Ἡ ἐμφάνισις τοῦ Χριστοῦ – Κριτοῦ εἰς τόν οὐρανόν ὡς ἱππέως.

†.Όπως θα ενθυμείσθε, αγαπητοί μου, από την περασμένη φορά, στην ομιλία μας είχαμε αναφερθεί εις τον γάμον του Αρνίου και εις εκείνο το διάψαλμα που ήρχετο να δώσει έναν ενθουσιασμό εις τον άγιον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, όπως ο άγγελος ο οποίος του τα εξηγεί, τον ενθουσιάζει. Έκθαμβος λοιπόν και ενθουσιών ο ιερός Ευαγγελιστής από αυτήν την τελικήν νίκην  της Εκκλησίας και την οριστικήν καταδίκην του κακού και τον θρίαμβον των αγίων, παρότι προσωρινά θα νικηθούν από τον Αντίχριστον, πέφτει στα πόδια του αγγέλου, που του τα δείχνει όλα αυτά, να τον προσκυνήσει.

     «Καὶ ἔπεσα», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, «ἔμπροσθεν τῶν ποδῶν αὐτοῦ προσκυνῆσαι αὐτῷ. καὶ λέγει μοι· ὅρα μή· σύνδουλός σού εἰμι καὶ τῶν ἀδελφῶν σου τῶν ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν ᾿Ιησοῦ· τῷ Θεῷ προσκύνησον· ἡ γὰρ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐστι τὸ πνεῦμα τῆς προφητείας». «Έπεσα στα πόδια του να τον προσκυνήσω. Και μου λέγει: ‘’Πρόσεχε, όχι! Κι εγώ είμαι σύνδουλός σου, μαζί με τους αδελφούς σου που έχουν την μαρτυρίαν του Ιησού. Τον Θεό να προσκυνήσεις· διότι η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας’’».

     Αυτή η προσκύνησις την οποία δεν δέχεται ο άγγελος, είναι ό,τι αγαπητοί μου, συμβαίνει με μία ομάδα ανθρώπων, που όταν δεχθούν μία κοινή ευχάριστο είδηση ο ένας αγκαλιάζει τον άλλον. Μεταξύ των. Δηλαδή τόσο ενθουσιάστηκε ο ευαγγελιστής Ιωάννης για την τελική νίκη των αγίων, ώστε πέφτει να προσκυνήσει στα πόδια του αγγέλου. Παρά ταύτα, ο άγγελος δεν τον αφήνει να τον προσκυνήσει και γράφει επ’ αυτού ο Ανδρέας Καισαρείας: «Ἐκ τούτου δέ τό ταπεινόν φρόνημα τῶν ἁγίων ἀγγέλων μανθάνομεν, πῶς οὐ σφετερίζονται τήν θείαν δόξαν κατά τούς ἀλάστορας δαίμονας, ἀλλά ταύτην τῷ  Δεσπότῃ προσφέρουσι».  Απ’ αυτό το σημείο βλέπομε, λέγει ο Ανδρέας, ότι οι άγγελοι έχουν ταπεινόν φρόνημα -είναι ταπεινόφρονες· και δεν σφετερίζονται τη θείαν δόξαν, όπως τη σφετερίζονται οι μιαροί και άθλιοι δαίμονες, που θα έπρεπε να προσφερθεί εις τον Θεόν». Ο άγγελος επεμβαίνει με άκρως τρυφερόν τρόπον δια να εμποδίσει τον Ιωάννη να μην το κάνει αυτό, λέγοντάς του: «Ὅρα, μη». «Πρόσεχε, όχι!». Είναι μία πραγματικά χαριτωμένη σκηνή αυτή που είναι ανάμεσα στον άγιο Ιωάννη και στον άγγελο. Και αιτιολογεί όπως σας εξήγησα, ότι είναι σύνδουλος του Ιωάννου και των αδελφών του των πνευματικών, που έχουν όλοι μαζί την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού. Ονομάζει δε ο άγγελος τον εαυτόν του «σύνδουλον» του Ιωάννου, διότι και αυτός ο άγγελος υπηρετεί την δόξαν του Θεού και τη σωτηρίαν των ανθρώπων. Μην ξεχνάμε, όπως μας λέγει στην προς Εβραίους επιστολή ο Απόστολος Παύλος, ότι οι άγγελοι είναι «λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν». «Είναι διακονικά λειτουργικά πνεύματα, που τους στέλνει ο Θεός δια να υπηρετήσουν τη σωτηρία εκείνων των ανθρώπων που πρόκειται να κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού».

     Αλλά με το χωρίον αυτό, το τόσο χαριτωμένο, ένα επεισόδιο είναι, ένα επεισόδιο στο όλο κείμενο, γίνονται τρία σημεία φανερά. Πρώτον· φανερώνεται η πνευματική διαύγεια του προφήτου Ιωάννου, όταν δείχνει με πάσαν απλότητα μία του ενέργεια -άστοχος ενέργεια αυτή- την οποία διορθώνει ο άγγελος. Και με όλο του το θάρρος την καταγράφει. Όπως ακριβώς βλέπομε και στα Ευαγγέλια να καταγράφονται οι αδυναμίες των μαθητών που οι ίδιοι είναι οι συγγραφείς των ιερών Ευαγγελίων. Ενθυμείσθε σήμερα που ακούσατε στην ευαγγελική περικοπή, πώς ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος θέλησαν να καθίσουν αριστερά και δεξιά του Κυρίου, και ότι αυτήν την επιθυμία την καλλιεργούσαν όχι μόνο οι δύο, αλλά και οι υπόλοιποι δέκα· διότι ηγανάκτησαν οι δέκα για τους δύο ότι έσπευσαν αυτοί πρώτοι, και μάλιστα έβαλαν και – άλλος Ευαγγελιστής το λέγει αυτό- έβαλαν και τη μητέρα τους ως μέσον για να επιτύχουν τον σκοπόν αυτόν. Κι όμως, αγαπητοί μου, βλέπετε την ειλικρίνειά τους; Οι αιώνες θα διάβαζαν τα Ευαγγέλιά τους, κι όμως γράφουν εκείνα τα οποία δεν πρόσεξαν, είχαν ως ελαττώματα ή ως πάθη. Τα γράφουν. Όλα τα γράφουν. Αυτό θα πει κάνω Ιστορία. Έτσι είναι ένα σημείο αυτό που μας φανερώνει ότι ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής γράφει με ειλικρίνεια, δεν ωραιοποιεί τον εαυτόν του, δεν τον αγλαΐζει, αλλά γράφει, έστω κι αν υποτεθεί ότι συμβαίνει μία του πτώσις. Αν βέβαια ήτο πτώσις αυτό εν τοιαύτη περιπτώσει.

   Δεύτερον. Φανερώνεται το θρησκευτικόν ύψος του βιβλίου της Αποκαλύψεως, που δέχεται μόνη τη λατρεία του Θεού. Φαίνεται ότι, πώς να το πω, σας εξήγησα προηγουμένως ότι ο άγιος Ιωάννης από τη χαρά του έσπευσε να προσκυνήσει τον άγγελον. Παρά ταύτα, είναι σε τέτοιο ύψος το Βιβλίο της Αποκαλύψεως, ώστε δεν επιδέχεται τίποτε, παρά μόνο τη λατρεία του Θεού. Φυσικά αυτό δεν αντιφάσκει από το να τιμούμε τους αγίους. Είναι φανερόν. Ή ακόμη να κάνομε μετάνοια σε ανθρώπους ή στις εικόνες των αγίων. Είναι φανερό. Δεν αντιφάσκει. Σας το σημειώνω. Διότι, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ότι, η τιμή διαβαίνει δια των εικόνων, δια των αγίων εις το πρωτότυπον. Εις τον Ιησούν Χριστόν.

     Και ένα τρίτο σημείο κατά έμμεσον τρόπον αποκρούεται κάθε αγγελολατρία, η οποία αγγελολατρία  ελυμαίνετο ήδη σε μερικές εκκλησίες της Ανατολής. Ο Απόστολος Παύλος έχει υπόψη του αυτήν την αγγελολατρία. Γι΄αυτό και σημειώνει και εις τους Κολοσσαείς: «Μηδείς ὑμᾶς καταβραβευέτω θέλων ἐν ταπεινοφροσύνῃ καί θρησκείᾳ τῶν ἀγγέλων». Είχανε κάνει θρησκεία των αγγέλων. Οπότε εδώ, κατά έμμεσον τρόπον το χωρίον αυτό, έρχεται να διορθώσει εκείνο που οι εκκλησίες της Ανατολής- όχι όλες, μερικές- και σε άλλα μέρη, είχαν παρεκκλίνει εις την λατρείαν των αγγέλων. Εις την θρησκεία των αγγέλων.

    Τι σημαίνει εκείνο που λέγει: «Ἡ γάρ μαρτυρία ἐστι τό πνεῦμα τῆς προφητείας»; Είναι ένα, θεωρείται ερμηνευτικά δύσκολο χωρίο, και υπάρχουν πολλές ερμηνείες. Σας παίρνω και σας λέγω την πιο πιθανή εκδοχή. «Μην εκπλήττεσαι», ως να λέγει εις τον Ιωάννη, «για όσα σου απεκαλύφθησαν, που σπεύδεις να με προσκυνήσεις, διότι αυτός που κατέχει την ομολογία του Ιησού και είναι πρόθυμος, όπως είσαι κι εσύ, να μαρτυρήσεις γι' αυτήν  την ομολογίαν του Ιησού Χριστού, αυτός είναι και κάτοχος του πνεύματος της προφητείας που περιέχεται σε τούτο το βιβλίο».

      Δηλαδή, με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να ειπούμε ότι εδώ διακηρύσσεται, και αυτό είναι μία αλήθεια, ο άρρηκτος σύνδεσμος μεταξύ μαρτυρίας Ιησού και προφητείας. Εκείνος ο οποίος φθάνει να ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν με μαρτυρικόν τρόπον, εκεί, όχι πάντοτε αλλά πολλάκις, συμβαίνει να έχει και να παίρνει από το Πνεύμα το Άγιον, και το προφητικό χάρισμα. Πολλάκις, χωρίς ακόμα να έχει συμβεί το μαρτύριον, αλλά ενόψει ότι θα συμβεί το μαρτύριον, αλλά υπάρχει η ομολογία στον Ιησού Χριστόν, η θαρραλέα ομολογία στον Ιησούν Χριστόν, ο Χριστός δίδει το πνεύμα της προφητείας. Πάρτε παράδειγμα τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Είναι ένα τυπικό παράδειγμα ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Γιατί ήταν προφήτης ο Άγιος Κοσμάς; Διότι ομολογούσε τον Χριστόν. Και εν τη ομολογία του έφθασε να μαρτυρήσει υπέρ του Χριστού. Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Μή προσκύνει με, φησίν ὁ ἄγγελος, ὡς τά μέλλοντα προλέγοντα (:Μη με προσκυνήσεις επειδή σου λέγω τα μέλλοντα· επειδή σου προφητεύω. Εγώ ο άγγελος που σου προφητεύω). Ἡ γάρ εἰς Χριστόν ὁμολογία ἤγουν μαρτυρία, αὕτη χορηγός ἐστίν προφητικοῦ Πνεύματος».  Ποια είναι χορηγός του προφητικού πνεύματος; Η ομολογία, η μαρτυρία υπέρ του Χριστού.

     Και εισερχόμεθα σε ένα καινούριο θέμα. Κλείνει αυτό το περιστατικό, αυτό το διάψαλμα, με αυτό το μικρό επεισόδιο που ήδη αναλύσαμε και την περασμένη φορά και σήμερα, και έχομε ένα καινούριο θέμα.

   Είμεθα στο 19ο κεφάλαιο, στίχοι 11-13: «Καὶ εἶδον τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτόν, καλούμενος πιστὸς καὶ ἀληθινός, καὶ ἐν δικαιοσύνῃ κρίνει καὶ πολεμεῖ· οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρός, καὶ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ διαδήματα πολλά, ἔχων ὀνόματα γεγραμμένα, καὶ ὄνομα γεγραμμένον ὃ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ αὐτός, καὶ περιβεβλημένος ἱμάτιον βεβαμμένον ἐν αἵματι, καὶ κέκληται τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».

    Όπως αντιλαμβάνεσθε, απ΄ό,τι σας διάβασα, έχουμε μία πολεμική εικόνα, ανοίγοντας ο ουρανός. Εισερχόμεθα εις την τελευταίαν πράξιν και έκβασιν του όλου αυτού δράματος της πάλης του Χριστού και της Βασιλείας Του εναντίον των αντιθέων δυνάμεων και του κακού. Είναι άξιο πολλής προσοχής, και εδώ θα παρακαλέσω ιδιαιτέρως προσέξατε, από ερμηνευτικής πλευράς, ό,τι ο προφήτης Ιωάννης θα μας περιγράψει στα επόμενα κεφάλαια 19, 20, 21, 22. Βγάζω όμως το 22 και ένα τμήμα του 21. Συνεπώς 19, 20, και το μισό περίπου του 21. Αυτά τα οποία θα μας περιγράψει, προσέξατε,  δεν υπόκεινται σε χρονολογική αλληλουχία. Εδώ βλέπει κανείς να αναφέρεται εις την πρώτην παρουσία του Ιησού, εις την δευτέραν παρουσίαν του Χριστού, εις το παρελθόν, εις το παρόν και εις το μέλλον. Εις το προσεχές και απώτατον μέλλον, και όλα αυτά βρίσκονται επάνω σε μία εικόνα· σε μία επιφάνεια. Και δεν υπάρχει καμία χρονική αλληλουχία. Προσέξατέ το αυτό το σημείο, γιατί αυτό θα μας σταθεί οδηγός στην ερμηνεία του παρακάτω κειμένου.

     Συγκεκριμένα για να το καταλάβουμε αυτό που σας είπα ας κοιτάξουμε μια βυζαντινή εικόνα. Πολλές φορές στις βυζαντινές εικόνες, επάνω στην ίδια επιφάνεια, στον ίδιο χώρο, έχομε την ιστορία ενός προσώπου ή τις φάσεις ενός γεγονότος. Είπα την ιστορία ενός προσώπου, όχι ένα πρόσωπο. Αλλά βλέπετε πολλές μικρές εικόνες. Εικονίζει στο κέντρο, φερειπείν, την μορφή ενός μάρτυρος και γύρω γύρω έχει μικρές εικόνες που δείχνουν την ιστορία του προσώπου που εικονίζεται εις το κέντρο της εικόνος. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι εδώ πέρα έχομε την ιστορία ενός γεγονότος ή τις φάσεις ενός γεγονότος, όπως είναι επί παραδείγματι, η Γέννηση του Χριστού, το σπήλαιον, η Θεοτόκος, το βρέφος Ιησούς, τα ζώα. Πλάι ο Ιωσήφ, ένας βοσκός. Ο διάβολος. Παρά πέρα είναι οι μάγοι. Οι μάγοι ξέρομε ότι ήρθαν ύστερα από ένα χρόνο. Από δίπλα είναι οι βοσκοί και πιο πέρα είναι οι άγγελοι, που ψάλλουν το «Δόξα ἐν ὑψίστοις». Όλα αυτά είναι στην ίδια εικόνα, έχομε δηλαδή φάσεις ενός γεγονότος. Συνεπώς, επειδή συγκεντρώνονται στην ίδια εικόνα έχομε και τον ίδιο χρόνο, μάλιστα πάρα πολλοί νομίζουν ότι οι μάγοι ήρθαν να προσκυνήσουν τον Χριστό, μόλις γεννήθηκε. Πάρα πολλοί το πιστεύουν αυτό το πράγμα. Γιατί; Επειδή δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι εικονογραφικά έχομε συμπίεση του χρόνου. Και εμφανίζονται όλα αυτά στην ίδια εικόνα.

