάτη μας εἶναι ἧττα. Εἶναι ἡ μόνη ἔνδοξη ἧττα (ἧττα θά πεῖ νά εἶσαι νικημένος) στό θέμα τῆς ἀνηθικότητος, νά πάρεις δρόμο καί νά φύγεις. Γι’ αὐτό λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος αὐτό τό πολύ σπουδαῖο στήν Α’ Πρός Κορινθίους (6,18): «Φεύγετε τὴν πορνείαν». Δηλαδή: «Πάρετε δρόμο καί φεύγετε. Φεύγετε καί ὅλο φεύγετε ἀπό προσώπου πορνείας». Πρέπει, λοιπόν, νά φεύγουμε.

     Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει ὅτι κάθε πάθος ἀντιπροσωπεύεται ἀπό ἕναν δαίμονα. Ὄχι μεταφορικά, ἀλλά πραγματικά. Δηλαδή λέμε: «ὁ δαίμων τῆς γαστριμαργίας», «ὁ δαίμων τῆς φιλαργυρίας»… κ.λπ. Δέν εἶναι ἔκφρασις, ἀλλά εἶναι πραγματικότης. Ἔτσι λέμε· ὁ δαίμων τῆς πορνείας. Καί τό πνεῦμα τῆς πορνείας κινεῖται στόν ἄνθρωπο κατά ἕναν μεθοδικό τρόπο. Σᾶς τό ξαναλέγω, πίσω ἀπό τά πάθη -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά το πῶ μέ αὐτήν τήν ἔκφραση- εἶναι εἰδικευμένα πονηρά πνεύματα, πού μᾶς σπρώχνουν στήν ἁμαρτία. Εἰδικευμένα! Τό λέγω καί τό ξανατονίζω. Ἔτσι θά πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι τά πνεύματα αὐτά τά πονηρά -ἰδίως τό πνεῦμα τῆς πορνείας- κινεῖται ὅπως σᾶς εἶπα μεθοδικά εἰς τόν ἄνθρωπο, ἕως ὅτου τόν καταβάλλει, τόν νικήσει. Κατ’ ἀρχάς κάνει ἀνεπαίσθητη τήν ἀρχή του, ἀνεπαίσθητη! Ἔτσι πού νά λέγει κανείς…: «Μά κακό εἶναι αὐτό;» - γιά νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο σ’ ἕνα τραγικό τέλος. Τό πονηρό πνεῦμα τῆς ἀνηθικότητος ἔχει μία μακρά πίστωση χρόνου. Ἀπό τί ἀρχίζει; Ἀρχίζει ἀπό τήν προσβολή τῶν αἰσθήσεων. Δηλαδή προσβάλλει τίς αἰσθήσεις. Εἰδικώτερα τρεῖς αἰσθήσεις. Προσέξτε· ὅλες τίς αἰσθήσεις. 

     Εἰδικότερα τρεῖς. Εἶναι ἡ ὅρασις, εἶναι ἡ ἀκοή καί ἡ ἀφή. Εἶναι, τό τί βλέπει κανείς, τό τί ἀκούει καί τό τί πιάνει. Στόν χῶρο τῆς ὁράσεως -πού ἄλλοτε ἔχουμε μιλήσει γι’ αὐτό τό θέμα- εἶναι ὁ κινηματογράφος, εἶναι ἡ τηλεόρασις, εἶναι ἡ ἔντυπη εἰκόνα, εἶναι ἡ ἀσχημοσύνη τοῦ δρόμου, ἡ γύμνια, ἡ γυμνότητα πού ὑπάρχει στόν δρόμο καί κάθε… ἀθλιότητα πού ὑπάρχει, καί ὅλα αὐτά δημιουργοῦν μίαν πρόκλησιν. Προσβάλλεται, λοιπόν, ἡ αἴσθησις τῆς ὁράσεως. Ἐκεῖνα πού βλέπουμε- καί δυστυχῶς καί μέσα στό σπίτι μας μέ τήν τηλεόραση, καί ἀπ’ ἔξω μ’ ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα σᾶς εἶπα- αὐτά ὅπως σᾶς ἀνέφερα προηγουμένως γιά τήν πνευματική μελέτη, ὅταν κανείς ἀναχαράζει (μυρηκάζει) τό ὑλικό πού πῆρε, τώρα εἶναι ἐδῶ τό ἀρνητικό ὑλικό, τό ἁμαρτωλό ὑλικό. Σέ ποιόν δέν συμβαίνει αὐτό; Σ ὅλους μας συμβαίνει. Βλέπουμε, λοιπόν, μία κακή εἰκόνα -καμμιά φορά δέν ἔχουμε καιρό ἐκείνη τήν ὥρα, εἴμεθα ἀπασχολημένοι μέ κάτι ἄλλο- ὅταν θά μείνουμε μόνοι μας, στήν ἀνάπαυση τοῦ κρεβατιοῦ μας ἤ τοῦ γραφείου μας … κ.λπ… ἤ εκεῖ πού διαβάζουμε ἕνα βιλίο, τήν ἐφημερίδα μας… τέλος πάντων ἔχουμε μίαν ἄνεσιν χρόνου, ἐκεῖ ἔρχεται «ἐκεῖνο», τό ἀνακαλοῦμε, κι ἀρχίζουμε νά τό περιεργαζόμαστε καί νά τό ἐπεξεργαζώμεθα, καί νά τό βαθαίνουμε, τό πονηρό αὐτό. Καί μᾶς δημιουργεῖ -βεβαιότατα!- ἕναν πειρασμόν.

