Ἡ δαιμονική μέθοδος τῆς συνυπάρξεως τοῦ διαλόγου, τῆς διεισδύσεως καί τῆς ἀνατροπῆς.

†.Αν ερωτήσετε όμως παιδιά πώς κατάφερε ο διάβολος να μετακινήσει τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο;

Πώς κατάφερε ο διάβολος να μετακινήσει τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο κ να έχουμε όλην αυτήν την περιπέτεια της ανθρώπινης ιστορίας; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο

διάβολος μετήλθε 4 στάδια (4 φάσεις), για να το επιτύχει αυτό. Αυτές οι φάσεις είναι:

 α. Η συνύπαρξη,

 β. Ο διάλογος,

 γ. Η διείσδυση και

 δ. Η ανατροπή.

Την ίδια μέθοδο ο διάβολος μετέρχεται όχι μόνον τότε αλλά κ πάντοτε, μέσα στην Ιστορία, μέχρι σήμερα και μέχρι να τελειώσει ο κόσμος. Την ίδια μέθοδο μετέρχεται ο διάβολος , διότι θέλει να επιτύχει την ανατροπή τού πλάσματος που λέγεται Άνθρωπος. Από φθόνο προς τον άνθρωπο ο διάβολος πάντοτε κινείται.

Για να το δείτε αυτό, θα σας διαβάσω μια πολύ μικρή περικοπή από το Βιβλίο τής “Γενέσεως” κ θα το δείτε ανάγλυφο αυτό. Στο Γ’ Κεφάλαιο της “Γενέσεως” μας σημειώνει ο Μωϋσής:

 “Οδὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ

Θεός. Καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου; καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα, ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε. Καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν. Καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι, καὶ λαβοῦσα ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς μετ᾿ αὐτῆς καὶ ἔφαγον.

Καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα.”

Σ’ αυτήν τη μικρή περιοκοπή είναι κ περικλείεται ό,τι σάς είπα. Δηλαδή πώς ακριβώς ο

διάβολος εργάσθηκε να εξώσει τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο.

Το πρώτο είναι η συνύπαρξη.

Ο διάβολος βρέθηκε μπροστά τους. Βέβαια, δεν βρέθηκε σαν κάτι που μπορούσε να τους

τρομάξει, αλλά υπό την μορφή ενός φιδιού. Τώρα, το εάν διάβολος μπήκε σ’ ένα φίδι ή, απλώς, εμφανίστηκε σαν φίδι αυτό δεν έχει κ πολλή σημασία. Ο διάβολος έχει την δυνατότητα να

μετασχηματίζεται. Όπως κ οι Άγγελοι. Φυσικά, αυτός ο μετασχηματισμός δεν είναι

μετασχηματισμός πραγματικός αλλά είναι , ας το πούμε, φανταστικός. Δηλαδή, για μια στιγμή, ο άνθρωπος νομίζει ότι βλέπει κάτι, ενώ, στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι αληθές. Όπως οι Άγγελοι εμφανίζονται ως άνθρωπος, αλλά δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι. Και, για μια στιγμή, μπορεί αυτό το σχήμα να χαθεί από τα μάτια τού ανθρώπου κ να μνη ξαναδεί το Άγγελο, γιατί ήταν μόνον ένα σχήμα.

Έτσι, λοιπόν, ο διάβολος δημιούργησε προϋποθέσεις συνυπάρξεως και εμφανίσθηκε στους Πρωτόπλαστους. Δεν εμφανίζεται όπως είναι! Δεν θα ήταν δυνατόν αυτό, βέβαια, ως πνεύμα που είναι, αλλά διαλέγει το σχήμα τού όφεως.

Φυσικά, μιλούσε. Αυτό θα ‘πρεπε, ήδη, να δημιουργήσει μίαν απορία στους Πρωτόπλαστους: πώς μπορούσε ένα ζώο, που δεν ανήκει στη δική τους την κατηγορία, δηλαδή δεν είναι

άνθρωπος, πώς μπορούσε αυτό να ομιλεί; ότι μπορεί να ομιλήσει ένα φίδι (δηλαδή καλύτερα ο διάβολος, διά μέσου ενός ζώου), αυτό δεν είναι περίεργο! Σας θυμίζω την όνο τού Βαρλαάμ, από την Παλαιά Διαθήκη, από το Δευτερονόμιο, που εκεί αναφέρεται ότι γύρισε η όνος τού Βαρλαάμ και λέγει στον Βαρλαάμ: “τι με χτυπάς; Δεν βλέπεις ποιος με εμποδίζει να περπατήσω;” Φυσικά δεν μίλησε το γαϊδουράκι! Διότι την ίδια στιγμή έβλεπε έναν Άγγελο μπροστά του ο Βαρλαάμ και δεν μίλησε το γαϊδουράκι. Μίλησε ο Άγγελος. Έτσι κι εδώ: δεν μιλάει το φίδι · μιλάει ο διάβολος. Έπρεπε, όμως, αυτό να δημιουργήσει μιαν απορία στους Πρωτόπλαστους: “πώς θα ήταν δυνατόν ποτέ το φίδι να μπορεί να ομιλεί;”

 Ωστόσο, βρέθηκε μαζί τους (ο διάβολος), υπό την μορφή τού όφεως. Και αυτό το ότι “βρέθηκε” και οι Πρωτόπλαστοι αποδέχονται αυτήν την ύπαρξη του διαβόλου μαζί τους (δηλ. την

συνύπαρξη) από ‘κεί αρχίζει το κακό. Θα μπορούσαν να πουν, με τνη πρώτη φράση που θα

‘λεγε ο διάβολος “λυπούμεθα αλλά δεν έχουμε καμία κοινωνία μαζί σου, δεν ξέρουμε ποιος είσαι”. Πολύ δε παραπάνω, εάν υποτεθεί ότι άκουγαν και τα παρακάτω που θα έλεγε ο διάβολος, για να δημιουργήσει όλην εκείνη τη διαδικασία τής πλάνης, που δημιούργησε στους

Πρωτόπλαστους. Και θα μπορούσαν να του πουν “ σταμάτα! Ό,τι , ακριβώς , συμβαίνει τώρα (μ’ εσένα) δεν συμφωνεί μ’ ό,τι μάς είπε ο Θεός “ . Αυτό οι Πρωτόπλαστοι δεν το έκαναν. Έτσι άφησαν, για μια στιγμή, να συνυπάρξουν με τον διάβολο. Αυτά έχουν τεράστια σημασία στην καθημερινή μας ζωή. Γιατί τις ίδιες αυτές φράσεις τίς χρησιμοποιεί ο διάβολος ανά πάσα στιγμή σε όλους τούς ανθρώπους. Αυτή η συνύπαρξη του καλού και τού κακού , που, στην εποχή μας, θεωρείται ότι είναι κάτι πάρα πολύ φυσικό και απλό, που, όμως, είναι κάτι πολύ καταστρεπτικό, όσες φορές εμφανίσθηκε, δημιούργησε καταστροφή. Αν θέλουμε να ρίξουμε μία ματιά στην ιστορία τού ανθρώπου, θα δούμε ότι ο Θεός απαγορεύει την συνύπαρξη των απογόνων τού Κάιν με τους απογόνους τού Σηθ. Ο δε Σηθ είναι σε αντικατάσταση του Άβελ, που τον είχε φονεύσει ο Κάιν. Είναι δε ο ευσεβής, ο πνευματικός άνθρωπος ο Σηθ, εκείνος που δημιουργεί τη γενεά των υιών τού Θεού (ενώ η γενεά τού Κάιν λέγεται “οι υιοί των ανθρώπων” , που δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό) και η γενεά αυτή θα φέρει αργότερα τον Μεσσία. Θα δούμε στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, όταν κινείται κ περιγράφει τη γενεαλογία τού Κυρίου μας (ο Λουκάς) κ κινείται εκ των κάτω προς τα άνω, δηλαδή από τον Χριστό προς τούς γεννήτορές του, καταλήγει στον Σηθ. Του Σηθ, λέγει, του Αδάμ τού Θεού. Δεν κατάγεται, λοιπόν, ο Χριστός από την γενεά τού Κάιν, αλλά από την γενεά τού Σηθ.

Έτσι, ο Θεός είπε να μη συνυπάρξει η μία γενεά με την άλλη. Η καθεμιά χωριστά. Σημειώστε δε ότι εδώ υπάρχει αρκετός ορθολογισμός : “γιατί; Τι έχω να πάθω;” “Ό,τι έπαθαν κι οι Πρωτόπλαστοι!” είν’ η απάντηση. Είναι το πρώτο στάδιο του κακού η συνύπαρξη. Αλλά ό,τι έπαθα κι οι δύο, εκείνες, γενεές. Διότι εκείνες οι δύο γενεές, κάποια στιγμή, ξέχασαν την εντολή τού Θεού κ συνυπήρξαν. Είδαν, λέει, οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των υιών των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίες και δημιούργησαν συνύπαρξη! Κι αυτή η συνύπαρξη δημιούργησε τον Κατακλυσμό! Διότι έφθασαν οι άνθρωποι αυτοί να γίνουν, όπως λέει ο Θεός, σάρκες. “Ου μή καταμείνη το Πνεύμα Μου εν αυτοίς διά τό είναι αυτούς σάρκας!” Κι έγινε ο Κατακλυσμός! Διότι εφθάρησαν οι άνθρωποι εκείνοι. Από πού εφθάρησαν; Από την συνύπαρξη. Γι’ αυτόν τον λόγο κ οι Εβραίοι, όταν κατοίκησαν τη Γη τής Επαγγελίας, πήραν την εντολή από τον Θεό να μην μειχθούν με τους γειτονικούς τους λαούς. Κ τους είπε ο Θεός “δεν θα δημιουργήσετε μεικτού γάμους, δεν θα δημιουργήσετε κοινές γιορτές ούτε θ ανοίξετε εμπορικές δοσοληψίες.

Θα ‘λεγε κανείς για μια στιγμή ότι αυτό σήμερα είναι κάτι το απαράδεκτο. Και, όμως, παιδιά,

αυτό στάθηκε αιτία οι Εβραίοι να χάσουν την ευλογία τού Θεού, διότι μπήκαν στις συνήθειες των

ειδωλολατρών, των γειτονικών λαών με τους ειδωλολάτρες, και, έτσι, τιμωρούμενοι από τον Θεό, εσύρθησαν αιχμάλωτοι, αφού, βεβαίως, προηγουμένως, πολλές φορές, με πολέμους,

έπαθαν ζημιές στη χώρα τους, εσύρθησαν αιχμάλωτοι, τον μεν βόρειο βασίλειο στους

Ασσυρίους, στη Νινευί, το δε νότιο βασίλειο, ύστερα από κάποια χρόνια, στη Βαβυλώνα. Αλλά κ τότε δημιουργήθηκαν δύο βασίλεια, δηλαδή βόρειο κ νότιο βασίλειο, κι αυτό ήταν αποτέλεσμα του ότι δεν πρόσεξαν και δημιούργησαν συνυπάρξεις με γειτονικούς λαούς. Δηλαδή, μπήκαν γυναίκες ως σύζυγοι στη ζωή των Εβραίων, στη ζωή τού βασιλικού οίκου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αυτό το κακό. Το είπε ο Θεός “θα σας τιμωρήσω γι’ αυτό το οποίο έχει γίνει”. 

Έφθασαν μέσα στην ίδια πόλη που λατρευόταν ο Θεός, στον Ναό τού Σολομώντος, να έχουν ανεγερθεί κ να είναι διαφόρων θεοτήτων των γειτονικών λαών, προς χάρη των γυναικών που είχε ήδη μπει, πια, στη ζωή των Εβραίων.

Αυτό Θεός το ανανεώνει στην Καινή Διαθήκη (διότι μπορεί να πείτε ότι αυτό ήταν στην Παλαιά Διαθήκη) και, βέβαια, ο Θεός είχε το σχέδιό Του, δεν ήθελε να μειχθεί ο λαός αυτός, οι Εβραίοι, για να φέρει τον Μεσσία. Να φέρει την Θεοτόκο και, διά τής Θεοτόκου, τον Μεσσία. Έπρεπε, λοιπόν, ο λαός αυτός ν’ αποτελεί το υγιές πλαίσιον, στο οποίο έπρεπε να γεννηθεί και αναπτυχθεί ο Μεσσίας. Αλλά, όμως, μη νομίζετε ότι αυτό ανήκει στην Παλαιά Διαθήκη · είναι και μία πραγματικότητα της καινής Διαθήκης. Κ, μάλιστα, αν το θέλετε, ακόμη αυστηρότερα. Και, ναι μεν, ο Θεός έλεγε “τα σύνορα των Εβραίων να είναι κλειστά”. Σήμερα έχουμε νοητά σύνορα, που πρέπει ο κάθε πιστός να ξέρει ότι πέραν από αυτό δεν θα κινηθεί. Κι αυτά τα νοητά σύνορα είναι αναγκαιότατα, αν θέλει ο πιστός να ζήσει κ να μείνει πιστός κ όρθιος κ να μην προχωρήσει στο πρώτο στάδιο της καταστροφής του, που είναι η συνύπαρξη. Δηλαδή η συνύπαρξη με το κακό. Γι’ αυτό λέγει στην Προς Κορινθίους Επιστολή του, στην Δευτέρα Επιστολή, 6,14 έως 18, τα εξής ο Απόστολος Παύλος:

“Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις” . Το “ετεροζυγώ” είναι από την Παλαιά Διαθήκη ως λέξη. Και αναφέρεται στον Νόμο τού Θεού στα ζώα. Λέει “δεν θα ζεύξεις δύο διαφορετικά ζώα, όταν θέλεις αν οργώσεις” . Δεν μπορείς να βάλεις, επί παραδείγματι, βόδι και άλογο ή βόδι και γάιδαρο. Όχι, λέει, θα βάλεις ή το ένα ζώο ή το άλλο ζώο. Δεν θα κάνεις αυτό το ζευγάρωμα, τρόπον τινά, να βάλεις σ’ έναν ζυγό, για να οργώσεις το χωράφι σου, δυο διαφορετικά ζώα! Άν λάβουμε υπ’ όψη το κλειδί τής ερμηνείας τού θέματος, θα έλεγε κανείς: “γιατί;” . Είναι σε μια περίπτωση που λέει ο Απόστολος Παύλος ότι “ου φιμώσεις βουν αλοώντα’ , δηλαδή δεν θα φιμώσεις βόδι το οποίο αλωνίζει, άσε το να φάει όσο θέλει. Μες στην Καινή Διαθήκη, τώρα, ο Απόστολος Παύλος (το λέει). Αυτό γράφει κ για μας. Ότι Άξιος εργάτης τού μισθού αυτού.

Δηλαδή ο πνευματικός εργάτης θα φάει. Εκείνος που εργάζεται. Ή “τω Θεώ μέλει περί των βοών ή δι’ ημάς πάντως λέγει; Δι’ ημάς γαρ εγράφη”. Μήπως ενδιαφέρεται ο Θεός για τα βόδια;

Για σας δε γράφτηκε αυτό; Ώστε, λοιπόν, αυτό το “δεν θα βάλεις δυο ζώα διαφορετικά να οργώνουν” αναφέρται στους ανθρώπους με μίαν εικόνα στα ζώα. Και ποιο είν’ αυτό; “Δεν θα μπεις κάτω απ’ τον ίδιο ζυγό εσύ, ο πιστός, μ τον άπιστο.” Να ξαναδιαβάζω τη φράση του: “μη γίνεστε ετεροζυγούντες απίστοις” . Είναι πολύ σημαντικό αυτό, εξαιρετικά σημαντικό. Και,

μάλιστα μπορούμε να πούμε στη λέξη “ετεροζυγούντες” υπάρχει πάλι το κλειδί τής ορθής ερμηνείας τής Παλαιάς Διαθήκης.

Λέει ακόμη : “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε καγώ εισδέξομαι υμάς”. Το λέει στην Παλαιά και το ανανεώνει το Πνεύμα τού Θεού στην Καινή. Γιατί το λέει αυτό στούς Κορινθίους τώρα ο Απόστολος Παύλος. Λέει “βγείτε από ανάμεσά τους” . Ποιοι είναι αυτοί, από τους οποίους πρέπει να βγείτε; Οι άπιστοι, οι διεφθαρμένοι. Ο λαό, δηλαδή, ο μακράν τού Θεού. Τι θα πει “βγαίνω από ανάμεσά τους” ; 

Σημαίνει ότι θα βγω τροπικά. Δεν θα βγω τοπικά. Ο ίδιος ο Απίστολος Παύλος λέει: “μη

συναναμείγεσθε πόρνοι” , μην κάνετε, δηλαδή, συντροφιά με ανήθικους ανθρώπους. Και δεν

εννοώ, λέει, τους ανήθικους ανθρώπους τού κόσμου, διότι, τότε, αλλιώτικα, θα οφείλαμε να εξέλθουμε των πόλεων κ να πάρουμε τα βουνά. Αλλ’ εννοώ, λέει, εάν κάποιος αδελφός ονομάζεται ότι είναι ανήθικος, με αυτόν ούτε θα φάτε μαζί. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Τι σημαίνει εδώ πέρα; Σημαίνει ότι “τροπικά θα εξέλθω” ; Δεν θα φύγω από την πόλη μου. Τότε, σας είπα, υπήρχαν αισθητά σύνορα. Οι Εβραίοι δεν έπρεπε να έχουν σχέση με τους γειτονικούς λαούς. Σήμερα δεν πρέπει να έχουμε σχέση τροπική με τους ανθρώπους τής αμαρτίας, τους ανθρώπους, δηλαδή, τους αλλοτριωμένους. Έστω κι αν όλοι είμαστε Χριστιανοί. Αλλά κατ’ επίφαση. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι οι συνθήκες σήμερα είναι πάλι οι ίδιες μ εκείνες που υπήρχαν όταν ο Απόστολος Παύλος Έγραφε την πρώτη και Δευτέρα Προς Κορινθίους

Επιστολές του. Ας το ξέρουμε, λοιπόν, αυτό. Έτσι θα βγούμε: τροπικά. Στο Πανεπιστήμιο, σε

μια Στρατιωτική Σχολή, οπουδήποτε, στην κοινωνία, στην γειτονιά, στην πολυκατοικία, στην ίδια την οικογένεια ενίοτε. Συνυπάρχουμε, θα λέγαμε, κατά τρόπον που εγώ είμαι δίπλα στον άλλον.

Στην πόλη κινούμαι, μπαίνω στο λεωφορείο, στο τρένο, περπατάω στα καταστήματα, στα πεζοδρόμια. Αλλά δεν θα έχω μαζί με τους άλλους μία κοινωνία, οπότε ο τρόπος μου θα είν’ εκείνος που δεν θα μετέχω, δεν θα συνυπάρχω με αυτούς. Δείτε πόσο σημαντικό είν’ αυτό.

