†.Ερχόμαστε αγαπητοί μου εις το 12ο τώρα κεφάλαιο της Αποκαλύψεως πάντοτε, το οποίο είναι σπουδαιότατο. Διότι αποτελεί το κέντρο του όλου βιβλίου και το κλειδί ακόμη προς κατανόηση του όλου βιβλίου. Το περιεχόμενο του κεφαλαίου είναι μία τριμερής οπτασία κατά την οποία παρίσταται συμβολικώς η προκριματική τρόπον τινά πάλη μεταξύ του σατανά και του Μεσσίου. Και αυτό, τόσο κατά την πρώτη παρουσία του Κυρίου όσο και κατά την δευτέρα του παρουσία. Στην πρώτη εικόνα της οπτασίας παρίσταται μία γυνή μεγαλοπρεπής και ουρανία. Στήν δευτέρα εικόνα έχουμε την μάχη του Δράκοντος - διαβόλου μετά του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και την πτώση του Δράκοντος από τον ουρανό. Στην τρίτη εικόνα έχουμε τον θυμό του Δράκοντος, του διαβόλου που καταδιώκει την γυναίκα της πρώτης εικόνας και η οποία καταφεύγει στην έρημο. Περιληπτικά λοιπόν όλο το κεφάλαιο είναι αυτό με την τριμερή οπτασία. Και σας διαβάζω το ιερό κείμενο.
«Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα,/καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν.» (Αποκ. 12, 1 - 2)
Είδα, λέγει, μεγάλο σημείο επάνω στον ουρανό. Γυνή ντυμένη τον ήλιο, η σελήνη κάτω από τα πόδια της και στο κεφάλι της υπήρχε ένα στεφάνι από 12 αστέρια, και η γυναίκα αυτή εγκυμονούσε και από τους πόνους της εγκυμοσύνης της κράζει και βασανίζεται για να γεννήσει. Είναι μία μεγαλοπρεπής εικόνα.
Μιά γυναίκα που είναι ντυμένη τον ήλιο. Τί σημαίνει "σημεῖον" κατ' αρχάς, για να πάρουμε το ιερό κείμενο βήμα προς βήμα. Όταν λέγει "σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ", σημείο είναι μία πάρα πολύ, ίσως από τις πολύ λίγες λέξεις του Ελληνικού λεξιλογίου πολυσήμαντη. Όπως και η λέξη "λόγος." Σκεφτείτε ότι υπάρχουν 38 σημασίες της λέξεως "σημείον. " Θα πεί: Ένα έκτακτο γεγονός. Θα πεί μάλιστα έκτακτο γεγονός εν προκειμένου, με μια εσχατολογική διάσταση, που σημαίνει ό,τι και στα Ευαγγελία, φερ' ειπείν ο Ματθαίος γράφει, «τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». (Ματθ. 24, 30) Τότε θα φανεί το σημείο του υιού του ανθρώπου. Δηλαδή αυτό το σημείο έχει όπως βλέπουμε μία πραγματικά εσχατολογική διάσταση. Και το σημείον αυτό χαρακτηρίζεται όπως σας είπα, ως μέγα. Σαν κάτι που έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Και μάλιστα εις τους εσχάτους καιρούς.
Αυτό το μέγα σημείον να εμφανίζεται εις τους ουρανούς. Δεν είναι εις τον ουρανό. Αλλά εις το εσωτερικό μέρος του ουρανού. Δηλαδή αν θέλετε, είναι στο εσωτερικό ως προς την γή, δηλαδή θα λέγαμε είναι εις την ατμόσφαιρα. Συνεπώς θα μπορούσε να το βλέπει οποιοσδήποτε άνθρωπος τοποθετημένος επάνω στην γή. Προσέξτε αυτό, διότι το προηγούμενο όραμα του Ευαγγελιστού ήταν πραγματικά στον ουρανό, με τον θρόνο του Θεού και τους 24 πρεσβυτέρους. Τώρα είναι στον ουρανό με την έννοια, στο "στερέωμα", και μπορεί οποιοσδήποτε θεατής να δεί την όλη εικόνα.
Ποιό όμως είναι αυτό το μέγα σημείον; Μιά γυναίκα. Αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα του Μεσσίου, του Ιησού Χριστού. Η Υπεραγία Θεοτόκος. Είναι μιά εικόνα της πρώτης παρουσίας του Χριστού, ταυτοχρόνως όμως στην ίδια εικόνα υπάρχει και μία άλλη θέση με εσχατολογική διάσταση και είναι η Εκκλησία. Στην ίδια εικόνα έχουμε δύο όψεις της ιδίας εικόνος. Η μία όψις είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η άλλη όψις είναι η Εκκλησία.
Ώς προς την πρώτη εικόνα που είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Να κάνουμε πρώτα την ερμηνεία σε σχέση με το πρόσωπό της Υπεραγίας Θεοτόκου, και όλοι οι ερμηνευτές συμφωνούν ότι είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, διότι υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία ως προς τον τοκετό της και τί απέγινε αυτό που γέννησε. Τον Μεσσία. Περιβάλλεται τον ήλιο η γυναίκα αυτή.
Προσέξτε αυτήν την εικόνα. Ότι η Υπεραγία Θεοτόκος περιβάλλεται τον ήλιο. Είναι γνωστό ότι το ηλιακό φώς, αν θέλετε το άκτιστο φώς, αλλά πώς να το πούμε τώρα, το λέμε ηλιακό φως, περιβάλλεται μόνος ο Θεός. Είναι εκείνο που λέγει στον 103 ψαλμό στίχος 2 «ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον,» αυτός που ντύνεται το φώς σαν ιμάτιο. Ιμάτιο είναι το απ' έξω των ενδυμάτων της αρχαίας ενδυμασίας. Αυτός που ντυνεται το φώς σαν ιματιον. Ωραία εικόνα.
Ακόμη όμως ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης. Και εφ' όσον η Υπεραγία Θεοτόκος κυοφόρησε τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν και Λόγον του Θεού, ο οποίος περιβάλλεται ως ιμάτιον το φώς, τότε δικαιολογημένα φέρεται ως περιβαλλομένη τον ήλιον.
Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της. Τί σημαίνει αυτό; Η σελήνη έχει μεταβολές στον δίσκο της. Τουλάχιστον κατά το φαινόμενο. Δέν φωτίζεται ως προς εμάς τους θεατές της Γής, δέν φωτίζεται η σελήνη πάντοτε το ίδιο, και δέν διατηρεί τον δίσκο της στρογγυλό, από πλευράς φωτεινότητος όπως ο ήλιος. Και είναι το σύμβολο της αλλοιουμένης κοσμικής ζωής. Και τώρα αυτή, η σελήνη, είναι κάτω από τα πόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ωραία εικόνα. Είναι η εικόνα, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος, νίκησε το αλλοιούμενο κοσμικό φρόνημα. Στάθηκε πάνω από το κοσμικό φρόνημα της εποχής της. Γι' αυτό και την εξέλεξε ο Θεός. Για να γίνει μητέρα του Μεσσίου. Οι 12 αστέρες, τα 12 αστέρια είναι η πίστις και οι αρετές της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπως λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας. Ακόμη, δικαιώνεται η εμφάνιση της Υπεραγίας Θεοτόκου εις το στερέωμα με τόση λαμπρότητα, όπως λέγει ο Οικουμένιος, "εικότος ως καθαράν ψυχή καί σώματι ως εις άγγελον, ως ουρανοπολίτην." Είναι δηλαδή το πρόσωπο εκείνο μπροστά στο οποίο ιλιγγιούν οι ανώτερες πνευματικές δυνάμεις του ουρανού. Ιλιγγιούν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ της Εκκλησίας μας, που θεωρούνται να ίστανται μετ' εκπλήξεως μπροστά στην Θεοτόκο, και η Υπεραγία Θεοτόκος να είναι η Πλατυτέρα των ουρανών και η Υψηλοτέρα αυτών των αγγελικών όντων, είναι όχι φιλολογία, όχι "ποιητική αδεία", υπερβολή, αλλά μία πραγματικότητα. Ο αγγελικός κόσμος ιλιγγιά προ της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πάρα πολλές φορές έχω καθίσει και έχω σκεφτεί: "Τί είχε η Υπεραγία Θεοτόκος και στάθηκε τόσο Υψηλή;" Τί είχε; Τηρούσε τις εντολές του Θεού. Ήταν πολύ απλή. Γυναίκα ήταν και μαγείρευε όπως μαγειρεύεται εσείς οι γυναίκες. Έκανε τις δουλειές της όπως κάνετε και εσείς τις δουλειές σας. Ήρθε η ώρα να αρραβωνιαστεί και να παντρευτεί. Ο Ιωσήφ ήταν μεγάλης ηλικίας άνθρωπος, παντρεμένος με παιδιά. Είχε πεθάνει η γυναίκα του, ήτανε χήρος. Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν κάπου 15 ετών, όταν δόθηκε για σύζυγος, -δέν έγινε ποτέ σύζυγος- στον Ιωσήφ. Κοιτάξτε, αυτά που σας είπα είναι πολύ ανθρώπινα. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινα. Για να σας δείξω ότι έχουμε κάτι το όχι υπερβατό. Πολύ απλά. Πολύ κοινά. Όταν εγκυμονεί μάλιστα η Θεοτόκος, ο Ιωσήφ, άνθρωπος ήταν, υποψιάζεται και λέγει, γιατί άραγε; τί συμβαίνει; Μήπως είναι κλεψίγαμος; Και πρέπει να την διώξω. Είναι όμως δίκαιος και δέν την παραδειγματίζει, και θέλει απλώς να την διώξει κρυφά. Εκείνη όμως δεν είπε τίποτα από το μυστικό της. Πώς ακριβώς είχε εν γαστρί. Προσέξτε λοιπόν. Μέσα σ' αυτήν την πεζότητα της ζωής στην οποία είμαστε όλοι οι άνθρωποι, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι "ὕψος δυσανάβατον" να χρησιμοποιήσω φράση της ακολουθίας των χαιρετισμών, δυσθεώρητο "καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς." Και εις τα μάτια των αγγέλων. Τί ήταν εκείνη; Τί ήταν; Είναι η εν Χριστώ απλότης. Αυτή είναι η αρετή. Η τήρησις των εντολών και η εν Θεώ απλότητα. Αλλά τι είναι αυτή η εν Θεώ απλότητα; Είναι το πρωτόκτιστο κάλλος των πρωτοπλάστων. Είναι οι πρωτόπλαστοι πριν πέσουν στην αμαρτία. Βλέπουν τα πράγματα όπως είναι. Δέν σκέφτονται κάτι διαφορετικό. Βλέπει, αυτό που άλλοτε σας έλεγα, ο άνδρας την γυναίκα και την βλέπει σαν πλάσμα του Θεού, τίποτε άλλο. Και αντιστρόφως. Βλέπεις ένα σχήμα και το μυαλό σου σκέπτεται αυτό το σχήμα που βλέπει. Όχι τίποτε άλλο. Αυτό είναι τρομακτικά δύσκολο. Τρομακτικά δύσκολο! Κι όμως αγαπητοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος είχε φτάσει εκεί. Γι' αυτό τώρα εμφανίζεται μ' αυτό το όραμα. Βεβαίως το όραμα, προσέξτε, είναι μεταγενέστερο του ιστορικού προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μήν το ξεχνάμε αυτό. Πρώτα υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος και μετά έχει το όραμά του αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Είναι όμως αποκαλυπτικό του ποία υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος. Και τι είχε να διαδραματίσει με τον τόκο της αυτόν,
τον Ιησού Χριστό, μέσα εις την Ιστορία. Γι' αυτό λοιπόν εμφανίζεται έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος. Έτσι γεμάτη από αρετές φέρεται ως κυοφορούσα στο όραμα. Και ωδίνουσα και κράζουσα δια να γεννήσει. Βεβαίως, ο Θεός Λόγος ενανθρώπισε. Κι αφού ενανθρώπισε, κυοφορηθηκε. Και γεννήθηκε. Αυτή η έκφραση "ωδίνουσα" δηλαδή κοιλοπονούσα και βασανιζομένη, δεν υπηρετεί την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου ως πρόσωπο. Αλλά υπηρετεί την δευτέρα η εικόνα της οπτασίας, που είναι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία κυοφορεί, θα το δούμε, και έχει ωδίνες τοκετού. Θα το δούμε. Μάλιστα κατά μία θεολογική θα λέγαμε επεξεργασία, η Υπεραγία Θεοτόκος δεν είχε πόνους. Άν με ρωτήσετε, που το λέγει η Αγία Γραφή, γιατί συνήθως οι άνθρωποι ρωτούν, καλά κάνουν, το λέγουν οι αιρετικοί αυτό, εμείς καλά θα κάνουμε να ρωτούμε, που το λέγει η Αγία Γραφή; Να μάθουμε να ψάχνουμε με την Αγία Γραφή. Να μελετούμε την Αγία Γραφή.
Οταν είπε ο Θεός, κατά την καταδίκη των πρωτοπλάστων στην γυναίκα, ότι με πόνους θα γεννά τα παιδιά της. Μα, η Θεοτόκος είναι η καινούργια Εύα. Η κεχαριτωμένη, η κατά συνείδηση καινούργια Εύα, ενώ η άλλη, η παλαιά, ήταν εκείνη η οποία ήταν δυνατόν να πέσει και έπεσε με τον πρώτο πειρασμό. Και η Θεοτόκος μπορούσε να πέσει. Αλλά δεν έπεσε. Και συνειδητοποίησε την αρετή της και την πίστη της. Συνεπώς, αφού είναι η καινούργια Εύα, εκείνη που θα φέρει τη ζωή την αληθινή, διότι Εύα θα πει ζωή, την αληθινή ζωή στον κόσμο, διά του Μεσσίου, διά του τοκετού της, που είναι αυτός ο Ιησούς Χριστός, προφανέστατα δέν είχε πόνους. Γέννησε χωρίς πόνους. Απαλλαγμένη παντός πόνου. Συνεπώς το όραμα δέν υπηρετεί το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά την δευτέρα, όπως σας είπα, πλευρά της εικόνος. Την Εκκλησία. Θα το δούμε.
