†.Εἴδαμε τό θέμα τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Τώρα πρέπει νά δοῦμε καί τή δημιουργία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Λέγει τό ἱερό κείμενο:
«Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν». (Γένεσις κεφ.2, 7)
Καί ἔπλασε, λέει, ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ ἔλαβε χῶμα ἀπό τή γῆ. Καί φύσηξε στό πρόσωπο αὐτοῦ, στούς μυκτῆρας, στά ρουθούνια, καί ἐφύσηξεν πνοή ζωῆς. Καί ἔγινε ὁ ἄνθρωπος ζωντανή ψυχή.
Βλέπουμε ὅτι στήν περίπτωση τῆς κατασκευῆς τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὁ Θεός παίρνει τά ὑλικά στοιχεῖα ἀπό τήν δημιουργία του. Δηλαδή
ἀπ’ αὐτά πού ὑπάρχουν. Δηλαδή ἐκ τῶν ὄντων.
Ἡ δημιουργία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.
Ἀντιθέτως γιά τήν ψυχή δέν παίρνει κανένα ὑλικό στοιχεῖο ἀλλά σημειώνει μία πράξη. Ἐμφυσᾶ. Ἐνεφύσησεν, λέγει. Αὐτό σημαίνει ὅτι γιά τήν ψυχή κάνει ἰδιαίτερη δημιουργική πράξη. Ἐξάλλου ἐκεῖνο τό «ἔπλασεν ὁ Θεός», ἀναφέρεται στόν ἄνθρωπο. «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον». Δέν λέγει, ἔπλασε ὁ Θεός τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἔπλασε τόν ἄνθρωπο. Καί συνεπῶς τόσο τό σῶμα ὅσο καί ἡ ψυχή εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι ὅτι ἡ ψυχή εἶναι κτίσμα. Ὄχι ὅμως ἀπό ὑπάρχουσα ὕλη! Ἔχει πάρα πολλή σημασία. Πολλοί νομίζουν, ὅτι ἡ ψυχή εἶναι κάτι πού, βεβαίως εἶναι πνευματικό, εἶναι ἄυλο, ἀλλά ὅτι δέν εἶναι κτίσμα. Ὅπως καί οἱ ἄγγελοι εἶναι πνεύματα ἀλλά εἶναι κτίσματα. Λέγει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή «ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα». (Ψαλμός 103, 4)
Αὐτός πού κάνει τούς ἀγγέλους του πνεύματα. Εἴδατε τί ρῆμα βάζει; Ὁ ποιῶν. Αὐτός πού κάμνει. Τό ρῆμα «ποιῶ» θά πεῖ κατασκευάζω. Θά πεῖ ὄχι γεννῶ. Καί δέν εἶναι ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ οἱ ἄγγελοι καί συνεπῶς οὔτε καί ἡ ψυχή εἶναι ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἡ ψυχή εἶναι κτίσμα. Εἶναι πλάσμα καί ἡ ψυχή. Ξαναϋπογραμμίζω, ὄχι ὅμως ἀπό ὑπάρχουσα ὕλη. Δηλαδή δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν ὑλικό κόσμο. Ἀπό τόν ὁποῖο ὑλικό κόσμο ἔγινε τό ἀνθρώπινο σῶμα. Τοῦτο διότι θεωρεῖται ἀπό τούς ὑλιστές, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή εἶναι ἀποτέλεσμα μίας μορφῆς τῆς ὕλης. Ὅπως ἀκριβῶς εἶναι καί ἡ ἐνέργεια. Τί εἶναι ἡ ἐνέργεια; Εἶναι μία μορφή τῆς ὕλης. Λέγουν λοιπόν ὅτι ἡ ψυχή καί ἡ συνείδηση εἶναι μία μορφή ὕλης, δηλαδή εἶναι ἐνέργεια καί τίποτα ἄλλο. Ἐδῶ μᾶς λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι οὔτε μορφή ὕλης, οὔτε ἐνέργεια ἡ ἀνθρώπινη ψυχή.
Ἡ θέση τοῦ πνευματισμοῦ γιά τήν ψυχή.
Ὁ πνευματισμός καί τά μέντιουμ στά ὁποῖα πηγαίνουν οἱ ἄνθρωποι νά ρωτήσουν τά λεγόμενα πνεύματα (τούς δαίμονες) περί τοῦ πρακτέου, περί τοῦ μέλλοντος κ.ο.κ. εἶναι δαιμονισμός. Τούς δαίμονες ἐρωτοῦν ἐκεῖνοι πού πηγαίνουν στά μέντιουμ. Προσέξτε με: κατά κανόνα. Μηδεμιᾶς ἐξαιρέσεως. Κατά κανόνα. Οὐδέποτε ὁ Θεός θά κατέβαινε στό ἐπίπεδο αὐτό, νά πηγαίνουμε στά μαντεῖα καί νά ἐρωτοῦμε τό Θεό. Ποιό Θεό; Ὁ Θεός ἐκεῖ κατεβαίνει; Στό μαντεῖο, στό ἐπίπεδο τοῦ μαντείου κατεβαίνει; Ὁ Θεός νά φυλάξει. Οἱ δαίμονες ὑπηρετοῦν τά μαντεῖα. Καί ὅταν πηγαίνουμε ἐκεῖ νά ρωτήσουμε τά μέντιουμ περί διαφόρων θεμάτων καί πραγμάτων, τούς δαίμονες, ρωτοῦμε. Ὁ πνευματισμός εἶναι μία θρησκεία. Καί τό δυστύχημα εἶναι ὅτι ἐκμεταλλεύονται καί στοιχεῖα τῆς πίστεώς μας, τήν ὁποία βεβαίως πίστη δέ δέχονται. Τό Χριστιανισμό, στήν πραγματικότητα ἀπορρίπτουν. Καί ἑρμηνεύουν τά πράγματα, ὅπως αὐτοί κρίνουν. Ἐπί παραδείγματι, μιλᾶνε γιά τόν ἅγιο Νεκτάριο, ὅτι τόν ἐπικαλέστηκαν, εἶχα διαβάσει ἕνα ἔντυπό τους καί στήν αἴθουσα πού τόν ἐπικαλέστηκαν, παρουσιάστηκαν, λένε, σπινθῆρες. Ὅπως ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνο τό πείραμα τῆς Φυσικῆς, τό πείραμα τοῦ Χέρζ, ὁ ὁποῖος παρήγαγε ὑψίσυχνα ρεύματα μέ μία μηχανή καί στά ἀντικείμενα μέσα τοῦ δωματίου, παρουσιάστηκαν σπινθῆρες. Γιατί ἔγινε μεταφορά τῆς ἐνέργειας. Ἐξάλλου πάνω σ’ αὐτό τό φαινόμενο, σ’ αὐτό τό πείραμα δηλαδή στηρίζονται οἱ τηλεπικοινωνίες. Τό ραδιόφωνο, ὁ ἀσύρματος κτλ. γενικά οἱ ἀσύρματες ἐπικοινωνίες. Ἔτσι περίπου τοποθετοῦν καί τήν παρουσία τοῦ ἁγίου Νεκταρίου μέσα στήν σύναξή τους. Καί τό θεώρησαν μεγάλη εὐλογία, λέγουν, τό ὅτι μέ τήν μορφή σπινθήρων ἐμφανίστηκε ὁ ἅγιος Νεκτάριος μέσα στήν συνεδρίασή τους τήν πνευματιστική. Αὐτά εἶναι καθαρά-καθαρά δαιμονικά καμώματα.