“Και ‘αφορίσθητε’ λέγει Κύριος ο Θεός.” : χωριστείτε. “Αφορίζω” θα πει “ξεχωρίζω”. “Και ακαθάρτου μη άπτεσθε” = τίποτα το ακάθαρτο μην το αγγίζετε. Όχι να το ζείτε! Ούτε αν να το αγγίζετε! “Καγώ εισδέξομαι υμάς” = και εγώ θα σας δεχθώ. “Θα γίνετε παιδιά Μου” λέει ο Θεός.

Βλέπετε, θα λέγαμε από μιαν άποψη, ποια είναι η στάση των Χριστιανών μέσα στη ζωή; Ίσως πολλές φορές δημιουργείται το πρόβλημα πώς πρέπει να σταθούμε μέσα σ’ έναν σύγχρονο κόσμο με τα είδωλά του, ο οποίος κατ’ επίφαση είναι χριστιανικός. Εμείς υποτίθεται ότι ξεκινάμε

να ζήσουμε όχι κατ’ επίφαση αλλά κατά συνείδηση την χριστιανική μας ιδιότητα. Πώς πρέπει να σταθώ; Αυτό το πρόβλημα, το πώς πρέπει να σταθώ, στο λύνει ο Λόγος τού Θεού. Θα συνυπάρχω μεν, αλλά θα έχω εξέλθει από τον κόσμο αυτόν τροπικά. Κάθομαι με τον πλαϊνό μου στο θρανίο κ παρακολουθώ μαθήματα. Αν κ με τον πλαϊνό μου θα έχω την καλημέρα μου, τη συμφοιτητική, τη συμμαθητική, αλλά δεν θα έχω ιδιαίτερες συντροφιές μαζί του. Λέει ο Κύριος το εξής, για να δείτε την εικόνα τού πράγματος ακόμα καλύτερα. Στο ίδιο κρεβάτι, λέει, κοιμούνται δυο άνθρωποι. Σ’ ένα κρεβάτι για να κοιμούνται δυο άνθρωποι, πρέπει να ‘χουν πολύ στενή συγγένεια. Ή θα είναι δύο σύζυγοι ή θα είναι πατέρας με γιο ή μάνα με κόρη. Ο ένας παραλαμβάνεται, λέει, κι ο άλλος αφήνεται. Στον ίδιο μύλο, λέει, αλέθουν δυο γυναίκες. Η μια

παραλαμβάνεται, η άλλη αφήνεται. Σε τι παραλαμβάνεται κ αφήνεται; Γίνεται η Κρίση, ο ένας πηγαίνει στη Βασιλεία τού Θεού κι άλλος πηγαίνει κάτω, για να δικαστεί. Για την κόλαση. Ενώ είναι μαζί! Κοιτάξτε! Ενώ είναι μαζί! Βλέπουμε, λοιπόν, αυτή την συνύπαρξη να μην είναι, παρά συνύπαρξη αισθητή αλλά όχι τροπική. Δυο άνθρωποι τόσο κοντά ~ μπορεί ο ένας να σώζεται κι ο άλλος να μη σώζεται. Αν πραγματικά επιθυμείτε τη σωτηρία σας, αυτό πρέπει να το σκεφτείτε πάρα πολύ σοβαρά. Έτσι, θα λέγαμε, δε θα πρέπει να συνυπάρχουμε ως προς το κοσμικό φρόνημα με τους άλλους ανθρώπους, Και, όπως λέει ο Απ. Παύλος (Προς Ρωμαίους 12,2) “μη

συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του νοός υμών”. Είδατε;

“Μη συσχηματίζεσθε”, το “συνυπάρχω” και το “συσχηματίζομαι” είναι το ίδιο! Δηλαδή γίνομαι το ίδιο σχήμα. Ποιο είν’ εκείνο που θα με κάνει το ίδιο σχήμα με τους άλλους; Το κοσμικό φρόνημα.

Το να σκέφτομαι κοσμικά, όπως σκέφτεται ο κόσμος. Όχι, να μη σκεφτόμαστε κοσμικά. “Μή συσχηματίζεσθε”, λέγει, “το αιώνι τούτω” . Αλλά “μεταμορφουσθε”, δηλαδή ν’ αλλάζει η ψυχή σας, ο νους σας να σκέπτεται εκείνο το οποίο θέλει ο Θεός.

Μετά από την συνύπαρξη, ο διάβολος μετέρχεται (είναι σπουδαία μέθοδος αυτή τού

διαβόλου) μίαν άλλη φάση. Όταν δει ότι πέτυχε στην συνύπαρξη, ανοίγει διάλογο. Είναι ο διάλογος. Τι λέει στην Εύα πρώτα; Φαίνεται ότι ο Αδάμ πιο πέρα ήταν, απουσίαζε. Μετά, φαίνεται, ήλθε ο Αδάμ. Λέει “τι ότι είπεν ο Θεός να μη φάτε από τούς καρπούς των δένδρων τού Παραδείσου;” “Τι ότι” , δηλαδή “τι είναι αυτό που ακούω;” .Τι είν’ αυτό που είπε ο Θεός; Κι η Εύα λέει: “όχι, αυτό δεν είναι αληθινό! Μπορούμε να φάμε απ’ όλους τούς καρπούς των δένδρων τού Παραδείσου, πλην των καρπών τούτου τού δένδρου”. Λέει “τι;” . Ανοίγει διάλογο μαζί της.

“Ξέρετε” , λέει, “γιατί σάς το είπε ο Θεός αυτό (όπως σας διάβασα την περικοπή) ; Για να μη γίνετε θεοί! Γνώριζε ο Θεός ότι την ημέρα που θα δοκιμάσετε τον καρπό, θα άνοιγαν τα μάτια σας κ θα γινόσασταν θεοί! Για να μην γίνετε, λοιπόν, θεοί, γι’ αυτό σάς είπε ο Θεός να μην

δοκιμάσετε” . Και υποβάλλει την ιδέα τής ισοθεΐας. Αλλά πώς υπεβλήθη η ιδέα τής ισοθεΐας; Με τον διάλογο! Δευτέρα φάση, λοιπόν, ο διάλογος. Ξέρετε ότι ο διάλογος έχει δυο μορφές. Η μία μορφή του είναι η διασάφηση και η άλλη είναι η διερεύνηση. Όταν θέλουμε να διασαφήσουμε κάτι μες στον Χριστιανισμό, βεβαίως, ο διάλογος είναι αναγκαιότατος. Ρωτούμε: τι θέλε να πεί εδώ η Αγία Γραφή; Τι εννοεί εδώ η Αγία Γραφή; Οι Μαθητές, πολλές φορές, είχαν ανοίξει διάλογο με τον Κύριο, ζητώντας διασάφηση. Υπάρχει, όμως, και ο διάλογος ως διερεύνηση.

Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι μελετούν την Αγία Γραφή, αλλά δεν τη μελετούν για να τη μάθουν, αλλά διερευνούν να βρουν την αλήθεια ( είναι, τάχα, εδώ η αλήθεια ; ) . Και, όπως ανοίγουν διάλογο με άλλους πνευματικούς ανθρώπους, να δουν πού είναι η αλήθεια. Όχι! Αυτό είν’ απαράδεκτο το δεύτερο. “Πιστεύω” θα πει ότι “πιστεύω το Ευαγγέλιο όπως είναι” . Αν ανοίγω διάλογο, θέλω να μάθω περισσότερα πράγματα και να γνωρίζω κ την αλήθεια, η οποία μού είναι αποδεκτή εκ των προτέρων. Όταν έρχομαι κ λέγω “κ πώς αυτό;” κ “γιατί εκείνο;” κ απιστώ κ.τ.λ., αυτό είναι διάλογος που φανερώνει ορθολογισμό κ είναι επικίνδυνο πράγμα αυτός ο

διάλογος. Μην ξεχνάτε δε ότι, με τον διάλογο που ανοίγουμε, δημιουργείται η λεγόμενη

“διαλεκτική”. Και ξέρετε τι είναι η “διαλεκτική” ; “Διαλεκτική τέχνη” είν’ ο διάλογος, αλλά η “διαλεκτική - ο “διαλεκτισμός”, αν θέλετε - είναι το εξής πράγμα: Κάνεις διάλογο με την Αγία Γραφή. Και λέει ο Λόγος τού Θεού αυτό. Λες εσύ: “γιατί να το δεχτώ όπως είναι κ να μην βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας;” . Δηλαδή γιατί θα πρέπει να είναι έτσι κ να μην είναι αλλιώς;

Με άλλα λόγια, με τον διάλογο βάζουμε κ δημιουργούμε έναν συμβιβασμό. Είναι αυτό που λένε οι καταστηματάρχες, όταν κάθεσαι εσύ στη βιτρίνα κ βλέπεις τα πρόσωπα της βιτρίνας κ ανοίγει ο καταστηματάρχης την πόρτα κ σου λέει “περάστε, κύριε”. “Μα δεν θέλω τίποτα να ψωνίσω” λες εσύ. “Όχι, κύριε, περάστε να κουβεντιάσουμε!” Υπάρχει έξω από την βιτρίνα τής Εμπορικής Τραπέζης (στη Λάρισα), της Εμπορικής Πίστεως, λέει το εξής: “ελάτε να κουβεντιάσουμε” . Να η

μέθοδος! “Ελάτε να κουβεντιάσουμε!” Διότι ξέρει πολύ καλά ο τραπεζίτης ότι, αν εσύ δρασκελίσεις την πόρτα τής τραπέζης κ πας να κουβεντιάσεις, θα σε καταφέρει αν έχεις χίλιες

δραχμές στην άκρη να τις κάνεις κατάθεση! Οπότε θα επωφεληθεί η Τράπεζα. “Ελάτε να συζητήσουμε, ελάτε να κουβεντιάσουμε”, είναι σπουδαίο αυτό. Και στο “ελάτε να κουβεντιάσουμε” τότε τι γίνεται; Αν το κάνουμε αυτό με το Ευαγγέλιο, τότε σημαίνει ότι αρχίζουμε μια διαλεκτική κι αρχίζει ο συμβιβασμός. Κι τότε, τελικά, δεν δεχόμαστε το Ευαγγέλιο όπως είναι αλλά όπως το θέλουμε εμείς. Δηλαδή στα μέτρα ΜΑΣ. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό; Να δεχθούμε ένα Ευαγγέλιο στα μέτρα ΜΑΣ; Αυτό είναι φοβερό πράγμα. Τότε δεν έχουμε γνήσιο Ευαγγέλιο. Τότε δεν προσαρμόζουμε εμείς τη ζωή μας με το Ευαγγέλιο αλλά

προσπαθούμε να εφαρμόσουμε το Ευαγγέλιο με τη δική μας τη ζωή. Έτσι, θα λέγαμε ότι ο διάλογος που ανοίγει είναι διαβολικός διάλογος. Ο διάλογος που ανοίγει ο διάβολος με τον κάθε

πιστό κρύβει αυτήν την τέχνη να παρασύρει.

