Ὁ δεκτός Ἐνιαυτός τοῦ Κυρίου. (β΄ ἔκδοσις)

†.Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει την πρωτοχρονιά της. Δηλαδή το ξεκίνημα του χρόνου για κάποιο σπουδαίο έργο. Και κάθε πρωτοχρονιά μπορεί βεβαίως να είναι συμβατική, κατά συμφωνίαν, αλλά όμως το θέλημα του Θεού βρίσκεται στην μέτρηση του χρόνου. Και είναι αναγκαία αυτή η μέτρησις του χρόνου, τόσο για τα έργα του ανθρώπου, όσο και για την σωτηρία του. Γι'αυτό γράφει ο Μωυσής εις το πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτωσαν –δηλαδή να γίνουν- φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ- δηλαδή ο ήλιος και η σελήνη-  εἰς φαῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς- για να φωτίζουν την γη-, τοῦ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τῆς ἡμέρας καὶ ἀνὰ μέσον τῆς νυκτός· καὶ ἔστωσαν εἰς σημεῖα καὶ εἰς καιροὺς καὶ εἰς ἡμέρας καὶ εἰς ἐνιαυτούς». Βλέπετε εδώ, ο χωρισμός του χρόνου. Και μέσα σ’ αυτήν την αίσθηση, θα λέγαμε, του χρόνου, θα αποδοθεί εκείνο το θεόπνευστον «Καιρός παντί πράγματι», που λέγει ο Εκκλησιαστής, «Το κάθε πράγμα είναι στον καιρό του». «Καιρός παντί πράγματι».

      Ο χρόνος, αγαπητοί, είναι δημιούργημα του Θεού μαζί με τον χώρο. Έτσι σήμερα η 1η Σεπτεμβρίου είναι η 1η του εκκλησιαστικού έτους. «Ἀρχῆς Ἰνδίκτου» λέγει το Ωρολόγιον. Κι ενώ για τους λαούς καθορίστηκαν συμβατικές πρωτοχρονιές, όμως για τους ανθρώπους του Θεού καθορίστηκαν κάποιες πολύ μεγάλες και παγκόσμιες πρωτοχρονιές. Οι Εβραίοι γιόρταζαν την εορτή των Σαλπίγγων την 1η Σεπτεμβρίου. Ο μήνας Νισάν, που είναι από 15 Μαρτίου έως την 15η Απριλίου καθορίζεται από τον Θεό σαν ο πρώτος μήνας του έτους, διότι κατ’ αυτόν τον μήνα διέβησαν οι Εβραίοι την Ερυθρά Θάλασσα, φεύγοντας από την Αίγυπτο. Γι'αυτό ο Θεός είπε «Θα είναι αυτός ο πρώτος μήνας του έτους. Πρώτον θα τον αριθμείτε». Όπου και το Πάσχα. Πάσχα θα πει «διάβασις», διάβασις από την Ερυθρά Θάλασσα. Έτσι και ο Κύριος έπαθε τον μήνα Νισάν. Δηλαδή η Ανάστασίς Του συμπίπτει με το εβραϊκό Πάσχα που, σας είπα, ήταν στον μήνα Νισάν, μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου. 

      Έτσι, η έννοια της Πρωτοχρονιάς έχει σημασία για την έναρξη μιας νέας χρονικής περιόδου. Για το Πάσχα, επί παραδείγματι, εμείς –ξέρετε το Ευαγγέλιον, το μεγάλο Ευαγγέλιο που έχομε τα αναγνώσματα- ξεκινάμε το πρώτο ευαγγέλιο από την Κυριακή του Πάσχα. Και αυτό βέβαια είναι μία μέτρησις εκκλησιαστική με αρχή το Πάσχα. Πάντως η αρχαιοτέρα και  πρώτη και η πιο χαρούμενη πρωτοχρονιά του κόσμου ήταν η 27η Νοεμβρίου του εξακοσιοστού πρώτου έτους της ηλικίας του Νώε. Όταν ο Νώε βγήκε από την Κιβωτό, όλοι οι άνθρωποι είχανε πνιγεί-  η αμαρτία είχε κατακλύσει την γη και έφθειρε την γη, τα πάντα κατεκλύσθησαν από τα νερά- όταν λοιπόν ο Νώε βγήκε από την Κιβωτό, ήταν εξακοσίων ενός έτους. Κι αυτό συνέβη γιατί έμεινε περίπου –περίπου- ένα χρόνο, έμεινε μέσα στην Κιβωτό, για να κατασιγάσουν τα νερά -ήτανε φοβερά νερά…· αυτό συνέβη την 27η Νοεμβρίου. Έτσι, ο παλαιός κόσμος απήλθε με τον Κατακλυσμό και ανέτειλε ένας καινούριος κόσμος με πολλές ελπίδες.

       Αλλά και αυτός ο κόσμος επαλαιώθη και ήταν ανάγκη να τεθεί μια νέα αληθινή πρωτοχρονιά. Και αυτή τώρα την καινούρια πρωτοχρονιά την εγκαινιάζει πλέον ο Θεός με την Ενανθρώπηση του Υιού Του. Πριν όμως την εγκαινιάσει ο Θεός, την εξαγγέλλει προφητικά δια του Ησαΐου.

        Αλλά ας δούμε τα πράγματα με την σειρά τους. Ο Κύριος βρέθηκε στην Ναζαρέτ, «οὗ ἦν τεθραμμένος», όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς, εκεί που μεγάλωσε. Και κατά την συνήθειά Του, ημέρα Σάββατο, εισήλθε στην Συναγωγή, εσηκώθη να αναγνώσει, όπως ήταν η συνήθεια τότε, το αγιογραφικό ανάγνωσμα. Όποιος μπορούσε, διάβαζε και ανέλυε εκείνο το οποίο διάβαζε, δηλαδή θα λέγαμε όπως έχομε σήμερα την ευαγγελική περικοπή και την ανάλυσή της· το κήρυγμα επάνω στην ευαγγελική περικοπή. Έτσι, ο Κύριος εσηκώθη να αναγνώσει το αγιογραφικόν ανάγνωσμα του Σαββάτου εκείνου.  Του εδόθη το βιβλίο του Ησαΐου, το άνοιξε και επέλεξε την περικοπή τούτη- μας την αναφέρει ο Λουκάς, του Ησαΐου, ξαναλέγω: «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν».

    Βλέπουμε ο Κύριος Ιησούς, σ’ αυτήν την περικοπή, να προφητεύεται ο Ίδιος. Και έρχεται τώρα να ερμηνεύσει την προφητεία ο Ίδιος. Ο προφητευόμενος ερμηνεύει την προφητεία υπέρ του εαυτού Του. Είναι η ιδανικοτέρα περίπτωσις προφητείας. Δηλαδή να ερμηνεύσει την προφητεία Εκείνος που ενδιαφέρει η προφητεία Αυτόν. Έτσι βλέπομε ότι ο Κύριος αρχίζει να αναφέρεται στο πρόσωπό Του, όχι μόνον αυτήν την φορά εις την συναγωγή της Ναζαρέτ, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις αρχίζει από τους προφήτας ό, τι είπαν για το πρόσωπό Του. Βλέπουμε, επί παραδείγματι, να συνδυάζονται τα γεγονότα με την προφητεία κατά έναν καταπληκτικό δηλαδή τρόπο. Γράφει ο Απόστολος Πέτρος: «Καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον -από τι βεβαιότερον; Από τα γεγονότα-, ᾧ καλῶς ποιεῖτε(:στον οποίο καλά κάνετε)  προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ (:καλά κάνετε και προσέχετε, γιατί είναι το λυχνάρι που φωτίζει ένα κακοτράχαλο μονοπάτι)».

      Η προφητεία είναι ανωτέρα από το γεγονός αλλά επαληθεύεται από το γεγονός και στερεώνει την προφητεία το γεγονός. Και μην λησμονούμε: εδώ, εφόσον θα βρούμε την προφητεία στην Παλαιά Διαθήκη, την αξία της Παλαιάς Διαθήκης, χωρίς την οποία η Καινή Διαθήκη είναι, το υπογραμμίζω, μετέωρη. Δεν ξέρομε ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός χωρίς την Παλαιά Διαθήκη, που τόσοι και τόσοι την υποτιμούν. Λάθος! Καινή και Παλαιά Διαθήκη είναι η Αγία Γραφή. Δεν είναι ούτε ανώτερη, ούτε κατώτερη η Παλαιά Διαθήκη από την Καινή Διαθήκη, είναι η Αγία Γραφή. Κι εκεί θα βρούμε τις προφητείες, την ταυτότητα του Ιησού Χριστού. Τι έχομε στην Παλαιά Διαθήκη; Τις προφητείες. Τι έχομε στην Καινή Διαθήκη; Τα γεγονότα. Το πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Μην λησμονούμε λοιπόν αυτό το πράγμα γιατί η γνώσις των προφητειών είναι η αρχή και η βάσις της συνειδητής πίστεως. Θέλεις να πιστέψεις συνειδητά; Να μην έχεις ταλαντεύσεις στην πίστη σου; Πήγαινε στις προφητείες. Πήγαινε στην Παλαιά Διαθήκη.

     Και η βέβαιη προφητεία από μόνη της είναι ερμητικά κλειστή. Ερμητικά κλειστή. Θυμηθείτε τον Αιθίοπα εκείνον που διάβαζε τον Ησαΐα. Διάβαζε δυνατά, ήταν μια συνήθεια τότε να διαβάζουν δυνατά. Τον έστειλε ο Θεός τον Φίλιππον, ο οποίος γαντζώθηκε πίσω από το άρμα του ευνούχου αυτού  -σπουδαίος ήταν· δεν ήταν Εβραίος, ήταν Αφρικανός- και του λέει: «Γινώσκεις ἅ ἀναγινώσκεις;». «Καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις;». «Πώς θα μπορούσα», λέγει, «να καταλάβω  εάν δεν έχω κάποιον να μου τα εξηγήσει;». Και σε ρωτώ: «Εδώ ο προφήτης για ποιον μιλάει; Για τον εαυτό του ή για κάποιον άλλον;». Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Είναι ερμητικά κλειστή η προφητεία. Γράφει ο απόστολος Πέτρος: «Τοῦτο πρῶτον γινώσκοντες (:Αυτό πρώτα πρέπει να ξέρετε), ὅτι πᾶσα προφητεία γραφῆς ἰδίας ἐπιλύσεως οὐ γίνεται». Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει την προφητεία εάν δεν έχει κάτι. Τι; Χρειάζεται προφήτης. Προφήτης έγραψε την προφητεία, προφήτης χρειάζεται να εξηγήσει την προφητεία. Προφήτης διατυπώνει και προφήτης ερμηνεύει. Είναι πολύ σπουδαίο.

     Και τώρα εδώ ποιος προφητεύει; Ο Ιησούς Χριστός. Ο προφητευόμενος και αναλύων την προφητείαν. Υπέρ του προσώπου Του. Όταν την ημέρα της Αναστάσεώς Του, πρόφθασε τους δύο προς Εμμαούς, «Ἀρξάμενος», λέγει ο Λουκάς εκεί, «ἀπὸ Μωϋσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ»· εξηγούσε εις τους δύο μαθητάς, ό,τι αφορούσε τον εαυτό Του από τους προφήτας. Από όλους τους προφήτας. Είδατε;

     Αλλά και οι αποδέκται, όμως, μιας προφητείας πρέπει να έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Αν δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιον θα αντιδράσουν. Γι΄αυτό οι δύο προς Εμμαούς απεδέχθησαν εκείνα τα οποία τους έλεγε ο Ιησούς, τον Οποίον όμως δεν είχαν γνωρίσει – εκρατούντο τα μάτια των. Και όταν για μια στιγμή ο Ιησούς εξηφανίσθη από μπροστά τους, εκεί στο τραπέζι του σπιτιού ενός εκ των δύο, είπαν μεταξύ τους: «Οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς;». «Η καρδιά μας», λέει, «δεν εφλέγετο, όπως μας εξηγούσε τις Γραφές;». Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι δύο μαθηταί απεδέχοντο εκείνα που τους έλεγε ο Κύριος. Χωρίς να ξέρουν ότι είναι ο Κύριος – Τον ήξεραν από πρώτα, αλλά ήταν ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ. Δεν είναι της ώρας να πω πιο πολλά πάνω σ’ αυτό.

     Τώρα, τώρα ο Κύριος είναι στην Ναζαρέτ, όπως είδαμε στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, και ερμηνεύει ο Ίδιος την προφητεία του Ησαΐου που αφορούσε τον εαυτό Του. Αλλά οι ακροαταί Του, παρότι για μια στιγμή εγοητεύθησαν και εκρέμοντο, λέει, από τα χείλη Του, και είπαν: «Πῶς οὗτος γράμματα οἶδεν μή μεμαθηκώς;»· «Αφού δεν επήγε σχολείο, πώς ξέρει τέτοια γράμματα…». Παρά ταύτα, όταν επροχώρησε λίγο πιο κάτω ο Κύριος, επειδή δεν διετίθετο εις αυτούς το Πνεύμα το Άγιον, γιατί στο βάθος δεν ήθελαν να αποδεχθούν εκείνα που τους έλεγε ο Κύριος, γι'αυτό είπε ο Κύριος εκείνον τον λόγο: «Κανείς προφήτης», λέει, «δεν είναι τίμιος στην ίδια του την πατρίδα». Δεν γίνεται αποδεκτός· κατά το: «Εσύ θα μας τα πεις αυτά; Εσύ ποιος είσαι;». Ακούσατε; «Εσύ θα μας τα πεις αυτά; Εσύ ποιος είσαι;». Και τι έκαναν; Ακούστε: «Ἐπλήσθησαν πάντες θυμοῦ - Γέμισαν από θυμό όλοι- ἐν τῇ συναγωγῇ ἀκούοντες ταῦτα - όταν τα άκουγαν αυτά στη συναγωγή- καὶ ἀναστάντες ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἤγαγον αὐτὸν ἕως ὀφρύος τοῦ ὄρους, ἐφ᾿ οὗ ἡ πόλις αὐτῶν ᾠκοδόμητο, εἰς τὸ κατακρημνίσαι αὐτόν». Τον άρπαξαν, Τον έβγαλαν έξω, ήτανε σε ορεινή περιοχή η Ναζαρέτ, και πήγαν εκεί σε μια χαράδρα να τον γκρεμίσουν… Δεν είχαν το Πνεύμα το Άγιο… Δεν είναι λοιπόν μόνο, προφήτης θα γράψει, προφήτης θα αναλύσει, πρέπει και ο αποδέκτης, οι αποδέκται, να έχουν το Πνεύμα το Άγιον.

    Και τι ο Κύριος ερμηνεύει εδώ; Ότι ήρθε να θέσει μια καινούρια Πρωτοχρονιά. Το θέμα του ήταν αυτό. Να κηρύξει, όπως λέγει, τελειώνοντας την περικοπή «ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν». «Ἐνιαυτὸς» θα πει χρόνος. Χρόνος με τις 360 ημέρες. Δηλαδή χρόνος που να είναι δεκτός από τον Κύριον- εκ μέρους των ανθρώπων, εννοείται. Μια αρχή χρόνου που να είναι αποδεκτή στον Θεό. Από τα έργα των ανθρώπων. Οι πρωτόπλαστοι ξεκίνησαν κάποτε την ζωή τους. Γι’ αυτούς ήταν μία πρωτοχρονιά. Αλλά απέτυχον. Και η αρχή των ήταν εις τον Παράδεισο. Μετά, οι απόγονοι του Νώε, που σας είπα προηγουμένως. Και αυτοί απέτυχον. Και γίνεται τρίτη απόπειρα- προσέξτε αυτά που θα υπογραμμίσω- και τελευταία -θα δείτε παρακάτω γιατί- και τελευταία. Κι αυτή η πρωτοχρονιά, δηλαδή αυτό το ξεκίνημα του νέου χρόνου, αυτής της νέας εποχής, είχε σαν περιεχόμενο, όπως τα περιγράφει η προφητεία, και τα εξήγησε ο Κύριος, πρώτον: τον ευαγγελισμό των πτωχών από γνώση Θεού- δεν ήσαν οι πτωχοί που δεν θα είχαν να φάνε, αλλά οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί από γνώση Θεού. Θα ευαγγελιστεί λοιπόν ο Κύριος εις τους φτωχούς την γνώση του Θεού. Στην θεογνωσία. Θα φανερώσει ποιος είναι ο Θεός. Θα αποκαλύψει τον Θεό.