Ἡ ψυχή εἶναι κτίσμα, δέν εἶναι ὕλη.
Ἡ ψυχή δέν εἶναι ἐνέργεια γιά νά παρουσιάζει σπινθηρισμούς, ὅπως θά παρουσίαζε ἡ ἠλεκτρική ἐνέργεια ἐπάνω στά μεταλλικά ἀντικείμενα, ὅταν ἔχουμε ἕνα θυελλώδη καιρό καί εἶναι ἡ ἀτμόσφαιρα ἠλεκτρικῶς φορτισμένη, κεκορεσμένων σέ φορτισμό ἠλεκτρισμοῦ, βλέπετε νά ἠλεκτρίζουν τά ἀντικείμενα κτλ.. Τέτοια πράγματα δέν ὑπάρχουν ἐδῶ. Γι’ αὐτό ἐπιμένω σ’ αὐτό τό σημεῖο, νά μήν παρασυρθεῖτε ποτέ, διότι ἡ ψυχή, λέω γιά πέμπτη φορά, δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ὕλη. Μόνο τό σῶμα ἔχει σχέση μέ τήν ὕλη. Τό πνεῦμα, ἡ ψυχή, δέν ἔχει καμία σχέση. Ἐξάλλου αὐτό τό ρῆμα «ἐνεφύσησε» θέλει νά δείξει, ὅπως λέγει ὁ Θεοδώρητος, «τῆς ψυχῆς τήν φύσιν», θέλει νά δείξει τήν φύση τῆς ψυχῆς.
Ὅτι εἶναι κάτι ἄλλο. Ἂν ρωτήσετε, ποιά εἶναι ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς; Θά ἀπαντούσαμε. Ἔχουμε ἀναλύσει ποιά εἶναι ἡ οὐσία τοῦ σώματος; Εἶναι γνωστό ὅτι τήν ὕλη τήν ἀγνοοῦμε. Δέν γνωρίζουμε τί πρᾶγμα εἶναι ἡ ὕλη. Δηλαδή ὁ ἄνθρωπος τήν ἀγνοεῖ, ὄχι τήν ἀγνοοῦμε ἐμεῖς οἱ παρόντες. Οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἐπιστήμονες ἀγνοοῦν τί πράγμα εἶναι ἡ ὕλη. Κι ὅταν λέμε ἄτομο ὕλης κι ὅταν ἀκόμη μιλᾶμε γιά τά ὑποατομικά στοιχεῖα, δηλαδή αὐτά πού συνιστοῦν τό ἄτομο τῆς ὕλης, τό πρωτόνιο ἢ τό ἠλεκτρόνιο, παίρνω αὐτά τά θεμελιώδη, ἑνός ἀτομικοῦ στοιχείου. Ὅταν λέμε πρωτόνιο, δέν ξέρουμε τί πράγμα εἶναι. Ὅταν λέμε ἠλεκτρόνιο δέν ξέρουμε τί πρᾶγμα εἶναι. Δηλαδή ἡ φύση, τόσο τῆς ὕλης ὅσο καί τῆς ἐνέργειας, μᾶς εἶναι ἄγνωστα πράγματα. Ἡ φύση, ἡ οὐσία τῆς ὕλης, ὄχι ἡ συμπεριφορά.
Ἡ συμπεριφορά εἶναι εὔκολο πρᾶγμα, τό βλέπουμε. Μάλιστα τά φαινόμενα, πού ἔχουμε στή φύση μας, τά φαινόμενα ὀφείλονται στή συμπεριφορά τῆς ὕλης. Ἀλλά ἡ οὐσία, ἡ ὑφή τῆς ὕλης μας εἶναι ἄγνωστα. Δέν ξέρουμε τί πρᾶγμα εἶναι. Καί ἴσως, τό καί πιθανότατο, ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε θά γνωρίσει τήν ὑφή, τήν οὐσία τῆς ὕλης. Ποτέ.
Ἐάν λοιπόν ἐκεῖνο τό ὁποῖο μποροῦμε νά τό χρησιμοποιήσουμε σάν ἀντικείμενο ἔρευνας τῆς ὕλης τό ἀγνοοῦμε, πόσο περισσότερο θά μπορούσαμε νά ξέρουμε ποιά εἶναι ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς, τοῦ πνεύματος. Τί εἶναι πνεῦμα; Δέν ξέρουμε. Τί εἶναι ὕλη; Δέν ξέρουμε. Ἂν κάποιος σᾶς πεῖ ὅτι ξέρουμε τί εἶναι ὕλη, εἶναι ἀφελής. Καί πολύ παραπάνω ἂν ἰσχυριζόταν ὅτι μποροῦμε νά ξέρουμε καί τί εἶναι πνεῦμα.
Οἱ ὅροι ψυχή καί πνεῦμα.
