Αθανάσιος Άμβωνας

16 Μαΐου 2025

Ὁ Χριστός, Πηγή Ζωῆς.

†. Ο διάλογος, αγαπητοί μου, του Κυρίου μας μετά της Σαμαρείτιδος, περιέχει έναν ανεξάντλητον πλούτον αληθειών και αποκαλύψεων. Κατά τρόπον, μάλιστα αριστοτεχνικότατον.

Φεύγοντας ο Κύριος από την Ιουδαία και πηγαίνοντας στη Γαλιλαία, θα περνούσε, για συντομότερο δρόμο, από την Σαμάρεια. Ήταν μεσημέρι και ήταν κουρασμένος, «κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας». Και εκάθισε σε ένα πηγάδι, που ήταν αυτό το πηγάδι του Ιακώβ, που το είχε δώσει στο παιδί του, τον Ιωσήφ. Και ήρθε μία γυναίκα, Σαμαρείτις αυτή η γυναίκα, από την Σαμάρεια, να πάρει νερό. Κι εκεί διαμείβεται ένας διάλογος. Ο Κύριος τής λέγει:- «Δός μοι πιεῖν (: Δώσε μου να πιω νερό)».

- «Πώς εσύ», του λέγει, «ζητάς από μένα νερό, ενώ είσαι Ιουδαίος;». Βάζει μία παρένθεση ο ιερός Ευαγγελιστής: «Διότι οι Ιουδαίοι δεν χωνεύονται, ‘’οὐ συγχρῶνται’’, δεν χωνεύονται με τους Σαμαρείτας».

Και λέγει ο Κύριος: - «Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν (:Αν ήξερες την δωρεά του Θεού και Ποιος είναι Εκείνος που σου ζητάει νερό, μάλλον εσύ θα Του ζητούσες να πιεις απ’ Αυτόν)».

Κι εκεί ξεκινάει, αγαπητοί μου, ένας θαυμάσιος διάλογος, μέσα στον οποίον τονίζονται μεγάλες αλήθειες. Εκεί λέγει ο Κύριος ότι είναι ο Μεσσίας. Εκεί λέγει φανερώς: «Ἐγώ εἰμί…», λέγει. «Ξέρομε», λέγει, «ότι άμα έρθει ο Χριστός θα μας τα πει όλα αυτά». «Ἐγώ εἰμι, Εκείνος που σου ομιλεί. Είμαι Εγώ». Και ακόμη ο Κύριος ομίλησε δια τον τρόπον με τον οποίον θα προσεγγίζουν οι πιστοί τον Θεό. Ότι «ο Θεός είναι Πνεύμα, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Γι'αυτό σας είπα, η περικοπή αυτή είναι πλουσιοτάτη σε περιεχόμενο, σε αποκαλύψεις.

Αλλά, αγαπητοί μου, θα μείνομε μόνο σε ένα σημείο: «Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ (:Εάν γνώριζες την δωρεά του Θεού), καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν».

Ένα τροπάριο της ημέρας λέγει το εξής· είναι από τον Εσπερινό: «Ἐπὶ τὴν πηγὴν ἐπέστη ἡ πηγὴ τῶν θαυμάτων ἐν τῇ ἕκτῃ ὥρᾳ τῆς Εὔας ζωγρῆσαι καρπὸν· ἡ γὰρ Εὔα ἐν αὐτῇ ἐξελήλυθεν ἐκ τοῦ παραδείσου, ἀπάτῃ τοῦ ὄφεως». «Ἐπέστη, ήλθε», λέγει, «στην πηγή, η πηγή των θαυμάτων· ο Χριστός· που είναι η πηγή των θαυμάτων. Ήρθε εις την πηγήν». Δηλαδή εις το φρέαρ, εκεί στο πηγάδι του Ιακώβ. «Την έκτην ώρα». Το μεσημέρι. Στις 12 το μεσημέρι. «Τῆς Εὔας ζωγρῆσαι καρπὸν»· «Για να ψαρέψει, να συλλάβει τον καρπόν της Εύας». Ποιος ήτο «ο καρπός της Εύας»; Η αμαρτωλή Σαμαρείτις. Η πόρνη Σαμαρείτις. «Ήρθε, λοιπόν, να συλλάβει τον καρπόν της Εύας, εκείνης που είχε πέσει εις τον Παράδεισον. Γιατί η Εύα εις αυτήν την ώραν εβγήκε από τον Παράδεισον, ένεκα της απάτης του όφεως».

Είναι ένα πολύ ωραίο τροπάριο αυτό, που με δύο πινελιές μας δίνει μία εικόνα. Γιατί ήλθε ο Χριστός εκεί, σε εκείνο το πηγάδι. Ο Οποίος είναι πράγματι η πηγή των θαυμάτων, είναι η πηγή της ζωής.

«Εάν εγνώριζες την δωρεάν του Θεού!». Δηλαδή «εάν εγνώριζες τι δωρίζει ο Θεός». Τι δωρίζει ο Θεός; «Τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν»· που είναι ο Χριστός. Αυτό δωρίζει ο Θεός. Λέγεται δε «δωρεά», διότι ο Θεός δεν ζητάει κανένα αντάλλαγμα. Το δίδει από μόνος Του. Οι δε άνθρωποι είναι ανύποπτοι. Μόνο που διψούσαν οι άνθρωποι πάντοτε. Διψούσαν την δίψαν –επιτρέψατέ μου να πω μία λέξη, η οποία δεν μ’ αρέσει, αλλά εκφράζει όμως- την μεταφυσικήν· διψούσαν, διψούσαν εκείνο που ήσαν· διψούσαν Εκείνον που τους κατεσκεύασε, που τους εδημιούργησε. Διψούσαν, αλλά δεν εγνώριζαν γιατί διψούν. Γι'αυτό και ανεζήτουν «τῇδε κἀκεῖσε» να ξεδιψάσουν αυτήν την μεταφυσική τους δίψα.

Δωρεά, λοιπόν, του Θεού, δωρεά. Πράγματι ο Ιησούς Χριστός είναι η δωρεά του Πατρός προς τον κόσμον. Λέγει ο ίδιος ο Ευαγγελιστής: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον (:Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο), ὥστε τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτὸν μὴ ἀπόλληται, ἀλλὰ ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Αυτή είναι η δωρεά του Θεού. Υπάρχει μεγαλυτέρα;

«Εἰ ᾔδεις…». «Εάν εγνώριζες… Ω, εάν εγνώριζες…». Πόσοι άνθρωποι αγνοούν, αγαπητοί μου, αυτήν την δωρεάν του Θεού! Πόσοι άνθρωποι! Ξέρετε, αγαπητοί, αυτήν την στιγμή, κάτω από τα πόδια μας μπορεί να υπάρχει αμύθητος θησαυρός κι εμείς να είμαστε φτωχοί. Γιατί δεν τον ανακαλύψαμε. Λέγεται ότι κάποτε ένας περιηγητής στην Νότια Αφρική, είδε τα παιδιά των ιθαγενών να παίζουν ένα παιχνίδι, κάτι σαν το δικό μας με τους βώλους· και ήταν διαμάντια! Κι όμως πέθαιναν από την πείνα τα παιδιά αυτά, από την φτώχεια. Δεν ήξεραν αυτά που κρατούσαν τι ήσαν. Αν εγνωρίζαμε την δωρεάν του Θεού! Λιμοκτονούμε. Πεθάναμε από την δίψα και η πηγή της ζωής είναι πλάι μας. Η δωρεά έχει δοθεί. Κι εμείς αυτή την αγνοούμε.

Ω! «Εἰ ᾔδεις (:Εάν εγνώριζες) καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν …». «Εάν εγνώριζες Ποιος είναι Εκείνος που σου λέγει: ‘’Δώσ’ μου να πιω’’…». Ποιος ήτο; Ο Υιός του Θεού, η πηγή της ζωής. Στην Παλαιά Διαθήκη, αγαπητοί μου, «πηγή ζωής» λέγεται ο Γιαχβέ, ο Κύριος. Προσέξτε, ο Γιαχβέ, ο Κύριος. Λέγεται «πηγή της ζωής». Στον 34ον Ψαλμόν λέγει: «Ὅτι παρὰ Σοὶ πηγὴ ζωῆς», «σε Σένα είναι η πηγή της ζωής». Και σε πλείστα όσα άλλα σημεία αναφέρεται ότι ο Θεός, ο Γιαχβέ, ο Κύριος, της Παλαιάς Διαθήκης, είναι η πηγή της ζωής.

Προσέξτε. Εδώ ο Ίδιος ο Κύριος λέγει: «Εάν εγνώριζες Ποιος είναι Αυτός που σου ομιλεί, εσύ μάλλον θα ζητούσες από Αυτόν νερό». Δηλαδή, «Εγώ είμαι η πηγή». Ποια; Λίγο παρακάτω θα πει εις την Σαμαρείτιδα γυναίκα: «Κι εκείνος που θα πιει από το νερό που θα του δώσω, δεν θα πεθάνει ποτέ και δεν θα διψάσει ποτέ». Πέστε μου, σας παρακαλώ, σ’ αυτό το σημείο τι αναγνωρίζετε εις το πρόσωπον του Χριστού; Ποια η ταυτότητα του Ιησού Χριστού; Εάν στην Παλαιά Διαθήκη λέγει ο Γιαχβέ, ο Κύριος «Εγώ είμαι η πηγή της ζωής» και ο Κύριος λέγει -ο Ιησούς Χριστός τώρα στην Καινή Διαθήκη-: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς», ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός; Ποια είναι η ταυτότητά Του;

Είναι ο Γιαχβέ. Αυτός ενηνθρώπησε, ο Κύριος· που ωμίλει στην Παλαιά Διαθήκη. Θέλετε; Πάντα ο Λόγος ω μίλει στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Πατήρ δια του Λόγου ομίλει πάντοτε στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτός ο Λόγος που ομίλει στον Μωυσή, καλύτερα, πιο μπροστά, στους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, μετά στον Αβραάμ, στους Πατριάρχες, δηλαδή τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, μετά εις τον Μωυσέα, που εμφανίζεται ως Μεγάλης Βουλής Άγγελος εις την βάτον, στους προφήτας· είναι ο Λόγος. Είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, που ενηνθρώπησε. Αυτός τώρα κάθεται στο πηγάδι και λέγει στην Σαμαρείτιδα γυναίκα: «Δός μοι πιεῖν». Είδατε, παρακαλώ, η εκκλησιαστική μας παράδοσις, η εκκλησιαστική μας θεολογία, αμέσως συνδέει το πρόσωπο του Χριστού με Εκείνον που ωμίλει στην Εύα εις τον Παράδεισον! Είναι ο Ίδιος που ομίλησε στην Εύα· είναι ο Ίδιος. Αυτή είναι η ταυτότητα του ομιλούντος εις την Σαμαρείτιδα γυναίκα. Μα αυτό είναι καταπληκτικό αδελφοί, είναι καταπληκτικό.

Ακούστε, παρακαλώ, τι λέει ο Ζαχαρίας ο προφήτης, στο 14,8: «Καὶ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ -Ποια ημέρα; Της ημέρας της Ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού- ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ – «θα βγει ζωντανό», «ζῶν» θα πει ζωντανό, θα πει φρέσκο νερό, όχι όπως το νερό ενός πηγαδιού, αλλά το νερό μιας πηγής που τρέχει. Αυτό λέγεται «ζωντανό νερό, ‘’ζῶν ὕδωρ’’». Θα βγει νερό από την Ιερουσαλήμ-, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν πρώτην -δηλαδή την Νεκρά Θάλασσα- καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν ἐσχάτην -δηλαδή στη Μεσόγειον. Από την Ιερουσαλήμ θα βγει νερό. Πότε; «Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ». Είναι ο Ιησούς Χριστός. Είναι η πηγή της ζωής, ο Γιαχβέ, που θα γίνει άνθρωπος. Και θα εμφανιστεί αυτή η πηγή στα Ιεροσόλυμα. Γιατί το μισό πηγαίνει στη Νεκρά Θάλασσα και το μισό νερό πηγαίνει «εἰς τὴν ἐσχάτην», δηλαδή την Μεσόγειο Θάλασσα; Διότι η Νεκρά δεν είχε ζωή. Και πηγαίνει εκεί για να δώσει ζωή. Είναι το σύμβολον του νεκρωμένου Ισραήλ. Η δε «ἐσχάτη θάλασσα»; Η «ἐσχάτη θάλασσα», αυτή η κλειστή θάλασσα, η θάλασσα που είναι το σκηνικό των αποκαλύψεων του Δανιήλ, είναι η χώρα των Εθνών. Συνεπώς είναι η πηγή της ζωής που ζωντανεύει τον νεκρόν Ισραήλ, που νεκρώθηκε μέσα στην τυπολατρία και στην αποστασία. Είναι η πηγή της ζωής, που δίνει ζωή, αιώνιον ζωή εις τα έθνη· που ήσαν μακράν του Θεού.

Στην Αποκάλυψη διαβάζομε το εξής: «Ἐγὼ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν». «Εγώ», λέγει, «σε εκείνον που διψά θα δώσω το νερό της ζωής δωρεάν». Ποιος «Εγώ»; Είναι ο αμνός του Θεού. Είναι ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού. Και παρακάτω λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο 22 κεφάλαιον: «Καὶ ἔδειξέ μοι ποταμὸν ὕδατος ζωῆς λαμπρὸν ὡς κρύσταλλον, ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀρνίου». «Μου έδειξε», λέει, «ποτάμι -δηλαδή έρρεε-, λαμπρόν σαν κρύσταλλο, που ξεκινούσε ως από πηγή, από τον θρόνο του Θεού και του αρνίου, του Πατρός και του Υιού». Είναι βέβαια το Πνεύμα το Άγιον. Γιατί πρέπει να σας πω ότι το Πνεύμα το Άγιον εμφανίζεται ως νερό και ως πυρ. Κυρίως αυτά τα δύο σύμβολα.