     Δεύτερον. Θα προχωρήσει στη θεραπεία των συντετριμμένων στην καρδιά. Από τι; Από την αμαρτία. Συντρίβει τον άνθρωπο η αμαρτία, αγαπητοί. Τρίτον. Εξαγγέλλεται η απελευθέρωσις των αιχμαλώτων. Ποιων αιχμαλώτων; Από μία πολεμική κατάσταση, σύρραξη; Όχι! Από τα δεσμά και την αιχμαλωσία του διαβόλου, την φθορά και τον θάνατο. Αυτά τα τρία: διάβολος, φθορά, θάνατος. Τέταρτον. Ήρθε να εξαγγείλει το άνοιγμα των ματιών της ψυχής σε νέες προοπτικές και διαστάσεις. Να βλέπουν αλλιώτικα. Δηλαδή να βλέπουν υπό το πρίσμα της αιωνιότητος· ότι ο θάνατος θα υπερνικηθεί, η φθορά θα υπερνικηθεί, ο διάβολος θα δεσμευτεί και πρέπει λοιπόν να βλέπουν με άλλη προοπτική. Και πέμπτον, το δόσιμο της αληθινής ελευθερίας. Όπως είπε ο Χριστός ότι «ήλθε ο Υιός του ανθρώπου να σας ελευθερώσει». Κι αυτό δεν το κατάλαβαν οι Εβραίοι τότε. Είθε να το καταλαβαίνουμε εμείς.

      Ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», πώς θα το εννοούμε αυτό το έτος του Κυρίου; Είναι έτος με την ευρεία έννοια της λέξεως. Είναι η εποχή του Χριστού στη γη. Είναι ο χρόνος ανάμεσα στις δυο παρουσίες του Χριστού, μεταξύ της πρώτης και της δευτέρας Του παρουσίας, αυτός ο χρόνος είναι ο δεκτός εις τον Κύριον. Γιατί ό,τι ζητήσεις θα το έχεις μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Είναι τα χίλια χρόνια της Αποκαλύψεως, που οι αιρετικοί Χιλιασταί βεβαίως παρερμηνεύουν και λέγουν ό,τι λέγουν. Τι; Ποια είναι αυτή η χιλιετής Βασιλεία του Χριστού; Ο χρόνος ο περικλειόμενος μεταξύ των δύο Παρουσιών, της πρώτης και δευτέρας, δηλαδή, του Χριστού. Είναι ακόμη ο καιρός, ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», είναι ο καιρός της μετανοίας. Για ένα λαό, για μια ψυχή, για ένα σύνολο, για ένα πρόσωπο. Είναι ο καιρός της γνώσεως του αληθινού Θεού. Αυτός είναι ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», η αληθινή πρωτοχρονιά που είναι δεκτή από τον Θεό.

    Προσέξτε κάτι. Στις ημέρες μας – σας είπα, η τρίτη και η τελευταία πρωτοχρονιά, δεν υπάρχει άλλη· εν ευρεία εννοία πρωτοχρονιά, δηλαδή ξεκίνημα αξιοποιήσεως του χρόνου. Στις ημέρες μας πρόβαλλε και μία νέα πρωτοχρονιά. Ας πούμε, τετάρτη πρωτοχρονιά… Είναι η λεγομένη Νέα Εποχή, New Age, όπως την λένε στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η Νέα Εποχή… Προσέξτε: η Νέα Εποχή. Έγινε τραγούδια, έγινε… λαϊκά τραγούδια η Νέα Εποχή, έγινε…, έγινε, έγινε και τι δεν γίνεται, μόνο και μόνο να μεταδοθεί σε όλη τη γη. Είναι, όπως λένε, η πρωτοχρονιά του Υδροχόου. «Πέρασε», λένε, «η εποχή των Ιχθύων». Έχομε τα δώδεκα ζώδια. Είναι ένα ζώδιο που λέγεται «οἱ ἰχθῦς», δύο ψάρια, δύο ιχθύς. Έτσι τα βάφτισαν αυτά οι αρχαίοι Έλληνες. Είναι ακόμη ένα ζώδιο που λέγεται Υδροχόος. Μάλιστα παριστάνεται από τους αρχαίους Έλληνες- αστέρια είναι· αυτά είναι σταθερά μεταξύ τους, οι αποστάσεις τους· φαινομενικώς τουλάχιστον, για να είμαι ακριβέστερος- εμφανίζεται ένας νέος που κρατά ένα σταμνί και χύνει νερό, υδροχόος… Και λένε λοιπόν αυτοί- ποιοι;- οι άνθρωποι της Νέας Εποχής ότι η εποχή του Ιχθύος, των Ιχθύων, πέρασε. Είναι η εποχή του Χριστιανισμού. Είπαν: «Πέρασε. Ξόφλησε»... Αν το θέλετε, ΙΧΘΥΣ, κατά συγκυρία, είναι η ακροστιχίδα, προσέξτε: Ι- Χ- Θ- Υ- Σ, Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. ακροστιχίδα των εξής λέξεων: Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. «Πέρασε λοιπόν η εποχή του Χριστιανισμού. Πέρασε ο Χριστός, ξόφλησε. Ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε, δεν έχει πλέον τίποτα να δώσει. Έρχεται τώρα μια Νέα Εποχή, η εποχή του Υδροχόου»· που είναι η πρωτοχρονιά -Ναι! Ναι!- η πρωτοχρονιά του Αντιχρίστου. Το καταλάβατε; Θα το ξαναπώ: Η πρωτοχρονιά του Αντιχρίστου. Αυτού του «πιθήκου», όπως λέει ο Ιερός Αυγουστίνος, «του Χριστού». Μιμείται τον Χριστό, να ξεγελάσει τους ανθρώπους και να εμφανιστεί ότι αυτός είναι ο Χριστός. Κι αλίμονο όποιος, αλίμονο όποιος ξεγελαστεί…

         Αγαπητοί. Έχομε την πρωτοχρονιά του λεγομένου πολιτικού ή οικονομικού έτους. Λέμε 1η Ιανουαρίου. Πολιτικόν έτος. Οικονομικό έτος. Αλλά αληθινά δεκτή πρωτοχρονιά είναι αυτή που εγκαινίασε ο Χριστός πάνω στην γη. Και αυτή η Ενανθρώπησή Του αποτελεί αφετηρία. Αυτή η πρωτοχρονιά αποτελεί το κέντρον της Ιστορίας. Γι΄αυτό και ο απόστολος Παύλος μάς καταμηνύει: «Ἰδού νῦν – Να! Τώρα!- καιρός εὐπρόσδεκτος - τώρα!-, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας». «Τώρα! Τώρα να μετανοήσεις! Τώρα είναι ο καιρός ευπρόσδεκτος από τον Θεόν γιατί ήρθε ο Χριστός να κηρύξει «ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν», άφεση αμαρτιών» κ.λπ. κ.λπ. Ας προσέξουμε- θα το επαναλάβω- είναι η τελευταία πρωτοχρονιά της Ιστορίας. Αλλά και του κάθε ανθρώπου.

     Κάθε άλλη πρωτοχρονιά, όπως η της Νέας Εποχής, είναι νόθος και παραπλανητική. Όποιος ξεκινήσει, όποτε ξεκινήσει, πραγματοποιεί μία πρωτοχρονιά Κυρίου. Και είναι η αρχή της πίστεως, είναι η αρχή της μετανοίας, αυτά τα δυο. Και μετάνοια σημαίνει επιστροφή στον Θεό. Επιστροφή στον Χριστό. Γι΄αυτό ας παρακαλέσουμε τον Δημιουργόν της Κτίσεως και των αιώνων, του χρόνου, να ευλογήσει «τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός Του», να είναι «ἐνιαυτὸς» μετανοίας, αρχής πνευματικής ζωής και ευλογίας. «Ἐνιαυτὸς» δεκτός εις τον Κύριον. Καλό μήνα, καλή χρονιά!

692α ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό Θεομητορικόν Θαῦμα καί τά θαύματα τῆς Θεοτόκου.

†.Καθώς, αγαπητοί μου, μελετούμε το θεολογικότατον προοίμιον της προς Εβραίους επιστολής, αναγκαζόμαστε να σταματήσομε σε μία μυστηριώδη φράση: «Ὃταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει». Ποιος εισαγάγει; Εισαγάγει ο Πατήρ. Ποιον εισαγάγει; Εισαγάγει τον Υιόν. Πού τον εισαγάγει; Εις την οικουμένην, εις τον κόσμον. Αλλά ο Υιός, ως πρωτότοκος του Πατρός, είναι και Θεός βεβαίως, είναι πανταχού παρών. Τι έννοια έχει αυτό το «εισαγάγει»; 

Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης απαντά: «Τήν διά σαρκός Αὐτοῦ γένεσιν, εἴσοδον εἰς τήν οἰκουμένην ὀνομάζει ὁ Λόγος». Ότι δηλαδή «όταν ο Πατήρ», λέγει, «εισαγάγει τον Υιόν, Τον εισαγάγει με την έννοια της σαρκός, με την έννοια της Ενανθρωπήσεως». Ώστε λοιπόν η είσοδος του Θεού, του Θεού Λόγου, γίνεται εις τον κόσμον με την Ενανθρώπηση. Και το όργανον που υπηρέτησε αυτήν την είσοδον του πρωτοτόκου εις την Οικουμένην, είναι η Παρθένος Μαρία. Έτσι η Παρθένος Μαρία γίνεται η πύλη δια της οποίας ο Θεός Λόγος κοινωνεί κατά τρόπον αισθητόν και ρεαλιστικόν με τους ανθρώπους.

   Ο προφήτης Βαρούχ μας λέγει -Στο 3ο του κεφάλαιο. Είναι αξιομνημόνευτα-: «Ὁ ἀποστέλλων τὸ φῶς, καὶ πορεύεται- Ποιος είναι ο ἀποστέλλων τὸ φῶς; Είναι ο Θεός Λόγος. Ως δημιουργός του φωτός και των πάντων. Στέλνει το φως: «Πήγαινε». Και πηγαίνει-  ἐκάλεσεν αὐτό, καὶ ὑπήκουσεν αὐτῷ τρόμῳ (:το ανακαλεί· κι αυτό επιστρέφει τρέμοντας!)· οἱ δὲ ἀστέρες ἔλαμψαν ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν καὶ εὐφράνθησαν- Τα δε αστέρια… ‘’ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν’’ είναι κατά το φαινόμενον, όπως βλέπομε τ’ αστέρια να ανατέλλουν, κάποια ώρα μέσα στο 12ωρο της νύχτας· τουλάχιστον όπως βλέπομε, αυτό λέγεται φυλακή. Δηλαδή σκοπιά. Και αυτά λέει, έλαμψαν και χάρηκαν- ἐκάλεσεν αὐτοὺς -ποιους; Τους αστέρας. Ο Λόγος- καὶ εἶπον (:και Του απήντησαν) Πάρεσμεν (:Είμαστε παρόντες). Ἒλαμψαν μετ᾿ εὐφροσύνης τῷ ποιήσαντι αὐτούς (:Έλαμψαν με χαρά, μπροστά σε Εκείνον που τους κατασκεύασε). Μετά τοῦτο -ποιο «μετὰ τοῦτο»; Μετά που είπε στο φως να πηγαίνει…Αυτό είναι το  «μετὰ τοῦτο». Προσέξτε να δείτε τι θεολογία υπάρχει… «Μετά τοῦτο …»,μετά δηλαδή από την Δημιουργία του φωτός, που βλέπομε εις την Γένεσιν: « Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν… καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς» - Μετά τοῦτο - μετά δηλαδή από την δημιουργία του φωτός και του σύμπαντος- ἐπὶ γῆς ὤφθη -Ποιος ὤφθη; Ποιο είναι το υποκείμενο; Ο Θεός Λόγος. Ενεφανίσθη, ὤφθη, ὤφθη, ὤφθη του ὁράω-ῶ, έγινε φανερός στη γη) καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη (:και συνανεστράφη με τους ανθρώπους)». Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε· πιστεύω ναι. Είναι συγκλονιστικό πράγμα! Ότι Εκείνος που είπε «Γενηθήτω φῶς» ήρθε μαζί μας. Και δεν είναι άλλος από τον Ιησούν Χριστόν. Είναι εκπληκτικόν.

     Στο μυστήριο λοιπόν να ενωθεί ο Θεός Λόγος με τους ανθρώπους, υπηρέτησε η Παρθένος Μαρία. Αλλά και η Παρθένος Μαρία αποτελεί ένα βαθύτατο μυστήριον. Ένα μυστήριον θαύμα. Το περιώνυμον θεομητορικόν θαύμα. Και το θαύμα αυτό συνίσταται ως εξής. Χωρίς βέβαια να προσμετρηθεί το θεολογικόν βάθος που το αποτελεί το μυστήριον αυτό. Τι να προσμετρήσομε;

      Πρώτον· ο Θεός Λόγος είναι Υιός του Πατρός. Και συνεπώς έχομε την εσωτερικήν, αΐδιον γέννησιν του Υιού από τον Πατέρα. Προσέξατε αυτό. «Αΐδιος» θα πει χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Αυτή είναι η διαφορά της λέξεως «αΐδιος» από το «αιώνιος». Το «αιώνιος» μπορεί να μην έχει τέλος, έχει όμως αρχή. Λέμε: «Θα ζήσομε αιωνίως». Αλλά είχαμε αρχήν. Το «αΐδιος» θα πει: χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Γι΄αυτό καταχρηστικώς λέμε τον Θεό «αιώνιον». Θα έπρεπε να τον λέγαμε «αΐδιον» τον Θεόν. Χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Έτσι η γέννησις του Υιού είναι αΐδιος. Χωρίς αρχή, χωρίς τέλος. Και είναι εσωτερική. Είναι έτσι ο Υιός αμήτωρ, χωρίς μητέρα.

      Πώς όμως τώρα γίνεται και υιός ανθρώπου; Πώς ο αχώρητος γίνεται χωρητός μέσα στην μήτρα της Παρθένου; Ο αρχάγγελος Γαβριήλ, αγαπητοί μου, κατά τον Ακάθιστον Ύμνον, είδε σωματούμενον τον Κύριον. Τον Κύριον του Ισραήλ! Τον είδε να σωματούται. Δηλαδή να παίρνει ανθρωπίνη μορφή. Τον οποίον άλλοτε δεν είχε δει. Ούτε εγνώριζε. Ούτε άλλη αγγελική φύσις εγνώριζε τον Υιόν. Και ο αρχάγγελος «ἐξίστατο», όπως μας λέγει ο ύμνος. Και εις τα οποία μυστήρια, που συνιστούν το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, δηλαδή της Ενανθρωπήσεως, όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, «ἄγγελοι ἐπιθυμοῦσιν παρακύψαι». «Να σκύψουν, να γνωρίσουν, να προσεγγίσουν αυτό το μυστήριον». Έτσι ο Αρχάγγελος είδε τον Θεό να «μικραίνει» για να γίνει δεκτός μέσα εις την μήτραν της Παρθένου. Αλλά είδε και την μήτρα της Παρθένου να πλαταίνει, για να μπορεί να χωρέσει τον αχώρητον.

     Τι ακριβώς, αγαπητοί μου, εκυοφόρησε η Παρθένος; Λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Κολοσσαείς επιστολή του: «Ὃτι ἐν αὐτῷ -δηλαδή τῷ Χριστῷ- εὐδόκησε πᾶν τό πλήρωμα κατοικῆσαι -Ποιο πλήρωμα; Της θεότητος. Πλήρωμα θα πει γέμισμα. Κάτι που… δεν υπάρχει κάτι παραπέρα. Λέμε «ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν», λέμε για το Πνεύμα το Άγιον, χωρίς να έχει καμία σχέση το Πνεύμα το Άγιο με την δημιουργία ως ουσία, πληροί όμως ολόκληρη την δημιουργία. Έτσι και εδώ. Χωρίς να έχει σχέση ο Υιός με την ανθρωπίνη φύση που λαμβάνει, πληρούται η ανθρωπίνη φύσις από ολόκληρη την θεότητα. Είναι εκπληκτικό. Κι ακόμη σαφέστερα, λίγο πιο κάτω, στο δεύτερο κεφάλαιο, στην ίδια επιστολή, λέγει ο Απόστολος: «ὅτι ἐν αὐτῷ (:γιατί), λέει, (:εις Αυτόν, τον Χριστόν) κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς». Το καταλαβαίνομε; Είναι εκπληκτικόν. «Πᾶν τό πλήρωμα». Όλος ο Λόγος ήτο σωματικώς εις την ανθρωπίνη φύση του Ιησού!  Αυτόν που εγέννησε η Θεοτόκος.

     Ώστε λοιπόν τι ακριβώς εκυοφόρησε η Παρθένος; Η Παρθένος Μαρία κυοφορεί και γεννά αληθή Θεάνθρωπον. Έτσι η Παρθένος… δηλαδή η ανθρωπίνη φύσις, θα λέγαμε, που Εκείνη δίδει εις τον Θεόν Λόγον, να είναι θεωμένη, ἅμα συλλήψει. Και αυτή η φύσις η ανθρωπίνη, που δίδει η Θεοτόκος και προσλαμβάνει ο Λόγος, είναι ηνωμένα, ηνωμένες αυτές οι δύο φύσεις, θεία και ανθρωπίνη, ασύγχυτα και αδιαίρετα με μίαν υπόστασιν. Την υπόστασιν του Θεού Λόγου. Αυτό εκυοφόρησε η Παρθένος Μαρία. Και αυτό λέγεται Θεομητορικόν θαύμα.