Θυμηθείτε τον Κύριο στην έρημο. Πάει κ Τού λέει ο διάβολος ότι “αν πεινάς, πες οι πέτρες αυτές να γίνουν ψωμιά”. Ο Κύριος, μονολεκτικά, γέγραπται (είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή). Ο
διάβολος, λέει, γέγραπται Προχωρά στον δεύτερο πειρασμό, ο διάβολος λέει “γέγραπται”
(δηλαδή είναι γραμμένο), επικαλείται, βλέπετε, την Αγία Γραφή. Αλλά (το κάνει) με νοθεία. Κι ο Κύριος απαντάει, πάλι , “γέγραπται”, χρησιμοποιεί πάλι την Αγία Γραφή, αλλά (με) ορθόδοξη
ερμηνεία. Στον τρίτο πειρασμό, Τού λέει ο διάβολος να πέσει να τον προσκυνήσει ο Κύριος κ θα Του δώσει όλα τ’ αγαθά τής γης. Κι ο Κύριος, άνευ διαλόγου, “ύπαγε οπίσω μου, σατανά”.
Δηλαδή, πάρε δρόμο, φύγε από ‘δώ πέρα! Κόβει τον διάλογο. Ξέρετε ότι αυτήν τη στιγμή
υπάρχει ένας φοβερός διάλογος ανάμεσα στον κόσμο κ την Εκκλησία; Γίνεται γνωστό ότι “ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται” λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Όλος. “Εν τω πονηρώ κείται” .
Η Εκκλησία ανοίγει διάλογο με τον κόσμο κ ο κόσμος ανοίγει διάλογο με την Εκκλησία. Μας
λένε πολλές φορές : “ε όχι κι όλο προσευχές! Ε, τέλος πάντων, βρε αδελφέ, κ λίγο κάπως έτσι, κάποια ανοίγματα! Γιατί, αν δεν κάνετε κάποια ανοίγματα, θα χάσετε τους πιστούς από την Εκκλησία” . Ακούσατε; “Θα χάσετε τους πιστούς από την Εκκλησία”. Κ, όμως, αντί να
εκκλησιαστικοποιούμε τον κόσμο, κοσμικοποιούμε την Εκκλησία. Ιδού το αποτέλεσμα του διαλόγου. Ξέρετε πως ο διάλογος αυτός υπάρχει, αυτήν τη στιγμή, ανάμεσα στους ορθόδοξους
κ τους ετερόδοξους; Τι λέτε; Έχουν καμία όρεξη οι ετερόδοξοι να γίνουν ορθόδοξοι; Μακάρι να
‘ταν αυτό! Δεν είν’ αυτό! Αλλά να καταστρέψουν την Ορθοδοξία. Το ξέρετε ότι υπάρχει ένας διάλογος, λέγεται Οικουμενισμός αυτό, που υπάρχει, τώρα, ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τα
άλλα θρησκεύματα; Πάλι οικουμενιστικό το φαινόμενο σε μια δεύτερη φάση. Τι λέτε; Θα ‘θελαν τ’ άλλα θρησκεύματα να γίνουν Χριστιανοί; Κάθε άλλο! Θέλουν συνύπαρξη και, εκ της
συνυπάρξεως, μετά, να οδηγηθούν στα υπόλοιπα στάδια, δηλαδή να ανατρέψουν την Εκκλησία.
Βλέπετε τι φοβερό πράγμα είναι ο διάλογος; Ας προσέξουμε, λοιπόν, πάρα πολύ στο θέμα αυτό.
Στον πνευματικό μας αγώνα, ξέρετε, ο διάβολος ανοίγει διάλογο και μέσα στη σκέψη μας. Σου λέει : “γιατί να μην το κάνεις αυτό; Γιατί να μην πας εκεί;” Δεν μας λέει ΄τι είναι αμαρτία. Λέει κανείς: “μα, πώς θα το κάνω;” “Δεν είναι τίποτα σπουδαίο.” Ακριβώς αυτό λέει ένας Πατήρ, ο Ησύχιος ο Πρεσβύτερος, λέει το εξής: “δει τον αγωνιζόμενον ένδον (εκείνον που αγωνίζεται
εσωτερικά) κατά στιγμήν χρόνου έχειν τα τέσσερα ταύτα. Κάθε στιγμή τού χρόνου έχει μπροστά
του αυτά τα τέσσερα σημεία: ταπείνωση, προσοχή, προσοχή άκρα, αντίρρηση κ προσευχή. Τα τέσσερα αυτά. Ήρθε κάποια πονηρή σκέψη; Έχεις ταπείνωση, Θα πεις “ο Κύριος δεν λέει αυτό.
Ο Κύριος αυτό το λέει; Δεν θα το δεχτώ” . Ταπείνωση. Η προσοχή. Άκρα προσοχή! Τι θα πει, ακόμη, αντίρρηση; Θα πει ότι από εθνικής πλευράς ο διάλογος γίνεται τώρα κ υπάρχει κίνδυνος να αλωθεί η Ελλάς. Ξερετε ότι η Κων/πολη, όταν αλώθηκε, το 1453, δεν ήταν ένα ξαφνικό, θα λέγαμε, γενονός; Είχε γίνει προεργασία αλώσεως. Ξέρετε ότι μέσα στην Πόλη ήδη υπήρχαν τζαμιά; Υπήρχαν τζαμιά μες στην Πόλη. Το ξέρετε αυτό; Που σημαίνει ότι η Πόλις είχε τις πόρτες
της ανοιχτές κ άφηνε περιθώρια διαβρώσεως; Είχε διαβρωθεί τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και, τελικά, περιορίστηκε μόνο σε μία πόλη. Όλη, δηλαδή, η Αυτοκρατορία δεν ήταν παρά μία μόνο πόλις. Αλώθηκε και αυτή κ τελείωσε. Κ αυτή τη στιγμή κ η Πατρίδα μας ολόκληρη υφίσταται φθορά, τριβή, με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να πέσει. Κ, αν πέσει, να πούμε: “πώς έπεσε η Ελλάς;” . Μα είχε προηγηθεί αυτή η τριβή. Είχαν προηγηθεί αυτά τα στάδια. Πρώτον, είπαμε, η συνύπαρξη. Δεύτερον, ο διάλογος. Αυτήν τη στιγμή, ζούμε τη συνύπαρξη κ τον διάλογο. Ζούμε δε κ το τρίτο σημείο, το οποίο μπορούμε να πούμε ότι κ αυτό έχει εμφανέστατη αρχίσει, είναι η διείσδυση.
Τι είναι τώα η διείσδυση; Θα ξαναγυρίσω, πάλι, στην αρχική ιστορία που σας διάβασα από
την Παλαιά Διαθήκη. Ο διάβολος, με πάρα πολλή τέχνη, πείθει την Εύα ότι ο Θεός απαγορεύει την βρώση τού καρπού, μόνον από φθόνο, για να μην γίνουν θεοί ο Αδάμ κ η Εύα. Κ, όπως λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, “τη ελπίδι τής ισοθεΐας φυσιοθείσα μεγάλα ην λοιπόν φανταζομένη” .
Πώς, τώρα, ο διάβολος κάνει τη διείσδυση; Πείθει! Και, αφού πείθει την Εύα κ τον Αδάμ (σε τι τους έπεισε; ότι μπορούν αν γίνουν Θεοί), τώρα φαντάζονται! Ξέρετε δε εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά οι Πρωτόπλαστοι αποκτούν και φαντασία. Η φαντασία είναι γνωστό ότι είναι ένα
μεταπτωτικό φαινόμενο. Αρχίζουν, λοιπόν, οι Πρωτόπλαστοι να φαντάζονται πώς θα είναι, όταν θα είναι θεοί! Αλλά, όταν εγώ ήδη φαντάζομαι, όταν είαι μόνος μου, εκείνο που μου είπε ο άλλος, με τη συνύπαρξη κ τον διάλογο, σημαίνει ότι αυτό είναι, πια, κάτι που ο άλλος έβαλε σ’ εμένα μέσα μου. Μπήκε, μπήκε σ’ εμένα μέσα. Έκανε διείσδυση. Και κατάφερε να με κάνει να
σκέπτομαι εκείνο το οποίο ήθελε ο άλλος. Αυτό λέγεται διείσδυση. Τι θα πει “πλύση εγκεφάλου”;
Για να χρησιμοποιήσω, παρακαλώ, σύγχρονους όρους; Τι άλλο είν ‘η πλύση εγκεφάλου, παρά
εκείνο το “πες, πες, πες” συνέχεια! Γιατί, φυσικά, δεν μπορώ τον εγκέφαλό μου να τον βάλω σε κανένα πλυντήριο ηλεκτρικό, να του κάνω μπουγάδα. Αλλά εκείνο το “πες, πες” συνέχεια, μα
στο ραδιόφωνο, μα στην τηλεόραση, μα δεν ξέρω πού κ.τ.λ., με τα έντυπα, τις κουβέντες, συνεχώς - συνεχώς, αρχίζει, μετά, αυτό το “κάτι” να μπαίνει μέσα μου! Να περνάει μες από το
πετσί μου! Δλδ να γίνεται αυτή, όπως είπαμε, η διείσδυση κ που, φυσικά, είναι φοβερό πράγμα!
Ας θυμηθούμε πάλι την ιστορία. Ξέρετε ότι οι Μωαβίτες, πλάι στους Εβραίους, όταν οι Εβραίοι, προ των πυλών τής γης Χαναάν, ετοιμάζονταν να εισέλθουν στη γη Χαναάν, στρατοπέδευσαν, οι Μωαβίτες τρόμαξαν. Ήταν δύο εκατομμύρια λαός οι Εβραίοι. Και σκέφτηκαν κ είπαν : “με ποιον τρόπο αυτούς θα τους εξοντώσουμε;” . Κάλεσαν τον Βαρλαάμ, που σας είπα στην αρχή τής ιστορίας, (μάγος ήταν αυτός) να του πουν να τους εξορκίσει, ούτως
ειπείν, να τους μαγέψει, να καταστραφούν, ν’ απομακρυνθούν. Βέβαια, εκείνος είπε, κατ’ έμπνευση Θεού, “δεν μπορώ” λέει “να καταραστώ έναν λαό, τον οποίον ευλογεί ο Θεός”.
Φοβερό πράγμα αυτό! “Ευλογεί ο Θεός.” Αλλά θα σας πω μία μέθοδο. Τη μέθοδο της
συνυπάρξεως, του διαλόγου κ της διεισδύσεως. “Καλέσατέ τους” λέει “σε γιορτές δικές σας. Σε γιορτές. Και πείτε να ‘ρθούν, να θυσιάσουν στους δικούς σας θεούς, να γιορτάσουν μαζί σας κ,
τότε, θα θυμώσει ο Θεός εναντίον τους κ θα τους τιμωρήσει κ θα γλιτώσετε απ’ αυτούς”.
Ακούσατε, παρακαλώ; Ο δε Βαρλαάμ στα ελληνικά λέγεται Νικόλαος. Και οι “Νικολαΐτες”
αναφέρονται στο βιβλίο τής Αποκαλύψεως. Και λέει ότι “μισώ τούς Νικολαΐτες” λέει ο Θεός “και τα έργα τους. Τους μισώ!” . Βλέπετε, παρακαλώ; “Μισώ τα έργα των Νικολαΐτών.” Επί λέξει.
Βλέπετε; Διότι “τότε” λέει “έκαναν τον λαό μου να ειδωλολατρήσει” κι αυτό πια είναι στην Καινή Διαθήκη. Γιατί η Αποκάλυψη ανήκει στην Καινή Διαθήκη. Τι έκανε, λοιπόν, ο λαός; Κλήθηκε κ
πήγε. 23.000 άνδρες. “Και ετελέσθη δε Βελθεγώρ. “Ετελέσθη” θα πει “τελετουργήθηκε”, δηλαδή
ετέλεσαν θυσίες στον Βελθεγώρ. Έφαγαν από τις θυσίες, ήπιαν και πόρνευσαν. Μέσα στην πορνεία. Και, τότε, οργίστηκε ο Θεός και εφονεύθησαν εκείνες οι 23.000 άνδρες. Αυτό λέγεται
“διείσδυση”. Είναι δε φοβερό. “Μην το πείτε” (αριθμόν 26 κεφάλαιο) , “μην πείτε ότι αυτό ανήκει στην Παλαιά.” Σας είπα: η ιστορία τού Βαρλαάμ περνάει στην καινή Διαθήκη με το όνομα “Νικολαΐτης” κ “Νικολαΐτες”.
Έτσι, θα λέγαμε, τι έχουμε διείσδυση εμείς στην εποχή μας; Η μόδα. Εν ευρεία εννοία. Όχι η μόδα που θα ντυθώ. Η μόδα “mode” ξέρετε τι θα πει; Τρόπος. Λέμε “fashion” στα αγγλικά, τρόπος. Λέμε “old fashion”, παλιός τρόπος, παλιά μόδα. Είναι ο τρόπος, με τον οποίον πρώτα - πρώτα σκέφτομαι. Μετά ο τρόπος που ντύνομαι, ο τρόπος που συμπεριφέρομαι, ο τρόπος που
κινούμαι. Όλ’ αυτά αποτελούν τη μόδα. Σ’ άλλη εποχή αλλιώτικα οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν, αλλιώτικα ντυνόντουσαν, αλλιώτικα τρώγαν, άλλο πρωτόκολλο συμπεριφοράς κ ευγενείας είχαν κ.ο.κ. . Αυτό λέγεται “μόδα” . Η μόδα, λοιπόν, εν ευρεία εννοία, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας τρόπος διεισδύσεως μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Σε μια χριστιανική κοινωνία αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Αλλά, εάν η μόδα σάς κάνει να ντύνεστε, αν μας κάνει να ντυνόμαστε κατά τρόπον που αυτό θα μας οδηγήσει, τελικά, στην κοσμικότητα, είναι επικίνδυνο! Η μουσική! Είν’
ένας τρόπος, που μπορεί μα μας φέρει κοντά στον κόσμο. Η συμπεριφορά τής ζωής, γενικά, είν’ ένας τρόπος, που μπορεί να μας φέρει κοντά στον κόσμο. Όλ’ αυτά αποτελούν ια σοβαρότατη
διείσδυση , που, τελικά, καταλύει τα πάντα! Τα πάντα! Τον Χριστιανό, κυριολεκτικά, τον διαλύει.
Διείσδυση είναι κάθε μορφής προπαγάνδα. Είτε πολιτική είναι είτε οικονομική είτε
βιοθεωρητική είτε κοσμοθεωρητική, που όλ’ αυτά, διά μέσου τής διαφημίσεως, που σας εξήγησα
προηγουμένως, μέσω των μ.μ.μ., δημιουργούν μια διείσδυση κ ο εχθρός βρίσκεται έξω από τα
τείχη, εντός των τειχών. Έτσι, βλέπουμε σήμερα τη διείσδυση μέσα στην παιδεία μας, την οποίαν έχει, κυριολεκτικά, διαλύσει · μέσα στην οικογένειά μας · μέσα στην Πατρίδα μας · και μέσα στον κοινωνικό μας βίο. Γι’ αυτό σάς είπα, αυτήν τη στιγμή, ως προς εμάς, τους Έλληνες, βρισκόμαστε στο τρίτο στάδιο τής καταστροφής μας. Έγινε η συνύπαρξη, περάσαμε στον
διάλογο κ τώρα είμαστε στη διείσδυση. Όταν λέμε, βέβαια, ότι περάσαμε στο τρίτο στάδιο, δεν σημαίνει ότι ακόμα δεν υπάρχει το πρώτο κ το δεύτερο! Προχωρούμε, απλώς, αλλά τ’ άλλα, τα προηγούμενα, ομοίως, υπάρχουν! Και εργάζονται! Ξέρετε τι μένει; Το τέταρτο στάδιο!
Η ανατροπή!
Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος:
“ο διάβολος την απάτην εισαγαγείν δυνηθείη και την γυναίκα υποσκελίσας τον οικείον σκοπόν αποπληρώση” Τι έκανε, τελικά, ο διάβολος; Το πέτυχε εκείνο που ήθελε, να δει τούς Πρωτοπλάστους να απλώνουν το χέρι τους, να παίρνουν τον καρπό κ να
τρώνε. Μόλις τον έφαγαν, άνοιξαν τα μάτια τους. Ποια μάτια; Ήταν κλειστά πρώτα τα μάτια τους;
Όχι! Κάποια άλλα μάτια! Της ψυχής! Είδαν ότι έκαναν κάτι, που δεν έπρεπε να γίνει. Δηλαδή είχαν υποσκελιστεί. “Σκέλος” θα πει πόδι. “Υποσκελίζω” θα πει ανατρέπω, τρικλοποδίζω,
αναποδογυρίζω τον άλλον. Είχαν υποσκελιστεί. Και τι θα πει ότι οι Πρωτόπλαστοι είχαν ήδη ανατραπεί, ότι είχαν υποσκελισθεί; (Θα πει ότι) έφυγε η Θεία Χάρις απ’ αυτούς πια. Ακόμη (ότι) οι ίδιοι έφυγαν από τον Παράδεισο. Ακόμη (ότι) εισήχθη ο θάνατος στους Πρωτοπλάστους.
Αλλά το ίδιο πράγμα κάνει ο διάβολος σ’ όλη μας τη ζωή. Σε όλους μας!
Θα σας πω μια περίπτωση που έει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος κ αναφέρεται στον προσωπικό
αγώνα τού καθενός μας. Λέει το εξής: “προ μεν τού τελεσθήναι την ανομίαν σμικρύνει αυτήν ο εχθρός εν οφθαλμοίς αυτών σφόδρα. Μάλιστα δε την επιθυμίαν τής σαρκικής ηδονής τοσούτον
ελαττοί αυτήν προ τού γενέσθαι, ώστε σχεδόν φαίνεσθαι τω αδελφώ ταύτην μηδέν διαφέρουσαν του εκχέαντος ποτήριον ψυχρού ύδατος εις το έδαφος”. Δηλαδή: πριν τελεσθεί, λέγει, η αμαρτία, ο εχθρός (ο διάβολος) την μικραίνει. Την μικραίνει μπρος στα μάτια μας πάρα πολύ. Ξέρετε δε πώς λέγεται αυτή η μέθοδος του διαβόλου; (Λέγεται) “μέθοδος μυρμηγκολέων”. Έχετε ακούσει αυτήν τη λέξη; Είναι, βεβαίως, μια πλαστή λέξη αυτή των Πατέρων και της Αγίας Γραφής και θέλουν να παρουσιάσουν τα εξής. Είναι γνωστό ότι ο διάβολος χρησιμοποιεί τη μέθοδο του
μυρμηγκολέοντος: όταν θέλει να σου παρουσιάσει ότι μία πράξη δεν είναι τίποτα, προκειμένου να σε ανατρέψει, σου λέει ότι είναι τόσο μικρή, σαν μυρμηγκάκι. Όταν την επιτελέσεις δε, τότε σού την μεγαλώνει κ σου την παρουσιάζει σαν λιοντάρι! Μυρμηγκολέων! Και την πρώτη μεν περίπτωση την κάνει, για αν σε κάνει να κάνεις την αμαρτία, την δεύτερη δε για να σε
απογοητεύσει, να απελπιστείς,ν’ απογοητευτείς κ να σε οδηγήσει, πλέον, στην απόγνωση!
Είδατε; Μέθοδος “μυρμηγκολέων”! Σμικρύνει, λοιπόν, ο διάβολος την αμαρτία πάρα πολύ κ σού
λέει, μπροστά στα μάτια σου [για την σαρκική αμαρτία, την σαρκική ηδονή, “τοσούτον”, λέει, “την ελαττοί” (= την σμικραίνει) , ώστε να σου λέει πως] “δεν είναι τίποτα σπουδαίο πράγμα, είναι τόσο απλό να κάνεις μια σαρκική αμαρτία, σαν να χύνεις ένα ποτήρι νερό χάμω” ! Αλλά ποτέ δεν αισθανθήκαμε άσχημα, αν πήραμε ένα ποτήρι νερό κ το χύσαμε χάμω! Ποτέ! Αλλά, όταν, όμως, κάνουμε αυτό, την σαρκική αμαρτία, τότε λέμε “τι έκανα τώρα; Τι έγινε, τώρα, εδώ πέρα;”
κι έγινε κάτι φοβερό! Για να μου παρουσιάσει, τώρα, την δυσκολία το μεγάλο τού πράγματος, το ασυγχώρητο του πράγματος, για να με ρίξει στην απόγνωση! Βλέπετε, παρακαλώ; Έτσι ανατρέπει, πραγματικά, ο διάβολος.
Αλλά αυτά (συμβαίνουν) στον προσωπικό μας αγώνα! Δυστυχώς, σε μία μεγαλογραφία, το θέμα αναφέρεται κ στους λαούς. Πρέπει να πούμε ότι η ανατροπή που παρουσιάζεται σ’ έναν λαό δεν είναι παρά το φαινόμενο της παρακμής κ της διαλύσεως. Όταν ένας λαός παρακμάζει, διαλύει από τα ήθη του, η γλώσσα του εκβαρβαρίζεται, τα ήθη του διαλύονται, η εκπαίδευσή του
τινάζεται στον αέρα, ο οικογενειακός βίος γίνεται ανύπαρκτος, έχουμε, αναμφισβήτητα, μία παρακμή! Αυτά όλα στην Πατρίδα μας - κατ’ αρχάς αυτά γίνονται σχεδόν σ’ όλον τον κόσμο,
αλλά ιδιαιτέρως στην πατρίδα μας – μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σ’ αυτήν την
τελευταία, πλέον, φάση. Στη φάση τής ανατροπής.
Θα ‘θελα να σας ρωτήσω: το βλέπετε, άραγε, αυτό; Μπορείτε να το διακρίνετε; Αυτά που είπαμε σήμερα ίσως να τα βλέπετε, αλλά να μην τα είχατε μαζέψει στο μυαλό σας, σαν μια διατύπωση, σαν έναν τρόπο. Ξέρετε, όταν κανείς έχει τη δυνατότητα να διατυπώνει μέσα του εκείνο το οποίο βλέπει, τότε το κατακτά! Εκεί φαίνεται κ ο καλός σπουδαστής στην έκθεση. Τι θα πει “κάνω έκθεση;” και γιατί πάντα η έκθεση ήταν τεκμήριο εισαγωγής σε μιαν ανώτατη Σχολή;
Όταν ξέρεις να διατυπώνεις την άποψή σου, τη σκέψη σου, σημαίνει πως έχεις κατακτήσει αυτό
το οποίο θέλεις. Όταν ξέρεις να τα κατατάσσεις αυτά, τα βλέπεις καθαρά μπροστά σου. Αυτό εγώ έκανα σήμερα σ’ εσάς. Αυτά τα βλέπετε κ , φυσικά, τα διακρίνετε, αλλά τώρα, ίσως, τα κατατάσσετε μέσα σας ακόμη καλύτερα. Και τότε μπορείτε να κάνετε μια καλύτερη αυτοκριτική,
ως Χριστιανοί κ ως Έλληνες. Κ να πείτε “τι κάνουμε;” . Χωρίς κόπο. “E, σε τι επoχή
βρισκόμαστε;” “Σε ποιαν κατάσταση αυτήν τη στιγμή είν’ ο λαός μας;” Πολύ σοβαρά! Τι νομίζετε;
Στο εάν χτίζουμε μικρά ή μεγάλα σπίτια, εκεί είναι η ακμή ή η παρακμή; Στους ανθρώπους είναι η παρακμή ή η ακμή! Ξέρετε πώς ξεκίνησαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τον 8ο αιώνα π.Χ.; Ξεκίνησαν
ως ένας λαός πολύ υγιής, ρωμαλέος λαός! Διότι είχαν αυστηρότατα ήθη, συνολικά κ
οικογενειακά κ εθνικά. Μια χούφτα λαός ήταν κ, όμως, κατέκτησαν όλον τον κόσμο. Όταν αυτός ο ίδιος ο λαός άρχισε ν’ απολαμβάνει τα αγαθά των κατακτήσεών του, να τρώει, να πίνει να
διασκεδάζει κ να γεύεται τις ηδονές τής γης, άρχισε να διαλύεται. Αυτό είναι το μικρόβιο της πτώσεως όλων των αυτοκρατοριών. Έτσι έπεσε η Βαβυλώνα. Πριν από την Βαβυλώνα, έτσι έπεσαν οι Ασσύριοι. Έτσι χάθηκε κ η Αίγυπτος. Έτσι κ οι Έλληνες, με τον Μεγαλέξανδρο!
Υπήρχε ζωτικότητα, υπήρχε ακμή! Απλωθήκαμε σ’ όλον τον κόσμο, φάγαμε, ήπιαμε,
διασκεδάσαμε, χαθήκαμε! Διαλύσαμε! Μετά ήλθαν οι Ρωμαίοι. Μετά, στην νεότερη Ιστορία, έχουμε νεότερους λαούς.
Τι είναι σήμερα η Αγγλία; Σήμερα η νεολαία δεν έχει τίποτ’ άλλο μπρος στα μάτια της παρά την ομοφυλοφιλία, τα ναρκωτικά κ τίποτ’ άλλο. Τι νομίζετε; Έπεσε η Αγγλία! Έτσι θα πέσουν κ άλλες αυτοκρατορίες που υπάρχουν στην εποχή μας. Ναι! Έτσι πέφτουν ! Κοσμοκράτειρα ήταν
η Αγγλία. Κι άλλοι λαοί σήμερα είναι κοσμοκράτορες. Θα πέσουν κ αυτοί. Γιατί; Διότι δεν προσέχουν. Οι Αμερικανοί ! Θα πέσουν κ αυτοί! Διότι, μια φορά, ένας Βουλευτής, Γερουσιαστής
στην Βουλή, κάτι παραπάνω από 25 χρόνια - το διάβαζα στην εφημερίδα - άρχισε να
διατραγωδεί την κατάσταση της νεολαίας των Η.Π.Α. κ να λέει ότι “όπως πηγαίνουμε, ο λαός μας γρήγορα θα φθαρεί”. Σημειώστε δε ότι η Αυτοκρατορία δεν πέθανε από την μία μέρα στην άλλη. Βάλτε δεκαετίες, πεντηκονταετίες. Αλλά πεθαίνουν, όμως, ε; Και, λέγοντας αυτά με τόση ένταση κ τόσο πάθος μέσα στη Βουλή, λιποθύμησε, έλεγε η είδηση! Δλδ συνείχετο ο άνθρωπος
ότι ο λαός μας δεν πάει καλά! Για να μην πω κι άλλους λαούς, οι οποίοι δεν πηγαίνουν καλά. Κι εμείς οι Έλληνες δεν πηγαίνουμε καλά. Έχουμε δε πάρα πολλά σημάδια · όχι, απλώς, σαν τα σημάδια τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό έπεσε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είχε φθαρεί
εκ των ένδον. Δεν φταίει ο Μοναχισμός ούτε οι μοναστικές έριδες ούτε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, που θέλουν μερικοί ιστορικοί να το βλέπουν έτσι. Όχι! Η διαφθορά τού λαού. Γι΄ αυτό
πέσαμε. Τα σημάδια τα παλιά τής παρακμής ήταν έκδηλα. Σήμερα, όμως, έχουμε κ κάποια άλλα. Δεν υπερβάλλω. Ό,τι θέλετε πείτε. Το κυριότερο σημείο, η χειρότερη φθορά είν’ η γλώσσα. Δεν είναι ούτ’ αυτή η ίδια η Εκκλησία μας. Η χειρότερη φθορά είναι η γλώσσα. Η
γλώσσα από τη στιγμή που θ’ αρχίσει να λησμονείται σ’ έναν λαό, ο λαός αυτός δεν υπάρχει.
Θα μου πείτε “τι έκανα οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι;” Ξέρετε, σε μια νύχτα χάθηκαν αυτοί. Πώς χάθηκαν; Ξεχάστηκε η γλώσσα, ξεχάστηκε η ιστορία (γιατί σήμερα έχουμε και αλλοίωση της ιστορίας), χάθηκαν αυτοί οι λαοί. Έχουμε, λοιπόν, το φαινόμενο λαών που χάνονται μέσα στην
ιστορία; Ναι. Πού οφείλεται; Στο θέμα τής ελλείψεως μνήμης, πια, ιστορίας και γλώσσας.
Φοβάμαι πάρα πολύ για την Πατρίδα μας. Γι’ αυτό σάς είπα αυτά τα λίγο λάγια. Αν με ρωτήσετε “τι πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να κινηθούμε;”, θα πάρουμε τα λόγια τού Κυρίου:
“αγρυπνείτε κ προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν”. Διότι αυτές οι 4 φάσεις που ο διάβολος μετέρχεται είναι φάσεις τού διαβόλου. Στάδια του διαβόλου. Τι είπε ο Κύριος;
“Αγρυπνείτε κ προσεύχεσθε.” Τι σημαίνει “αγρυπνείτε”; (Σημαίνει) μένετε άγρυπνοι,
επισημαίνετε, βλέπετε. Τι γίνεται! Πώς το κακό τελεσιουργείται. Πώς το μυστήριο τής ανομίας
εξελίσσεται. Μένετε, λοιπόν, άγρυπνοι. Και το άλλο, το “προσεύχεστε”, σημαίνει “διατηρείτε πνευματικότητα”. Και επικοινωνία με τον Ουρανό. Αυτή η διατήρηση της πνευματικότητας είναι
μέγα κεφάλαιο κ αληθινή αντίσταση στο κακό. Μιλάμε για “εθνική αντίσταση” .
Τι είναι αυτή η “εθνική αντίσταση”; Αν συνέβη προχθές, χθες, πέρσι, πριν είκοσι, τριάντα κ σαράντα χρόνια; Είν’ αστείο, Μιλάμε κ γιορτάζουμε για αντιστάσεις, την στιγμή που, ήδη,
υποδουλωνόμαστε. Είναι ιστορική ειρωνεία.
Η αντίσταση είναι το “προσέχετε κ προσεύχεστε”.
Το “αγρυπνείτε κ προσεύχεσθε”. Αυτή είναι η αντίσταση. Είναι σπουδαία η αντίσταση την οποίαν μπορούμε να έχουμε κ να έχετε εσείς κ η νέα γενεά, όταν είστε κοντά στον Χριστό! Όταν αγρυπνείτε κ προσεύχεστε! Όταν ζείτε πνευματική ζωή! Τότε, πραγματικά, έχουμε μιαν ελπίδα και σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί να ζήσουμε και σαν Έλληνες, ομοίως, να επιζήσουμε!!