Αλλά και ο Υιός ως νερό, ως πηγή, ως ποταμός, ως πηγή ζωής. Και συνεπώς τι σημαίνει εδώ ότι ο Υιός εμφανίζεται ως νερό; Πρώτον. Ότι ο Χριστός είναι Εκείνος ο Οποίος έδωσε την ζωή σε ό,τι ζει. Είναι ο Χορηγός της ζωής. Όταν στα χέρια Του, ο Υιός του Θεού, πριν ενανθρωπήσει, επήρε πηλό, δηλαδή τα στοιχεία της γης και ενεφύσησε και έδωσε πνοήν ζωής στον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, βλέπομε εδώ την ζωή να υπάρχει, να μπαίνει μέσα σε αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται «άνθρωπος». Την ερχομένη Κυριακή, του Τυφλού, θα πει στον εκ γενετής τυφλό, που έλειπαν οι βολβοί. Όχι ότι ήτο τυφλός ως συνήθως, ένας που τυφλούται, έστω και εκ γενετής, αλλά έχει τα μάτια του, μόνο που δεν βλέπει. Εκ γενετής τυφλός. Θα του πει· θα κάνει το εξής: Θα φτύσει χάμω ο Κύριος και θα κάνει λάσπη. Και θα πάρει πηλόν –προσέξτε, πηλόν- και θα χρίσει τα μάτια του τυφλού. Ποιος γιατρός, οφθαλμίατρος, πέστε μου, αντί κολλυρίου θα έβαζε λάσπη! Αδιανόητο! Και του λέει του τυφλού: «Πήγαινε τώρα στην κολυμβήθρα, εκεί, να πλυθείς». Βεβαίως πλύθηκε. Βεβαίως η λάσπη έφυγε. Αλλά την ώρα εκείνη που επλένετο και η λάσπη έφευγε, εδημιουργούντο μάτια εις τον τυφλόν! Ξέρετε τι ήθελε να δείξει ο Κύριος; Την ταυτότητά Του! Εκείνος που πήρε πηλόν και έκανε τον Αδάμ, είναι ο Ίδιος τώρα που έρχεται και πλάθει μάτια, ανύπαρκτα μάτια εις αυτόν τον τυφλόν. Είναι μεγάλο πράγμα. Πολλαπλώς ο Κύριος μάς έδειξε την ταυτότητά Του.

Αν βαθαίνομε στο μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, Ποιος είναι Εκείνος που ήρθε… Όπως λέγει ο Ζαχαρίας δυο-τρία χωρία πιο πάνω απ’ αυτό που σας διάβασα προηγουμένως: «Οὗ ἔστησαν οἱ πόδες», λέγει, «του Οποίου τα πόδια στάθηκαν» ανατολικά της Ιερουσαλήμ, «εἰς τὸ ὅρος τῶν Ἐλαιῶν». Είναι εκεί που ο Κύριος ανελήφθη εις τον ουρανό. «Οὗ οἱ πόδες ἔστησαν». Είναι συγκλονιστικό! Αγαπητοί μου, είναι συγκλονιστικό! Ο αιώνιος Θεός, Εκείνος που στο χέρι Του μέσα είναι τα σύμπαντα, Αυτός ήρθε ανάμεσά μας. Είναι συγκλονιστικό, σας το ξαναλέγω! Αν κάποτε αυτό το πράγμα το ανακαλύψομε, το ανακαλύψομε όχι νοητικά, αλλά το ανακαλύψομε εμπειρικά, με αυτήν την όλη ύπαρξή μας το ανακαλύψομε αυτό, αγαπητοί μου, θα ήταν κάτι ασύλληπτο για μας, ασύλληπτο! Έτσι γίνεται το κύτταρό μας χριστιανικό, θα έλεγα. Έτσι μπαίνομε μέσα στο νόημα των πραγμάτων. Καταλαβαίνομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Και αισθανόμεθα για Εκείνον, ω, τι μπορεί να αισθάνεται η κτίσις για τον Δημιουργό της...

Δεύτερον, ο Χριστός δίνει την αιώνιον ζωήν. «Πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν Υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς Αὐτόν, ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Ναι, είναι η πηγή της ζωής, της αιωνίου ζωής. Όχι της ζωικής μόνο, όχι μόνο της βιολογικής ζωής. Παν ό,τι υπάρχει επάνω, μέσα στην Δημιουργία καλύτερα, δεν λέγω «πάνω στη γη», μέσα στη Δημιουργία, ό,τι έχει ζωή, είναι δικό Του δημιούργημα. Όχι μόνο ζωή ζωική, βιολογική ζωή, αλλά και ζωή αιωνία. Αιωνία ζωή. Γιατί είναι η πηγή της αιωνίου ζωής.

Τρίτον. Είναι ο Χριστός η πηγή της ζωής, είναι το καθάριο εκείνο νερό, γιατί η διδασκαλία Του δεν έχει τίποτε το βλαβερό. Δεν είναι τα στάσιμα νερά ενός πηγαδιού ή μιας δεξαμενής· που κάποτε μπορούμε να πιούμε και να βλαφτούμε. Αλλά είναι το καθαρό, διαυγές εκείνο νερό, το δροσερό νερό, που όποιος σκύβει μέσα σ’ αυτό το νερό, ξεδιψάει, αισθάνεται υγεία μέσα του, πραγματική υγεία. Ο Ίδιος είπε στους Φαρισαίους: «Σεις», λέει, «ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς (:σεις ψάχνετε τις Γραφές) ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν (:γιατί εσείς νομίζετε, ξέρετε ότι εκεί υπάρχει ζωή αιώνιος)». Ε, λοιπόν, οι Γραφές αυτήν την πηγή αποκαλύπτουν, τον Ιησούν Χριστόν, τον Ενανθρωπήσαντα Υιόν του Θεού.

Εντούτοις, αγαπητοί μου, ο Θεός έχει ένα παράπονο μαζί μας. Εκφράζεται δια του Ιερεμίου του προφήτου, 2,13. Και λέγει: «Δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν». «Δύο πονηρά πράγματα έκανε ο λαός μου». Ποιος λαός; Ο λαός του Ισραήλ. Δυστυχώς και ο νέος Ισραήλ. Δυστυχώς… Από πού το ξέρομε; Εφόσον το λείμμα θα σωθεί και όχι όσοι βαπτίζονται; Δυστυχώς, αγαπητοί μου.

Ποια είναι τα «δύο πονηρά»; Το πρώτον. «Εμένα, την πηγή της ζωής -μιλάει στην Παλαιά Διαθήκη ο Γιαχβέ. Είναι ο Ιησούς Χριστός στην Καινή, που σας είπα προηγουμένως- με εγκατέλειψε». Το δεύτερον. «Όχι μόνο με εγκατέλειψε, αλλά κατασκεύασε λάκκους συντετριμμένους», δηλαδή λάκκους χαλασμένους, κακοτράχαλους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό. Τι σημαίνει αυτό; Είναι, πρώτον, η αποστασία από τον Ιησούν Χριστόν. Δεύτερον, η κατασκευή μέσων ανθρωπίνης παρηγορίας, όπως είναι ο πολιτισμός. Λέμε: «Δεν έχομε ανάγκη από τον Χριστόν. Φτιάξαμε δική μας κατασκευή να μας παρηγορεί». Όπως είναι η φιλοσοφία, όπως είναι οι Καλές Τέχνες. Θα έλεγα ακόμα, είναι και η φιλολογία. Πόσοι μαθηταί ανατρέχουν εκεί και μαθήτριες, ανατρέχουν εκεί να βρουν τι; «Ιδέες», λέει... Δηλαδή «συντετριμμένα φρέατα», κακοφτιαγμένα, ιδιοκατασκεύαστα πηγάδια. Τι είπα; Ξεροπήγαδα. Δεν έχουν νερό. Δεν κρατούν νερό! Εκεί ανατρέχουν να βρουν ιδέες, να βρουν τάχα ωραία πράγματα, σκέψεις καινούριες, τάχα να δοθούν απαντήσεις στη ζωή. Πώς ο καθένας απ’ αυτούς βλέπει την ζωή, βλέπει την κοινωνία· για να πάμε να πάρομε συνθήματα απ’ αυτούς. Ποιους; Από τα «συντετριμμένα αυτά φρέατα».

«Αυτά τα δύο πονηρά», λέει, «έκανε ο λαός μου, αυτά τα δύο πονηρά». Είναι φοβερό, αγαπητοί μου, φοβερό! Εγκαταλείψαμε την πηγή της ζωής, το ὕδωρ τὸ ζῶν, τον Ιησούν Χριστόν και τρέχομε «τῇδε κἀκεῖσε», για να ξεδιψάσομε την μεταφυσική μας, που σας είπα προηγουμένως δίψα. Την δίψα της ψυχής μας, αυτή που κατασκευάστηκε, ειδικά κατασκευάστηκε. Όπως κάθε μηχανή, έχει το δικό της το λάδι που θα λαδωθεί. Η δική μας η ψυχή κατασκευάστηκε για να πίνει το νερό που λέγεται «Ιησούς Χριστός». Δηλαδή να τρώγει και να πίνει τον Κατασκευαστή της. Γι'αυτό ο Κύριος είπε: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Ακόμα ο Κύριος είπε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος», Ιω.7,38. Όπως σας είπα προηγουμένως, και ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός και το Πνεύμα το Άγιον, λέγονται «νερό». «Αυτός», λέγει, «που θα πιστέψει σε Εμένα, θα ρεύσουν ποτάμια νερού απ’ την κοιλιά του». Ποια «κοιλιά» του; Εννοεί «κοιλία»… είναι τα σωθικά του, είναι το από μέσα του. Θα πληρωθεί Πνεύματος Αγίου! Γιατί θα πληρωθεί Πνεύματος Αγίου; «Γιατί Εγώ, ο Υιός ο Ενανθρωπήσας, ανήλθα στον ουρανό, κατήλλαξα τον Πατέρα και Εκείνος έστειλε το Πνεύμα Του το Άγιο και γεμίζουν τώρα οι άνθρωποι που πιστεύουν σε Εμένα, από Εμένα και Πνεύμα Άγιον».

Ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας, αγαπητοί μου, όταν πήγαινε στη Ρώμη για να δικαστεί και εν συνεχεία να μαρτυρήσει, γράφει μία επιστολή, πριν φθάσει, στους Ρωμαίους Χριστιανούς. Έμαθε ότι οι Ρωμαίοι Χριστιανοί έκαναν προσπάθειες να μεσολαβήσουν στον αυτοκράτορα να γλυτώσει το μαρτύριον ο πολιός εκείνος πρεσβύτης, ο σεβαστός, ο θαυμάσιος άγιος Ιγνάτιος, επίσκοπος Αντιοχείας. Το ‘μαθε αυτό. Και τους γράφει μία αθάνατη επιστολή. Η προς Ρωμαίους, αυτή, επιστολή. Αθάνατη επιστολή! Ανάμεσα σε εκείνα που γράφει, τους γράφει και τα εξής: «Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοὶ πῦρ φιλόϋλον (:Η δική μου η αγάπη, ο έρωτάς μου, έχει σταυρωθεί. Είναι ο Χριστός. Και δεν υπάρχει σε μένα πῦρ φιλόϋλον, δεν υπάρχει επιθυμία που να αγαπάει την ύλη)· ὕδωρ δὲ ζῶν καὶ λαλοῦν ἐν ἐμοί, ἔσωθέν μοι λέγον (:μέσα μου αισθάνομαι ένα ζωντανόν νερό, που μου μιλάει και μου λέγει)· Δεῦρο πρὸς τὸν πατέρα (:Έλα προς τον Πατέρα). Οὐχ ἥδομαι τροφῇ φθορᾶς, οὐδὲ ἡδοναῖς τοῦ βὶου τοὺτου (:Δεν ευχαριστιέμαι, λέει, με την τροφή της φθοράς -το ψωμί και το τυρί και το φαγητό που θα φάμε, τις κοινές τροφές. Είναι τροφές φθοράς- ούτε τις ηδονές του βίου). Ἄρτον Θεοῦ θέλω, ὅ ἐστιν σὰρξ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πόμα Θεοῦ θέλω, ὅ ἐστιν αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ (:το Σώμα Του και το αίμα Του, τον Χριστό, που είναι η πηγή της ζωής)».

Βλέπει κανείς εδώ, επιτρέψατέ μου μία πάλι λέξη, δεν μ’ αρέσει κι αυτή, αλλά για να κατανοούμε, «ο μυστικισμός του Χριστιανισμού». Τι είναι δηλαδή; Όταν ο πιστός ενώνεται με τον Θεό, όταν θεώνεται. Όταν καταξιώνεται αυτής της ενώσεως. Είναι μεγάλο πράγμα. Έτσι, αγαπητοί μου, ας φθάσομε κάποτε να λέμε κι εμείς, όπως ο Ψαλμωδός: «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός». «Πώς πηγαίνει το ελάφι στις πηγές των υδάτων και επιποθεί να πιει νερό πολύ, έτσι, λέγει, ω πηγή της ζωής, ω Χριστέ μου, έτσι επιποθεί η ψυχή μου». «Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα»: Ψαλμ.41. «Εδίψασε η ψυχή μου τον Θεό, τον ισχυρό, τον ζωντανό Θεό». Γι'αυτό ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, στον 22ον Ψαλμό λέγεται ότι είναι «τό ὕδωρ τῆς ἀναπαύσεως». «Το νερό που αναπαύει».

Αγαπητοί, λέγεται ότι ο άνθρωπος χωρίς νερό δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνον έως 16 ημέρες· ενώ χωρίς φαΐ μπορεί να ζήσει πάνω από 40 ημέρες. Γι'αυτό ακριβώς ονομάζει τον εαυτό Του ο Χριστός «νερό της ζωής»· που σημαίνει ότι ο Χριστός είναι η ζωή μας. Δεν μπορούμε να ζήσομε χωρίς το νερό που λέγεται «Ιησούς Χριστός». Ο Χριστός, λοιπόν, είναι η ζωή μας, είναι η αναψυχή μας, είναι η ανάπαυσή μας. Η Σαμαρείτιδα γυναίκα ήπιε αυτό το νερό, το νερό που λέγεται Χριστός και έγινε η αγία Φωτεινή. Έδωσε και την ζωή της στο μαρτύριο η αγία Φωτεινή. Μαζί με πέντε αδελφές της και δύο παιδιά της! Ακούσατε τα ονόματά τους: Φωτεινή, Ανατολή, Φωτώ, Φώτις, Παρασκευή, Κυριακή. Είναι οι αδελφές. Τα παιδιά της: Φωτεινός, Ιωσήφ. Όλοι αυτοί ήπιαν το νερό της ζωής. Κι έγιναν φως, κι έγιναν ζωή. Πήραν την αιωνία ζωή.