     Ἀκόμη ἔχουμε ἀκροάματα. Τά ἀκροάματα εἶναι ἀπό τίς βρώμικες ἱστορίες πού θά ἀκούσουμε ἀπό συμμαθητές. Μάλιστα σχετικές ἱστορίες ἀπό τίς ἐμπειρίες των τίς ἐρωτικές, γιατί τό ‘χουν καύχημα νά διηγηθοῦν τήν ἑπομένη στούς συμμαθητές των καί εἰς τίς συμμαθήτριές των, πῶς πέρασαν, τί δοκίμασαν, τί ἔκαναν. Ξέρετε πόσο προκλητικές εἶναι αὐτές οἱ ἀφηγήσεις; Φοβερό πρᾶγμα! Τί πειρασμό δημιουργοῦν! Φοβερό πρᾶγμα! Ὁ καθένας λίγο ἤ πολύ μπορεῖ νά τό ἔχει δοκιμάσει. Ἀλλά εἶναι μετά καί τά τραγούδια τά διάφορα, τά κοσμικά, τά ὁποῖα καί αὐτά προωθοῦν (ὡς ἀκροάματα) στήν ἀνηθικότητα. Ὅπως εἶναι κυριώτατα ἡ ξένη μουσική, ἡ ὁποία δέν ἔχει μόνο τό θέμα «ἀκρόαμα», ἔχει καί τό θέμα «ἀφή». Δηλαδή ὅπως εἶναι ὁ χορός (ἔρχομαι στό τρίτο, στήν τρίτην αἴσθησιν), διότι ὅταν χορεύει κανείς μ’ ἕνα ἄλλο πρόσωπο, βεβαίως ἔρχεται σέ μία ἀφή, δηλαδή ἕνα πιάσιμο, μέ τόν ἄλλον ἄνθρωπο. Ξέρετε ὅτι ἡ ἀφή -στόν ἄνθρωπο τουλάχιστον, λέω τουλάχιστον γιατί- στά ζῶα ἔχουμε κάτι διαφορετικό- εἶναι ἡ βασανιστικοτέρα -κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη- αἴσθησις; Ὅταν ἀκουμπήσεις ἐπάνω σέ ξένο σῶμα… ἀκουμπήσεις, ἐδῶ χωρίς νά τό θέλεις, σοῦ δημιουργεῖ πειρασμό, πολύ παραπάνω ἐάν τό θέλεις καί τό ἐπιδιώκεις. Κι ὅταν ἁπλώνεις τό χέρι σου, ν’ ἀκουμπήσεις σέ ξένο σῶμα, ξέρε το: Θά γίνει πάθος καί δέν θά μπορέσεις νά μαζέψεις ποτέ τά χέρια σου! Θά μποροῦσα νά πῶ περισσότερα ἐπάνω σ’ αὐτό τό σημεῖο, ἀλλά ἄς τά ἀντιπαρέλθω. Δέν θέλω. Μόνο τοῦτο: Ἂνθρωποι πού ἁπλώνουν εὔκολα χέρι, ἔρχονται κι ἀκουμπᾶν ἀπάνω σου… μπαίνεις σ’ ἕνα λεωφορεῖο, σ’ ἕναν συνωστισμό καί τόν βλέπεις ἔρχεται ὁ ἄλλος ἐπίτηδες, γιατί ακριβῶς θέλει νά ἱκανοποιήσει τήν αἴσθηση τῆς ἀφῆς… αὐτούς θά μπορούσαμε νά τούς ποῦμε… -γιατί ὅμως καί τίς πρῶτες περιπτώσεις, ἀλλά ἰδίως ἐδῶ- μουρντάρηδες καί παλιανθρώπους. Καί δέν λογαριάζουν ὅτι μπορεῖ νά ἐκτεθοῦν δημοσίως (δέν τό λογαριάζουν αὐτό), τό πάθος τούς κάνει νά ἀναζητοῦν αὐτό πού θέλουν, ἀρκεῖ νά πετύχουν αὐτό πού θέλουν. Τίποτα ἄλλο. Ἄν ἐκτεθοῦν ἤ ντροπιαστοῦν, αὐτό γι’ αὐτούς εἶναι δεύτερο. Γιά νά δεῖτε πόσο εἶναι δυνατό τό πάθος τῶν αἰσθήσεων, κυρίως τῆς ἀφῆς, ὅπως σᾶς εἶπα, πού εἶναι βασανιστική.

    Ἔτσι οἱ αἰσθήσεις συγκεντρώνουν τό «ὑλικό» τους, αὐτά σωρρεύονται μέσα στή φαντασία, ἡ φαντασία ἔχει αὐτήν τήν προσθαφαιρετικήν ἱκανότητα (νά προσθέτει καί ν’ ἀφαιρεῖ), ὥστε νά διαζωγραφίζει ὅσο καλύτερα μπορεῖ ἐκεῖνα τά ὁποῖα σάν ὑλικό πῆρε… ἔρχεται κι ὁ μεγάλος «μπογιατζῆς» πού λέγεται διάβολος, μέ τόν χρωστῆρα του, τό πινέλο του καί μέ τό ντενεκάκι μέ τά χρώματα κι ἀρχίζει νά ζωγραφίζει καί αὐτός, ἀκριβῶς γιά νά φτάσει νά ἐπιτελεστεῖ ἡ ἁμαρτία. Ἐξάπτεται, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος καί κατόπιν, ἅμα τοῦ πεῖς τέτοιου ἀνθρώπου νά μείνει ἐγκρατής καί ἁγνός, σοῦ λέει: «Εἶναι ἀδύνατον». Ἄν ἀκούσετε ἀνθρώπους πού λένε «Εἶναι ἀδύνατον», νά τό ξέρετε, ἔχουν ἀφήσει τόν ἑαυτό τους νά δουλωθεῖ στό ὑλικό τό ὁποῖον μεταφέρουν οἱ αἰσθήσεις μέσα εἰς τήν φαντασία. 

     Ἀλλά ὁ διάβολος,παιδιά, δέν προσβάλλει μόνο τίς αἰσθήσεις γιά νά προκαλέσει μία πορνική διάθεση, κινεῖ καί κάτι λεπτότερο καί μάλιστα περισσότερο ἀποτελεσματικό. Τί μπορεῖ νά εἶναι αὐτό; Ἐδῶ ἰδιαιτέρως πρέπει νά προσέξετε, τό ὁποῖο, ὅπως βλέπω τό ρολόϊ καί τρέχει, δέν θά προλάβουμε, βέβαια, νά ὁλοκληρώσουμε σήμερα, ἀλλά, δέν πειράζει, ἄς κάνουμε ἀρχή. Ἔρχονται νά προσβληθοῦν οἱ χορδές τῆς καρδίας ἀπό τόν δαίμονα τῆς πορνείας. Ὄχι τῆς φαντασίας, πού λέγαμε προηγουμένως… γιατί ἡ φαντασία τί εἶναι; Εἶναι τό ἐνδιάμεσον μεταξύ νοῦ (νοός) καί αἰσθήσεων. Τώρα ὄχι αὐτό. Ἔρχεται νά πληγεῖ, νά χτυπηθεῖ ἡ καρδιά μέ τήν ἔννοια τήν συναισθηματική. Ἐδῶ, λοιπόν, ἔχουμε τήν συναισθηματικότητα πού ἀνθεῖ μέσα εἰς τό πάθος τῆς πορνείας. Τί θά πεῖ συναισθηματικότητα; Ὅταν βλέπεις ἕνα πρόσωπο, δέν αἰσθάνεσαι πειρασμόν σαρκικόν, ἀλλά συμπαθεῖς τό πρόσωπο αὐτό. Δηλαδή ἀρχίζεις νά τό ἐρωτεύεσαι, νά τό βλέπεις, νά θέλεις νά τό βλέπεις καί να αἰσθάνεσαι ὅτι δέν μπορεῖς νά κάνεις ὅταν δέν τό βλέπεις. Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ἔχουμε αὐτήν τή συναισθηματικότητα. Μάλιστα παρατηρεῖται τό ἐξῆς: Ὅταν ὑπάρξει μία γνησία συναισθηματικότης, τότε τρόπον τινα -τό ὁμολογοῦν οἱ ἄνθρωποι- ἀναστέλλονται ὅλες οἱ σαρκικές ὁρμές καί καταστάσεις. Δηλαδή τό πάθος στήν ὠμότητά του δέν προβάλλεται, γιατί ὑποχωρεῖ μπροστά στήν ἀνάπτυξη τήν συναισθηματική.  

