Ἄς μάθωμε νά συγχωροῦμε.

†.Πάντοτε, αγαπητοί μου, στις ανθρώπινες σχέσεις θα υπάρχουν διαφορές. Και πολλές φορές ο ένας θα είναι ο αδικών και ο άλλος ο αδικούμενος. Και ἐν στενῇ και ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Και τίθεται το ερώτημα: Το πώς θα μπορούν αυτές οι σχέσεις να αποκαθίστανται, πράγμα πολύ αναγκαίον για την ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων. Πώς αλλιώς παρά με την ανεξικακία ή με την αμνησικακία, να μη θυμάται κανείς την κακία του άλλου, που εκφράζονται με την εκ βάθους καρδίας συγχωρητικότητα. Κι αν συμβαίνουν, υποτίθεται, απεριόριστες προστριβές, πόσο μπορεί να ισχύει αυτή η συγχωρητικότητα; Απεριόριστα. Αρκεί φυσικά, ο αδικών, ο πταίων, να ζητά συγνώμη.

    Κατά την εβραϊκή αντίληψη, η συγνώμη, έστω και αν εζητείτο, περισσότερο περιορίζετο ωστόσο στις τρεις φορές. Εννοείται την ημέρα. Όχι σε όλη του τη ζωή. Την ημέρα. Και ο Απόστολος Πέτρος κάποτε άκουσε τον Κύριο να λέγει: «᾿Εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου». Δηλαδή υποτίθεται ότι τον συγχωρείς. Και όχι μόνον αυτό αλλά τον κερδίζεις κιόλας. Και με μεγαλοψυχία ο απόστολος Πέτρος νόμιζε ότι αν ξεπερνούσε το εβραϊκόν όριον -αυτό το οποίον υπήρχε, δεν ήταν γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη, όχι, υπήρχε ως αντίληψις εις τους Εβραίους, ήτο διδασκαλία των Ραββίνων· ερωτά λοιπόν τον Κύριον: «Κύριε, έως επτά φορές εάν αμαρτήση σε μένα ο αδελφός μου, θα τον συγχωρήσω;». Θα επαναλάβω· την ημέρα 7 φορές. Και ο Κύριος του απαντά: «Όχι επτά φορές, όπως νομίζεις, αλλά έως εβδομηκοντάκις επτά».  Δηλαδή εβδομήντα φορές το επτά. Δεν είναι 7*7= 49=490. Αλλά σημαίνει: Είπες επτά; Εγώ σου λέω εβδομήντα φορές το επτά. Είναι έκφρασις που δείχνει το απεριόριστον. Όσες φορές και αν αμαρτήσει ο αδερφός σου, κι έρθει και σου ζητήσει συγνώμη, οφείλεις να τον συγχωρήσεις. Προσέξτε. Οφείλεις να τον συγχωρήσεις.

       Και για να εδραιώσει ο Κύριος αυτήν την σπουδαιοτάτην ηθικήν θέσιν, που καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ των, είπε την παραβολή των μυρίων ταλάντων και του χρεώστου δούλου, που ακούσαμε, αγαπητοί μου, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή.

     Πώς άρχισε ο Κύριος τον λόγο Του, για να δείξει τη μεγάλη αυτή αλήθεια της συγχωρητικότητος; Είπε: «Διὰ τοῦτο ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν…». «Γι΄αυτό τον λόγο έμοιασε η βασιλεία των ουρανών…». Και ακολουθεί η παραβολή. Πολύ συχνά ο Κύριος αναφέρεται σε αυτή τη φράση. Δηλαδή περίπου στερεότυπη. Όπως: «Τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν; -«Με τι να την παρομοιάσω τη Βασιλεία των Ουρανών;»- ή «ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». «Έμοιασε, μοιάζει η βασιλεία των ουρανών», κλπ. Αυτό το «Τίνι ὁμοιώσω», «με τι να την παρομοιάσω τη βασιλεία του Θεού», δείχνει την προσπάθεια του Κυρίου να μεταφέρει μια ουράνια πραγματικότητα πάνω στη Γη. Έχει πει ο Κύριος επτά παραβολές, αποτελούν μία δέσμη αυτές οι επτά παραβολές, κι όλες αρχίζουν έτσι: «Τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν;»· που δείχνει ότι αυτές οι επτά παραβολές δεν είναι τίποτε άλλο παρά επτά πτυχές μιας πραγματικότητος. Της βασιλείας του Θεού. Αλλά η Βασιλεία του Θεού ή η Βασιλεία των ουρανών είναι μια ουρανία πραγματικότητα. Ενώ εδώ στη Γη ζούμε μέσα σε μια γήινη πραγματικότητα. Αυτή η μεταφορά -γι΄αυτό λέει ο Κύριος «Τίνι ὁμοιώσω»- αυτή η μεταφορά ουρανίων πραγμάτων σε γήινες πραγματικότητες, με ποια γλώσσα θα γίνει; Ποια είναι η γλώσσα που θα μιλήσουμε; Και ποια αυτή η γλώσσα θα μπορεί να μεταφέρει αυτές τις ουράνιες πραγματικότητες; Είναι δύσκολο. Είναι αδύνατον. Λέει ο απόστολος Παύλος, που είδε ουράνια πράγματα, ότι δεν είναι δυνατόν να μεταφέρει κανείς τα ουράνια πράγματα εδώ στη Γη. Δεν υπάρχει περιγραφή. «Οὐκ ἐξὸν ἐστίν  ἀνθρώπῳ λαλῆσαι». Δεν είναι δυνατόν, εκφεύγουν, η περιγραφή ουρανίων πραγμάτων, δεν μπορεί να μεταφερθεί. Κι όμως αυτή η μεταφορά είναι ανάγκη να γίνει. Και πώς γίνεται; Γίνεται με παρομοιώσεις. Η γλώσσα των παρομοιώσεων. Γι΄αυτό λοιπόν μία παραβολή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία παρομοίωσις, παρά μία εικόνα, ένας τρόπος να εκφραστούμε για πράγματα ανέκφραστα, μέσα στον χώρο των γηίνων πραγματικοτήτων. Και εν προκειμένω έχομε την παραβολή που ακούσαμε σήμερα.

     Η παραβολή, μιλώντας γενικά τώρα, θα ήθελα να το γνωρίζετε ότι έχει το μειονέκτημα της απουσίας ορισμού. Πώς να ορίσεις; Ουράνια πράγματα ορίζονται; Τι είναι η Βασιλεία του Θεού, ορίζεται; Τι υπάρχει στη Βασιλεία του Θεού, ορίζεται; Δεν ορίζεται. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να χρησιμοποιηθεί ορισμός. Το λέει η λέξις. Ορίζω. Ορίζω θα πει βάζω όρια. Αλλά η Βασιλεία του Θεού δεν ορίζεται, δεν έχει όρια. Δεν μπορεί να μπει λοιπόν μέσα στα καλούπια ορίων. Γι΄αυτό και δεν ορίζεται. Είναι γνωστό, και μάλιστα κατ΄ επιστήμην ομιλούντες, ότι όταν θέλομε να δώσομε ακριβή περιγραφή ενός πράγματος, δίδομε ορισμόν. Εάν δεν δώσομε ορισμόν, δεν μιλάμε κατ’ επιστήμην. Το ξέρομε αυτό το πράγμα. Αυτό λοιπόν είναι ένα μειονέκτημα, ότι απουσιάζει ο ορισμός. Αλλά εκ της φύσεως των πραγμάτων, δεν είναι δυνατόν, όπως είπαμε, να τεθεί ορισμός. Κι έτσι μιλάμε με πολλές παρομοιώσεις, με πολλές εικόνες. Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα· διότι μπορούμε να δούμε με πολλούς τρόπους, πολλές πτυχές ενός πράγματος και συνεπώς έχομε έναν πλούτον ερμηνευτικόν. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο αυτό. Έτσι έχομε το μειονέκτημα του ορισμού, της απουσίας του ορισμού, έχομε όμως το πλεονέκτημα μιας πληθωρικής ερμηνείας. Γι΄αυτό βλέπετε που λέμε, όταν ερμηνεύομε το Ευαγγέλιο, ένας πατήρ το ερμηνεύει έτσι, άλλος το ερμηνεύει έτσι, άλλος το ερμηνεύει έτσι. Τι σημαίνει αυτό; Αντιφάσεις; Ελλείψεις; Όχι. Ουράνιες πραγματικότητες ερμηνεύομε. Συνεπώς έχομε τη δυνατότητα να πούμε πάρα πολλά πράγματα. Τόσα πολλά, επιτρέψατέ μου να σας το πω, ανεξαντλήτως. Όσο σκάβεις, βρίσκεις. Ναι. Όσο ερευνάς, γνωρίζεις.

     Έτσι, στην παραβολή που ακούστηκε, που είπαμε σήμερα, ευαγγελική περικοπή, εδώ ξεδιπλώνεται σ’ αυτήν την παραβολή των μυρίων ταλάντων, μία πτυχή της βασιλείας των Ουρανών· που είναι η συγχωρητικότης και η αμνησικακία. Έχομε εδώ μία ωραία και βαθιά αποκάλυψη του πνεύματος της Βασιλείας του Θεού. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Η Βασιλεία του Θεού είναι αγάπη. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Είναι ελπίδα. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Είναι η θέα του προσώπου του Χριστού. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Η συγχωρητικότης και ανεξικακία. Κ.ο.κ. Βλέπετε λοιπόν ότι εδώ η παραβολή αυτή δίδει σε μία πτυχή, το πνεύμα της Βασιλείας του Θεού. Και πρέπει ακόμη να πούμε ότι η Βασιλεία του Θεού έχει δύο σκέλη. Μία, ενιαία είναι. Μία είναι, το ξαναλέγω. Έχει δύο σκέλη. Το ουράνιον σκέλος και το γήινον σκέλος. Το ουράνιον σκέλος είναι οι ουράνιες πραγματικότητες. Το γήινο σκέλος είναι εδώ στη Γη. Και ξέρετε τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Ω, αν ξέραμε! Ξέρομε. Αλλά ποτέ δεν το σκεφθήκαμε. Είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία μέσα στην Ιστορία είναι η Βασιλεία του Θεού, στο γήινον σκέλος.

     Αλλά τα δύο σκέλη κρατούν ένα σώμα. Μία είναι η Βασιλεία του Θεού. Αυτός που είμαι εδώ, στο γήινο σκέλος της Βασιλείας του Θεού, αυτός θα είμαι και εκεί. Δεν μπορώ να είμαι κάτι διαφορετικό εδώ και κάτι διαφορετικό εκεί. Γι΄αυτό, αν φύγω άγιος, θα ζήσω εν αγιότητι στη Βασιλεία του Θεού. Αν δεν φύγω άγιος, αλλά μοχθηρός, κακοήθης, παραβάτης των εντολών του Θεού κλπ., δεν μπορώ να μπω στη Βασιλεία του Θεού. Δεν είναι δυνατόν. Γιατί δεν μπήκα ήδη στη γηίνη πραγματικότητα. Δεν μπήκα στα μυστήρια της Εκκλησίας, μέσα στην πνευματική ζωή, στη ζωή του Αγίου Πνεύματος, εν Χριστώ Ιησού. Ή μέσα στη ζωή του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Δεν μπήκα. Δεν μπορώ λοιπόν να μπω, ούτε σε εκείνη την ουράνια πραγματικότητα.

      Με τι λοιπόν ωμοιώθη η Βασιλεία των Ουρανών; «Ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ». «Με κάποιον βασιλέα άνθρωπον, που θέλησε να λογαριαστεί με τους δούλους του». Να του δώσουν λογαριασμό, πού βρίσκονται στα οικονομικά. Πράγματι και ενώ εδίδετο ο λόγος, βρέθηκε κάποιος δούλος, μας λέγει η παραβολή, ο οποίος χρωστούσε στο αφεντικό του, στον κύριό του μύρια τάλαντα! Ο αριθμός μύρια, όπως θα γνωρίζετε είναι ο δέκα χιλιάδες(10.000). Συνεπώς μύρια τάλαντα σημαίνει ένα ποσόν 10.000 ταλάντων. Πρέπει όμως ευθύς εξαρχής να πούμε ότι στην παραβολή αυτή βλέπομε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει να δώσει λόγο στον Θεό για τα πεπραγμένα του. Είναι μία μεγάλη αλήθεια, είναι μία μεγάλη πραγματικότης, που δυστυχώς διαφεύγει σε πολλούς χριστιανούς μας. Όσο για κείνους που μιλάνε για ελευθερία, μία ελευθερία κατασκεύασμα του δικού τους του μυαλού, λένε ότι… «αφού είμαι ελεύθερος, γιατί θα πρέπει να δώσω λόγο των πεπραγμένων μου; Διότι αυτό θα πει είμαι ελεύθερος. Δεν έχω λόγο να δώσω λόγο πουθενά. Ούτε σε ανθρώπους ούτε στον Θεό». Αλλά θα βρεθούν προ εκπλήξεως οι άνθρωποι αυτοί, όταν αντιληφθούν ότι η έννοια της ελευθερίας δεν είναι όπως αυτοί νόμισαν, δίδοντες μία διάσταση φιλοσοφική. Αλλά όπως τη νοεί την ελευθερία ο λόγος του Θεού. Έτσι η κρίσις του Θεού, αγαπητοί μου, είναι μία φοβερή πραγματικότητα. Και είναι η κρίσις τόσο προσωπική, όσο και γενική. Ο καθένας που φεύγει από τον παρόντα κόσμον, κρίνεται. Και όταν έλθει ο Χριστός, θα κριθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, στη γενική κρίση.

     Και τότε εμφανίζεται, όπως λέγει η περικοπή, ένας οφειλέτης μυρίων ταλάντων. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τι ήταν το τάλαντο. Ήταν το μεγαλύτερο νόμισμα, το οποίον δεν είχαν μόνον οι Έλληνες, είχαν κι άλλοι λαοί και ήταν τριών ποιοτήτων. Ήταν το χρυσούν τάλαντον, ήταν το αργυρούν, ήταν και το χαλκούν. Μάλιστα όταν ο Τωβίτ στέλνει τον γιο του στους Ράγους της Μηδίας, με ένα παλιό χρέος ενός φίλου, θα του έδινε λοιπόν το χρέος αυτό, γιατί ήταν κάποια τάλαντα. Το τάλαντο το χρυσούν ήταν βεβαίως κι εκείνο που είχε τη μεγαλύτερη αξία. Είχε πολύ βάρος. Ήτο ασήκωτο. Και η αξία ενός χρυσού ταλάντου, αττικού ταλάντου, αττικού -σας είπα τον Τωβίτ, για να σας πω ότι και στην Ανατολή χρησιμοποιούσαν το τάλαντο· το αττικό τάλαντο ήταν… όχι αρχαιολογική αξία, αλλά πραγματική, εις χρυσόν, ήτο, παρακαλώ, διακόσιες σαράντα χρυσές λίρες Αγγλίας. Ήταν το τάλαντο το αττικόν. Μύρια τάλαντα σημαίνει δύο εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες χρυσές λίρες Αγγλίας! Με την πραγματική αξία, τη σημερινή. Αυτό δείχνει πόσο χρεώστης ήταν αυτός ο άνθρωπος έναντι του Θεού.

       Ναι. Το χρέος είναι οι αμαρτίες. Γι’ αυτό λέμε στην Κυριακή προσευχή: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν», και άφησέ μας, δηλαδή συγχώρεσέ μας, δηλαδή να διαγράψεις, τι; Τὰ ὀφειλήματα. «Ὀφείλημα» θα πει χρέος. Να διαγράψεις τα χρέη μας. Και τα οφειλήματα αυτά είναι, οφειλήματα παραβάσεων και οφειλήματα παραλείψεων. Τι παρέβην και τι έπρεπε να κάνω και δεν το έκανα. Πόσο βαθύ σκοτάδι αγαπητοί μου υπάρχει σε πολλούς που νομίζουν ότι είναι αθώοι απέναντι του Θεού! «Εγώ», λέει, «εγώ δεν έχω αμαρτίες». Κι αν βέβαια κάποιες ειπωθούν… «Και τι είναι αυτό; Όλοι οι άνθρωποι κάνουν αυτό, κάνουν εκείνο». Φοβερό πράγμα, φοβερόν! Το χρέος μένει ανεξόφλητον. Κάποτε είχα πει…, πολλές φορές το έχω πει, δεν πειράζει αν γρήγορα γρήγορα το ξαναπώ εν παρενθέσει, ότι το χρέος μεγαλώνει απέναντι στον Θεό, γιατί είναι ο Θεός. Ανάλογα με το πρόσωπο είναι και η εκτίμηση του χρέους. Δηλαδή· για να το καταλάβομε… Τι είπαμε είναι το χρέος; Παράβασις. Και ακόμη τι είναι; Παράλειψις. Να πάρω μία παράβαση εντολής. Παραβαίνω μία εντολή. Εάν σε ένα μικρό παιδί δώσω ένα χαστούκι, δεν έχει και πολλή σημασία αυτό. Θα κλάψει αυτό, το πολύ να μου διαμαρτυρηθούν οι γονείς του. Αν δώσω το ίδιο χαστούκι στον Δήμαρχο της πόλεως, το πράγμα διαφέρει. Εάν δώσω στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα χαστούκι δημοσίως, το πράγμα ακόμη διαφέρει. Εάν τώρα κάνω μία προσβολή στον Θεό, πόση είναι η προσβολή; Όσο είναι το πρόσωπον. Ο Θεός είναι άπειρος και η προσβολή είναι άπειρος. Ο Θεός είναι αιώνιος και η προσβολή είναι αιώνιος.