  Ό,τι συμβαίνει στη βυζαντινή αυτή εικόνα, που ο ζωγράφος τα παρουσιάζει χωρίς να ενδιαφέρεται για την ιστορική ή χρονική αλληλουχία ότι αυτό έγινε πρώτο, εκείνο έγινε δεύτερο, εκείνο τρίτο, τα εικονίζει όλα σε ένα επίπεδο. Το ίδιο πράγμα κάνει ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στα επόμενα κεφάλαια της Αποκαλύψεως. Τα γεγονότα που θα πει δεν έχουν χρονική αλληλουχία. Αλλά είναι όλα σε ένα επίπεδο. Αν υποτεθεί ότι θα ζητούσαμε να ερμηνεύσουμε τα παρακάτω γεγονότα, και θα αρχίσουμε να ερμηνεύουμε, τώρα αυτό που σας διάβασα θα το ερμηνεύσουμε· αν υποτεθεί ότι θα αρχίσουμε να ερμηνεύουμε αναζητώντας χρονική αλληλουχία, τι πρώτο, τι δεύτερο, τότε κινδυνεύουμε να αποδεχθούμε χιλιαστικές θέσεις· διότι λίγο παρακάτω αναφέρεται για τη χιλιετή Βασιλεία του Χριστού. Κι αν υποτεθεί ότι δεχόμεθα, όπως περιγράφονται εις το ιερόν κείμενον τα πράγματα, τότε πέφτουμε σε αυτήν την αίρεσιν, που η Εκκλησία έχει καταδικάσει, αυτήν την χιλιαστικήν αντίληψιν, ότι μετά από τον αντίχριστο θα βασιλεύσει ο Χριστός επί της γης χίλια χρόνια. Αυτό που διδάσκουν και οι χιλιασταί. Και που, έστω κι αν δεχθούμε αυτό, κάτω από τις πνευματικότερες προϋποθέσεις, όπως κάποιοι πατέρες της Εκκλησίας μας το εσημείωσαν, εντούτοις δεν γίνεται δεκτό από την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν γνωρίζει χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού δίνει άλλη τοποθέτηση όπως θα ιδούμε. Αν υποτεθεί λοιπόν ότι δεν ερμηνεύουμε με τον τρόπον που σας εξήγησα, υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Γι΄αυτό έμεινα πολύ στο να κατανοήσουμε το κλειδί της ερμηνείας που θα χρησιμοποιήσουμε παρακάτω, αν και εδώ που τα λέμε, βασικά αυτό είναι το κλειδί της ερμηνείας ολοκλήρου του βιβλίου της Αποκαλύψεως.

       Θα ήθελα να σας πω ένα-δύο παραδείγματα. Το χωρίο που σας ανέφερα την αναφορά του την έχει στον Χριστόν κριτήν. Θυμόσαστε μέχρι τώρα πόσες φορές μιλήσαμε για τον Χριστόν Κριτήν; Τότε πότε έρχεται; Σ’ εκείνη, σε εκείνη, σε εκείνη την περίπτωση; Πότε έρχεται; Ο Χριστός πάντα έρχεται. Δεν μπορούμε να πούμε ότι «τότε, τότε, τότε». Εντούτοις, ενώ πάντα έρχεται, ο Χριστός θα έρθει στο τέλος της Ιστορίας. Σας θυμίζω το θέμα της μάχης του Αρμαγεδώνος. Ενθυμείσθε εκείνη τη μάχη του Αρμαγεδώνος. Είναι τύπος, σύμβολο είναι. Εκείνη η πεδιάδα δεν χωράει εκείνο το πλήθος που αναφέρεται ότι θα λάβει μέρος στον πόλεμον αυτόν. Θα αναφερθεί πάλι ο ιερός Ευαγγελιστής σε έναν φοβερό πόλεμο. Λίγο πιο κάτω. Λίγο πιο κάτω. Και δεν είναι παρά η μάχη του Αρμαγεδώνος. Τότε θα πείτε: «Ποια είναι η μάχη του Αρμαγεδώνος, εκείνη ή ετούτη; Ή θα είναι δύο μάχες; Θα είναι πρώτα εκείνη και μετά αυτή;». Όχι, είναι πάντοτε η ίδια. Αλλά την λέγει πολλές φορές ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Πιάνει ένα θέμα, λέει κάτι και πηγαίνει παραπέρα. Πιάνει άλλο θέμα. Πιάνει δέκα θέματα. Και ξαναγυρίζει από το πρώτο. Και ξαναμιλάει για το πρώτο θέμα. Ή για το δεύτερο, ή για το τρίτο. Σας το είπα σαν παράδειγμα για να αντιληφθείτε ότι αν θα κάναμε το λάθος να λέγαμε «Όχι, θα τα βάλουμε στη σειρά και θα πούμε: Αυτό θα γίνει πρώτο, εκείνο θα γίνει δεύτερο», τότε πέφτομε έξω. Η ερμηνεία μας πλέον δεν είναι σωστή. Λίγο όμως αυτό το πράγμα να γίνει. Για να ξέρομε πώς τοποθετούμεθα.

    Λοιπόν, αγαπητοί μου, ύστερα από τις τρεις επτάδες των πληγών και τις αλλεπάλληλες εικόνες της Αποκαλύψεως, βλέπει ο ιερός Ευαγγελιστής ανοιγμένον τον ουρανό, όχι όπως εις το 4ον κεφάλαιον που περνάει η περίοδος του παρόντος, αναφερόμενο το παρόν εις την κατάσταση των επτά εκκλησιών της Μικράς Ασίας, και ανοίγει ο ουρανός για να δει τα «ἅ δεῖ γενέσθαι», «εκείνα τα οποία πρέπει να γίνουν». Εκείνα τα οποία θα γίνουν εις το μέλλον. Εδώ δεν ανοίγει ο ουρανός δια να αποκαλυφθούν τα μυστήρια του μέλλοντος, όπως εκεί, αλλά ανοίγει ο ουρανός δια να εμφανιστεί ο Χριστός Κριτής. Και μάλιστα ως Κριτής συμπάσης της δημιουργίας, ορατής και αοράτου.

      Αυτή η μεγαλόπρεπη εικόνα του Χριστού Κριτού που σας διάβασα προηγουμένως ήδη διεζωγραφήθη από τον ίδιον τον Κύριο εις το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στο 25 κεφάλαιο,  31 στίχος έως 46, που εκεί βλέπομε ότι ο ίδιος ο Χριστός λέγει: «Ὃταν ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ Αὐτοῦ», «όταν θα έλθει στην δόξα Του, και όλοι οι άγγελοι του Θεού μαζί Του, και θα γίνει παγκοσμία κρίσις πάντων» κλπ. κλπ. Εκείνη η μεγαλοπρέπεια του Χριστού Κριτού ήδη εμφανίζεται εδώ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, κατά προφητικόν τρόπον από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη.

    Μία ωραία ερμηνεία δίδει ο Ανδρέας Καισαρείας γι΄αυτό το άνοιγμα των ουρανών. Λέγει: «Τῷ ἠνεῶχθαι τόν οὐρανόν δηλοῖ τήν τοῦ ὀραθέντος κριτοῦ παρουσίαν ἐλεύσεσθαι. Ὥσπερ ἡ τῶν ἐνταῦθα παραπετασμάτων συνολκή, τῶν ἐπί γῆς δικαστῶν τήν κατά τῶν ὑπευθύνων κρίσιν καί ἀπόφασιν».

    Τι είναι εκείνο το άνοιγμα του ουρανού; Είναι για να εμφανισθεί ο Χριστός Κριτής, όπως ανοίγει η αυλαία για να εμφανιστούν οι δικασταί να αναγγείλουν μία δικαστική απόφαση. Δηλαδή αυτή δεν την έχομε σήμερα έτσι ακριβώς, ήτο φαίνεται μία εικόνα της αρχαιότητος, αλλά την έχομε μερικώς. Όταν αποσύρονται οι δικασταί, πηγαίνουν σε ένα άλλο δωμάτιο, θα λέγαμε ότι σύρουν τα παραπετάσματα, βγάζουν την απόφαση της δίκης, έρχονται πάλι επί της έδρας, ανοίγουν τα παραπετάσματα και εξαγγέλλουν την απόφασιν της δίκης. Ε, αυτό λέγει τώρα ο Ανδρέας Καισαρείας. Ανοίγουν τα παραπετάσματα του ουρανού, εμφανίζεται ο Κριτής Χριστός για να δώσει την απόφασή Του επί της Ιστορίας πλέον. Διότι όπως θα ‘χετε δει στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, εκεί ο Χριστός δεν ανακρίνει -γιατί είναι παντογνώστης- αλλά μόνο την απόφαση λέγει. Και την αιτιολογεί. «Ήμουν πεινασμένος, διψασμένος και με κοιτάξατε. Ελάτε στη Βασιλεία μου». Στους άλλους: «Ήμουν πεινασμένος, διψασμένος και…». Το ίδιο κριτήριο, ίδιο αντικείμενο κρίσεως, ο ίδιος νόμος «και… αλλά δεν με  προσέξατε. Πηγαίνετε εις την κόλασιν». Βλέπετε ότι έχομε εδώ ειλημμένην πλέον την απόφασιν. Δεν θα γίνει έρευνα όπως έχομε στα ανθρώπινα δικαστήρια, γιατί οι δικασταί δεν γνωρίζουν φυσικά ούτε τον εγκληματία ούτε τίποτα. Στηριζόμεθα στους μάρτυρες και στην ανάκριση, στην έρευνα, κ.ο.κ. Εκεί αυτά δεν χρειάζονται. Γι'αυτό και ανοίγουν οι ουρανοί και ο Χριστός Κριτής κρίνει αμέσως.

     Και ερχόμεθα, αγαπητοί μου, να το δούμε αυτό. «Καί ἰδού ἵππος λευκός καί ὁ καθήμενος ἐπ' αὐτόν». «Και να, ένα λευκό άλογο και κάποιος να κάθεται πάνω στο λευκό άλογο».  Αυτός βέβαια, εκ προοιμίων σας το λέγω, είναι ο Χριστός Κριτής. Μέχρι τώρα, σε όλες αυτές τις αποκαλυπτικές εικόνες της Αποκαλύψεως ο Χριστός εμφανίζεται ως Αρνίον. Και μάλιστα όπως το Άγιον Πνεύμα στην ελληνική γλώσσα είναι ουδετέρου γένους, και ξέρετε ότι το ουδέτερον γένος μέσα μας όταν το λέμε μας δημιουργεί ένα αίσθημα… ό,τι λέγει το ουδέτερο γένος. Δηλαδή ένα αίσθημα ουδετερότητος. Ένα αίσθημα στατικότητος. Στην Λατινική γλώσσα είναι αντίθετα. Ο Λόγος είναι ουδετέρου γένους και το Πνεύμα το Άγιον είναι αρσενικού γένους. Πάντως θέλω να σας πω ότι όταν μιλάμε για ένα ουδετέρου γένους αντικείμενο κ.τ.λ. έχομε το αίσθημα ότι είναι παθητικόν. Πολύ δε παραπάνω με την εικόνα του Αρνίου· του ακάκου, αμάχου Αρνίου. Μέχρι τώρα  λοιπόν ο Χριστός εμφανίζεται ως «ἐσφαγμένον ἀλλά ἑστηκός ἀρνίον». Τώρα δεν υπάρχει πια αυτή η εικόνα. Τώρα εμφανίζεται ως άνθρωπος και μάλιστα ως νικηφόρος στρατηλάτης και σαν βασιλιάς. Αυτή τη βασιλική Του ιδιότητα την δείχνουν το λευκό Του άλογο και τα πολλά Του διαδήματα, που θα δούμε λίγο πιο κάτω. Επ’ αυτού γράφει ο Αρέθας: «Ἵππον μέν δια τό τάχος τῆς ἐπελεύσεως, λευκός δέ δια τό φαιδρόν καί ἀνεπισκίαστον τῶν κριμάτων ἐπ' οὐδεμιᾷ δηλουμένων προσωποληψίᾳ». Τι σημαίνει το άλογο; Δια την ταχύτητα του πράγματος. Έρχεται ο κριτής. Θα το δούμε αυτό λίγο πιο κάτω, για την ταχύτητα, πώς γίνεται. Λευκό δε το άλογο για να δείξει το φαιδρόν, το ευχάριστον, αλλά και το δίκαιον, το ανεπισκίαστον. Ότι θα κρίνει χωρίς προσωποληψία. Θα κρίνει δικαιότατα όλους τους ανθρώπους, αλλά και τους αγγέλους.

   «Καί ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτόν, καλούμενος πιστὸς καὶ ἀληθινός». Αυτά τα δύο επίθετα, «πιστὸς καὶ ἀληθινός», αποδίδονται εις το βιβλίον της Αποκαλύψεως εις τον Ιησούν Χριστόν. Λέγει ο Αρέθας: «Πιστός δέ καί  ἀληθινός ὁ ἀναβάτης, περί οὗ καί Παῦλος φησίν, πιστός μένει ἀρνήσασθαι ἑαυτόν οὐ δύναται». «Πιστός και αληθινός είναι ο αναβάτης του ίππου περί του οποίου ο Παύλος λέγει ότι είναι πιστός και δεν δύναται να αρνηθεί τον εαυτόν του». Το λέγει στη 2α προς Τιμόθεον, 2,13. Εμείς τον αρνούμεθα, Εκείνος όμως δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτόν Του. Δηλαδή αυτό σημαίνει το πιστός και αληθινός, ότι, ό,τι εξήγγειλε ο Χριστός στα Ευαγγέλια, οπωσδήποτε θα πραγματωθεί· διότι είναι αξιόπιστος και αληθινός. Αγαπητοί μου, αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο, πάρα πολύ σπουδαίο. Βλέπει κανένας αυτή την παρούσα εικόνα του Εσχάτου Κριτού να γίνεται μία προφητική επαλήθευση των όσων ο Χριστός είπε. Ο Ιωάννης βλέπει την εικόνα αυτή και θα μπορούσε να ζει ταυτοχρόνως την προφητεία του Χριστού, ότι θα ξανάρθει, με την αποκάλυψη της εικόνος, της προφητείας του Χριστού ότι θα ξανάρθει. Κι αυτό δίνει μία σιγουριά. Δηλαδή μία προφητεία προφητείας ή μία όραση προφητείας που ειπώθηκε πιο μπροστά και θα ‘λεγε ο Ιωάννης: «Αληθινός είναι ο Κύριος, πιστός είναι ο Κύριος». Κι εμείς ζώντας αυτήν την πιστότητα και αληθινότητα του Κυρίου του Χριστού, έχομε πολλή την ελπίδα και πολλή τη χαρά. Ο πιστός, αγαπητοί μου, ζει με την ελπίδα και τη χαρά αυτής της προσμονής. Γιατί ό,τι ειπώθηκε από τον Χριστό, θα γίνει. Και θα γίνει γιατί ο Χριστός είναι «πιστὸς καὶ ἀληθινός». Είναι ο «Ναί» και ο «Ἀμήν», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.

    «Καί ἐν δικαιοσύνῃ κρίνει καί πολεμεῖ». Προσέξτε αυτό το σημείο. Αυτή η εν δικαιοσύνη πάταξις των ασεβών και αντιθέων δυνάμεων είναι μία ιδιότης του Μεσσίου. Θυμηθείτε τον 2ο Ψαλμό που λέγει ότι «ἐν ράβδῳ σιδηρᾶ» θα πατάξει τα έθνη. Αυτή λοιπόν η πάταξις ἐν δικαιοσύνῃ των ασεβών, είναι ξαναλέγω άλλη μία φορά, ιδιότης του Μεσσίου. Επάνω σε αυτό γράφει ο Ησαΐας τα εξής -γιατί μας ενδιαφέρει, μας ενδιαφέρει πάρα πολύ για να ζήσουμε τα γεγονότα και να αναμένομε. Στο 11ο κεφάλαιό του γράφει: «Ἀλλά κρινεῖ καί ἐλέγξει καί πατάξει γῆν τῷ λόγῳ τοῦ στόματος αὐτοῦ καί ἐν πνεύματι διά χειλέων ἀνελεῖ (:θα φονεύσει) ἀσεβῆ καί ἔσται δικαιοσύνῃ ἐζωσμένος τήν ὀσφύν αὐτοῦ καί ἀληθείᾳ εἰλημένος τάς πλευράς». «Είναι», θα λέγαμε, «οπλισμένος στις πλευρές Του με την αλήθεια». Ώστε βλέπομε εδώ αυτό που λέγει ο Ησαΐας να επαληθεύεται ευθύς πιο κάτω από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, όπως σας το ανέφερα, θα το δούμε, που θα πολεμήσει τους εχθρούς Του, τις αντίθεες δυνάμεις ο Χριστός, με τον ιππέα που τον αποκαλεί «ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ». Και είναι ο ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού· που θα κρίνει τη γη. Είναι εκείνο που είπε ο Ίδιος: «Ο Πατήρ δεν κρίνει κανέναν. Όλη την κρίση την έχει δώσει εις τον Υιόν».

    Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος το εξής, Εβραίους 4,12: «Ζῶν γάρ ὁ Λόγος» -επειδή ομιλεί περί Λόγου του Θεού ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. «Ζῶν γάρ ὁ Λογος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργῆς(:δυναμικός) καί τομώτερος (:κοφτερότερος) ὑπέρ πᾶσαν μαχαίραν δίστομον καί διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καί πνεύματος, ἁρμῶν τε καί μυελῶν, καί κριτικός (:κρίνει) ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας (:κρίνει τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής) καί οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ (:δεν υπάρχει κάτι που να κρύβεται μπροστά εις τον κριτήν Χριστόν), πάντα δέ γυμνά καί τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ». «Όλα είναι διαφανή μπροστά στα μάτια του δικαίου Κριτού». Διότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κρίνει δίκαια αν ήταν, υπήρχε φύσις συσκιασμένη και αδιαφανής.

