Δευτέρα λοιπόν ιδιώτητα είναι το «οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ." Είναι η αφιέρωσις.
Τί είναι όμως η αφιέρωσις; Είναι η πίστης και μέχρι θανάτου παρακολούθησις καί μίμησις του αρνίου. Είναι ακόμα η εκλεκτοτέρα απαρχή, δηλ.η προσφορά εις τον Θεόν από τον λυτρωτικόν εξαγορασμόν του Χριστού. Έτσι θέτει την αφιέρωση ο ιερός Ευαγγελιστής. Πρόκειται περί αφιερώσεως ολοκλήρου της υπάρξεως, και της ψυχής και του σώματος. Διότι αφιερώ σημαίνει εξαγνίζω, αγιάζω. Δηλ. ξεχωρίζω, καθιερώ. Είς την αφιέρωση έχει πεθάνει η ιδία επιθυμία και ο εγωισμός.
Γράφει ο Απ. Παύλος : «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·» (Γαλ. 2, 20,) Καί «πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες,» (Β',Κορ.4, 10,)
Ώστε δεν ζώ εγώ, ζεί ο Χριστός σε μένα. Ώστε πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου, όπου και να βρεθούμε, εν τω σώματι, δέ λέγει εις την ψυχήν απλώς, αλλά εις τον όλον άνθρωπον. Καί αναφέρεται εις το σώμα, περιφέροντες. Μιά πολύ ωραία διατύπωση του κλήμεντος του Αλεξανδρέως πάνω σ' αυτό, το τί είναι αφιέρωση. Λέγει στούς Στρωματείς : "τούτῳ τέθνηκεν ἡ σάρξ. ζῇ δὲ αὐτὸς μόνος ἀφιερώσας τὸν τάφον εἰς ναὸν ἅγιον κυρίῳ," Είς αυτόν, λέγει, τούτο, είς αυτόν, έχει πεθάνει η σάρκα. Ζεί δε αυτός μόνος για να αφιερώσει τον τάφον, τον εαυτόν του, που έγινε τάφος, αφού πέθανε, στο να γίνει ναός άγιος εις τον Κύριον. Ο Κύριος το είπε ως εξής, που δείχνει μία ευρεία νέκρωση, όχι μόνο ανόμων πραγμάτων αλλά και νομίμων. Υπογραμμίζω, «όχι μόνον ανόμων πραγμάτων» όπως είναι η πορνεία ή η φιλαργυρία και ο πλουτισμός ή ό,τι άλλο, αλλά και επί νομίμων πραγμάτων. Θα παρακαλέσω θερμά αυτό το "επί νομίμων πραγμάτων" να τό 'χετε πάντοτε στον νου σας, διότι αν κάποτε δούμε έναν άνθρωπο να αφιερώνεται, σκανδαλιζόμεθα. Και σας προετοιμάζω για να το ξέρετε.
Πιθανώς το έχετε διαβάσει πολλές φορές στην Αγία Γραφή, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν στεκόμαστε στο σημείο αυτό, να το θεολογήσουμε περισσότερο. «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» (Ματθ. 10, 37 - 39) Αυτός που αγαπάει τον πατέρα του και την μητέρα του πιο πάνω από μένα, δέν μου είναι άξιος. Εδώ σταματώ λίγο.
Το επιχείρημα των Χριστιανών μας, όταν ένα παιδί τους ή κάποιος άλλος, γνωστός, φίλος, αφιερωθεί, σπεύδουν να πούν : και η εντολή "τίμα τον πατέρα σου καί τήν μητέρα σου" πηγαίνει περίπατο; Εδώ δέν έχομε αθέτηση της εντολής; Κατ' αρχάς αγαπητοί μου, ο νομοθετήσας το "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" είναι ο ίδιος που είπε "ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος." και εις τόν νομοθέτην υπάρχει κάθε δικαίωμα, μάλιστα αν ο νομοθέτης είναι αυτός ο Θεός, υπάρχει κάθε δικαίωμα να αλλάζει τον νόμον εαν θέλει. Αλλά δεν πρόκειται περί αλλαγής του νόμου. Ο νόμος "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" θα έχει αιώνιο κύρος και αιωνία ισχύ. Αλλά πρόκειται περί κλιμακώσεως του θέματος. Ότι το "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" έχει όρια. Άν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εμποδίζουν να ζήσω πνευματική ζωή, τότε αναμφισβήτητα θα αγαπήσω πιό πολύ τον Θεό από τους γονείς μου, χωρίς να παραβώ την εντολή "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου." Διότι, καί η σειρά των εντολών, όπως ετέθη, δεν ετέθη τυχαία. Η πρώτη εντολή είναι: «ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου.» (Ματθ. 22,37) Και η εντολή γιά τούς γονείς είναι πέμπτη εντολή. Δέν είναι πρώτη. Που σημαίνει ότι, άν τα βάλουμε αυτά τα δυό, δέν έχουμε δυο αγάπες που συγκρούονται, αλλα έχουμε τη μιά ανωτέρα από την άλλη. Κι αν το θέλετε, εκείνος που αγαπάει τον Θεό πρώτα και τους γονείς μετά, αυτός αγαπάει σωστά τους γονείς του, με μιά αγάπη αιωνία. Εκείνος που αγαπάει πρώτα τους γονείς του και μετά τον Θεό, αυτός δεν έχει σωστή αγάπη, και η αγάπη αυτή είναι νοσηρή. Πού μπορούμε να την ονομάσουμε προσκόλληση, όπως θέλετε πείτε την το θέμα είναι ότι, δεν πρόκειται περί αγάπης ορθής, που ανταποκρίνεται εις τον νόμον του Θεού.
Λοιπόν, « Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ (πιο πάνω από μένα, κάνει υπέρβαση δηλ. της αγάπης και πάρει νοσηρές διαστάσεις η αγάπη του ανθρώπου πρός τούς γονείς του) οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» Πολυ στεγνά και τσεκουράτα. Οὐκ ἔστι μου ἄξιος·. Δέν είναι για μένα άξιος αυτός. «καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» Αν υποτεθεί ότι αγαπάμε το παιδί μας και δεν το αφήνουμε να αφιερωθεί εις τον Θεόν, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άξιος για μας, ο,τι να κάνει, όσο να προσεύχεται, όσο να εκκλησιάζεται όσο να κοινωνεί, τίποτε. Ο Κύριος το είπε σαφώς. "οὐκ ἔστι μου ἄξιος·". Δέν σε αναγνωρίζει αδελφέ μου ο Θεός εάν εμποδίσης το παιδί σου να αφιερωθεί εις την αγάπη του Θεού.
«καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.».. κάτι αφήνω για συντομία. Αυτός λέγει ο οποίος δεν σηκώνει τον σταυρό του, δηλ την θυσία αυτής της υπάρξεώς του και να με ακολουθεί, δέν μου είναι άξιος. Καί αυτός ο οποίος χάνει την ψυχή του, εννοεί την ζωήν εδώ, ψυχή είναι η ζωή, ένεκεν εμού, για λογαριασμό μου, λέγει ο Κύριος, αυτός θα βρεί την αληθινή ζωή. Δηλ.άν πεί κανείς : "φαβούμαι την ζωούλα μου, μην τυχόν πάθω τίποτε, μην τυχόν κακοπαθήσω, να γλυτώσω την ζωούλα μου, καθ' οιονδήποτε τρόπον όταν κινδυνεύει η ζωή μου για τον Χριστό" τότε δεν είμαι άξιος του Χριστού. Τότε θα χάσω την ζωή μου, την αληθινή, την αιωνία. Όταν θα θυσιάσω όμως την ζωή μου, τότε πραγματικά θα βρώ την αιωνία ζωή. Είναι αυτό που ακριβώς συνέβη σ' όλους τους αγίους και ειδικότερα στους Μάρτυρας. Επάνω σ' αυτό ο Κύριος, σ' αυτό το θέμα που λέμε, στο θέμα της αφιερώσεως, είχε πεί ο Κύριος σε κάποιον: «ἀκολούθει μοι· (το ακολούθει μοι είναι αφιέρωσις) ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι ἀπελθόντι πρῶτον θάψαι τὸν πατέρα μου.» (Λουκάς 9, 59 - 62) Ναί Κύριε θα σ' ακολουθήσω, θα αφιερωθώ στήν αγάπη σου. Αυτό το βλέπουμε στους μαθητάς που τους λέγει ο Κύριος "ἀκολούθει μοι·" είναι η αφιέρωσις τών δεκα μαθητών, "ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ." Πού δείχνει αφιέρωση. Εδώ τώρα λέγει σε κάποιον ο Κύριος. Έλα μαζί μου, αφιερώσου. Κι εκείνος λέγει: "Ναί Κύριε θα έλθω, επίτρεψέ με, μόλις έμαθα πώς ο πατέρας μου πέθανε. Να πάω σπίτι μου να παραστώ εις την κηδεία. Τί φυσικώτερον; "ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· (Δέν τό είπε ο π. Αθανάσιος το είπε ο Ιησούς). «ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.» (Ματθ. 8, 22) Δέν το είπε κάποιος καλόγηρος, για να κατηγορηθούμε. Το είπε ο Χριστός: "Αφησε τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς των νεκρούς." Δηλ. άφησε τους πνευματικά νεκρούς, τους συγγενείς σου, οι οποίοι δεν έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, νά θάψουν τον σωματικά νεκρό πατέρα σου. «Σύ δέ απελθών διάγειλε την βασιλεία του Θεού.» Σύ έλα μαζί μου καί θα σε στείλω όπου και σε στείλω, να διαγγελείς την βασιλεία του Θεού.
«Εἶπε δὲ καὶ ἕτερος· (Βλέπετε ότι πολλοί οι κλητοί αλλά ολιγοι οι εκλεκτοί. Καί κάποιος άλλος είπε. Αυτός το είπε μόνος του.) ἀκολουθήσω σοι, Κύριε· (θα σε ακολουθήσω, θα αφιερωθώ σε σένα, θα αφοσιωθώ σε σένα) "πρῶτον δὲ ἐπίτρεψόν μοι ἀποτάξασθαι τοῖς εἰς τὸν οἶκόν μου. (Μόνο νο σε παρακαλώ να πάω να τακτοποιήσω τα πράγματα του σπιτιού μου, δηλ. αν έχω κάποια περιουσιακά στοιχεία κλπ, υποθέσεις, ο,τι είναι τέλος πάντων, να τα τακτοποιήσω αυτά και τότε θα σε ακολουθήσω. Θέλω να σε ακολουθήσω, στο ζητώ εγώ.) εἶπε δὲ ὁ Ἰησοῦς πρὸς αὐτόν· οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. (Κανείς δεν έβαλε το χέρι του επάνω στο άροτρο και βλέποντας πίσω να δημιουργήσει ευθεία αυλακιά στο χωράφι. Θα στραβώσει το αυλάκι, δέν θα οργώσει σωστά. Γι' αυτό του λέγει ο Κύριος ότι, βάζεις το χέρι σου επάνω στο άροτρο; θά πρέπει να έχεις το πρόσωπό σου μπροστά, να μην γυρίζεις πίσω να κοιτάξεις υποθέσεις του σπιτιού σου κλπ. ώστε να γίνεις κατάλληλος, εύθετος για την Βασιλεία του Θεού.)» (Λουκ.9, 61 - 62)
Αλλά και εις τον πλούσιον νεανίσκoν ο Κύριος όταν έκανε την πρόσκληση, εκείνος εμποδίστηκε από τον πλούτον του. Δηλ. δέν ήταν νεκρωμένος άνθρωπος ως προς το ίδιό του θέλημα και το εγώ του. Γι' αυτό λέγει "στυγνάσας" σκυθρωπάσας. Καί ο Κύριος τον ελυπήθηκε. Φαίνεται ότι ήτο αξιόλογος άνθρωπος, και ήδη εμποδιζόταν από τον υπάρχοντα πλούτον του. Τόν λυπήθηκε. Πόσες φορές ο Θεός, ο Χριστός, σκύβει και βλέπει τόσους και τόσους νέους, αξιόλογους κατά πάντα, οι οποίοι τελικά δεν αφιερώνουν τον εαυτόν τους εις τον Χριστόν και κατασπαταλούν την ύπαρξή τους στόν κόσμο τούτο και εις τά του κόσμου τούτου.
Αυτό το "όπου αν υπάγη", ότι ακολουθούν οι 144.000 το αρνίον όπου άν υπάγη. Πήγε εκεί; Εκεί θα πάνε κι εκείνοι. Ήρθε εδώ; Εδώ θα 'ρθούνε κι εκείνοι. Τί σημαίνει αυτό το "όπου άν υπάγη"; Εκφράζει: Πρώτον. Τόν απόλυτον συμμερισμόν των σε κάθε κακοπάθεια υπέρ του Χριστού. Ο Χριστός θέλει να πάω εκεί. Θέλει να υποστώ εκείνο. Θα το υποστώ. Αυτό είναι βασικός όρος• η κακοπάθεια. Αν δηλ.σκέπτομαι ότι θα κακοπαθήσω, και αρχίζω να ορθολογίζω και να κουβεντιάζω το θέμα, τότε δέν είμαι άξιος του Χριστού. Το λέγει ο απόστολος στόν Τιμόθεο, του λέγει: «σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.» (Β Τιμ. 2,3) Σύ να κακοπαθήσεις σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού.
