Αθανάσιος Άμβωνας

14 Απριλίου 2021

Τί σημαίνει τό «καθ’ ὁμοίωσιν» καί τό «κατ’ εἰκόνα» εἰς τόν ἄνθρωπον.

†.Ἀλλά, καί κάτι ἀκόμη. Κάτι πού εἶναι πολύ μεγάλο, καί τό ὁποῖο, ἐάν καταλάβουμε, τότε θά βλέπουμε τόν ἄλλον ἄνθρωπον πολύ διαφορετικά. Καί τόν ἑαυτό μας τόν ἴδιο.

«Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν». Τό τεράστιο αὐτό θέμα, τό κεντρικό, τό θεμελιῶδες, τό βασικόν θέμα! Ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα δική του. Τό ἄρσεν καί θῆλυ δέν ἔχει καί πάρα πολύ ἀξία καί σημασία. Αὐτό ἔχει ἀξία καί σημασία. Τό κατ’ εἰκόνα! Τί σημαίνει «κατ’ εἰκόνα;». Ἤ μᾶλλον πρίν προχωρήσουμε νά δοῦμε τί σημαίνει «κατ’ εἰκόνα», γιά νά δοῦμε πῶς τό ἐκφράζει ἐδῶ ἡ Ἁγία Γραφή, γιατί κάτι λέει, τό ὁποῖον ὅμως παρακάτω παραλείπει. Ὅταν ὁ Θεός τρόπον τινά ἀποφασίζει νά κάνει τόν ἄνθρωπο λέει: «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν». (Γένεσις, κεφ. 1, 26) Ἄς δημιουργήσουμε ἄνθρωπον, πού νά εἶναι σύμφωνα μέ τή δική μας εἰκόνα καί μέ τή δική μας ὁμοίωση. Αὐτό ἀναφέρεται στήν «σκέψη» τοῦ Θεοῦ. Τή λέξη «σκέψη» τήν βάζω ἐντός εἰσαγωγικῶν. Γιατί σᾶς εἶπα ὅτι ὁ Θεός δέν ἔχει σκέψη. Εἶναι ἐντελῶς ἀνθρωποπαθής ἔκφραση. Παρακάτω βρίσκομε τήν ἐκτέλεση τῆς σκέψης τοῦ Θεοῦ. «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν». Ἄ, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Τό «καθ’ ὁμοίωσιν;». Τό «καθ’ ὁμοίωσιν» δέν ἀναφέρεται. Γιατί; Μήπως μετενόησε ἐν τῶ μεταξύ ὁ Θεός, καί ἀντί νά δημιουργήσει μέ αὐτά τά δύο στοιχεῖα, ἔβαλε μόνο τό ἕνα καί ἀφήρεσε τό ἄλλο; Ὄχι. Γιά νά τό δοῦμε, λοιπόν, αὐτό, πού εἶναι τόσο σπουδαῖο καί τόσο μεγάλο θέμα.

Τί εἶναι τό «καθ’ ὁμοίωσιν;». Τό ὁποῖον μοιάζει ὅτι παραλείπεται. Δέν παραλείπεται. Ἁπλῶς δέν ἀναφέρεται. Καί δέν ἀναφέρεται διότι ἀποτελεῖ μιά δυνατότητα στόν ἄνθρωπο, ὥστε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος νά δουλέψει πάνω σ’ αὐτό. Ἐνῶ τό «κατ’ εἰκόνα» εἶναι δεδομένο, χωρίς νά χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νά δουλέψει πάνω σ’ αὐτό.
Γιά νά τό καταλάβετε. Ὁ πατέρας σας σᾶς χαρίζει ἕνα χωράφι. Τό χωράφι αὐτό ἔχει τήν δυνατότητα νά καρποφορήσει. Ἐάν ὅμως ἐσεῖς τό καλλιεργήσετε καί τό σπείρετε. Τοῦ ὅτι σᾶς χαρίζεται τό χωράφι, εἶναι κάτι πού ἀνήκει στόν πατέρα σας. Εἶναι θέμα τοῦ πατέρα σας. Δέν δουλέψατε γιά νά τό ἀποκτήσετε τό χωράφι ἐσεῖς. Τό νά καλλιεργηθεῖ τό χωράφι καί νά ἀποδώσει καρπό εἶναι θέμα δικό σας. Ὁ Θεός σέ κάθε βῆμα προσφέρει. Πάντοτε ὅμως ἀφήνει ἕνα περιθώριο νά προσφέρει καί ὁ ἄνθρωπος. Παιδαγωγικό στοιχεῖο αὐτό. Σήμερα οἱ γονεῖς θέλουν νά προσφέρουν τά πάντα στά παιδιά τους καί τά παιδιά νά μήν προσφέρουν τίποτε. Ὅταν βλέπω καμμιά φορά, ὅταν βλέπω, τόν μπαμπά, νά πηγαίνει τό παιδί του στό σχολεῖο, καί νά κρατάει τήν τσάντα ὁ μπαμπάς! Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, δῶσε τήν τσάντα στό παιδί σου νά τήν κρατήσει καί νά τό χαρεῖ. Δέν τοῦ εἶναι ἀρκετό τό ὅτι τοῦ ἀγόρασες τήν τσάντα; Τώρα δικό του θέμα εἶναι νά κρατήσει τήν τσάντα. Τήν κρατᾶς ἐσύ; Κοιτάξτε στοιχεῖο! Λεπτό, θά μοῦ πεῖτε, ε; Παρονυχίδα. Ἐνδεικτικό ὅμως. Ἔ, λοιπόν, ὁ Θεός, ποτέ, μά ποτέ δέν προσφέρει τίποτε χωρίς νά μήν ζητήσει καί κάτι ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὅταν δίδει ὅλα τά φροῦτα τοῦ παραδείσου καί τούς καρπούς, τί λέγει; Ἀπ’ αὐτό τό δένδρο δέν θά δοκιμάσεις. Ἀλλά, σᾶς εἶπα εἶναι πολλά. Ἕνα θά σᾶς πῶ στήν Κ.Δ. πού εἶναι θεμελιῶδες. Εἶναι κεντρικό. Λέγει θά σοῦ δώσω τό σῶμα μου καί τό αἷμα μου νά κοινωνήσεις. Ἄκουσε! Τό σῶμα μου καί τό αἷμα μου. Εἶναι μεγάλο αὐτό; Τρομακτικά μεγάλο. Ἀπέραντα μεγάλο. Ἀσύλληπτα μεγάλο. Θέλω ἀπό σένα κάτι. Νά ζυμώσεις πρόσφορο. Καί νά πατήσεις σταφύλια στό λινό, στό πατητήρι, νά μοῦ φέρεις κρασί. Εἶναι δύσκολο; Μπροστά σέ κεῖνο πού σοῦ δίνω ἐγώ; Ἔ, λοιπόν, δέν θά σοῦ δώσω τό σῶμα μου καί τό αἷμα μου, ἐάν δέν μοῦ φέρεις κρασί καί ψωμί, πού θά κοπιάσεις. Λοιπόν. Ἐγώ θά σοῦ δώσω τό «κατ’ εἰκόνα». Εἶναι ἡ προῖκα σου. Ὅταν λέμε, γεννήθηκε ἕνας ἄνθρωπος, σημαίνει εἶναι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Θέλει δέν θέλει. Τό «καθ’ ὁμοίωσιν;». Τό «καθ’ ὁμοίωσιν» εἶναι δικό σου τώρα θέμα. Σοῦ δίνει τήν δυνατόητα νά δουλέψεις ἐσύ ἐπάνω στό χωράφι τοῦ «κατ’ εἰκόνα», γιά νά ὁμοιάσεις τοῦ πρωτοτύπου σου. Τίνος; Τοῦ Θεοῦ. Αὐτό θά πεῖ «καθ’ ὁμοίωσιν». Νά ὁμοιάσω τοῦ Θεοῦ. Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος: «Τό μέν γάρ κατ’ εἰκόνα φύσει δέδοται ἡμῖν (διότι τό κατ’ εἰκόνα σέ μᾶς ἐδόθη φύσει, ἀπό φυσικοῦ), τό δέ καθ’ ὁμοίωσιν ἐκ προαιρέσεως καί οἴκοθεν κατορθοῦμεν ὕστερον». (Τό καθ’ ὁμοίωσιν, μέ τήν δική μας τήν προαίρεση, μέ τήν ἐλευθερία μας δηλ. τό κατορθώνομε κατοπινά). Εἶναι αὐτό πού ζητάει ὁ Θεός ἀπό μᾶς. Στήν Κ.Δ. αὐτό τό συναντοῦμε ὡς ἑξῆς. Ὁ Κύριος στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὀμιλία του λέγει: «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν». (Κατά Ματθαῖον, κεφ. 5, 48) Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι. Κοιτάξτε. Ζητάει νά γίνουμε τέλειοι. Ὅπως ὁ πατήρ σας στόν οὐρανό εἶναι τέλειος. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει πρέπει νά ὁμοιάσετε τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ὁ πατήρ σας. Ἄρα λοιπόν, τό καθ’ ὁμοίωσιν εἶναι κάτι πού ζητάει ὁ Θεός. πραγματικά ἀπό μᾶς. Εἶναι ἔργο δικό μας. Ὀφείλομε ἐμεῖς πραγματικά νά δουλέψουμε στόν τομέα αὐτό. Μήν νομίσετε ὅτι αὐτά πού λέμε ἐδῶ εἶναι θεωρία. Αὐτό πού λέμε «δογματική πορεία, δογματικό ἔδαφος», μήν νομίσετε πώς εἶναι μιά κατάσταση πού ἁπλῶς θά πρέπει νά ξέρουμε. Τό δόγμα καθορίζει τήν πράξη. Ὅπως καί ἡ θεωρία εἶναι καθοδηγητική. Μᾶς δείχνει τό δρόμο τί πρέπει νά πράξουμε, τί πρέπει νά κάνουμε. Ὅταν, λοιπόν, λέμε ἐδῶ ὅτι τό «καθ’ ὁμοίωσιν» ἀνήκει σέ μᾶς, καταλαβαίνετε τί σημαίνει αὐτό; Πρέπει ν’ ἀγωνιζόμαστε νά ὁμοιάσουμε τοῦ Θεοῦ. Νά γίνουμε Χριστομίμητοι. Νά μιμηθοῦμε τό Χριστό. Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ». (Α΄Πρός Κορινθίους, κεφ. 11, 1)
Νά μέ μιμηθεῖτε ὅπως κι’ ἐγώ μιμοῦμαι τόν Χριστόν. Αὐτό θά πεῖ ἀγωνίζομαι πραγματικά νά φθάσω στό καθ’ ὁμοίωσιν. Ἔχοντας τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ δέν ἐξασφαλίζω τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Διότι ὅλοι οἱ κολασμένοι δέν θά φέρουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Θά εἶναι ὅμως στήν κόλαση. Ἐκεῖνο πού μοῦ ἐξασφαλίζει τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τό κατ’ εἰκόνα ἀλλά τό καθ’ ὁμοίωσιν. Διότι τό κατ’ εἰκόνα εἶναι κάτι πού μοῦ δόθηκε, ἐνῶ τό καθ’ ὁμοίωσιν εἶναι κάτι πού τό κέρδισα. Κάτι πού τό δούλεψα. Γι’ αὐτό ἄς προσέξουμε ὅλα αὐτά πού ἀκοῦμε νά τά κάνουμε πράξη. Ἀλλοιώτικα ὅλα αὐτά μένουν στεῖρα πράγματα γιά μᾶς.

Καί ἔρχομαι τώρα στό «κατ’ εἰκόνα». Τί εἶναι τό «κατ’ εἰκόνα;» Μᾶλλον, ποῦ ἀναφέρεται τό κατ’ εἰκόνα Θεοῦ; Ἐδῶ θἄθελα νά προσέξετε λίγο, διότι ἴσως νά ὑπάρχει καί μία σύγχυση. Ὅταν λέμε τό κατ’ εἰκόνα στόν ἄνθρωπο, ποῦ ἀναφέρεται αὐτό τό κατ’ εἰκόνα; Διότι ἄν δοῦμε ποῦ ἀναφέρεται, ἴσως κάτι μποροῦμε νά ποῦμε, τί εἶναι. Ἀναφέρεται στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου; Ἀναφέρεται στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου; Ἀναφέρεται καί στήν ψυχή καί στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου; Ποῦ ἀναφέρεται; Ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἴσως μπερδεύει πολλές φορές εἶναι τοῦτο: τό κατ’ εἰκόνα ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο. Ἕνα μυστήριο τό ὁποῖο δέν μποροῦμε εὔκολα νά τό ἐπισημάνουμε, σάν μυστήριο πού εἶναι. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης: «Ἀθεώρητος ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσις». Ἡ φύσις, λέγει, τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀθεώρητος. Δηλ.; Δέν μπορούμε νά τή δοῦμε. Λέμε σ’ ἕναν ἄνθρωπο, μέ βλέπεις; Καί μᾶς λέει, σέ βλέπω. Τοῦ λέμε κι’ ἐμεῖς, σέ βλέπω κι’ ἐγώ. Καί τί βγῆκε ἀπ’ αὐτό; Τίποτα! Ὅταν ἔχω ἕνα ἀντικείμενο, πάρετε ἕνα μέταλλο, τό βλέπομε; Τό βλέπομε. Τί εἶναι αὐτό; Εἶναι ἕνα μέταλλο. Εἶναι σίδηρος. Δέν τό βλέπεις! Διότι δέν βλέπεις τίποτα ἀπ’ αὐτό πού εἶναι ὁ σίδηρος. Ἐάν θἄπρεπε νά ἐρευνήσει, νά ἰδεῖ, τί εἶναι, τότε θά ἔλεγες πράγματι ὅτι δέν βλέπεις τίποτα. Διότι αὐτό, ὁ σίδηρος, ἀποτελεῖται ἀπό ἄτομα τῆς ὕλης.
Ὁ σίδηρος εἶναι ἁπλοῦν σῶμα. Καί ἀποτελεῖται ἀπό τόν πυρῆνα καί τά ἠλεκτρόνια πού γυρίζουν γύρω ἀπό τόν πυρῆνα. Ὑπάρχουν τρομακτικά κενά, καί ἀκόμη, ἐνῶ μοιάζει ὅτι ἡ σύνδεση τῶν ἀτόμων εἶναι σκληρή, διότι δέν μπορῶ νά σπάσω ἕνα σίδηρο ὅμως ὑπάρχει μία χαλαρή, ὀπτικῶς, σχέση ἀνάμεσα σ’ αὐτά. Δηλ. τό ἕνα εἶναι πάρα πολύ μακριά ἀπό τό ἄλλο. Ἐκεῖνο πού τό κάνει νά εἶναι δεμένο καί νά εἶναι σκληρό, εἶναι οἱ ἑλκτικές δυνάμεις πού ὑπάρχουν. Αὐτά δέν τά βλέπω. Οὔτε τά εἶδα ποτέ. Δέν ὑπάρχει δυνατότητα μικροσκοπίου νά τά δῶ. Διότι καί τό μικροσκόπιο εἶναι φτιαγμένο μέ ὕλη καί δέν μπορῶ ποτέ νά φθάσω νά ἰδῶ τήν ὕλη. Ἐάν, λοιπόν, λέγω, τό εἶδα τό σίδηρο, δέν εἶδα τίποτα. Πόσο περισσότερο ὅταν λέω, τόν βλέπω τόν ἄνθρωπο. Δέν εἶδα τίποτε ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά δει τόν ἑαυτό του. Ξέρετε τί λέμε; Ὑπάρχει ψυχή; Ἤ δέν ὑπάρχει ψυχή; Κι’ ἄν ὑπάρχει εἶναι θνητή ἤ ἀθάνατη; Κι’ ἄν εἶναι ἀθάνατη, τί γίνεται; Ἀδελφέ μου, σύ πού φέρεις τήν ψυχή, δέν καταλαβαίνεις, δέν ξέρεις τί μπορεῖ νά συμβαίνει μέ τόν ἑαυτόν σου; Δέν ξέρουμε. Νά γιατί εἶναι μυστήριο ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι μυστήριο. Βέβαια, ὅπως θά δοῦμε, καί τό σῶμα του εἶναι πολυπλοκότατο. Ὁ ἄνθρωπος ὅσο νά ἀσχοληθεῖ μέ τό ἀνθρώπινο σῶμα, ὅσα πράγματα κι’ ἄν μάθει, πάντα θά μένει ἕνα μυστήριο τό ἀνθρώπινο σῶμα. Στήν Ἰατρική ἐννοῶ. Πόσο μᾶλλον αὐτός οὗτος ὁ ἄνθρωπος, ὁλόκληρος μέ τήν ψυχή του. Πάντα ἕνα μυστήριο. Εἶναι ἀκριβέστατο αὐτό πού εἶπε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. «Ἀθεώρητος ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσις». Εἶναι πραγματικά ἀθεώρητη. Ὄχι δυσθεώρητη· ἀθεώρητη. Δέν μπορεῖς νά τήν δεῖς τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἀφοῦ, λοιπόν, δέν μπορεῖς νά τήν δεῖς, τότε πῶς μπορεῖς νά κρίνεις, τί εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Ξέρετε, γιατί ξέρομε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ; Μᾶς ἀπεκαλύφθη! Ἐμεῖς οὐδέποτε θά τό βρίσκαμε. Ξέρετε, γιατί ξέρομε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχή; Μᾶς ἀπεκαλύφθη. Ξέρετε, γιατί ξέρομε ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή εἶναι ἀθάνατη; Μᾶς ἀπεκαλύφθη. Ἀλλοιώτικα, ποιός μπορεῖ ν’ ἀπαντήσει ἄν ἔχω ἤ δέν ἔχω ψυχή, κι’ ἄν αὐτή ἡ ψυχή εἶναι θνητή ἤ ἀθάνατη. Μᾶς ἀπεκαλύφθησαν αὐτά. Καί δέν μπορῶ ποτέ πραγματικά νά τά μάθω ἐάν δέν μοῦ τά ἀποκαλύψει ὁ Θεός. Ποιός; Ὁ Θεός! Γιατί ὁ Θεός; Διότι ὁ Θεός εἶπε νά γίνω. Συνεπῶς μόνο ὁ Θεός γνωρίζει ποιός εἶμαι ἐγώ. Κανείς δέν μπορεῖ νά μοῦ πεῖ ποιός εἶμαι, παρά μόνο ὁ Θεός. Μόνο ἐκεῖνος μπορεῖ νά δεῖ τήν ἀνθρώπινη μου φύση, ἡ ὁποία εἶναι σ’ αὐτόν γνωστή. Σέ μένα, ἀθεώρητος! Ἄγνωστη! Τότε, λοιπόν, τί εἶναι τό «κατ’ εἰκόνα;». Καί ποῦ ἀναφέρεται; Στούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ βάση πάντα τήν Ἁγία Γραφή, ἄλλοτε μέν ἀναφέρεται ἡ εἰκόνα στήν ψυχή· καί εἶναι ἡ λογική καί ἡ ἐλευθερία. Ἄλλοτε ἀναφέρεται στό σῶμα. Καί ἄλλοτε ἀναφέρεται καί στά δύο. Δηλ. σ’ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Ἄν ὅμως θέλετε νά προσέξουμε λιγάκι τό κείμενο, θά μᾶς τό πεῖ. Ἀκούσατέ το: «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν».
Ἔκανε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο σύμφωνα μέ τήν δική του εἰκόνα! Ἄ, λοιπόν, τόν ἄνθρωπο ἔκανε σύμφωνα μέ τήν δική του εἰκόνα. Δέν λέγει, τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Δέν λέγει, τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά λέγει τόν ἄνθρωπο. Ὥστε, λοιπόν, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι σέ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Αὐτό βέβαια, θά παραξενεύει ἐκείνους πού ἔχουν μελετήσει το θέμα. Θἄλεγε κάποιος δηλ., ὅταν λέγει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι στόν ἄνθρωπο, καί στό σῶμα καί στήν ψυχή; Ὁ Θεός ἔχει σῶμα; Ἐδῶ τώρα εἶναι ἡ ἀπορία. Ὁ Θεός ἔχει σῶμα. Λοιπόν ὁ Θεός δέν ἔκανε τόν ἄνθρωπο κατά τήν δική του εἰκόνα ἁπλῶς, ἀλλά κατά τήν εἰκόνα τήν Θεανθρωπίνη του. Ἐδῶ εἶναι το θέμα. Προσέξτε! Ποιός μᾶς ἔφτιαξε; Μᾶς ἔφτιαξε ὁ Θεός Λόγος! Χωρίς αὐτοῦ, λέγει ὁ Εὐάγγ. Ἰωάννης, «οὐδέ ἕν γέγονεν ὅ γέγονεν». Τίποτα δέν ἔγινε ἀπ’ ὅτι ἔγινε στόν κόσμο αὐτό χωρίς τόν Χριστό. Πολύ παραπάνω ἐγώ ὁ ἄνθρωπος. Ποιός μ’ ἔφτιαξε; Ὁ Θεός Λόγος. Ὅταν μέ ἔφτιαξε, τί μοντέλο εἶχε; Τόν ἑαυτό του! Ἐκεῖνο πού θά ἔπαιρνε κάποτε. Ἀνεξάρτητα ἄν ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτανε ἤ δέν ἁμάρτανε. Καί ποιό εἶναι τό μοντέλο αὐτό; Εἶναι αὐτό πού ἔκανε τόν Ἀδάμ. Δέν ἔχει καμμία σχέση ὅτι ὁ Ἀδάμ προηγεῖται ἱστορικά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό μοντέλο πού εἶχε στό νοῦ του, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά τό πῶ ἔτσι, ὁ Θεός Λόγος τό πῆρε ἀργότερα. Ὥστε δέν ἔγινε ὁ Ἰησοῦς Χριστός κατά τήν εἰκόνα τοῦ Ἀδάμ ἄνθρωπος, ἀλλά ἔγινε ὁ Ἀδάμ κατά τήν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κατά τό μοντέλο ἐκεῖνο πού θά ἐγίνετο ὁ Θεός Λόγος ἄνθρωπος. Ὥστε, λοιπόν, νά γιατί ἀναφέρεται ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ σ’ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Μέ ἄλλα λόγια εἴμαστε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «... τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκών τοῦ Θεοῦ». (Β΄ Πρός Κορινθίους, κεφ 4, 4)
Εἴμεθα ἐμεῖς εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος Χριστός εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἄρα ἐμεῖς τί εἴμαστε; Εἰκόνα εἰκόνος! Ἀλλά ἡ Ἁγία Γραφή λέγει ὅτι γινήκαμε κατά τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν. Αὐτό πῶς τό ἐννοοῦμε; Θέλω νά προσέξετε πολύ στό σημεῖο τί θά πεῖ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Θά δοῦμε τρία πράγματα, τά ὁποῖα θά ἀναλύσουμε λεπτομερῶς. Τήν δομή τοῦ ἀνθρώπου, τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου καί τήν καταγωγή τοῦ ἀνθρώπου. Καί αὐτά εἶναι τά τεράστια καί τά μεγάλα, Τά ὁποῖα ἀναδεικνύουν τή βασιλική γενιά τοῦ ἀνθρώπου.