8η ομιλία στην κατηγορία « Ομιλίες εις προσκυνητὰς ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίες εἰς προσκυνητὰς " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-proskynhtas
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pcaJFSqeP8BhtiUyk-htJ9

Απομαγνητοφώνηση :
Μαρία Δερμιτζάκη:
https://youtube.com/@orthodoxaskirtimata

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Διαφοροποιήσεις τῆς Πίστεως. Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ. (Ιωάν. 9, 1-38)

†.Ο Κύριος Ιησούς, αγαπητοί μου, είπε κάποτε: «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;». Αλλά ποια πίστη ο Κύριος θα ζητούσε να βρει όταν κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία θα επανήρχετο εις την Γην;

    Είναι ένα χωρίο, το οποίο πάρα πολύ με έχει, προσωπικά, εντυπωσιάσει· που έμμεσα δίδεται η πληροφορία ότι δεν θα υπάρχει η πίστις επί της Γης. Δηλαδή συγκεκριμένα, θα είναι σπάνια η πίστις επί της Γης. Και ποία πίστις; Στο Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Δηλαδή προϊόντος του χρόνου, οι άνθρωποι θα παύσουν να πιστεύουν εις τον Ιησούν Χριστόν ως τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον. Και τούτο γιατί όλοι μιλούν περί πίστεως, αλλά σε πολλούς χριστιανούς μας, διαφοροποιείται η πίστις. Προσέξτε, διαφοροποιείται η πίστις. Υπάρχει μία πίστις υποκειμενική, με πλείστες όσες παραλλαγές.

     Έτσι συνέβη και τότε που ο Κύριος έκανε το θαύμα της θεραπείας του τυφλού. Ο κάθε ένας έλεγε ό,τι ήθελε. Άλλοι επρόβαλλαν ότι αν το θαύμα ήταν πραγματικό. Άλλοι δέχονταν μεν το θαύμα, αλλά δεν το ομολογούσαν, όπως ακριβώς και οι γονείς του τυφλού δεν το ομολογούσαν - μας το λέγει σαφώς ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, διότι εφοβούντο να μη γίνουν αποσυνάγωγοι, επειδή οι άρχοντες είχαν πει ότι όποιος ομολογεί τον Ιησούν ότι είναι ο Μεσσίας, αυτός θα γίνεται αποσυνάγωγος.

      Οι άρχοντες θέτουν πολλά ερωτηματικά, αν όντως ήταν θαύμα. Γι΄αυτό, όταν κάλεσαν ή οδήγησαν τον πρώην τυφλόν και τον ερωτούν πώς έγινε αυτό όλο, εκείνος διηγήθηκε το πώς έγινε. Και πάλι τον ξαναρωτούν: «Και πώς έγινε;». Και πάλι: «Και πώς έγινε;». «Καλά», λέγει, «για σταθείτε. Δεν σας είπα; Γιατί ρωτάτε και ξαναρωτάτε ξανά; Μήπως κι εσείς θέλετε να γίνετε μαθηταί Του;». Εκείνοι θύμωσαν εναντίον του πρώην τυφλού και τον έβγαλαν έξω. «Εσύ», λέει, «είσαι όλος ἐν ἁμαρτίαις και θα μας πεις εμάς ότι θέλομε να γίνομε μαθηταί Εκείνου;». Δεν λένε το όνομά Του… «Εκείνου». Δεν λένε το όνομά Του... Και σημειώσατε ότι υπήρχε η αντίληψις ότι ένας που γεννιέται με ένα σημάδι, ένα παιδί ή ο ίδιος, λέει, αμάρτησε(Μα πότε; Στα σπλάχνα της μάνας του αμάρτησε; Πότε;) ή αμάρτησαν οι γονείς του. Αφού λοιπόν είχε τύφλωσιν ο άνθρωπος αυτός, άρα λοιπόν θα πρέπει οι γονείς του να είχαν αμαρτήσει. Κ.λπ. κ.λπ.

      Ο μόνος που απεδέχθη το θαύμα ήταν, αγαπητοί μου, ο ίδιος ο τυφλός. Κι όταν λίγο αργότερα, βρήκε ο Κύριος έξω τον πρώην τυφλόν, αφού έμαθε ότι τον είχανε βγάλει έξω κ.λπ. κ.λπ. του είπε: «Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ;». Και λέγει ο τυφλός, ο πρώην τυφλός: «Τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;(Κύριε, ποιος είναι για να πιστέψω σε αυτόν;). Και ο Κύριος του απαντά: «Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν»(Και τον έχεις δει και Εκείνος που ομιλεί τώρα μαζί σου είναι ο Αυτός. Που σου είπα, αν πιστεύεις εις τον Υιόν του Θεού). Και τότε ο τυφλός απαντά: «Πιστεύω, Κύριε».  «Καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ».

     Ένας χαριτωμένος σύντομος διάλογος, κατά πόσο θα μπορούσε κανείς να πιστεύσει. Μάλιστα, επιτρέψατέ μου μία παρένθεση. Βέβαια δεν άνοιξε όλα τα μάτια των τυφλών της Παλαιστίνης. Ούτε εφεξής ανοίγουν τα μάτια των τυφλών μέσα στην Ιστορία από Χριστιανούς· Ιεραποστόλους, ιερείς κλπ. Αλλά γιατί άνοιγε τα μάτια των τυφλών ο Κύριος; Για να δουν στο πρόσωπο τον Μεσσία. Είναι συγκινητικό αυτό. Τον Οποίον, εάν σωθούν, θα βλέπουν εις τους αιώνας των αιώνων. Είναι μέσα στη Βασιλεία του Χριστού, είναι ένα μικρό προοίμιον ότι θα βλέπομε το πρόσωπον Αυτού, όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή: «Ὃτι ὀψόμεθα Αὐτόν καθώς ἐστίν». Προσέξτε. «Καθώς ἐστίν». Όπως είναι.

     Είδαμε ποικίλες θέσεις πίστεως ή απιστίας έναντι του Θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Δηλαδή μία διαφοροποίηση της πίστεως ή πολλές διαφοροποιήσεις, όπως σας είπα από την αρχή, της πίστεως. Ό,τι ακριβώς είπε και ο Κύριος για το Θεανθρώπινο πρόσωπό Του στα έσχατα. «Άραγε», λέει, «θα βρω την πίστιν επί της Γης;».

    Βέβαια, πίστις και πιστεύω είναι μία εύκολη λέξις να τη λέμε. Αλλά η αληθινή πίστις έχει και προϋποθέσεις έχει και συνέπειες. Προϋποθέσεις μιας υγιούς πίστεως είναι η ταπείνωσις, αγαπητοί μου· ώστε να αποδεχθείς ό,τι σου αποκαλύπτεται. Χωρίς προσθαφαιρέσεις και συμπεράσματα κατά το δοκούν, όπως το νομίζεις. Σήμερα οι Χριστιανοί μας έχουν τις επιλογές τους. Κοιτάξτε: Τις επιλογές τους, πάνω στο θέμα της πίστεως. Σου λέει ο ένας: «Πιστεύω κατά τον τρόπο μου». Πόσες φορές το έχομε ακούσει αυτό. «Πιστεύω κατά τον τρόπο μου»... Αδελφέ μου, υπάρχει πίστις υποκειμενική κατά τον τρόπο σου; Μία είναι η πίστις και δεν διαφοροποιείται. Απόδειξις εδώ ότι απουσιάζει η ταπείνωσις. Δεν θέλει να αποδεχθεί την εξ αντικειμένου κηρυσσομένη και λεγομένη πίστη. Όχι. Την απορρίπτει αυτή. Θέλει να πιστεύει, όπως εκείνος κρίνει. Άλλα πράγματα θα δεχθεί, άλλα πράγματα δεν θα δεχθεί. Βλέπετε λοιπόν ότι έχομε εδώ μία υπερηφάνειαν; Δηλαδή μία απουσία της ταπεινοφροσύνης;

    Είναι ακόμη και η αγαθή προαίρεση. Τι προαιρέσεως άνθρωπος είσαι. Είναι η αδολότης, όπως την διετύπωσε ο Κύριος, αγαπητοί μου, όταν είδε τον Ναθαναήλ. «Να», λέει, «ένας αληθινός Ισραηλίτης». Ο ευθύς άνθρωπος. Ξέρετε παρά ταύτα, πόσοι λένε ότι έχουν ευθύτητα, και όμως δεν έχουν ευθύτητα; Απατούν και τον εαυτό τους και τους άλλους. Καλύτερα… τον εαυτό τους απατούν, διότι οι άλλοι, μία, δυο, τρεις φορές, θα αντιληφθούν ότι δεν έχουν ευθύτητα οι άνθρωποι αυτοί.

      Έχουμε και τις συνέπειες… Αν η πίστις που διατίθεται είναι ορθή, αυτή και θα δικαιωθεί, αυτή και θα επαινεθεί. Αν η πίστις δεν είναι όπως τη θέλει ο Θεός, διότι ο καθένας έχει τον τρόπο του να πιστεύει, τότε καμία δικαίωσις δεν θα υπάρξει.

       Μία πίστις, αλήθεια, κατά το δοκοῦν, πέστε μου, σας παρακαλώ, θα εθαυματούργει; Ποτέ. Ποτέ! Οι Εβραίοι πίστευαν τον Μεσσίαν· ότι κάποτε θα έρθει ο Μεσσίας. Αλλά το πρόσωπό Του το φόρτωσαν με πολλές υποθέσεις, ώστε όταν ήρθε ο Χριστός δεν τον ανεγνώρισαν και δεν Τον απεδέχθησαν· παρότι η Αγία Γραφή, η Παλαιά Διαθήκη, μας δίνει χαρακτηριστικά του Μεσσίου πάμπολλα, πλήθος. Αλλά εδώ οι άνθρωποι αυτοί μελετούσαν, μελετούσαν τους προφήτες κ.τ.λ., τελικά δεν ανεγνώρισαν τον Ιησούν Χριστόν. Λέγει.. είπαν οι τότε, οι σύγχρονοι με τον τυφλόν, πρώην τυφλόν, οι άρχοντες, Φαρισαίοι, Γραμματείς, ιερείς, οι αρχιερείς, ήσαν αρκετοί αρχιερείς, διότι τους ανέβαζαν και τους κατέβαζαν, απλώς απαντώ σε μία τυχόν απορία σας, τους ανέβαζαν και τους κατέβαζαν οι Ρωμαίοι. Αρκεί να σας έλεγα ότι ήταν ισόβιος ο αρχιερεύς και ήταν μόνο ένας. Αλλά όπως συνέφερε εις τους Ρωμαίους, που ήταν βέβαια στρατός κατοχής, ανέβαζαν και κατέβαζαν τους αρχιερείς. Τι απήντησαν τώρα με την υπόθεση αυτού του πρώην τυφλού; «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν». «Γνωρίζομε», λέγει, «ότι ο Θεός μίλησε εις τον Μωυσέα. Αυτός; Ο Ιησούς; Δεν ξέρομε την προέλευσή Του». Και όμως αν μελετούσαν τον λόγο του Θεού, θα γνώριζαν πολλά.

      Έτσι, λοιδορούν τον πρώην τυφλόν που υπερασπιζόταν τον Ιησούν Χριστόν. Λέει: «Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά μόνο τούτο σας λέγω: ότι ο Θεός αμαρτωλούς ανθρώπους δεν ακούει». Και του λέγουν εκείνο που σας είπα: «Ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς;». Και όπως σας είπα, τον πέταξαν έξω. Μία περιπέτεια δηλαδή… Ενώ ο Κύριος βεβαιώνει, επάνω στο ίδιο το αντικείμενον ότι η τύφλωση του ανθρώπου -γιατί ερωτήθηκε από τους μαθητάς Του- η τύφλωσις αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν ήταν αποτέλεσμα τυχόν αμαρτιών. «Ούτε οι γονείς του», λέει, «αμάρτησαν, ούτε αυτός αμάρτησε». Πότε θα προλάβαινε να αμαρτήσει, αφού γεννήθηκε τυφλός. «Και συνεπώς αυτό έγινε», λέει ο Κύριος, «ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».

     Πάνω σε αυτό το ημιστίχιον θα είχαμε να πούμε πάρα πολλά. Δυστυχώς δεν έχομε χρόνο. Ότι δηλαδή προετοιμάστηκε μία κατάστασις, για να γίνει το θαύμα, όταν θα ήρχετο ο Θεός Λόγος επάνω εις την Γην. Θα σας έλεγα, έτσι δειγματοληπτικά, ο λόφος της Σιών έγινε εκ των προτέρων δια να ικανοποιηθεί το έργον του Μεσσίου. Κλπ, κλπ. κλπ. Πλήθος, πλήθος, πλήθος… Η εκλογή δε αυτού του τόπου, της Παλαιστίνης, που οδηγήθηκε ο Αβραάμ έγινε από τον Θεόν, Θεόν Λόγον, από το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.  Του λέει: «Πήγαινε από δω, πήγαινε από κει…». Και του λέει: «Εδώ θα μείνεις». Εδώ. Αυτή είναι η γη της Επαγγελίας κ.λπ. κ.λπ. Όπως δηλαδή θα ήθελε να εμφανιστεί ο Θεός Λόγος μέσα εις την Ιστορίαν. Δεν λέγω περισσότερα.

      Και τίθεται το ερώτημα: Καλά οι Γραμματείς και οι άλλοι, δεν εγνώριζαν γράμματα; Πώς διάβαζαν τους προφήτας; Πώς διάβαζαν τον Ησαΐα; Κι όταν διάβαζαν τους προφήτας, πώς τους καταλάβαιναν; Και πώς τους ερμήνευαν; Εδώ βλέπει κανένας ότι είχαν βάλει ένα τυφλοπάνι στα μάτια τους οι ερμηνευταί. Γιατί; Διότι ήθελαν να ερμηνεύουν βάσει των προσωπικών τους επιθυμιών. Περίεργο... Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ερμηνεύουν βάσει των προσωπικών τους επιθυμιών τον λόγο του Θεού. Έτσι, ποια ήταν τα στοιχεία εκείνα που τους έκαναν να ερμηνεύουν έτσι; Ήταν, αγαπητοί μου, ήταν εθνικές βλέψεις και οικονομικές καταστάσεις. Το ακούσατε; Εθνικές βλέψεις και οικονομικές καταστάσεις. Έτσι λοιπόν απέδωσαν και φόρτωσαν εις τον Μεσσία ότι θα ήταν ένα πρόσωπον που θα τους απελευθέρωνε από εκείνον τον φοβερόν ζυγόν των Ρωμαίων - προηγήθηκαν οι Έλληνες, προηγήθηκαν κι άλλοι ακόμη, οι Βαβυλώνιοι κ.λπ., οι Ασσύριοι·  ήταν κάπου 600 και πλέον χρόνια κάτω από κατοχή. Για να αποκτήσουν την ελευθερία τους.

     Τώρα, μεσούντος του 20ού αιώνος μετά Χριστόν, 2.500 χρόνια κάτω από κατοχή, έτσι λοιπόν διαστρεβλώθηκε μέσα τους η αντίληψη ότι ο Μεσσίας είναι ένα εθνικόν πρόσωπον. Και ακόμη, όταν θα ήρχετο, θα έτρωγαν οι Εβραίοι με χρυσά κουτάλια. Μέχρι σήμερα το ξέρομε ότι οι Εβραίοι πάντοτε επιθυμούν την ευημερία, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Έχουν γίνει τραπεζίται, τα ξέρετε αυτά. Ναι. Είναι μέσα στο αίμα τους η εθνική απελευθέρωσις, η οποία έγινε, αλλά είναι… χμ… είναι… μαλώνουν με τους Παλαιστινίους… δεν κάνω πολιτική, απλώς σκιαγραφώ την κατάσταση τη σημερινή. Και παντού πάντα θέλουν να έχουν χρήματα. Να πλουτίσουν, να πλουτίσουν... Σαν να τους έλειψε να φάνε και θέλουν να φάνε. Και όχι μόνο να φάνε, να ευημερούν, αλλά και με χρυσά κουτάλια να ευημερούν.

