†.Ο Χριστός, αγαπητοί μου, είπε εις τους μαθητάς Του και δι’ αυτών προς όλους τους πιστούς όλων των αιώνων και εποχών, έναν βαρυσήμαντο λόγο. Τους είπε: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»· που σημαίνει ότι ο Χριστός ζητά την ομολογία μας υπέρ του προσώπου Του ενώπιον των ανθρώπων.
Πώς όμως αυτή η ομολογία του Χριστού μπορεί να εκφραστεί; Με τρεις τρόπους. Ο πρώτος τρόπος, με την ορθόδοξη πίστη. Ο δεύτερος τρόπος, με την ορθόδοξη ευαγγελική ζωή, με το ευαγγελικό ήθος. Και ο τρίτος τρόπος, ως ιεραποστολή. Με αυτούς τους τρόπους μπορούμε να ομολογήσουμε τον Χριστό. Όχι με ένα μόνο, ερήμην των άλλων δύο. Αλλά και με τους τρεις τρόπους.
Ας προσπαθήσουμε μία προσέγγιση εις αυτούς τους τρόπους ομολογίας του θεανθρωπίνου προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αλλά πριν κάτι πούμε, θα πρέπει να σημειώσουμε τα κίνητρα εκείνα τα οποία μας ωθούν εις την ομολογίαν της Ορθοδοξίας. Είναι πρώτιστα η αγάπη του Χριστού. Αν δεν αγαπάς τον Χριστό, είναι αδύνατον, αδύνατον να τον ομολογήσεις. Η αγάπη υπερνικά ακόμη και αυτόν τον θάνατον· εξ ου και το μαρτύριον. Η αγάπη θα δώσει το θάρρος, αλλά και το άοκνον, το ατεμπέλιαστο, το άοκνον της ομολογίας του Χριστού ισοβίως.
Και όταν λέμε ότι ομολογούμε τον Χριστόν, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι ομολογούμε την Ορθοδοξία. Ή αν ομολογούμε την Ορθοδοξία, ομολογούμε τον Χριστό. Γιατί, απλούστατα, Χριστός και Ορθοδοξία ταυτίζονται. Τι είναι η Ορθοδοξία; Ο ορθόδοξος τρόπος αναφοράς εις το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Η ορθόδοξος ερμηνεία του θεανθρωπίνου προσώπου του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι Ορθοδοξία. Σημαίνει λοιπόν ομολογία της ανθρωπίνης και της θείας φύσεως του Ιησού Χριστού· με ό,τι μας αποκαλύπτεται στο θεανθρώπινο πρόσωπό Του μέσα στον λόγο του Θεού, μέσα στην Αγία Γραφή. Και η ομολογία προϋποθέτει κάποια γνώση, βεβαίως, του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Αν δεν έχουμε αυτήν την γνώση, τι θα ομολογήσουμε; Τι θα δείξουμε;
Όταν ερωτήθηκε εκείνος ο τυφλός, που τον θεράπευσε ο Κύριος, αν πιστεύει εις τον Χριστόν, που ο Κύριος του το είπε αυτό, εκείνος είπε: «Ποιος είναι;». «Εγώ είμαι», λέει ο Κύριος, «Αυτός που σου άνοιξα τα μάτια». Κι εκείνος είπε: «Πιστεύω Κύριε. Πιστεύω.» και προσεκύνησε αυτόν. Τον προσεκύνησε τον Κύριο. Την ίδια στιγμή γίνεται ομολογητής του Χριστού. Και μάλιστα ομολογητής εις τους Φαρισαίους· οι οποίοι, δεν ήθελαν, αμφέβαλλαν για το θαύμα, αμφέβαλλαν δια την ποιότητα του Ιησού Χριστού. Και μάλιστα, επειδή ακριβώς επέμενε ο τυφλός και τους έλεγε «Μα σας είπα και σας το ξαναείπα, ότι Αυτός μου άνοιξε τα μάτια», εθεωρήθηκε και θεωρείται ο πρώτος ομολογητής του Χριστού. Και επειδή τον έβγαλαν έξω με λοιδορία, «Φύγε από δω» -του είπαν- «εσύ όλος ἐν ἁμαρτίαις υπάρχεις κι εσύ διδάσκεις εμάς;». Γι΄αυτό θεωρείται και ο πρώτος μάρτυς του Χριστού. Ομολογητής και μάρτυς Χριστού. Ο πρώτος.
Ακόμη, θα ήθελα να πούμε ότι η ομολογία του Χριστού είναι ένα χάρισμα. Δεν μπορείς να ομολογήσεις τον Χριστό, αν δεν έχεις αυτό το χάρισμα, το οποίο θα σου δώσει το Πνεύμα το Άγιον· το οποίον θα σου το δώσει, γιατί αυτό σου δείχνει ποιο είναι το θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού, για να Τον ομολογήσεις. Εάν λοιπόν δεν έχεις το Πνεύμα του Θεού, δεν μπορείς επ’ ουδενί να είσαι ομολογητής του Χριστού.
Ο Χριστός είπε: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ» κλπ. Εκείνος ο οποίος θα ομολογήσει- προσέξτε- ἐν ἐμοὶ». Δεν είπε «ἐμέ». Παρακάτω το λέει «ἐμέ». Που αναφέρεται σε εκείνους που αρνούνται τον Χριστόν. Εκείνος που θα με αρνηθεί» Εδώ λέγει «Εκείνος που θα ομολογήσει «ἐν ἐμοὶ». Αυτό το «ἐν ἐμοὶ» σημαίνει, βοηθούμενος από μένα για να με ομολογήσει. Κι όπως λέγει σχολιάζοντας ο Ιερός Χρυσόστομος: «Δεικνύς ότι (δείχνοντας ότι) οὐκ οἰκείᾳ δυνάμει, ἀλλά τῇ ἄνωθεν βοηθούμενος χάριτι ὁμολογεῖ ὁ ὁμολογῶν». Δεν ομολογεί από δικές του δυνάμεις, αλλά από την άνωθεν χάρη, από το Πνεύμα το Άγιον. Περί δε τοῦ ἀρνουμένου οὐκ εἶπεν ἐν ἐμοὶ (Για εκείνον ο οποίος αρνείται δεν είπε «ἐν ἐμοὶ») ἀλλά ἐμέ. Ἒρημος γάρ γενόμενος τῆς τοῦ Θεοῦ δωρεᾶς, οὓτως ἀρνεῖται». Έρημος από την δωρεά του Θεού, έρημος από το Πνεύμα το Άγιον, φθάνει να με αρνηθεί. Μη μου πείτε, τότε εκείνος που αρνείται, τι φταίει αν στερείται του Αγίου Πνεύματος; Ω! Το κλειδί όλων αυτών των πραγμάτων και πλήθος άλλων, είναι η προαίρεσις. Αν η προαίρεσις, αγαπητοί μου, είναι στραβή, αυτό το βλέπει ο Θεός. Και δεν σου δίνει τη Χάρη. Δεν σου στέλνει το Πνεύμα το Άγιον. Δεν φταίει ο Θεός, για να μη σου δώσει τη χάρη Του, το Πνεύμα το Άγιον. Αλλά η δική σου η κακή προαίρεσις· η οποία αποκλίνει από τον κακό τρόπο της ζωής σου. Συνήθως, όχι απολύτως, αλλά συνήθως. Γιατί, πόρνες κάποτε ομολογούν τον Θεόν. Αλλά συνήθως, η προαίρεσις είναι το κλειδί όλης μας της ανθρωπίνης συμπεριφοράς. Όλο το κακό εκπηγάζει όχι από τον διάβολο, από μας. Και από τον διάβολο, αλλά, γιατί τάχα, δεν υπάρχει ο διάβολος και για τους ευσεβείς; Από την προαίρεσή μας, την κακή προαίρεσή μας, από εκεί πηγάζει.