Η δευτέρα εικόνα είναι η Εκκλησία. Περιττό να σας πώ ότι σε πάρα πολλές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε ταύτιση και ταυτοχρόνως διάκρισή του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Εκκλησίας. Σε πάρα πολλές προφητείες. Όπως και εδώ. Άν μου πείτε, γιατί ταυτίζεται, και ταυτοχρόνως διακρίνεται, η Υπεραγία Θεοτόκος με την Εκκλησία; Θα σας απαντούσα. Η Υπεραγία Θεοτόκος έδωσε την σάρκα της, την οποία δανείστηκε ο Θεός Λόγος, περιεβλήθηκε, έγινε άνθρωπος και ήλθε. Αυτήν τη σάρκα του ο Χριστός, την δίνει τώρα στον κόσμο για να σωθεί. Και λέγει: Ελάτε να φάτε την σάρκα μου• και να πιείτε το αίμα μου. Λάβετε, φάγετε. Πάρτε την σάρκα μου να την φάτε. Αλλά όταν τρώμε την σάρκα του Χριστού γινόμαστε σώμα Χριστού. Ξέρουμε όμως από την Αγία Γραφή, το λέγει δια πολλών ο Απόστολος Παύλος, ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Αλλά αυτό το σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, που είναι οι πιστοί, και είναι οι πιστοί γιατί γίνονται κοινωνοί του σώματός του Χριστού, είναι το σώμα που πήρε ο Χριστός από την Υπεραγία Θεοτόκο. Νά γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την Υπεραγία Θεοτόκο. Επιστρέψατέ μου να σας πώ: «Τα προς τρίτον τινί ίσα και αλλήλοις ίσα». Αυτό που λέμε στα Μαθηματικά. Αυτό είναι. Γι' αυτό ταυτίζεται αλλά και ταυτοχρόνως διακρίνεται. Τώρα έχουμε την Εκκλησία μπροστά μας. Η οποία και αυτή είναι περιβεβλημένη τον ήλιο της δικαιοσύνης. Βεβαίως αφού η κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, προφανώς λοιπόν η Εκκλησία, περιβάλλεται, ντύνεται τον ήλιο. Δηλαδή το φώς. Την δόξα. Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της Εκκλησίας. Ναί, όπως σας είπα, είναι το σύμβολο της αλλοιουμένης της κοσμικής ζωής. Και τούτο γιατί πάντοτε στην Εκκλησία το κοσμικό φρόνημα είναι κάτω από τα πόδια της. Είπα πάντοτε. Μήν ξεχνάμε ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν πολλοί μπολιασμένοι, αλλά είναι όχι όλοι δόκιμοι. Υπάρχουν και οι αδόκιμοι. Εκείνοι οι οποίοι τελικά, σαν κλαδιά άκαρπα, θα κοπούν και θα πεταχθούν.. «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα», οι κληματόβεργες. Και λέγει ο Κύριος, κάθε κλήμα, κληματόβεργα, που δεν κάνει καρπό κόβεται. Και εις πύρ βάλεται. Και πετιέται έξω. «ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται.» (Ιω. 15,6)
Συνεπώς όταν λέμε η Εκκλησία πάντοτε κάτω από τα πόδια της έχει το αλλοιούμενο κοσμικό φρόνημα, αυτό αφορά μόνο εις τους πιστούς, που αποτελούν την αληθινή Εκκλησία, το σώμα του Χριστού. Άν θέλετε αυτό να σας το στηρίξω, θα σας το πώ αμέσως.
Λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι η Εκκλησία είναι άμωμος. Πώς είναι άμωμος; Κοιτάξτε τί γράφουν και η Εκκλησία και η Εκκλησία.. Η Εκκλησία είναι άμωμος. Δέν έχει μώμο. ή σπίλο, δεν έχει λεκέ. Ούτε καμία κατηγορία. Τίποτε δεν έχει η Εκκλησία.
Γιατί την αποτελούν οι λίγοι. Την αληθινή Εκκλησία. Το λείμμα. Και αφού λοιπόν δεν έχει μώμο, δέν έχει σπίλο, δέν έχει λεκέ, σημαίνει ότι πραγματικά κάτω από τα πόδια της έχει βάλει το κοσμικό φρόνημα. Αυτά που γράφουν οι εφημερίδες είναι πάντοτε για εκείνα και γίνονται από εκείνους που δεν έχουν συνείδηση της εκκλησιαστικής τους ζωής.
Οι 12 αστέρες είναι η διδασκαλία των 12 Αποστόλων, επί της όποιας διδασκαλίας θεμελιώνεται η Εκκλησία και εξωραΐζεται. Σε μιά άλλη εικόνα, -αυτή τη γνώμη την λέει ο Οικουμένιος- σε μιά άλλη εικόνα παρακάτω, της Αποκαλύψεως, είναι πολύ υπέροχη, στο 21ο Κεφ, εμφανίζεται η Εκκλησία ως η άνω Ιερουσαλήμ που κατέρχεται.
«καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἱερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ,» (Αποκ. 21,2)
Η οποία είναι θεμελιωμένη επί 12 θεμελίων.
«ἔχουσα πυλῶνας δώδεκα, καὶ ἐπὶ τοῖς πυλῶσιν» (Αποκ. 21,12)
Και λέγει σαφώς εκεί ότι είναι οι 12 Απόστολοι.
«καὶ τὸ τεῖχος τῆς πόλεως ἔχον θεμελίους δώδεκα, καὶ ἐπ᾿ αὐτῶν δώδεκα ὀνόματα τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῦ ἀρνίου.» (Αποκ. 21,14)
Είναι αυτό που λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως, "Πιστεύω εις Μίαν, Αγίαν (είδατε; αγίαν) Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησία." Αυτό θα πεί Αποστολική Εκκλησία. Τα θεμέλια της Εκκλησίας είναι η διδασκαλία των 12 Αποστόλων, που την πήραν από τον Χριστό. Είδατε δέ και την δευτέρα της ιδιότητα; Αγία. Αυτό που σας είπα, άμωμος και άσπιλος.
Στη συνέχεια, «η γυνὴ, ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν.» Εγκυμονεί, κράζει, φωνάζει, βασανίζεται να γεννήσει. Τί σημαίνει αυτό; Μπαίνουμε στην εικόνα της Εκκλησίας. Λέγει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας: "ώς φησιν εν Ησαΐα το πνεύμα• πρίν την ωδίνουσαν τεκείν , εξέφυγε, και έτεκεν άρσεν. Τίνα εξέφυγεν; Τίνα δε εξέφυγες; Ή πάντως τον δράκοντα, ίνα γεννήση τον λαόν, η νοητή Σιών, τον άρρενα."
Όπως λέγει στον Ησαΐα το Πνεύμα το Άγιον, πριν αυτή που κοιλοπονούσε να γεννήσει, ξέφυγε και γέννησε αρσενικό. Απο ποιον ξέφυγε; Ρωτάει ο άγιος Ανδρέας, ερμηνεύοντας τον Ησαΐα, η πάντως τον δράκοντα, οπωσδήποτε, λέγει, έχει ξεφύγει τον διάβολο, για να γεννήσει τον λαό του Θεού, τον άρρενα λαό του Θεού, τον αποκαλεί άρρενα, και πού είναι η νοητή Σιών. Η Παναγία είναι η νοητή Σιών. Δηλαδή, η Εκκλησία είναι η νοητή Σιών, που γεννά τον άρρενα λαό. Τί θα πεί τον άρρενα λαό; Είναι ο ώριμος λαός, ο γενναίος λαός του Θεού, ο τέλειος λαός του Θεού.