13-2-1983

Απόσπασμα από την 15η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://drive.google.com/file/d/1PKTpnYb1nptUbWKH5jo6DJwk7IVel9BA/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20~%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος ἕνα πρόσωπο μέ δυό οὐσίες.

†.Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα. Δηλαδή εἶναι διπλῆς οὐσίας. Ἕνα πρόσωπο εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἕνα πρόσωπο, ἀλλά ἔχει δυό οὐσίες. Ἔχει ὑλική καί πνευματική. Τό σῶμα του εἶναι ὑλικό, ἡ ψυχή του εἶναι πνευματική. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι στέκεται σ’ ἕνα μεταίχμιο, ἀνάμεσα σέ δυό κόσμους. Στό κόσμο τῆς ὕλης καί στόν κόσμο τοῦ πνεύματος, τῶν ἀγγέλων. Ὁ ὑλικός κόσμος, ἡ κτίση, ἡ φύση, ὅπως τή βλέπετε, δέν ἔχει πνεῦμα. Ἔχει μόνο ὕλη. Οἱ ἄγγελοι δέν ἔχουν ὕλη, ἔχουν μόνο πνεῦμα. Συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος εἶναι στό μεταίχμιο. Εἶναι ἡὕπαρξη, ἡ ὁποία ἑνώνει αὐτούς τούς δυό κόσμους, τόν ὑλικό καί τόν πνευματικό, στήν ὕπαρξή του. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνώτερος ἀπό τούς ἀγγέλους. Δηλαδή εἶναι πλουσιότερος. Διότι ὁ ἄγγελος δέν ἔχει σῶμα. Συνεπῶς δέν μετέχει κάποιας οὐσίας ἀπό ὅσα ὁ Θεός ἐδημιούργησε. Ἐνῷ ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του καί τόν ὑλικό καί τόν πνευματικό κόσμο. Ἀποτελοῦν τήν ὕπαρξή του. Τό ἀντιλαμβάνεσθε αὐτό; Εἶναι πάρα πολύ πλούσιο, πάρα πολύ σπουδαῖο. Εἶναι, λοιπόν, πλούσιος ὁ ἄνθρωπος, πάρα πολύ πλούσιος.

Προσέξτε ὅμως τώρα ἐδῶ. Ὁ ἄνθρωπος συνεπῶς, ἀφοῦ εἶναι λίγο ὕλη, λίγο πνεῦμα καί εἶναι μία ψυχοσωματική ἑνότητα, ὀντότητα, καί ἐπειδή ἔχει τά χαρακτηριστικά τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, τί εἶναι τώρα ἐδῶ; Εἶναι μία ἐπιτομή - θά ἐξηγήσω τί θά πεῖ ἐπιτομή - ὁλοκλήρου της κτιστῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου δημιουργίας. Ὅπως ξέρετε, ὅταν ἔχουμε μία σειρά ἐγκυκλοπαίδειας, σειρά τόμων ἐγκυκλοπαίδειας, ἄς ποῦμε 24 βιβλία, 30 βιβλία, λέμε, ὅτι μποροῦμε νά βγάλουμε ἕνα βιβλίο, ἕνα τόμο, πού νά ἔχει πάρει ἀπό τά 24 βιβλία στοιχεῖα μέ πολύ λίγα λόγια καί ἀντί νά τρέχουμε στή μεγάλη ἐγκυκλοπαίδεια τῶν 24 τόμων, πηγαίνουμε στό ἕνα βιβλίο νά βροῦμε ἐκεῖνο πού θέλουμε. Φυσικά τά ἔχει μέ λίγα λόγια ἐκεῖνα τά ὁποῖα θέλουμε. Πλήν ὅμως βρίσκουμε ἐκεῖνο πού θέλουμε. Αὐτό λέγεται ἐπίτομος ἐγκυκλοπαίδεια. Δηλαδή σ’ ἕνα τόμο μόνο μέ ὅλα τά στοιχεῖα περιληπτικά. Ὅταν λέμε, λοιπόν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐπιτομή τῆς δημιουργίας, θά πεῖ στήν ὕπαρξή του συγκεντρώνει ὅ,τι ὑπάρχει στόν ὑλικό καί τόν πνευματικό κόσμο. Ἐπιτομή, λοιπόν, τῆς δημιουργίας ὁ ἄνθρωπος! Καταπληκτικό! Ποῦ εἶναι τώρα, ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ; Σέ τοῦτο: Ὁ Θεός Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος. Συνεπῶς, ἐνῷ εἶναι ἕνα πρόσωπο, μία ὑπόσταση, ἔχει τώρα αὐτό τόν πλοῦτο ὁ Χριστός. Εἶναι ὁ Θεός Λόγος, ἡ θεότητα, εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύση του, ἡ ἀνθρωπότητα, τό ἀνθρώπινο σῶμα του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, λοιπόν, ὁ Θεός Λόγος ὁ ἐνανθρωπήσας, εἶναι ἑνωμένος μέ δυό οὐσίες, ἀσύγχυτα ὅμως, δέν μπερδεύονται αὐτά, μέ ἕνα πρόσωπο, μία ὑπόσταση, ἀσύγχυτα, ἀμπέρδευτα ἡ ὕλη μέ τό πνεῦμα. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου θά ἐγίνετο, εἴτε ἁμάρτανε εἴτε δέν ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος. Διότι αὐτό ἦτο τό πρῶτο θέλημα τό Θεοῦ. Καί ἐπειδή θά προσελάμβανε, ἀσύγχυτα, ἀμπέρδευτα, τήν ὑλική φύση, τήν κτιστή φύση, γι’ αὐτό τό λόγο τώρα κάνει τόν ἄνθρωπο νά εἶναι ἡ δική του εἰκόνα. Νά εἶναι καί ὕλη καί πνεῦμα.

Ἐδῶ νά μείνω λίγο σέ κάτι πού θά πρέπει νά τό κατοχυρώσω. Εἶναι τό ἑξῆς. Σᾶς εἶχα πεῖ στό περασμένο θέμα, ποῦ νά εἶναι ἄραγε ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, στό σῶμα ἤ στήν ψυχή; Συνήθως στά ἐγχειρίδια τά σχολικά, θά βρεῖτε ὅτι εἶναι στήν ψυχή. Εἶναι σ’ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Καί γιά νά μήν μπερδευτεῖτε καί πεῖτε, μά πῶς εἶναι δυνατόν; Ὁ Θεός εἶναι ἄνθρωπος; Τό βλέπετε τώρα ἐδῶ. Στό σημεῖο αὐτό. Ἐπειδή ὁ Θεός λόγος ἔγινε ἄνθρωπος, κάνει τόν ἄνθρωπο σύμφωνα μέ τά δικά του τά μέτρα, πού νά μετέχει καί πνεύματος καί ὕλης. Ἄρα, λοιπόν, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, μ’ αὐτήν τήν ἀκρίβεια εἶναι σ’ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Καί στό σῶμα του καί στό πνεῦμα του. Λέγει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης πάνω σ’ αὐτό. Μόνο πού σπεύδω, δέν θά σᾶς τό μεταφράσω. «Καθάπερ γάρ ἡ αὐτοῦ θεότης ἐνήργει θεανδρικῶς (ἡ θεότητα καί ἡ ἀνθρώπινή του Χριστοῦ φύση), οὕτω καί ἡ ψυχή (τοῦ ἀνθρώπου) ἡ κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τοῦ ἀοράτου Θεοῦ Λόγου ὑπάρχουσα ἐνέργει ψυχανδρικως». Κοιτάξτε: Ψυχανδρικῶς! Ψυχή καί σῶμα δηλαδή: «τουτέστιν σωματαψύχως». Ἀκοῦστε αὐτούς τούς ὅρους. Σωματοψύχως. Δηλαδή ψυχοσωματική ὕπαρξη. «Εἰς τύπον τοῦ θεανδρικῶς Χριστοῦ». Ἄρα, λοιπόν, ἀποτελεῖ εἰκόνα τοῦ θεανδρικοῦ Χριστοῦ. Τί ὡραῖο πού εἶναι αὐτό!

Απόσπασμα από την 17η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἱστορικός καί διαλεκτικός ὑλισμός.

†.Ἡ Ἱστορία ἀκόμη θεᾶται, βλέπεται ἀπό πολλούς ἀνθρώπους, καί τοῦτο μάλιστα εἶναι σύγχρονο, εἶναι τῆς ἐποχῆς μας, ὡς διαλεκτική. Λίγο δύσκολα πράγματα σᾶς λέγω σήμερα. Ἔ, λίγο προσοχή. Ὡς διαλεκτική ἐξέλιξη κατά τήν ἀντίληψη τοῦ ἱστορικοῦ καί διαλεκτικοῦ ὑλισμοῦ. Καί πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ κοινωνική βελτίωση μέσα στήν πάλη τῶν ποικίλων κοινωνικῶν συστημάτων. Τί εἴπαμε πρῶτα; Προηγουμένως τί εἴπαμε; Βιολογική βελτίωση. Κατά τή θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Τώρα τί λέμε; Κοινωνική βελτίωση. Καί πῶς θά ἐπέλθει αὐτή ἡ κοινωνική βελτίωση; Θά ἐπέλθει μέ τή διαλεκτική μέθοδο. Δέ θέλω πολύ νά ἐπεκταθῶ πάνω στό σημεῖο τῆς διαλεκτικῆς, παρά μόνο θά ἤθελα νά σᾶς πῶ λίγα λόγια, πολύ λίγα. Δέν εἶναι σύγχρονο θέμα εἶναι παλιό. Εἶναι ἀπό τόν περασμένο αἰώνα. Καί μυρίζει μούχλα. Μάλιστα. Μούχλα μυρίζει. Ἀλλά ἐπειδή ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος καμιά φορᾶ βγάζει ἀπό τά χρονοντούλαπά του ὅ,τι τόν συμφέρει. Βγάζει κάποια πράγματα καί τά προσφέρει σάν καινούργια. Γιά σᾶς εἶναι καινούργιο. Θυμᾶμαι παλιά ὅταν γίνονταν λόγος, γιά ὅλα αὐτά, στήν Ἑλλάδα τουλάχιστον τοῦ περασμένου αἰώνα. Καί μάλιστα, ἂν θέλετε νά ἀκριβολογήσω, στίς ἐκδόσεις “Στοά Φέξη” πού ἦταν στήν πλατεία Κάνιγγος, στήν Ἀθήνα. Δηλαδή πράγματα, πού εἶναι ἡλικίας 80 ἕως 100 ἐτῶν. Αὐτά δέν ὑπάρχουν πιά, τελείωσαν, ἐξαφανίστηκαν. Ὅμως πρίν ἀπό ἐλάχιστα χρόνια ξαναβγῆκαν πάλι στίς βιτρίνες ἀνατυπώσεις, μέ καινούργια ἐξώφυλλα, πολύχρωμα, μέ χτυπητούς τίτλους. Καί λέει κανείς “γιά κοίταξε!” Τά βγάζουν καί ἰσχυρίζονται σάν τήν τελευταία λέξη τῆς ἐπιστήμης. Καί ὅμως εἶναι πολύ παλιά. Ἦταν ἡ τελευταία λέξη τῆς φιλοσοφίας. Καί ὅμως εἶναι πραγματικά ὁ ὑλισμός ξεπερασμένος. Πραγματικά ξεπερασμένος. Καί ἀπό ἐπιστημονικῆς πλευρᾶς ξεπερασμένος καί ἀπό φιλοσοφικῆς πλευρᾶς ὁ ὑλισμός εἶναι ξεπερασμένος. Τό ἀκούσατε αὐτό πού σᾶς εἶπα;

Τί εἶναι ὁ διαλεκτικός ὑλισμός.

