†.«Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Περγάμῳ ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ ἔχων τὴν ῥομφαίαν τὴν δίστομον τὴν ὀξεῖαν· οἶδα τὰ ἔργα σου καὶ ποῦ κατοικεῖς· ὅπου ὁ θρόνος τοῦ σατανᾶ· καὶ κρατεῖς τὸ ὄνομά μου, καὶ οὐκ ἠρνήσω τὴν πίστιν μου καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐν αἷς Ἀντίπας ὁ μάρτυς μου ὁ πιστός, ὃς ἀπεκτάνθη παρ᾿ ὑμῖν, ὅπου ὁ σατανᾶς κατοικεῖ. ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαάμ, ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα καὶ πορνεῦσαι. οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως. μετανόησον οὖν· εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ πολεμήσω μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ στόματός μου. Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις. Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ τοῦ μάννα τοῦ κεκρυμμένου, καὶ δώσω αὐτῷ ψῆφον λευκήν, καὶ ἐπὶ τὴν ψῆφον ὄνομα καινὸν γεγραμμένον, ὃ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ ὁ λαμβάνων.» (Αποκ. 2, 12 - 17)
Ενθυμείσθε αγαπητοί μου, είχαμε αρχίσει την επιστολή του Κυρίου προς τον επίσκοπο, τον άγγελο της εκκλησίας της Περγάμου. Και του είπε, ότι «Εγώ είμαι Εκείνος ο Οποίος έχω την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν. Γνωρίζω τα έργα σου και πού κατοικείς -ένας τόπος εις τον οποίον υπήρχε, κατά πλησμονήν, η ειδωλολατρία. Και ότι ακόμη, δεν εμιμήθης την πίστη μου, όπως και παλαιότερα, στις ημέρες του επισκόπου Αντύπα, ο οποίος, ομολόγησε την πίστιν μου, εκράτησε τ' Όνομά μου, κι έγινε μάρτυς μου πιστός, εκεί που ακριβώς κατοικεί ο σατανάς. Αλλά παρά ταύτα, έχω κάποια παράπονα μαζί σου. Λίγα. Ότι εκεί έχεις να διατηρούν την διδαχήν του Βαλαάμ, ο οποίος εδίδαξε τον Βαλάκ, να βάλει σκάνδαλο στους υιούς Ισραήλ και να φάγουν από τις θυσίες των ειδώλων και να πορνεύσουν. Έτσι κι εσύ έχεις εκεί εκείνους που διατηρούν την διδαχήν τών Νικολαϊτών. Μετανόησον λοιπόν· ειδεμή, έρχομαι γρήγορα και θα πολεμήσω εναντίον των με την ρομφαία του στόματός μου. Αυτός που έχει αυτί, ας ακούσει τι λέγει το Πνεύμα στις εκκλησίες. Σ' εκείνον που θα νικήσει, θα του δώσω από το μάννα το κρυμμένο. Θα του δώσω ψήφον, ψηφίδα λευκή, και πάνω σ' αυτήν θα υπάρχει όνομα καινούργιο γραμμένο, που κανείς δεν το ξέρει, παρά μόνο εκείνος που παίρνει την ψηφίδα».
«Οἶδα τὰ ἔργα σου καὶ ποῦ κατοικεῖς· ὅπου ὁ θρόνος τοῦ σατανᾶ». Πραγματικά ο Κύριος εγνώριζε εις τι περιβάλλον εβρίσκετο η εκκλησία της Περγάμου. Περιβάλλον εις το οποίον, όταν εβρέθη ο Απόστολος Παύλος εις τας Αθήνας, σημειώνει μας ο Ευαγγελιστής Λουκάς εις τας Πράξεις, «παρωξύνετο τῷ πνεύματι», επειδή ακριβώς έβλεπε «κατείδωλον» την πόλιν. Γεμάτη από είδωλα, την πόλιν των Αθηνών, και ησθάνετο ο Απόστολος μίαν αγανάκτησιν και έναν αποτροπιασμόν. Αλλά τι υπήρχε όμως πίσω από αυτήν την κατείδωλον πόλιν της Περγάμου; Ο Κύριος αποκαλύπτει ότι εκεί υπήρχε ο θρόνος του σατανά. Εκεί που κατοικεί ο σατανάς. Συνεπώς, αγαπητοί μου, όπως βλέπομε, έχομε μίαν αποκαλυπτικήν μαρτυρία αυτού του Κυρίου, δια την ειδωλολατρίαν πάσης μορφής και πάσης εποχής. Διότι στο ερώτημα τι ακριβώς είναι η ειδωλολατρία, έχουμε αυτήν την αποκάλυψη, την μαρτυρίαν την αποκαλυπτική περί αυτής. Εάν έφθασαν οι άνθρωποι να λατρεύουν τα είδωλα, τι ακριβώς ελάτρευαν; Και πώς θα εδέχοντο, εάν τους ελέγαμε τι ακριβώς λατρεύουν; Δεν θα μπορούσε κανείς να μας πει, τι θα πει λατρεύω ένα είδωλον, παρά μόνον ο ουρανός. Ο ουρανός μάς αποκαλύπτει, λοιπόν, τι είναι ειδωλολατρία.
Έτσι, ερχόμεθα να δούμε, αγαπητοί μου, αυτήν την σχέσιν που υπάρχει μεταξύ της ειδωλολατρίας και του σατανά. Σχέσις αμεσοτάτη. Εκεί, λέγει ο Κύριος, είναι ο θρόνος του σατανά, εκεί κατοικεί ο σατανάς. Αλλά για να δούμε όμως, αγαπητοί μου, τι ακριβώς είναι η ειδωλολατρία. Και θα παρακαλέσω, ό,τι πούμε, να μην πείτε ότι αυτά ανήκουν σε μια παρωχημένην εποχήν. Ότι η ειδωλολατρία, είναι μία υπόθεσις, η οποία σήμερα δεν υπάρχει. Τελειώνει την θεολογικοτάτη επιστολήν του, την πρώτην, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και λέγει : «Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτούς ἀπό τῶν εἰδώλων». Έτσι τελειώνει· που σημαίνει ότι «εσείς μεν που βρίσκεσθε μέσα σ' έναν χώρον, σ' έναν χώρον πολλής θεολογίας, ώστε να σας γράφω, με τόσην θεολογίαν, ότι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί», «ὁ Θεὸς φῶς ἐστί» και «ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν» κ.λπ. κ.λπ. ισάξια του « Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.» κ.λπ., μη νομίσετε ότι, ευρισκόμενοι μέσα εις αυτόν τον χώρον της Θεολογίας, όπως την καταλαβαίνετε και όπως την ζείτε, ότι δεν μπορείτε να βρεθείτε μέσα στην ειδωλολατρία. Η ειδωλολατρία είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα, στο οποίο κανείς γλυστρά, ολισθαίνει, χωρίς να το καταλάβει». Η ειδωλολατρία υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε. Όχι στους λαούς που δεν γνώρισαν τον Χριστό, αλλά στους χριστιανούς. Στους χριστιανικούς λαούς. Πάσης μορφής ειδωλολατρία. Γι' αυτό, λοιπόν, θα παρακαλέσω ιδιαιτέρως να προσέξουμε, τώρα εδώ με λίγα λόγια που θα κάνουμε την ανάλυση, τι είναι ειδωλολατρία. Και μετά θα δούμε την σχέση της με τον σατανά.
