†.Εἴδαμε πῶς ὁ Θεός ἔκανε τό σύμπαν, πού ἔγινε ἐκ τοῦ φωτός, πῶς ἔκανε τά φυτά, τά ζῶα, τά ἔνυδρα, τά πουλιά, τά χερσαῖα. Τήν ἕκτη ἡμέρα ἐδημιούργησε καί τόν ἄνθρωπο, γιά τόν ὁποῖο θά μιλήσουμε ὅλως ἰδιαιτέρως.
~ Ἡ Θεία Πρόνοια. ~
Ἀλλά, ὅλη αὐτή ἡ δημιουργία, ὅπως ἀκριβῶς τή βλέπομε καί τήν χαιρόμαστε, δέν ἔχει ἀνάγκη συντηρήσεως; Ἐάν φτιάξουμε τό σπίτι μας, πρέπει νά τό συντηροῦμε. Ἐάν ἔχουμε τό αὐτοκίνητό μας πρέπει κι’ αὐτό νά τό συντηροῦμε. Ὁλόκληρη ἡ δημιουργία, ὅπως ἐτέθη σέ λειτουργία, σέ κίνηση, δέν ἔχει ἀνάγκη συντηρήσεως; Ἀναμφισβήτητα ναί! Καί τί εἶναι, λοιπόν, Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἤ Θεία Πρόνοια; Ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἑμέσης Νεμέσιος, τό 450, στά μέσα δηλ. τοῦ 5ου αἰῶνος μ.Χ. «πρόνοια ἐστί ἐκ Θεοῦ εἰς τά ὄντα γινομένη ἐπιμέλεια». Εἶναι ἡ φροντίδα πού γίνεται ἀπό τό Θεό στά δημιουργήματα. Ἤ «πρόνοια ἐστί βούλησις Θεοῦ δι’ ἥν πάντα τά ὄντα τήν πρόσφορον διεξαγωγήν λαμβάνει, ἀνάγκη δέ καί τῶν αὐτῶν εἶναι ποιητήν τῶν ὄντων καί προνοητήν». Εἶναι ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ νά ὑπάρχουν τά ὄντα καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τά ὄντα, εἶναι ὁ ἴδιος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος καί προνοεῖ διά τά ὄντα.
~ Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. ~
Ἔτσι, ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀναγκαιοτάτη, διότι ὑπάρχει ἡ φθορά καί ὁ θάνατος μέσα στήν δημιουργία. Ὁ Θεός δέν ἔκανε οὔτε τή φθορά, οὔτε τό θάνατο. Ἡ φθορά καί ὁ θάνατος εἶναι παρείσακτα πράγματα. Μπήκαν μές στήν δημιουργία, φυσικά ὄχι ἄκοντος τοῦ Θεοῦ, ὄχι χωρίς νά θέλει ὁ Θεός, ἀλλά ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά εἰσέλθουν αὐτά τά δύο στοιχεῖα, ἐπειδή ἀκριβῶς ἠμάρτησε ὁ ἄνθρωπος. Τό σύμπαν ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος ἔγινε γιά τό Θεό. Ἡ ἀθανασία καί ἡ ἀφθαρσία εἶναι στοιχεῖα, τά ὁποῖα θά ἐδίδοντο στόν ἄνθρωπο καί διά τοῦ ἀνθρώπου στήν δημιουργία, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος θά διετηροῦσε μιά ζωοποιό σχέση μέ τό Θεό. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἀθάνατος. Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅτι ὁ Θεός εἶναι «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν». (Α΄ Πρός Τιμόθεον, κεφ.6, 16) Ἡ δημιουργία καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχουν ἀπό μόνα τους τήν ἀθανασία. Οὔτε οἱ ἄγγελοι εἶναι ἀθάνατοι ἀπό μόνοι τους, ἀλλά τήν ἀθανασία τήν ἔχουνε ἀπό τό Θεό. Συνεπῶς, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος διέκοψε ὁλότελα τίς σχέσεις του μέ τό Θεό, εἰσήχθη ὁ θάνατος. Ἔτσι μπῆκε ἠ φθορά καί ὁ θάνατος. Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ φθορά, ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ὁ θάνατος. Ἡ φθορά εἶναι ὅταν ἐγώ τώρα, μεγαλώνω, γηράσκω, ἀρρωσταίνω, αὐτό λέγεται φθορά. Ὅταν πεθάνω, αὐτό λέγεται θάνατος, θνητότητα.
Ἄλλο, λοιπόν, πρᾶγμα εἶναι ἡ φθορά, ἄλλο ὁ θάνατος.
Σημειώσατε δέ, ὅτι ἡ φθορά κατατίθεται στά ζῶντα ὄντα ἅμα τῇ δημιουργίᾳ τους.
Εἶναι φοβερό! Μέσα στόν σπόρο ὑπάρχει ἡ ζωή, ταυτόχρονα καί ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Ὅταν γίνεται ἡ σύλληψη στά σπλάχνα τῆς μάνας μου, ταυτοχρόνως, ὅταν ἐκεῖ ἐσπείρετο ἡ ζωή, ἐσπείρετο καί ἡ φθορά, ἐσπείρετο καί ὁ θάνατος. Ταυτοχρόνως, εἶναι φοβερό πράγμα. Εἶναι ἕνα ἀπό τά πιο παράλογα καί ἀνεξήγητα μυστήρια. Τό μυστήριο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, εἶναι μιά παραφωνία μέσα σέ ὅλη τήν ἁρμονία τῆς δημιουργίας. Καί εἶναι παραφωνία, γιατί ἀκριβῶς δέν εἶναι, οὔτε ἡ φθορά, οὔτε ὁ θάνατος δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ.
Ἀκόμα, ἐπειδή εἰσήχθη ἡ φθορά καί ὁ θάνατος, ὁ Θεός προνοεῖ νά μή ξαναγυρίσει, - ὄχι βέβαια στό μηδέν ἡ δημιουργία του - ἀλλά σέ μία ἀνενέργητη κατάσταση, σέ μία κατάσταση δηλ. πού δέν θά μποροῦσε αὐτή ἡ ὡραία δημιουργία νά φθάσει στόν τελικό της σκοπό. Ἄρα, λοιπόν, τί βλέπομε; Βλέπομε ὅτι ὁ Θεός προνοεῖ γιά τήν δημιουργία του, φροντίζει γιά τή δημιουργία του. Ἐκεῖνος λοιπόν πού ἔκανε τόν κόσμο, ὁ ἴδιος εἶναι καί ὁ προνοητής τοῦ κόσμου.
~ Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ στήν ἀνόργανη καί ἐνόργανη ὕλη. ~
Ἡ συντήρηση, ἤ πρόνοια εἶναι καί στήν ἀνόργανη ὕλη, δηλ. στό σύμπαν, εἶναι καί στήν ἐνόργανη ὕλη, δηλ. τά φυτά καί τά ζῶα, ἰδιαιτέρως ὅμως εἶναι στόν ἄνθρωπο.
Ἔτσι ὁ Θεός προνοεῖ νά ὑπάρχουν ὄλα στή θέση τους, ὅλα στήν τάξη τους. Ὅταν ἔκανε τή γῆ, τήν ἔκανε κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά μπορεῖ νά ὑπάρχει ἡ ζωή ἐπάνω στή γῆ. Εἶναι κάτι καταπληκτικό αὐτό. Δέν ἀπέχομε τόσο ἀπ’ τόν ἥλιο, παρά ὅσο νά διατηρεῖται ἡ ζωή. Ἄν εἴμεθα λίγο μακρύτερα, ὅπως εἶναι ὁ Ἄρης, δέν θά ὑπήρχε ἡ ζωή ἐπάνω στόν πλανήτη μας. Ἄν εἴμεθα κοντύτερα, ὅπως εἶναι ἡ Ἀφροδίτη, ἡ ζωή πάλι δέν θά μποροοῦσε νά ὑπάρχει, διότι θά ἦταν πολλή ζέστη.
Ἡ θέση, λοιπόν, τῆς γῆς εἶναι τόσο καί τέτοια πού νά μή καταστρέφεται ἡ ζωή.
~ Ὁ Θεός φροντίζει τήν εὐρυθμία τῶν φυσικῶν νόμων. ~
Ἀκόμη, ἔχομε τό ἡμερονύκτιο.
Ἔχομε τίς ἐποχές. Ὅλα αὐτά τά πράγματα δημιουργοῦν πάντοτε στήν ἐναλλαγή τους τήν διατήρηση τῆς ζωῆς. Αὐτά ὅμως γιά νά ὑπάρχουν πρέπει κάποιος νά φροντίσει. Γιατί πρέπει νά
σᾶς πῶ, ὅτι ὁ Θεός, δέν δημιούργησε τό σύμπαν κατά ἕνα τρόπο, ὅπως ὁ ὡρολογοποιός πού φτιάχνει ἕνα ρολόϊ, τό κουρδίζει καί τό ἀφήνει, νά δουλεύει.
Ὁ Θεός δέν ἔκανε τούς φυσικούς νόμους καί ἔπειτα ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν δημιουργία. Δέν εἶπε, - νά τό πῶ ἁπλά - τώρα δουλεύει τό σύμπαν μιά χαρά.
Ἔβαλα τούς φυσικούς νόμους καί δουλεύει μιά χαρά. Ὄχι. Ὁ Θεός, ναί μέν ἔκανε τούς φυσικούς νόμους· συγχρόνως ἔβαλε ἀγγέλους σ’ ὁλόκληρη τήν δημιουργία νά τήν ἐπιτηροῦν.
(Δευτερονόμιον, κεφ. 32, 8)
Καί τήν ἐπιτηροῦν ὄχι μόνο γιά νά λειτουργεῖ καλά, ἀλλά καί νά τή φυλάττουν ἀπό τήν κακοποιό δράση καί ἐνέργεια τοῦ Σατανᾶ, τοῦ Διαβόλου.
Ὁ ὁποῖος βεβαίως εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀγαθός ἄγγελος, ἀλλά ἔχει πέσει καί ὁ ὁποῖος ἐπιβουλεύεται, δηλ.
σκέπτεται καί θέλει νά καταστρέψει τή δημιουργία.
Θυμίζω, μιά μόνη περίπτωση ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὅταν ζήτησε ὁ Διάβολος νά ἐπιφέρει κακό εἰς τόν Ἰώβ. Ἀμέσως τ’ ἀναποδογύρισε ὅλα. Ἐάν ἄφηναν οἱ Ἄγγελοι τόν Διάβολο μέσα στή δημιουργία, θά τ’ ἀναποδογύριζε ὅλα μέσα σέ μερικά δευτερόλεπτα. Θά κατέστρεφε τά πάντα. Ἡ μανία του ἐναντίον τῶν δημιουργημάτων εἶναι τόσο μεγάλη καί μάλιστα ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου.
Ἔτσι μέ τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλα εὔρυθμα. Εἶναι καταπληκτικό, τό πῶς ἡ γῆ κινεῖται περί τόν ἥλιο, τί χάνει κατά τήν διαδρομή της μέσα σέ 100 χρόνια.
Μπορεί νά χάνει ἕνα χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου, ἀπό πλευρᾶς χρόνου, καί πολύ φοβᾶμαι, μήπως τά ὄργανά μας, ὅσο κι’ ἄν εἶναι τέλεια, μήπως αὐτά στό τέλος δέν μποροῦν ν’ ἀποδώσουν τήν ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Καί τό καταπληκτικό εἶναι, ὅτι ἐκεῖνο πού χάνει ἡ γῆ, στά 100 χρόνια, αὐτό τό κλάσμα, τό χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου, τό ἀναπληρώνει στά ἑπόμενα 100 χρόνια. Καί μένει ἀκριβέστατα είς τήν θέση της αὐτή. Ἡ κίνηση τῆς γῆς περί τόν ἥλιο, καταπληκτική! Ἤ, ἡ γῆ περί τόν ἑαυτό της, καταπληκτική! Ὅλα αὐτά δέν εἶναι τυχαία. Γιατί ὁ Θεός εἶναι μέσα στή δημιουργία του. Παρ’ ὅτι ἔχει βάλει τούς φυσικούς νόμους, παρ’ ὅτι ἔχει Ἀγγέλους, πού φυλάττουν τήν δημιουργία του, εἶναι καί ὁ ἴδιος παρών. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγώ ἐργάζομαι». (Κατά Ἰωάννην, κεφ. 5, 17)
Γνωρίζομε ὅτι, ὁ Θεός ἐσταμάτησε ἀπό τά ἔργα του, ὅταν ἔκανε καί τόν ἄνθρωπο.