Ἀλλά γιά νά δοῦμε, ὅταν λέμε ἱστορικός ὑλισμός ἢ διαλεκτικός ὑλισμός, νά σᾶς πῶ λίγα λόγια γιά νά τά ἔχετε ὑπόψη σας. Κατά τόν διαλεκτικό ὑλισμό τά πράγματα ἔχουν ὡς ἑξῆς: εἴπαμε διαλεκτικός. Διαλεκτικός εἶναι αὐτός πού διαλέγεται, πού ὁμιλεῖ. Γίνεται συνεπῶς ἕνας διάλογος. Ἂς μεταφέρουμε ὅμως αὐτόν τό διάλογο στά γεγονότα. Ὄχι μεταξύ δυό προσώπων πού ὁμιλοῦν. Ἀλλά μέσα στά γεγονότα. Ἢ μέσα στά φαινόμενα. Συνεπῶς, αὐτό θά πεῖ διαλεκτικός, ἀπό τό διαλέγομαι. Τί θά πεῖ διαλεκτικός ὑλισμός; Θά πεῖ ἐκεῖνα πού γίνονται στήν ὕλη κατά διαλεκτικό τρόπο. Δηλαδή κατά τρόπο πού ἔρχονται σέ ἀντίθεση καί σέ σύνθεση. Ὅπως ἀκριβῶς, ὅταν διαλέγονται δυό ἄνθρωποι, μιλοῦν, διαφωνοῦν, συμφωνοῦν. Ξανά διαφωνοῦν, ξανά συμφωνοῦν καί πάει λέγοντας. Ἔτσι κατά τόν διαλεκτικό ὑλισμό ἡ ὕλη δέν κινεῖται μηχανιστικά, δέν κινεῖται μόνη της κατά τρόπο μηχανιστικό, ἀλλά κατά διαλεκτικό τρόπο. Τί θά πεῖ αὐτό; Τά πράγματα, λέγει, τά φαινόμενα μέσα στή φύση, μεταβάλλονται, ἐπειδή περιέχουν ἀντιφάσεις. Ἔχετε τό νερό, ἔχετε καί τόν ἥλιο. Τό νερό εἶναι ἀντίθετο ἀπό τή θερμότητα τοῦ ἥλιου. Εἶναι, λοιπόν, σέ μία ἀντίφαση αὐτά τά δυό πράγματα. Ἔρχεται ὁ ἥλιος, θερμαίνει τό νερό καί ἐξατμίζει τό νερό. Ἔχω ἕνα καινούριο φαινόμενο. Τή βροχή μετά. Ἀπό ποῦ ἔχω τή βροχή; Τή βροχή τήν ἔχω ἀπό τήν ἀντίθεση δυό φαινομένων, δηλαδή τή διαλεκτική τους, πιάσαν κουβέντα τρόπον τινά. Εἶπα τρόπον τινά, δηλαδή ἀπό τή μέθοδο τοῦ Ἔγελου. Νά μή σᾶς μπερδεύω ὅμως πιό πολύ. Ὅποτε ἔρχονται σέ ἀντίθεση καί δημιουργοῦν ἕνα τρίτο πρᾶγμα. Τί εἶναι λοιπόν διαλεκτικός ὑλισμός; Εἶναι τά φαινόμενα μέσα στή φύση, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά προϊόντα τῶν ἀντιφάσεων τῶν φαινομένων. Ἢ τῆς πάλης τῶν φαινομένων. Μέσα στή φύση. Αὐτό λέγετε διαλεκτικός ὑλισμός.

Ἐφαρμογή τοῦ διαλεκτικοῦ ὑλισμοῦ στήν Ἱστορία.

Τώρα, ἂν πρέπει νά πάρω τό διαλεκτικό ὑλισμό νά τόν ἐφαρμόσω στήν Ἱστορία, παρατηροῦμε τό ἑξῆς. Αὐτό τό εἶπε ὁ Μάρξ καί ὁ Ἔγκελς. Αὐτοί διατύπωσαν αὐτή τή θεωρία. Τή θέση δηλαδή τῆς θεώρησης τῆς Ἱστορίας. Ἂν πάρουμε τά πράγματα νά τά δοῦμε μέσα στήν Ἱστορία, τότε πῶς ἔχουμε ἕνα καινούριο ἱστορικό γεγονός; Ἕνα καινούριο, ἱστορικό γεγονός εἶναι ἀποτέλεσμα δυό ἀντιφάσεων. Τί; Δυό ἀντιθέσεων ἱστορικῶν. Δυό ἀντίθετων γεγονότων. Ἔχω, λοιπόν, τήν ἀντίθεση δυό πραγμάτων καί δημιουργεῖται ἕνα τρίτο. Ἔτσι δημιουργήθηκε ὁ ἱστορικός ὑλισμός. Ἀλλά τότε σημαίνει ὅτι ἀρχίζω νά ἑρμηνεύω τήν Ἱστορία κατά ὑλιστικό τρόπο; Σημαίνει ὅτι βλέπω τήν Ἱστορία καί τά γεγονότα της, ὅτι κινοῦνται τά πάντα μόνο ἀπό ὑλιστικά κίνητρα. Τίποτε ἄλλο. Ἂς ποῦμε ὅτι κάποιοι πεινοῦν. Ἢ καλύτερα ἔχουμε τούς δούλους πού εἶναι κάτω ἀπό κάποια ἀφεντικά. Αὐτοί τώρα ὑποφέρουν, πεινοῦν, κρυώνουν, δυστυχοῦν. Ἐπαναστατοῦν ἐναντίον τῶν ἀφεντικῶν τους καί ἐλευθερώνονται καί ζοῦν καλύτερα. Αὐτό πού ἔκαναν ἦταν ἀποτέλεσμα ἑνός ὑλιστικοῦ κινήτρου. Ποιοῦ; Τοῦ ὅτι κρύωναν, τοῦ ὅτι πεινοῦσαν, τοῦ ὅτι δεσμευόταν ἡ ἐλευθερία τους καί οὕτω καθεξῆς. Τί εἶναι λοιπόν ὁ ἱστορικός ὑλισμός; Ἡ πάλη τῶν τάξεων, πού σιγά-σιγά αὐτή ἡ πάλη τῶν καταστάσεων τῶν τάξεων, μέσα στήν κοινωνία πάντοτε, θά δημιουργήσει μία πρόοδο, πού αὐτή ἡ πρόοδος θά κάνει τόν κόσμο καλύτερο. Αὐτό λέει ὁ ἱστορικός ὑλισμός, πού βγαίνει ἀπό τό διαλεκτικό ὑλισμό καί πού εἶναι τόσο τῆς μόδας στήν ἐποχή μας. Κυκλοφοροῦν καί μέ λαϊκό τρόπο μάλιστα αὐτά, λέγονται καί ξαναλέγονται.

Ὁ ἱστορικός ὑλισμός ξεπερασμένη θεωρία.

Ἀπαντῶ. Ξεπερασμένο φαινόμενο. Ξεπερασμένη θεωρία. Προσέξτε αὐτά πού σᾶς λέγω. Ἁπλούστατα διότι ἄν πιστεύει κανείς, φερ’ εἰπεῖν στόν ἱστορικό ὑλισμό, δέν μπορεῖ νά θεωθεῖ. Ξαναγυρίζω στό πρῶτο μου θέμα. Δηλαδή δέν μπορεῖς νά εἶσαι χριστιανός καί νά πιστεύεις στόν ἱστορικό ὑλισμό. Ἐκεῖ θέλω νά καταλήξω. Τό καταλαβαίνετε. Ὅτι δηλαδή αὐτά τά πράγματα σ’ ἐμποδίζουν στή θέωση. Τήν κατά Χριστό θέωση. Τό νά γίνεις Χριστοειδής καί Θεοειδής. Σ’ ἐμποδίζουν αὐτά. Δέν μπορεῖς. Λοιπόν, ἀπαντοῦμε στό νά δοῦμε ὅτι πράγματι εἶναι ξεπερασμένη αὐτή ἡ θεωρία. Γιατί ἁπλούστατα ἔχουμε πάρα πολλά κίνητρα τά ὁποία δέν ἀναφέρονται στόν ὑλισμό, ἀλλά στό πνεῦμα.

Ποιά κίνητρα εἶχε ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821.

Ὅπως θά ξέρετε, καί εἶναι ἐπίμαχο σημεῖο τή στιγμή αὐτή, γι’ αὐτό παίρνω εἰδικά τό παράδειγμα αὐτό, εἶναι ἕνα θέμα ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821, τί κίνητρα καί ἐλατήρια εἶχε; Εἶχε ταξικά ἐλατήρια; Ἤ θά θεαθεῖ μέ ἄλλο μάτι, ὅτι ἀνώτερα κριτήρια τή δημιούργησαν; Καί ποιά εἶναι αὐτά τά ἀνώτερα κριτήρια; Ἡ ἀγάπη πρός τήν ἐλευθερία. Ἐνῶ τί εἶναι ἡ ταξική πάλη; Ἡ ταξική πάλη εἶναι, γιατί ἐσύ νά τρῶς καί νά μήν τρώγω ἐγώ; Τί λοιπόν ἔκανε τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821; Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 εἶναι σέ ὅλα της τά σημεῖα καί σέ ὅλες της τίς διαστάσεις, τό βαρύ πυροβολικό ἐναντίον τῆς θεωρίας τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Γιατί τά ἐλατήρια καί τά κίνητρα ἦταν εὐγενῆ. Ἦταν ἀνώτερα, ἦταν πνευματικά. Δηλαδή εἴχαμε ἰδανικά. Καί ἦταν, θά λέγαμε, ἡ ἀπάντηση στόν ἱστορικό ὑλισμό, πού ἐξηγεῖ ὅλα τά φαινόμενα μέσα στήν Ἱστορία κατά ὑλιστικό τρόπο.

Ὁ ἱστορικός ὑλισμός διαστρέφει τήν ἱστορία.

Βλέποντας σήμερα, ἐκεῖνοι πού βλέπουν, ὅτι ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 τούς στέκεται κάρφος στό μάτι, διαστρέφουν τήν Ἱστορία καί λέγουν ὅτι ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 ξέρετε τί ἦταν; Ταξική ἐπανάσταση. Καί ὅτι στρέφεται ἐναντίον τῶν τσιφλικάδων, τῶν Τούρκων καί τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί αὐτοί ἤθελαν νά κρατοῦν τό λαό δέσμιο, γιά νά μή τρώει καί νά εἶναι φτωχός. Ἂν ἀκούσει κανείς αὐτά, εἶναι φοβερό πρᾶγμα. Τό τί διαστροφή τῆς Ἱστορίας γίνεται! Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ἀπόπειρα νά ἑρμηνεύσουμε τό φαινόμενο τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 μέ τά δεδομένα τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Ἂν ἑρμηνεύσεις ὅμως τό φαινόμενο τῆς ἐπανάστασης μέ αὐτά τά δεδομένα, τότε εἶσαι ὑλιστής. Τότε μένεις σέ μία στενή περιφέρεια, πού λέγετε κοιλιά, ἔντερα, φαΐ. Καί πάλι κοιλιά, ἔντερα, φαΐ. Δηλαδή; Ἕνας κύκλος. Τίποτε ἄλλο. Ἰδανικά; Μηδέν. Ἂν λοιπόν δοῦμε τήν Ἱστορία μέ αὐτή τήν κυκλική της μορφή στήν ἑρμηνεία της, ὅτι διέπεται ἀπό τό διαλεκτικό ὑλισμό, τόν ἱστορικό ὑλισμό, δέν εἶναι δυνατόν ποτέ νά φτάσουμε στό νά πιστεύουμε ὅτι θά ἔρθει ξανά ὁ Χριστός καί θά κάνει ἕναν καινούριο κόσμο. Ἂν πεῖτε σέ ἕναν ὑλιστή ὅτι θά ξαναέρθει ὁ Χριστός - ἀφῆστε πού δέν πιστεύουν στό Χριστό ὅτι εἶναι Θεός - θά γελάσει. Θά τοῦ φανεῖ παράξενο. Ἂν τοῦ πεῖτε ὅτι δέν θά τρῶμε σ’ ἕναν καινούριο κόσμο πού θά βρεθοῦμε, θά γελάσει. Γιατί αὐτός περιμένει ἕναν καλύτερο κόσμο ὕστερα ἀπό μία ταξική πάλη, ἕναν καλύτερο κόσμο, στόν ὁποῖο θά τρῶμε καλύτερα καί καλύτερα. Μέ χρυσᾶ κουτάλια! Ἔ, πέστε μου σᾶς παρακαλῶ. Μ’ αὐτά πού σᾶς εἶπα, ὅσα μπορέσατε νά καταλάβετε, ἂν δέν ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτές τίς ἀντιλήψεις, εἶναι δυνατόν ποτέ νά φτάσουμε νά θεωθοῦμε; Ἀδύνατον! Ἀκούσατε τί εἶπα· Ἀδύνατον! Παντελῶς ἀδύνατον.

Τό “κατ’ εἰκόνα” στόν ἄνθρωπο εἶναι τό κλειδί.

Ὅλες αὐτές οἱ θεωρίες, δηλαδή αὐτή ἡ κυκλική θεώρηση τῆς Ἱστορίας, ἡ βιολογική ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι θά βελτιώσει τά πράγματα, πάντοτε πρός κάτι ἐγκόσμιο χωρίς τέλος, ἄρα κυκλικό, ἢ ἀκόμα ἡ βελτίωση τῶν κοινωνικῶν συνθηκῶν κατά τόν ἱστορικό ὑλισμό, ἀνακεφαλαιώνω τώρα δηλαδή, καί τοῦτα πάλι κυκλικά καί χωρίς τέλος ὅλες αὐτές οἱ θεωρήσεις στό τέλος ὁδηγοῦν σ’ ἕνα ἀδιέξοδο καί σέ μία τελμάτωση. Χωρίς δηλαδή νά μποροῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπ’ αὐτή τήν κατάσταση. Τό “κατ’ εἰκόνα” ὅμως στόν ἄνθρωπο εἶναι ὅλο τό κλειδί! Εἴδατε πόσο ἐπέμενα καί σέ πόσα μαθήματα σᾶς μίλησα γιά τό “κατ’ εἰκόνα”; Αὐτό εἶναι τό κλειδί. Αὐτό τό “κατ’ εἰκόνα” στόν ἄνθρωπο φτάνει τό πρωτότυπό της.

Ἀνάγκη νά βλέπουμε τήν εὐθύγραμμη θεώρηση τῆς Ἱστορίας.

Ὁ Χριστός ἔρχεται στό τέλος τῶν αἰώνων, στό τέλος τῆς Ἱστορίας, νά τά κάνει ὅλα καινούρια καί νά ζήσουμε μέσα στήν αἰωνιότητα. Στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Αὐτό εἶναι τό μέτρο πού δίνει ὁ Χριστός. Ἀντιλαμβάνεστε ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπό ἄλλες ἀντιλήψεις. Καί σιγά-σιγά ν’ ἀρχίσουμε νά βλέπουμε αὐτή τή θέση. Αὐτή τήν εὐθύγραμμη θεώρηση τῆς Ἱστορίας. Εἶναι ἀνάγκη αὐτό. Καί αὐτό θά τό καταλάβουμε μόνο ἂν ἀρχίσουμε νά εἴμαστε λιγότερο καί λιγότερο σάρκες.