     Ακόμη, η σύλληψις του Θεού Λόγου στην μήτρα της Παρθένου έγινε χωρίς ανδρικόν σπέρμα. Χωρίς πατέρα. Είναι αμήτωρ κατά την θεότητα, είναι απάτωρ, χωρίς πατέρα, κατά την ανθρωπότητα. Δηλαδή κατά το ανθρώπινον, ο Χριστός δεν έχει πατέρα. Κι όπως ο Αδάμ επλάσθη εκ της παρθένου γης, χωρίς προηγούμενον σπέρμα, έτσι και ο νέος Αδάμ, ο Χριστός προέρχεται εκ της Παρθένου, ώστε ο παλαιός Αδάμ να αποτελεί εικόνα του Ιησού Χριστού ως προς την γέννηση. Και η Παρθένος γεννά, συνεπώς, παρθενικά, και τέλος μένει παρθένος.  Είναι αυτή η θεολογική έκφρασις, ότι η Μαρία Θεοτόκος μένει Παρθένος, είναι Παρθένος προ του τόκου, είναι Παρθένος κατά τον τόκον και μένει Παρθένος μετά τον τόκον. Γι΄αυτό λέγεται Αειπάρθενος. Γι΄αυτό και εικονογραφικά έχει τρία αστέρια. Ένα στο μέτωπο και δύο στους ώμους. Κι αυτά τα τρία αστέρια εκφράζουν το αειπάρθενον της Θεοτόκου. Και είναι εκείνη που αποτελεί την κεκλεισμένην πύλην, δια της οποίας εισέρχεται και εξέρχεται ο Θεός, και μένει και παραμένει κεκλεισμένη.

     Όταν ο Κύριος υπόσχεται  τον ερχομό Εκείνου που θα έρθει να αποκαταστήσει τους πεσμένους ανθρώπους, εκείνο το λεγόμενον Πρωτευαγγέλιον που είναι μία ελπίδα μέσα στην ζοφερότητα εκείνου του δειλινού στον Παράδεισον, κάνει αναφορά στο σπέρμα της Εύας! Και όχι του Αδάμ. Τι λέγει εκεί ο Θεός; Ότι «εκ του σπέρματος αυτής θα έλθει Εκείνος ο οποίος θα σου συντρίψει την κεφαλήν», λέγει στον διάβολο. Δεν λέγει «ἐκ τοῦ σπέρματος τοῦ ἀνδρός». Το σπέρμα ανήκει στον άνδρα. Πώς λέγει εδώ «ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτῆς»; Σημαίνει έναν σαφή υπαινιγμό, ότι Εκείνος που θα ήρχετο, θα εγεννάτο εκ Παρθένου.

      Μας καταπλήσσει, ωστόσο, ότι σε όλη την ανθρωπίνη Ιστορία, ανακαλύπτομε την παρουσία αυτού του θεομητορικού θαύματος. Από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι το ιστορικό πρόσωπό της, διαρκώς ανακαλύπτομε την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Μας εκπλήσσει! Ένα τροπάριο του Κανόνος, του Ακαθίστου Ύμνου, λέγει: «Ἐξέστη τά σύμπαντα (:τα σύμπαντα εξέστησαν) ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ σου -Γιατί εξέστησαν;- σύ γάρ, ἀπειρόγαμε Παρθένε(:Συ, ω Παρθένε, που είσαι άπειρος γάμου, δεν έχεις εμπειρία του γάμου, δηλαδή είσαι παρθένος) ἔσχες ἐν μήτρᾳ τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν (:γιατί εφιλοξένησες μέσα στη μήτρα σου τον Θεόν που είναι πέρα και πάνω απ’ όλα) καὶ τέτοκας ἄχρονον Υἱόν (:και έχεις γεννήσει Υιόν άχρονον, αΐδιον- που σας έλεγα στην αρχή) πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσι σε, σωτηρίαν βραβεύοντα».

     Αλλά εάν, αγαπητοί μου, εάν η Παρθένος Μαρία αποτελεί όντως ως πρόσωπον και ως ύπαρξις το θεομητορικόν θαύμα, τότε είναι πολύ φυσικόν και η ιδία να επιτελεί θαύματα. Είναι πολύ φυσικόν. Όταν εκλήθη η Θεοτόκος και ο Ιησούς εις τον γάμον της Κανά, και ο Ιησούς επετέλεσε το πρώτο Του θαύμα, όπως σαφώς μας το χαρακτηρίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι ήτο το πρώτον σημείον του Ιησού, το πρώτον σημείον, το πρώτο θαύμα, δηλαδή την μεταβολή του νερού σε κρασί, ταυτόχρονα αυτό το θαύμα, το πρώτο θαύμα, ήταν και θαύμα της Θεοτόκου! Πώς; Διότι Εκείνη εισηγείται το θαύμα: «Δεν έχουν κρασί». Και μετά λέγει εις τους υπηρέτες: «Ό,τι σας λέγει, να το κάνετε». Είναι λοιπόν σαφώς εισηγήτρια του θαύματος του Υιού της. Και συνεπώς ανήκει το θαύμα αυτό και εις Εκείνην. Είναι το θαύμα του Υιού, αλλά είναι και το θαύμα της μητρός. Αρχή θαυμάτων λοιπόν, δημοσίων θαυμάτων, και για την Θεοτόκο το θαύμα της Κανά.

    Έκτοτε, αυτό που εγράφη δια τον Ιησούν, στον Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο τέλος του Ευαγγελίου του, ότι «Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς (:υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς) ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία», «που όλα αυτά», λέει, «αν έπρεπε να γράφονται το καθένα ξεχωριστά, νομίζω ότι δεν θα χωρούσαν όλες οι βιβλιοθήκες του κόσμου εκείνα που ο Ιησούς επετέλεσε», αυτό θα μπορούσε να γραφεί και να ειπωθεί και δια την Θεοτόκον. Γιατί εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον είναι γνωστά τα θαύματα της Παναγίας μας. Μεγάλα και μικρά. Αναρίθμητα, αναρίθμητα, αναρίθμητα! Και θαύματα ακόμη και αυτής της καθημερινότητος· που δεν γράφονται μεν αλλ’ είναι και ανήκουν στην προσωπική εμπειρία του κάθε πιστού.  Και τα θαύματα αυτά γίνονται από τον Χριστόν, τον Υιόν της, για να δοξάζεται η μητέρα Του. Όπως και στον γάμο της Κανά. Ήθελε εκεί να την δοξάσει. Γιατί όταν λέγει στους υπηρέτες: «Κάνετε ό,τι σας πει», θα πουν οι υπηρέται: «Και τότε ποια είναι αυτή η κυρία;». Ποια είναι…

      Πόσα θαύματα γίνονται, αγαπητοί μου, κάθε χρόνο στην μνήμη της… Πόσα θαύματα γίνονται σ’ όλον τον χριστιανικόν κόσμον… Όπου υπάρχει ναός της και προσκύνημά της. Η Τήνος, το νησί, η Τήνος, το νησί του Αιγαίου, το ελληνικό νησί η Τήνος, είναι το αποκορύφωμα των θαυμάτων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι παγκόσμιον προσκύνημα το νησί της Τήνου. Πόσα θαύματα γίνονται εκεί; Πόσοι χωλοί, κουτσοί, δηλαδή, εκεί περπάτησαν; Πόσοι κωφοί άκουσαν; Πόσοι μουγγοί μίλησαν; Θυμούμαι κάποτε έναν στρατιώτη στο 404 Νοσοκομείο της Λαρίσης, που μου το ομολογούσε αυτό μέσα στον θάλαμο, και μου είπε ότι έως 14 ετών δεν είχε μιλήσει! Και τον πήγε η μάνα του εις την Τήνο και εκεί ομίλησε! Πόσοι ακόμη παράλυτοι σηκώθηκαν εκεί εις την Τήνον; Πόσα θαύματα έγιναν, γίνονται και θα γίνονται;

      Αλλ’ όχι μόνον εις την Τήνον, αλλά και οπουδήποτε αλλού η Παναγία τιμάται και λατρεύεται. Έχομε ένα μικρό εκκλησάκι, πολύ παλιό, στην Κηφισιά. Το λέμε το εκκλησάκι αυτό «Η Παναγίτσα». Επειδή έχομε κι άλλο ένα πολύ πολύ μικρό εκκλησάκι· βυζαντινά πρέπει να ήταν αυτά· που λέγεται «η Παναγία η Ξυδού». Υπάρχει μια παράδοση γιατί λέγεται Ξυδού· έτσι για αντιδιαστέλλονται τα εκκλησάκια της Παναγίας, λέμε αυτό: «Η Παναγία, η Παναγίτσα». Αγαπητοί μου, ήμουν αυτόπτης μάρτυς σε ένα θαύμα που έγινε. Λίγο προ του 1940. Όταν βγήκε η εικόνα της Παναγίας… ή μάλλον την είχαν απέξω απ’ τον ναό και την σήκωσαν για να γίνει η περιφορά – το θυμούμαι σαν κι αυτήν την ώρα- πίσω από την εικόνα ακολούθησε μια κοπέλα. Ήτανε κουτσή η κοπέλα αυτή. Με τα δεκανίκια της. Είχε κάνει, όπως ελέγετο, επτά εγχειρήσεις για το πόδι της. Και παρέμενε κουτσή. Κάποια στιγμή, λίγα μέτρα μετά από την αναχώρηση της εικόνος της Παναγίας μας, πέταξε τα δεκανίκια και είπε: «Περπατώ!». Ήμουν αυτόπτης μάρτυς. Αυτή παντρεύτηκε μετά, έκανε παιδιά, πιθανότατα ζει ακόμα.

     Ακόμα η Υπεραγία Θεοτόκος εστάθη υπέρμαχος στρατηγός του Έθνους μας! Πού το προστατεύει, το φυλάττει. Αν επέτρεψε η σοφία της να βυθισθεί το 1940 στο λιμάνι της το αντιτορπιλικό «Έλλη», αυτό έγινε για να δοξάσει το ελληνικό έθνος, με τις νίκες που του έδωσε στα βουνά της Πίνδου. Για να δείξει- και το έδειξε- ποια ήταν η απάντησή της: «Εσείς κάνατε αυτό, στο λιμάνι το δικό μου. Να δείτε τι θα πάθετε». Ήττα τρομακτική…

     Αλλά και στην καθημερινότητα που ζούμε έχομε εμπειρία των δικών της ενεργειών και της δικής της, αγαπητοί μου, παρουσίας. Αυτήν την αγρυπνία εδώ που κάνομε, κάθε χρόνο σας το λέγω, την έχομε αφιερώσει σε Εκείνην, που το 1977 διέσωσε την Ιερά μας μονή από πυρκαγιά που είχε εκραγεί σε πολλά σημεία -εμπρησμός ήταν- σε πολλά σημεία της περιοχής του Στομίου. Και ήταν τότε μία φοβερή ξηρασία. Τι έγινε; Λίγο πριν φθάσει η φωτιά στην μονή, ξέσπασε μία δυνατή, σαν φθινοπωρινή, βροχή, έπεφτε πολύ το νερό και έβγαζε φουσκάλες-πώς πέφτουν οι σταγόνες, χοντρές σταγόνες, και είναι πολύ το νερό και σηκώνονται φουσκάλες- έτσι ήταν η βροχή όλη νύχτα, και έσβησε κάθε σημείο της φωτιάς εκείνης. Προσέξατε· μόνο εδώ είχε βρέξει. Απέναντι στον Όλυμπο, πιο πέρα στον Κίσσαβο, δεν είχε βρέξει. Μόνον εδώ είχε βρέξει!!!

      Εμείς εδώ, οι μοναχοί, στα δικά της σκηνώματα, που πέρασαν τόσοι αγιασμένοι μοναχοί, έχομε τόσο πλουσία, σαν εμπειρία, την αγαθή της παρουσία και την αγαθή της ενέργεια.

       Ο αρχάγγελος Ραφαήλ, είχε πει στους Τωβίτ και Τωβία: «Μυστήριον βασιλέως καλόν κρύψαι (:Καλόν είναι τα μυστικά του βασιλιά να τα κρύβομε), τὰ δὲ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἀνακαλύπτειν ἐνδόξως (:αλλά τα έργα του Θεού πρέπει να τα αποκαλύπτουμε. Για να δοξάζεται ο Θεός)». Θα μπορούσα πολλά να σας διηγηθώ, αλλά ο χρόνος δεν επαρκεί. Αυτή η ίδια η ανοικοδόμησις της ιεράς Μονής, της δικής της, τα δικά της σκηνώματα, χωρίς να υπάρχουν χρήματα, είναι ένα θαύμα δικό της, που έγινε. Εγώ προσωπικά δεν αγαπώ τις οικοδομές. Αλλά παρεκάλεσα τον Κύριον και την Θεοτόκο, και μου απήντησε όπως στον Μωυσή. Ότι θα έδιδε πνεύμα αρχιτεκτονικής εδώ για να φτιάξομε ό,τι θα φτιάχναμε. Και είπε: «Θα δώσω πνεύμα αρχιτεκτονικής εις τον Βεσελεήλ -είναι στο βιβλίο της Εξόδου στο 31ο κεφάλαιο, γιατί ο Μωυσής είπε: «Κύριε, τι θα φτιάξω απ’ όλα αυτά που μου λες; Θέματα υφαντουργίας, χρυσοχοΐας, αργυροχοΐας, ξυλουργικής… Τι θα φτιάξω από όλα αυτά; Εγώ δεν ξέρω τίποτα». «Εγώ», λέγει, «θα δώσω πνεύμα αρχιτεκτονικής κι όλα αυτά θα φτιαχτούν!». Ε, λοιπόν αυτό έγινε, αγαπητοί μου, εδώ. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Και δουλέψαμε και δουλεύομε, γιατί είναι δικό της το θαύμα. Αποδίδω συχνά στην Θεοτόκο την προσωνυμία: «η Φοβερά Προστασία». Πράγματι μας προστατεύει κατά τρόπον που προκαλεί φόβον. Δεν μπορώ να σας πω γιατί δεν έχω χρόνον. Άλλη φορά θα σας πω.

     Αγαπητοί μου, όλοι μας ζούμε μέσα στην καθημερινότητα, την αγαθή και θαυμαστή παρουσία και ενέργεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι η Μητέρα μας. Σ’ αυτήν προσφεύγομε κι Εκείνη μας αντιλαμβάνεται. Ας υμνούμε, λοιπόν, πάντοτε το άγιον όνομά της, για να έχομε πάντοτε την Φοβερή της Προστασία.

66η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἀποστολική Παράδοσις (β΄ ἔκδοσις)

†.Σήμερα, ἀγαπητοί μου, μᾶς διηγήθηκε ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων. Ἕνα θαῦμα πού μᾶς τὸ διηγοῦνται καὶ οἱ τέσσερις Εὐαγγελισταί.

Ἄς δοῦμε ὅμως πῶς ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μᾶς τὸ καταγράφει, σὲ μία ἀπόδοση. «Ἐκεῖνον τὸν καιρό, ἀνεχώρησε ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ ἐκεῖ μὲ πλοῖο σὲ ἕναν ἔρημο τόπο, μόνος μαζὶ μὲ τοὺς δώδεκα μαθητάς Του. Ὅταν τὸ πληροφορήθῃ τὸ πλῆθος τοῦ κόσμου, τὸν ἠκολούθησαν πεζοπορῶντες ἀπὸ διάφορες πόλεις. Τότε ὁ Ἰησοῦς, ἐβγῆκε ἀπὸ τὸ ἔρημο καταφύγιό Του καὶ εἶδε πολὺ κόσμο. Τοὺς λυπήθηκε καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους των. Ὅταν ἄρχισε νὰ σουρουπώνει Τὸν πλησιάζουν οἱ μαθηταὶ καὶ Τοῦ λέγουν: ''Ὁ τόπος εἶναι ἐρημικὸς καὶ ἡ ὥρα περασμένη. Ἀπόλυσε τὸν κόσμο, γιὰ νὰ πᾶνε στὰ γύρω χωριὰ καὶ νὰ ἀγοράσουν κάτι γιὰ νὰ φᾶνε''. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τοὺς εἶπε: ''Δὲν ἔχουν ἀνάγκη νὰ πᾶνε πουθενά. Δώσατέ τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε''. Κι ἐκεῖνοι Τοῦ ἀπαντοῦν: ''Δὲν ἔχομε μαζί μας παρὰ μόνον πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια''. Καὶ ὁ Ἰησοῦς τοὺς λέγει: ''Φέρτε τά μου ἐδῶ''. Καὶ ἀφοῦ ἔδωσε ἐντολὴ στὸν κόσμο νὰ καθίσουν γιὰ φαγητὸ πάνω στὸ χορτάρι, ἐπῆρε τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια, ἔστρεψε τὰ μάτια Του στὸν οὐρανό, τὰ εὐλόγησε, ἔκοψε τὰ ψωμιὰ σὲ κομμάτια καὶ τὰ ἔδωσε στοὺς μαθητάς Του καὶ ἐκεῖνοι στὸ πλῆθος. Καὶ ἔφαγαν ὅλοι καὶ χόρτασαν. Καὶ ἐσήκωσαν τὰ περισσεύματα ἀπὸ τὰ κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμᾶτα. Καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔφαγαν, ἦσαν περίπου πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρὶς τίς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά».