Κάποιος ζήτησε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει. Βλέπετε έχουμε πολλά περιστατικά τέτοια· ο Ευαγγ. Λουκάς μας τα παραθέτει όλα αυτά στο ίδιο καφάλαιο για να μας δείξει τις διαφορετικές περιπτώσεις. Παίρνει δηλ. ενδεικτικές περιπτώσεις, γιατί αναμφισβήτητα πολλοί θα ήσαν εκείνοι που θα ζήτησαν καί θα ανήκουν σε κάποια από αυτές τις ενδεικτικές περιπτώσεις. Κάποιος λοιπόν ζήτησε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει. Νά τι είπει: «ἀκολουθήσω σοι ὅπου ἐὰν ἀπέρχῃ, Κύριε.» (Λούκας 9, 57) Θα σε ακολουθήσω όπου και πάς. Τί ωραίο αυτό! Ο πρώτος είπε να πάει να θάψει τον πατέρα του. Ο δεύτερος να τακτοποιήσει τα πράγματά του στο σπίτι του. Ο τρίτος, μόνος του το λέει, αυθορμήτως. Καί τί λέγει; Κύριε, όπου να πάς θα έρθω μαζί σου. Είναι αρκετό; «καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς (ο οποίος βλέπει την προαίρεση. Μπορεί το στόμα νά λέγει αφιέρωση, μπορεί απόψε ίσως κάποιοι άνθρωποι, κάποιος νέος εδώ, ενδεχομένως να πούν, α, ωραίο πράγμα είναι η αφιέρωσις. Αλλα να το λές στην καρέκλα σου καθισμένος, βεβαίως είναι πολύ εύκολο να το πείς. Το να διεγερθεί το συναίσθημα, βεβαίως δέν είναι δύσκολο. Αλλα το να μπείς στον χώρο της κακοπαθείας, αυτό είναι δύσκολο. Καί τί απαντάει ο Κύριος.) αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ.» Τα ζωντανά του δάσους, τα τετράποδα και τα πουλιά, έχουνε τις φωλιές τους. Εγώ όμως δεν έχω πού να κλίνω, που να γείρω το κεφάλι μου. Δεν έχω σπίτι. Δηλ.είμαι σε κακοπάθεια. Σάν να του έλεγε: "Πράγματι όπου να πάω θα 'ρθείς; Καί αν ακόμη ανεβώ καί εις τον σταυρόν και εκεί θα έλθεις;
Ακόμη, ένα δεύτερο, αυτό το "όπου αν υπάγη" το αρνίο ακολουθούν οι 144.000 σημαίνει καί την ιεραποστολή. Κάθομαι και σκέπτομαι αγαπητοί μου
την ζωή των ιεραποστόλων, παλαιών και νεωτέρων.
Ο Νικόλαος Καζάπκιν, ο οποίος και ανακηρύχθηκε άγιος από την Ορθόδοξον Εκκλησίαν την Ρωσσικήν, είναι τέλος του περασμένου αιώνος, μόλις αρχάς τούτου του αιώνος. Συνεπώς είναι νεότερος. Εταζίδευσε από την Μόσχα, συγκεκριμένα από την Πετρούπολη, με έλκυθρο και πήγε εις την Ιαπωνία, με έλκυθρο διέσχισε, μήνες. ολοκλήρους έκανε, διέσχισε την φοβερή Σιβηρία. 'Οταν γύρισε, δέν γύρισε μέσω Σιβηρίας, δι άλλης οδού, νοτιώτερα, από την Κίνα. Αλλά κανείς εκπλήσσεται σ' αυτό το περιπετειώδες ταξίδι. Σημειώσατε δέ, ότι το ταξίδι αυτό το έκανε
δυο φορές στην Ιαπωνία. Νομίζω ότι την πρώτη φορά είχε πάρει και την γυναίκα του, η οποία απέθανε είς τόν δρόμο. Δέν πτοήθηκε, συνέχισε. Κι' έγινε μάλιστα και επίσκοπος. Δηλ. όταν γύρισε στην Ρωσία έγινε επίσκοπος. Είναι εκείνος που κατάφερε να δημιουργήσει Ορθόδοξη Εκκλησία στήν Ιαπωνία. Ήταν ένα οχυρό φοβερό της ειδωλολατρείας. Αυτής της προγονολατρείας που υπάρχει στην Ιαπωνία. Είναι ο μόνος που έσπασε αυτό το τείχος, το φοβερό, και εισήχθη ο Χριστιανισμός, ιδίως η Ορθοδοξία. Καί λέει κανείς : Τί φοβεροί άνθρωποι ήσαν αυτοί;
Μα, τί θέληση φοβερή είχαν;
Μά, αγαπητοί μου, έτσι κι εμείς διστάζουμε και την πιο μικρή ιεραποστολή να κάνωμε λίγο πιο πέρα από το σπίτι μας. Ο Κύριος είπε στόν Απόστ, Πέτρο. «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων;» (Ιω. 21,15) Μέ αγαπάς πιο πολύ από τους άλλους; Κάποτε έλεγες ότι μέ αγαπάς πιο πολύ από τους άλλους, λοιπόν μ' αγαπάς; Εκείνος απαντάει : «ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε.» Τί του λέει ο Κύριος; «λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου.» Δηλ, κάνε ιεραποπολή. Κάνε ιεραποστολή. Άν μ'αγαπάς πραγματικά.
Καί ένα τρίτο. Αυτό το "όπου αν υπάγη" σημαίνει και το μαρτύριο. Σας είπα προηγουμένως. Ο Κύριος ανέβηκε εις τον σταυρόν. Εκεί τώρα τι θα κάνω;
Θα μείνω κάτω από τον σταυρό; Ο Κύριος μπαίνει εις τον στίβον. Εγώ θα ανέβω είς τις κερκίδες; Θα είμαι θεατής;
Ο Απ. Παύλος γράφει εκείνα τα περίφημα λόγια, (κολασ.1, 24) ."ἀνταναπληρῶ (αντί-ανά-πληρώ, αντί του Χριστού, αναπληρώνω εκείνα που δεν πρόλαβε ο Ιησούς να πάθει. Αυτό θά πεί το ανταναπληρώ,) τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ (εκείνα που δεν πρόλαβε, δηλ. να έμενε σ' όλους τους αιώνας επάνω εις τον σταυρόν. Έμεινε τρείς ώρες επάνω είς τον σταυρόν. Μπορούσε να μείνει τρείς μέρες, τρία χρόνια, τρείς αιώνες, τρεις χιλιετίες. Δεν έμεινε όμως ο Χριστός. Αφήνει το σώμα του, την Εκκλησία στό σταυρό, να συνεχίσει το σώμα του, η Εκκλησία, το σταυρικό του πάθος.) Γι' αυτό λέγει ο Απ. Παύλος : ανταναπληρώ τα υστερήματα των παθημάτων του Χριστού. Δέν λέγει εις την ψυχή μου. Δέν λέγει εις την διάνοιά μου. Δέν πρόκειται περί μιας διανοητικής καταστάσεως. Μιάς μεταφορικής, ωραίας αλληγορικής, αλλά λέγει "ἐν τῇ σαρκί μου", στη σάρκα μου, που σημαίνει εκείνο που άλλοτε μας παραθέτει, έναν κατάλογο μεγάλο, ευρύ κατάλογο, πόσες φορές έφαγε ξύλο, μαστιγώθηκε, νυχθήμερον εις τον βυθόν πεποίηκε κ.ο.κ. κίνδυνοι ληστών, κίνδυνοι εκ γένους, κίνδυνοι, κίνδυνοι, κίνδυνοι παντού, πείνα και δίψα. Αυτή η κακοπάθεια που είναι ο σταυρός.