     Ἄν ρωτήσετε τί ἀπό τά δύο, δηλαδή ἡ σαρκική ἐπιθυμία ἤ ἡ συναισθηματική ποιό εἶναι πιό ἰσχυρό, θά σᾶς ἔλεγα: εἶναι ἡ συναισθηματική. Εἶναι κάτι πού πάντα τό ἤξερα καί τό ἔβλεπα αὐτό, γιατί ἀπό πολύ νέος ἤμουνα κατηχητής καί τό ‘βλεπα αὐτό στά παιδιά, ἀλλά χάρηκα ὅταν ἔμαθα κάποτε ὅτι ὁ πατήρ Παΐσιος πού εἶναι στό Ἅγιον Ὄρος, εἶχε πεῖ τήν ἐξῆς πολύ ἀξιόλογη κουβέντα: «Παιδιά πού ἔρχονται ἐδῶ, πού ἔχουν πέσει στήν ἀνηθικότητα, κι εἴχανε δεινούς σαρκικούς πειραμούς, τελικά (ἐπειδή περιορίστηκαν… κ.λπ.) ἔμειναν κι ἔγιναν μοναχοί. Παιδιά τά ὁποῖα δέν ἔπεσαν ποτέ στήν ἀνηθικότητα, ἀλλά ὑπῆρχε ἡ συναισθηματικότητα, τά παιδιά αὐτά δέν ἔμειναν στό Ὄρος γιά νά γίνουν μοναχοί». Ἀπ’ αὐτό τό μικρό παράδειγμα, τό πολύ παρατηρημένο, μπορεῖτε νά καταλάβετε πόσο δύναμη ἔχει ἡ συναισθηματικότης. Ὅταν, λοιπόν, αὐτή ἡ συναισθηματικότης βρίσκεται μέσα στό πάθος τῆς πορνείας, εἶναι κάτι πάρα πολύ ἐπικίνδυνο, φοβερά ἐπικίνδυνο.

14η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (ε΄).

†. Πάντοτε μένοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ Τωβίτ πρός τόν τόν Τωβία, στήν πνευματική του διαθήκη «Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» συνεχίζουμε. Εἴχαμε δεῖ τήν περασμένη φορά ὅτι πορνεία εἶναι ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου πού δέν ὑπάρχει σκοπός. Αὐτό εἶναι… ἔτσι… ὁλότελα χαρακτηριστικό ὅπως λέγει καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί εἶναι ἔτσι, σᾶς εἶπα, πολύ -πολύ χαρακτηριστικό… συγνώμη ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης: «Πορνεία ἐστὶ καὶ λέγεται τῆς ἐπιθυμίας ἐκπλήρωσις», ἡ ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας. Αὐτό λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. Καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Ἡ πορνεία γάμος οὐκ ἔστιν: ἀλλ̓ οὐδὲ γάμου ἀρχή». Ὅτι ἡ πορνεία δέν εἶναι γάμος, οὔτε καί ἡ ἀρχή, τό ξεκίνημα τοῦ γάμου δέν μπορεῖ νά εἶναι. Συνεπῶς εἶναι κάτι πού μοιάζει μέν ὅτι ὑπάγεται εἰς τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά δέν εἶναι στήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο καί μετά τόν εὐλόγησε. Αὐτά λέγαμε τήν περασμένη φορά. Διότι δέν εἶναι ἡ δημιουργία ἡ ὁποία θά ἐκπληρώσει τόν σκοπό της, ἀλλά ἡ εὐλογία ἐπί τῆς δημιουργίας. Δηλαδή ὁ Θεός κάνει δύο πράξεις, ἔχει δύο φάσεις, δύο βήματα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ὕπαρξη, εἶναι ἡ δημιουργία, καί τό δεύτερο εἶναι ἡ εὐλογία. Αὐτά, σᾶς εἶπα, παιδιά, λέγαμε τήν περασμένη φορά καί ὅτι τό ἴδιο ὡς ἐκπλήρωσης τῆς ἐπιθυμίας συνέβη στόν Παράδεισο. Βέβαια δέν ἦταν ἡ αἰτία τῆς πτώσεως τό γενετήσιο, δέν ὑπῆρχε τέτοιο θέμα. Οἱ δύο (Ἀδάμ καί ἡ Εὔα) ἦσαν ἐν παρθενίᾳ μέσα εἰς τόν Παράδεισον. Κατόπιν μέ μίαν ὡραίαν εὔσχημον φράσιν -λέγει ἡ Ἁγία Γραφή- «Ἀδάμ ἔγνω Εὔα τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί ἐγέννησε τόν Κάϊν …» κ.λπ…. «Ἔγνω», δηλαδή, τότε ἔγινε ὁ γάμος, («ἔγνω» τοῦ ρήματος γνωρίζω) ὅταν βγῆκαν ἀπό τόν Παράδεισον. Καί τοῦτο διότι οὔτε γάμος ἔπρεπε νά συμβεῖ εἰς τόν Παράδεισον, οὔτε θάνατος. Ἀφοῦ τούς εἶπε ὁ Θεός: «ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε». Ἐπειδή, ἐκεῖνος ὁ ἀρχαῖος, ὁ παλιός Παράδεισος ἦταν τύπος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ὁποίαν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει οὔτε γάμος, οὔτε θάνατος. Σαφῶς τό εἶπε ὁ Κύριος ὅτι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὔτε παντρεύονται κι οὔτε νυμφεύονται ἀλλ’ ὡς ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ. Ὅταν ὅμως λέει, «ὡς ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ», δέν ἐννοεῖ ἂϋλοι, ἀλλ ὅπως στούς ἀγγέλους δέν ὑπάρχει οὔτε γάμος οὔτε θάνατος, ἔτσι καί εἰς τούς ἀνθρώπους μετά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, δέν ὑπάρχει οὔτε γάμος, οὔτε θάνατος. 