    Έτσι και οι Χριστιανοί μας, αγαπητοί μου. Ναι. Και οι Χριστιανοί μας πλανώνται με ψευδοπίστεις, διάφορες πίστεις. Και ο Θεός επιτρέπει να πλανώνται επειδή προτάσσουν τα πάθη τους και τις επιθυμίες τους.

    Η πίστις, αγαπητοί μου, είναι μεγάλη υπόθεση. Ο Κύριος είπε: «Ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Πείτε στο βουνό αυτό να πάει πιο πέρα, και θα πάει πιο πέρα. Με αυτήν την εικόνα θέλει ο Κύριος να δείξει ποια είναι η δύναμις της πίστεως. Έτσι, θα λέγαμε, είναι δυνατά πάντοτε εις τον πιστεύοντα. Οι μαθηταί βέβαια διέθεταν πίστιν όταν ακολούθησαν τον Κύριον. Εντούτοις παρακαλούν τον Κύριον να τους προστεθεί πίστις. «Πρόσθες ἡμῖν, Κύριε, πίστιν». Δηλαδή σε αυτή που υπήρχε να προστεθεί κι άλλη, κι άλλη πίστις. Η πίστις είναι δώρον στις καλοπροαίρετες καρδιές. Είναι άκτιστος ενέργεια που προσγειούται στις αγαθές καρδιές. Άκτιστος ενέργεια. Έρχεται από τον Θεόν.

     Πρέπει να πούμε ότι οι σύγχρονοι Χριστιανοί μας ορθολογίζουν. «Ορθολογίζω» θα πει «προσπαθώ να καταλάβω κάτι με το μυαλό μου. Κι επειδή βέβαια το μυαλό μου δεν τα χωράει όλα, ό,τι δεν καταλάβω, το απορρίπτω». Μα δεν είναι ό,τι δεν καταλαβαίνω να το απορρίψω. Αυτήν την στιγμήν φερειπείν, σε αυτόν τον χώρον εδώ, έχομεν ομιλίες μουσικές… Τις ακούτε, τις βλέπετε; Αποκαλύπτονται με έναν δέκτην ραδιοφώνου. Σημαίνει επειδή τώρα τίποτε δεν ακούμε, ότι δεν υπάρχουν αυτές όλες οι φωνές;

     Βέβαια η σύγχρονη επιστήμη έδειξε και καταέδειξε ότι ο Ορθολογισμός δεν είναι παρά μία αρρώστια, αρρώστια του νου. Ερωτήσατε, πόσοι Χριστιανοί μας πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού. Ερωτήσατε, πόσοι πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών, ότι θα αναστηθούν οι νεκροί… Ερωτήσατε περί της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού και περί της τελικής κρίσεως εάν πιστεύουν... Ερωτήσατε περί αιωνίου κολάσεως και αιωνίου ζωής… Και τότε θα δείτε τι απάντηση θα πάρετε σε όλες αυτές τις ερωτήσεις. Για να δείτε ότι πόσο χωλαίνει η πίστις, διαφοροποιείται η πίστις εις τους Χριστιανούς μας. «Α, στην Ανάσταση του Χριστού πιστεύω αλλά δεν πιστεύω, βάζω ερωτηματικό στην ανάσταση των νεκρών». Έτσι έκαναν και οι πρόγονοί μας οι Κορίνθιοι. Και τους γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Εάν», λέγει, «οι νεκροί δεν αναστηθούν, τότε ούτε ο Χριστός ανεστήθη». Γιατί είναι το ένα συνέπεια του άλλου. Και συνεπώς είμεθα εις τον ίδιον παρονομαστήν, στις αμαρτίες μας, και δεν έχομε σωτηρία.

     Λέγει ο μακαριστός Πόποβιτς ότι αν θέλεις να δεις κατά πόσο η πίστις σου είναι ορθή και υγιής, να την αντιπαραβάλεις, να τη συγκρίνεις με τα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως. Κι εγώ πολλές φορές έχω πει όταν ο άλλος μου λέει: «Δεν πιστεύω στην ανάσταση των νεκρών, δεν χωράει το μυαλό», ορθολογισμός! Εδώ ο Θεός μας έκανε εκ του μηδενός και δεν θα μας κάνει εκ του είναι, εκ του όντος; «Τι λες, άνθρωπέ μου; Ύστερα… το Πιστεύω το ξέρετε;». «Πώς!». Τον βάζω να  το πει: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν…». Καταλαβαίνεις τι λες εδώ; Ομολογείς ότι περιμένεις ανάσταση νεκρών κι εσύ λες ότι δεν πιστεύεις;

      Έχομε σήμερα οι Χριστιανοί μας, αγαπητοί μου, τύφλωση φοβερή! Σήμερα Κυριακή του Τυφλού, γι΄αυτό έχομε το θέμα τούτο. Τύφλωση φοβερή! Ο Κύριος είπε: «Εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;». «Σας είπα επίγεια πράγματα και δεν πιστεύετε. Πού να σας πω και ουράνια πράγματα. Θα πιστεύατε;». Σίγουρα όχι. Και «ἐπίγεια» τι είναι; Όταν το κάπνισμα βλάπτει, δεν είναι ανάγκη να μας το πει ο Χριστός αυτό. Το βλέπομε δε μπροστά μας σε μεγάλες αφίσες που διαφημίζουν το τσιγάρο και από κάτω γράφει ότι: «Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά». Πέστε μου, ποιος σταμάτησε να καπνίζει ή ποιος δεν θέλησε να προχωρήσει να καπνίζει, ιδίως τα παιδιά, νέα παιδιά, επειδή υπάρχει αυτή η επιγραφή, ή εμποδίστηκαν. Πουθενά τίποτα. Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι σε πράγματα που φαίνονται. «Το AIDS», σου λέει… «θα αυξάνει ο αριθμός των θυμάτων του AIDS». Κι όμως δεν πιστεύουν. Πολλές φορές άμα ακούει κανείς από εκπομπές κτλ. προσπάθειες να γίνονται κατά των ναρκωτικών, προπαντός εναντίον των ναρκωτικών, του τσιγάρου κ.τ.λ., μα, δεν καταλαβαίνετε άνθρωποι ότι θα αρρωστήσετε; Δεν το πιστεύουν... Λένε πολλά πράγματα. Λένε ότι είναι θέμα ενημερώσεως. Δεν είναι θέμα ενημερώσεως μόνον. Είναι και θέμα πίστεως. Επί επιγείων πραγμάτων. Θα ενημερωθείς αλλά και θα πιστέψεις ότι όντως βλάπτει φερειπείν το ναρκωτικό. Γιατί το παίρνεις; Σταμάτησαν τα ναρκωτικά παρά την τόση μεγάλη ενημέρωση που υπάρχει; Όχι! Γιατί λείπει αυτό το στοιχείο της πίστεως. Της πίστεως όχι στον Θεό, αλλά της πίστεως ότι τα πράγματα είναι έτσι. Και ότι βλάπτουν.

    Τι να πούμε για την ανάγκη της πίστεως για τα έσχατα; Πολλοί θεωρούν την πορεία της Ιστορίας κυκλική. Ξαναγυρίζομε στο ίδιο σημείο. Δεν είναι αυτό. Είναι ευθύγραμμη η Ιστορία. Προσέξατέ το. Ξεκίνησε ο κόσμος και θα τελειώσει ο κόσμος. Τουλάχιστον εις την μορφήν εις την οποίαν ευρίσκεται. Πολλοί πιστεύουν σε έναν κόσμο καλύτερο, τη στιγμή που ο κόσμος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η παρακμή δε που δέρνει τον κόσμον αυτή τη στιγμή παγκοσμίως, η παρακμή, δεν έχει το προηγούμενό της. Ποιοι τα βλέπουν όλα αυτά; Εκείνοι που έχουνε μάτια, τα βλέπουν. Όλα ξηλώνουν, όλα ξεφτίζουν, όλα βυθίζονται εις την λάσπην. Τα πάντα! Όταν ετοιμάζονται στην παραδοχή ομοφυλοφιλικών γάμων, τι θα λέγατε; Μπήκα σε έναν πειρασμό. Χθες το σκέφτηκα αυτό. Το έλεγα σε κάποιους που ήσαν εδώ. Το απόγευμα, είχαμε μια ομιλία. Άραγε … καλά, να μην μπει το θρήσκευμα, ξέρω γω, να μην μπει… ξέρω γω. Να μην μπει όμως αν είσαι παντρεμένος ή όχι, να μην μπει η σύζυγος ή ο σύζυγος, δεν το καταλαβαίνω. Εσείς το καταλαβαίνετε; Κάποια στιγμή σκέφτηκα και λέω, υποθέτω: Τι σύζυγο θα βάλει ο άνδρας όταν τα έχει, παντρεύεται, με έναν ομοφυλόφιλο; Αφού παίρνουν και διαμερίσματα στην Αγγλία, δεν ξέρω πού. Ναι. Όπως παίρνουν διαμερίσματα σε μία πολυκατοικία του Δήμου. Πού να μπει λοιπόν η σύζυγος, όταν αυτός είναι παντρεμένος με έναν άλλον άνδρα; Ναι. Αν θέλετε, δεχθείτε το. Κι όμως όλα είναι γραμμένα και διαβάζονται μόνο από εκείνους που μπορούν να βλέπουν.

      Λέγει ο Δανιήλ: «Καί λόγους πρός τόν Ὕψιστον λαλήσει καί τούς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει (ο Αντίχριστος) καί ὑπονοήσει (θα σχεδιάσει) τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ». Σε ένα ημιστίχιο θα μείνω. Ότι σχεδιάζει να αλλοιώσει «καιρούς και νόμον». Ξέρετε τι θα πει «καιρούς και νόμον;». Ο «νόμος» είναι η αλλοίωσις του νόμου· που τον έχομε τον νόμο γραμμένο και στη συνείδησή μας. Ξέρετε τι είναι οι «καιροί»; Είναι η φύσις. Ο γάμος είναι φυσικόν πράγμα. Όταν όμως εσύ αλλοιώνεις κάτι που είναι φυσικόν πράγμα και παντρεύεσαι έναν ομοφυλόφιλο, να ΄το… Είναι γραμμένα αυτά. Ποιος τα διαβάζει; Και ποιος μπορεί να προλάβει το κακό που έρχεται καλπάζον;

    Πολλά πράγματα γίνονται λοιπόν στην εποχή μας, που προμηνύουν το τέλος της Ιστορίας. Και όμως επικρατεί τύφλωση, που τίποτα δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι.

      Αγαπητοί, τονίζει ο Θεός δια του προφήτου Ιεζεκιήλ: «Τάδε λέγει Κύριος·πέρας ἥκει (ήρθε το τέλος), τὸ πέρας ἥκει ἐπὶ τὰς τέσσαρας πτέρυγας τῆς γῆς. ἥκει τὸ πέρας ἐπὶ σὲ τὸν κατοικοῦντα τὴν γῆν». Ήρθε το τέλος. Κι αυτός ακόμη ο λαός του Θεού θέλει να πάσχει από βαριά τύφλωση. Ποιος είναι ο λαός του Θεού; Οι Χριστιανοί. Για να ακουστεί και πάλι η φωνή του Θεού: «Ὃτι λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι -που είναι στην Αποκάλυψη γραμμένο- καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, -καὶ οὐκ οἶδας (δεν γνωρίζεις)  ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός,-  Συμβουλεύω σοι (σε συμβουλεύω) ἀγοράσαι παρ᾿ ἐμοῦ κολλύριον (φάρμακο των ματιών να αγοράσεις από μένα) καὶ ἵνα ἐγχρίσῃ τοὺς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς». Και ποιο είναι το κολλύριο που θα ανοίξει τα μάτια μας και που πρέπει να αγοράσουμε από τον Χριστόν; Είναι, αγαπητοί μου, το Πνεύμα το Άγιον. Για το οποίο λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐστί το ποιοῦν ἑτέρους ὀφθαλμούς». Αυτό θα σου δώσει άλλα μάτια να βλέπεις την πραγματικότητα. Και τότε θα δούμε σε τι διάλυση βρίσκεται, αγαπητοί, ο σημερινός κόσμος…

     Επιτρέψατέ μου να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού που ομολογεί: «Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ(εν εννοία ηθική)· ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν –τηλεόρασις-  καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου». Τρία αυτοκίνητα στη διάθεσή μας η κάθε οικογένεια… «Παιδία», λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν». Αμήν.

836η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Πῶς ὁ Θεός ξεχωρίζει τό λαό Του ἀπό τόν κόσμο. (πρός Διόγνητον ἐπιστολή)

†.Ασφαλώς είμεθα όλοι, κατά τεκμήριον, που εδώ βρίσκεσθε αγαπητοί μου, Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Και αυτό είναι αληθές. Όλοι εβαπτισθήκαμε, και μάλιστα έχοντες το προνόμιον να είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αλλά, αυτή την αλήθειαν, ότι είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δυστυχώς δεν την ομολογούμε. Και η αιτία είναι ότι δεν θέλομε να ξεχωρίζομε από τους ανθρώπους που λέγονται «κόσμος». Διότι πάντοτε θα υπάρχει, ας είμεθα όλοι οι Έλληνες βαπτισμένοι (ή σχεδόν όλοι οι Έλληνες), δεν παύομε όμως, δεν παύει όμως μες στην ιστορία να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, όπως θα δούμε στη συνέχεια, του λαού του Θεού και του κόσμου. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, δεν θέλομε (γι’ αυτό δεν ομολογούμε) να ξεχωρίζομε από τον κόσμον, διότι αισθανόμεθα υποτιμητικά.

Είναι ένας πολύ μεγάλος πειρασμός να θέλεις να ξεχωρίζεις από τον κόσμο. Αυτό όμως αποτελεί ένα πρόβλημα των Χριστιανών και, αν θέλετε, ένα τονισμένο πρόβλημα στην εποχή μας, διότι η εποχή μας είναι τέτοια που θέλει όλα να τα ανακατώσει και να τα ενώσει. Και ακόμα, η επίπτωσις, το να μην θέλει ο Χριστιανός να ξεχωρίζει από τον κόσμον, είναι βαρυτάτη, όπως θα τη δείτε στη συνέχεια.

Μία πρώτη επίπτωσις είναι η απώλεια της χριστιανικής μας ταυτότητος. Δεν φαίνεσαι πια σαν χριστιανός, διότι, αφού δεν θέλεις να ξεχωρίζεις, δεν φαίνεσαι πια σαν χριστιανός. Και, ακόμα, η συνταύτιση – η άλλη πλευρά (το ίδιο είναι) – με τον κόσμον, η συνταύτιση. Συνεπώς, δεν ξεχωρίζεις πια σε τίποτε. Είναι αυτό που ο Χριστός είπε: «Ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» (Ματθ. 5, 13.)

Εάν, λέει, το αλάτι χάσει την αλιστική του ιδιότητα, με τι θα αλατισθεί; Είναι άχρηστο, το πετάμε στον δρόμο. Ούτε, λέει, και για κοπριά δεν κάνει. Το πετάμε στον δρόμο και ποδοπατείται υπό των ανθρώπων. Πράγματι, ανάλατοι Χριστιανοί στο τέλος αυτή την επίπτωση έχουν, να ποδοπατούνται από τους κοσμικούς, να λένε «Α, εσύ... Εσύ που τα πρόδωσες όλα! Σε καταφέραμε, σε κερδίσαμε». Βλέπετε, λοιπόν, ότι έχομε εδώ πολύ σοβαρές επιπτώσεις.

Και βέβαια, αυτή η συνταύτιση με τον κόσμον δεν επιτελείται με μίαν αποκήρυξη επίσημο του Χριστιανισμού. Δεν βγαίνει κάποιος να πει «Εγώ αποκηρύσσω τον Χριστιανισμόν, αποκηρύσσω το βάπτισμά μου!». Όχι, αλλά επιτελείται με μια προοδευτική προσχώρηση στο φρόνημα του κόσμου· ή, αν θέλετε, με μια διαλεκτική που υπάρχει, ανάμεσα στον Χριστιανό και τον κόσμο. Και όταν λέμε «διαλεκτική» εννοούμε: όταν ανοίγουμε συζήτηση. Δηλαδή, «Μου είπες να έρθω σ’ εκείνη τη διασκέδαση. Καλά. Δεν πρέπει να ’ρθω, αλλά αφού επιμένεις, τότε θα ’ρθω, αλλά ξέρεις, δεν θα χορέψω». Αυτό είναι μία διαλεκτική, μία συζήτηση, και από τη συζήτηση αυτή πάμε σιγά-σιγά, βήμα-βήμα πηγαίνομε στο να προσχωρήσουμε και να ταυτιστούμε ολότελα.

Θυμάμαι έναν συνάδελφό μου, ταλαίπωρο παιδί, όταν υπηρετούσαμε. Υπηρετούσαμε την βασική μας εκπαίδευση και είμεθα κάπου στην Ελλάδα, μακριά από την Αθήνα, και βγήκαμε με την πρώτη μας έξοδο. Βέβαια, είχαμε μια παρέα όμορφη, που δεν πηγαίναμε ούτε σε άσχημους τόπους, κ.λπ. κ.λπ. Μαζί ήμαστε, εκκλησιαζόμαστε μαζί, παίρναμε κάποιες άδειες, σε ένα διπλανό χωριό, κ.λπ. κ.λπ. Βγήκαμε κάποτε στη μεγάλη την πόλη. Όταν γυρίσαμε, αυτό το παιδί είχε πάει μαζί τους (ήμαστε παρέα, καμμιά δεκαπενταριά). Αυτός πήγε μαζί τους, με τον κόσμο, τους πολλούς, τους πολλούς στρατιώτες. Και του είπαν ότι αυτοί θα πήγαιναν σε σπίτια αμαρτίας. Εκείνος δεν ήθελε. Αυτοί επέμεναν και έλεγαν ότι «Κοίταξε... Τέλος πάντων, συνόδευσέ μας». Αυτός τους εσυνόδευσε, αλλά όταν έφθασε μέχρις εκεί, το δεύτερο βήμα ήταν της πτώσεως, να τον καταφέρουν να πέσει και αυτός στην αμαρτία. Και το άκουσα αυτό από δύο συναδέλφους όταν, στα φορτηγά μέσα, γυρίζαμε στη μονάδα μας. Από πίσω μου πιασμένοι, τώρα, (στα φορτηγά σας είπα, απ’ τα σίδερα του αυτοκινήτου) άκουσα από πίσω μου αυτό να το λένε, με τι; Με ειρωνική διάθεση. «Τον καταφέραμε τον... τάδε»· και θυμάμαι και το όνομά του από τότε ακόμα (δεν σας το λέγω). «Τον καταφέραμε να κάνει ό,τι κάναμε κι εμείς». Αυτό λέγεται «διαλεκτική». Βήμα-βήμα, σιγά-σιγά. Είναι η χειροτέρα μέθοδος του διαβόλου. Είναι δε και η πρώτη, διότι μέσα εις τον Παράδεισον τι έκανε ο διάβολος; Έπιασε και τους έδωσε ξύλο στους πρωτοπλάστους; Τους πέταξε έξω από τον Παράδεισο; Τι; Άνοιξε διάλογον. Η μέθοδος της διαλεκτικής.