    Λέει κάποιος, ερωτά ο Ιερός Χρυσόστομος, λέει κάποιος: «Καλά, εγώ αμάρτησα για ένα λεπτό, και θα τιμωρούμαι αιώνια;». Ναι. Γιατί; Γιατί σε Εκείνον που αμάρτησες, είναι άπειρος και αιώνιος. Για να καταλάβομε, γιατί με το ποσόν αυτό ο Κύριος θέλει να δείξει πως ο κάθε άνθρωπος είναι χρεώστης. Και μη λέμε, αγαπητοί μου, εκείνο το παραμύθι κυριολεκτικά του διαβόλου παραμύθι, ότι δεν έχομε αμαρτίες και ότι δεν κάνομε τίποτα και ότι είμεθα αθώοι άνθρωποι. Έτσι, ποιος μπορεί να εξοφλήσει αυτόν τον όγκον του χρέους; Ένας μόνον. Ο Θεός. Όπως εδώ έρχεται ο δούλος και τον παρακαλεί τον Κύριό του: «Κύριε», λέει,  «μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ», «μακροθύμησε σε μένα, θα σου το εξοφλήσω». Τι θα εξοφλήσεις, άνθρωπε; Τι θα εξοφλήσεις; Δούλος είσαι και δεν είναι δυνατόν να δουλεύεις για να δίνεις χρήματα στο αφεντικό. Δούλος είσαι. Τι θα κάνεις; Ένας το ξόφλησε το χρέος για τον καθένα μας. Ο Ιησούς Χριστός. Λέει στους Κολοσσαείς ο Απόστολος Παύλος: «Καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι -νεκροί στα παραπτώματα-, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ -μαζί με τον Χριστόν, ο Πατήρ μας εζωοποίησε-, χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματα -μας χάρισε όλα μας τα παραπτώματα- ἐξαλείψας τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον -Ξέρετε ότι το χρέος είναι με ένα χειρόγραφο, με μία συναλλαγματική, με ένα συμβόλαιο, με ένα χαρτί. Με ένα χαρτί, που λέμε «σε τυλίγει σε μία κόλλα χαρτί ο δανειστής σου». Χειρόγραφο χρέους. Ε, λέγει, μας  το εξάλειψε αυτό- προσηλώσας αὐτὸ -Ποιο; Το χειρόγραφο προσηλώσας, το κάρφωσε- τῷ σταυρῷ». Εκεί το χρέος. Σαν να είναι ο δανειστής στον οποίον χρωστάμε και να μας πει: «Το βλέπεις; Στο χέρι μου το κρατάω. Μου χρωστάς. Το βλέπεις;». Και να πάει μπροστά στα μάτια μας να το σχίσει. Αυτό θα πει το κάρφωσε πάνω εις τον σταυρό. Εκπληκτικόν.

     Και μη έχων ο δούλος να εξοφλήσει το χρέος στην παραβολή, τι κάνει ο κύριος; Δεν είχε. «Ἐκέλευσεν πραθῆναι». «Διέταξε να πουληθεί». «Να πουληθεί», λέει, «η γυναίκα, του…-έτσι εγίνετο στην αρχαιότητα. Το υλικό της παραβολής είναι παρμένο από την αρχαιότητα και από την πραγματικότητα-, τα παιδιά του, ό,τι είχε και δεν είχε και να προσμετρηθεί». Ξέρετε πόσο κόστιζε ένας δούλος; Πάμφθηνος. Η γυναίκα δε ακόμα πιο φθηνή. Λοιπόν; Τι να εξοφλήσεις άνθρωπε; Και τι γίνεται τώρα; Εν τω μεταξύ ο δούλος πωλούμενος… κι αυτός ακόμη θα επωλείτο ο δούλος για να εισπράξει το αφεντικό το χρέος που του όφειλε. Τι σήμαινε; Ότι θα υφίστατο αλλοτρίωσιν. Θα αλλοτριώνετο από τον κύριόν του. Τι θα πει αυτό; Αυτή η αλλοτρίωσις είναι η αιωνία κόλασις. Σε πουλάει το αφεντικό. Σε διώχνει ο Θεός. Όταν σε διώχνει ο Θεός, πού θα πας; Πού αλλού; Δεν υπάρχει πουθενά αλλού, παρά η κόλασις. Αυτή η αλλοτρίωσις.

     Ο δούλος είδε ότι δεν υπάρχει σωτηρία. «Πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος -Και τον παρακαλούσε, Μακροθύμησε- λέει-σε μένα». Έπεσε, γονάτισε κάτω. Και το αφεντικό: «Σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος…». Τι ωραίες εικόνες! Είναι μία απλή πράξη αιτήσεως μακροθυμίας· που είπε ο δούλος: «Μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ». Και αυτό όλο επέφερε την αλλαγή, την εξόφληση του χρέους. «Λυπήσου με». «Στα χαρίζω». «Λυπήσου με». «Στα χαρίζω!». Αυτό δείχνει περίτρανα ότι η μετάνοια και η αίτησις συγχωρήσεως, αγαπητοί μου, μας απαλλάσσει από την αιώνια καταδίκη.

      Αλλά ας προσέξομε και κάτι ερμηνευτικό. Όταν ο Κύριος λέγει «ἐκέλευσεν πραθῆναι», διέταξε να πουληθεί, αυτό εκφράζει το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης. Διότι «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Παρέβης; Θα τιμωρηθείς. Αντίθετα το «σπλαχνισθείς» εκφράζει το πνεύμα της Καινής Διαθήκης.  Αυτά βέβαια ως προς τις σχέσεις ανθρώπου-Θεού. Μένουν όμως και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

      Και σημειώνει η παραβολή: «Ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος…». Μόλις βγήκε από τον χώρο, το γραφείο του αφεντικού, κατεβαίνει τα σκαλοπάτια βρίσκει έναν σύνδουλό του. «Α, έλα εδώ, έλα εδώ. Μου χρωστάς 100 δηνάρια». Εκατό δηνάρια… δύο λίρες. «Έλα δω. Ξόφλησέ μου το χρέος που μου οφείλεις». Εκεί βάζει τη λέξη: «Ἒπνιγεν αὐτὸν». Αυτό που λέμε στη γλώσσα μας: «Με έπνιξε ο δανειστής μου». Αυτό είναι κυριολεξία. Δεν είναι μεταφορικό. Διότι ο δανειστής έβαλε τον αντίχειρα, το μεγάλο δάχτυλο, εδώ στο καρύδι του χρεοφειλέτου και το ζουλούσε το δάχτυλό του και κυριολεκτικά τον έπνιγε. «Δώσ’ μου αυτά που μου χρωστάς». «Ἒπνιγεν αὐτὸν».  «Σε παρακαλώ», του λέει, «μακροθύμησε σε μένα, θα σου τα πληρώσω». Τι είναι 100 δηνάρια; Δύο λίρες. Ε, εύκολο είναι. «Όχι· τώρα!». Και τον έβαλε στη φυλακή. Είδαν τη συμπεριφορά αυτή οι άλλοι σύνδουλοι, τρόμαξαν και πήγαν και διασάφησαν εις τον κύριόν των αυτά που είδαν και άκουσαν. Τότε βέβαια ο κύριος εκάλεσε τον δούλον και του λέει: «Δούλε αχρείε και πονηρέ, εγώ σου χάρισα τόσο υπέρογκο ποσόν, εσύ δεν μπορούσες να μακροθυμήσεις εις τον σύνδουλόν σου;». Εδώ όμως δείχνει την πελώρια διαφορά των όσων χρεωστούμε στον Θεό και των όσων μας χρωστούν οι άλλοι άνθρωποι σε μας. Εντούτοις, ενώ το ποσόν είναι μικρό… δηλαδή τι θα πει; Άνθρωπος και άνθρωπος. Μου δίνουν ένα σκαμπίλι… αυτό που σας είπα το παράδειγμα προηγουμένως. Το ίδιο είναι με το σκαμπίλι που θα δώσω στον Θεό και θα Τον προσβάλλω; Είναι μικρό πράγμα, είναι πολύ μικρό. Εντούτοις, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, για να μπορούμε να συγχωρήσουμε τους άλλους ανθρώπους για εκείνα τα οποία μας έχουν κάνει. Πολύ δε παραπάνω όταν μας ζητούν επίμονα τη συγνώμη.

    Το συμπέρασμα της παραβολής; Ω, το συμπέρασμα της παραβολής το εξάγει ο ίδιος ο Κύριος: «Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν -Έτσι θα σας κάνει και ο Πατέρας μου ο επουράνιος-, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν». «Εάν δεν αφήσετε», λέει, «τα αμαρτήματα των άλλων από την καρδιά σας, με την καρδιά σας».

      Αγαπητοί μου, ο Θεός απεκάλυψε το πνεύμα της βασιλείας Του. Αλλά οι άνθρωποι δεν συμμορφώνονται με αυτό. Και τίθεται το ερώτημα: Μας συμφέρει; Να μην συμμορφωθούμε; Δεν θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού. Μας συμφέρει; Κι αν υποτεθεί ακόμη ότι ο Θεός παρά ταύτα μας συγχωρούσε, κι αν δεν συγχωρούσαμε τους άλλους ανθρώπους, εμείς, θα είχαμε ειρήνη, ερωτώ, θα είχαμε ειρήνη στην ψυχή μας, και οι σχέσεις μας θα ήταν αγαθές με τον πλησίον μας; Όχι. Μας συμφέρει; Όχι. Μήπως δημιουργεί αυτοτιμωρία ένας που δεν συγχωρεί και αυτοβασανίζεται; Και αυτοτιμωρείται; Μας συμφέρει; Όχι. Έτσι λοιπόν, δεν μας συμφέρει. Διότι ούτε ο Θεός μας συγχωρεί, ούτε αγαθές σχέσεις μπορούμε να έχουμε, να αναπτύξουμε με τους άλλους ανθρώπους, αν δεν μάθουμε να ζητούμε τόσο τη συγχώρηση του Θεού, όσο και να δίδομε συγχώρηση εις τους άλλους ανθρώπους. Εμπρός λοιπόν, αγαπητοί μου, εμπρός λοιπόν, ας μάθομε να συγχωρούμε απεριόριστα. Και εύκολο είναι και μας συμφέρει.

539η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τύποι καί προχαράγματα τῆς Θεοτόκου.

†.Ό,τι και να πη κανείς για το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι λίγο. Το Πνεύμα του Θεού, με κάθε τρόπο έχει εκφράσει το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου, το έχει εκφράσει μέσα από τις προτυπώσεις και τους τύπους της Π.Δ. Διότι το πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί άφραστον μυστήριον. Και είναι ως προς τα όντα, όσα ο Θεός εδημιούργησε, ορατά και αόρατα, είναι σαν την αλήθεια προς την σκιά. Είναι σαν το πρότυπο προς τα αντίτυπα και τα μιμήματα.