Αλλά ύστερα από αυτά τα λίγα που είπαμε σχετικά με το ποιες είναι οι προϋποθέσεις να φθάσουμε να ομολογήσουμε τον Χριστό, ας δούμε τώρα αυτές τις τρεις μορφές που προηγουμένως σας ανήγγειλα.
Η πρώτη μορφή ομολογίας της ορθοδόξου πίστεως είναι η ομολογία του Χριστού ορθοδόξως. Δηλαδή η αντιμετώπισις των αιρέσεων. Τι είναι η αίρεσις; Η απόκλισις από την ορθήν πίστιν, η στραβή ερμηνεία του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Όπως επί παραδείγματι, μπορούσε να λέγει ο Αρειανισμός ότι δεν είναι Θεός, αλλά μόνον άνθρωπος. Ή να λέει κάποια άλλη αίρεσις: «Δεν είναι άνθρωπος, αλλά είναι Θεός μόνον», κ.ο.κ. ·ότι «η Παναγία δεν είναι Θεότοκος· είναι Χριστοτόκος»· κ.λπ. κ.λπ. κλπ. Όσες ποτέ ενεφανίσθησαν αιρέσεις. Δηλαδή στον κοινόν χώρον της πίστεως, εμφανίζονται άνθρωποι, οι οποίοι έχουν διαφορετική ερμηνεία και αντίληψη για την πίστη. Όλες οι αίρεσεις γεννήθηκαν μέσα εις τον χώρον της Εκκλησίας· όχι απέξω, μέσα εις τον χώρον της Εκκλησίας.
Συνεπώς τι είναι εδώ η ομολογία του Χριστού; Είναι η ορθόδοξος ομολογία σε εκείνους που έχουν διαφορετική αντίληψη για τον Χριστόν. Και εκείνοι που αντιμετωπίζουν την αίρεσιν λέγονται ομολογηταί. Και μάλιστα αν τύχουν και μαρτυρίου, όπως είναι ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όπως είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός, που του έκοψαν τη γλώσσα, όπως είναι όποιος είναι, και λοιποί τόσοι πολλοί, αυτοί ανεδείχθησαν κατά καιρούς εναντίον των αιρέσεων και των αιρετικών.
Ομολογία ακόμη λέγεται όταν ο πιστός σταθεί μπροστά στην ειδωλολατρία· η οποία στρέφεται ως διώκτης κατά της Εκκλησίας. Ο Μέγας Βασίλειος έναντι του ειδωλολατρούντος Ιουλιανού του Παραβάτου του αυτοκράτορος, στάθηκε εδραίος. Κι όταν είπε ό,τι είπε, «Ἀκούετω ταῦτα καί βασιλεύς», είπε εις τον Μόδεστον τον Έπαρχον: «Αυτά που σου είπα, να τα ακούσει και ο βασιλιάς!», «ἀκούετω ταῦτα καί βασιλεύς». Ομολογητής! Έναντι της ειδωλολατρίας. Έτσι, ο κάθε πιστός, ομολογεί τον Χριστόν. Είτε έναντι των αιρέσεων είναι, είτε έναντι της ειδωλολατρίας, ομολογεί τον Χριστόν, ως τον μοναδικό σωτήρα Θεάνθρωπον Ιησούν.
Όταν χλευάζεται ακόμη ο Χριστός από Χριστιανούς -αλίμονο, και από μη Χριστιανούς- σταθεί και υπερασπιστεί το πρόσωπο το ανθρώπινον του Χριστού. Όταν ακόμη, Χριστιανοί μας αρνούνται το Ευαγγέλιο, είτε επιλεκτικώς είτε καθ΄ολοκληρίαν, συνήθως επιλεκτικώς, «δεν συμφωνώ μ’ αυτό που λέει το Ευαγγέλιο», «δεν συμφωνώ με εκείνο που λέει το Ευαγγέλιο», ο ομολογητής θα υπερασπιστεί το Ευαγγέλιο. Παντού. Μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στην εργασία, στο σπίτι, στο δημόσιο βίο. Όταν ο Χριστός, υποτιμάται και πρέπει να μιλήσουμε γι’ Αυτόν ή να διορθώσουμε αν δεν υπάρχει κακή προαίρεσις ή να επιτιμήσουμε εάν υπάρχει κακή προαίρεσις, κακοπιστία, θα επιτιμήσομε, θα επιπλήξομε. Όλα αυτά σημαίνουν ομολογώ τον Χριστόν. Δεν ντρέπομαι. Δεν υποστέλλω την αλήθειαν. Δεν συρρικνούμαι.
Δεν είμαι…τέκνον υποστολής, που λέει στην Προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος. Σιωπώ, και η σιωπή μου είναι προδοσία. Η σιωπή μου… γιατί σιωπώ; Κινείται από ανθρωπαρέσκεια. Για να μην πουν για μένα ότι…να, ότι…να. Προτιμώ να αρέσω εις τους ανθρώπους, παρά εις τον Θεόν. Αλήθεια, αδελφέ μου, αν σου ‘βριζαν τον Πατέρα, τη γυναίκα ή τον άνδρα ή το παιδί σου, θα σιωπούσες; Αν έλεγαν το παιδί σου ότι είναι νόθο, θα σιωπούσες; Αν έλεγαν ότι ο Χριστός δεν είναι ο υιός του Θεού, αλλά κτίσμα, ίδια είναι βλασφημία, μόνο εξαιρετικά μεγεθυμένη, επειδή δεν αναφέρεται στο παιδί σου αλλά αναφέρεται εις τον Υιόν του Θεού; Θα σιωπούσες; Και τότε η σιωπή σου δεν είναι προδοσία;
Ακόμη, αγαπητοί, ομολογία Χριστού ασκώ όχι μόνον με τον λόγον, αλλά και με το βίωμα, με το ευαγγελικόν ήθος, με τον ορθόν κατά Θεόν βίον. Δηλαδή, με την ορθοπραξίαν. Όχι με την ορθοδοξίαν μόνον, αλλά και με την ορθοπραξίαν, με την ορθή βιωτήν. Ο Κύριος μας είπε: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Τι είπε; «Να ιδούν οι άνθρωποι τα καλά σας έργα, τον καλό σας τρόπο, τον σωστό σας ευαγγελικό βίο για να δοξαστεί ο Θεός». Αυτό είναι. Έτσι ομολογούμε τον Χριστόν, ζώντες την ευαγγελικήν αλήθειαν. Αν δεν ζω ευαγγελικά, δεν ομολογώ Χριστόν. Γιατί δείχνω στην πράξη την απιστία μου. Αν υποτεθεί ότι λέγω ότι είμαι ορθόδοξος Χριστιανός και η ζωή μου είναι βρώμικη, τότε είμαι ένας υποκριτής. Αν δεν ζω την εγκράτεια, αν μετέρχομαι τα σαρκικά αμαρτήματα, αυτά που οι άνθρωποι, οι χριστιανοί μας σήμερα κατά κόρον ζουν, τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν μπορώ να λέγομαι ότι ομολογώ Χριστόν. Αν δεν είμαι ελεήμων και είμαι φιλάργυρος, δεν μπορώ να πω ότι ομολογώ τον Χριστόν. Η πρώτη εικόνα που θα δώσω εις τους απέξω, όχι βεβαίως προβάλλοντας τον εαυτόν μου, αλλά εν απλότητι ζώντας, η πρώτη εικόνα την οποία θα δώσω εις τους απέξω, θα είναι ο τρόπος με τον οποίο ζω. Λέγεται ότι οι άνθρωποι πιστεύουν περισσότερο στα μάτια τους, παρά στα αυτιά τους. Όχι τι λες, αλλά πώς ζεις. Φυσικά ο Χριστός είπε: «Μεγάλος είναι εκείνος ο οποίος θα διδάξει και θα ζήσει το Ευαγγέλιον». Δηλαδή «θα με ομολογήσει και με τη διδαχή του, αλλά και με τη ζωή του».