     Εκείνο που είναι πολύ χαριτωμένο είναι αυτό που λέγει η Σοφία Σολομώντος στο 18ο κεφάλαιο, στίχοι 14-15. Ακούσατέ το, είναι περίφημο. Πριν σας το διαβάσω, το χωρίον αυτό αναφέρεται στην τιμωρία της Αιγύπτου  που εταλαιπώρησε τον λαό του Θεού. Τους Ισραηλίτας. Και ευρισκόμεθα στην τελευταία νύχτα που παραμένουν οι Εβραίοι εις την Αίγυπτον· και που πρόκειται να επέλθει η 10η και τελευταία πληγή, που είναι ο θάνατος των πρωτοτόκων της Αιγύπτου. Σας διαβάζω τώρα: «Ἡσύχου γάρ σιγῆς περιεχούσης τά πάντα καί νυκτός ἐν ἰδίῳ τάχει μεσαζούσης, ὁ παντοδύναμός σου λόγος ἀπ' οὐρανῶν ἐκ θρόνων βασιλειῶν ἀπότομος πολεμιστής εἰς μέσον τῆς ὀλεθρίας ἤλατο γῆς». Περίφημο! Περίφημο χωρίο! «Ενώ», λέγει, «ήταν σιγή, είχε πέσει νύχτα, κάπου τα μεσάνυχτα, αποτόμως», λέγει, ο παντοδύναμός Σου λόγος»· ο Λόγος του Θεού…· δηλαδή ο Υιός του Θεού – «ο παντοδύναμός Σου Λόγος από τους ουρανούς, από θρόνων βασιλειῶν, θα λέγαμε, από τα βασιλικά παλάτια, από τον ουρανό». Απότομος πολεμιστής, κοιτάξτε, απότομος πολεμιστής. Όπως εμφανίζεται εδώ τώρα στο βιβλίον της Αποκαλύψεως· «εἰς μέσον τῆς ὀλεθρίας ἤλατο γῆς». «Ήρθε να καταπατήσει και να προσφέρει την καταστροφή σε μια γη που Τον αρνήθηκε. Σε μια γη που επέμενε στην αμαρτία της. Σε μια γη που επέμενε στην επιμονή της…». Αγαπητοί μου, το χωρίο αυτό πρέπει να σας πω είναι ένας ιστορικός τύπος των Εσχάτων· που δείχνει πώς θα εισέλθει πάλι εις την Ιστορίαν ο Λόγος του Θεού που σαρκώθηκε.

     Αυτό το «ἀπότομος» ο Χριστός είπε: «αιφνιδίως». Είπε την εικόνα του κλέπτου εν νυκτί. Ουδείς θα περιμένει. Τίποτα. Οι πιστοί μόνο θα περιμένουν. Μόνον οι πιστοί θα περιμένουν. Οι άπιστοι θα’ χουν μεσάνυχτα. Μεσάνυχτα στην καρδιά τους και στον νου τους. Μέσα σ’ αυτά τα μεσάνυχτα, ξαφνικά, απότομα, αιφνίδια, θα γίνει η Δευτέρα του Χριστού παρουσία. Ξέρετε πόσο απότομα; Η έλευση του Χριστού και η ανάσταση των νεκρών θα γίνει όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν ἀτόμῳ». Ριπή θα πει ανοιγόκλειμα των ματιών. Έχομε την αίσθηση του χρόνου ανοιγοκλεισίματος των βλεφάρων μας; Χάνουμε την εικόνα από  μπροστά μας όταν ανοιγοκλείνομε τα μάτια μας προκειμένου να διαβραχούν με το δάκρυ οι επιφάνειες των ματιών μας; Δεν την χάνομε. Ήταν ένα πρακτικός τρόπος να δοθεί μια εικόνα του πολύ γρήγορου.

    Μίλησε όμως και θεωρητικά ο Απόστολος Παύλος. Είπε «ἐν ἀτόμῳ». «Άτομον» θα πει άτμητον. Αυτό που δεν κόβεται πιο κάτω. Όχι άτομον ύλης, αλλά άτομον χρόνου. Δηλαδή μικρότατος χρόνος. Και πώς να τον παραστήσει;  Τον παριστάνει με το ανοιγόκλειμα των ματιών. Τι σημαίνει αυτό; Το αιφνίδιον της εμφανίσεως του Χριστού Κριτού και της αναστάσεως των νεκρών. Γι΄αυτό σας είπα, είναι πολύ ωραία αυτή η εικόνα από τη Σοφία Σολομώντος. Η αξία της ξέρετε πού βρίσκεται; Δεν βρίσκεται στην περιγραφή. Αλλά σε ένα ιστορικό προηγούμενο. Στο ότι δηλαδή αυτό συνέβη τη νύχτα εκείνη στην Αίγυπτο. Τύπος ιστορικός. Όπως και οι 10 πληγές είναι ιστορικοί τύποι των τριών επτάδων πληγών, που προσφέρονται μέσα στην Ιστορία και προπαντός στα έσχατα. Είναι λοιπόν οι δέκα πληγές, ιστορικός τύπος. Εκείνο που έχει βαρύτητα εις τον Χριστιανισμόν είναι το ιστορικόν προηγούμενον. Ο ιστορικός τύπος. Αγαπητοί μου, ο Χριστιανισμός είναι αποκάλυψις, είναι ιστορία, είναι ιστορικόν προηγούμενον. Είναι χειροπιαστό πράγμα. Όλες οι άλλες θρησκείες, επειδή υπάρχουν τόσες και κυκλοφορούν και τις λέγουν ότι είναι όλες καλές, σας λέγω, όλες οι άλλες θρησκείες είναι επίνοια ανθρωπίνη. Αν μπορείς, χάλκευσε την προφητεία. Μπορείς; Δεν μπορείς. Κι ο Χριστιανισμός έχει και στηρίζεται επάνω στην προφητεία και στα γεγονότα. Στα γεγονότα και στην προφητεία. Όλες οι άλλες θρησκείες είναι κατ’ επίνοιαν. Κατά κατασκευή του νου.

       «Οἱ δέ ὀφθαλμοί αὐτοῦ ὡς φλόξ πυρός». «Τα μάτια Του», λέγει, «είναι σαν φλόγα πυρός». Φωτιά που βγαίνει από τα μάτια. Παράξενο! Βγαίνει από τα μάτια φωτιά! Φοβερό το θέαμα. Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Κρίνει τοῖς ὀφθαλμοῖς ἤγουν τή ἐποπτική αὐτοῦ δυνάμει, ἀφορίζων φλόγα πυρός. Δικαίοις μέν φωτιστικήν, ἀλλ' οὐ καυστικήν, ἁμαρτωλοῖς δέ καυστικήν, ἀλλά ἀφώτἱστον». Ωραίο χωρίο! Σπουδαίο. Ασφαλώς το ‘χει πάρει από τον Μεγάλο Βασίλειο. Ότι κρίνει με τα μάτια Του, δηλαδή είναι η εποπτική δύναμις του Θεού Λόγου, ότι τα βλέπει όλα. Και αυτή η φλόγα που φεύγει από τα μάτια, η φωτιστικότητά της φθάνει στους δικαίους και δίνει την δόξαν, χωρίς την καυστικότητα. Η καυστικότητά της φθάνει στους αμαρτωλούς και χωρίς την φωτιστικότητα και δίνει την κόλαση. Την τιμωρία. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτή η πύρινη φλόγα φεύγει από τα μάτια του Χριστού και όχι από κάποιο άλλο μέρος του σώματος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Χριστός ανά πάσα στιγμή βλέπει και τους εν τη Βασιλεία του Χριστού και τους εις την κόλασιν. Τους βλέπει ανά πάσα στιγμή. Αν αποσύρει τα μάτια Του ο Χριστός, παύει η κόλασις να είναι κόλασις. Βλέποντας τους αμαρτωλούς, γίνεται κόλασις. Φοβερό!

     «Καί ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ διαδήματα πολλά». «Και πάνω στο κεφάλι του πολλά στέμματα βασιλικά». Αυτά τα πολλά διαδήματα είναι μία εικόνα ότι είναι ο πραγματικός Βασιλιάς των βασιλέων. Και αντιδιαστέλλεται προς τον πρόσκαιρον άρχοντα του κόσμου τούτου, τον δράκοντα και το θηρίον με τα επτά κεφάλια και τα επτά διαδήματα. Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Αρέθας τα εξής: «Τά πολλά διαδήματα τῆς κατά πάντων ἐξουσίας ἐστίν γνώρισμα οὐρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων». Ότι είναι Κύριος ο Χριστός των ουρανίων δυνάμεων, των αγγέλων, των επιγείων- όσοι είναι στη γη- και των καταχθονίων- όσοι είναι στον Άδη. Είναι κύριος του παντός. Ενεφανίζετο ο Αντίχριστος κύριος του παντός και ο δράκων, αλλά δεν είναι. Αυτούς θα τους πιάσει ο Χριστός, θα δούμε λίγο πιο κάτω, μετά το Πάσχα, πρώτα ο Θεός, από τον σβέρκο, από το αυτί, και θα τους πετάξει μέσα στην κόλαση. Τι αθλιότης!

   «Ἔχων ὀνόματα γεγραμμένα». «Είχε ονόματα γραμμένα». Προφανώς στο μέτωπο, ή στα στέμματα. Τα ονόματα του Μεσσίου, κατά την ανατολικήν συνήθεια σχετίζονται και ανταποκρίνονται πάντοτε προς την φύσιν και τις ιδιότητες που τις εκφράζουν. Δηλαδή για να καταλάβετε ο Ησαΐας στο 9ο κεφάλαιό του γράφει τα εξής: «Καί καλεῖται -αναφέρεται στον Μεσσία- τό ὄνομα αὐτοῦ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Αυτά είναι ονόματα, ονόματα ιδιότητες όμως που εκφράζουν ποιος είναι ο Μεσσίας.

   «Καί ὄνομα γεγραμμένον ὃ οὐδείς οἶδεν εἰ μή αὐτός». «Και όνομα γραμμένο που κανείς δεν το ξέρει παρά μόνον Αυτός». Αυτός ο στίχος δεν έρχεται σε αντίφαση με το προηγούμενο χωρίο που λέγει «ονόματα πολλά γραμμένα», και συνεπώς ευανάγνωστα, αλλά απλώς θέλε να εκφράσει ότι τα πάντα του Θεού δεν είναι γνωστά εις τα κτίσματα. Κι όπως εν προκειμένω γράφει ο Αρέθας: «Τό ἄγνωστον τό τοῦ ὀνόματος, το τῆς οὐσίας αὐτοῦ ἀκατάληπτον σημαίνει». Ποιο είναι αυτό το «ἄγνωστον ὂνομα»; Αναφερόμενο στην ουσία του Θεού. Ποια είναι η ουσία του Θεού; Άγνωστη.  Ποιος την ξέρει την ουσία του Θεού; Την ξέρει μόνον ο Θεός. Και συνεχίζει: «Τaῖς γάρ οἰκονομίαις ὢν πολυώνυμος ὡς ἀγαθός ὡς ποιμήν, ὡς ἥλιος, ὡς φῶς, ὡς ζωή, ὡς ἁγιασμός, ὡ ἀπολύτρωσις». Τι θα πει εδώ: «ταῖς γάρ οἰκονομίαις»; Ό,τι αφορά στις σχέσεις Του με το μυστήριο της θείας οικονομίας. Στις σχέσεις Του με τον κόσμο. Εκεί έχει τα ονόματα: Αγαθός, Ποιμήν, Ήλιος, Φως, Ζωή, Αγιασμός, Απολύτρωσις. Και αν θέλετε, λέγει ο Αρέθας, «καί ταῖς ἀποφάσεσιν». «Ἀπόφασις» είναι η αποφατικότητα, δηλαδή και να μιλήσομε αποφατικά «ὁμοίως ὡς ἄφθαρτος, ἀόρατος, ἀναλλοίωτος». «Η ουσία», λέγει ο Αρέθας, «ανώνυμος». Δεν έχει όνομα η ουσία του Θεού. Η ουσία ανώνυμος. «Αὐτῷ μόνο γνωστή καί οὐ τί μή ἑτέρῳ». «Μόνον εις τον Θεόν είναι γνωστή η ουσία του Θεού και σε κανέναν απολύτως άλλον».

   Πέραν της ουσίας, που είναι ανώνυμος, αυτό το άγνωστον όνομα είναι, αγαπητοί μου, ήδη γνωστόν εις την Εκκλησίαν. Και είναι εκείνο που αναφέρει ο Ιερός Ευαγγελιστής, προσέξτε, προσέξτε αυτό το σημείο, στον πρόλογο του Ευαγγελίου του, εις τον πρόλογον της πρώτης επιστολής του, της Καθολικής, και εις τον εξής επόμενο στίχο που λέγει: «Καί τό ὄνομα Αὐτοῦ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ». Είναι γνωστός μόνον εις τους πιστούς της Εκκλησίας. Θα μου πείτε: «Κι ένας απέξω μπορεί να πει: ‘’Ο Λόγος  του Θεού’’». Δεν θα καταλάβει τίποτα. Το περιεχόμενο του ονόματος Αυτού είναι αποκαλυμμένο μόνο μέσα στην Εκκλησία. Και είναι γνωστό ότι το όνομα «Λόγος» δεν εκφράζει βέβαια την ουσία του Θεού. Εκφράζει όμως την τριαδικότητα του Θεού· διότι έτσι πληροφορούμεθα τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Αλλά θα επανέλθω στον Λόγο του Θεού, γιατί είναι λίγο πιο κάτω.

      «Καί περιβεβλημένος ἱμάτιον βεβαμμένον ἐν αἵματι». «Και ντυμένος με ιμάτιο που είναι βαμμένο με αίμα». Τι σημαίνει αυτό; Ότι γυρίζει νικητής από τον πόλεμο εναντίον των εχθρών Του, τους οποίους κατενίκησε. Γράφει σ’ αυτό ο Ησαΐας: Και παρακαλώ παρακολουθήστε το γιατί είναι λίγο μακρύ. Ησαΐας, 63 κεφάλαιο, στίχοι 1-4: «Τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος ἐξ ᾿Εδώμ, ἐρύθημα ἱματίων ἐκ Βοσόρ, οὕτως ὡραῖος ἐν στολῇ βίᾳ μετὰ ἰσχύος; (:Ποιος είναι Αυτός που ήρθε από την Εδώμ, από την Ιδουμαία, -Εδώμ θα πει κόκκινος-, από την χώρα την κόκκινη και τα ιμάτιά του είναι κόκκινα. Είναι πολύ όμορφος. Είναι τόσο πολύ ωραίος που φέρει στρατιωτική στολή και προχωρεί βιαστικά και με δύναμη; Ποιος είναι αυτός;)», ερωτά ο προφήτης. «Ἐγὼ διαλέγομαι δικαιοσύνην καὶ κρίσιν σωτηρίου -ομιλεί τώρα ο ερχόμενος, δηλαδή ο Μεσσίας: Εγώ είμαι Εκείνος ο Οποίος κηρύττω δικαιοσύνη, κρίνω δίκαια μετά δυνάμεως και σώζω». Ερωτά πάλι ο προφήτης διαλογικά: «Διατί σου ἐρυθρὰ τὰ ἱμάτια καὶ τὰ ἐνδύματά σου ὡς ἀπὸ πατητοῦ ληνοῦ; (:Γιατί είναι κόκκινα τα ρούχα σου και τα ενδύματά σου σαν να βγήκες από το πατητήρι με σταφύλια κόκκινα, βυσσινιά και έβαψες τα ρούχα σου;)». «Πλήρης καταπεπατημένης, καὶ τῶν ἐθνῶν οὐκ ἔστιν ἀνὴρ μετ᾿ ἐμοῦ».  Και απαντάει: «Ναι, είμαι γεμάτος από τους χυμούς των σταφυλιών που καταπατούνται μέσα στον ληνόν, μέσα στο πατητήρι. Κανείς άλλος από τους εθνικούς δεν ήτο μαζί μου στη δουλειά αυτή, στο έργο αυτό»· καὶ κατεπάτησα αὐτοὺς ἐν θυμῷ μου καὶ κατέθλασα αὐτοὺς ὡς γῆν καὶ κατήγαγον τὸ αἷμα αὐτῶν εἰς γῆν. Ἡμέρα γὰρ ἀνταποδόσεως ἐπῆλθεν αὐτοῖς, καὶ ἐνιαυτὸς λυτρώσεως πάρεστι». «Ήρθα και καταπάτησα», λέγει, «τους εθνικούς, τους εχθρούς μου, -είναι οι αντίθεες δυνάμεις που θα κατανικήσει ο Χριστός- γιατί ήρθε η ημέρα της εκδικήσεως και η ημέρα της λυτρώσεως. Εκδικήσεως κατά των ασεβών, της λυτρώσεως υπέρ των ευσεβών». Είναι πολύ ωραίο αυτό που λέγει ο Ησαΐας στο 63ο κεφάλαιο.