Ἀλλά τί θά πεῖ «ἐσταμάτησε;»
Ἐσταμάτησε νά δημιουργεῖ καινούργια πράγματα. Ἀλλά ἐδῶ, μᾶς λέγει ὁ Κύριος ὅτι ὁ πατήρ του, ἕως ἄρτι ἐργάζεται, ἕως τώρα ἐργάζεται. Ἐργάζεται καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Κἀγώ, λέει, ἐργάζομαι. Τί; Πολλά πράγματα ἐργάζονται.
Ἐργάζονται τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τή φροντίδα ὁλοκλήρου τῆς δημιουργίας.
Ὁ Θεός εἶναι πολύ κοντά στά δημιουργήματα, τά ἀγαπᾶ. Καί σάν σύνολο τό σύμπαν, ἀλλά καί τό κάθε δημιούργημα ἀπό πολύ κοντά.
Θυμηθεῖτε τά λόγια τοῦ Κυρίου, πού λέγει, πόση ἀξία ἔχει ἕνα σπουργίτι, ἔ, σᾶς βεβαιώνω, λέγει, ἕνα σπουργίτι δέν εἶναι ἐπιλελησμένο, δέν εἶναι ξεχασμένο στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός τό γνωρίζει αὐτό. Ἄπειρα παραδείγματα ὑπάρχουν.
Σᾶς λέω ἕνα πού μοῦ ἦρθε αὐτή τήν στιγμή στό μυαλό.
Ξέρετε ὅτι τό νερό παγώνει. Ἐάν λοιπόν πάγωναν τά ποτάμια, οἱ λίμνες καί οἱ θάλασσες, ὅπως εἶναι στή Β. θάλασσα, τότε θά ἐπάγωνε καί ἡ ζωή ἐκεῖ μέσα.
Ὅ,τι ὑπάρχει. Τά ψάρια κλπ. Τί γίνεται ὅμως μέ τό νερό. Ἔχει μιά ἐξαίρεση τό νερό ὅμως, ὅπως ξέρετε. Ὅταν παγώνει, ὅπως ὅλα τά σώματα, συστέλλεται. Καί τό νερό παγώνει καί συστέλλεται ἕως τούς 4' βαθμούς ἄνω τοῦ μηδενός. Μετά ἀπό τούς 4' βαθμούς ἀρχίζει νά διαστέλλεται. Δηλ. ἔχει μία συστολή καί μετά ἔχει μία διαστολή.
Γι’ αὐτό τό λόγο τελικά ὁ πάγος ἐπιπλέει ἐπάνω στό νερό. Πού σημαίνει, εἶναι ἐλαφρύτερος ἀπό τό νερό. Τό εἰδικό βάρος τοῦ πάγου εἶναι μικρότερο ἀπό τό εἰδικό βάρος τοῦ νεροῦ, καί ἐπιπλέει ὁ πάγος, πού σημαίνει ὅτι ἄν παγώσει τό νερό, ἡ ζωή πηγαίνει κάτω - κάτω, τα ψάρια, πάνε κάτω – κάτω, κι’ ἐκεῖ δέν παγώνουν. Εἶναι καταπληκτικό! Λέτε τυχαῖο νά εἶναι αὐτό; Εἶναι στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὅλα αὐτά! Βέβαια, ή πρόνοια ἔχει τήν ἔννοια ἐδῶ, ὅτι ἀπό καταβολῆς δημιουργίας ἔγιναν ἔτσι, πού νά μήν καταστραφεῖ ἡ δημιουργία.
Αὐτό γιατί ὁ Θεός φροντίζει καί προνοεῖ ὄχι μόνο ὅπως σᾶς εἶπα μέ τούς φυσικούς νόμους, ἀλλά καί μέ τήν προσωπική του παρουσία μέσα στή δημιουργία.
Εἶναι πολύ συγκινητικά τά λόγια, ἐκεῖνα πού γράφει ὁ θεόπνευστος Σολομών : «Ἀγαπᾶς γάρ τά ὄντα πάντα καί οὐδέν βδελύσσῃ, ὧν ἐποίησας· οὐδέ γάρ ἄν μισῶν τι κατεσκεύασας. πῶς δέ ἔμεινεν ἄν τι, εἰ μή σύ ἠθέλησας ἤ τό μή κληθέν ὑπό σοῦ διετερήθη;». «Φείδη δέ πάντων ὅτι σά ἔστι δέσποτα φιλόψυχε».
(Σοφία Σολομῶντος, κεφ. 11, 24-26) Ὅλα τά ὄντα, τά ὁποῖα ἔχεις δημιουργήσει τ’ ἀγαπᾶς καί δέν τά συχαίνεσαι. Ἐάν ὑποτεθεῖ, ὅτι τά μισοῦσες τά ὄντα, ἐκεῖνα τά ὁποῖα κατασκεύασες, τότε πῶς μποροῦσαν νά παραμείνουν; Ἀλλά, καί πῶς μποροῦσαν ἀκόμα νά ὑπάρχουν, ἐάν ἐσύ δέν ἤθελες νά ὑπάρχουν, καί δέν ἐφρόντιζες νά διατηροῦνται;
Τά λυπᾶσαι ὅλα, γιατί εἶναι ὅλα δικά σου, Δέσποτα φιλόψυχε.
Ἀκοῦστε χαρακηρισμό τοῦ Θεοῦ, Φιλόψυχε! Σύ, πού ἀγαπᾶς τίς ζωές, - γιατί ψυχή θά πεῖ ζωή - πού ἔχεις δημιουργήσει. Εἶναι καταπληκτικό!