Σήμερα, δεν ξέρω, αλήθεια, δεν ξέρω, κατά πόσο χωλαίνει η Ορθοδοξία μας, τουλάχιστον στην πατρίδα μας. Αλλά εκεί που πάσχομε κυριολεκτικά και αρνούμεθα τον Χριστό, είναι αγαπητοί μου, η απουσία της ορθοπραξίας. Αν βρεθούμε σε μία πόλη, δούμε τους ανθρώπους πώς κινούνται, κέντρα νυκτερινής διασκεδάσεως, ποικίλα στοιχεία μεσ’ την πόλη αυτή που υπάρχουν, θα λέγαμε ότι δεν ξέρομε αν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πόλις αυτή είναι χριστιανική ή ειδωλολατρική. Σε τι θα διέφερε παρακαλώ η πόλις η χριστιανική, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, δεν ξέρω ποια, η πόλις, εάν ζει κατά τρόπον, όπως ζει, από του να ήτο χριστιανική πόλις; Το ίδιο είναι. Το ίδιο ζούμε. Γι΄αυτό σας είπα, αμφιβάλλω αν και κατά πόσο στην πατρίδα μας αυτή τη στιγμή, έξω από μεμονωμένες περιπτώσεις, αν ζούμε με ορθοπραξία. Γι'αυτό διαμαρτύρεται ο Θεός και λέγει: «Δι᾿ ὑμῶν βλασφημεῖται τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι». «Εξαιτίας σας βλασφημείται το όνομά μου εις τους εθνικούς». Κι ακόμη θα πει ο Θεός δια του Ησαΐου: «Ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσί με τιμᾷ». Μόνο με τα χείλη του με τιμάει. Γεμίζομε την Εκκλησία τα χείλη του με τιμά. Γεμίζομε την Εκκλησία το Πάσχα…όχι, το Πάσχα φεύγομε, πάμε να φάμε τη μαγειρίτσα μας, την Μεγάλη Παρασκευή, ε, την ώρα που κάνομε την περιφορά του Επιταφίου, σαχλαμαρίζοντες κατά τη διάρκεια της λιτανείας του ιερού κουβουκλίου. Τι φοβερό πράγμα! Αν κάποιος από μακριά έβλεπε, θα έλεγε «Κοίταξε οι Χριστιανοί…». Έστω, έστω, έστω επιφανειακά, έστω εξωτερικά, αυτό προδίδει ότι είμεθα ορθόδοξοι Χριστιανοί, με ορθοδοξία και ορθοπραξία;
Σας είπα προηγουμένως αυτά σε μικρογραφία. Αλλά οι Χριστιανοί έναντι των εθνών που δεν εγνώριζαν Χριστόν, πώς στάθηκαν; Το ίδιο. Θα περιοριστώ σε τούτο να σας πω μόνον. Όταν η λεγομένη Χριστιανική Ευρώπη ξεκίνησε την αποικιοκρατία της στις άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, μόνο εικόνα Χριστού δεν έδωσε. Είχε πει ο Γκάντι κάποτε· Είχαν δεχθεί οι Ινδοί των Άγγλων την κατοχήν και είχε πει: «Καλός είναι ο Χριστιανισμός, αλλά πολύ κακοί είναι οι Χριστιανοί». Βλέπετε λοιπόν; Βλέπετε λοιπόν τι εικόνα δίδομε εις τους άλλους για την ορθότητα του Ευαγγελίου, για το Ευαγγέλιον και δια την ορθότητα του βίου του ευαγγελικού; Πάντως είτε με ορθά λόγια, είτε με ευαγγελικόν ήθος, ο άνθρωπος γίνεται ομολογητής Χριστού.
Είναι όμως και η τρίτη μορφή ομολογίας του Χριστού. Είναι η ιεραποστολή. Κίνητρον της ιεραποστολής είναι η αγάπη στον Χριστό και στον άνθρωπο, για να σωθεί. Ο Χριστός να δοξαστεί. Ο άνθρωπος, ο συνάνθρωπος να σωθεί. Εκεί ομολογούμε τον Χριστόν και είναι κατεξοχήν ομολογία αγάπης. Όταν ο Κύριος είπε εις τον Απόστολο Πέτρο μετά την Ανάστασή Του, εκεί παρά την λίμνην της Τιβεριάδος, «Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με πλεῖον τούτων;». Τρεις φορές το είπε: «Σίμων, παιδί του Ιωνά, με αγαπάς περισσότερο από τους άλλους;». Και ενώ ο Πέτρος είπε «Ναί, Κύριε, φιλῶ σε», «Σε αγαπώ», και μάλιστα όταν ο Κύριος το επανέλαβε και δια τρίτην φοράν, ο Πέτρος ελυπήθη. «Αμφιβάλλει ο Κύριος εάν τον αγαπώ;». Και στις τρεις περιπτώσεις ο Κύριος απήντησε κάπως διαφορετικά, αλλά το ίδιο νόημα. «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». «Μ’ αγαπάς;». «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Τι σημαίνει αυτό; «Εάν μ’ αγαπάς, οφείλεις να ασκείς ποιμαντική και ιεραποστολή. Δεν μπορείς να με αγαπάς, εάν δεν ασκείς ποιμαντική εις τους άλλους, δεν ασκείς την ιεραποστολή». Ποιμαντική λέγεται -…το ίδιο πράγμα ουσιαστικά είναι- αλλά με μία διάκριση, ότι η ποιμαντική ασκείται εις τους έσω, εις τους πιστούς, ενώ η ιεραποστολή εις τους έξω, εις εκείνους που ακόμη δεν εγνώρισαν τον Χριστόν. Έτσι βλέπομε εδώ ο Κύριος να συνδέει την αγάπη με την ιεραποστολή. Και η ιεραποστολή απαιτεί πολλές θυσίες. Ακόμη και αυτής της ζωής την θυσίαν.