   Ο δε Ανδρέας Καισαρείας ερμηνεύει. Προσέξτε τώρα αυτό. Την ερμηνεία του Αγίου Ανδρέου. «Ἱμάτιον ἐνταῦθα τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ παναγία σάρξ αὐτοῦ καί ἄφθαρτος, ἡ βαφεῖσα ἐν τῷ ἑκουσίῳ πάθει, τῷ ἰδίῳ αὐτοῦ αἵματι». «Τι είναι τα κόκκινα ιμάτια; Είναι η παναγία σάρκα Του. Η σάρκα του Θεού Λόγου· που ενανθρώπησε. Και που έμεινε άφθαρτη. Και που βάφτηκε σ’ αυτό το θεληματικό του πάθος επάνω στον σταυρό για την λύτρωση των ανθρώπων». Δηλαδή πρόκειται για την ενανθρώπηση και την ιλαστήριον θυσία του Θεού Λόγου.

      «Καί κέκληται τό ὄνομα αὐτοῦ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ». «Και ονομάστηκε το όνομά Tου, «ο Λόγος του Θεού». Εάν έπρεπε, αγαπητοί μου, να αναλύσουμε το όνομα αυτό, «ο Λόγος του Θεού» και πολύ χρόνον θα χρειαζόμαστε, αλλά προπαντός γνώσιν μυστηρίων Θεού. Δηλαδή αληθή θεολογία. Γι΄αυτό τον λόγο θα περιοριστώ μόνο σε πολύ λίγα σημεία. Σας υπενθυμίζω μόνο ότι η Εκκλησία μας, την ευσχημοτάτη ημέρα του Πάσχα, ως ευαγγελική περικοπή έχει το πρώτο κεφάλαιο από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και για να δείξει ακριβώς και να προβάλει τον Θεόν Λόγον που ενηνθρώπησε. Γι΄αυτό το κάνει η Εκκλησία μας αυτό. Και θα μας πει ότι «ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο».

   Ωστόσο, ακούστε μια ωραιοτάτη ερμηνεία, στα λίγα λεπτά που μας μένουν, του Ανδρέου Καισαρείας: «Πῶς ὁ ἀνώνυμος καί πᾶσιν ἄγνωστος ἐνταῦθα Λόγος ὀνομάζεται;». «Πώς, αφού είναι ανώνυμος και είναι σε όλους άγνωστος, πώς παρά ταύτα ονομάζεται ο Λόγος του Θεού;». Και έχει τρία σημεία. Πρώτον. «Ἢ πρός ἔνδειξιν τῆς ὑικῆς ὑποστάσεως καί τῆς ἀπαθοῦς ἐκ Πατρός γεννήσεως, καθάπερ καί ὁ ἡμέτερος λόγος ἐκ τοῦ ἡμετέρου νοῦ πρόεισιν (:όπως φεύγει ο δικός μας λόγος, η φωνή μας και εκφράζει τον νουν, έτσι και ο Θεός Λόγος, ο Υιός, πώς να το εκφράσει κανείς, είναι απαθής η γέννησίς Του από τον Πατέρα. Και ονομάζεται Λόγος)». Δεύτερον. «Ἢ τῶν πάντων τῶν ὄντων τούς λόγους ἐν ἑαυτῷ φέρειν (:ή διότι μέσα του ο Θεός Λόγος φέρει τους λόγους των όντων)». Τα όντα είναι τα όντα. Όλα τα όντα. Οι λόγοι είναι οι αιτίες. Οι αιτίες των όντων λέγονται λόγοι των όντων. Και ονομάζεται Λόγος επειδή Εκείνος εδημιούργησε τον κόσμον και «ἐν ἑαυτῷ φέρει», μέσα Του έχει τους λόγους των όντων. Τι ωραίο αυτό! Όσοι το καταλαβαίνετε.  Μεγαλείο! Να βλέπεις τον Ιησούν Χριστόν παντού μέσα στην Δημιουργία, διότι όλους τους λόγους των όντων τους βρίσκομε μέσα στον Θεόν Λόγον· που «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Και τρίτον. «Ἢ τό ἐξαγγελεύς εἶναι τῆς πατρικῆς σοφίας τε καί δυνάμεως». Τρίτον, λέγεται Λόγος, διότι εξαγγέλλει την σοφίαν και την δύναμιν την πατρικήν. Έρχεται να πει ό,τι είχε να πει ο Πατέρας. Γι΄αυτό λέγεται Λόγος.

     Αγαπητοί μου, αυτού του Λόγου του Θεού που τα ιμάτιά Του είναι ερυθρά, εορτάζομε αυτές τις μέρες. Όσο βαθαίνομε στους προφήτας και γενικά στο νόημα της Αγίας Γραφής, τόσο ανακαλύπτομε Ποιος είναι αυτός ο ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού. Και ότι είναι «ὁ ἀληθινός καί ὁ πιστός».

       Καλές γιορτές.

76η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». (Β΄ Τιμ. 4, 5-8)

†.Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, ευρίσκεται εις την φυλακήν της Ρώμης. Με το προφητικό του μάτι βλέπει το παρόν και το μέλλον. Το παρόν το βλέπει ως ζοφερόν. Ότι ήδη ο ίδιος απέρχεται του κόσμου τούτου. Δεν πρόκειται να αποφυλακιστεί, όπως την πρώτη φορά. Αλλά πρόκειται να θανατωθεί. Αυτό βέβαια, για τον εαυτόν του δίδει χαράν πολλήν. Αλλ΄όμως βλέπει ότι μέσα εις την Εκκλησία, όπως ήδη είχε προειδοποιήσει τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, θα επιπέσουν λύκοι βαρείς. Ακόμη, βλέπει και προς τα έσχατα, εις το απώτατον μέλλον. Το προφητικό του μάτι φθάνει μέχρι το τέλος της Ιστορίας.

     Και γράφει εις τον Τιμόθεον, τον επίσκοπον της Εφέσου, το πολύ αγαπημένο του παιδί. Και του γράφει και του λέγει: «Τοῦτο δὲ γίνωσκε(:Αυτό να ξέρεις), ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις(: τις έσχατες ημέρες) ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί(:θα σταθούν δύσκολοι καιροί)· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι(:γιατί θα είναι οι άνθρωποι) φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι(:δεν θα έχουν ούτε όσιον, ούτε ιερόν επάνω των), ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι(:άγρια θηρία),ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι (:αγαπώντες μάλλον τας ηδονάς παρά τον Θεόν),  ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι(:θα έχουν το σχήμα της ευσεβείας, θα είναι βαπτισμένοι, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμη της ευσεβείας και της πίστεως)».

    «Ἒσται γὰρ καιρὸς(:Γιατί θα γίνει καιρός) ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται(:θα φτάσουν να μην ανέχονται την υγιά διδασκαλίαν, το υγιές Ευαγγέλιον), ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν(:αλλά θα φροντίσουν, ανάλογα με τις επιθυμίες των, να βρουν διδασκάλους, που οι διδασκαλίες αυτών των ψευδοδιδασκάλων, θα τους γαργαλούν τα αυτιά), καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν(:και θα βγάλουν το αυτί τους από την ακοήν της αληθείας, του Ευαγγελίου), ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται(:και θα στραφούν προς τα παραμύθια, προς τις ποικίλες θεωρίες περί της ζωής)».

      Αυτά λέγει ο Απόστολος, αγαπητοί μου, εις τον μαθητήν του τον Τιμόθεο και τον προπαρασκευάζει, δια να αντιμετωπίσει όχι μόνον αυτός, αλλά δι’ αυτού ολόκληρη η Εκκλησία. Βλέπετε ότι σήμερα ηκούσθη η επιστολή του Αποστόλου; Δεν είναι λοιπόν η επιστολή κτήμα του Τιμοθέου. Είναι κτήμα ολοκλήρου της Εκκλησίας. Και συνεπώς αποτείνεται προς άπαντας όλων των αιώνων και όλων των εποχών Χριστιανούς.

     Ζοφερόν το μέλλον. Και τη ζοφερότητά του, αγαπητοί μου, ήδη την αντιλαμβανόμεθα. Ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία μας λέγει ο Απόστολος, τα βλέπομε. Και προσέξατε, μη μου πείτε ότι πάντοτε οι άνθρωποι ήσαν τέτοιοι, όπως τους περιγράφει ο Απόστολος. Δεν ομιλεί δια τους έξω της Εκκλησίας. Ομιλεί δια τους Χριστιανούς. Τέτοιοι; Όπως τους περιγράφει; Θα είναι οι Χριστιανοί. Όχι οι μη Χριστιανοί. Δηλαδή θα φθάσουν οι Χριστιανοί να γίνουν εκείνοι, εκείνα τα οποία ο Απόστολος περιγράφει. Πέστε μου, είναι ή δεν είναι ζοφερόν το μέλλον; Αλλά αυτό το μέλλον, που έχουν ήδη περάσει δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που εγράφησαν, ήδη το ζούμε. Σήμερα οι άνθρωποι ποδοπατούν το Ευαγγέλιο. Σήμερα οι άνθρωποι στρέφονται εναντίον του Ευαγγελίου, το χλευάζουν, οι Χριστιανοί! Οι Χριστιανοί! Και οι ιερείς. Και επίσκοποι! Και πατριάρχαι! Και φανερά και κρυφά πολεμούν και χλευάζουν το Ευαγγέλιο. Εξάλλου το είπε στους πρεσβυτέρους της Εφέσου ο Απόστολος.  «Από σας τους ίδιους», λέγει, «εσάς τους πρεσβυτέρους, θα σταθούν άνδρες λαλούντες διεστραμμένα. Από σας τους κληρικούς θα βγουν αιρετικοί άνθρωποι. Και θα μιλήσουν και θα πουν και θα διδάξουν διεστραμμένα. Και θα αποκτήσουν οπαδούς». Ειδοποίησε ο Απόστολος ποικιλοτρόπως την Εκκλησία, τι πρόκειται να συμβεί και βλέπομε όλα αυτά να συμβαίνουν, αγαπητοί.

       Τι να πει κανείς; Λέγει κάπου ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ότι «Θα κάνεις τρεις μέρες δρόμο, για να βρεις έναν παπά, έναν κληρικόν καλόν. Γιατί οι κληρικοί θα γίνουν σαν τους λαϊκούς».  Πώς σκέπτονται οι λαϊκοί; Γλεντούν, τρώνε, πίνουν, μεθούν, διασκεδάζουν, φροντίζουν για τα παιδιά τους, για τα χρήματά τους, τις επενδύσεις των. «Όπως σκέπτονται», λέγει, «οι λαϊκοί, έτσι θα σκέπτονται οι κληρικοί. Οι δε λαϊκοί; Οι λαϊκοί θα είναι πλέον σαν τους διαβόλους»... Φοβερή κατάστασις!

    Και σας είπα στην εποχή μας βλέπομε την κατάσταση αυτή. Είναι αρχινισμένη. Και είναι σε παγκόσμια κλίμακα. Σε όλον τον κόσμον· και ιδιαίτερα στον χριστιανικόν κόσμον...

     Αλλά εμείς, αν υποτεθεί ότι κρατούμε το υγιές Ευαγγέλιο, τι πρέπει να κάνομε; Θα αφήσομε κατά έναν μοιρολατρικόν τρόπον να παρασυρθούμε από το ρεύμα το γενικό, το καθολικό, το παγκόσμιον αυτό, προς την απώλειαν και την καταστροφή; «Σὺ δὲ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον». Εκείνο το «σύ δέ», το «δέ» είναι αντιθετικόν. «Αυτά μεν ως προς τους εκπεσόντας Χριστιανούς, τους ξεφτισμένους πλέον Χριστιανούς. Συ όμως…;» Βλέπετε; «Σύ δέ», συ όμως, όχι έτσι, αλλά διαφορετικά. Ώστε αμέσως εισάγει ο Απόστολος την αντίθεσιν. Η αντίθεσις είναι θεμελιώδους σημασίας. Εκείνο που είναι άξιον πολλής παρατηρήσεως, είναι ότι οι Χριστιανοί μας δεν μπορούν να αντέξουν αυτήν την αντίθεσιν. Σας παρακαλώ, προσέξτε πολύ εις το σημείον αυτό. Δηλαδή τι ακριβώς; Οι Χριστιανοί μας θέλουν να μιμούνται τους ανθρώπους τους άλλους, όπως τους βλέπουν μέσα εις την κοινωνική τους ζωή. Αυτό δεν είναι σωστό, αγαπητοί. Δηλαδή βλέπω τον άλλον τον ξεπεσμένο Χριστιανό, πρέπει κι εγώ να φθάσω εις το σημείον να γίνω το ίδιο; Πρέπει κι εγώ να φθάσω να ξεπέσω; Γιατί δεν έχω τη δύναμη της ομολογίας της πίστεως;

     Αλλ΄ο διάβολος καταλλήλως έσπειρε το σπέρμα του. Και ποιο είναι; Ότι δήθεν εγώ θα είμαι υποκριτής αν υποτεθεί ότι δεν θα ήθελα να συναναμείγνυμαι, να ανακατεύομαι με τους άλλους πιστούς ότι δήθεν εγώ είμαι ο θρησκεύων, εγώ είμαι ο άνθρωπος ο εγκρατής, ο άνθρωπος ο πνευματικός, ο άνθρωπος ο ευσεβής. Και συνεπώς αυτό είναι υποκρισία… Υποκρισία είναι το αντίθετο, αγαπητοί. Το να καμώνομαι ότι μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, όπως ακριβώς είναι η μόδα των ενδυμάτων και όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, να μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, τι φορούν οι άλλοι, να το φορώ κι εγώ. Πώς χτενίζονται οι άλλοι, να χτενίζομαι κι εγώ. Πώς κτίζουν τα σπίτια τους οι άλλοι να τα κτίσω κι εγώ. Έτσι, μέσα σε αυτό το κλίμα της μόδας παρασυρόμεθα και εις το θέμα της πίστεως. Οι άλλοι απιστούν; Απιστούμε κι εμείς. Οι άλλοι ασεβούν; Θα ασεβούμε κι εμείς. Αλλά δεν μας πάει. Αλλά τότε θα κρυφτούμε. Τότε θα δείχνομε ότι δεν είμεθα ευσεβείς. Αλλά από μέσα μας όμως θα φροντίζομε να είμεθα ευσεβείς. Γιατί αν το αποκαλύψομε, θα μας πουν υποκριτάς… Πέστε μου όμως, το να κρύπτομαι, δεν είναι ακριβώς υποκρισία;

      Και το να ομολογώ, το να φανερώνω τον εαυτό μου, δεν είναι αληθινή ομολογία; Και μην ξεχνούμε ότι σε μια εποχή που διαρκώς ξεπέφτει, σε μία εποχή στην οποία τα πάντα απομακρύνονται από τον Θεόν, πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να σταθούμε ομολογηταί. Ίσως ίσως, αν και κάθε άγιος είναι ομολογητής, κάθε άγιος, και στην πιο αγιότερη εποχή είναι ομολογητής, όμως η Εκκλησία μας έχει γνωρίσει μία ειδική τάξη ομολογητών· οι οποίοι μπορεί να μην έδωσαν το αίμα τους, αλλά όμως όρθωσαν το ανάστημά τους και ομολόγησαν. Και το σπουδαίον είναι ότι η τάξις των ομολογητών τότε ακριβώς δημιουργήθηκε, όταν οι οικείοι της πίστεως εστράφησαν εναντίον της πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, αιρετικοί μεσ’ την Εκκλησία, που έγιναν πολλοί και όρθωσαν το ανάστημά τους αυτοί για να επιβάλλουν την αίρεσή των, τότε όρθωσαν και το ανάστημά των οι ορθώς φρονούντες, και είπαν: «Όχι. Δεν είναι έτσι· είναι έτσι». Και ότι τους ομολογητάς ιδιαιτέρως η Εκκλησία τους τιμά και τους κατατάσσει μαζί με τους μάρτυρας. Άστε ότι πολλοί εκ των ομολογητών πραγματικά έδωσαν το αίμα των. Ή πέθαναν από τις ποικίλες κακουχίες μέσα σε φυλακές, μέσα σε απερίγραπτα, κάποτε, μαρτύρια. Όπως είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός, που του έκοψαν τη γλώσσα, του έκοψαν το δεξί χέρι, να μη γράφει, να μην ομιλεί ορθοδόξως κ.λπ. Και πόσοι, πόσοι έφαγαν πολύ ξύλο ή έμειναν πολύ στη φυλακή και εσυντομεύθη η ζωή των και απέθανον.