Στήν Ἁγία Γραφή πολλές φορές, ἔχουμε τούς ὅρους «ψυχή» καί «πνεῦμα» ἐναλλασσόμενους. Εἶναι ἀδιάφορο. Δηλαδή ἄλλοτε μέν χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη, ὁ ὅρος «ψυχή», ἄλλοτε ὁ ὅρος «πνεῦμα». Ἡ λέξη πνεῦμα, εἶναι πολυσήμαντη. Σημειώσατε ὅτι πνεῦμα σημαίνει καί ἄνεμος. «Τό πνεῦμα, λέγει ὁ Κύριος, ὅπου θέλει πνεῖ, καί τήν φωνήν αὐτοῦ ἀκούεις καί οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται». (Κατά Ἰωάννην κεφ.3,8)
Δηλαδή τό πνεῦμα, ὁ ἄνεμος, ὅπου θέλει φυσάει. Τήν φωνή του κατανοοῦμε διά τῆς μετακίνησης τῶν δέντρων. Ὁ Σωκράτης στά ἀπομνημονεύματα τοῦ Ξενοφῶντος λέει, παίρνουμε ἀντίληψη τοῦ ἀνέμου ἀπό τήν κίνηση τῶν ἀντικειμένων, τῶν δέντρων κτλ.. Ὁ ἄνεμος φυσάει, ὅπου θέλει. Τήν φορά του, τήν κατεύθυνσή του, τήν καταλαβαίνεις, λέει ὁ Κύριος. Ἀλλά ἀπό ποῦ ξεκίνησε νά φυσᾶ καί ποῦ θά τελειώσει νά φυσάει, δέν τό γνωρίζεις. Ἐδῶ ποιά ἔννοια λοιπόν, ἔχει τό πνεῦμα; Ἔχει τήν ἔννοια τοῦ ἀνέμου. Ἔχουμε μετά τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔχουμε καί τό ἀνθρώπινο πνεῦμα. Ἀλλά καί πλῆθος ἄλλες ἔννοιες πού δέν εἶναι τῆς ὥρας νά τίς ποῦμε. Ὁμοίως καί ἡ λέξη ψυχή. Εἶναι πολυσήμαντη. Πολλές φορές σημαίνει ἠθική ὑπόσταση. Ἄλλοτε σημαίνει αὐτό πού σας εἶπα, πνεῦμα. Ἄλλοτε σημαίνει ζωή. Ὅταν λέμε ἐπί παραδείγματι τό λουλούδι ἔχει ψυχή, σημαίνει ἔχει ζωή. Τό καημένο τό μερμηγκάκι, γιατί τό σκοτώνεις, ἔχει ψυχή. Δηλαδή ἔχει ζωή. Ὥστε εἶναι μία πολυσήμαντη λέξη καί τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή.
Ἐδῶ ὅταν μιλᾶμε γιά τό ἀνθρώπινο πνεῦμα καί γιά τήν ἀνθρώπινη ψυχή, ἂν θά τά λέγαμε, ἄλλοτε ἔτσι, ἄλλοτε ἔτσι, δέν ἔχει σημασία. Νά σᾶς πάρω σάν παράδειγμα δυό χωρία ἀπό τήν Ἁγία Γραφή. Λέγει ὁ Κύριος «μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι». (Κατά Ματθαῖον κεφ. 10, 28)
Μή φοβηθεῖτε ἀπό ἐκείνους πού σᾶς σκοτώνουν τό σῶμα. Σᾶς γδέρνουν, σᾶς…κτλ., ἀλλά μή δυνάμενοι νά σκοτώσουν τήν ψυχή. Βλέπετε; Ψυχή λοιπόν τί εἶναι ἐδῶ; Εἶναι τό ἄλλο στοιχεῖο τῆς ὑπάρξεώς μας. Αὐτό πού λέμε πνεῦμα. Ἕνα ἄλλο. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέγει: «τό μέν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δέ σάρξ ἀσθενής». (Κατά Μάρκον κεφ. 14, 38)
Τί ἐννοεῖ πνεῦμα ἐδῶ; Ἐννοεῖ πάλι τήν ψυχή. Βλέπετε λοιπόν, ἀδιαφόρως χρησιμοποιοῦνται οἱ δυό αὐτές λέξεις, οἱ δυό ὅροι.
Ἡ ἔκφραση στό ἱερό κείμενο, λέγει «ψυχή ζῶσα». Ἴσως νά μοιάζει ὅτι εἶναι πλεοναστική. Διότι ἡ ψυχή, ἐάν μάλιστα ἔχει τήν ἔννοια τῆς ζωῆς, πού λέγαμε καί προηγουμένως, τότε ἡ ψυχή εἶναι ζωή. Σάν νά ἔλεγα, λοιπόν, ζωή πού ζεῖ. Μά ἡ ζωή ζεῖ. Καί δέν θά μποροῦσε νά ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ ψυχή δέν θά μποροῦσε νά ζεῖ. Εἶναι λοιπόν ἕνας πλεονασμός, θά λέγαμε, ἐκ πρώτης ὄψεως. Ψυχή ζῶσα. Δέν εἶναι ὅμως. Διότι στά ζῶα καί στά φυτά ἀκόμα ἔχουμε αὐτή τήν ψυχή μέ τήν ἔννοια τῆς ζωῆς. Ἀλλά γιά τόν ἄνθρωπο σημαίνει ὅτι τό πνεῦμα ταυτοχρόνως εἶναι καί ζωή. Δηλαδή δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ζωή μου, ἀλλά εἶναι τό πνεῦμα τό ὁποῖο δίνει ζωή σέ μένα. Γιατί μποροῦσα νά ἔχω δυό πράγματα. Νά ἔχω τό πνεῦμα καί τή ζωή. Ἐκείνη πού ἔχουν τά ζῶα. Διότι καί ἐγὼ κινοῦμαι ὅπως κινοῦνται τά ζῶα. Τρέφομαι, ὅπως τρέφονται. Κοιμοῦμαι, ὅπως κοιμοῦνται. Ἀποθνήσκουν, ὅπως ἀποθνήσκω κ.ο.κ.. Δηλαδή ὑπάρχουν κοινά στοιχεῖα. Ἡ ζωή γιά νά ὑπάρξει, γιά νά συντηρηθεῖ, θέλει προϋποθέσεις, θέλει ὁρισμένη θερμοκρασία. Ἅμα τήν ὑπερβῶ πρός τά πάνω ἢ πρός τά κάτω δέν μπορῶ νά ζήσω. Ἂν ἡ θερμοκρασία ἀνέβει 60, 70, 80, 90ο δέν μπορῶ νά ζήσω. Θά πεθάνω. Ὅταν ἡ θερμοκρασία κατέβει 20, 30, 40, 50, 60, 70, 80ο κάτω τοῦ μηδενός, δέν μπορῶ νά ζήσω. Θά πεθάνω. Τό ἴδιο πρᾶγμα θά συμβεῖ καί μ’ ἕνα ζῶο. Ἀλλά αὐτό πού ἔχω ἀνάγκη γιά νά ζήσω δέν εἶναι κάτι ξεχωριστό ἀπό τό πνεῦμα μου. Εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα. Ὅταν, λοιπόν, λέγει «εἰς ψυχήν ζῶσαν» θά πεῖ, ψυχή, δηλαδή πνεῦμα, τό ὁποῖο πνεῦμα ταυτοχρόνως δίδει καί τή ζωή στά μέλη μου, στό σῶμα μου. Καί τό ὁποῖο πνεῦμα δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ψυχή τῶν ζώων. Δηλαδή μέ τήν ζωή τῶν ζώων. Δέν ἔχει σχέση. Ἐκεῖ εἶναι μόνο ζωή. Ἐδῶ εἶναι τό πνεῦμα πού περιέχει καί τή ζωή. Δέν εἶναι δυό πράγματα, λοιπόν, εἶναι ἕνα πρᾶγμα.