Λοιπόν, "ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία," για τό σώμα του Χριστού, το οποίον είναι η Εκκλησία. Είναι μεγαλειώδες! Μου φαίνεται ότι αυτό το χωρίο εκφράζει όλο το βάθος και ύψος και πλάτος του τί θα πεί "ακολουθώ το αρνίον όπου αν υπάγη". Που είναι, όπως σας είπα, το μαρτύριον. Καί λέγει «καθ᾿ ἡμέραν ἀποθνήσκω». (Α' Κορ. 15, 31) Κάθε μέρα πεθαίνω.
Αλήθεια, ίσως είναι πολύ σκληρά αυτά, δεν ξέρω κανείς αν μπορεί εύκολα να τα πεί. Πάντως όμως γι' αυτό και είναι οι εκλεκτοί αυτοί οι 144.000.
Βλέπουμε με συγκίνηση τον Απ. Θωμά όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα που είπε ο Κύριος: "θα πάμε στα Ιεροσόλυμα" Καί του λέγουν οι μαθηταί του. «ῥαββί, νῦν ἐζήτουν σε λιθάσαι οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ πάλιν ὑπάγεις ἐκεῖ;"!» Κύριε να προ ολίγου οι Ιουδαίοι ζητούσαν να σε λιθάσουν κι εσύ πάλι θέλεις να πας στα Ιεροσόλυμα; Τότε με συγκίνηση ο Θωμάς λέγει στους άλλους συμμαθητάς του, «ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ᾿ αὐτοῦ.» Ας πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί του. Βέβαια ο Θωμάς δεν ανέβηκε στον σταυρό την ημέρα που ο Χριστός ανέβηκε είς τον σταυρόν. Αλλά όταν ήλθε η Πεντηκοστή και είχε μίαν πληρότητα πλέον του νοήματος της παρουσίας του Χριστού, τότε, τότε ασφαλώς κι εκείνος ανέβηκε εις τον σταυρόν που είχε ανεβεί ο Χριστός.
Το "ακολουθούντες τω αρνίω" εκφράζει την μίμηση του αρνίου. Δηλ.ό,τι κάνει το αρνίο θα το κάνω κι εγώ. Είναι η μίμηση. Λέγει ο Απ. Παύλος : «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ.» (Α Κορ. 11, 1)
Είναι εκείνοι που γίνονται χριστομίμητοι. Είναι οι χριστοειδής. Είναι αυτοί που έχουν νούν Χριστού. Οι αυξανόμενοι κατά το μέτρον της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού. Μιά τέτοια αφιέρωσις δέν πρέπει ποτέ να ανακληθεί. Διότι πρόκειται περί ιεροσυλίας. Δέν μπορείς να πείς όταν ξεκίνησες ότι, "μετανοώ", ότι γυρίζω πίσω, ότι εγκαταλείπω τόν Κύριον.
Λέγει ο Θεοδώρητος : "Τω αφιερωμένω τώ Θεώ ανάθημα ονομάζεται." Ανάθημα θά πεί αφιέρωμα. Από το ανατίθημι..εκείνο,λέει πού αφιερώθηκε στόν Θεό, ονομάζεται αφιέρωμα. Την στιγμή λοιπόν που αφιερώθηκα στο Θεό, δέν μπορώ να γυρίσω. Θα πεθάνω.. να πεθάνω αλλά δεν μπορώ να γυρίσω. Όχι
ότι δεν μπορώ, ότι δεσμεύομαι. Άν θέλω γυρίζω.. δέν πρέπει όμως να γυρίσω. Δέν συμφέρει να γυρίσω, είναι προδοσία. Γι' αυτό λοιπόν θα πρέπει να υπομείνω οτιδήποτε. Καί θα λογαριάσω και από την αρχή το πράγμα. Ότι αυτή η αφιέρωση δέν ανακαλείται.
Καί φυσικά για να μην ακούμε όλοι μας και νομίζουμε ότι αυτά ανήκουν σε κάποιους άλλους, που δεν είναι εδώ στο χώρο μας κι εμείς μπορούμε μόνο τώρα να τα ακούμε αυτά, και ίσως δεν θα είχαν και πολλή σημασία για μας, θα σας έλεγα, κάθε βαπτισμένος είναι αφιερωμένος στο Θεό. Ειδικώτερα βέβαια
εκείνοι που θα τηρήσουν παρθενία και την ειδικήν αφιέρωση.
Αλλά, ποιός σας είπε αγαπητοί μου, ότι ο βαπτισμένος δεν είναι αφιερωμένος εις τον Θεόν;
Τί θά πεί βαπτίστηκα; Βαπτίστηκα στο όνομα του Αγίου Τριαδικού Θεού; Να τηρήσω εκείνα που θέλει Εκείνος. Ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Μόνο με αυτήν την προυπόθεση μπορώ να λέγω ότι τηρώ την αφιέρωσή μου. Γράφει εν προκειμένω ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος : "ούτως ούν χρεί φυλάσσειν το σώμα ημών αμαρτίας εις το μη ψεύσασθαι τώ δημιουργώ, δώρον γαρ προσηγάγωμεν εαυτούς τώ Κυρίω καί ουκέτι έχομεν εξουσίαν του εαυτού σώματος. Είτε γάρ στερούμεθα, είτε πολεμούμεθα ου δυνάμεθα έτι εφέλκεσθαι το δώρον προς το ίδιον θέλημα. Ώσπερ γαρ ο ευξόμενος ευχήν τώ Θεώ και προσενεγκών αυτόν δώρον, δώρον τι, ό διά του ιερέως εν τω ναώ ανατήθησιν ουκέτι του λοιπού εξουσίαν έχει αφελείν ο προσήνεγκεν κάν μεταμεληθή ίσως, ει δε και λάθρα τούτο ηθελέσθαι επιχειρήσας παραβή ουχ ως το ίδιον αφελόμενος
απολυθήσεται του εγκλήματος, αλλ' ώς ιερόσυλος κολασθήσεται. Ούτω και οι τώ Θεώ αφιερώσαντες εαυτούς ουκέτι του ιδίου εξουσιάζουσι σώματος."
