†.Σήμερα αγαπητοί μου η Εκκλησία μας εορτάζει το Γενέθλιον της Θεοτόκου. Είναι γνωστόν ότι γενέθλιος ημέρα δεν είναι η ημέρα που γεννάται κανείς, αλλά γενέθλιος ημέρα είναι η ημέρα που αναγεννάται κανείς. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενέθλιος ημέρα του κάθε ανθρώπου είναι η ημέρα που εβαπτίσθη. Διότι εκεί εις την κολυμβήθρα ανεγεννήθη. Η τελείωσις δε αυτής της γενεθλίου ημέρας, θεωρουμένου του βίου ως μία ημέρα, είναι
η ημέρα κατά την οποία ο άνθρωπος εξέρχεται από τον παρόντα βίο. Γι’ αυτό ως γενέθλιος ημέρα πάντων των αγίων, δεν θεωρείται ούτε η ημέρα που εγεννήθησαν, πολύ περισσότερο, ούτε η ημέρα του βαπτίσματος αλλά η ημέρα της εξόδου των από την παρούσα ζωή, όταν δηλ. φεύγουν από τον παρόντα κόσμον. Αυτή λέγεται γενέθλιος ημέρα, διότι ουσιαστικά αναγεννάται ο άνθρωπος δια την καθ’ αυτό ζωήν που είναι η αιώνιος ζωή. Φυσικά η ημέρα του βαπτίσματος και η ημέρα του θανάτου του ανθρώπου, που είναι η
τελείωσής του δηλ. η ολοκλήρωσής του εκεί που έφθασε όπου έφθασε, ταυτίζονται. Έχομε μία σύμπτωση αυτών των δύο οροθεσίων. Κατ’ ουδένα λόγο όμως γενέθλιος ημέρα είναι η ημέρα που γεννάται ο άνθρωπος. Γι’ αυτό ο αρχαίος κόσμος εγιόρταζε πάντοτε την γενέθλιον ημέραν, δηλ. την ημέρα που βιολογικά εγεννήθηκε. Γι’ αυτό εις τον χριστιανικόν κόσμον, δεν επιτρέπεται, είναι ημαρτημένον, να γιορτάζη κανείς, να το πω απλά, τα γενέθλιά του! Και τείνει να καθιερωθεί αυτο το ξενόφερτο πράγμα, άγνωστο στα δικά μας χώματα, στο δικό μας χώρο, να γιορτάζωμε τα γενέθλια. Είναι και ξένο και αντιχριστιανικόν.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και τούτο διότι η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο ήδη αγία από προγόνων. Και προ παντός η Υπεραγία Θεοτόκος. Προεφητεύθη και προπαρασκευάστηκε από αυτόν τον ίδιον τον Θεόν, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνη ότι ο Θεός καθοδήγησε την προαίρεσή της έτσι ώστε η Θεοτόκος να είναι Παν-αγία, κατά έναν παρασκευασμένον τρόπον. Ποτέ. Η Υπεραγία Θεοτόκος ηργάσθη στον εαυτό της για να γίνη η Παναγία. Αλλά παρεσκεύασε όμως ο Θεός την Υπεραγίαν Θεοτόκον από προγόνων, από πλευράς χώρου, μέσα εις τον οποίον χώρον η Υπεραγία Θεοτόκος θα εγεννάτο, θα εκυοφορείτο και θα εγεννάτο. Γι’ αυτό άρχισαν οι πρόγονοι από πού λέτε; Παραπάνω από χίλια χρόνια πιο μπροστά. Γι’ αυτό η Θεοτόκος λέγεται ότι είναι το άνθος που εξήνθησεν εκ της ρίζης Ιεσσαί. Αλλά ο Ιεσσαί ήταν ο πατέρας του Δαβίδ. Ο οποίος είχε ζήσει παραπάνω από χίλια χρόνια από τότε που η Θεοτόκος εγεννήθηκε. Και η Θεοτόκος είναι από την βασιλικήν γενεάν του Δαβίδ. Οι δε γονείς της ήταν δίκαιοι. Και δίκαιοι υπέρ πάντα άλλον δίκαιον της Π.Δ. Αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος αγαπητοί μου, είναι Εκείνη δια την οποίαν λέγει το βιβλίο των «Παροιμιῶν» εις το 9ο κεφ. ότι «ἡ Σοφία ὠκοδόμησεν ἑαυτῇ οἶκον.» Ποια είναι αυτή η Σοφία; Η Σοφία είναι η Ενυπόστατος Σοφία Είναι ο Θεός Λόγος, πριν ενανθρωπήση. Η Ενυπόστατος Σοφία, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, λέγει ότι ωκοδόμησεν, έκτισε για τον εαυτόν της το σπίτι του. Και ποιό είναι αυτό το σπίτι; Αυτό το σπίτι που έκτισε ο Θεός Λόγος για να κατοικήση, είναι η Θεοτόκοος. Διότι εις αυτό το σπίτι, εις αυτήν την ανθρωπίνη φύση ήλθε και εσκήνωσε, δηλ. έστησε την σκηνή του ο Θεός Λόγος. Και αυτή η είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Συνεπώς εφόσον η Κυρία Θεοτόκος θα έφερε τον Θεόν Λόγον εις τον κόσμον, η γέννησίς της, η βιολογική της γέννηση ήταν υπόθεση χαράς και μεγάλης ευλογίας για τον κόσμον ολόκληρον. Άρα είναι το μόνο πρόσωπο, αν το θέλετε, κι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, δεν έχω χρόνο να σας μιλήσω για εκείνον, που γιορτάζεται η βιολογική τους γέννηση. Είναι τα μόνα πρόσωπα.
Είναι γνωστό ότι το όνομα εδίδετο εις τα παιδιά, ιδίως τα αγόρια, κατά την ημέρα της περιτομής, την ογδόη ημέρα. Εις την Θεοτόκο εδόθη το όνομα Μαρία. Το όνομα αυτό, Μαρία, έχει πολλά να πη. Έξω από την ετυμολογία της λέξεως, που δεν θα μείνω, θα ήθελα να σας πω μόνο ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, παίρνουν το Ελληνικό όνομα «Μαρία» και απομονώνουν τα γράμματά του, δηλ. κάνουν, θα λέγαμε μια ακροστιχίδα. Ακροστιχίς θα πη, παίρνω το όνομα κάθετα, και παίρνω το κάθε γράμμα και βγάζω ένα περιεχόμενο. Μαρία. Τα πέντε αυτά γράμματα εκφράζουν πέντε γυναικεία ονόματα, σπουδαία εις την Π.Δ. των οποίων οι αρετές και τα χαρίσματα συγκεντρώνονται εις το πρόσωπο της Θεοτόκου και συνεπώς το όνομα «Μαρία» είναι ένα όνομα περιεκτικόν όλων εκείνων των ονομάτων τη Π.Δ., των γυναικείων ονομάτων, με τις χάριτες και τις δωρεές που είχαν πάρει από τον Θεό.
«ΜΑΡΙΑ.» Το «Μ» θυμίζει την Μαριάμ, την αδελφή του Μωυσέως και του Ααρών. Το «Α» είναι η Αβιγαία, η σύζυγος του Δαβίδ. Το «Ρ», είναι η Ραχήλ, η σύζυγος του Ιακώβ. Το «Ι» είναι η Ιουδήθ. Και το τελευταίο «Α», είναι η Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ, η γυναίκα του Ελκανά.
Ας δούμε αυτά τα πέντε γυναικεία πρόσωπα. Τι χαρακτηριστικόν είχε η αδελφή του Μωυσέως και του Ααρών η Μαριάμ; Όταν η Μαριάμ άκους τον αδελφό της να συνθέτη εκείνη την ωδή, μετά από το πέρασμά τους από την Ερυθρά Θάλασσα, και να δοξάζεται ο Θεός, τότε μαζεύει όλες τις γυναίκες, προεξάρχει χορού, και κατά αντιφωνίαν ψάλλει κι’ εκείνη την ωδή που έψαλλαν οι άνδρες με αρχηγό τον αδελφό της τον Μωυσή, επί τη σωτηρία των από τους Αιγυπτίους και το πέρασμα τους από την Ερυθρά Θάλασσα. Η Μαριάμ ήτο προφήτις Οι ωδές αυτές του Μωυσέως ήτο προφητικές. Και η Μαριάμ δεν έκανε παρά
επανάληψη της προφητείας του αδελφού της. Για να σας το θυμίσω αυτό, να το καταλάβετε λίγο καλύτερα, σας θυμίζω τον Συμεών τον Θεοδόχον, όταν είπε «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου δέσποτα.» Τώρα Κύριε, να πεθάνω. Γιατί είδαν τα μάτια μου το σωτήριόν σου, είδαν τα μάτια μου τον σωτήρα του κόσμου. Ο οποίος είναι το φως εις αποκάλυψιν εθνών. Την ίδια ώρα, μία γυναίκα, η Άννα, λέγει «ναί, ναί, ναί, εἶναι αὐτό.» Και χαρακτηρίζεται προφήτις από την Αγίαν Γραφή. Ε, αυτό έκανε και η Μαριάμ. Επιβεβαιώνει τον αδελφό της. Είναι προφήτις. Και η ωδή αυτή του Μωυσέως είναι απ’ άκρου εις άκρον, μέχρι το τελευταίο σημείο προφητική. Ήτο δε και παρθένος. Δύο γνωρίσματα. Προφήτις και παρθένος. Η Θεοτόκος ήτο και προφήτις (δήτε την ωδήν της∙ «ἀπό τοῦ νῦν, λέει, μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί»∙η δε Ελισάβετ τι είπε; «Καί εἶναι μακάρια ἐκείνη (μίλησε εις τρίτο πρόσωπο) πού θά πιστέψη σέ ὅσα τῆς λαλήθηκαν ἀπό τόν Κύριον…» και παρθένος. Έχει λοιπόν τα δύο γνωρίσματα της παλαιάς Μαριάμ, της αδελφής του Μωυσέως.
Ποία ήτο η Αβιγαία; Η Αβιγαία ήτο μία θαυμασία γυναίκα. Η ιστορία της ήτο πολύ μεγάλη, λυπούμαι δεν μπορώ να σας την διηγηθώ. Ήταν παντρεμένη. Ο σύζυγός της ήταν περίεργος άνθρωπος, και δεν έδινε ψωμιά και τρόφιμα στον Δαβίδ, όταν πολεμούσε στα βουνά. Η Αβιγαία επίστεψε εις τον Δαβίδ και το έργο του. Και τούτο διότι ήτο πολύ ταπεινή γυναίκα. Ο άνδρας της έπαθε συγκοπή, και τελικά, έγινε γυναίκα του Δαβίδ. Θαυμασία γυναίκα. Είχε ένα γνώρισμα η Αβιγαία. Ήτο ταπεινή. Και η Θεοτόκος είχε εις υπερθετικόν βαθμόν την ταπείνωσιν.
Η Ραχήλ ήτο η δεύτερη γυναίκα του Ιακώβ. Την οποία εκτάκτως αγαπούσε ο Ιακώβ. Είχε κάλλος (ομορφιά) και ψυχικόν και σωματικόν. Η αδελφή της η Λεία δεν ήτο όμορφη και είχε πολύ μικρά ματάκια. Όλα αυτά είναι τύποι βεβαίως. Δεν κατηγορεί κανείς, να έχει κανείς ωραία ή άσχημα μάτια κ.λπ. Αυτά είναι απλώς τύποι. Προσέξτε τύποι. Και ο Ιακώβ είχε πάντα την καρδιά του εις την Ραχήλ. Είναι εκείνη που εγέννησε τα δύο παιδιά μόνον από τα δέκα. Τον Ιωσήφ και τον Βενιαμίν. Εις δε τον Βενιαμίν, η θαυμασία Ραχήλ απέθανε κατά τον τοκετόν. Και την έκλαψε πολύ ο Ιακώβ. Έτσι λοιπόν η Θεοτόκος έχει αυτά τα δύο χαρίσματα της Ραχήλ∙ αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το κάλλος, την ομορφιά, και του σώματος και του πνεύματος. Προ παντός της ψυχής.
Ποία ήτο η Ιουδήθ; Ήτο μία χήρα γυναίκα. Πανέμορφη, Εκπληκτικής ομορφιάς. Σωστή χήρα. Που πενθούσε τον άνδρα της. Κάποια φορά, έρχεται και κυριεύει την πόλη της, που είχε τείχη, ο Ολοφέρνης, στρατηγός της Βαβυλώνος. Κινδύνευε και η πόλη της και όλη η Ιουδαία και ο Ισραήλ. Το στρατόπεδο του Ολοφέρνους ήτο λίγο μακρύτερα από την πόλη. Διότι η πόλις ήτο κάπως σε ύψωμα και δεν μπορούσαν να σταθούν τα στρατεύματα του Ολοφέρνουις. Και της έρχεται μια έμπνευση. Βγάζει τα πένθιμά της ρούχα, ντύνεται με τα καλύτερά της ρούχα, βάζει τα καλύτερα της αρώματα, και λέει στους άρχοντες της πόλεως: «Ἀνοίξτε μου τήν πόρτα.» Παίρνει και μία υπηρέτριά της, μία δούλη της, και πηγαίνει εις το στρατόπεδο του Ολοφέρνους. Όταν την είδαν οι σκοποί, θαύμασαν την ομορφιά της. Έκανε όμως θερμοτάτη προσευχή να την φυλάξη ο Θεός να μην πάθη όχι μόνο κακό αλλά να μην χαλάση η εντιμότητά της∙ δηλ. να μην προσβληθή από τίποτε. Να μην σας τα πολυλογώ, μερικές μέρες έμεινε εκεί στο στρατόπεδο, λέγοντας στον Ολοφέρνη ότι θα μου επιτρέπης το βράδυ να βγαίνω έξω να προσεύχομαι. Αυτός νόμισε ότι πήγε να του πη μυστικά. Κάποια φορά, ύστερα από 3-4 βράδυα, όταν έμεινε μόνη αυτή με τον Ολοφέρνη, στη σκηνή του, κι’ αυτός ήταν σε κατάσταση κτηνώδη, διότι είχε το πάθος γι’ αυτήν, αλλά ο Θεός δεν τον άφηνε να την πειράξη, ήπιε πολύ κρασί. Και είναι οι δύο τους μόνο. Και τότε σύρει το ξίφος του, εκείνη, η Ιουδήθ, που ήταν κρεμασμένο επάνω από το κρεβάτι του, και του πήρε το κεφάλι πέρα για πέρα! Το έβαλε μεσ’ το καλαθάκι της, που πήγαινε, λέει, να μαζεύη και σύκα, και παίρνει την υπηρέτριά της που ήταν απ’ έξω, πέρασε μέσα απ’ τους σκοπούς, ανύποπτα, και πηγαίνει στα τείχη του τείχους και φωνάζει «Ἀνοίξτε μου» Και μπαίνει μέσα στην πόλη, βγάζει το κεφάλι από το καλάθι και τους το δείχνει: «Νά ὁ Ὀλοφέρνης!» Έμειναν έκπληκτοι. Την ανεκήρυξαν κριτήν. Σώθηκε η πόλις και η χώρα ολόκληρη. Η Θεοτόκος είναι εκείνη που εξόντωσε τον νοητόν Ολοφέρνην, τον δίαβολο. Τον κατεπάτησε κυριολεκτικώς.
Και το τελευταίο, είναι η Άννα, η γυναίκα του Ελκανά η δεύτερη. Στείρα αλλά θαυμάσια γυναίκα. Και κάνει προσευχή στο Θεό να της δώση ένα παιδί. Μέρα νύχτα κλαίει∙ να της δώση ένα παιδί. Και της έδωσε. Λέοντα της έδωσε. Της έδωσε τον περίφημον προφήτην και τελευταίον κριτήν, τον Σαμουήλ. Και τότε η στείρα η Άννα, δοξάζει τον Θεό και ανέπεμψε εις το Θεό ωδήν. Είναι μία από τις εννέα ωδές της Αγίας Γραφής. Τι ήτο η Άννα; Ήτο στείρα. Η στείρα γεννά; Όχι προφανώς. Αλλά εγέννησε. Η παρθένος γεννά; Ασφαλώς όχι. Αλλά η Θεοτόκος ως παρθένος εγέννησε. Και η στείρα πήρε την χάρη του Θεού για να γεννήση. Και η παρθένος πήρε τη χάρη του Θεού για να γεννήση. Όχι πια έναν Σαμουήλ αλλά αυτόν τον Λυτρωτήν του κόσμου και τον σωτήρα όλων. Ουρανού και γης. Και αγγέλων και ανθρώπων.
Αυτά εκφράζει το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της οποίας το Γενέσιον γιορτάζομε σήμερα.
52α ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».
†.Από τας Θεομητορικάς εορτάς αγαπητοί μου, ξεχωρίζει η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που περιλαμβάνει πρώτον τον θάνατον και την ταφήν της και δεύτερον την Ανάστασή της και την μετάστασή της εις την βασιλείαν του Θεού.