Η κτίσις όπως ξέρετε, αποτελεί το είδωλον του Κτίστου, που είναι ο Θεός. Η κτίσις είναι η εξωτερική προβολή του Θεού. Είναι κάτι που ο Θεός το δημιουργεί, αλλά δεν αποτελεί κάτι από την ουσία Του. Είναι έξω από την ουσία Του. Αυτή η διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο «γεννώ» και στο «δημιουργώ». Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός Λόγος, είναι από την ουσία του Πατρός, και συνεπώς εκφράζεται αυτό, το ότι εγεννήθη από τον Πατέρα. Η κτίσις είναι έργα των χειρών του Θεού, η ουσία της κτίσεως δεν έχει καμία σχέσιν με την ουσία του Θεού, γι' αυτό και εκφράζεται ως δημιουργία, ως ποίησις, ποίημα, κάτι που βγαίνει από τα χέρια εκείνου που κατασκευάζει κάτι. Όταν λέμε όμως είδωλον, ότι η κτίσις αποτελεί την εξωτερική προβολή του Θεού, εννοούμε ό,τι ακριβώς συμβαίνει και εις την Οπτικήν, ποΥ είναι ένα μάθημα που το μαθαίνουμε στο σχολείο. Δηλαδή για να μην πουν κάποιο ότι: «Μα εγώ δεν πήγα στο σχολείο, τι ακριβώς είναι;. Είναι όταν προβάλλουμε ένα αντικείμενο μπροστά σ' έναν καθρέπτη και ο καθρέπτης μάς αποδίδει το αντικείμενον;» Όxι. Τι; Το είδωλό του. Όταν θα βάλω τ' ωρολόγι μου μπροστά σε έναν καθρέπτη, θα δείξει ένα ρολόγι. Δεν σημαίνει όμως ότι αυτό που βλέπω στον καθρέπτη είναι τ' ωρολόι, αλλά είναι το είδωλο του ρολογιού. Για να έχει ένα είδωλο, πρέπει να έχω έξω από τον καθρέπτη ένα αντικείμενο. Κι' έτσι λοιπόν, το αντικείμενο που είναι έξω από τον καθρέπτη, το λέγω «αντικείμενον». Αυτό που φαίνεται στον καθρέπτη, αλλά δεν είναι πραγματικό, το λέγω «είδωλον».
Το είδωλον, εδώ, αν θα μου αποδώσει το αντικείμενο, δεν είναι παρά να μου αποδώσει τα χαρακτηριστικά του. Θα μου αποδώσει το μέγεθος του ρολογιού, θα μου δείχνει την ώρα, όλα αυτά όμως δεν είναι το ρολόγι μου. Είναι το είδωλό του. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει, αγαπητοί μου, στον Θεό ως προς την κτίσιν. Ως προς την δημιουργίαν. Δηλαδή στην κτίσιν προβάλλονται τα γνωρίσματα του Θεού, όπως είναι η σοφία, η απειρότητα, η θεότητα, η παντοδυναμία. Και προβάλλονται μέσα στην κτίσιν, σαν να ‘ναι τώρα η κτίσις ένας καθρέπτης, που το αντικείμενό της είναι ο Θεός. Και ταυτόχρονα είναι έξω από την δημιουργία και προβάλλεται ο Θεός στη δημιουργία. Δηλαδή ο Θεός είναι σοφός, είναι πολύ φυσικό, αυτό που δημιούργησε να είναι κατά σοφό τρόπο φτιαγμένο. Βλέπω λοιπόν την σοφία του Θεού μέσα στην κτίσιν. Αλλά, βλέπω την σοφία. Δηλαδή βλέπω τα χαρακτηριστικά του Θεού. Βλέπω τη σοφία. Βλέπω μετά ότι ένα γραμμάριο ύλης, αγαπητοί μου, έχει μια τρομακτικήν δύναμη μέση του. Βλέπετε, σου λέγει, μια ατομική βόμβα και έχει εκείνο που θα σκάσει είναι λίγο, δεν είναι πολύ· και σου λέει ότι εκείνο το πραγματάκι έχει μια τρομακτική δύναμη. Τώρα, σας παρακαλώ, το σύμπαν ολόκληρο, τι δύναμη έχει; Ε, τότε ποιος είναι ο Θεός; Κι έτσι βλέπω την παντοδυναμία του Θεού να ανακλάται μέσα στην κτίσιν.
Μετά βλέπω την απειρότητα του Θεού. Έφτασε το μυαλό μας, η σκέψη μας, δεν λέγω το μάτι μας, πού να φτάσει το μάτι μας να συλλάβει την έννοια των περάτων του σύμπαντος; Πού να το συλλάβει το φτωχό μας το μυαλό. Δεν το συλλαμβάνει. Το μυαλό μας δουλεύει - η δομή του είναι τέτοια - μεταξύ του μηδενός και του απείρου. Αυτές τις δυο ακρότητες δεν τις συλλαμβάνει. Αν επιτρέπεται, αν επιτρέπεται, να με συγχωρέσετε γι' αυτό, αν είχα μια, εκείνο το σχήμα της ανισότητος, θα έβαζα το ανθρώπινο μυαλό, που καταλαβαίνει ό,τι είναι πιο πάνω από το μηδέν. Και ό,τι είναι πιο κάτω από το άπειρο. Να σας το κάνω και με μια τέτοια σχέση. Ό,τι είναι λοιπόν πιο πάνω από το μηδέν, το μυαλό μου το καταλαβαίνει. Ό,τι είναι πιο κάτω από το άπειρο, το μυαλό μου το καταλαβαίνει. Πέρα από το μηδέν και πέρα από το άπειρο, κόκκαλο. Η δομή είναι του μυαλού μου τέτοια. Του ανθρωπίνου μυαλού. Έτσι, το σύμπαν μού παρουσιάζεται άπειρο. Δεν είναι όμως άπειρο. Είναι άπειρο; Έτσι εμφανίζεται στο μυαλό μου. Τότε μπορώ να πω, ότι εκείνος που το δημιούργησε είναι άπειρος. Αλλ' αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να τα κάνει κανένα ον, παρά μόνον αυτό που λέγεται Θεός. Έτσι η θεότητα, η απειρότητα, η πανσοφία, η παντοδυναμία και όλα εκείνα τα γνωρίσματα του Θεού, που είναι στο πρόσωπό Του, ανακλώνται επάνω εις την δημιουργία Του, όπως ανακλάται ένα αντικείμενον σ' έναν καθρέπτη. Συνεπώς η σοφία που υπάρχει στον κόσμο είναι το είδωλον του Θεού. Η παντοδυναμία που υπάρχει στον κόσμο είναι το είδωλον του Θεού. Δεν μπορώ να πω ένα λουλούδι που είναι σοφά φτιαγμένο, ότι αυτό το λουλούδι είναι ο Θεός. Αλλά ότι ανακλά την σοφία του Θεού. Δεν πρέπει λοιπόν να ταυτίσω τον Θεόν με την κτίσιν. Ούτε ακόμα θα πρέπει να πω ότι δεν έχει καμίαν σχέση ο Θεός με την κτίσιν. Ούτε θα ταυτίσω τον Θεόν με την κτίσιν, ούτε θα Τον βγάλω από την δημιουργία, να Τον κρύψω κάπου, και να πω ότι ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με την δημιουργία. Αλλά έτσι ανακλάται ο Θεός, με τα χαρακτηριστικά Του