Πῶς γίνεται ἡ ψυχή;
Καί τόν μέν Ἀδάμ ὁ Θεός τόν ἔκανε ἔτσι. Πῶς; Ἐπῆρε, λέγει, μέ τά χέρια του ὁ Θεός χῶμα, ἔκανε τήν ἀνθρώπινη κατασκευή, δηλαδή ἐπῆρε ὑλικά, ἔκανε τήν ἀνθρώπινη κατασκευή, ἐφύσηξε. Δηλαδή δέν πῆρε ὑλικά καί ἔδωσε τό ἀνθρώπινο πνεῦμα. Καί ἔγινε ὁ Ἀδάμ. Ὁ πρωτόπλαστος. Ἐγὼ πῶς ἔγινα; Ἐφύσηξε στήν δική μου κατασκευή ὁ Θεός γιά νά γίνει ἡ ψυχή μου; ἐγὼ ἤμουν μέσα στήν μητέρα μου καί στόν πατέρα μου. Ἦλθε ὁ Θεός καί ἐκεῖ μέ δημιούργησε φυσώντας πάλι; Μέ ἄλλα λόγια, πῶς δημιουργεῖται μετά μία ψυχή; Κοιτάξτε πόσες ψυχές ἔχουμε. Ἑκατομμύρια ψυχές ἔχουμε. Ἂν θέλετε, δισεκατομμύρια ψυχές ἔχουν περάσει πάνω ἀπό τόν πλανήτη μας. Ὅλες αὐτές οἱ ψυχές πῶς ἔγιναν; Καί τό μέν ἀνθρώπινο σῶμα, τό καταλαβαίνουμε πῶς γίνεται. Ξέρουμε, πῶς γίνεται. Ὅπως καί στά ζῶα. Ὅπως καί στά φυτά. Ἔχουμε τόν σπόρο. Κι ἔχοντας τόν σπόρο ἔχουμε τό καινούριο φυτό. Ἢ τό καινούριο ζῶο. Ἔχω τό αὐγό κι ἔχω τήν καινούρια κότα. Ἔτσι, λοιπόν, ὑπάρχει ὁ σπόρος, τό σπέρμα. Σέ ὅλα τά ζωντανά πράγματα. Καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ἔχουμε τόν πολλαπλασιασμό. Ἡ ψυχή; Πῶς πολλαπλασιάζεται ἡ ψυχή; Πολλαπλασιάζεται; Πῶς γίνεται ἡ ψυχή; Πάνω στό ἐρώτημα αὐτό, ἔχουν διατυπωθεῖ διάφορες θεωρίες, διότι στό βάθος ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο τό θέμα καί εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία.
Ἡ θεωρία τῆς ἀπόρροιας.