Όλα αυτά της εορτής, περιλαμβάνονται κατά έναν θαυμαστόν τρόπον, εις το πρώτο τροπάριο της λιτής, το οποίον έχει ως εξής: «Ἔπρεπε τοῖς αὐτόπταις τοῦ Λόγου καί ὑπηρέταις καί τῆς κατά σάρκα μητρός Αὐτοῦ, τήν Κοίμησιν ἐποπτεῦσαι» (Έπρεπε, λέγει, εις εκείνους οι οποίοι στάθηκαν αυτόπται του Θεού Λόγου, όπως εξ άλλου αρχίζει και το κατά Λουκά Ευαγγέλιον, ότι εστάθησαν αυτόπται του Λόγου, οι περιγράψαντες την ζωή του, έπρεπε να σταθούν και αυτόπται και της μητρός Αυτού, και να εποπτεύσουν την δική της την Κοίμησιν). Τελευταῖον οὖσαν ἐπ’ αὐτῆ μυστήριον. (Και το οποίον, η Κοίμησής της, είναι το τελευταίο εις αυτήν μυστήριον. Απ’ όλα τα μυστήρια, τα οποία συνέβησαν εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον, από τον Ευαγγελισμόν έως τώρα, την Ανάστασή της και την Ανάληψή της.) ἵνα μή μόνον τήν ἀπό γῆς τοῦ Σωτῆρος ἀνάβασιν θεάσωνται, ἀλλά καί τῆς τεκούσης αὐτόν, τῇ μεταθέσει μαρτυρήσωσι. Ώστε να μην είναι μόνον μάρτυρες της Αναστάσεως και Αναλήψεως του Κυρίου, αλλά και της αναστάσεως και αναλήψεως και της Υπεραγίας Θεοτόκου.) Διόπερ πάντοθεν, θεία δυνάμει περαιωθέντες, τήν Σιών κατελάμβανον∙ (Γι’ αυτό το λόγο, οι αυτόπται και υπηρέται του Θεού Λόγου, έπρεπε να βρίσκωνται παρόντες εις την Σιών, εις την Ιερουσαλήμ) πρός οὐρανόν ἐπειγομένην, προέπεμπον τήν ἀνωτέραν τῶν Χερουβίμ∙ (αυτήν η οποία θα ανήρχετο εις τον ουρανόν, αυτήν ακριβώς θα προέπεμπον, ως ανωτέρα των Χερουβίμ) «ἥν καί ἡμεῖς, σύν αὐτοῖς προσκυνοῦμεν, ὡς πρεσβεύουσαν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». (Την οποία κι εμείς προσκυνούμε ως πρεσβεύουσα υπέρ των ψυχών ημών).
Πολύ ωραία αγαπητοί μου μας τα λέγει το τροπάριο αυτό της λιτής που περιλαμβάνει όλο το περιεχόμενο της εορτής. Και πράγματι, η παράδοση μας λέγει, διότι η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τίποτε από τον θάνατον, την ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου , παρά μόνον η Παράδοσή μας διασώζει, ότι τρεις ημέρες προ του θανάτου της, ο Υιός της, ο Κύριος Ιησούς, έστειλε εις αυτήν άγγελο και την ειδοποίησε ότι θα απέλθη του κόσμου τούτου. Και εκείνη μόλις έλαβε την πληροφορίαν, ανήλθε εις το όρος των ελαίων, που κατά τη συνήθειά της επήγαινε συχνά και προσηύχετο, ανήλθε εκεί και προσευχήθη. Και επέστρεψε εις τον σπίτι της εις τα Ιεροσόλυμα, και ετοιμάστηκε δια την αναχώρησή της. Λίγο πριν την αναχώρησή της, κατά θαυμαστόν τρόπον, όπως μας αναφέρει εδώ το τροπάριο, και που άλλα τροπάρια της όλης ακολουθίας μας το λέγουν αυτό, ότι οι Απόστολοι ήρθαν εις την Ιερουσαλήμ, από οποιοδήποτε σημείο της Οικουμένης κι αν ευρίσκοντο. Μάλιστα στην εικονογραφία, δείχνει τους Αποστόλους να καταφθάνουν στα Ιεροσόλυμα με νεφέλη, μ’ ένα σύννεφο. Μεταξύ αυτών ήταν και ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, ο οποίος ήτο παρών εις τα Ιεροσόλυμα, ήτο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο άγιος Ιερόθεος και ο άγιος Τιμόθεος Επίσκοπος Εφέσου. Αυτοί ήρθαν όλοι δια να προπέμψουν την Υπεραγία Θεοτόκο εις τον ουρανό, και να σταθούν μάρτυρες του αληθινού θανάτου της, της αληθινής αναστάσεώς της και της αληθούς μεταναστεύσεώς της εις τους ουρανούς. Κι όταν έφθασαν, εκείνη τους ευλόγησε και τους χαιρέτησε∙ και τότε όπως εκείνη θέλησε, εις το κλινίδιό της, στο μικρό της το κρεβάτι έπεσε και εκοιμήθη, δηλ. απέθανε. Και τότε, οι μαθηταί και Απόστολοι του Κυρίου, μαζί με τους ιεράρχας που σας ανέφερα, την έθαψαν, όπως λέγει το σχετικό Εξαποστειλάριο. «Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ», δηλ. εις εκείνη την περιοχή που ήτο η Γεθσημανή. Η Γεθσημανή ήτο ένας ελαιώνας, επάνω εις το όρος τον Ελαιών, και εκεί όπου είχε μάλιστα και ο Κύριος προσευχηθεί κατά την σύλληψή του, και εκεί έθαψαν την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Δεν υπάρχει συνεπώς ο τάφος της, όπως λέγουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, εις την Έφεσον. Σαφώς η Υπεραγία Θεοτόκος ετάφη εις τα Ιεροσόλυμα. Κι’ εκεί εις τα Ιεροσόλυμα, όταν αγαπητοί μου ετάφη, ένας εκ των μαθητών, κατά την Παράδοση, έλειπε. Κατ’ οικονομίαν ήτο πάλι ο Θωμάς, ο οποίος έλειπε. Γιατί έλειπε ο Θωμάς στην πρώτη εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητάς; Ακριβώς για να διαπιστωθή κατά τον καλύτερον τρόπον η Ανάσταση του Χριστού. Έτσι και τώρα λείπει ο Θωμάς. Ο οποίος καταφθάνει την τρίτη ημέρα. Και τότε του είπαν οι άλλοι μαθηταί, ότι η μητέρα του Κυρίου εκοιμήθη. Εκείνος επεθύμησε να προσκυνήση το τίμιο λείψανό της. Κι επήγαν εις τον τάφον∙ οι τάφοι ήσαν όχι όπως σήμερα που σκάπτομε εις την γην και εναποθέτομε το σώμα, αλλά ήταν μέσα σε μικρά σπήλαια, όπως ήτο και ο τάφος του Χριστού, όπως γνωρίζετε. Και τότε όταν πήγαν εις τον τάφο της Υπεραγίας Θεοτόκου, έλειπε το σώμα! Και υπήρχε μόνο το σινδόνι που ήτο τυλιγμένη. Κι εκεί αντελήφθησαν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος είχε αναστηθεί και αναληφθεί εις τους ουρανούς.
Ό,τι οι ιεροί υμνογράφοι μας παρουσιάζουν, έτσι και ο χρωστήρας των αγιογραφών, έρχεται στην εικονογραφία να μας παρουσιάσουν. Ας πάρωμε μία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το κεντρικό σημείο περιέχει δύο πρόσωπα, παρ’ ότι η εικόνα είναι πολυπρόσωπος. Είναι το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου επάνω σ’ ένα κρεβάτι, που κείται νεκρά. Όπισθέν της, μέσα σ’ ένα ελλειψοειδές σχήμα θείας δόξης, υπάρχει ο Υιός της, ο Ιησούς Χριστός. Ο οποίος κρατεί στα χέρια του την ψυχήν της μητέρας του, υπό τύπον ενός μικρού βρέφους. Σημειώσατε ότι αυτό αναφέρεται ειδικά στην Κοίμησιν και η εικόνα δεν αποτελεί το άπαν των όσων σας είπα, διότι η Υπεραγία Θεοτόκος όχι μόνον απλώς απέθανε, αλλά σας ανέφερα ότι ανεστήθη και ανελήφθη. Ανεστήθη με το σώμα της και ανελήφθη με το σώμα της εις τους ουρανούς. Γύρω από το κρεβάτι που κείται η Υπεραγία Θεοτόκος είναι οι Απόστολοι και οι Ιεράρχαι τους οποίους σας ανέφερα. Πάνω από την θεία δόξα που καλύπτει τον Ιησούν Χριστόν, είναι ένα Χερουβείμ ή περισσότεροι άγγελοι. Και μετέχουν εις το όλο γεγονός της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στο βάθος, και πέρα από τα πρόσωπα των Αποστόλων και των Ιεραρχών, βρίσκονται και μερικά λαϊκά πρόσωπα. Δηλ. είναι η Εκκλησία.
Έτσι βλέπομε, εις την Κοίμησιν της Υπεραγίας Θεοτόκου να μετέχη ο Κύριος Ιησούς, ο Υιός της, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, η Εκκλησία άπασα και ο ουρανός, οι άγγελοι. Και τούτο διότι η Υπεραγία Θεοτόκος στάθηκε εκείνη που έδωσε την σάρκα της εις τον Υιόν του Θεού, να γίνη άνθρωπος. Αυτό ακριβώς το γεγονός έρχεται να τονισθή εις αυτήν την εικόνα την οποία έχομε μπροστά μας, όταν προσκυνούμε, και αισθανόμαστε κάτι το εντελώς ξεχωριστό, ότι εκείνη που έδωσε το σώμα της εις τον Υιόν του Θεού, για να γίνη ο Υιός του Θεού άνθρωπος, αυτή έγινε το κεφάλαιο, δηλ. η βάσις της σωτηρίας μας, κι’ όχι μόνο της σωτηρίας μας, των ανθρώπων, αλλά και ολοκλήρου της δημιουργίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η σωτηρία και των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά και ολοκλήρου της αλόγου κτιστής δημιουργίας. Δεν θα ήτο δυνατόν δε ποτέ να μείνη στον τάφον η Υπεραγία Θεοτόκος, και το σώμα εκείνο που έδωσε την ανθρώπινη ζωή εις τον ζωοδότην Θεόν και δημιουργόν των πάντων, να υποστή την φθοράν. Διότι από τα σπλάχνα της επήρε ο Θείος Λογος, και αυθάρτησε την δική του ανθρωπίνη φύση. Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατόν να μείνη μέσα εις τον τάφον και να υποστή την φθοράν το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου; Γι’ αυτό το λόγο η Υπεραγία Θεοτόκος ακολουθεί την ιδίαν πορείαν την οποία ηκολούθησε και ο Υιός της. Ο οποίος απέθανε επί του Σταυρού πραγματικά, ετάφη πραγματικά, ανέστη πραγματικα και εψηλαφήθη και ανελήφθη εις τους ουρανούς ενώπιον εκατοντάδων μαρτύρων. Την ιδίαν πορείαν ακολουθεί η μητέρα του. Είναι το πρώτο λογικόν κτίσμα, από το ανθρώπινο γένος, που ακολουθεί αυτήν την πορείαν και εισέρχεται εις την βασιλείαν του Θεού. Δεδομένου ότι κανείς ακόμη από όσους επίστευσαν εις τον Ιησούν Χριστόν, δεν έφθασε εις την βασιλείαν του Θεού. Γιατί ακόμη δεν έγινε η ανάστασις των νεκρών. Σημειώσατε ότι ούτε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ούτε ο Απ. Παύλος, ούτε ο Απ. Πέτρος, ούτε όλοι οι άλλοι Απόστολοι, ούτε ο Ευαγγ. Ιωάννης βρίσκονται εις την βασιλείαν του Θεού. Όλοι είναι εις τον Παράδεισον∙ εις τον χώρον εκείνον που ως ψυχές αναμένουν την ανάσταση των νεκρών. Αλλ’ η Υπεραγία Θεοτόοκος επήρε το σώμα της, το παλαιό της σώμα, άφθαρτο και αθάνατο, το οποίο οδήγησε ο Υιός της εις την βασιλείαν του Θεού. Ούτε ο προφήτης Ηλίας είναι εις την βασιλεία του Θεού. Ούτε ο Εώχ, ούτε ο ληστής είναι εις την βασιλείαν του Θεού. Ο ληστής απέθανε, ετάφη, και το σώμα του υπέστη φθορά. Δεν ανεστήθη. Είναι εις τον Παράδεισον. Είναι συνεπώς το πρώτο κτίσμα, είναι ο πρώτος άνθρωπος που εισέρχεται εις την βασιλεία του Θεού. Για μας τους Χριστιανούς είναι μία δευτέρα μαρτυρία μετά την Ανάσταση του Χριστού. Μία μαρτυρία ότι ο Χριστός Ανεστήθη, και ότι πραγματικά θα εισέλθωμε, θ’αναστηθούμε και θα εισέλθωμε εις την βασιλεία του Θεού. Τούτο δε το βλέπομε εις την Υπεραγία Μητέρα Του. Η οποία πλέον άφθαρτη και αθάνατη, με όλη της την ανθρωπίνη φύση, βρίσκεται εις τον ουρανό.
Για μας συνεπώς, η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που νηστεύομε ξέρετε για να προϋπαντήσωμε το γεγονός, όχι δια να πενθήσωμε την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, άπαγε της βλασφημίας, όπως και νηστεύουμε την Μεγάλη Παρασκευή, όχι για πενθήσουμε τον θάνατο του Χριστού, άπαγε της βλασφημίας, όπως και
ολόκληρη την Μ. Σαράκοστή, αλλά για να καθαρθούμε και να προετοιμαστούμε να προϋπαντήσουμε την Ανάσταση του Χριστού. Έτσι κι εδώ νηστεύομε 15 ημέρες για να προϋπαντήσουμε την ανάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία είναι παιδί του Αδάμ και της Εύας, είναι από το αίμα μας, είναι από την σάρκα μας, είναι ο πρώτος άνθρωπος που αναστήνεται, αφθαρτίζεται και εισέρχεται εις την βασιλεία του Θεού. Για μας συνεπώς η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα δεύτερο Πάσχα. Είναι ο απόηχος εκείνου του Πάσχα, όπως θα λέγαμε ότι το Πάσχα, όπως λέγει ο Κανών του Πάσχα, ότι δεν είναι τι άλλο παρά μιας άλλης βιοτής της αιωνίου την απαρχήν, ε και η εορτή αυτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα Πάσχα μιας άλλης βιοτής∙ είναι η απαρχή μιας αιωνίου ζωής. Και αυτό για μας είναι τεράστιο.
Αγαπητοί μου η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου για μας είναι ένας σταθμός. Μπορούμε να χαίρομε πια. «Ἐμπῆκε τό νερό στ’ αὐλάκι». Η φθαρτότης μπήκε στην αφθαρσία και η θνητότητα μπήκε εις την αθανασία. Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου έχομε την μεγάλη μας ελπίδα. Απ’ αρχή ο Χριστός, λέει ο Απ. Παύλος. Και ο πρώτος καρπός αυτής της απαρχής είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Για μας είναι μεγάλη ελπίδα, είναι μεγάλη χαρά. Πρέπει λοιπόν να ζούμε αυτή τη χαρά. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η υψηλοτέρα των ουρανών. Οι άγγελοι με χαρά την υποδέχονται. Γιατί ξέρουν ότι είναι και η δική τους η σωτηρία.
Τί θα πη «σωτηρία»; Θα πη να δω το πρόσωπο του Θεού. Αυτό είναι η σωτηρία. Κι αν ερωτήσετε γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η σωτηρία των αγγέλων, θα σας απαντούσα: Γιατί οι άγγελοι δεν είχαν δει ποτέ το πρόσωπο του Θεού. Και τώρα που ο Θεός Λόγος ενηνθρώπισε, είδαν το πρόσωπο του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος πήρε τη σάρκα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Να γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι και η σωτηρία των αγγέλων, όχι μόνο των ανθρώπων Γιατί είδαμε ήδη το πρόσωπο του Θεού. Αλλά είναι και η σωτηρία ολοκλήρου της δημιουργίας. Τί άλλο να πούμε; Πώς να τιμήσωμεν την Υπεραγίαν Θεοτόκον γι’ αυτή τη μεγάλη προσφορά της προς εμάς; Πώς να την ευχαριστήσωμε; Γι’ αυτό η Εκκλησία μας αγαπητοί μου έχει συνθέσει τους ωραιοτέρους ύμνους προς αυτήν. Ύμνοι οι οποίοι είναι γεμάτοι από θαυμάσιες εικόνες, που δείχνουν ποια είναι.
Έτσι ας αγαπήσωμε την Υπεραγία Θεοτόκο∙ ας την αγαπήσωμε μ' όλη μας την καρδιά. Της χρεωστούμε πολλή ευγνωμοσύνη. Γιατί είναι η αιτία παντός αγαθού. Είναι η αιτία της σωτηρίας μας. Ας την τιμήσουμε. Ας την ευχαριστήσουμε. Γι’ αυτήν οι παννυχίδες, γι’ αυτήν οι αγρυπνίες, γι’ αυτήν οι ύμνοι, γι’ αυτήν είναι όλα. Της αξίζουν. Πραγματικά της αξίζουν, που είναι το κεφάλαιο της σωτηρίας μας.
10η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».
†.Μετά από τον χορτασμόν των πεντακισχιλίων, αγαπητοί μου, που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή στην ευαγγελικήν περικοπή, βλέπομε να ακολουθεί ένα περιστατικόν, εκτάκτως σπουδαίον σε συμπεράσματα. Όσο οι μαθηταί εμοίραζαν τα κομμάτια του άρτου, τον άρτον, στο πλήθος, που ήταν σε πρασιές και εδέχετο την ευλογημένη τροφή από τον Κύριον, εδέχοντο από το πλήθος, που εθαύμαζε δια το καταπληκτικόν αυτό θαύμα -να πολλαπλασιαστεί η τροφή η υλική- να λέγει στους μαθητάς ότι ο Διδάσκαλος ήτο σπουδαίος. Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Οἱ οὖν ἄνθρωποι, ἰδόντες ὃ ἐποίησε σημεῖον ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης ὁ ἐρχόμενος εἰς τὸν κόσμον». «Αυτός», λέει, «είναι αυτός που περιμένομε, ο προφήτης. Ο μέγας προφήτης, όπως τον είχε προφητεύσει ο Μωυσής. Να στείλει», λέγει, «ο Θεός, μέγαν προφήτην όπως εμένα», γιατί ο Μωυσής ήτο εις τύπον του Ιησού Χριστού.Βλέποντας λοιπόν αυτό το θαύμα ο κόσμος θαυμάζει. Και θαυμάζοντας, λέγει αυτά εις τους μοιράζοντας τα κομμάτια του ψωμιού, εις τους μαθητάς.
Η πρόθεσις λοιπόν του πλήθους ήτο να ανακηρύξουν τον Ιησούν εκεί εις την έρημο, βασιλέα. Σημειώσατε δε ότι οι Εβραίοι ήσαν κάτω από την ρωμαϊκήν κατοχήν και προ της ρωμαϊκής κατοχής, εκατοντάδες χρόνια, έζησαν ξενικήν κατοχήν. Έτσι, ο εθνικός πόθος για απελευθέρωση ήταν πια ώριμος και ζητούσαν τη δεδομένη στιγμή, ώστε και τις προφητείες ακόμη των προφητών που ανεφέροντο εις το μέγα θαύμα του Μεσσίου, να τις έχουν διαφοροποιήσει και να τις αισθάνονται ότι έπρεπε να πραγματωθούν μέσα στα όρια και τα πλαίσια της εθνικής των απελευθερώσεως.