Ἡ ἐγκυρότητα τῶν γεγονότων καί τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Στήν ἐποχή τοῦ Νῶε οἱ ἄνθρωποι ἀναμφισβήτητα θά ἔβλεπαν ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ποτέ νά τελειώσει ὁ κόσμος. Διότι τότε εἶχε ἀρχίσει. Κι ὅμως γι’ αὐτούς τελείωσε ὁ κόσμος. Προσέξτε τί εἶπα. Τελείωσε γιά τή γενεά τοῦ Κάϊν ὁ κόσμος. Διότι πνίγηκαν ὅλοι. Θά τό πίστευαν; Θά τό φαντάζονταν; Ὅτι θά τελείωνε ἡ Ἱστορία ἡ ἀνθρώπινη στήν γενεά τους; Τελείωσε. Τί σήμαινε αὐτό; Ὅτι εἶναι τύπος καί ὑπόδειγμα ὅτι θά τελειώσει ἡ ἱστορία. Γι’ αὐτό καί τί ἔκαναν; Ἐπειδή δέν ἔβλεπαν τέλος Ἱστορίας, ἀλλά ἔβλεπαν μόνο κυκλικά τά πράγματα. Ἔλεγαν νά φᾶμε καί νά πιοῦμε. Γι’ αὐτό τό λόγο κατάντησαν σαρκολάτρες. Ἔχουμε τό χαρακτηρισμό τῆς γενεᾶς τοῦ Νῶε ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό. “Οὐ μη καταμείνῃ τὸ Πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας”. (Γένεσις 6, 3) Δέ θά μείνει τό Πνεῦμα μου τό Ἅγιο σ’ αὐτούς. Γιατί εἶναι σαρκικοί ἄνθρωποι. Αἴρεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ἔρχεται ἡ καταστροφή. Ἔρχεται τό τέλος. Καί τό καταπληκτικό ξέρετε ποιό εἶναι; Ὁ Χριστός γιά τό τέλος τῆς Ἱστορίας ἐπικαλέσθηκε ἀκριβῶς τό φαινόμενο τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Νῶε. Καί τό φαινόμενο τῆς καταστροφῆς Σοδόμων καί Γομόρρας. (Λουκ. 17, 26) Ποῦ δέν ἔμεινε κανείς πλήν τῆς οἰκογένειας τοῦ Λώτ. Ξέρετε τί εἶπε; Ὅπως στήν ἐποχή τοῦ Νῶε ἢ στήν ἐποχή τῶν Σοδόμων καί Γομόρρας, οἱ ἄνθρωποι ἔτρωγαν, ἔπιναν, παντρεύονταν, φύτευαν, ἔκτιζαν, δηλαδή ζοῦσαν ξένοιαστη ζωή, φρόντιζαν γιά τή βελτίωση τῆς κοινωνικῆς μας ζωῆς, πῶς δηλαδή θά ἀναπτυχθοῦν, δηλαδή ἡ κυκλική θεώρηση τῆς Ἱστορίας. Καί ἦλθε, λέγει, αἰφνίδιος ὁ ὄλεθρος. Ἔτσι θά εἶναι καί στίς ἡμέρες τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου. Δηλαδή ὅταν θά πρόκειται νά ἔρθει ὁ Χριστός οἱ ἄνθρωποι θά βλέπουν κυκλική τήν Ἱστορία. Βλέπετε σήμερα τί ἀγώνας γίνεται; Ἡ Ἀνατολή νά φάει τή Δύση καί ἡ Δύση νά φάει τήν Ἀνατολή! Ὁ Βορρᾶς νά φάει τό Νότο καί ὁ Νότος νά φάει τό Βορρᾶ. Ὅλα αὐτά τί εἶναι; Ξέρετε τί εἶναι; Εἶναι μία προσπάθεια νά ζήσω ἐγώ. Ἐσύ ἂν δέ ζήσεις, δέ μέ νοιάζει. Ἔτσι, νά φᾶμε, νά πιοῦμε, νά χτίσουμε, νά παντρευτοῦμε, νά φτιάξουμε, νά φτιάξουμε, νά φτιάξουμε... καί μετά, λέγει, ὅπως τότε ἔτσι καί τώρα. Ὅταν θά πρόκειται νά ξανάρθω, λέγει ὁ Χριστός, οἱ ἄνθρωποι μέ τόν ἴδιο τρόπο θά κινοῦνται. Καί τότε θά ἔρθει αἰφνίδια ἡ καταστροφή. Γιατί θά ἔχει τελειώσει ἡ Ἱστορία. Εἴτε μας ἀρέσει, εἴτε δέ μας ἀρέσει. Γιατί εἶπα· ἤ μας ἀρέσει ἢ δέν μᾶς ἀρέσει; Γιατί ἁπλούστατα ὅλες οἱ ἀντιλήψεις τοῦ κόσμου εἶναι θεωρίες. Ἐνῶ ὅλα αὐτά πού λέμε ἐδῶ δέν εἶναι θεωρίες, ἀλλά γεγονότα. Διότι ὁ κατακλυσμός ἔγινε, διότι ὁ Χριστός πέθανε καί ἀναστήθηκε καί συνεπῶς ἔχουμε τήν ἐγκυρότητα τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὅτι εἶναι πραγματικά ὁ Θεός. Μᾶς εἰδοποιεῖ διά τήν ἀλήθεια καί εἶναι ἡ ἐγκυρότητα τῶν γεγονότων καί τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ!

Απόσπασμα από την 20η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Γιατί ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησε;

†. Ἐδῶ τώρα θά ἤθελα νά προσέξετε κάτι, γιατί εἶναι κάτι πολύ σπουδαῖο, καί πού συνήθως τό ἀγνοοῦμε. Ἴσως καί στό σχολεῖο σας ἀκόμη δέν θά μπορούσατε νά τό κάνετε αὐτό ἤ ἀκόμα καί στά κηρύγματα δέν θά τό ἀκοῦτε εὔκολα. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ὁπωσδήποτε δέν ἐξαντλεῖται στή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου, πού ἔχει μόνο ἕναν ἀρνητικό χαρακτῆρα. Ὅπως εἶναι ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου, ἡ νίκη κατά τοῦ διαβόλου καί ἡ νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά ἐπεκτείνεται καί σέ μία θετική πλευρά, δηλαδή στή θέωση, πού εἶναι ἡ καινή κτίση τοῦ ἀνθρώπου. Νά σᾶς τό ἐξηγήσω. Γιατί ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησε; Θά ἀπαντήσετε: γιά νά νικήσει τό διάβολο, τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο. Αὐτό δέν εἶναι ἐπαρκές. Εἶναι σωστό, ἀλλά εἶναι μόνο μία πλευρά. Καί μάλιστα ἄν τό θέλετε εἶναι ἀρνητική πλευρά. Διότι, ὅταν θά ἐρχόταν ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος γιά νά νικήσει αὐτά τά τρία, τότε σέ μένα, ἐπειδή καί στά τρία εἶχα προσβληθεῖ, θά μοῦ δημιουργοῦσε τήν ἴαση, τήν θεραπεία. Τότε, λοιπόν, ἡ λύτρωση θά εἶχε παρά μόνο ἰαματικό χαρακτῆρα. Ἀλλά ἐκεῖ δέν ἐξαντλεῖται ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Διότι εἶναι μόνο ἡ ἀρνητική ὄψη. Τό νά μέ κάνει καλά, αὐτό εἶναι ἡ μία πλευρά καί, ὅπως σᾶς εἶπα, ἀρνητική! Πρέπει νά γίνει κάτι περισσότερο. Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἄλλη πλευρά, ἡ θετική; Πρέπει νά φθάσω εἰς αὐτή τή θέωση. Δηλαδή τό πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ Λόγου δέν ἦταν νά ἐνανθρωπήσει γιά νά νικηθεῖ ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Ἀλλά ἦταν ἡ ἀρχική βουλή τοῦ Θεοῦ. Σᾶς τό ἔχω ξαναπεῖ. Εἴτε ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος, εἴτε δέν ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος.

Ξέρετε, πολλές φορές κοιτάζοντας μέσα στή φύση, ἄν κανείς μπορεῖνά βλέπει μερικά πράγματα, τά χαίρεται. Σᾶς εἶπα γιά τίς πάπιες προηγουμένως. Ναί, γιατί τώρα τό μεσημέρι μου δόθηκε μία ἀφορμή νά βλέπω τίς πάπιες πώς ἐκινοῦντο μές στό νερό. Ἦταν κάτι πολύ ὡραῖο. Ρίχναμε καλαμπόκι μέσα στό νερό, ἐκεῖ πού ἦταν μία μικρή λίμνη, ἀρκετά βαθιά, μέ πολύ νερό πού ἔτρεχε ἀπό τό βουνό. Ἐκεῖ ρίχναμε καλαμπόκι καί αὐτές ἤθελαν νά πιάσουν τό καλαμπόκι στόν πυθμένα τῆς λίμνης καί ἔκαναν κάτι βουτιές χαριτωμένες. Ἦταν…..ἀληθινή ψυχαγωγία! Ὅπως, λοιπόν, ἐβουτοῦσαν καί γελούσαμε, χαιρόμαστε. Εἶπα κάτι πού πολλές φορές τό ἔχω πεῖ. Ἐγώ γελῶ καί χαίρομαι πού βλέπω τίς πάπιες, ὅπως κινοῦνται. Ὅταν ὁ Θεός Λόγος ἔκανε τίς πάπιες καί τίς ἔβλεπε νά βουτᾶνε ἔτσι στό νερό, τί ἔκανε; Θά λέγαμε ἁπλά· γελοῦσε, χαιρόταν. Λοιπόν, τό λέει ἡ Ἁγία Γραφή! Τό λέγει εἰς τό 8ο κεφάλαιο τῶν «Παροιμιῶν». Λέγει: «Ἐγώ ἡ Σοφία πού ἤμουν μέ τόν Πατέρα καί συνδημιουργοῦσα ἤμουν εὐφραινομένη». Χαιρόμουνα, ὅταν δημιουργοῦσα! Μά εἶναι δυνατόν, ἐκεῖνος πού ἔκανε αὐτά τά χαριτωμένα πράγματα μέσα στήν κτίση, πού ἐμεῖς τά κτίσματα, οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ πεσμένοι ἄνθρωποι, χαιρόμαστε νά τά βλέπουμε, εἶναι δυνατόν ποτέ νά μήν ἐχαίρετο ὁ Θεός Λόγος, πού ἐνηνθρώπησε; Τότε πού τά δημιούργησε ὅλα νά μήν χαίρεται; Εἶναι δυνατόν ποτέ; Λοιπόν, ἀρχικό σχέδιο ἦταν αὐτό τοῦ Θεοῦ Λόγου. Νά ἐνανθρωπήσει, νά μείνει μές στή δημιουργία του καί ἀφοῦ ἐντύνετο τήν δημιουργία του, νά χρησιμοποιήσω τήν ἔκφραση τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, νά ἦταν μαζί μέ τά κτίσματα πού ἔκανε, νά ἔχει μίαν - προσέξτε τή λέξη, τήν φράση πού θά πῶ - ἐμπειρική κοινωνία. Νά ἔχει μία ἐμπειρική κοινωνία καί νά χαίρεται. Τί θά πεῖ ἐμπειρική κοινωνία; Ξέρετε πόση εἶναι ἡ ἀπόσταση τοῦ Θεοῦ ἀπό τά κτίσματα; Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος. Εἶναι τό ἀπόλυτο καί ἄπειρο πνεῦμα. Τά κτίσματα τί εἶναι; Εἶναι τά ἔργα του. Καί ξέρετε πόσο ἀπέχει ἡ οὐσία τῶν κτισμάτων ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ; Κι ἐγώ δέν ξέρω. Εἶναι ... ἀφάνταστο πόσο ἀπέχει. Συνεπῶς, ναί μέν ὁ Θεός Λόγος χαιρόταν αὐτά ὅλα πού ἔκανε, ἀλλά ἔλειπε ὅμως κάτι, ὑστεροῦσε σέ κάτι, ἄν μποροῦμε νά τό ποῦμε αὐτό στό Θεό. Ὑστεροῦσε. Μποροῦσε νά ὑστερεῖ; Βέβαια. Νά, σέ τί; Σ’ αὐτήν τήν ἐμπειρία! Εἶχε, ὅπως θά λέγαμε μία θεωρητική γνώση. Ὁ Θεός ξέρει τήν ἁμαρτία; Βεβαίως. Ἔχει ἐμπειρία τῆς ἁμαρτίας ὁ Θεός; Ὄχι! Τήν ἐμπειρία τῆς ἁμαρτίας τήν ἔχω ἐγώ ὁ ἄνθρωπος, πού ἔχω ἁμαρτήσει. Ἀλλά ὁ Θεός ἔχει θεωρητική γνώση τῆς ἁμαρτίας. Δέν ἔχει ἐμπειρική γνώση. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀναμάρτητος. Πῶς, λοιπόν, ὁ Θεός, πού εἶναι ὁ δημιουργός, θά μποροῦσε νά ἔχει ἐμπειρία τῆς δημιουργίας του; Ἐδῶ εἶναι τώρα, τό «σεσιγημένον μυστήριον χρόνοις αἰωνίοις», πού λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος. Τό σεσιγημένο μυστήριο, τό ἀποκεκρυμμένο μυστήριο. (Εφεσ. 3, 2) Ὅτι ὁ Θεός Λόγος θά γινόταν ἄνθρωπος, θά ἐσαρκοῦτο, γιά ν’ ἀποκτήσει αὐτήν τήν ἐμπειρία τῶν δημιουργημάτων. Καί νά χαίρεται μές στή δημιουργία του. Καταπληκτικό! Αὐτή εἶναι ἡ θετική ὄψη. Ποῦ σημαίνει ὁ Θεός, πού θά ἐγίνετο ἄνθρωπος, μένοντας μές στή δημιουργία του, θά χαιρόταν ἐμᾶς κι ἐμεῖς Ἐκεῖνον. Αὐτό λέγεται θέωση. Αὐτή εἶναι ἡ θετική πλευρά. Ἐπειδή ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε, ἔπεσε, τροποποιήθηκε ὁ τρόπος τῆς σωτηρίας μας καί δημιουργήθηκε τό ἐπεισόδιο τοῦ Σταυροῦ. Ὥστε μέ τόν Σταυρό ὁ Θεός Λόγος, πού ἐνηνθρώπησε, νά μᾶς θεραπεύσει. Καί ἀφοῦ θά μᾶς θεράπευε, θά προχωροῦσε στό παρακάτω στή θετική ὄψη, νά μᾶς θεώσει. Τό καταλάβατε; Σπουδαῖο αὐτό! Εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο! Συνεπῶς ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ δέν περιορίζεται μόνο στήν ἀρνητική ὄψη, στήν ἴαση, στήν θεραπεία, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στήν θετική ὄψη, πού εἶναι ἡ θέωση. Γι’ αὐτό τό περιεχόμενο τῆς θεώσεως δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ χριστοποίηση. Ὅπως θά λέγαμε, ἔχουμε τήν σαρκοποίηση τοῦ Λόγου, ἔχουμε τήν χριστοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός Λόγος συγκαταβαίνει, ὁ δέ ἄνθρωπος ἀνέρχεται. Καί συναντᾶται ἐκεῖ. Ὁ Θεός Λόγος σαρκοῦται, ὁ ἄνθρωπος χριστοποιεῖται. Αὐτή ἡ χριστοποίηση, τό νά γίνω Χριστός, alter Christus, ἄλλος Χριστός, αὐτή ἡ χριστοποίηση εἶναι ἡ θέωση. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος χρησιμοποιεῖ τίς ἑξῆς εἰκόνες, τίς ἑξῆς φράσεις, γιά νά δείξει ὅτι αὐτή ἡ θέωση δέν εἶναι φιλολογία, ἀλλά εἶναι μία πραγματικότητα. Ἀκοῦστε τί λέγει γιά τό πῶς μπορεῖ νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος στή χριστοποίηση. Εἶναι κυρίως ἀπό τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή πού τά παίρνω αὐτά. Λέγει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, ὅτι εἶναι πρωτότοκος πάσης κτίσεως. Καί συνεπῶς καλεῖ κάθε ἄνθρωπο νά πιστέψει στό Χριστό καί νά γίνει τέλειος ἐν Χριστῷ.

Δεύτερον. Πεπληρωμένος ἐν αὐτῷ. Ἐν αὐτῷ, δηλαδή στόν Ἰησοῦ Χριστό. Πεπληρωμένος, γεμισμένος, γεμᾶτος. Νά γίνει εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. Νά γίνει δηλαδή τέλειος ἄνθρωπος, κατά τό μέτρο τοῦ ἠθικοῦ, πνευματικοῦ ἀναστήματος - αὐτό θά πεῖ ἡλικία, ἀνάστημα - τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. (Εφεσ. 4, 13)

Ἀκόμα καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά ἀποκτήσει νοῦν Χριστοῦ. Πώ πώ! Νοῦν Χριστοῦ! Καί ἀκόμα, καρδίαν Χριστοῦ! Προσέξτε! Ὄχι χριστιανικό νοῦ. Ὄχι χριστιανική καρδιά. Ἀλλά νοῦν Χριστοῦ καί καρδίαν Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, νά γίνει τρόπον τινά μιά ταύτιση τοῦ νοῦ μου μέ τόν νοῦ τοῦ Χριστοῦ. Τῆς καρδιᾶς μου μέ τήν καρδιά τοῦ Χριστοῦ. Νά ἔχω ὅ,τι ἔχει ὁ Χριστός. Δηλαδή τί; Νά χριστοποιηθῶ! Μεγάλο πρᾶγμα, ἔ; Τεράστιο πρᾶγμα αὐτό. Ἔτσι αὐτό τό «ἐν Χριστῷ ζῆν», τό νά ζῶ ἐν Χριστῷ, οἱ Πατέρες τό ὀνομάζουν θέωση. Αὐτή εἶναι ἡ θέωση. Δέν ξέρω, ἄν μπόρεσα μέ αὐτή τήν ἀνάλυση νά γίνω κατανοητός.

Απόσπασμα από την 19η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Πρῶτα ἔγινε ἡ ψυχή καί μετά ἔγινε τό σῶμα;

†.Εάν όμως προηγείται η ψυχή και ακολουθεί το σώμα;
Υπάρχει και αυτή η περίπτωση; Βεβαίως. Εἶναι ἡ Πλατωνική θεωρία περί ὕπαρξης τῶν ψυχῶν. Ὅτι οἱ ψυχές δέν δημιουργήθηκαν, ἀλλά προϋπάρχουν. Εἶναι ἀδημιούργητες καί ἄχρονες. Ἁμάρτησαν, λέει, σ’ ἕνα χῶρο τοῦ οὐρανοῦ, καί γιά νά τιμωρηθοῦν, ὁ Θεός ἐγκλωβίζει αὐτές τίς ψυχές σ’ ἕνα σῶμα, κι ὅταν συλλαμβάνεται ἕνας ἄνθρωπος, παίρνει ὁ Θεός μία ψυχή, ἀπ’ αὐτές πού ὑπάρχουν στόν οὐρανό, τήν βάζει σ’ ἕνα ἔμβρυο καί γίνεται ἕνας ἄνθρωπος. Καί ἔτσι σάν ἄνθρωπος νά ἐξιλεωθεῖ στήν ζωή του καί μετά νά ξεφύγει πάλι ἡ ψυχή νά ξαναπάει στόν οὐρανό. Ὅτι δηλαδή ἡ ψυχή προϋπάρχει. Αὐτή εἶναι μία Πλατωνική ἀντίληψη περί τῆς ὑπάρξεως τῶν ψυχῶν. Ἂν δεχθοῦμε ὅτι ἡ ψυχή ἔγινε πρώτη καί τό σῶμα ἔγινε κατόπιν, τότε μιλᾶμε γι’ αὐτή τήν προΰπαρξη τῶν ψυχῶν, τήν ὁποία προΰπαρξη ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καταδικάσει. Εἶναι αἱρετική θέση καί σέ κανένα σημεῖο ἡ Ἁγία Γραφή δέν μιλάει γιά τέτοιο πρᾶγμα.