μέσα στην δημιουργία Του. Συνεπώς, η κτίσις σκοπόν έχει, δια των ειδωλικών αυτών καταστάσεων, δηλαδή δια των ανακλάσεων των ιδιοτήτων, και ενεργειών του Θεού, να ανεβάσει εμένα, τον λογικόν άνθρωπον, γιατί η δομή του μυαλού μου - μην το ξεχνάτε αυτό το θέμα της δομής του μυαλού, γιατί υπάρχει μια αλαζονεία, που νομίζουν μερικοί άνθρωποι, –γι' αυτό σας έκανα προηγουμένως εκείνη την σχέση της ανισότητος-, που νομίζουν, αν δεν καταλάβαμε σήμερα κάτι, αύριο θα το καταλάβουμε. Ναι, αυτό το κάτι όμως είναι μέσα στις δυνατότητες; Γιατί αν δεν είναι μέσα στις δυνατότητες, ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, ποτέ. Κι αυτή η ίδια η επιστήμη και η φιλοσοφία, ως προς το θέμα της δυνατότητος του νου, γνωρίζει τους περιορισμούς. Κι είναι ανάγκη να το ξέρουμε αυτό. Για να νικούμε μια αλαζονεία του νου. Έτσι, ο σκοπός είναι, εγώ, με την δομή που διαθέτω του νου μου, με όλες αυτές τις ενέργειες του Θεού που ανακλώνται στην κτίσιν, σαν σκάλα ν' αρχίσω να ανεβαίνω για να βρω το αντικείμενο που ανακλάται. Ειδικότερα, το πρόσωπον που ανακλάται μέσα στην κτίσιν. Ο Θεός. Όπως όταν βλέπω σ' έναν καθρέπτη ένα πρόσωπο, τι κάνω; Συνεχίζω να βλέπω στον καθρέπτη, ή γυρίζω στρέφω το πρόσωπό μου από τον καθρέπτη, δεν κοιτάζω πια στον καθρέπτη. Γυρίζω να δω ποιο είναι το πρόσωπο αυτό, το οποίο προβάλλεται στον καθρέπτη. Αυτό πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, να μην μένει μέσα στην κτίσιν, αλλά ανά πάσα στιγμή να στρέφει πέρα από την κτίσιν τα μάτια του, τον νου του, για να ανακαλύψει το ανακλώμενον πρόσωπον μέσα εις την κτίσιν. Τώρα, αν τελικά οι άνθρωποι χάσουν από τον οπτικό ορίζοντα της νοήσεώς των τον Θεόν, και μείνουν μόνον με την κτίσιν, δηλαδή βλέπουν μόνο να ανακλώνται οι ενέργειες του Θεού, χωρίς να αναζητήσουν τον Θεόν, για λόγους που θα δούμε λίγο πιο κάτω, τότε ο άνθρωπος αρχίζει να βλέπει μόνο τα είδωλα, τάς ανακλάσεις κι επειδή ταυτίζει αυτές τις ανακλάσεις, την σοφία, την παντοδυναμία, την απειρότητα, με τον καθρέπτη, σαν κι εκείνο το παιδικό, τι να πάω στο παιδικό, ούτε το παιδί αυτό το πράγμα δεν το κάνει, η γάτα μπορεί να το κάνει για μια στιγμή, ένα ζώο, ο σκύλος αν δει ένα πρόσωπο η γάτα στον καθρέπτη, αμέσως κοιτάζει καλά να δει ποια είναι αυτή η άλλη γάτα; Γιατί εταύτισε το είδωλο με το αντικείμενο. Και νομίζει ότι το αντικείμενο είναι μέσα εκεί στον καθρέπτη, ή ότι πράγματι είναι κάτι, είναι μια άλλη γάτα μέσα στον καθρέπτη. Ενώ δεν είναι παρά ένα είδωλον. Είναι είδωλον.
Έτσι, λοιπόν, αν ο άνθρωπος κάνει αυτήν την σύγχυση των ιδιοτήτων του Θεού μέσα στην κτίση και πει : «Τι ωραία πράγματα φιάχνει η φύσις». Τότε εταύτισε τα είδωλα που υπάρχουν μέσα στην κτίσιν με τον Θεόν. Δηλαδή πλέον δέ βλέπει τον Θεόν, αλλά βλέπει την κτίσιν· την οποίαν και θεοποιεί. Αυτό λέγεται λατρεία των ειδώλων. Δηλαδή των χαρακτηριστικών του Θεού, που δεν είναι ο Θεός, αλλά τα χαρακτηριστικά Του μέσα στην κτίσιν, και λατρεύει ο άνθρωπος αυτά τα χαρακτηριστικά του Θεού, που ανακλώνται μέσα στην δημιουργία. Έτσι έκανε την θεά Αθηνά, λατρεύοντας την σοφία. Έκανε τον θεό Απόλλωνα λατρεύοντας την τέχνη, λατρεύοντας την ομορφιά. Έκανε τον θεό Δία, λατρεύοντας την δύναμη. Και ούτω καθεξής. Έκανε την θεά Δήμητρα, λατρεύοντας την γη. Ο Απόλλων, ξέρω ‘γω, ο θεός του ηλίου, των καλών τεχνών, της ομορφιάς. Αυτά όμως είναι χαρακτηριστικά του Θεού. Του ενός Θεού. Δεν υπάρχει θεός Απόλλων και θεά Αθηνά. Δεν θα θεοποιήσω την σοφία. Δεν θα θεοποιήσω την ομορφιά. Δεν θα θεοποιήσω την γη. Αλλά τι; Θα προσπαθήσω να δω πέρα από αυτά τα οποία ανακλώνται, τον αληθινόν Θεόν. Βέβαια για μας που χοντρικά τουλάχιστον δεν είμαστε ειδωλολάτραι, μοιάζει το πράγμα πολύ απλούν. Τόσο που θα μου λέγατε, και δικαιολογημένα αγαπητοί μου ότι «Τι μας τα λέτε αυτά; Αυτά είναι αυτονόητα». Αν θα σκεφθείτε, αγαπητοί μου, ότι πέρασαν από τον κόσμον αυτόν, απ' τον πλανήτη αυτόν σοφοί άνθρωποι, που δεν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν τον Θεόν από τα δημιουργήματα, και εταύτισαν τον Θεόν με τα δημιουργήματα, και ελάτρευσαν την κτίσιν παρά τον κτίστην, τότε θα μου λέγατε, ε, και δικαιολογημένα. Αλλά τέλος πάντων, ίσως σε παρωχημένες εποχές. Και αν σας έλεγα ότι το ίδιο πράγμα ισχύει μέχρι σήμερα. Εάν, επί παραδείγματι, εκείνοι οι οποίοι παρασύρονται εις τον τεκτονισμόν, εις τον μασονισμόν, δεν είναι άνθρωποι μορφωμένοι; Δεν ξέρουνε γράμματα; Δεν κατέχουν ενδεχομένως και πτυχία; Πώς ακριβώς πιστεύουν εις την ειδωλολατρία; Διότι οι μασόνοι είναι ειδωλολάτραι. Μην το ξεχνάτε αυτό. Είναι θρησκεία ο μασονισμός. Και μάλιστα ειδωλολατρική θρησκεία μυστηριακής υφής. Το λέγουν οι ίδιοι οι τέκτονες αυτό στα συγγράμματά τους. Πώς λοιπόν μπορεί να παρασυρθεί ένας μορφωμένος άνθρωπος, να μπορεί να λέει, ότι ο ήλιος, ο Μ.Α.Τ.Σ., ο Μ-έγας Α-ρχιτέκτων Τ-ου Σ-ύμπαντος, μπορεί να είναι ο Θεός; Πώς μπορεί να ταυτίζει την δύναμη του ηλίου, την σοφία με την οποίαν είναι φτιαγμένος, το φως του με τον Θεόν; Ότι αυτό είναι ο Θεός;