Ο Ιησούς γνωρίζει πολύ καλά την πρόθεση του πλήθους, όπως και την επίδραση που εδέχθησαν οι μαθηταί Του από τα ψιθυρίσματα του πλήθους. Γι΄αυτό σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης- η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι από τον Ματθαίο, αλλά μας εξηγεί όμως το φαινόμενον ο Ιωάννης- : «Ἰησοῦς οὖν γνοὺς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτὸν ἵνα ποιήσωσιν αὐτὸν βασιλέα, ἀνεχώρησε πάλιν εἰς τὸ ὄρος αὐτὸς μόνος». Ο Ιησούς, λέγει, επειδή γνώριζε ότι θα ήρχοντο - προσέξτε το ρήμα- «ἁρπάζειν αὐτὸν», να τον αρπάξουν, που σημαίνει ότι παρά τη θέλησή Του θα ήτο η ανακήρυξίς Του εις βασιλέα. Γι΄αυτό ο Κύριος προλαβαίνει τους μεν μαθητάς, όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αναγκάζει να μπουν εις το πλοίον -και τους αναγκάζει διότι δεν ήθελαν να αποχωριστούν από τον Κύριον, αλλά και τους αναγκάζει ακόμη γιατί είχαν αισθανθεί ότι μπορούσε κάτι εκεί εις την έρημον να γίνει, μία πλήρωσις των προσδοκιών των εθνικών. Τους αναγκάζει λοιπόν, με το ζόρι, να μπουν μέσα εις το πλοιάριο και να Τον περιμένουν απέναντι. Αυτός δε μόνος διαλύει τα πλήθη και ανέρχεται σε κάποιο ύψωμα, σε κάποιο βουνό, δια να προσευχηθεί.
Έτσι βλέπομε, αγαπητοί μου, εδώ ότι ο Κύριος αποχωρίζεται από τους μαθητάς. Ίσως είναι η πρώτη φορά που ο Κύριος αποχωρίζεται από τους μαθητάς Του. Και ήτο ανάγκη αυτό να γίνει. Και τους αφήνει ακριβώς, πρώτον να αντιληφθούν ότι ζητούσαν μεγάλα και ζητούσαν σπουδαία, ενώ δεν μένουν παρά μόνον εις την ανθρωπίνη των φύση, η οποία είναι αδύναμος και χωρίς τον Χριστόν στη ζωή των, δεν θα μπορέσουν τίποτε να πραγματοποιήσουν.
Τι συνέβη; Όταν μπήκαν στο πλοιάριον, και μας λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ότι είχαν απομακρυνθεί από την παραλία της λίμνης 25-30 στάδια(το στάδιον είναι 60 μέτρα) δηλαδή περίπου ένα ναυτικό μίλι, περίπου 1800 μέτρα, αν δεχθούμε 30. Περίπου ένα ναυτικό μίλι. Τότε ήρθε άνεμος σφοδρός, επέπεσε επί της λίμνης και ανετάραξε την λίμνην σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι έμπειροι εκείνοι ψαράδες να τρομοκρατηθούν από τη δυνατή εκείνη τρικυμία. Και να αισθάνονται ότι είναι πια τα τελευταία της ζωής τους. Και το χειρότερο γι’ αυτούς· δεν ήταν μαζί τους ο Ιησούς. Τους αφήνει λοιπόν μόνους, να αντιληφθούν την αδυναμία τους, την ασθένειά τους. Αγαπητοί μου, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να καταλάβομε κάποτε, σε μία βαθιά αυτογνωσία, ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς τον Θεό. Εκείνο που είπε ο Κύριος: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», είναι αληθές. Και αυτό το «οὐδέν», δεν είναι μόνον απλώς, θα ’λεγε κάποιος, «να χτίσω το σπίτι μου ή να φτιάξω την οικογένειά μου». Και αυτά βεβαίως. Αλλά εάν όμως ο Κύριος τα δίδει ενώ εμείς δεν Τον επικαλούμεθα και δεν Τον χρειαζόμεθα, μας τα δίδει κατά παραχώρησιν μέσα σε ένα πλαίσιο φυσικόν. Έκανε τον άνθρωπο, του είπε να αυξάνει και να πληθύνεται και να προκόβει στη ζωή του. Με βάση αυτήν την αρχικήν ευλογίαν. Συνεπώς το δίδει ο Θεός, είτε ο άνθρωπος τον προσέχει τον Θεόν, είτε όχι, κατά παραχώρησιν. Όταν όμως είναι κατ’ ευλογίαν, εκεί που είναι πραγματικά αδύνατος η επιτυχία του ανθρώπου χωρίς τον Χριστόν, είναι η σωτηρία. Το είπε ο Ίδιος: « Ἐγώ εἰμι ἡ ὀδός». Πώς θα πας, άνθρωπε, εις τον Πατέρα, πώς θα αποκτήσεις την Θεογνωσίαν(Θεό-γνωσίαν) εάν δεν βαδίσεις την οδόν που λέγεται Ιησούς Χριστός; Δεν βαδίσεις την πεπατημένην οδόν της ανθρωπίνης φύσεως του Θεού Λόγου, δια να γνωρίσεις τον άγνωστον Θεόν Λόγον και τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον. Είναι αδύνατον λοιπόν. Είναι αδύνατον πράγματι, χωρίς τον Ιησούν Χριστόν να πετύχομε τη σωτηρία μας. Μα εάν όλα είναι σπουδαία, η σωτηρία είναι το μέγιστον. Και εάν τη σωτηρία δεν επιτύχει κανείς, τότε τι επέτυχε; Τίποτα δεν πέτυχε.
Ακόμη ο Κύριος αφήνει μόνους τους μαθητάς, για να τους δώσει ένα μάθημα. Ότι δεν μπορούν να εφησυχάζουν εάν οι ίδιοι δεν αγωνιστούν, με το να νομίζουν ότι έχουν τον Ιησούν μαζί τους και ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι, με την δοκιμασίαν αυτήν του πειρασμού, δηλαδή την τρικυμία, ταράζει τα νερά της λίμνης, δια να αφυπνίσει τους μαθητάς να αντιληφθούν ότι πρέπει να αγωνιστούν. Τι να αγωνιστούν; Να αγωνιστούν για να σώσουν τη ζωή τους μέσα στο πλοιάριον; Όχι αυτό. Να επικαλεστούν τον Κύριον. Και να νιώσουν ότι πρέπει να αγωνίζονται στη ζωή τους, για να είναι ο Θεός μαζί τους.
Τρίτον. Ο Κύριος τούς αφήνει να παλεύουν με τα κύματα της λίμνης, για να τους προετοιμάσει στην απουσία τη δική Του. Την λέξη «απουσία» την βάζω εντός εισαγωγικών. Διότι ο Κύριος είναι πανταχού παρών. Ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, με τη θεανθρωπίνη Του φύση είναι πανταχού παρών. Είπα «με τη θεανθρωπίνη Του». Ένεκα της υποστατικής ενώσεως. Είναι πανταχού παρών. Συνεπώς, πρέπει να μάθει τους μαθητάς να αισθάνονται ότι είναι ο Κύριος, παντού βέβαια αλλά χωρίς να Τον βλέπουν. Έτσι, να αισθάνονται ότι ζουν, αγωνίζονται, «απόντος»-εντός εισαγωγικών- του Κυρίου. Ότι ο Κύριος απουσιάζει. Ο Κύριος έφυγε. Έφυγε στους ουρανούς. «Εγώ τώρα τι θα κάνω εδώ εις την γην;». Διότι θα έλεγαν «Ε, είναι ο Κύριος εδώ εις την γην· ό,τι πει Εκείνος, αυτό θα κάνω». Πρέπει να ενεργοποιήσω τον εαυτόν μου, για να δω τι μπορώ να κάνω εδώ εις την γην. Δεν πρέπει λοιπόν να εφησυχάζω. Δεν πρέπει να μένω έτσι. Και πρέπει να αισθάνομαι ότι πρέπει να κυνηγήσω από πίσω τη δική Του την παρουσία. Να κυνηγήσω από πίσω τη Χάρη τη δική Του. Εκείνη με κυνηγούσε. Τώρα είναι καιρός να την κυνηγήσω εγώ. Γιατί; Γιατί την έχασα. Φαινομενικά. Γιατί έχασα την παρουσία του Χριστού. Φαινομενικά. Ξέρετε εκείνο το παιγνίδι του κυνηγητού που παίζαμε άμα είμαστε μικρά παιδιά. Εκείνον που εκείνος κυνηγούσε έπιανε, τον χτυπούσε στην πλάτη, εκείνο το αντιστροφή, σαν χαμένος, άρχισε να κυνηγάει τους άλλους. Αυτό ακριβώς το παιχνίδι, ας μου επιτραπεί η εικόνα που είπα, γίνεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό. Ο Θεός κυνηγάει πρώτος τον άνθρωπον. Ο άνθρωπος αλλοιώνεται. Αισθάνεται την παρουσία Του. Και μόλις νιώσει την παρουσία του Θεού ο άνθρωπος, τον χάνει τον Θεό. Τότε μέσα του γεννιέται η εμπειρία της αναζητήσεως του Θεού. Και τότε κυνηγάει ο άνθρωπος τον Θεό. Σ’ αυτό το αλλεπάλληλον κυνηγητόν δημιουργείται η εμπειρία της πνευματικής ζωής, η εμπειρία του Θεού. Αυτό τώρα κάνει εδώ ο Κύριος. Απουσιάζει· για να Τον αναζητήσουν.
Και ακόμα ένα τέταρτον σημείον. Έπρεπε οι μαθηταί να αντιληφθούν ότι εκείνοι που έχουν υπερήφανα αισθήματα και υπερήφανα φρονήματα, χάνουν την χάρη του Θεού. Και αν μεν είναι ευλαβείς άνθρωποι, τότε την χάνουν την χάρη του Θεού παιδαγωγικά. Να νιώσουν τη φτώχειά τους και να την αναζητήσουν. Όταν όμως είναι ανευλαβείς, τότε την χάνουν καταδικαστικά τη χάρη του Θεού. Πώς μπορεί κανείς να χάνει τη χάρη του Θεού; Όταν είναι υπερήφανος. «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται». Πέστε μου, ποιος δεν ένιωσε ποτέ λογισμούς υπερηφανείας; Ποιος ποτέ δεν ένιωσε αισθήματα υπερηφανείας; Αλλά χωρίς να παύσει να είναι ανευλαβής. Όμως, εγκαταλείπει εδώ τώρα ο Θεός, για να σου πει ότι μόνον με την ταπείνωση θα έχεις τη χάρη Του και όχι με την υπερηφάνειά σου. Όταν μπαίνομε σε περιπέτειες, αγαπητοί μου, να το ξέρομε, έχομε χάσει την χάρη του Θεού. Οι μαθηταί έχασαν την παρουσία και μπήκαν στην περιπέτεια της τρικυμίας. Και ο άνθρωπος που ζει μέσα στην υπερηφάνειά του, δέχεται τις ποικίλες περιπέτειες. Έχετε ακούσει πολλές φορές -ο λαός το έχει διαισθανθεί αυτό- ότι: «Πολύ γελάσαμε σήμερα, μη μας έρθει κανένα κακό, Θεός φυλάξοι», λέμε. Γιατί συνδέομε το ότι πολύ γελάσαμε και πολύ χαρήκαμε, με το να έρθει τώρα μία συμφορά; Υπάρχουν δύο λόγοι. Ο ένας λόγος είναι ο φθόνος του σατανά. Δεν θέλει να βλέπει τον άνθρωπο να χαίρεται και τότε έρχεται και τον καρπαζώνει. Αλλά παραχωρούντος του Αγίου Θεού. Το δεύτερον είναι…, ουσιαστικά το ίδιο με το πρώτο, εφόσον κανείς μέσα στη χαρά του μπορεί να δέχθηκε επιδράσεις υπερηφανείας για μια επιτυχία, τον αφήνει ο Θεός, τον εγκαταλείπει. Αλλά, όταν αφήνει ο Θεός, πηγαίνει ο διάβολος. Και τότε έρχεται η συμφορά, έρχεται η καρπαζιά, επιτρέψατέ μου, ο κόλαφος. Ναι. Είχα σήμερα μία επιτυχία; Αύριο θα έχω μία περιπέτεια. Έχω σήμερα ένα αίσθημα ασφαλείας; Αύριο θα έχω ένα αίσθημα ανασφαλείας. Αισθάνομαι τα πόδια μου να πατούν γερά στο έδαφος; Αύριο θα αισθάνομαι το έδαφος να τρέμει. Αυτά ας τα καταλάβομε. Όταν τα φιλοσοφούμε, όταν τα βαθαίνομε, είναι η παιδαγωγία του Θεού. Να μας δώσει να καταλάβομε ότι δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς τον Θεό. Και ότι χρειαζόμαστε την ταπείνωση. Δεν πρέπει να υπάρχει η υπερηφάνεια.
Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης πάλι το εξής: «Καὶ ἐμβάντες εἰς τὸ πλοῖον ἤρχοντο πέραν τῆς θαλάσσης εἰς Καπερναούμ -ενώ δηλαδή οι μαθηταί ταξίδευαν-. Καὶ σκοτία ἤδη ἐγεγόνει καὶ οὐκ ἐληλύθει πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς». Είχε γίνει σκοτάδι. Νύχτωσε. Και ο Ιησούς δεν είχε έλθει μαζί τους. Αυτός που έχει κενόδοξα φρονήματα, όπως είχαν οι μαθηταί όταν μπήκαν στο πλοιάριο, για να γίνουν σύμβουλοι και Υπουργοί του βασιλέως Μεσσίου που θα ανεδεικνύετο, αυτοί που καταλαμβάνονται από ένα σκοτάδι στον νου και στην καρδιά. Είναι το σκότος που επιφέρει γενικά η αμαρτία, ειδικότερα η υπερηφάνεια. Και δεν βλέπει ο άνθρωπος. Ο Ιησούς είναι μαζί τους. Δεν Τον βλέπουν. Η Χάρις του Θεού τους περιπολεί. Αλλά δεν την αισθάνονται. Διότι υπάρχει το σκότος του νου. Ακόμα δεν έχει έρθει ο φωτισμός. Το σκοτάδι αυτό που σας είπα, που γεννούν τα κενόδοξα φρονήματα.
«Ἡ τε θάλασσα -λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης- ἀνέμου μεγάλου πνέοντος διηγείρετο». «Αλλά και η θάλασσα», λέγει, «εφόσον εδέχετο τον άνεμο τον σφοδρόν, είχε μεγάλη θαλασσοταραχή». Ακόμα και η κτίσις έρχεται εναντίον του ανθρώπου. Είναι εκείνα τα ανάποδα που έρχονται όλα μαζί. Το προσέξατε; Μόλις μας έρθει κάτι ανάποδο, έρχεται και δεύτερο, έρχεται και τρίτο, όπως ακριβώς δέχεται κανείς τους κολάφους, τον ένα μετά τον άλλον, απανωτά. Και λέγει κάποτε ο άνθρωπος: «Κύριε, Κύριε…», όπως και οι μαθηταί φώναξαν όταν είδαν -η τελευταία τους τρομάρα…- τον Ιησούν επί των υδάτων, να περιπατεί επί των υδάτων κάπου στις τρεις τη νύχτα. Σκοτάδι, τρικυμία και βλέπουν μία σκιά και είπαν: «Το φάντασμά μας θα είναι, ο άγγελός μας θα είναι, ο άγγελος που είμαστε όλοι εδώ μέσ’ το πλοίο, όχι για να μας σώσει, αλλά για να μας καταστρέψει». Υπήρχε η αντίληψη ότι άμα δει κανείς τον άγγελό του θα πεθάνει. «Ήρθε η ώρα μας λοιπόν να πεθάνομε, να πνιγούμε εδώ μέσα στη λίμνη». «Καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν». Φώναξαν οι άνθρωποι που ήσαν μεσ’ το πλοιάριο, οι μαθηταί. Είναι οι απανωτές συμφορές, που στο τέλος ο άνθρωπος βγάζει κραυγή. Και επάνω στην κραυγή του ακούει: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». «Πάρετε θάρρος· Εγώ είμαι. Μη φοβάστε». Είναι παρήγορο, αγαπητοί μου, πραγματικά παρήγορο, όταν ο άνθρωπος ακούσει αυτήν την φωνήν.
Μας λέγει το ιερό κείμενο του Ματθαίου ότι όταν ο Κύριος μπήκε στο πλοιάριον, κατάπληκτοι οι μαθηταί απ’ ό,τι ζούσαν, εβίωναν, «προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ». Έπεσαν και Τον προσκύνησαν, λέγοντας: «Είσαι αληθινά Υιός του Θεού». Κοιτάξτε· ανάρθρως. Υιός του Θεού. Όχι «ὁ Υἱός». Διότι ακόμη δεν γνωρίζουν Ποιος είναι ο Ιησούς.