Λοιπόν. Θα λέγαμε όμως σήμερα, ο κόσμος μας ‒ ο Χριστιανικός μας κόσμος – πάσχει από αυτό, το ότι ανοίγει διάλογο με την αμαρτία, με τον διάβολο, με τον κόσμο. Είναι αλήθεια ότι τα μηνύματα του Θεού έρχονται πάντοτε μέσα στον κόσμο, αλλ’ ο κόσμος δεν έχει πάντοτε μια θετική στάση απέναντι στον Θεό, απέναντι στα μηνύματά Του. Ο Θεός λέγει «αυτό θα κάνετε» ή «αυτό είναι η αλήθεια». Άλλοι μεν αποδέχονται, άλλοι δεν αποδέχονται. Αυτομάτως – προσέξτε αυτό το σημείον – αυτομάτως ξεχωρίζουν οι άνθρωποι και κατατάσσονται σε δύο στρατόπεδα: Σε εκείνους οι οποίοι αποδέχονται και σε εκείνους οι οποίοι δεν αποδέχονται. Και εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται το θέλημα του Θεού, εκείνο που ο Θεός δηλαδή θέλει, αυτοί λέγονται «λαός του Θεού». Εκείνοι που δεν αποδέχονται το θέλημα του Θεού, αυτοί λέγονται «κόσμος».

Αυτομάτως, λοιπόν, η ανθρωπότητα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα. Μην ξεχνάτε δε, ότι η παρουσία του Χριστού μοίρασε, διήρεσε τον κόσμον σε δύο στρατόπεδα. Μάλιστα λένε, «Μα ο Χριστός είναι ειρηνοποιός». Ειρηνοποιός κατά την έννοια που νοείται από την Γραφή, όχι ειρηνοποιός με την έννοια να ενωθούν, να μειγούν, τα άμεικτα, να μειγούν τα άμεικτα, εκείνα που δεν μείγονται. Κι έτσι, ο Χριστός είπε εκείνον τον φοβερό λόγο: «Ήλθα να βάλω, τι νομίζετε;», λέει, «ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη γη; Ήλθα να βάλω μάχαιραν και πυρ, μαχαίρι και φωτιά».

(Ματθ. 10, 34, Λουκ. 12, 49.)

Τι σημαίνει αυτό; Ήλθε, λέγει ακόμη ό Ίδιος, να διχάσει. Και δεν παίρνει να πει να διχάσει την Ευρώπη με την Ασία, αλλά να διχάσει τον γιο με τον πατέρα και τη μάνα με την κόρη και τη νύφη με την πεθερά. (Λουκ. 12, 53.)

Αυτός ο διχασμός δεν είναι παρά (προσέξτε, είναι έκφρασις αυτό, ότι ήρθε να διχάσει) παρά [το ότι] η διδασκαλία του αυτομάτως κάποιους τους κάνει να αποδέχονται και κάποιους να μην αποδέχονται. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι σαν να έχει βάλει ο Χριστός το μαχαίρι και τον διχασμόν. Δεν τον έβαλε ο Χριστός, αλλά η κακή προαίρεση των ανθρώπων, με τον καυστικόν άνεμον που λέγεται διάβολος.

Έτσι, βλέπει κανένας εδώ ότι έχομε τον λαό του Θεού, που ακούει στο θέλημα του Θεού, και αυτό που λέγεται «κόσμος». Έτσι, ο κόσμος νοείται ‒ αυτό θα είναι μέχρι το τέλος της Ιστορίας, μην το ξεχνάτε αυτό ‒ «κόσμος» εννοείται το σύνολο των ανθρώπων που δεν θέλει να έχει καμμία κοινωνία με τον Θεό, που θέλει να ζει στην αυτονομία του, να ζει στην αυταρέσκειά του, να ζει στην αυτάρκειά του, να ζει στον εγωισμό του. Αυτός ο κόσμος, δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι, αυτή η μερίδα, λέγονται «κόσμος».

Κόσμος ακόμα είναι το σύνολο των ανθρώπων που είτε αποδέχονται την ύπαρξη του Θεού ή και το θέλημά Του, αλλά δεν ανταποκρίνονται όμως στο θέλημα του Θεού. Λένε «Ναι, πιστεύω στον Θεό». Προσέξτε, μη μας ξεγελά η περίπτωση. «Πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω, και πηγαίνω και κάπου-κάπου στην εκκλησία». Δεν εφαρμόζει όμως το θέλημα του Θεού. «Θα μου πείτε», λέει ο Χριστός, «εκείνη την ημέρα: “Κύριε, δεν σε αποδεχθήκαμε; Δεν πιστέψαμε, αφού ακούσαμε το κήρυγμά σου, που το έκανες στις πλατείες μας; Πώς τώρα μας αποδοκιμάζεις;”. Και θα τους πω: Φύγετε από μένα, δεν σας γνωρίζω» (δηλαδή δεν σας αναγνωρίζω) «εσείς που είσαστε οι εργάται της ανομίας. Δεν εφαρμόσατε το θέλημά μου».

(Ματθ. 7, 21-23.)

 Έτσι λοιπόν έχομε, αγαπητοί μου, τους ανθρώπους οι οποίοι αποδέχονται τον Θεό, την ύπαρξή Του, μάλιστα μερικοί φθάνουν να λένε «πιστεύω σε μια ανωτέρα δύναμη» ‒ που θα πει «τίποτα», που θα πει «τίποτα» αυτό το πράγμα (δεν είναι συγκεκριμένο πράγμα) – και αυτοί στο τέλος να αποτελούν αυτό που λέμε κόσμο. Είτε, ακόμη, στρέφουν τα νώτα τους στον Θεό, είτε, αποστατούντες, ή ακόμη και αρνούμενοι την ύπαρξη του Θεού, που είναι το φαινόμενον της αθεΐας. Όπως και αν έχει το πράγμα, όλα αυτά λέγονται με μία λέξη «κόσμος».

Αν θέλετε να σας προσθέσω ακόμη κάτι, λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Αν». λέγει, «θέλεις να πεις όλα τα πάθη που υπάρχουν στον κόσμον αυτόν μόνο με μία λέξη, θα τα πεις “κόσμος”. Αν θέλεις να αναλύσεις την έννοια “κόσμος”, είναι τα επιμέρους πάθη».

Αυτά όλα, αγαπητοί μου, λέγονται «κόσμος»· και τώρα αυτοί οι δύο κόσμοι έρχονται σε μία αντιπαράθεση. Ο ένας απέναντι εις τον άλλον. Ο κόσμος του Θεού και ο λαός του Θεού. Και επιθυμεί, ο μεν λαός του Θεού να χριστοποιήσει τον κόσμον ‒ μια επίσημη μορφή του είναι η Ιεραποστολή, αλλά μία ανεπίσημη είναι όταν εσύ πεις στο παιδί σου, στον γείτονά σου, στον συμπολίτη σου, του πεις δυο καλά λόγια για να γίνει Χριστιανός, να επιστρέψει, να μετανοήσει ‒ και από την άλλη μεριά ο αποστασιασμένος κόσμος επιθυμεί να καταργήσει και να εξαφανίσει τον λαό του Θεού. Γι’ αυτό υπάρχουν και οι διωγμοί, σε όλους τους αιώνες. Όταν λέμε διωγμούς, μην πηγαίνει το μυαλό σας στους τρεις πρώτους αιώνες. Ο διωγμός ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε, διότι όταν σε περιθωριοποιεί, όταν δεν σου δίνει σημασία, όταν δεν σε αφήνει κατ’ αξίαν να ανέλθεις κοινωνικά, επειδή μόνο και μόνο είσαι Χριστιανός, αυτό δεν είναι διωγμός; Και τόσα και τόσα και τόσα άλλα… Όταν στην Παιδεία οι δάσκαλοι, οι εκπαιδευτικοί γενικά, κηρύσσουν στους μαθητάς τους πράγματα τα οποία είναι άθεα, και σου λέει, αν θέλουν να στηριχθούν κάπου, να πουν «το Υπουργείον είναι εκείνο το οποίον επιβάλλει αυτήν την ύλην στο α΄ και β΄ σχολικό βιβλίο», όλα αυτά είναι ένας διωγμός, και αυτό το πράγμα πρέπει να το καταλάβουμε.

Από πότε ξεκίνησε αυτό; Αυτό ξεκίνησε από τη στιγμή που οι δύο άνθρωποι, Αδάμ και Εύα, έγιναν τέσσερις. Είναι ο πατέρας και η μητέρα, το πρώτο παιδί, ο Κάιν και το δεύτερο παιδί, ο Άβελ. Μέσα σ’ αυτήν την οικογένεια των τεσσάρων ανθρώπων αντιπροσωπεύεται ο κόσμος και η Εκκλησία, ή ο λαός του Θεού. Ο κόσμος αντιπροσωπεύεται από τον Κάιν. Ο κόσμος του Θεού, ο λαός του Θεού αντιπροσωπεύεται από τον Άβελ. Και εκείνο που σας είπα, ότι ο κόσμος επιβουλεύεται, σκέπτεται κακώς δια τον λαόν του Θεού, φαίνεται στο πρόσωπο του Κάιν. Βέβαια, δεν θα σας έλεγα ‒ γιατί ίσως κάποια άλλη φορά το έχω πει αυτό, ίσως να έχετε έλθει, να το έχετε ακούσει σε καμμιά κασέτα – ότι ο Κάιν είναι ο πρώτος Αντίχριστος επί της γης. Πίσω του, δε, στέκεται ο διάβολος. Ο διάβολος άκουσε ότι θα του συντριβεί η κεφαλή του (δηλαδή, η δύναμίς του) και τότε βάζει και ότι θα συντριβεί από έναν απόγονον της Εύας, απόγονον της Εύας, και το ’βλεπε αυτό στο πρόσωπο του Άβελ. Και βάζει τον Κάιν (του βρήκε κακή προαίρεση), τον βάζει να σκοτώσει τον αδελφό του τον Άβελ. Γιατί; Για να μην υπάρξει ο λαός του Θεού, να μην αναπτυχθεί και υπάρξει Εκείνος που θα συντρίψει την κεφαλήν του όφεως. Και αυτός ο απόγονος από την γενιά του Άβελ θα ήταν ο Ιησούς Χριστός. Είδατε από πού ξεκινάει η ιστορία του Αντιχρίστου;

Τα παρέρχομαι όμως αυτά, δεν θέλω περισσότερο να μιλήσω, παρά μόνο να σας πω το εξής: Ότι όταν ο Κάιν εφόνευσε τον Άβελ – θα πω και αρκετή ιστορία μέσα στο σημερινό μας θέμα, για να σας ξεκουράσω και λίγο και γιατί έτσι πρέπει – παρατηρούμε το εξής καταπληκτικό. Λέγει η Γραφή ότι  «Ἔγνω δὲ Ἀδάμ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν». Πάλι δηλαδή ξανασυνευρέθη με τη γυναίκα του και εγέννησε παιδί, αγόρι. «Καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ» (Σ-η-θ, Σηθ) «λέγουσα» (ποιος; η Εύα) «ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ Ἄβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν.

(Γέν. 4, 25-26.)

«Σηθ» σημιτικά θα πει «αντικατάστασις», ή «αντικαταστάτης».

Έτσι, βλέπουμε εδώ ότι ενώ ο Αδάμ και η Εύα έκαναν πάρα πολλά παιδιά (ο Αδάμ έζησε 930 χρόνια), έκαναν τόσα πολλά παιδιά, ώστε μας προκαλεί η Αγία Γραφή να προσέξουμε σ’ αυτό το χωρίο. Τι θα πει «εις αντικατάστασιν του Άβελ»; Τι θα πει; Αφού έκανες τόσα αγόρια, Αδάμ και Εύα, κάνατε τόσα αγόρια και τόσα κορίτσια, δεν αντικατέστησαν όλα αυτά τον Άβελ; Όχι. Μας προκαλεί να αντιληφθούμε ότι εδώ κρύβει ένα μυστικό νόημα. Θα το δείτε αυτό το μυστικό νόημα στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Είναι γνωστό ότι ο Ματθαίος χρησιμοποιεί τη γενεαλογία του Χριστού κατά κατιούσα κλίμακα (κατεβαίνει από τον Αβραάμ έως τον Ιωσήφ και την Θεοτόκον, ο δε Λουκάς την ανιούσα. Και λέγει ότι ο Ιησούς, που είχε φαινομενικόν πατέρα τον Ιωσήφ και εγεννήθηκε από την Μαρία, ο οποίος Ιωσήφ (διότι ελαμβάνετο πάντοτε το άρρεν φύλο στη γενεαλογία) ο Ιωσήφ ήταν υιός του Τάδε, ο οποίος ήταν υιός του Τάδε και εκείνος του Τάδε, και ανεβαίνοντας, ανεβαίνοντας, φθάνει και λέγει: «τοῦ Σήθ, τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Θεοῦ». (Λουκ. 3, 37.)

Χρησιμοποιείται λοιπόν στη γενεαλογία ο Σηθ. Α, να λοιπόν! Αυτή η πρόκληση της Παλαιάς, που ετέθη από το Πνεύμα το Άγιον, ερμηνεύεται και κατανοείται από την αναφορά πια, την ιστορική, από το Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον. Είναι εκπληκτικό.

Συνεπώς, τι σημαίνει εδώ; Ότι εδώ έχομε τον Άβελ ή τον Σηθ (που εφονεύθη ο Άβελ και αντικαθίσταται από τον Σηθ). Είναι εκείνος ο οποίος θα εδημιουργούσε τον λαό του Θεού. Και να! Από τις πρώτες σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, στο Βιβλίον της Γενέσεως, διαβάζουμε το εξής: Γεννήθηκαν παιδιά στον Κάιν. Βέβαια, μεταξύ τους τ’ αδέλφια, φυσικά, παντρεύτηκαν. Χώρισαν όμως τα αδέλφια. Κοιτάξτε κάτι περίεργο. Χώρισαν τα αδέλφια. Είναι εκείνο που θα λέγαμε, «χωρισμένα αδέλφια τα χωρίζει ο Θεός». Ο Θεός χωρίζει; Ο Θεός χωρίζει. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός χωρίζει. Χωρίζει λοιπόν τη γενεά του Κάιν, και μάλιστα λέγει εδώ ότι κατέναντι, λέγει, εγκατεστάθη ο Κάιν, στην γην Ναιδ. Ναιδ, κατέναντι Εδέμ.

(Γέν. 4, 16.)

Εκεί, λέει, έκτισε πόλη ‒ πόλη όχι με την έννοια όπως την εννοούμε σήμερα (πόλις θα πει από το «πολίζω», κατοικώ δηλαδή) ‒ δηλαδή έναν συνοικισμό· και άρχισαν να γίνονται πολλοί οι άνθρωποι στη γενεά του Κάιν. Και η γενεά του Σηθ [ήσαν] πολλοί. Ήσαν πολλοί, και από ’δω και από ’κει. Και ακούστε πώς, παρακαλώ, εδώ ο Θεός ονομάζει τους μεν απογόνους του Σηθ «υιούς του Θεού» ‒ προσέξτε, «υιούς του Θεού» ‒ τους δε απογόνους του Κάιν τους αποκαλεί «υιούς ανθρώπων» (ή «άνθρωποι»).

Τώρα θα μπορούμε να καταλάβουμε εκείνο το ψαλμικό χωρίο που λέγει (το χρησιμοποίησε και ο Κύριος, [για] να απολογηθεί στους Φαρισαίους), που λέγει εκείνο το χωρίο: «Ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου» (Ψαλμ. 81, 6.)

(Εγώ σας ονόμασα παιδιά του Θεού, θεούς και παιδιά του Υψίστου, του Θεού). Το λέγει η Γραφή, το λέγει ο Θεός. «Ὑμεῖς δὲ ἀποθνήσκετε ὡς ἄνθρωποι»

(Ψαλμ. 81, 7.) (εσεις δε, πεθαίνετε σαν άνθρωποι). Η ερμηνεία το ξέρετε ποια είναι; «Εγώ σας κατέταξα στον λαό του Θεού, να είσαστε παιδιά του Θεού, και εσείς ζείτε και πεθαίνετε σαν κοινοί άνθρωποι, απόγονοι του Κάιν». Τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε, αγαπητοί μου, αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο χωρίο.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο Θεός θέλει χωριστά δύο κόσμους. Τους θέλει χωριστά ο Θεός. Σ’ αυτό επιμένω πολύ. Όμως, επειδή δεν εκρατήθηκε αυτό το χώρισμα… Γιατί δεν κρατήθηκε; Ακούστε: «Ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαί εἰσιν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας ἀπὸ πασῶν, ὧν ἐξελέξαντο». (Γέν. 6, 2.) 

Είδαν, λέει τα παιδιά του Θεού (η γενεά του Σηθ) τις θυγατέρες των υιών των ανθρώπων, δηλαδή τις κόρες της γενεάς του Κάιν, ότι ήσαν όμορφες. Ύστερα Νωεμίν, κ.λπ. Η λέξις αυτή, όπως είναι και σ’ ένα άλλο [βιβλίο] η Νωεμίν, εκεί στο Βιβλίο της Ρουθ, κ.λπ., και ένα άλλο όνομα που είναι από τις θυγατέρες του Κάιν, θα πει «ωραία», αυτό που σήμερα θα λέγαμε Πανωραία ‒ έχουμε και γυναικείο όνομα «Πανωραία» κ.λπ. – ή Ευμορφία. Είδαν ότι ήσαν όμορφες και τις παντρεύτηκαν. Τι είχε πει ο Θεός; «Δεν θα κάνετε συγγενολόγια με την άλλη πλευρά». Αυτοί κάνανε συγγενολόγια. Παντρεύτηκαν. Και λέει στη συνέχεια: «Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός», όταν είδε το αποτέλεσμα. Γιατί; Διότι το αποτέλεσμα ξέρετε ποιο ήταν; Να αρχίσουν τα παιδιά του Θεού να αμαρτάνουν όπως αμάρταναν τα παιδιά του Κάιν, οι απόγονοι του Κάιν. «Καὶ εἶπεν Κύριος ὁ Θεός· οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γένεσις, 6ον κεφάλαιον, στ. 2-3). Τι θα πει αυτό; Δεν θα μείνει το Πνεύμα μου το Άγιον σ’ αυτούς, γιατί έγιναν σαρκικοί άνθρωποι, αμαρτωλοί, σαρκικοί. Και το αποτέλεσμα ξέρετε ποιο ήταν; Ο Κατακλυσμός. Σημειώσατέ το: ο Κατακλυσμός.