Ἡ ὅλη περικοπή, ἀγαπητοί, εἶναι σπουδαιοτάτη. Καὶ εἶναι γεμάτη ἀπὸ θεολογικὲς θέσεις. Θὰ μείνομε, ὅμως, μόνο σὲ μία. Στὸ σημεῖο ποὺ λέγει: «Ἒδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις». Δηλαδὴ ἀφοῦ εὐλόγησε, ἔδωσε κομμένα ψωμιά, τοὺς πέντε ἄρτους ποὺ εἶχαν, εἰς τοὺς μαθητάς Του καὶ οἱ μαθηταὶ μὲ τὴν σειρὰ τοὺς εἰς τοὺς ὄχλους. Σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ μείνομε.

Παρατηροῦμε μία παράδοση τῆς τροφῆς. Ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ στὰ χέρια τῶν μαθητῶν. Καὶ ἀπὸ τὰ χέρια τῶν μαθητῶν στὰ χέρια τοῦ πλήθους. Δηλαδὴ μεσολαβοῦν μεταξὺ τοῦ πλήθους καὶ τοῦ Ἰησοῦ, μεσολαβοῦν οἱ μαθηταί. Ἐδῶ βλέπει κανεὶς μίαν κατὰ κυριολεξίαν παράδοσιν. Παραδίδω, σὺ παραδίδεις παρακάτω. Μίαν παράδοσιν. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ θέμα μας σήμερα καὶ θὰ παρακαλέσω πολὺ νὰ τὸ προσέξομε.

Αὐτὴ ἡ παράδοσις στὸ σκηνικό τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων, ἦταν μία μικρογραφία τῆς ὅλης ἀποστολικῆς παραδόσεως, ποὺ θὰ ἐγίνετο καὶ τὸ θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας. Λέμε στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως: « ... Πιστεύω εἰς Μίαν, ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Δηλαδὴ μίαν Ἐκκλησίαν ποὺ ἱδρύθηκε στοὺς δώδεκα Ἀποστόλους ἢ ποὺ ἔχει θεμέλιό της ἡ Ἐκκλησία τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους. Ἡ ἀποστολικότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ σημαίνει ὅτι στηρίζεται στὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων ποὺ παρέλαβαν ζωντανὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Κύριος δὲν ἔγραψε, εἶναι γνωστό, τίποτα. Οἱ Ἀπόστολοι ἔγραψαν. Ἐδίδαξε μόνον ὁ Κύριος καὶ οἱ μαθηταὶ παρέλαβαν τὴν διδασκαλία Του, τὴν ὁποίαν καὶ κατεχώρησαν, ὅπως εἶναι τὰ λεγόμενα τέσσερα ὑπομνήματα. Ἔτσι λέγονται. Δηλαδὴ τοὺς τέσσερις Εὐαγγελιστάς. Ὅπως εἶναι καὶ οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου καὶ τῶν λοιπῶν ἐπιστολῶν.

Οἱ μαθηταὶ κατοπινὰ διδάσκουν ὅ,τι ἐδιδάχθησαν. Μὲ βάση αὐτὰ ποὺ ἔγραψαν. Αὐτὴ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, σᾶς εἶπα, εἶναι θεμελιώδους σημασίας. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη διατυποῦται ὡς ἑξῆς αὐτὴ ἡ παράδοσις. Καὶ πολὺ συχνὰ μάλιστα ἀναφέρεται αὐτὴ ἡ φράση ποὺ θὰ σᾶς πῶ: «Ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου καὶ ἀναγγελεῖ σοι, τοὺς πρεσβυτέρους σου καὶ ἐροῦσι σοι». Δηλαδὴ νὰ ρωτήσεις τὸν πατέρα σου καὶ θὰ σοῦ πεῖ. Νὰ ρωτήσεις τοὺς ἡλικιωμένους καὶ θὰ σοῦ ἀπαντήσουν.

Μάλιστα, γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, φυσικὰ ἐκεῖνοι ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα, ἦσαν οἱ μάρτυρες. Λέει, λοιπόν, γράφει ἐκεῖ ὁ Μωυσῆς: «Ὅταν σὲ ρωτήσει τὸ παιδί σου». Γιατί γιόρταζαν κάθε χρόνο τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, λέει, τὴν διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης. Πέρασαν πάρα πολλὰ χρόνια. Μάλιστα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μωυσέως ὡς τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, πέρασαν 1500 χρόνια. Λοιπὸν λέγει: «Ἐὰν σὲ ρωτήσει τὸ παιδί σου· πατέρα, γιατί τρῶμε πικρὰ χόρτα; Πατέρα, γιατί τρῶμε ἄζυμο ψωμί; Ἐσὺ θὰ ἐξηγήσεις». Συνεπῶς πῶς διετηρήθῃ αὐτὴ ἡ παράδοσις τοῦ Πάσχα τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης; Ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Ἀπὸ πατέρα σὲ παιδί. Γι᾿ αὐτὸ λέγει: «Ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου καὶ ἀναγγελεῖ σοι, τοὺς πρεσβυτέρους σου καὶ ἐροῦσι σοι». «Καὶ θὰ σοῦ ποῦν οἱ πρεσβύτεροι».

Θὰ μποροῦσε ὁ Θεὸς βέβαια νὰ ἀποκαλύπτεται σὲ κάθε γενεά. Μιὰ γενεὰ λογαριάζεται σὲ 30 χρόνια. Θὰ μποροῦσε, δηλαδή, ὁ Θεὸς νὰ ἀποκαλύπτεται κάθε τριάντα χρόνια. Καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ παράδοσις. Ὅμως ὁ Θεὸς θέλει νὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ παράδοσις. Ἄν ἐρωτήσετε, γιατί; Διότι στὴν Παράδοσιν διατηρεῖται ἕνα θεμελιωδέστατον στοιχεῖον· ποὺ λέγεται πίστις. Δηλαδὴ διατηρεῖται ἡ πίστις. Θὰ πιστέψεις. Ἐμεῖς δὲν βλέπομε στὴν ζωή μας τίποτα θαύματα ἢ ὅλα αὐτὰ ποὺ περιγράφονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη κ.λπ. κ.λπ. Τίποτα. Ἀλλὰ τί κάνομε; Ἀφοῦ μᾶς παρεδόθησαν, τὰ πιστεύομε. Ἔτσι διατηρεῖται, ἐπιπλέον, ὅπως σᾶς εἶπα, ἀναδεικνύεται αὐτὸ ποὺ λέγεται πίστις.

Ἐκεῖνο τὸ «Ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου», νὰ ρωτήσεις τὸν πατέρα σου, εἶναι τὸ θεμέλιον -προσέξτε- τῆς πατερικῆς παραδόσεως. Ὄχι τῆς ἀποστολικῆς. Ἀλλὰ τῆς πατερικῆς παραδόσεως. Γι᾿ αὐτὸ καὶ στὴν ἑορτὴ τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἔχομε κάποιες φορὲς μέσα στὸν χρόνο, χρησιμοποιεῖται ὡς ἀνάγνωσμα ἀποβραδὶς στὸν Ἑσπερινὸ ἐκεῖνο ποὺ λέγει ὅ,τι ἀφορᾷ σὲ αὐτό: «Ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου».

Βέβαια ἡ ἀποστολικὴ παράδοσις διαφέρει ἀπὸ τὴν πατερικὴ παράδοση. Πρέπει αὐτὰ νὰ τὰ διακρίνομε. Ἡ ἀποστολικὴ παράδοσις εἶναι οἱ Ἀπόστολοι σὰν αὐτόπται καὶ σὰν αὐτήκοοι· εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους, ἄκουσαν μὲ τ᾿ αὐτιά τους καὶ τώρα παραδίδουν ὅ,τι εἶδαν καὶ ὅ,τι ἄκουσαν. Αὐτὸ λέγεται ἀποστολικὴ παράδοσις.

Ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητὰς Του: «Καὶ ἔσεσθὲ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». «Νὰ σταθεῖτε», λέει, «μάρτυρές μου, στὴν Ἰουδαία, στὴν Σαμάρεια, σὲ ὅλη τὴν Γῆ». Ὅπου βγεῖτε, θὰ πεῖτε: «Ἐμεῖς Τὸν εἴδαμε, ἐμεῖς Τὸν ἀκούσαμε τὸν Ἰησοῦν». Θὰ γράψει δὲ ἀκόμη κάτι περισσότερο ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Φάγαμε καὶ ἤπιαμε μαζί Του». Κι ἂν τὸ θέλετε, ἡ αἰτία ποὺ ἐξελέγῃ ὁ δωδέκατος μαθητής, παρότι δὲν κατέλαβε βέβαια ὁ Παῦλος τὴν θέση τοῦ δωδεκάτου   μαθητοῦ, ἁπλῶς εἶναι ὁ δέκατος τρίτος μαθητής, κι αὐτὸς εἶναι αὐτήκοος καὶ αὐτόπτης, θά σᾶς τὸ πῶ μετά, διότι ἔπρεπε... τὸ λέει ἐκεῖ, εἰς τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῶν Πράξεων: «γιὰ νὰ γίνει ἕνας μὲ μᾶς τοὺς ἕνδεκα μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ».  «Ἐγὼ τὸν εἶδα τὸν Ἰησοῦν, τὸν ἀναστημένον Ἰησοῦν». Βλέπετε λοιπὸν ὅτι ἔχομε ἐδῶ τὴν αὐτοψία, ἔχομε τὴν αὐτηκοΐα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει κάπου, παρότι εἶναι μεταγενέστερος, εἶναι ὅμως ἴσος μὲ τοὺς Ἀποστόλους. Τελείως ἴσος. Τὸ λέει ὁ ἴδιος. Καὶ ἔτσι εἶναι. Ἄν δὲν ἤτανε, τότε τὰ συγγράμματά του, οἱ ἐπιστολές του, δὲν θὰ ἦσαν μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Καὶ θὰ ἦταν συγγράμματα δευτέρας σειρᾶς.,σειράς. Καὶ θὰ ἦταν ὁ ἴδιος ἀπόστολος δευτέρας σειρᾶς. Ὄχι αὐτήκοος καὶ αὐτόπτης. Ἀλλὰ τί λέει; «Οὐχὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν ἑώρακα;». «Ἐγὼ δὲν εἶδα», λέει, «τὸν Κύριον Ἰησοῦν;» Ποῦ τὸν εἶδε; Πρὸς Δαμασκὸν ποὺ πήγαινε. Μέσα σὲ ἐκείνη τὴ φοβερὴ λάμψη. Καὶ Τὸν εἶδε καὶ Τὸν ἄκουσε. Εἶναι λοιπὸν ἴσος, ἰσότιμος μὲ τοὺς ἄλλους μαθητάς.

Καὶ εἶναι ἡ τελευταία παραγγελία ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστός: «Πηγαίνετε, πεῖτε ὅ,τι ἀκούσατε καὶ εἴδατε ἀπὸ μένα». «Καὶ ταῦτα εἰπὼν» -λέγει- «ἐπήρθη». Καὶ ἀφοῦ εἶπε αὐτά, μᾶς γράφει τὸ Βιβλίο τῶν Πράξεων, «ἐπήρθη», ἀνελήφθῃ. Ἦταν ἡ τελευταία παραγγελία. Ἐκεῖνο τὸ «ἔσεσθὲ μοι μάρτυρες» περικλείει ὅλο τὸ πνεῦμα τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως. Γιὰ νὰ λέμε «εἰς Μίαν, ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν». Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γράφει: «Πορευθέντες- ποὺ τοὺς εἶπε ὁ Κύριος-  μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». Ὥστε παράδοσις ἀποστολικὴ σημαίνει ἡ παράδοση- βλέπετε, ἐπιμένω νὰ τὸ ξαναλέω, ἔ;- ἡ παράδοση τῶν Ἀποστόλων, ὅ,τι εἶδαν καὶ ἄκουσαν ἀπὸ τὸν Κύριον.

Ἀντίθετα, ἡ πατερικὴ παράδοσις, ἡ παράδοσις τῶν Πατέρων, ὄχι τῶν ἀποστόλων, ὅπως τὴν σημειώνει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, εἶναι ἡ ἑρμηνεία σὰν γράμμα καὶ σὰν ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς ἁγίους. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος εἶναι Πατὴρ καὶ συνεπῶς μᾶς διατηρεῖ τὴν πατερικὴν παράδοσιν. Εἶναι 3-4 αἰῶνες μετὰ Χριστόν. κ.ο.κ. Καὶ οἱ ἅγιοι. Οἱ πατέρες καὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διατηροῦν τὴν λεγομένην πατερικὴν παράδοσιν. Πῶς τὴν διατηροῦν; Τί ἀκριβῶς διατηροῦν; Προσέξτε, τὴν ὀρθὴν ἑρμηνείαν τοῦ κειμένου του Εὐαγγελίου. Τὴν ὀρθὴν ἑρμηνείαν· τὴν ὁποίαν ὀρθὴν ἑρμηνείαν διατηροῦν ὄχι μὲ τὸ στόμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ζωή τους· διότι ἡ ζωή τους εἶναι ἔκφρασις αὐτῆς τῆς ὀρθῆς ἑρμηνείας τοῦ γράμματος τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἔχομε λοιπὸν δύο παραδόσεις. Τὴν ἀποστολικὴν καὶ τὴν πατερικήν. Φυσικὰ ἡ πατερικὴ εἶναι ἀπολύτως ἀπολύτως σύμφωνη, ταυτίζεται, οὕτως εἰπεῖν, μὲ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν. Ἡ πατερικὴ παράδοσις εἶναι γνησία ἑρμηνεία τοῦ παραδοθέντος ἀποστολικοῦ ὑλικοῦ. Ἡ πατερικὴ παράδοσις εἶναι σημαντικὴ ὅσο καὶ ἡ ἀποστολικὴ παράδοσις, ὅπως σᾶς εἶπα. Καὶ τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὸ φαινόμενο τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Οἱ Προτεστάνται πέταξαν τὴν πατερικὴν παράδοσιν, εἶπαν «δὲν ἔχει ἀξία καὶ σημασία» κι ἔγιναν κάπου 400-500 κομμάτια! Κάθε παραφυάδα διατηρεῖ μιὰ δική της παράδοση. Ἐπειδὴ πέταξαν τὴν παράδοση τῶν Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων. Νὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Εἶναι πολὺ μεγάλης σημασίας, τεραστίας σημασίας.

Ὅταν ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης βλέπει τὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ στὸ ὅραμά του ἐκεῖ στὴν Ἀποκάλυψη, νὰ κατέρχεται, λέγει, ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἦτο, λέγει, τετράγωνο τὸ τεῖχος αὐτῆς καὶ ἄλλα πολλά, μεταξὺ τῶν ἄλλων ποὺ περιγράφει ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικά της, λέει καὶ τοῦτο: «Καὶ τὸ τεῖχος τῆς πόλεως ἔχον θεμελίους δώδεκα», -εἶχε, λέει, δώδεκα θεμέλια τὸ τεῖχος της- (σημειώσατε δὲ ὅτι ἡ Ἄνω Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἡ Ἐκκλησία) καὶ ἐπ᾿ αὐτῶν δώδεκα -ποίων; Τῶν δώδεκα θεμελίων- δώδεκα ὀνόματα τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῦ ἀρνίου». Σαφέστατα.