   Η Θεοτόκος είναι αγαπητοί μου το τελικόν αίτιον όλων των δημιουργημάτων. Όλα βρίσκουν το νόημά τους εις Εκείνην, αφού εκείνη συνεδέθη με τον κτίστην. Αυτό για να το καταλάβωμε, θα το επαναλάβω άλλη μία φορά. Ο κόσμος έγινε δια τον άνθρωπον. Και οι άνθρωποι δια την Θεοτόκον. Και η Θεοτόκος δια τον Θεόν Λόγον! Έτσι, μέσα εις αυτήν, θα λέγαμε, την αλληλουχία, το ένα γίνεται νόημα του ετέρου. Μπορείτε να φανταστείτε αγαπητοί μου, εφόσον ο κόσμος, τα δημιουργήματα, τα πουλιά, τα ζώα, το φως, η βλάστησις, όλα αυτά, μπορείτε να φανταστήτε, που ενώ δεν έχουν νόησιν, εάν υπάρχουν καθ’ εαυτά, τι υπηρετούν; Τίποτε δεν υπηρετούν. Διότι δεν υπάρχει η νόησις. Ώστε να πη κανείς «ἄ, αὐτό ἔχει αὐτόν τόν σκοπόν.» Γιατί λοιπόν ο Θεός έκανε τον κόσμον; Τον κόσμον τον έκανε δια τον άνθρωπον. Ο οποίος έχει νόησιν, κι’ εκείνος πλέον βρίσκει νόημα, το γιατί ο κόσμος έχει γίνει. Ο κόσμος έγινε για τον άνθρωπον.
   Αλλά τώρα μένει ο άνθρωπος μετέωρος. Εγώ ο άνθρωπος γιατί έγινα; Να δώσω το άκρον άωτον που μπορεί να δώση η ανθρωπότητα∙ έναν άνθρωπο, που είναι η Θεοτόκος, με τον οποίον άνθρωπον θα συνεδέετο ο Θεός. Και το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου είναι ο Θεός. Αλλά δια μέσου της Θεοτόκου. Άρα λοιπόν ο κόσμος έγινε για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος έγινε δια την Θεοτόκον, και η Θεοτόκος έγινε δια τον Δημιουργόν, που είναι ο Θεός Λόγος, το δεύετρον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος.
   Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε αγαπητοί μου ότι το πρώτο αίτιο των όντων, δηλ. ό,τι υπάρχει, το πρώτο αίτιον, είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Το τελικόν αίτιον των πάντων, είναι η μητέρα Του, η Θεοτόκος. Έτσι, αν έλειπε ολόκληρη η δημιουργία, που βλέπομε κατά βαθμίδες φθάνει στην Θεοτόκο, και υπήρχε μόνη η Θεοτόκος, όπως λέγουν οι Πατέρες, τότε θα υπήρχε όλη η δημιουργική πληρότης!! Διότι το τελευταίον είναι η Θεοτόκος.
Έτσι, όντα και γεγονότα, αφού διαφέρουν από Εκείνην, όπως λέγει ο Θεοφάνης ο Νικαίας, ως η σκία από την αλήθειαν, τότε όλα αυτά συνιστούν προχαράγματα Εκείνης. Τύποι και προσκιάσματα Εκείνης. Ό,τι γεγονός υπάρχει μέσα στην Ιστορία, και όλα τα όντα, ό,τι είναι, ό,τι υπάρχει, όλα είναι προχαράγματα! Είναι ωραία η λέξη «προχαράγματα.» Χαράσσω. Τι; Χαρακτήρες. Χαρακτήρες είναι τα ιδιώματα. Έτσι λοιπόν τα όντα και τα γεγονότα χαράσσουν πριν από το πρόσωπο της Θεοτόκου, τι θα είναι η Θεοτόκος. Γι’ αυτό και λέγονται ωραιότατα προχαράγματα.
   Κατά την εικόνα του Παύλου, η Εκκλησίλα είναι το σώμα του Χριστού. Και ο Χριστός είναι η κεφαλή αυτού του σώματος. Όταν ο Απ. Παύλος θέτει αυτήν την εικόνα ότι κεφαλή ο Χριστός,
σώμα η Εκκλησία, δεν είναι απλώς μια εικόνα. Αλλά είναι μία εικόνα οντολογική. Είναι μια εικόνα που εκφράζει μια πραγματικότητα.
   Αλλά ερωτούμε, τι συνδέει την κεφαλήν με το σώμα; Ο τράχηλος, ο λαιμός. Και όπως η κεφαλή, λέει πάλι ο Θεοφάνης ο Νικαίας, υπερκάθεται μόνη του σώματος και δεν έχει τίποτα που να είναι ισοστάσιό της, μια είναι η κεφαλή, και είναι πάνω απ’ όλα και δεν έχει τίποτα που να είναι ίδιο με αυτήν, κατά τον ίδιο τρόπο, λέγει, και ο τράχηλος… «Οὑτωσί καί καταγλαϊσμένος τῷ θείῳ Πνεύματι, μόνος μονομερῶς τοῦ σώματος παντός ὑπερκείμενος, οὐκ ἔχει τῇ τάξει τόν ὁμοταγῆ τε και ἰσοστάσιον, ἀλλ’ ἔστιν δεύτερος μέν τῇ τάξει προσεχώς μετά την κεφαλήν τεταγμένος, μεσίτης δέ καί σύνδεσμος τῆς κεφαλῆς καί τοῦ σώματος.» Δηλ. αυτός ο υπερφυής τράχηλος δεν είναι παρά, εάν το σώμα ολόκληρο είναι η Εκκλησία, είμαι εγώ κι εσείς, μέσα στους αιώνες, τότε αυτός ο υπερφυής τράχηλος, ο ένας και μοναδικός, είναι η Θεοτόκος. Και είναι ένας αυτός ο τράχηλος. Χωρίς να έχη το ισοστάσιό του. Είναι υποκείμενος της κεφαλής, υπερκείμενος του σώματος. Είναι κάτω από την κεφαλή αλλά είναι πάνω από το σώμα. Είναι δεύτερος εις την τάξιν, όπως λέγει ο Θεοφάνης. Κι ακόμη είναι μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής και σώματος. Αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο, όπως λέγαμε στην πρωινή μας ομιλία, πως η Θεοτόκος είναι μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής και σώματος. Και πως έχομε εκεί τις θείες και ανθρώπινες αντιδόσεις. Δίνομε εμείς ανθρώπινα χαρακτηριστικά στον Θεό, δια μέσου της Θεοτόκου, έτσι ελέγαμε στην πρωινή μας ομιλία, διότι η Θεοτόκος είναι από την ουσία μας, είναι άνθρωπος, είναι, θα λέγαμε, παιδί του Αδάμ και της Εύας. Δώσαμε λοιπόν εις τον Θεόν Λόγον τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας, και ο Θεός Λόγος μας αντιδίδει τα δικά Του χαρακτηριστικά. Πάλι δια μέσου της Θεοτόκου. Έτσι βλέπομε πως είναι η Θεοτόκος μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής κι σώματος.
   Γι’ αυτόν τον τράχηλον, δηλ. την Θεοτόκον, το βιβλίο «Ἆσμα Ἀσμάτων» γράφει πολλά. Στο Α΄ κεφάλαιο στον στίχο 10 λέγει τα εξής: Πρέπει να σας πω ότι το βιβλίο «Ἆσμα Ἀσμάτων» είναι το ωραιότερο βιβλίο μέσα στην Π.Δ. Είναι σύντομο, είναι ποίημα, και δεν είναι παρά ο διάλογος δύο αγαπημένων προσώπων. Εκείνος, Εκείνη, Και έχει τολμηρές ερωτικές εκφράσεις. Θα αναρωτηθήτε, και πώς μπήκε το βιβλίο αυτό στην Π.Δ.; Και μάλιστα ότι είναι πρωτοκανονικόν βιβλίον. Σας απαντώ: Ανέκαθεν η Ιουδαϊκή Παράδοση έβλεπε μέσα εις αυτό το ποίημα... τί έβλεπε; Την σχέσιν του Θεού με την Εκκλησία νύμφη; Εκείνος ο νυμφίος, η Εκκλησία η νύμφη. Ποιά Εκκλησία; Του Ισραήλ. Αλλά σε μια πρώτη έκδοση. Λίγο πιο μέσα αν προχωρήσουμε, θα δούμε ότι είναι η Εκκλησία του Χριστού Είναι ο Χριστός νυμφίος με την νύμφη Εκκλησία. Εκεί διαμείβεται ένας θαυμάσιος διάλογος, περιστατικά και περιπέτειες, που εκφράζουν αυτήν την σχέσιν Χριστού και Εκκλησίας. Αλλά μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία δεν είναι παρά αυτή η Θεοτόκος. Μην το ξεχνάμε. Όπως δε φαίνεται θαυμάσια εις το όραμα εκείνο του Ευαγγ. Ιωάννου εις την Αποκάλυψη, που η γυναίκα εκείνη, το σημείον το μέγα εις τον ουρανόν, είναι η Θεοτόκος και η Εκκλησία. Ταυτίζεται η Θεοτόκος με την Εκκλησίαν, και ταυτοχρόνως διακρίνεται από την Εκκλησσία, γιατί φυσικά αποτελεί όπως είδαμε ίδιον πρόσωπον.
   Και λέγει λοιπόν εκεί, στο θαυμάσιο αυτό βιβλίο: «Τί ὡραιώθησαν σιαγόνες σου ὡς τρυγόνος, τράχηλός σου ὡς ὁρμίσκοι;» Δηλ. Πόσο ωραία, λέει, είναι εδώ οι παρειές σου, και πόσο ωραίος είναι ο τράχηλός σου; Και μάλιστα στολισμένος με ορμίσκους. Οι ορμίσκοι είναι τα στολίδια του τραχήλου, τα περιδέρια, οι χάντρες. Τα στολίδια του τραχήλου. Πόσο ωραίος είναι ο τράχηλός σου με τα στολίδια του; Δεν είναι το άλλο παρά τα στολίδια οι αρετές της Θεοτόκου. Και θαυμάζει ο Θεός Λόγος την Θεοτόκον, την Παρθένον, εκείνη την οποία εκλέγει ως μητέρα Του. Γιατί μην ξεχνάτε αυτό το ασύλλήπτο, ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που την καλεί ο Θεός μητέρα. Ασύλληπτο. Έτσι την θαυμάζει ο Θεός Λόγος. Όταν λέγει τράχηλος εννοεί την Θεοτόκον. Την θαυμάζει, θαυμάζει τις αρετές της.
   Ακόμη στο τέταρτο Κεφάλαιο στίχος 4, λέγη τα εξής: «Ὡς πύργος Δαυΐδ τράχηλός σου, ὁ ᾠκοδομημένος εἰς θαλπιώθ∙ χίλιοι θυρεοί κρέμανται ἐπ’ αὐτόν, πᾶσαι βολίδες τῶν δυνατῶν.» Είναι, λέει, τόσο ωραίος ο τράχηλός σου, σαν εκείνον τον πύργον του Δαυΐδ, που ήταν οικοδομημένος σε μία τοποθεσία, που ελέγετο θαλπιώθ. Χίλιες ασπίδες ήσαν κρεμασμένες από αυτόν τον πύργον
και όλες οι βολίλδες των δυνατών πολεμιστών. Τι θέλει να εκφράση με την εικόνα αυτή; Η ευγένεια, η αξιοπρέπεια, το θάρρος, το μεγαλείον, η ανδρεία μιας ψυχής. Διότι η Θεοτόκος είχε εις υπερθετικόν βαθμόν αυτήν την σπουδαιοτάτη αγαπητοί μου αρετή, που λέγεται ανδρεία. Από την οποία γεννάται η υπομονή και όλες οι άλλες της βουλήσεως αρετές.
   Στον 9ο στίχο του ιδίου κεφαλαίου λέγει τα εξής: «Ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἀδελφή μου νύμφη∙ ἐκαρδιώσας ἡμᾶς ἑνί ἀπό ὀφθαλμῶν σου, ἐν μιᾶ ἐνθέματι τραχήλων σου.» Δηλ.: Με την εμφάνισή σου ω αδελφή, μας ενίσχυσες την καρδιά μας. Νύμφη αδελφή μου, με μια μόνη ματιά σου, μας εστερέωσες την καρδιά μας. Μια φορά είδαμε το κόσμημα του τραχήλου σου.