Κι αν όμως κανείς δεν μπορεί, έχει τον πόθο, δεν μπορεί να βγει πιο έξω, να βγει στο μέτωπο, να κηρύξει Χριστόν ως ιεραπόστολος… -αυτή την στιγμή έχομε τρία κλιμάκια εμείς οι ορθόδοξοι Έλληνες… Το ένα είναι στην Αφρική, το άλλο είναι στη Νότια Κορέα και το άλλο είναι στις Ινδίες. Κι όπου αλλού μπορεί μικρά κλιμάκια να υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Δεν είναι εύκολο πράγμα να ζήσεις στις συνθήκες της Αφρικής. Κάτω από φοβερές όντως προϋποθέσεις. Δεν μπορείς. Ποθείς; Κάνε κάτι άλλο. Δώσε τα αναγκαία δια την ιεραποστολήν. Στάσου εις τα μετόπισθεν. Δεν πολεμούν όλοι στα σύνορα ενός κράτους. Είναι και τα μετόπισθεν. Είναι η τροφοδοσία. Είναι ο εφοδιασμός. Είναι όλα εκείνα που θα βοηθήσουν τους πολεμούντας εις την πρώτην γραμμήν. Δεν μπορείς λοιπόν να γίνεις ιεραπόστολος; Βοήθησε όμως τους ιεραποστόλους. Δώσε χρήματα. Δώσε σκεύη, πράγματα. Κάνε προσευχή. Κάνε προσευχή δια τους ιεραποστόλους. Κάνε προσευχή δια τους μέλλοντας να κατηχηθούν ή τους κατηχουμένους, για να φθάσουν εις το άγιον Βάπτισμα.
Αγαπητοί, όλες αυτές οι μορφές είναι ομολογία Χριστού. Κι όπως είπαμε, η ομολογία του Χριστού ξεκινά από την πολλήν αγάπη του Χριστού. Και την αγάπη του πλησίον. Ίσως… πολλά είναι τα σπουδαία και τα καλά και τα αναγκαία έργα, αλλά κορυφαίον όμως είναι η ομολογία του Χριστού. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Πάντα δεύτερα τίθεσθε τῆς ὁμολογίας τῆς εἰς Χριστόν». Όλα μπαίνουν δεύτερα, κατοπινά, μπροστά στην ομολογία του Χριστού. Θέλετε απόδειξη; Και ο ληστής επί του σταυρού, δεν είχε περιθώρια καλών έργων. Αλλά ομολόγησε τον Χριστόν και σώθηκε. Και η ομολογία, όπως είπαμε, έχει μέσα της το μαρτυρικό στοιχείο. Δεν μπορείς να ομολογείς Χριστόν και να μη ζεις το μαρτύριον. Είτε σαν αναστεναγμός για το κακό που γίνεται, για τους ανθρώπους που απωθούν και δεν θέλουν να δεχθούν Χριστόν. Είναι το μαρτύριο των καταστεναζόντων, που λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ, για ό,τι άσχημο έβλεπαν μέσα εις την πόλιν της Ιερουσαλήμ. Είναι, σε ένα κόσμο διεφθαρμένο που ζεις αδερφέ μου και αναστενάζεις που δεν δέχεται τον Χριστό, είναι σαν τον δίκαιο Λωτ. Λέγει ο Απόστολος Πέτρος: «Καταπονούμενον (Κοιτάξτε το ρήμα: «Καταπονούμενον». Κατεπονείτο. Εστενοχωρείτο, υπέφερε) ὑπὸ τῆς τῶν ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ ἀναστροφῆς». Όταν ζούσε μέσα σε εκείνη τη βρωμερή, ανήθικη πόλη των Σοδόμων, ο Λωτ ήτο καταπονούμενος.
Είτε ακόμη σαν λοιδορία του κόσμου. Όπως εκείνον τον τυφλόν που τον πέταξαν έξω. « Α, αυτός, αυτός ο χαζός, αυτός ο θρησκόληπτος». Τον θρησκευόμενον τον λένε θρησκόληπτον. Κοροϊδεύουν. «Αυτός που είναι περιθωριοποιημένος, στο περιθώριο βρίσκεται». Αυτόν ο οποίος δίδει ακόμα τον εαυτό του, την ψυχαγωγία του, δαπανάται. Αυτός που δίνει ακόμα και το αίμα Του. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, όλα αυτά συνιστούν το μαρτυρικό στοιχείο. Ομολογητής και μάρτυρας πάνε πλάι πλάι. Το ένα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το άλλο. Όλοι οι μάρτυρες είχαν την ομολογία. Αλλιώτικα δεν θα ήσαν μάρτυρες. Και ο Κύριος μας είπε ότι όταν Τον ομολογήσουμε μπροστά στους ανθρώπους, με την όποια στάση τους, τότε κι Εκείνος θα μας ομολογήσει ως δικούς Του εν ημέρα κρίσεως, ενώπιον του Πατρός Του, ενώπιον των αγίων αγγέλων και των αγίων.
Αγαπητοί, είναι θέμα αγάπης η ομολογία. Ας αναπτύξουμε την αγάπη και τότε θα έλθει και η ομολογία.
†.“πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.” (Λουκ. 16,24)
Αγαπητοί μου, δεν ζήτησε τίποτα μεγάλο κ σπουδαίο ο πλούσιος τής παραβολής στον Άδη από τον Αβραάμ. Του ζήτησε κάτι, που ούτε και στη Γη αυτήν δεν θα το ζητούσαμε, σαν τόσο μικρό! Πάτερ Αβραάμ, του λέει, σε παρακαλώ πολύ στείλε τον Λάζαρο, αφού θα ‘χει βάλει το
δάχτυλό του μέσα στο ποτήρι το νερό (πόσο μπορεί να κρατήσει το δάχτυλό μας νερό; Μία σταγόνα;) Και να έλθει να το βάλει στα χείλη μου, να με καταψύξει, να με δροσίσει! Γιατί “οδυνώμαι”, υποφέρω! Στο καμίνι αυτό τής κόλασης, του Άδη. Και, όμως, αγαπητοί, αυτό, ακριβώς, δεν του δόθηκε αυτού τού πλούσιου στον Άδη. Τόσο μικρό πράγμα ζήτησε και δεν τού δόθηκε, Γιατί; Γιατί κι ο ίδιος δεν φρόντισε στη ζωή του να προσέξει να τηρεί ακριβώς αυτές τις μικρές πράξεις που συνθέτουν τη ζωή μας. Πολλές φορές νομίζουμε, αγαπητοί, ότι η ζωή μας πρέπει να είναι γεμάτη από μεγάλα έργα, που να θαμπώσουν τον Θεό και να θαμπώσουν και τους ανθρώπους. Και δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνει κανείς μεγάλα έργα αλλά αυτά τα καθημερινά έργα, τα οποία μάς προβάλλονται μέσα στη μέρα τής κάθε μέρας τής ζωής μας! Αλλά έχουμε ένα είδος πρεσβυωπίας, αν επιτρέπεται να το πω έτσι! Εν βλέπουμε τα κοντινά αλλά τα μακρινά! Κι πάντα τα μακρινά είναι τα άπιαστα! Είν’ εκείνα, που για μας μπορεί να είναι μία ουτοπία. Και, όμως, τα κοντινά είν’ εκείνα, που μας δίνουν την αφορμή αλλά και την ευκαιρία ν’ ασκήσουμε την αρετή και το θέλημα του Θεού στην ημέρα τη σημερινή. Είν’ ένα λάθος που το παθαίνουμε όλοι. Όπως μεταθέτουμε την ευτυχία στο μέλλον και λέμε “σήμερα η ευτυχία”, σ’ οποιανδήποτε κατάσταση και αν βρισκόμαστε, έτσι μεταθέτουμε και την αρετή και την εφαρμογή του Νόμου τού Θεού και τα πάντα στο μέλλον, σε μακρινές αποστάσεις και σε μεγάλο σχήμα. Είδατε, όμως, εδώ, στην παραβολή τού πλουσίου και τού Λαζάρου, ότι ζητά μια μικρή πράξη ο πλούσιος της παραβολής και δεν την βρίσκει, ακριβώς, διότι είχε περιφρονήσει αυτές τις καθημερινές, μικρές πράξεις, που έπρεπε ν’ αγιάζει την ημέρα του; Κι όμως, αγαπητοί, ας το πούμε. Το μεγαλύτερο μέρος τής ζωής μας είναι αυτές, οι μικρές πράξεις, Η μικρή υπομονή, που πρέπει να δείξουμε, περιμένοντας το λεωφορείο, χωρίς ν’ αρχίσουμε να φωνάζουμε. Η μικρή διάκριση, που πρέπει να δείξουμε στο περιβάλλον μας, χωρίς να ενοχλήσουμε τους άλλους. Η μικρή αλήθεια που θα πούμε για κάτι το τιποτένιο. Όλ’ αυτά τα πράγματα συνθέτουν τη ζωή μας την κάθε μέρα και ολόκληρη η ζωή μας αποτελείται, ακριβώς, απ’ αυτά τα μικρά πετράδια, τις μικρές περιπτώσεις, που, όλες μαζί, θα φανούν σπουδαίες και μεγάλες στα μάτια τού Θεού. Εξάλλου, αν ρωτήσουμε “η Υπεραγία Θεοτόκος τι μεγάλα έργα έκανε; Έτρεχε σε νοσοκομεία, έτρεχε και περιέτρεχε την Υφήλιο, για να βοηθήσει από ‘δω και από ‘κεί; Τι έκανε η Υπεραγία Θεοτόκος;” Ήταν στη Ναζαρέτ, στη σιωπή τής αρετής μέσα στις καθημερινές, μικρές πράξεις. Δεν έκανε τίποτα που να φαντάζει και να δημιουργεί έκπληξη, αλλά ζούσε στην καθημερινότητα, αυτήν, που τη λέμε, δυστυχώς, “πεζότητα”. Διότι, πράγματι, αν δούμε ότι η κάθε μέρα έχει αξία και περιεχόμενο σ’ εκείνα που μας προσφέρει, αυτομάτως νικήσαμε έναν φοβερό πειρασμό: την πεζότητα και τη συνήθεια, τη ρουτίνα! Για μας δεν θα υπάρχει, πλέον, ούτε η πεζότητα ούτε η ρουτίνα, που να (μας κάνει να) πούμε “πάλι τα ίδια;”. Αυτή η καθημερινότητα είναι η τριβή η καθημερινή. Η κάθε μέρα μάς παρουσιάζεται καινούργια, με ενδιαφέροντα, που καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε και να την βγάλουμε εις πέρας όπως, ακριβώς, ο Θεός θέλει. Έτσι, η Υπεραγία Θεοτόκος δεν έκανε μεγάλα πράγματα, που να φαντάζουν ! Και, όμως! Είναι η τιμιωτέρα των Ουρανών! Και των Αρχαγγέλων! Και των Αγγέλων! Ακόμη, αν θέλετε, πόσοι και πόσοι Άγιοι κέρδισαν τη Βασιλεία τού Θεού, επειδή έκαναν αυτό το καθημερινό. Ξέρουμε τι έκαναν; Διαβάζουμε έναν βίο Αγίου. Και βλέπουμε ότι ζεί απλά την καθημερινή ζωή, απλά πράγματα. Ώστε να μας κάνει να εκπλησσόμαστε, αγαπητοί μου, όταν δούμε ότι αυτός στάθηκε Άγιος! Επί παραδείγματι, ο Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας. Τι έκανε κάθε μέρα, ξέρετε; Έμενε στην έρημο! Όχι σε έρημο, έρημη από ανθρώπους, απλώς! Αλλά έρημο από νερό και από δέντρα, τόσο, που, όταν οι διαβάτες εκεί, στην ερημιά, περνούσαν, ταξιδιώτες, υπέφεραν από τη δίψα, εκεί, στην Αφρική! Και τι έκανε ο Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας; Κάθε μέρα πήγαινε σ’ ένα σημείο, που περνούσαν οι ταξιδιώτες και τους προσέφερε νερό! Τίποτ’ άλλο δεν έκανε! Κάθε μέρα προσέφερε νερό! Τι έκανε ο Άγιος Χριστόφορος; Στεκόταν στο ποτάμι δίπλα και μετέφερε τους ανθρώπους που δεν μπορούσαν να περάσουν το ποτάμι, επειδή ήταν δυνατός και ψηλός, τους μετέφερε από την μία όχθη στην άλλη! Βλέπετε, μικρά πράγματα! Κ έγιναν Άγιοι! Γιατί, ακριβώς, αυτές οι μικρές πράξεις δεν πέρασαν στο περιθώριο της παρατήρησής τους και της εφαρμογής του στον Νόμο τού Θεού. Αλλά, ακόμη, ο ίδιος ο Κύριος μας απάντησε πάνω σ’ αυτό, ότι “ός εάν ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού ύδατος, εις όνομα Μαθητού, αμήν λέγω υμίν, ου μη απολέση τον μισθόν αυτού”. Σας βεβαιώνω, λέει, ότι εκείνος που θα ποτίσει, θα δώσει ένα ποτήρι δροσερό και ψυχρό νερό σε όνομα Μαθητού, δηλαδή ότι “αυτό το δίνω σε αυτόν τον άνθρωπο, επειδή είναι άνθρωπος του Θεού κ μαθητής τού Χριστού, Ιεραπόστολος, η Εικόνα τού Θεού”, σας βεβαιώνω, λέει, δεν θα χάσει τον μισθό του. “Εις όνομα Προφήτου, μισθόν Προφήτου λήψεται.” “Εις όνομα Μαθητού, μισθόν Μαθητού λήψεται”. Δηλαδή, αν βλέπεις τον άλλον ότι είναι Προφήτης στο Όνομα τού Θεού κ του δώσεις ένα ποτήρι νερό, θα πάρεις τον μισθό, σαν να ήσουν εσύ Προφήτης! Βλέπεις τον άλλον ως Μαθητή του Χριστού Θα πάρεις τον μισθό, σαν να ήσουν εσύ ο Μαθητής τού Χριστού! Μας το βεβαίωσε αυτό ο Κύριος, ότι και ένα ποτήρι νερό να δώσεις, αυτό δεν πάει χαμένο! Κ, όμως, αγαπητοί, τι είν’ ένα ποτήρι νερό; E, λοιπόν, ο Κύριος παίρνει αυτή τη μικρή πράξη, για να μας δείξει ότι δεν πρέπει να υποτιμούμε τις μικρές, καθημερινές πράξεις στη ζωή μας! Εκείνη η γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Κύριο, θυμάστε; τι έκανε; Μία πράξη, έκανε, μικρή, αν συγκριθεί με όλες τις άλλες πράξεις που μπορούσε να κάνει στη ζωή της αι ήταν η εξής: αγόρασε μύρο και ήρθε να αλείψει τα Πόδια τού Κυρίου! Και τι είπε ο Κύριος; “Σας βεβαιώνω, όπου κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, η πράξη αυτή τής γυναίκας θα μνημονεύεται!” Και, πράγματι, εκατομμύρια