Διάβαζα προχθές, χθες, δια τον πολύν Ωριγένην, ο οποίος πίστευε ότι ο ήλιος, τώρα θα γελάσετε ίσως, αλλά πρέπει να εξηγήσει κανείς πιο πολλά για να φθάσει να μην γελάσει, αλλά να κλάψει. Ότι ο ήλιος, η σελήνη και τ' αστέρια έχουν νόηση. Είναι λογικά όντα. Εάν λοιπόν, ακόμη και μέσα στον χώρο τον χριστιανικόν, όπως ο πολύς Ωριγένης, έφθασε να πει αυτά τα πράγματα, τότε πόσο περισσότερο οι άνθρωποι ανά πάσα στιγμή θα πλανώνται; Παρά το φως του Χριστού που έχομε. Από την στιγμή που θα αρνηθώ τον Χριστόν, αυτομάτως γίνομαι ειδωλολάτρης. Και εφόσον ηρνήθησαν οι χριστιανικοί λαοί, ηρνήθησαν τον Χριστόν, αυτομάτως έχουν πέσει εις την ειδωλολατρίαν. Ή την χοντρή ειδωλολατρία, ή την λεπτήν. Εκείνη που ίσως δεν φαίνεται και πολύ εύκολα. Ωστόσο όλα αυτά ο Απόστολος Παύλος μάς τα λέει εις την προς Ρωμαίους επιστολήν του Α' κεφάλαιο ,19-23, συμπτυγμένα, για να μας πει ποιος ήταν ο αρχαίος κόσμος, πώς εκινήθη, αλλά δυστυχώς, δυστυχέστατα, και πώς μέχρι σήμερα κινείται. Και λέγει: «Τὸ γνωστὸν τοῦ Θεοῦ φανερόν ἐστιν ἐν αὐτοῖς· (το γνωστόν του Θεού, δηλαδή η γνώσις του Θεού έχει γίνει φανερή εις τους ανθρώπους. Γιατί;) ὁ γὰρ Θεὸς αὐτοῖς ἐφανέρωσε. (Γιατί ο Θεός εφανέρωσε τον εαυτό Του εις αυτούς. Πώς; Αιτιολογεί ο Απόστολος και λέγει:) τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ (οι αόρατες ιδιότητές Του) ἀπὸ κτίσεως κόσμου (από τον καιρό που κτίστηκε ο κόσμος, γιατί εναπετέθησαν σαν σφραγίδα οι αόρατες ενέργειες του Θεού. Θέλετε ακόμη αγαπητοί μου; Όχι μόνον οι ενέργειες που σας ανέφερα προηγουμένως, αλλά και οι λεγόμενες ηθικές ενέργειες, ακόμα και η αγάπη, είναι αποτυπωμένη μέσα στο σύμπαν. Και η αγάπη του Θεού. Και το έλεος του Θεού, όλα. Βλέπετε ότι δεν πάει να χαθεί τίποτε. Παρ' ότι το σύμπαν εμφανίζεται μετά την πτώσιν των πρωτοπλάστων, σημειώσατε αυτό, δεν πάει να χαθεί τίποτε, απλούστατα διότι υπάρχει η πρόνοια και η αγάπη του Θεού, η οποία συνδυάζεται, η αγάπη με την σοφία. Η πρόνοια δεν είναι παρά η συνισταμένη της δυνάμεως, της σοφίας και της αγάπης του Θεού.) Τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης, (δηλαδή η θεότητα, να σας το μεταφράσω : διότι οι αόρατες ιδιότητές Του, δηλαδή η αιωνία δύναμίς Του και η θεότητά Του, βλέπονται καθαρά, αφότου εδημιουργήθη ο κόσμος και γίνονται νοητές διαμέσου των δημιουργημάτων. Αλλά αυτό που γίνεται νοητό διαμέσου των δημιουργημάτων, αυτό ακριβώς ελατρεύτηκε. Ενώ αυτό έπρεπε να είναι το μέσον, ο τρόπος για να φτάσει , ο άνθρωπος να γνωρίσει τον Θεό) εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους, (για να γίνουν αναπολόγητοι, να μην πουν οι άνθρωποι ‘’Δεν ήξερα’’) διότι γνόντες τὸν Θεὸν οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν ἢ εὐχαρίστησαν, ἀλλ᾿ ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ (ισχυριζόμενοι ότι είναι σοφοί) ἐμωράνθησαν, καὶ ἤλλαξαν τὴν δόξαν τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων καὶ ἑρπετῶν». Έφθασαν στο σημείο στο τέλος να θεοποιήσουν την κτίσιν και να πουν ότι ο Θεός είναι ένας άνθρωπος, του κάνανε και το άγαλμά του, ένα πτηνό ή ένα τετράποδο, ένα φίδι, ένας κροκόδειλος, ό,τι άλλο. Εκεί λέει έφτασε η ασύνετος καρδία των, δηλαδή η αφροσύνη τους.
Ώστε λοιπόν ειδωλολατρία είναι, όταν ο άνθρωπος περιορίζει τον πνευματικόν του οπτικόν ορίζοντα, εις ό,τι είναι κτιστόν και δεν επεκτείνεται πέραν από εκείνο που βλέπει προς τον Θεόν. Αυτό λέγεται ειδωλολατρία. Αυτό το "ὃ,τι κτιστόν", δυνατόν να είναι τώρα, πέρα από τα δημιουργήματα όπως τα βλέπω, να θεοποιήσω τα ουράνια σώματα, να θεοποιήσω επίγεια αντικείμενα, πράγματα, ένα ποτάμι. Δεν είχε θεοποιηθεί ο Νείλος; Να θεοποιήσω την θάλασσα στο πρόσωπο του Ποσειδώνος. Αγαπητοί μου, μέχρι σήμερα λατρεύουμε την θάλασσα στο πρόσωπο του Ποσειδώνος. Ακόμα δεν έχομε αλλάξει και την φρασεολογία μας. Μη μου πείτε ότι είναι θέμα φρασεολογίας, ε, θέλουμε να διατηρήσουμε ίσως την παλιά μας φρασεολογία και να θυμόμαστε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και λέμε ότι ο Ποσειδών ταράσσει τα νερά της θαλάσσης. Ή «ο Εγκέλαδος ταράσσει τα έγκατα της γης και γίνεται σεισμός», και άλλα πολλά. Η ίδια η φρασεολογία μας ακόμη δείχνει ότι μένουμε σ' αυτά τα σχήματα. Θα μου πείτε: «Μα, πιστεύουμε ότι υπάρχει Εγκέλαδος ή υπάρχει Ποσειδών;». Mα σάς εξήγησα αγαπητοί μου. Άνθρωποι μορφωμένοι, σπουδαίοι άνθρωποι φθάνουν στο σημείο αυτό. Αν το θέλετε, μπορεί να μην πιστεύουν βεβαίως ότι είναι ο Ποσειδών, όπως θα πίστευε ένας απλός άνθρωπος, λατρεύοντας το άγαλμα του Ποσειδώνος· όμως, ο μορφωμένος πιστεύει στη δύναμη της θαλάσσης που την λέει «Ποσειδών». Πιστεύει στην δύναμη. Στη δύναμη της δημιουργίας. Η στη δύναμη του εαυτού του. Και με τον τρόπον αυτόν αυτοθεώνεται. Ο φτωχός ταλαίπωρος άνθρωπος! Έτσι, πέραν απ' αυτό, ακόμη, ό,τι κτιστόν εις την δημιουργίαν δύναται να είναι : ο πλούτος, η τέχνη, η τεχνική, η επιστήμη, ο ευδαιμονισμός.