Εάν, λέγει, αφιερώσεις κάτι σε μια εικόνα στον ναό, και μετανιώσεις και πας καί το πάρεις, αυτό που ήταν δικό σου, δέν θα θεωρηθεί αυτό ότι ήταν δικό σου, γιατί το έδωσες, και πιά δέν είναι δικό σου, τότε είσαι κλέπτης. Όχι κλέπτης, κάτι χειρότερο είναι ιερόσυλος. Επειδή η κλοπή είναι ιερου πράγματος, το αντικείμενον είναι ιερόν και συνεπώς είσαι ιερόσυλος. Ώστε λοιπόν ιερόσυλος είναι εκείνος ο οποίος αφιερώνει τον εαυτόν του στόν Θεόν καί, ή παίρνει πίσω το δώρον, δηλ. αθετεί την αφιέρωσιν ή ακόμη, όπως λέγει εδώ πολύ ωραία, "ει δε και λάθρα τούτο ηθελέσθαι επιχειρήσας παραβή". Δηλαδή, όταν πεί κανείς, έ, εγώ είμαι αφιερωμένος στον Θεό, τώρα ας δοκιμάσω και λίγο στά κρυφά την αμαρτία. Δέν θα με πάρει κανείς χαμπάρι. Άς την δοκιμάσω λίγο την αμαρτία. Αυτό θα πεί εάν υποτεθεί ότι συλλαμβάνομαι λάθρα να ικανοποιώ τον εαυτόν μου και να αθετώ την αφιέρωσή μου. Ώ αγαπητοί, είναι βαρύ αμάρτημα. Κάνει εντύπωση ότι εις την παραβολή των δέκα παρθένων δεν εισήλθαν όλες εις τον νυμφώνα της βασιλείας του
Θεού. Ο αριθμός 5 και 5 είναι για να βγάλει την υποψία ποσοστών, πιστών, ποιοί θα σωθούν, ποιοί δέν θα σωθούν. Αλλά δεν σας κάνει εντύπωση ότι είναι και οι δέκα παρθένοι; Οι πέντε σώθηκαν. Μπήκαν στην βασιλεία του Θεού. Οι άλλες πέντε έμειναν απ' έξω. Τί σημαίνει αυτό; Άν υποτεθεί ότι εδώ παίρνουμε την παρθενία, ως παρθενία, όπως ακριβώς δομείται η παραβολή. Μία παρθενία, αυταρεσκομένη χάνει την έννοιά της. Όταν δηλ. κανείς αρχίση να λέγει ότι
μ' αρέσει να μένω εν παρθενία γιατί μ' αρέσει, αυτό θα πεί ότι έχω μία αυταρέσκεια, τότε χάνει το νόημά της η παρθενία. Η παρθενία πρέπει να είναι διά τον Χριστόν και όχι μία υπόθεσης εκκεντρισμού, καπρίτσιου εκείνου που την έχει.
Η πληρότητα της παρθενίας είναι η αγάπη. Γι' αυτό οι 144.000 κινούνται όπου πηγαίνει το αρνίον, διότι το αγαπούν. Αν οι πυρώσεις του σώματος θα μπορούσαν να υπερνικηθούν χωρίς όμως να αναπτυχθεί η αγάπη, τότε έχει θέση ο λόγος ο φοβερός εκείνος του Απ. Παύλου. «ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.» (Ά Κορ. 13, 3)
Σε τίποτα δεν έχω να ωφεληθώ. Ο γάμος είναι μία προσφορά. Μία προσφορά αγάπης και θυσίας. Στόν γάμο μέσα το "εγώ" συντρίβεται. Καί του ανδρός καί Της γυναικός. Αν δέν συντριβή το "εγώ" μέσα στον γάμο ή του ανδρος ή της γυναικός, θα πάρουν διαζύγιο. Καί θα κάνουν την ζωήν τους αβίωτη. Μέσα στον γάμο λοιπόν έχουμε συντριβή του εγωισμού. Τουλάχιστον να ξεκινήσει το θέμα από τον έναν, και θα 'ρθεί και ο άλλος. Ή άν δεν έρθει και ο άλλος τότε ο ένας συντηρεί, τουλάχιστον συντηρεί τον θεσμόν του γάμου. Γι' αυτό το λόγο είναι μία προσφορά αγάπης και συντριβής του εγωισμού ο γάμος, και τούτο γιατί προσφέρεται προς τον άλλον άνθρωπο, πρός τόν σύζυγο, τήν σύζυγο, τα παιδιά.
Στην παρθενία η προσφορά έχει μίαν μεγαλύτερη έκταση. Καί "πλησίον" δέν είναι η σύζυγος και τα παιδιά. Είναι περισσότεροι και περισσότεροι άνθρωποι. Είναι όλος ο κόσμος, ακόμα είναι και αυτή η άλογος δημιουργία.
Γι' αυτό βλέπουμε τους εν ασκήσει διαλάμψτες να αγαπούν όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα ζώα, και τα φυτά. Βλέπετε τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, που βεβαίως αγαπούσε τους ανθρώπους, αγαπούσε πάρα πολύ τα παιδιά, αγαπούσε και τίς αρκούδες του δάσους. Κι έκανε παρέα με τις αρκούδες του δάσους.
Ο άνθρωπος που γι' αυτό το λόγο έμεινε εν παρθενία, για να αγκαλιάσει με την αγάπη του όλο τον κόσμο, και την έλογο και την άλογο κτίση, χωρίς να εμποδίζεται από τίποτε· γιατί ο γάμος έχει περιορισμένη ακτίνα αγάπης τρόπον τινά. Έχει εμπόδια ο γάμος, έχει δυσκολίες και δέν σ' αφήνει να απλωθείς πιό πέρα. Εδώ λοιπόν μένει κανείς εν παρθενία, μένει εν αγαμία, ακριβώς για να απλωθεί στο να αγαπήσει όλους τους άλλους. Χωρίς εμπόδια και χωρίς ελλείψεις. Διότι εγώ αν αργήσω να πάω στο σπίτι μου, θα μου πεί η γυναίκα μου, για κοίταξε να σου πώ, έχω και εγώ δικαιώματα. Αλλά τώρα δέν έχω κανένα να μου πεί "για κοίταξε να σου πώ έχω και εγώ δικαιώματα", δέν έχω κανέναν. Αυτό λοιπόν σημαίνει χωρίς εμπόδια και χωρίς ελλείψεις.
Αυτά βέβαια που σας λέγω, ισχύουν διά τούς αφιερωμένους ανθρώπους έ, αλλά ισχύουν όμως σε κάποιο μέτρο για κάθε πιστό. Δέν θέλω ανά πάσα στιγμή, όταν λέμε θέμα, να βγαίνουμε από το θέμα αυτό και να αλλοτριούμεθα. Είμαστε κι' εμείς μέσα. Όταν λέγει ένας Απ. Παύλος εκείνον τον φοβερόν λόγον "οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες" (Α Κορ. 7,29) αυτοί που παντρεύτηκαν θα ζούν και θα πολιτεύονται κάτι περίπου σαν να μην παντρεύτηκαν, φοβερό. Δέν το λεγω εγώ, ούτε κανένας καλόγηρος. Βλέπετε έχω μιά προκατάληψη, γιατί έχει ο κόσμος μια προκατάληψη, ότι αυτά βγαίνουν από τους καλογήρους· όχι. Ότι ο ο π. Αθανάσιος είναι καλόγηρος και δέν ξέρει από γάμο.. όχι, δέν τα λέγω εγώ, τα λέγει το Πνεύμα του Θεού «οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες» (Α Κορ. 7, 29 - 40) Που γράφει εκεί τόσα πολλά γι' αυτό το θέμα. Ωφείλουν δηλ. και οι έγγαμοι να πολιτευθούν ευαγγελικώς. Δέν μπορεί να μείνει η αγάπη τους στην γυναίκα τους και στα παιδιά τους, αλλά πρέπει να επεκταθεί καί πιο πέρα, γιατί τότε αλλοιώτικα θ' ακούσουν τον φοβερόν λόγον, όταν θα πούν, Κύριε δέν ήλθα στόν δείπνο σου, "γυναῖκα ἔγημα" παντρεύτηκα,
Θα ακούσουν τον φοβερόν λόγον : «λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.» (Λουκ. 14, 24) Σας λέγω αλήθεια κανείς απ' αυτούς τους κεκλημένους δέν θα γευθεί του δείπνου. Δηλ. δέν θά εισέλθει στην βασιλεία του Θεού.