276η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

13 Μαΐου 2025

Ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ.

†. Αγαπητοί μου, καλώς ήρθατε. Χαιρόμαστε που ήρθατε και θα θέλαμε λίγα λόγια να σας πούμε· όπως συνηθίζουμε εις τους εκδρομείς μας και προσκυνητάς μας. Αλλά μη λογαριάσετε ότι αυτά που θα πούμε ότι θα είναι μία ομιλία. Όχι. Αλλά θα είναι ένα μάθημα. Ένα μάθημα στο οποίον και εγώ και εσείς οφείλομε να μαθητεύσουμε. Γι’αυτό θα δείξετε πολλή υπομονή σε ό,τι ακούσετε. Γιατί είναι εκτάκτως ενδιαφέροντα αυτά που θα σας πω. Ξαναλέγω, πρέπει να μαθητεύσουμε.

Είναι γνωστό, αγαπητοί μου, ότι σήμερα εορτάζουμε την Μεσοπεντηκοστή. Δηλαδή, μία εορτή που γιορτάζεται 25 ημέρες μετά το Πάσχα και 25 ημέρες πριν από την κυριώνυμη εορτή της Πεντηκοστής. Και λογαριάζεται αυτή η εορτή δεσποτική· δηλαδή αναφέρεται εις τον Δεσπότην Κύριον Ιησούν Χριστόν. Βλέπουμε τις εορτές, να έχουμε τις εορτές των αγίων, τις εορτές της Θεοτόκου και τις εορτές του Δεσπότου Χριστού. Εκείνες, λοιπόν, οι γιορτές που αναφέρονται εις τον Χριστόν λέγονται «δεσποτικές εορτές». Και μάλιστα, η σημερινή δεσποτική εορτή αναφέρεται –σε ποιον άραγε;- εις την Ενυπόστατον Σοφίαν του Θεού. Να εξηγήσω, όμως, από την αρχή, γιατί αυτό θα αποτελεί το κύριο θέμα μας, το οποίο πρέπει να μάθομε και πρέπει να επικρατεί στη ζωή μας.

Είναι γνωστό ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον. Τρία πρόσωπα. Αλλά είναι μία η ουσία. Και συνεπώς, ένας Θεός. Ο Πατήρ γεννά τον Υιόν. Ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα. Όταν λέμε όμως «γεννά ο Πατήρ» και «γεννάται ο Υιός», μην πηγαίνει το μυαλό σας, όπως λένε οι Πατέρες, εις όλην εκείνην την διαδικασίαν μιας γέννας, όπως συμβαίνει εις τους ανθρώπους. Αλλά, απλούστατα, σημαίνει όπως το γεννώμενον είναι εκ της ουσίας του πατρός και της μητρός –συνεπώς είναι ομοούσιον- θέλει να εκφράσει ότι ο Υιός είναι ομοούσιος με τον Πατέρα. Επειδή δε η Γραφή ομιλεί περί Γεννήσεως, ότι γεννάει ο Πατήρ τον Υιόν, τίποτ’ άλλο δεν ξέρομε. Είναι ένα βαθύ, βαθύτατον μυστήριον.

Το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται εκ του Πατρός. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Λέμε μόνο την λέξη, και μόνο που θα πούμε την λέξη, αποτελεί δοξολογία εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Αν πούμε κάτι άλλο, τότε δεν θα είναι παρά βλασφημία. Είναι ακριβώς οι βλασφημίες των αιρετικών. Το Πνεύμα το Άγιον, λοιπόν, εκπορεύεται εκ του Πατρός, αποστέλλεται από τον Υιόν. Και από τον Πατέρα αποστέλλεται, αλλά και από τον Υιόν αποστέλλεται.

Ο Υιός έχει πολλά ονόματα, πάμπολλα. Όπως και το Πνεύμα το Άγιον έχει πολλά ονόματα. Όταν δίδομε σε ένα πρόσωπο πολλά ονόματα, τα ονόματα αυτά εκφράζουν εκείνο που δεν μπορεί να εκφρασθεί. Όπως, πάρτε παράδειγμα, θέλουμε να πούμε για ένα πρόσωπο που δεν ξέρουμε το όνομά του, το έχουμε ξεχάσει. Και λέμε εις τους άλλους: «Εκείνος που είναι λίγο ψηλός, που έχει μαύρα μαλλιά, που είναι… έτσι, που είναι έτσι…, που είναι… έτσι -γιατί δεν ξέρουμε το όνομα». Έτσι και εδώ αγαπητοί μου, ο Υιός, περί του Οποίου και ο λόγος σήμερα, αφού γιορτάζει σήμερα, σήμερα της Μεσοπεντηκοστής, σας είπα δεσποτική εορτή, επειδή δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα, λέμε πολλά ονόματα. Για να εκφράσουμε τι; Χαρακτηρισμούς, χαρακτήρες, ιδιότητες του προσώπου αυτού. Θέλετε; Άκτιστες ενέργειες του Προσώπου Αυτού. Ενέργειες τις οποίες εκφράζει και με τις ενέργειες, με την ευκαιρία των ενεργειών, αποδίδομε ονόματα.

Ένα, λοιπόν, από τα ονόματα αυτά, ή μερικά, είναι ο Λόγος του Θεού– το λάμδα κεφαλαίον- ο Λόγος του Θεού. Λέμε, στην Παλαιά Διαθήκην: «Τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν». Δηλαδή «το σύμπαν έγινε με τον Λόγο του Κυρίου». «Κύριος» εδώ εκφράζεται ο Πατήρ, «Λόγος» είναι ο Υιός. Ότι δηλαδή ο Πατήρ δημιουργεί το σύμπαν δια του Λόγου Του. Δεν έχει καμία σχέση με τον λεκτικόν λόγον. Άλλο είναι ο λεκτικός λόγος, αυτό που τώρα εγώ σας μιλάω, μιλάτε, μιλάμε. Αλλά είναι όνομα: ο Λόγος του Θεού.

Ακόμα, αφού σας είπα προηγουμένως περί γεννήσεως, είναι ο Υιός του Θεού. Και όταν ο Θεός δημιουργεί -δημιουργεί βέβαια ο Άγιος Τριαδικός Θεός- το σύμπαν, αυτό που δημιουργεί και τους αγίους αγγέλους και το σύμπαν ολόκληρο και τον άνθρωπον, αυτό λέγεται στη δογματική, λέγεται «εξωτερική προβολή του Θεού». Ο Θεός είναι αυθύπαρκτος. Υπάρχει από μόνος Του. Όταν, όμως, αποφασίζει να δημιουργήσει τον κόσμον, τότε αυτό που θα κάνει, είναι έξω από τον εαυτόν Του. Κι όπως ένα παλιό παράδειγμα, θα το ‘χετε ίσως διαβάσει- όπως ακριβώς είναι ο ζωγράφος έξω από τον μουσαμά, τον μουσαμά του, που ζωγραφίζει. Ο ζωγράφος είναι απέξω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Θεός δημιουργεί το σύμπαν, τον άνθρωπο, τους αγγέλους, τα πάντα, ό,τι υπάρχει, χωρίς μ’ αυτό να σημαίνει ότι ο Θεός δίνει κάποιο κομματάκι από την ύπαρξή Του, από την ουσία Του. Το σύμπαν είναι κτιστόν. Ο Θεός είναι άκτιστος.

Δεν υπάρχει κανένα σημείον που να πούμε ότι ανήκει στον Θεό. Από την δημιουργία. Γιατί αν κάτι θα μπορούσε να ανήκε εις τον Θεόν από την δημιουργία, τότε θα πρέπει να πούμε ότι έχουμε πανθεϊσμόν: «Το σύμπαν είναι θεός και μπορούμε να το τιμούμε». Υπήρξε ο πανθεϊσμός. Και η λέξη, πιστεύω, σας είναι γνωστή. Πανθεϊσμός. Όλοι οι λαοί λάτρευσαν το σύμπαν-και οι Έλληνες. Έχομε την –ξέρω ‘γω πώς να το πω;- την εύνοια, εμείς εδώ που είμαστε στο μοναστήρι, έχομε τον Όλυμπο απέναντί μας. Τι ελάτρευσαν οι αρχαίοι Έλληνες; Ελάτρευσαν την θάλασσα, με τον Ποσειδώνα. Την γη, με την Δήμητρα. Τον κεραυνό, με τον Δία. Κ.λπ. κ.λπ. Αυτό λέγεται: «Πανθεϊσμός».

Αλλά και κάτι ακόμα. Αν υποτεθεί ότι κάτι αμαρτάνει από την δημιουργία, τότε αμαρτάνει η θεότητα! Άτοπα πράγματα! Θα σας πω τι αίρεσις υπήρχε κάποτε εις την Αφρικήν – Βόρειο Αφρική- ότι «τότε», μάλιστα αντιμετωπίζει την αίρεση αυτή ο Ιερός Αυγουστίνος, «όσο μεγαλύτερη ποσότητα έχουμε από την δημιουργία, αφού περιέχει θεότητα, τόσο πιο πολλή θεότητα περιέχει, δηλαδή είναι πιο πολύ θεός!». Φερειπείν, «πιο πολύ θεό έχει», λέει, «ο ελέφαντας από ένα μυρμήγκι!». Άτοπα πράγματα! Άτοπα…

Αγαπητοί μου, ο Θεός είναι έξω από την Δημιουργία Του. Και δημιουργεί τον κόσμον. Εξωτερική προβολή, σας είπα, του Θεού, είναι η δημιουργία. Όμως ο Θεός δίνει γνωρίσματα εις την δημιουργία Του εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να ανακλούν δικές Του ιδιότητες, δικά Του χαρακτηριστικά. Αλλά ανακλούν. Άλλο πράγμα να έχω ένα καθρέπτη που να μου δείχνει τον ήλιο, όταν τον βάλω απέναντι στον ήλιο τον καθρέπτη, κι άλλο πράγμα να έχω πάρει τον ήλιο, να τον έχω βάλει μέσα εις τον καθρέπτη. Άτοπον. Ανακλά. Έτσι και εδώ. Ο Θεός είναι φως. Είναι φως ο Θεός. Μας το λέει και μας το ξαναλέει αυτό η Αγία Γραφή και όσες φορές έχομε μια εμφάνιση όχι της ουσίας του Θεού, αλλά της δόξης του Θεού, έχομε φως. Πάρτε την Μεταμόρφωση. Κ.λπ. κ.λπ.

Αλλά ο Θεός είναι Φως άκτιστον. Και δημιουργεί τώρα ένα γνώρισμα του δικού Του ακτίστου φωτός, το φως το υλικόν. Κατά το: «Εἶπεν ὁ Θεὸς γενηθήτω φῶς καὶ ἐγένετο φῶς». Τι ωραίο αυτό… Τι ωραίο… Είπε ο Θεός να γίνει φως και έγινε φως.

Μετά, λέμε «ο Θεός είναι άπειρος», δεν έχει διαστάσεις. Μάλιστα λέγεται με την εξής λέξη -θα την έχετε ακούσει πολλές φορές από τις ευχές- «απερίγραπτος». «Απερίγραπτος» θα πει δεν έχει περιγραφήν. Θυμηθείτε λίγο την Γεωμετρία- προσέξτε, μάθημα κάνομε. Δεν κάνω ομιλία. Μάθημα κάνομε. Κι αυτά πρέπει να τα μάθομε. Θα δείτε πού θα φτάσουμε… Λοιπόν, λέμε «περιγεγραμμένον σχήμα», «κύκλος περιγεγραμμένος» κ.λπ. «Απερίγραπτος» θα πει δεν έχει όρια. Ο Θεός δίνει τώρα ένα στοιχείο δικό Του, σαν εικόνα όμως, και λέμε «το σύμπαν είναι άπειρον», άντε βρες την άκρη του. Ποιος την βρήκε την άκρη του σύμπαντος… Οι αστρονόμοι; Τίποτα… Και ούτω καθεξής. Και ούτω καθεξής…Όλα αυτά, λοιπόν, δείχνουν την σφραγίδα του Θεού στο σύμπαν. Γι’αυτό είπαν οι σοφοί: «Εκείνος που λέει ‘’Δεν υπάρχει Θεός’’, δηλαδή αυτός που είναι άθεος, είναι μωρός και το μυαλό του δεν δουλεύει καλά». Μωρία.

Αλλά ο Θεός, όμως, δεν είναι το σύμπαν. Δεν μπορώ να ταυτίσω τον Θεόν, τον Άκτιστον, με το κτίσμα. Δεν είναι δυνατόν ποτέ. Αλλά ο Θεός κάποτε, ας πω την λέξη «αποφασίζει». Ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι λέμε λέξεις, οι οποίες δεν ταιριάζουν στον Θεό. Η λέξις «αποφασίζω» είναι στον άνθρωπο, δεν είναι στον Θεό. Γιατί ο Θεός είχε – πάλι εδώ λάθος θα κάνω- στον νου Του- ποιον «νου»; Ο Θεός δεν έχει νου, όπως έχομε εμείς- τι; Να δημιουργήσει το σύμπαν προ καταβολής κόσμου. Τι; Δεν υπήρχε τίποτε. Να κάνει τώρα το σύμπαν. Θέλετε; Και μέσα εις το σύμπαν ήταν ακόμα και η Ενανθρώπησις και η θυσία του Υιού του Θεού και… και… και… Όλα. Προκαταβολικά. Μάλιστα, δυο τρεις φορές το ‘χομε στην Αγία Γραφή, και Παλαιά και Καινή Διαθήκη, το «πρό καταβολῆς κόσμου». Εμείς, οι άνθρωποι είμεθα γνωστοί εις τον Θεόν, πριν γίνουμε. «Πρό καταβολῆς κόσμου». «Καταβολή» θα πει «θεμελίωσις». Δεν υπήρχε το σύμπαν. Και ο Θεός τα έχει –ανθρώπινα θα μιλήσω- στον νου Του.