άνθρωποι σε 2000 χιλιάδες χρόνια που διαβάζουν την Αγία Γραφή σ’ όλον τον κόσμο διαβάζουν την πράξη, αυτήν την μικρή πράξη, αυτής της γυναίκας! Ακόμα, αν θέλετε, εκείνη η γυναίκα η οποία ήταν στο Ιερό κι έρριξε δύο λεπτά στο Ταμείο τού ναού ο Κύριος την παρατήρησε και της είπε ότι πιο πολύ απ’ όλους έρριξε! Και, αν θέλετε, δεν μιλά μόνο για το θέμα τού ποσού αλλά και για το γεγονός ότι έρριξε στο ταμείο τού ναού! Διότι ο Κύριος παρατηρούσε. Εάν ρίχνουν στον ναό χρήματα και πώς τα ρίχνουν και τι ρίχνουν. Ο ίδιος λέει ότι “δεν θα παρουσιαστείς στον ναόν Μου, με χέρια άδεια!” Μας κάνει εντύπωση, λέει σαφώς ο Ιερός Ευαγγελιστής, ότι “ήτο παρατηρών” ο Κύριος. Παρατηρούσε, πήγε στην απέναντι μεριά απ’ το ταμείο και εκεί στάθηκε και κοιτούσε “πώς έβαλλον χαλκόν” , δλδ πώς έδιναν χρήματα μέσα στο ταμείο τού ναού. Όλα, λοιπόν, τα βλέπει ο Θεός. Και τις μικρές πράξεις. Κι αυτό που έρριξες στο κουτί να πάρεις το κερί σου. Τι έρριξες; Πώς το ‘ριξες; Τι έρριξες; Τα βλέπει όλα ο Θεός. Είναι καταπληκτικό. Δεν το λέω εγώ! Ο ιερός Ευαγγελιστής μάς το καταγράφει αυτό. Γι’ αυτόν τον λόγο, θα έλεγα, όλ’ αυτά τα πράγματα δεν είν’ έξω από την πνευματική μας ζωή. Μικρά-μικρά κι, όμως, όλ’ αυτά είναι σπουδαία. Εκείνος ο λόγος, εκείνο το κάθισμα που θα καθίσουμε, εκείνο που θα ενεργήσουμε μες στην ημέρα, όλα έχουν πάρα πολλή σημασία κ αξία! Αλλά θα έλεγε κανείς : “γιατί ο Κύριος επιμένει σ’ αυτές τις μικρές, μικρές πράξεις τής ζωής μας;” Πρώτα πρώτα, γιατί, όπως σάς είπα, συνθέτουν τη ζωή μας. Και, δεύτερον, το είπε ο Ίδιος : ”ο πιστός εν ελαχίστω και εν πολλώ πιστός εστι· και ο εν ελαχίστω άδικος και εν πολλώ άδικος εστι”. Δηλαδή, εκείνος που είναι έμπιστος στο μικρό έμπιστος θα είναι και στο μεγάλο. Εκείνος που δεν είν’ έμπιστος δεν είναι έμπιστος ούτε και στο μεγάλο. Δηλαδή, τι θα πει αυτό; Από τα μικρά φαίνεσαι ποιος είσαι. Και, αν σε δει ο άλλος, πραγματικά, πώς κινείσαι, θα κρίνει και τα παρακάτω, τα μεγάλα. Μία τράπεζα προκήρυξε έναν διαγωνισμό πρόσληψης ενός υπαλλήλου και πολλοί υπάλληλοι πήγαιναν, παρουσιάζονταν στον διευθυντή, τους κοιτούσε, τους ρωτούσε κάποια πράγματα και τους έλεγε “καλά, αν είναι, θα σας ειδοποιήσω”. Ήταν και κάποιος, την ώρα που έμπαινε μέσα στο γραφείο, έσκυψε και πήρε κάτι. Του λέει ο διευθυντής : “με συγχωρείς, νέε μου, αυτό που έσκυψες και πήρες τι ήταν;” Και είπε : “μια καρφίτσα είδα κάτω και την πήρα”. “Και γιατί την πήρες;” “Ίσως χρειαστεί” είπε ο νέος αυτός. Και λέει ο Διευθυντής: “εσένα θα προσλάβω ως υπάλληλο”. Γιατί; Τι νομίζετε ότι κερδίζει η Τράπεζα δισεκατομμύρια; από τα ψηλά που μαζεύει! Από τις δεκάρες που μαζεύει -και είναι πολλές αυτές οι δεκάρες- γίνεται πλούσια. Δλδ, με άλλα λόγια, ο νέος αυτός σκεπτόταν οικονομολογικά, ακόμα και για μία καρφίτσα! Και ο Διευθυντής έκρινε ότι, αφού κρίνει ο νέος αυτός στο μικρό έτσι, πολύ παραπάνω θα κρίνει στο μεγάλο. Αυτό είναι το να μπορεί να δώσει κανείς τις εξετάσεις του στο μικρό. Αυτό που είπε ο Κύριος: “στο ελάχιστο εν είσαι πιστός, και στο πολύ θα είσαι πιστός”. Βλέπετε, στα μάτια τού Θεού δε γίνεται καμία υποτίμηση αλλά όλα έχουν τη σημασία κ την αξία τους. Ύστερα, κάτι άλλο: τι νομίζετε, είτε σταθούμε στην πνευματική ζωή είτε πέσουμε απο την πνευματική ζωή οφείλεται στα μικρά. Ο Δαβίδ ξέρετε πώς έπεσε και έμεινε περιώνυμος για το διπλό του αμάρτημα, που τού χάρισε άνευ προηγουμένου περιπέτεια στη ζωή του. Και παρά λίγο να χάσει και την επαγγελία τού Θεού ότι θα γινόταν προπάτωρ τού Μεσσία. Ξέρετε τι; Ήταν καλοκαίρι. Κοιμήθηκε και ανέβηκε πάνω στην ταράτσα το απογευματάκι με τη δροσιά να πάρει λίγο τον αέρα του. Και, όπως ήταν έτσι χαλαρές οι δυνάμεις τής ψυχής από τον μεσημεριάτικο ύπνο και την καλοκαιρινή ζέστη, πρόσεξε ότι κάποια γυναίκα έκανε μπάνιο σ’ ενα χαμηλότερο σπίτι. Και δεν απέσυρε τα μάτια του αλλά κάθισε να κοιτάξει. Αυτό στάθηκε αιτία για την παρακάτω ιστορία, τη γεμάτη περιπέτειες, πολέμους και αίμα, που πλήρωσε και αυτός και η οικογένειά του -μάλιστα σε τραγικό βαθμό- και ο λαός τού Ισραήλ. Βλέπετε; Μικρό, πολύ μικρό πραγματάκι! Και, όμως, παρακαλώ, έχασε εκεί ο Δαβίδ. Ο Ιούδας τι; Μαθητής τού Χριστού εξελέγη. Δεν πρόσεξε, όμως, όταν τού ανατέθηκε το Ταμείο, να μην κολλά την καρδιά του σε λίγες πενταροδεκάρες (εκεί κολλούσε την καρδιά του). Έβαλε τη μια φορά μια πεντάρα μέσα στην τσέπη του και είπε “ε, αυτή ας είναι για μένα”. Και πολλές φορές εκείνοι που θέλουν έτσι να κινούνται, δικαιολογούνται. “Και τι θα είπε ο Ιούδας; Εγώ έχω και κάποιον κόπο, να κρατάω το ταμείο. Ε, για τον κόπο μου, λοιπόν, βάζω και μια πεντάρα στην τσέπη μου”. Μετά έγινε δεκάρα, η δεκάρα πενηνταράκι, το πενηνταράκι δραχμή. Και, σιγά σιγά, έφθασε στο σημείο να κυριευθεί η καρδιά του από τέτοια φιλαργυρία, ώστε να φθάσει να ξεπουλήσει και να προδώσει τον Διδάσκαλό του. Ό,τι θέλετε, αγαπητοί μου, πείτε. Αυτό που λέει η Γραφή (Σοφία Σειράχ, Κεφ. 19) : “ο εξουθενών τα ολίγα κατά μικρόν πεσείται”. Δηλαδή, αυτός που δεν προσέχει