Ο Θεός λοιπόν λέγει: «Δεν θα μειγείτε». Μείγονται, έρχεται ο κατακλυσμός. Και αυτό σημαίνει ότι έχουμε την πρώτην φάσιν διαχωρισμού των ανθρώπων σε δύο στρατόπεδα, σε δύο λαούς, που τον χωρισμόν αυτόν τον κάνει ο Θεός. Γι’ αυτό, θα ’λεγε κανένας, ο Οικουμενισμός ‒ ξέρετε, έχουμε πολλούς οικουμενισμούς, δεν είναι μόνο ο θρησκευτικός Οικουμενισμός, είναι και ο πολιτικός Οικουμενισμός (λέμε «η ηνωμένη Ευρώπη», αύριο θα πούμε η ηνωμένη Ασία, ηνωμένος κόσμος...) ‒ ξέρετε ότι αυτό εξυπηρετεί τον Αντίχριστο τελικά; Διότι αυτό το «ηνωμένος», δεν είναι γιατί έρχεται η ένωσις, θα λέγαμε, ομοιοκλήτως, αλλά ετεροκλήτως. Έρχονται να ενωθούν πράγματα τα οποία είναι ετερόκλητα.

Θα ’θελα να σας ερωτήσω, αλήθεια: Αγαπάτε τους συμπατριώτες σας, εκεί που μένει ο καθένας. Από την πολλή σας αγάπη, θα βάζατε όλους, αδιακρίτως, τη μια βραδιά δυο-τρεις-πέντε, την άλλη βραδιά δυο-τρεις-πέντε στο σπίτι σας (άνδρες, γυναίκες...); Θα τους βάζατε στο σπίτι σας; Θα τους βάζατε να κοιμηθούν στο κρεβάτι σας; Ετερόκλητος ένωσις λοιπόν, ε; Ετερόκλητος ένωσις! Δεν είναι πράγματα που είναι ομοιογενή. Αυτό λέει ο Θεός. Γι’ αυτό, αυτοί όλοι οι οικουμενισμοί δεν είναι παρά ετερόκλητοι και στο τέλος θα φέρουν τον Αντίχριστο! Ο Αντίχριστος θα χρησιμοποιήσει αυτά όλα για να έρθει η καταστροφή του κόσμου. Προσέξτε, αλήθεια σας λέγω. Το βλέπει κανείς στην Αγία Γραφή, και μάλιστα βλέπετε με πόση επιμονή επιμένω στην Αγία Γραφή. Δεν λέγω πράγματα αλλότρια της Αγίας Γραφής, ξένα.

Μετά από τον Κατακλυσμό όμως, που σώθηκε ο Νώε, η γυναίκα του, τα τρία του παιδιά και οι τρεις γυναίκες, επέρχεται πάλι πλήθυνση της αμαρτίας, πλεονασμός της αμαρτίας. Είναι τα έθνη που πια εξαπλώνονται πάνω στη γη. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Θεός επιθυμεί πάλι διαχωρισμό, και μέσα από έναν λαό, αυτόν τον λαό που κατοικούσε (σημιτικής προελεύσεως), που κατοικούσε ανάμεσα στα δύο ποτάμια, τον Τίγρη και τον Ευφράτη (το σημερινό Ιράκ), να διαλέξει έναν άνθρωπο που ελέγετο Αβραάμ, να τον πάρει και να του πει ότι από αυτόν θα κάνουμε καινούργιο λαό, και αυτός ο λαός θα είναι λαός του Θεού, ο οποίος ονομάζεται «περιούσιος». Περιούσιος από το «περιουσία». Δηλαδή θα είναι – προσέξτε με, πολλοί νομίζουν «περιούσιος» θα πει «εκλεκτός»· δεν θα πει εκλεκτός, θα πει «περιουσία» – ο οποίος θα είναι η περιουσία του Θεού, δηλαδή ο λαός του Θεού. Έτσι, ακούστε τι λέγει στον Αβραάμ: «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς τὴν γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω». (Γέν. 12, 1.) 

Εκείνο το «ἔξελθε» (βγες) να το θυμόσαστε. Στην ομιλία, λίγο παρακάτω, έχω κάτι πολύ σπουδαίο να σας πω. Αυτό το «έξελθε, βγες», αυτός ο τρόπος εξόδου κατ’ αρχάς ήτανε, προσέξτε με, τοπικός. «Φύγε», δηλαδή, «από την πατρίδα σου και πήγαινε στον τόπο που θα σου πω». Κατόπιν είναι και τροπικός, θα το δούμε λίγο πιο κάτω. «Θα βγεις, λοιπόν, από την πατρίδα σου, από τους συγγενείς σου και από το σπίτι του πατέρα σου και θα έρθεις σε μια γη που θα σου δείξω». Δεν είπε ποια θα είναι αυτή η γη, για να τον κρατήσει στην φόρμα της πίστεως. «Καὶ ποιήσω σε εἰς ἔθνος μέγα» (θα σε κάνω μεγάλο έθνος) «καὶ εὐλογήσω σε καὶ μεγαλυνῶ τὸ ὄνομά σου, καὶ ἔσῃ εὐλογημένος» (και θα είσαι ευλογημένος) [12].

(Γέν. 12, 2.) 

Πράγματι, ξέρετε όλοι την ιστορία του Αβραάμ. Παρ’ ότι δεν είχε παιδί... τα παρατρέχω αυτά, τα γνωρίζετε. Από τον Αβραάμ προήλθε ένας ολόκληρος λαός, ο λαός του Ισραήλ. Και Ισραήλ, ξέρετε, ονομάστηκε (μετονομάστηκε «Ισραήλ») ο Ιακώβ, που εξηπάτησε τον αδελφό του τον Ησαύ και πήρε τα πρωτοτόκια. Ο Θεός τον επονόμασε Ισραήλ, και «Ισραήλ» θα πει «ηγαπημένος». Είναι ο αγαπημένος λαός του Θεού. Έτσι, όταν δημιουργείται αυτός ο λαός, ο Θεός δίδει συνεχώς εντολές να μη μειγούν με τους γειτονικούς των λαούς καθ’ οιονδήποτε τρόπον. Να ζουν ξέχωρα. Αυτό που σήμερα θα το λέγαμε απομόνωση, εθνική απομόνωση, που μοιάζει, στα μυαλά των ανθρώπων που ορθολογίζουν, παράξενο πράγμα («θα απομονωθούμε;»). Το σχέδιο του Θεού όμως ήταν αυτό.

Το σχέδιο του Θεού όμως ήταν αυτό. Έπρεπε να απομονωθούν, διότι η μεγαλύτερη αμαρτία που επετελέσθη από τους Ισραηλίτας, αγαπητοί μου, ήταν αυτή. Ποια; Ότι ο λαός αυτός δεν ετήρησε την εντολή του Θεού και εμείγη. Θα σας πω μόνο ένα χαρακτηριστικό, γιατί όλες οι τιμωρίες που επήλθαν στον λαόν αυτόν ήταν αποτέλεσμα του ότι εμείγησαν με τους ειδωλολάτρας.

Έτσι, αγαπητοί, για παράδειγμα, που σας είπα, όταν οι Εβραίοι είναι στα πρόθυρα να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, οι Μωαβίται φοβούνται. Καλούν έναν μάγο από τη Μεσοποταμία, τον Βαλαάμ. Ο βασιλιάς των δε (των Μωαβιτών), ο Βαλάκ, τον παρακαλεί, αφού του ’δωσε πλούσια δώρα, να καταραστεί αυτόν τον λαόν να μην περάσει μέσα από τη γη του, δηλαδή να τσακιστεί εκεί στην έρημο, γιατί εφοβείτο κατάληψη της γης του ο Βαλάκ, ο βασιλιάς των Μωαβιτών. Δεν κατάφερε τίποτε να κάνει ο Βαλαάμ. Διαβάστε εκεί, στο Βιβλίο των Αριθμών.

(Αριθ. 22-25.) 

Είναι πολύ αξιόλογη αυτή η ιστορία, η οποία αναφέρεται και εις το Βιβλίον της Αποκαλύψεως, 

(Αποκ. 2, 14-15.) 

αυτή η ιστορία, ως επανάληψη του φαινομένου. Και λέει το εξής στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όταν λέγει για τον Βαλαάμ εκεί ο Χριστός, ότι ό,τι έκανε [ήταν] ό,τι έκανε τότε ο παλιός Βαλαάμ. Και Βαλαάμ θα πει «Νικόλαος», εξ ου και οι «Νικολαΐται», που αναφέρονται στο Βιβλίον της Αποκαλύψεως. Ξέρετε τι είπε εις τον Βαλάκ; Του λέει «Κοίταξε, αυτούς τους προστατεύει ο Θεός. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Γι’ αυτό, άκουσέ με. Θα κάνεις το εξής. Θα τους βάλεις να αμαρτήσουν. Θα τους καταφέρεις να ’ρθούν να προσκυνήσουν τους δικούς σου θεούς. Τότε θα οργισθεί ο Θεός εναντίον των και θα τους τσακίσει». Ακούτε πονηρή μέθοδος; Αυτή τη μέθοδο των Νικολαϊτών την μετέρχονται δυστυχώς οι άνθρωποι του κόσμου μέχρι σήμερα: εκείνο το «να παρασύρουμε». Αποτέλεσμα: Παρέσυραν, τους είπαν «Έχουμε γιορτή. Ελάτε να φάμε, να πιούμε, να είμαστε καλοί γείτονες». Τι το λογικότερον; Κι εκεί μέθυσαν αυτοί, οι Ισραηλίται, πόρνευσαν, και ετελέσθη Βεελφεγώρ, λέει εκεί, στο Βιβλίο των Αριθμών.

(Αριθ. 25, 1-5.) 

Ετελέσθη, από το «τελετουργώ». Προσέφεραν θυσίες εις τον Βεελφεγώρ, τον θεόν των Μωαβιτών. Και τότε οργίσθηκε ο Θεός, και ήλθε η αποδεκάτισις. Εφονεύθησαν, από τους υπολοίπους Εβραίους, αυτοί που αμάρτησαν ‒ αριθμός: είκοσι τρεις χιλιάδες ‒ σε μια μέρα. Ανελέητη, δηλαδή, τιμωρία του λαού.

Έτσι, τι βλέπομε εδώ; Βλέπομε ότι πράγματι ο Θεός ήθελε έναν λαό που να μη μείγεται, να μην ανακατεύεται με αυτό που λέγεται «κόσμος», έναν κλειστό και ξέχωρο από τους άλλους λαούς, λαόν. Όμως πάλι αυτή η απομόνωσις δεν εκράτησε πολύ. Επανειλημμένως και επανειλημμένως οι Εβραίοι έκαναν αυτήν την αποστασία τους. Τους τιμωρεί ο Θεός με την αιχμαλωσία στη Συρία και εις την Βαβυλωνία και, να μην πολυπραγμονώ, το θέμα είναι ότι ο λαός αυτός έφθασε τσακισμένος, καραβοτσακισμένος μέσα στην Ιστορία, με αυτές τις παλινδρομήσεις του μεταξύ Θεού κα ειδωλολατρείας.

   Εδώ τελειώνει η δευτέρα φάσις που ζητάει ο Θεός το ξεχώρισμα. Αυτή η δευτέρα φάσις δείχνει ότι ο λαός αυτός – προσέξτε – απέτυχε. Και προβαίνει ο Θεός σε μία τρίτη και τελευταία στην Ιστορία φάση· και αυτή, το τρίτο χώρισμα, είναι η Εκκλησία. Εδώ θέλω τώρα ιδιαιτέρως να προσέξετε, γιατί σας είπα προηγουμένως ότι όλα τα άλλα αποτελούν [προϋπόθεση] για να ξέρουμε την ιστορία, την προϊστορία του πράγματος, πώς έχει το πράγμα. Έτσι ο Θεός δημιουργεί την Εκκλησία μέσα στην Ιστορία.

   Έχετε ακούσει, όταν λειτουργεί ο Επίσκοπος, που βγαίνει στην Ωραία Πύλη και λέει «Κύριε, ευλόγησον την άμπελον ταύτην ήν εφύτευσεν η δεξιά σου»;

(Βλ. και Ψαλμ. 79, 15-16.) 

Αυτή η άμπελος ήταν ο παλαιός Ισραήλ. «Εφύτευσε ο Θεός την άμπελον» τι θα πει; Τους πήρε τους Εβραίους από την Αίγυπτο και τους έβαλε στη γη Χαναάν. Ο Θεός τους φύτεψε εκεί. Όπως θα ’λεγα εγώ (δεν είμαι Θεσσαλός) «με εφύτευσε ο Θεός εις την Θεσσαλίαν (έκφρασις). Ο Χριστός είπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή». Είναι στο 15 κεφάλαιο, στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιον.

(Ιω. 15, 1.)  Τι θα πει «εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή»; Υπήρχε καμμία ψεύτικη; Ναι. Ήταν η πρώτη άμπελος, ο Ισραήλ, ο οποίος, όπως λέγει ο Θεός, «Εγώ σε εκάλεσα να κάνεις», λέγει, «σταφύλια σωρήκ» (είναι ένα είδος εκλεκτής ποιότητος, ας πούμε σουλτανίνα, ας πούμε ροζακί), «κι εσύ μου έγινες», λέει, «σταφύλι Σοδόμων και Γομόρας»,

(Ησαΐας 5, 2, Δευτερον. 32, 32.) 

λέει ο Θεός. Συνεπώς, ξέπεσε ο λαός. Γίνεται τώρα άλλη άμπελος. Αλλά αυτή η άμπελος, αυτή τη φορά, είναι αυτό το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή. Εσείς τα κλήματα» (Ιω. 15, 5.) 

(οι κληματόβεργες). Ηνωμένες οι κληματόβεργες με τον κορμόν, που είναι το θεανθρώπινον πρόσωπον, σας λέγω, του Ιησού Χριστού. Δηλαδή; Δηλαδή η Εκκλησία. Το βλέπει κανείς ολοφάνερα αυτό το πράγμα.

Έτσι, έχοντας αυτήν την τρίτην φάσιν, η Εκκλησία μπαίνει στον κόσμον, εξαπλώνεται στον κόσμον. Αλλά ο κόσμος είναι επικίνδυνος. Κινδυνεύει η Εκκλησία να απορροφηθεί από τον κόσμον. Παλαιά η μέθοδος του διαβόλου, μέχρι σήμερα. Και τότε το Πνεύμα του Θεού καταχωρεί στην Καινή Διαθήκη, δια γραφίδος Αποστόλου Παύλου, στη δευτέρα του προς Κορινθίους Επιστολήν, στο 6ο κεφάλαιον,

(Στ. 16-18.) εκείνο που ο Θεός είπε στην Παλαιά Διαθήκη (ανανέωση λοιπόν). Ακούσατέ το και μην τρομάξετε. Μην τρομάξετε.

«Εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Είπε ο Θεός – ο Θεός το είπε, κανείς άλλος, ο Θεός το είπε – ότι «θα κατοικήσω ανάμεσά τους», όπως και ο Θεός τότε στον παλαιό Ισραήλ, «καὶ ἐμπεριπατήσω». Δεν σημαίνει «θα κατοικήσω». (Ξέρετε, μέσα στο σπίτι μας μπορεί να ’χουμε μια γιαγιά, η οποία κατοικεί βέβαια, αλλά δεν περπατάει, άρα λοιπόν δεν έχει δυναμική θέση μέσα στην οικογένεια. Έχει στατική, σε μια καρέκλα ή σε ένα κρεβάτι). Ο Θεός λέγει: «Όχι θα ενοικήσω μόνο, αλλά και εμπεριπατήσω». Ξέρετε τι θα πει; Θα πάρω δυναμική θέση μέσα στον λαό μου, ώστε οι άλλοι να λέγουν ότι ο Θεός των Χριστιανών είναι ζωντανός Θεός. «Καὶ αὐτοὶ», λέγει, «ἔσονταί μοι λαός». Αυτοί θα σταθούν λαός μου (υπογραμμίζω το «λαός μου») και εγώ γι’ αυτούς θα είμαι ο Θεός τους· «διὸ» (γι’ αυτό τον λόγο) – εδώ μην τρομάξετε –  «ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος». «Ἐξέλθατε». Θυμόσαστε τι σας είπα για τον Αβραάμ, που του λέει ο Θεός «ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου»; «Ἐξέλθατε», βγείτε!

Τώρα, πώς θα βγούμε; Θα πούμε, «Κύριε, που να πάμε σαν Εκκλησία; Στα βουνά; Σε πεδιάδες που ακόμα δεν κατοικήθηκαν;» Όχι, η έξοδος θα είναι τροπική. Τροπική. Ζούμε μέσα στον κόσμο. Αλλά δεν θα ζούμε όπως ο κόσμος. Θα το ξαναπώ. Ζούμε μέσα στον κόσμον, αλλά δεν θα ζούμε όπως ο κόσμος. Το καταλάβατε, παρακαλώ; Αυτό αποτελεί το κεντρικό σημείο της ομιλίας μας. Και λέγει στη συνέχεια: «Ἐκ μέσου αὐτῶν», από ανάμεσά τους, φύγετε «λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε». Και οτιδήποτε είναι ακάθαρτο, λέγει, μην το εγγίζετε, ούτε καν έτσι να μην κάνετε. «Μὴ ἅπτεσθε». Προσέξτε. Είναι γεγονός ότι πάρα πολλά πράγματα μπορούν να θεωρηθούν αμαρτωλά. Τι; Τι είναι το ακάθαρτο – όχι αμαρτωλό – ακάθαρτο; Κοπριές; Τα κόπρανα του ανθρώπου; Οι μύξες; Βρώμικα δεν είναι όλα αυτά τα πράγματα; Βρώμικα είναι. Όταν τα πιάσουμε πάμε και πλενόμαστε. Δεν είναι βρώμικα. Επιτρέψατέ μου να σας πω, θα είχα πάρα πολλά να σας πω, όχι σήμερα φυσικά… Ούτε το αίμα της γυναικός που αποβάλλεται, το ωάριον κατά μήνα, είναι ακάθαρτον. Το λέγουν σαφώς οι Αποστολικές διαταγές. Τρεις σελίδες καταγράφουν πάνω στο θέμα αυτό. Μη μου πείτε τότε «γιατί θεωρείται ακάθαρτος η γυναίκα;» Σας είπα, είναι άλλο θέμα. Ούτε το σπέρμα είναι ακάθαρτον. Τίποτα δεν είναι ακάθαρτον. Το λέγει και ο Άγιος Αθανάσιος στην Επιστολή του προς Αμούν, όπου η επιστολή του αυτή επήρε κανονική διάσταση, δηλαδή μπήκε στους Κανόνες. Λοιπόν, τίποτε μα τίποτε δεν είναι ακάθαρτο. Ούτε το ποντίκι, ούτε η κατσαρίδα, ούτε οι κοπριές, ούτε τα κόπρανα. Τίποτα! Γιατί θα ήταν περίεργο να μας πει ο Θεός «τίποτε το ακάθαρτο να μην πιάσετε», αφού είμαστε μέσα σ’ αυτά, ή η φύση μας συντελείται μέσα σ’ αυτά. Τότε τι είναι το ακάθαρτον; Ένα μόνο πράγμα: Η αμαρτία. «Πρόσεξε παιδί μου, μην πας στην πορνεία», θα πουν στο νέον άνθρωπο, στα παιδιά, οι γονείς, ο Θεός. «Μην πας στην πορνεία, αυτό είναι ακάθαρτο. Μην πάς στη μοιχεία, είναι ακάθαρτο. Μην κλέψεις, είναι ακάθαρτο. Μη σκοτώσεις, είναι ακάθαρτο». Η αμαρτία είναι εκείνη που λέγεται, με μία μόνο λέξη, «ακαθαρσία». Αυτό βέβαια ο Θεός δεν το θέλει. Και τι λέγει εδώ; Όχι μόνο να μην το κάνετε, να μην το διαπράξετε. Ούτε και να το εγγίσετε! «Μὴ ἅπτεσθε». Ούτε να το εγγίσετε. Και τότε, όταν θα γίνουν τα πράγματα έτσι, «κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (τότε θα σας δεχθώ), «καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα» (θα είσαστε παιδιά μου, θα είμαι πατέρας σας), «καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (και εσείς θα είσαστε τα αγόρια μου και τα κορίτσια μου). Τι ωραία... Τι ωραία! Λοιπόν, αγαπητοί, βλέπετε τι θα πει «είμαι λαός του Θεού». Θα πρέπει συνεπώς να μείνω έξω από εκείνα που ο Θεός δεν θέλει. Στο ερώτημα «ο Χριστιανός πρέπει να ξεχωρίζει;», μα τόσην ώρα τι λέμε; Αλλά αν θέλατε να το δείτε πιο καθαρότερα, ακούστε άλλα χωρία τώρα της Καινής Διαθήκης, και πόσο ο Θεός επιμένει στο να ξεχωρίζει ο λαός Του από τον κόσμο, ο οποίος κόσμος, όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Πρώτη του Επιστολή, «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται».