Ἀπό τήν κατασκευή τους τά ὄντα ἔχουν μέσα τους τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Τώρα τήν ἄνοιξη, δείτε, θ’ ἀρχίσουν νά βγαίνουν τά χόρτα καί τά λουλούδια τοῦ ἀγροῦ. Ὅλα αὐτά, ὅταν θά ‘ρθεῖ τό τέλος τοῦ Μαΐου, ὁ Ἰούνιος, ὅλα θἄ ἔχουνε ξεραθεῖ. Θἄ ἔχουνε κάνει τόν σπόρο τους. Ὁ σπόρος, θά πέσει βεβαίως στό ἔδαφος κι’ αὐτά θἄχουν ξεραθεῖ. Ποιές εἶναι οἱ συνθῆκες ἐκεῖνες, οἱ ὁποῖες ἔκαναν τόν σπόρο νά δημιουργηθεῖ, νά φυτρώσει; Ἡ θερμοκρασία καί ἡ ὑγρασία!
Ὑπάρχει ἡ ἀπορία. Τό φθινόπωρο ἔχομε τήν ἴδια θερμοκρασία καί τήν ἴδια ὑγρασία ὅπως καί τήν ἄνοιξη, γιατί αὐτά δέν φυτρώνουν καί τότε;
Πῶς δέν φυτρώνουν κι’ αὐτά τότε πού εἶναι οἱ ἴδιες συνθῆκες;
Ἄν φύτρωναν - σημειώσατε αὐτό - δέν θά προλάβαιναν νά ρίξουν τόν σπόρο τους στή γῆ. Διότι θά τά προλάβαινε κανένα κρῦο, κανένα πρώιμο χιόνι καμμιά φορά, καί τότε τήν ἑπόμενη ἄνοιξη δέν θά φύτρωνε τίποτα.
Γιατί φυτρώνουν ὅμως τήν ἄνοιξη καί δέν φυτρώνουν τό φθινόπωρο; Δεῖτε τή σοφία τοῦ Θεοῦ! Ἄν μπεῖ κανείς μέσα στό σπόρο. Ἄν πάρει μιά σκαλίτσα καί ἄν κατέβει στό ἄτομο τῆς ὕλης, ἄν δεῖ ἐκεῖ, τά μυστικά τῆς δημιουργίας, θά ἐκπλαγεῖ.
Ὁ σπόρος γιά μερικούς μῆνες, ἴσως περίπου γιά ἕνα χρόνο, εἶναι ἄγονος. Γι’ αὐτό μᾶς λένε καί οἱ γεωπόνοι, ἄν βγάλετε ἀπό ἕνα φυτό ἕνα σπόρο, μήν τόν σπείρετε ἀμέσως, εἶναι ἄγονος, δέν ἔχει μέσα γονιμότητα. Πρέπει νά παλιώσει ὁ σπόρος γιά ν’ ἀποκτήσει γονιμότητα. Πόσο νά παλιώσει, ρωτοῦμε.. ἕνα χρόνο, μᾶς ἀπαντοῦν. Ὥστε, λοιπόν, παρ’ ὅτι ἔχομε τίς ἴδιες συνθῆκες τό φθινόπωρο, δέν φυτρώνουν οἱ σπόροι τῶν λουλουδιῶν τῆς ἄνοιξης.Θά ξαναφυτρώσουν πάλι τοῦ χρόνου τήν ἄνοιξη. Καταπληκτικά πράγματα!
~ Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. ~
Ἀλλά, ἐκεῖνο πού εἶναι πολύ σημαντικό, εἶναι ἡ πρόνοια, ἡ ξεχωριστή πού ὑπάρχει γιά τόν ἄνθρωπο. Τί νά πῶ. Ὅ,τι νά πεῖ κανείς εἶναι λίγο.
Λέγει ὁ Θεός διά τοῦ Ἠσαΐου. «Μή ἐπιλήσεται γυνή τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μή ἐλεῆσαι τά ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς;
εἰ δέ καί ταῦτα ἐπιλάθοιτο γυνή, ἀλλ’ ἐγώ οὐκ ἐπιλήσομαί σου, εἶπε Κύριος» (Ἡσαΐας, κεφ. 49, 15)
Μήπως, λέγει, ξεχνᾶ ἡ γυναῖκα τό παιδί της; Ἡ μάννα τό παιδί της τό ξεχνᾶ; Ἤ, ἀκόμη τῆς διαφεύγει νά φροντίσει γιά τούς ἀπογόνους τῆς κοιλιᾶς της; Κι’ ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι ξεχνάει ἡ μάνα τά παιδιά της, ἐγώ δέ θά σέ ξεχάσω.
Δυστυχῶς ὑπάρχουν καί μητέρες, πού ξεχνοῦν τά παιδιά τους ἤ ἀκόμη χειρότερο τά θανατώνουν. Μιά φορά μία μητέρα εἶχε πάει στόν κινηματογράφο μέ τό παιδί της. Τὄ 'βαλε στό δίπλα κάθισμα. Κοιμήθηκε τό μικρό, κι’ αὐτή ἀπορροφημένη ἀπό τό ἔργο, ὅταν τελείωσε τό ἔργο, ἔφυγε καί ξέχασε τό παιδί της μέσα στόν κινηματογράφο.
Μπῆκε μέσα στό λεωφορεῖο καί γιά μιά στιγμή ἔβαλε μιά κραυγή. Ὅλοι οἱ ἐπιβάτες γύρισαν νά δοῦν τί ἔπαθε. Φώναζε ὅτι εἶχε ξεχάσει τό παιδί της μέσα στόν κινηματογράφο.
Φαίνεται περίεργο. Ἄν ὑποτεθεῖ, λέγει ὁ Θεός, ὅτι ἡ μάνα ξεχνάει τά παιδιά της, ἐγώ δέν θά σε ξεχάσω, εἴδατε;
Ἐγώ δέν θά σέ ξεχάσω!