Ελέγετο μάλιστα, τον περασμένο αιώνα, από μερικούς υπεραισιόδοξους φιλοσόφους, ότι τώρα πια η επιστήμη θα φτάσει να λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου. «Ζήτω! Δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεό, δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεό. Ζήτω η επιστήμη. Ζήτω η τεχνική». Τώρα, εάν μπόρεσε η επιστήμη να λύσει ή να πολλαπλασιάσει τα προβλήματα, αυτό, αγαπητοί μου, δεν είναι ανάγκη να σας το αποδείξω, ούτε καν να σας το αναφέρω. Ζούνε στην εποχή μας, εκείνοι που έλεγαν: «δώστε μας πίστωση εκατό χρόνια και θα δείτε ποιος θα γίνει ο κόσμος…». Τον είδαμε ποιος έγινε! Δεν εξέπνευσε ο 20ος αιών και ετοιμαζόμαστε για Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οπότε βλέπετε οι αρρώστιες και οι άνθρωποι αλλόφρονες κινούνται, και πάσα διαφθορά, και η τρομοκρατία και τόσα πράγματα, αγρίεψε ο άνθρωπος όπως ίσως ποτέ άλλοτε μέσα σ' ένα χώρο που λέγεται επιστήμη και τεχνική. Φοβερό! Άγριος ο άνθρωπος σήμερα. Κι όμως, δεν τον ημέρεψε ούτε η επιστήμη ούτε η τεχνική. Καθ' εαυτήν ούτε η επιστήμη είναι κακή, ούτε η τεχνική. Ακούσατε τι είπα; Δεν είναι κακά πράγματα αυτά. Όταν χωριστούν όμως από τον Θεόν, τότε είναι κακά. Διότι απλώς πρέπει αυτά να υπηρετήσουν τον άνθρωπο όσο ζει στην παρούσα ζωή, σ' αυτήν την κοιλάδα του κλαυθμώνος και ως ότου έρθει η ώρα της αναστάσεως των νεκρών. Αλλά όχι όμως να φθάσουν αυτά τα οποία είναι παρηγορητικά στοιχεία του παρόντος κόσμου, να φθάσουν να είναι ο σκοπός της ζωής μας.
Ακόμη και οι συγγενείς μας και τα παιδιά μας. Πόσες φορές δεν κάναμε σαν στόχο και σκοπό της ζωής μας ένα ευτυχισμένο σπίτι; Νομίζοντας ότι αυτό είναι το πάν. Μην μας γελά ότι πάμε κάπου-κάπου και στην εκκλησία. Μη μας γελά το θέμα, μας ξεγελά, μας απατά ότι μπορούμε και να κοινωνούμε και να εξομολογούμαστε. Στο μεδούλι μας είμαστε ειδωλολάτρες. Αν το θέλετε, ναι, πιστεύουμε στ' αγαθά μας. Πιστεύουμε στο σπίτι μας. Πιστεύουμε στα παιδιά μας. Γι'αυτό, αν το θέλετε, ταρασσόμεθα άμα τα χάσουμε. Βγάλετε, παρακαλώ, το αντικείμενο της λατρείας από τα μάτια ενός λάτρου και θα δείτε αμέσως πώς θα ταραχθεί. Άμα συνεπώς φύγει από μπροστά από τα μάτια σου, το σπίτι σου, τα παιδιά σου, θα ταραχθείς. Θα ταραχθείς όχι εκείνη την φυσική ταραχή που αισθανόμεθα όλοι, που είναι στοιχειώδες πράγμα και ανθρώπινο, όταν χάσω έναν άνθρωπό μου, όταν χάσω το σπίτι μου, είναι πολύ φυσικό να λυπηθώ κάπως κ.λπ. Δεν θα σκάσω στα γέλια. Είναι πολύ φυσικό. Όταν φθάσω όμως να αυτοκτονήσω, να τρελαθώ, ή ό,τι άλλο να κάνω, τι σημαίνει; Σημαίνει ότι αυτά τα είχα κάνει είδωλα. Και τα λάτρευα χωρίς να το καταλαβαίνω. Βλέπετε πώς μπαίνει λοιπόν η ειδωλολατρία μέσα στην ζωή μας.
Γι' αυτό τον λόγο, αγαπητοί μου, βλέποντας όλα αυτά, όπως τα αναλύσαμε και τα αναλύουμε, μπορείτε να υπολογίσετε τι βάθος ειδωλολατρίας επικρατεί εις τους ανθρώπους και μάλιστα εις τους χριστιανούς, και ιδιαίτερα εις την εποχή μας; Αυτή λοιπόν είναι η ειδωλολατρία. Αλλά τι μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτή την κατάσταση; Τι μπορεί να υπάρχει πίσω από του να λέγω, το είδωλό μου, η λατρεία μου είναι ο ήλιος, η σελήνη, ο ευδαιμονισμός, το παιδί μου, ο πλούτος, η τέχνη, η τεχνική. Τι μπορεί να κρύβεται; Ακούστε. Το χαρακτηρίζει αυτός ο Κύριος. «Ὁ θρόνος τοῦ σατανᾶ». Εκεί όπου ο σατανάς κατοικεί. Πώς είναι δυνατόν, εκείνα που ανακλούν τις ιδιότητες του Θεού, να πηγαίνει ο διάβολος και να θρονιάζεται; Και λέγω την λέξη" θρονιάζω" γιατί είπε ο Κύριος ότι είναι ο θρόνος του σατανά, και ακόμη να κατοικεί, γιατί ο Κύριος είπε ότι κατοικεί εκεί ο σατανάς. Και συγκεκριμένα μάλιστα, αν το θέλετε, όταν ο Κύριος ομιλεί στην επιστολή του προς τον επίσκοπο της Περγάμου για την ειδωλολατρία, ότι εκεί είναι ο θρόνος του σατανά, και δεν ήταν παρά ο θρόνος του Διός. Τεράστιος βωμός, τεράστιον άγαλμα, περιώνυμον, και θεωρείτο η Πέργαμος, η πλέον κατείδωλος πόλις της Μικράς Ασίας. Φημισμένη για τα ιερά της. Φημισμένη. Σας είχα πει την περασμένη φορά όταν κάναμε την εισαγωγή. Και λέγει ο Κύριος τώρα, ότι αυτός ακριβώς ο βωμός του Διός, ο οποίος υπέρκειτο της πόλεως σ' έναν λόφο 300 μέτρων ύψους, ότι είναι ο θρόνος του σατανά. Πώς αυτό συμβαίνει; Ακούσατέ το. Ο διάβολος, ο Εωσφόρος, αυτός που φέρει την αυγή, άγγελος ήτο, φωτεινός, έπεσε διότι υπερηφανεύθη, έπεσε από τον ουρανόν. Έπεσε όπως λέγει μία ευχή εξορκισμών, εκ της φωτοφορίας. Και έπεσε εις τον ορατόν κτιστόν κόσμον και ευρέθηκε εις αυτόν ως υπόδικος. Εγκρεμίστηκε. Βέβαια, αγαπητοί μου, πώς τα πνεύματα αυτά τα πονηρά, τα αγαθά πρώτα, με την υπερηφάνειά των έγιναν πονηρά, αυτό πώς μπορούμε να το καταλάβουμε πιο πολύ; Και ότι γκρεμίστηκαν από την φωτοφορία, δεν καταλαβαίνουμε πιο πολλά. Τούτο μόνο, ότι οι άγγελοι δεν είναι αυτόφωτα. Είναι ετερόφωτα. Ο άγγελος είναι φωτεινός. Αλλά από πού παίρνει την φωτεινότητά του; Την παίρνει από την θεία δόξα. Από την θεία ενέργεια. Γιατί «ὁ Θεὸς φῶς ἐστι». Ο διάβολος έχασε αυτό το φως του Θεού, την θεία δόξα, και έμεινε άμοιρος της θείας δόξας. Είναι το φως της Μεταμορφώσεως στο όρος Θαβώρ. Το έχασε αυτό. Κι έτσι έμεινε σκοτεινός. Στην ένστασή σας ή στην απορία σας πώς ο διάβολος μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός, θα σας απαντούσα ότι δεν πρόκειται περί του φωτός του ακτίστου, αλλά περί κτιστου φωτός. Αυτό το φως το οποίο έχει και ο ήλιος και αυτός ο λαμπτήρας που αυτή την στιγμή που ανάβει. Τώρα, πώς μπορεί ο διάβολος να παίρνει αυτό το υλικό φώς και να περιβάλλεται, όπως ακριβώς και πώς μοιάζει ότι υλοποιείται και εμφανίζεται, αυτά αποτελούν μυστικά του πνευματικού κόσμου, τα οποία δεν μπορούμε να διερευνήσουμε. Το θέμα είναι ότι αυτό το φώς που έχει ο διάβολος είναι κτιστόν. Και πλανά τον άνθρωπο· γι' αυτό οι πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που ζουν στην άσκηση, έχουν και αυτήν την ικανότητα που λέγει ο Απ. Παύλος, στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που είναι η διάκρισις, και το τονίζει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, να διακρίνουν τα πνεύματα εάν είναι από τον Θεόν. Εμφανίζεται ο διάβολος με φως και να πω: «Είναι άγγελος; Έχει την άκτιστον ενέργεια ο άγγελος; Ή είναι ο διάβολος με την κτιστήν ενέργεια;» και συνεπώς να πλανηθώ. Ο πνευματικός άνθρωπος, αυτός που έχει το πνεύμα του Θεού και έχει το χάρισμα αυτής της διακρίσεως, πράγμα αγαπητοί μου πολύ δύσκολο, σας το λέγω ειλικρινά· λέγει: «Είναι ο διάβολος αυτός». Και τότε, μόλις το πει αυτό ή το σκεφθεί, ο διάβολος γίνεται άφαντος.
