†.Και ερχόμαστε τώρα, παιδιά, στις απορίες μας: «Σε πρόσφατο θέμα αναφέρατε ότι η γαστριμαργία είναι το πρώτο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Ποια είναι τα υπόλοιπα και τι νόημα έχει το καθένα; Παράδειγμα, η γαστριμαργία ταυτίζεται με τη λαιμαργία; Τι σημαίνει;».
Όπως θα γνωρίζετε, οι πατέρες διακρίνουν τα λεγόμενα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Λέγονται θανάσιμα, διότι επιφέρουν τον θάνατον στην ψυχή. Βέβαια, κάθε αμάρτημα που επιμένει, οπωσδήποτε είναι θανατηφόρο για την ψυχή. Εάν επιμένω και στο πιο μικρό αμάρτημα, εκείνο που δεν χαρακτηρίζεται θανάσιμο, εάν επιμένει το αμάρτημα αυτό και μένει αμετανόητο, τότε είναι ικανό αυτό, να με οδηγήσει στον θάνατον της ψυχής. Όμως εκείνα τα αμαρτήματα, τα οποία εκ του ασφαλούς οδηγούν την ψυχή εις τον θάνατον, είναι τα λεγόμενα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Ίσως, πριν σας πω ποια είναι, μια που η ερώτηση παρακαλεί να μάθει ποια είναι αυτά, ίσως να νομίζετε, ότι θανάσιμο αμάρτημα, οπωσδήποτε, θα είναι ο φόνος. Σας λέγω παιδιά, ότι δεν είναι ο φόνος θανάσιμο αμάρτημα. Είναι απλώς μεγάλο αμάρτημα, αλλά δεν είναι θανάσιμο αμάρτημα. Ίσως θα εκπλαγείτε αν μάθετε τι μπορεί να είναι τα θανάσιμα αμαρτήματα.
Λοιπόν, κατά σειρά. Το πρώτον είναι η γαστριμαργία. Το δεύτερον είναι η πορνεία. Το τρίτον η φιλαργυρία. Το τέταρτον είναι η οργή. Το πέμπτον είναι η λύπη, παράξενο.. θα εξηγήσω όμως. Το έκτον είναι η ακηδία, η πνευματική τεμπελιά. Παράξενο… Και το έβδομον είναι η υπερηφάνεια. Μερικοί πατέρες βάζουν οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα και διαχωρίζουν το τελευταίο, σε κενοδοξία και υπερηφάνεια. Στην πραγματικότητα είναι το ίδιο· και η μεν κενοδοξία είναι το πρώτο σκαλοπάτι και η υπερηφάνεια το τελευταίο σκαλοπάτι ενός και του αυτού αμαρτήματος.
Για να τα δούμε αυτά. Η γαστριμαργία, είναι η επιθυμία να έχω το στομάχι μου γεμάτο, την γαστέρα, γαστριμαργία. Η διάκρισή της από τη λαιμαργία, είναι η εξής, το λέει και η λέξη: υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να έχουν γεμάτο στομάχι και δεν τους ενδιαφέρει με τι θα το γεμίσουν. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επιθυμούν, όχι να έχουν γεμάτο στομάχι, αλλά να έχουν ικανοποίηση στο λαιμό και αυτό λέγεται λαιμαργία. Δηλαδή, η επιθυμία να ικανοποιήσω εδώ, θα λέγαμε, τις γευστικές μου θηλές. Έτσι, θα δείτε ανθρώπους που λένε : «Εγώ δεν θέλω πολύ να φάω, λίγο φαγάκι, αλλά το θέλω εκλεκτό», έχουμε λοιπόν εδώ την λαιμαργία.
Βέβαια το ίδιο αμάρτημα είναι, διακρίνεται σε αυτό που σας εξήγησα. Θα αναφέρω τώρα, δυο λόγια για το κάθε αμάρτημα, μόνο δύο λόγια. Η γαστριμαργία είναι το να θέλεις να τρως παραπάνω από εκείνο που έχεις ανάγκη για να ζήσεις. Ο άνθρωπος ο γαστρίμαργος, μπορεί να φτάσει στο σημείο, να κάνει σκοπό της ζωής του το φαΐ. Δηλαδή δεν τρώγω για να ζω, αλλά ζω για να τρώγω. Και ακόμα, κάνω θεό την κοιλιά μου, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος : «ὧν-των οποίων- ὁ θεὸς ἡ κοιλία»(Φιλιπ. 3,19).Δηλαδή «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. 15,32)· ή, όπως λέει στη Σοφία Σολομώντος : [«…Σκιᾶς γὰρ πάροδος ὁ βίος ἡμῶν...Δεῦτε οὖν καὶ ἀπολαύσωμεν τῶν ὄντων ἀγαθῶν..»(Σοφ. Σολ.2, 5 - 6)]· «Ελάτε», λέει, «να ευφρανθούμε, να φάμε, να πιούμε, η ζωή είναι μικρή». «Ό,τι φας κι ό,τι πιεις», λέει ο λαός, όλα τα άλλα δεν υπάρχουν… μόνο ό,τι φας κι ό,τι πιεις. Αντιλαμβάνεστε, πόσο παχυλός υλισμός υπάρχει εδώ, θεοποίηση δηλαδή της ικανοποιήσεως του φαγητού, της γεύσεως και λοιπά. Η πόρτα δε των θανασίμων αμαρτημάτων, κυρίως είναι η γαστριμαργία, διότι, ευθύς μετά από την γαστριμαργία έρχεται η πορνεία, η ανηθικότητα, είναι οι αθέμιτοι έρωτες, είναι όλα εκείνα που ο Θεός δεν επιτρέπει.