     Ἔτσι, μέσα εἰς τόν Παράδεισον ἐξεπληρώθη μία ἐπιθυμία, ἡ ἐπιθυμία τῆς βρώσεως τοῦ καρποῦ τοῦ δέντρου τῆς γνώσεως. Ἔτσι μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Αὐτή ὅμως θεωρήθηκε μία πνευματική πορνεία. Δηλαδή μία πρᾶξις ἀνευλόγητος. Ὁ Θεός εἶπε; «Δέν θά φάγετε». Καί μάλιστα χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης (κι ἀπό ἄλλλους Πατέρες) ὡς «παράλογος βρῶσις». Μά ἀφοῦ φέρει τόν θάνατον; Ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι εἰδοποιεῖσαι ὅτι ἕνα τρόφιμο ἔχει μέσα τόν θάνατο, θά τό φᾶς; Δέν εἶναι παράλογο αὐτό; Παράλογος βρῶσις. Δηλαδή, θές νά γνωρίσεις καί προτιμᾶς νά πεθάνεις γιά νά γνωρίσεις; Δηλαδή τό ἀντίτιμον τῆς γνώσεως θά εἶναι ὁ θάνατος; Παράλογος, πράγματι, βρῶσις. Ὅπως καί ἡ πορνεία πού σταματάει μόνο εἰς τήν ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας καί συνεπῶς εἶναι ἀνευλόγητη πρᾶξις, εἶναι μία παράλογος πρᾶξις. Συνεπῶς ἡ πορνεία εἶναι ἐπανάληψις -μέ τίς ἐξηγήσεις πού σᾶς ἔκανα- τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, πού ὁ πυρῆνας του εἶναι τρία πράγματα: εἶναι τό ἴδιον θέλημα. «Θά κάνω αὐτό πού θέλω ἐγώ, ὄχι αὐτό πού θέλεις Ἐσύ, Θεέ μου, αὐτό πού θέλω ἐγώ». Εἶναι τό ἴδιον θέλημα. Δεύτερον· εἶναι ἡ παράλογος ἐπιθυμία, καί τρίτον εἶναι τό ἀνευλόγητον. Δέν ὑπάρχει εὐλογία εἰς αὐτήν τήν πρᾶξιν. Περίπου ἔκανα μία μικρή ἀνακεφαλαίωση, ἀλλά καί συμπλήρωση τοῦ περασμένου μας θέματος.

     Καί τώρα νά συνεχίσουμε νά δοῦμε, τί εἶναι πορνεία; Εἴδαμε ὅτι ἡ πορνεία εἶναι ἡ ἀναζήτηση τῆς ἡδονῆς. Λέγουν οἱ «Ἀποστολικές Διαταγές», ἕνα παλιό βιβλίο, ἀπηχοῦν τήν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καί λέγονται «Ἀποστολικές Διαταγές», περιέχουν καί κανόνες καί εἶναι οἱ πρῶτοι κανόνες, πιό μπροστά ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τόν Τοπικῶν Συνόδων, ἀλλά καί κανόνων πού ὀφείλονται εἰς τούς Πατέρες, ὅπως φέρ’ εἰπεῖν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἤ τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου… κ.λπ. Λέγουν, λοιπόν, οἱ «Ἀποστολικές Διαταγές» στό 6ον βιβλίον στό 28ον κεφάλαιον, παράγραφος 3: «Ἡ πορνεία -λέγουν- φθορά τῆς οἰκείας ἐστί σαρκός, οὐκ ἐπί παιδοποιίᾳ γινομένη, ἀλλ’ ἡδονή χαριζομένη τό πᾶν, ὅπερ ἐστί ἀκρασίας σύμβολον». Δηλαδή ἡ πορνεία εἶναι ἡ καταστροφή, ἡ φθορά τῆς οἰκείας σαρκός. Δηλαδή τοῦ σώματος τοῦ καθενός πού μετέρχεται αὐτήν τήν πρᾶξιν, καί δέν γίνεται μέ σκοπό τήν παιδοποιία (δέν εἶναι ὁ σκοπός νά κάνουμε παιδιά), «ἀλλ’ ἡδονή χαριζομένη τό πᾶν», δηλαδή ὡς πρός τήν ἡδονή, ἐκεῖ ἐξαντλεῖται, καί ἐκεῖ σταματᾶ. «Ὃπερ ἐστί ἀκρασίας σύμβολον», πού εἶναι σύμβολον (ἡ πορνεία) τῆς ἀκρασίας, δηλαδή τῆς μή ἐγκρατείας. Σύμβολον! Μέ ὅσα εἴπαμε, βλέπουμε ὅτι ἡ πορνεία εἶναι ἀνευλόγητη –τό λέγω καί θά τό ξαναλέγω- καί συνεπῶς εἶναι ἁμαρτία. Κάθε τι τό ὁποῖον εἶναι ἀνευλόγητον (ἀκόμα καί ἐπί ἀγαθῶν πραγμάτων, ἄν κανείς κάνει κάτι πού εἶναι ἀνευλόγητο, εἶναι ἁμαρτία, διότι κινεῖται ἀπό τό ἴδιον θέλημα. Καί μάλιστα εἶναι καί σοβαρή ἁμαρτία καί ἀνήκει στόν ἀριθμό τῶν θανασίμων ἁμαρτημάτων! Καί μάλιστα εἶναι τό δεύτερον, ἄν θέλετε, θανάσιμον ἁμάρτημα. Καί πρέπει νά ὑπερνικηθεῖ, καί τοῦτο γιατί ἡ ἀνθρωπίνη φύσις διεστράφη καί οἱ ἀπ’ ἐξω πειρασμοί εἶναι πολλοί. Πρέπει, ὅμως, νά ὑπερνικηθεῖ. 