   Το πόσο καρδιώνει αγαπητοί μου η Θεοτόκος τους ανθρώπους, μόλις και ανάγκη να το πούμε. Εδώ άνθρωποι κάποτε μας λένε… «ἅμα σέ θυμηθῶ, παίρνω θάρρος.» Πόσοι είναι εκείνοι οι οποίοι κοίταξαν, κοιτάζουν και θα κοιτάζουν προς το προσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και θα εναποθέτουν όλη τους την ελπίδα, όλη τους την αγάπη, όλη τους την στοργή, τα πάντα∙ πόσοι είναι εκείνοι; Και βλέπετε αγαπητοί μου τους ανθρώπους, να προσεύχωνται προς την Θεοτόκον γονατιστοί μετά δακρύων. Είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο. Θα το δήτε, και είναι ολοφάνερο∙ δεν υπάρχει ναός της Θεοτόκου, που να μην καταγεμίζει την ημέρα αυτή. Αλλά και σε κάθε εορτή της Θεοτόκου, προ παντός εις την Κοίμησιν. Ποιός είναι εκείνος ο Χριστιανός ο Ορθόδοξος, που δεν αγαπά την Θεοτόκον; Ποιό χριστιανικό ορθόδοξο σπίτι είναι εκείνο, που δεν έχει την εικόνα της Παναγίας; Ποιο αυτοκίνητο είναι εκείνο που δεν έχει το εικονισματάκι της Παναγίας; Έτσι, λέγει, μια ματιά σου μας καρδιώνει, μας δίνει θάρρος, μας ενισχύη στον αγώνα.
   Και ποιο είναι εκείνο το στολίδι, που λέγει, σε μια στροφή του τραχήλου σου, μας έδειξες αυτό το στολίδι; Ότι είσαι Θεοτόκος, Μητέρα και Παρθένος. Και συνεπώς το κόσμημά σου αυτό το έχουν από κοινού και οι εν αγαμία και οι εν παρθενία υπάρχοντες και αφιερωμένοι εις τον Θεό αλλά κι εκείνοι που είναι εν συζυγία. Και οι μεν και οι δε. Αυτό το μοναδικό σου κόσμημα. Είσαι Μητροπαρθένος και είσαι το μοναδικόν πρόσωπον που έφερε στον κόσμο τον Λυτρωτή. Είσαι Θεοτόκος.
   Ένας ακόμη στίχος από το Άσμα Ασμάτων. «Ὁ τράχηλος σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος.» Είναι, λέει, ο τράχηλός σου σαν πύργος από ελεφαντοστούν. Το ελεφαντοστούν, ξέρετε, είναι λευκό, είναι πολύ ωραίο να το βλέπης, κάνουν κοσμήματα. Αυτό είναι σύμβολον της λευκότητος και της χάριτος της Θεοτόκου.

   Και όλους αυτούς αγαπητοί μου τους επαίνους αποδίδει ο νυμφίος, ο Θεός Λόγος, προς την Παρθένον Μητέρα Του. Για να εκφράση την εσωτερική της ωραιότητα και την μοναδική της λάμψη. Η Εκκλησία μας στην εικονογραφία της, όπως έχει την διάταξη μέσα στους τοίχους των ναών, δεν αγιογραφεί, δεν ιστορεί κάθε εικόνα όπου κι αν τύχη. Όχι. Το καθένα έχει την θέση του. Πάντοτε βάζει την Θεοτόκον εις την κόγχη του ιερού. Γιατί; Διότι συνδέει τον τρούλλον, που είναι ο Παντοκράτωρ, ο Ουρανός, με την γη, το πάτωμα, κάτω, που είναι οι πιστοί. Δηλ. είναι ο τράχηλος. Βλέπετε πως εκφράζει στην αγιογραφία η Εκκλησία μας την Θεοτόκον ως τράχηλον; Που βαστάζει το επάνω με το
κάτω.
   Ακόμη αγαπητοί μου ο προφήτης Ησαΐας είδε κάποτε σε όραμα τον Κύριον επί θρόνου επηρμένον. Λέγει στο 6ον Κεφάλαιον: «Εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου, (δηλ. μετεώρου) καί πλήρως ὁ οἶκος τῆς δόξης
αὐτοῦ. Καί Σεραφείμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ… κ.λπ.» Κάνει περιγραφή αυτού του οράματος. Κατά τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην, στο 12ο Κεφ. στίχος 41, αυτόν που είδε ο Ησαΐας επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, είναι ο Ιησούς Χριστός. Το λέγει σαφώς και κατηγορηματικώς αυτό ο Ευαγγ. Ιωάννης. «Εἶχε δίκαιο, λέγει, ὁ προφήτης Ἠσαΐας, πού εἶπε αὐτά πού εἶπε∙» γιατί παρακάτω λέγει «ποιός θά μᾶς ἀκούση, ποιός θά πάη γιά μᾶς», (σε πληθυντ. αριθμό) γιατί, λέγει, ο λαός πια δεν πίστευε, δεν δεχόταν αυτά που έλεγε ο Θεός. Και είχε δίκαιο όταν έλεγε αυτά, στο όραμα που είδε. Και αναφέρεται στον Ιησούν Χριστόν, ο Ευαγγ. Ιωάννης. Εάν λοιπόν ο Κύριος κάθεται επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, μετεώρου, δε πατάει στη γη, τότε ποιός είναι ο θρόνος αυτός; Ο θρόνος σαφώς αγαπητοί μου είναι η Θεοτόκος.Είναι η μόνη η οποία εβάστασε τον Κύριον, και ο θρόνος αυτός είναι η κοιλία της Θεοτόκου και κατόπιν είναι η αγκάλη της Θεοτόκου. Μέσα σ’ εκείνη την αγκάλη αγαπητοί, ο εικονογραφικός τύπος της Γλυκοφυλούσης Παναγίας, εκεί που παίζει ο μικρός Ιησούς με την μητέρα Του, έχει μια χαριτωμένη στάση ο μικρός Ιησούς με την Θεοτόκον, της φιλάει το πρόσωπο, κι’ εκείνη αγκαλιάζει και φιλάει τον Ιησούν. Αγαπητοί μου, εδώ είναι… όπως ακριβώς κάθομαι εγώ σ’ ένα κάθισμα, και το κάθισμα αυτό με περιέχει, έτσι ακριβώς εδώ βλέπει κανείς όλη εκείνη την τρυφερή σχέση του Θεού με τον άνθρωπον! Που εκφράζεται εις τον βιβλίο των Παροιμιών, στο 8ο
Κεφ. όταν λέγη εκεί η Ενυπόστατος Σοφία, ότι η χαρά μου ΄ηταν να βρίσκωμαι ανάμεσα στους ανθρώπους! Και όπως το εκφράζει αυτό και το βιβλίο του Βαρούχ, στο 3ο Κεφ. ανάμεσα στους στίχους 29-38. Είναι όλη η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, προκειμένου ο άνθρωπος να θεωθή. Να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπο, ό,τι μπορεί να του δώση, ό,τι έχει, αυτή τη θέωση. Πόσον περισσότερον όμως προς την Θεοτόκον; Και μη ξεχνάτε ότι ο θρόνος, λέει ήτο επηρμένος. Δηλ. μετέωρος. Και ήσαν κύκλω τα Σεραφίμ. Τί σημαίνει αυτό; Είναι αυτό που ψάλλομε στην Θεοτόκο, ότι είναι πολύ πάνω κι’ από τα Χερουβίμ και από τα Σεραφίμ. Είναι τιμιωτέρα και ενδοξοτέρα και των Σεραφίμ και των Χερουβίμ.
   Ακόμη αγαπητοί ένα τρίτο σημείο. Η Θεοτόκος φέρεται ως κρίνον, όπως λέγει ο Θεοφάνης ο Νικαίας, εν μέσω των ακανθών. «Τοῦ ἀκανθοφορήσαντος ἀμπελῶνος, δηλ. τοῦ ἠγαπημένου, ὡς ἐστιν ὁ οἶκος τοῦ Ἰσραήλ.» Ο στίχος είναι παρμένος από το Άσμα Ασμάτων πάλι. Ας θυμηθούμε αγαπητοί μου ότι ο Ισραήλ εστάθη το πλαίσιον της Θεοτόκου, παρ’ ότι αυτός ακανθοφόρησε. Είναι το αμπέλι που απεδοκιμάσθη. Είναι το αμπέλι που φύτεψε ο Θεός, και απεδείχθη, λέγει, άμπελος Σοδόμων και Γομόρας, όπως λέγει στον προφήτη Ησαΐα. Γι’ αυτό έρχεται ο Χριστός και λέγει «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή. Ἐγώ θά δημιουργήσω καινούριο ἀμπέλι, καινούριο λαό, τήν Ἐκκλησία, ὁ παλαιός ἐξόφλησε. Ὁ
παλαιός ἀμπελών ἔγινε ἀμπελών Σοδόμων και Γομόρας.» Και λέγει εδώ τώρα ότι ο λαός αυτός ακανθοφόρησε, δηλ. έβγαλε ακανθιές μέσα στον Αμπελώνα. Αχρηστεύτηκε.
   Ας θυμηθούμε ακόμη και την Ναζαρέτ. Ήταν ένα κακορίζικο χωριό. Τόσο κακορίζικο, που όταν κάποτε ο Φίλιππος βρήκε τον Ναθαναήλ, του λέγει «Βρήκαμε τόν Μεσσία ἀπό τήν Ναζαρέτ που κατάγεται.» «Ποιά Ναζαρέτ; Μπορεῖ νά βγῆ κάτι καλό ἀπό τήν Ναζαρέτ; Καλός ἄνθρωπος ἀπό τήν Ναζαρέτ; Κακοηθέστατοι ἄνθρωποι. Θέλετε νά δῆτε τό μέτρο τῆς κακοηθείας των; Ὅταν
κάποτε ὁ Κύριος πῆγε ἐκεῖ καί ἔκανε μια ὁμιλία, και ἐθεράπευσε βέβαια ἀνθρώπους κ.λπ. καί εἶπε γιά τον προφήτη Ἠλία ὅτι πῆγε σ’ ἐκείνη τήν χήρα στα Σαρεπτά κ.τ.λ., τόσο πολύ θύμωσαν μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν ὁμιλία Του, ὥστε τόν ἅρπαξαν ἀπό τήν Συναγωγή καί πῆγαν νά τόν γκρεμίσουν ἀπό ἕναν γκρεμό, ἕναν βράχο, νά τον σκοτώσουν! Ἀκούσατε; Ἀγαπητοί μου ἦσαν φοβεροί ἄνθρωποι. Σ’ αὐτό τό χωριό μεγάλωσε ἡ Θεοτόκος. Σ’ αυτό το χωριό ἔζησε τά πιό πολλά της χρόνια ἡ Θεοτόκος! Ἦταν ὡς κρίνον ἐν μέσω ἀκανθῶν! Ἦταν ἕνα ἀγριολούλουδο ὄμορφο κι’ εὐωδιαστό, μέσα στίς ἀγκαθιές. Αὐτό τό λέγει τό Ἆσμα Ἀσμάτων 2 κεφ. 2 στίχος.» Έτσι δε την ονομάζει ο Νυμφίος. Κρίνον εν μέσω ακανθών. Ο Θεός Λόγος ονομάζει την μητέρα του κρίνον εν μέσω των ακανθών, και εκφράζει τον πλούτον των αρετών της, εκφράζει την χάρη που είχε, παρ’ ότι ζούσε μέσα σ’ έναν κόσμον τέτοιον.
   Κλείνονοτες αγαπητοί μου, θα μπορούσαμε να πούμε, σε σχέση με όλα αυτά, που είναι ο έπαινος της Θεοτόκου, και που μπορεί να φθάσει ο έπαινος, ό,τι και να πούμε, είναι ψελλίσματα εκείνα τα οποία κάθε ομιλητής μπορεί να πη, ή φτωχός, ή δεινός, είναι ψελλίσματα εκείνα τα οποία μπορεί να προσφέρη ως άνθη φιλολογικά και θεολογικά προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
   Όμως, ας πάρωμε και κάτι για μας. Αγαπητοί μου ο κάθε πιστός είναι ένας Θεοτόκος! Δεν ξέρω αυτό αν ποτέ το έχετε αντιληφθεί ή το γνωρίζετε. Στην ωδή του ο Ησαΐας λέγει, ότι εμείς δεχθήκαμε τον λόγο σου Κύριε, τον κυοφορήσαμε, οδυνήσαμε και γεννήσαμε την σωτηρία. Τον λόγο Σου, λέγει. Τον πήραμε, τον κυοφορήσαμε, πονέσαμε και γεννήσαμε την σωτηρία. Όπως και η Θεοτόκος πήρε τον Ενυπόστατο Λόγο. Εκείνη είναι Θεοτόκος και εμείς κατά κάποιο μέτρο είμαστε Θεοτόκοι. Γεννάμε τον Λόγο του Θεού μέσ’ την καρδιά μας, έχομε ωδίνες τοκετού και τον γεννάμε. Και είναι η σωτηρία. Δεν έχω χρόνο να σας πω πόσα επάνω σ’ αυτό λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ίσως κάποια άλλη φορά να σας το πω. Αλλά προσέξτε αν πρέπει να είμεθα κι εμείς Θεοτόκοι, μ’ αυτήν την έννοια, τότε πέστε μου σας παρακαλώ, τι είναι ο πιστός, στην κάθε εποχή που ζει. Στην κάθε ακανθώδη εποχή που ζει; Στην κάθε γωνιά μοιχαλίδα και διεστραμμένη, όπως λέγει ο Κύριος, όπως έζησε η μητέρα Του; Κρίνον εν μέσω ακανθών. Να ποια είναι η θέση του χριστιανού. Κρίνον εν μέσω ακανθών. Θα δώση τα χρώματα και την μυρωδιά των αρετών. Της αγάπης και της πίστεως προς τον Ιησούν Χριστόν. Μέσα σ’ έναν ακανθώδη κόσμον. Σ’ έναν διεφθερμένον κόσμον. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο κόσμος. Ο πιστός που πίστεψε, γίνεται ένας κρίκος. Ναι αγαπητοί∙ έτσι πρέπει να βλέπωμε προς την Θεοτόκον. Η Θεοτόκος τι είναι; Είναι το πρόσωπο που οφείλομε εμείς να την μιμούμεθα.