Τι επιτρέπει ο Θεός; Μόνο τον γάμο. Τις σχέσεις έξω από τον γάμο,- μου ρίχνετε ένα σωρό απορίες και δεν ξέρω κάθε φορά τι να σας απαντώ - οι σχέσεις μας έξω από τον γάμο χαρακτηρίζονται πορνεία· και είναι θανάσιμον αμάρτημα. Πού είναι εκείνοι που υποστηρίζουν, αυτές τις έξω του γάμου σχέσεις; Τον φροϋδισμόν, τον πανσεξουαλισμό κ.τ.λ., πού είναι όλοι αυτοί; Παιδιά ας προσέξουμε, εσείς ακούτε λόγο Θεού και δεν πρέπει να πλανηθείτε από αυτά, τα οποία λέγονται στην εποχή μας. Προσέξτε πάρα πολύ, ώστε να ξέρετε πώς θα περπατάτε. Όχι σαν παιδιά της νύχτας, αλλά σαν παιδιά του φωτός.
Μετά είναι η φιλαργυρία. Είναι η αγάπη προς τα χρήματα. Φιλαργυρία δεν σημαίνει, να αγαπώ τα χρήματα για να τα μαζεύω, αλλά απλώς να αγαπώ τα χρήματα. Είτε να τα μαζεύω, είτε να τα σπαταλώ. Και ο μεν φιλάργυρος σήμερα, έχει την έννοια η φιλαργυρία σήμερα του τσιγκούνη, ενώ η αρχαία έννοια είναι η αγάπη προς το αργύριο, προς τα χρήματα. Είτε τα μαζεύω και δεν τα ξοδεύω, είτε τα μαζεύω και τα ξοδεύω που είναι η σπατάλη, είναι τα δύο άκρα ενός και του αυτού πάθους, που λέγεται φιλαργυρία. Είναι δε γνωστό, ότι η μεν πορνεία επικρατεί στα νεανικά χρόνια του ανθρώπου, η δε φιλαργυρία εις τα μέσα και προπαντός τα γεροντικά χρόνια του ανθρώπου. Διότι πιστεύει ο άνθρωπος, ότι αν δεν έχει χρήματα, όπως λέει ο άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος : «ἀθλίως ἀποθανεῖται»· «θα πεθάνει άθλια άμα δεν έχει χρήματα και έχει την ελπίδα του στα χρήματα και όχι στον Θεό». Γι' αυτό λέει ο Απόστολος Παύλος ότι η φιλαργυρία είναι ειδωλολατρία [: «..καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία»(Κολ. 3,5)]· και από 'δώ ξεκινάνε πολλά άλλα πάθη, από την φιλαργυρία!
Τέταρτον, είναι η οργή. Ποια η διαφορά μεταξύ της οργής και του θυμού; Ο θυμός, είναι εκείνο που για μία στιγμή με πιάνει και θυμώνω και μου περνάει. Η οργή, είναι ο παρατεταμένος θυμός. Το να θυμάμαι κάτι για έναν άνθρωπο και να είμαι μόνιμα εις βάρος του οργισμένος. Βέβαια, ότι φτάνω στην οργή από τον θυμό, δεν υπάρχει αντίρρηση. Γι' αυτό ένας πνευματικός άνθρωπος δεν πρέπει να θυμώνει και αν ποτέ θυμώσει, θα πρέπει γρήγορα να μετανοεί.