Ἀποστολικὴ παράδοσις εἶναι ἀκόμη καὶ κάτι ἄλλο, ἀγαπητοί μου. Εἶναι ἡ παράδοσις -κι αὐτὸ νὰ τὸ προσέξομε- αὐτῆς καθ᾿ ἑαυτήν τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή; Δηλαδὴ ὅταν ὁ Κύριος ἐνεχειρίζετο τοὺς ἄρτους στοὺς μαθητάς Του, στὸ θαῦμα τῶν πεντακισχιλίων, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἐνεχείριζε τὸ σῶμα Του, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Διότι... προσέξτε, τὸ ὅλο θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ εἶναι μία σκιαγραφία, ἀλλὰ καὶ μία πρώτη προσέγγισις καὶ βίωσις τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι φανερό, ἀπὸ τὴν περιγραφὴ ποὺ μᾶς κάνει ὁ Ἰωάννης, εὐθὺς τὴν ἑπομένη, ποὺ ἀναζητοῦν τὸν Χριστὸν οἱ Καπερναΐται, καὶ τοὺς λέει ὁ Χριστός: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ζητεῖτέ με (:μὲ ζητᾶτε), οὐχ ὅτι εἴδετε σημεῖα (:ὄχι γιατί εἴδατε κάποιο θαῦμα), ἀλλ᾿ ὅτι ἐφάγετε ἐκ τῶν ἄρτων καὶ ἐχορτάσθητε (:φάγατε ψωμὶ καὶ χορτάσατε)». «Καλὸς εἶναι Αὐτός». Νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι; «Νὰ τὸν κάνουμε καὶ βασιλιᾶ». Ἐκεῖ στὴν ἔρημο μάλιστα ἤθελαν νὰ τὸν ἀνακηρύξουν βασιλιᾶ, γι᾿ αὐτό - ἀκοῦστε μία λεξούλα πού μᾶς τὴν ἐξηγεῖ ὁ Ἰωάννης σήμερα εἴπαμε τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον- ὁ Χριστός, λέει, «ἠνάγκασε» τοὺς μαθητὰς νὰ μποῦν στὸ πλοῖο. Τὸ «ἀναγκάζω» θὰ πεῖ μὲ τὸ ζόρι. Τοὺς ζόρισε. «Μπεῖτε μὲς τὸ καΐκι. Καὶ πηγαίνετε ἀπέναντι νὰ μὲ περιμένετε». Γιατί τοὺς ἠνάγκασε; Γιατί κυκλοφοροῦσε στὴν ἔρημο, πού ᾿φαγαν μόνον οἱ ἄνδρες 5000: «Νὰ τὸν ἁρπάξομε καὶ νὰ τὸν κάνομε βασιλιᾶ». Καὶ συνεπῶς καὶ τοὺς μαθητὰς ὑπουργούς. Ἄρεσε στοὺς μαθητάς. Ἄρεσε στοὺς μαθητάς. Καὶ τοὺς ἔπιασε -ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφρασις- ἀπὸ τὸ αὐτὶ ὁ Χριστός, ἠνάγκασε. «Μπεῖτε στὸ πλοῖο, πηγαίνετε ἀπέναντι». Κι ὁ Κύριος πέρασε πρωινὴ ὥρα, περπατῶντας πάνω στὴ θάλασσα. Ἐκεῖνο τὸ γνωστό. Τὸ γνωστὸ θαῦμα.

Λοιπόν, εἴδατε; Εἴδατε; Ὄχι λοιπὸν γιατί εἴδατε κάποιο σημεῖο ἀλλὰ γιατί φάγατε καὶ χορτάσατε. Καὶ λέει τώρα ὁ Χριστός: «Ἐργάζεσθε μὴ τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην (:μὴν ἐργάζεσθε τὸ φαγητὸ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο... ξαναπεινᾶμε πάλι καὶ ξανατρῶμε), ἀλλὰ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον (:ἀλλὰ τὸ φαγητὸ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ σᾶς κάνει ἀθανάτους)». Καὶ συμπληρώνει: «Ἐγὼ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς». Εἴδατε; «Ἐγώ», λέει, «εἶμαι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς». Ὄχι μεταφορικά. «καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω (:καὶ τὸ ψωμὶ ποὺ ἐγὼ θὰ δώσω), ἡ σὰρξ μου ἐστιν». «Εἶναι ἡ σάρκα μου». Τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Μάλιστα οἱ Καπερναΐται ποὺ ἦρθαν νά του τὰ ποῦν αὐτὰ ὅλα, ἀηδίασαν! Δοξάζομε τὸν Θεό, ποὺ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπέτρεψε νὰ καταχωρηθεῖ αὐτὴ ἡ ἀηδία τους, ἡ ἀηδία τους. Ξέρετε γιατί; «Μπά», λέει, «θὰ μᾶς δώσει νὰ φᾶμε τὴν σάρκα Του, τὸ σῶμα Του! Τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; (:Ποιός ἀντέχει νὰ ἀκούει τέτοια λόγια;)». Καὶ τὸν ἄφησαν κι ἔφυγαν. Ὁ Χριστὸς ἐπιμένει. «Ἐὰν δὲν φᾶτε τὴν Σάρκα μου καὶ δὲν πιεῖτε τὸ Αἷμα μου, δὲν ἔχετε ζωὴν αἰώνιον». Ἔφθασε νὰ πεῖ στοὺς μαθητάς Του: «Ἄν σκανδαλιστήκατε, πηγαίνετε κι ἐσεῖς μαζὶ μὲ τοὺς Καπερναΐτες. Ἐγὼ ἐπιμένω σὲ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο σᾶς λέγω». Δηλαδὴ ἤτανε μία εἰκόνα, ἕνα σκιαγράφημα τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων, τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καὶ ὅταν ἔδωσε ὁ Χριστὸς τὰ κομμάτια τὰ ψωμιά, ἀργότερα θὰ τοὺς δώσει τὴν σάρκα Του. Δηλαδή, τί θὰ πεῖ αὐτό; Θὰ τοὺς δώσει τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Προσέξτε, ἀκόμη τίς εὐχαριστιακὲς λέξεις στὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ. Ποὺ διατηρεῖται αὐτὸ πῶς; Ξέρετε; Μὲ τὴν ἱερωσύνη. Ἀκοῦστε τί λένε οἱ εὐχαριστιακὲς λέξεις: «Λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησεν καὶ κλάσας (:ἔκοψε κομμάτια)  ἔδωκεν τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ». Ἀκοῦστε τί μᾶς λέει τώρα ὁ Ματθαῖος· στὴν Θεία Εὐχαριστία, στὸ μυστήριον: «Λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτο ἐστι τὸ σῶμα μου». Αὐταῖς λέξεσι, μὲ τίς ἴδιες λέξεις. Σᾶς κάνει ἐντύπωση αὐτό;

Ὥστε παράδοσις ἀποστολικὴ δὲν εἶναι μόνον ὅ,τι εἶδαν καὶ ἄκουσαν οἱ μαθηταί, ἀλλὰ καὶ ἡ παραλαβὴ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἄν θέλετε, κι ἄλλοι μποροῦσαν νὰ διατηρήσουν ὅ,τι εἶδαν καὶ ἄκουσαν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν. Ἀλλὰ δὲν παρέλαβον τὴν Ἐκκλησίαν. Ἡ παραλαβὴ τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν παραλαβὴ τῆς ἱερωσύνης! Καὶ συνεπῶς ταυτόσημη μὲ τὴν Ἐκκλησία. Μέγα θέμα!

Ἐκκλησία ὑπάρχει ὅπου ὑπάρχει διαδοχὴ ἱερωσύνης. Οἱ Προτεστάνται δὲν ἔχουν Ἐκκλησία. Εἶναι ἁπλῶς -προσέξτε- θρησκευτικὲς κοινότητες. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία. Γιατί δὲν ἔχουν; Γιατί κατήργησαν, πέταξαν τὸ μυστήριον τῆς ἱερωσύνης. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν τελοῦν τὴν Θεία Εὐχαριστία, ξέρετε πῶς τὴν τελοῦν; Χμ, πῶς τὴν τελοῦν! Πιστεύουν πὼς εἶναι μία ἀνάμνησις καὶ ὅτι εἶναι μία ὑπενθύμησις καὶ ἕνα σύμβολον. Ἀφοῦ θὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοί, ὅ,τι περισσέψει, τὸ χύνουν στὸν νεροχύτη! Καὶ καλὰ κάνουν ποὺ τὸ χύνουν στὸν νεροχύτη, γιατί δὲν εἶναι οὔτε σῶμα, οὔτε αἷμα Χριστοῦ. Τὸ ἀκοῦτε παρακαλῶ; Γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦμε καμιὰ φορὰ ἀπὸ κάτι Προτεστάντες, Εὐαγγελικούς, Πεντηκοστιανοὺς κλπ. κλπ.  Συνεπῶς Ἐκκλησία ὑπάρχει ὅπου ὑπάρχει διαδοχὴ ἱερωσύνης. Ἱερωσύνη, μυστήριον Θείας Εὐχαριστίας καὶ Ἐκκλησία εἶναι ταυτόσημα. Αὐτὰ τὰ τρία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ μυστήριον τῆς ἱερωσύνης τελεῖται κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μυστήριου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτὰ τὰ τρία διατηροῦν τὴν ὄντως παράδοση, ποὺ σώζει, ἀναγεννᾷ, εἰσάγει εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στοὺς Κορινθίους· προσέξτε: «Ἐγὼ παρέλαβον ἀπὸ τοῦ Κυρίου». «Διότι ἐγὼ παρέλαβα ἀπὸ τὸν Κύριον», δηλαδὴ ἀπευθείας. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς εἰς τὸν μαθητὴν Ἀνανία. «Ἐσύ», λέει, «μόνον θὰ βαφτίσεις τὸν Παῦλον· δὲν θὰ τοῦ κάνεις κήρυγμα. Δὲν θὰ τοῦ κάνεις κατήχηση. Αὐτὸ εἶναι δικό μου ἔργον», λέει ὁ Χριστός. Βλέπετε; Νὰ κι ἕνα ἄλλο σημεῖο ποὺ ὁ Χριστὸς διδάσκει ἀπευθείας τὸν Παῦλον. Πῶς; Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ Παῦλος ἀπεσύρθῃ τρία χρόνια εἰς τὴν ἔρημον τῆς Ἀραβίας. Κι ἐκεῖ εἶχε ἀποκαλύψεις. Καὶ μετὰ ἦλθε ἔξω εἰς τὸν κόσμον. Λοιπὸν γράφει: «Ἐγὼ γὰρ παρέλαβον ἀπὸ τοῦ Κυρίου -ἀπευθείας ἐννοεῖται-, ὃ καὶ παρέδωκα ὑμῖν (:Eκείνο ποὺ καὶ σᾶς παρέδωσα) -νὰ ἡ παράδοσις- ὅτι ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς ἐν τῇ υκτί ᾗ παρεδίδοτο, ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον». Τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Δηλαδή, «μοῦ παρέδωσε τὴν Ἐκκλησίαν. Κι ἐγὼ σᾶς τὴν παραδίδω».  Δηλαδὴ παράδοσις εἶναι ἐδῶ ἐπιπλέον καὶ τὸ σημαντικότατον, τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἀγαπητοί, γιατί τὰ εἴπαμε αὐτὰ ὅλα; Ὄχι βέβαια γιὰ νὰ σᾶς κουράσομε. Γιατί ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιον τῆς σωτηρίας μας. Γράφει πάλι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Κορινθίους: Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον (:Σᾶς κάνω γνωστὸ τὸ εὐαγγέλιον - δηλαδὴ ὅ,τι εἶπε ὁ Χριστὸς καὶ ἔπραξε. Αὐτὸ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιον) ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν (:ποὺ ἐγώ σᾶς τὸ μετέδωσα), ὃ καὶ παρελάβετε (:τὸ ὁποῖον καὶ παραλάβατε), ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε (:ἐπὶ τοῦ ὁποίου καὶ στηρίζεστε), δι᾿ οὗ καὶ σῴζεσθε (:καὶ μὲ τὸ ὁποῖο σώζεστε)».  Εἴδατε; «Σᾶς παρέδωσα, σεῖς παραλάβατε, δεχθήκατε διὰ τῆς πίστεως τὸ περιεχόμενον τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ἐφαρμόσατε καὶ τώρα σωθήκατε».

Ὥστε πράγματι ἡ παράδοσις εἶναι τὸ θεμέλιον τῆς σωτηρίας μας. Εἶναι μία παράδοσις ζῶσα. Ἄν θέλετε, Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Παράδοσις. Γιατί παραδίδεται ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Μὲ τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅταν ὁ Κύριος παρέδιδε τὸν ἄρτον καὶ τὰ ψάρια, ἐκεῖ, στὸ θαῦμα τῶν πεντακισχιλίων, στὰ χέρια τῶν μαθητῶν Του παρέδιδε, τὸν Ἑαυτὸν Του παρέδιδε, γιατί Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἀληθινὸς Ἄρτος, ποὺ θὰ τὸ ἔλεγε τὴν ἑπομένη, ποὺ ἦταν οἱ Καπερναΐται μαζί Του, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, καὶ ἦταν ἀκόμη καὶ ὁ μυστικὸς Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. Διότι ἡ ἀκροστιχίδα τῆς ἑλληνικῆς λέξεως -κι αὐτὸ πρὸς τιμὴν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης- Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. Θὰ πεῖ: Ἰησοῦς Χριστὸς Θεοῦ Υἱὸς Σωτὴρ (Ι.Χ.Θ.Υ.Σ).

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ γραφίδος Ἀποστόλου Παύλου μᾶς παραγγέλλει: «Ἀδελφοί, στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν». Εἴτε μὲ τὴν ἐπιστολή μας. «Στήκετε καὶ κρατεῖτε». Σημαίνει νὰ ζεῖτε καὶ νὰ βιώνετε. Τί; «Τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε». Ὅποιος δέχεται τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση, παίρνει στὰ χέρια του τὸν Ἀληθινὸν Ἄρτον καὶ τὸν Μυστικὸν Ι.Χ.Θ.Υ.Ν. Ἀμήν.

768η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ»

†.Ο Παύλος, αγαπητοί μου, παρομοιάζει τους πιστούς της Εκκλησίας της Κορίνθου με δύο εικόνες. Τους αποκαλεί -η πρώτη εικόνα-  «Θεοῦ γεώργιον». Δηλαδή Θεού χωράφι. Και ακόμη: «Θεοῦ οἰκοδομή». Γεωργοί, λοιπόν, και οικοδόμοι είναι οι εργάτες του Ευαγγελίου, όπως εν προκειμένω ο Παύλος και ο Απολλώς. Αυτοί επιμελούνται τον αγρόν του Θεού ή την οικοδομήν του Θεού. Αυτοί κτίζουν δηλαδή την πνευματική ζωή των πιστών.  Στην συνέχεια, και ο κάθε πιστός φροντίζει τον αγρό της ψυχής του και τον καλλιεργεί· αλλά και ακόμη φροντίζει να οικοδομεί την πνευματική του ύπαρξη.

      Πριν, όμως, προχωρήσουμε, παρατηρούμε ότι ο Παύλος στην εικόνα της οικοδομής καθορίζει το θεμέλιον της οικοδομής.  Αυτό, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, είναι θεμελιώδους σημασίας. Γράφει ο Παύλος στην αποστολική περικοπή που ακούσαμε σήμερα: «Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα». «Έβαλα», λέγει, «θεμέλιον». Αλλά το θεμέλιον είναι δεδομένο. Δεν το φτιάχνει ο Παύλος το θεμέλιον αυτό. Απλώς το παίρνει και το τοποθετεί. Δηλαδή; Τι σημαίνει αυτό; Λέγει εδώ: «Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός». «Κανείς άλλος δεν μπορεί να θέσει θεμέλιον παρά από Εκείνον τον οποίον ήδη έχει τεθεί. Κι αυτός ο θεμέλιος είναι ο Ιησούς Χριστός».

      Έτσι μπορεί να τεθεί, θα λέγαμε, οιοσδήποτε θεμέλιος, την ύπαρξη του κάθε ανθρώπου; Διότι όταν λέγει «κανείς άλλος θεμέλιος δεν μπορεί να τεθεί» γεννάται το ερώτημα, είναι δυνατόν να τεθεί οιοσδήποτε άλλος θεμέλιος; Και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι θεμέλιοι; Ασφαλώς ναι, αγαπητοί μου. Υπάρχουν πάρα πολλοί θεμέλιοι λίθοι της οικοδομής του κάθε ανθρώπου.  Τα θεμέλια κάθε ανθρώπου τίθενται κατά την αγωγή του. Μέσα στο σπίτι, στο σχολειό και στην κοινωνία ή την εποχή που ζει. Έτσι παίρνει το θεμέλιο της υπάρξεώς του. Δημιουργείται, λοιπόν, κτίζεται, ο κάθε άνθρωπος σύμφωνα με την εποχή του, σας είπα, την αγωγή του, σας είπα κ.λπ. Έτσι έχομε τον ιδεαλιστήν άνθρωπον, έχομε τον υλιστήν άνθρωπον, εκείνος ο οποίος οικοδομείται με υλιστικές αντιλήψεις ή ο άλλος που οικοδομείται με ιδεαλιστικές αντιλήψεις . Ακόμα είναι ο οικονομικός άνθρωπος. Κάθε εποχή διαμορφώνει τον άνθρωπον. Είναι ο τεχνικός άνθρωπος, ή ο τεχνολογικός, αν το θέλετε, είναι ο επιστημονικός άνθρωπος, είναι ακόμη ο ανθρωπιστής, είναι ο ιππότης, σε παλιότερες εποχές. Βλέπετε ότι εδώ έχομε σε κάθε εποχή ένα ιδεώδες αγωγής. Και σύμφωνα με αυτό το ιδεώδες της αγωγής, δημιουργείται ο κάθε άνθρωπος.