Αλήθεια, Ποιος είναι ο Ιησούς; Ποια είναι η ταυτότητα του Ιησού; Ποιος είναι ο Ιησούς; Τον είδαν οι μαθηταί, που Τον ηκολούθησαν, Τον είδαν τα πλήθη που εθαυματούργησε, Τον είδαν οι όχλοι που έφαγαν ψωμί από τα χέρια Του. Τον είδε ο Πιλάτος, ο Ηρώδης. Τον είδε ο Καϊάφας, ο Άννας, Τον είδε ο Ηρώδης και οι Ηρωδιανοί και οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς. Ποιος είναι; Αγαπητοί μου, ανοίξτε τα αυτιά σας και ακούστε. Διαβάζω από το βιβλίο του Ιώβ, 9 κεφάλαιο, 5-10 στίχοι. Ομιλεί ο Ιώβ. Και ομιλεί για τον Θεό, δια τον Κύριον της Παλαιάς Διαθήκης, τον Γιαχβέ, τον Κύριον. Και λέγει: «Ὁ σείων τὴν ὑπ᾿ οὐρανὸν ἐκ θεμελίων, οἱ δὲ στῦλοι αὐτῆς σαλεύονται-Αυτός που σείει αυτήν που είναι κάτω από τον ουρανό· τη γη δηλαδή. Και οι στύλοι της, δηλαδή τα θεμέλιά της κλονίζονται-· ὁ λέγων τῷ ἡλίῳ καὶ οὐκ ἀνατέλλει, κατὰ δὲ ἄστρων κατασφραγίζει –Αυτός που μπορεί να πει στον ήλιο να μην ανατείλει, Αυτός που κρατεί στα χέρια Του τα αστέρια και μπορεί να τα κλείσει και να τα σφραγίσει και να μη φωτίζουν-· ὁ τανύσας τὸν οὐρανὸν μόνος –Αυτός που άπλωσε τον ουρανόν, με τα τρισεκατομμύρια των αστέρων μόνος Του, χωρίς βοηθούς-, καὶ περιπατῶν ὡς ἐπ᾿ ἐδάφους ἐπὶ θαλάσσης –Αυτός που περπατεί σαν να είναι ξηρά, επάνω στα κύματα της θαλάσσης- · ὁ ποιῶν μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός - Δεν υπάρχει αριθμός απ’ τα μεγάλα και τ’ ανεξιχνίαστα και τα εξαίσια που κάνει Αυτός ο Κύριος, που περιπατεί επί των κυμάτων της θαλάσσης σαν σε ξηρά-».
Ποιος είναι ο Ιησούς; Αυτόν που θαυμάζει και υμνεί και θεολογεί ο Ιώβ. Είναι ο Γιαχβέ, ο Κύριος, ο Κύριος της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός είναι. Εγνωρίσατε την ταυτότητά Του; Είναι η Ενυπόστατος Σοφία που ενηνθρώπησε και τώρα περιπατεί επί των κυμάτων. Είναι καταπληκτικό. Όταν λέγει «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε», αυτό το «Ἐγώ εἰμί» στην Παλαιά Διαθήκη το λέγει μόνον ο Κύριος, ο Κύριος της δόξης, ο Γιαχβέ. Αυτός λοιπόν τώρα λέγει στην Καινή Διαθήκη: «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε, Ἐγώ εἰμι». «Εγώ, ο μοναδικός Θεός, ο αληθινός Θεός». Ναι. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Αλλά εάν έχομε, αγαπητοί μου, τον Κύριο του ουρανού και της γης, έχομε δύο όψεις συναισθημάτων. Η μία όψις είναι ο φόβος. Οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης εφοβούντο προ της παρουσίας του Κυρίου. Αυτός που ενηνθρώπησε. Στο Σινά φοβούνται, τρέμουν. Αλλά και η άλλη όψις· η αφοβία. «Μὴ φοβεῖσθε, Ἐγώ εἰμι». Εκείνος που εγνώρισε λοιπόν τον αληθινόν Θεόν, έχει και τον φόβον και την αφοβία. Τον φόβον όταν αμαρτάνει, την αφοβία όταν τηρεί τις εντολές του Θεού, όταν Τον αγαπά.
Είναι μεγάλα πράγματα αυτά, αγαπητοί μου. Έχομε τη μεγάλη ευλογία εμείς από τον Θεό να γνωρίζομε Εκείνον που περιεπάτησε επί της θαλάσσης. Είναι ο Ιησούς, ο μόνος αληθινός Θεός. Ας πράξομε ό,τι και οι μαθηταί. Να Τον προσκυνήσουμε. Και να Τον προσκυνούμε σε ολόκληρη τη ζωή μας. Και ενηνθρώπησε και μας είπε να μη φοβούμεθα για όλα μας τα υπαρξιακά προβλήματα. «Ποιος είμαι; Τι είμαι; Πού πηγαίνω; Τι είναι ο θάνατος; Τι είναι η ζωή; Τι θα γίνω;». Αυτά τα υπαρξιακά προβλήματα. Μας είπε να μη φοβόμαστε. Γιατί Εκείνος μας έχει σώσει. Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομά Του.
†.Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, επιθυμώντας να βοηθήσει τους πιστούς της Εκκλησίας της Ρώμης, γράφει τα εξής: «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν». «Εμείς», λέγει, «οι δυνατοί, εμείς που νομίζομε ότι μπορεί να έχομε κάποια δύναμη πνευματική, ας κρατήσομε τις ατέλειες εκείνων οι οποίοι έχουν ολιγοτέραν πνευματική δύναμη». Και για να στηρίξει αυτό, δηλαδή ότι δεν πρέπει να υπάρχει μία αυταρέσκεια, «μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν», αλλά πρέπει να βοηθούμε πραγματικά τους άλλους, αναφέρεται σε ένα πρότυπον. Και αυτό το πρότυπον είναι ο Ιησούς Χριστός· «δια τον Οποίον», λέγει, «εγράφη στην Παλαιά Διαθήκη: Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ». Ως να αποτείνεται ο Υιός προς τον Πατέρα λέγοντας: «Εκείνοι που ονείδιζαν Σένα, ω Πατέρα μου, τώρα ονειδίζουν Εμένα». Είναι από τον Ψαλμόν 68, στίχος 10.
Και εξ αφορμής όλων αυτών που σημειώνει ο Απόστολος, ότι δηλαδή πρότυπό μας είναι ο Χριστός, ο Οποίος επήρε επάνω Του τον ονειδισμόν του Πατρός εκ μέρους των Εβραίων που απέδιδαν εις τον Πατέρα, προβαίνει σε μία γενικοτέρα μεγίστη αλήθεια. Ότι δηλαδή ό,τι εγράφη στην Παλαιά Διαθήκη, αφού ανεφέρθη εις τον Χριστόν, αυτό εγράφη και για μας εις την Καινή Διαθήκη. Και συνεπώς ολόκληρη η Αγία Γραφή, και η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, είναι μία διαρκής και μόνιμος αξία. Γι΄αυτό σημειώνει και λέγει: «Ὃσα γὰρ προεγράφη(:διότι όσα γράφτηκαν πιο μπροστά, στην Παλαιά Διαθήκη), εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη(:γράφτηκαν για τη δική μας διδασκαλία), ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν(:με την υπομονή και την ελπίδα και την παρηγορία των γραφών) τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν(:έχομε την ελπίδα της σωτηρίας)».
Ώστε λοιπόν αγαπητοί μου, να ένα μεγάλο θέμα εδώ, ότι η Παλαιά Διαθήκη βρίσκει το πλήρωμά της μέσα στην Καινή Διαθήκη μέσα στον χρόνο, μέσα στην Εκκλησία, μέσα στους πιστούς· διότι ξαναλέγω άλλη μία φορά, εκείνο που λέγει «προεγράφη», προεγράφη για μας, για την Εκκλησία. Συνεπώς σήμερα η Παλαιά Διαθήκη, η οποία έχει φύγει από τη ζωή μας -προσπαθήσαμε να τη βγάλομε την Παλαιά Διαθήκη, από μία παρανόηση ή κακόβουλα, όπως θέλετε πάρτε το, θεωρούμε ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι κάποιος κακός Θεός, κάποιος αιμοβόρος Θεός, κάποιος εκδικητικός Θεός, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον Θεό της Καινής Διαθήκης. Βέβαια ένας μελετητής γρήγορα ανακαλύπτει ότι είναι ο ίδιος ο Θεός. Κι αν θέλετε, Εκείνος που ομιλεί εις την Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι παρά ο Ίδιος Εκείνος που ομιλεί εις την Καινή Διαθήκη, δηλαδή ο Υιός. Ο Υιός ομίλησε εις το Σινά. Ο Υιός είπε: «Ὁ Θεός πῦρ καταναλίσκον» ότι είναι. Ο Θεός είπε ότι είναι ζηλωτής κ.ο.κ. Ο Ίδιος που ενηνθρώπησε όταν ήλθε το πλήρωμα των καιρών.
Όταν λοιπόν ο Απόστολος Παύλος σημειώνει: «Ὃσα γὰρ προεγράφη», όσα γράφτηκαν για μας πιο μπροστά, αναφέρεται όπως βλέπετε στην Παλαιά Διαθήκη. Και θέλει να τονίσει ότι η Παλαιά Διαθήκη έχει αμείωτον αξίαν, μόνιμον, για κάθε εποχή και για κάθε πιστό μέσα στην Εκκλησία.
Αλλά για να το καταλάβομε αυτό, επιτρέψατε να κάνομε μία πολύ μικρή και σύντομη ανάλυση. Και πρώτα πρώτα να δούμε το ιστορικόν μέρος της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι γνωστό ότι η Παλαιά Διαθήκη έχει βιβλία ιστορικά, έχει ποιητικά, έχει και προφητικά. Και τα μεν ιστορικά αναφέρονται στην Ιστορία του Ισραήλ, τα ποιητικά είναι οι Ψαλμοί, ο Ιώβ κ.ο.κ., Άσμα Ασμάτων. Τα δε προφητικά είναι τα έργα των προφητών.
Ως προς τα ιστορικά βιβλία, όπως είναι τα πρώτα πέντε βιβλία, η Γένεσις, η Έξοδος, το Λευιτικόν, οι Αριθμοί και το Δευτερονόμιον, και τα παρακάτω ιστορικά βιβλία, όπως είναι ο Ιησούς του Ναυή, τα τέσσερα Βασιλειών κ.ο.κ., αυτά, αγαπητοί μου, θεωρούνται από τους αρνητάς του Χριστιανισμού, δυστυχώς και από πολλούς χριστιανούς, ότι είναι η Ιστορία του Ισραήλ, που για μας τους Έλληνες δεν μας ενδιαφέρει. «Έχομε τη δική μας την Ιστορία, γιατί πρέπει να μάθομε την Ιστορία του Ισραήλ; Ποιος ο λόγος;». Αυτό είναι το επιχείρημά τους.
Ύστερα, εμείς οι Έλληνες είχαμε μιαν άλλη τοποθέτηση. Η τοποθέτησις του Έλληνος είναι ο ορθός λόγος. Η τοποθέτησις του Εβραίου είναι η πίστις. Ο Έλληνας επινοεί. Ο Εβραίος δέχεται αποκάλυψιν. Εάν ο Εβραίος επινοήσει, αμαρτάνει απέναντι του αποκαλύπτοντος Θεού, του αποκαλυπτόμενου Θεού. Συνεπώς οι τοποθετήσεις μας είναι διαφορετικές. Εμείς, επειδή στηριζόμεθα εις τον ανθρώπινον λόγον, εμείς έχομε μια υπερηφάνεια. Όταν λέγω «Εμείς οι Έλληνες», οι αρχαίοι Έλληνες. Και καλύτερα, αν θέλετε, ο όρος «Ἕλλην» δεν είναι αυτός που συμπίπτει με τον γεωγραφικόν χώρον «Ἕλλην», αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίον σκέπτεται ένας άνθρωπος. Και εμείς οι Έλληνες σκεφτήκαμε έτσι… Εμείς λοιπόν οι Έλληνες έτσι σκεφτόμαστε. Και σκεφτόμαστε ακόμη έτσι παρά ότι είμαστε Χριστιανοί. Και ερχόμαστε και λέμε: «Εμείς έχομε μια ένδοξη Ιστορία. Ένδοξη, που βγήκε από τις δικές μας τις δυνάμεις. Ποτέ δεν ήρθε ο Θεός να μας πει: ‘’Θα πολεμήσω μαζί σας’’. Οι Εβραίοι έχουν μία Ιστορία που όταν νικούν, νικά για λογαριασμό τους ο Θεός. Συνεπώς αυτό έρχεται σε αντίθεση με την υπερηφάνειά μας και δεν θέλομε τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν θέλομε την Ιστορία του Ισραήλ. Δεν μας…-ας πω μια σύγχρονη έκφραση- δεν μας εκφράζει. Δεν το θέλομε, δεν μας αρέσει»… Αυτό είναι ένα βασικό επιχείρημα. Στο βάθος όμως πρόκειται περί μιας αγνοίας ή περί μιας κακοβούλου θέσεως.
Θα ήθελα να σας έλεγα, αγαπητοί μου, ότι η Ιστορία του Ισραήλ είναι μία τυπική Ιστορία. Μπορούσαν οι Εβραίοι να σταθούν όπως και οι Έλληνες. Αν μου πείτε ότι είναι Ασιάται, θα σας έλεγα ότι και οι Έλληνες είναι Ασιάται. Και οι Έλληνες ήρθαν από τα βάθη της Ασίας. Ναι. Και οι Έλληνες. Αν θέλετε, από τη Μεσοποταμία όλοι ξεκίνησαν. Κατά τη Γραφήν και κατά τους ανθρωπολόγους. Μην μου το πείτε αυτό. Θα μπορούσαν θαυμάσια να πολεμήσουν οι Εβραίοι. Απλώς ο Θεός δεν θέλει το πράγμα έτσι. Θέλει απλώς να μπει στην Ιστορία. Και μπαίνει στην Ιστορία μόνον ενός λαού. Για να μπει κατοπινά στην παγκόσμια Ιστορία. Έτσι, η Ιστορία του Ισραήλ είναι μία τυπική Ιστορία. Και όταν λέμε «τυπική» εννοούμε η Ιστορία εκείνη που βρίσκει την εφαρμογή της ως τύπος σε όλους τους λαούς της Γης. Και ένα βασικό σημείο είναι το εξής, στην Ιστορία την τυπική του Ισραήλ. Ο λαός, όταν είναι κοντά στον Θεό, έχει όλα τα αγαθά Του, όπως και στον Παράδεισον οι πρωτόπλαστοι. Όταν ο λαός φύγει μακριά από τον Θεό και λατρεύσει τα είδωλα, τότε ο Θεός τον τιμωρεί. Αυτή είναι η βασική, η κεντρική, η θεμελιώδης θέσις της ισραηλιτικής Ιστορίας· διότι αυτό βλέπομε σαν μια διοίκουσα θέση, μια διοίκουσα ιδέα, γραμμή, μέσα σε όλο το μήκος της Ιστορίας των Εβραίων.
Αυτό όμως εφαρμόζεται και εις τον καινούριο Ισραήλ. Και ποιος είναι ο νέος Ισραήλ; Ο Ισραήλ της Χάριτος, είναι οι Χριστιανοί. Είναι η εξ Εθνών Εκκλησία. Έτσι μπορούμε να πούμε: αν φύγομε εμείς οι Χριστιανοί από τον Θεό, τότε θα έχομε τις συνέπειες της αποστασίας μας· όπως είχε ο λαός του Ισραήλ κάποτε. Ακούστε, αγαπητοί μου, πώς το λέγει αυτό ο Απόστολος Παύλος, για να δείξει ότι η ιουδαϊκή ιστορία είναι μόνιμος και διαρκής προειδοποίησις δια την Εκκλησία των Εθνών, παντός Έθνους, ανά την Υφήλιον, όχι μόνον των Ελλήνων. Αναφερόμενος στην απείθεια του Ισραήλ εις την έρημο, γράφει στην Α΄προς Κορινθίους 10,10: «Ταῦτα δὲ -όταν τιμωρήθηκαν οι Εβραίοι, αποστατήσαντες εις την έρημον και απειθήσαντες- τύποι ἡμῶν ἐγενήθησαν(:έγιναν για μας τύποι, μοντέλα, υποδείγματα. Ό,τι δηλαδή συνέβη εκεί, θα συμβεί κι εδώ), εἰς τὸ μὴ εἶναι ἡμᾶς ἐπιθυμητὰς κακῶν, καθὼς κἀκεῖνοι ἐπεθύμησαν (:Για να μη γίνομε επιθυμηταί κακών, όπως κι εκείνοι έγιναν επιθυμηταί κακών· επεθύμησαν κρέας, επεθύμησαν τα σκόρδα, επεθύμησαν τα κρομμύδια, επεθύμησαν τα πράσα της Αιγύπτου και είπαν εις τον Μωυσέα: «Τι μας έφερες εδώ; Για να φάμε αυτό το διάκενο, αυτό το κούφιο, το κουτό προϊόν, δηλαδή το μάννα; Θα γυρίσομε πίσω στην Αίγυπτο». Έγιναν επιθυμηταί και ετιμωρήθησαν αυστηρά. Όπως εκείνοι ετιμωρήθησαν, έτσι κι εμείς θα τιμωρηθούμε εάν γίνομε επιθυμηταί· διότι εκείνοι έγιναν τύπος του νέου Ισραήλ, δηλαδή της Εκκλησίας)· μηδὲ γογγύζετε -λέει στη συνέχεια ο Απόστολος Παύλος-, καθὼς καί τινες αὐτῶν ἐγόγγυσαν καὶ ἀπώλοντο ὑπὸ τοῦ ὀλοθρευτοῦ(:Ούτε να γογγύζετε και να μεμψιμοιρείτε εναντίον του Θεού για κάθε περιπέτειά σας και διωγμό σας και δυσκολία σας -Όπως ακριβώς έγιναν και εκείνοι γογγυσταί. Στον τύπο πηγαίνει αμέσως- Και κατεστράφησαν από τον ολοθρευτήν άγγελον). Ταῦτα δὲ πάντα τύποι συνέβαινον ἐκείνοις, ἐγράφη δὲ πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν, εἰς οὓς τὰ τέλη τῶν αἰώνων κατήντησεν (:Όλα αυτά συνέβαιναν τυπικώς, τυπολογικώς σε εκείνους, και γράφτηκαν για μας προς νουθεσίαν, τώρα που είμεθα εις το τέλος των αιώνων και πλησιάζει η Δευτέρα του Χριστού παρουσία)».