Τέλος, το ότι «Οὗτοι ἠγοράσθησαν ἀπό τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχή τῷ Θεῷ καί τῷ ἀρνίῳ» (Αποκ. 14, 4) φανερώνει μια σπουδαία αλήθεια.
Είναι γνωστό ότι οι θυσιαζόμενες απαρχές ήταν πάντοτε ό,τι εκλεκτόν. Δέν θα έτρωγες το πρώτο σταφύλι, θα το πήγαινες στον ναό. Δέν θα έκανες ψωμι τα πρώτα σιτάρια που θέριζες, να το φάς εσύ το ψωμί, θα το έκανες να το προσφέρεις στον ναό, αυτό λέγεται "απαρχή". Καί από τις απαρχές διαλέγουμε το εκλεκτότερον να το πάμε είς τον ναό.
'Έλεγε ο παλαιός νόμος, κι' επειδή έχουμε την λέξη απαρχή, και η λέξη απαρχή συναντάται στην Π. Δ στο θέμα των θυσιών που λέγει, αυτοί, ποιοί; οι 144.000 έχουν αγοραστεί από τους ανθρώπους. Δηλ. έχουν συλλεγεί από τους ανθρώπους. Έγινε μια διαλογή. Αυτή η διαλογή που έγινε ήταν η απαρχή στον Θεό και είς το αρνίο. Δείτε ομοτιμία. Τω Θεώ και τω αρνίω. Ο Θεός Πατήρ και ο Χριστός είναι ίσα. Είναι ίσοι. Θεός ο Πατήρ, Θεός και ο Υιός. Γι' αυτό και η προσφορά είναι καί εις τόν Θεόν και εις το Αρνίο. Ομοτιμία Πατρός και Υιού. Απαρχή λοιπόν θα πεί ο,τι εκλεκτότερον. Απηγορεύετο στην Π.Δ η τυχούσα προσφορά. Αυτό εξ' άλλου μας διδάσκει και η θυσία του Κάϊν. Όταν ο Κάϊν προσέφερε θυσία, δέν ήταν εκλεκτή η προσφορά του, και δέν έγινε αποδεκτή από τον Θεό. Τούτο σημαίνει ότι οι 144.000, πάντα συμβατικός αριθμός, που σημαίνει ένα πλήθος, ήσαν εκλεκτοί άνθρωποι. Από πάσης πλευράς. Είτε είχαν ωραία ψυχή, είτε είχαν προσόντα σωματικά, είτε προσόντα διανοητικά, προσόντα πνευματικά, είτε ευγένεια γένους, είτε αξιώματα κατά κόσμον, είτε νεότητα, είτε ακμαιότητα, είτε ωραιότητα, είτε υγεία, είτε τέλος πάντων ό,τι εκλεκτόν, το έδωσαν εις τον Θεόν. Που σημαίνει ότι δεν μπορούμε παρά να προσφέρουμε ό,τι εκλεκτό στον Θεόν. Ο Θεός μας έδωσε εκλεκτά πράγματα σε μας και μας έκανε εκλεκτούς ανθρώπους, μας έκανε
σπουδαίους. Τώρα θα ιδιοποιηθούμε ο,τι εκλεκτό μάς δίνει ο Θεός για να το
χρησιμοποιήσουμε για δική μας απόλαυση και για δική μας κατανάλωση καί να
του δώσουμε του Θεού τί;
Λέγουν πολλές φορές οι άνθρωποι: Για κοίταξε, τί κρίμα... Έξυπνος άνθρωπος, σπίρτο σκέτο και πήγε κι έγινε κληρικός, έγινε μοναχός. Αυτός θα μπορούσε τόσα να αποδώσει, ή να βγάλει τόσα λεφτά."
Οχι αδελφοί μου έτσι, όχι αδελφοί μου έτσι. Επειδή ακριβώς έχει αξία, ήταν έξυπνος άνθρωπος, πήγε να γίνει αφιερωμένος.
Που είναι εκείνοι που λυπούνται όταν δούν κάποιον νέον με προσόντα να αφιερώνεται στο Θεό; Την απάντησή τους την έχουν εδώ. Που είναι εκείνοι που λέγουν ότι θα προσφέρουν τα γηρατειά τους στον Θεό; Ε, λέγει, τώρα είμαι έξυπνος, θα βγάλω λεφτά. Είμαι ωραίος, είμαι ακμαίος, είμαι υγιής, θα χαρώ την ζωή μου καθ' οποιονδήποτε τρόπον, ενόμως - ανόμως. Όταν θα γεράσω, έ, τότε με το μπαστουνάκι μου, θα πηγαίνω στην Εκκλησία, θα εξομολογούμαι, θα κοινωνώ. Που είναι εκείνοι που το λέγουν αυτό;
Ξέρετε εκείνη την ιστορία, την αρχαιοελληνική ιστορία, που κάποτε, κάποιος άνθρωπος πεινούσε, και παρεκάλεσε τον Θεό, και του λέγει : Θεέ μου σε παρακαλώ, στείλε μου ένα σακί καρύδια, είμαι πολύ πεινασμένος, καί σου υπόσχομαι Θεέ μου, ότι θα σου προσφέρω στον ναό σου τα μισά. Πράγματι λοιπόν όπως προχωρούσε βρίσκει ένα σακί καρυδια. Γεμάτας χαρά αυτός, πηγαίνει στο σπίτι του, το σπάζει όλα, τα τρώγει όλα, κι' έβαλε τα φλούδια μέσα στο σακί. Και βέβαια τα φλούδια έγιναν μισά στο σακί. Καί τα πηγαίνει μετά στό ναό και λέγει : Θεέ μου, σου είχε υποσχεθεί ότι θα σου δώσω τα μισά, πάρτα τα! Τα φλούδια...
Ε λοιπόν, τί θέλεις αδελφέ μου, τα φλούδια των γηρατειών σου να δώσεις; Τα φλούδια της απουσίας της υγείας σου πια να δώσεις;
Τόν καιρό που ήσουν ακμαίος; Υγιής; Ικανότητες που είχες; Τώρα που τα έχασες αυτά, τώρα λές, τώρα θα γυρίσω στον Θεό; Καί όπως πολύ ωραία λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Άμ καημένε, τότε δέν άφησες εσύ την αμαρτία, σε άφησε αυτή. Γιατί γέρασες." Αυτό θα προσφέρεις αδελφέ μου είς τον Θεον; Και ο Θεός θέλει τα πρωτόλια, θέλει την απαρχή, θέλει ο,τι εκλεκτόν, γιατί αλλοιώτικα, θα το ξαναπώ άλλη μιά φορά η προσφορά μας μοιάζει με την προσφορά του Κάϊν.