Και «αποφασίζει» -η λέξις ανθρώπινη «αποφασίζει»- να δημιουργήσει τώρα. Και τι κάνει; Εδώ τώρα προσέξτε… Ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Και ο Πατήρ και ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον. Μάλιστα υπάρχει η εξής δογματική έκφρασις: «Ὁ Πατὴρ δι’ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Που θα πει: «Ο Πατέρας δημιουργεί διαμέσου του Υιού –σαν να ‘ναι τα χέρια, τα χέρια του Πατρός ο Υιός- ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι»· που σημαίνει αυτό ότι όλα αυτά θα συντηρούνται από το Πνεύμα το Άγιον. Ώστε, λοιπόν, ο Υιός, αν και και τα δύο πρόσωπα, Υιός και Πνεύμα Άγιον, θεωρούνται τα χέρια του Πατρός, ένας ο Θεός. Εκφράσεις ε; Πλούσιες εκφράσεις, πλούσιες, πολύ πλούσιες εκφράσεις, ωραιότατες, μεγαλειώδεις…

Πλάι στον Πατέρα, επειδή αφορά στον Υιόν, γι’αυτό δεν γίνεται αναφορά στο Άγιον Πνεύμα, όχι ότι απουσιάζει, αλλά επειδή η αναφορά είναι εις τον Υιόν. Και λέει η Αγία Γραφή. Η Παλαιά Διαθήκη. Πού λέει; Πού; Και πού δεν το λέει αυτό… Πού δεν το λέει- αρκεί να ξέρει κανείς να μελετάει την Αγία Γραφή. «Εγώ», λέγει, «η Σοφία»– η Σοφία…· περί της οποίας και ο λόγος σας είπα· αλλά η Σοφία είναι ο Υιός. Είναι Ενυπόστατος αυτή η Σοφία. «Ενυπόστατος» θα πει «πρόσωπον». Δεν είναι, όπως λέμε εμείς, οι Έλληνες, ότι «αυτός ο άνθρωπος έχει σοφία». Η έννοια της σοφίας εδώ καθ’ ημάς, τους Έλληνες, είναι νοητική. Είναι νοητική. Δηλαδή, δεν έχει ιδιαίτερη υπόσταση. Λέμε: «Αυτός είναι σοφός. Ξέρει πολλά, είναι σοφός». Εδώ η Σοφία του Θεού είναι ενυπόστατος, είναι πρόσωπον. Και είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Οπότε βλέπει κανείς εδώ, αγαπητοί, πλάι στον Πατέρα να είναι η Ενυπόστατος Σοφία του Θεού. Και μιλάει τώρα η Σοφία από μόνη της. Βάζει διαρκώς μέσα στην κουβέντα –«κουβέντα» εντός εισαγωγικών- στην αποκάλυψή της βάζει το «Εγώ»: – «Εγώ η Σοφία, ήμουνα πλάι», λέει, «στον Θεόν – εννοείται Πατέρα- και συνδημιουργούσα μαζί Του». Είναι γνωστό ότι όταν ο Θεός έκανε το σύμπαν, όλο το σύμπαν, η δημιουργία προηγήθηκε των αγίων αγγέλων. Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί τους αγίους αγγέλους ως συνδημιουργούς Του- αν το πει κανείς αυτό είναι αιρετικόν. Οι άγγελοι ξέρετε τι είναι; Οι άγγελοι είναι μόνον θεαταί. Υπάρχουν και βλέπουν τώρα το σύμπαν να γίνεται και λέει εις το βιβλίον του Ιώβ: «Όταν», λέει, «οι άγγελοι με είδαν να δημιουργώ, ‘’ᾔνεσάν με’’, με εδοξολόγησαν». Οι άγγελοι, λοιπόν, δεν μετέχουν στην Δημιουργία- τους βγάζουμε λοιπόν. Τους βγάζουμε. Ποιοι δημιουργούν; Τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

Έτσι, λοιπόν, το δεύτερο πρόσωπον λέγει, που λέγεται εδώ «η Σοφία του Θεού», και είναι πρόσωπον– αυτό θα το επαναλαμβάνω διαρκώς όπως κάνουν και οι σχολαστικοί δάσκαλοι. Στο σχολείο τα λένε και τα ξαναλένε και τα ξαναλένε… Δεν πειράζει. Μην στενοχωρηθείτε γι’ αυτό. Γιατί πρέπει να το μάθουμε. Σας έκανα εξήγηση. Μάθημα θα κάνουμε. Δεν κάνουμε καμία ρητορική ομιλία. Μάθημα! Κι εγώ μαθητεύω, κι εσείς μαθητεύετε. Λοιπόν, η Σοφία πλάι στον Πατέρα- «Εγώ», λέει η Σοφία, «συνδημιουργούσα με τον Πατέρα, με τον Θεόν». «Συνδημιουργούσα». Τι; Ό,τι έγινε.

Όταν ήρθε η ώρα να κάνει τον άνθρωπο -πω μεγαλείον!- εκεί λέγει: «Εγώ, η Σοφία, ήμουνα γεμάτη χαρά! Που έκανα τον άνθρωπο. Και αδημονούσα –πωπω…- αδημονούσα πότε θα έρθει η ώρα να βρεθώ πλάι στον άνθρωπο». Κι αυτό λέγεται «ἐνανθρώπησις». Δηλαδή, η Σοφία του Θεού η Ενυπόστατος είναι ο μετέπειτα Ιησούς Χριστός! Εδώ θα έθετα το ερώτημα: « Ξέρομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός, του Οποίου και το όνομα φέρομε και λεγόμεθα Χριστιανοί;». Αν έτσι κρίνομε μ’ αυτά που λέμε, δεν ξέρομε τίποτα… Κι αλίμονό μας! Σαν να μην ξέρεις τίποτα για την ιστορία του πατέρα σου που σ’ έφτιαξε! Να μην ξέρεις πού είναι τα χωράφια του! Να μην ξέρεις τίποτα! Επιτρέπεται; Γι’αυτό σας είπα ένα μάθημα, να μάθομε Ποιος είναι ο Χριστός.

Ώστε λοιπόν, η Ενυπόστατος Σοφία, που συνδημιουργεί με τον Πατέρα και λέγεται Σοφία γιατί όλα έγιναν με πάρα πολλή σοφία και με τάξη, και με… εκπληκτικά πράγματα. Λέει ο Ψαλμωδός: «Ποιος είμαι εγώ ο άνθρωπος; Ποιος είμαι εγώ ο άνθρωπος; Αλλά Εσύ, ω Ενυπόστατη Σοφία, ἐθαυμαστώθης ἐξ ἐμοῦ». Το θυμόσαστε αυτό από το Ψαλτήρι; «Ἐθαυμαστώθης ἐξ ἐμοῦ». Τι θα πει «ἐθαυμαστώθης»; «Έγινες θαυμαστή, Εσύ, η Σοφία, από την δική μου ανθρώπινη κατασκευή». Ρωτήστε έναν γιατρό: « Ξέρεις τι είναι ο άνθρωπος;». Κατ΄αρχάς το σώμα του ακόμη, του ανθρώπου το σώμα, δεν έχει ερευνηθεί. Το ξέρετε αυτό; Διαρκώς ερευνάται! Ατελευτήτως ερευνάται το ανθρώπινον σώμα. Πού να σας πει ο γιατρός- πού το ξέρει;- και ποιος είναι ο σκοπός αυτής της υπάρξεως αυτού του σώματος που λέγεται «άνθρωπος». Ε, λοιπόν, «έγινες θαυμαστός, ο Θεός, έγινες θαυμαστή Εσύ, η Ενυπόστατη Σοφία, ἐξ ἐμοῦ». Τι θα πει «ἐξ ἐμοῦ»; «Από μένα, από την κατασκευή μου». Καταπληκτικά πράγματα… Γι’αυτό και Σοφία λέγεται.

Λοιπόν, αγαπητοί –να προχωρήσουμε λίγο- σήμερα γιορτάζουμε την Ενυπόστατον Σοφίαν του Θεού που είναι «μεσούσης τῆς ἑορτῆς», δηλαδή Μεσοπεντηκοστή. Αν προσέξατε το Ευαγγέλιον, ο Χριστός είχε ανέβει στα Ιεροσόλυμα στην εορτή της Σκηνοπηγίας- μία από τις τρεις μεγάλες γιορτές του έτους στους Εβραίους, ήτανε δε πολύ πανηγυρική αυτή η εορτή, πάρα πολύ πανηγυρική· με φωταψίες, με πολλά πολλά… Οι δε Εβραίοι έμεναν στις σκηνές. Και εκεί στις σκηνές προσπαθούσαν να θυμηθούν πώς πέρασαν οι πρόγονοί τους εις την έρημον σαράντα χρόνια. Η εορτή αυτή ήταν περί το τέλος Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου. Χαρούμενη γιορτή! Τότε ανέβηκε ο Ιησούς Χριστός στα Ιεροσόλυμα. Kaι τους είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου –από τις φωταψίες-. Χαίρεστε. Ναι. Εγώ σας έδωσα την εντολή να γιορτάζετε την εορτή αυτή, αλλά Εγώ είμαι το φως του κόσμου». Έβαζαν σε μία χρυσή στάμνα νερό από την κολυμβήθρα της Βηθεσδά, την δεξαμενή, πήγαινε ένας ιερεύς με συνοδεία κ.τ.λ., με μουσικές, λιτανεία ολόκληρη να πάρει νερό να πλύνουν το θυσιαστήριον, «Εγώ είμαι το νερό το ζωντανό. Εγώ είμαι το φως, Εγώ είμαι το νερό, το ζωντανό νερό».

Έτσι, λοιπόν, ετοποθετήθηκε στην Μεσοπεντηκοστή- γιατί εμείς φύγαμε από τις γιορτές των Εβραίων- που εμφανίστηκε ο Χριστός κατά το Ευαγγέλιον, την περικοπή που ακούσαμε, και γιορτάζουμε σήμερα, της Μεσοπεντηκοστής. Έτσι, έχομε τα εξής από την υμνολογία την σημερινή. Προσέξτε: «Ἐν τῷ ἱερῷ ἐπέστης, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ» (Το ιερό είναι ο ναός του Σολομώντος. «Εις το ιερό», λέει, «ήρθες και στάθηκες, Εσύ, η Σοφία του Θεού»-περί της οποίας ο λόγος ε;) «μεσούσης τῆς ἑορτῆς». Το «μεσούσης» το αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης που ήτανε στην εορτή της Σκηνοπηγίας, σας είπα, «διδάσκων καὶ ἐλέγχων τους ἀπειθεῖς Ἰουδαίους, τοὺς Φαρισαίους καὶ Γραμματεῖς, καὶ βοῶν παρρησίᾳ πρὸς αὐτοὺς, Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρὸς μὲ καὶ πινέτω ὕδωρ ζωηρὸν καὶ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα. Ὁ πιστεύων τῇ ἐμῇ χρηστότητι ποταμοὶ ῥεύσουσιν ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτοῦ ζωῆς αἰωνίου. Ὦ τῆς ἀγαθότητος καὶ τῆς εὐσπλαχνίας Σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα Σοι».

Εκείνο δε το «από την κοιλιά του»- ξέρετε «κοιλιά» κατά την εβραϊκή ψυχολογία, είναι τα εντόσθια. Ακριβέστερα είναι η καρδία: «Απ’ την καρδιά του», λέει, «θα βγουν νερά άφθονα». Τι θα πει; Υπαινιγμός του Αγίου Πνεύματος. Γι’αυτό και λέγεται η ανάλογη περικοπή την ημέρα της Πεντηκοστής. Βεβαίως. Ώστε «μεσούσης της εορτής ήλθες», λέγει, «Εσύ, η Σοφία του Θεού»- δικαιολογώ εδώ όσα σας λέγω, ότι έχομε εδώ την Σοφία του Θεού. Έχει πολύ μεγάλη σημασία, αγαπητοί μου, η γνώσις ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Λόγος του Θεού. Είναι η Σοφία του Θεού. Όπως σας είπα προηγουμένως, ότι αυτό συνιστά τη σωτηρία μας. Είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.

Έτσι, λοιπόν, όταν έχομε μια εικόνα του Χριστού, κάνω την προσευχή μου: «Εσύ είσαι η Ενυπόστατος Σοφία του Θεού; Προσπαθώ να Σε καταλάβω, τι μπορώ να καταλάβω από Σένα; Εσύ έκανες το σύμπαν;»… Είναι καταπληκτικά αυτά πράγματα, αγαπητοί μου, μα τόσο καταπληκτικά, που ο άνθρωπος συγκλονίζεται, που μπορεί να κάνει και κινήσεις τέτοιες που ο άλλος να χαμογελάσει. Έτσι δεν είναι; Ναι. Να κάνει κινήσεις τέτοιες που να χαμογελάσει. Να σας πω ένα παράδειγμα; Όταν μετεφέρετο η Κιβωτός της Διαθήκης από την Σιλώμ, την Βηθλεέμ, στα Ιεροσόλυμα, ο Δαβίδ ήτανε τόσο έξαλλος απ’ τη χαρά του, που αξιώθηκε να μεταφέρει την Κιβωτό, ώστε μπροστά από την Κιβωτό- υπήρχανε και όργανα, μουσική κ.τ.λ.- χοροπηδούσε! Από το παράθυρο τον είδε η γυναίκα του, μία του γυναίκα. Τον είδε. Και όταν γύρισε στο παλάτι, του λέει: «Μα τρελάθηκες;», του λέει, «Παλαβός είσαι; Χόρευες σαν μικρό παιδί, σαν τρελός, εχόρευες μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης;». Πού είναι ο πατήρ Ειρηναίος, που είναι ο ιερομνήμων, να θυμηθώ το όνομα αυτής. Δεν πειράζει. Τόσο θύμωσε μαζί της ο Δαβίδ, που της λέει: «Παιδί να μην αποκτήσεις». Και όταν απέκτησε αυτή η γυναίκα του παιδί, επειδή του ‘κανε την παρατήρηση, επειδή εξεδήλωνε την χαρά του με κινήσεις και με συγκλονισμό. Συμφωνείτε;

Λοιπόν, προχωρώ. Αν ψάξουμε την Αγία Γραφή, θα δούμε πολλά πράγματα. Λέει: «Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο» ο ευαγγελιστής Ιωάννης –είναι ο τρίτος στίχος στο ευαγγέλιό του- «καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν». «Και χωρίς Αυτόν δεν έγινε τίποτε απ’ ό,τι έχει γίνει». Ποιος, λοιπόν, δημιουργεί; Η Ενυπόστατος Σοφία του Θεού. Ο Θεός Λόγος· που είναι κάτι το τόσο καταπληκτικό και συγκλονιστικό. Θα ‘θελα όμως να σας πω. Δηλαδή, αν μου δίνατε πέντε ώρες, θα τις κατανάλωνα- Τι λέω; Το θέμα αυτό το έκανα σε 17 ώρες το ΄96, και είναι γραμμένες αυτές οι ομιλίες. 17 ώρες! Αν μου τις δώσετε, θα επαναλάβω ό,τι είπα τότε. Αλλά επειδή είμεθα άνθρωποι και πεινάμε και διψάμε, γι’ αυτό γρήγορα θα τελειώσομε.