Ώστε λοιπόν βλέπομε εδώ ότι η διήγησις η ιστορική, η Ιστορία του Ισραήλ δεν είναι απόβλητη. Είναι αναγκαιοτάτη. Θυμηθείτε ακόμη ένα άλλο παράδειγμα. Ο ίδιος ο Κύριος, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όταν αποτείνεται προς τον Επίσκοπον της Περγάμου, γράφει, λέγει: «Ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα(:Καλός είσαι, έχω όμως μερικά παράπονα μαζί σου), ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαάμ, ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα καὶ πορνεῦσαι. οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως. Μετανόησον οὖν». «Εκεί», λέγει, «στην επαρχία σου, την Πέργαμο, στη Μικρά Ασία, έχεις τη διδαχή του Βαλαάμ, αυτού του ειδωλολάτρου μάγου, που επρότεινε εις τον Βαλάκ, τον βασιλέα των Μωαβιτών, με τι τρόπους να κερδίσει τους Εβραίους». Δηλαδή με άλλα λόγια, με τι τρόπους να κάνει τον Θεό να οργιστεί ο Θεός εναντίον των Εβραίων και τελικά οι Εβραίοι να νικηθούν από τους Μωαβίτας. Τι; Πονηροτάτη μέθοδος, δαιμονική. «Βάλτους», λέει, «να θυσιάσουν στους θεούς σου και βάλτους να πορνεύσουν με τις γυναίκες σου, τα κορίτσια σου και θα δεις τότε, επειδή ο Θεός τους δεν τα θέλει αυτά, θα οργιστεί εναντίον των, θα τους εγκαταλείψει, θα τους τιμωρήσει και τότε θα τους κερδίσεις εσύ». Λέει λοιπόν τώρα ο Χριστός: «Όπως τότε ο Βαλαάμ επρότεινε στον Βαλάκ εκείνα κι εκείνα, έτσι κι εσύ έχεις μερικούς τέτοιους στη μητροπολιτική σου επαρχία. Μετανόησε λοιπόν, γιατί έρχομαι γρήγορα να μετακινήσω τη λυχνία σου. Δηλαδή να σε κάνω να φύγεις από τον τόπον αυτόν». Πού αναφέρθηκε ο Χριστός; Σε μια ιστορία παλιά. Είναι αυτή η ιστορία γραμμένη στο βιβλίο των Αριθμών, δηλαδή σε ένα βιβλίο της Πεντατεύχου.
Βλέπετε, αγαπητοί μου, πώς η Παλαιά Διαθήκη μπαίνει στη ζωή μας την ίδια; Αλλά, γενικά, όπως λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος: «Εἰ γὰρ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;». «Εάν», λέγει, στην Παλαιά Διαθήκη, «κάθε παράβαση και κάθε παρακοή εύρισκε τον δάσκαλό της, ετιμωρείτο δηλαδή, εμείς, εμείς που έχομε το αίμα του Χριστού και δεν έχομε το αίμα των θυσιών, που έχομε κάτι παμμέγιστο και τεράστιο, εάν υποτεθεί ότι αμαρτάνομε, εάν υποτεθεί ότι αμελούμε, πόσο περισσότερο σε μας τα πράγματα θα αποβούν σε τιμωρία;». Ώστε λοιπόν διδάσκαλος σοφός το ιστορικόν μέρος της Παλαιάς Διαθήκης.
Έρχεται κατόπιν, αγαπητοί μου, το πνευματικόν μέρος και το σωτηριολογικόν της Παλαιάς Διαθήκης, που είναι η πίστις. Είναι πολλά, αλλά κυριότατα, κυριότατα είναι η πίστις. Αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στην Ρωμαίους 4,23 στον Αβραάμ, ότι δια της πίστεως δικαιώθηκε και λέγει: «Οὐκ ἐγράφη δὲ δι᾿ αὐτὸν μόνον ὅτι ἐλογίσθη αὐτῷ -εις δικαιοσύνην- ἀλλὰ καὶ δι᾿ ἡμᾶς οἷς μέλλει λογίζεσθαι, τοῖς πιστεύουσιν ἐπὶ τὸν ἐγείραντα Ἰησοῦν τὸν Κύριον ἡμῶν ἐκ νεκρῶν». «Δεν λογαριάστηκε μόνον εις δικαίωσιν, εις αρετήν η πίστις του Αβραάμ, που επίστευσε ότι θα γεννήσει υιόν, ενώ ήταν 100 χρονών άνθρωπος και η Σάρα 90, αλλά το ίδιο πράγμα συμβαίνει κι εμάς, το ίδιο θα λογαριαστεί, εις δικαίωσιν εάν κι εμείς πιστεύσομε». Γιατί παίρνει τον Αβραάμ; Ο Αβραάμ είναι μπροστά στη νεκρή μήτρα της Σάρας, από την οποίαν γεννιέται ο Ισαάκ, ο φορέας της επαγγελίας ενός λαού. Ο πιστός είναι μπροστά στον νεκρόν Ιησούν, στον τάφο του Χριστού, από τον οποίον τάφον βγήκε ο αναστημένος Χριστός. Το ίδιο πράγμα. Εκείνος πίστευσε στην ανάσταση ενός λαού, ο Αβραάμ. Εμείς πιστεύομε εις την ανάστασιν του Χριστού. Το στοιχείον; Κοινόν. Ποιο; Η πίστις.
Ακόμη η Παλαιά Διαθήκη, αγαπητοί μου, προσφέρεται ως προφητικός λόγος. Όχι μόνον γιατί πρέπει να μελετούμε την Παλαιά Διαθήκη, για να μάθομε Ποιος είναι ο Χριστός, την ταυτότητά Του, αλλά και διότι οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, όλες δεν εξεπληρώθησαν, αλλά θα εκπληρωθούν. Και ακόμη ένα άλλο. Υπάρχουν προφητείες στην Παλαιά Διαθήκη, οι οποίες αλλεπαλλήλως μέσα στην Ιστορία, έως το τέλος της Ιστορίας θα εκπληρούνται διαρκώς. Να σας πω μία προφητεία: «Εάν με ακούσετε», λέγει ο Θεός, δια του προφήτου Ησαΐου, «θα φάτε τα αγαθά της γης· εάν δεν με ακούσετε, θα σας φάει μαχαίρι». Και ύστερα από λίγα χρόνια, από 200 χρόνια, τρώει μαχαίρι το βόρειο Βασίλειο και ύστερα από 300 χρόνια τρώει μαχαίρι και το νότιο Βασίλειο. Αυτή η προφητεία όμως επαληθεύεται πάντοτε. Όποτε ακούμε τον Θεό, τρώμε τα αγαθά της γης. Όποτε δεν Τον ακούμε, μάχαιρα εμάς μας περιμένει να μας κόψει. Είναι χρήσιμος λοιπόν ο προφητικός λόγος όχι μόνο ο αναφερόμενος εις τον Χριστόν, αλλά και εις ημάς.
Ακόμα, αγαπητοί μου, η Παλαιά Διαθήκη προσφέρει τον ηθικόν νόμον. Ο ηθικός νόμος προϋποτίθεται εις την Παλαιά Διαθήκη όταν τον έχομε εις την Καινή Διαθήκη. Ο Χριστός είπε: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις.. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν …». Τι κάνει; Συμπληρώνει. Αλλά τι συμπληρώνει; Κάτι που υπάρχει. Πού υπάρχει; Στην Παλαιά Διαθήκη. Δεν μπορείς να αγνοήσεις την Παλαιά Διαθήκη και τον ηθικό της νόμο. Θα τον δεχθείς συμπληρωμένον από την Καινή Διαθήκη· διότι η Παλαιά «ἐγένετο παιδαγωγός εἰς Χριστόν», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, εάν υποτεθεί ότι παρουσιάζει ατελείας.
Πέμπτον. Ακόμη και αυτός ο τελετουργικός νόμος, ο οποίος βεβαίως κατηργήθη, δεν έχομε τις θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης και κατηργήθη, γιατί λέτε; Γιατί έχομε το πρωτότυπο· διότι πλέον ο μόσχος ή ο αμνός είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν έχομε ανάγκη λοιπόν θυσιών. Αφού έχομε ήδη το πρωτότυπον. Εκεί είχαμε τα αντίτυπα. Πάλι όμως έχομε την έννοιαν της θυσίας. Τι είναι η Θεία Λειτουργία; Είναι θυσία. Κεντρικό σημείο της λατρείας, ποιο είναι; Η θυσία στην Παλαιά Διαθήκη. Κεντρικόν σημείον της λατρείας στην Καινή Διαθήκη, τι είναι; Η Θεία Λειτουργία, η θυσία του Χριστού. Γενικά δηλαδή θα λέγαμε, ακόμη αν θέλετε και η καθαρά λατρεία. Έπρεπε να πλυθούν χέρια πόδια οι ιερείς. Εμείς πλενόμαστε τυπικώς, για να εκφράσομε την εσωτερική καθαρότητα. Κεντρικά σημεία μένουν τα ίδια.
Θέλετε ακόμη ένα έκτον σημείον; Διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης που μας παραξενεύουν σήμερα και που αναφέρονται στην καθημερινότητα, αυτές έχουνε μία αναφορά, αναφορική, πνευματική διάσταση. Δηλαδή ετούτο σημαίνει ετούτο. Ένα μικρό παράδειγμα. Λέγει: «Δεν θα βάλει φίμωτρο εις το ζώο που σου αλωνίζει». Θα πει κάποιος: «Ε, τώρα τι να κάνομε μ’ αυτό, πρέπει να το τηρήσομε;» Ακούστε τι λέγει ο Απόστολος Α΄Κορ.9,9: «ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα». «Είναι γραμμένο», λέει, «στον μωσαϊκό νόμο: ‘’Δεν θα βάλεις φίμωτρο στο βόδι που αλωνίζει, είναι στο αλώνι μέσα και πατάει και αλωνίζει’’». «Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; (:Μήπως ενδιαφέρεται ο Θεός για τα βόδια;) ἢ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; (:ή το λέγει για μας αυτό;). Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι». «Για μας», λέει, «γράφτηκε: ότι άξιος εργάτης του μισθού αυτού. Θα αροτριάς και θα αλωνίζεις στο χωράφι και στο αλώνι της ελπίδος». «Για μας», λέει, «γράφτηκε».
Ένα άλλο. «Όταν θα κάνεις», λέει, «ύφανση, ύφανση, πανί, μη βάλεις λινάρι και μαλλί μαζί. Ή λινάρι ή μαλλί. Όχι και τα δύο μαζί». Γιατί; Έχει σημασία αυτό. Μην είσαστε ἑτεροζυγοῦντες, που λέει ο απόστολος Παύλος. Το λέει ο ίδιος. «Μη βάλεις το ζευγάρι σου», το λέει και η Παλαιά Διαθήκη, «άλογο και βόδι, ή όνο και βόδι. Δεν μπορούν αυτά να πάνε καλά»· που σημαίνει «ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» τώρα ο Απόστολος Παύλος, «δεν μπορείς να κάνεις παρέα με τον άπιστον άνθρωπον». Έχει σημασία. Έχει σημασία. Έχει δηλαδή πνευματικήν αναγωγήν, αναφορά το θέμα αυτών των διατάξεων μέσα στην Παλαιά Διαθήκη.
Αλλά, αγαπητοί μου, με δύο λόγια ας ξαναγυρίσουμε στο κείμενό μας, αυτό που ο Απόστολος Παύλος μας είπε εις την σημερινήν αποστολική περικοπή. «Ὃσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν». Τι σημαίνει; «Για μας» λοιπόν, «δηλαδή για την Καινή Διαθήκη προεγράφη ό,τι προεγράφη στην Παλαιά Διαθήκη, με σκοπό την ανάπτυξη της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών, για να αποκτήσομε την ελπίδα της σωτηρίας εν Χριστώ». Καθαρότερα το λέγει ο Απόστολος Παύλος ως εξής, Β΄Τιμ.3,16: «Πᾶσα γραφὴ -πᾶσα γραφὴ- θεόπνευστος καὶ ὠφέλιμος πρὸς διδασκαλίαν». Ποια είναι αυτή η «πᾶσα γραφὴ»; Και η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη. Αν το θέλετε, τον καιρό που γράφει ο Παύλος, έχει υπόψιν του μόνο την Παλαιά Διαθήκη. Λοιπόν, Παλαιά και Καινή Διαθήκη θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, πρὸς ἔλεγχον, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν τὴν ἐν δικαιοσύνῃ». Βλέπετε; Πᾶσα γραφὴ. Το προσέξατε αυτό; Πᾶσα γραφὴ. Και ποιος ο σκοπός της μελέτης του λόγου του Θεού; «Πρὸς ἔλεγχον, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν». Να παιδαγωγηθούμε. Να γυρίσομε πίσω στον Θεόν. Και ο σκοπός αυτών ποιος είναι; «Ἳνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἐξηρτισμένος (:Για να είναι ο άνθρωπος του Θεού άρτιος, ολόκληρος, σωστός)». Ω, αυτή η αρτιότης του ανθρώπου, μόνον εις τον Χριστιανισμόν υπάρχει. Είναι κάτι θαυμαστό αγαπητοί.
Αγαπητοί μου, ολόκληρη η Αγία Γραφή, ολόκληρη, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, είναι ο μοναδικά αλάνθαστος οδηγός πάσης φύσεως προβλημάτων ανθρωπίνων. Αλάνθαστος οδηγός και λύτης όλων αυτών των ανθρωπίνων προβλημάτων. Δεν υπάρχει τίποτε περιττόν μέσα στην Αγίαν Γραφήν. Αν έχει η Παλαιά Διαθήκη επαναλήψεις, είναι οι επαναλήψεις του δασκάλου ή του εκπαιδευτού στον στρατό, που το λέει και το ξαναλέει με σκοπό την εντύπωσιν. Παν ό,τι αφορά τη σωτηρία μας είναι γραμμένο μέσα στην Αγία Γραφή. Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Δεν υπάρχει τίποτε μα τίποτε που να μην αναφέρεται εις τη σωτηρία μας. Ή κάτι που να ζητούμε και να μην είναι γραμμένο εκεί μέσα.
Γι΄αυτό, αγαπητοί, να γίνει ο λόγος του Θεού ένα καθημερινό μας εντρύφημα, για να γίνομε κατά Θεόν σοφοί. Όπως λέγει στον Τιμόθεο ο Απόστολος: «Ἀπό βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἷδας, τὰ δυνάμενὰ σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν». «Από νήπιο ξέρεις τα γράμματα τα ιερά, που μπορούν να σε κάνουν σοφό». Και σεις να γίνετε σοφοί και τα παιδιά σας από μικρά βοηθήσατέ τα, καθοδηγήσατέ τα στις αθάνατες σελίδες του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός. Γιατί πίσω από τα γράμματα τα τυπωμένα είναι ένα πρόσωπον, ο Λόγος του Θεού.
Γι΄αυτό λέγει στην προς Εβραίους 5,12 ο Απόστολος Παύλος: «Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ(:Γιατί ζώντας ο λόγος του Θεού) καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων(:έρχεται και σε σκαλίζει) καὶ ἐννοιῶν καρδίας, καὶ οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ(:Δεν υπάρχει κάτι που είναι σκεπασμένο στον λόγο του Θεού), πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρὸς ὃν ἡμῖν ὁ λόγος. Γιατί; Διότι δεν είναι τα τυπογραφικά στοιχεία ο λόγος του Θεού. Είναι ένα πρόσωπον. Και το πρόσωπον αυτό είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, που ενηνθρώπησε, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός. Γι΄αυτό έχει δίκαιο ο Ιερός Χρυσόστομος που σημειώνει και λέγει: «Ἀγαπητοί, ἀδύνατον, ἀδύνατον σωθῆναι ἄνευ τῆς τῶν θείων Γραφῶν ἀναγνώσεως». Είναι αδύνατον, είναι αδύνατον να σωθεί κανείς χωρίς να μελετά τον λόγο του Θεού· και την Καινή και την Παλαιά Διαθήκη.
†.Όπως θα θυμάστε, είχαμε δώσει την μαρτυρία τής Αγίας Γραφής για την πραγματικότητα του αντίχριστου. Είχαμε αναφέρει κ την ίδιον, ακόμη, τον Λόγο τού Κυρίου, ότι “ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε.” (Ιω. 5,43)
Αλλά Εκείνος, ο Οποίος μάς δίνει με περισσή σαφήνεια κ ακρίβεια την περιγραφή τού αντίχριστου είναι, αγαπητοί μου, ο Απόστολος Παύλος. Στην Δεύτερη Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του, εξ αφορμής μιας ανησυχίας των Χριστιανών Θεσσαλονικέων για μια επικείμενη Δεύτερη του Χριστού Παρουσία, τούς απαντά ότι, εάν δεν έλθει πρώτα ο αντίχριστος, ο άνομος, ο υιός τής αμαρτίας κ της απώλειας, δεν θα έρθει ο Χριστός. Κ κανείς, λέει, να μην σας εξαπατήσει για κανέναν λόγο. Που σημαίνει ότι ήταν ένα σημάδι για την Δεύτερη του Χριστού Παρουσία ο ερχομός του αντίχριστου. Να σας το διαβάσω, χωρίς, όμως, να το ερμηνεύσω κ να το αναλύσω, μόνο μερικά θα σας ερμηνεύσω σήμερα. “ […] «μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας,/ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ/Οὐ μνημονεύετε ὅτι ἔτι ὢν πρὸς ὑμᾶς ταῦτα ἔλεγον ὑμῖν;/καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε, εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ·/τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται·/καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ·/οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ᾿ ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους/καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτῃ τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, ἀνθ᾿ ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς·/καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει,/ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ᾿ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ.» (Β Θεσ. 2, 3 - 12)
Είναι πάρα πολύ σαφής, λοιπόν, αγαπητοί μου, ο Απόστολος Παύλος στο σημείο τής έλευσης του αντίχριστου, δίνοντάς μας πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία. Πότε θα έρθει ο αντίχριστος; Αναφερόμενος ο Απόστολος Παύλος στην περικοπή, την οποίαν μόλις σάς διάβασα, σημειώνει ότι στους Θεσσαλονικείς θα έρθει πρώτα η αποστασία ( κ με το “αποστασία” δεν εννοεί απλώς ότι οι άνθρωποι θα σημειώσουν την αποστασία από τον Θεό, αλλά “αποστασία”, όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες, είν’ αυτός ο ίδιος ο αντίχριστος), ότι, δλδ, πρώτα θα έλθει ο αντίχριστος κ μετά θα έρθει ο Χριστός.