Ἤ, ἐκεῖνο τό ὡραιότατο πού μᾶς εἶπε ὁ Κύριος: «Τίς ἐστιν ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος, ὅν ἐάν αἰτήση ὁ υἱός αὐτοῦ ἄρτον, μή λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ;» (Κατά Ματθαῖον, κεφ. 7, 9-11) Ποιός ἀπό σᾶς εἶναι ἐκεῖνος πού, ὅταν τό παιδί του τοῦ ζητήση ψωμί, θα τοῦ δώσει πέτρα; «καί ἐάν ἰχθύν αἰτήσῃ, μή ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ;» Ἄν τοῦ ζητήσει ψάρι θά τοῦ δώσει φίδι; «εἰ οὖν ὑμεῖς, πονηροί ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθά διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθά τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;» Ἐάν ἐσεῖς, πονηροί ἄνθρωποι, μέ κακοήθεια ξέρετε νά δίνετε στά παιδιά σας καλά πράγματα, ἅμα σᾶς ζητήσουν, πόσο περισσότερο ὁ ἀγαθός Θεός ξέρει νά δίνει στούς ἀνθρώπους ἀγαθά πράγματα.
Ἔτσι, βλέπομε πραγματικά, ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ ἰδιαιτέρα φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο.
Ἀλλά τό ἀποκορύφωμα τῆς φροντίδος τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο ποιό εἶναι λέτε; Εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ!
Ω! Τί νά πεῖ κανείς ἐκεῖ! Ὅταν, ὁ ἴδιος ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος καί ἔρχεται ἀνάμεσά μας. Εἶναι μικρό πρᾶγμα αὐτό;
Ἄν καθίσετε νά τό συλλάβετε, θά φθάσετε στά ὅρια τῆς ἀπιστίας.
Ἀκοῦστε πῶς τό λέγει αὐτό ὁ Νεμέσιος.
Γιά νά δεῖτε αὐτό τό «ὅρια τῆς ἀπιστίας» ἀπό τό μέγεθος τοῦ πράγματος, ὅπως ἄν σᾶς πῶ, ὁ παπποῦς σου καί ἡ γιαγιά σου, ὁ προπάππος σου καί ἡ προμάμμη σου, ἀναστήθηκαν καί εἶναι ἀπάνω στήν Ἐκκλησία καί σέ περιμένουν.
Τό μέγεθος τοῦ πράγματος θά σᾶς ἔκανε νά πείτε : « ἄν εἶναι δυνατόν.» Βέβαια ξέρομε ὅτι θ’ ἀναστηθοῦμε, ἀλλά εἶναι τόσο μεγάλο τό πρᾶγμα, πού γιά μιά στιγμή μᾶς ἀφήνει δύσπιστους.
Ὅπως δύσπιστοι ἦσαν καί οἱ μαθηταί, ὅταν ἄκουσαν ἀπό τίς γυναῖκες τίς μυροφόρες ὅτι ἀνεστήθη ὁ Κύριος.
Ἀκοῦστε, λοιπόν, τί λέγει ὁ Νεμέσιος : «Χριστιανούς δέ, καί ταῦτα μέν ἅπαντα διδάσκει πρόνοιαν εἶναι, μάλιστα δέ, τό θειότατον καί δι’ ὑπέρ βολής φιλανθρωπίας ἀπιστότατον. Ἔργον τῆς προνοίας, ἡ δι’ ἡμᾶς ἐνσωμάτωσις τοῦ Θεοῦ». Αὐτό, λέγει, τό θειότατο ἔργο, πού γιά τήν ὑπερβολήν τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, φθάνει στά ὅρια τῆς ἀπιστίας. Ἀπιστότατον, λέγει, ἔργον τῆς προνοίας.
Τί; Ὅτι, ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος!
Αὐτό μόνο νά σκεφθεῖ κανείς, εἶναι ἀρκετό νά καταλάβει καί νά συλλάβει τό μέγεθος τῆς Θείας Πρόνοιας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
~ Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀνθρώπινη ἰστορία.~
Ἀλλά, μή νομίσετε ὅτι ὁ Θεός ἁπλῶς μόνο φροντίζει γιά τήν φύση, ἤ ἁπλῶς γιά τόν κάθε ἄνθρωπο μόνον. Φροντίζει καί γιά τό σύνολο τῶν ἀνθρώπων, γιά τή σωτηρία τους. Ἀλλά εἶναι καί κάτι ἄλλο. Μπαίνει μέσα στήν Ἱστορία ὁ Θεός.
Τόν βρίσκομε, λοιπόν, προνοητή μέσα στή φύση. Τόν βρίσκομε προνοητή καί μέσα στήν Ἱστορία. Ὁ Θεός, ὁ ἄχρονος, ἔγινε ἔγχρονος. Γιατί, Ἱστορία θά πεῖ χρόνος.
Μπῆκε μέσα στήν ἀνθρωπίνη ἱστορία, μπῆκε μέσα στήν ἱστορία τῆς δημιουργίας, γιά νά ἔρθει τόσο κοντά μας.
Ἔτσι λοιπόν, ὁ Θεός μπαίνει μέσα στήν Ἱστορία, καί ἄν τό θέλετε, τήν κατευθύνει.
Ἔτσι βλέπομε τόν Ἰσραήλ, τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός μπαίνει μέσα στήν Ἱστορία του καί καθοδηγεῖ τό λαό. Ἄν διαβάσετε τά βιβλία τῆς Π.Δ, θά δείτε, πώς ὁ Θεός, παίρνει μετά ἀπό τήν ἐξαχρείωση τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τούς ἀπογόνους τοῦ Νῶε, παίρνει ἕναν ἄνθρωπο. Λέγεται Ἀβραάμ.
Τόν ἀπομονώνει ἀπό τό περιβάλλον του τό παλαιό, τῶν συγγενῶν του, τόν τοποθετεῖ σέ μιά νέα χώρα, καί ἐκεῖ, δημιουργεῖ ἕναν ὁλόκληρο λαό.
Τόν λαό αὐτό, μέσα σέ περιπέτειες, τόν φροντίζει στήν ἔρημο, ὅπως στήν Αἴγυπτο. Κι’ αὐτό, γιά νά δώσει ὁ λαός αὐτός τή Θεοτόκο, πού θά δώσει τό Σωτῆρα Χριστό, τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτά, δέν εἶναι παρά, μία πρόνοια τοῦ Θεοῦ μέσα στήν Ἱστορία.