Θα ήθελα κάτι που δεν το ξέρουνε ούτε καθηγηταί Πανεπιστημίου αυτό. Μια φορά το λέγανε σε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου, ενώπιον πολλών θεολόγων, και δεν το καταλάβαινε και το ηρνείτο. Ακούσατέ το. Ακούσατέ το: «Καθ’ όλον το μήκος της Παλαιάς Διαθήκης, από τον καιρόν που ο Θεός δημιουργεί τον Αδάμ και την Εύα εις τον Παράδεισο μέχρι την Ενανθρώπηση, λέμε: «Ο Θεός, ο Θεός πέρασε τους Εβραίους από την Ερυθρά Θάλασσα, έδωσε τον Νόμο επάνω στο Σινά, τούτο, τούτο, εκείνο, εκείνο…»· -όπου αναφέρεται ο Θεός. Ποιος είναι αυτός ο Θεός; Ξέρετε Ποιος είναι; Η Ενυπόστατος Σοφία του Θεού. Σ΄ όλο το μήκος της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν είναι ο Πατήρ, αλλά είναι ο Υιός. Και δεν ησύχαζε –το λέει το βιβλίο των Παροιμιών αυτό- έως ότου γίνει άνθρωπος, να έρθει ανάμεσά μας. Μάλιστα ο Βαρούχ ο προφήτης είναι καταπληκτικός. Λέει: «Ο Θεός είπε στο φως: ‘’Πήγαινε’’. Και πηγαίνει! Το ανακαλεί: ‘’Έλα!’’. Κι έρχεται, το φως. ‘’Μετά δέ ταῦτα – Ποια; Μετά την Δημιουργία, που είπε να πάει το φως, να γυρίσει το φως, που είπε ο Θεός ‘’Γενηθήτω φως’’– μετά δε ταῦτα ήρθε ανάμεσά μας και έγινε άνθρωπος. Ακούτε; Άνθρωπος Αυτός που δημιούργησε το φως; Ναι! Και μας συνανεστράφη.

Έτσι λέει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ἦλθε», λέει, «εἰς τὰ ἴδια» («τὰ ἴδια», ξέρετε, ε, λίγα Αρχαία από το σχολείο μας, τα «ἴδια» είναι το σπίτι μας, η κατοικία μας- ήρθε στο σπίτι μας!)«καὶ τοῖς ἀνθρώποις», λέει, «συνανεστράφη», λέει ο Βαρούχ. Και εμείς ξέρετε τι κάναμε οι άνθρωποι; Δεν Τον εγνωρίσαμε, Τον αρπάξαμε και Τον σταυρώσαμε. Για σκεφθείτε… Αλλ’ Εκείνος ανεστήθη. Όλα τα πράγματα ήταν αυτά ζυγισμένα.

Λοιπόν. Ο μετέπειτα, δηλαδή, Ιησούς Χριστός. Έτσι δημιουργεί και τον άνθρωπο, όπως σας είπα, και μπορούσα να σας πω τώρα εδώ μερικά χαρακτηριστικά που θα τρομάξετε. Λέει η «Σοφία Σολομώντος» («Σοφία Σολομώντος», «Παροιμίες», «Σοφία Σειράχ», τα λεγόμενα «σοφιολογικά βιβλία»· αναφέρονται εις την Ενυπόστατον Σοφίαν, κατά θαυμαστόν τρόπον. Μάλιστα, στην Καινή Διαθήκη μόνον μία φορά αναφέρεται το όνομα «Σοφία»: «Καί ἐδικαιώθη», λέει, «ἡ Σοφία» κ.λπ., δηλαδή «δικαιώθηκε». Εκείνα τα οποία έκανε και είπε, «δικαιώθηκε». Αλλά έχομε έμμεσα χωρία πολλών συγγραφέων της Καινής Διαθήκης που αναφέρονται εις την Σοφία του Θεού). Λοιπόν ακούστε εδώ, τι λέει η «Σοφία Σολομώντος»: «Αὕτη πραθέντα δίκαιον οὐκ ἐγκατέλειπεν, ἀλλ’ ἐξ ἁμαρτίας ἐφείσατο αὐτόν».

Ποιος είναι αυτός ο «δίκαιος»; Τώρα εδώ θα είναι λιγάκι ανακατωμένα, δεν αρχίζω από την αρχή, θα πω κάποια άλλα που προηγούνται χρονικώς αλλά δεν πειράζει, ο δίκαιος ήτανε ο Ιωσήφ, το ενδέκατο παιδί του Ιακώβ. Είναι γνωστό, ζηλοτύπησαν τα αδέρφια του, και τον οδήγησαν πού; Τον πούλησαν! Πουλήθηκε αυτός από τους εμπόρους στην Αίγυπτον, τον αγόρασε ο Πετεφρής, ήτανε περίπου δεκαοκτώ χρονών παλληκαράκι. Μας λέει η Αγία Γραφή ότι ήτανε πάρα πολύ ωραίο παλληκάρι. Και επειδή ήτανε πολύ ωραίο παλληκάρι, η γυναίκα του Πετεφρή τον ερωτεύτηκε. «Έπεσαν», λέει, «οι οφθαλμοί γυναικός Πετεφρή επάνω στον Ιωσήφ». Κάποια φορά ήρθε από τα χωράφια και του επετέθη! Και τότε, εκείνος, λέγει –του ‘βγαλε τα ρούχα! Ακούστε, βιαία σκηνή- τότε εκείνος για να γλυτώσει, να μην κάνει την αμαρτία, πήδηξε από το παράθυρο και έφυγε. Την μνήμη του Ιωσήφ την γιορτάζουμε την Μεγάλη Δευτέρα. Του «παγκάλου». «Πάγκαλος» θα πει πολύ καλός. Και πολύ ωραίος και πολύ καλό παιδί. Για να μην αμαρτήσει.

Και λέει εδώ τώρα η «Σοφία Σολομώντος» ότι «Αὕτη – Ποια; Η Ενυπόστατος Σοφία- πραθέντα δίκαιον (:όταν πουλήθηκε ο δίκαιος, δηλαδή ο Ιωσήφ), οὐκ ἐγκατέλειπεν (:δεν τον άφησε -Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αν γίνουμε παιδιά της Ενυποστάτου Σοφίας, ούτε εμάς θα μας εγκαταλείψει. Τ’ ακούτε; Έχουμε και πρακτικά στοιχεία) «ἀλλ’ ἐξ ἁμαρτίας ἐφείσατο αὐτόν (:αλλά τον εγλύτωσε από την αμαρτία)». Την Μεγάλη Δευτέρα λέμε: «Δεν ντρεπόταν που του ‘βγαλε τα ρούχα και εβγήκε γυμνός, ένα μόνο, να μην έκανε την αμαρτία». Και τώρα; Είναι γνωστόν ότι τον πέταξαν εις τον λάκκον, δηλαδή εις την φυλακήν, που ήτανε κάτω από το παλάτι του Φαραώ. Ήτανε αυτοκρατορική, βασιλική αυτή η φυλακή. Ξέρετε πόσο έμεινε εκεί; Δέκα χρόνια! Χωρίς να μην φταίει σε τίποτα… Θα ΄λεγε κανείς: «Και ποιος θυμόταν;». Δούλος ήτανε! Αφού πουλήθηκε. «Ποιος θυμόταν τον Ιωσήφ; Ποιος εγνώριζε τον Ιωσήφ;». Ξέρετε πώς απεκαλύφθη με εκείνα τα όνειρα που εξήγησε, να μην πολυπραγμονώ. Ακούστε τώρα τι λέγει στη συνέχεια η «Σοφία Σολομώντος»: «Συγκατέβη αὐτῷ εἰς λάκκον καὶ ἐν δεσμοῖς οὐκ ἀφῆκεν αὐτὸν ἕως οὐ ἤνεγκεν αὐτῷ –δοτική- σκῆπτρα βασιλείας». Ποιος «συγκατέβη»; Ποιο είναι το υποκείμενον; Κατέβηκε εις τον λάκκον, δηλαδή εις την φυλακή. Η Σοφία. Η Ενυπόστατος Σοφία κατέβηκε μαζί του εις την φυλακή! Και έμεινε τώρα, η Ενυπόστατος Σοφία, δέκα χρόνια μαζί με τον Ιωσήφ μέσα στην φυλακή για να τον προστατεύει! Δεν είναι συγκλονιστικό πράγμα αυτό; Και δεν τον άφησε, λέει, στα δεσμά του, δηλαδή στην φυλακή που ήταν, έως ότου του έδωσε το σκήπτρον της βασιλείας. Τον ανέβασε στον θρόνο τον βασιλικό. Ποιος τον ανέβασε; Η Ενυπόστατος Σοφία. Η Σοφία του Θεού. Δηλαδή ο μετέπειτα Ιησούς Χριστός.

Ένα άλλο – σας λέω είναι πλησμονή, πλησμονή, πραγματικά, θεμάτων, αλλά… – όταν ο Ναβουχοδονόσορ από ζήλεια κάποιων που δεν ήθελαν, δεν χώνευαν τους τρεις παίδες και τον Δανιήλ, έδωσε εντολή να προσκυνηθεί μια χρυσή εικόνα του Μαρδούχ. Όχι δική του, αλλά του θεού της Βαβυλώνος, του Μαρδούχ. «Και όποιος δεν προσκυνήσει», λέει, «την χρυσή εικόνα του πολιούχου της Βαβυλώνας, αυτός», λέει, «θα πεταχτεί στο πυρωμένο καμίνι». Το ξέρετε. Φαίνεται ότι ο Δανιήλ εκείνον τον καιρό έλειπε, κάπου ήταν. Αλλά, να δείτε σε μία πεδιάδα, τον κόσμο να προσκυνάει, τρεις ‘μείναν όρθιοι! Αλήθεια, τρεις ‘μείναν όρθιοι. Ήταν οι τρεις Παίδες! Τους συνέλαβαν, τους πήγαν στον Ναβουχοδονόσορα: –«Γιατί δεν προσκυνάτε εσείς;». -«Γιατί ο Θεός μας μάς είπε να μην προσκυνούμε παρά μόνο τον Θεό τον αληθινό». -«Και ποιοι είσαστε εσείς αυτοί; Και ποιος θα σας γλυτώσει από τα χέρια τα δικά μου;». Και είπαν: «Αν ο Θεός θέλει να θανατωθούμε, θα θανατωθούμε. Αν θέλει, όμως, να μας γλυτώσει, θα μας γλυτώσει. Εμείς, πάντως, δεν προσκυνούμε την χρυσή σου εικόνα». «Άναψαν», λέει, «το καμίνι επταπλάσια». Ο αριθμός επτά, θυμίζει και Βαβυλώνα, ο αριθμός επτά- είναι σε υπερβολικό βαθμό καμένο το καμίνι. Ήτανε, λέει, η φωτιά ανέβαινε 49· 7 επί 7 = 49. Το επταδικόν σύστημα. Εμείς έχουμε το δεκαδικό σύστημα. Επταδικόν σύστημα. Βλέπετε την αρχαιότητα των πραγμάτων. «Έφταναν», λέει, «σαρανταεννέα πήχες». Και πέταξαν τους τρεις νέους μέσα. Δεν κάηκαν. Παρά μόνο, λέγει, τα σκοινιά που ήτανε δεμένα τα χέρια τους. Ούτε τα ρούχα τους δεν κάηκαν! Ούτε μία- το λέει επί λέξει- ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά τους δεν κάηκε.

Λέει ο Χριστός: «Σας βεβαιώνω ότι οι μάρτυρες δεν θα χάσουν ούτε μία τρίχα από το κεφάλι τους». Θέλετε απόδειξη; Οι τρεις παίδες στο καμίνι. Λένε πολλοί: «Δεν έχουμε», λέει, «αποδείξεις της πίστεως». Δεν έχουμε αποδείξεις της πίστεως;; Λοιπόν. Πήγε ο Ναβουχοδονόσορ να δει. Τι να δει; Και τι είδε μέσα στο καμίνι; Τέσσερις βρήκε. «Μπα… Εγώ», λέει, «δεν έριξα τρεις; Ο τέταρτος ποιος είναι; Του οποίου η μορφή είναι ωσεί μορφή αγγέλου!». Ποιος ήταν ο τέταρτος, ξέρετε; Η ενυπόστατος Σοφία του Θεού! Δεν συγκλονίζει αυτό το πράγμα; Και τους γλύτωσε. Και το σπουδαίο ξέρετε ποιο είναι; Όταν τους έβγαλε απέξω, έβγαλε ένα διάταγμα ο Ναβουχοδονόσορ να τιμάται και να λατρεύεται ο Θεός των Τριών Παίδων. Είδατε; Να τιμάται ο Θεός των τριών Παίδων!