τα λίγα (λέγοντας ότι αυτό είναι μικρό, το άλλο μικρό και το άλλο μικρό) σιγά σιγά αυτός θα πέσει. Και, αντίστροφα. Εκείνος που προσέχει τα λίγα και τα μικρά και τα καθημερινά αυτός θα ορθωθεί και θα φθάσει σε ύψος αρετής, που οι άλλοι θα βλέπουν κ θα λένε “πώς αυτός έφθασε;”. Διότι φρόντιζε κάθε μέρα να αξιοποιεί τις μικρές, μικρές ευκαιρίες τής ζωής. Έτσι, αγαπητοί, ας κλείσουμε. Το γεγονός είναι ότι, όταν πέφτει μια βροχή και γεμίζουν τα ποτάμια και πλημμυρίζουν οι πεδιάδες, αυτή η βροχή αποτελείται από σταγόνες. Ποιος έδωσε σημασία στις σταγόνες τής βροχής; Και, όμως, η βροχή αποτελείται από σταγόνες Έτσι κι η ζωή μας ολόκληρη! Αποτελείται -μέσα στα 50, 80, 100 χρόνια που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος- αποτελείται ολόκληρη ή από κακίες ή από αρετές, αυτές που σημειώθηκαν στην καθημερινότητα της ζωής μας. Γι’ αυτόν τον λόγο, ας προσέξουμε. Όλα έχουν βαρύνουσα σημασία ή για τη Βασιλεία τού Θεού την αιώνια, ή για την Κόλαση την αιώνια . Στο χέρι μας είναι να δουν τα μάτια μας και να αξιοποιήσουμε δεόντως την καθημερινότητα της ζωής.
†.Εάν προσέξουμε την προοδευτική λύση των τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων, αυτή είν’ η τετάρτη, θα παρατηρήσουμε ότι έχουμε μία προοδευτική κλιμάκωση. Κατ’ αρχάς κηρύσσεται το Ευαγγέλιο και είναι όλα ευοίωνα και ευχάριστα , είναι ο λευκός ίππος. Κατόπιν, αρχίζει η αντίδραση του σατανά και των οργάνων του και εγείρουν διωγμό και μαρτύριο εναντίον των κηρύκων τού Ευαγγελίου και των φορέων αυτού και έτσι, άφθονο αίμα χύνεται και έχουμε τους Μάρτυρες και τους εμφυλίους πολέμους και συρράξεις, όπως θα λέγαμε σε μία περιορισμένη ή ευρεία μορφή. Είναι ο “πυρρός ίππος”, το κόκκινο άλογο. Μετά, έρχεται ο Θεός να τιμωρήσει τούς διώκτες τού Ευαγγελίου Του και εξαπολύει λοιμόν, πένθος και κατήφεια, που είναι το μαύρο άλογο της τρίτης Σφραγίδος. Επειδή, όμως, οι διώκτες δεν συμμορφώνονται και επιμένουν στην άρνησή τους, όπως, δυστυχώς, και οι πεπτωκότες Χριστιανοί, αυτοί που απεμπόλησαν τον Χριστό, και αρχίζουν αυτοί οι πεπτωκότες Χριστιανοί να ζούν την προηγούμενη ζωή τους, και την ειδωλολατρική, όπως, επί παραδείγματι, βαπτισμένοι άνθρωποι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, αρνούνται το Βάπτισμα τους, αρνούνται την χριστιανική τους ιδιότητα, γίνονται τέκτονες, γίνονται άθεοι, ή ό,τι άλλο, έτσι, αυτοί ομοίως επιτίθενται εναντίον των Χριστιανών κι έρχεται ως ποινή, πλέον, από τον Θεό, που είναι η τέταρτη Σφραγίδα, τη λύση τής τετάρτης Σφραγίδος, ο πόλεμος, η πείνα, η επιδρομή των κυρίων τής Γής και ο θάνατος, με την έννοια “λοιμός” (αρρώστια), αυτό που λέμε και στη γλώσσα μας “θανατικό” . Και είναι οι αρρώστιες. Στο τέταρτο του πληθυσμού τής Γης.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η λύση των τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων αποτελεί έναν κύκλο, διαρκώς επαναλαμβανόμενο μέσα στην Ιστορία, δηλαδή έχουμε την κυκλική μέθοδο ερμηνείας των γεγονότων τής Αποκαλύψεως, κάτι που παρατηρούμε σε ολόκληρη την ιστορία τού Ισραήλ αλλά και μέσα στην ίδια την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Προπαντός στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε αυτήν την κυκλική ερμηνεία τής Αγίας Γραφής. Έχουμε τον εξής κύκλο στην Παλαιά Διαθήκη: ο Θεός δίνει τις υποσχέσεις Του. Κάνει τη Διαθήκη Του. Και λέει ότι “αν με ακούσετε, θα έχετε τ’ αγαθά τής Γης, αν δεν με ακούσετε, μάχαιρα υμάς κατέδεται” . Ο λαός ακούει. Περνάει ο καιρός, ξεφτίζει, ξεχνάει ο λαός , ειδωλολατρεί και έρχεται η τιμωρία. Συνέρχεται ο λαός, μετανοεί, συγχωρεί ο Θεός, ανανεώνει την Διαθήκη Του -με την έννοια ότι έρχονται οι Προφήτες, οι Κριτές κτλ, όσοι κυβέρνησαν τον λαό- και υπενθυμίζουν τα κρίματα κ τα δικαιώματα του Θεού και πάλι ο Λαός συνέρχεται, για να ξεχαστεί ύστερ’ από λίγο, και πάλι να ειδωλολατρήσει και πάλι να έλθει η τιμωρία. Έχουμε αυτούς τούς κύκλους. Έτσι μπορούμε να δούμε την Παλαιά Διαθήκη. Αλλά έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε και ολόκληρη την Αγία Γραφή και ολόκληρη την Ιστορία. Μόνο που δεν αντιγράφουν οι αιώνες αλλήλους, όπως λέγεται έξω, βεβαίως, από την Αγία Γραφή. Αυτή είναι μια κυκλική ερμηνεία, αυτό που λέμε “οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους”. Δηλαδή αντιγράφει ο ένας τον άλλον. Αυτό που έγινε τον περασμένο αιώνα θα γίνει και τώρα. Όπως έγινε και τον προπερασμένο αιώνα και όπως θα γίνει και τον επόμενο αιώνα. Τα ίδια πράγματα. Δεν είν’ ακριβώς, όμως, το ίδιο. Διότι έχουμε, ταυτόχρονα, μια ελικοειδή μορφή κ έτσι αυτά που θα κάνουμε αυτόν τον αιώνα ναι μεν μοιάζουν με τα τού περασμένου αιώνα αλλά έχουμε, όμως, μιαν ειδίκευση, θα λέγαμε, μια πύκνωση αυτών των καταστάσεων και, έτσι, ναι μεν γυρίζουμε ξανά κύκλο, αλλά είμαστε λίγο πιο ψηλά από τον πρώτο κύκλο. Και έτσι ανεβαίνουμε προς τα πάνω με διαρκή πύκνωση των πραγμάτων, των γεγονότων. Έτσι, αυτές οι τέσσερις Σφραγίδες διαρκώς επαναλαμβάνονται μέσα στην Ιστορία.