      Ώστε πρέπει να γίνομε ομολογηταί. Και με το παράδειγμά μας και με τα λόγια μας . Ας το πει ο καθένας αυτό στον εαυτόν του: «Ο κόσμος αυτός είναι. Συ δε άνθρωπε, Αθανάσιε, Γεώργιε, συ δε όχι έτσι». Αλλά τι; «Νῆφε ἐν πᾶσι». «Νῆφε». Το ρήμα «νήφω» χρησιμοποιείται προκειμένου να μιλήσομε για κάποιον που δεν ήπιε κρασί και συνεπώς έχει το μυαλό του πολύ καθαρό. Καταλλήλως χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος το ρήμα νήφω· που θα πει εγκρατεύομαι οίνου. Αν ανοίξομε ένα λεξικό αυτό θα βρούμε· την έννοια της λέξεως. Εγκρατεύομαι από κρασί. Και συνεπώς δεν έχω ζαλισμένο το μυαλό μου. Αυτό το βάζει επίτηδες ο Απόστολος· για να δείξει ότι όλοι οι άνθρωποι, οι Χριστιανοί δηλαδή, θα έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και θα έχουν μεθύσει. «Κι εσύ, Τιμόθεε, θα ζεις ανάμεσα σε τρικλίζοντας Χριστιανούς· που έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και συνεπώς το μυαλό τους δεν είναι καθαρό, δεν έχουν διαυγές μάτι, για να βλέπουν την πραγματικότητα. Συ όμως νήφε. Συ να μην πιεις το κρασί της αμαρτίας». Βλέπετε πώς θολώνει το μυαλό του ανθρώπου και το μάτι του ανθρώπου, για να δει τα συμφέροντα, όταν ζει την αμαρτίαν; «Συ όμως νήφε. Δια να μπορείς να βλέπεις. Τι να βλέπεις; Πρώτα πρώτα να διακρίνεις τους καιρούς. Να δεις ποιοι είναι οι καιροί».

     Είναι χαρακτηριστικό ότι προς το ίδιο πρόσωπο… συγνώμην, προς τον Πολύκαρπον, ο άγιος Ιγνάτιος, επίσκοπος Σμύρνης ήτο ο άγιος Πολύκαρπος, του γράφει κάτι ανάλογο. «Πρόσεχε», του λέγει· να καταμανθάνεις τους καιρούς, να τους βλέπεις τους καιρούς. Και να μην περιμένεις Εκείνον που περιμένομε. Τον Ιησούν Χριστόν». Πώς μπορεί κανείς να καταμανθάνει τους καιρούς; Πώς μπορεί να βλέπει και να χαρακτηρίζει την εποχή του; Πώς μπορεί να λέγει ότι αυτό ήδη απομακρύνεται από τον Θεόν; Ότι αυτό εγώ δεν πρέπει να το ακολουθήσω και δεν πρέπει να το ζήσω; Μόνον όταν έχει καθαρό μυαλό. Όταν νήφει. Πολύ σπουδαίο αυτό το «νῆφε ἐν πᾶσι». «Να νήφεις σε καθετί αλλά και σε κάθε στιγμή. Σε όλα και πάντοτε». Οι Πατέρες πήραν αυτό το «νήφω» και το έκαναν με απροσμέτρητον βάθος. Και δημιούργησαν τη γνωστή μας «Νηπτικήν Θεολογία». Το «νηπτικός» είναι από το «νήφω»· που θα πει τώρα «φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας». «Τι είναι», λέγει, «νήψις; Φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας. Να φυλάς τον νου σου. Γιατί να τον φυλάς τον νου σου; Για να μπορεί να είναι διαυγής».

     Οι κρύσταλλοι, αγαπητοί μου, που είναι τοποθετημένοι στα τηλεσκόπια, ξέρετε σε τι καλή κατάσταση διατηρούνται; Κάποτε ένας διάσημος Αστρονόμος ανεκάλυψε έναν πλανήτη από τους πλανήτας του πλανητικού μας συστήματος. Είναι μερικοί αιώνες πίσω. Είπε λοιπόν ότι ανεκάλυψα έναν πλανήτη, πολύ απομεμακρυσμένον. Είπαν οι άλλοι: «Καθάρισε καλά τους φακούς σου. Δεν είδες καλά. Φαίνεται κάποιο σκουπιδάκι πήγε εκεί και νόμισες πως είναι κανένας πλανήτης». Βέβαια ο Αστρονόμος είχε δίκαιο. Είχε πραγματικά ανακαλύψει κάποιον καινούριο πλανήτη. Αλλά όμως το παράδειγμα δείχνει ότι οι φακοί πρέπει να διατηρούνται απολύτως καθαροί. Το ξέρετε ότι όταν τους πήζουν τους κρυστάλλους αυτούς στα εργοστάσια, τους διατηρούν σε συστήματα τέτοια που να μην υποστούν διαταραχήν. Ένας σεισμός, πέρασε…ξέρω γω, ένα αεροπλάνο και δημιούργησε μίαν πάλμωσιν… Επί ένα χρόνο κρατούνται αυτοί οι φακοί, έως ότου κρυώσουν! Θα μου πείτε, μέσα σε 24, 48 ώρες κρύωσαν. Ένα χρόνο κρατούνται! Και φυλάσσονται οι φακοί σε συστήματα απολύτου ηρεμίας, για να είναι τελείως καθαροί. Αυτό λοιπόν θέλει τώρα και το ανθρώπινο μυαλό να γίνει. Να γίνει διαυγέστατος φακός· που να διακρίνει τα πάντα. Για να γίνει έτσι, πρέπει να φυλάγεται. Από τι; Από καθετί που είναι ξένο προς αυτόν τον νουν. Δηλαδή από την αμαρτία ειδικά. Φυλακή λοιπόν νοός. «Φυλακή» θα πει φύλαγμα. Να φυλάς τον νου σου. Και να έχεις καθαρή την καρδιά. Όταν αυτά τα δύο τα διατηρείς, τότε «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».

    «Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσιν· κακοπάθησον». Όταν, αγαπητοί μου, ζούμε σε μια εποχή η οποία έτσι συμπεριφέρεται, εκείνοι που ορθά σκέπτονται, αυτομάτως δεν θα κακοπαθήσουν; Εάν κάποιος είναι κληρικός και βλέπει τους άλλους ιερείς να μην πηγαίνουν καλά, αυτός δεν θα κακοπαθήσει; Πώς θα κακοπαθήσει; Δεν θα πέσει διπλασία, τριπλασία, εκατονταπλασία εργασία επάνω εις τους ώμους του; Για να περισώσει ό,τι μπορεί περισσότερον; Αυτό τώρα λέγει ο Απόστολος στον Τιμόθεο. «Συ λοιπόν κακοπάθησε». Όχι διότι η φύσις της πνευματικής ζωής και της διαδόσεως του Ευαγγελίου είναι κακοπάθεια μόνον; Αλλά θα είναι εξαιρετικώς μεγαλυτέρα η κακοπάθεια, εφόσον ο κόσμος θα έχει διαστραφεί, οι  Χριστιανοί μας δεν θα προσέχουν πλέον το αληθές και το ορθόν, ο δε κλήρος θα έχει ξεφτίσει και θα κοιτάζει μόνο πώς θα πλουτίσει και πώς θα διασκεδάσει.

   «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ». Όχι να βγεις να κηρύξεις από δω και από κει, όπως ακριβώς έκαναν οι άλλοι Απόστολοι. Αλλά τι εννοεί εδώ; Γιατί ο Τιμόθεος ήταν Επίσκοπος μίας πόλεως. «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ» θα πει: «Μην παύεις, από το πρωί μέχρι το βράδυ και από το βράδυ μέχρι το πρωί να ευαγγελίζεσαι Χριστόν. Να ομιλείς και να λέγεις τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και να σφυροκοπείς εις τα αυτιά των ακροατών σου τα ίδια και τα ίδια. Μην πεις: «θα παύσω». Μην πεις: «τα είπα αυτά». Μην πεις: «Ειδοποίησα». Εσύ ομίλει, διαρκώς ομίλει. Ότι νύχτα και ημέρα -το είπε ο ίδιος ο Απόστολος στους Εφεσίους, όταν περνούσε και τους χαιρετούσε για τελευταία φορά. Όταν τους είπε: - «Να θυμόσαστε ότι νύχτα και ημέρα σας συμβούλευα και σας εδίδασκα».

     Μην νομίσετε, αγαπητοί μου, ότι αυτά πέφτουν στην πλάτη του Τιμοθέου ή στην πλάτη του Επισκόπου ή στην πλάτη του πρεσβυτέρου ή του διακόνου της κάθε εποχής. Αν το θέλετε, του παντός πιστού. Θα μπορούσε ποτέ να προλάβει ένας ιερεύς ή ένας επίσκοπος να τα βγάλει πέρα; Δεν πρέπει να βοηθήσουν οι πιστοί εκείνοι οι οποίοι κατενόησαν τα πράγματα; Γι' αυτό γίνεται μία έκκλησις. Μια έκκλησις προς όλους τους πιστούς. Όπου κάθεστε, όπου βρίσκεστε, ανοίγετε κουβέντα, ανοίγετε συζήτηση, μιλάτε για τον Χριστόν. Θα σας πω ένα πολύ άσχημο παράδειγμα. Αλλά είναι χρήσιμο. Παραδειγματιστείτε από τους αιρετικούς. Όπου καθίσουν, οι αιρετικοί, θα ανοίξουν κουβέντα. Τουλάχιστον από τους αιρετικούς, ας παραδειγματιστούμε. Και ας πούμε: «Γιατί αυτοί να κινούνται έτσι; Γιατί αυτοί να έχουν δαιμονικόν ζήλον; Κι εμείς να μην έχομε ζήλον Χριστού;».  Έτσι, εκεί που θα πιάνομε να λέμε κουβέντες και φλυαρίες και αργολογίες, δεν ξέρω τι, ας αρχίσομε να μιλάμε… Θα μου πείτε, τι; Εκείνο, αδελφέ μου, που διάβασες το πρωί στην Αγία σου Γραφή. Δεν διαβάζεις Αγία Γραφή, αδελφέ; Αν διαβάζεις Αγία Γραφή, τι διάβασες το πρωί; Ε, αυτό το κομμάτι που διάβασες, καν’ το κουβέντα μέσα στην ημέρα. Αύριο; Το άλλο κομμάτι που έχεις διαβάσει. Και κάποτε θα δεις ότι θα μπορείς να ομιλείς απ΄όλη τη Γραφή, γιατί θα είσαι κύριος του περιβολιού της Γραφής και θα κινείσαι όπως αγαπάς και θα συλλέγεις τα άνθη που χρειάζεσαι, για να φτιάχνεις ωραίες ανθοδέσμες, να τις προσφέρεις σε όποιον πιστόν θα σου ζητούσε τα άνθη του Παραδείσου αυτού που λέγεται «Λόγος Θεού, Αγία Γραφή».

     «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον».  Ποια είναι η διακονία του; Το ποιμαντικόν έργον του Επισκόπου. Μην ξεχνάτε, θα το ξαναπώ άλλη μία φορά, και εις το ποιμαντικόν έργον έρχονται οι πιστοί να βοηθήσουν. Πώς θέλετε, ο πρεσβύτερος, ο Επίσκοπος, να τα καταφέρει όλα, να τα πετύχει όλα; Εάν δεν έχει βοηθούς τους πιστούς ανθρώπους; Πρέπει και οι πιστοί να βοηθήσουν. Πρέπει να βοηθήσουν πόσο; Όπως ακριβώς θα λέγαμε… «Ε, θα διαθέτω ένα απόγευμα την εβδομάδα, όποτε και αυτό μπορώ, να κάνω κάτι». Λέγει: «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». Το «πληροφορῶ» δεν έχει τη σημερινή έννοια, δίδω μία πληροφορία. Αλλά θα πει «φέρω εις πληρότητα. Πληρόω- πληρῶ». Φέρω εις πληρότητα· που σημαίνει «το έργον που θα αναλάβεις να βοηθήσεις την Εκκλησία, φέρε το στην πληρότητα· που σημαίνει κάνε το σωστό, ολόκληρο. Και στην ποσότητά του και στην ποιότητά του».

     Τι λέτε, αγαπητοί; Έχομε να κάνομε δουλειά; Έχομε πάρα πολλή δουλειά. Μην αφήνετε το έργον του Θεού σε ορισμένους ώμους να το κρατούν. Αυτοί οι ώμοι κουράζονται και βουλιάζουν. Και πέφτουν. Γιατί το έργο είναι βαρύ. Βοηθήσατε. Βοηθήσατε όσο μπορείτε. Κάποτε, για να νικήσουν οι Εβραίοι, έπρεπε ο Μωυσής να κρατάει από το πρωί μέχρι το βράδυ τα χέρια του εκεί, όρθια. Έπρεπε να νικήσουν τους Αμαληκίτας -ο τύπος του σταυρού. Με τον σταυρό θα νικούσαν-. Και τότε κουραζόταν ο Μωυσής. Ήταν ηλικιωμένος άνθρωπος. Ήταν εκατό χρονώ άνθρωπος. Ογδόντα χρονώ βγήκε από την Αίγυπτο, εκατόν είκοσι χρονώ απήλθε του κόσμου τούτου. Σαράντα χρόνια έμειναν στην έρημο. Και εκουράζετο. Για να σας βάλουν εσάς δώδεκα ώρες να κρατάτε τα χέρια σας εκεί εις ανάτασιν… Και τα κατέβαζε κάτω. Μόλις κατέβαζε τα χέρια κάτω, νικούσαν οι Αμαληκίται. Και τότε φώναξε δύο ανθρώπους. Τον Ορ και τον αδελφό του, τον Ααρών. Και κρατούσαν αυτοί. Ο ένας από τη μία μεριά το χέρι του, το ένα του χέρι και ο άλλος κρατούσε το άλλο του χέρι. Ώστε ακουμπούσε επάνω σε αυτούς. Για να κρατάει το σημείον του σταυρού, για να νικήσουν οι Εβραίοι. Και ενίκησαν οι Εβραίοι.

      Ε, λοιπόν, για να κρατηθούν τα χέρια των εργατών του Ευαγγελίου, δυνατά, οι ώμοι τους να αντέξουν, να μην κουραστούν, γιατί έχουν κουραστεί, και σας είπα, κάμπτονται, βοηθήστε τα χέρια αυτά. Βοηθήσατέ τα με κάθε τρόπο, για να σταθούν περισσότερες και περισσότερες ψυχές Χριστιανές όρθιες. Σε μία εποχή που τα πάντα πέφτουν και τα πάντα παρασύρονται. Εκείνο που προφήτευσε ο Απόστολος Παύλος, το βλέπομε στην εποχή μας να πραγματούται κατά πλησμονήν.

      Κι ακόμη, όσο προχωρούμε προς τα έσχατα, περισσότερο και περισσότερο το κακό θα προχωρεί. Λοιπόν, αυτά μεν στον κόσμο. Εμείς όμως όρθιοι. Όρθιοι για να σταθούμε κι ενώπιον του Χριστού, κερδίζοντες την Βασιλεία Του. Αμήν.

85η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἀληθινά μεγάλος. Μνήμη Ἁγίου Ἰωάννου Βαπτιστοῦ.🎥

†.Μας εκπλήσσει, αγαπητοί μου, πώς ο Κύριος ομιλεί για τον Πρόδρομόν Του, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Όταν κάποτε έφτασαν από τον φυλακισμένο Ιωάννη, που τον είχε φυλακίσει ο Ηρώδης –εγγονός εκείνου του Μεγάλου Ηρώδου ο οποίος επεχείρησε να φονεύσει τον Κύριον· και λέγεται «μεγάλος» - εγκληματίας ήταν, κακούργος ήταν, όλοι οι Ηρώδαι κακούργοι ήσαν, όλη η γενεά τους και η οικογένειά τους, αλλά επειδή είχε ανοικοδομήσει τον ναόν του Σολομώντος εκ των ερειπίων, περίπου εκ των ερειπίων, γι΄αυτό ακριβώς τον ονομάζει η Ιστορία «μεγάλον» – ωστόσο έφτασαν κάποιοι άνθρωποι, απεσταλμένοι του Ιωάννου, που ήταν ήδη στη φυλακή, να ρωτήσουν τον Κύριον: «Σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἤ ἕτερον προσδοκῶμεν;». «Συ είσαι ο Μεσσίας που περιμένομε, ο ερχόμενος, ή άλλον περιμένομε;». Και όχι βέβαια ότι ο Ιωάννης αμφέβαλλε, διότι θα ήταν πολύ περίεργο –και τραγικό!- εκείνος ο οποίος είδε τα της Βαπτίσεως και έδειξε τον Μεσσίαν, πρώτα πρώτα έδειξε ως δάκτυλος Πατρός το Πνεύμα το Άγιον, αλλά και ο Ιωάννης έδειξε τον Μεσσίαν και είπε: «Αυτός είναι», τώρα να στέλνει ανθρώπους να ρωτήσουν τον ίδιον τον Ιησούν «εάν Αυτός είναι ή άλλον περιμένομε».