Προσέξτε εδώ να δείτε. Θα ξαναγυρίσω στην εικόνα του ιστορικού προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου. Για να δούμε αυτό το "ξέφυγε", που λέγει ο Ησαΐας, και είναι πολύ χαρακτηριστικό, πως ξέφυγε από τον δράκοντα, τί σημαίνει αυτό; Και έχει πολύ σημασία. Γράφει ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην επιστολή του προς Εφεσίους στην 19η παράγραφο τα εξής: «ἔλαθεν τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου ἡ παρθενία Μαρίας καὶ ὁ τοκετὸς αὐτῆς, ὁμοίως καὶ ὁ θάνατος τοῦ κυρίου· τρία μυστήρια κραυγῆς, ἅτινα ἐν ἡσυχίᾳ θεοῦ ἐπράχθη.» Ξέφυγε από την προσοχή του άρχοντος του αιώνος τούτου, του διαβόλου, προσέξτε, ξέφυγε από την προσοχή του. Ο διάβολος δέν είναι πανταχού παρών. Έχει τους δαίμονές του. Παρακολουθούν τα πάντα. Αλλά ξέφυγε όμως από τον διάβολο, από την προσοχή του διαβόλου. Τρία πράγματα ξέφυγαν. Η παρθενία της Θεοτόκου, ο τοκετός της, και ο θάνατος του Κυρίου. Δηλαδή ξεφυγε ότι εγκυμονούσε ως παρθένος. Αυτό ο διάβολος δέν το είδε. Προνόησε ο Θεός αυτό, ο διάβολος να μήν το δεί. Το γνώριζε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Αλλά ο διάβολος δέν το ήξερε αυτό. Έχει πολλή σημασία αυτό. Συνεπώς ο διάβολος, θα το δούμε και λίγο πιο κάτω, παρακολουθούσε τις εγκυμονούσες γυναίκες τί θα γεννήσουν. Άν ρωτήσετε γιατί; Θα το δούμε λίγο πιο κάτω γιατί. Περίμενε τον αντίπαλό του. Το άκουσε στον Παράδεισο. Απόγονος της γυναικός θα σου συντρίψει την κεφαλή. Τώρα, ο διάβολος, δέν μαθαίνει ότι γεννά παρθένος. Το ήξερε ο διάβολος, στον ησαΐα είναι γραμμένο. «ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν». (Ησ. 7,14) Ψάχνει λοιπόν να βρει ποια μπορεί παρθένος να είναι εν γαστρί. Ψάχνει, ψάχνει, έψαχνε όλες τις παρθένες. Ξέφυγε όμως, ξέφυγε. Προσέξτε. Θα βάλει λίγο αργότερα τον Ιωσήφ να την υποπτευθεί. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω.
Το δεύτερο μυστήριο είναι ο τοκετός. Τί ήταν αυτό που γέννησε; Τί ήταν; Θα πεί ο διάβολος στον Χριστό 30 χρόνια μετά, τον παρακολουθεί τον Κύριο ο διάβολος βήμα με βήμα. Δέν βλέπει την Θεότητα. Διότι η Θεότητα δέν είναι ορατή. Βλέπει μόνο ψυχή ανθρωπίνη και ανθρώπινο σώμα. Τίποτε άλλο. Η θεία φύσις είναι αόρατη και εις τους αγγέλους. «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε·» (Ιω. 1,18) «φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται·» (Α Τιμ. 6,16) Ποτέ.
Και τον παρακολουθεί βήμα προς βήμα τον Κύριο. Ο Κύριος πηγαίνει στην έρημο και ο διάβολος τον παρακολουθεί τι κάνει πρώτα-πρώτα. Τον βλέπει να νηστεύει 40 μέρες. Να προσεύχεται. Αισθάνεται αντίπαλο ισχυρό. Και του λέγει: «εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ,», εάν είσαι Υιός του Θεού, από πού το ξέρει αυτό; Το άκουσες στην βάπτιση «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε·» αυτόν να ακούτε (Ματθ. 17,5) το άκουσε αυτό ο διάβολος. Και λέγει, τί είδους Υιός του Θεού μπορεί να είναι αυτός; Και πάει να τον τρικλοποδίση. Να τον κάνει να κάνει θαύμα, έτσι, προς ίδιον, κέρδος. Με τους τρεις γνωστούς πειρασμούς, δέν είναι της ώρας να τους αναλύσουμε. Και τί του είπε: «εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται.» Εάν είσαι Υιός του Θεού πές οι πέτρες να γίνουν ψωμιά. Ο Κύριος δέν είπε, βεβαίως, είμαι Υιός του Θεού, τίποτα. Μιλάει με την Αγία Γραφή ο Κύριος. Για να δείξει πώς πρέπει να μιλάμε. Και πήγαινε να παγιδεύσει τον διάβολο. «γέγραπται, οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος». Είναι γραμμένο. Δέν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί. Αλλά «ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ.» Αυτό όμως είναι γραμμένο στο "Δευτερονόμιο". Θα μπορούσε να το απαντήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος αυτό. Έτσι απάντησε ο Κύριος αγαπητοί μου. Ο διάβολος στο τέλος έφτασε να σταυρώσει τον Χριστό, το τρίτο μυστήριο. Δέν ήξερε ποιον σταυρώνει ο διάβολος. Έβλεπε μόνον έναν φοβερό αντίπαλο. Δέν ήξερε ποιος είναι. Αλλά εκεί όμως παγιδεύτηκε. Όταν κατέβηκε η ψυχή του Χριστού κάτω στον Άδη, τότε έγινε φανερή η θεία του φύσις. Ο διάβολος αχρηστεύτηκε πια. Ο Άδης αχρηστεύτηκε πιά. Γι' αυτό εσκύλευσε τον Άδη, "Μή πειρασθείς υπ' αυτού", όπως λέγει ενα τροπάριο πολύ ωραία. Και νίκησε τον διάβολο χρησιμοποιώντας το άγκιστρο του Σταυρού, για να παγιδεύσει τον διάβολο. Αυτά τα τρία, ο άγιος Ιγνάτιος τα αποκαλεί τρία μυστήρια. Και βάζει τον χαρακτηρισμό "Τρία μυστήρια κραυγής άτινα εν ησυχία Θεού επράχθη." Έγιναν μέσα στην ησυχία του Θεού και ταυτοχρόνως στάθηκαν μυστήρια κραυγής, διότι τώρα απεκαλύφθησαν και είναι πράγματι μυστήρια κραυγής. Ώστε, αυτό σημαίνει ότι έχει εν γαστρί, ότι ξέφυγε από τον δράκοντα, που θα μας κάνει λεπτομερή ανάλυση ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λίγο πιο κάτω, στο ίδιο κεφάλαιο.
Αλλά μας προλαβαίνει ο Ησαΐας όταν γράφει το "εξέφυγεν".