Πάντως έπεσε ο διάβολος και έπεσε εις τον ορατόν κτιστόν κόσμον ως υπόδικος. Ότι έπεσε ως υπόδικος, το βλέπουμε αυτό από εκείνο το καταπληκτικό, με τον δαιμονισμένο των Γεργεσηνών, που οι δαίμονες εζήτησαν από τον Κύριον της δόξης να μη πάνε στην κόλαση, αλλά να μείνουν ακόμη εις τον κόσμον αυτόν. Διότι ξέρουν ότι είναι υπόδικοι οι δαίμονες, και ότι η κόλασις είναι ο τόπος της τιμωρίας των. Για τους οποίους δαίμονες έγινε η κόλασις. Και τότε ζήτησαν να μείνουν ακόμη εις τον ορατόν κτιστόν κόσμον. Εζήτησαν να πάνε εις τους χοίρους. Το ενθυμείσθε. Το γνωρίζετε. Δηλαδή να βρίσκονται εδώ. Εις τον υλικόν, κτιστόν, ορατόν αυτόν κόσμον. Γι αυτό και είπαν εις τον Κύριον: «Ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;». «Ήλθες να μας βασανίσεις πριν ακριβώς την ώρα μας;». Η αιτία που έπεσαν οι δαίμονες, δηλαδή οι άγγελοι, και έγιναν δαίμονες, πρώτος ο Εωσφόρος, ο αρχηγός, ήτο η υπερηφάνεια. Κρατήστε αυτό. Αποτελεί το κλειδί του θέματός μας. Ήτο η υπερηφάνεια. Οι άνθρωποι τώρα όταν χάνουν τον Θεό, σταματούν μπροστά στην κτίση. Πώς χάνουν οι άνθρωποι τον Θεό; Είναι γνωστό ότι ο Αδάμ και η Εύα δεν έχασαν τον Θεό. Διότι μέσ' τον Παράδεισο είχαν κοινωνία με τον Θεό. Είχαν κοινωνία. Μία κοινωνία, ξέρετε ποία; Εκείνη την οποία θα έχουμε εμείς εις την βασιλείαν του Θεού. Ανείπωτη κοινωνία. Δεν ξέρουμε πώς. Εκείνο το "ήλθε ο Κύριος κατά το δειλινό" δείχνει συνηθισμένη επίσκεψη του Θεού. Ανείπωτο πράγμα. Πώς ακριβώς στην Βασιλεία του Θεού θα είναι οι άνθρωποι, σε μια κοινωνία με τον Θεό, αυτή η κοινωνία χάθηκε, διεκόπη, ε; Τότε οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν χάσει τον Θεό. Είχανε φοβερή εμπειρία. Τα παιδιά τους ζήσαν στην αμαρτία, όπως ο Κάιν, αλλά και αυτοί από την παράδοση των γονέων των, δεν είχαν χάσει το Θεό. Από την τρίτη γενεά και παρακάτω αρχίζει η απώλεια του Θεού. Ο Κάιν δεν έχασε, γιατί βλέπουμε, ομιλεί με τον Θεό. Ο 'Αβελ δεν έχασε, γιατί βλέπουμε ομιλεί με τον Θεό. Προσφέρει θυσίαν κ.λπ. Αλλά, παρακάτω, παρακάτω, όσο προχωρούν οι γενεές αρχίζει να συσκοτίζεται η γνώση του Θεού.
Tι είναι εκείνο το οποίο συσκότισε την γνώση του Θεού; Η αμαρτία. Η αμαρτία, αγαπητοί μου, είναι ένας καπνός ο οποίος μας καλύπτει τον ορίζοντα, που εκεί θα βλέπαμε το πρόσωπον του Θεού. Έτσι, όταν ο άνθρωπος χάσει τον Θεό, και αρχίσει να βλέπει την κτίσιν, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος που έκανε την κτίσιν, και ανακλά όπως σας έλεγα προηγουμένως, τις ιδιότητές του μέσα στην δημιουργία, τότε αρχίζει να λατρεύει τα κτίσματα. Επειδή ο διάβολος είναι υπόδικος εις τον παρόντα κόσμον, βλέποντας τον άνθρωπο να λατρεύει τα κτίσματα, να λατρεύει το δέντρο, να λατρεύει το ποτάμι, να λατρεύει το βουνό, την πέτρα, τότε επειδή είναι υπερήφανος, πάει και θρονιάζεται. Είδατε; Θρονιάζεται. Πάει και θρονιάζεται στο αντικείμενο εκείνο που λατρεύει ο άνθρωπος. Έτσι ο άνθρωπος λατρεύοντας το αντικείμενο, στην πραγματικότητα λατρεύει τον διάβολο. Γιατί φωλιάζει ο διάβολος μέσα εις τα κτίσματα; Επειδή πάσχει ανίατα από την υπερηφάνεια. Και όπως ξέρετε, η μεγαλυτέρα ευχαρίστησις του ανιάτου στην υπερηφάνεια όντος είναι να προσκυνείται. Άμα προσκυνηθεί αισθάνεται ότι πέτυχε το μεγαλύτερο πράγμα. Στον υπερήφανο θα δείτε να μην υπάρχει ανάγκη, ούτε από χρήματα, ούτε από τίποτα, όσο το όνομά του. Να πουν γι' αυτόν. Να πουν γι' αυτόν. Γι' αυτό λέγει και η παροιμία η γνωστή: «Τα χρήματα πολλοί τα εμίσησαν, την δόξαν κανείς». Είναι η έπαρσις. Η υπερηφάνεια. Αθεράπευτο πράγμα, αν δεν προσέξει κανείς. Στον διάβολο, αγαπητοί μου, είναι αθεράπευτη πλέον. Και έτσι ικανοποιείται ο διάβολος να λατρεύεται και να προσκυνείται, φωλιάζοντας μέσα στα κτίσματα, που οι άνθρωποι οι ταλαίπωροι ‘χάσαν, μπέρδεψαν τον Θεό, με τις ενέργειες που ανακλώνται εις την κτίσιν, και ελάτρευαν χωρίς να το καταλαβαίνουν, ελάτρευαν τον διάβολο.