      Έτσι ο Παύλος καθορίζει με κάθε εντιμότητα, τι θεμέλιο θέτει στους ανθρώπους, εκείνους που βαπτίζει και τους εκχριστιανίζει, τους κάνει χριστιανούς. Είναι το θεμέλιον ΧΡΙΣΤΟΣ. Έτσι λέει. Το θεμέλιον ΧΡΙΣΤΟΣ.

     Αλλά, λέγει ο Παύλος ακόμη, άλλος θεμέλιος δεν υπάρχει. Εκτός Χριστού, είναι αυτά που αραδιάσαμε. Αλλά να αντικαταστήσομε τον Χριστόν και να βάλομε άλλον θεμέλιον, δεν υπάρχει άλλος. Λέγει ο Ζιγαβηνός: «Ὁ γάρ πειρώμενος θεῖναι οὐκ ἔστι πιστός, οὐκ ἔστι ὀρθόδοξος». «Εκείνος ο οποίος», λέει, «θα κάνει προσπάθεια να δημιουργήσει άλλον θεμέλιον, αυτός», λέγει, «δεν είναι πιστός, δεν είναι ορθόδοξος». Τελείωσε, πάει. Ένας είναι ο θεμέλιος· ο Χριστός. Και υποτίθεται ότι οι Χριστιανοί, οι χριστιανικές οικογένειες, όταν μεγαλώνουν τα παιδιά τους, βεβαίως στην αγωγή θα βάλουν τον Χριστόν. Το ακούσατε; Στην αγωγή θα βάλουν τον Χριστόν. Δεν θα βάλουν τίποτε άλλο. Μπορούμε να πάρομε ίσως κάποια στοιχεία, θα δούμε και πιο κάτω τι θα πει θεμέλιος, κάποια στοιχεία, κάποια, μόλις, παιδαγωγικά, ψυχολογικά, αλλά μόλις γιατί, προσέξατε, οι ποικίλες, ποικίλες παιδαγωγικές που κυκλοφορούν και οι ποικίλες, ποικίλες ψυχολογίες που κυκλοφορούν, απομακρύνουν από τον θεμέλιον Χριστός. Αυτό να μην το ξεχνάμε.

     Και σε τι συνίσταται αυτός ο θεμέλιος; Μας λέγει πάλι ο Ζιγαβηνός: «Ἡ κατά Χριστόν διδασκαλία, ἡ εἰς Χριστόν πίστις». Τι είναι; Λέγει. Είναι η διδασκαλία του Χριστού. Είναι η πίστις εις τον Χριστόν. Αυτό είναι το θεμέλιον. Ο Χριστός, αγαπητοί μου, είναι ο λίθος ο ακρογωνιαίος, που απερρίφθη από τους οικοδομούντας Εβραίους ως αδόκιμος. Ο ίδιος ο Κύριος το έθεσε εις αυτούς. Και μάλιστα θα πει: «Λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐτέθη εἰς κεφαλὴν γωνίας». Παλιότερα, οι οικοδομές, που δεν είχαμε τσιμέντα, ήταν αγκωνάρια και βάζαν τα πιο καλά αγκωνάρια σε μία γωνιά ή στις τέσσερις γωνιές της οικοδομής.  Λοιπόν, «εἰς κεφαλὴν γωνίας», αυτό θα πει «ακρογωνιαίος λίθος» αυτό θα πει· «εκείνον τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες». Ότι «Εγώ είμαι ο ακρογωνιαίος λίθος. Σεις που πρέπει να κτίσετε τον λαό σας, τον εαυτό σας, εσείς αποδοκιμάσατε αυτόν τον ακρογωνιαίον λίθον». Και θα προσθέσει: «Καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾿ ὃν δ᾿ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν». «Όποιος σκοντάψει», λέγει, «επάνω εις αυτόν τον λίθον» -είναι ο σκανδαλισμός, αυτό θα πει σκοντάφτω, εξάλλου κατά λέξη αυτό θα πει σκανδαλίζομαι, είναι ένα σκάνδαλον, ένα παλούκι, δεν το βλέπω, δεν το προσέχω, όπως περπατώ, εκεί μου γίνεται εμπόδιο και πέφτω κάτω… Και είναι αν σκανδαλισθώ επάνω στο θέμα της Θεανθρωπίνης φύσεως του Χριστού. Είναι ο Χριστός Θεός; Έγινε ο Θεός άνθρωπος; Αν εκεί σκανδαλισθώ, τότε θα πέσω επάνω εις αυτήν την πέτρα. Και το σπουδαίον είναι ότι τότε η πέτρα αυτή σηκώνεται σαν να είναι ζωντανό πράγμα, σηκώνεται, «ἐφ᾿ ὃν δ᾿ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν», «θα τον κάνει», λέει, «λιώμα». «Λικμήσει αὐτόν». Θα τον κάνει λιώμα αυτόν τον άνθρωπον.

     Έτσι λοιπόν ο Χριστός είναι ο ζων θεμέλιος. Για μας τους Χριστιανούς είναι αυτά. Δεν είναι για τους απέξω. Δηλαδή για τους μη Χριστιανούς. Τι όμως εννοούμε όταν λέμε ότι ο Χριστός είναι ο θεμέλιος; Εννοούμε όλην την διδασκαλία του Ευαγγελίου στο δόγμα και στο ήθος. Δεν μπορώ να πω ότι στα δόγματα είμαι ακριβής, εις δε το ήθος δεν είμαι ακριβής. Δηλαδή στην πρακτική ζωή, στην ορθοπραξία. Δεν μπορώ να το πω αυτό. Συνεπώς θα πρέπει και εις τα δύο αυτά να είμαι εντάξει. Να ζω σύμφωνα με το ευαγγελικόν ήθος και να πιστεύω ό,τι το Ευαγγέλιον που αποκαλύπτει. Και τι αποκαλύπτει το Ευαγγέλιον; Βεβαίως πάρα πολλές σελίδες του Ευαγγελίου αναφέρονται εις το ήθος. Και βεβαίως πάρα πολλές σελίδες αναφέρονται εις το δόγμα. Έτσι θα δεχθώ την διπλή φύση του Χριστού· και την θεία και την ανθρωπίνη. Ότι δηλαδή ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος. Άρα είναι Θεάνθρωπος. Δεν είναι ούτε ψιλός –το «ψι-» με γιώτα- άνθρωπος, ούτε μόνον Θεός. Όπως ακριβώς θα ήθελε ο Μονοφυσιτισμός επί παραδείγματι. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Δεν υστερεί ούτε εις την μίαν ούτε εις την άλλην φύσιν.Ακόμη θα δεχθώ τον αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα του θανάτου Του. Για ποιον πέθανε επί του Σταυρού;

    Ακόμη θα δεχθώ την αναμαρτησία Του. Ξέρετε στην εποχή μας κυκλοφορεί μία θέσις αιρετικοτάτη και μάλιστα από κάποιον αρχιεπίσκοπον, εκτός Ελλάδος, από κάποιον αρχιεπίσκοπον, εκτός Ελλάδος, ότι ο Χριστός έγινε αυτό που είναι κατά προκοπήν. Αίρεσις, αίρεσις…! «Κατά προκοπήν» θα πει φρόντισε να διορθώνει τον εαυτόν Του και ανεγνωρίσθη από τον Θεόν. Ο Θεός Κύριος να ελεήσει… Ολκής αίρεσις. Δεν αποδέχεται την απ’ αρχής θεότητα του Χριστού.

     Ακόμα τον θάνατό Του, που είναι λυτρωτικός και την Ανάστασή Του. Ότι θα αναστηθούμε και εμείς, άξιοι συν Αυτώ, λέει ο Απόστολος Παύλος. Ο Θεός Πατήρ θα οδηγήσει κι εμάς μαζί με τον Χριστόν, κατά την ημέρα εκείνη, την μεγάλη ημέρα της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας και την ανάσταση των νεκρών.

     Ακόμη θα δεχθούμε την Ανάληψή Του, την εκ δεξιών του Πατρός καθέδρα.  Δηλαδή όπως είπαμε, αντιλαμβάνεσθε, για να μην πολυπραγμονώ, ολόκληρο το Ευαγγέλιο που περιγράφει την Θεανθρωπίνη φύση του Χριστού σαν σωτήρα μας. Και είναι πραγματικός Σωτήρ.

      Ο Χριστιανός αυτόν τον θεμέλιον έχει. Και λέγει ο Θεοδώρητος: «Μή τοίνυν ἐξ ἀνθρώπων ἑαυτούς ὀνομάζετε. Χριστός γάρ ἔστιν ὁ θεμέλιος». «Μη βάζετε άλλα θεμέλια». Τον επιστημονικόν άνθρωπο, τον οικονομικόν άνθρωπο. Προσέξτε. Αυτά τα θεμέλια είναι κατ’ άνθρωπον. Ένας είναι ο θεμέλιος. Ο Χριστός.

     Σήμερα, αγαπητοί μου, οι Χριστιανοί μας, με το Βάπτισμά των, έθεσαν τον Θεμέλιον ΧΡΙΣΤΟΣ. Αφού βαπτιστήκαμε, έχουμε ως θεμέλιο τον Χριστόν. Όσοι με ακούτε είστε ασφαλώς βαπτισμένοι και ετέθη ο θεμέλιος ΧΡΙΣΤΟΣ. Το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα ξέρετε πού είναι; Εάν επί του θεμελίου αυτού εγώ τώρα τι οικοδομώ, τι κτίζω. Έχω τον θεμέλιον. Αλλά τι κτίζω; Όπως έχομε κάτι κυκλώπεια τείχη -όπου είναι, στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη, όπου είναι, κυκλώπεια τείχη- και να πάω τώρα εκεί, δηλαδή θεμέλια πάρα πολύ γερά, φοβερά, ο θαυμασμός μας πώς τα σήκωναν αυτά τα θεμέλια, αυτές τις πέτρες, και πάω τώρα εγώ πάνω σ’ αυτά α θεμέλια να κτίσω το σπιτάκι μου. Πωπω, φτώχεια…! Να κτίσω το σπιτάκι μου. Ένα δύο δωματιάκια, για να πηγαίνω να παραθερίζω εκεί. Σε τέτοιον θεμέλιον πας να κτίσεις την καλύβα σου; Το σπιτάκι σου; Το παραθεριστικό σου; Είσαι με τα καλά σου, άνθρωπε; Το ερώτημα λοιπόν είναι: Επ’ αυτού του θεμελίου που λέγεται ΧΡΙΣΤΟΣ, τι κτίζει ο καθένας; Αυτό είναι το ζητούμενον.

    Το θέμα δεν ανήκει μόνον εις τον ποιμένα· θα το δούμε λιγάκι πιο κάτω. Τι θα με βοηθήσει ο ποιμήν να κτίσω εγώ. Αλλά το θέμα είναι και πώς εγώ ο ίδιος προσέχω, βλέπω να κτίσω. Ο Παύλος τι κάνει εδώ; Υλοποιεί την εικόνα του κτισίματος και απαριθμεί: «Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ -είδατε το ἐποικοδομεῖ. Δηλαδή κτίζω επάνω σε κάτι που υπάρχει. Αυτό θα πει: ἐπι-οἰκοδομῶ, ἐποικοδομῶ»- ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον (:τον καθορισμένον θεμέλιον)  χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους -οι λίθοι οι τίμιοι δεν είναι διαμάντια και τέτοια, αυτά τα μικρά πετράδια, αλλά είναι οι πολύτιμες πέτρες, όπως είναι τα μάρμαρα επί παραδείγματι-· λίθους –λοιπόν- τιμίους,  ξύλα, χόρτον, καλάμην».  Βάζει έξι υλικά. Αυτά τα υλικά, αγαπητοί μου, τα χωρίζει σε δύο κατηγορίες. Και τι λέγει; Ότι ο καθένας τι κτίζει; Σημαίνει ότι αναλόγως διαμορφώνει την προσωπικότητά του. Λέμε: «Αυτός σπουδαίος άνθρωπος, σπουδαίος  Χριστιανός». Έκτισε επάνω στον θεμέλιον ΧΡΙΣΤΟΣ, με χρυσόν, με άργυρον κ.τ.λ. Ο άλλος… τιποτένιος, με ξύλα, λέει, με χορτάρι, έκτισε την καλύβα του. Τι μπορείς να κάνεις με ξύλα και χορτάρι και καλάμι, καλαμιά; Τι μπορείς να κάνεις;

      Αλλά το σπουδαίον είναι, όταν θα έρθει εκείνη η ημέρα… ποια ημέρα; Της Κρίσεως. Η ημέρα η μεγάλη. Η οποία ημέρα είναι πυρ. Τι θα αντέξει εις το πυρ εκείνο; Δηλαδή, τι αντέχει εις την αιωνιότητα από τα κτισίματα τα οποία έχω κάνει επάνω εις την προσωπικότητά μου; Ό,τι γίνεται και βιώνεται εν Χριστώ Ιησού, αυτό θα μείνει εις την αιωνιότητα. Και μάλιστα, λέει ο Παύλος, είναι η πίστις κ.λπ. λέει ο Παύλος «Πᾶν δὲ ὃ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν». «Οτιδήποτε έκανες, χωρίς να το δέσεις με την πίστιν, όχι μόνον θα χαθεί την ημέρα εκείνη, αλλά και είναι επιπλέον και αμαρτία». Το καταλάβατε αυτό; Δηλαδή κάνω μία ελεημοσύνη. Καθαρά καθαρά. Δεν είναι αρετή η ελεημοσύνη; Σίγουρα ναι. Εάν δεν την κάνω στο όνομα του Ιησού Χριστού αλλά στο όνομα το δικό μου, δηλαδή τι; Να ικανοποιήσω το συναίσθημά μου, να δώσω μία καλή εντύπωση εις τους γύρω μου που με βλέπουν να κάνω μία ελεημοσύνη, να γραφεί τ’ όνομά μου εις εκείνους τους πίνακες, τις πλάκες των δωρητών και των ευεργετών, δηλαδή το ελατήριο τι είναι; Η κενοδοξία είναι.  Η προβολή είναι. Δεν το έκανα λοιπόν για τον Χριστό. Αυτό πηγαίνει χαμένο. Και όχι μόνο πηγαίνει χαμένο, αλλά επιπλέον μας λέγει ο Παύλος ότι είναι και αμαρτία αυτό το πράγμα. Ας το προσέξομε λοιπόν.

     Ένα ποτήρι νερού… τι ευτελέστερον θα μπορούσε να γίνει, ένα ποτήρι νερού να δώσω κάπου. Και μάλιστα λέγει ένας Ευαγγελιστής, να είναι και δροσερόν, κρύο, «νεαρόν ὕδωρ», κρύο. Δηλαδή φρεσκοαντλημένο από το πηγάδι. Να μην βαρεθώ και πάω στην βρύση της κουζίνας μου εκεί στον νεροχύτη, γιατί κάποιος μου ζήτησε νερό και το γεμίσω ένα ποτήρι και του το δώσω. Θα πάω να βγάλω από το πηγάδι. Και λέγει ότι «αν αυτό το κάνετε εις το όνομα του Χριστού, σας βεβαιώνω», λέει ο Κύριος, «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, η κίνησίς σας αυτή δεν θα πάει χαμένη». Αντίθετα, μπορεί να μετέλθομε έργα πολιτιστικά, λαμπρά και περίτεχνα, αλλά να μην δεθούν με το όνομα του Ιησού Χριστού, δεν αντέχουν στην αιωνιότητα. Δεν αντέχουν. Ποιος αρνείται ότι ο Ερμής του Πραξιτέλους είναι ένα θαυμάσιο άγαλμα; Ποιος αρνείται ότι η Αφροδίτη της Μήλου, έχει τέτοια συμμετρία… να είχα καιρό να σας περιγράψω την συμμετρία αυτού του αγάλματος. Καταπληκτικό! Που σήμερα μας το άρπαξαν οι Γάλλοι -οι έξυπνοι Ευρωπαίοι, πάντα έξυπνοι, πάντοτε έξυπνοι, ναι- και το έχουνε στο Λούβρο. Λοιπόν ας είναι. Το θέμα είναι τούτο. Όσα έργα πολιτιστικά καν κατασκευάσω, φτιάξω, θαυμάσω, αποκτήσω, ουδέν όφελος. Ουδέν όφελος. Εκείνο που θα κάνω, μόνον εάν δεθεί με τον Χριστόν, οτιδήποτε πολιτιστικό, δεθεί με τον Χριστόν, γίνει στο όνομα του Χριστού, αυτό θα αντέξει την ημέρα εκείνη ως πράξις. Όχι βεβαίως ως κτίριο. Κάνω ένα ορφανοτροφείο. Εάν το έκανα για να μαζευτούν τα ορφανά παιδάκια κ.τ.λ. κ.τ.λ. δεν υπάρχει αντίρρησις ότι θα καταστραφεί. Και μάλιστα, πόσα κτίστηκαν και πόσα καταστρέφονται μέχρι που να τελειώσει η ιστορία. Εάν το έκανα για το όνομα του Χριστού, θα μείνει η πράξις μου. Όχι το κτίριο. Εάν δεν το έκανα στο όνομα του Χριστού, αλλά για την δική μου την φήμη, θα πάει χαμένο.