Αλλά προσέξτε όμως εδώ. Η Εκκλησία, επανέρχομαι στην εικόνα της Εκκλησίας. Εφ' εξής, κάθε πιστός του λαού του Θεού, που γεννάται από την Εκκλησία, γεννά και τον Χριστό νοητώς. Εδώ τώρα κάτι πολύ περίεργο. Σ' έναν ψαλμό βρίσκουμε την υποψήφια νύφη του βασιλέως, τη μία στιγμή σαν σύζυγο και την άλλη στιγμή, στον ίδιο ψαλμό, ως θυγατέρα. (Ψάλμ. 44) Πώς γίνεται αυτό; Ο Χριστός γεννήθηκε από την Θεοτόκο και αναμφισβήτητα η Θεοτόκος είναι η μητέρα Του. Αλλά και ταυτοχρόνως όμως η Θεοτόκος γεννήθηκε από τον Χριστό, διότι αναγεννήθηκε πνευματικά. Φέρνει τον Χριστό στον κόσμο και αναγεννάται η ιδία. Η ιδία, για να μην πώ βέβαια, από τη στιγμή της συλλήψεώς της αναγεννάται, αλλά την πληρότητα θα λέγαμε, άν επιτρέπεται να το πω έτσι, της αναγεννήσεώς της την έχει στην Πεντηκοστή. Την ημέρα της Πεντηκοστής ηταν παρούσα η Θεοτόκος, μας το λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις "Πράξεις". Ήταν παρούσα. Κι είναι η τελευταία φορά που βρίσκουμε την Θεοτόκο στην Καινή Διαθήκη. Ετσι η Θεοτόκος γεννά τον Χριστό και γεννάται υπό του Χριστού.
Αυτό τώρα το σχήμα υπάρχει μέσα στην Εκκλησία. Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας το λέγει μ' έναν θαυμάσιο τρόπο. Και υπάρχει ένα ημιστίχιον αύτου που θα σας διαβάσω, που θα ήτανε καλά να το θυμόμαστε. Ακούστε τι λέγει: "Ώστε εν εκάστω γεννάσθαι τον Χριστόν νοητώς. (Ώστε στον κάθε έναν να γεννηθεί ο Χριστός νοητά) Και δια τούτο η Εκκλησία σπαργανεί και ωδίνει άχρις αν ο Χριστός μορφωθεί εν ημίν γεννηθείς. (Γι’ αυτό η Εκκλησία κοιλοπονά, έχει τους πόνους του τοκετού, έως ότου όλοι οι πιστοί αναγεννηθούν εν Χριστώ Ιησού. Γι’ αυτό πάντοτε θα κράζει, πάντα θα κυοφορεί και πάντα θα γεννά.) Και τελειώνει, όπως έκαστος, τω μετέχειν Χριστού, Χριστός γένηται." Ώστε ο καθένας μετέχοντας του Χριστού, να γίνεται χριστός. Μετέχοντας, δηλαδή να μετέχει στον Χριστό και να γίνεται χριστός. Νά γίνεται χριστοειδής. Όπως λέει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, να γίνεται χριστοειδής. Νά γίνεται θεοειδής. Αυτό γίνεται μ’ αυτήν την περίεργη κυοφορία. Λέγει ο Ησαΐας στην ωδή του, που ομιλεί γι’ αυτήν την πνευματική γέννηση :
«καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν, οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε.» (Ησ. 26, 17).
Είναι περίφημο αυτό. Είναι η καρδία της πνευματικής ζωής! Δεν είναι το να μην κλέψουμε και να μην πούμε ψέματα. Αυτά πρέπει να έχουνε τελειώσει από την ζωή μας! Δέν πρέπει να λέμε ψέματα και να κλέβουμε και δεν ξέρω τί. Αυτά πρέπει να φύγουν από τη ζωή μας. Και να μοιχεύουμε και να πορνεύουμε. Αυτά είναι ακατανόητα. Εδώ είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής!
«ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας σου ἐποιήσαμεν ἐπὶ τῆς γῆς, οὐ πεσούμεθα, ἀλλὰ πεσοῦνται πάντες οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς.» (Ησ. 26,18).
Δηλαδή, όπως εκείνη που κυοφορεί, κοιλοπονάει, και στο κοιλοπόνημά της φωνάζει, «εκέκραξεν• ούτως εγενήθημεν τω αγαπητώ σου»· έτσι κι εμείς, Κύριε, γινήκαμε διά τον Μεσσίαν σου.
«διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε, ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν», λέγει ο Ησαΐας. «ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν». Εγώ ο Ησαΐας, «εν γαστρί έλαβον». Εγώ ο πατήρ Αθανάσιος «εν γαστρί έλαβον». Τί θα πεί; Εγώ εγκυμονώ. Τί εγκυμονώ;
Εγκυμονώ στα σπλάχνα μου τον Σωτήρα , τον Χριστό. Αλλά η εγκυμοσύνη έχει πόνους: «και ωδινήσαμε και ετέκομεν».
Και κοιλοπονήσαμε και γεννήσανε. Τί γεννήσαμε; «Πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης». Γεννήσαμε την σωτηρία.
Έτσι ο Χριστός με γεννάει και μετά γεννάω εγώ τον Χριστό και γίνομαι Θεοτόκος.
Ώστε λοιπόν δεν είναι η Θεοτόκος, βέβαια η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μαρία είναι η ιστορική Θεοτόκος, αλλά Θεοτόκος γίνεται ο κάθε πιστός. Τ' ακούσατε αγαπητοί; Θεοτόκος γίνεται ο κάθε πιστός. Νά, ο πυρήνας της πνευματικής ζωής.
«Ού πεσούμεθα». Αφού έγινα Θεοτόκος δέν θα πέσω. Θα πέσουνε μόνο αυτοί που κατοικούνε πάνω στην γή. Δηλαδή αυτοί που δεν κοιλοπόνησαν τον Χριστόν και δεν γέννησαν το πνεύμα της σωτηρίας. Αυτοί θα πέσουνε. Εμείς «ου πεσούμεθα». Εμείς δεν θα πέσουμε.
Λοιπόν αγαπητοί, σας είπα προηγουμένως, πώς μπορούμε να ψηλαφήσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο; Τί ήταν εκείνο που την έκανε τόσο μεγάλη, τόσο μεγάλη;
Αγαπητοί μου, πρώτα - πρώτα, κατά την ωδήν του Ησαΐου, η Θεοτόκος είχε εγκυμονήσει τον αγαπητόν του Θεού «Τω αγαπητώ σου», λέγει.
Ο αγαπητός του Θεού ποιος είναι; Ακούσατέ το. «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός». Είναι ο Μεσσίας. Πριν ενανθρωπήσει, η Υπεραγία Θεοτόκος, τον είχε βάλει στα σπλάχνα της. Κατά την ωδήν του Ησαΐου. Η ωδή του Ησαΐου δεν είναι προφητική για να ανήκει στους μελλοντικούς. Ο ίδιος ο Ησαΐας ήδη το ζεί, αυτό. Και φυσικά είναι και για τους μελλοντικούς.