      Μάλιστα, όταν άρχισαν να φεύγουν οι απεσταλμένοι, έπλεξε ένα καταπληκτικόν εγκώμιο ο Κύριος, ένα μοναδικό εγκώμιον εις τον Ιωάννη. Αλλά τότε γιατί; Απλούστατα. Δεν αμφέβαλλε ο Ιωάννης. Αμφέβαλλαν οι μαθητές του. Είναι εκείνο που λέμε κι εμείς στην κοινή μας γλώσσα: «Άντε πήγαινε να ρωτήσεις τον ίδιον». Κοιτάξτε τι λέμε: «Άντε πήγαινε να ρωτήσεις τον ίδιον». «Εγώ σου είπα ό,τι είχα να σου πω. Όχι ότι εγώ θα αμφέβαλλα. Αμφιβάλλουν εκείνοι που με ρώτησαν». Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πώς έχει το πράγμα. Και φυσικά δεν θα ήταν δυνατόν ο Κύριος, σε έναν αμφιβάλλοντα Πρόδρομόν Του, να πλέξει ένα τέτοιον εγκώμιον. Ακούστε τι λέγει ο Κύριος, αφού έφυγαν οι απεσταλμένοι: «Τί ἐξήλθετε εἰς τήν ἔρημον θεάσασθαι;». «Τι βγήκατε στην ερημιά να δείτε;». «Ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖς ἱματίοις ἠμφιεσμένον;». «Άνθρωπον ο οποίος ζει μέσα σε πολυτελή και μαλακά ρούχα;». «Ἰδού οἱ τά μαλακά φοροῦντες ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσίν». Να, εκείνοι οι οποίοι ζουν, φορούν πολυτελή ρούχα, είναι εκείνοι οι οποίοι κατοικούν στα παλάτια. Αλλά «τί ἐξήλθετε ἰδεῖν;». «Τότε γιατί βγήκατε στην έρημο, να δείτε ποιον; Προφήτην; «Ναί λέγω ὑμῖν καί περισσότερον προφήτην». «Ναι. Και πολύ περισσότερο από προφήτη». «Οὗτος γάρ ἐστίν περί οὗ γέγραπται». Είναι αυτός περί του οποίου έχει γραφτεί. Είναι ο προφήτης που προφητεύτηκε». Κανένας προφήτης δεν προφητεύτηκε –κανένας!- είναι ο μοναδικός ο Ιωάννης ο οποίος επροφητεύτηκε από τους προφήτες, όπως φερειπείν από τον Μαλαχίαν κ.λπ. «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τόν ἄγγελόν μου πρό προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει τήν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου»-και αναφέρεται εδώ η προφητεία η σχετική. «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν», λέγει ο Κύριος, «οὐκ ἐγήγερται ἕν γεννητοίς γυναικών μείζων τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ». «Δεν γεννήθηκε, ούτε θα γεννηθεί ποτέ, από γυναίκα, άνθρωπος μεγαλύτερος από τον Ιωάννη». Αυτό είναι. Είδατε; Είναι «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν». «Είναι μεγαλύτερος από όσους ποτέ γυναίκες θα μπορούσαν να γεννήσουν έναν μεγάλο άνδρα». Έτσι ο Κύριος αποκαλεί τον Ιωάννη, τον αποκαλεί «μέγα».

     Αλλά και ο αρχάγγελος Γαβριήλ είπε εις τον πατέρα του τον Ζαχαρία, που ήταν στην ιερατική τάξη ο Ζαχαρίας -ενθυμείσθε πώς έγινε όλη αυτή η ιστορία, όταν μπήκε εις τα Άγια των Αγίων για να θυμιάσει και εκεί είδε άγγελον και του είπε ότι θα γεννήσει υιόν κ.λπ. προφήτην μέγα· εκείνος δεν είχε πιστέψει ο Ζαχαρίας. Του λέει: «Δεν με πιστεύεις. Καλά, σου παίρνω τη φωνή, θα μείνεις μουγκός και τότε θα καταλάβεις τα λόγια μου, όταν θα έλθει η ώρα». Ποιος θα είναι αυτός; «Ἒσται γάρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου»· «διότι θα είναι μέγας μπροστά εις τον Κύριον». Ώστε λοιπόν τον Ιωάννη και ο άγγελος τον ονοματίζει ότι θα είναι μεγάλος.

     Και μεγάλοι ασφαλώς στάθηκαν πολλοί μέσα στην Ιστορίαν· αλλά κατά τη θεία κρίση, ο Ιωάννης είναι ο αληθινά μεγάλος. Μεγάλος εστάθη εις την κλήσιν, στο κάλεσμα. Μεγάλος εστάθη εις το κήρυγμα. Μεγάλος εστάθη και εις ολόκληρη τη ζωή του. Και εσφράγισε τη ζωή του με μαρτύριον· που τον αποκεφάλισε ο Ηρώδης.

      Είναι ο μόνος προφήτης, όπως σας είπα προηγουμένως, που προφητεύεται, και αυτό έχει πολλή σημασία· κι αυτό δείχνει πόσο μεγάλος ήταν κατά την κλήση του. Ο προφήτης Ησαΐας γράφει: «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ». Προσέξτε: «Φωνή βοῶντος». Αντιλαμβάνεσθε μία συντακτική ανακολουθία; Τι έπρεπε να γράφει; «Φωνή βοώσης ἐν τῇ ἐρήμῳ». Θηλυκού γένους. Η φωνή, θηλυκού γένους. «Φωνή βοώσης ἐν τῇ ἐρήμῳ» Γιατί λέει «φωνή βοῶντος»; Κάτι το οποίο είπε και ο ίδιος ο Ιωάννης για τον εαυτό του. Που σημαίνει: «Είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι άνθρωπος, δηλαδή άνθρωπος, αλλά που είναι τόσο τιποτένιος- για τον εαυτό του, ε;- ώστε σαν να μην είναι άνθρωπος παρά μόνο μία φωνή. Μόνο μια φωνή… Ποια είναι αυτή η φωνή; Μια φωνή…». « Ἰδού ἐγώ» λέγει ο Μαλαχίας που σας ανέφερα προηγουμένως, «ἀποστέλλω τόν ἄγγελόν μου πρό προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει τήν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου». Αυτό μόνο το χωρίον να έπρεπε να αναλύσουμε, θα λέγαμε πολλά πράγματα, αγαπητοί. Ας είναι.

    Και ο αρχάγγελος Γαβριήλ, όπως σας είπα προηγουμένως, κι εκείνος είπε: «Ἔσται μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου». Και όντως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής απεδείχθη μέγας εις την αποστολή του. Και εις τον βίο του. Το κήρυγμά του ήταν κήρυγμα ζωντανό. Πρωτότυπο. Τολμηρό. Ανδρείο. Κανέναν δεν φοβήθηκε. Ούτε τον βασιλέα δεν φοβήθηκε. Να τον ελέγξει, μάλιστα, και να του πει: «Οὐκ ἔξεστί σοι»· εκείνο το περίφημο, που έμεινε μέσα εις την Ιστορία. «Οὐκ ἔξεστί σοι»· «δεν σου επιτρέπεται να συζείς με τη γυναίκα του αδερφού σου». Είδατε; Και δεν ήταν τότε οι βασιλείς, όπως μπορεί σήμερα να είναι οι Πρόεδροι Δημοκρατιών και δεν ξέρω τι, ήταν, είχαν απόλυτη εξουσία.

    Ακόμη, βλέπομε ότι το κήρυγμα του Ιωάννου δεν έβλεπε σε πρόσωπα ανθρώπων, με σκοπιμότητες και με ελιγμούς, για να τα έχουν καλά με τους μεγάλους της γης, δεν ήταν κήρυγμα σχολαστικό, ούτε στηριζόταν στην πατραγαθία, αλλά στον προσωπικό μόχθο και στην προσωπική αρετή του κάθε ακροατού. Τι είναι η πατραγαθία;  «Πάψτε να λέτε», έλεγε, «Πάψτε να λέτε ότι είμεθα παιδιά του Αβραάμ· όπως κι αν έχει το πράγμα, όπως κι αν έχει, εφόσον ο πρόγονός μας, ο Αβραάμ, εστάθηκε αγαθός ενώπιον του Κυρίου- αυτή είναι η πατραγαθία- εστάθηκε σπουδαίος ενώπιον του Θεού, ό,τι και να κάνομε, όσο και να παραβούμε τις εντολές του Θεού, τελικά θα είμαστε εκείνοι που θα μας σώσει ο Θεός». «Όχι, κύριοι», λέγει ο Ιωάννης, «μη στηρίζεστε σε αυτήν την πατραγαθία». Όπως και εμείς πολλές φορές λέμε: «Ξέρετε ποιοι είμαστε; Τι προγόνους είχαμε;». Μπορεί να το πεις για μια στιγμή, αλλά δεν σε σώζει αυτό. Για μας, θα λέγαμε: «Αυτοί ήταν οι πρόγονοί σου, ε; Συ ποιος είσαι; Εσύ σήμερα ποιος είσαι; Ποιος είσαι σήμερα συ που λες και προβάλλεις τους προγόνους σου;». Έτσι και ο Ιωάννης εδώ τονίζει και λέει: «Λέτε ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ· και ότι θα σωθείτε, όπως κι αν έχει το πράγμα. Τούτο σας λέγω: Ο Θεός είναι δυνατός –και έδειξε κάποιες πέτρες- από αυτούς τους λίθους ‘’ἐγεῖραι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ’’, δηλαδή να αναδείξει παιδιά του Αβραάμ». Και πράγματι, απεδείχθη. Εμείς οι Έλληνες, και οι εθνικοί γενικά, ειδωλολάτραι, που είμεθα ειδωλολάτραι, οι εθνικοί γενικά, δεν είχαμε προγόνους ενδόξους με την έννοια «μπροστά στα μάτια του Θεού» και αυτοί μείναν ουραγοί –οι Εβραίοι- και εμάς μας ανέδειξε εκλεκτόν του λαόν ο Θεός. Αυτό δεν λέει πολλά; Και είναι μία ιστορική, θα λέγαμε, πραγματικότης;

     Και όχι μόνον αυτό, αλλά σας υποδεικνύω ότι «ἡ ἀξίνη παρά τή ρίζαν τῶν δέντρων κεῖται». «Το τσεκούρι κείται παρά τη ρίζα των δέντρων». Όταν δείτε ένα τσεκούρι κάτω από ένα δέντρο, στη ρίζα του, λέτε: «Ε, φαίνεται ότι το έχουνε για κόψιμο αυτό». Έτσι λοιπόν. Προσέξτε, «ποιήσατε οὖν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας», έλεγε ο Ιωάννης, «μήπως έρθει η ώρα και κοπεί το δέντρον της υπάρξεώς σας αλλά και του λαού σας. Όχι μόνο δεν πρέπει να καυχάστε για τον πρόγονό σας τον Αβραάμ, αλλά και σας περιμένει τιμωρία. Μάλιστα είναι εκείνος ο οποίος κρατάει το φτυάρι –το πτύον- το φτυάρι, στο αλώνι μέσα- είχανε το φτυάρι, όταν εκεί τα ζώα πατούσαν τον καρπόν, και μετά εγίνετο το λίχνισμα· δηλαδή το φτυάρι εχρησίμευε για το λίχνισμα. Σήκωνε τον καρπόν μαζί με το άχυρο, το άφηνε να πέσει, ο αγρότης, έπαιρνε ο αέρας το άχυρο, και έμενε κάτω το σιτάρι- Λοιπόν, προσέξτε, λέει ο Ιωάννης εις τον λαό του, ότι το φτυάρι το κρατάει Εκείνος. Μη νομίσετε λοιπόν ότι Εκείνος είναι προσωπολήπτης. Όχι! Θα μαζέψει όποιος είναι αληθινός σίτος στις αποθήκες του, που είναι η Βασιλεία του Θεού. Το δε άχυρον; Θα το «κατακαύσει πυρί ἀσβέστῳ». Με άσβεστη φωτιά που είναι η αιωνία κόλασις. Κλπ. κλπ.

     Έτσι λοιπόν το κήρυγμα του Ιωάννου ήταν πολύ σπουδαίο. Ένα κήρυγμα προπαρασκευαστικόν για την υποδοχή του Μεσσίου. Κεντρικό σημείο ήταν: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». «Είναι πολύ κοντά η Βασιλεία των Ουρανών». Και ποια είναι η Βασιλεία των Ουρανών; Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Εννοείται δηλαδή χρονικώς πολύ κοντά, αλλά και ως παρουσία πολύ κοντά. Πόσο κοντύτερα θα μπορούσε να είναι εάν εδώ είναι ο Ιωάννης και δίπλα του είναι ο Ιησούς τον οποίο βαπτίζει; Και χρονικώς λοιπόν είναι πολύ κοντά, και από πλευράς αποστάσεως είναι πολύ κοντά. Προσέξτε, η Βασιλεία του Θεού, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, σας λέω τούτο, ότι… επί θύραις· μετανοείτε λοιπόν. Γι΄αυτό και ο Κύριος όταν έφυγε από το προσκήνιο της ιστορίας ο Ιωάννης που τον αποκεφάλισε ο Ηρώδης, τότε, ο Κύριος άρχισε να διδάσκει. Ξέρετε από πού ξεκίνησε; Από το κήρυγμα του Ιωάννου. Τι έλεγε; Ό,τι έλεγε ο Ιωάννης. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Γιατί το έκανε αυτό; Όχι μόνο γιατί ήταν ουσιώδες το κήρυγμα του Ιωάννου που έπρεπε να προβληθεί από τον Ιησού Χριστόν, αλλά ήθελε και να δείξει με τον τρόπον αυτόν ο Κύριος ότι είναι μία συνέχεια του Ιωάννου. «Εκείνα που σας είπε, ήταν αυθεντικά. Και ο  Ιωάννης ήταν αυθεντικός. Θέλετε να δείτε πόσο αυθεντικός; Εκείνο που σας έλεγε, σας το λέω τώρα κι εγώ: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».

     Ακόμη ήταν το κήρυγμά του νουθετικόν. Όταν ερωτούν οι τελώναι, και οι στρατιώται, τι να πράξουν, απαντά κατάλληλα και με πολλή αγάπη και πνεύμα οικοδομής. Μας κάνει πολλή εντύπωση που κατά τάξεις οι άνθρωποι πήγαιναν και τον ρωτούσαν. Εδώ οι τελώναι. Τι τους είπε; «Μη βάζετε φορολογία περισσότερη, ούτε να εκβιάζετε τους ανθρώπους»· διότι τι έκαναν οι τελώναι; Το ξέρομε αυτό, οι  τελώναι εξεβίαζαν τους ανθρώπους, μάλιστα τους εξεβίαζαν, θα πω και το σχήμα, έβαζαν το χοντρό δάχτυλο, το μεγάλο δάχτυλο εδώ στον λαιμό του φορολογουμένου και τον έπνιγαν. Υπάρχει το ρήμα «πνίγω»· είναι στην Καινή Διαθήκη. «Δώσ’ μου τόσα θέλω». Βέβαια δεν ήσαν όλα δια το κράτος, δια την πολιτεία· ήσαν και για την τσέπη τους. Καταλαβαίνετε. Όταν θα πάνε μετά στρατιώται –γιατί κι αυτοί συντελούσαν εις την συλλογή των φόρων- «μηδένα» θα τους πει, «διασείσητε». «Διασείω» ξέρετε τι θα πει; Θα πει πιάνω τον άλλο από δω, από τον ώμο, και τον κουνάω. Αυτό θα πει διασείω. Είναι κάτι που το κάνουμε κι εμείς σήμερα. Κάποιος μας χρωστάει και τον απειλούμε, τον πιάνουμε, τον κουνάμε, τον απειλούμε να τον ρίξουμε χάμω… ίδιες εικόνες. «Και κανέναν να μη συκοφαντήσετε», λέει στους στρατιώτες· «γιατί προκειμένου να πετύχετε κάτι, σίγουρα πρέπει και να συκοφαντήσετε· αυτό πρέπει να κάνετε», λέγει ο Κύριος.

    Ακόμη το κήρυγμά του ήτανε παρηγορητικό. «Πολλά μέν οὖν καί ἕτερα εὐηγγελίζετο τόν λαόν», λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς. «Με πολλά άλλα ευηγγελίζετο» – «εὐαγγελίζομαι» θα πει φέρνω χαρούμενο μήνυμα· σε ποιον έφερε το χαρούμενο μήνυμα; Εις τον λαόν. Εκείνος ο λαός που θα υπεδέχετο τον Μεσσία του, εάν φυσικά επίστευε.