     Καί θά παρακαλέσω τώρα ν’ ἀκούσουμε μερικά σημεῖα, τά ὁποῖα κι αὐτά δέν ἐξαντλοῦνται (ἀπ’ ὅ,τι θά σᾶς πῶ), γιά νά δοῦμε πῶς θά ὑπερνικηθεῖ, αὐτή ἡ πρᾶξις, αὐτή ἡ ἁμαρτία. Λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος, πού ‘χει ἕναν λόγο του βραχύ (γρήγορο, σύντομος εἶναι) στόν 1ο τόμο τῆς Φιλοκαλίας, καί μᾶς δίδει ἀρκετά στοιχεῖα γιά τό θέμα αὐτό. «Ἥτις ἐπιθυμία -λέγει- ἀπό πρώτης ἡλικίας ἄρχεται παρενοχλεῖν τῷ ἀνθρώπῳ», ἀπό τήν πρώτη του ἡλικία καί μάλιστα μέ τά τόσα διεγερτικά πού ὑπάρχουν… εἰκόνες… τηλεόραση… κουβέντες… τά παιδιά… ὅλα αὐτά, παλιότερα ἐλέγοντο μέ μίαν λέξη, θά σᾶς τήν πῶ δέν πειράζει νά τή γνωρίζετε, ὅτι κυκλοφορεῖ πολλή κανθαριδίνη (ἔτσι ἐλέγετο), σήμερα δέν χρησιμοποιεῖται αὐτός ὁ ὅρος. Νά σᾶς ἐξηγήσω ὅμως γιατί. Οἱ κάνθαροι… οἱ χρυσο… πῶς τό λένε… αὐτά … πού πετᾶνε καί εἶναι χρυσᾶ τά φτερά…. λέγονται κάνθαροι, σκαθάρι δηλαδή… ναι, αὐτοί οἱ κάνθαροι (στήν καθαρεύουσα ἡ λέξις) ἔχουνε μία οὐσία πού εἶναι διεγερτική, καί ἐγίνετο μία ἐξαγωγή, δηλαδή ἕνα ἀπόσταγμα ἀπό αὐτούς τούς κανθάρους, τό ὁποῖον εἶναι δηλητηριῶδες –πρέπει νά σᾶς τό πῶ- καί τό ὁποῖο χρησιμοποιεῖται (σέ μικρή, βεβαίως, δόση) προκειμένου νά δημιουργήσει πειρασμόν!. Καί καθετί πού δημιουργοῦσε πειρασμόν ἐλέγετο κανθαριδίνη! Διότι τό προϊόν πού παρήγετο ἀπ’ τούς κανθάρους ἐλέγετο κανθαριδίνη. Ἔτσι στήν ἐποχή μας κυκλοφορεῖ ἄφθονη κανθαριδίνη. Δηλαδή πράγματα τά ὁποῖα διεγείρουν τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἀπό τήν βρεφική του ἡλικία. Προπαντός, ὅμως, ὅπως σᾶς εἶπα, ἡ τηλεόρασις. Κι ἄν αὐτό μποροῦσε νά τό λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός στήν ἐποχή του, πόσο περισσότερο θά μπορούσαμε νά τό λέμε ἐμεῖς στήν ἐποχή μας, 15 καί πλέον αἰῶνες ἀπό σήμερα! 

     Ὥστε, λοιπόν, παρενοχλεῖ τό θέμα αὐτό, ἡ ἐπιθυμία αὐτή τόν ἄνθρωπο, ἀπό τῆς πρώτης ἡλικίας. Αὐτό πρέπει νά τό ἐπισημάνουμε. Δέν πρέπει, ἕνα ἀγόρι-ἕνα κορίτσι, ὅταν κάποτε ἀφυπνιστεῖ αὐτή ἡ ἐπιθυμία (ξυπνήσει) δέν πρέπει νά παραξενευτεῖ. Οὔτε καί πρέπει νά ἐνδώσει. Δέν σημαίνει ὅτι καθετί πού αἰσθάνομαι πρέπει καί νά τό ἐκπληρώνω, προσέξετε αὐτό τό σημεῖο, ἀλλά θά πρέπει νά ξέρει ὅτι αὐτή ἡ ἐπιθυμία εἶναι ἐνταγμένη σ’ ἕνα σκοπό, ἐπειδή ὅμως ὁ ἄνθρωπος –σᾶς τό ‘πα προηγουμένως- διεστράφη, ἀφυπνίζεται, ξυπνάει πρώϊμα, δέν σημαίνει ὅμως ὅτι καί πρώϊμα πρέπει νά ἐκπληρωθεῖ, καί μάλιστα στο σχῆμα τῆς πορνείας. Διότι εἶναι πάρα πολύ σοβαρό ἁμάρτημα. Εἴδατε τί λέει ἐδῶ, «ἄρχεται παρενοχλεῖν τῷ ἀνθρώπῳ», δηλαδή ἄρχισε νά ἐνοχλεῖ. 

     Ἄλλα πράγματα δέν ἐνοχλοῦν! Ἄρα, λοιπόν, καί μόνο τοῦ ὅτι βάζει τό ρῆμα παρενοχλῶ δείχνει ὅτι εἶναι ἄωρον, εἶναι ἄκαιρον ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἔρχεται. Καί συνεχίζει: «Μέγας οὗτος ἀγών καί χαλεπός καί διπλῆν ἔχων τήν πάλην ἐν ψυχῇ καί σώματι συνιστάμενος». Ὅτι εἶναι μεγάλος αὐτός ὁ ἀγῶνας, δύσκολος, ἔχει διπλῆ πάλη, γιατί πρέπει νά παλέψεις καί μέ τό σῶμα σου καί μέ τήν ψυχή σου, εἴδατε… «ἐν ψυχῇ καί σώματι συνιστάμενος». Εἶναι ἕνα ἁμάρτημα πού εἶναι καί στά δύο μέρη τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί στήν ψυχή -ξαναλέμε- καί στό σῶμα. Καί μάλιστα ἴσως εἶναι τό μόνον ἁμάρτημα, τό ὁποῖον ἔχει μεγάλη μερίδα στό στοιχεῖο «σῶμα». Γιατί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος», «κάθε ἁμάρτημα ἐάν κάνει ὁ ἄνθρωπος», «ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει». Δηλαδή ἡ ἁμαρτία ἀναφέρεται καί στήν ψυχή καί στό σῶμα. Πῶς θά ξεπεραστεῖ; Πῶς, δηλαδή, θά ἀγωνιστεῖ ὁ νέος ἄνθρωπος καί θά βοηθηθεῖ νά μή πέσει μέσα στό λάκκο αὐτόν τῆς ἐπιθυμίας καί τῆς πορνείας; Γιατί εἶναι ἀνάγκη, πρέπει νά σᾶς πῶ -θά τό δοῦμε ἴσως τήν ἐρχομένη φορά ἄν δέν προλάβουμε σήμερα- ὅτι εἶναι τό ὑπόβαθρον τῆς ἀρετῆς. Δέν μπορεῖς νά ἀσκήσεις καμμαν ἀρετήν, ἐάν δέν ἔχεις νικήσει τόν δαίμονα τῆς ἀνηθικότητος! Εἶναι ἀδύνατον! Καμία προκοπή δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει -μά καμία δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει- ἄν δέν ἔχει ὑπερνικηθεῖ ὁ δαίμων τῆς ἀνηθικότητος, τῆς πορνείας δηλαδή. 