Ὑπάρχει ἡ θεωρία τῆς ἀπόρροιας. Αὐτό πού ἀπορρέει, φεύγει ἀπό κάπου. Δηλαδή γιά νά καταλάβετε, παίρνω μία κηρήθρα, ἡ ὁποία εἶναι γεμάτη ἀπό μέλι, τό παράδειγμα δέν εἶναι δικό μου, τό παράδειγμα εἶναι πανάρχαιο. Παίρνω τήν κηρήθρα, καί τήν βλέπετε νά ἔχει μία αὐτοτέλεια. Τήν ζουλῶ τήν κηρήθρα καί ἀρχίζει νά ρέει τό μέλι. Τό μέλι, λέμε, ρέει ἢ ἀπορρέει. Ἐκεῖνο πού ἔχω μέσα στό πιάτο μου, εἶναι ἡ ἀπόρροια ἐκείνου τοῦ πράγματος πού ζούληξα. Τῆς κηρήθρας. Σημαίνει λοιπόν, ἀπό ἕνα πρᾶγμα, μ’ ἕνα ζούληγμα ἔχω κάτι ἄλλο. Μήπως, λοιπόν, ὅταν ὁ Θεός ἐνεφύσησε, φύσηξε στό πρόσωπο τό ἀνθρώπου, ὁ Θεός ἔβγαλε κάτι ἀπό μέσα του καί τό ἔδωσε στόν ἄνθρωπο; Ἐάν ὑποτεθεῖ ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἀπόρροια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό μέλι ἀπόρροια τῆς κηρήθρας, τότε θά πρέπει ἡ ψυχή μου νά εἶναι ἕνα κομματάκι τῆς θεότητας. Διότι καί ὁ Θεός λέγεται πνεῦμα καί ἐγὼ λέγομαι πνεῦμα. Μήπως λοιπόν εἶναι αὐτό; Ἀλλά τότε θά ἔπρεπε, ὁ Θεός νά κατακερματίζεται. Δηλαδή νά παίρνουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅσο περισσότεροι γινόμεθα, νά παίρνουμε κομματάκια - κομματάκια ἀπό τήν θεότητα. Ἀλλά τό πνεῦμα δέν κατακερματίζεται. Δέν κομματιάζεται. Δέν εἶναι δυνατόν αὐτό τό πρᾶγμα. Κι ὕστερα κάτι ἄλλο. Ἂν ἐγὼ ἁμαρτάνω, τότε θά ἁμάρτανε τί; Ἕνα κομματάκι τῆς θεότητας. Μά ἡ θεότητα δέν ἁμαρτάνει ποτέ. Εἶναι ἄτρεπτος. Χωρίς τροπή. Δηλαδή χωρίς ἀλλαγή. Δέν μεταβάλλεται ἡ θεία οὐσία. Ἂν λοιπόν δεχθῶ ὅτι τό φύσημα ἦταν κάτι πού ἔφυγε ἀπό τόν Θεό, οὐσία δηλαδή καί ἦλθε σέ μένα τόν ἄνθρωπο, τότε θά πεῖ ὅτι ἔχω ψυχές, δημιουργία ψυχῶν ἐξ ἀπορροίας, δηλαδή ἀπό τήν ἀπόρροια. Αὐτό διδάσκει ὁ Πανθεϊσμός. Διότι, ἂν ἐγὼ ἔχω ἕνα κομματάκι τῆς θεότητας εἶμαι ὁ Θεός! Ἂν ἐσύ ἔχεις ἕνα κομματάκι τῆς θεότητας εἶσαι θεός. Τότε ἐμεῖς ἀποτελοῦμε τήν φύση, καί τότε λοιπόν ὅλη ἡ φύση εἶναι Θεός.
Ποιός δίνει λοιπόν τίς ψυχές; Τίς δίνει ὁ Θεός. Ποιός Θεός; Ἡ φύση. Θεός ~ φύση. Φύση ~ Θεός.
Δηλαδή Πανθεϊσμός. Τόν Πανθεϊσμό διδάσκει καί ὁ Βουδισμός. Ὁ Βουδισμός δυστυχῶς εἰσήχθη καί στήν Ἑλλάδα καί δέν ἔχει λίγα θύματα. Οἱ θρησκεῖες διακινοῦνται, οἱ εἰδωλολατρικές θρησκεῖες. Μέ ὅλα τά παρακλάδια του, γιατί ἔχει πολλές, θά λέγαμε, ἐκδόσεις. Κάθε Γκουρού, κάθε δάσκαλος ἔχει κι ἕναν τρόπο νά διδάξει τόν Βουδισμό καί ἕνα περιεχόμενο. Δέν εἶναι ἕνα κλειστό θέμα δηλαδή ὁ Βουδισμός, ἀλλά ἕνα ἀνοικτό θέμα. Βασικά καί θεμελιακά ὁ Βουδισμός εἶναι Πανθεϊσμός. Συνεπῶς, ἡ θεωρία ὅτι οἱ ψυχές ἀπέρρευσαν ἀπό τήν θεία οὐσία, δῆθεν ἀπό τό φύσημα πού ἔκανε ὁ Θεός, εἶναι ἀπορριπτέα. Καί καταδικαστέα.
Θέλετε νά ἐπιμείνω λίγο στό ἐνεφύσησε. Πολύ ἀκριβῶς τό εἶπε, πολύ ὡραῖα τό εἶπε ὁ ἱερός συγγραφέας. Ὅταν ἐγὼ φυσῶ μέ τό στόμα μου, δέν δίδω τίποτε ἀπό τήν οὐσία μου. ἀπολύτως τίποτα. Προσλαμβάνω ἀέρα καί ἀποδίδω ἀέρα. Ἀλλά ὁ προσλαμβανόμενος καί ἀποδιδόμενος ἀέρας, δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν δική μου τήν οὐσία. Ἄρα βλέπουμε ἐδῶ ὅτι πολύ σωστά βάζει τό ρῆμα «ἐνεφύσησε» γιά νά δείξει δυό πράγματα. Ταυτοχρόνως. Πρῶτο ὅτι δέν εἶναι ἡ ψυχή ἀπό τήν θεία οὐσία καί δεύτερο ὅτι δέν εἶναι ἀπό τήν ὑπάρχουσα ὕλη, ἀλλά ὑπάρχει ἕνας ξεχωριστός δημιουργικός τρόπος γιά τήν ψυχή.
Ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου.