Αν κάποτε θα θέλαμε να ζήσωμε μια άτακτη περίπτωση, να πάμε σ’ έναν χορό, να σκεφθούμε, η Θεοτόκος θα χόρευε; Όχι, Ε, δεν θα πάω. Σε μία άτακτη συγκέντρωση. Η Θεοτόκος θα πήγαινε εκεί; Όχι. Ε, δεν θα πάω. Είναι λοιπόν το μέτρον και το κριτήριον της πνευματικής ζωής. Διότι δεν είναι αγία. Είναι Υπερ-αγία! Είναι Παν-αγία. Και συνεπώς στέκεται ένα υπόδειγμα, που ο κάθε πιστός οφείλει να την αντιγράφη. Όπως κι Εκείνη αντέγραψε τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον και τον έζησε.
   Αγαπητοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι ο θησαυρός μας, η δόξα μας και ο έπαινός μας.

44η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον.

 

†.«Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον». Ποιός αληθινά αγαπητοί μου ύμνος και εγκώμιον δύναται να συντεθούν και να προσφερθούν άξια προς Εκείνη, που συνέθεσε και προσέφερε προς τον Θεόν τον ύμνον και την ωδήν της αγνοτάτης και θεοβλέπτον υπάρξεώς της;

   Αλλ’ η αγάπη και η ταπείνωση εκείνης, της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μας επιτρέπει να ψελλίσωμε λίγους λόγους, έστω και πτωχούς, δια να εκφράσωμε την αγάπη μας προς το άγιον πρόσωπό της.
   «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον» ανυμνεί και δοξάζει η ψυχή μου το μεγαλείον του Κυρίου. Μία ευγενής και μεγάλη ψυχή πάντοτε στρέφεται προς τον Θεόν, δια τα χάριτας που λαμβάνει από Εκείνον. Και η Θεοτόκος εδέχθη από τον Θεόν την μεγάλην προσφοράν να γίνη η μητέρα του Θεού και Λόγου. Και τώρα, ενώπιον της Ελισσάβετ, βλέπουσα ότι κι’ εκείνη φέρει εις τα σπλάχνα της τον πρόδρομον. Εκείνου τον οποίον η Θεοτόκος φέρει εις τα δικά της σπλάχνα, αναφωνεί την ωδήν της. Βλέπει το σχέδιο του Θεού, βλέπει τι ο Θεός εργάζεται, η αγάπη του, μέσα εις την Ιστορίαν, και δοξολογεί τον Θεό με την υπέροχη αυτή ωδή της.
   Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον! Με τρία πράγματα αγαπητοί εμεγάλυνε η Θεοτόκος τον Θεόν. Πρώτον με νοήματα
μεγάλα και υψηλά και άξια της μεγαλειότητος του Θεού. ΄Όταν έμεινε εις τον ναόν 12 έτη, εκεί η Θεοτόκος κατεγίνετο εις την θεωρίαν ή καλύτερα εις αυτήν την Θεοπτίαν. Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεσσαλονικής: «Μόνη καί μόνον τόν Θεόν θεωροῦσα και μόνη παρά τοῦ μόνου Θεοῦ θεωρουμένη, Μόνη και μόνον τον Κύριον μεγαλύνουσα και μόνη παρά μόνου του Κυρίου μεγαλυνομένη. Μόνη και μόνου του Κυρίου ἐρῶσα (ἀγαπῶσα) καί μόνη παρά μόνον τοῦ Κυρίου ἐρωμένη (ἀγαπωμένη)». Εκεί εις τον ναόν επήρε την βάσιν δια την μετέπειτα ζωήν της. Διότι εκεί εις τον ναόν, μόνη της, θεοκινήτης και θεοπνεύστης, εκινήθη η ψυχή της προς τον Θεόν. Συνεκεντρώθη ο νους της προς τον εαυτόν του. Και με την προσευχήν την θείαν και παντοτεινήν, όλη δι’ όλου εστράφη προς τον Θεόν. Συνεκεντρώθη ο νου της προς τον εαυτόν του. Και με την προσευχήν την θείαν και παντοτεινήν, όλη δι’ όλου εστράφη προς τον Θεόν. Με όλες τις δυνάμεις της, της ψυχής, νοήσεως, βουλήσεως και συναισθήματος και τας δυνάμεις του σώματός της, δι’ όλου, δια παντός και συνεχώς εστρέφετο προς τον Θεόν. Κι΄ εκεί ανεκάλυψε ότι υπάρχει μία νοητή οδός∙ η οδός της εσωτερικότητος, της σιωπής, που δύναται κανείς να στραφή προς τον Θεόν. Εκεί η Θεοτόκος υπερέβη κάθε σχήμα και κάθε είδος του κόσμου τούτου. Εστάθη πάνω από όλα τα κτιστά, νοητά και θεωρούμενα όντα. Κι εκεί, μέσα εις αυτήν την θεωρίαν, ηδυνήθη να ίδη αυτόν τον Θεόν! Η θεοπτία της Θεοτόκου υπερέχει ασυγκρίτως και αυτής της θεοπτίας της Θεοτόκου υπερέχει ασυγκρίτως και αυτής της θεοπτίας του Μωυσέως επάνω εις το όρος Σινά. Μέσα εις εκείνο το εργαστήρι του ναού, -καλύτερα- μέσα εις το εργαστήρι της ψυχής της, μέσα εις το Ταμείον της ψυχής της, στραφείσα εν εαυτή, εύρε την κλίμακα δια να ανέλθη προς τον Θεόν, και ο Θεός να κατέλθη δι’ αυτής της κλίμακος, να την εκλέξη, να την καταστήση μητέρα του, να δανειστή εξ αυτής σάρκα, να σαρκωθεί και να γίνη ο Θεός Λόγος. Υιός ανθρώπου.
   Αλλά η Θεοτόκος δεν εμεγάλυνε μόνο τον Θεόν δια της εσωτερικότητός της, μοναδικής εις την Ιστορίαν εσωτερικότητος∙
αλλ’ εμεγάλυνε η Θεοτόκος τον Κύριον και με λόγια μεγάλα και υψηλά. Εκείνα που πρέπουν και ανήκουν εις την θείαν μεγαλειότητα. Η υψίστη έκφραση αυτής της με λόγια προσφοράς της είναι η ωδή της. Δεν ξέρω αγαπητοί μου εάν γνωρίζετε την ωδήν της Θεοτόκου. Είναι κατατεθημένη εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Μας την διασώζει ο Ευαγγ. Λουκάς. Και εκείνη που η Εκκλησία μας την ψάλλει πάντοτε εις τον Όρθον κάθε ημέρα, την στιχολογεί και προσφέρει δια της ωδής της αυτής, την λεγομένην 9ης ωδήν, όχι των ψαλμικών ωδών, αλλά των ωδών των κανόνων. Πάντοτε ακούμε εις τον Όρθον την 9η ωδή, την ωδήν της Θεοτόκου, η οποία είναι 9η εις την σειρά, η οποία στιχολογείται με ανάλογα τροπάρια.
   Εις αυτήν την ωδήν της η Θεοτόκος ονομάζει τον Θεόν «ἅγιον» και «πανάγιον». Κηρύττει μέσα εις αυτήν την ωδήν της ότι εκχέεται το έλεος του Θεού εις τους ανθρώπους. Ότι ο Θεός
καθαιρεί υπερηφάνους και υψώνει τους ταπεινούς. Χορταίνει τους πεινασμένους και εξαποστέλλει κενούς τους απελπισμένους. Το ύψος της ωδής της είναι τόσο μεγάλο, είναι αληθινή ποίηση εν όλη σημασία, υψηλή ποίησις, όχι μόνο εις την έκφρασιν αλλ’ εις τα νοήματα. Και όχι απλώς εις τα νοήματα, όπως θα μπορούσαμε να βρούμε την υψηλήν ποίησιν εις τους ποιητάς τους θύραθεν, τους απ’ έξω. Αλλά υπάρχει το βάθος της οράσεως προς τα πίσω της Ιστορίας και προς τα εμπρός. Υπάρχει εις την ωδήν της η προφητεία προς τα πίσω και η προφητεία προς τα εμπρός. Και έτσι η Θεοτόκος γίνεται, μέσα εις την ωδήν της, το μεθόριον μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.
   Αλλ’ ακόμη η Θεοτόκος εμεγάλυνε τον Κύριον και με έργα μεγάλα και υψηλά. Με την υπεράνθρωπον και ισάγγελον ζωής της, με την απαράμιλλον αγιότητά της και τας ασυνήθεις αρετάς της, υπερακόντισε κάθε μορφή αγνότητος που ποτέ εβιώθη μέσα εις την ιστορίαν και από τους δικαίους ακόμη της Π.Δ. Σημειώσατε αγαπητοί ότι ο τόπος εις τον οποίον η Θεοτόκος ανετράφη και έζησε, ήτο η φοβερή Ναζαρέτ, ήτο τόσο φοβερή η Ναζαρέτ ώστε είχε όνομα κακοποιών ανθρώπων. Όταν κάποτε ο Φίλιππος βρίσκει τον Ναθαναήλ, και του λέγει ότι βρήκε τον Μεσσία από Ναζαρέτ, θα αντείπη ο Ναθαναήλ και θα είπη «δύναται τι ἀγαθόν εἶναι ἐκ Ναζαρέτ»; Μπορεί να βγη καλός άνθρωπος από την Ναζαρέτ; Είχε φήμη κακοποιών ανθρώπων. Το βλέπομε αυτό κατοπινά, όταν ο Κύριος ωμίλησε εις την γενέτειρά του την Ναζαρέτ, όχι ακριβώς γενέτειρα, αλλά εκεί μεγάλωσε, διότι εγεννήθη εις την Βηθλεέμ, τότε οι Ναζαρηνοί μέσα στην κακία τους, επειδή έδειξε ότι ο Θεός προτίμησε στην επχοή του προφήτου Ηλία, μια χήρα έξω από τα όρια της Παλαιστίνης, κι όχι μια χήρα Εβραία, κι’ ότι επροτίμησε να θεραπεύση στους χρόνους του Ελισσαίου τον Νεμάν τον Σύρον κι όχι έναν λιπρό Εβραίο, τόσο πολύ εθύμωσαν ώστε επήραν τον Κύριον να τον γκρεμίσουν από τους βράχους του χωριού των. Αυτή ήτο η Ναζαρέτ. Μέσα εις αυτή την κοπριά της ανθρωπίνης κακίας, ανεπτύχθη το άνθος της αγιότητός που λέγεται «Ὑπεραγία Θεοτόκος». Κι’ αυτό είναι μια απάντηση για όλους εκείνους οι οποίοι ισχυρίζοναι ότι… πώς είναι δυνατόν μέσα στη διεφθαρμένη εποχή μας να μπορέσωμε να αναπτύξωμε τις αρετές που θέλει ο Θεός; Η απάντηση εδόθηκε βιωματικά από αυτήν την Θεοτόκον.
   Έτσι λοιπόν η Υπεραγία Θεοτόκος εμεγάλυνε τον Κύριον δι’ αυτής της όντως ισαγγέλου ζωής της. Ακόμη επλάτυνε την κυριότητα και την βασιλεία του Θεού με την αποδοχήν της να γίνη η μητέρα του Θεού Λόγου και να βαστάση όλην την επί γης περιπέτειαν και τα παθήματα του Υιού της. Διότι εκείνο το «Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά το ρῆμα σου», δεν ήτο αγαπητοί μου απηλλαγμένο, αυτή η αποδοχή δεν ήτο απηλλαγμένη από βαρυτάτας ευθύνας και περιπετείας άνευ προηγουμένου. Και η Θεοτόκος, διότι δεν εδέχετο μίαν πρόσκλησιν για κάποια εορτή, ούτε ακόμη για κάποιο ταξίδι αναψυχής, αλλά απεδέχετο να βαστάση όλα εκείνα τα οποία θα συνέβαιναν εις τον Υιόν της. Από την στιγμή της συλλήψεως του Θείου Λόγου εις τα σπλάχνα της, η Θεοτόκος διώκεται. Δεν παίρνει ο χρόνος να αναφέρη κανείς πως η Θεοτόκος διήλθε την ζωή της. Ένα μόνο. Εκείνο που της είπε ο Συμεών ο Θεοδόχος: «δίστομο μαχαίρι θά τρυπήση τήν ψυχή σου». Και πραγματικά η Θεοτόκος επόνεσε όσο καμμία άλλη γυναίκα μέσα εις την Ιστορία. Η αποδοχή της λοιπόν ήτο αποδοχή με όλας τας συνεπείας. Γι’ αυτό το λόγο η Θεοτόκος τώρα, με αυτήν την αποδοχή της μητρότητος, κάνει κάτι άλλο. Πλαταίνει την κυριότητα του Θεού επάνω στη γη. Διότι ποίο άλλο κτίσμα επέστρεψε περισσότερο τους ανθρώπους εις τον Θεόν δια του Υιού της εις τους αιώνας; Ποίο άλλο κτίσμα είναι εκείνο το οποίον επλάτυνε την κυριότητα του Θεού επάνω στη γη και τη βασιλεία Του; Είναι γνωστό ότι οι άγγελοι έχουον την επιστασία των Εθνών. Αλλά δεν την έφθασαν εις την γνώσιν του Θεού όσο εκείνη έγινε η αιτία να γίνη γνωστό το όνομα του Θεού εις αυτά τα Έθνη. Οι Απόστολοι, είναι γνωστόν, ότι εμαθήτευσαν τα Έθνη έως εσχάτου της γης, κατά την παραγγελία του Κυρίου. Αλλά δεν έφθασαν όμως το πλάτος της Θεοτόκου, που Εκείνη δια του Υιού της επλάτυνε την βασιλεία του Θεού. Οι Απόστολοι υπερηκοντήσθησαν από την Θεοτόκον. Αλλά και τους αγγέλους όλους δια του τόκου της, δια του Υιού της, εστερέωσε εις αυτήν την ατρεψίαν. Διότι οι άγγελοι θα ηδύναντο ακόμη ενδεχομένως να αμαρτήσουν. Έμενε γι’ αυτούς ένα σημείο. Το θεμελιωδέστερο σημείο. Το πρώτο, άγνωστο εις ημάς, ποία δοκιμασία υπέστησαν οι άγγελοι; Αναγνωρίζουμε ότι ένας μέρος από αυτούς έπεσε. Κι έγιναν δαίμονες. Άγνωστο εις ημάς. Ένα δεύτερο σημείο κατέστησε τους αγγέλους ατρέπτους, αφού υπεβλήθησαν σε μία Δευτέρα δοκιμασία.Ποίος ο Ιησούς; Και οι άγγελοι είδαν και επίστευσαν πρώτοι. Το κριτήριο «Ἰησοῦς Χριστός» δεν είναι κριτήριο μόνον των ανθρώπων αλλά και των αγγέλων. Και αν οι άγγελοι έφθασαν εις την ατρεψίαν, να μην θέλουν πλέον να αμαρτήσου εις τους αιώνας των αιώνων, εις ατρεψίαν υπεβλήθησαν και οι δαίμονες. Διότι εκείνοι εργάσθηκαν τα παθήματα του Υιού της και τα παθήματα τα δικά της, κι εκείνοι ομοίως μένουν άτρεπτοι εις το να μετανοήσουν και να σωθούν. Οι άγγελοι λοιπόν δεν θα αμαρτήσουν πλέον, ούτε δύνανται να αμαρήσουν, όχι κατ’ ουσίαν, εν προαιρέσει δεν θέλουν να αμαρτήσουν, αλλά και οι
δαίμονες δεν θέλουν να μετανοήσουν. Κριτήριο είναι ο Ιησούς Χριστός, που ήρθε στον κόσμο δια της Θεοτόκου.
   Αλλά και όλα αυτά, διότι η Θεοτόκος είναι το μεθόριον κτίστου και κτίσεως, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεσσαλονίκης. Στέκεται ανάμεσα στον Θεόν και ολοκλήρου της κτιστής ορατής και αοράτου δημιουργίας.
   Ακόμη αγαπητοί, ο Δαβίδ μόνος, δεν ηδύνατο να δοξολογήση τον Θεόν. Γι’ αυτό και επιστρατεύει την κτίσιν, όταν λέγει εις τον 33ο ψαλμό του «μεγαλύνατε τόν Κύριον σύν ἐμοί», «ὦ κτίσης, ἔλα νά ἑνώσης τήν φωνή∙σου μαζί μέ τήν δική μου τήν φωνή∙ γιατί ἡ δική μου ἡ φωνή εἶναι ἀδύναμη, εἶναι πτωχή, εἶναι ἁμαρτωλή νά δοξάση καί νά ὑμνήση τόν Θεό».
   Αλλά η Θεοτόκος σαν μητέρα του Θεού, έχει την αυτάρκεια μόνη να υμνήση και να δοξάση τον Θεό, όταν είπε «μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον». «Δοξάζει καί αἰνεῖ καί ὑμνεῖ ἡ ψυχή μου τόν Κύριον». Και εάν η καλά λίαν δημιουργηθείσα κτίσις, με την σφραγίδα της οποίας της δυνάμεως και της αγάπης του Θεού γίνεται αιτία να δοξάζεται ο Θεός, πόσο μάλλον η Θεοτόκος διά των αρετών της και των χαρίτων της ως αποτελούσα το ακρότατον του «καλά λίαν», των κτισμάτων, θα εδόξαζε και θα εμεγάλυνε τον Θεόν;
   Αλλά και η Θεοτόκος εσμίκρυνε τον διάβολον. Ναι. Διότι η Θεοτόκος δια του Υιού της εξολόθρευσε την βασιλεία του
διαβόλου, αφάνισε την ειδωλολατρία, την κοσμοκρατικότητα και την κυριαρχικότητα που είχε ο διάβολος επάνω στην κτίσιν, προ της Θεοτόκου. Όπως η Εύα εμίσκρυνε την κυριότητα του Θεού επί της γης διά της παρακοής της, και εμεγάλυνε την κυριότητα του διαβόλου, και επεκράτει ο διάβλος επί της κτίσεως, έτσι τώρα η Θεοτόκος μικραίνει την κυριαρχία του σατανά επί της κτίσεως και μεγαλύνει την κυριαρχία του Θεού επάνω εις αυτήν.
   Ω αγαπητοί, κι εμείς με την εν γένει αμαρτωλή ζωή μας σμικρύνομε τον Θεόν και μεγαλύνομε τον διάβολον. Πόσες φορές και εις αυτά τα ιερά πανηγύρια, όταν τιμάται η μνήμη αγίων ή μεγάλα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας, η μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου, πόσες φορές δεν εσμικρύναμε την δόξα του Θεού και μεγαλύναμε την δόξα του σατανά; Με τη ζωή μας, μέσα εις αυτά τα πανηγύρια. Μέσα εις αυτά, πολλές φορές αμαρτάνομε. Παράδειγμα μικρό: Αύριο Τετάρτη, δεν υπάρχει κατάλυση κρέατος. Κι’ όμως οι άνθρωποι θα φάνε και θα γλεντήσουν με κρέας. Αμέσως βλέπετε, θέλουν να τιμήσουν αλλά δεν τιμούν. Και προσβάλλουν την μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Προσβάλλουν και αυτόν τον Θεόν με την παρακοή τους στην Εκκλησία. Και ύστερα στα πανηγύρια τι κάνουν οι άνθρωποι; Εκκλησιάζονται; Κοινωνούν; Αγάλλονται πνευματικά; Αναπαύονται από τον κόπον της εργασίας των; Ή διασκεδάζουν και ασωτεύουν κατά τρόπον φοβερόν, ώστε να λέγαμε προτιμότερο να μην υπήρχαν οι γιορτές παρά να υπάρχουν και να ασωτεύουν οι Χριστιανοί μας; Να γιατί αγαπητοί μου εμείς οι Χριστιανοί σμικρύνομε την μεγαλειότητα του Θεού και μεγαλύνουμε την κυριαρχία του σατανά συνεχίζοντες εκείνο που έκανε η Εύα επί της γης.
   Εάν αντιθέτως έχομε μεγάλα φρονήματα περί Θεού, μη λέμε στενόκαρδα «καί τί νά σοῦ κάνη ὁ Θεός»; Μη λέμε στενόμυαλα «ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά μέ βοηθήση», αλλά να έχωμε μεγάλα φρονήματα για τον Θεόν, να έχωμε ορθήν γνώσιν των ιδιοτήτων του Θεού, να τον δοξολογούμε με λόγια θεολογικά και μεγάλα∙ να ζούμε κατά Θεόν, να επιστρέφωμε αμαρτωλούς. Και τότε, όταν το κάνωμε αυτό, τότε μιμούμεθα τη Κυρίαν Θεοτόκον. Τότε αγαπητοί μου η ωδή της γίνεται κατ’ επέκτασιν και ωδή μας. Τότε η δοξολογία της γίνεται και δοξολογία μας. Και τότε δυνάμεθα να είπωμεν και ημείς μαζί της «μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον».