     Πῶς μπορεῖ νά ξεπεραστεῖ. Ἐπειδή παίρνω κάποια στοιχεῖα μόνον ἀπό τόν Ἅγιο Κασσιανό τό Ρωμαῖο, δέν ἀνατρέχω ἀλλοῦ, δέν θά βάλω ἄλλα στοιχεῖα, γιατί ὁ σκοπός τῶν θεμάτων αὐτῶν δέν εἶναι νά τό ἐξαντλήσουμε τό θέμα· ἁπλῶς μέ τήν εὐκαιρία πού ἔχουμε ἐδῶ πού μιλάει ὁ Τωβίτ πρός τόν γιό του τόν Τωβία, ἐμεῖς ἐκμεταλευόμεθα αὐτήν τήν εὐκαιρία καί λέμε μερικά πραγματάκια, ξαναλέγω, δέν θά ἐξαντλήσουμε τό θέμα παρά μόνο μερικά θά ποῦμε. Πῶς ξεπερνιέται; Πρῶτα-πρῶτα μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Θά μοῦ πεῖτε: «Πῶς αὐτό;». Ἀκοῦστε τί θά πεῖ ὁ ἀγωνιζόμενος, καί τί θά πεῖ πίστη στόν Χριστό. Γιατί γιά μιά στιγμή θά πεῖτε: «Τί σχέση ἔχει τό ἕνα μέ τό ἄλλο; Ἐγώ αἰσθάνομαι αὐτήν τήν ἐπιθυμία, ἀλλά πιστεύω καί εἰς τόν Χριστό». Πιστεύω εῖς τόν Χριστό θά πεῖ: ὄχι ἁπλῶς πιστεύω στήν ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ ἤ στήν θεότητά Του· πιστεύω καί στά λόγια Του (ὑπογραμμίζω, ἐπαναλαμβάνω) πιστεύω καί εἰς τά λόγια Του. Μερικοί πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νά ξεχωρίζουν τά πράγματα· πιστεύω μέν στόν Χριστό, ἀλλά ὅταν τοῦ πεῖς: «Μά ὁ Χριστός τό εἶπε αὐτό…», «Ἒ, καλά, τώρα, εἶναι ἄλλο πρᾶγμα αὐτό»... Μά δέν μπορεῖς νά τά ξεχωρίσεις, δέν εἶναι δυνατόν. Ἔτσι ξεπερνῶ τόν πειρασμό μέ τήν πίστη στόν Χριστό θά πεῖ· θά πρέπει νά μή μετέχω τήν ἁμαρτία, γιατί τό εἶπε ὁ Χριστός. Ἔτσι καί μόνο αὐτό νά ἐγκαθιδρυθεῖ μέσα στήν καρδιά σας, παιδιά, σᾶς τό λέγω ἀλήθεια, παιδιά, θά ‘χετε νικήσει. Τό εἶπε ὁ Χριστός! Τελείωσε! Καί μάλιστα οὔτε θά ὑπάρχει καμμία ἐξωτερική καταπίεση, οὔτε κανένα εἰδικό μάντρωμα… τίποτα, δέν χρειάζεται τίποτα. τίποτα. Ἐδῶ βλέπει κανείς τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Ὅτι δηλαδή δέν ἔχω ἀνάγκη κάποιος νά μέ πιέσει, νά μέ κλειδώσει, νά μέ βάλει στό μπαλαοῦρο, νά μέ βάλει μέσα στό ὑπόγειο, νά μοῦ πεῖ: «Δέν θά βγεῖς γιά νά μήν κάνεις τήν ἁμαρτία». Δέν θέλω νά κάνω τήν ἁμαρτία. Καί δέν θέλω νά κάνω τήν ἁμαρτία, διότι ὁ Χριστός λέγει ὅτι αὐτό εἶναι ἁμαρτία. Αὐτό εἶναι. Αὐτό θά πεῖ «ἐλεύθερος νέος». Σπουδαῖο! Μά πάρα πολύ σπουδαῖο! 

     Νά σᾶς πῶ κι ἕνα μυστικό προσωπικό; Καί σέ μένα μοῦ ἐτέθη -Γιατί φυσικά ἄνθρωπος δέν εἶμαι; Φυσικά ἐφηβεία δέν πέρασα ὅπως ἐσεῖς;- καί σέ μένα μοῦ ἐτέθη, κι ὅταν τό βρῆκα γραμμένο στήν Ἁγία Γραφή εἶπα (δέν εἶχα αὐτήν τήν πολυτέλεια τῶν ὅσων ἀκοῦτε ἐσεῖς στήν ἐποχή μου): «Τό λέγει ὁ Χριστός καί τέλειωσε! Τέλειωσε, τό λέει ὁ Χριστός. Τέλειωσε, πάει, αὐτό εἶναι. Δέν παθαίνει κανείς, οὔτε ψυχώσεις, οὔτε τίποτα, τίποτα, τίποτα, ἀπ’ ὅλα αὐτά». Καί μήν ξεχνᾶτε, εἶναι ἀκριβῶς αὐτό πού λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Α’ του Ἐπιστολή (ε, 4)· «Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη- ἀποτείνεται στούς νέους…- ὦ νεανίσκοι… κλπ.- ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν». Τί εἶναι ἐκεῖνο, ὦ νέοι μου, -λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης- πού σᾶς κάνει νά ὑπερνικᾶτε τόν κόσμο, τίς ἡδονές του, τίς ὁρμές του…; Ἡ πίστις σας». Ποιά πίστη; Ὃτι τό εἶπε ὁ Χριστός. Τελείωσε. Εἶναι φοβερή αὐτή ἡ δύναμις τῆς πίστεως. Διότι ὁ κόσμος προσφέρει πολλές θέσεις, οἱ ὁποῖες θέσεις ἀποπροσανατολίζουν. Γιά νά μείνεις, λοιπόν, προσανατολισμένος ἄνθρωπος καί νά πεῖς: «Αὐτό καί τίποτε ἄλλο», πρέπει νά πιστέψεις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Πιστεύω καταλάβατε τί θά πεῖ πίστις, ἐπάνω στά πράγματα αὐτή ἡ πίστις, ὄχι πίστις ἀφηρημένη ὑπόθεση.