    Το κήρυγμά του, όπως είπαμε, ήταν και ελεγκτικό. Ξέρετε εδώ με αυτά που σας λέω, παρατίθεται ένας κατάλογος τρόπου παιδαγωγίας; Εδώ μεν, ενός λαού· σεις δε, τα παιδιά σας. Και θα παρηγορήσετε, και θα βοηθήσετε, αλλά και θα ελέγξετε. Σήμερα στην Παιδαγωγική τον έλεγχο δεν τον έχουν, τον έχουνε βγάλει. «Μη» λέει, «γιατί πιέζεις, είσαι πιεστικός» κ.τ.λ. Όχι αγαπητοί μου. Θα ελέγξουμε κιόλας. Λοιπόν, το κήρυγμά του ήταν ελεγκτικό. Και μάλιστα τι έλεγε; Βαρύτατος χαρακτηρισμός. Έλεγε κυρίως τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, οι οποίοι αυτοί δεν πήγαιναν να βαφτιστούν· Ήτανε οι έξυπνοι αυτοί· που τα ‘ξεραν όλα... Ναι, τους λέει «Γεννήματα ἐχιδνῶν»· δηλαδή «είσαστε φιδάκια που τα γέννησαν οχιές. Κι εσείς είσαστε οχιές». Ξέρετε να πείτε δημοσίως μια τάξη ανθρώπων ότι είναι οχιές, δεν είναι μικρός χαρακτηρισμός… Είναι βαρύτατος. «Ποιος σας υπέδειξε ότι θα ξεφύγετε από την κρίση που έρχεται της οργής του Θεού;». «Ώστε να θέλετε να έρθετε εδώ σε μένα». Ναι. Αλλά, βαφτίστηκαν; Όχι. Βλέπουμε δε και τη μετέπειτα ιστορία των ανθρώπων αυτών. Οι  Γραμματείς και οι Φαρισαίοι άκουγαν τον Χριστόν. Ήτανε πανταχού παρόντες. Όχι για να ωφεληθούν, αλλά για να βρουν λόγο εις τον Κύριον, για να Τον κατηγορήσουν. Έτσι και ο Ιωάννης τους λέει: «Ποιος σας υπέδειξε με το να έρχεστε εδώ, αλλά να μην τελεσφορείτε, ότι θα γλυτώσετε από την οργή του Θεού;». Και ξέρετε, η οργή του Θεού ήρθε ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν μπήκαν οι Ρωμαίοι στα Ιεροσόλυμα και τα ισοπέδωσαν. Φοβερό πράγμα. Φοβερό, φοβερό!

      Έτσι λοιπόν ο Ιωάννης δεν έβλεπε σε πρόσωπο ανθρώπου. Μετήρχετο όλους τους τρόπους για να βοηθήσει τον λαό να προσεγγίσει τον Χριστόν. Ο Ιωάννης είχε και κάτι άλλο που τον έκανε πολύ μεγάλο και ασκούσε επιρροή στα πλήθη. Ήταν η ζωή του. Αχ, η ζωή του… Δεν είχε εμφανιστεί μέχρι τότε ασκητής στον βαθμό που ήταν ο Ιωάννης. Είχε ξεπεράσει και τον Ηλία και τον Ελισσαίο. Ο Ηλίας ήτανε με μία μηλωτήν. Μηλωτή θα πει προβιά – πρόβιο, προβιά από αμνόν, δηλαδή από πρόβατο. Το πετσί ήταν απέξω, όπως φορούσαν την προβιά αυτή, και το τρίχωμα ήταν από μέσα. Αλλά και ο Ιωάννης κάπως έτσι ήταν ντυμένος. Φορούσε λέει μια δερματίνη ζώνη, και έτρωγε, λέει, άγριο μέλι και ακρίδες. Οι «ακρίδες», εδώ υπάρχουν δύο ερμηνείες· η μία ερμηνεία είναι ότι όπως εμείς τρώμε τα σαλιγκάρια, ξέρετε αν μας δει κάποιος, Ευρωπαίος, να τρώμε τα σαλιγκάρια, εκφράζει στο πρόσωπό του ένα αίσθημα απαρεσκείας. Να ξεράσει δηλαδή… Και όμως, και όμως τα τρώμε τα σαλιγκάρια. Πιστεύω έχετε φάει κι εσείς. Κι εγώ έχω φάει. Και μας αρέσουνε μάλιστα πάρα πολύ τα σαλιγκάρια. Αλλά, αλλά, έτσι είχανε τότε τις ακρίδες, οι οποίες αφθονούσαν και μπορούσαν αυτές να τις πιάνουν, να τις σκοτώνουν –τις ακρίδες- να τις ξηραίνουν εις τον ήλιο, να τις τρίβουνε να τις κάνουν σαν αλεύρι και να ανακατεύουνε το αλεύρι αυτό από τις ακρίδες με μέλι και να το τρώνε. Σας είπα, μην αηδιάσομε… Απλούστατα, όπως εμείς έχομε τα σαλιγκάρια, είχανε τότε αυτό.

      Αλλά, υπάρχει και μία άλλη ακόμα ερμηνεία. «Ακρίδες» λέγονται οι άκριες των φυτών. Δηλαδή να πάω να τσιμπολογήσω, πώς τσιμπολογούμε τις βρούβες και τρώμε, ξέρω ‘γω… Και καμιά φορά μάλιστα και χωρίς να βράσουμε τις βρούβες και τρώμε κάποια άλλα βλαστάρια, όπως είναι κάτι σπαράγγια που είναι πολύ ωραία, βγαίνουν την άνοιξη, πηγαίνουμε τα κορφολογούμε και τα τρώμε. Και οι δύο ερμηνείες είναι δεκτές.

     Είχε ο Ιωάννης αγαπητοί μου πολύ μεγάλη ταπείνωση. Πολύ μεγάλη. Δεν οικειοποιείται τον τίτλο του Μεσσίου. Να πει: «Εγώ είμαι ο Μεσσίας». Απαπα… Αλλά δείχνει πόσο μικρός ήτανε μπροστά του. Και μας δείχνει, έλεγε στον κόσμο ότι «δεν είμαι ικανός να λύσω τον ιμάντα των υποδημάτων του. Τόσο ανίκανος και ανάξιος είμαι». Αισθάνεται πολύ μικρός· ούτε καν πρόσωπο δεν θεωρεί τον εαυτό του όπως σας είπα προηγουμένως, αλλά απλώς μία φωνή. «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ».  Δεν λέει κάποιος που φωνάζει στην έρημο, αλλά μία φωνή. Είχε μεγάλη αυταπάρνηση. Όλη η ζωή του ήταν δοσμένη στον Θεό και στο έργο του Μεσσίου. Δεν κρατούσε για τον εαυτό του απολύτως τίποτα. Είχε υπακοή στο θέλημα του Θεού. Δεν κάνει τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι ο Θεός του λέγει. Τι έλεγε; «Εκείνος που μου είπε να βγω στην έρημο και να κηρύττω το κήρυγμα της μετανοίας, Αυτός μου είπε ότι θα δείξεις Αυτόν που εγώ θα σου υποδείξω» –εννοείται με το Πνεύμα το Άγιον- γιατί Αυτός είναι ο Μεσσίας. Είδατε; Ό,τι μου είπε ο Θεός, το έκανα. Το κάνω». Ο τρόπος που ζούσε. Σας ανέφερα. Θα σας το πω και πώς το λέει το κείμενο. «Ἦν ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ καί ἐσθίων ἀκρίδας καί μέλι ἄγριον».Όντως θεωρείται ένας ένσαρκος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος.

     Αγαπητοί. Το τι και πώς να επαινέσουμε τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή και να δείξουμε τη μεγαλοσύνη του, αφού από Αυτόν τον Κύριο Ιησού Χριστό εγκωμιάστηκε και ονομάστηκε  μέγας. Εκείνο που μπορούμε να δούμε είναι ότι ο άγιος Ιωάννης με το κήρυγμά του και η ζωή του έγινε υπόδειγμα ζωής και προσφοράς. Κάθε του κίνηση είναι μία αποκάλυψις πρωτοτυπίας και ζωντάνιας. Είναι υπόδειγμα για κάθε ομιλητή του θείου λόγου για όλες τις εποχές και όλες τις μορφές κοινωνικού βίου. Είναι υπόδειγμα λιτότητος στη βαρυφορτωμένη υλιστική εποχή μας. Είναι υπόδειγμα ελευθερίας. Δεν δεσμεύεται ούτε από την ύλη, ούτε από τους ανθρώπους, ούτε ακόμη και από αυτήν την παρούσα ζωή. Ελευθερότερος Ιωάννου δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να υπήρξε. Είναι υπόδειγμα πίστεως και αφιερώσεως στον Θεό. Είναι υπόδειγμα βαθιάς αρετής και πνευματικότητος. Όντως ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ο «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν». Οι λαμπηδόνες λοιπόν της ζωής του ας φωτίζουν και τη δική μας ζωή στη δύσκολη και σκοτεινή εποχή στην οποία ζούμε. Αμήν.

25η ομιλία στην κατηγορία 
« Μνήμη Αγίων ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας
" Μνήμη Αγίων " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/mnhmh-agivn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qFnx_UZ0gQ-sphclbJ6E6y

Απομαγνητοφώνηση και ηλεκτρονική επιμέλεια κειμένου:Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ θεολογία τῆς Ἱστορίας.🎥

†.Και πάλι πρώτη του έτους, αγαπητοί μου. Ήδη ευρισκόμεθα στο πρώτο σκαλοπάτι του ετησίου ημερολογιακού οικοδομήματος. Την ίδια ημέρα γιορτάζομε και την οκταήμερο Περιτομή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γιορτάζουμε ακόμη και τη σεπτή μνήμη του μεγάλου πατρός της Εκκλησίας μας, Βασιλείου του Ουρανοφάντορος· που σημαίνει «οὗ (:του οποίου) ἡ λαμπρότης εἰς ὕψος φαίνεται», όπως λέγει ο Σουήδας· ή: «αυτός που λάμπει μέχρι τον ουρανό· αυτός που αποκαλύπτει τα ουράνια μυστήρια».

     Σήμερα όμως θα μας απασχολήσει η έννοια του χρόνου που πρέπει πάντοτε να αποτελεί στίγμα πλεύσεως για τον κάθε πιστό. Ο χρόνος είναι βασικό στοιχείο, όχι μόνο γιατί συνδέεται με τον χώρο και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του –δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο, ούτε ο χώρος χωρίς τον χρόνο, ούτε ο χρόνος χωρίς τον χώρο- αλλά και γιατί αποτελεί στοιχείο της ανθρωπίνης παρουσίας του Θεού στη γη και συνεπώς και της δικής μας σωτηρίας.

    Μόνος ο άνθρωπος από όλα τα ζωντανά δημιουργήματα της κτίσεως έχει την έννοια του χρόνου. Κι όταν λέμε έννοια του χρόνου, εννοούμε του παρόντος, του παρελθόντος, και προπαντός του μέλλοντος χρόνου. Ο χρόνος συνδέεται άμεσα με τη σωτηρία μας. Εξάλλου, μόνος ο άνθρωπος γνωρίζει ότι πεθαίνει. Κι ο θάνατος τον προβληματίζει. Η έννοια του χρόνου καθορίζει το μήκος της ζωής· το τέρμα της, αλλά και την αιωνιότητα. Γι' αυτό η έννοια του χρόνου αποτελεί στίγμα πλεύσεως, όλως ιδιαίτερα για τον πιστόν. Ο χρόνος εκφράζεται με τα συμβεβηκότα, δηλαδή αυτά που συμβαίνουν, τα γεγονότα, όπως θα λέγαμε. Όπως εκφράζεται οτιδήποτε με την κίνηση ή την ακινησία όλων των σωμάτων, που μελετά η Φυσική. Πρέπει να πούμε όταν λέμε «ακινησία», δεν υπάρχει. Θα βάζαμε τη λέξη «ακινησία» εντός εισαγωγικών, διότι ούτε σε ένα άτομο της ύλης δεν υπάρχει, μέσα στο άτομο της ύλης, δεν υπάρχει η έννοια της ακινησίας. Όλα είναι σε μία φοβερή κίνηση.

    Έτσι μπορεί να γράφει ο απόστολος Παύλος: «Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου –όταν ήλθε ο καιρός· που γνώστης μόνο ο Θεός είναι-, «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός», ως προς το πλήρωμα, «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον», γράφει ο Απόστολος εις την προς Γαλάτας επιστολή του· ή «προεγνωσμένου μέν πρό καταβολῆς κόσμου –δηλαδή του Χριστού-  φανερωθέντος δέ ἐπ' ἐσχάτων τῶν χρόνων δι' ἡμᾶς». Προεγνωσμένου από καταβολής κόσμου, αλλά τώρα σε μας φανερώθηκε. Ή: «Καθώς δέ ἤγγιζεν ὁ χρόνος τῆς ἐπαγγελίας», λέγει εις τας Πράξεις ο απόστολος Παύλος, «ἥν ὤμοσε ὁ Θεός τῷ Ἀβραάμ, ηὔξησεν ὁ λαός καί ἐπληθύνθη ἐν Αἰγύπτῳ».

    Ο χρόνος συνεπώς είναι στα χέρια του Θεού. Συνιστά ξετύλιγμα των βουλών Του εις αυτόν τον κόσμο. Τι θέλει ο Θεός από τους ανθρώπους. Εάν δια τον Θεόν ο χρόνος είναι σημαντικότατον στοιχείον για τη φανέρωση των βουλών Του, ομοίως και δια τον άνθρωπον, ο χρόνος είναι σπουδαιότατον στοιχείον για να κατανοήσει και αποδεχθεί ο άνθρωπος ό,τι ο Θεός τού προσφέρει. Μέσα εις αυτόν μπορούμε, πολλά πράγματα –όχι όλα- να κατανοήσουμε. Κι όταν λέμε χρόνο, εννοούμε ιστορία· διότι μέσα στον χρόνο έχομε τα συμβεβηκότα, δηλαδή τα γεγονότα. Τα γεγονότα συνιστούν την ιστορία, είναι γνωστό, τα συμβεβηκότα. Συνεπώς ιστορία σημαίνει γεγονότα. Τα γεγονότα που ο Θεός δημιουργεί, όπως είναι η Ενανθρώπησις, με ό,τι τη συνιστά, και η αποδοχή ή η απόρριψις αυτών των γεγονότων εκ μέρους του ανθρώπου. Ο άνθρωπος έχει, τρόπον τινά, τον τρόπο, την ελευθερία να αποδεχθεί ή να απορρίψει. Η Ιστορία συνεπώς πρέπει να ερμηνεύεται θεολογικά. Θα το ξαναπώ: Η Ιστορία πρέπει να ερμηνεύεται θεολογικά· για την αποκρυπτογράφηση των βουλών του Θεού και τη σωστή στάση του ανθρώπου.

      Ο κόσμος μιλά για τη φιλοσοφία της Ιστορίας. Ίσως λίγοι μορφωμένοι άνθρωποι μπορούν να γνωρίζουν και να μιλούν, πολύ  παραπάνω να πραγματεύονται φιλοσοφικά την Ιστορία. Εδώ μια παρένθεση, επιτρέψατέ μου, ο Πλάτων δεν ησχολήθη με την φιλοσοφία της Ιστορίας. Για τον απλούν λόγον ότι επειδή είναι συμβεβηκότα και συνεπώς ρέοντα, άρα μη έχοντα αξία, ο Πλάτων ησχολήθη με ό,τι θα μπορούσε να μένει. Για να καταλάβετε ότι πράγματι λίγοι άνθρωποι μπορούν να ασχοληθούν με τη φιλοσοφία της Ιστορίας· δηλαδή τη θεώρηση της Ιστορίας και την ερμηνεία της από φιλοσοφικής σκοπιάς, από πλευράς ανθρωπίνης διανοήσεως: «Γιατί αυτό έγινε; Από πού εξαρτάται; Ποία η σημασία αυτού του πράγματος;». Αυτή είναι η φιλοσοφία της Ιστορίας.

      Αντίθετα, η θεολογική θεώρηση της Ιστορίας είναι η ερμηνεία της Ιστορίας με θεολογικά κριτήρια. Και εις αυτήν θα μείνομε. Δεν μας ενδιαφέρει η φιλοσοφία της Ιστορίας. Πολλές φορές πέφτει έξω· γιατί είναι προσπάθεια της ανθρωπίνης διανοίας. Αλλά θα μείνομε στα θεολογικά κριτήρια της Ιστορίας. Κι αυτά είναι σταθερά. Εξάγονται δε από την αποκάλυψη των όσων λέγει ο Θεός. Από κει βγάζομε, εξάγομε, τη θεολογία της Ιστορίας.

     Έτσι, η Παλαιά Διαθήκη, αγαπητοί μου, είναι ένα εγχειρίδιον, από μιαν άποψη. Είναι ένα εγχειρίδιον της θεολογίας της Ιστορίας. Προσέξατέ το. Αυτοί που τόσο με ευκολία και ελαφρά συνείδηση απορρίπτουν –πολλοί εκ των Χριστιανών μας…- θα το ξαναπώ ότι είναι ένα εγχειρίδιον της θεολογίας της Ιστορίας η Παλαιά Διαθήκη. Εκεί αποκαλύπτεται ο Θεός· αποκαλύπτονται οι βουλές Του· αλλά και οι επιπτώσεις αποδοχής ή μη αποδοχής εκ μέρους των ανθρώπων. Ο Θεός λέγει κάτι και βλέπουμε τον λαό Του άλλοτε να δέχεται και άλλοτε να μη δέχεται εκείνα τα οποία ο Θεός αποκαλύπτει.