Ὑπάρχει καί μία δεύτερη θεωρία. Προσέξτε ἐδῶ. Ὅταν ἔχω τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ἑνός ἀνθρώπου στά σπλάχνα τῆς μάνας του, ὅταν συλλαμβάνεται ἕνας ἄνθρωπος, ἐκεῖ κατά τή σύλληψή του, τί ὑπάρχει; Ὑπάρχει τό σῶμα του; Ἀναμφισβήτητα! Διότι δέν θά ἦταν κατανοητή ἡ σύλληψη. Ἐκεῖ ἡ ψυχή ὑπάρχει;
Ἐδῶ τώρα νά δοῦμε πόσο πρακτικά εἶναι αὐτά καί πόσο ὑπάρχουν στήν καθημερινότητα, ἀρκεῖ νά σᾶς πῶ ἕνα σημεῖο. Τό θέμα τῆς ἔκτρωσης. Δηλαδή τό νά πετάξουμε τό ἔμβρυο. Νά διακόψουμε τήν κύηση. Εἴτε τό θέλουμε, ἔτσι, δέν θέλουμε ἄλλο παιδί, ἢ γιατί ἀκόμη ὑπάρχει κάποιος λόγος. Ἂς ποῦμε, κυκλοφορεῖ τώρα, μεταδίδεται ἡ ἐρυθρά, ἡ ἱλαρά, δέν ξέρω τί, καί ὅπως ξέρετε μία νεαρή γυναίκα, ὅταν ἐγκυμονεῖ καί δέν πέρασε τίς ἀρρώστιες αὐτές, κινδυνεύει τό ἔμβρυο νά πάθει ζημιά. Νά κάνουμε λοιπόν ἔκτρωση. Νά ἀποβάλλουμε τό ἔμβρυο. Μά, δέν εἶναι ἄνθρωπος πού θά τόν σκοτώσουμε; Ὄχι, λένε μερικοί. Διότι μέχρι τριῶν μηνῶν, ὄχι μόνο δέν κινδυνεύει ἡ γυναίκα, λέγουν, κινδυνεύει καί παρακινδυνεύει, ἀλλά καί τό ἔμβρυο δέν εἶναι ἄνθρωπος. Τότε τί εἶναι; Εἶναι ἁπλῶς μόνο μία σωματική ὕπαρξη, ἀλλά δέν ἔχει ψυχή. Ἐάν ὑποτεθεῖ ὅτι προηγεῖται τό σῶμα καί ἀκολουθεῖ ἡ ψυχή τότε ἔχουμε τή θεωρία τοῦ Δαρβινισμοῦ. Ὅτι γεννιέται πρῶτα ἕνα ζῶο, ὁ ἄνθρωπος, καί ὕστερα προσλαμβάνει καί τή ψυχή καί γίνεται ἄνθρωπος. Ποιά ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ πιθήκου καί τοῦ ἀνθρώπου; Ὅτι ὁ πίθηκος δέν ἔχει λογική ψυχῆ. Ὥστε λοιπόν, μήπως μέσα στά σπλάχνα τῆς μάνας τοῦ ἀνθρώπου, σᾶς τό λέγω ὁ Χέγκελ τό ὑποστήριξε αὐτό καί ἄλλοι ἐπιστήμονες, πλαστογράφοι τῆς ἐπιστήμης ὅμως, μήπως περνάει ἀπό κάποια στάδια ζωώδους μορφῆς καί ζωῆς; Καί κατόπιν γίνεται ἄνθρωπος; Ἂν δεχθεῖ ὅτι τό ἔμβρυο δέν ἔχει ψυχή ἕως τούς τρεῖς μῆνες, ἢ καί παρακάτω τότε δέχομαι τήν θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος περνάει ἀπό τή ζωώδη κατάσταση. Ἀλλά αὐτό ἀπό Εὐαγγελικῆς πλευρᾶς εἶναι ἀπορριπτέο. Λέει σαφῶς τό ἱερό κείμενο: «Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο. Δέν ἔχει καμία σχέση μέ τά ζῶα. Τά ζῶα ἔγιναν πολύ πιό μπροστά. Ἄλλη πράξη δημιουργική. Τελείως ἄλλη πράξη.
Ἡ Πλατωνική θεωρία περί ὕπαρξης τῶν ψυχῶν.
Εἶναι ἀκόμη ἡ Πλατωνική θεωρία περί ὕπαρξης τῶν ψυχῶν. Ὅτι οἱ ψυχές δέν δημιουργήθηκαν, ἀλλά προϋπάρχουν. Εἶναι ἀδημιούργητες καί ἄχρονες. Ἁμάρτησαν, λέει, σ’ ἕνα χῶρο τοῦ οὐρανοῦ, καί γιά νά τιμωρηθοῦν, ὁ Θεός ἐγκλωβίζει αὐτές τίς ψυχές σ’ ἕνα σῶμα, κι ὅταν συλλαμβάνεται ἕνας ἄνθρωπος, παίρνει ὁ Θεός μία ψυχή, ἀπ’ αὐτές πού ὑπάρχουν στόν οὐρανό, τήν βάζει σ’ ἕνα ἔμβρυο καί γίνεται ἕνας ἄνθρωπος. Καί ἔτσι σάν ἄνθρωπος νά ἐξιλεωθεῖ στήν ζωή του καί μετά νά ξεφύγει πάλι ἡ ψυχή νά ξαναπάει στόν οὐρανό. Ὅτι δηλαδή ἡ ψυχή προϋπάρχει. Αὐτή εἶναι μία Πλατωνική ἀντίληψη περί τῆς ὑπάρξεως τῶν ψυχῶν. Ἂν δεχθοῦμε ὅτι ἡ ψυχή ἔγινε πρώτη καί τό σῶμα ἔγινε κατόπιν, τότε μιλᾶμε γι’ αὐτή τήν προΰπαρξη τῶν ψυχῶν, τήν ὁποία προΰπαρξη ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καταδικάσει. Εἶναι αἱρετική θέση καί σέ κανένα σημεῖο ἡ Ἁγία Γραφή δέν μιλάει γιά τέτοιο πρᾶγμα.
Ἅμα σύλληψη, ἅμα ἄνθρωπος.
Τότε λοιπόν τί ἔγινε; Πρῶτα ἔγινε ἡ ψυχή καί μετά ἔγινε τό σῶμα; Πρῶτα ἔγινε τό σῶμα καί μετά ἔγινε ἡ ψυχή; Οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο. Ἀκοῦστε: ἅμα σύλληψη, ἅμα ἄνθρωπος! Ψυχή καί σῶμα ταυτοχρόνως τήν ἴδια στιγμή συνυπάρχουν. Ψυχή καί σῶμα. Καί ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ὥστε νά μήν εἶναι, λέγει, ὁ ἄνθρωπος «ἑαυτοῦ προγενέστερός τε καί νεώτερος». Νά εἶναι εἴτε προγενέστερος, εἴτε νεότερος τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὄχι. Εἶναι ταυτόχρονο. Δέν προηγεῖται οὔτε τό σῶμα οὔτε ἡ ψυχή. Ταυτόχρονα εἶναι αὐτά τά πράγματα. Συνεπῶς, πρακτικά, ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ἅμα σύλληψη, ἅμα ἄνθρωπος;
Σημαίνει, ἐάν κάνει κανείς ἔκτρωση, τότε αὐτό εἶναι φόνος μέ ὅλες τίς συνέπειες, ὅπως ἂν θά σκότωνε τό παιδί του στήν κούνια. Θά ἔβαζε τά χέρια του νά τό πνίξει. Εἶναι τό ἴδιο. Ἔγκλημα! Εἶναι τό ἴδιο ἔγκλημα, μέ τίς ἴδιες διαστάσεις, μέ κανένα ἐλαφρυντικό, ὅταν φονεύουμε καί τό ἔμβρυο, πού εἶναι στά σπλάχνα τῆς μάνας, ἔστω καί ἂν εἶναι ἡλικίας ἑνός δευτερολέπτου. Τί νά πῶ ἄλλο; Τό ἔμβρυο εἶναι πλήρης ἄνθρωπος. Πλήρης ἄνθρωπος. Ὅπως καί ὁ σπόρος εἶναι πλῆρες φυτό. Δυνάμει, σιγά - σιγά θά ξεδιπλωθεῖ. Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος σιγά-σιγά θά ξεδιπλωθεῖ. Δυνάμει εἶναι πλήρης ἄνθρωπος.