Τότε λοιπόν τί ἔγινε; Πρῶτα ἔγινε ἡ ψυχή καί μετά ἔγινε τό σῶμα; Πρῶτα ἔγινε τό σῶμα καί μετά ἔγινε ἡ ψυχή; Οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο. Ἀκοῦστε: ἅμα σύλληψη, ἅμα ἄνθρωπος! Ψυχή καί σῶμα ταυτοχρόνως τήν ἴδια στιγμή συνυπάρχουν. Ψυχή καί σῶμα. Καί ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ὥστε νά μήν εἶναι, λέγει, ὁ ἄνθρωπος «ἑαυτοῦ προγενέστερός τε καί νεώτερος». Νά εἶναι εἴτε προγενέστερος, εἴτε νεότερος τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὄχι. Εἶναι ταυτόχρονο. Δέν προηγεῖται οὔτε τό σῶμα οὔτε ἡ ψυχή. Ταυτόχρονα εἶναι αὐτά τά πράγματα. Συνεπῶς, πρακτικά, ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ἅμα σύλληψη, ἅμα ἄνθρωπος;

Σημαίνει, ἐάν κάνει κανείς ἔκτρωση, τότε αὐτό εἶναι φόνος μέ ὅλες τίς συνέπειες, ὅπως ἂν θά σκότωνε τό παιδί του στήν κούνια. Θά ἔβαζε τά χέρια του νά τό πνίξει. Εἶναι τό ἴδιο. Ἔγκλημα! Εἶναι τό ἴδιο ἔγκλημα, μέ τίς ἴδιες διαστάσεις, μέ κανένα ἐλαφρυντικό, ὅταν φονεύουμε καί τό ἔμβρυο, πού εἶναι στά σπλάχνα τῆς μάνας, ἔστω καί ἂν εἶναι ἡλικίας ἑνός δευτερολέπτου. Τί νά πῶ ἄλλο; Τό ἔμβρυο εἶναι πλήρης ἄνθρωπος. Πλήρης ἄνθρωπος. Ὅπως καί ὁ σπόρος εἶναι πλῆρες φυτό. Δυνάμει, σιγά - σιγά θά ξεδιπλωθεῖ. Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος σιγά-σιγά θά ξεδιπλωθεῖ. Δυνάμει εἶναι πλήρης ἄνθρωπος.

Τότε λοιπόν μήπως ὁ Θεός δημιουργεῖ κάθε μία ψυχή ξεχωριστά; Ὄχι. Διότι ἂν ὁ Θεός δημιουργεῖ ψυχές, φέρεται ὁ Θεός ὅτι δέν συνετέλεσε τή δημιουργία του. Διότι μᾶς λέγει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι ὅταν ὁ Θεός ἔκανε καί τόν ἄνθρωπο συνετέλεσε τήν δημιουργία του. Δηλαδή ἔκλεισε ἡ δημιουργία. Ἀπό τότε ὅταν κατέπαυσε τῶν ἔργων του, δέ δημιούργησε οὔτε ἕνα ἄτομο τῆς ὕλης παραπάνω. Ἀλλά οὔτε δύναται νά ἐκμηδενισθεῖ καί νά ἐξαφανισθεῖ ἔστω καί ἕνα ἄτομο τῆς ὕλης. Αὐτό τό ξέρουμε καί ἀπό τήν ἐπιστήμη ἀκόμη. Ἄρα, λοιπόν, ἂν ὁ Θεός δημιουργεῖ καινούριες ψυχές, θά πρέπει νά θεωρηθεῖ ὅτι ὁ Θεός δέν συνετέλεσε τήν δημιουργία του, ἀλλά συνεχίζει νά δημιουργεῖ. Ἀλλά κι ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ὁ Θεός δημιουργεῖ μία - μία ξεχωριστή ψυχή,- τότε δέν ἑρμηνεύεται ἡ κληρονομικότητα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Διότι θά ἔπρεπε κάθε καινούρια ψυχή, σώνει καί καλά νά φέρει τό προπατορικό ἁμάρτημα; Ἀφοῦ εἶναι καινούρια; Γιατί ἂν τό φέρει τό προπατορικό ἁμάρτημα; Οὔτε λοιπόν ἀπό κεῖ συμφωνεῖ τό πρᾶγμα, νά δοῦμε ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά δημιουργεῖ ξεχωριστές ψυχές. Ἀκόμα, μήπως ὑπάρχει περίπτωση, ὅταν δέν εὐλογεῖ ὁ Θεός μία ἕνωση γάμου, ὅπως ἔχουμε τά λεγόμενα ἐξώγαμα παιδιά, ὁ Θεός γίνεται ὑπηρέτης τῶν ἐξώγαμων παιδιῶν; Δηλαδή συντελεῖ στό νά γίνει ἕνας ἄνθρωπος, ἂν οἱ γονεῖς του, ἔτσι θέλησαν, ὅπως καί τυχαίως καί δέν ξέρω τί; Τόν κάνουμε ὑπηρέτη τῶν ἄνομων πράξεων; Ἄνομων καταστάσεων; Βλέπετε ὅλα αὐτά δέν εὐοδώνουν, τό νά δεχθοῦμε ὅτι ὁ Θεός δημιουργεῖ μία ψυχή κάθε μία ξεχωριστή. Τότε λοιπόν τί μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὑπάρχει γιά τή δημιουργία μίας καινούργιας ψυχῆς;

Ὑπάρχει ἡ θεωρία τῆς λεγόμενης μεταφύτευσης. Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο. Ὅπως θά ξέρετε, ἔχουμε πολλά φυτά τά ὁποῖα δέν πολλαπλασιάζονται μέ σπόρο ἀλλά μέ καταβολάδα. Βάζουμε ἕνα κλαδί, τό βάζουμε στό ἔδαφος, κάνει ρίζες, κόβουμε τό κλαδί αὐτό ἀπό τό μητρικό φυτό καί ἔχουμε ἕνα καινούριο φυτό. Αὐτό θά μπορούσαμε νά τό ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ θεωρία τῆς καταβολάδος ἢ ἀκόμη τῆς μεταφύτευσης μέ τόν τρόπο αὐτό. Προσέξτε ἐδῶ. Βασικά ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο. Ἀλλά, ἔχουμε κάποιους ὑπαινιγμούς γιά νά στηρίζουμε αὐτή τή θεωρία, στήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή.

Ὅπως θά ξέρετε, εἶπε ὁ Θεός, αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε. Δηλαδή; «Ἐν αὐτῷ, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἦσαν οἱ λόγοι τῆς διαδοχῆς τοῦ γένους». Τί θά πεῖ «ἐν αὐτῷ»; Μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο ἦσαν οἱ λόγοι τῆς διαδοχῆς. Τί θά πεῖ διαδοχή; Διαδοχή, θά πεῖ κληρονομικότητα, νά

βγάλει νέους ἀπογόνους. Οἱ λόγοι, λοιπόν, τῆς διαδοχῆς ἦσαν μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο. Διότι ἔτσι ἐξηγεῖται ἐκεῖνο τό «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε». Τί θά πεῖ «πληθύνεσθε»; Ποῦ τό εἶπε ὁ Θεός τό «πληθύνεσθε»; Τό εἶπε στούς πρωτόπλαστους. Δέν συντελεῖ ὁ Θεός λοιπόν, τώρα, παρά οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι. Ἄρα μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ δυνατότητα αὐτοῦ τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ψυχῶν. Ὅπως εἶναι καί ὁ πολλαπλασιασμός τῶν σωμάτων. Ὅτι ἔτσι τό πρᾶγμα εἶναι τό βλέπουμε καί ἀπό ἕνα ἄλλο σημεῖο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: « Ὁ Λευϊ δι’ Ἀβραάμ δεδεκάτωται ὅτι ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρός ἦν, ὅτε συνηντησεν τόν Ἀβραάμ ὁ Μελχισεδέκ». (Πρός Ἑβραίους κεφ. 7, 5-10)

Ξέρετε, μ’ ἕνα πόλεμο πού εἶχε κάνει κάποτε ὁ Ἀβραάμ, νά διώξει κάποιους βασιλεῖς πού ἐπιτέθηκαν ἐναντίον τοῦ βασιλέως τῆς Πενταπόλεως, γιά νά ἐλευθερώσει τόν ἀνιψιό του τόν Λώτ. Ὕστερα ἀπό τή νίκη, πού εἶχε ὁ Ἀβραάμ μέ τούς 318 οἰκογενεῖς του, γυρίζει πίσω. Εἶχε πάει πρός Βορρᾶ νά τούς διώξει, γυρίζει πίσω καί συναντάει τόν Μελχισεδέκ. Ὁ Μελχισεδέκ ἦταν βασιλιάς Σαλήμ. Σαλήμ εἶναι ἡ Ἱερουσαλήμ. Ἡ Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχε, ὅταν ὁ Ἀβραάμ ἦρθε στή γῆ Χαναάν. Ἦταν πόλη τῶν Ἰεβουσαίων.

Ὁ Μελχισεδέκ, λοιπόν, ὁ βασιλιάς πόλης Σαλήμ - Ἱερουσαλήμ βγῆκε νά τόν ὑποδεχθεῖ. Καί τότε προσέφερε ἄρτο καί οἶνο ὁ Μελχισεδέκ, ὁ δέ Ἀβραάμ προσέφερε τό δέκατο ἀπό τά λάφυρα στόν Μελχισεδέκ. Ὥστε λοιπόν τόν δεκάτωσε τόν Ἀβραάμ, πῆρε τό ἕνα δέκατο. Ἀλλά ὁ 2ος ψαλμός μᾶς λέει ὅτι ὁ Μεσσίας δέν θά εἶναι κατά τήν τάξη τοῦ Ἀαρών, ἀλλά κατά τήν τάξη τοῦ Μελχισεδέκ. Συνεπῶς ὁ Μελχισεδέκ εἶναι ἀνώτερος, ὡς ἱερέας καί βασιλεύς προφήτης, ἀπό τόν Ἀαρών, τόν ἀδελφό τοῦ Μωυσέως. Συνεπῶς ὁ Ἀαρών ἔδωσε δέκατο στό Μελχισεδέκ. Μά, ὁ Ἀαρών ἀκόμα δέν εἶχε γεννηθεῖ. Ὁ Ἀαρών εἶναι παρακαλῶ, 500, 600χρόνια μετά τόν Ἀβραάμ. Δέν εἶχε γεννηθεῖ. Βεβαίως, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἦταν στή ὀσφύν, λέει, τοῦ προγόνου του τοῦ Ἀβραάμ. Ποῦ ἦταν; Μέσα. Μέσα στόν Ἀβραάμ ἦταν. Ὅταν ὁ Ἀβραάμ λοιπόν πλήρωσε τή δεκάτη στό Σαλήμ, ὡς νά ἐπλήρωσε ὁ Ἀαρών τή δεκάτη στό Σαλήμ. Ἀλλά ὅπως εἶναι γνωστό οἱ ἕντεκα φυλές ἐπλήρωσαν δεκάτη στόν Ἀαρών. Στούς Λευίτες. Ἀλλά, τώρα, ὁ Ἀαρών πληρώνει τήν δεκάτη του στόν Μελχισεδέκ. Κι ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι τό ἔλαττον ὑπό μείζοντος εὐλογεῖται. Τό μεγαλύτερο εὐλογεῖ τό μικρότερο. Καί οὔτε τό μικρότερο φορολογεῖ. Φορολογεῖται. Ἐάν λοιπόν ὁ Ἀβραάμ ἔδωσε τή δεκάτη στόν Μελχισεδέκ, ὁ Ἀαρών πού ἔχει τήν ἱεροσύνη, εἶναι κατώτερος ἀπό τόν Μελχισεδέκ, ἄρα ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἀνώτερος ἀπό τόν Ἀαρῶν. Δέν θά μείνω πολύ, ἀλλά θά μείνω σέ τοῦτο. Ποῦ πλήρωσε τή δεκάτη ὁ Ἀαρών; Στόν Μελχισεδέκ; Ποῦ ἦταν ὁ Ἀαρών; Στήν ὀσφύν. Ὀσφύς θά πεῖ μέση τοῦ Ἀβραάμ. Ἐθεωρεῖτο ὅτι τό σπέρμα τοῦ ἀνθρώπου ἦταν κάπου ἐδῶ στά νεφρά. Ἔτσι ἐθεωρεῖτο. Αὐτό δέν ἔχει σημασία. Συνεπῶς, εὑρισκόμενος στή ὀσφύν τοῦ προγόνου του τοῦ Ἀβραάμ ἐπλήρωσε τή δεκάτη. Ποῦ ἦταν; Στήν ὀσφύ τοῦ προγόνου του. Ἄ, λοιπόν, ποῦ εἶναι οἱ ἄνθρωποι; Ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, ἐγὼ καί ἐσεῖς, ἐσεῖς καί ἐγώ, κι αὐτοί πού ὑπῆρξαν, ὑπάρχουν καί θά ὑπάρξουν, ποῦ εἴμαστε; Στήν ὀσφύν τοῦ Ἀδάμ. Ἀπό ἐκεῖ λοιπόν βγήκαμε. Τώρα, πῶς αὐτές οἱ ψυχὲς, ἐδῶ εἶναι τώρα τό μυστήριο, πὼς ἡ κάθε ψυχή δύναται νά ἔχει ἀπαρτισμό καί προσωπικότητα, αὐτό ἀποτελεῖ πραγματικά ἕνα μυστήριο.

Απόσπασμα από την 23η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό ἀνθρώπινο μυαλό ἦταν πάντα τό ἴδιο.