3η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Προτυπώσεις καί ἀπεικονίσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τήν Π. Δ.

 

†.Το γύρισμα του χρόνου, μας έφερε στην ιερή μνήμη της Πανάγνου Θεοτόκου. Της μητέρας του Χριστού μας και μητέρα μας. Όλο αυτό το πανηγύρι, όλη αυτή η κοσμοσυροή που υπάρχει σε κάθε ναό σήμεα, σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο χώρο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανάγκη του λαού του Θεού να τιμήση εκείνη που εστάθη το στολίδι του γένους των ανθρώπων και το καμάρι της δημιουργίας. Αυτή που έγινε η πλατυτέρα των ουρανών, αυτή που τιμούν και προσκυνούν οι άγγελοι, αυτή που χώρεσε Εκείνον, που πουθενά δεν χω΄ρα, τον αχώρητον. Αυτή που έγινε το εργαστήριο όλων των αρετών και όλων των αγαθών, και το εργαστήριο της δικής μας της σωτηρίας. Αυτήν ο λαός σήμερα τιμά. Και όχι μόνο εις την μνήμη της αλλά πάντοτε ο λαός μας ο ορθόδοξος την τιμά την Υπεραγίαν Θεοτόκον.

   Αλλά μια ματιά στη ζωή της∙ βλέπομε ότι πραγματικά εστάθηκε πολύ απλή αλλά και πολύ αγία. Οι ρίζες της ήταν άγιες. Γι’ αυτό και ο καρπός, η ίδια, είναι άγιος. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, όταν η ρίζα είναι αγαθή, ότε και ο κορμός και τα φύλλα και ο καρπός. Έτσι και οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, η ρίζα της αειπαρθένου Μαρίας, ήταν σπουδαίοι άνθρωποι, απλοί. Βέβαια κατήγοντο από την βασιλικήν οικογένεια του Δαβίδ. Αλλά πλέον, προ πολλών ετών, είχε πέσει στην αφάνεια και την
ασημότητα η βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Έτσι ο Ιωακείμ και η Άννα ήσαν οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, που ήταν πραγματικά ευσεβέστατοι άνθρωποι. Ο Ιωακείμ ήταν ο άνθρωπος που υπηρετούσε την θεωρία του Λόγου του Θεού, όπως λέγει ο ιερός Δαμασκηνός. Η δε συζυγός τουο, η Άννα που σημαίνει Χάρις, δεν ήταν μόνο πλάι του σύζυγος. Αλλά ήταν προπαντός και κυρίως η σύντροφος στον κοινό αγώνα για την αρετή. Έτσι, δεν είχαν παιδιά. Ήταν στείρα η χάρις, η Άννα. Κι’ ήταν ένα σύμβολο της στειρότητος του λαού, που δεν αναζητούσε πια τον Θεό. Αλλά έδωσε όμως κατά θαυμαστόν τρόπον έναν καρπό Την Υπεραγίαν Θεοτόκο. Που η στείρα γίνεται γόνιμη. Για να δοθή κατόπιν ο Υιός και Λόγος του Θεού, που θα ενανθρωπίση, για να δοθή όχι πια η στειρότητα εις τον κόσμον, αλλά αυτή αύτη η χάρις του Ουρανού ολόκληρη επάνω εις την γην.
   Κατόπιν οι γονείς της την αφιερώνουν εις τον ναόν. Μετά την παραδίδουν στα χέρια του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν έγγαμος και χήρος. Και είχε παιδιά. Και ήταν προχωρημένης ηλικίας. Το γιατί τα πράγματα έφθασαν έτσι, μόνο τούτο σας λέγω∙ ο Ιωσήφ, κατά θεία οικονομία, που δεν στάθηκε ποτέ σύζυγος της Υπεραγίας Θεοτόκου, στάθηκε όμως ο φύλακας της παρθενίας της. Γιατί κατά τον νόμο, αν μια γυναίκα γενούσε ένα παιδί, πολύ φυσικό ήταν να θεωρηθή εξώγαμο. Και κανείς ποτέ δεν θα πίστευε στην Υπεραγία Θεοτόκο, ότι πήρε μήνυμα από τον ουρανό, ότι θα γεννούσε ως παρθένος. Κι’ επειδή ακριβώς οι Εβραίοι δεν κατανοούν το θέμα αυτό, και δεν ήτο δυνατόν να το κατανοήσουν, η Πρόνοια του Θεού έβαλε πλάι εις την Υπεραγία Θεοτόκον έναν ηλικιωμένο έγγαμον χήρον με παιδιά άνδρα, ευσεβέστατον και δικαιότατον, για να φυλάξη την παρθενία της νεαράς δεκαπενταχρόνου Υπεραγίας Θεοτόκου.
   Ησχολείτο μέχρι τότε που παρεδόθη στα χέρια του Ιωσήφ, με τί άλλο, με τα οικιακά της, με το σπίτι της. Ω τι σπουδαίο πράγμα! Με το σπίτι της. Μέσα στις δουλειές του σπιτιού της. Κι εκεί ακριβώς δέχτηκε την Χάρη του Θεού, να γίνη μητέρα του Θεού, μέσα στην ειρήνη της καρδιάς της, μέσα στον παράδεισο των αρετών της. Ήρθε ο άγγελος του Θεού να της ανακοινώση ότι το Πνεύμα του Θεού θα την επισκεφθή, θα την επισκιάση, και θα φέρη στον κόσμον από τα σπλάχνα της, από την σάρκα της, από την ύπαρξή της ολόκληρη, σώμα και ψυχή, θα φέρει τον Θεόν Λόγον, τον προαιώνιον Υιόν του Θεού και Λόγον, που θα εγεννάτο από τα αίματά της, και θα ήρχετο εις τον κόσμον ως άνθρωπος για να πάρη το σκήπτρο του προγόνου του Δαβίδ, κι έτσι να γίνη από Υιός Θεού και υιός Δαβίδ, να γίνη Χριστός Κυρίου.
   Τόσο μεγάλο πρόσωπο λοιποόν η Θεοτόκος; Ω, τόσο μεγάλο πρόσωπο! Λέγει ο σοφός Σολομών: «Οὐδέν κακόν ὑπό τόν ἥλιον».Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο κάτω από τον ήλιο. Ούτε αυτό που λέμε «πρόοδος», ούτε αυτό που λέμε «μόδα» ούτε αυτό που λέμε ο,τιδήποτε μπορούμε να πούμε. Όλα είναι επαναλαμβανόμενα. Απλώς μπορεί να έχουν κάποιες βελτιώσεις αλλ’ όμως τα πάντα είναι τα ίδια κάτω από τον ήλιο. Οι πατέρες λέγουν, μόνο ένα καινούριο πάγμα υπάρχει κάτω από τον ήλιο. Και ανεπανάληπτο. Η εκ Παρθένου γέννησις και Ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Και συνεπώς και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ένα πρόσωπο ανεπανάληπτο. Βεβαίως όλοι καλούμεθα να μιμηθούμε και να περπατήσωμε στα χνάρια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Παρά ταύτα η ίδια είναι ένα ανεπανάληπτον πρόσωπο. Βεβαίως αν κάθε πρόσωπο είναι ανεπανάληπυτο, αλλ’ η αρετή της και το ύψος της και προπαντός η ιδιότητά της, το όνομά της, «ἀειπαρθένος» και «Θεοτόκος» είναι κάτι που δεν το έχει κανείς εκ των ανθρώπων. Διότι πολλοί είναι οι τίτλοι που αποδίδονται εις την Υπεραγίαν Θεοτόκο, αλλ΄ ο τίτλος Θεοτόκος, είναι ο ύψιστος και μοναδικός και αληθινά καινούριος τίτλος. Γιατί; Γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος έκανε τον Θεό άνθρωπο για να κάνη τον άνθρωπο Θεό. Αυτό είναι το αληθινό καινούριο κάτω από τον ήλιο.
   Ένα τόσο σπουδαίο πρόσωπο, δεν μπορούσε παρά η Π.Δ. να το παρουσιάζη πλάι εις τον ερχομό του Μεσσία. Πόσο μπορούσε να παρουσιάζει η Π.Δ. τον ερχομό της Υπεραγίας Θεοτόκου; Εξ ίσου και παραλλήλγως με τον Μεσσία. Παν ό,τι λέγει εις τον Μεσσία, τον λέγει και εις την Θεοτόκον. Είναι οι εξεικονίσεις, οι συμβολισμοί, οι προτυπώσεις και οι προφητείες τόσες πολλές, ώστε θα λέγαμε η Π.Δ. δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία προεικόνηση, μια προτύπωση, μια προφηγεία δια τον Μεσσίαν, και δια την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Για να δήτε δε πως συνδέονται τα δύο αυτά πρόσωπα αρρήκτως, όπως ποτέ εις Εκκλησίαν μας δεν παρουσιάζει την Παναγία στην εικονογραφία, χωρίς τον Χριστό. Είναι πάντα μαζί. Για να το δήτε αυτό σας λέγω πολύ γρήγορα τα εξής: Η στάμνα εκείνη η χρυσή, που είχε φυλάξει μέσα στην Κιβωτό ο Μωυσής, είχε μέσα μάννα. Ενθύμιο από την έρημο τότε που έτρωγαν το μάννα και έζησαν 40 χρόνια. Το μάννα είναι μέσα στη στάμνα. Το μάννα είναι ο Χριστός. Η στάμνα είναι η Παναγία. Ακόμα οι πλάκες είχαν γραμμένες επάνω τον νόμο. Τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού τότε ήταν γραμμένος. Τώρα ήρθε ζωντανός. Ο Ιησούς Χριστός. Πού γράφτηκε τότε; Επάνω στις πλάκες. Οι πλάκες είναι η Θεοτόκος! Βλέπετε πώς συνδέονται ο Χριστός και η πάναγνη μητέρα του;
   Αλλά αγαπητοί μου, παρά ταύτα, επιτρέψατέ μου κάτι να σας πω από τις προεικονίσεις και τις προφητείες της Π.Δ. Δεν παίρνω τις σπουδαιότερες δε, γιατί πολλάκις έχομε μιλήσει επάνω στο θέμα αυτό και σας είναι γνωστές∙ η φλεγομένη βάτος, το αλατόμητον όρος και πολλά άλλα. Θεωρείται η Θεοτόκος, η νοητή Εδέμ. Δηλ. ο νοητός παράδεισος. Στον παλαιόν παράδεισον κατοικούσε ο χωματένιος Αδάμ. Εδώ τώρα κατοικεί ο Κύριος εξ ουρανού. Πού κατοικεί; Μένει στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Κιβωτός του Νώε διεφύλαξε μέσα πόσες ψυχές; Οκτώ ψυχές. Και ζώα πολλά, μέσα, και διεσώθησαν από τον κατακλυσμόν. Και γεννήθηκε ένας καινούριος κόσμος από τις οκτώ ψυχές που ήσαν μέσα στην κιβωτό. Ο Νώε, η γυναίκα του, τα τρία του παιδιά, αγόρια, και οι τρεις νύφες του. Η Θεοτόκος είναι η κιβωτός μιας καινούριας γενιάς. Η γενιά και ο λαός του Θεού∙ και είναι η σκηνή του Αβραάμ. Διότι ο άγιος Τριαδικός Θεός επεσκέφθη τα σκηνώματα του Αβραάμ. Και εφιλοξένησε τον Τριαδικόν Θεόν ο Αβραάμ και η Σάρρα. Και τώρα φιλοξενείται αυτός ο άγιος Τριαδικός Θεός από αυτήν την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Πατήρ ευδοκεί, το Πνεύμα το Άγιον επισκιάζει και ο Υιός σκηνώνει και κατοικεί στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
   Αλλά και οι προφήται αγαπητοί μου προφητεύουν γι’ αυτήν. Λέγει ο ψαλμωδός στον 71 ψαλμό, ο Δαβίδ: «καταβήσεται ὡς ὑετός ἐπί πόκου καί ὡσεί σταγών ἡ στάζουσα ἐπί τήν γῆν.» Θα κατεβεί, λέγει, σαν την βροχή επάνω εις τον πόκον. Τι είναι ο πόκος; Είναι το μαλλί το πρόβειο, που δέχεται όλη εκείνη την υγρασία, την δροσιά της νύχτας ή ακόμη δέχεται την βροχή, και είναι γνωστό ότι εκείνα τα σταγονίδια παραμένουν στο μαλλί το πρόβειο όταν θα πέση νερό. Ποιός θα κατέβη; Ο ουράνιος υετός, η ουρανία βροχή, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Πού; Επάνω εις τον πόκον. Ποιός είναι αυτός ο πόκος; Η Υπεραγία Θεοτόκος. Και ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην. Έτσι θα κατέβη ο Μεσσίας. Δηλ. σιωπηλά. Η δροσιά άμα πέφτει την αισθανόμαστε; Έτσι θα έρθη ο
Μεσσίας, αθόρυβα, σιωπηλά. Επάνω στη γη. Ποιά είναι η γη; Η Υπεραγία Θεοτόκος.
   Ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας θα μας πη: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐμ γαστρί ἔξη και τέξεται Υἱόν καί καλέσει τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» Ω, μεγαλοφωνότατε Ησαΐα! Ποιά είναι αυτή η Παρθένος, ποιό είναι αυτό το μυστήριο που μας αποκαλύπτεις, το ακατανόητον και υπερφυές; Θα εγκυμονύση η Παρθένος! Και ποιός θα είναι ο καρπός της; Εμμανουήλ. Μαζί μας ο Θεός. Δηλ. αυτός που θα γεννηθή θα είναι ο Θεός! Μα, ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών; Κατ’ αισθητόν τρόπον. Γιατί; Γιατί θα γίνη όμοιος με ημάς τους ανθρώπους. Μαζί μας ο Θεός.
   Και θα συμπληρώσει ο Ιεζεκιήλ: «Καί εἶπε Κύριος πρός με». (44 κεφ. Αφού του δείχνει τον ναό, που ήταν προσανατολισμένος αντίστροφα απ’ ό,τι είναι ο δικός μας η πόρτα δείχνει προς δυσμάς και το ιερόν προς ανατολάς. Τότε ο ναός του Σολομώντος ήτο αντίστροφα. Έδειχνε η πόρτα η κεντρική των αγίων, δηλ. της αιθούσης που ήσαν μέσα μόνο ιερείς, στο ναό δεν έμπαινε ποτέ λαός αυτός ο χώρος ελέγετο «ἅγια.» Ήταν η πύλη εστραμμένη προς ανατολάς. Και συνεπώς τα «ἅγια τῶν ἁγίων» στα οποία εισήρχετο μόνο ο αρχιερεύς, άπαξ του ενιαυτού, όχι χωρίς αίματος θυσίας, ήτο αντίστροφα, ήτο προς δυσμάς. Έτσι, λέγει ο προφήτης, με οδήγησε ο Θεός εν πνεύματι, προφητικά, εις την ανατολικήν πύλην, την κεντρικήν, εις τα «ἅγια.») «ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, (αυτή, λέγειν, θα μείνη κλειστή) οὐκ ἀνοιχθήσεται, (δεν θα ανοιχθή ποτέ) καί οὐδείς μή διέλθη δι’ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεός Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καί ἔσται κεκλεισμένη.» (Η πόρτα αυτή, η κεντρική, θα μείνη κλεισμένη. Ουδείς θα περάση από κει. Μόνο ο Κύριος των δυνάμεων. Ο Θεός του Ισραήλ. Αυτός θα περάση από την πόρτα και αφού θα περάση θα μείνη πάλι κλεισμένη. Κλεισμένη πάντα. Και θα περάση. Μόνος αυτός. Είναι η αεί-Παρθένα της Θεοτόκου! Που μπήκε ο Θεός Λόγος και βγήκε, και η Παναγία ήταν και προ του τόκου και κατά τον τόκον και μετά τον τόκον Παρθένος.
   Και τέλος αποκαλείται «θρόνος τοῦ Θεοῦ» Βεβαίως. Εκεί που κάθεται ο Υιός είναι και η θεοτόκος. Διότι εκεί έστησε τον θρόνον του∙ στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Και λέγει ο Ησαΐας στο 6ο Κεφ. «εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί τοῦ θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου. Καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ καί Σεραφίμ εἰστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ». Πω, πω, αυτή η δόξα! Και αυτή η δόξα είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Γύρω τα Σεραφίμ. Γι’ αυτό η Θεοτόκος είναι πλατυτέρα των ουρανών, δηλ. μεγαλυτέρα από ολόκληρη την δημιουργία, και τιμιωτέρα των Χερουβίμ και των Σεραφίμ, διότι τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ την προσκυνοῦν τιμητικότατα, γιατί στάθηκε ο θρόνος του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου.
   Ω αγαπητοί μου. Ό,τι να πη κανείς δια την Υπεραγίαν Θεοτόκον είναι λίγο. Πιστέψατε, είναι λίγο. Εάν η Θεολογία του Υιού είναι ατέρμων, απύθμενος, και η θεολογία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ατέρμων, και απύθεμνος. Ἐνα μόνο. Να την τιμούμε. Τί είπα; Να την τιμούμε; Όχι. Να την αγαπούμε. Το να τιμάς έναν άνθρωπο, μπορεί ταυτόχρονα να μην τον αγαπάς. Πολλές φορές τιμούμε τους ανωτέρους μας χωρίς να τους αγαπούμε. Να αγαπάμε την Παναγία μας. Να την αγαπάμε γιατί στάθηκε εκείνη που έζησε το μυστήριο του Σταυρού. Πρώτη. Δεν της το είπε ο Συμεών; «Καί τήν ψυχήν σου ρομφαία δίστομος, δίκοπο μαχαίρι, θά σοῦ περάση, θά σέ κατακόψη.» Είναι το μαρτύριο του Σταυρού, που έζησε η Υπεραγία Θεοτόκος καθ’ όλον τον βίον της, κρατώντας, από την στιγμή που πήρε τον Ευαγγελισμόν, τον Υιόν του Θεού στα σπλάχνα της, ταυτοχρόνως πήρε και ανέλαβε και τον Σταυρό του. Και ο Σταυρός αυτός σηκώθηκε ηρωικά από την Υπεραγία Θεοτόκον. Ξεκινάει αυτεξόριστος εις την Αίγυπτον. Έρχεται εις την Ιερουσαλήμ. Μαθαίνει ότι τα πράγματα είναι δυσάρεστα εκεί. Φεύγουν στην Ναζαρέτ επάνω εις την Σαμάρειαν, στην Γαλιλαία. Και κατόπιον αρχίζει το μαρτύριο. Ο Ιωσήφ πέθανε πολύ γρήγορα. Η Υπεραγία Θεοτόκος παλεύει. Είναι πάμπτωχη. Και το αποκορύφωμα είναι το
μαρτύριο του υιού της. Πού στέκεται κάτω από τον Σταυρό και βλέπει τον μονογενή υιόν της σταυρωμένον. Έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος έζησε τον σταυρό της. Συνεπώς είναι εκείνη που πόνεσε για μας. Για να πραγματωθή η σωτηρία μας. Γι’ αυτό, όχι να την τιμούμε απλώς. Να την αγαπάμε. Να την αγαπάμε ασυγκρίτως πιο πολύ από την μάννα μας. Εάν η μάννα μας μας έδωσε το ζην, η Υπεραγία Θεοτόκος μας έδωσε… να πω το ευ ζην; Μας έδωσε και μας χάρισε αυτή την βασιλεία του Υιού της.
   Έτσι λοιπόν, ας κλείσωμε μ’ εκείνο το οποίο λέγει… ένα ωραίο τροπάριο του μικρού Εσπερινού: «Ποίους οἱ εὐτελεῖς χείλεσι, μακαρίσωμεν τήν Θεοτόκον; τήν τιμιωτέραν τῆς κτίσεως καί ἁγιωτέραν ὑπαρχούσαν, Χερουβίμ καί πάντων τῶν ἀγγέλων∙ τόν θρόνον τοῦ Βασιλέως τόν ἀσάλευτον∙ τόν οἶκον ἐν ᾧ κατώκησεν ὁ Ὕψιστος∙ τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου∙ τοῦ Θεοῦ ἁγίασμα∙ τήν παρέχουσαν τοῖς πιστοῖς,
ἐν τῇ θείᾳ μνήμη αὐτῆς, πλουσίως τό μέγα ἔλεος.»