     Ἀκόμη, χρειάζεται νά καταλάβουμε ὅτι ἐπειδή ὁ ἀγών εἶναι μεγάλος, δύσκολος, θά πρέπει νά γίνει μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν ὁποία βοήθεια δέν θά πετύχουμε. Κι ἅμα λέμε βοήθεια, ἐννοοῦμε νά μᾶς δοθεῖ ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ. Λέγει πάλι ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος: «Μή τῇ ἡμετέρα δυνάμει καί τῇ ἀσκήσει θαρρήσωμεν, ἀλλά τῇ βοηθεία τοῦ Δεσπότου ἡμῶν Θεοῦ, ὑπέρ φύσιν ἐστί τό πρᾶγμα». «Μήν πάρουμε θάρρος ὅτι ἔχουμε δική μας δύναμη κι ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἄσκηση κι ὅτι θά πετύχουμε κάτι. Ὄχι, ἀλλά μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας θά τό πετύχουμε αὐτό». Εἶναι ἐκεῖνο πού ὁ Χριστός εἶπε, κι ἴσως ἅμα τό διαβάζετε νά ἔχετε καί μιά ἀπορία. Ὅτι «χωρίς ἐμοῦ -λέει στό 15ο κεφάλαιο στό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο- οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». «Χωρίς Ἐμένα δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα». Καί θά πεῖ κανείς: «Γιατί δέν μποροῦμε νά κάνουμε; Τόσα καί τόσα πράγματα μποροῦμε νά κάνουμε». Λοιπόν, παιδιά, ἔχουμε κι ἕνα παράλληλο χωρίο. Ὅταν κάποτε ἐκεῖνος ὁ πλούσιος νεανίσκος γύρισε τήν πλάτη του καί ἔφυγε, καί τρόμαξαν οἱ μαθητές ὅταν ὁ Χριστός εἶπε ὅτι πόσο δύσκολο πρᾶγμα εἶναι νά μπεῖ ὁ πλούσιος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σάν νά περάσει ἀπό τήν τρύπα τῆς βελόνης νά περάσει ἕνα χοντρό σκοινί. Γκαμήλα ἤ καμήλα εἶναι καί τό ζῶο καμήλα, εἶναι καί τό παλαμάρι. Τό πολύ χοντρό σκοινί. Ὅ,τι θέλετε παίρνετε. Καί τό ἕνα καί τό ἄλλο δέν περνοῦν ἀπό τήν τρύπα τῆς βελόνης. Ἀλλά, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἐτρόμαξαν οἱ μαθητές: «Καί ποιός μπορεῖ νά τό πετύχει αὐτό! Νά μπεῖ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (ἄν εἶναι ὑποτεθεῖ κάποιος πλούσιος);». Καί εἶπε: «Αὐτά πού εἶναι ἀδύνατα στούς ἀνθρώπους, εἶναι δυνατά στόν Θεό». Ὁ πλούσιος μπορεῖ νά μπεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Γιατί; Γιατί ὁ πλοῦτος «τραβάει» πρός τόν κόσμον. Ἔτσι καί ἐδῶ, μπορεῖς νά πετύχεις τήν ἐγκράτεια, ὅπως πέτυχαν καί πετυχαίνουνε πολλοί ἄνθρωποι ἔξω ἀπ’ τήν ἐκκλησία, ἔξω ἀπ’ τό βάπτισμα, ἔξω ἀπό τόν Χριστιανισμό. Κι ὁ Πλάτων ἐγκρατής ἦταν. Καί ὁ Εὐριπίδης ἐγκρατής ἦτο. Καί ὁ Σοφοκλῆς ἐγκρατής ἦτο. Ἀπό κείμενα δικά τους, μιλάω τώρα καί τό λέγω αὐτό. Προσέξτε· δέν εἶναι νά εἶσαι ἁπλῶς ἐγκρατής, ἀλλά νά δώσεις καί νόημα σ’ αὐτήν τήν ἐγκράτεια. Αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά τό ἐπιτύχεις χωρίς -ὅπως λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος- τήν θείαν ροπήν, δηλαδή τήν θεία βοήθεια, τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, λοιπόν, ἄς τό καταλάβουμε. Καί ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Κασσιανός καί λέγει: «Γιατί; Γιατί εἶναι ὑπέρ φύσιν τό πρᾶγμα. Εἶναι μιά ὑπόθεσις πού δέν εἶναι στά μέτρα μας μόνο. Χρειαζόμαστε την βοήθεια τοῦ Θεοῦ».

    Ἕνα τρίτο σημεῖο. Χρειάζεται ταπείνωσις γιά νά γίνουν ὅλα αὐτά. Καί ἡ πίστις καί ἡ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ… γιατί; «Ἧς χωρίς (τῆς ὁποίας ταπεινώσεως, χωρίς ταπείνωση -λέγει πάλι ὁ Ἅγιος Κασσιανός- οὐδέ πορνείας οὐδέ τῶν ἄλλων δυνήσεταί τις περιγενέσθαι». «Κανείς, ὄχι μόνο τό θέμα πού κουβεντιάζουμε, ἀλλά καί ὁποιοδήποτε ἄλλο, δέν θά μπορέσει ποτέ νά ὑπερτερήσει χωρίς ταπείνωση». Νά σᾶς πῶ ἕνα μικρό παράδειγμα; Ὅταν ἐγώ θά σοῦ πῶ ἐσένα -εἶμαι ὁ πνευματικός σου- καί θά σοῦ πῶ: «Παιδί μου κοίτα, μήν κάθεσαι νά βλέπεις τηλεόραση, διότι θά πάθεις πανωλεθρία». Ἐσύ λές (ἀπό μέσα σου): «Γιατί θά πάθω πανωλεθρία; Ἐγώ θά δῶ. Εἶμαι δυνατός καί δέν παθαίνω τίποτα». Ἀλλά αὐτό σημαίνει ἀπουσία ταπεινώσεως. Ταπείνωση θά πεῖ ἀποδέχομαι ἐκεῖνο τό ὁποῖο μοῦ λέγει ὁ Θεός, μοῦ λέγει ἡ Ἐκκλησία, μοῦ λέγει ὁ πνευματικός. Ἄν, λοιπόν, μείνεις στήν δική σου τήν δύναμη, τότε… ὦ, τότε θά ἀναποδογυριστεῖς πάρα πολύ γρήγορα. Θυμᾶμαι ἕναν παλιό-παλιό φίλο, ἔφηβος ἤμουνα… ὄχι νέος ἤμουνα, εἶχα ὑπηρετήσει στρατιώτης καί εἶχα ἀπολυθεῖ, ἕνας, λοιπόν, ἄλλος φίλος, εἶχε πάει τότε στρατιώτης, καί τοῦ ἔλεγα μερικά πράγματα: «Πρόσεξε, μήν κάθεσαι, φέρ’ εἰπεῖν, ν’ ἀκοῦς συζητήσεις τῶν συναδέλφων, διότι θά σέ βάλουν σέ πειρασμό! Μή ἐτοῦτο… μή ἐκεῖνο…», τοῦ ‘πα μερικά πράγματα. «Ἄ, ὄχι», μοῦ λέει, «ἐγώ δέν αἰσθάνομαι ὅτι θά μποροῦσα νά παρασυρθῶ» -ἀπουσία ταπεινώσεως! Τοῦ λέγω: «Ἐγώ σέ εἰδοποιῶ καί λάβε τά μέτρα σου». Παιδιά, ξέρετε τί ἔγινε; Ὕστερα ἀπό λίγο καιρό, γιατί δέν ἐπρόσεξε. Μοῦ ἔστειλε ἕνα γράμμα ‘’SOS” : «Καίγομαι, γλύτωσέ με!». «Τώρααα! Ἐφόρτωσες, ἐγέμισες τίς ἀποθῆκες σου μέ ὑλικό πού καίγεσαι, καί τώρα φωνάζεις, ὅτι πῆρε ἡ ἀποθήκη φωτιά;». Γι’ αὐτό, ταπείνωση θά πεῖ: Σοῦ εἶπε ὁ Θεός κάτι; Τό διάβασες στήν Ἁγία Γραφή; Σοῦ τό εἶπε ὁ πνευματικός; Θά πεῖς: «Ἒτσι πρέπει νά ‘ναι». «Μά δέν τό καταλαβαίνω». «Μά ἀφοῦ ἔτσι λέγεται; Ἒτσι πρέπει νά ‘ναι». «Μά ἔχω δυνάμεις». «Τίποτα, ἀφοῦ λέγεται ἔτσι, ἔτσι πρέπει νά ‘ναι». Αὐτό θά πεῖ ταπείνωση, καί ἄς τό προσέξουμε γιατί εἶναι πάρα πολύ σημαντικό. Καί δέν εἶναι μόνο στό θέμα αὐτό. Εἶναι καί σ’ ὅλα τ’ ἄλλα θέματα.