†.Λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρῶτα ἦταν πίθηκος ἔτσι λέει ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Τώρα κατά πόσο τό εἶπε ὁ Δαρβίνος αὐτό ἢ ὄχι εἶναι ἀμφισβητούμενο. Σᾶς εἶπα ὁ Δαρβίνος δέν τό εἶπε αὐτό. Τό εἶπαν μεταγενέστερα πού κακοποίησαν τή θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Ἂς εἶναι. Ποτέ ὁ Δαρβίνος δέν εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο. Αὐτό εἶναι ἡ μεγάλη ἀνακάλυψη ἀπό τή θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Ἂς εἶναι ὅμως, ἂς τήν πάρουμε κακοποιημένη, ὅπως τήν προσφέρουν. Ὅτι κατάγεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν πίθηκο. Σημαίνει, λοιπόν, ὅτι ἦταν ἀτελής. Σήμερα ἔχει μία μορφή ἄκρας τελειότητας. Σημαίνει, λοιπόν, ὅτι ἐξελίσσεται. Ποιός μᾶς βεβαιώνει, ἢ μᾶλλον ποιός μᾶς λέγει ὅτι θά σταματήσει στό σημεῖο πού βρίσκεται; Γιατί νά σταματήσει; Ἀφοῦ ἔχει μία διαρκῆ ἐξέλιξη; Σημαίνει διαρκῶς θά ἐξελίσσεται. Ἀφοῦ, λοιπόν, διαρκῶς θά ἐξελίσσεται ὁ ἄνθρωπος, αὔριο θά εἶναι τελειότερος. Κι ἐκεῖνο πού σήμερα δέ γνωρίζει θά τό ξέρει αὔριο. Ἐκεῖνο πού σήμερα δέν καταλαβαίνει, θά τό καταλάβει αὔριο. Κι ὅμως δέν ἔχουμε ἐξέλιξη τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας ἀπό πλευρᾶς ποιότητας, παρά μόνο ἀπό πλευρᾶς, ἂς ποῦμε, τῆς καλλιέργειάς του. Γιά νά τό καταλάβετε αὐτό, θά σᾶς τό ἔλεγα ὡς ἑξῆς: ἔχω μία μπάλα χρυσοῦ. Αὐτή ἡ μπάλα τοῦ χρυσοῦ εἶναι χρυσός. Ὅπως καί νά τό κάνετε εἶναι χρυσός. Δέν ἔχει παρά νά τό κάνω κοσμήματα αὐτό τό χρυσό. Αὐτό μοῦ μένει. Ἀλλά ἂν κάνω κοσμήματα τό χρυσό, πάλι μένει χρυσός. Ἔτσι ἡ ἀνθρώπινη διάνοια, τό ἀνθρώπινο μυαλό, εἶναι σήμερα τό δικό μου μυαλό, ὅπως ἦταν καί τοῦ Ἀδάμ. Γιά νά μήν πῶ ὅτι ἦταν καλύτερο τό μυαλό τοῦ Ἀδάμ. Θά σᾶς τό δείξω, ὅταν θά φθάσουμε στό σημεῖο ἐκεῖνο. Ἀλλά δέν ἔχω καμία ἐξέλιξη. Ἄν μοῦ πεῖτε, ὁ Ἀδάμ γνώριζε αὐτά πού γνωρίζουμε σήμερα ἐμεῖς; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ναί, ἀλλά εἶναι θέμα ὅπως ἀκριβῶς σ’ ἕναν ἄνθρωπο πού κάθεται στά θρανία νά μάθει γράμματα. Τό μυαλό του εἶναι τό ἴδιο. Ἁπλῶς καλλιεργεῖται. Ἀλλά ἡ ποιότητα τοῦ μυαλοῦ μένει πάντοτε ἡ ἴδια. Δηλαδή παίρνω τό χρυσό καί τόν κάνω κοσμήματα. Ἀλλά ὁ χρυσός εἶναι πάντα χρυσός. Σᾶς εἶπα προηγουμένως, πρίν ἀρχίσουμε τό μάθημά μας, ὅτι ὁ Ἀδάμ ὀνομάτισε τά ζῶα. Ὁ Θεός λέει, ἔβαλε μπροστά τά ζῶα νά παρελάσουν, καί τούς ἔδωσε ὀνόματα. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι τό ἀνθρώπινο μυαλό, τό μυαλό τοῦ Ἀδάμ ἦταν αὐτό πού εἶναι σήμερα καί ἐμένα τό μυαλό μου. Διότι δίνοντας ὄνομα, εἶχε τήν ἱκανότητα νά κινεῖται στίς γνωστές μας, ἀπό τή Λογική τώρα, τέσσερις κατηγορίες τῆς Λογικῆς τοῦ Ἀριστοτέλη. Νά φτιάχνει ἔννοιες κτλ. κτλ.. Ἀλλά δέν τό λέω ἀκόμη, γιατί θά φθάσουμε ἐκεῖ, νά τά πῶ αὐτά. Πού σημαίνει ὅτι τό ἀνθρώπινο μυαλό, ὅπως μᾶς τό παρουσιάζει ἡ Ἁγία Γραφή, ἦταν πάντα τό ἴδιο. Γι’ αὐτό θά τό δεῖτε κι ἀπό πολιτιστικῆς πλευρᾶς. Ἂν ἀνοίξετε ἕνα ἀκραιφνῶς ἐπιστημονικό βιβλίο Παλαιοντολογίας, Ἀρχιτεκτονικῆς, πού περιέχει παλαιά στοιχεῖα καί νεώτερα θά τό δεῖτε. Ἔχω ὑπόψη μου μία Ἀρχιτεκτονική Πανεπιστημιακῆς στάθμης, Πολυτεχνικῆς στάθμης. Προσέξτε! Ἔχει μία κυκλική καλύβα, ἔχει τή «Ροτόντα» τῆς Θεσσαλονίκης, κι ἔχει ἕνα μεγαθήριο, φερ’ εἰπεῖν, τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, κυκλικοῦ σχήματος. Ἂς ποῦμε τό συγκρότημα τό κτιριακό του Ο.Η.Ε.. Καί βλέπετε, στίς γενικές γραμμές εἶναι τό ἴδιο. Ἢ ἀκόμη βλέπετε τετράγωνο σπίτι. Τετράγωνο, μέ παράθυρα καί πόρτα. Σ’ αὐτό δέν προστίθεται τίποτα. Τό ὅτι δηλαδή ἡ πόρτα ἔγινε αὐτόματη καί πατάω ἕνα κουμπί καί ἀνοίγει; Τοῦ ὅτι ἔχω, ξέρω ἐγώ, πολυτελῆ πράγματα; Αὐτά εἶναι ἰδιαίτερη καλλιέργεια. Ἀλλά ἡ σύλληψη τοῦ νοῦ πάντοτε ἡ ἴδια. Εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια. Γιατί κινεῖται στά τέσσερα κατηγορήματα τῆς λογικῆς του Ἀριστοτέλη. Ἄρα δέν ἔχω ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ. Οὐδεμία ἐξέλιξη ἔχω. Ἡ ἔννοια τοῦ τροχοῦ, ἐπί παραδείγματι, ἦταν καί στόν πρῶτο ἄνθρωπο. Ἡ ἔννοια τοῦ τροχοῦ καί ἡ ἔννοια τῆς δεσμεύσεως τῆς φωτιᾶς ὡς ἐνέργεια. Δέν ἔχει σημασία ὅτι μποροῦσε νά ἔχει ἕναν τροχό ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καί νά τόν τσουλάει, δέν ξέρω πῶς. Τοῦ ὅτι συνέλαβε τήν ἔννοια τοῦ τροχοῦ, ἔχει μεγάλη σημασία. Τώρα ἂν αὐτή ἡ ἔννοια τοῦ τροχοῦ ἔγινε ρολόι, πού εἶναι γεμάτο μέ τροχούς· ἔχει τροχούς μέσα τό ρολόι. Ἢ ἕνα πολύπλοκο μηχάνημα ἢ ὁτιδήποτε, δέν ἔχει σημασία, ἡ βάση αὐτοῦ τοῦ μηχανήματος, ὅσο πολύπλοκο καί νά εἶναι, εἶναι αὐτή. Ὅτι ἔχει βάση τόν τροχό. Ἢ τήν ἔννοια τῆς ἐνέργειας. Ὅπως εἶναι ἡ φωτιά. Νά δεσμεύσω τή φωτιά. Ποιό ζῶο δέσμευσε τή φωτιά; Κανένα. Ὁ ἄνθρωπος δέσμευσε τή φωτιά. Σημαίνει τί; Δέσμευσε τήν ἐνέργεια. Τί κάνουμε σήμερα; Ἢ φωτιά ἔχεις ἢ ἠλεκτρισμό ἔχεις ἢ πυρηνική ἐνέργεια ἔχεις, ἡ ἔννοια τῆς δέσμευσης τῆς ἐνέργειας πάντα μένει ἡ ἴδια. Οὐδεμία ἐξέλιξη. Ἔτσι λένε θά φτάσει κάποτε ὁ ἄνθρωπος νά ἐξελιχθεῖ καί ἐξελισσόμενος, θά δημιουργήσει ἕναν κόσμο καλύτερο καί καλύτερο καί καλύτερο. Ἂν ὁ κόσμος εἶναι καλύτερος, τό βλέπουμε ἀπό μία ἀπάντηση πού μπορεῖ νά μᾶς δώσει ἡ ἴδια ἡ Ἱστορία. Κι αὐτή ἡ θεωρία τῆς βιολογικῆς ἐξελίξεως τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ εἶναι ἕωλη, πραγματικά εἶναι ἕωλη.

Απόσπασμα από την 20η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.

†.Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος!
Ὤ, αὐτό τό «ἐλεύθερος»!
Θά θέλαμε νά κάναμε ὁλόκληρο θέμα τί εἶναι ἐλευθερία. Φυσικά αὐτή τή στιγμή δέν θά μιλήσουμε γιά τήν ἐλευθερία, παρά μόνο ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα στοιχεῖο τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο. Ἐπειδή, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα αὐτῆς τῆς ἀπολύτου αὐτεξουσιότητας, πού εἶναι ὁ Χριστός, γι’ αὐτό τό λόγο εἶναι καί ἐλεύθερος. Ὁ Θεός εἶναι ἐλεύθερος. Κάνει ὅ,τι θέλει. Δέν δεσμεύεται ἀπό τίποτε. Καί τόν ἄνθρωπο, τήν εἰκόνα του, τόν ἔκανε ἐλεύθερο. Ἔτσι ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐλεύθερη. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. «Ἐν τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς προαιρέσεως (δηλαδή στήν ἐλευθερία τῆς προαιρέσεως, προαίρεση θά πεῖ αὐτό πού θέλω) πρός τόν ἐξουσιάζοντα πάντων εἶχε τήν ὁμοιότητα». Πρός ποιόν ἔχει τήν ὁμοιότητα; Πρός Ἐκεῖνον πού ἐξουσιάζει τά πάντα. Ποιός εἶναι; Ὁ Θεός Λόγος! Ὁ Θεός Λόγος; Δέν εἶναι ὁ Θεός Λόγος. Ἦταν ὁ Θεός Λόγος, τώρα ὅμως εἶναι ὁ ἐνυπόστατος Θεός Λόγος πού ἔγινε ἄνθρωπος. Δηλαδή ἡ ἐνυπόστατη Σοφία. Ὁ ἐνυπόστατος Θεός Λόγος (ἐνυπόστατος θά πεῖ προσωπικός, αὐτός πού ἔχει πρόσωπο), ἀλλά εἶναι τώρα δυό οὐσίες καί ἕνα πρόσωπο! Ποιές εἶναι οἱ δυό οὐσίες; Εἶναι ἡ θεότητα καί ἡ ἀνθρωπότητα. Ὁ Χριστός εἶπε ὅτι ἔχει τήν ἐξουσία. «Ἐδόθη μοί πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς». (Κατά Ματθαίον κεφ. 28,18) Δηλαδή ὁ Χριστός, ὄχι ὡς Θεός, γιατί ὡς Θεός εἶναι δημιουργός τῶν πάντων καί βεβαίως εἶναι ἐξουσιαστής τῶν πάντων, ἀλλά ὡς Θεάνθρωπος καί μέ τήν ἀνθρώπινή του φύση εἶναι ἐξουσιαστής τῶν πάντων, οὐρανοῦ καί γῆς. Ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θά προσκυνήσει ὁ οὐρανός, ἡ γῆ καί τά καταχθόνια. «Πᾶν γόνυ κάμψη», λέει στούς Φιλιππησσίους ὁ Ἀπ. Παῦλος, «ἐπουρανίων τε καί ἐπιγείων καί καταχθονίων». Ὅ,τι θέλει, εἶναι ἐλεύθερος ὁ Χριστός νά τό πράξει. Ὅ,τι θέλει. Κατά τήν εἰκόνα, λοιπόν, τή δική του ἤ μᾶλλον κατά τήν πραγματικότητα τή δική του φτιάχνει τήν εἰκόνα του, πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Τόν κάνει ἐλεύθερο. Ἐπάνω σ’ αὐτό τό θέμα «ἐλευθερία» εἶναι κάτι ἀπύθμενο, σέ ποιό βαθμό ἀφήνει ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο νά εἶναι ἐλεύθερος. Ξέρετε ἕνα μέτρο; Τόσο ἐλεύθερος ὥστε νά διαλέγει μόνος του τήν κόλαση. Καί νά μή τόν ἐμποδίζει. Τέτοια ἐλευθερία δέν τήν ἔχουν οἱ γονεῖς στά παιδιά τους, πού καυχῶνται ὅτι τ’ ἀφήνουν ἐλεύθερα. Καί μάλιστα οἱ γονεῖς οἱ ἐλευθεριάζοντες. Ἐάν ἐπί παραδείγματι τό παιδί ἔλεγε στόν πατέρα του καί στή μάνα του: «Ξέρεις, πατέρα καί μητέρα; Ἀποφάσισα νά αὐτοκτονήσω». Θά ἄφηναν τό παιδί τους νά αὐτοκτονήσει; Κάθε ἄλλο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος λέει στό Θεό: «Ξέρεις, Κύριε, ἀπεφάσισα νά αὐτοκτονήσω». Δέν ἐμφανίζεται ὁ Θεός νά σ’ ἐμποδίσει. Αὐτοκτονεῖς! Ἀπεφάσισα νά ἔχω Κύριό μου τόν διάβολο. Δικαίωμά σου. Θέλω νά πάω στήν κόλαση. Δικαίωμά σου. Δέν σέ πιστεύω. Δικαίωμά σου. Εἶναι σέ ὑπερθετικό βαθμό ἀσύλληπτο τό τί διάσταση ἔχει αὐτή ἡ ἐλευθερία πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο. Θά μοῦ πεῖτε· γιατί μας κάνει ἐλεύθερους; Ἐάν δέν μᾶς ἔκανε ἐλεύθερους, θά φωνάζαμε, γιατί δέν μᾶς ἔκανε ἐλεύθερους καί ἔτσι δέν θά μπορούσαμε μέ τόν τρόπο αὐτό νά ἁμαρτάνουμε ἤ νά ἀποστατοῦμε.

Ρῖξτε μία ματιά στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Πατέρα, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Ποιά εἶναι αὐτή; Οὐσία στήν ἀρχαία ἑλληνική θά πεῖ περιουσία. Ἐκεῖνο πού μου ἀνήκει. Κάτ΄ ἀρχάς δέν τοῦ ἀνῆκε τίποτε. Ἀλλά θέλει ὁ Θεός νά ἀνήκει στόν ἄνθρωπο μία περιουσία. Καί ἡ
περιουσία αὐτή εἶναι τό «κατ’ εἰκόνα». Εἶναι ἡ περιουσία μας. Βλέπετε ὁ ἄνθρωπος γεννήθηκε γυμνός. Καί ἀπό πλευρᾶς σωματικῆς δυνάμεως
εἶναι κατώτερος ἀπό πολλά ζῷα, ἀπό πάρα πολλά ζῷα. Ἀκόμα, δέν φέρει φυσική κάλυψη. Δέν ἔχει προβιά, νά μπορεῖ νά φυλάγεται, ἤ πούπουλα νά φυλάγεται ἀπό τά κρύο. Μάλιστα ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι ἔπεσαν, ὁ
Θεός τούς ἔφτιαξε δερμάτινους χιτῶνες. Τί εἶναι αὐτοί οἱ δερμάτινοι χιτῶνες; Ἔχουν πάρα πολύ μεγάλη ἀξία καί σημασία. Λοιπόν, ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο γυμνό. Δηλαδή δέν ἔχει μυϊκή δύναμη τόση ὅση ἔχουν
τά ζῷα. Τίποτε. Ἐν τούτοις ἔχει περιουσία μεγάλη, τήν ὁποία δέν ἔχουν τά ζῷα. Εἶναι τό κατ’ εἰκόνα. Αὐτό εἶναι πού εἶπε· δός μοί τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καί τώρα παίρνει τήν εἰκόνα ὁ ἄνθρωπος, τό κατ’ εἰκόνα, καί τό κατασπαταλᾷ. Κατασπαταλᾷ τήν περιουσία. Ἐπῆγε, λέει, νά ζήσει
μετά τῶν ἀνηθίκων ἀνθρώπων μακριά ἀπό τόν πατέρα. Μακριά.
Αὐτή εἶναι ἡ ἀποστασία. Τόν ἐμπόδισε ὁ πατέρας; Ὄχι. Τί εἶπε; Θές τήν περιουσία ποῦ σοῦ ἀνήκει; Πάρ’ τήν! Δέν ἐμποδίζει.
Τί θά πεῖ ὅμως ἐδῶ· κατασπαταλῶ τήν περιουσία τοῦ πατέρα; Ξοδεύω τά χαρίσματα, τά γνωρίσματα τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ σέ μένα, ἐκεῖ πού
ὁ Θεός δέν θέλει. Μοῦ δίδει τήν ἐλευθερία, ὥστε ἐλεύθερα νά ἀγαπήσω τόν Θεό; Ἐγώ λέω· ὄχι δέν σέ ἀγαπῶ. Μοῦ δίδει τήν ἐλευθερία νά κυριαρχῶ ἐπί τῆς γῆς; Μάλιστα. Χρησιμοποιῶ τό χαρακτηριστικό αὐτό νά ἐξουσιάζω τούς ἀνθρώπους καί νά τούς κάνω δούλους. Μοῦ δίδει τό γνώρισμα τοῦ λογικοῦ; Μάλιστα. Τό παίρνω τό λογικό μου καί γίνομαι ἐφευρέτης
κακῶν. Πῶς θά κλέψω, πώς θά ἀνοίξω κλειδαριές, πώς θά κάνω βόμβες νά σκοτώσω, πώς μέ ὁποιονδήποτε τρόπο θά καταστρέψω καί θά ἀναποδογυρίσω τήν ἀνθρωπότητα καί τό σύμπαν ὁλόκληρο. Αὐτό θά πεῖ. παίρνω τήν περιουσία τοῦ πατέρα, τό κατ’ εἰκόνα, καί τό σπαταλῶ μακρᾶν τοῦ Θεοῦ.
Μακριά ἀπό τόν Πατέρα.

Απόσπασμα από την 17η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό μυστήριο τοῦ γάμου.