Κ σημειώνει ο Ιερός Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας “προ τού Χριστού ο αντίχριστος έρχεται”. Κ, μάλιστα, ευθύς μετά τον αντίχριστο. Συνεπώς, ο χρόνος έλευσης του αντίχριστου συνδέεται με την Δεύτερη του Χριστού Παρουσία κ, οπωσδήποτε, αφού η Δεύτερη του Χριστού Παρουσία είναι άγνωστη, κ ο αντίχριστος άγνωστο πότε θα έρθει. Παρά ταύτα, ο Κύριος είπε την εξής φράση: «Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μὴ ὁ πατήρ μου μόνος.» (Ματθαίος 24,36). Δλδ, περί τής Ημέρας εκείνης κ της Ώρας κανείς δεν γνωρίζει , ούτε οι Άγγελοι! Μόνον ο Πατήρ Μου, λέει, γνωρίζει. Αυτό σημαίνει ότι κανείς, πράγματι, δεν γνωρίζει την Δευτέρα τού Χριστού Παρουσία και, κατά συνέπεια κ τον ερχομό τού αντίχριστου, ο οποίος θα είναι, το υπογραμμίζω, γιατί υπάρχει μια απορία -ότι θα μεσολαβήσει μεταξύ του αντίχριστου κ του Χριστού η χιλιετής βασιλεία. Όχι!! Ευθύς μετά από τον αντίχριστο έρχεται ο Χριστός. Είναι σαφής αυτή η διδασκαλία κ όλοι οι Πατέρες γι’ αυτό μιλούν. Η χιλιετής βασιλεία δεν είναι όπως την ερμηνεύουν οι χιλιαστές, ότι δλδ μετά από τον αντίχριστο θα έρθει η χιλιετής βασιλεία! Όχι! Κατ’ αρχάς, ο αριθμός 1000 είναι ένας αριθμός ο οποίος δείχνει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν είν’ ο ακριβής αριθμός 1000. Όπως λέμε τον αριθμό 3, 7, 10, 40, 100, στρογγυλός αριθμός. Έτσι κ τα 1000 χρόνια είναι ο χρόνος ο μεταξύ των δύο Παρουσιών τού Χριστού! Και χαρακτηρίζεται απ’ όλους τούς Πατέρες τής Εκκλησίας μας ως “ο χρόνος τού Ευαγγελίου”, δλδ ο χρόνος τον οποίον ήδη διανύουμε · είναι ο χρόνος που κηρύσσεται κ εφαρμόζεται το Ευαγγέλιο. Άρα, ο χιλιετής χρόνος είναι από την πρώτη έως τη Δεύτερη Παρουσία τού Χριστού. Μετά από τον αντίχριστο, δεν θα υπάρξει πια χρόνος, θα έρθει κατ’ ευθείαν ο Χριστός, ο Οποίος, θα δούμε, θα αναλώσει, θα καταστρέψει τον αντίχριστο! Ο Κύριος είπε ότι για εκείνη την Ημέρα κ την Ώρα κανείς δεν γνωρίζει. Αλλά κοιτάξτε τι είπε -αν το προσέξουμε λίγο το κείμενο, θα δούμε ότι έχει κάτι να μας αποκαλύψει κ ότι, ακόμα, έρχεται σε συμφωνία με πάρα πολλά άλλα σημεία τής Αγίας Γραφής, μην εκπλαγείτε- “Περί τής ημέρας και Ώρας”, αυτό δείχνει μιαν ακρίβεια. Ώστε, λοιπόν, η Ημέρα κ η Ώρα δεν είναι γνωστές στους ανθρώπους. Αλλά ο περίπου χρόνος μπορεί να είναι γνωστός; Αγαπητοί μου, ναι! Δέν καινοτομώ, Θεός φυλάξοι! Αλλά τι εννοούμε, όταν λέμε “ο περίπου χρόνος” ; Ο Χριστός έδωσε σημάδια κ, μάλιστα, όταν είπε ότι για την Ημέρα κ την Ώρα κανείς δεν γνωρίζει, ευθύς παρακάτω (Ματθαίος 24,36), δίνει σημάδια για το πώς ακριβώς θα συμβεί η Δεύτερη Παρουσία τού Χριστού. Κ, όταν δίνει σημάδια, μπορούμε χρονικά να προσδιορίσουμε. Εξάλλου, δεν είναι τα μοναδικά σημάδια που ο Κύριος εδώ δίνει στον Ματθαίο, είναι κ αλλού άλλα, που δίνει ο ίδιος ο Κύριος.
Αλλά κ ο Απόστολος Παύλος δίνει σημάδια. Θέλετε να σας πω ένα; Να ένα πρώτο σημάδι:“για κανέναν λόγο να μην σας εξαπατήσει κανείς, διότι, εάν δεν έλθει πρώτα η αποστασία, δεν θα έρθει ο Κύριος”. Διότι τότε τούς εξαπατούσαν ότι ο Κύριος έρχεται. Κ είχαν αφήσει τις δουλειές τους, κλείσαν τα μαγαζιά τους, για να το πω σύγχρονα, κ περίμεναν να έρθει ο Χριστός. Όπως, κατά καιρούς, οι χιλιαστές, που λένε “έρχεται, έρχεται”. Όχι!! Ο Απόστολος Παύλος λέει, προσέξτε: “Εάν δεν έρθει ο αντίχριστος, ο Χριστός δεν έρχεται!” . Σας ρωτώ, είναι ή δεν είναι αυτό σημάδι; Είναι σημάδι. Ακόμη, ο Απόστολος Παύλος είπε: “ ουραγοί στην πίστη θα είναι οι Εβραίοι”. Ακόμη είπε ο Κύριος κ ο Απόστολος Παύλος: “θα κηρυχθεί πρώτα το Ευαγγέλιο εις πάσαν την φύσιν (σε όλα τα έθνη) “. Κι ούτω καθεξής. Ακόμη, είδαμε κ σε προηγούμενα κεφάλαια της Αποκάλυψης σημεία στον Ουρανό και άλλα. Είναι σημάδια που προσδιορίζουν, χονδρικά, βεβαίως, αν βρισκόμαστε πολύ μακριά ή σχετικά κοντά ή πολύ κοντά. Επί παραδείγματι ακούτε -κ δεν το ακούτε από μένα, φυσικά, το ακούτε από πάρα πολλά στόματα κ θα το ‘χετε διαβάσει σε άρα πολλά σημεία- που λένε: “ζούμε σε καιρούς κ χρόνους αντίχριστου”. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, χονδρικά, τοποθετούμε πάνω- κάτω την εποχή μας, αν είναι κοντά ή μακριά η Ημέρα τού Κυρίου. Δεν αντίκειται, λοιπόν, στο άγνωστο της Ημέρας κ της Ώρας όσα λένε, γιατί ο Κύριος μίλησε για την Ημέρα κ την Ώρα. Τώρα, αν ο προσδιορισμός είναι γύρω στα 50 χρόνια ή τα 100 χρόνια, αυτό είν’ ένας προσδιορισμός κατά προσέγγιση, που δίνει η ίδια η Αγία Γραφή τα σημάδια της.
Ακούστε, όμως, τι λέει ο Ίδιος ο Κύριος, μετά από τον Λόγο που είπε για την Ημέρα κ την Ώρα. Όταν έγινε ο Κατακλυσμός, ήταν ο χρόνος τού Κατακλυσμού γνωστός ή άγνωστος; Προφανώς ήταν άγνωστος. Ήταν κ γνωστός κ άγνωστος. Συγκεκριμένα, ο χρόνος δεν ήταν άγνωστος, στον Νώε, τουλάχιστον. Αλλά η ημέρα κ η ώρα ήταν άγνωστες. Στον Νώε (ήταν άγνωστες μόνον η μέρα κ η ώρα). Γιατί στους έξω ανθρώπους ήταν εντελώς άγνωστα όλα. Ακούστε κ το πώς (λέγοντας το ίδιο παράδειγμα ο Κύριος) . Έδωσε ο Θεός εντολή στον Νώε να κατασκευάσει την Κιβωτό και η Κιβωτός κατασκευαζόταν. Πόσα χρόνια κράτησε η παρασκευή τής Κιβωτού; 120 χρόνια. Στα 120 χρόνια τι έβλεπαν οι άνθρωποι γύρω από τον Νώε; Τον ρωτούσαν : “Νώε, τι φτιάχνεις;” . Τους έλεγε : “μία Κιβωτό”. Τον ρωτούσαν : “τι θα την κάνεις, τι θα είν’ αυτό το πλεούμενο, τι πράγμα θα είν’ αυτό;” . Ένα πλοίο μεγάλο, που οι διαστάσεις δίνονταν από την ίδια την Αγία Γραφή. Τούς απαντούσε ο Νώε: “ο Θεός θα στείλει Κατακλυσμό κ θα πνιγούν οι άνθρωποι, επειδή είναι πολύ αμαρτωλοί. Κ ο Θεός μού είπε να κατασκευάσω αυτήν την Κιβωτό, για να σωθώ εγώ κ η οικογένειά μου” . Κ έλεγαν οι σύγχρονοι του Νώε ότι ο Νώε γέρασε κ έχασε το μυαλό του. Διότι δεν πίστευαν! Τι ήταν, λοιπόν, τα 120 χρόνια κατασκευής τής Κιβωτού ήταν 120 χρόνια κήρυγμα μετανοίας!!! Αλλά, όταν ήρθαν τα 120 χρόνια, λέει ο Ίδιος ο Κύριος: “όταν εισήλθε ο Νώε στην Κιβωτό, τότε άρχισε ο Κατακλυσμός”. Μόλις μπήκε στην Κιβωτό, ο Θεός τού είπε : “σήμερα θα μπεις στην Κιβωτό” . Κ μπήκε μέσα ο Νώε. Μάλιστα, ετοίμασε μέσα τα ζώα μ’ όλη την άνεση, Έβαλε όλα τα ζώα μέσα σε πολλά ζευγάρια. Αναφέρει κ τα ζευγάρια η Αγία Γραφή. Έβαλε τροφές μέσα κ , όταν όλα τα τελείωσε, του λέει ο Θεός: “τώρα μπες μέσα κ κλείσε την πόρτα”. Κ, μόλις μπήκε μέσα, άρχισε να βρέχει. Για τον Νώε ήταν άγνωστος ο περίπου χρόνος; Καθόλου. Όταν βλέπει ότι τέλειωσαν οι δουλειές του κ η συλλογή των ζώων κ, τέλος τέλος, πόσο θα ‘τανε μια ανθρώπινη ζωή; Ο Αδάμ έζησε 930 χρόνια. Ο Νώε έζησε 600 χρόνια. Θα μπορούσε, λοιπόν, να επεκταθεί η αναμονή τού Κατακλυσμού πέρα από τα όρια της ζωής τού Νώε; Αναμφισβήτητα, όχι, αφού τού είπε ο Θεός ότι θα πρέπει αυτός να σωθεί. Άρα, ο περίπου χρόνος ήταν γνωστός. Ήταν μέσα στα όρια μιας ανθρώπινης ζωής, της ζωής τού Νώε. Η μέρα, όμως κ η ώρα δεν ήταν γνωστές. Με το παράδειγμα ου ο Ίδιος ο Κύριος αναφέρει κ λέει: “όπως έγινε τις ημέρες eκείνες στον Νώε, το ίδιο θα γίνει κ στον Υιό τού Ανθρώπου, σ’ Εμένα, ότι θα εμφανιστώ” . Έτσι οι πιστοί μπορούν να προσδιορίσουν.
Ο Άγιος Ιγνάτιος λέει στον Άγιο Πολύκαρπο σ’ αυτήν τη θαυμάσια επιστολή του: “ […] τους καιρούς καταμάνθανε, τον Αναμενόμενον προσδόκα” . Που θα πει “να μελετάς τούς καιρούς, είναι σύμφωνο με τον Λόγο τού Χριστού”. Λέει “το πρόσωπο του Ουρανού”, δλδ μετεωρολογικά, κρίνετε αν θα βρέξει ή αν θα ‘χουμε καλό καιρό. “Τους καιρούς τούς ιστορικούς”, λέει στους συγχρόνους Του ο Κύριος, “δεν τους βλέπετε, δεν τους κρίνετε, υποκριτές;” . Κ μας καλεί ο Κύριος να καταμανθάνουμε τους καιρούς.
Αυτό λέει τώρα ο Άγιος Ιγνάτιος στον Άγιο Πολύκαρπο, τον Επίσκοπο Σμύρνης: “καταμάνθανε, μελέτα τούς καιρούς”. Αλλά ως προς τι να τους μελετάει τούς καιρούς; “Τον Αναμενόμενον προσδόκα.” Δλδ εννοεί “Αυτόν που περιμένουμε, τον Χριστό, περίμενέ Τον”. Αντίκεινται αυτά στον Λόγο τού Κυρίου ότι για την Ημέρα εκείνη κ την Ώρα κανείς δεν γνωρίζει; Αναμφισβήτητα, όχι.
Αλλά θα ξαναμείνω στο σημείο αυτό, ότι εκείνο που έχει πάρα πολλή σημασία για μας είναι ότι ο Απόστολος Παύλος είπε ότι η Δευτέρα τού Χριστού Παρουσία δεν θα γίνει, εάν δεν έρθει πρώτα ο αντίχριστος. Αυτό έχει πολλή σημασία. Κ κάτι άλλο έχει πολλή σημασία : επιτέλους, κ αν ακόμα δεν γνωρίζουμε πότε θα έρθει ο αντίχριστος, αν λάβετε υπ’ όψη ότι αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν, υπάρχουν πολλοί αντίχριστοι. Η υπόθεση ξεκίνησα από τον καιρό που ο Χριστός εμφανίσθηκε, για να μην πω ότι ξεκίνησε από τον Παράδεισο του Θεού. Τότε το πρώτο όργανο του διαβόλου κ, συνεπώς, τύπος αντίχριστου είναι ο Κάιν. Ο οποίος φονεύει τον Άβελ. Κ τον φονεύει, για να ματαιώσει ο δράκων (ο διάβολος) τον ερχομό τού Μεσσία, ο οποίος (Μεσσίας) θα ήταν απόγονος τού Άβελ. Γιατί ήξερε πολύ καλά (ο Κάιν) ότι ήταν όργανό του κ από τον Κάιν δεν θα ερχόταν ο Μεσσίας. Κ ματαιώνει το έργο τού Μεσσία, βάζοντας τον Κάιν να φονεύσει τον Άβελ. Αλλά, αντ’ αυτού, γέννησε ο Αδάμ τον Σηθ, ο οποίος κρατά τώρα την γενεαλογία τού Μεσσία. Από τότε ενεργεί ο αντίχριστος.
Έτσι, τι μας ενδιαφέρει αν θα έρθει τού χρόνου ή φέτος ή ύστερα από 50 ή ύστερα από 500 χρόνια; Σημασία έχει ότι αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν, υπάρχουν, δλδ, πολλοί αντίχριστοι, όπως λέει η ίδια η Αγία Γραφή, κ οφείλουμε να προσέχουμε. Διότι τι νομίζετε; Δεν μπορούμε να χάσουμε την ψυχή μας από τις επιδράσεις των αντίχριστων που υπάρχου στην εποχή μας; Ποιο, ακριβώς, θα είναι το πρόσωπο του αντίχριστου; Το πρόσωπό του μας το διαζωγραφίζει η Αγία Γραφή κ το ερμηνεύουν Πατέρες ως εξής: “θα είναι ο διάβολος που θα έχει ενανθρωπίσει ή θα είναι απλός άνθρωπος; Άρα ο σατανάς; Ρωτά ο Ιερός Χρυσόστομος, Ουδαμώς! “Ουκ αυτός ο διάβολος γίγνεται άνθρωπος, κατά την τού Κυρίου Ενανθρώπισιν, μη γένοιτο” , λέει ο Ιερός Δαμασκηνός. Συνεπώς, θα είναι άνθρωπος κατ’ ενέργεια του σατανά, δλδ όργανο του σατανά. Όπως μάς λέει ο Απόστολος Παύλος (Β’ Θεσ/νικείς, 2,9) “ ως άνθρωπος ο αντίχριστος θα γεννηθεί από άνθρωπο, από γυναίκα. Αλλά εκ πορνείας.” Το λέει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Και τούτο για να δώσει την εντύπωση ότι γεννήθηκε, εφ’ όσον δεν θα είναι γνωστός ο πατέρας του -αφού θα είναι εκ πορνείας- ότι γεννήθηκε εκ παρθένου, κατ’ απομίμηση του Χριστού! Όπως σάς είπα, είναι ο πίθηκος του Χριστού ο αντίχριστος, κατά τον λόγο τού Ιερού Αυγουστίνου. Κ, εάν ο διάβολος είναι αρχή, μέσον κ τέλος κάθε κακού, ο αντίχριστος θα είναι το τέλος κάθε κακού! ΘΑ είναι ο πιο σάπιος κακός από την πτώση τού Αδάμ κ ύστερα! Κ στην ποιότητα αλλά κ χρονικά . Ο τελευταίος πιο σάπιος καρπός, που ποτέ η ανθρωπότητα, από την πτώση τού Αδάμ, έχει δώσει. Θα είναι ο αντίχριστος. “Θα είναι Εβραίος”, λέει ο Οικουμένιος (Πατρολογία 119,117). “Θα είναι από ρίζα Εβραίων”, λέει ο Άγιος Ανδρέας Καισαρείας. Αφού θα είναι όχι απλώς Εβραίος αλλά εκ προγόνων(εκ ρίζας) Εβραίων. Κ ποιοι θα είναι αυτοί οι πρόγονοί του; Θα είναι από εκείνους που επιμένουν στην απιστία στο Πρόσωπο του Χριστού. Θα είναι από τη φυλή τού Δαν, όπως ήδη αναφέραμε στην προφητεία τού Ιακώβ. Επειδή θα κατάγεται από τη φυλή τού Δαν, δεν συγκαταλέγεται στις 12 φυλές, όταν συντάσσει τις 12 φυλές ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψή του. Είναι στο έβδομο κεφάλαιο, 5 έως 8. Δεν συγκαταλέγεται η φυλή τού Δαν, επειδή απ’ αυτήν θα έρθει ο αντίχριστος. Εδώ μια μικρή απορία θα ήθελα να σας λύσω, αν μπορώ. Ίσως θα πείτε : “σήμερα δέν υπάρχουν οι φυλές κ, όταν θα έρθει ο αντίχριστος, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν θα είναι από την φυλή τού Δαν ή όχι”. Οι ίδιοι οι Εβραίοι, πλέον, δεν έχουν τις φυλές. Είναι χαρακτηριστικό ότι διατηρήθηκαν οι φυλές με όλες τις καταγραφές τις ληξιαρχικές, παρ’ ότι ήδη μεσολάβησε η βαβυλωνιακή αιχμαλωσία κ η καταστροφή τής Ιουδαίας, διατηρήθηκε ο ληξιαρχικός κατάλογος των φυλών, όχι όλων, κυρίως τού Ιούδα, για να έρθει ο Χριστός. Γι’ αυτό, με βάση αυτούς τούς καταλόγους, ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος κ ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς μάς παραθέτουν την γενεαλογία τού Χριστού. Δεν είναι χωρίς σημασία αυτό. Για να αποδείξουν, ακριβώς, ότι πληρώθηκε η προφητεία τού Ιακώβ ότι από τον Ιούδα θα είναι η προσδοκία των εθνών, δλδ ο Μεσσίας. Για τον Ιησού Χριστό διατηρήθηκε η φυλή τού Ιούδα κ αποδείχθηκε αυτό.