Δέν ὑπάρχει, κανένα γεγονός ἱστορικό, πού νά ἀπουσιάζει ὁ Θεός. Λέγει· ἁμαρτάνεις; Θά σέ τιμωρήσω. Θά σοῦ στείλω ἐχθρούς νά σέ πολεμήσουν. Ἀλλά ἐγώ μετά, θά τιμωρήσω ἐκείνους πού θά σέ πολεμήσουν. Μπαίνει μέσα στά πολεμικά γεγονότα, μπαίνει παντοῦ ὁ Θεός, καί κατευθύνει πραγματικά τήν Ἱστορία.
Ἀκόμη, καί τά ὅρια τῶν ἐθνῶν εἶναι ἔργο δικό του. Ἐάν ἡ Ἑλλάδα, ἔχει αὐτά τά ὅρια πού ἔχει σήμερα, εἶναι γιατί, ὁ Θεός τό ἐπιτρέπει νά ἔχει αὐτά τά ὅρια. Ἐάν, πρίν ἀπό 50 ἤ 100 χρόνια, εἶχε κάποια ἄλλα ὅρια, σύνορα, ὁ Θεός εἶχε ἐπιτρέψει νά εἶναι αὐτά. Θυμηθεῖτε τί λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν ὁμιλία του στόν Ἄρειο Πάγο. «Ὁ Θεός ...ὁρίσας προστεταγμένους καιρούς καί τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν». (Πράξεις, κεφ. 17, 26)
Ὁ Μωϋσῆς ἐπίσης λέγει, ὅτι ὁ Θεός ἔβαλε τά ὅρια τῶν ἐθνῶν καί ἔβαλε καί ἀγγέλους νά φυλάσσουν τά ὅρια τῶν ἐθνῶν. (Δευτερονόμιον, κεφ. 32, 8)
Ἄρα δέν ὑπάρχει τίποτα πού ὁ Θεός νά μήν φροντίζει καί νά μή προνοεῖ, καί στή φύση καί στήν Ἱστορία. Ἄν, λοιπόν, φροντίζει ὁ Θεός γιά ὅλα αὐτά, πέστε μου ἀλήθεια, ἀπό πρακτικῆς τώρα πλευρᾶς νά δοῦμε τό θέμα, μέ πάρα πολύ ἐνδιαφέρον γι’ αὐτό, ὑπάρχει περίπτωση τύχης; Ἤ θά μιλᾶμε γιά πρόνοια, ἤ θά μιλᾶμε γιά τύχη. Ἐάν ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει κάποια γωνίτσα στήν ὁποία νά βασιλεύει ἡ τύχη. Δέν μποροῦμε, λοιπόν, νά πιστεύουμε στή μοῖρα, στή μοιρολατρεία, στήν τύχη, στό κισμέτ. Ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, δέν τοῦ ξεφεύγει τίποτε καί προνοεῖ γιά ὅλα. Ἄν ἐρωτήσετε, γιατί ὑπάρχει τό κακό; Καί γιατί ἀφήνει ο Θεός νά ὑπάρχει τό κακό;
Τότε θά σᾶς ἔλεγα ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά ὑπάρχει τό κακό, ἁπλούστατα, διότι ὑπάρχει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, πού μέ τήν ἐλευθερία του ὁ ἄνθρωπος εἰσήγαγε τό κακό στήν δημιουργία. Ὁ Θεός θά τό καταστρέψει τό κακό μία ἡμέρα. «Δεῖ γάρ, λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος, τό φθαρτόν τοῦτο σῶμα ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο σῶμα ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν». (Α΄ Πρός Κορινθίους, κεφ. 15, 53) Ὅλα αὐτά τά νίκησε ὁ Χριστός. Παρά ταῦτα, ἡ παρουσία τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου στόν κόσμο, δημιουργεῖ στούς πιστούς ἀνθρώπους στοιχεῖα ἀρετῆς καί ἁγιότητας. Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος τό ἑξῆς: «Τόν ἀθλητήν - δημιουργεῖ - τό στάδιον.
Τόν κυβερνήτην ὁ χειμών, δηλ. τόν κυβερνήτη ἑνός πλοίου, ἡ θαλασσοταραχή τόν ἀναδεικνύει. Τόν στρατηγόν ἡ παράταξη. Τόν μεγαλόψυχον ἡ συμφορά, ποῦ θά φανεῖ ὁ μεγαλόψυχος;
Ὅταν τοῦ ἔρθει μιά συμφορά. Τόν δέ χριστιανόν ὁ πειρασμός δοκιμάζει».
Δέν θέλω ὅμως νά μείνω πιό πολύ στο σημεῖο αὐτό. Λίγο πολύ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τήν αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός φροντίζει καί προνοεῖ γιά τήν δημιουργία του.
Λίγο πιστός νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος τό καταλαβαίνει αὐτό. Τό βλέπει. Ὁ Θεός προνοεῖ. Ὁ Θεός φροντίζει.
~ Ἡ κυβέρνηση τοῦ Θεοῦ. ~
Ἀλλά, αὐτή ὁλόκληρη ἡ δημιουργία, πού ἔγινε, καί γιά τήν ὁποία φροντίζει ὁ Θεός, τί σκοπό ἔχει; Ποῦ πηγαίνει;
Ὅπως θά λέγαμε, ἔχω ἕνα αὐτοκίνητο.
Τό συντηρῶ, τό φροντίζω. Ποῦ πηγαίνει αὐτό; Πηγαίνει κάπου; Ἔχει κάποιον σκοπό; Δηλαδή, ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας; Ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας εἶναι πολύ σπουδαῖος. Γιά νά φθάσει, σ’ αὐτόν τόν σκοπό της ἡ δημιουργία, δέν εἶναι ἀρκετό, νά ὑπάρχει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά ὑπάρχει καί ἡ κυβέρνηση τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό καινούργιο στοιχεῖο, τό ὁποῖο πάρα πολλοί ἄνθρωποι, δέν τό γνωρίζουν.