Ἡ διαδοχή τοῦ γένους.
Τότε λοιπόν μήπως ὁ Θεός δημιουργεῖ κάθε μία ψυχή ξεχωριστά; Ὄχι. Διότι ἂν ὁ Θεός δημιουργεῖ ψυχές, φέρεται ὁ Θεός ὅτι δέν συνετέλεσε τή δημιουργία του. Διότι μᾶς λέγει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι ὅταν ὁ Θεός ἔκανε καί τόν ἄνθρωπο συνετέλεσε τήν δημιουργία του. Δηλαδή ἔκλεισε ἡ δημιουργία. Ἀπό τότε ὅταν κατέπαυσε τῶν ἔργων του, δέ δημιούργησε οὔτε ἕνα ἄτομο τῆς ὕλης παραπάνω. Ἀλλά οὔτε δύναται νά ἐκμηδενισθεῖ καί νά ἐξαφανισθεῖ ἔστω καί ἕνα ἄτομο τῆς ὕλης. Αὐτό τό ξέρουμε καί ἀπό τήν ἐπιστήμη ἀκόμη. Ἄρα, λοιπόν, ἂν ὁ Θεός δημιουργεῖ καινούριες ψυχές, θά πρέπει νά θεωρηθεῖ ὅτι ὁ Θεός δέν συνετέλεσε τήν δημιουργία του, ἀλλά συνεχίζει νά δημιουργεῖ. Ἀλλά κι ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ὁ Θεός δημιουργεῖ μία - μία ξεχωριστή ψυχή,- τότε δέν ἑρμηνεύεται ἡ κληρονομικότητα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Διότι θά ἔπρεπε κάθε καινούρια ψυχή, σώνει καί καλά νά φέρει τό προπατορικό ἁμάρτημα; Ἀφοῦ εἶναι καινούρια; Γιατί ἂν τό φέρει τό προπατορικό ἁμάρτημα; Οὔτε λοιπόν ἀπό κεῖ συμφωνεῖ τό πρᾶγμα, νά δοῦμε ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά δημιουργεῖ ξεχωριστές ψυχές. Ἀκόμα, μήπως ὑπάρχει περίπτωση, ὅταν δέν εὐλογεῖ ὁ Θεός μία ἕνωση γάμου, ὅπως ἔχουμε τά λεγόμενα ἐξώγαμα παιδιά, ὁ Θεός γίνεται ὑπηρέτης τῶν ἐξώγαμων παιδιῶν; Δηλαδή συντελεῖ στό νά γίνει ἕνας ἄνθρωπος, ἂν οἱ γονεῖς του, ἔτσι θέλησαν, ὅπως καί τυχαίως καί δέν ξέρω τί; Τόν κάνουμε ὑπηρέτη τῶν ἄνομων πράξεων; Ἄνομων καταστάσεων; Βλέπετε ὅλα αὐτά δέν εὐοδώνουν, τό νά δεχθοῦμε ὅτι ὁ Θεός δημιουργεῖ μία ψυχή κάθε μία ξεχωριστή. Τότε λοιπόν τί μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὑπάρχει γιά τή δημιουργία μίας καινούργιας ψυχῆς;
Ὑπάρχει ἡ θεωρία τῆς λεγόμενης μεταφύτευσης. Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο. Ὅπως θά ξέρετε, ἔχουμε πολλά φυτά τά ὁποῖα δέν πολλαπλασιάζονται μέ σπόρο ἀλλά μέ καταβολάδα. Βάζουμε ἕνα κλαδί, τό βάζουμε στό ἔδαφος, κάνει ρίζες, κόβουμε τό κλαδί αὐτό ἀπό τό μητρικό φυτό καί ἔχουμε ἕνα καινούριο φυτό. Αὐτό θά μπορούσαμε νά τό ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ θεωρία τῆς καταβολάδος ἢ ἀκόμη τῆς μεταφύτευσης μέ τόν τρόπο αὐτό. Προσέξτε ἐδῶ. Βασικά ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο. Ἀλλά, ἔχουμε κάποιους ὑπαινιγμούς γιά νά στηρίζουμε αὐτή τή θεωρία, στήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή.
Ὅπως θά ξέρετε, εἶπε ὁ Θεός, αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε. Δηλαδή; «Ἐν αὐτῷ, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἦσαν οἱ λόγοι τῆς διαδοχῆς τοῦ γένους». Τί θά πεῖ «ἐν αὐτῷ»; Μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο ἦσαν οἱ λόγοι τῆς διαδοχῆς. Τί θά πεῖ διαδοχή; Διαδοχή, θά πεῖ κληρονομικότητα, νά
βγάλει νέους ἀπογόνους. Οἱ λόγοι, λοιπόν, τῆς διαδοχῆς ἦσαν μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο. Διότι ἔτσι ἐξηγεῖται ἐκεῖνο τό «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε». Τί θά πεῖ «πληθύνεσθε»; Ποῦ τό εἶπε ὁ Θεός τό «πληθύνεσθε»; Τό εἶπε στούς πρωτόπλαστους. Δέν συντελεῖ ὁ Θεός λοιπόν, τώρα, παρά οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι. Ἄρα μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ δυνατότητα αὐτοῦ τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ψυχῶν. Ὅπως εἶναι καί ὁ πολλαπλασιασμός τῶν σωμάτων. Ὅτι ἔτσι τό πρᾶγμα εἶναι τό βλέπουμε καί ἀπό ἕνα ἄλλο σημεῖο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: « Ὁ Λευϊ δι’ Ἀβραάμ δεδεκάτωται ὅτι ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρός ἦν, ὅτε συνηντησεν τόν Ἀβραάμ ὁ Μελχισεδέκ». (Πρός Ἑβραίους κεφ. 7, 5-10)
Ξέρετε, μ’ ἕνα πόλεμο πού εἶχε κάνει κάποτε ὁ Ἀβραάμ, νά διώξει κάποιους βασιλεῖς πού ἐπιτέθηκαν ἐναντίον τοῦ βασιλέως τῆς Πενταπόλεως, γιά νά ἐλευθερώσει τόν ἀνιψιό του τόν Λώτ. Ὕστερα ἀπό τή νίκη, πού εἶχε ὁ Ἀβραάμ μέ τούς 318 οἰκογενεῖς του, γυρίζει πίσω. Εἶχε πάει πρός Βορρᾶ νά τούς διώξει, γυρίζει πίσω καί συναντάει τόν Μελχισεδέκ. Ὁ Μελχισεδέκ ἦταν βασιλιάς Σαλήμ. Σαλήμ εἶναι ἡ Ἱερουσαλήμ. Ἡ Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχε, ὅταν ὁ Ἀβραάμ ἦρθε στή γῆ Χαναάν. Ἦταν πόλη τῶν Ἰεβουσαίων.