Αλλά, δεν είναι μόνον το αντικείμενον το οποίον θα λατρευθεί. Είναι και άλλα πράγματα, όπως και προηγουμένως σας είπα. Ειδωλολατρία δεν είναι μόνον να προσκυνήσεις ένα δέντρο ή ένα βουνό. Αλλά και η τέχνη και η τεχνική και η επιστήμη, και όλα αυτά, σας είπα, γίνονται ομοίως, και ο πλούτος και τα χρήματα γίνονται όλα αυτά ομοίως είδωλα· τα οποία λατρεύει ο άνθρωπος, προσκυνά ο άνθρωπος. Ο αφιλότιμος σατανάς φωλιάζει και εις αυτά. Και τότε, μεταβάλλονται κι άλλα πράματα σε στοιχεία λατρείας του διαβόλου. Το γενετήσιον, επί παραδείγματι, οι σχέσεις των συζύγων είναι στο σχέδιο του Θεού. Και αυτό το σχέδιο του Θεού είναι τοποθετημένο σε μια σύζευξη δυο στοιχείων. Της ηδονής και του σκοπού. Από την στιγμή τώρα, μέσα στο σχέδιο του Θεού, έστω και παροδικόν, αγαπητοί μου, έστω και παροδικόν σχέδιον, πάντως έτσι, από την στιγμή που θα ‘ρθει τώρα ο άνθρωπος να χωρίσει αυτά τα δυο και να κρατήσει την ηδονή, και να πετάξει τον σκοπό, που είναι η τεκνογονία, τότε λατρεύει το ήμισυ, λατρεύει εκείνο το οποίο ο Θεός δεν θα ήθελε.Την ηδονή λατρεύει. Πάει ο διάβολος και χώνεται εκεί, και συνεπώς: Είσαι πόρνος; Είσαι ειδωλολάτρης. Λατρεύεις τον διάβολο. Γιατί η πορνεία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο διαχωρισμός του σκοπού από την ηδονή. Τα χώρισες; Είσαι ειδωλολάτρης. Τότε, θα μου πείτε, τότε.., μα τότε πρέπει να ‘μαστε όλοι ειδωλολάτρες. Μα αυτό σας έλεγα τόσην ώρα, ότι είμαστε όλοι ειδωλολάτρες. Θέλετε ακόμη κάτι άλλο, αγαπητοί μου; Όταν ο Απόστολος Παύλος απαριθμεί τέσσερις μορφές ανηθικότητας: «Μὴ πλανᾶσθε· -λέει στους Κορινθίους Α', στο 6ο Κεφάλαιο, 9 στίχος- μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται (μαλακοί είναι οι ομοφυλόφιλοι, και ἀρσενοκοῖται είναι πάλι οι ομοφυλόφιλοι, στις δύο όψεις του πράγματος) βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Τα λέω ωμά γιατί αυτά τα τελευταία αμαρτήματα είναι πολύ της μόδας. Βασιλείαν Θεού δεν θα κληρονομήσουν. Είπε τέσσερις μορφές ανηθικότητος. Οι δύο είναι κατά φύσιν, αλλά παρά νόμον, η πορνεία είναι κατά φύσιν αλλά είναι παρά νόμον, παρά την εντολή του Θεού. Και η μοιχεία. Σου λέει, η γυναίκα σου. Μην πας σε ξένη γυναίκα. Είναι παρά νόμον. Η πράξις, κατά φύσιν. Οι δυο άλλες μορφές είναι παρά φύσιν. Και συνεπώς κατά μείζονα λόγο και παρά νόμον. Είναι αυτονόητο. Μόλις αναφέρει την πορνείαν παρεμβάλλει την ειδωλολατρία. Και τώρα το χωρίο πλήρως είναι ως εξής : «Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται, βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Γιατί, άγιε του Θεού Παύλε, παρενέβαλες την ειδωλολατρίαν; Γιατί, απλούστατα, αυτά τα πάθη είναι ειδωλολατρία. Λατρεύεται ο διαβολος εκεί. Ανοίξτε, αγαπητοί μου, το Α' κεφάλαιο εις την προς Ρωμαίους επιστολή να δείτε ακριβώς αυτό. Και μάλιστα ο Θεός, λέει εκεί ο Απόστολος Παύλος, επειδή οι άνθρωποι πέσαν στ' αμαρτήματα αυτά, επέτρεψε να πέσουν σε μια ακόμη σκληροτέρας μορφής ειδωλολατρία. Ως τιμωρία τους. Γιατί, ξέρετε, έχουμε πολλά σκαλοπάτια ειδωλολατρίας. Έτσι, λέει ένας πατήρ της Εκκλησίας μας, ορθότατα, ότι: "Το σπέρμα που προσφέρεται στην πορνεία, είναι σπονδή στον διάβολο". Γι’ αυτόν τον λόγο ο Κύριος, αγαπητοί μου, απεκάλεσε το κέντρο της ειδωλολατρίας την Πέργαμο, και προπαντός αυτόν τον τεράστιο βωμό του Διός, που σας ανέφερα προηγουμένως, που υπέρκειτο της πόλεως και εδέσποζε της πόλεως, κατοικίαν του σατανά καί θρόνον του σατανά.
Αυτή η αλήθεια, ότι οι δαίμονες κατοικούν εις την ορατήν κτίσιν και επιδρούν δυσμενώς επί των ανθρώπων, όταν αυτοί βεβαίως οι άνθρωποι προσκολλώνται στα κτίσματα, φαίνεται ακόμη και από τις ευχές της Εκκλησίας μας, τους εξορκισμούς του μεγάλου Ευχολογίου. Αν θα δείτε μέσα εκεί στις ευχές, θα δείτε να δεσπόζει αυτή η κεντρική ιδέα. Ιδιαιτέρως μάλιστα εις τις ευχές του εξορκισμού εις το μυστήριο του Βαπτίσματος. Πριν τελέσουμε το μυστήριο του Βαπτίσματος, βυθίσομε το παιδί, τον άνθρωπο που βαπτίζεται εις το νερό, εις το όνομα του Αγίου Τριαδικού Θεού με την τριπλήν κατάδυσιν καί ανάδυσιν. Είδατε που διαβάζουμε κάποιες ευχές και φυσούμε και το νερό; Αυτές οι ευχές, αγαπητοί μου, είναι εξορκισμού. Διώχνουμε τον διάβολο που εμφωλεύει στο νερό. Γιατί η κτίσις δαιμονοκρατείται, και ανά πάσα στιγμή διώχνουμε τον διάβολο. Σας είπα, είναι υπόδικος ο διάβολος και πλανάται στην κτίσιν. Πλανάται. Γι' αυτό και σ' κείνους που προσέχουν σ' αυτά, όταν πάνε έξω στην εξοχή και λένε: «Ακούσαμε φωνές, γέλια, στο βουνό που δεν υπάρχει άνθρωπος· γέλια, κλάματα και παράξενα άλλα πράγματα και φαινόμενα μυστηριώδη» κ.λπ. Οι δαίμονες είναι. Οι δαίμονες που πειράζουν τους ανθρώπους. Και διασκεδάζουν εις βάρος των ανθρώπων, στην κακότητά τους. Ναι, αγαπητοί μου. Γι' αυτό και εμφυσούμε το πρόσωπο που θα βαπτισθεί, είδατε; Ο ιερεύς εκεί που δίνει τις ευχές και ο άνθρωπος στρέφεται προς δυσμάς. Ξέρετε γιατί στρέφεται προς δυσμάς; Γιατί ακόμη δεν είδε το φως του Χριστού. Βλέπει προς Δυσμάς. Βλέπει προς τον διάβολο. Και τότε ο ιερεύς φυσά σταυροειδώς διώχνει τον διάβολον, στρέφεται προς Ανατολάς ο άνθρωπος και πηγαίνει τώρα στην κολυμβήθρα να βαπτιστεί. Αυτά για μια κατοχύρωση. Όσα σας είπα είναι αλήθεια. Είναι μέσα σ' αυτή την πράξη της Εκκλησίας μας ενσωματωμένα.