Ὁ Θεός λοιπόν, προνοεῖ γιά τή δημιουργία του, καί κυβερνᾶ τήν δημιουργία του. Τήν κυβερνᾶ ὅμως γιά κάποιο σκοπό. Ποιός εἶναι ὁ σκοπός αὐτός; Ὅπως κυβερνᾶ τά ὄντα, κυβερνᾶ καί τό σύμπαν ὁλόκληρο, κυβερνᾶ καί τήν ἱστορία, ναί. Δέ γίνεται, τίποτα ἔξω ἀπό τήν γνώση τοῦ Θεοῦ, στήν Ἱστορία.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος, καί δημιουργεῖ τήν Ἱστορία, τά γεγονότα, ἀλλά στό τέλος τά κυβερνάει ὁ Θεός.
Ποιός εἶναι ὁ σκοπός, λοιπόν πού ὁ Θεός κυβερνᾶ καί τό σύμπαν καί τήν Ἱστορία;
Εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Αὐτό εἶναι τό μεγάλο θέμα, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ!
Ὁλόκληρη ἡ δημιουργία, ἡ ἄψυχος καί ἡ ἄλογος δημιουργία, δηλ. ἡ κτίση ὁλόκληρη, δέν θά ἐξαφανισθεῖ. Ὅταν θά ξανάρθει ὁ Χριστός ἡ δημιουργία ὁλόκληρη δέν θά γίνει μηδέν.
Οὔτε θά μπεῖ στήν ἀχρήστευση.
Ὁ Εὐάγγ. Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη λέγει: «Κοίταξα καί είδα, ὅτι ὁ παλιός οὐρανός ἔφυγε. Καί ἡ παλιά γῆ ἔφυγε. Καινούργιο οὐρανό εἶδα, καινούρια γῆ». (Ἀποκάλυψις Ἰωάννου, κεφ. 21, 1) Ὅταν λέει, ἔφυγε, δέν σημαίνει γίνηκε μηδέν. Γιατί ὁ Θεός ὅ,τι δημιουργεῖ ἐκ τοῦ μηδενός, τό δημιουργεῖ καλά λίαν, πολύ καλά. Αὐτό τό «καλά λίαν» εἶναι πολύ χτυπητό στήν δημιουργία, λέγεται καί ξαναλέγεται.
Δέν ἐπιστρέφει ὁ Θεός τά δημιουργήματά του στό μηδέν. Ἐάν ἐπαλαιώθησαν ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, ἁπλῶς τά ἀνακαινίζει.
Ὥστε, λοιπόν, ἡ γῆ μας θά ἀναναινισθεῖ.
Τό σύμπαν θά ἀνακαινισθεῖ. Τά πάντα θά ἀνακαινισθοῦν. Θά πεῖ ὁ Χριστός : «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα».(Αποκ. 21,5) Θά ἀνακαινίσει καί τό χρόνο, θά ἀνακαινίσει καί τό χῶρο. Καί ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος θά εἶναι ἡ αἰωνία βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἄν διαβάσετε τήν Ἀποκάλυψη, αὐτό θά τό δεῖτε. Δέν εἶναι παρά ἡ κατεύθυνση τῆς Ἱστορίας πρός τό τέρμα, πού εἶναι ἡ δευτέρα τοῦ Χριστοῦ παρουσία καί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἡ δημιουργία ὁλόκληρη καί ἡ Ἱστορία ὁλόκληρη, ὁδηγοῦνται στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Θά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Ὑποθέσατε ἕνα καράβι. Τό ὁποῖο ταξιδεύει. Μές στό καράβι, ὑπάρχουν ἐπιβάτες καί ναῦτες.
Ὅλοι ἀσχολοῦνται μέ τίς δουλειές τους. Ανεβαίνουν κατεβαίνουν στά καταστρώματα οἱ ναῦτες, οἱ ἐπιβάτες κλπ. Ἔχουν τήν ψυχαγωγία τους μέσα, τά πάντα ἔχουν μέσα στό καράβι αὐτό. Εἶναι ὅλοι πολύ εὐχαριστημένοι μέσα στό καράβι πού ταξιδεύει. Ἔχουν ὅλους τούς τρόπους νά ζήσουν καλά μέσα στό καράβι. Πολύ ὡραῖα! Ἔτσι μοιάζει ἡ δημιουργία. Ὅλα εἶναι πολύ καλά. Τό καράβι ὅμως ποῦ πηγαίνει; Τό καράβι μέ ὅλο τό φορτίο του αὐτό, τούς ἀνθρώπους, τά πάντα, κάπου πηγαίνει.
Ἀπό κάποιον κυβερνᾶται, ἔχει κυβερνήτη;
Δέν εἶναι, λοιπόν θέμα, τί ἔχει μέσα τό καράβι, ἀλλά ὅτι τό καράβι κατευθύνεται κάπου. Ἔτσι ἔχομε, τήν πρόνοια καί τήν κυβέρνηση. Τό σύμπαν ἔχει τά πάντα μέσα.
Ὅλα εἶναι εὐτυχισμένα, ἀλλά ὅλα μαζί κατευθύνονται κάπου, στό λιμάνι τῆς
Βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Αὐτό εἶναι πραγματικά μεγαλειῶδες! Εἶναι ή ἀπάντηση στό ἐρώτημα, ποιό εἶναι τό νόημα τῆς δημιουργίας. Γιατί ὁ Θεός ἔκανε τό σύμπαν; Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντηση. Διότι ὁ Θεός ἀγαποῦσε ὅλα αὐτά νά γυρίσουν στόν ἑαυτό του, καί νἆναι στή δική του μακαριότητα. Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος : «τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται» τά πάντα, ὅ,τι ὑπάρχει.