Ώστε, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία ήξερε την Π. Διαθήκη, από που το ξέρουμε ότι ήξερε την Παλαιά Διαθήκη; Την προδίδει η ωδή της. Η ωδή της αγίας Άννης. Και δεν είναι δυνατόν ποτέ, να γνώριζε μόνο μία ωδή. Αλλά θα εγνώριζε, όλες τις ωδές της Παλαιάς Διαθήκης, και συνεπώς και του Ησαΐου. Και συνεπώς και αυτό το χωρίο που λέμε τώρα. Πώς την προδίδει; Διότι η δική της η ωδή, της Υπεραγίας Θεοτόκου, που είπε μπροστά στην Ελισάβετ, όταν τη συνάντησε, ότι "ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί."(Λουκ. 1,48), είναι αυτή η περικοπή στο Λουκά που την ακούμε στην Παράκληση, αυτή είναι η ωδή της. Μόνο στην Παράκληση σαν Ευαγγελική περικοπή είναι λιγάκι συντμημένη, στο κείμενο, μέσα στην Αγία Γραφή, θα βρείτε όλα τα στοιχεία της ωδής της. Είναι εμπνευσμένη η ωδή της, από την ωδή της αγίας Άννης. Και σημαίνει ότι διάβαζε την Αγία Γραφή. Και σημαίνει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος ήδη είχε συλλάβει τον αγαπητόν του Θεού στα σπλάχνα της, πριν έρθει ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της πεί ότι και σαρκικά θα εγκαθιδρύετο, θα έκανε την σκηνή του μέσα στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πέστε μου, είναι μεγαλειώδες; Πεστε μου είναι ή δέν είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής αυτό που σας λέγω; Αυτό είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής.
Αυτό το άνοιγμα προς τον ουρανό. Ένα παράθυρο στον ουρανό, που βλέπει κανείς όλα αυτά και τα ζει. Μία τηλεφωνική γραμμή, άν επιτρέπεται να πούμε, με τον ουρανό.
Προσέξτε όμως κάτι.
Αυτές οι ωδίνες, όπως ήδη σας ανέφερα, υπάρχουν στην εικόνα της Εκκλησίας και θα υπάρχουν πάντοτε. Υπάρχει δηλαδή η πνευματική γέννηση του κάθε πιστού. Ας πάρω ένα παράδειγμα για να το κάνω σαφές. Όλα αυτά που είπα να τα κάνουμε σαφή. Για μια στιγμή, -μόνο παρακολουθήστε πολύ καλά αυτό το σημείο- για μία στιγμή ένας άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον Χριστό. Γίνεται μέσα του ένα αναποδογύρισμα. Αλλοίωση της καρδιάς. Βάζει τα δυνατά του να ζήσει πνευματική ζωή. Του λέμε, ότι, ζήσε την πνευματική ζωή και θα δεις τί ειρήνη θα έχεις μέσα στη ψυχή σου. Να δείς τί χαρά θα έχεις μέσα στη ψυχή σου. Θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Πραγματικά έτσι γίνεται. Αλλάζει η ζωή. Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ καιρό. Εδώ τώρα θέλω να προσέξετε. Είναι αυτό, που, εκείνοι που μιλάνε για πνευματική ζωή, το παρακάτω δεν το λένε. Δεν το λένε το παρακάτω. Ούτε στα κηρύγματα μας δεν το ακούμε αυτό. Προσέξτε. Ηδη το είπα σε κάποιον κύριο προηγουμένως, που τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν σ' αυτόν, είναι παρόν, θα του τα πώ βέβαια πιο πλατιά, αλλά, ας τ' ακούσει από τώρα που θα τα πώ σ' όλους να τ' ακούτε. Όλα πηγαίνουν καλά. Χαρά μέσ' στην ψυχή, ειρήνη, ειρήνη στο σπίτι, όλα πολύ καλά. Αφήνει ο Θεός να υπάρχει αυτή η κατάσταση, ακόμα ο Χριστός δέν γεννήθηκε, όμως μέσ' στην καρδιά. Πού είναι οι "κοιλόπονοι" της ψυχής; Πού είναι οι ωδίνες του τοκετού; Δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα υπάρχει στειρότης. Τώρα αρχίζουν οι ωδίνες. Αρχίζει να εγκαθιδρύεται ο Χριστός μέσ' την καρδιά, και αρχίζουν οι πειρασμοί. Πάει η ειρήνη, όχι του Θεού, αυτή η ειρήνη που είχαμε όταν ήταν όλα ησυχία. Όλοι με την καλημέρα τους, όλα ευτυχισμένα, κι ο ήλιος χαρούμενος, σού 'λεγε το πρωί ο δίσκος του, σού 'λεγε καλημέρα. Πάει αυτό, πάει, εξαφανίστηκε. Πειρασμοί, σκουντούφλες, δυσκολίες. Αρχίζει η γυναίκα σου, αδελφέ μου, να τα βάζει μαζί σου, και να σου λέει: ε, ε, ε, ε, τί είναι αυτή η πνευματική ζωή που έχειειεις; Πόλεμο! Κι αντίστροφα. Τον πόλεμο να τον κάνει ο άντρας εις την γυναίκα. Μετά; Ά, μετά οι άνθρωποι αρχίζουν απ' έξω. Βίαιον πόλεμον ο διάβολος. Βίαιον πόλεμον. Ακόμα δεν έχει γίνει τίποτε σπουδαίο. Η σωτηρία μέσ' την ψυχή αρχίζει να "κοιλοπονά." Βλέπει ο πιστός ότι η πνευματική ζωή είναι δύσκολη. Βλέπετε τί αγωνία έχει η γυναικά όταν θέλει να γεννήσει; Το βλέπουμε και στα ζωντανά αυτό, τί αγωνία έχουνε. Και μετά όταν γεννήσουν, βλέπετε το ζωντανό, ας πούμε, όταν γεννήσει η αγελάδα, το πρόβατο, μένει εκεί ξαπλωμένο. Δέν έχει πια δυνάμεις. Διότι είχε πολύ αγωνία για να γεννήσει. Αυτή είναι η αγωνία του πιστού. Χτυπιέται, άγρυπνος, βράδια, χτυπιέται. Κύριε, να φωνάζει, πού είσαι; Κύριε, δεν μπορώ Κύριε. Είναι οι πόνοι του τοκετού, του Χριστού, που θα γεννηθεί η σωτηρία. Θα χάσει την περιουσία του ακόμα. Τα χρήματά του. Θα χάσει τη υγεία του. Θυμηθείτε τον Ιώβ. Θυμηθείτε τον Τωβίτ. Θυμηθείτε τί πειρασμούς. Και μετά έρχεται το πνεύμα της σωτηρίας. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Άραγε το καταλάβαμε; Αν σας πούν, ότι η πνευματική ζωή είναι χαρά και τραγούδια ή τραγουδάκια, είτε πλανώνται, είτε ψεύδονται. Αυτή είναι η πνευματική ζωή, έχει πόνο. Αλλά, υπάρχει κι άλλη μιά όψις. Η άλλη όψις δεν είναι άσχετη με αυτήν την πρώτη που σας είπα. Είναι ο λόγος του Χριστού που είπε Ματθαίος 24,8, κι έχει εσχατολογική διάσταση δια την Εκκλησία. «πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων.» Άμα δείτε, λέει, σεισμούς, άμα δείτε πολέμους, διωγμούς, όταν βλέπετε να μήν παραδέχεται η μάνα το παιδί, και το παιδί τη μάνα, ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα. Να σκοτώνει ο πατέρας τον γιο και ο γιος στον πατέρα, για την πίστη, για την πίστη. Αυτά, λέει, άμα τα δείτε, αυτά είναι η αρχή του "κοιλόπονου". Ἀρχὴ ὠδίνων. Α, αρχή, αρχή λοιπόν. Που σημαίνει θα δείτε πιο πολλά πράγματα. Πιό δύσκολα. Που; Ποιοί; Η Εκκλησία.