Αλλά ας προχωρήσουμε. Λέει πάλι η «Σοφία Σολομώντος» ότι η Ενυπόστατος Σοφία, λέει, «διεβίβασεν αὐτοὺς θάλασσαν ἐρυθρὰν καὶ διήγαγεν αὐτοὺς δι’ ὕδατος πολλοῦ». Το θαύμα του περάσματος από την Ερυθρά Θάλασσα. Ποιος τους πέρασε; Τους Εβραίους; Η Ενυπόστατος Σοφία! Για φανταστείτε…

Ακόμα, στην έρημο, στην έρημο τώρα… Ξέρετε τι λέει εις τον Δαβίδ; Του λέει το εξής: «Α, θέλεις να μου κτίσεις οίκον; Καλά». Ο γνωστός ναός, τον οποίον δεν έκτισε αυτός, αλλά έκτισε ο Σολομών διότι…-υπάρχει μια ιστορία. «Αλλά το ξέρεις», λέει στον Δαβίδ, «ότι Εγώ με τον λαό σου έμεινα στις σκηνές στην έρημο σαράντα χρόνια;». Έμεινε στις σκηνές! Δεν είχε, λέει, σπίτι. «Τώρα θα μου κάνεις σπίτι; Ναόν; Εγώ έμεινα μαζί σας, με τον λαό, τον λαό σου, έμεινα σαράντα χρόνια στην έρημο!». Έμεινε, λοιπόν, στην έρημο ο Θεός Λόγος, ε; Η Ενυπόστατος Σοφία του Θεού. Και λέγει. -Θα θυμόσαστε, από το δημοτικό σχολείο τα είχαμε μάθει αυτά, ότι το βράδυ ενεφανίζετο μία στήλη πυρός. Για να φωτίζει το στρατόπεδο. Ήτανε δύο εκατομμύρια οι Εβραίοι. Την ημέρα, στην έρημο κάτω από το Σινά ήτανε, εγίνετο μια ομπρέλα τρόπον τινά και τους εσκέπαζε για να τους δίνει σκιά. Ποιος ήτανε η ομπρέλα και η πύρινη φλόγα; Ο Ενυπόστατος Θεός Λόγος. Η Σοφία του Θεού. Ακούστε πώς το λέει: «Καὶ ἐγένετο αὐτοῖς – στους Εβραίους- εἰς σκέπην ἡμέρας (:που τους σκέπαζε την ημέρα) καὶ εἰς φλόγαν ἄστρων τὴν νύκτα». Δηλαδή τον λαό Του ο Θεός Λόγος, η Ενυπόστατος Σοφία, δεν τον άφηνε, τον είχε διαρκώς μαζί.

Και το ίδιο πράγμα λέει και η «Σοφία Σειράχ». Είναι το περίφημο 24^ον κεφάλαιον, που αναφέρεται εις την Σοφία του Θεού τα εξής: «Ἐγώ – Εγὼ η Σοφία- ἐν ὑψηλοῖς κατεσκήνωσα καὶ ὁ θρόνος μου ἐν στύλῳ νεφέλης». «Ἐν ὑψηλοῖς κατεσκήνωσα». Ξέρετε εκείνο το «ἐν ὑψηλοῖς» τι σημαίνει; «Εγώ είμαι Εκείνος που κατοικώ στον θρόνο, στον ουρανό, παρὰ τῷ Πατρί». Εντούτοις, έχω δύο θρόνους. Ο ένας θρόνος είναι στον ουρανό και ο άλλος θρόνος είναι αυτή η στήλη φωτός. Πωπω…

Στο Σινά. Στο Σινά η Ενυπόστατος Σοφία έδωσε τον νόμον. Το λέει και ο Απόστολος Παύλος, έχομε πολλές μαρτυρίες. Δεν έδωσε ο Πατήρ τον νόμο στο Σινά, αλλά ο Υιός, η Σοφία του Θεού έδωσε τον νόμο επάνω εις το Σινά.

Ακόμα, λέει η «Σοφία Σολομώντος»: «Ἡ Σοφία ἤνοιξε στόμα κωφῶν καὶ γλώσσας νηπίων ἔθηκε τρανάς». Ο Χριστός, όταν ήρθε, έδινε συνεχώς στοιχεία για να διαπιστώσουμε την ιδιότητά Του. Αυτό το πράγμα το λένε και οι προφήται. Δηλαδή τι; Άνοιξε μάτια τυφλών, άνοιξε στους κουφούς να ακούνε κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ξέρετε γιατί άνοιξε τα μάτια των τυφλών; Για να δουν την Ενυπόστατον Σοφίαν. Γι’αυτό άνοιξε τα μάτια τους.

Ώστε, λοιπόν, είναι ο Ίδιος· που κατοπινά έγινε άνθρωπος. Και είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο Χριστός μας; Ναι αγαπητοί μου, Αυτός είναι ο Χριστός μας! «Καί τῇ Σοφίᾳ(δοτική)- λέει η «Σοφία Σολομώντος»- ἐσώθησαν». Με τη Σοφία σώθηκαν. Ένας λαός που υπάρχει μέχρι σήμερα, οι Εβραίοι. «Και οὐ συνετέλεσεν ὁ πρῶτος γνῶναι αὐτήν – λέει η «Σοφία Σειράχ» στο 24^ον κεφάλαιον, 28^ον στίχον-, καὶ οὕτως ὁ ἔσχατος οὐκ ἐξιχνίασεν αὐτήν». Δηλαδή: Ποιος είναι ο πρώτος; Είναι ο Αδάμ. Ούτε ο Αδάμ εγνώρισε την Σοφία του Θεού -παρέβη την εντολή της· παρέβη την εντολή- ούτε ο τελευταίος, που θα ζήσει, άνθρωπος, θα μπορέσει να καταλάβει Ποιος είναι η Σοφία του Θεού. Δηλαδή οι άνθρωποι δεν έμαθαν Ποιος είναι, Ποια είναι η Σοφία του Θεού. Κι όμως, μας προκαλεί να την μάθομε· και να Την γνωρίσομε.

Ο δε Απόστολος Παύλος λέγει το εξής: «Ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν – είναι στο πρώτο κεφάλαιο προς Κορινθίους- αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς – είμεθα οι κλητοί, που κληθήκαμε– Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι (:και σε Ιουδαίους και σε Έλληνες) Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν». Έτσι γράφει ο απόστολος Παύλος.

Είδατε, λοιπόν, ότι ο Χριστός είναι η Σοφία του Θεού. Άραγε αυτό το πράγμα καμιά φορά θα το μάθουμε; Θα το καταλάβουμε; Πάρα πολύ συχνά ο απόστολος Παύλος, ο οποίος μπήκε στο βάθος αυτής της Ενυποστάτου Σοφίας, γι’αυτό ο φανατικός Παύλος έγινε αυτός που έγινε· δεν λογάριαζε ούτε κούραση, ούτε κινδύνους, τίποτε, παρά να υπηρετήσει την Ενυπόστατον Σοφίαν του Θεού. Ο μέγας Παύλος… Λοιπόν, προσέξτε. Πολύ συχνά γράφει, στις επιστολές του, την λέξη «ἐπίγνωσις». Τι θα πει «ἐπίγνωσις»; Το ουσιαστικόν «ἐπίγνωσις». Τι θα πει «ἐπίγνωσις»; Γνώσις που να είναι σε βάθος. Όχι γνώσις· επίγνωσις. Λέμε σε έναν άνθρωπο: «Έχεις επίγνωση περί τίνος πρόκειται, αυτό το οποίον κάνεις, ή θέλεις να κάνεις; Δηλαδή, «το μελέτησες; Μπήκες στο πνεύμα του πράγματος;». Αυτό θα πει «επίγνωσις».

Και λέει τώρα εδώ ο Απόστολος Παύλος το εξής: «Μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες (:έως ότου φτάσουμε όλοι –εννοείται οι Χριστιανοί) εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως (: μίαν πίστη να έχομε, να μην υπάρχουν αιρέσεις– και τώρα, ξέρετε, έχουμε τον Οικουμενισμόν, την παγκοσμιοποίηση, που πάει να τα κάνει όλα σαλάτα, μέσα σε μία χοάνη να τα ρίξει όλα. Προσοχή, προσοχή! Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη αμαρτία από του να δεχθώ τον Οικουμενισμόν. Ο μακαριστός πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε ότι είναι η μεγαλύτερη αίρεσις όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Αυτή που τώρα αναφαίνεται. Είναι η παγκοσμιοποίησις, όχι των οικονομικών που έχουμε τώρα αυτήν την στιγμή, αλλά η παγκοσμιοποίηση της θρησκείας! Είναι η μεγαλύτερη αμαρτία· διότι είναι το ανακάτεμα, το μάζεμα όλων των θρησκειών. Για σκεφθείτε αυτό το πράγμα. Πάρα πολλή προσοχή! Ακούτε δε τις λέξεις που λένε: «Ε, ένας είναι ο Θεός. Τι θα πει αν είσαι Μωαμεθανός, αν είσαι Βουδιστής, ένας είναι ο Θεός». Έτσι είναι; Είναι ψεύτικοι αυτοί όλοι οι θεοί. Συνεπώς, προσέξτε, κλείστε την πόρτα της ψυχής σας να μην δεχθεί το κήρυγμα του Οικουμενισμού).

Και λέει τώρα «εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως», λέει ο Απόστολος Παύλος, «καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ». Είναι στην προς Εφεσίους 4,13. Τι είπε; «Καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ». Δηλαδή να γνωρίσομε στο βάθος Ποιος είναι ο Υιός του Θεού. Λίγα εκ των οποίων είπαμε σήμερα. Γι’αυτό σας κράτησα -να, σε λίγα λεπτά θα πάμε μία ώρα. Ναι, αγαπητοί μου. Δεν λυπάμαι που σας κούρασα. Μάθημα ήτανε. Και θα έπρεπε να μάθομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε και λατρεύουμε· και υβρίζομε και εγκαταλείπομε! Να μάθουμε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Από την στιγμή που θα μάθομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός διαρκώς θα συγκλονιζόμεθα. Θέλετε να συγκλονιστείτε στην προσευχή σας; Θέλετε να έχετε δάκρυα; Όχι δάκρυα μετανοίας- είναι άλλη παράγραφος αυτό. Δάκρυα αγάπης. Επιγνώσεως δάκρυα. Μάθετε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Αν θέλετε να έχετε μία μεγαλειώδη προσευχή. Όχι μετανοίας, το ξαναλέω. Καλά και τα δάκρυα μετανοίας, καλά και τα δάκρυα τα παρακάτω, αλλά τα δάκρυα της επιγνώσεως του Ιησού Χριστού είναι μεγαλειώδη. «Εσύ είσαι, Χριστέ μου; Εσύ που έκανες το σύμπαν, έκανες κι εμένα και που έφτασες και στον σταυρό, γιατί μας αγαπάς εμάς τους ανθρώπους;». Μα δεν το καταλαβαίνομε αυτό. Πού να το καταλάβομε… Το μυστήριον της αγάπης του Θεού είναι τεράστιον. Είναι τεράστιον…

Και έτσι μπορούμε να πούμε ούτε λίγο, ούτε πολύ, αγαπητοί μου, ότι είμεθα Χριστιανοί. Τότε μόνο μπορούμε να το πούμε. Το μάθατε το μάθημα; Μάλιστα, λέτε. Κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ και εύχομαι να γυρίσουμε σπίτι μας καλοί μαθηταί της μαθητείας της Σοφίας της Ενυποστάτου του Θεού. Ευχαριστώ που με ακούσατε. Ο Κύριος να σας ευλογεί.

9η ομιλία στην κατηγορία :
" Μνήμη Ἁγίων ".

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Μνήμη Ἁγίων " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/mnhmh-agivn
↕️

https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_19.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Μνήμη Ἁγίων».🔻
https://drive.google.com/file/d/1X7GIQVC2zCc3Lr7tGV-Aoyp5XbofXJU3/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Μνήμη Ἁγίων».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40o9I2jFsY8IjMSH_yrMTqC1

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Μνήμη Ἁγίων».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%9C%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7%20%CE%91%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

08 Μαΐου 2025

Ἀνίατες καί μακροχρόνιες ἀρρώστειες.

†. Είναι γνωστή, αγαπητοί μου, η ιστορία της θεραπείας του παραλυτικού στην δεξαμενή της Βηθεσδά. Είναι γνωστή, λοιπόν, η ιστορία της θεραπείας του παραλυτικού. Ήταν μια δεξαμενή. Γύρω της ευρίσκετο πολύ πλήθος ασθενούντων, διότι η αγάπη του Θεού έδιδε την θεραπείαν, έστω και περιορισμένη, σε όσους εισήρχοντο σ’ αυτήν, με την ταραχή του νερού, που εταράσσετο από την παρουσία ενός αγγέλου του Θεού. Έτσι βλέπομε καθαρά ότι η θεραπεία δεν ήτο φυσική, δηλαδή αποτέλεσμα, συνέπεια ιαματικών υδάτων, αλλά ήταν άμεση υπερφυσική ενέργεια του Θεού.

Εκεί λοιπόν, στη δεξαμενή αυτή, την «κολυμβήθρα», όπως την αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ευρίσκετο από χρόνια πολλά και ένας παράλυτος άνδρας, που εκεί περίμενε 38 ολόκληρα χρόνια, ώστε εάν εκινείτο το νερό από τον άγγελο, να εισήρχετο για να γίνει καλά. Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ». Αισθανόμεθα, αγαπητοί μου, ίλιγγο όταν ακούμε ότι μία αρρώστια κρατούσε 38 ολόκληρα χρόνια. Και αρρώστια τι; Παράλυσις… Μπορεί, αλήθεια, να αντέξει ο άνθρωπος σε μία τόσο μακροχρονία αρρώστια, κυρίως ψυχολογικά; Έτσι βρισκόμεθα μπροστά στο φαινόμενον της ανιάτου και της μακροχρονίου ασθενείας. Είναι ένα φαινόμενο βεβαίως δυστυχέστατα μάλιστα στην εποχή μας καθόλου σπάνιο. Και υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι είναι ανίατοι και πάσχουν μακροχρόνια, είτε εκ γενετής, είτε από κάποιο ατύχημα που τους συνέβη ή από κάποια αρρώστια σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Και όλοι αυτοί μένουν ισοβίως πλέον ανάπηροι, ανίκανοι να ζήσουν, όπως ζουν και κινούνται όλοι οι άνθρωποι. Κι αυτό μπορεί, αγαπητοί μου, να συμβεί σε όλους μας. Και στους άλλους και σε μας. Σε όλους μας.