Πέμπτον, είναι η λύπη. Ποια λύπη; Υπάρχουν δύο ειδών, παιδιά, λύπες, δυο κατηγορίες λύπης. Είναι η κατά Θεόν και η κατά κόσμον λύπη. Η κατά Θεόν λύπη, είναι όταν λυπούμαι για τις αμαρτίες μου και πενθώ για αυτές και τότε είμαι μακαριστός. Γιατί λέγει ο Κύριος : «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακλήθησονται»(Ματθ. 5,4). «Αυτοί θα παρηγορηθούν». Αυτή η λύπη, είναι επιθυμητή και μακαριστή. Είναι όμως και η άλλη η λύπη, ή κατά κόσμον, που λέγει ο Απόστολος Παύλος [: «Ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται»(Β’ Κορ. 7, 10)]· ότι αυτή η λύπη οδηγεί εις τον θάνατον. Ποια είναι αυτή η λύπη; Όταν δεν μπορώ να παρηγορηθώ για τον θάνατο ενός ανθρώπου, συγγενούς μου, της μάνας μου, του πατέρα μου, του παιδιού μου κ.τ.λ. Όταν με φάει η λύπη, γιατί να πουλήσω ένα χωράφι που μπορούσα να μην το πουλήσω. Όταν με φάει η λύπη γιατί έχασα χρήματα. Και γενικά επί υλικών πραγμάτων, όταν έχω μία αξεπέραστη λύπη, αυτή η λύπη είναι κοσμική και οδηγεί την ψυχήν εις τον θάνατον. Θυμάμαι μία μητέρα που κάποτε σκοτώθηκε το παιδί της, ήτανε μέσα στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ήμουνα μικρός, το θυμάμαι αυτό, δούλευα σε ένα συγγενικό μαγαζί τους και το παιδάκι αυτό γύριζε από το σχολείο, τετάρτη δημοτικού, το χτύπησε το αυτοκίνητο και το σκότωσε. Αυτή η μητέρα, δεν παρηγορήθηκε ποτέ. Όταν πήγαινα σπίτι τους, ήταν μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, στο σαλόνι ας πούμε, πάντα τα παράθυρα κλειστά, ήτανε πάντα επάνω σε έναν καναπέ, με απλωμένα τα χέρια της, δεν μιλούσε και όλο έκλαιγε. Ύστερα από πολύ λίγο καιρό, ελάχιστο καιρό, έπαθε καρκίνο και πέθανε η μητέρα. Είναι γνωστό, ότι ο καρκίνος έχει πολλές αιτίες, γνωστές και άγνωστες, αλλά μία αιτία που προκαλεί καρκίνο, είναι και η ψυχική κατάσταση του ανθρώπου, όπως είναι η λύπη, η στεναχώρια. Αυτό το αμάρτημα βλέπετε, οδήγησε εις τον θάνατον και τον βιολογικόν και τον πνευματικόν. Και, όπως λέγει ο άγιος Κασσιανός: «Ὁ δαίμων τῆς λύπης εἶναι πολύ βαρύς». Γνωρίζω κάποιον, τον γνώρισα πριν από 27 χρόνια, ο οποίος πάντα είχε το αίσθημα της λύπης, μία βαριά λύπη του πλάκωνε την ψυχή· μέχρι σήμερα παιδιά δεν έχει απαλλαγεί ο άνθρωπος αυτός και πάντα το λέγει: «Με βασανίζει ο δαίμων της λύπης»· είναι φοβερό πράγμα αυτό, φοβερό! Θα στεκόμουνα πολύ, στο θέμα της λύπης.
Μετά, είναι η ακηδία. Τι είναι η ακηδία; Είναι η πνευματική τεμπελιά. Είναι του ρήματος α (στερητικόν) - κήδομαι, που θα πει φροντίζω, κηδεία θα πει φροντίδα, κηδεμών αυτός που φροντίζει. Α-κήδομαι θα πει δεν φροντίζω. Άμα πεις στον άλλον να μελετήσει τον λόγο του Θεού, «Ααα…», σου λέει, «αύριο». Να ξεκινήσει πνευματική ζωή· «Ααα.. καλά, άμα θα γεράσω, τώρα δεν μπορώ». Παιδιά, ο δαίμων της ακηδίας είναι πολυμήχανος, βρίσκει πάντα τρόπο να μας ρίχνει στην πνευματική τεμπελιά.
Και τέλος είναι, σαν κορωνίδα των επτά θανασίμων αμαρτημάτων, η κενοδοξία και η υπερηφάνεια. Είναι το πάθος του Σατανά. Είναι αυτό που τον έριξε τον διάβολο και τον έκανε διάβολο τον διάβολο. Γι' αυτό πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ και την υπερηφάνεια, η οποία στέκεται και ελατήριο και κίνητρο πολλές φορές, όλων των προηγουμένων θανασίμων αμαρτημάτων. Θα λέγαμε ότι η υπερηφάνεια είναι η συνισταμένη των υπολοίπων θανασίμων αμαρτημάτων.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι πρέπει να προσέχομε πάρα πολύ, ώστε να μην πέσουμε σε κάποιο από αυτά τα θανάσιμα αμαρτήματα.
85η ομιλία στην κατηγορία « Απαντήσεις Αποριών ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ.
(Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου) " εδώ ⬇️
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/pantiseis-pori-n-katixitiko
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40piYIRD1TnC0P4MXyO_otbm
Απομαγνητοφώνηση: Αθανάσιος Άμβωνας.
Επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