Ακόμη κάτι άλλο. Αν διαβάσετε βίους αγίων, που θα σας φανούν αυτά παράξενα και θα πείτε για μια στιγμή: «Ε, βρε αδελφέ, αυτά είναι και μύθοι». Πολλές φορές οι άγιοι, όταν συνέτριβαν τα αγάλματα των θεών, τότε, στην εποχή της ειδωλολατρίας, τότε βγαίναν από τα αγάλματα φωνές, φωνές - κραυγές, βλασφημίες, διαμαρτυρίες. Απειλητικές φωνές ηκούοντο. Αυτό δείχνει ότι οι δαίμονες διαμαρτύροντο, γιατί πήγε ο άγιος να τους γκρεμίσει τις φωλιές τους, που εκεί ελατρεύοντο από τους ανθρώπους. Θα σας πω, όμως, και μια αγιογραφική κατοχύρωση με την οποία και θα τελειώσω, για να δείτε ότι αυτά δεν αποτελούν μύθους, αλλά είναι μία φοβερή πραγματικότης. Όπως γνωρίζετε, όταν κάποτε οι Εβραίοι έκαναν ένα πόλεμο με τους Φιλισταίους, οι Φιλισταίοι νίνησαν τον πόλεμο, τελικά κατά θείαν τιμωρίαν και παραχώρησιν, επέτρεψεν ο Θεός να λαφυραγωγηθεί η Κιβωτός του Θεού. Η Κιβωτός της Διαθήκης. Γεμάτοι χαρά και αλαλαγμό οι Φιλισταίοι πήραν το πολύτιμον αυτό λάφυρον και το έφεραν εις τον ναόν του θεού Δαγών και το ετοποθέτησαν εις τα πόδια του θεού Δαγών, ως λάφυρον. Και, ακούστε τώρα το κείμενον παρακάτω, εις το A' Bασιλειών στο 5ο κεφάλαιο: «Εἶδον καὶ ἰδοὺ (πήγαν την άλλη μέρα το πρωί) Δαγὼν πεπτωκὼς ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ ἐνώπιον κιβωτοῦ τοῦ Θεοῦ· (είχε πέσει το άγαλμα, όπως ήταν στο βάθρο του στημένο, έπεσε κατά πρόσωπον, κατά τρόπον που το πρόσωπό του εστρέφετο προς την κιβωτό του Θεού) καὶ ἤγειραν τὸν Δαγὼν καὶ κατέστησαν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ (δηλαδή: σήκωσαν οι Φιλισταίοι το άγαλμα και το ξανάστησαν πάλι) καὶ ἐγένετο ὅτε ὤρθρισαν τὸ πρωί (έγινε όταν το άλλο πρωί ξημέρωσε) καὶ ἰδοὺ Δαγὼν πεπτωκὼς ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ ἐνώπιον κιβωτοῦ διαθήκης Κυρίου, καὶ ἡ κεφαλὴ Δαγὼν καὶ ἀμφότερα τὰ ἴχνη χειρῶν αὐτοῦ ἀφῃρημένα ἐπὶ τά ἐμπρόσθια ἀμαφὲθ ἕκαστον, καὶ ἀμφότεροι οἱ καρποὶ τῶν χειρῶν αὐτοῦ πεπτωκότες ἐπὶ τὸ πρόθυρον, πλὴν ἡ ῥάχις Δαγὼν ὑπελείφθη». Πάλι ξανάπεσε το άγαλμα, έσπασε το κεφάλι, τα χέρια, όλα τα άκρα έσπασαν, έμεινε μόνον η ράχη, εστραμμένη προς την Κιβωτό του Θεού. Αυτό σημαίνει, οι δαίμονες που φώλιαζαν μέσα στο άγαλμα του Δαγών, όταν είδαν την Κιβωτό του Θεού, τι ήτo, αλήθεια; Ένα κιβώτιο που είχε μέσα τις πλάκες. Η Κιβωτός του Θεού ήταν η παρουσία του Θεού. Αν θέλετε, ήταν το υποπόδιον των ποδών του Θεού· που καλεί ο ψαλμωδός να προσκυνήσουμε το «ὑποπόδιον τῶν ποδῶν» αυτού. Μάλιστα αυτό το σημείο, ελάτε αύριο το βράδυ στις 8.30 η ώρα να ακούσετε για την 2α εντολή που λέγει: "Δεν θα προσκυνήσεις ότι υπάρχει στον ουρανό, επάνω στην γη και κάτω από την γη", κι όμως έχουμε το θέμα της εικόνος και το θέμα του Τιμίου Σταυρού. Πώς ακριβώς και τι ακριβώς προσκυνούμε. Να το κλειδί, κοιτάξατέ το. Προσκυνούμε το υποπόδιον των ποδών αυτού. Και ο Τίμιος Σταυρός, αγαπητοί μου, είναι το υποπόδιον των ποδών αυτού. Αν το θέλετε, απλώθηκε ο Υιός του Θεού επάνω εις το Σταυρόν. Είναι τίμιος ο Σταυρός. Φρικτός εις τους δαίμονες. Αυτός που αρνούνται οι Χιλιασταί. Και τον αρνούνται γιατί, πολύ φυσικό, αφού είναι δαιμονισμένοι άνθρωποι. Αφού είναι δαιμονισμένοι άνθρωποι. Λοιπόν, αγαπητοί, ο Δαγών έπεσε κάτω και έσπασε μπροστά στην Κιβωτό του Θεού. Οι δαίμονες δεν μπορούσαν να αντέξουν την θεία λάμψη. Όχι ορατή στα μάτια των ανθρώπων. Αλλά στα μάτια των δαιμόνων. Είναι αυτό που πολλές φορές, πηγαίνουν οι δαιμονισμένοι στον άγιο Διονύσιο, ή στον άγιο Γεράσιμο, ή στον άγιο Σπυρίδωνα και φωνάζουν οι δαίμονες «Καίγομαι, καιγομαι». Τι θα πει «καίγομαι»; Είναι η θεία δόξα, η οποία δεν οράται από τους ανθρώπους, αλλά οράται από τους δαίμονες και οι δαίμονες πραγματικά καίγονται.
Αλλά, αγαπητοί μου, αυτή είναι η ειδωλολατρία. Κατοικεί ο διάβολος και λατρεύεται ο διάβολος. Τι να σας πω; Τι να σας πω άλλο, παρά μόνον εκείνο που λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, θα επαναλάβω, που τελειώνει την επιστολή του. Αδελφοί, «τεκνία», λέγει εκεί, εγώ θα σας έλεγα: αδελφοί, «φυλάσσεσθε ἀπὸ τῶν εἰδώλων». Ας φυλαγόμαστε από τα είδωλα. Γιατί τα είδωλα είναι πολλά και πλούσια στην εποχή μας. Όπως θα δούμε πιο κάτω, τα βαθέα του σατανά. Έχουμε την κατοικία του σατανά. Έχουμε τον θρόνο του σατανά. Έχουμε τα βαθέα του σατανά. Αλλά γι' αυτά πρώτα ο Θεός, θα μιλήσουμε την ερχομένη Κυριακή.
13η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἱερά Ἀποκάλυψις " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV
Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