Αλλά, θα λέγαμε, αν συμβαίνει στους άλλους, δηλαδή σε κάποιον, πιθανώς, συγγενή μας, οικείο μας, γείτονά μας, γνωστό μας, φίλο μας, τότε πώς θα σταθούμε απέναντι σε έναν τέτοιον άνθρωπο; Ο οποίος είναι ανίατος. Το πρώτο που έχομε να κάνομε είναι να διατηρούμε μαζί του μία ακούραστη φιλική συντροφιά. Με μία συζήτηση που θα κάνομε μαζί του όταν βρισκόμαστε, που να μην τον κουράζει. Ούτε ακόμη, προπαντός αυτό, δεν πρέπει να στρέφομε την συζήτησή μας γύρω από το θέμα της αρρώστιας του. Αν είναι δυνατόν, να παίρνομε την σκέψη του από την κατάστασή του. Θα σας πω μία παράλληλη περίπτωση. Όταν πηγαίνομε να συλλυπηθούμε έναν άνθρωπο, κάποια οικογένεια για την απώλεια, δηλαδή διότι πέθανε κάποιος οικείος των και την κουβέντα μας, την συζήτησή μας την στρέφομε γύρω από το πρόσωπό του, του κεκοιμημένου, του πεθαμένου το πρόσωπον. Το αποτέλεσμα ξέρετε ποιο είναι; Όταν εμείς θα φύγομε, οι άνθρωποι αυτοί να έχουν αρρωστήσει. Το λέγουν πολλές φορές. «Δεν θέλομε επισκέπτας, γιατί οι επισκέπται μάς αρρωσταίνουν». Γιατί; Γιατί δεν ξέρουν πώς να κινηθούν όταν πηγαίνουν να συλλυπηθούν έναν άνθρωπο. Και ήθελα να τονίσω αυτό το σημείο· ότι με την συζήτηση θα πρέπει να παίρνομε το θέμα από εκείνο που βασανίζει απ’ το μυαλό των άλλων. Όπως από τον άρρωστο, να του πάρομε από την σκέψη, έστω όσην ώρα θα μείνομε μαζί του, να του πάρομε από την σκέψη την περίπτωση της αρρώστιας του. Να μιλήσομε για ένα σωρό άλλα πράγματα. Τότε πραγματικά θα του δώσομε έστω και λίγη ώρα μια, έτσι, όαση αναπαύσεως.

Ακόμη, μπορούμε να του προσφέρομε και πρέπει να του προσφέρομε, όταν πηγαίνομε να τον επισκεφθούμε, πάντοτε ένα κάτι. Έστω μικρό. Έστω πολύ μικρό σε χρηματική αξία. Ένα γλυκό. Ένα λουλούδι. Ένα τριαντάφυλλο, που το κόψαμε από τον κήπο μας. Ή ακόμη αν θέλετε, ένα χρήσιμο αντικείμενο. Ή, αν θέλετε, και ένα βιβλίο. Όχι χρυσοπανόδετο και δερματόδετο. Μικρά βιβλιαράκια. Φτηνό βιβλίο· που άμα το διαβάσει, θα του κάνει συντροφιά όσην ώρα εμείς θα λείπομε. Ακόμη μπορούμε να του διεκπεραιώσομε οποιαδήποτε υπόθεσή του εξωτερική, γραφειοκρατική, κάτι πιστοποιητικό του, ένα θέμα του. Να πάμε να ψωνίσομε στην αγορά για λογαριασμό του κ.τ.λ. Μπορούμε ακόμη να προσευχηθούμε μαζί του. Αλλά πάντοτε όμως και θα του το λέμε αυτό, ότι προσευχόμαστε πάντοτε γι’ αυτόν. Βλέπετε πόσα πράγματα μπορούμε να προσφέρομε σε έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι στο κρεβάτι κατάκοιτος. Ή στην καρέκλα και δεν σηκώνεται από εκεί, από την πολυθρόνα.

Πάντως έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, να προσπαθήσομε, ώστε την ψυχή του να μην την καταλάβει η απελπισία· που θα πρέπει με κάθε τρόπο να του τονώνουμε αυτήν την ελπίδα. Γιατί… ποιος μας λέει ότι κάποια μέρα δεν μπορεί να βρεθεί ένα φάρμακο και ο άνθρωπος αυτός να γίνει καλά; Ή αν θέλετε και ένα θαύμα του Θεού. Δεν γίνονται θαύματα πάντοτε; Αναμφισβήτητα ναι. Θα σας έλεγα ότι ο παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, αν είχε απογοητευθεί και δεν πήγαινε εκεί εις την κολυμβήθρα της Βηθεσδά, αναμφισβήτητα δεν θα τον συναντούσε εκεί ο Κύριος. Αλλά τον συνήντησε, γιατί πάντα είχε μιαν ελπίδα ότι κάτι μπορούσε να γίνει. Έστω κι αν αυτή η ελπίδα είχε παραταθεί 38 ολόκληρα χρόνια.

Αν, όμως, η αγάπη του Θεού και η παιδαγωγία του Θεού επιτρέψει αυτή η ανίατη και μακροχρόνια αρρώστια, μπορεί να είναι μακροχρόνια κι όχι ανίατη, μπορεί όμως να είναι φυσικά μακροχρόνια, όταν είναι ανίατη, γι’αυτό βάζω και τα δυο, αν λοιπόν μπορεί να συμβεί σε μας, τότε πώς μπορούμε εμείς να σταθούμε; Το πώς πρέπει να σταθούμε θα ‘θελα να σας το εκφράσω με μια αληθινή, κοντινή μας ιστορία.

Πριν από μερικά χρόνια, πολύ λίγα χρόνια, πέθανε στο Άσυλο Ανιάτων των Αθηνών ένας άνθρωπος. Θα πω και το όνομά του. Ελέγετο Παναγιώτης Στυλιανόπουλος. Ίσως να έχετε ακούσει τ’ όνομά του. Αυτός μάλιστα είχε πάρει στις 7 Δεκεμβρίου του 1958 και ειδικό δίπλωμα από την Ακαδημία Αθηνών, που τον είχε βραβεύσει για την ευεργετική του κοινωνική δράση. Πώς έγινε αυτό; Ακούστε να δείτε. Σε ηλικία 19 ετών έμεινε παράλυτος. Και τότε εισήχθη εις το Άσυλο Ανιάτων. Δεν ξέρω ακόμη αν λέγεται Άσυλο Ανιάτων. Αλλά είναι φοβερός τίτλος. Έτσι, όταν το παιδί αυτό των 19 ετών έμπαινε μέσα και είδε την επιγραφή απέξω «Άσυλον Ανιάτων», τον έπιασε μαύρη απελπισία: «Δηλαδή από δω δεν θα φύγω ποτέ; Μόνο πεθαμένος θα βγω από δω;». Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ήλθε αυτή η μαύρη απελπισία και κυριολεκτικά καταπλάκωσε την ψυχή του.

Η Χάρις, όμως, του Θεού τον φώτισε. Κι άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή. Τότε μπήκε μέσα του η ελπίδα. Παρηγορήθηκε. Και σκέφτηκε ότι υπάρχουν κι άλλοι που είναι χειρότεροι απ’ αυτόν. Όπως επί παραδείγματι, και το επεσήμανε, πολύ ορθά, οι τυφλοί. Έτσι λοιπόν, άρχισε να σκέπτεται τι μπορούσε να κάνει, για να βοηθήσει αυτός ο παράλυτος τους τυφλούς. Άρχισε να επινοεί πώς μπορούσε να κάνει μια μηχανή, που να βγάζει βιβλία στο σύστημα «Μπράιγι» (Braille) που είναι για τους τυφλούς· που διαβάζουν οι τυφλοί με την αφή. Δεν ξέρω αν έχετε δει τα βιβλία αυτά που είναι γραμμένα για τους τυφλούς. Το επέτυχε αυτό του το μηχάνημα. Μάλιστα θεωρήθηκε μοναδικό εις τον κόσμον στην επινόηση αυτή. Το προσήρμοσε στο κρεβάτι του, εννοείται του το προσήρμοσαν στο κρεβάτι κι εκεί καθισμένος στο κρεβάτι, γιατί ήταν παράλυτος από την μέση και κάτω, δεν ήταν παράλυτα τα χέρια του, άρχισε, αγαπητοί μου, να τυπώνει βιβλία για τους τυφλούς, από το Αλφαβητάρι της Α΄ Δημοτικού για μικρά τυφλά παιδιά, μέχρι βιβλία πανεπιστημιακά, θρησκευτικά, την Αγία Γραφή, τα πάντα. Τροφοδοτούσε στην Ελλάδα 10.000 τυφλούς με βιβλία.

Ενθυμούμαι κάποτε, εδώ και κάμποσα χρόνια, με είχε επισκεφθεί μία κοπέλα η οποία τελείωσε, παρακαλώ, το Λύκειο, μου φαίνεται ίσως και το Πανεπιστήμιο παρακάτω, αυτή, άμα ήταν 5-6 χρονών, με μία χειροβομβίδα εκεί έπαιζαν με την αδελφή της, εδώ στη Λάρισα έγινε αυτό, τυφλώθηκε. Έσκασε η χειροβομβίδα και τυφλώθηκε. Και της λέω εγώ: «Πώς καταφέρνεις, κοπέλα μου, και μελετάς και διαβάζεις;»(Πρώτη μαθήτρια τότε στο Λύκειο. Ήταν τελευταία τάξη). Μου λέει: «Χάρις εις τον κ. Στυλιανόπουλο». «Τι είναι», λέω, «αυτός; Γιατρός;». «Δεν ξέρετε», μου λέει, «τον κ. Στυλιανόπουλο;». Είναι αυτός περί του οποίου η ιστορία.

Έτσι, αγαπητοί μου, στάθηκε τόσο μεγάλος και ευεργετικός αυτός ο άνθρωπος. Ήρθε η Ακαδημία των Αθηνών, όπως σας είπα, να τον βραβεύσει γι’ αυτήν του την προσφορά την κοινωνική. Αυτός που προσέφερε τις υπηρεσίες του τόσο ευεργετικά εις τους ανίατα τυφλούς. Ξέχασα να σας πω ότι έκανε και φροντιστήριο στους τυφλούς εκείνους, οι οποίοι είχαν τυφλωθεί- μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, από ένα ατύχημα, από οποιαδήποτε άλλη αιτία, που ήξεραν βέβαια, γράμματα, αλλά τώρα δεν μπορούσαν να διαβάζουν. Κι έτσι τους έκανε ειδικό φροντιστήριο αυτός, για να μάθουν έτσι να διαβάζουν. Ποιος; Αυτός ο ανίατα παράλυτος.

Αυτή η ιστορία είναι νομίζω μια πολύ εύγλωττη απάντησις. Τι έκανε πρώτα πρώτα, είπαμε; Πήρε ελπίδα από τον Θεό. Το μεγάλο εφόδιο. Πήρε ελπίδα από τον Θεό. Έκρινε κατόπιν ότι κάποιοι άλλοι είναι σε χειρότερη κατάσταση απ’ αυτόν. Είναι αυτό που λέμε, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε: «Μη χειρότερα». Αυτό θα πει «Μη χειρότερα». «Τι κάνεις;». «Μη χειρότερα». Δηλαδή «είθε να μην πάω χειρότερα». Αυτό θα πει το «μη χειρότερα». Κατόπιν, τι έκανε; Ενεργοποίησε τις δυνάμεις του, αυτές που είχε, ξεπέρασε τον εαυτόν του, ξεπέρασε και την αναπηρία του. Μεγάλο πράγμα αυτό. Δεν μεμψιμοιρούσε. Μελετούσε την Αγία Γραφή και ήταν πνευματικός άνθρωπος. Δεν μεμψιμοιρούσε. Δεν βαρυγκωμούσε κατά του Θεού. Είχε πολλή υπομονή. Με τον τρόπον αυτόν, είδαμε καθαρά, πώς ακριβώς εβοήθησε και τον εαυτόν του, ξεπερνώντας τον εαυτόν του, διότι είχε με κάτι να ασχολείται, δεν είχε την προσοχή του στο πάθημά του. Αλλά είχε με κάτι να ασχολείται. Και ξεπέρασε και το σκοτάδι της απελπισίας.

Αλλά, αγαπητοί μου, όπως βλέπετε, στην μακροχρόνια ή την ανίατη αρρώστια, υπάρχει πάντοτε ένα θεολογικόν βάθος. Ένα θεολογικό βάθος πολύ σπουδαίο. Αν ερωτήσομε, τι είναι η αρρώστια, το κλειδί της απαντήσεως βλέπομε μας το δίνει στην ίδια περικοπή την ευαγγελική, μας την δίδει ο Κύριος. Όταν τον έκανε καλά αυτόν τον άνθρωπον και τον συνήντησε κατόπιν στον ναόν ο Κύριος, ύστερα από κάποιες μέρες, του λέγει ο Κύριος: «Ἲδε(:Δες) ὑγιὴς γέγονας(:έγινες υγιής)· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται (: Μην ξαναμαρτήσεις, για να μη σου γίνει κάτι χειρότερο)». Α, ώστε λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μία σχέσις ανάμεσα στην ασθένεια και στην αμαρτία. Γι’αυτό σημειώνει η Σοφία Σειράχ: «Ἀπόστησον πλημμέλειαν –δηλαδή «μην κάνεις αμαρτίες· στάσου μακριά από τις αμαρτίες»- καὶ εὔθυνον χεῖρας, καὶ ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας καθάρισον καρδίαν». Πρόσεξε. Να είσαι μακριά από την αμαρτία. Γιατί; «Ὁ ἁμαρτάνων – λέει η Σοφία Σειράχ στο 38 κεφάλαιο, στίχος 15- ἔναντι τοῦ ποιήσαντος αὐτὸν ἐμπέσοι εἰς χεῖρας ἰατροῦ». Γιατί «αυτός που αμαρτάνει θα πέσει στα χέρια του γιατρού». Θα έπρεπε να υπάρχουν πινακίδες, δεν ξέρω, στα νοσοκομεία μ’ αυτήν την επιγραφήν. «Ὁ ἁμαρτάνων ἔναντι τοῦ ποιήσαντος αὐτόν (:έναντι του Δημιουργού του) ἐμπέσοι εἰς χεῖρας ἰατροῦ». «Θα πέσει στα χέρια του γιατρού». Δεν νηστεύεις κατά Θεόν; Θα νηστεύσεις κάποια μέρα κατά ιατρόν. Κ.ο.κ.