7η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Χαρούμενα Μηνύματα σωτηρίας. Εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

†.Μεγάλη ημέρα σήμερα αγαπητοί μου∙ οι υποσχέσεις του Θεού ήδη πραγματώνονται. Ο χρόνος της καταδίκης των πρωτοπλάστων έχει λήξει. Η αγαθότητα του Θεού δεν άφησε αμετάκλητη την τιμωρία, για την προσπάθεια αυτοθεώσεωςτων πρωτοπλάστων. Στον χώρο της καταδίκης των πρωτοπλάστων, κατετέθη και η ελπιδοφόρος σωτηρία των.

   Λέγει ο Θεός εις τον όφιν, τον διάβολον: (που πίσω εκρύπτετο ο διάβολος, το υπογραμμίζομε) «Ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σου καί ἀνά μέσον τῆς γυναικός καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτός σοῦ τηρήσει κεφαλήν καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» Θα βάλω, λέει, έχθρα, ανάμεσα σε σένα και την γυναίκα. Ανάμεσα στο σπέρμα σου και το σπέρμα της. Αυτός θα σου συντρίψη την κεφαλήν, κι εσύ θα φροντίσης να το βλάψης, αλλά μόνον τόσο, όσο να προκαλέσης μία πληγή σ’ ένα μικρό μέρος του σώμαος, όπως είναι η πτέρνα.
   Αξιοπαρατήρητον ότι η γυναίκα δεν έχει σπέρμα. Κι’ εδώ έχομε υπαινιγμόν της Παρθένου Μαρίας, της νέας Εύας. Και δεν αποτήνεται ο Θεός εις τον Αδάμ, ο οποίος έχει σπέρμα αλλά αποτείνεται εις την Εύαν κι’ ακόμη εκφράζεται εδώ η έχθρα ανάμεσα εις τον διάβολον κι Εκείνον που θα γεννήσει αυτή τη γυναίκα.
   Πού είναι ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος. Και το χαρακτηριστικόν είναι ότι Εκείνος που λέγει αυτά στον διάβολον, τον όφιν, είναι ο ίδιος, υπογραμμίζω, είναι ο ίδιος που θα ενανθρωπήση. Είναι ο Θεός Λόγος. Αυτός ομιλεῖ.
   Έτσι λοιππόν είναι μια προφηεία του Θεού εδώ που δείχνει ότι εκ γυναικός θα εγεννάτο. Εκείνος, όχι εκ σπέρματος ανδρός, ο οποίος θα συνέτριβε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα την κεφαλήν του όφεως. Είναι γνωστόν, όταν η κεφαλή συντριβή, δεν υπάρχει πλέον καμμία ελπίδα σωτηρίας, σε κάποιο ζώο, εν προκειμένω εις τον όφις, δηλ. εις τον διάβολον.
   Αυτά όλα απετέλεσαν το πρώτο χαρούμενο μήνυμα για τους ανθρώπους, γι’ αυτό και ονομάστηκε Πρωτοευαγγέλιον. Δηλ. το πρώτο ευαγγέλιο, το πρώτο χαρούμενο μήνυμα, που ελέχθη διά τους ανθρώπους, μέσα εις τον Παράδεισον.
   Κι’ «ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὅπως γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράση, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.» Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Αυτό το πλήρωμα του χρόνου ήταν γνωστό μόνον εις τον Θεόν. Βέβαια εξαπελήθηκαν προφητείες πολλές, συμβολισμοί, αλλά πότε όμως; «Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου.»
   Το μήνυμα προς την Θεοτόκον, θα επαναλάβω, την νέαν Εύαν, έδωσε ο Θεός δια του αρχαγγέλου Γαβριήλ, λέγοντάς της: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη∙(χαῖρε, σύ πού εἶσαι γεμάτη ἀπό χάριτες) ὁ Κύριος μετά σου∙ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν.» Ακόμη θα πει: «... συλλήψη ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ
Ἰησοῦν.» Το ὄνομα Ιησούς σημαίνει σωτήρ, Ἑβραϊκά. «οὗτος ἔσται μέγας καί υἱός ὑψίστου κληθήσεται, καί δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός τόν θρόνον Δαυΐδ∙(ὡς πρός τήν ἀνθρωπίνη φύση) τοῦ πατρός αὐτοῦ, (διότι ἰδιαιτέρως τονίζεται ἀπό τους ἱερούς συγγραφεῖς τῆς Κ.Δ., ὅτι εἶναι υἱός Δαυΐδ∙ καί τό πιστεύουν μέχρι σήμερα βέβαια οἱ Ἐβραῖοι ἀλλά δέν ἔχουν ἀναγνωρίσει εἰς το πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν Μεσσία.) και βασιλεύει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τους αἰῶνας, καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.» Εις τους αιώνας. Και δεν έχει τέλος η βασιλεία του. Ποια βασιλεία ποτέ δεν υπήρξε που να μην έχει τέλος; Βλέπει κανείς λοιπόν εδώ, ότι ο άγγελος δείχνει καθαρά την θεία και την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Και τις δύο φύσεις. Κι’ αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό.
   Αυτό είπε κι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο προοίμιον του Ευαγγελίου του ότι «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» Ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος. Και δεν λέει «ἄνθρωπος» αλλά λέγει «σάρξ», για να τονισθεί ιδιαιτέρως η ανθρώπινη φύση. Διότι η λέξη σαρξ είναι ωμή, πολύ ωμή. Είναι σαν να λέμε: «ὁ ἄνθρωπος εἶναι κρέας καί ψυχή.» Ε, ωμό δεν είναι; Αυτό λέγει ο Ευαγγ. Ιωάννης. Ο Λόγος σαρξ εγένετο. Ακριβώς και μόνο, επίτηδες, για να τονισθή, ξαναλέγω, η ανθρώπινη φύσις του Θεού Λόγου. Και λέει ευθύς πιο κάτω: «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, (ὅλα ἔγιναν ἀπό τόν Θεόν Λόγον) καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν.» (Και τίποτα δεν έγινε χωρίς τον Θεόν Λόγον.) Και βέβαια είναι ο δημιουργός του παντός, που αργότερα, κατοπινά, θα πάρη και την ανθρώπινη φύση. Σας κάνει εντύπωση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο δημιουργός του παντός; Από το μικρό λουλουδάκι μέχρι τα αχανή βάθη του σύμπαντος κόσμου. Ώστε ο εις της Τριάδος Ενηνθρώπησε. Ποιός άλλος θα μπορούσε να κάνη τα πάντα, και χωρίς αυτού ουδέ εν γέγονεν, εάν αυτός δεν ήτο Θεός; Και είναι, θα επαναλάβω, ο εις της Τριάδος. Και μάλιστα είναι ο ίδιος, κι αυτό θα επαναλάβω, γιατί είναι πράγματα τα οποία δυστυχώς μας διαφεύγουν, που έδωσε το πρωτοευαγγέλιον εις τους πρωτοπλάστους.
   Όλη η ιστορία του ενανθρωπίσαντος Θεού, με πολύ-πολύ συνοπτικά λόγια, μας αναφέρει ο Ευαγγ. Ιωάννης, αγαπητοί μου, εις το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Ακούστε τι λέγει: 12ο Κεφ. «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, (μέγα θαῦμα σημειώθηκε εις τον ουρανόν) γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον, (γυναῖκα πού ἦταν ντυμένη τόν ἥλιο) καί ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς (ὁ ἥλιος τόν δίσκο του τόν ἔχει πάντα σταθερόν∙ ἡ σελήνη τόν δίσκο της δέν τόν ἔχει πάντα σταθερόν. Ἔτσι λοιπόν, εἶναι ντυμένη τόν ἥλιο, δηλ. δέν ἔχει αλλοιώσεις. Εκείνο που έχει αλλοιώσεις ὅ,τι, εἶναι μέσα στήν ἀνθρωπίνη φύση, μέσα στήν Ἱστορία, καί μέσα στό σύμπαν ὁλόκληρο, πού ἔχουν ὅλα αὐτά ἀλλοιώσεις, εἶναι κάτω ἀπό τά πόδια της. Πατάει, νικάει πᾶσαν ἀλλοίωσιν καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα, (Ποιά εἶναι αὐτή ἡ γυναίκα;) καί ἐν γαστρί ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καί βασανιζομένη τεκεῖν» (Συνεπώς είναι φύσις, θα λέγαμε, δημιουργημένη, κτιστή.) Είναι η Θεοτόκος, αγαπητοί μου. Είναι η Παναγία! Τέτοια δόξα; Όταν λέμε ότι είναι πλατυτέρα των ουρανών, υψηλοτέρα των ουρανών, αγιωτέρα των αγίων αγγέλων, δεν είναι ποιητική αδεία χαρακτηρισμοί. Αλλά είναι μία πραγματικότης. Τόσο υψηλή ήτο αυτή η γυνή, ώστε να περιβάλλεται τον ήλιον και να υπερνικά πάσαν αλλοίωσιν, που υπάρχει μέσα εις τον σύμπαν; Έτσι φαίνεται. Δεν μπορούμε να συλλάβωμε το ύψος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Κι’ όμως ήτο μία κόρη της Ναζαρέτ. Οι αγιογράφοιι συνηθίζουν να την παρουσιάζουν στο σπίτι της, εκεί που δέχθηκε την επίσκεψη του αρχαγγέλου Γαβριήλ, να κρατή την ρόκα της -πόσο ανθρώπινο- και να κάνη νήμα. Πόσο ανθρώπινο αυτό! Δηλ. βλέπει κανένας, αυτό το ανθρώπινο πλάσμα, πόσο υψηλόν είναι. Κι’ αυτό το τόσο υψηλόν πλάσμα, είναι τόσο… άνθρωπος!
   Εδώ λέει «ἐν γαστρί ἔχουσα.» Εγκυμονούσε και ωδίνουσα. Είναι οι πόνοι της γυναικός που θέλει να γεννήση. Επίτηδες βάζει το «ὠδίνουσα καί βασανιζόμενη τεκεῖν.» Η Θεοτόκος, σαν νέα Εύα, επήρε βέβαια την κατάραν, με πόνους να γεννάει τα παιδιά της. Εδώ δεν φέρει την κατάρα η Παναγία. Άπαγε. Αλλά γιατί μπαίνουν αυτά όλα, το «ἐν γαστρί ἔχουσα, ἔκραζεν, ὠδίνουσα, βασανιζόμενη;» Όλα αυτά για να φανή ότι έχομε ανθρώπινα, εκατό τοις εκατό ανθρώπινα στοιχεία.
   «Καί ὤφθη ἄλλο σημείον ἐν τῷ οὐρανῷ (Στόν οὐρανό, λέει, παρουσιάστηκε άλλο σημεῖο) καί ἰδοῦ (καί νά) δράκων πυρρός μέγας, ἔχων κεφαλάς ἑπτά καί κέρατα δέκα, καί ἐπί τάς κεφαλάς αὐτοῦ ἑπτά διαδήματα, καί ἡ οὐρά αὐτοῦ εὐρει τό τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καί ἔβαλεν αὐτούς εἰς την γῆν.» Δράκων μέγας, σε άλλο σημείο το υ ουρανού. Όχι στο προηγούμενο, που είναι η γυναίκα, η οποία βασανίζεται για να γεννήση. Σε πολλά σημεία του βιβλίου της Αποκαλύψεως, το ίδιο δηλ. βιβλίο, ο Ευαγγ. Ιωάννης μας καταθέτει ότι αυ τός ο μέγας δράκων (φίδι), είναι ο διάβολος. Και μας το εξηγεί. Ο Σατανάς, ο διάβολος. Τί; Αυτός, λέγει, είχε κεφαλάς επτά. Το πολυδαίδαλον της κακίας. Και κέρατα δέκα. Η δύναμη για να πολεμήση. Και επί τας κεφαλάς αυτού επτά διαδήματα. Το διάδημα είναι το στέμμα. Επτά κεφάλια, επτά διαδήματα. Είναι –ακούστε- το εσκεμμένον κακόν! Όχι το κακόν. Αλλά το εσκεμμένο κακόν. Και το βλέπει κανείς σαν απόχρωση όταν επαινούν το κακόν, όταν το μετέρχωνται. Πηγαίνει στην πορνεία ο νέος μας και καυχιέται γιατί πήγε στην πορνεία. Σκοτώνει ο άλλος και καυχιέται γιατί σκότωσε το εσκεμμένο κακό.
   Στην συνέχεια λέγει ότι η ουρά του έφθανε ψηλά στον ουρανό και με την ουρά του κατέβασε το ένα τρίτο των αστέρων. Τί σημαίνει αυτό; Προσέξτε, εδώ είναι μία συνοπτική ιστορία του Ιησού Χριστού και της σωτηρίας, αλλά και του πολέμου που κάνει ο διάβολος κατά του Ιησού Χριστού και των ανθρώπων. Προσέξατέ το. Τ’ αστέρια είναι οι άνθρωποι, και μάλιστα εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν υψηλήν θέσιν. Ξέρετε τί σημαίνει; Ν’ αρχίσω από τον οίκο του Θεού. Πατριάρχες, δεσποτάδες, επίσκοποι δηλ., ιερείς, μοναχοί,… τους ρίχνει στη γη. Αλλά και ανθρώπους. Και βασιλιάδες, και Προέδρους Δημοκρατίας, τους ρίχνει στη γη. Θα προσκυνήσουν αυτοί οι άνθρωποι τον Αντίχριστον και θα πέσουν. Αυτό που λέμε «Νέα Τάξις», δεν είναι παρά εισαγωγή των δεινών των εσχάτων! Την οποία νέα τάξη, εργάζονται οι άνθρωποι οι υψηλά ιστάμενοι, του κόσμου τούτου. Και οι υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται αυτήν την νέαν τάξιν. Έργο καθαρά δαιμονικόν. Μόνο για την παγκοσμιοποίηση, σας λέγω, αν προσέξατε την ευχή που είπαμε στην Δοξολογία προηγουμένως, ο Θεός έδωσε τα σύνορα Είναι γραμμένο στο Δευτερονόμιο, το είπε και ο Απ. Παύλος στους Αθηναίους, στον λόγο του στην Πνίκα. Τί; Ο Θεός βάζει τα όρια των Εθνών. Έρχονται οι άνθρωποι, όπως και στον Ισραήλ, οπότε ο Ισραήλ ήθελε να ισοπεδώσει τα σύνορά του, για να έχη επικοινωνία, ας το πούμε «παγκόσμιον», με τους γείτονες∙ για εμπορικούς λόγους, για όλους επικοινωνιών, να πάρωμε τις γυναίκες σας, να πάρετε τα παιδιά μας… Ο Θεός τους τιμωρούσε. Ο Θεός θέλει σύνορα. Συνεπώς η παγκοσμιοποίησις, δηλ. όταν εξαλείφωμε τα σύνορα, αυτό είναι έργον του Σατανά. Αυτό να το ξέρετε. Και θα επέλθη το κακό. Κι’ έρχεται και το βλέπομε αυτό. Να μην μπορούμε να μαζέψωμε δηλ. το σπιτικό μας. Είναι σαν να λέγαμε, να σας το πω πιο ωμά, άνδρες και γυναίκες, γιατί έχετε ο καθένας το σπίτι του; Οι γυναίκες σας; Ανήκουν σε όλους. Ως γυναίκες, οι άνδρες ανήκουν σε όλες τις γυναίκες. Πώς θα το βλέπατε αυτό; Και συνεχίζει. «Καί ὁ δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικός τῆς μελλούσης τεκεῖν, (Στάθηκε απέναντι στην γυναίκα) ἵνα ὅταν τέκῃ, (ὥστε ὅταν θά γεννήση) τό τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ.» (Να το αρπάξη το παιδί της και να το φάη ο δράκων.) «Καί ἔτεκεν υἱόν ἄρρενα (γέννησε ἄρρενα υἱόν∙ ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ παρθένος, ἡ γυνή) ὅς μέλλει ποιμαίνειν πάντα τά ἔθνη ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ∙ (Ὁ ὁποίος πρόκειται νά κυβερνήσει ὅλους τούς λαούς. Κανένας ἄνθρωπος δέν μπόρεσε νά σταθῆ σ’ αὐτό τό ὕψος.) καί ἡρπάγη τό τέκνον αὐτῆς πρός τόν Θεόν καί τόν θρόνον αὐτοῦ.»
(Όπως όρμησε ο δράκων ν’ αρπάξη το παιδί, Εκείνος αρπάχτηκε, λέει, στον ούρανό, στον θρόνο του Θεού. Είναι η Ανάληψις του Χριστοῦ! Δεν μπορεί πια τίποτα να κάνη ο διάβολος.)
   Εδώ είναι λοιπόν η υπόθεση της Ενανθρωπήσεως με λίγα μόνο λόγια.
   Κι’ ακολουθούν τα όσα είπε ο αρχάγγελος Γαβριήλ εις την Θεοτόκον. Το μήνυμα της Ενανθρωπήσεως, της σωτηρίας, είναι ήδη, αγαπητοί μου, γεγονός. Γι’αυτό σήμερα ψάλλομε: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον καί τοῦ ἀπ’αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωση∙ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται,...» Δύο μηνύματα χαράς και σωτηρίας δόθηκαν. Το ένα ως προφητεία, μέσα στον αρχαίον Παράδεισον. Το δεύτερο σαν πραγμάτωση, σαν Ιστορία πια με την σύλληψη του Θεανθρώπου από την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Έχομε κι’ ένα τρίτο μήνυμα χαράς. Ότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς θα ξαναέλθη στη γη για να μας παραλάβη. Λέγει ο Απ. Παύλος εις τους Θεσσαλονικείς: «ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαζησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα. Ὥστε παρακαλείτε ἀλλήλους ἐν τοῖς λόγοις τούτοις.» (Ο ένας θα παρηγορή τον άλλον, όταν θα δρα ακόμα στην Ιστορία ο διάβολος. Για να παίρνετε θάρρος. Στην λίμνη του πυρός ο διάβολος, ο Αντίχριστος, ο ψευδοπροφήτης κι’ όλοι οι ασεβείς άνθρωποι).
   Πρέπει όμως να γνωρίζωμε τι σημαίνει σωτηρία. Και ποιος είναι αυτός που τη φέρει. Έτσι, θα στραφούμε πάλι στο βιβλίον της Αποκαλύψεως, για να δούμε την ταυτότητα του Ιησού Χριστού. Εκείνον του άρρενος παιδίου, που ήθελε ο διάβολος να κατασπαράξη.
   «Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνῳ∙ ἰδοῦ καινά ποιῶ πάντα Ὅλα τά κάνω καινούρια) ἐγώ, τό Α και το Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος∙ ὁ νικῶν, ἔσται αὐτῷ ταῦτα (αὐτός πού θά νικήση, θά εἶναι γι’ αυτόν αὐτά) καί ἔσομαι αὐτῷ Θεός καί αὐτός ἔσται μοι υἱός.»
Και σημειώνει ο Ιωάννης: «Καί ὄψονται τό πρόσωπον αὐτοῦ, καί τό ὄνομα αὐτοῦ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν.» (Οι δίκαιοι θα δουν το πρόσωπό Του, και το όνομά Του θα είναι γραμμένο στα μέτωπά Τους) «Καί βασιλεύσουσι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» Και προσθέτει για τον Ιησούν. «Ἰδοῦ ἔρχομαι ταχύ (Νά, ἔρχομαι γρήγορα. Μᾶς έδωσε σημάδια, καί τά σημάδια αὐτά ἄρχισαν νά ἐπαληθεύωνται.)»
   Καί πέρνομε την τελευταία παραγγελία, αγαπητοί μου, του Κυρίου, που λέγει: «ὁ καιρός ἐγγύς∙ καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι.» (Ο άγιος ακόμα πιο άγιος να γίνεται) Ακόμη ο Κύριος Ιησούς θα βεβαιώση: «Ἐγώ Ἰησοῦς ἔπεμψα τόν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπί ταῖς Ἐκκλησίας Ἐγώ εἰμί ἡ ρίζα καί τό γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστήρ ὁ πρωινός, ὁ λαμπρός.»
   Αγαπητοί μου, ο Ιησούς Χριστός, που το μήνυμα της συλλήψεώς του ως ανθρώπου γιορτάζομε σήμερα, είναι ο ζωντανός, αληθινός, Θεός, πού συνελήφθη στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, για να μας δικαιώση και να μας κ αταστήση παιδιά του Θεού. Καθώς διαβάζομε την προφητεία του Βαρούχ, αυτήν την συγκλονιστική, πραγματικά, προφητεία, ακούμε: «Ὁ ἀποστέλλων τό φῶς καί πορεύεται. Ἐκάλεσεν αὐτό καί ὑπήκουσε αὐτῷ τρόμῳ, Οἱ δέ ἀστέρες ἔλαμψαν ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν, (στούς τόπους των) και ευφράνθησαν.» Η κτίση χάρηκε, το φως… Ξέρετε ότι η δημιουργία παράγεται από το φως; Από τη φυσική το ξέρουμε αυτό. Στον αιώνα μας το ξέρομε αυτό. Όλη η κτίσις χαίρεται. «Ἐκάλεσεν αὐτούς καί εἶπον∙ πάρεσμεν. (ἐλᾶτε ἐδῶ ἀστέρια, ἔλα φῶς! Καί εἶπαν, εἶπε τό φῶς: Εἴμαστε παρόντες.) Ἔλαμψαν μετ’εὐφροσύνης τῷ ποιήσαντι αὐτούς.» (Χάρηκαν μπροστά σ’ Εκείνον που τους δημιούργησε τους αστέρες και το φως.) (Αυτός είναι ο Θεός μας.) «Οὗτος ὁ Θεός ἡμῶν. Οὐ λογισθήσεται ἕτερος πρός Αὐτόν.» Έρχεται η ειδωλολατρία, προσέξτε. Δεν υπάρχει άλλος Θεός. Μόνον Εκείνος που εδημιούργησε το σύμπαν «Μετά τοῦτο (λέει ο Βαρούχ) ἐπί τῆς γῆς ὥφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη.» (Εδώ είναι το συγκλονιστικό. Ύστερα απ’ όλα αυτά, ήλθε, λέγει, εδώ στη γη. Τον είδαμε και συνενεστράφη, με τους ανθρώπους.
   Αυτή είναι η ζώσα, αγαπητοί μου, και αληθινή μας πίστη.
Δεν πρέπει καθόλου να μετακινηθούμε από κείνο που πιστεύομε και που οι πατεράδες μας μάς παρέδωσαν. Θυμηθεῖτε, το τρίτον των αστέρων πέφτει. Δεν θα προσαρμοσθούμε στα νέα δεδομένα. Τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά σάλια και προϊόντα και κοπριές του διαβόλου. Εμείς θα μείνωμε σταθεροί σ’ εκείνο που μάθαμε∙ στον Κύριό μας και Θεό μας, που έγινε άνθρωπος και συνελήφθη στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτή λοιπόν είναι η ζώσα και αληθινή μας πίστη. Αμήν.

99η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Θεοτόκος, ἡ μεγάλη ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος.

 

†.Αν είχε κάποιο λόγο αγαπητοί μου να χαρή η ανθρωπότητα, κορυφαία χαρά της θα ήταν η Ενανθρώπισις του Λόγου. Όταν η ανθρωπότητα έφθανε στο σημείο της απώλειας της, κατά τον καιρό του Νώε, που οι πάντες θα κατεστρέφοντο, επειδή τότε είχαν καταφθείρει την γην, όπως λέγει το βιβλίο της Γενέσεως, υπήρχε η ελπίδα να σωθή ο Νώε, ένεκα της αγιότητός του, της δικαιοσύνης του, και δι’ αυτού, του Νώε, να ξανασυσταθεί η ανθρωπότητα. Κάτι που πράγματι έτσι και έγινε. Ήδη ο Λάμεχ, ο πατέρας του Νώε, προφητεύει και λέγει… όταν γεννήθηκε το παιδί του, λέγει «οὗτος (ὁ Νῶε δηλ.) διαναπαύση ἡμᾶς ἀπό τῶν ἔργων ἡμῶν καί ἀπό τῶν λυπῶν ἡμῶν, καί ἀπό τῶν λυπῶν τῶν χειρῶν ἡμῶν καί ἀπό τῆς γῆς ἧς κατηράσατο Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν.» Δηλ. «αὐτό τό παιδί θά μᾶς ξεκουράση ἀπό τά ἔργα μας καί από τίς λύπες τῶν χειρῶν μας, πού ἐμεῖς προκαλοῦμε στόν ἑαυτό μας, λύπες ἀπό τήν γῆ αὐτή, τήν ὁποία καταράστηκε ὁ Θεός.» Είδατε; Αυτό το παιδί θα μας σώση. Περιττό να σας πω βέβαια ότι όταν έγινε ο κατακλυσμός, ο Λάμεχ είχε πεθάνει. Όλα αυτά όμως υπονοούν τον Άδη. Και υπονοείται ο ερχομός τοου Μεσσίου, ο οποίος θα κατήρχετο εις τον Άδη, να σώση αυτούς που ήσαν εκεί. Βλέπετε, για τον Θεό δεν χάνεται τίποτα. Κι αν το πρότερον σχέδιον, το κατ’ευδοκίαν σχέδιον του Θεού Λόγου ήταν να έλθη στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους, ανεξάρτητα εάν θα αμάρταναν οι άνθρωποι, πώς θα γινόταν όμως αυτό; Αφού η γη ήταν κατεφθαρμένη; Και οι άνθρωποι όλοι ήσαν πονηροί; Πού θα ήρχετο; Πώς θα ήρχετο;