    Ο Παύλος, λοιπόν, ανέφερε, όπως είδαμε, δύο κατηγορίες υλικών πολυτίμων και ευτελών. Τα πολύτιμα υλικά, είπαμε είναι ο χρυσός, ο άργυρος, είναι οι τίμιοι λίθοι. Τι είναι τα άλλα; Με τα οποία κτίζονται μέγαρα, παλάτια κτίζονται. Τα άλλα υλικά, ξύλα, χορτάρι, καλάμι· που κτίζονται συνήθως ευτελείς καλύβες. Το κάθε υλικό, το δοκιμάζει το πυρ, όπως σας είπα. Έτσι και τα έργα μας, που εποικοδομήθηκαν στον θεμέλιον ΧΡΙΣΤΟΣ, το πυρ της ημέρας εκείνης θα το δοκιμάσει.

      Γράφει ο Παύλος: «Ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται (:το έργο του καθενός θα γίνει φανερό) · ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει - Ποια ημέρα; Εκείνη. Η μεγάλη. Του Χριστού-· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται (:θα περάσουν από το πυρ της δοκιμασίας)· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει.  Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ (:όποιου το έργον θα μείνει) ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται(:θα πάρει μισθόν)». Προσέξτε κάτι, αν θέλετε. Λέει «μισθόν λήψεται». Είναι κάτι παραπέρα από το θέμα της σωτηρίας ο μισθός. Αν ο Παύλος σώθηκε, σωθώ κι εγώ, μπορώ να συγκρίνω το δικό μου το έργο με το έργο του Παύλου; Και εκείνος σώθηκε, και εγώ ας πούμε ότι μπορώ να σωθώ. Ο μισθός είναι στο πόσο κοπίασα. Τι έκανα. «Μισθόν λήψεται». Και είναι γνωστό, από κάποιες παραβολές που μας είπε ο Χριστός, υπάρχει διαφοροποίησις στον μισθόν. Μπορώ εγώ να έχω την πρώτην θέσιν στην Βασιλεία του Θεού εγώ ο τιποτένιος, μπροστά σε έναν Παύλο; Είναι δυνατόν ποτέ; Ο Παύλος είπε: «Ἀστήρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ»· κ.λπ. κ.λπ.

    Ακόμη: «Εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται(:όποιου το έργο καεί), ζημιωθήσεται (:θα ζημιωθεί), αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός». Εδώ υπάρχουν διάφορες ερμηνείες στο τελευταίον ημιστιχίον. Ίσως η καλυτέρα ερμηνεία είναι η εξής: «Αυτός θα σωθεί, δηλαδή θα βρεθεί γυμνός»… πώς κάποια στιγμή είμαι στο σπίτι μου και κοιμάμαι. Βέβαια, είμαι με το νυχτικό μου ας το πούμε. Κάποια στιγμή λοιπόν, φωτιά, φωτιά στο σπίτι! Δεν μου λέτε, εκείνη την ώρα, τι, θα πάω να πάρω τα ρούχα μου από την ντουλάπα; Ή θα πεταχτώ έξω; Το σπίτι κάηκε. Με όλα τα υπάρχοντα. Εγώ πώς έμεινα; Γυμνός. Δηλαδή χωρίς να έχω τίποτα. Έτσι θα βρεθούν οι άνθρωποι, όταν δεν χτίσουν σωστά, με σωστά υλικά. Θα μείνουν γυμνοί, τελείως γυμνοί.

     Και όπως λέει ο Ζιγαβηνός- προσέξτε αυτό: «Δια τῶν ξύλων καί τοῦ χόρτου καί τῆς καλάμης, τά διάφορα εἴδη τῆς ἀτίμου κακίας ὅτι εἶναι ἐστίν». Δηλαδή τι είναι αυτά τα δεύτερα υλικά, ξύλα, καλάμι κ.τ.λ; Είναι, λέει, τα άτιμα έργα. Όχι τα.. ξέρω γω, μικρά. Ας πούμε, έδωσα ένα λεπτό, ένα δίλεπτο της χήρας ελεημοσύνη. Δεν είναι αυτό. Ο Χριστός είπε ωραιότατα, ότι η γυναίκα αυτή έβαλε όλη της την περιουσία. Το δίλεπτον της χήρας. Επαινείται. Είναι, λοιπόν, τα άτιμα έργα, τα ευτελή, τα τιποτένια. Και προσθέτει ο Μέγας Αθανάσιος: «Τάς πονηράς πράξεις». Τι είναι αυτό; Επάνω εις τον θεμέλιον ΧΡΙΣΤΟΣ, θέτω τις πονηρές μου πράξεις, τις πορνείες μου, τις μοιχείες μου, τις κλοπές μου. Ναι. Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης λέει: «Ἡ τῆς κακίας φύσις ἥτις εἰς οὐδέν ἄλλο ἤ εἰς πυρός δαπάνην παρασκευάζεται». Είναι η φύσις της κακίας, τα κακά έργα. Αυτά, λέει, παρασκευάζουν…τι παρασκευάζουν; Την δαπάνη στην φωτιά. Και ο Ωριγένης λέγει: «Τήν κακίαν καί τά ἐπ' αὐτῆς πραττόμενα καί τροπικῶς λεγόμενα, ξύλα εἶναι ( :ότι είναι ξύλα, χόρτος και καλάμι)». Είναι τα κακά έργα. Αλήθεια, πώς κτίζομε την οικοδομή της υπάρξεώς μας, αγαπητοί μου; Πώς κτίζομε;

     Είναι όμως και το θέμα των ποιμένων. Όταν προσφέρουν κηρύγματα, τα οποία είναι εκκοσμικευμένα για να προσελκύουν, αλλά αυτά τα κηρύγματα τα εκκοσμικευμένα, δεν σώζουν.

      Αγαπητοί, αντιληφθήκαμε την σοβαρότητα των λεγομένων υπό του Παύλου; Αναφέρεται εις τους διακόνους του λόγου του Θεού, αλλά και στον κάθε πιστό που εποικοδομεί στην ύπαρξή του την αγιότητα ή την κακία. Μην σας θαμπώνει ένα κήρυγμα τάχα σύγχρονον και ελκυστικό. Δεν σώζει. Γιατί πολλές φορές είναι εκκοσμικευμένο. Τέτοια κηρύγματα δεν αντέχουν στην αιωνιότητα και δεν οδηγούν δηλαδή στη σωτηρία το ποίμνιο. Και το σωστό κήρυγμα, τάχα αναχρονισμένο, το βάζομε στην άκρη. «Α», λέει, «αυτά είναι παλιές αντιλήψεις». Όχι, αγαπητοί μου.

    Εύχομαι σε όλους μας να αποκτήσομε γνήσια κριτήρια οικοδομής της σωτηρίας μας. Τι θα μείνει ή τι θα καεί. Γιατί αλλιώτικα θα ζήσομε την ημέρα εκείνη την μεγάλη, μεγάλες εκπλήξεις… Είθε ο Κύριος να μας ελεήσει.

811η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Αὐτοῦ ἀκούετε. (Ματθ.17,5)

†.Ο σκοπός μιας εορτής, αγαπητοί μου, είναι να ξαναζωντανέψει ένα γεγονός και να δημιουργήσει, αν τούτο βέβαια είναι δυνατόν, τα ίδια βιώματα, όπως όταν το γεγονός ελάβαινε χώρα.

       Έτσι, όταν οι μαθηταί Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης είδαν το υπερφυές αυτό θαύμα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, εκινήθησαν ανάμεσα σε δύο ακραία αισθήματα. Αυτά που μέσα στην Ιστορία καλείται ο κάθε πιστός, όπως σας είπα, αυτός ο σκοπός των εορτών, να κινηθεί. Ήταν η γοητεία της θέας, ώστε ο Απόστολος Πέτρος να φθάσει να ζητήσει από τον Κύριο να μείνουν για πάντα στο Θαβώρ. Αλλά και ο τρομακτικός φόβος, ώστε να πέσουν πρηνείς, όπως πολύ ωραία το εκφράζει κατά δυναμικότατον τρόπον η βυζαντινή αγιογραφία, όταν άκουσαν την φωνήν του Ουρανίου Πατρός από το κέντρον της νεφέλης: «Καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε». «Και να, φωνή εκ της νεφέλης, η οποία έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός -δηλαδή ο Ιησούς- εις τον Οποίον αναπαύομαι· Αυτόν να ακούτε».

     Ήτο η μεγάλη μαρτυρία του Πατρός υπέρ του Υιού, που χάριν αυτής της μαρτυρίας, όπως λέγαμε εχθές εις τον Εσπερινόν, εστήθη το σκηνικόν της φωτεινής νεφέλης. Η μαρτυρία του Πατρός έχει μία άπειρη βαρύτητα γιατί είναι μία άμεση αποκάλυψη.

    Τίνος ήτο η φωνή; Έπρεπε να δοθεί και δια την φωνήν μία μαρτυρία, δια να εξασφαλιστεί η γνησιότητα της φωνής. Αλλά η μαρτυρία της φωνής, που θα έδιδε την μαρτυρίαν δια τον Ιησούν, εδόθη από την παρουσίαν της φωτεινής νεφέλης. Το ένα δηλαδή δίδει τη μαρτυρίαν δια το άλλο. Η νεφέλη δίδει την μαρτυρίαν της γνησιότητος της φωνής και η γνησιότητα της φωνής τη μαρτυρίαν περί του προσώπου του Υιού. Γι΄αυτό ακριβώς λέγει ένας ερμηνευτής: «Νεφέλη καί φωνή, ἳνα βεβαιωθῶσιν ὃτι φωνή Θεοῦ ἐστίν». Μαζί η φωνή με τη νεφέλη, δια να βεβαιωθούν οι μαθηταί ότι πρόκειται περί της φωνής του Θεού. Και η φωνή ήτο του Πατρός, του Ουρανίου Πατρός. Εδώ πάλι βλέπομε, όπως εις την Βάπτισιν, έχομε μία πλήρη Θεοφανία. Το κέντρον της Θεοφανίας στην Μεταμόρφωσιν κατέχει ο Υιός. Όπως και εις την Βάπτισιν το κέντρον της Θεοφανίας κατέχει πάλι ο βαπτιζόμενος Υιός. Το Πνεύμα το Άγιον, εκεί, εις την Βάπτισιν ήτο ωσεί περιστερά. Το Πνεύμα το Άγιον εδώ είναι ως νεφέλη φωτεινή. Ο Πατήρ εμφανίζεται ως φωνή και εκεί εις την Βάπτισιν και εδώ και πάντοτε με την ιδίαν μαρτυρίαν. Ότι «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός». Ακροατής εκεί εις την Βάπτισιν ήταν κυριότατα ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Εδώ ακροαταί της φωνής είναι ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Δεν είναι τολμηρό να πούμε και ο Μωυσής και ο Ηλίας. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω. Έτσι έχομε άλλη μία μαρτυρία εδώ του Πατρός με φωνήν. Είναι η δεύτερη μαρτυρία μέσα εις τα Ευαγγέλια.

      Έχομε όμως και μία τρίτη μαρτυρία της φωνής του Ουρανίου Πατρός. Όταν κάποτε ο Κύριος ομίλει εις τα πλήθη, έκανε μία μικράν προσευχήν εις την οποίαν εδόθη μία συγκλονιστική απάντησις: «Πάτερ, δόξασόν σου τὸ ὄνομα. ἦλθεν οὖν φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ· καὶ ἐδόξασα καὶ πάλιν δοξάσω». «Ἀπεκρίθη ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν· οὐ δι’ ἐμὲ αὕτη ἡ φωνὴ γέγονεν, ἀλλὰ δι’ ὑμᾶς». «Πατέρα, δόξασέ μου το όνομά Σου. Ήλθε λοιπόν μία φωνή από τον ουρανό. ‘’Και εδόξασα και πάλι δοξάσω’’. Τότε απεκρίθη ο Ιησούς προς τα πλήθη και είπε: ‘’Αυτή η φωνή δεν έγινε για μένα αλλά για σας’’». Δηλαδή «να σας δοθεί μία μαρτυρία Ποιος είμαι,  πού αποτείνομαι και πώς απαντά Εκείνος προς τον Οποίον Εγώ αποτείνομαι».

     Έχομε λοιπόν τρεις μαρτυρίες σαν φωνή του ουρανίου Πατρός· στην Βάπτισιν, στην Μεταμόρφωσιν και τώρα εις τα πλήθη, υπέρ της ταυτότητος του Υιού. Και ποια είναι αυτή εν προκειμένω η μαρτυρία; Το είπαμε: «Οὗτος ἐστίν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Αυτή είναι η μαρτυρία, σπουδαιοτάτη μαρτυρία, που όπως είδαμε είναι η δευτέρα χρονολογικά.

    Η μαρτυρία του Αποστόλου Πέτρου, όπως θα ενθυμείσθε, όταν ο Κύριος έθεσε εκείνη την ερώτηση στους μαθητάς: «Οἱ ἄνθρωποι τίνα με λέγουσιν εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;(:Οι άνθρωποι για μένα τι λένε; Για μένα τον Υιόν του ανθρώπου, ποιος είμαι;)». Και τότε… -γιατί υπήρχαν ποικίλες απόψεις περί του προσώπου του Ιησού. Και τότε ο Απόστολος Πέτρος, εξ ονόματος και των άλλων μαθητών είπε εκείνα τα βαρυσήμαντα λόγια: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος(: Συ είσαι ο Μεσσίας· ο κατεξοχήν Υιός του Θεού, του Θεού του ζώντος Θεού)». Βέβαια ήτο μία μεγάλη μαρτυρία, που ο Κύριος την μαρτυρίαν αυτήν επήνεσε και είπε ότι επί της μαρτυρίας αυτής θα θεμελιωθεί η Εκκλησία. Ελέγετο Σίμων ή Κηφάς ο Πέτρος. Και τον αποκαλεί εκεί, τον μετονομάζει και τον λέγει Πέτρον, πέτρα δηλαδή, βράχον και ότι επ’ αυτού του βράχου -ποιου βράχου;- αυτής της ομολογίας -ποιας ομολογίας; : ότι ο Ιησούς είναι ο κατεξοχήν Υιός του Θεού-, θα θεμελιωθεί η Εκκλησία· της οποίας τα θεμέλια δεν θα μπορέσουν αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου να τα κλονίσουν μέσα εις την Ιστορίαν.

    Αλλά αυτή όμως η μαρτυρία του Πέτρου ήτο μία έμμεση μαρτυρία· διότι απλώς του απεκαλύφθη. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, όταν του λέγει: «Σίμων Βαριωνᾶ (:Σίμων, παιδί του Ιωνά, αυτό που είπες δεν ήταν δικό σου) ὅτι σάρξ καὶ αἷμα -δηλαδή άνθρωπος- οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι (:Δεν σου το απεκάλυψε αυτό άνθρωπος, ότι Εγώ είμαι ο Υιός του Θεού του ζώντος), ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Συνεπώς και εδώ έχομε και την αποκάλυψη και τη μαρτυρία του Πατρός, μόνο που γίνεται έμμεσα, δια της μαρτυρίας ενός μαθητού.

     Εδώ όμως στη Μεταμόρφωση έχομε άμεσον μαρτυρίαν του Πατρός δια τον Υιόν. Αλλά αυτής της μαρτυρίας του Πατρός, προηγήθηκε μια άλλη μαρτυρία δια τον Υιόν. Ήτο η μαρτυρία του Μωυσέως· ο οποίος τη στιγμή που εδίδετο η μαρτυρία του Πατρός, ο Μωυσής ήτο παρών. Και την είχε δώσει τη μαρτυρίαν αυτή 15 περίπου αιώνες προ Χριστού.