Ὁ Μελχισεδέκ, λοιπόν, ὁ βασιλιάς πόλης Σαλήμ - Ἱερουσαλήμ βγῆκε νά τόν ὑποδεχθεῖ. Καί τότε προσέφερε ἄρτο καί οἶνο ὁ Μελχισεδέκ, ὁ δέ Ἀβραάμ προσέφερε τό δέκατο ἀπό τά λάφυρα στόν Μελχισεδέκ. Ὥστε λοιπόν τόν δεκάτωσε τόν Ἀβραάμ, πῆρε τό ἕνα δέκατο. Ἀλλά ὁ 2ος ψαλμός μᾶς λέει ὅτι ὁ Μεσσίας δέν θά εἶναι κατά τήν τάξη τοῦ Ἀαρών, ἀλλά κατά τήν τάξη τοῦ Μελχισεδέκ. Συνεπῶς ὁ Μελχισεδέκ εἶναι ἀνώτερος, ὡς ἱερέας καί βασιλεύς προφήτης, ἀπό τόν Ἀαρών, τόν ἀδελφό τοῦ Μωυσέως. Συνεπῶς ὁ Ἀαρών ἔδωσε δέκατο στό Μελχισεδέκ. Μά, ὁ Ἀαρών ἀκόμα δέν εἶχε γεννηθεῖ. Ὁ Ἀαρών εἶναι παρακαλῶ, 500, 600χρόνια μετά τόν Ἀβραάμ. Δέν εἶχε γεννηθεῖ. Βεβαίως, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἦταν στή ὀσφύν, λέει, τοῦ προγόνου του τοῦ Ἀβραάμ. Ποῦ ἦταν; Μέσα. Μέσα στόν Ἀβραάμ ἦταν. Ὅταν ὁ Ἀβραάμ λοιπόν πλήρωσε τή δεκάτη στό Σαλήμ, ὡς νά ἐπλήρωσε ὁ Ἀαρών τή δεκάτη στό Σαλήμ. Ἀλλά ὅπως εἶναι γνωστό οἱ ἕντεκα φυλές ἐπλήρωσαν δεκάτη στόν Ἀαρών. Στούς Λευίτες. Ἀλλά, τώρα, ὁ Ἀαρών πληρώνει τήν δεκάτη του στόν Μελχισεδέκ. Κι ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι τό ἔλαττον ὑπό μείζοντος εὐλογεῖται. Τό μεγαλύτερο εὐλογεῖ τό μικρότερο. Καί οὔτε τό μικρότερο φορολογεῖ. Φορολογεῖται. Ἐάν λοιπόν ὁ Ἀβραάμ ἔδωσε τή δεκάτη στόν Μελχισεδέκ, ὁ Ἀαρών πού ἔχει τήν ἱεροσύνη, εἶναι κατώτερος ἀπό τόν Μελχισεδέκ, ἄρα ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἀνώτερος ἀπό τόν Ἀαρῶν. Δέν θά μείνω πολύ, ἀλλά θά μείνω σέ τοῦτο. Ποῦ πλήρωσε τή δεκάτη ὁ Ἀαρών; Στόν Μελχισεδέκ; Ποῦ ἦταν ὁ Ἀαρών; Στήν ὀσφύν. Ὀσφύς θά πεῖ μέση τοῦ Ἀβραάμ. Ἐθεωρεῖτο ὅτι τό σπέρμα τοῦ ἀνθρώπου ἦταν κάπου ἐδῶ στά νεφρά. Ἔτσι ἐθεωρεῖτο. Αὐτό δέν ἔχει σημασία. Συνεπῶς, εὑρισκόμενος στή ὀσφύν τοῦ προγόνου του τοῦ Ἀβραάμ ἐπλήρωσε τή δεκάτη. Ποῦ ἦταν; Στήν ὀσφύ τοῦ προγόνου του. Ἄ, λοιπόν, ποῦ εἶναι οἱ ἄνθρωποι; Ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, ἐγὼ καί ἐσεῖς, ἐσεῖς καί ἐγώ, κι αὐτοί πού ὑπῆρξαν, ὑπάρχουν καί θά ὑπάρξουν, ποῦ εἴμαστε; Στήν ὀσφύν τοῦ Ἀδάμ. Ἀπό ἐκεῖ λοιπόν βγήκαμε. Τώρα, πῶς αὐτές οἱ ψυχὲς, ἐδῶ εἶναι τώρα τό μυστήριο, πὼς ἡ κάθε ψυχή δύναται νά ἔχει ἀπαρτισμό καί προσωπικότητα, αὐτό ἀποτελεῖ πραγματικά ἕνα μυστήριο.
17-4-1983
23η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r
🔸Λίστα ομιλιών της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://drive.google.com/file/d/1PKTpnYb1nptUbWKH5jo6DJwk7IVel9BA/view?usp=drivesdk
🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20~%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1.?m=1
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