   Πρέπει εδώ να σας πω ότι το πρότερον σχέδιον του Θεού ήταν να Ενανθρωπίση, όχι βεβαίως να σταυρωθεί, και να μένη αιωνίως με τους ανθρώπους, που θα ήσαν αιώνιοι, επάνω εις την γην. Αυτό είναι το πρότερον θέλημα του Θεού. Επειδή όμως
ανετράπη, γι’ αυτό το λόγο, το βλέπομε αυτό… μεσολαβεί ο θάνατος, μεσολαβούν πολλά, γι’ αυτό βλέπομε αποκατάσταση του ανθρώπου, δηλ. ανάσταση των νεκρών, και έτσι εκείνο που θα ΄ητο στη γη επάνω, χωρίς τον σταυρόν, το βλέπομε τώρα στη Βασιλεία του Θεού. Πάλι ο Χριστός μαζί με τους ήδη αναστημένους ανθρώπους. Αυτό είναι το πρότερον θέλημα του Θεού, το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού.
   Όμως τα πράγματα δεν πήγαν έτσι. Μπήκε η αμαρτία, διασώζεται ο Νώε. Γιατί; Για να έλθη η Θεοτόκος Μαρία. Κι’ αυτή θα εγίνετο η καινούρια γη και ο καινούριος άνθρωπος. Για να έλθη στην καινούρια αυτή γη, ο Θεός Λόγος, και να συναναστραφή τους καινούριους ανθρώπους. Γι’ αυτό λέμε τον Ακάθιστον Ύμνον: «Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ’αὐτοῦ γενομένοις, (μᾶς έδειξε σέ μᾶς ἐκεῖνα πού ἔκανε καί ἐργάστηκε ἡ ἀγάπη Του καί ἡ ἀγαθότητά Του∙ τί εἶναι;) ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός καί φύλαξας ταύτην ὥσπερ ἦν ἄφθορον∙... κ.λπ.» Ποια είναι αυτή η καινούρια κτίσις; Είναι η Θεοτόκος. Γι’ αυτό αποτεινόμενοι προς αυτήν, την Θεοτόκον, εμείς οι άνθρωποι λέμε: «Χαῖρε δι’ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις» (Χαίρε συ δια της οποίας γίνεται καινούρια η κτίσις.) Διότι διεσώθη μεν ο Αδάμ, ξεκίνησε πάλι το ανθρώπινο γένος, πλην όμως πάλι κατέφθειραν την γην. Αληθινά, εκείνη η οποία αποτελεί γην καινούρια, και νεουργείται δι’ αυτής η φύση, είναι η Θεοτόκος. Όμως ακόμη Εκείνη είναι η αληθής γη της Ἐπαγγελίας. Ο Παράδεισος. Ο τόπος που υπεσχέθη ο Θεός εις τον Αβραάμ. Αλλά και ο Παράδεισος απωλέσθη και η γη της Επαγγελίας κι’ αυτή κατεφθάρη. Γι’ αυτό και πάλι λέμε: «Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας∙» (καινούρια γῆ ὑποσχέσεως) Xαῖρε ἐξ ἧς ρέει μέλι καί γάλα.» Μέλι και γάλα είναι όλα τ’ αγαθά. Από σένα βγαίνουν όλα τ’ αγαθά. Η παλαιά γη της Επαγγελίας ήταν απλώς τύπος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Και πάνω εις αυτήν την γην έρχεται ο Θεός Λόγος, παίρνοντας από την αγιωτάτην Μαρίαν, το ανθρώπινο σχήμα, για να συναναστραφή τους νέους ανθρώπους. Εκείνους που θα τους έκανε η Χάρις του, καινούριους ανθρώπους.
   Για την δημιουργίαν της Εύας αγαπητοί μου ο Θεός ούτε ερώτησε, ούτε προειδοποίησε, ούτε έπεισε τον Αδάμ, να του πάρη μια του πλευρά. Απλώς έθεσε σε νάρκωση τον Αδάμ, απ’ όπου αφήρεσε αυτήν την σάρκα και ωκοδόμησε Κύριος πάνω εις αυτήν την πλευράν, την γυναίκα. Εδώ όμως το πράγμα αλλάζει. Ερωτάται ως προς την Θεοτόκον, για να δείξη ο Θεός ότι την έχει συνεργάτιδα Του. Δεν έρχεται, θέλει δεν θέλει να Εναθρωπίση τον Θεόν Λόγον. Όπως έκανε εις τον Αδάμ. Αλλά περιμένει το δικό της το «ναί» τον δικό της τον λόγο. Και ο λόγος ο δικός της είναι: «Ἱδού ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά το ρῆμα σου.» Να, εγώ είμαι δούλη του Κυρίου, λέγει εις τον αρχάγγελον Γαβριήλ∙ να μου γίνη όπως το λες, όπως το θέλει δηλ. ο Κύριος. Αυτήν την μεγάλη βουλή του Παρός, που προανήγγειλε ο Ησαΐας, η μεγάλη βουλή, ο μεγάλης βουλής άγγελος, η μεγάλη βουλή του Πατρός, επισφραγίζεται με το «ναί» της Θεοτόκου.
   Στην δημιουργία του Αδάμ, συσκέπτονται μόνο τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον...» Τώρα όμως δεν γίνεται το ίδιο. Προσλαμβάνεται ακόμη ένα πρόσωπο εις αυτήν την βουλήν της Αγίας Τριάδος. Μαζί με τον Πατέρα, που ευδοκεί, με τον Υιόν, που είναι η Δύναμις του Πατρός, και έρχεται και επισκιάζει την Θεοτόκον με το Πνεύμα το Άγιον που επιδημεί εις την Θεοτόκον, να προστεθή, όπως σας είπα ένα τέταρτο πρόσωπο. Η Θεοτόκος. Και ζητείται από αυτήν το ελεύθερον «ναί» Εκπληκτικό! Ο Άγιος Τριαδικός Θεός, παίρνει συνεργάτιδα την Θεοτόκον, εις τρόπον ώστε, ό,τι θα κάνη παρακάτω ο Θεός, θέλει το «ναί» Εκείνης, ο Θεός Λόγος εφόρεσε σαν ένδυμα τον άνθρωπο,
και η Παρθένος έγινε μητέρα του Κτίστου.
   Για όλα αυτά χρειάστηκε η αγιότητα της Παρθένου . Με κορυφαίες αρετές την πίστιν και την υπακοήν. Επίστευσε και υπήκουσε. Σε κείνο το οποίο εδέχθη ως μήνυμα του ουρανού. Αν Εκείνη δεν προσέφερε αυτά, την πίστιν και την υπακοήν, τότε αγαπητοί μου, η Ενανθρώπησις θα ήτο αδύνατος.
   Τι χάριτας, αλήθεια, οφείλομε εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον!
Η δημιουργία των ανθρώπων επάνω στη γη, θα ήταν η προέκταση της Εκκλησίας, δηλ. της Βασιλείας του Θεού, της Εκκλησίας, που ήδη υπήρχε μεταξύ των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος και μεταξύ του Αγίου Τριαδικού Θεού και των αγίων αγγέλων. Θέλημε του Θεού ήταν, αυτή η Εκκλησία, δηλ. η κοινωνία των προσώπων, να επεκταθή και πάνω εδώ εις την γη. Η αρχή έγινε με τους πρωτοπλάστους. Γι’ αυτό και ο Θεός Λόγος επισκέπτεται τους πρωτοπλάστους, όταν έρχεται για να τους ρωτήση γιατί παρέβησαν την εντολή του, δεν ήτο η πρώτη φορά που ήρχετο ο Θεός Λόγος, να έχη μίαν αισθητήν, το υπογραμμίζω, αισθητήν κοινωνίαν με τους πρωτοπλάστους. Όμως οι πρωτόπλαστοι δεν άκουσαν την εντολή του Θεού. Και έσπασε. Έτσι η δημιουργία, της οποίας επιτομή είναι ο άνθρωπος, δεν μπορούσε πια να γίνη η Εκκλησία του Θεού. Κι ενώ επεθύμει ο Θεός Λόγος, κοινωνών με τους ανθρώπους, να έχει αυ την την προέκτασιν της Εκκλησίας – μη σας κάνει εντύπωση- έμεινε απ’ έξω. Πώς σε κάποιον κλείνομε την πόρτα και μένει απ’ έξω; Έμεινε ο Θεός Λόγος χωρίς τόπον. Αν διαβάσετε εις το βιβλίο των Παροιμιών, στο 9ο κεφ., 8ο κεφ. Θα δήτε ότι, όταν, λέγη, η Σοφία η Ενυπόστατος δημιουργούσε τον κόσμον, ήτο η επιθυμία της να μένη με τους ανθρώπους. Να όμως που οι άνθρωποι, τον Ενυπόστατον Λόγον τον έβγαλαν έξω. Έμεινε ἀπ’ έξω∙ χωρίς τόπο, χωρίς πατρίδα, χωρίς εστία. Έμεινε ανέστιος, έμεινε άοικος, χωρίς σπίτι.
   Η Θεοτόκος τώρα, έρχεται και του ετοιμάζει οίκον, του Θεού Λόγου. Το βιβλίο των Παροιμιών μας λέγει στο 9ο Κεφ., η Σοφία η Ενυπόστατος πάντοτε, είναι ο μετέπειτα Ιησούς Χριστός, ωκοδόμησεν εαυτή οίκον. Και ποιός είναι αυτός ο οίκος; Είναι η Θεοτόκος. Μάλιστα, σκεφθήτε, ότι αυτό σαν παλαιοδιαθηκικόν ανάγνωσμα, πάντα το διαβάζομε στι Θεομητορικές εορτές, στον Εσπερινό. Η Σοφία, λέγει, οικοδόμησε για τον εαυτό της οίκον. Και αυτός ο οίκος είναι η Θεοτόκος.
   Έτσι η Θεοτόκος, δεν γίνεται μόνον οίκος του Θεού Λόγου, και παύει να είναι άοικος, αλλά γίνεται η Θεοτόκος και θρόνος του Θεού Λόγουη, της Ενυποστάτου Σοφίας. Γι’αυτό και η Θεοτόκος είναι Πλατυτέρα των Ουρανών, όχι σαν ένα φιλολογικό σχήμα, επειδή ο θρόνος του Λόγου είναι πλατύτερος του σύμπαντος κόσμου.
   Η Θεοτόκος εστάθη η μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας.
Γιατί χάριν σ’ Αυτήν ήλθε ο Θεός επί της γης. Γι’ αυτό η Θεοτόκος λογίζεται Παράκλητος∙ από το «παρακαλώ.» Που θα πη παρηγορώ. Λέγει κάπου ο Θεός δια του Ησαΐου: «Παρακαλεῖτε, παρακαλεῖτε ἱερεῖς τήν πόλιν Ἱερουσαλήμ.» Τί θα πη αυτό; Ενισχύετε, βοηθάτε, δίδετε ελπίδα. Εδώ λοιπόν η Θεοτόκος λογίζεται Παράκλητος. Λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας; «Καί ἦν πρό τοῦ Παρακλήτου Παράκλητος ὑπέρ ἡμῶν πρός τόν Θεόν.» Στάθηκε Παράκλητος η Παναγία, πριν από τον Παράκλητον. Και ποιος είναι αυτός ο Παράκλητος ο πριν; Ο Παράκλητος που θα ήρχετο μετά από την Θεοτόκον, θα ήτο ο Θεός Λόγος. Που έγινε άνθρωπος. Λέγεται Παράκλητος. Και ακόμη, αυτός ο δεύτερος Παράκλητος, ο Θεός Λόγος, είπε στους μαθητάς Του: Εγώ θα φύγω και θα σας στείλω άλλον Παράκλητον. Τρίτος. Ποιός είναι αυτός ο τρίτος; Το Πνεύμα το Άγιον. Πριν όμως από το Πνεύμα το Άγιον, είναι ο Υιός Και πριν από τον Υιόν είναι η Θεοτόκος. Είναι αυτή η οποία στάθηκε η μεγάλη παρηγορία, ως απόγονος του Δαβίδ και του Νώε, ότι θα ήρχετο ο Θεός στη γη. Οι μεγάλες υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός ότι θα γίνουν στη γη, ότι θα ρθή η σωτηρία επάνω στην γη. Γι’αυτό η Θεοτόκος είναι ο Παράκλβητος πριν από τον Παράκλητο. Και πρέπει να πούμε ότι παν ό,τι κατηγορείται, αναφέρεται εις τον Υιόν, κατηγορείται, αναφέρεται και εις την Θεοτόκον. Εάν ο Υιός λέγεται Παράκλητος, τότε και η Θεοτόκος λαμβάνει το όνομα αυτό. Παράκλητος. Και η Θεοτόκος δεν προσέφερε θυσίες και ικεσίες στον Θεό για τους ανθρώπους. Αλλά αυτή την ίδια την αγία ζωή της. Έτσι για την Θεοτόκο δεν ίσχυε ούτε το μεσότοιχον της έχθρας, που λέει ο Απόστολος στους Εφεσίους, ούτε ο φραγμός ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Ήδη η Θεοτόκος είχε την κοινωνία της με τον Θεό. Ούτε μεσότοιχον ούτε φραγμός. Η Θεοτόκος είχε πλήρη συνείδηση όλων αυτών των αγαθών. Γι’ αυτό και είχε την χαρά του Αγίου Πνεύματος, όσο κανένα άλλο κτίσμα μέσα στη δημιουργία, ανθρώπων και αγγέλων. Και η χαρά της ήταν η χαρά του Υιού΄της. Ο Κύριος είπε στους μαθητάς Του: «Τήν χαράν τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν.» Την χαρά την δική μου δίνω σε σας. Η χαρά λοιπόν του Υιού είναι χαρά και της μητρός, της Θεοτόκου. Η Θεοτόκος μπορούσε να χαίρη σαν άνθρωπος που συμμετέχει όπως όλοι στα κοινά αγαθά που φέρει ο Θεός στη γη. Έχει χαρά ακόμα, γιατί τα αγαθά προηγήθηκαν σ’ αυτήν πριν απ’ όλους, και μάλιστα αφθονότερα. Έχει χαρά ακόμη γιατί στάθηκε αγαθή αιτία ν’ απολαύσουν όλοι οι άνθρωποι τις δωρεές του Θεού. Επειδή είχε αγάπη όπως και ο Υιός της. Ο Υιός αγαπούσε τον κόσμον. Γι’ αυτό και υπήκουσε τον Πατέρα, ο οποίος αγαπούσε τον κόσμον. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον...» Και η Θεοτόκος αγαπούσε τον κόσμον και ήθελε να σωθή. Έτσι η συναίσθησις ότι δι’ αυτής σώζεται ο κόσμος, αυτό της έδινε πολλή χαρά.
   Ακόμη έχει χαρά όχι μόνο γιατί δι’ αυτής ήλθεν ο Θεός στον κόσμον, αλλά και γιατί η ίδια με το «ναί» της που είπε εις τον ουρανόν, συνήργησε εις την ανάστασιν του κόσμου. Η ίδια όμως εστάθη ένα ανεκτίμητον και εκτυφλωτικόν θησαυροφυλάκιον αρετών. Αφού για πολύ καιρό προσπαθείτε να ζήτε το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, κάνετε προσπάθεια ν’ αντιληφθήτε –εγώ το έχω κάνει, δεν πέτυχα τίποτα- ν’ αντιληφθήτε, ποια ήταν αυτή η αγιότητα της Παναγίας. Δεν κατάφερα τίποτα. Δεν έπιασα τίποτα! Είναι τόσο το βάθος της αγιότητος της Θεοτόκου, της Μαρίας.
   Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, που της πλέκει και το εγκώμιο, της απαριθμεί αυτό το θησαυροφυλάκιο με τον εκτυφλωτικόν θησαυρόν. Λέγει: Τι ήτο η Θεοτόκος: «Βίος πανάμωμος (δηλ. ὑπῆρχε μῶμος, κατηγορία, παντελῶς παντελῶς) ζωή πάναγνος, ἄρνησις κακίας ἁπάσης, ἄσκησις ἀρετής ἁπάσης
(ἀσκήθηκε σέ ὅλη τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν) ψυχή καθαρωτέρα φωτός, σῶμα διά πάντων πνευματικόν, ἡλίου φαιδρότερον (σῶμα, λέγει, πνευματικόν, τό ὁποῖον ἦτο λαμπρότερο ἀπό τόν ἥλιο) οὐρανοῦ καθαρώτερον, θρόνων χερουβικῶν ἱερώτερου (πιό καθαρό ἀπό τόν χερουβικό θρόνο∙ τό σῶμα της) νοῦ πτερόν οὐδενός ἡττώμενου ὕψους, εἴ τι καί πτερόν ἀγγέλων, καί τοῦτο κάτω τιθέντος∙ (Δηλ. φτερούγισμα νοῦ, πού δέν δειλιάζει μπροστά σέ κανένα ὕψος, πού ξεπερνᾶ ἀκόμη καί τά φτερά τῶν ἀγγέλων.) Θεῖος ἔρως τό τῆς ψυχῆς ἐπιθυμητικόν ἅπαν εἰς ἑαυτόν ἀναλώσας. (Θεῖος ἕρως δηλ. πού ἀπερρόφησε καί ἀφομοίωσε κάθε άλλη ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς.) Θεοῦ κατοχή, (Κτῆμα Θεοῦ. Μπροστά σ’ ἕνα τέτοιο κάλλος ψυχῆς και σώματος, πῶς ἦταν δυνατόν νά μήν ἑλκυσθεῖ ὁ Θεός Λόγος; Ἔτσι: ) εἷλε τόν ἀπαθῆ(προσήλωσε, πῆρε ἐπάνω της τόν ἀπαθῆ, τόν Θεόν, τόν Θεόν Λόγον) καί ἦν ἄνθρωπος διά τήν Παρθένον (ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός Λόγος διά τήν Παρθένον.) ὁ διά τήν ἁμαρτίαν ἀνθρώποις απηχθημένος.» (Που έγινε μισητός, από την αμαρτία των ανθρώπων.)
   Αγαπητοί, ούτε γλώσσα ανθρώπων, ούτε γλώσσα αγγέλων είναι δυνατόν να υμνήση το μέγα πρόσωπον της Θεοτόκου. Ούτε βάθη της Θεολογίας είναι ικανά να αισθητοποιήσουν και να συνειδητοποιήσουν πόσο μεγάλη στάθηκε η προσφορά της Θεοτόκου, για να κατανοηθή η μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητος. Κι’ ενώ μεν δεν κατανοείται, είναι όμως μια απτή πραγματικότης, που την αισθάνεσαι στο μέγα και μοναδικό έργο της σωτηρίας, που μας έφερε ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Ιησού Χριστός.
   Ας την υμνούμε λοιπόν παντοτινά, ας την ευχαριστούμε άπληστα και ακόρεστα. Κι ας δοξάζωμε τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν, που έδωσε από την ανθρωπότητα για την ανθρωπότητα, το μέγα και άγιο και πάνσεμο πρόσωπό της.

69η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.