Ἔμψυχο καί ἄψυχο. Ἔλλογο ἤ ἄλογο, τά πάντα, δι’ αὐτοῦ, τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος, δι’ αὐτοῦ ἔκτισται. Δηλαδή, τά πάντα ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀπό τόν Θεόν Λόγο πού ἐνηνθρώπησε. Ἀλλά καί τά πάντα ἔχουν κτισθεῖ γιά λογαριασμό τοῦ Θεοῦ Λόγου. Θά ξαναδιαβάσω τό χωρίον : «Τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν - τό «εἰς αὐτόν» θά πεῖ γιά λογαριασμό του - ἔκτισται». Ὅλα λοιπόν ἔγιναν ἀπ’ τόν Θεό Λόγο, καί ὅλα ἔγιναν γιά τόν Θεό Λόγο. Καί ὅλα λοιπόν γυρίζουν ξανά πίσω στή δημιουργία. Εἶπα «γυρίζουν», ναί, ἔπρεπε νά γύριζαν διά τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἔπεσε ἔξω, ἁμάρτησε. Καί ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος θα΄ἔπρεπε νά ὁδηγοῦσε τήν δημιουργία στό Θεό, διότι ἡ δημιουργία
ἀκολουθεῖ τόν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος σκόνταψε, ἔπεσε, καί ἔρχεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, μπαίνει μέσα στά πράγματα, μπαίνει στή δημιουργία, γίνεται ὁ ἴδιος ἄνθρωπος καί ξαναγυρίζει τήν δημιουργία, πάλι πίσω στόν ἑαυτό του. Εἶναι μεγαλειῶδες! Αὐτό εἶναι καί τό νόημα τῆς δημιουργίας τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Ἔτσι, στό σημερινό μας θέμα εἴδαμε πώς ὁ Θεός, ὄχι μόνο δημιούργησε τά πάντα, ἀλλά προνοεῖ καί φροντίζει γιά ὅλα.
Καί ὄχι μόνο, προνοεῖ καί φροντίζει γιά ὅλα, ἀλλά καί κυβερνᾶ τά πάντα. Καί ἡ κατεύθυνση πού κυβερνᾶ καί κατευθύνει τά πάντα, εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!
Ἄν ὅλα αὐτά, τά πολύ μεγαλειώδη, τά ἔχουμε ἀνά πᾶσα στιγμή μέσα μας, τότε δέν αἰσθανόμεθα ὅτι εἴμαστε χαμένοι, μέσα σ’ αὐτό τό ἀπέραντο σύμπαν.
Λίγο πολύ ἔχουμε μιά εἰκόνα αὐτῶν τῶν πραγμάτων. Ὑπάρχουν ὅμως ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι δέν πιστεύουν στόν Θεό, καί συνεπῶς δέν πιστεύουν καί στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀποκαλοῦν τόν Θεό «μιά ἀνωτέρα δύναμη», συνεπῶς μία ἄψυχη, μιά ἄλογη, δέν ξέρομε πῶς τή φαντάζονται, πάντως μιά δύναμη, ἡ ὁποία δέν ἐπεμβαίνει στήν ἱστορία, δέν ἐπεμβαίνει μέσα στά ἀνθρώπινα, δέν ἐπεμβαίνει μέσα στή δημιουργία.
Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται φοβερά ἄσχημα. Ξέρετε γιατί; Αἰσθάνονται χαμένοι, αἰσθάνονται ὅτι εἶναι πολλοστημόριο τῆς δημιουργίας, μέσα στό σύμπαν. Χαμένοι. Καί κάθονται καί λέγουν, ποιός εἶμαι ἐγώ; Καί ὁ μέν πιστός ἄνθρωπος, βλέπει τήν μικρότητά του, ἀλλά καί τήν μεγαλειότητά του.
Λέει· εἶμαι πολύ μικρός μέσα στό σύμπαν.
Ἀλλά καί πολύ μεγάλος, γιατί εἶμαι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί ἔφθασε ὁ Θεός νά γίνει ἄνθρωπος γιά μένα. Εἶμαι, λοιπόν, κάτι πολύ μεγάλο. Ἀλλά προπαντός δέν αἰσθάνεται ποτέ μόνος. Αἰσθάνεται τήν ἀναπνοή, τή ζεστασιά καί τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ὅπου κι ἄν βρεθεῖ, πῶς λέει ἐκεῖ ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος ψαλμός, «ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός σου, ἀπό τοῦ προσώπου σου;» Ποῦ νά πάω; Νά πάω στόν οὐρανό; Εἶσαι ἐκεῖ!
Νά κατέβω στά ἔγκατα τῆς θαλάσσης; Εἶσαι ἐκεῖ.
Νά πάω στόν Ἅδη; Εἶσαι παρών!
Ποῦ νά πάω; Ὅπου καί νά πάω, εἶσαι παρών. Αὐτή ἡ αἴσθηση τῆς ἀπανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ, τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, τῆς κυβερνήσεως τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, κάνει τόν ἄνθρωπο νά μήν αἰσθάνεται καθόλου μοναξιά.
Νά βρίσκει νόημα στήν ζωή του, ν’ ἀναπτύσσει ὅλες τίς δυνάμεις του, ὅσες τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, καί νά ζεῖ μέσα στήν ἀγάπη καί τό μεγαλεῖο καί τή μακαριότητα τοῦ Θεοῦ.
Τό μάθημα περί θείας Προνοίας και θείας κυβερνήσεως εἶναι μεγάλο. Ὅσοι τό μάθουν, ὅσοι τό ζήσουν, τότε αὐτοί εἶναι πραγματικά εὐτυχισμένοι. Ποτέ τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς τους δέν τήν χτυπάει ἡ ἀπαισιοδοξία, ἡ ἀπογήτευση, ἤ τό αἴσθημα τῆς αὐτοκτονίας. Ποτέ!
Τί λέγει ὁ ψαλμωδός ; «Κύριος ποιμαίνει με καί οὐδέν με ὑστερήσει. εἰς τόπον χλόης ἐκεῖ μέ κατεσκήνωσεν».
Ὁ Κύριος εἶναι ὁ τσοπάνης μου καί ἐγώ εἶμαι τό πρόβατό του. Ὁ Κύριος μέ ποιμαίνει καί σέ τίποτα δέν θά μέ ὑστερήσει. Τί ἔχω νά φοβηθῶ; Τί ἔχω νά πάθω; Τίποτα! Γιατί; Γιατί ὁ Θεός εἶναι ὁ πατέρας μου, καί ὁ πατέρας ὁλοκλήρου τῆς δημιουργίας.
23-1-1983
12η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