Ώστε λοιπόν, νά γιατί η γυνή, το μέγα σημείο που εμφανίζεται στον ουρανό είναι η Εκκλησία. Είναι η Παναγία από τη μία, η Εκκλησία από την άλλη, σας εξήγησα, που κυοφορεί τη σωτηρία της, αγωνίζεται, διώκεται, σε λίγο θα σταθεί ο διάβολος απέναντί της να της αρπάξει τον τοκετό. Το παιδί που γέννησε. Τί θα κάνει; Ξέρετε, αυτό που λέει ο Απόστολος Πέτρος. «ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ.» (Α Πετρ. 5,8) Ζητώντας ποιόν να καταπιεί. Ὡς λέων ὠρυόμενος. Έτσι πολλές φορές λέμε στα νέα μας παιδιά. "Παιδάκι μου, πρόσεχε την κοσμική ζωή. Πρόσεχέ την παιδάκι μου. Πίσω από εκεί είναι ο διάβολος. Σου ανοίγει παγίδες, δέν το βλέπεις; Βέβαια δέν το βλέπουμε. Αλλά πρέπει να πιστέψουμε. Γι' αυτό η πίστις είναι μεγάλο πράγμα. Τί νομίζετε ότι είναι η πίστις, μόνο η πίστις στον Θεό; Είναι και η πίστις να πιστέψεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Κι άμα πιστέψεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα, τότε μόνο μπορείς να σωθείς. Αλλά, ας προχωρήσουμε.
«καὶ ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἰδοὺ δράκων πυῤῥὸς μέγας, ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ἑπτὰ διαδήματα,/καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν.» (Αποκ. 12, 3 - 4)
Και παρουσιάστηκε, εμφανίστηκε, άλλο σημείο στον ουρανό και να, ένας δράκοντας, φίδι τεράστιο κόκκινο με 7 κεφάλια, 10 κέρατα, 7 στεφάνια, διαδήματα, στέμματα, επάνω στα 7 του κεφάλια. Σήκωσε την ουρά του στον ουρανό. Τεράστιος δράκων. Και έριξε από τον ουρανό το ένα τρίτο των αστεριών.
Φοβερό θέαμα. Άν το βλέπαμε εμείς σαν οπτασία, τί θα αισθανόμασταν; Όταν λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι «ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ» θέλει να σημάνει, ότι μιά άλλη θα λέγαμε, κυρία μορφή, αλλά της αυτής οπτασιακής εικόνος. Το σκηνικό δέν αλλάζει. Εδώ βλέπει την γυναίκα, δίπλα βλέπει το δράκοντα, το σκηνικό είναι το ίδιο. Και έχει ταυτοχρόνως και τα δύο οράματα μπροστά του. Την γυναίκα από δώ, το μέγα σημείον, και από την άλλη μεριά το άλλο σημείον, του δράκοντος. Σας εξήγησα προηγουμένως ότι η λέξη "σημείον" είναι πολυσήμαντη. Αναφέρθηκε και το είπαμε, κι έχει μία πολύ βαθύτερα σημασία. Εδώ πάλι θα σας πώ, σημείον σημαίνει έκτακτο γεγονός. Θα επαναλάβω, δηλαδή αυτό που σημαίνει κάτι. Αυτό που αποτελεί διακριτικό γνώρισμα ενός πράγματος ή ενός γεγονότος. Αυτό που λέμε απλά "σημάδι" ή "σημαδιακό". Κάποτε παρατηρούμε κάτι και λέμε, "σημάδι" αυτό, "σημαδιακό" αυτό. Εδώ "σημείον" είναι ο διάβολος. Διότι αυτός είναι ο δράκων, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Και είναι σημείο διότι συνιστά την άλλη όψη του μυστηρίου της γυναικός. Μυστήριον η γυναίκα. Μυστήριον και ο δράκων. Κι επειδή συνιστά την άλλη όψη του μυστηρίου της γυναικός, δηλαδή της Εκκλησίας, γι' αυτό λέγεται και αυτός "σημείον." Δηλαδή ποιός είναι; Το μυστήριον της ανομίας. Μας λέγει ο Απόστολος Παύλος: «τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας.» (Β Θεσ. 2,7) Και ακριβώς εννοεί αυτό που εκφράζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης με την λέξη "σημείον." Σημείον η Εκκλησία, σημείον και ο διάβολος. Το μυστήριο της ευσεβείας η Εκκλησία. Το σημείον της ευσεβείας η Εκκλησία. Το σημείον της ανομίας ο διάβολος. Μυστήριον η Εκκλησία. Μυστήριον και η ανομία. Σας λέγω πάλι, σας υπενθυμίζω ότι, ο ουρανός δέν είναι ο θρόνος του Θεού, είναι το στερέωμα, που βλέπει, -είναι ίδια εικόνα, σας το εξήγησα- που βλέπει τον δράκοντα, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Εδώ τώρα έχουμε ένα σκηνικό. Πάνω σε αυτό το σκηνικό θα διεξαχθεί μία μάχη. Μιά μάχη πέρα και πάνω από κάθε μάχη που πότε δόθηκε μέσα εις την Ιστορία. Συγκρούστηκαν φερ' ειπείν οι Έλληνες με τους Πέρσες, και λέμε "κοσμοϊστορικό" γεγονός. Δέν είναι κοσμοϊστορικά γεγονότα αυτά, είναι σχετικά κοσμοϊστορικά γεγονότα. Κοσμοϊστορικό γεγονός που συμπεριλαμβάνει ολόκληρη την δημιουργία, όχι την ανθρώπινη μόνο ιστορία, είναι η μάχη που θα δοθεί με το παιδί που θα γεννηθεί από αυτήν την γυναίκα και με δράκοντα.
«Καὶ ἰδοὺ, -ας αναλύσουμε- δράκων πυῤῥὸς μέγας.» Δράκων, φίδι. Είναι ο διάβολος όπως είπαμε. Ο διάβολος σαν φίδι επλάνησε τους πρωτοπλάστους. Και εξηγώντας ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λίγο πιο κάτω γράφει• λίγο πιο κάτω, είναι στο 12ο κεφάλαιο στίχος 9 «ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην.» Κοιτάξτε εδώ λεπτομερή περιγραφή που μας κάνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λίγο πιο κάτω. Συγκεντρώνει όλα τα ονόματα του σατανά, για να μη νομίζουμε ότι άλλο πράγμα ο διάβολος, άλλο ο σατανάς. "Σατανάς" θα πεί "αντικείμενος", είναι Εβραϊκή λέξη, σατάν. Και θα πεί "ο αντικείμενος". Δηλαδή όπως λέμε ο Αντίχριστος. Ο αντικείμενος εις τον Θεόν. Δράκων, όφις μέγας αρχαίος, διάβολος, σατανάς και πλανών. Με αυτό θέλει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης να δώσει δύο πράγματα. Την ταυτότητα του διαβόλου και το ολέθριο έργο του. Ποιός είναι και τι κάνει. Ο πλανών την οικουμένη όλη, το έργο του. Εμφανίζεται δέ ο δράκων, ώς πυρρός, ως κόκκινος. Είναι το κόκκινο χρώμα αυτό που εκφράζει, όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας, το φονικόν αυτού και αιμοχαρές. Αγαπά, να φονεύονται οι άνθρωποι. Και όπως είπε και ο ίδιος ο Κύριος, ότι «ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς». (Ιω. 8,44) Ο διάβολος είναι απ' αρχής, πάντοτε, ανθρωποκτόνος. Από πού απ' αρχής; Από την αρχή του ανθρωπίνου γένους. Τί έκανε στους πρωτόπλαστους; Εισήγαγε την αμαρτία και εισήχθη ο θάνατος.