     Πάντως, σε κάθε της βήμα η Παλαιά Διαθήκη αυτό το δείχνει. Ένα παράδειγμα θα σας πω. Μόνο ένα. Ελλείψει χρόνου. Λέγει ο Θεός: «Καί ἐάν θέλητε καί εἰσακούσητέ μου· «εάν θέλετε και με ακούσετε», λέει δια του προφήτου Ησαΐου- «τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε(:θα φάτε τα αγαθά της γης. Ό,τι μπορεί να δώσει η γη θα είναι δικό σας». Ἐὰν δὲ μὴ θέλητε(:εάν δεν θέλετε), μηδὲ εἰσακούσητέ μου(:ούτε με ακούσετε), μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται(:θα σας φάει μαχαίρι)· τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα». Τι σημαίνει αυτό; Γίνεται μια σφαγή ανθρώπων. Ας πούμε, μπήκαν οι Βαβυλώνιοι μέσα στην Παλαιστίνη, κατέσφαξαν, κατέκαψαν, αιχμαλώτισαν, έσυραν εις την Βαβυλώνα τους Εβραίους… Τι θα έλεγε εδώ η φιλοσοφία της Ιστορίας; Τι μπορεί να πει; Α! Θα μπορούσε να πει: «Στάθηκε πλεονέκτης ο Ναβουχοδονόσωρ, ήθελε να απλώσει τα σύνορά του…». Όχι! Λέει η θεολογία της Ιστορίας. Είναι για όλους αυτά που λέγω, προσέξατέ το. Όχι! Γιατί δεν έμειναν εις το θέλημα του Θεού. Αν το πείτε αυτό σε κοσμικούς ανθρώπους, αμέσως θα απορρίψουν αυτό που λέτε, κι εσάς τον ίδιο θα απορρίψουν. Γι΄αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικά πράγματα αυτά. Γιατί μας επετέθησαν, γιατί μπήκαμε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο; Γιατί νικήσαμε, νικηθήκαμε, τούτο, κείνο…; Γιατί; Γιατί χάσαμε την Μικράν Ασίαν, για ποιο λόγο;

    «Τάδε λέγει Κύριος», λέει ο προφήτης Ιερεμίας, «Ἐρωτήσατε δή ἕν ἔθνεσιν τίς ἤκουσε τοιαῦτα φρικτά ἅ ἐποίησε σφόδρα παρθένος Ἰσραήλ;». Τον λέει «παρθένο» γιατί δεν είχε μιγεί με την ειδωλολατρία· αλλά αλίμονο: «ὅτι ἐπελάθοντό μου ὁ λαός μου(:με ξέχασε ο λαός μου), εἰς κενόν ἐθυμίασαν(:στα κούφια θυμίασαν -δηλαδή στα είδωλα) ὡς ἄνεμον καύσωνα διασπερῶ αὐτοὺς κατὰ πρόσωπον ἐχθρῶν αὐτῶν,  δείξω αὐτοῖς ἡμέραν ἀπωλείας αὐτῶν», λέει στο 18^ο κεφάλαιο ο Ιερεμίας. Εκεί παίρνομε λοιπόν την απάντηση. Αυτή είναι η θεολογία της Ιστορίας. Δεν ευηρέστησαν εις τον Θεόν. Όχι γιατί ήτανε μικρός λαός, ούτε για τίποτα απ΄όλα αυτά.

    Έτσι ακολουθείται το εξής σχήμα: Υποσχέσεις Θεού - επ’ αγαθοίς-, αποστασία, τιμωρία, μετάνοια, και πάλι υποσχέσεις του Θεού αγαθές. Αυτό το σχήμα διαρκώς το μετέρχεται ο Θεός μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Θέλετε; Και μέσα στην Εκκλησία… Αμαρτάνει ο λαός, τιμωρεί ο Θεός, μετανοεί ο λαός, πάλι ο Θεός σαν Αγαθός δίνει τα αγαθά Του- αυτό το σχήμα, διαρκώς μέσα στην Ιστορία. Έτσι, αγαπητοί μου, μπορούμε να θεολογήσουμε επί της Ιστορίας, με βοηθό την αποκάλυψη του Θεού στην Ιστορία.

     Η κατεξοχήν όμως θεολογική θεώρηση της Ιστορίας μάς δίδεται στην Καινή Διαθήκη. Το κέντρον όλων των αποκαλύψεων της Παλαιάς Διαθήκης είναι το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού- που αποτελεί και κριτήριον το θεανθρώπινο πρόσωπον του Χριστού. Με αυτό μπορούμε πλέον να βλέπομε και να ερμηνεύομε τα πάντα.

     Αυτές τις ημέρες, αυτόν τον καιρό, βλέπετε, περνούμε ποικίλες αναστατώσεις σε μια παγκοσμία κλίμακα. Στο πλαίσιο που μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση των πάντων. Άλλοι θέλουν, άλλοι δεν θέλουν, άλλοι ανησυχούν, άλλοι λέγουν ό,τι αγαθόν ότι είναι… Πάντως υπάρχουν αναστατώσεις. Με τι μάτια θα ερμηνεύσομε τα γεγονότα; Αν δούμε φιλοσοφικά –για τρίτη φορά επανέρχομαι- δεν θα εκτιμήσομε σωστά. Μόνο θεολογικά αν δούμε, τότε θα ερμηνεύσομε σωστά. Λαοί που απετίναξαν την ορθόδοξον πίστιν και οικοδόμησαν πύργους Βαβέλ, γκρέμισαν τα κτίσματά των- δηλαδή, τα σχέδιά των- σαν χάρτινους πύργους. Σημειώσατε, αν είχαμε περισσότερο χρόνο, θα σας μιλούσα πού στηρίζεται ότι ο Θεός δεν θέλει την παγκοσμιοποίηση. Δεν τη θέλει. Θα αναφερόμεθα εις την οικοδομήν του πύργου της Βαβέλ. Και Βαβέλ θα πει σύγχυσις. Έτσι το βλέπει ο κόσμος, η φιλοσοφία του κόσμου, έτσι μας αποκαλύπτει ο λόγος του Θεού.

    Έτσι διαβάζουμε στον 2^ο Ψαλμό:  «Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; - ἐφρύαξαν-φρυάττω· ἐφρύαξαν, λέει, ἔθνη. Γιατί; Ερωτάει ο Ψαλμωδός. «Και λαοί κάθισαν και σχεδίασαν κούφια πράγματα;». «Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ». Κατά του Θεού και κατά του Μεσσίου. Είναι η προσπάθεια να, τρόπον τινά, αποθρησκευτικοποιήσομε, όλους τους λαούς της γης. Μην νομίσετε, προσέξτε, όταν έρθει ο Αντίχριστος, δεν θα καταργήσει – ως Αντίχριστος, το λέει το όνομά του-τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, του Χριστού, αλλά θα καταργήσει όλες τις θρησκείες του κόσμου· και τον Βουδισμό, και τον Μωαμεθανισμό, όλες τις θρησκείες του κόσμου… Γιατί; Θέλει να επιτύχει μέσα σε εκείνα τα τρία χρόνια που θα βασιλέψει, θέλει να επιτύχει τη λατρεία τη δική του- δηλαδή ο διάβολος διά του προσώπου του Αντιχρίστου. Όλες τις θρησκείες – το λέει ο απόστολος Παύλος· ότι δεν θα δεχθεί «οὐδέν σέβασμα». Δεν θα δεχθεί οὐδέν σέβασμα ο Αντίχριστος. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, θέλει δηλαδή τον άνθρωπο άνευ θρησκείας. Όπως το βλέπομε. Σήμερα, λέμε, για να φτάσομε στην παγκοσμιοποίηση, πρέπει πια ή να τα ενώσομε όλα ή να τα απορρίψομε όλα. Παν ό,τι είναι θρησκευτικόν. Παν ό,τι είναι σέβασμα. Γιατί αλλιώτικα δεν θα ευοδωθεί αυτή η παγκοσμιοποίησις.

    Βλέπομε λοιπόν τη στάση, ιδία χριστιανικών λαών, που ήδη εστράφησαν κατά του Θεού και κατά του Ιησού Χριστού· ο λεγόμενος δυτικός κόσμος, δυτικός Χριστιανισμός. Και βγάζουν αποφάσεις. Τι λέει; Κατά τον Ψαλμό; «Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν». Δηλαδή «να πάψομε να έχουμε σχέσεις με τον Χριστιανισμόν, να απορρίψουμε τη ευαγγελική ηθική -ω πωπω…- ως άχρηστη ή δύσχρηστη». Δηλαδή κάποτε «φρυάττει» ο Θεός, όταν λέει ανεβαίνει «φάσις», δηλαδή είδησις στον ουρανό, ότι στα Σόδομα οι άνθρωποι μετέρχονται τέτοια ήθη. Και λέει στον Αβραάμ, που εμφανίζεται «παρά τήν δρῦν Μαμβρῆ»: «Πάω να δω, έτσι είναι;». Ακούστε: Λέει ο Θεός: «Πάω να δω, έτσι είναι; Μήπως, μήπως… Δεν ήρθε καλή είδησις». Δείχνει με ένα ανθρώπινο σχήμα- ανθρώπινο σχήμα είναι αυτό. Ο Θεός δεν ξέρει;- ότι καλλιεργούν οι άνθρωποι τέτοιες θέσεις.

     Λοιπόν. Καταλαβαίνετε, για να μπορέσομε να κάνομε αυτό που εμείς θέλομε, - η ομοφυλοφιλία πρώτα πρώτα, γιατί αυτό υπήρχε στα Σόδομα- πρέπει να απορρίψομε το Ευαγγέλιο. «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς» ,όμως, λέει στη συνέχεια, «ἐκγελάσεται αὐτούς (:θα τους κοροϊδέψει)», «ἐκγελάσεται αὐτούς· καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς».  «Μυκτηρίζω» είναι όταν με τα δυο μου δάχτυλα πιάνω τη μύτη μου. Ήταν ένας τρόπος κοροϊδίας στους Εβραίους. Όπως σε μας, και ποιος δεν έβγαλε τη γλώσσα του, είναι η γλώσσα στα μικρά παιδιά, όταν λέμε σε ένα μικρό παιδί κάτι και δεν το θέλει, το κοροϊδεύει, βγάζει τη γλώσσα του και μας κοροϊδεύει. Τότε στους Εβραίους ήτανε το εκμυκτηρίζω, πιάνω τα ρουθούνια μου και μιλάω όπως θα μπορούσε να μιλήσει κανείς κρατώντας τη μύτη του κ.ο.κ.

     «Τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς (:Θα λαλήσει ο Κύριος)». Με τι θα λαλήσει; Με τα γεγονότα, αγαπητοί μου, απαντάει ο Θεός με τα γεγονότα- ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς». Και αυτό το «ταράξει αὐτούς» είναι όλες οι ταραχές που ζούμε σε όλες τις εποχές και ιδίως στην εποχή μας και ο Θεός ποιος ξέρει τι θα δώσει ακόμα- ούτε ξέρομε… Αυτό σημαίνει βλέπω την Ιστορία με θεολογικά κριτήρια. Γι΄αυτό κι ο Ψαλμωδός βγάζει τα συμπεράσματά του και λέει, στον ίδιο Ψαλμό, τον δεύτερο: γιατί μιλάει ο Θεός, αλλά μιλάει και ο Ψαλμωδός, παρεμβαίνει τρόπον τινά: «Καὶ νῦν»- λέει, γιατί φοβάται, γιατί λυπάται, σου λέει: «Πού θα πάμε;». «Καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν. Δράξασθε παιδείας- δράττομαι παιδείας. Ξέρετε ένα από τα ονόματα του Ιησού Χριστού, δεν ξέρω αν το ξέρετε, είναι το όνομα Παιδεία, είναι ένα από τα ονόματα του Ιησού Χριστού. Το Π με μεγάλο, κεφαλαίο. Δηλαδή «αρπάξτε τον Χριστό, ζήσετε χριστιανικά», αυτό θέλει να πει-, μήποτε ὀργισθῇ Κύριος καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας. ὅταν ἐκκαυθῇ(:πάρει φωτιά) ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ, μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ». Είμεθα μακάριοι εάν πιστεύομε σε εκείνα που λέει ο Θεός και βέβαια φυλλάττομε τον εαυτό μας.

    Το μέλλον που είναι μέρος του χρόνου, αγαπητοί, είναι πάντοτε μια ελπίδα του παρόντος για τη διόρθωση του παρελθόντος. Μην απογοητευόμεθα. Στο χέρι μας είναι. Όταν ο Κάιν αντελήφθη ότι δεν έγινε δεκτή η θυσία του, σκυθρώπασε, σκοτείνιασε, λέει, το πρόσωπό του και του λέει ο Θεός: «Ἳνα τί περίλυπος ἐγένου-γιατί λέει πέσανε τα μούτρα σου; Μάλιστα του λέει: ‘’συνέπεσε το πρόσωπό σου;’’. «Πέσανε τα μούτρα σου» που το λέμε εμείς. «Ησύχασε· δηλαδή: μη φοβάσαι»,» πρὸς σὲ ἡ ἀποστροφὴ αὐτοῦ-δηλαδή, δικό σου είναι το θέμα-, καὶ σὺ ἄρξεις αὐτοῦ(:κι εσύ θα γίνεις κύριος του εαυτού σου για να διορθώσεις κάτι)». Και ο Κάιν νικήθηκε από το κακό και εφόνευσε τον Άβελ, τον οποίο τόσο πολύ είχε ζηλοτυπήσει.

      Μια Πρωτοχρονιά είναι μία χρονική αφετηρία. Λέμε πολλές ευχές. Ας βάλομε αρχή να πραγματοποιήσομε την επιστροφή μας στον Θεό. Στο χέρι μας είναι. Τα παιδιά τραγουδούν: «Πάει ο παλιός ο χρόνος…». Τον διώχνουμε γιατί ουσιαστικά μας βαραίνουν τα λάθη μας και οι αμαρτίες μας. Κυνηγάμε τον καινούριο χρόνο, γιατί μέσα μας έχομε ελπίδες βελτιώσεώς μας. Και η ελπίδα είναι δεμένη πάντοτε με τον χρόνο. Ας επιστρέψομε πίσω εις τον Κύριο και ο Κύριος γνωρίζει να περιφρουρεί τον λαό Του. Αγαπητοί μου. Ας αρχίσουμε να αποκτούμε θεολογικό μάτι· θεολογικά κριτήρια. Πάντοτε υπό την καθοδήγηση της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Πρέπει να θεολογούμε την Ιστορία και να διακρίνομε τη ζωντανή παρουσία του Χριστού μέσα στην Ιστορία. Πρέπει έτσι να διακρίνουμε και τις βουλές του Θεού, την αγάπη Του, τη σοφία Του και τη δικαιοσύνη Του. Να βρούμε το μέτρον που θα κρίνομε την Ιστορία. Και το μέτρο είναι ο Χριστός. Ας πάψομε να λέμε εκείνο που έλεγε ο Πρωταγόρας ο σοφιστής, θα το θυμόσαστε από το σχολείο, «Πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος»- δηλαδή όλων των πραγμάτων το μέτρο είναι ο άνθρωπος. Όχι... «Πάντων χρημάτων(:πραγμάτων) μέτρον Χριστός». Αυτός είναι το μέτρον που θα μετράμε τα πάντα. Ο Χριστός λοιπόν είναι ο Κριτής της Ιστορίας. Ο Χριστός είναι και το κριτήριο της Ιστορίας.

       Όπως βλέπει ο ευαγγελιστής Ιωάννης και ακούει στην Αποκάλυψη: «Καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος, ὡς φωνὴ βροντῆς· ἔρχου(:Έλα)». Αποτείνεται προς τον Κύριον, τον Ιησούν Χριστόν. Πού έλα; Πού; Εις την Ιστορίαν. Εις την Ιστορίαν. Έρχου! «Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ,  ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτὸν ἔχων τόξον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ». Ο Χριστός θα νικήσει. Είναι γραμμένο. Δεν θα νικήσουν οι δυνάμεις του κόσμου τούτου. Ο Χριστός θα νικήσει.

     Αγαπητοί μου, αυτή είναι η μεγάλη ελπίδα του Χριστού. Όταν χρησιμοποιεί τον Χριστόν ως κριτήριον των πάντων και όταν έχει την ελπίδα ότι ο Χριστός θα νικήσει και οι αγώνες του δεν πηγαίνουν χαμένοι, τότε ευελπιστεί, χαίρεται, σε ένα κόσμο με τόσα συμβεβηκότα, ως επί το πλείστον δυσάρεστα. Γι' αυτό, μην αφήσομε ποτέ τον Χριστόν να φύγει από τη ζωή μας.

    Αγαπητοί μου. Καλή χρονιά, ευλογημένη από τον Κύριον.

23η ομιλία στην κατηγορία 
« Μνήμη Αγίων ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας
" Μνήμη Αγίων " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/mnhmh-agivn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qFnx_UZ0gQ-sphclbJ6E6y

Απομαγνητοφώνηση και ηλεκτρονική επιμέλεια κειμένου:Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.