Συνεπώς η ασθένεια βλέπομε ότι αποτελεί ταυτόχρονα ένα μέσον τιμωρίας, αλλά τιμωρίας παιδαγωγικής, προς επανόρθωσιν. Αλλά, ερωτάει ένας ερμηνευτής, ο Θεοφύλακτος: «Ἀλλὰ πάντα τὰ νοσήματα ἐξ ἁμαρτημάτων;(:Όλα τα νοσήματα, οι αρρώστιες, όλες είναι από τα αμαρτήματα;). Οὐ πάντα μὲν ἀλλὰ τὰ πλείονα (: «Όχι όλα», λέγει, «αλλά τα πιο πολλά»). Τὰ μὲν γὰρ δι’ ἁμαρτήματα, ὣσπερ ἐπὶ τοῦ παραλύτου τούτου (:Υπάρχουν εκείνα που γίνονται από τα αμαρτήματα, όπως είναι στην σημερινή ευαγγελική περικοπή του παραλύτου), τὰ δὲ δι’ εὐδοκίμησιν καὶ ἀνάρρησιν ὣσπερ ἐπὶ τοῦ Ἰώβ, ἵνα δειχθῇ ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ (:Υπάρχουν όμως και αρρώστιες οι οποίες δεν είναι γιατί υπάρχουν αμαρτήματα)». «Και παράδειγμα,» λέει ο Θεοφύλακτος, «είναι ο Ιώβ, ο οποίος δεν είχε αμαρτίες, εννοείται δεν υπάρχει αναμάρτητος, αλλά δεν είχε αμαρτίες να φθάσει να είναι ανίατα άρρωστος, δεν είχε βαριές αμαρτίες…». Γι’αυτό ακριβώς τον λόγο, αγαπητοί μου, του έδωσε ο Θεός αυτή… έδωσε άδεια εις τον διάβολον, για ευδοκίμησιν αρετής περισσοτέρας.

Ύστερα, θυμηθείτε, από τον ίδιον τον λόγο του Κυρίου, όταν εκείνος ο τυφλός, τον οποίον θεράπευσε ο Κύριος, είναι η μεθεπομένη ευαγγελική περικοπή, τον ερωτούν οι μαθηταί: «Κύριε, ποιος αμάρτησε; -εκ γενετής τυφλό-. Οι γονείς του ή αυτός;». Τότε θα έλεγε κανείς, πότε πρόλαβε να αμαρτήσει, αφού ήταν εκ γενετής; Είναι μία άλλη ιστορία. Ελάτε την μεθεπομένη Κυριακή να την ακούσετε. Θα σας την πω. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ο Κύριος απήντησε: «Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του». Αλλά αυτή η τύφλωση ήταν για την δόξα του Θεού.

Ώστε, λοιπόν, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν είναι αμαρτίες; Αγαπητοί μου, εμφανέστατα να γνωρίζομε άνθρωπο που έκανε αμαρτίες, μην πούμε ποτέ: «Δες, τον τιμωρεί ο Θεός για τις αμαρτίες του». Μην το πούμε· μήπως φύγει απ’ αυτόν η αρρώστια κι έρθει σε μας. Μην το πούμε. Αλλά να λέμε: «Να ελεήσει ο Θεός. Να παιδαγωγεί δια της ασθενείας ο Θεός. Το γιατί και το πώς, τα σχέδια του Θεού δεν μπορούμε εμείς να τα αποκρυπτογραφούμε. Είναι για μας άγνωστα».

Γι’ αυτόν τον λόγο θα πρέπει, αφού είναι ο σκοπός παιδαγωγικός, να μάθομε αυτήν την παιδαγωγία του Θεού, όταν μας έρχεται μία αρρώστια, να ανιχνεύομε, όσο μπορούμε, τα σχέδια του Θεού και να καταλήγομε στο τέλος στην δοξολογία του Θεού. Να μην λέμε δηλαδή «Και τι έπαθα και τι με βρήκε», αλλά να λέμε: «Δόξα τῷ Θεῷ». Αν δείτε κάποιον άνθρωπο και είναι στο κρεβάτι και είναι… και είναι… και είναι και δεν έχει προοπτική να σηκωθεί και τον ακούτε να λέγει: «Δόξα τῷ Θεῷ», αυτός ο άνθρωπος ωρίμασε, αυτός ο άνθρωπος έφθασε, είναι σπουδαίο.

Ακόμη, είναι χαρακτηριστικόν ότι αυτός ο παράλυτος άνθρωπος ήτο ένας κάποιος άνθρωπος. Αλήθεια, πώς τον έλεγαν; Δεν είχε σημασία να γραφεί το όνομά του. Ένας άνθρωπος. Το λέει έτσι ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ἦν δὲ τὶς ἄνθρωπος». Κάποιος άνθρωπος. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε, ο ανώνυμος για μας, είναι όμως επώνυμος για τον Θεό. Ο Θεός ξέρει τον καθένα μας. Ο Χριστός πήγε, ας μου επιτραπεί η ανθρώπινη έκφρασις, πήγε συστημένα γι’ αυτόν. Γιατί; Γιατί τον εγνώριζε. Από πού; Δεν ήτο Θεός; Τον εγνώριζε. Μη λέει λοιπόν κανένας: «Ο Θεός δεν με γνωρίζει, με ξέχασε». Λέει λίγο πιο κάτω, θα το ιδούμε: «Καὶ γνοὺς –Ποιος; Ο Ιησούς- ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει …(:ότι έχει πολύν καιρό)»– τι έκανε; Τον επεσκέφθη. Πού το ήξερε ο Χριστός; Μα αυτό θέλω να σας πω, αγαπητοί μου, ότι ο Θεός ούτε αγνοεί, ούτε λησμονεί. Μη λοιπόν λέμε: «Με ξέχασε ο Θεός». Ή εκείνη η βλάσφημη φράση: «Δεν υπάρχει Θεός. Γιατί αν υπήρχε γιατί με έχει – προσέξτε, δεύτερη βλασφημία τώρα– και βασανίζομαι;». Ο Θεός βασανίζει τον άνθρωπο; Και τι είναι ο Θεός; Βασανιστής είναι ο Θεός;

«Τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον –λέει ο επόμενος στίχος-, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». «Αφού τον είδε», λέει, «ο Ιησούς να είναι πλαγιασμένος, κατακείμενος, και γνωρίζοντας ότι είναι πολύς ο καιρός που πάσχει από την αρρώστια του, του λέγει: ’’Θέλεις να γίνεις υγιής;’’». Ο Ιησούς είδε τον παράλυτον «κατακείμενον». Τι θα πει «κατακείμενος»; Θα πει ότι είχε πάρει οριζοντία θέση το σώμα του. Πλαγιασμένος. Δεν είναι βεβαίως το πλάγιασμα που κάνομε όταν θέλομε να κοιμηθούμε. Αλλά ήταν το πλάγιασμα εκείνο το αφύσικο, εκείνο το διαφορετικό. Γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος να πάρει διαφορετική στάση, δεν μπορεί να σηκωθεί. Είναι σαν να του ΄λεγε τώρα ο Κύριος, όταν τον είδε κατακείμενον: «Εγώ, ο Δημιουργός σου, σε κατασκεύασα όρθιον. Τώρα εσύ πώς μένεις κατακείμενος, οριζοντιωμένος; Ποιος σε έριξε χάμω; Εγώ σε κατασκεύασα όρθιον». Αντιλαμβάνεσθε, αγαπητοί μου, ότι η περίπτωσις είναι ένα σύμβολο της πεπτωκυίας εικόνος του Θεού, της πεσμένης εικόνος του Θεού. Ο πεσμένος άνθρωπος. Η πεσμένη ανθρωπότητα. Εξάλλου αυτό είλκυσε τον Υιόν του Θεού· η πεσμένη ανθρωπότητα. Αυτό είλκυσε τον Υιόν του Θεού να έλθει ανάμεσά μας για να μας ανορθώσει.

«Καὶ γνοὺς», λέγει, «ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει». «Και εγνώριζε ότι είχε πολύν καιρό εκεί κατακείμενος». Ποιος είναι αυτός ο χρόνος; Βέβαια, πώς το εγνώριζε, η θεία φύσις πληροφορεί την ανθρωπίνη φύση. Υπερφυσικά το εγνώριζε ο Χριστός. Είναι ο χρόνος της ανθρωπότητος ο προ Χριστού. Αυτός είναι ο πολύς χρόνος· που είναι ο άνθρωπος πεσμένος. Ο προ Χριστού χρόνος. Για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Είναι ο χρόνος εκείνος που μετέβαλε την ανθρωπότητα σε παράλυση. Λίγο ακόμη, όπως είπε κάποιος σοφός και η ανθρωπότητα θα ήταν ένα πτώμα. Θα ήταν νεκρή. Επέλεξε, λοιπόν, ο Υιός του Θεού τον κατάλληλο χρόνο για να σαρκωθεί. Είναι εκείνο που γράφει στους Κολοσσαείς ο Απόστολος Παύλος: «Ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου (:το γέμισμα, το πλήρωμα, αυτό το γέμισμα, τώρα ήρθε ο χρόνος) ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολαύωμεν». «Για να πάρομε την υιοθεσία από τον Θεό».

Και όταν τον είδε ο Ιησούς κατακείμενον, τι έγινε; «Λέγει αὐτῷ(:Του λέγει)». Ναι, με την ενανθρώπησή Του ο Θεός ανοίγει διάλογον με τον άνθρωπο, διαλέγεται με τον άνθρωπο. Δεν καπνίζει πλέον το Σινά, ούτε πυρπολείται με την παρουσία του Θεού. Δεν ακούν πλέον οι άνθρωποι την φωνήν του Θεού από το Σινά και να αισθάνονται ότι θα πεθάνουν από τον φόβο τους. Η φωνή του Θεού γίνεται ανθρώπινη, γίνεται πολύ ανθρώπινη. Και τι λέγει τώρα ανοίγοντας διάλογο; «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». «Θέλεις να γίνεις υγιής;». Φθάνει Αυτός ο Θεός να ερωτά τον άνθρωπο αν θα ήθελε να ξαναγίνει όρθιος, να γίνει υγιής, ολόκληρος υγιής.

Θέλει ακόμη με τον τρόπον αυτόν να δείξει τον σεβασμό του Θεού προς την ελευθερία που έδωσε στον άνθρωπο. Μπορεί να μη θέλεις να γίνεις υγιής. Διότι ίσως… η ερώτησις… μα, ερώτησις; Ερώτησις είναι αυτή; «Θέλεις να γίνεις καλά;». Ναι. Γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν θέλουν να γίνουν καλά. Μα ένα πολύ απλό. Θέλεις να μην έχεις καρκίνο, να μην πάθεις καρκίνο. Τουλάχιστον σε μία περίπτωση. Σε μία περίπτωση. Μάλιστα η πρώτη. Μην καπνίζεις. Μα εσύ καπνίζεις. Άρα δεν θέλεις να μην πάθεις καρκίνο. Άρα δεν είναι άστοχη η ερώτησις: «Θέλεις να γίνεις καλά;». Λυπούμαι, δεν έχω χρόνο να σας δείξω, αγαπούν πολλοί άνθρωποι την κατάσταση που βρίσκονται και δεν θέλουν να γίνουν καλά. Περίεργο; Αλλά είναι πραγματικό, είναι αληθινό. Ωστόσο, είναι εδώ η ελευθερία που ο Θεός δίνει στον άνθρωπο και τον ερωτά: «Θέλεις να γίνεις καλά; Δεν θα σε κάνω με το ζόρι καλά».

Θέλει ακόμη να του δείξει ο Κύριος ότι εκτός από την κολυμβήθρα, είναι και ο Ιησούς που θεραπεύει. Όχι μόνο η κολυμβήθρα. Ή μάλλον, θα λέγαμε, κυριολεκτικά ο Ιησούς είναι Εκείνος που θεραπεύει και μόνον Αυτός είναι Εκείνος που θεραπεύει. Η κολυμβήθρα; Ήταν μία «σκιά». Τώρα ο Ιησούς έρχεται, ετοιμάζει μια νέα κολυμβήθρα, που είναι το χριστιανικό βάπτισμα, που μας δίνει την ολοκληρίαν και μας δίνει και την υιοθεσίαν.

Αγαπητοί μου, όλα αυτά που μας διηγείται σήμερα η ευαγγελική περικοπή και όσα αναφέρουν θαύματα του Χριστού στα Ευαγγέλια, με μια συνοπτική φράση ο Απόστολος Πέτρος μας είπε πώς ο Κύριος… μας είπε πώς πέρασε ο Κύριος την επίγεια ζωή Του. Πώς την πέρασε; Είναι στο βιβλίο των Πράξεων 10,38: «Διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος». «Πέρασε την ζωήν Του ευεργετώντας και θεραπεύοντας».

Θέλει όμως ο Χριστός μια βασική προϋπόθεση. Η ανθρωπότητα από την στιγμή που γνώρισε τον Χριστόν, δεν πρέπει πια να αμαρτάνει. Οι λαοί, δυστυχώς οι χριστιανικοί λαοί, δεν πρέπει να αμαρτάνουν. Γιατί εγνώρισαν τον Χριστό. Γι’αυτό η αποστασία, η απομάκρυνσή μας από τον Χριστό, είναι βαρύτατο αμάρτημα. Κι εκείνο που είπε ο Χριστός, «ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται (: να μη σου γίνει κάτι χειρότερο)», δεν είναι τι άλλο, τι λέτε, το χειρότερο; Παρά η παραδοχή του Αντιχρίστου. Υπάρχει χειρότερο απ’ αυτό; Όταν αφήνεις τον Χριστό και παραδέχεσαι τον Αντίχριστον; Το ίδιο ισχύει, αγαπητοί μου, και για τον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Ο καθένας μας μπορεί να υπήρξε, βραχυχρόνια ή μακροχρόνια, ένας παράλυτος της αμαρτίας· της αμαρτίας παράλυτος. Τώρα που γίνεται υγιής και γνωρίζει πλέον τον Χριστόν, ας προσέξει, γιατί τότε γίνονται, όπως λέει ο ίδιος ο Κύριος στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον «τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων». «Τα τελευταία του είναι πιο χειρότερα από τα πρώτα του».

Αγαπητοί μου, όποιος είναι αληθινά κατά Χριστόν έξυπνος, θέλομε να είμεθα έξυπνοι, όποιος λοιπόν είναι κατά Χριστόν έξυπνος, αληθινά έξυπνος άνθρωπος, θα γεμίσει την ψυχή του με τον φόβο του Θεού. Έναν φόβο να μην χάσει ποτέ τον Χριστόν, για να μην χάσει ποτέ τον εαυτόν του.

395η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.