†.Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο ἄρσεν καί θήλυ. Κοιτάξτε τί λέγει: «Ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον». «Ἀρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς». Τώρα βάζει ἕναν πληθυντικό. Αὐτούς. Ξέρετε τί θέλει νά πεῖ αὐτό; Θέλει νά πεῖ ὅτι τόν ἄνθρωπο ὁ Θεός τόν ἔκανε ἄρσεν καί θῆλυ. Ὄχι αὐτό πού λέμε ἀρσενικοθήλυκο. Καί τό κατανοοῦμε γιατί δέν λέει αὐτόν, ἀλλά λέει αὐτούς. Πού σημαίνει ἄλλος εἶναι ὁ ἄνδρας καί ἄλλη εἶναι ἡ γυναῖκα. Θά μοῦ πεῖτε, θά ὑπῆρχε ἡ περίπτωση νά εἶναι τό ἴδιο πρόσωπο ἄρσεν καί θῆλυ; Τό συναντοῦμε αὐτό στά φυτά. Τά λεγόμενα – ἀπό τήν φυτολογία θά τό ξέρετε – τά λεγόμενα φερ’ εἰπεῖν ὁμόκλινα φυτά. Ὄχι δίκλινα, ἀλλά ὁμόκλινα φυτά. Στό λουλούδι μέσα, στό ἕνα μόνο λουλούδι ὑπάρχουν καί τά ἀρσενικά χαρακτηριστικά καί τά θηλυκά χαρακτηριστικά. Στό ἕνα καί μόνο λουλούδι! Σᾶς θυμίζω ἀπό τή φυτολογία, εἶναι πάρα πολύ ἁπλό. Ὅταν ἔχουμε τόν ὕπερο καί τήν ὠοθήκη, ἔχομε θά λέγαμε, τό θηλυκό μέρος τοῦ φυτοῦ. Ὅταν ἔχουμε τούς στήμονες καί τήν γύρη, ἔχομε τό ἀρσενικό μέρος τοῦ φυτοῦ. Τό ἴδιο, λοιπόν, φυτό φέρει καί τά δύο. Ἀλλά ἑνῶ στό φυτό ὑπάρχουν καί τά δύο, στόν ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει αὐτό. Γιατί ἄραγε δέν ὑπάρχει; Ἐδῶ θά δεῖτε κάτι πάρα πολύ σπουδαῖο. Ὁ Θεός ἔκανε τά δύο φῦλα χωριστά γιά νά θεσμοθετήσει τό γάμο! Ἐνόψει βεβαίως τῆς πτώσης, ἀλλά καί διότι ἤθελε ὁ Θεός μέ τόν τρόπο αὐτό νά δημιουργήσει ἀνάμεσα σέ δύο ἀνθρώπους αὐτό πού λέγεται «κοινωνία ἀγάπης». Διότι ἄν στόν κάθε ἄνθρωπο ὑπῆρχε μία αὐτοτέλεια νά γεννᾶ, τότε ὁ κάθε ἄνθρωπος θά ἦταν μόνος του. Ἀλλά ὅταν δημιουργεῖται ἡ ἀνάγκη νά ὑπάρξουν δυό ἄνθρωποι γιά νά ἔλθει ἕνας τρίτος ἄνθρωπος στόν κόσμο, αὐτό γεννάει τό αἴσθημα τῆς κοινωνίας. Τῆς ἀγάπης. Πόσο μεγάλο εἶναι αὐτό; Νά σᾶς πῶ πόσο μεγάλο εἶναι αὐτό.

Τό μυστήριο τοῦ γάμου.

Αὐτό βεβαίως δέν εἶναι τό μοναδικό μέσα στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἐν τοιαύτη περιπτώσει εἶναι πάρα πολύ κτυπητό. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν κοινωνία του μέσα στόν γάμο, ἔπρεπε νά ἔχει μία ἀναγωγή. Νά ἀνεβεῖ σέ μία ἄλλη κοινωνία. Στήν κοινωνία μέ τόν Θεό. Γι’ αὐτό τό λόγο στήν Π.Δ., ὄχι λιγότερο καί στήν Κ.Δ., ἀναφέρεται ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Νυμφίος, ὁ γαμπρός καί ὁ λαός του, ὁ Ἰσραήλ, εἶναι ἡ νύμφη. Καθ’ ἡμᾶς, ἡ Ἐκκλησία. Δηλ. ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ νύμφη, ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νυμφίος. Θυμηθεῖτε τήν παραβολή τῶν 10 παρθένων. Tί λέγει; «Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἑτοιμαστεῖτε νά τόν προϋπαντήσετε. » Ἡ Ἐκκλησία μας θαυμάσια κινεῖται τίς πρῶτες τρεῖς ἡμέρες τῆς Μ. Ἑβδομάδος, μέ τό «ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσω τῆς νυκτός». Ποιός νυμφίος; Ὁ νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί αὐτή ἡ σχέση; Γιατί εἶναι σχέση ἀγάπης. Σχέση κοινωνίας. Γι’ αὐτό τό λόγο λέγει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι τό μυστήριο τοῦ γάμου, ὅτι ἀναφέρεται στό μυστήριο τῆς ἕνωσης Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, καί εἶναι μυστήριο μέγα. «’Εγώ δέ λέγω ὅτι τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί». (Πρός Ἐφεσίους, κεφ. 5, 32) Εἶναι μέγα. «Εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν». Τύπος δέ αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου τῆς ἕνωσης τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας. Αὐτή, λοιπόν, ἡ ἕνωση πού εἶναι μία κοινωνία ἀγάπης, ἔχει σκοπό της νά μήν μείνει ἐκεῖ, άλλά νά δημιουργήσει μία ἀναγωγή στήν ἀγάπη μέ τόν Θεό. Γιατί ἡ κάθε ψυχή εἶναι μία νύμφη. Εἶναι ἡ νύμφη ψυχή. Πού πρέπει νά συνδεθεῖ μέ τό νυμφίον της Χριστό. Καί προσέξτε. Ἡ ψυχή – θά τό δοῦμε παρακάτω ὅταν θά μιλήσουμε γιά τήν ψυχή καί τό σῶμα – στήν Ἑλληνική γλῶσσα ἐκφράζεται μέ θηλυκό γένος καί γιά τόν ἄνδρα καί γιά τή γυναῖκα. Πού δείχνει ὅτι καί ἡ ψυχή μου καί ἡ ψυχή σου, ἀδιάφορο ἄν ἐγώ εἶμαι ἄνδρας καί σύ γυναῖκα, δέν διακρίνεται σέ φῦλο. Μόνο τό σῶμα διακρίνεται σέ φῦλο. Ἡ ψυχή εἶναι ἄνευ φύλου. Καί λέγεται, ἐκφέρεται μέ θηλυκό γένος γιά νά δείξει τήν ἕνωσή της μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ τό νυμφίο Χριστό. Αὐτό, λοιπόν, εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο καί θά ἔπρεπε νά τό μάθουμε, νά τό καταλάβουμε καί νά τό ζήσουμε. Ὁ γάμος δέν ἀποτελεῖ ἕνα σκοπό στή ζωή, ἀλλά ἕνα μέσο γιά κάποιο ἀνώτερο σκοπό. Πάρα πολλοί ἄνθρωποι, μά πάρα πολλοί ἄνθρωποι, μορφωμένοι καί ἀμόρφωτοι θεωροῦν ὅτι ὁ γάμος ἀποτελεῖ ἕνα ὁροθέσιο καί ἕνα σκοπό στή ζωή τους. Καί ὅτι θά δημιουργηθεῖ μία πληρότητα στή ζωή τους. Θεωροῦν ὅτι ἐξεπλήρωσαν ὅ,τι εἶχαν νά κάνουν στή ζωή τους, ἄν παντρευτοῦν. Καί ἀκόμη καί κάτι ἄλλο, ἄν πετύχουν καί στόν ἐπαγγελματικό τους τομέα. Ἄν αὐτά τά δύο τά πετύχουν, τότε ἐπέτυχαν τό πᾶν. Λένε· νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου δέσποτα, τώρα ἄς πεθάνω πιά, γιατί εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος στή ζωή μου, ἔκανα οἰκογένεια, ἔκανα παιδιά, τά μεγάλωσα, εἶχα ἐπαγγελματικές ἐπιτυχίες, τί ἄλλο θέλω στή ζωή μου; Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Ταλαίπωροι ἄνθρωποι! Αὐτά ἀποτελοῦν τόν σκοπό τῆς ζωῆς; Αὐτά εἶναι στοιχεῖα πρόσκαιρα, τοῦ παρόντος αἰῶνος. Εἶναι στοιχεῖα ἀναγωγικά. Ὁ Θεός δέν ἔκανε αὐτά τά πράγματα γιά νά ξεχάσει ὁ ἄνθρωπος τό Θεό. Ἀλλά τά ἔκανε γιά νά σταθοῦν κλίμακα ν’ ἀνεβεῖ ὁ ἄνθρωπος σέ Ἐκεῖνον. Διά τοῦ γάμου ν’ ἀνεβεῖ σέ μιά ἄλλη σχέση, ἔχοντας βοηθό τόν ἄλλον ἄνθρωπο. Ἐκεῖνο πού λέγει ἕνα πολύ ὡραῖο ποίημα τοῦ Βερίτη «πιασμένοι χέρι - χέρι πού στή θέωση θά μᾶς φέρει». Αὐτό εἶναι. Πιασμένοι χέρι - χέρι, εἴτε στό γάμο, εἴτε σέ μιά κοινωνία ἀνθρώπων, πού στή θέωση θά μᾶς φέρει. Νά φθάσουμε νά ἔχουμε κοινωνία μέ τό Θεό. Γιατί αὐτό θά μείνει. Ὅλα τ’ ἄλλα δέν θά μείνουν. Μέ τό θάνατο ὁ γάμος διαλύεται. Αὐτό τό πρᾶγμα εἶναι γνωστό. Τί σημαίνει; Ὅτι εἶναι ἕνα σχῆμα. Ὅπως ἀκριβῶς ἔχομε τίς νιφάδες τοῦ χιονιοῦ. Ἔχουνε σχήματα. Πέφτουν αὐτά πάνω καί κάνουν τίς μάζες τοῦ χιονιοῦ, εἶναι κρύσταλλα γεωμετρικά, καί ὅταν βγεῖ ὁ ἥλιος λιώνουν καί περνοῦν. Ἔτσι εἶναι αὐτά πού λέμε τώρα. Αὐτό τό θέμα «ἄρσεν-θῆλυ» εἶναι ἕνα σχῆμα. Θά μοῦ πεῖτε, τί σχῆμα εἶναι αὐτό; Τοῦ παρόντος αἰῶνος. Δηλ. ὁ Θεός ἐγνώριζε ὅτι αὐτό τό πλᾶσμα πού θά ἔκανε κατά τήν εἰκόνα του, αὐτό τό πλᾶσμα θἄπεφτε. Θά ἁμάρτανε. Θά ἀστοχοῦσε. Καί θά ξέφευγε ἀπό τόν προορισμό του. Καί συνεπῶς θά ἀπέθνησκε. Θά εἰσήγετο ὁ θάνατος. Κι’ ἐπειδή τό σύμπαν ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο, καταλαβαίνετε ὅτι ὁλόκληρη ἡ δημιουργία θά ματαιοῦτο. Ἀλλά ὁ Θεός δέν θέλει νά ματαιωθεῖ ἐκεῖνο τό ὁποῖο δημιουργεῖ. Δέν θέλει ὅμως καί νά ἀλλάξει. Πώ, πώ, καταπληκτικό, σέ ποιό βαθμό φτάνει, αὐτό πού λέμε, ὁ Θεός ἀφήνει τά περιθώρια τῆς ἐλευθερίας. Εἶναι κάτι πού δέν μποροῦμε νά τό συλλάβουμε. Δέν περιορίζει τήν ἐλευθερία. Ἐνῶ ὁ Θεός γνωρίζει ὅτι ὁ Ἀδάμ θά πέσει, τί κάνει; Οἰκονομεῖ ἕνα ἄλλο σχέδιο. Τί οἰκονομεῖ; Οἰκονομεῖ τό σχῆμα «ἄρσεν-θῆλυ». Καί φυσικά μέ τό σχῆμα «ἄρσεν-θῆλυ» μπαίνει μιά ὁλόκληρη περιπέτεια. Εἶναι ἡ περιπέτεια τῆς Ἱστορίας! Ὅ,τι λέμε Ἱστορία. Τί εἶναι ἡ Ἱστορία; Πόλεμοι, ἀνακατοσοῦρες, ἀνακατατάξεις τῶν λαῶν, ὅλα αὐτά. Ὅλη ἡ περιπέτεια τῆς Ἱστορίας ἀρχίζει ἀπό τό στοιχεῖο τῆς ἐλευθερίας. Δέν τό βγάζει ὁ Θεός, τό ἀφήνει. Εἶναι καταπληκτικό! Ἀλλά, αὐτό τό σχῆμα «γάμος», «ἄρσεν-θῆλυ», δέν μπορεῖ νά μείνει γιά πάντα. Θά περάσει. Γι’ αὐτό, ὅταν θ’ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί καί θά κρίνει ὁ Θεός τόν κόσμο, τούς ἀνθρώπους, τότε δέν θά ὑπάρχει πιά ὁ γάμος. Τό σχῆμα αὐτό «ἄρσεν-θῆλυ», μέ τήν χρήση του, ἐννοεῖτε, δέν θά ὑπάρχει. Γι’ αὐτό σαφῶς ὁ Κύριος εἶπε, ὅτι στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε παντρεύονται, οὔτε νυμφεύονται. Ἀλλά εἶναι ὅπως οἱ ἄγγελοι. Ὅταν λέγει «ὅπως οἱ ἄγγελοι» δέν ἐννοεῖ ὅτι δέν θά ἔχουμε ἀνθρώπινο σῶμα. Διότι οἱ ἄγγελοι δέν ἔχουνε σῶμα. Θά ἔχουμε σῶμα, θ’ ἀναστηθεῖ τό σῶμα μας. Ἀλλά θά ζοῦμε ὅπως οἱ ἄγγελοι. Κι’ ἐνῶ οἱ ἄγγελοι δέν ἔχουν φῦλο, γιατί δέν ἔχουν σῶμα, σημαίνει, κι’ ἐμεῖς θά ζοῦμε σάν νά μήν ὑπάρχει τό φῦλο. Αὐτό τό φῦλο «ἄρσεν-θῆλυ». Σάν νά μήν ὑπάρχει αὐτό τό σχῆμα. Στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, δέν θά ὑπάρχει. Εἶναι φανερό συνεπῶς ὅτι ὁ γάμος εἶναι ἕνα σχῆμα. Ἀφοῦ μέ τήν περιπέτεια αὐτή ξαναγυρίζομε σέ κεῖνο πού ἀρχικά ὁ Θεός θά ἔκανε τόν ἄνθρωπο ἐάν δέν ἔπεφτε. Ποιό; Τοῦ νά μήν ὑπάρχει ὁ γάμος. Ἄν μοῦ πεῖτε, καί πῶς θά ἐπολλαπλασιάζοντο οἱ ἄνθρωποι; Ἄ, στό θέμα αὐτό ἐρωτοῦμε πάντοτε ὑπό τό πρίσμα τῆς πτώσεως. Ὅπως ὁ Θεός ἔκανε τόν πρῶτο ἄνθρωπο, ὅπως ἔκανε καί τό δεύτερο ἄνθρωπο, θά μποροῦσε νά κάνει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὅπως ἔγιναν καί οἱ ἄγγελοι. Οἱ ἄγγελοι δέν γεννήθηκαν ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον. Οἱ ἄγγελοι δημιουργήθηκαν. Γιά τόν Θεό ὑπάρχει κάτι πού εἶναι δύσκολο; Ἤ ἀδύνατο; Ἄρα, ἐάν οἱ ἄνθρωποι δέν ἔπεφταν, ὁ γάμος δέν θά ὑπῆρχε. Νά γιατί, ἀφοῦ εἶναι σχῆμα τοῦ παρόντος αἰῶνος, δέν πρέπει νά στηριζόμαστε καί νά λέμε ὅτι εἶναι τό πᾶν στή ζωή μας. Εἶναι λάθος αὐτό, ὅταν τό κάνουμε.

Απόσπασμα από την 15η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἰσότητα τῶν δύο φύλων.

†.«καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς». (Γένεσις, κεφ. 1, 27) Ἐδῶ ἔχουμε μία ἰδιαίτερη κατασκευή, πού λέγει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπον ἄρσεν καί θῆλυ.