Είναι και η τρίτη ιδιότης των 144.000 που λέγει ότι «οὐχ εὑρέθη ψεῦδος ἐν τῷ στόματι αὐτῶν· ἄμωμοι γάρ εἰσιν.» Δέν βρέθηκε ψέμμα στο στόμα τους είναι άμωμοι. Τί θα πεί δέν βρέθηκε ψεύδος; Πρώτη είναι η παρθενία είπαμε, δευτέρα είναι η αφιέρωσις, τώρα δέν υπάρχει ψεύδος. Είναι το άδολον και ειλικρινές του χαρακτήρος των. Η έννοια του ψεύδους είναι γενική εδώ. Όπως και σε πάρα πολλά σημεία της Αγίας Γραφής. Και Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Είναι αυτό που σήμερα λέμε "ψεύτικος άνθρωπος." Καί δέν είναι αυτός ο οποίος λέγει ψέμματα, αλλα είναι ο χαλασμένος άνθρωπος, ειναι η χαλασμένη ποιότητά του, δέν είναι ποιότητος άνθρωπος, είναι πονηρός. Αυτός στην Αγία Γραφή λέγεται ψευδής άνθρωπος. Αντιστοίχως αληθής άνθρωπος με την γενική σημασία σημαίνει ο σωστός και ακαίρεος άνθρωπος. Ο καλής ποιότητος άνθρωπος. Ο άδολος και ειλικρινής, όχι ότι λέει την αλήθεια, αλλά αυτός που έχει μια ευθύτητα είς την ζωή του, η όλη του προσωπικότης είναι μία ευθύτης. Το βλέπουμε αυτό στον Κύριο, όταν λέγει εις τον Ναθαναήλ όταν τον είδε : «ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι.» (Ιω. 1, 48) Νά, λέγει ένας αληθινός Ισραηλίτης στον οποίον δέν υπάρχει δόλος. Δηλ , δέ λέει ψέμματα. Δηλ, ο Ναθαναήλ δέν είπε ποτέ του ψέμματα; Μπορεί βέβαια να μήν είπε ψέμματα ο άνθρωπος, αλλά δέν είναι αυτό, αλλα ότι ήταν ειλικρινής, ίσιος άνθρωπος. Και απόδειξη; Όταν ο Κύριος του είπε αυτό και τα παρακάτω, ο Ναθαναήλ αμέσως επίστευσε. Γιατί; Δέν είχε στρεβλή ψυχή. Είχε ευθεία ψυχή. Είχε ωραία ψυχή, και ανεγνώρισε αμέσως ποιός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Διότι τα χαρακτηριστικά του Κυρίου τα είχε διαβάσει είς τους προφήτας. Θα μου πείτε, προφήτες διάβαζαν και οι άρχοντες του λαού. Δέν ήσαν άδολοι. Ήσαν διεστραμμένοι. Κι' έτσι, παρότι εδιαβαζαν τους προφήτες, -μέχρι σήμερα αυτό-, δέν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τον Ιησούν Χριστόν.
Μας διασώζει ο άγιος Κλήμης Ρώμης, τα λεγόμενα "λόγια του Χριστού", εκείνα τα οποία είναι εκτός Κ.Δ και διεσώθησαν εις τήν παράδοση. Μας διασώζει τα εξής. Σάς το διαβάζω και μόνο ένα μικρό σχόλιο θα κάνω. Είναι στην δευτέρα προς ΚορινΘίους επιστολή του, στην 12η§. "ἐπερωτηθεὶς γὰρ αὐτὸς ὁ κύριος ὑπό τινος, πότε ἥξει αὐτοῦ ἡ βασιλεία, εἶπεν· (Από κάποιον ρωτήθηκε πότε θα 'ρθεί η βασιλεία σου; Και απάντησε) «Ὅταν ἔσται τὰ δύο ἕν, καὶ τὸ ἔξω ὡς τὸ ἔσω (Είπε τρία πράγματα. Δέν σάς το λέγω το τρίτο.) καὶ τὸ ἄρσεν μετὰ τῆς θηλείας οὔτε ἄρσεν οὔτε θῆλυ.τὰ δύο δὲ ἕν ἐστιν, ὅταν λαλῶμεν ἑαυτοῖς ἀλήθειαν καὶ ἐν δυσὶ σώμασιν ἀνυποκρίτως εἴη μία ψυχή.» Πότε θα 'ρθεί η βασιλεία σου Κύριε; Όταν τα δύο θα γίνουν ένα. Κι' όταν το έξω είναι σαν το μέσά. Τί σημαίνει ότι τα δυο θα είναι ένα; Όταν λαλούμε την αλήθεια, συμπεριφερόμεθα αληθώς, ώστε σαν να υπάρχει μία ψυχή σε δύο σώματά. «καὶ ἐν δυσὶ σώμασιν ἀνυποκρίτως εἴη μία ψυχή.» Ο,τι σου πώ να το πιστέψης και ο,τι μου πείς να το πιστέψω. Μία ψυχή πολλά σώματα. «καὶ τὸ ἔξω ὡς τὸ ἔσω, τοῦτο λέγει· τὴν ψυχὴν λέγει τὸ ἔσω, τὸ δὲ ἔξω τὸ σώμα λέγει. ὃν τρόπον οὖν σου τὸ σῶμα φαίνεται, οὕτως καὶ ἡ ψυχή σου δῆλος ἔστω ἐν τοῖς καλοῖς ἔργοις.» Ο,τι είσαι από μέσα να είσαι και απ' έξω. Να μήν υπάρχει υποκρισία.
Δηλ. εκείνο που είσαι από μέσα να είσαι και από έξω. Το ίδιο πράγμα. Ο ίσιος άνθρωπος. Τότε λέγει έρχεται η βασιλεία του Θεού. Δηλ, τότε εγκαθίσταται είς τον άνθρωπον η βασιλεία του Θεού. Όταν είναι μ' αυτήν την έννοια ευθύς άνθρωπος. Εξ' αλλού είς τον Ευαγγ. Ιωάννην συναντάται η έκφρασις "ποιώ ψεύδος" ή "ποιώ αλήθειαν". Ο Έλληνας στην ελληνική του σύνταξη θα έλεγε : λέγω ψεύδος ή λέγω αλήθεια. Ο Εβραίος θα πεί, κάνω ψεύδος, κάνω αλήθεια. Εμείς δέν το λέμε οι Έλληνες αυτό. Διότι απλούστατα όταν λέμε εμείς, λέγω ψέμματα ή λέγω αλήθεια, πάντοτε είναι ένα θέμα διανοητικό. Όταν λέγει ο Ευαγγ. Ιωάννης ποιώ την αλήθεια ή ποιώ το ψεύδος, επεκτείνει το θέμα σε κάτι ευρύτερο. Όχι εκείνο που σκέπτομαι αλλά εκείνο που είμαι. Εάν είμαι δηλαδή ο ξεφτίσμένος άνθρωπος ή ο σωστός άνθρωπος. Είναι λοιπόν μίαν έκφρασις πολύ ωραία, εκτενεστέρα της ελληνικής εκφράσεως και δείχνει όλη την προσωπικότητα του ανθρώπου σε ότι αφορά ή στο ψεύδος ή στην αλήθεια. Πάντως περιττό να σας πώ ότι ο Χριστιανός πρέπει να γίνει ένας αληθινός άνθρωπος με αυτήν την γενικήν αλήθειαν. Γενική έννοια της αληθείας.