     Ακούστε πώς το λέγει ο ίδιος ο Μωυσής εις το βιβλίον του Δευτερονομίου στο 18ο κεφάλαιον, στίχος 15. Είναι η πλέον βαρυσήμαντος θέσις, όχι μόνο μέσα εις το βιβλίον του Δευτερονομίου, αλλά εις αυτήν την Πεντάτευχον, αλλά εις αυτήν ολόκληρην την Παλαιάν Διαθήκην. Τι λέγει εκεί ο Μωυσής; «Προφήτην ἐκ τῶν ἀδελφῶν σου ὡς ἐμὲ -δηλαδή «Προφήτην από τους αδελφούς σου», λέει στον λαό, «σαν εμένα», ὡς ἐμὲ, δηλαδή τι είμαι εγώ; Νομοθέτης. Προσέξτε: Υπογραμμίζω. Νομοθέτης. Θα το πω δια τρίτην φορά. Νομοθέτης- ἀναστήσει σοι Κύριος ὁ Θεός σου, αὐτοῦ ἀκούσεσθε». Θα εγείρει, θα αναστήσει, θα φέρει στην Ιστορία, έναν άλλον Νομοθέτην. Αὐτοῦ ἀκούσεσθε. Ακούστε αυτήν την φράσιν: «Αὐτοῦ ἀκούσεσθε». Αυτόν να ακούσετε. Ο Πατήρ τι είπε; «Αὐτοῦ ἀκούσεσθε». Ώστε λοιπόν είναι Αυτός ο άλλος Νομοθέτης, ο άλλος προφήτης. Και ο Θεός βεβαιώνει αυτήν την ρήσιν την προφητικήν του Μωυσέως, με τα εξής λόγια, λίγο πιο κάτω από αυτό που σας διάβασα: «Προφήτην ἀναστήσω αὐτοῖς -δηλαδή στους Εβραίους- ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν -δηλαδή από τον λαό τους-, ὥσπερ σε -όπως και ο Ιησούς εκ του λαού του Ισραήλ κατάγεται κατά σάρκα. Όπως κι εσένα· δηλαδή Νομοθέτην-, καὶ δώσω τὰ ῥήματα ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ(:θα του βάλω τα λόγια μου στο στόμα του), καὶ λαλήσει αὐτοῖς καθ᾿ ὅ,τι ἂν ἐντείλωμαι αὐτῷ -Ο Χριστός είπε: «Ἐγὼ ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ οὐδέν λαλῶ: Ό,τι ο Πατήρ θέλει, αυτό λαλώ-· καὶ ὁ ἄνθρωπος, -συνεχίζει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη- ὃς ἐὰν μὴ ἀκούσῃ ὅσα ἂν λαλήσῃ ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ἐκδικήσω ἐξ αὐτοῦ». «Εκείνος ο οποίος θα δείξει ανυπακοή σε Αυτόν τον νέον Νομοθέτην, Εγώ θα τον τιμωρήσω».

     Και ποιο το περιεχόμενο αυτής της μαρτυρίας; Ότι «Αυτός τώρα που μεταμορφούται, όπως στην Βάπτιση, Αυτός τώρα που βαπτίζεται, ότι Αυτός που τώρα μεταμορφούται ενώπιον των τριών μαθητών, Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννου και ενώπιον των ουρανίων επισκεπτών, Μωυσέως και Ηλιού, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός». Αυτό το «Οὗτος», «Οὗτος ἐστιν», αυτό το «Οὗτος» είναι δεικτικόν(Από το δείχνω) που σημαίνει ότι Αυτός είναι και όχι κάποιος άλλος. Δεν υπάρχει κανείς άλλος παρά μόνον Αυτός. Είναι εκείνο που θα γράψει αργότερα ο Απόστολος Παύλος: «Ἐν οὐδενὶ ἑτέρῳ υπάρχει η σωτηρία». Δεν υπάρχει εις κανέναν άλλον η σωτηρία, παρά μόνον εις τον Ιησούν Χριστόν.

     «Οὗτος ἐστίν»· που σημαίνει, Αυτός είναι. Αυτός είναι πάντοτε. Δεν είναι σήμερα και δεν ήταν χθες. Αλλά Αυτός που είναι πάντοτε. Θα γράψει αργότερα ο Απόστολος Παύλος εις την προς Εβραίους επιστολήν του: «Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας». Ο Ένας, ο μοναδικός, ο αιώνιος, ο παντοτινός, ο ένας μόνος Σωτήρ. Και Αυτός που Εγώ τώρα, ως να λέγει ο Πατήρ με εκείνο το «οὗτος», όταν λέμε «οὗτος», αυτός, δείχνομε, Εγώ τώρα ο Πατήρ δακτυλοδεικτώ· Αυτός είναι ο Υιός μου. Όχι υιός μου· αλλά ο Υιός μου. Έναρθρα, με ὁ μπροστά· που δείχνει ότι είναι Υιός όχι κατ’ υιοθεσίαν ή κάποιος, όπως λεγόμεθα όλοι «Παιδιά του Θεού». Όπως και οι Εβραίοι έλεγαν…- καλώς το κατενόησαν οι Εβραίοι, ξέρετε, και πήραν λίθους να λιθοβολήσουν τον Κύριον, καλώς το κατενόησαν. «Γιατί», λέει, «με λιθοβολείτε;», ερώτησε ο Κύριος. «Επειδή κάνω καλά έργα; Για ποιο καλό έργο με λιθοβολείτε;». «-Όχι, δεν σε λιθοβολούμε για κανένα καλό έργο, αλλά γιατί είπες ότι είσαι ο Υιός του Θεού».

     Δηλαδή; Κι εκείνοι δεν ήσαν υιοί του Θεού; Δεν απεκλήθησαν «Ο υιός μου ο πρωτότοκος» ολόκληρος ο Ισραήλ; Τον οποίον καλώ εξ Αιγύπτου. Άλλο ότι αυτή η προφητεία, σε δεύτερο πλάνο αφορά τον Ιησούν Χριστόν. Ναι, καλώς το κατενόησαν. «Γιατί έκανες», λέει, «τον εαυτόν σου Υιόν του Θεού;». Τι; Μοναδικόν Υιόν του Θεού. Με ιδιότητα μοναδικήν. Και όπως λέγει ο Ζιγαβηνός: «Οὐχ ἁπλῶς υἱὸς ὡς οἱ δι’ ἀρετῆς υἱοποιούμενοι μοι». «Εκείνοι οι οποίοι γίνονται παιδιά μου, επειδή αποκτούν αγιότητα». Όπως και η μαρτυρία του Πέτρου που είπε: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς(:Συ είσαι ο Χριστός) ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» κ.τ.λ. Ενάρθρως.

     Μάλιστα, όταν ο Κύριος έκανε την θάλασσα να σιγήσει, εκοιμάτο μες στο καΐκι κι έγινε ταραχή μεγάλη και Τον ξύπνησαν. «Κύριε», λέγει, «ξύπνα, γιατί χανόμαστε». Τότε σηκώθηκε ο Κύριος, είπε στον άνεμο, στη θάλασσα: «Σιώπα, πεφίμωσο», κλείσε το στόμα σου, βάλε φίμωτρο. Αμέσως γαλήνη. Ακαριαία. Και τότε πήγαν και Τον προσκύνησαν εκείνοι που ήσαν εις το καΐκι και είπαν -προσέξτε ακρίβεια- : «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἐστίν οὗτος». Είναι πράγματι αληθινός Υιός, όχι «ο υιός», υιός, δηλαδή πολύ καλός άνθρωπος, που τον ακούει ο Θεός. Γιατί; Ακόμη δεν εγνώριζαν Ποιος ήταν ο Ιησούς. Όταν όμως Τον εγνώρισαν, δεν ήταν υιός, αλλά ο Υιός, ο Ένας και ο μοναδικός. Και ο Υιός Αυτός είναι εκ της ουσίας του Πατρός, είναι αΐδιος, δηλαδή χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, όπως και ο Πατήρ. Είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Είναι Εκείνος για τον οποίον εγράφη στον 2ον Ψαλμόν: «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγώ σήμερον γεγέννηκά σε». «Συ είσαι ο Υιός μου, τον Οποίον εγώ σήμερα έχω γεννήσει». Και είναι ομοούσιος προς τον Πατέρα. Γιατί; Γιατί «Εγώ», λέει «Σε γέννησα, Εγώ, Εγώ ο Πατήρ. Συνεπώς είσαι ομοούσιος με Εμένα». Αυτό το «σήμερον» και το «γεγέννημαι» υπάρχει σε αυτά το παρόν και το παρελθόν, που εκφράζεται η προαιώνιος γέννησις του Υιού. Και ο Υιός Αυτός είναι αγαπητός. Αγαπητός ως Μονογενής, εκ της φύσεως του Πατρός. Αγαπητός και ως άνθρωπος· γιατί ευρίσκεται ενώπιον του Πατρός ως άνθρωπος, ανά πάσα στιγμή ευαρεστών. «Ἐν ᾧ εὐδόκησα»· «στον Οποίον Εγώ αναπαύομαι». Και επιμαρτυρεί ο Πατήρ.

    Γι΄αυτό το «εὐδόκησα» λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ὡσανί ἔλεγεν: Ἐν ᾧ ἀναπαύομαι, ᾧ  ἀρέσκομαι». «Σ’ αυτόν που εγώ αναπαύομαι, σε Αυτόν που εγώ αρέσω». Και όπως λέγει ο Ζιγαβηνός: «Φιλῶ γάρ ὡς υιόν μου (:Τον αγαπώ σαν παιδί μου) καί ὡς ἀγαπητόν καί ὡς ἀναπαύοντα καί ἀρέσκοντά μοι (:και σαν υιόν, σαν αγαπητόν και σαν αναπαύοντά με, με αναπαύει, γιατί κάνει το θέλημά μου· και ακόμη είναι Εκείνος που αρέσω)».

     Και συνεπώς; Συνεπώς: «Αὐτοῦ ἀκούετε». Αυτόν να ακούτε. Και τούτο διότι είναι ο άλλος προφήτης, που επροφήτευσε ο Μωυσής, όπως σας είπα, είναι ο νέος Νομοθέτης. Γιατί ο Μωυσής είπε: «Προφήτην ὡς ἐμέ». Αυτό το «προφήτην ὡς ἐμέ», το βρίσκομε εις το δεύτερον κεφάλαιον του Ησαΐου, ο οποίος λέγει το εξής καταπληκτικόν: «Ἐξελεύσεται νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ ῾Ιερουσαλήμ». Ναι, αλλά ο νόμος εξήλθε εκ Σινά. Από εκεί βγήκε ο νόμος, από το Σινά. Εδώ λέγει ο Ησαΐας, 800 χρόνια προ Χριστού, ότι θα βγει νόμος από τη Σιών, δηλαδή από την Ιερουσαλήμ. Και λόγος από τα Ιεροσόλυμα. Αλλά μόνον ο Χριστός νομοθέτησε εις τον χώρον της Παλαιστίνης. Αλλά ο Μωυσής πήρε τον νόμο εις το Σινά. Αυτό δείχνει ότι πράγματι ο Χριστός είναι ο νέος Νομοθέτης, μιας νέας τάξεως.

    Και συνεπώς, όπως λέει ο Ζιγαβηνός: «Τούτῳ οὕτω πείθεσθε(εις Αυτόν να πείθεσθε) τούτῳ πιστεύετε(:εις Αυτόν να πιστεύετε) εἰ τι ἂν καί λέγῃ καί ποιῇ(:Ό,τι κι αν σας λέγει, ό,τι κι αν κάνει· εις Αυτόν να πείθεσθε και να πιστεύετε). Αὐτοῦ ἀκούετε. Πλήρωμα γάρ νόμου καί προφητῶν ὁ Χριστός(:Γιατί ο Χριστός είναι το πλήρωμα, η εκπλήρωσις και του Νόμου και των προφητών). Καί λοιπόν ἐκεῖνα πάντα συνετελέσθησαν ἂχρι τούτου μόνον ἐκτεινόμενα». «Και όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν», λέγει, «μέχρι Τούτου μόνον, μέχρι το πρόσωπον του Ιησού Χριστού και δεν πήγαν πιο πέρα». Στο πρόσωπον όλα του Χριστού εξεπληρώθησαν, όλες οι προφητείες.

     Και όπως λέγει ο Θεοφύλακτος: «Αὐτοῦ ἀκούετε· κἂν σταυρωθῆναι θέλῃ, μή ἐναντιοῦσθε αὐτῷ (:Αυτόν να ακούτε. Κι αν ακόμη θέλει να σταυρωθεί, μην έρχεστε σε αντίθεση)». Ο Απόστολος Πέτρος είπε: «Ἵλεώς σοι, Κύριε», «μη γένοιτο» δηλαδή, «έλεος σε Σένα να μη γίνει αυτό, να πας στα Ιεροσόλυμα, που λες ότι οι Εβραίοι θα σε φονεύσουν». Και ο Κύριος δέχεται αντίθεσιν από τον Πέτρον. Άκοντος, δεν το καταλάβαινε. Ήταν πίσω από τον Πέτρον ο διάβολος. Και τότε λέγει στον Πέτρον ο Κύριος: «Ὓπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ».

     Το «Αὐτοῦ ἀκούετε», το «Αὐτοῦ» γιατί το ἀκούω συντάσσεται με γενική, το «Αὐτοῦ ἀκούετε» μόνον και όχι άλλου, αποτείνεται τόσο εις τους τρεις μαθητάς, όσο και εις τους Μωυσή και Ηλία, που ήδη είχαν προφητεύσει γι’ Αυτόν και τώρα βρίσκονται μπροστά εις τον προφητευόμενον. Κι εκείνοι έπρεπε να ακούν τον Κύριον. Όλοι οι άγιοι στη Γη, έχουν ανάγκη να ακούσουν και να πειθαρχήσουν στο «Αὐτοῦ ἀκούετε».

      Αυτός ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, αγαπητοί μου, λέει το εξής: «Κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν(: «Εγώ λέει δεν Τον γνώριζα». Ακούτε; «Δεν Τον εγνώριζα τον Ιησούν»), ἀλλ' ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ' ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ' αὐτόν, οὗτός ἐστιν(:Αυτός είναι. Αυτό το σημάδι)· κἀγὼ ἑώρακα, καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ(:Είδα και δίνω τη μαρτυρία μου ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού)». Δεν εγνώριζε. Είχε λοιπόν και ο Ιωάννης ανάγκη αυτού του «Αὐτοῦ ἀκούετε». Και ο Αβραάμ στη Γη όσο ζούσε, αλλά και στον Άδη, αυτό το «Αὐτοῦ ἀκούετε» είχε ανάγκη. Και περίμενε τον Ιησούν. Και ηγαλλιάσατο εις τον Άδη, όταν είδε την Ενανθρώπηση του Υιού στη Γη. Πώς την είδε…-ο Κύριος το αποκαλύπτει αυτό. Ο Κύριος γνωρίζει. Όλοι οι άγιοι στην Παλαιά Διαθήκη και όλοι οι δίκαιοι και οι προφήται, Αυτού ήκουσαν. Γιατί ο Υιός επικρατεί εις την Παλαιά Διαθήκη και εδικαιώθησαν και εσώθησαν. Γιατί τον Ιησούν, προ της Ενανθρωπήσεώς Του Τον είχαν ακούσει. Οι προφήται Αυτού ήκουσαν κλπ. Όποιος λοιπόν, Αυτού, του Ιησού ακούει, θα έχει ζωήν αιώνιον. Διότι σ’ Αυτόν θα έχει πιστεύσει και τις εντολές Του θα έχει βιώσει. Όποιος Αυτού ακούει, ποτέ δεν θα αποπροσανατολιστεί στη ζωή του. Ποτέ κανένα πρόβλημα υπαρξιακόν δεν θα τον βασανίσει. Γιατί είναι Αυτός που κρατά τα κλειδιά του θανάτου και του Άδου.

     Λέγει στο βιβλίον της Αποκαλύψεως, 1,18: «Καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου». Όποιος Αυτού ακούει, αγαπητοί μου, θα έχει κοινωνίαν μετά του Θεού. Όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή: «Καί ἡ κοινωνία δὲ ἡ ἡμετέρα μετὰ τοῦ πατρὸς καὶ μετὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ταῦτα γράφομεν ὑμῖν(:κι αυτά σας τα γράφομε), ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη(:Για να είναι η υπερπλήρης η χαρά σας για να έχετε κι εσείς κοινωνία μετά του Πατρός και του Υιού)».

     Και τέλος, όποιος Αυτού, του Ιησού ακούει, δεν ακούει του Αντιχρίστου ή των αντιχρίστων φωνών. Αν δεν θέλομε να ακούσομε τη φωνήν του Αντιχρίστου και να τον πιστέψομε, δεν έχομε παρά πάντα να ακούμε τη φωνή Εκείνου, για τον Οποίον μαρτύρησε ο Πατήρ, του Ιησού Χριστού.

      Αγαπητοί, τι να πούμε και τι να περιγράψουμε για την εποχή μας, που είναι βάραθρον, μια κοιλάδα κλαυθμώνος κι ένας Άδης. Είναι τέτοια η εποχή μας, γιατί δεν ακούει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Κι όχι απλώς δεν Τον ακούει αλλά Τον υβρίζει και Τον αποκηρύττει. Εμείς όμως που πιστεύομε στον Κύριον, Αυτού ακούομεν. Κι έτσι τηρούμε και την εντολήν του Ουρανίου Πατρός που είπε να Τον ακούμε. Εμείς δεν είμεθα τέκνα απειθείας και οργής. Είμεθα τέκνα φωτός και υπακοής.

    Αγαπητοί μου, το υπερφυές αυτό θαύμα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μας δίνει το μήνυμα και της δικής μας μεταμορφώσεως που είναι η κορυφαία υπακοή εις τον Υιόν, κατά την εντολή του Πατρός. «Μεταμορφοῦσθε -γράφει στην προς Ρωμαίους ο Απόστολος Παύλος- τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον».

Ομιλία εις την Αγίαν Μεταμόρφωσιν, 6-8-1988, σειρά Γ103Β.

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.