(Α΄ Ιω. 5, 19.)
Όλος, λέει, ο κόσμος, η έννοια κόσμος, είναι στην αγκαλιά του διαβόλου. Το ακούσατε; Είναι στην αγκαλιά του διαβόλου. Φοβερό πράγμα.
Ακούστε λοιπόν τι λέει το Πνεύμα το Άγιον. Β΄ Κορινθίους, 6, 14: «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις». Μη γίνεστε, λέγει το Πνεύμα το Άγιον, ετεροζυγούντες με τους απίστους. Τι είναι ο ετεροζυγούμενος ή ετεροζυγών (ενεργητικό); Τι είναι ακριβώς αυτό; Προσέξτε τι είναι. Όταν όργωναν ‒ μια εικόνα που οι παλαιοί θα την θυμούνται ακόμα ‒ έβαζαν δύο ζώα, ας πούμε δύο βόδια. Έβαζαν από πάνω έναν ζυγόν, ένα ξύλο, να κρατείται ευθυγράμμισις στο βάδισμα των ζώων για να οργώσουν. Λέει η Αγία Γραφή, η Παλαιά Διαθήκη, λέει: «Δεν θα βάλεις δύο διαφορετικά ζώα». Δεν θα βάλεις, ας πούμε, γαιδουράκι και βόδι, διότι δεν είναι ίσης δυνάμεως και τότε το ένα θα τραβάει το άλλο. Από μια παρόμοια περίπτωση, που είπε κάτι κάπου η Γραφή, λέει ο Θεός: Όταν θ’ αλωνίζουν τα βόδια σου, μην τους βάζεις φίμωτρο, ασ’ τα να φάνε όσο θέλουνε. «Ἄξιος ὁ ἐργάτης τοῦ μισθοῦ αὐτοῦ»,
(Α΄ Τιμόθ. 5, 18.)
λέει ο Απόστολος Παύλος. Μὴ τῷ Θεῷ μέλει περί τῶν βοῶν;»
(Α΄ Κορ. 9, 9.)
Μήπως ο Θεός ενδιαφέρεται για τα βόδια; Ουχί πάντως περί ημών εγράφη; Δεν γράφτηκε για μας; Α, ώστε λοιπόν έχουν μεταφορική σημασία εκείνα τα παράξενα που υπάρχουν στην Αγία Γραφή, στην Παλαιά Διαθήκη, τα οποία επιτέλους-επιτέλους αποβλέπουν και εις την ωφέλειαν των ζωών. Τι λέει; Όταν σου πει δεν θα βάλεις γαϊδουράκι και βόδι, θέλει να σου πει: Συ, άμα θα γίνεις Χριστιανός (τότε για τους Εβραίους, αλλά και όταν θα γίνεις Χριστιανός), δεν θα είσαι σ’ αυτό που λέει «μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις». Είναι γνωστό ότι το βόδι ήταν καθαρό ζώο. Ο γάιδαρος ήταν ακάθαρτο ζώο. Δεν θα μπεις κάτω από τον ίδιο ζυγό. Χώρια. Το ακούσατε; Δεν θα παντρευτείς μια κοπέλα η οποία είναι κοσμική. Δεν θα παντρευτείς ένα νέον που είναι κοσμικός και τρέχει από ’δω και από ’κει. Πρόσεξε! «Μὴ συναναμίγνυσθαι πόρνοις», λέει στην Α΄ Προς Κορινθίους, 5, 9. Τι θα πει αυτό; Μὴν συναναμίγνυσθε, μην ανακατεύεστε με τους πόρνους. Και μάλιστα λέει το εξής: «Μὴ συναναμίγνυσθαι», λέει ευθύς πιο κάτω, «ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ᾖ» (ότι είναι), [εάν] κάποιος αδελφός έχει φήμη ότι είναι «πόρνος ἢ πλεονέκτης ἢ εἰδωλολάτρης ἢ λοίδορος ἢ μέθυσος ἢ ἅρπαξ, τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν».

(Α΄ Κορ. 5, 11.)
Είναι κάποιος ο οποίος έχει φήμη ότι είναι μέθυσος, ότι είναι άρπαγας, ότι βρίζει («λοίδορος»), ή [είναι] ειδωλολάτρης ή πλεονέκτης ή πόρνος; Όχι μόνο να μην κάνετε παρέα, ούτε να φάτε μαζί του. «Μηδὲ συνεσθίειν». Αυτό θα πει ξεχωρίζω από τους ανθρώπους. Θα πει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Ρωμαίους, 12, 2: «Μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ». Συσχηματίζομαι θα πει μπαίνω στο ίδιο σχήμα, στο ίδιο καλούπι. Αν βάλω σε μία κανάτα νερό, σε ένα ποτήρι βάλω νερό και το κάνω πάγο, βγαίνει ένα ποτήρι (σχήμα). Αυτό σημαίνει ότι το νερό πήρε το σχήμα του ποτηριού. Εσύ λοιπόν, Χριστιανέ, μην μπεις στο καλούπι του κόσμου να πάρεις το σχήμα του κόσμου. Αυτό θα πει «μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ». Ο αιών τούτος, ο αιών αυτός, είναι ο κοσμικός αιών, η κοσμική κατάστασις. Αλλά τι; «Ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν», αλλά να μεταμορφώνεσθε εις την ανακαίνιση του νοός σας, δηλαδή της νοοτροπίας σας. Να σκέπτεσθε καθημερινά περισσότερο και περισσότερο χριστιανικά και ευαγγελικά. «Εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον». Δηλαδή, τι θέλει ο Θεός από μένα; Τι είναι εκείνο που Τον ευαρεστεί; Ποιο είναι το θέλημά Του το ιερόν και άγιον; Αυτό να κάνω. Έτσι, αγαπητοί μου, είδατε τι θα πει «ξεχωρίζω». Είναι η τελευταία φάσις. Μετά έρχεται το τέλος της Ιστορίας, έρχεται το τέλος του κόσμου. Μετά δεν υπάρχει πια η σωτηρία. Γι’ αυτό, αν δεν προσέξουμε τότε σαν Χριστιανοί, και αδιαφορούμε και μπερδευόμαστε με τον κόσμο, τότε επέρχεται η εκκοσμίκευσις. Και εκκοσμίκευσις θα πει «γίνομαι και εγώ κόσμος». Ξέρετε αυτή τη στιγμή ‒ δεν θα αναφερθώ σε περιστατικά (τι να πω... είναι να οδύρεται κανείς και να χτυπιέται) ‒ ξέρετε αυτή η Εκκλησία μας, αυτή η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία μας, πόση φθορά έχει υποστεί γενόμενη εκκοσμικευμένη; Το ξέρετε αυτό; Και εκκοσμίκευσις δεν είναι, βέβαια, να κτισθεί ένας ναός, ούτε να μπει το ηλεκτρικό. Μερικοί νομίζουν ότι εκκοσμίκευσις είναι να μπει το ηλεκτρικό. Δεν είναι αυτό εκκοσμίκευσις. Απλώς, χρησιμοποιούνται τα πράγματα του κόσμου τούτου για το καλό. Ξέρετε τι λέει ο Απόστολος Παύλος; Είναι στην Α΄ Προς Κορινθίους, στο 7ο  κεφάλαιο (Στχ. 31.)  : «Οἱ δὲ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι». «Χρώμενοι». Το λέει στους Χριστιανούς. Δηλαδή, εκείνοι που χρησιμοποιούν τον κόσμον (αν μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε, βέβαια). Δεν χρησιμοποίησε ο Απόστολος Παύλος πλοιάριο να ταξιδεύσει; Δεν ανέβηκε άραγε επάνω σε κάποιο ζώο; Δεν έμεινε σε σπίτια; Αυτά δεν είναι του πολιτισμού στοιχεία; Δεν θα γίνει κατάχρησις, γιατί άμα γίνει κατάχρησις του πολιτισμού, τότε τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Τότε είναι κάτι πάρα πολύ επικίνδυνο. Τότε ο Χριστιανός αρχίζει να εκκοσμικεύεται. Θα φτιάξεις το σπίτι σου άμα παντρέψεις τα παιδιά σου. Θα τους βάλεις και έπιπλα κ.λπ. Πρόσεξε. Χρειάζονται τα έπιπλα. Πρόσεξε. Να ’ναι όμορφα; Να ’ναι όμορφα· δεν σου λέει κανείς όχι. Και ο Θεός έκανε τη φύση πολύ ωραία. Πρόσεξε: Τα παιδιά σου να μάθουν να μην αλλάζουν κάθε ένα χρόνο και κάθε δύο χρόνια το σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρα γιατί πέρασε η μόδα και πρέπει να πάρουμε τώρα καινούργια… και καινούργια… και καινούργια. Αυτό λέγεται εκκοσμίκευση. Το να αποκτήσεις μια μικρή περιουσία, ας πούμε, να εξυπηρετηθείς κ.λπ., δεν είναι αμαρτία. Όταν όμως τρέχεις στο κυνηγητό αυτό του κόσμου (ν’ αρπάξουμε, ν’ αποκτήσουμε, ν’ αποκτήσουμε, να κάνουμε, να φτιάξουμε…) πρόσεξε, αυτό είναι εκκοσμίκευση. Γι’ αυτό λέει ο Απόστολος Παύλος: Αυτοί που χρησιμοποιούν τον κόσμον, «οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ», δεν είναι αμαρτία «ὡς μὴ καταχρώμενοι», δεν πρέπει δηλαδή να φθάσουν σε μία κατάχρηση, κ.λπ. κ.λπ. Έτσι, και θα φάμε και θα πιούμε. Ωραία μας το λέγει αυτό εις την Προς Διόγνητον Επιστολήν του ο άγνωστος αυτός πρώιμος συγγραφεύς. Λέει πόσα πράγματα! Οι Χριστιανοί – ίσως να σας το ’χω πει, αν έχετε ξανάρθει εδώ – οι Χριστιανοί δεν μένουν σε ξεχωριστές πόλεις. Προσέξτε, δεν μένουν σε ξεχωριστές πόλεις. Ντύνονται όπως οι άνθρωποι της εποχής των. Τρώνε και πίνουν όπως όλοι οι άνθρωποι. Παντρεύονται όπως όλοι οι άνθρωποι και κάνουν παιδιά όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά τα γεννώμενα (αυτά που γεννιόνται) δεν τα πετούν (δηλαδή δεν κάνουν έκτρωση). Αδελφή μου, αδελφέ μου, είσαι Χριστιανός και πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις έκτρωση; Αυτή τη στιγμή, αν μου επετρέπετο – σαν πνευματικός σας το λέγω αυτό – αν μου επετρέπετο αυτή τη στιγμή να αποκαλυφθούμε εδώ οι παρόντες ποιοι έχουνε κάνει έκτρωση, θα δείτε και θα τρομάξετε. Θα δείτε και θα τρομάξετε. Λοιπόν, έκανες έκτρωση; Να τι λέει ο συγγραφεύς της Προς Διόγνητον Επιστολής: «Γεννάνε όπως όλοι οι άνθρωποι, οι Χριστιανοί, αλλά τα γεννώμενα δεν τα πετούν», δεν κάνουν εκτρώσεις. Διότι εάν κάνεις έκτρωση, και μάλιστα στη σημερινή κατάσταση, που όλα έχουν αποποινικοποιηθεί (και η μοιχεία και η έκτρωση και τα σου ’πα και τα μου ’πες...), δεν μπορείς να πεις ότι εγώ, αφού αποποινικοποιήθηκαν, θα τα κάνω και εγώ. Είσαι κόσμος τότε, είσαι κοσμικός άνθρωπος. Ακόμη, λέγει, είναι κάτω από τους νόμους της πολιτείας που βρίσκονται, με τη ζωή τους όμως ξεπερνούν τους νόμους της πολιτείας. Δεν χρειάζεται ο χωροφύλακας για τον Χριστιανόν, και δεν χρειάζεται γιατί ξεπερνάει με τον τρόπο που ζει τις εντολές και τους νόμους της πολιτείας. Αυτό θα πει ζω μέσα σε μία κοινωνία, σε μία εποχή, ζώντας μέσα στον λαό του Θεού, και αποτελώ τον λαό του Θεού και το θέλημα του Θεού. Και ο κόσμος, να το ξέρετε, αν η Εκκλησία εκκοσμικεύεται, ο κόσμος δεν σώζει. Προσέξτε! Ο κόσμος δεν σώζει. Αν πηγαίνω και ανάβω το κεράκι μου ή κάπου-κάπου εξομολογούμαι και κοινωνώ ή πηγαίνω στην εκκλησία, αν δεν ζήσω με ανακαινισμένη νοοτροπία, χριστιανική, να το ξέρουμε: αυτό το πράγμα δεν σώζει. Προσέξτε, δεν σώζει. Θα μου πείτε, και ποιοι θα σωθούν; Θα σωθούν. Βέβαια θα είναι οι λίγοι, ναι, το είπε η Αγία Γραφή, αναφέρεται και στην Παλαιά, αναφέρεται και στην Καινή. Είναι το «λεῖμμα». «Λεῖμμα». Το λείμμα θα σωθεί, το υπόλοιπον, το υπόλοιπον του λαού του Θεού. Αν αποδεκατίζεται ο λαός του Θεού από το κοσμικό φρόνημα και την εκκοσμίκευση, μόνο το υπόλοιπο θα σωθεί. Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, να μην προβληματιζόμαστε. Πάνω στο θέμα του να λέμε «Ποιες πρέπει να είναι οι σχέσεις μου με τον κόσμον; Σαν άνθρωπος που είμαι στον κόσμο, δεν πρέπει κι εγώ να ταιριάξω;» Όχι. Δεν πρέπει να ταιριάξεις. Δεν θα στείλεις το παιδί σου στο πάρτι, την κόρη σου στο πεζοδρόμιο. Ξέρετε πόσες μητέρες είναι εκείνες οι οποίες, τῃ ανοχῄ του πατέρα, στέλνουν την κόρη να βγει απ’ τα 14 της χρόνια, απ’ τα 15 της; Γιατί, άμα δεν βγει, πώς θα παντρευτεί; Θα την έχομε γεροντοκόρη, άμα δεν βγει κι αυτή, να αρχίσει να αναζητά... Πρέπει να πάει σε κάποια καφετέρια, από την καφετέρια στη ντίσκο, από τη ντίσκο να μου έρθει στις 12, από τις 12 να μου έρθει στις 3... Να μου έρθει το πρωί την άλλη μέρα στο σπίτι. (Γιατί έτσι σκέπτονται). Βέβαια, κάποτε οι γονείς ανησυχούν άμα δουν τα παραπάνω. Μα, άνοιξες κατήφορο. Σταματάει τίποτε τον κατήφορο; Είσαι με κοσμικόν φρόνημα. Σκέπτεσαι κοσμικά. Δεν σκέπτεσαι σωστά. Θα πεις: «Όχι καλό μου παιδάκι. Δεν είναι καλός τόπος εκεί». Θα το πείτε στα παιδάκια σας από 10 χρονών, που θ’ αρχίσουν τα μαθητικά πάρτι του Δημοτικού σχολείου. «Όχι παιδάκι μου. Θέλεις να βγούμε μια βόλτα;» Αν, μάλιστα, διαθέτετε και αυτοκίνητο... Το να διαθέτεις αυτοκίνητο δεν είναι κοσμικό πράγμα, είναι ένας τρόπος ανάγκης. Παλιότερα είχαν τις καρότσες. (Καρότσες, τα κάρα, καρότσες). Τώρα έχουμε τα αυτοκίνητα. Δεν πειράζει. Αλλά μην πας σε τόπο που θα βλάψει. Πήγαινε σε μια παραλία, όχι να κάνουνε το μπάνιο τους· κάπου αλλού. Πήγαινε στο βουνό. Πάρε μαζί σου και το ψωμάκι σου. Ας πούμε, η μητέρα να πάρει κάποια εφόδια, να φάνε τα παιδιά εκεί, να παίξουν, και ούτω καθεξής. Μπορείτε να βρίσκετε σχήματα ψυχαγωγίας των παιδιών σας, αλλά και της δικής σας διεξόδου. Όχι με αμαρτωλούς ανθρώπους. Όχι με ανθρώπους οι οποίοι άγονται και φέρονται από τη νοοτροπία του κόσμου τούτου. Και μη ξεχνάτε ότι, αν τιμούμε τους αγίους και αν τιμούμε τους μάρτυρες, είναι γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν ανακατεύθηκαν με τον κόσμο και με το κοσμικόν φρόνημα. Στον κόσμο ήσαν, στον κόσμο ζούσαν, αλλά δεν ήσαν όμως κοσμικοί άνθρωποι. Και μες στην Εκκλησία καλούνται όλοι οι πιστοί να γίνουν άγιοι και μάρτυρες. Πώς; Μάρτυς είσαι όταν βλέπεις, κι εσύ και το παιδί σου, ο κόσμος να διασκεδάζει και να λες «Όχι». Μάρτυς είσαι, γιατί αρνείσαι. Μάρτυς είσαι. Και άγιος είσαι, όταν ξεχωρίζεις. Αυτό θα πει άγιος: ξεχωρισμένος. Αυτό θα πει άγιος. Λέμε «Άγιο Ποτήριον». Θα πει: ξεχωρισμένο από τα άλλα ποτήρια. Άγιος είσαι, ξεχωρισμένος από τον κόσμον. Και εκείνοι που θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού θα είναι οι μάρτυρες και οι άγιοι.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

47η ομιλία στην κατηγορία « Ομιλίες εις προσκυνητὰς ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίες εἰς προσκυνητὰς " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-proskynhtas
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pcaJFSqeP8BhtiUyk-htJ9

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.