Ένα αριστουργηματικό διάγραμμα του αμώμου, αψόγου και αληθούς ανθρώπου, μάς δίδει ο 14ος Ψαλμός. Ολόκληρος. Μή ξεχνάτε ότι δέν είναι μόνο, και δέν πρέπει να είναι μόνο οι 144.000 εκείνοι οι οποίοι διέλαμψαν εν παρθενία και αφιερώσεις, αλλά πάς πιστός. Δέν μπορεί κανείς να πεί ότι εγώ επειδή δέν είμαι αφιερωμένος θα είμαι και λιγάκι στρεβλός στην ζωή μου. Όχι! Θα γίνουμαι ειλικρινείς και ευθείς άνθρωποι. Ακούστε λοιπόν ότι όλους μας ενδιαφέρει αυτός ο ψαλμός. Καί θα πρέπει εκεί να καθρεπτιζόμεθα, είς τον 14ον ψαλμόν. Θα κάνω πάρα πολύ σύντομη ανάλυση πολύ σύντομη. Γιατί η ώρα παρήλθε.
"Κύριε, τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου; ἢ τίς κατασκηνώσει ἐν ὄρει ἁγίῳ σου;" (Ψαλ. 14, 1) (Κύριε, λέγει, ποιός θα 'ρθει να παροικήσει στο σκήνωμά σου που είναι οι αυλές σου. Ακόμα τότε δέν είχε γίνει ο ναός του Σολομώντος. Εκεί που είναι η κιβωτός της Διαθήκης. Τα σκηνώματα τα ιερά και τα άγια. Ποιός θα' ρθει να παροικήσει; Ποιός θα 'ρθει να κατασκηνώση στο άγιον όρος σου; Το όρος Σιών;) "πορευόμενος ἄμωμος καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλῶν ἀλήθειαν ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ," (Ψαλ. 14, 2) (θα 'ρθεί να κατοικήσει εκεί, μόνον εκείνος ο οποίος περπατάει στην ζωή του χωρίς μώμον, χωρίς κατηγορίαν. Είναι εκείνος που εργάζεται την αρετήν, τήν καθ' όλου αρετήν, εργαζόμενος δικαιοσύνη. Είναι εκείνος ο οποίος λέγει πάντα την αλήθειαν. Καί κοιτάξτε ακρίβεια του πράγματος, ως προς το ποιώ την αλήθεια. Δέν λέγει λαλών αλήθειαν, αλλά λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού. Γιατί πολλές φορές μπορεί να πώ την αλήθεια με το στόμα μου, αλλά από μέσα μου να 'χω επεξεργαστή δολοπλοκίες και ψευτιές. Μπορεί να μην τις χρησιμοποιήσω. Το θέμα είναι ότι δέν πρέπει ούτε κάν από μέσα μου να σκεφθώ πονηρά.) "ὃς οὐκ ἐδόλωσεν ἐν γλώσσῃ αὐτοῦ" (εκείνος ο οποίος δέν εδημιούργησε δόλον είς τον πλησίον του με την γλώσσα του.)
"οὐδὲ ἐποίησε τῷ πλησίον αὐτοῦ κακὸν καὶ ὀνειδισμὸν οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ τοῖς ἔγγιστα αὐτοῦ." (Ψαλ. 14, 3) (είναι εκεινος ο οποίος δέν έκανε ποτέ το κακό στον πλησίον του. Εκείνοι που λένε, δέν πάτησα μυρμηγκάκι• πολύ υποκρισία βρίσκει κανείς εκεί. Άς το προσέχουμε αγαπητοί μου. Είναι μεγάλη υπόθεση να πεί κανείς, δέν έβλαψα τον πλησίον μου. Καί δέν επέφερε ονειδισμόν, δυσφήμηση στον πλαϊνό του, σ' αυτούς που είναι γύρω του, κοντά του.) "ἐξουδένωται ἐνώπιον αὐτοῦ πονηρευόμενος,"
(δέν εκτιμά ποτέ τον πονηρό άνθρωπο ο άμωμος και ο άδολος άνθρωπος, δέν πιάνει να κάνει συνεταιρισμούς και νταλαβέρια και παρέες) "τοὺς δὲ φοβουμένους τὸν Κύριον δοξάζει·" (αντιθέτως τιμά εκείνους οι οποίοι φοβούνται τον Θεον, φοβούνται και τηρούν τις εντολές του Θεού) "ὁ ὀμνύων τῷ πλησίον αὐτοῦ καὶ οὐκ ἀθετῶν·" (Ψαλ. 14, 4) (εκείνος που παίρνει τούς όρκους του —στην Παλαιά Διαθήκη έπαιρναν όρκους, στην Καινή Διαθήκη απαγορεύεται— καί δέν τους αθετεί. Δέν είναι δηλ. ο άνθρωπος που αθετεί τις υποσχέσεις του) "τὸ ἀργύριον αὐτοῦ οὐκ ἔδωκεν ἐπὶ τόκῳ καὶ δῶρα ἐπ᾿ ἀθῴοις οὐκ ἔλαβεν." (τα χρήματά του δέν τα τοκίζει για να ζεί απο τους τόκους πίνοντας το αίμα των ανθρώπων που τους δανείζει. Καί δέν έλαβε δωροδοκίες, γιά να κατηγορηθεί καί να προσβληθεί καί να μπεί στην φυλακή ο αθώος.)
"ὁ ποιῶν ταῦτα, οὐ σαλευθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα." (Ψαλ. 14, 5) (αυτός που τα κάνει αυτά θα μείνη στερεός, ακλόνητος καί είς την παρούσα ζωή και είς την μέλλουσαν). Αυτό είναι το διάγραμμα του αμώμου ανθρώπου.
Αγαπητοί μου, αυτός ολόκληρος ο ψαλμός ο 14ος απηχεί αυτήν τήν οπτασιακήν εικόνα τών 144.000 παρθένων, των αφιερωμένων και αμώμων ανθρώπων, κατά τρόπον ποιητικόν, μπορούμε να λέμε τον ψαλμόν αυτόν και στην προσευχή μας. Να μάς υπενθυμίζει ότι πρέπει να γίνουμε άμωμοι άνθρωποι. Θα 'θελα να κλείσω με τούτο : Από την εικόνα αυτή της Αποκαλύψεως με τους 144.000 που ακολουθούν το αρνίο όπου αν υπάγη, ασφαλώς πολλοί θα υπάρχουν εδώ παρόντες που συγκινούνται και θα επιθυμούσαν να βιώσουν. Είθε, μ' όλη μου την καρδιά το λέγω, είθε, μακάρι ο Κύριος να τους αξιώσει, ώστε αυτή η αγία φλόγα που μπορεί ν' άναψε στην καρδιά τους, να γίνει μία πραγματικότητα. Αυτή η εικόνα των 144.000, τών αφιερωμένων στον Θεό, πάντοτε θα ηλεκτρίζει τις ανθρώπινες καρδιές μέσα σ' όλους τους αιώνες, έως ότου συμπληρωθεί αυτός ο αριθμός που θα είναι μαζί με το αρνίον, οι εκλεκτοί αυτοί, είς τους αιώνας τών αιώνων, στην Βασιλεία του Χριστού.
59η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἱερά Ἀποκάλυψις " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