     Καί πάλι μιά πού θυμήθηκα καί γύρισα μερικές δεκαετίες πίσω, ὅταν ὑπηρετοῦσα, μέσα σ’ ἐκεῖνα τά… μάλιστα τίς πρῶτες μέρες μαθαίνουν οἱ στρατιῶτες μερικά πράγματα, μέσα στό πρόγραμμα τῶν κάποιων πού ἔπρεπε νά μάθουμε ἤτανε καί πῶς νά διπλώνουμε τίς κουβέρτες μας. Ἔ, ἐγώ ἔδειξα μία ὑπερηφάνεια ἀναμφισβήτητα…: «Τώρα», λέω, «ἐγώ δέν ξέρω νά διπλώσω μία κουβέρτα; Ἂν εἶναι δυνατόν!». Καί δέν πρόσεξα πῶς διπλώνεται μία κουβέρτα. Παιδιά, ὅταν ἔγινε ἡ ἐπιθεώρηση, ὁ μόνος πού δέν εἶχε σωστά διπλωμένη τήν κουβέρτα ἤμουν ἐγώ. Γιατί; Διότι διπλώνεται μέ τόν τρόπο «φάκελον»… ἔ, πού στό σπίτι μας δέν κάνουμε φάκελο τήν κουβέρτα, τήν διπλώνουμε ἁπλᾶ. Ὁπότε δέν τό εἶδα -ἀπό ὑπερηφάνεια δέν τό εἶδα! «Ἐγώ ξέρω» … ἄχ αὐτό τό «ἐγώ ξέρω»… «ἐγώ ξέρω»… «ἐγώ ξέρω»- κι ὅταν πέρασε ἡ ἐπιθεώρηση τό βρῆκε λανθασμένο. Καί εἶπα: «Ποτέ μή λές ‘’τό ξέρω’’». Πῆρα ἕνα ὡραῖο μάθημα. Μπορεῖ νά ξέρετε, παιδιά, πῶς τηγανίζουν τίς πατάτες. Καί σᾶς λέει κάποιος: «Νά σᾶς πῶ πῶς τηγανίζονται οἱ πατάτες;». Μήν πεῖτε: «Τό ξέρω». Διότι ὑπάρχουνε τόσοι τρόποι, πού πάντα κάτι καινούριο θά μαθαίνουμε. Αὐτό θά πεῖ ταπείνωσις. Ποτέ ὑπερηφάνεια, καί νά ποῦμε: στηρίζομαι στίς δυνάμεις μου, στηρίζομαι στήν γνώση μου κ.ο.κ.

     Τέταρτον. Αὐτά, βέβαια, πού λέμε εἶναι γιατί χρειαζόμαστε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς τί πρέπει νά προσφέρουμε, ἐν προκειμένῳ; Τέταρτο σημεῖο λοιπόν: «Χρὴ δὲ τὸ τὴν καρδίαν πάσῃ φυλακῇ τηρεῖν ἀπὸ ῥυπαρῶν λογισμῶν». Λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὅτι πρέπει μέ κάθε τρόπο νά φυλάξουμε τήν καρδιά μας ἀπό κάθε βρώμικο λογισμό. Εἶναι ἡ φαντασία… εἶναι οἱ ἐπιθυμίες… εἶναι ὅλα αὐτά. Ξέρετε ἡ εἰκόνα γίνεται ἐπιθυμία, καί ἡ ἐπιθυμία γίνεται βούλησις, γίνεται πράξις. Μέ κάθε τρόπο, λοιπόν, θά φυλάξουμε τόν ἑαυτό μας ὡς πρός τό θέμα τῶν λογισμῶν! Σπουδαῖο. Κι ἀκόμη, λέει: «Ἀλλά προσήκει κατά τό γεγραμμένον εἰς τάς πρωΐας ἀποκτείνειν πάντας τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς». Αὐτό εἶναι γραμμένο στόν 100ο ψαλμό στόν 8ο στίχο, ὅτι τά πρωϊνά πρέπει νά σκοτώνουμε ὅλους τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς. Ποιοί εἶναι «οἱ ἁμαρτωλοί τῆς γῆς»; Καί τί εἶναι τά πρωϊνά; Οἱ ἁμαρτωλοί τῆς γῆς εἶναι οἱ λογισμοί. Ξέρετε ὅτι οἱ Νηπτικοί Πατέρες ἔπαιρναν αὐτά πού ἀποτελοῦσαν τήν Ἱστορία καί τά ἔκαναν θέματα πνευματικά. Οἱ ἁμαρτωλοί τῆς γῆς, λοιπόν, εἶναι οἱ λογισμοί οἱ πονηροί. Καί τί θά πεῖ «τά πρωϊνά νά σκοτώνονται;». Πρωΐ εἶναι τό ξεκίνημα τῆς ἡμέρας, πού σημαίνει: Μόλις ξεκινήσει ἕνας κακός λογισμός (μόλις ξεκινήσει!), θά πρέπει ἀμέσως νά τόν σκοτώσουμε τόν λογισμό αὐτόν. Δηλαδή νά τόν ἐξορίσουμε, νά τόν βγάλουμε, νά τόν ἐξαφανίσουμε, γιά νά μποροῦμε νά σωθοῦμε! 

     Ἀλλά ἔχουμε ἀκόμη μερικά πραγματάκια νά ποῦμε, πρῶτα ὁ Θεός, τήν ἐρχομένη Κυριακή. 

13η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.