Κάνει ἐντύπωση ἡ διατύπωση. Ὅτι ὁ Θεός ἐποίησε τόν ἄνθρωπον ἄρσεν καί θῆλυ. Πού σημαίνει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος φέρεται ὑπό δύο μορφές. Ὑπό δύο φύλα. Τό ἄρσεν καί τό θῆλυ. Ἀλλά ἐκφράζει ὅμως τοῦτο: ὅτι καί τό
ἄρσεν εἶναι ἄνθρωπος καί τό θῆλυ ἄνθρωπος. Ὥστε, λοιπόν, καί ὁ ἄνδρας εἶναι ἄνθρωπος καί ἡ γυναῖκα εἶναι ἄνθρωπος. Ἔτσι, ἄν βλέπαμε κάποτε ἕναν ἄνδρα στόν δρόμο, θά λέγαμε: ἕνας ἄνθρωπος. Ἄν βλέπαμε μιά γυναῖκα, θά λέγαμε πάλι, ἕνας ἄνθρωπος. Ὥστε καί ὁ ἄνδρας εἶναι ἄνθρωπος καί ἡ γυναῖκα εἶναι ἄνθρωπος.
Αὐτό ἔχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, διότι ὑπῆρξαν ἐποχές, πού ἀμφισβητήθηκε ἄν ἡ γυναῖκα εἶναι ἄνθρωπος. Βλέπετε ὅμως ἐδῶ, πρός τιμήν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, νά καθορίζεται ἀπό τόν 15ον αἰῶνα πρό Χριστοῦ, ὅτι καί ἡ γυναῖκα εἶναιο ἄνθρωπος. Ἄν διαβάσετε τήν Ἱστορία τοῦ 15ου
αἰῶνος π.Χ., γιά νά μήν σᾶς πῶ καί τήν ἱστορία τῶν χρόνων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, 15 αἰῶνες μετά ἀπό τήν συγγραφή τούτου τοῦ βιβλίου, θά βλέπατε ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας. Ἐπειδή ἔγιναν ἀκριβῶς αὐτές οἱ καταχρήσεις, ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τόν προορισμό του, δέν εἶχε τόν
γνώμονα τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό ἔβλεπε τήν γυναῖκα ὡς ἀντικείμενο, ὄχι ὡς ἄνθρωπο. Τό δυστύχημα εἶναι ὅτι σήμερα, ἐνῶ ὁ Χριστιανισμός ἀπεκάλυψε τήν ἰσότητα τῶν δύο φύλων, πετάξαμε τόν Χριστιανισμό, ὡς νά ἔλεγε ὁ Χριστιανισμός τό ἀντίθετο. Καί ὅμως βλέπει κανείς πῶς εἶναι αὐτά τοποθετημένα.
Θά λέγαμε, τό πρῶτο στοιχεῖο ὅτι ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα εἶναι ἰσότιμοι εἶναι αὐτό: ὅτι καί οἱ δύο εἶναι ἄνθρωποι. Αὐτό ἔχει πάρα πολλά νά πεῖ. Ἕνα δεύτερο στοιχεῖο, τό ὁποῖο δέν θά ἀναλύσω αὐτή τή στιγμή αλλά
λίγο πιό κάτω, εἶναι ὅτι καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.
Ἄν τό θέλετε μιά πού ἀναφέραμε τά σημεῖα αὐτά, ἐκεῖ εἶναι ἡ ἰσότητα ἀνδρός καί γυναικός. Ὅτι δηλ. καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα εἶναι ἄνθρωποι καί οἱ δύο ἀποτελοῦν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τώρα, ἐφόσον τά φῦλα εἶναι διαφορετικά, διαφορετικός θά εἶναι καί ὁ ρόλος καί ἡ θέση τοῦ καθενός. Εἶναι πάρα πολύ φυσικό. Ἐπί παραδείγματι, τό ὅτι ἐγώ, ἄς ὑποθέσουμε, πώς εἶμαι δάσκαλος καί ἐσεῖς μαθητές. Τό ὅτι ἐγώ ἔρχομαι καί καταλαμβάνω αὐτή ἐδῶ τή θέση ἐπάνω στήν ἕδρα καί ἐσεῖς καταλαμβάνετε τά θρανία,
δέν σημαίνει μέ αὐτή τήν διαφοροποίηση ὅτι ἐγώ εἶμαι κάτι παραπάνω ἀπό σᾶς: Ὅτι ἐσεῖς εἶστε κάτι παρακάτω ἀπό μένα. Ἁπλῶς ἡ διαφοροποίηση ἀναφέρεται σ’ ἕνα ρόλο. Σέ μία στάση, σ’ ἕνα θέμα, σέ μιά διακονία.
Βλέπετε ὅμως πόσο τἄχουμε μπερδεμένα; Ὅταν δέν ἔχομε τόν γνώμονα τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, φθάνομε νά λέμε, τί φοράει ὁ ἄνδρας; Παντελόνια. Κι’ ἐγώ ἡ γυναῖκα, παντελόνια. Ὁ ἄνδρας κόβει τά
μαλλιά του; Κ’ ἐγώ ἡ γυναῖκα θά κόψω τά μαλλιά μου. Ἡ γυναῖκα ἔχει λόγους νά διακρίνεται ἀπό τόν ἄνδρα. Ἔχει λόγους. Ὅπως καί ὁ ἄνδρας ἔχει λόγους νά διακρίνεται ἀπό τήν γυναῖκα. Τά ἔχουμε μπερδεμένα; Καί
βλέπετε ποῦ θέλομε νά ἐπιβάλουμε ἰσότητες; Σέ πράγματα τά ὁποῖα εἶναι
κυριολεκτικά ἐπουσιώδη. Καί ἐπιζήμια. Νά ἦταν ἁπλῶς ἐπουσιώδη; Ἀλλά εἶναι καί ἐπιζήμια. Αὐτό εἶναι τό φοβερό. Διότι ὅταν ἡ γυναῖκα χάσει τόν
ρόλο της, ἐνῶ εἶναι φτιαγμένη γιά νά εἶναι αὐτό πού εἶναι, τότε γιά κείνη τί ἐπιπτώσεις θά ὑπάρχουν; Μία γυναῖκα πού θά παίζει στό ρόλο ἑνός ἀνδρός, τί ἐπιπτώσεις μπορεῖ νά ἔχει αὐτή ἡ στάση της, στή ψχολογία της,
στήν ψυχή της;
Καί ἄν τό θέλετε, βέβαια καί ὁ ἄνδρας ζημιώνει, σ’ αὐτή τήν ἱστορία, ἀλλά πιό πολύ ὅμως ζημιώνει καί ἡ γυναῖκα. Ὁ ἄνδρας ζημιώνει ἀπό τοῦτο, τό ὅτι στό τέλος ἔχει μία γυναῖκα δίπλα του ἡ ὁποία ἀνδροφέρνει.
Γιά νά μήν πῶ βέβαια ὅτι στήν ἐποχή μας ἔχομε καί ἄνδρες οἱ ὁποῖοι γυναικοφέρνουν. Καί ἄν τό θέλετε, ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι ἔχομε, μία ἀπόσταση δύο μέτρων, μεταξύ ἄνδρα καί γυναίκας – σχηματικό αὐτό πού λέω – λέει ἡ
γυναῖκα: θά κάνω ἕνα βῆμα μπροστά νά γίνω λίγο ἄνδρας. Λέει, ἕνα βῆμα, ἕνα μέτρο. Λέει ὁ ἄνδρας: Θά κάνω ἕνα μέτρο μπροστά, νἆμαι λίγο γυναῖκα, ὁπότε ταυτοχρόνως οἱ δύο τους συναντήθηκαν. Καί δέν ἔχομε
διαφορά. Γι’ αὐτό βλέπετε καί στό ντύσιμο, καί στήν συμπεριφορά ἀκόμη, βλέπετε οἱ γυναῖκες νά ἀνδροφέρνουν καί ἄνδρες νά γυναικοφέρνουν.
Καί αὐτό λέγεται ἰσότητα τῶν φύλων; Αὐτό δέν εἶναι ἰσότητα τῶν φύλων.
Αὐτό εἶναι μιά καρικατούρα. Εἶναι κάτι τό ἀδιανόητο, κάτι τό φοβερό, τό ὁποῖο ἔχει ἐπιπτώσεις στή ζωή καί τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας.

Απόσπασμα από την 15η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν. (Γεν. 1 ,26)

†.«Καί εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν,» νά κατασκευάσουμε. Σέ ποιόν εἶπε ποιήσωμεν; Σέ ποιόν εἶπε ὁ Θεός νά κατασκευάσουμε; Τό εἶπε στόν ἑαυτό Του. Διότι δέν ἔχουμε πολλούς θεούς, ὥστε ὁ ἕνας νά συσκέπτεται μέ τόν ἄλλον, νά ἀποτελοῦν συμβούλιο, τρόπον τινά, οἱ θεοί γιά νά δοῦν τί θά κάνουν. Δέν ὑπάρχει αὐτό. Ἐπειδή βέβαια οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τήν ἀνθρώπινη διάνοια, μέ τήν διαδικασία πού σᾶς εἶπα, ὁλόκληρη ἡ Ἑλληνική Μυθολογία, ὅπως καί ὅλες οἱ μυθολογίες τῶν λαῶν, ἔχουν αὐτά τά στοιχεῖα τῆς διαδικασίας. Βλέπετε, πῶς ἔχουμε τή Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου καί τήν Κοσμογονία. Ὅλα αὐτά εἶναι κατά ἕνα ἀνθρώπινο τρόπο. Οἱ θεοί σκέπτονται, τιμωροῦν, κινοῦνται κατά ἕνα τρόπο ἐντελῶς ἀνθρώπινο. Δέν μπόρεσαν νά πιάσουν τό θέμα. Ἔπρεπε ὁ Θεός νά ἀποκαλύψει τόν ἑαυτό του γιά νά μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι νά Τόν γνωρίσουν. Ἐδῶ ὅμως ὁ Θεός δέν ὁμιλεῖ σέ ἄλλους θεούς. Ἀλλά ὅπως σᾶς εἶπα ὁμιλεῖ στόν ἑαυτό του. Καί τοῦτο διότι λέγει· «καί εἶπεν ὁ Θεός, ποιήσωμεν (πληθυντικός, νά κατασκευάσουμε) ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν». Ἐδῶ, λοιπόν, ὁμιλεῖ περί μιᾶς εἰκόνος. Ἄρα βλέπει κανείς καθαρά, ὅτι δέν ἔχουμε πολλούς θεούς. Γιατί θά εἴχαμε καί πολλές εἰκόνες. Τίνος τήν εἰκόνα θά ἔκανε ὁ θεός «Ζεύς»; Βάσει ποιᾶς εἰκόνας θά ἔκανε τόν ἄνθρωπο ὁ Ζεύς; Βάσει τῆς δικῆς του εἰκόνας; Τοῦ πατέρα τοῦ τοῦ Κρόνου ἤ τῆς γυναίκας του τῆς Ἥρας; Βάσει ποιᾶς εἰκόνας; Ἐδῶ εἶπε ὁ Θεός˙ θά κάνουμε τόν ἄνθρωπο νά εἶναι σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα τή δική μας. Μία εἰκόνα. Δέν λέει˙ σύμφωνα μέ τίς εἰκόνες μας. Ἀλλά μέ τήν εἰκόνα τήν μία. Καί οὔτε ἀκόμη ὁ Θεός ἀποτείνεται πρός ἀγγέλους. Γιατί ὑπάρχει καί αὐτή, ξέρετε, ἡ θέση. Σημειώσατε· ἐκεῖνα τά ὁποῖα μπορεῖ νά σᾶς παραξενεύουν ὡς ἀπίθανα, ἐπειδή εἶναι σημεῖα πού μέσα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία ἔχουν προβληθεῖ, ἔχουν εἰπωθεῖ. Ἐσεῖς νά τά μάθετε καί κάποτε μπορεῖ νά σᾶς χρειαστοῦν. Θά πεῖτε· ἐδῶ τί θά πεῖ, ὅτι δέν ἀποτείνεται πρός τούς ἀγγέλους; Ναί, γιατί ὑπάρχει καί μία θέση, αἱρετική εἶναι αὐτή, ὅτι ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν κόσμο μαζί μέ τούς ἀγγέλους. Δέν εἶναι δυνατόν αὐτό. Διότι ἁπλούστατα οἱ ἄγγελοι εἶναι κτίσματα καί δέν μποροῦν νά συνδημιουργήσουν μέ τόν Θεό. Οἱ ἄγγελοι εἶναι θεατές, ἀφοῦ ἔγιναν πιό μπροστά ἀπό τήν ὑλική δημιουργία, εἶναι μόνο θεατές. Σ’ ὁλόκληρη τή δημιουργία οἱ ἄγγελοι βλέπουν. Δέν μετέχουν σέ τίποτε. Γι’ αὐτό λέγει στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ὅταν ἔγιναν τ’ ἀστέρια, οἱ ἄγγελοι μέ ἐδοξολόγησαν. Τίποτε ἄλλο. Βλέπουν καί δοξολογοῦν τό Θεό. Μόνο, λοιπόν, ὁ Θεός δημιουργεῖ. Οἱ ἄγγελοι ὅμως εἶναι μάρτυρες τῆς δημιουργίας. Καί αὐτό εἶναι πολύ ὡραῖο γι’ αὐτούς. Εἶναι μάρτυρες. Σέ μᾶς ἔπρεπε ν’ ἀποκαλυφθεῖ. Γιά τούς ἀγγέλους δέν ἀποκαλύφθηκε, ἀλλά ἔγινε μπροστά τους. Ἔγινε στά μάτια τους μπροστά. Ὅμως ὁ Θεός δέν συμβουλεύεται τούς ἀγγέλους γιά νά δημιουργήσει τόν κόσμο. Ἐξάλλου εὐθύς παρακάτω λέγει˙ «καί ἐποιησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον». Δέν λέγει˙ ὁ Θεός μέ τούς ἀγγέλους ἔκαναν τόν ἄνθρωπο. Ἀλλά μόνο ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο.

Τί σημαίνει αὐτός ὁ πληθυντικός, ὁ ὁποῖος ἔρχεται σάν κάπως ἀσύντακτα, νά μπεῖ ἐδῶ μέσα στό ἱερό κείμενο; Ἐδῶ ἀπό τήν ἀρχή ξεκινήσαμε «καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς, ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν», παντοῦ βλέπουμε τόν Θεό, ἐδῶ βλέπουμε ξαφνικά ἕνα πληθυντικό. Καί λέγει˙ «καί ποιήσωμεν», καί νά κατασκευάσουμε. Τί σημαίνει αὐτός ὁ πληθυντικός; Ἴσως ἀπό τό σχολεῖο σας νά τό γνωρίζετε αὐτό, ὅτι λέγεται ὅτι εἶναι ἕνας πληθυντικός μεγαλειότητας! Ὅπως λέμε, θά ἔλεγε ὁ βασιλεύς «ἡμεῖς», ἐμεῖς δηλαδή, ἐνῶ εἶναι ἕνα πρόσωπο. Λέγεται, ὅπως σᾶς ἐξήγησα, πληθυντικός μεγαλειότητας. Δέν ἀποκλείεται νά εἶναι καί ἔτσι. Δέν τό ἀπορρίπτουμε αὐτό. Ἀλλά ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπό τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης, βλέπουν ὅτι ἐδῶ ἔχουμε τό Τριαδικό της Θεότητας. Καί ὅταν συνεπῶς λέγει ὁ Θεός˙ «ποιήσωμεν», νά κατασκευάσουμε, ὁμιλοῦν τά τρία πρόσωπα μεταξύ τους τρόπον τινά σάν νά συσκέπτονται, νά διαβουλεύονται, τί θά κατασκευάσουν, πῶς θά κατασκευάσουν ἐκεῖνο πού θά κατασκευάσουν. Εἶναι, λοιπόν, τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶναι ὁ Πατήρ, εἶναι ὁ Υἱός, εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον! Ἀλλά ὁ Θεός εἶναι ὅμως ἕνας. Εἶναι αὐτό τό βαθύ μυστήριο τῆς Τριαδικότητας τοῦ Θεοῦ. Ἐξάλλου ἐνθυμεῖστε στόν πρῶτο καί δεύτερο στίχο τοῦ κεφαλαίου. «καί πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῶν ὑδάτων». Σᾶς εἶχα ἐξηγήσει ὅτι ἐκεῖ εἶναι ὁ Πατήρ, τό «εἶπεν ὁ Θεός», εἶναι ὁ Θεῖος Λόγος, «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος» καί ὅπως λέγει ἡ Παλαιά Διαθήκη «τῷ Λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν». Ἀλλά ξέρουμε, χωρίς τόν Ἰησοῦ Χριστόν, «οὐδέ ἓν γέγονεν ὃ γέγονεν». Τίποτε δέν ἔγινε ἀπ’ ὅ,τι ἔγινε. Καί συνεπῶς αὐτό «τῷ Λόγῳ Κυρίου», δηλαδή μέ τόν Λόγον τοῦ Κυρίου ἐστερεώθησαν οἱ οὐρανοί, φανερώνει ὅτι εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Θεός Λόγος. Καί «τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» λέγει. Δηλαδή σάν κάτι νά εἶναι ἄλλο. Ἔ, αὐτό «τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ», ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα!

Ἔτσι, ἐπειδή ἔχουμε τήν φανέρωση τῶν τριῶν προσώπων στήν Καινή Διαθήκη, μέ τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης μποροῦμε τώρα νά βλέπουμε τήν Παλαιά Διαθήκη. Καί νά βλέπουμε ὅτι αὐτός ὁ πληθυντικός, δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας πληθυντικός μεγαλειότητας, ἀλλά ἐκφράζει τό Τριαδικό της Θεότητας. Ἀλλά ἐκεῖνο πού εἶναι καταπληκτικό εἶναι τό ἑξῆς: Γιατί θά ἐπανέλθω στό θέμα τοῦ πληθυντικοῦ αὐτοῦ, θά ἐπανέλθω. Τό καταπληκτικό εἶναι τό ἑξῆς˙ ὅτι ἐνῶ γιά ὅλα τά δημιουργήματα ἀφήνεται νά ἐννοηθεῖ ὅτι δημιουργεῖ ὁ Θεός, εἰδικά γιά τόν ἄνθρωπο ἐμφανίζονται καί τά τρία πρόσωπα. Ἔστω μέ τόν ὑπαινιγμό τοῦ πληθυντικοῦ. Γιά νά δείξει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα καί τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδας! Αὐτό εἶναι μεγαλειῶδες! Ἐγώ ὁ φτωχός ἄνθρωπος, ἐγώ ὁ τιποτένιος ἄνθρωπος, ἐγώ πού εἶμαι 1,70, ἐγώ ὁ ἄνθρωπος, εἶμαι δημιούργημα καί τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό, ὅταν πρέπει νά ξαναγεννηθῶ, νά γίνει ἡ γέννησή μου, τότε θά βαπτιστῶ καί τότε θά μοῦ εἰπωθεῖ˙ «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Γιατί; Ὄχι μόνο γιά νά ἐκφρασθεῖ εἰς τό ὄνομα τίνος βαπτίζομαι, ἀλλά καί διότι ὅταν ἐδημιουργήθηκα μέ ἐδημιούργησαν καί τά τρία πρόσωπα. Καί τώρα κατά τήν ἀναδημιουργία μου δι’ ὕδατος καί πνεύματος, πού λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, πάλι μετέχουν καί τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Τί μεγάλη τιμή αὐτό!

Ξέρετε, ὅσο προχωροῦμε ἀναλύοντας τό κείμενο καί θά ξετυλίγεται μπροστά στά μάτια μας, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, θά ἐκπλησσόμεθα καί θά πηγαίνουμε ἀπό τήν μία ἔκπληξη στήν ἄλλη ἔκπληξη.

Απόσπασμα από την 13η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.