Ανθρωποκτόνος ο διάβολος. Γι' αυτό εμφανίζεται κόκκινος. Ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα. Οι επτά κεφαλές αγαπητοί μου, σημαίνουν το πολυπληθές των οργάνων του, τα δέκα κέρατα το μέγεθος της δυνάμεώς του. Δηλαδή ο διάβολος είναι ο άρχων του κόσμου τούτου. Κι όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος: «περιεπατήσατε κατὰ τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας·» (Εφ. 2,2) Το πνεύμα που ενεργεί ήδη τώρα, επάνω όμως εις τους υιούς της απειθείας.
Όταν ο διάβολος επείραξε τον Κύριο στην έρημο του είπε• αφού του παρουσίασε στιγμή χρόνου, τον ανέβασε επάνω σ' ένα βουνό κι εκεί πανοραμικά, οπτασιακά, ο διάβολος έχει την δυνατότητα να το κάνει, όπως και ο άγγελος, συγκατάβαση του Θεού.. δέχτηκε να περαστεί από τον διάβολο. Αλλά είπαμε. Εδώ είναι η μεγάλη παγίδα που του στήθηκε. Έτσι το ήθελε ο Θεός να γίνει. Άνθρωπο πλάνησε; Απο άνθρωπο Θα επλανάτο. Ανθρωπο νίκησε; Από άνθρωπο θα ενικάτο. Αυτό που έκανε, από εκεί θα τό 'βρισκε. Γι' αυτό Χριστός είναι ο νέος Αδάμ. Έρχεται λοιπόν και του παρουσιάζει όλες τις βασιλείες της γής.
Προσέξτε• και τί λέει ο διάβολος για τις βασιλείες της γής; «σοὶ δώσω τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, (δηλαδή πασών των βασιλείων του κόσμου), ὅτι ἐμοὶ παραδέδοται, (σ' εμένα έχουν παραδοθεί, δικά μου είναι) καὶ ᾧ ἐὰν θέλω δίδωμι αὐτήν.» (Λουκ. 4,6) Και όπου θέλω την δίνω την εξουσία αυτή. Αρχίζει λοιπόν ο διάβολος να υπολογίζει ότι ο Ιησούς είναι σπουδαίο πρόσωπο. Σπουδαίο. Και του λέγει: "Θα σου δώσω την εξουσία να κυβερνήσεις επί της Γής εάν μου δώσεις το προσκύνημά σου." Αυτό θα το κάνει αγαπητοί μου ο Αντίχριστος. Γι' αυτό ο διάβολος θα δώσει στον Αντίχριστο την εξουσία εφ' όλων των Εθνών, εφ' όλων των λαών, εφ' όλων των γλωσσών. Ο Κύριος τί του είπε; «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.» Είδατε ότι ο διάβολος, λέγει, ότι έχει την εξουσία όλων των βασιλειών; Το ακούσατε και στην σημερινή περικοπή. Δηλαδή σαν να λέμε, ο διάβολος κυβερνάει τον κόσμο; Ο Θεός κυβερνάει τον κόσμο, αλλα παραχωρεί ο Θεός να κυβερνά ο διάβολος, ως άρχων τούτου του κόσμου, του αιώνος τούτου. Λέγει ο άγιος Κύριλλος: Ποιές βασιλείες, λέγει, έχει ο διάβολος; Ούτε οβολόν δεν έχει. Ούτε δεκάρα δεν έχει. Αν και η δεκάρα είναι δέκα οβολοί. Ούτε οβολόν δεν έχει ο διάβολος, κι έχει τις βασιλείες του κόσμου να τις δίνει όπου του αρέσει; Αλλά, εν τούτοις τις έχει. Με την έννοια ότι παραχωρήθηκε. Είδατε τι είπε; Παραδέδοται. Μού 'χουν παραδοθεί. Παραχώρησης του Θεού είναι. Εφ' όσον οι άνθρωποι θέλουν να μην κυβερνώνται από τον Θεόν, αλλά από τον διάβολο. Βλέπετε πόσο αποκαλυπτικά είναι όλα αυτά;
Δέν είσαι αδελφέ μου στις εντολές του Θεού, σε κυβερνάει ο διάβολος. Και το σπίτι σου και την πατρίδα σου και την υφήλιο ολόκληρη. Εδώ όμως έχουμε 7 κεφάλια, που σας το είπα προηγουμένως, 7 λέει κεφαλές, 7 κεφάλια. Τι σημαίνει τούτο; Είναι το πλήθος των οργάνων του διαβόλου. Αλλά ακόμα είναι και το μέγεθος της δυνάμεως του διαβόλου. Τί σημαίνει αυτό; Υπολογίσατε πόσες οργανώσεις φανερές και κρυφές υπάρχουν του διαβόλου; Μασονισμός, Σιωνισμός, Αιρέσεις, Υλισμός, Αναρχισμός, τί θέλετε και δεν υπάρχει.. Όλα αυτά είναι το πολυκέφαλο και το πολυκέρατο του διαβόλου. Που σημαίνει, πολλές οργανώσεις και σημαίνει πολύ δύναμη που ασκεί, που; Στην Εκκλησία. Ασκεί πολύ δύναμη στην Εκκλησία.
Αλλά επάνω στα κεφάλια του έχει λέει 7 διαδήματα. Τί σημαίνει ότι έχει 7 διαδήματα; Το διάδημα είναι το σύμβολο της επικροτήσεως και του επαίνου των όσων έχει αυτή η κεφαλή πάνω στην οποία είναι το διάδημα. Σημαίνει: Αξίζει το κεφάλι μου και βάζω ένα στέμμα. Αλλά είναι και το σύμβολο της εξουσίας. Τί σημαίνει; Ώς άρχων του κόσμου τούτου ο διάβολος εξουσιάζει. Αλλά και κάτι ακόμα. Ότι επικροτείται και χειροκροτείται και επαινείται και επιδοκιμάζεται το κακό και το πονηρό εις τον κόσμο, διότι «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται.» (Α Ιω. 5,19) Ο κόσμος όλος βρίσκεται μέσα εις το πονηρό. Γι' αυτό λοιπόν ο διάβολος έχει 7 κεφάλια και 10 κέρατα. Αλλά αγαπητοί μου θα συνεχίσουμε την ερχομένη Κυριακή.
48η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
Όλες οι ομιλίες του βιβλίου
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