Για τον αντίχριστο υπάρχει η προφητεία τού Ιακώβ για το παιδί του, τον Δαν, χωρίς αυτό να είναι ανάγκη οπωσδήποτε να διατηρηθεί η φυλή τού Δαν. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να διατηρηθεί. Ένα έχει σημασία: ότι, με τον τρόπον αυτό, θέλησε να τονισθεί ο ερχομός του αντίχριστου, ο οποίος ερχομός θα ήταν από τους Εβραίους, αλλά θα πραγματοποιούνταν η προφητεία τού Ιακώβ μερικώς, όπως ήταν ο κριτής Σαμψών, για να δειχθεί ότι, εφ’ όσον η μερική προφητεία εκπληρώθηκε, οπωσδήποτε θα εκπληρωθεί κ η ολότητα τής προφητείας. Χωρίς αυτό να είναι ανάγκη, οπωσδήποτε να διατηρηθεί η φυλή τού Δαν. Τοπικά ο αντίχριστος θα προέλθει από τη Γαλιλαία.
Λέει ο Μέγας Αθανάσιος: “[…] Εκ της Γαλιλαίας, όθεν ο Χριστός εξήλθεν, εξέρχεται, ως φησίν η Γραφή, σκύμνος λέοντος Δαν και εν τη Δύσι εκβασάν. Αύτη δε εστί Σκυθόπολις”.
Όπως ο Χριστός προήλθε από τη Γαλιλαία, κατά τον ίδιο τρόπο θα προέλθει κ ο αντίχριστος από την Γαλιλαία. Το καταπληκτικό είναι ότι, αυτήν τη στιγμή, η Γαλιλαία είναι, πράγματι, εβραϊκή! Προσέξτε το! Αυτά είναι τα διάφορα σημάδια, τα οποία υπάρχουν, ότι, μέχρι τώρα, δεν ήταν εβραϊκή η Γαλιλαία κ για αιώνες δεν ήταν εβραϊκή η Γαλιλαία. Αλλά τώρα είναι εβραϊκή. Έχει σημασία αυτό, διότι, όταν θα προέλθει από ‘κεί ο αντίχριστος, θα είναι σαφές ότι προέρχεται από Εβραίους.
Λέει ο Ιερός Δαμασκηνός το εξής: “τίκτεται εν πορνείας, ως έφημεν, και ανατρέφεται λεληθότως (ανατρέφεται κρυφά) και αιφνίδιον επανίσταται και ανταίρει και βασιλεύει”. Αιφνιδίως, λέει, θα παρουσιασθεί, θα επαναστατήσει, θα βασιλεύσει. “Και εν τοις προοιμίοις μεντης βασιλείας αυτού, μάλλον δε τυραννίδος, υποκρίνεται αγιοσύνην” . Στην αρχή, λέει, όταν θα βασιλεύσει, θα υποκριθεί ότι είναι σπουδαίος, άγιος άνθρωπος. “Ηνίκα δε επικρατής γένηται, διώκει την Εκκλησίαν τού Θεού και εκφαίνει πάσαν την πονηρίαν αυτού.” Όταν, όμως, επικρατήσει, τότε παρουσιάζει τον πραγματικό του εαυτό κ όλη την πονηριά του κ τότε διώκει την Εκκλησία τού Χριστού. Αν ρωτήσετε : “κ ποιος ειν’ ο σκοπός τής υποκριτικής αγιοσύνης τού αντίχριστου;” , θα σας απαντούσα: “η πολιτική του επικράτηση κ η κοσμοκρατορία του”.
Ακούστε πώς το λέει, αναλυτικότερα, αυτό το “αγιοσύνη” τού ιερού Δαμασκηνού o Ιππόλυτος, Επίσκοπος Ρώμης (μόνο ανάγνωση θα σας κάνω, χωρίς ερμηνεία, είναι εύκολο να το ερμηνεύσετε) : “[…]Γενήσεται πραΰς (θα γίνει πράος άνθρωπος) αγαπητικός, ήσυχος, ευλαβής, ειρηνοποιός, μισών αδικίαν, βδελυττόμενος δώρα (δεν θέλει την δωροδοκία), ειδωλολατρίαν μη προσιέμενος (δεν παραδέχεται την ειδωλολατρία ), τάς γραφάς φησίν αγαπών (θα λέγει ότι αγαπάει τις Γραφές) , ιερείς αιδούμενος (ντρέπεται, σέβεται τους ιερείς), πολιάς τιμών (τα άσπρα γένια τα τιμά, τα άσπρα μαλλιά), πορνείαν μη καταδεχόμενος (δεν καταδέχεται την πορνείαν, είναι εγκρατής), μοιχείαν βδελυττόμενος, καταλαλιαίς μη προσέχων, όρκους μη καταδεχόμενος, φιλόξενος, φιλόπτωχος, ελεήμων, χήρες επικουρών (φροντίζει για τις χήρες), ορφανών προϊστάμενος, αγαπών πάντας, τους μαχομένους ανθρώπους καταλάτων εις αγάπην και λέγων μη επιδιέτω ο ίδιος επί το παροργισμώ υμών, χρυσόν ου κέκτηται (είναι ακτήμων), αργύριον ουκ αγαπήσει, πλούτον oυ πρoσίεται (δεν θα αποκτήσει πλούτο).
Σπουδαία χαρακτηριστικά, ωραίος, περίφημος άνθρωπος! Προσθέστε, παρακαλώ, σ’ αυτόν τον κατάλογο της αγιοσύνης του κ τα θαύματα που θα επιτελεί, για να δείτε με πόση ευκολία θα πλανήσει τους ανθρώπους! Εδώ εμφανίζεται μια Αθανασία Κρικέτου κ ένας Χρήστος από το Γάζωρο κ σου λέει : “σπουδαίοι άνθρωποι είν’ αυτοί!” . Για να δείτε πόσο εύκολα θα πλανηθούν οι άνθρωποι. Κ, όπως ο αρχαίος όφις ήραν, όπως μάς λέει το βιβλίο τής Γενέσως, φρονιμότατος, απ’ όλα τα ζώα τού Παραδείσου, έτσι κ ο αντίχριστος θα είναι με υποκρισία άγιος. Δλδ υποκριτικά άγιος. Μας λέει ο Ιππόλυτος, Επίσκοπος Ρώμης, ότι, “ […] όταν είδωσιν οι λαοί κ οι δήμοι τοσαύτας αρετάς κ τοσαύτας αυτού δυνάμεις, πάντες επί τω αυτώ μια γνώμη συναθροίσονται επί τω ποιήσαι αυτόν βασιλέα, λέγοντας προς αλλήλους 'μη άρα ευρίσκεται τοιούτος αγαθός άνθρωπος κ δίκαιος εν τη γενεά ημών;’ ”. Αν δουν τόσην αρετή, θα πουν οι άνθρωποι: “τόσο σπουδαίος άνθρωπος υπάρχει άλλος στη γενιά μας, που θα μπορούσε να βασιλέψει σε όλους εμάς;” . Μη σας φαίνεται παράξενο! Όταν είδαν τον Ιησού Χριστό οι Καπερναΐτες, όταν ήρθαν να τον δουν κ ν’ ακούσουν την Διδασκαλία Του κ να θεραπευθούν οι ασθενείς τους. Κ παρέτεινε τον Λόγο κ άρχιζε να βραδιάζει κ να δύει ο Ήλιος. Κ τότε οι Μαθητές είπαν: “Κύριε, απόλυσον τους όχλους”. “Όχι”, λέει, “δώστε τους να φάνε!” . “Κύριε, τι; Με δυο ψάρια κ 5 ψωμιά;” “Ναι”, λέει ο Κύριος. Κ έφαγαν κ χόρτασαν. Γιατί, λέτε, έβαλε ο Κύριος τους Μαθητές του; Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης “ηνάγκασε τους Μαθητάς εμβήναι εις το πλοίον”. Κ ότι θα απέλυε τους όχλους μόνος Του ο Κύριος. Κ, μετά από την απόλυση του όχλου, ανέβηκε στο όρος για να προσευχηθεί. Γιατί τούς ανάγκασε, ξέρετε; Γιατί ήθελαν να Τον κάνουν(τον Κύριο) Βασιλέα κ,όπως γύριζαν οι Μαθητές κ μοίραζαν το ψωμί κ τα ψάρια, ο κόσμος μουρμούριζε κ έλεγε : “σπουδαίος ο Διδάσκαλός σας, να Τον κάνουμε Βασιλιά!”. Κ εκείνοι φούσκωσαν μέσα τους κ είπαν: “κ εμείς υπουργοί!”. Κ, επειδή ο Κύριος θέλησε να τους απαλλάξει απ’ αυτήν τη νόσο, τους έβαλε στο πλοίο κ επέτρεψε τρικυμία να τους ταράξει στο μέσον τής λίμνης. “Θέλετε να γίνετε υπουργοί, ε; Να, κοιτάξετε!” Κ, μη νομίσετε, το σαράκι δεν έφυγε! “Κύριε”, είπαν αργότερα ο Ιωάννης κ ο Ιάκωβος. “θέλουμε να καθίσουμε αριστερά Σου κ δεξιά Σου, όταν Εσύ θα γίνεις Βασιλιάς!” . Κ την άλλη μέρα οι Καπερναΐτες πήγαν κ Τον βρήκαν κ Του είπαν : “Κύριε, εδώ είσαι;” . “Ναι, εδώ είμαι”, τους είπε. Κ, πριν εκείνοι πουν “γιατί;” κ “πώς;” τούς λέει ο Κύριος: “Επειδή χορτάσατε ψωμί, γι’ αυτό Με ζητήσατε!” Ήθελαν να Τον κάνουν Βασιλέα! Κ, φυσικά, θα γινόταν επανάσταση, γιατί υπήρχε η ρωμαϊκή κατοχή. “Μην ζητάτε το ψωμί που χάνετε αλλά το ψωμί που μένει!” “Κ Ποιο είν’ αυτό;” “Η Σάρκα Μου!” Παραβάλετε, παρακαλώ, την περίπτωση του Κυρίου, για ν’ αντιληφθείτε πόσο εύκολο είναι, όταν δουν έναν σπουδαίο άνθρωπο, να τον αρπάξουν κ να τον κάνουν άρχοντα. Στην αρχή, ο αντίχριστος θα προσποιείται μετριοφροσύνη ότι “εγώ δεν είμαι άξιος άνθρωπος κ.τ.λ.”, τελικά, όμως, θα αποδεχθεί κ κατ’ αρχάς θα βασιλέψει στους Εβραίους κ, διά των Εβραίων, σε όλον τον κόσμο. Κ θα γίνει κοσμοκράτορας. Το αποκορύφωμα της δυσέβειας του αντίχριστου θα είναι η αυτοθεοποίησή του, κατά τα πρότυπα περί Καισάρων τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο αντίχριστος, όμως, θα έχει υπερβεί τα αντίτυπά του, διότι οι μεν τότε Καίσαρες της Ρώμης ανέχονταν να λατρεύονται κ άλλοι θεοί. Απλώς, έβαζαν τ’ όνομα κ το πρόσωπό τους πάλι στους ποικίλους θεούς που λάτρευαν, κατά τόπους, οι άνθρωποι. Αλλά ο αντίχριστος θα έχει καταργήσει κάθε θρησκεία επί της γης, ακόμα κ την ίδια την ειδωλολατρία, διότι δεν θα ανέχεται να λατρεύεται κανείς εκτός από τον εαυτό του. Δλδ υπέρβαση κάθε προηγούμενου.
Γι’ αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος (Β’ Θεσ/νικείς 2,4) : “ […] ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον θεόν ή σέβασμα” . Αυτό που αντίκειται κ σηκώνεται πιο πέρα από καθετί που ονομάζεται θεός (όχι μόνο αληθινός Θεός αλλά οτιδήποτε) ή σέβασμα. Τα σεβάσματα που έχουν οι λαοί, αυτά που είναι. Το Κοράνι των Μωαμεθανών, τον Αλλάχ, τον Βούδα. Τίποτα δεν θα ανεχθεί τίποτα. Θα τα καταργήσει όλα, θα τα πολεμήσει όλα κ θα ζητήσει μοναδική λατρεία ο αντίχριστος. Θα χτίσει τον ναό τού Σολομώντα. (Σας κάνω περιγραφή της προσωπογραφίας, σας λέω ποιος ειν’ ο αντίχριστος.) Θα χτίσει, λοιπόν, τον ναό τού Σολομώντα. Πράγμα που φανερώνει τη σαφή του αντίθεση προς τον Χριστό κ το Έργο του Χριστού, διότι ο ναός δεν θα είναι πλέον σημείο πίστης αλλά απιστίας. Ο Χριστός είπε : “θα γκρεμίσει ο ναός, δεν θα υπάρχει πια ο ναός, διότι δεν θα υπάρχει πια η ανάγκη τής παλιάς λατρείας κ των παλιών θυσιών”. Ήταν αυτά αντίτυπα. Ήρθε το πρωτότυπο, καταργούνται τα αντίτυπα. Ήρθε ο Χριστός, η μοναδική Του Θυσία! Τα αντίτυπα παρήλθαν! Χτίζοντας, λοιπόν, τον ναό τού Σολομώντα, ο αντίχριστος θα δείξει την αντίθεσή του στον Ιησού Χριστό.
Αλλά ο ναός επιχειρήθηκε, μετά το έτος 70, που καταστράφηκε από τον Τίτο, επιχειρήθηκε να ανοικοδομηθεί από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, ο οποίος θέλησε να διαψεύσει τον Χριστό. Κ έδωσε εντολή να κτισθεί ο ναός. Αλλά έγινε το εξής: συνέβη ένας σεισμός, όπως ήδη είχε προφητεύσει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, λίγο πριν συμβεί, κ είπε ότι : “τίποτα, ο Λόγος τού Θεού είναι αληθής! Δεν θα μπορέσουν να χτίσουν τον ναό!” . Κ, πράγματι, έσκαψαν τα θεμέλια. Σκάβοντάς τα, συνέβη το εξής; έβγαιναν φλόγες από μέσα. Έσκαβαν οι εργάτες κ ΄βγαιναν φλόγες μες απ’ τα θεμέλια κ, ακόμα, αυτοί κάνουν προσπάθειες για να βάλουν πέτρες κ να χτίσουν τα θεμέλια, έγινε σεισμός κ πέταξε τις πέτρες απ’ τα θεμέλια έξω. Το γεγονός αυτό το μαρτυρά ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο Ιστορικός Σωκράτης (όχι ο Σωκράτης ο Αθηναίος), ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιερός Χρυσόστομος, ο Θεοδώρητος, ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων, ο Ρουβίνος κ, από τους εθνικούς (ειδωλολάτρες), ο Λιβάνιος κ ο Μαρκελλίνος αναφέρουν το περιστατικό τής απόπειρας του Ιουλιανού τού Παραβάτη να ανοικοδομήσει τον ναό τού Σολομώντα αλλά με αποτυχία. Εν τούτοις, ο αντίχριστος θα τον ανοικοδομήσει τάχιστα - θα το επιτρέψει ο Θεός. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, επειδή δεν πίστεψαν στην αλήθεια, ο Θεός θα επιτρέψει να έρθει σ’ αυτούς το πνεύμα τής πλάνης. Θα ανοικοδομήσει, λοιπόν, ο αντίχριστος τον ναό τού Σολομώντα τάχιστα, τον οποίον, επειδή ολόκληρους αιώνες οι Εβραίοι δεν μπόρεσαν να ανοικοδομήσουν, κατά την πρόρρηση, πάντα, του Κυρίου, τον ναό τους, θα θεωρήσουν τον αντίχριστο, που κατάφερε να ανοικοδομήσει τον ναό ως μεσσία κ ως μεσσία θα τον αποδεχτούν. Λέγεται ότι οι Εβραίοι τής Αμερικής έχουν έτοιμους τους λίθους τής ανοικοδόμησης του ναού τού Σολομώντα. Έτοιμους μέσα σε κιβώτια.
Αν ρωτήσετε : “καλά, δεν έχει πέτρες η Παλαιστίνη;”Ύστερα, ο ναός δεν ήταν τεράστιος · οι διαστάσεις του, αν δείτε στο Γ’ Βασιλειών, δεν είναι τεράστιες. 30 μ. μήκος είχε κ κάπου 7-8 μ. πλάτος είχε, δεν είναι πολύ μεγάλος. Ήταν μικρός ο κυρίως ναός · όχι τα άλλα κτίσματα, τα οποία ήταν, βεβαίως, πολλά. Αποθήκες, δωμάτια, περιστύλια, αυλές, κ.τ.λ. . Ο κυρίως ναός ήταν μικρό κτίσμα. Εξάλλου, μόνο οι ιερείς έμπαιναν μέσα, για να κάνουν τη θυσία τού θυμιάματος. Ο παλαιός νόμος έλεγε ότι απαγορευόταν να λατομηθούν πέτρες μέσα στα Ιεροσόλυμα. Έπρεπε οι πέτρες να έλθουν λατομημένες, πελεκημένες, τετραγωνισμένες, έτοιμες από μακριά για να τοποθετούνται μόνο. Δεν έπρεπε ν’ ακουστεί σφύρα κ καλέμι μέσα στην πόλη, έτσι το ήθελε ο Θεός. Κ, επειδή θέλουν, δήθεν, να τηρήσουν τον Νόμο τού Θεού οι Εβραίοι, γι’ αυτό ετοιμάζουν τις πέτρες κ τις έχουν έτοιμες, ώστε να φθάσουν με πλοία στα Ιεροσόλυμα κ να χτιστεί ο ναός. Επειδή αυτά τα σημάδια όλα έρχονται, γι’ αυτό λέμε : “μήπως είναι κοντά ο αντίχριστος;”.
Ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις “Κατηχήσεις” του γράφει το εξής: “επειδή ο αντίχριστος”, λέει , “ως Χριστός προς Ιουδαίους έρχεται και υπό Ιουδαίων προσκυνήσθαι βούλεται, περισπούδαστον ποιήται τον ναόν” . Θα τον κάνει σπουδαίο τον ναό, επειδή αναμένεται από τους Εβραίους ως μεσσίας, κ θέλει να προσκυνηθεί από τους Εβραίους. Στον ναό που θα ανοικοδομήσει θα ζητήσει να προσκυνηθεί.
Γράφει ο Απόστολος Παύλος (Β’ Θεσ/νικείς, 2,4) : “ […] ώστε αυτόν (τον αντίχριστο) εις τον ναόυν τού Θεού ως θεόν καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί θεός “. Δλδ θα καθίσει στον ναό τού θεού σαν θεός κ θα αποδεικνύει, με τα ψευδοθαύματα, ότι είναι θεός. Κ θα προσκυνηθεί. “Ποιον, άρα, ναόν;” ερωτά ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. “Τον καταλελυμένον των Ιουδαίων φησίν· μη γένοιτο γαρ τούτον, εν ω εσμέν.” Δλδ τις κατηχήσεις του τις έκανε στον ναό τής Αναστάσεως, που είχε κτίσει η Αγία Ελένη, στα μέσα τού 4ου αιώνα. Είχε κτισθεί ο ναός τής Αναστάσεως. Μιλάει στους κατηχούμενους κ λέει: σε ποιον ναό θα ‘ρθει ο αντίχριστος; Σ’ αυτόν εδώ που είμαστε τώρα; Μη γένοιτο! Στον ναό που θα χτίσει ο αντίχριστος, αυτός που θα είναι ο ναός τού Σολομώντα. Συνεπώς, σημάδι καθαρό : εάν δείτε εσείς ή τα παιδιά σας, κάποια μέρα, να κτίζεται ο ναός τού Σολομώντα, τότε να πείτε : “ο αντίχριστος είναι ήδη στις μέρες μας!!”.
Σ’ ένα ερώτημα, στην Αμερική αυτό, στον χώρο που είναι σήμερα, όπου ήταν κάποτε ο ναός τού Σολομώντα, είναι σήμερα το τέμενος του Ομάρ. Είν’ ένα τέμενος, δλδ μουσουλμανικός ναός, που τον έκτισε ο Ομάρ κ, από πλευράς τέχνης, είναι περίφημος. Περίφημος! “Κ το τέμενος του Ομάρ τι θα το κάνετε;” “Ω”, λέει, (αυτό τινάζεται στον αέρα μέσα σε μια νύχτα” . Πάντως, σας ξαναλέω, αν δείτε ποτέ τον ναό να χτίζεται, να το ξέρετε (κ να πείτε) : “στις ημέρες μας ήδη υπάρχει ο αντίχριστος”. Σ’ αυτόν τον ναό θα προσκυνηθεί κ από ‘κεί θα κυβερνάει όλον τον κόσμο. Σας κάνει εντύπωση το κήρυγμα των χιλιαστών, που λένε ότι : θα αναστηθεί ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κ ο Ιακώβ κ αυτοί -οι τρεις πρόκριτοι του Εβραϊσμού- θα καθίσουν στο όρος Σιών, δλδ εκεί που θα κτισθεί ο ναός τού Σολομώντα. Κ από ‘κεί θα κυβερνούν όλον τον κόσμο, με τα τελειότερα τηλεπικοινωνιακά μέσα. Αυτά γράφουν στα βιβλία τους οι χιλιαστές. Σας κάνει εντύπωση αυτό; Σημαίνει ότι στέλνονται ως απόστολοι, χωρίς να το καταλαβαίνουν, του αντίχριστου. Διότι τον αντίχριστο υπονοούν, χωρίς οι ταλαίπωροι να το αντιλαμβάνονται. Γι’ αυτό -και γι’ αυτό, γιατί αρνούνται κ την Θεότητα του Ιησού Χριστού- θεωρούνται αντίχριστοι οι χιλιαστές. Κ είναι μεγάλη αμαρτία Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες ν’ ακολουθούν τα κηρύγματα των χιλιαστών. Ο αντίχριστος θα κηρύξει την έλευση νέσα εποχής στη Γη. Η οποία θα διαδεχθεί την χριστιανική εποχή· δημιουργώντας, ίσως, μια τρίτη διαθήκη. Έχουμε την Παλαιά Διαθήκη, έχουμε την Καινή Διαθήκη κ θα δημιουργήσει μία τρίτη διαθήκη.
Αυτό το κακόδοξο δόγμα περί τρίτης διαθήκης είναι παλιό. Κ το αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως, μη σας κάνει εντύπωση αυτό · δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που ήδη ζούμε. Ακούστε περί τίνος πρόκειται κ ποια είν’ αυτή η τρίτη διαθήκη. Είναι καλλιεργούμενη κατά κόρον στις ημέρες μας αντίληψης για απαρχαίωση του Χριστιανισμού, που υποστηρίζουν κοσμικοί κύκλοι, κοσμικοί άνθρωποι κ οικουμενιστικοί κύκλοι. Όταν σάς λένε: “ο Χριστιανισμός πάλιωσε, χρεωκόπησε, ότι πλέον δεν έχει τίποτα να μας προσφέρει κ να μας μιλήσει, ότι ο Χριστιανισμός δεν έχει πλέον ισχύ κ είν’ απαρχαιωμένος, μια καινούργια κατάσταση πρέπει να δημιουργήσουμε” , αυτό, στην πραγματικότητα, είναι η τρίτη διαθήκη. Υπάρχει, λοιπόν, αυτή η κατάσταση. Εξάλλου τι είν’ αυτό που λέει ο Δανιήλ ο Προφήτης : “ και υπονοήσει αλλοιώσαι χρόνους και Νόμον” . Δλδ να αλλοιώσει τον Νόμο. Είναι η τρίτη διαθήκη. Οι Πατέρες κ οι Άγιοι της Εκκλησίας θα θεωρούνται ξεπερασμένοι. Σας είπα, με μελαγχολικό τρόπο, “μήπως ο αντίχριστος κάθεται κ σε χριστιανικούς ναούς;” . To αναφέρει ο Ιερός Χρυσόστομος αυτό. Αλλά με ποιαν έννοια; Όχι με την έννοια ότι θα καθίσει τότε ο αντίχριστος. Αφού λέει ο Άγιος Κύριος: “μη γένοιτο, τέτοιο πράγμα, όχι”, αλλά με την έννοια των υπηρετών τού αντίχριστου. Όταν υπάρχουν οικουμενιστές κληρικοί ή μασονίζοντες ή μασόνοι ή αιρετικοί ή ορθόδοξοι που είναι κρυμμένοι, δεν φαίνονται, είτε Πατριάρχες είτε Επίσκοποι είναι, δεν ξέρω τι είναι, είτε Αρχιμανδρίτες, Πρεσβύτεροι, δεν ξέρω τι είναι, διάφοροι, ό,τι είναι, κ οι άνθρωποι αυτοί λένε πράγματα αιρετικά, όπως, για παράδειγμα, ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι ξεπερασμένοι, ότι το “Πηδάλιον” δεν έχει καμία σημασία κ αξία, οι νηστείες να καταργηθούν, η εγκράτεια θεωρείται παρωχημένο πράγμα, σήμερα έχουμε μια νέα εποχή, πρέπει τους νέους μας να τους δούμε με άλλο μάτι, μπορούν να ζουν τη γενετήσια ζωή, κ.τ.λ. . Πέστε μου, μήπως κ στην Ορθόδοξη Εκκλησία κάθονται όργανα του αντίχριστου; Κάνει εντύπωση ότι ο Θεός σε κάθε εποχή έχει τους Αγίους του. Γιατί, λέτε; Για να δίνει την απάντηση στους πιστούς ότι δεν μπορούμε να λέμε ότι οι Άγιοι είναι ξεπερασμένοι. Σε κάθε αιώνα θα δώσει πολλούς Αγίους. Στον 20ό αιώνα έδωσε τον Άγιο Νεκτάριο! Πολύ ορθά κ χαρακτηριστικά χαρακτηρίστηκε (ο Άγιος Νεκτάριος) ως ο Άγιος του αιώνα μας. Είναι τυχαίο αυτή η ταλαίπωρη η Μαγδαληνή, η Ηγουμένη, που υβρίζει τον Άγιο Νεκτάριο; Είναι τυχαίο αυτό; Δεν είναι τυχαίο. Είν’ αυτή η αντίδραση του σατανά. Δαιμονοκρατούμενη γυναίκα είναι. Το λέμε ελεύθερα, γιατί την έχει καταδικάσει κ αφορίσει η Εκκλησία μας. Διότι δεν θα ανέχεται ο αντίχριστος ότι θα υπάρχει Άγιος! Επειδή θα υποστηρίζει ότι η αγιοσύνη είναι απαρχαιωμένο πράγμα. Κ είναι (δήθεν) απαρχαιωμένη, γιατί (δήθεν) είναι απαρχαιωμένο το Ευαγγέλιο. Δεν μπορεί (δήθεν) το Ευαγγέλιο να κάνει Αγίους. Αλλά ο Θεός θα δίνει Αγίους σε κάθε εποχή, για να δίνει την απάντηση ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι απαρχαιωμένο!
Ακόμα, στην εποχή εκείνη, το κήρυγμα είδατε πώς ήταν. Πολύς κόσμος σ’ έναν ευρύχωρο ναό, έχουμε πολύφωτα εδώ, έχουμε τόσους τρόπους, κάθεστε, δεν αισθάνεστε επικίνδυνα από ανθρώπους που σας περιμένουν να σας κακοποιήσουν, αλλά… Τότε! Ω, τότε! Τι γράφει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος!! (Γράφει ότι) “ […] τότε των φιλοθέων άπαντα τα πρόσωπα δακρύοντα και πόθω ερωτώντας μήποτε Ρήμα Θεού επί Γης; Και ακούει. Ουδαμού. ” Θα ρωτούν οι άνθρωποι αν ακούγεται πουθενά κήρυγμα. Κ η απάντηση: “πουθενά!” . Πουθενά κήρυγμα! Πουθενά! Τότε θα έλθει ο έσχατος πειρασμός. Κ σε αυτόν τον πειρασμό απέβλεπε ο Κύριος, όταν έλεγε στους Μαθητές Του στον Κήπο τής Γεθσημανής: “γρηγορείτε κ προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν”. Θέλετε να δείτε ότι γι’ αυτό πρόκειται; Τι λέει προς τον Άγγελο τής εν Φιλαδελφεία Εκκλησίας, στην Αποκάλυψη 3,10-11. Λέει: “ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής Μου καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας τού πειρασμού, της μελλούσης έρχεσθαι επί της Οικουμένης όλης, πειράσαι τους κατοικούντας αεπί τής Γης. Έρχομαι ταχύ · κράτει ό έχεις” . Δλδ επειδή τήρησες τον λόγο τής υπομονής Μου, γι’ αυτό κ εγώ θα σε φυλάξω από την ώρα τού πειρασμού, που πρόκειται να έρθει σ’ ολόκληρη την Οικουμένη. Ποιος είν’ αυτό ο πειρασμός; (Είναι) ο πειρασμός του αντίχριστου. “Κ Εγώ”, λέει, “θα σε φυλάξω”.Έρχομαι ταχύ, έρχομαι γρήγορα. Κράτα αυτό που έχεις. Είσαι Ορθόδοξος Χριστιανός; Κράτα αυτό που έχεις!
Ο αντίχριστος, μέσα στη φοβερή του αλαζονεία, θα νομίσει ότι θα μείνει κοσμοκράτορας αιωνίως, ξεχνώντας ότι θα είναι υιός τής απωλείας. Τι θα πει “υιός τής απωλείας” , όπως τον αποκαλεί ο Απόστολος Παύλος (Β’ Θεσ/κείς, Β’ κεφάλαιο). Λέει ο Θεοφύλακτος, ερμηνεύοντας τον Απόστολο Παύλο: “ […] ως και αυτόν απολλύμενον και ετέροις πρόξενον τούτου γινόμενον ”. Έχουν δυο σημασίες οι λέξεις “υιός απωλείας” . Ότι κ αυτός θα χαθεί και άλλους θα καταστρέψει. Κ, όπως λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, “διά το και εαυτόν απόλλυσθαι”, δλδ ότι και αυτός θα χαθεί. Κ, πράγματι, ευθύς μετά , στον κολοφώνα τής δόξας κ τής δράσης του, έρχεται ο Χριστός από τον Ουρανό. Έρχεται ο Χριστός από τον Ουρανό, όχι από τη Γη! Πολλοί ψευδόχριστοι έρχονται! Από τη Γη, όμως, έρχονται! Ενώ ο Χριστός ήλθε κ θα έλθει από τον Ουρανό. Οι Άγγελοι είπαν : “με τον τρόπο που Τον είδατε να φεύγει - αναλαμβανόμενον- με τον ίδιον τρόπο θα έλθει! Και, τότε, αναλώσει, καταστρέψει αυτόν, το Πνεύματι τού Στόματος Αυτού και καταργήσει τη επιφανεία τής Παρουσίας Αυτού” . Δλδ θα τον καταστρέψει με την Πνοή Του, με τον Λόγο Του κ με την Παρουσία Του, την επιφάνειά Του. Ώστε, λοιπόν, ο αντίχριστος θα καταστραφεί με την Δευτέρα τού Χριστού Παρουσία. Άρα, μεταξύ Δευτέρας τού Χριστού Παρουσίας κ αντίχριστου δεν μεσολαβεί κανένα χρονικό διάστημα. Διότι έχουμε μετά την Δεύτερη του Χριστού Παρουσία. Κ, όπως λέει ο Ιερός Δαμασκηνός, “τω ρήματι του Στόματος Αυτού” (αυτό θα πει “αναλώσει τω Πνεύματι του Στόματος Αυτού). Δλδ με τον Λόγο Του, ο Χριστός θα καταστρέψει τον αντίχριστο. Κ ο Θεοφύλακτος λέει: “και καταργήσει, ήτοι παντελώς αργόν ποιήσει” . Τελείως θα τον κάνει άχρηστο. Κ, όπως αναφέρει ο Ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης, στην Αποκάλυψη (ΙΘ’, 19,20) : “και επιάσθη το θηρίον και ο μετ’ αυτού ψευδοπροφήτης ο ποιήσας τα σημεία ενώπιον αυτού, εν οις επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας τη εικόνι αυτού· ζώντες ελήφθησαν οι δύο εις την λίμνην τού πυρός, τήν καιομένην εν θείω” . Ζωντανοί (“ζώντες ελήφθησαν”), λέει, πήγαν στην κόλαση.
Ακούστε μιαν ωραία ερμηνεία που λέει ο Άγιος Ανδρέας Καισαρείας: “ουκ αποθνήσκουσι θάνατον αλλ’ εν ριπή οφθαλμού αποθανατιζόμενοι τω δευτέρω θανάτω τη λίμνη τού πυρός καταδικάζονται”. Διότι, με την ανάσταση των νεκρών, εκείνοι και που θα ζουν όλοι θ’ αφθαρτισθούν. Δεν θα πεθάνει, λοιπόν, ο αντίχριστος ούτε ο ψευδοπροφήτης (δεν θα πεθάνουν με φυσικό θάνατο) αλλά θα αποθανατισθεί κ τότε θα ριχτεί (από τον Κύριο) στην κόλαση. Χωρίς να δοκιμάσει θάνατο, εκείνον τον θάνατο που δοκιμάζουμε εμείς, γιατί κ εκείνοι που τότε θα ζουν δεν θα πεθάνουν αλλά “θα αλλαχθούν”, όπως μάς λέει ο Απόστολος Παύλος, “από την φθορά στην αφθαρσία κ από τον θάνατο στην αθανασία”. Αυτό θα πει “ζώντες θα ριφθούν εις την κόλασιν”.
Κλείνουμε εδώ τη σκιαγράφηση του προσώπου κ των ημερών τού αντίχριστου κ του ψευδοπροφήτη, μ ‘εκείνη τη σπουδαιότατη προτροπή τού Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων: “ασφάλιζε τοίνυν σεαυτόν” (ασφάλιζε, λοιπόν, τον εαυτόν σου) , άνθρωπε . Έχεις τα σημεία τού αντιχρίστου (τα χαρακτηριστικά του τα έχεις). Και μη μόνος μνημόνευε τούτων αλλά και αφθόνως πάσι μεταδίδου (Και μη θυμάσαι μόνος σου το θέμα “αντίχριστος” αλλά και με αφθονία, δλδ πληθωρικά, να μιλάς κ στους άλλους ανθρώπους γι’ αυτόν). Ει τέκνον έχεις κατά σάρκα, τούτο ήδη νουθέτει (έχεις παιδί σαρκικό; Να το νουθετείς για τον αντίχριστο). Και, ει διά κατηχήσεως εγέννησάς τινα, και τούτον προασφαλίζου, ίνα μη τον ψευδή δέξηται ως αληθή (γέννησες πνευματικά κάποιον ως κατηχούμενο; Κ αυτόν να τον ασφαλίζεις, για να μην δεχθεί τον πλάνο αντίχριστο!!). Το γάρ μυστήριον ήδη ενεργείται τής ανομίας (γιατί το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται).”
57η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».