Απόσπασμα από την 30η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Και ερχόμεθα τώρα αγαπητοί μου είς την λύσιν της 4ης σφραγιδος.
“Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν τετάρτην, ἤκουσα φωνὴν τοῦ τετάρτου ζῴου λέγοντος·
ἔρχου./καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος χλωρός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπάνω αὐτοῦ, ὄνομα αὐτῷ ὁ θάνατος, καὶ ὁ ᾅδης ἠκολούθει μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ τὸ τέταρτον τῆς γῆς, ἀποκτεῖναι ἐν ρομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ καὶ ἐν θανάτῳ καὶ ὑπὸ τῶν θηρίων τῆς γῆς.”
Βρισκόμαστε στο 6ο κεφάλαιο, στίχοι 7,8. Εάν προσέξουμε την προοδευτική λύση των
τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων, αυτή είν’ η τετάρτη, θα παρατηρήσουμε ότι έχουμε μία προοδευτική κλιμάκωση. Κατ’ αρχάς κηρύσσεται το Ευαγγέλιο και είναι όλα ευοίωνα και ευχάριστα , είναι ο λευκός ίππος. Κατόπιν, αρχίζει η αντίδραση του σατανά και των οργάνων του και εγείρουν διωγμό και μαρτύριο εναντίον των κηρύκων τού Ευαγγελίου και των φορέων αυτού και έτσι, άφθονο αίμα χύνεται και έχουμε τους Μάρτυρες και τους εμφυλίους πολέμους και συρράξεις, όπως θα λέγαμε σε μία περιορισμένη ή ευρεία μορφή. Είναι ο “πυρρός ίππος”, το κόκκινο άλογο. Μετά, έρχεται ο Θεός να τιμωρήσει τούς διώκτες τού Ευαγγελίου Του και εξαπολύει λοιμόν, πένθος και κατήφεια, που είναι το μαύρο άλογο της τρίτης Σφραγίδος. Επειδή, όμως, οι διώκτες δεν συμμορφώνονται και επιμένουν στην άρνησή τους, όπως, δυστυχώς, και οι πεπτωκότες Χριστιανοί, αυτοί που απεμπόλησαν τον Χριστό, και αρχίζουν αυτοί οι πεπτωκότες Χριστιανοί να ζούν την προηγούμενη ζωή τους, και την ειδωλολατρική, όπως, επί παραδείγματι, βαπτισμένοι άνθρωποι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, αρνούνται το Βάπτισμα τους, αρνούνται την χριστιανική τους ιδιότητα, γίνονται τέκτονες, γίνονται άθεοι, ή ό,τι άλλο, έτσι, αυτοί ομοίως επιτίθενται εναντίον των
Χριστιανών κι έρχεται ως ποινή, πλέον, από τον Θεό, που είναι η τέταρτη Σφραγίδα, τη λύση τής τετάρτης Σφραγίδος, ο πόλεμος, η πείνα, η επιδρομή των κυρίων τής Γής και ο θάνατος, με την έννοια “λοιμός” (αρρώστια), αυτό που λέμε και στη γλώσσα μας “θανατικό” . Και είναι οι αρρώστιες.
Στο τέταρτο του πληθυσμού τής Γης.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η λύση των τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων αποτελεί έναν κύκλο, διαρκώς επαναλαμβανόμενο μέσα στην Ιστορία, δηλαδή έχουμε την κυκλική μέθοδο ερμηνείας των γεγονότων τής Αποκαλύψεως, κάτι που παρατηρούμε σε ολόκληρη την ιστορία τού Ισραήλ αλλά
και μέσα στην ίδια την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Προπαντός στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε αυτήν την κυκλική ερμηνεία τής Αγίας Γραφής. Έχουμε τον εξής κύκλο στην Παλαιά Διαθήκη: ο Θεός δίνει τις υποσχέσεις Του. Κάνει τη Διαθήκη Του. Και λέει ότι “αν με ακούσετε, θα έχετε τ’
αγαθά τής Γης, αν δεν με ακούσετε, μάχαιρα υμάς κατέδεται” . Ο λαός ακούει. Περνάει ο καιρός,
ξεφτίζει, ξεχνάει ο λαός , ειδωλολατρεί κ έρχεται η τιμωρία. Συνέρχεται ο λαός, μετανοεί, συγχωρεί ο Θεός, ανανεώνει την Διαθήκη Του -με την έννοια ότι έρχονται οι Προφήτες, οι Κριτές
κτλ, όσοι κυβέρνησαν τον λαό- και υπενθυμίζουν τα κρίματα κ τα δικαιώματα του Θεού και πάλι ο Λαός συνέρχεται, για να ξεχαστεί ύστερ’ από λίγο, και πάλι να ειδωλολατρήσει και πάλι να έλθει η τιμωρία. Έχουμε αυτούς τούς κύκλους. Έτσι μπορούμε να δούμε την Παλαιά Διαθήκη. Αλλά έτσι
μπορούμε να ερμηνεύσουμε και ολόκληρη την Αγία Γραφή και ολόκληρη την Ιστορία. Μόνο που δεν αντιγράφουν οι αιώνες αλλήλους, όπως λέγεται έξω, βεβαίως, από την Αγία Γραφή. Αυτή είναι μια κυκλική ερμηνεία, αυτό που λέμε “οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους”. Δηλαδή αντιγράφει ο ένας τον άλλον. Αυτό που έγινε τον περασμένο αιώνα θα γίνει και τώρα. Όπως έγινε και τον προπερασμένο αιώνα και όπως θα γίνει και τον επόμενο αιώνα. Τα ίδια πράγματα. Δεν είν’ ακριβώς, όμως, το ίδιο. Διότι έχουμε, ταυτόχρονα, μια ελικοειδή μορφή κ έτσι αυτά που θα κάνουμε αυτόν τον αιώνα ναι μεν μοιάζουν με τα τού περασμένου αιώνα αλλά έχουμε, όμως, μιαν ειδίκευση, θα λέγαμε, μια πύκνωση αυτών των καταστάσεων και, έτσι, ναι μεν γυρίζουμε ξανά κύκλο, αλλά είμαστε λίγο πιο ψηλά από τον πρώτο κύκλο. Και έτσι ανεβαίνουμε προς τα πάνω με διαρκή πύκνωση των πραγμάτων, των γεγονότων. Έτσι, αυτές οι τέσσερις Σφραγίδες διαρκώς επαναλαμβάνονται μέσα στην Ιστορία. Αν το καταλάβουμε αυτό, μόνον έτσι θα
καταλάβουμε, χωρίς παρερμηνείες, το βιβλίο τής Αποκαλύψεως.
Και τώρα, ας έλθουμε στην ανάλυση της τέταρτης Σφραγίδος. Το τέταρτο ζώο είναι το “όμοιο αετώ πετωμένω”. Δηλαδή μοιάζει με αετό που πετά. Το χρώμα τού τέταρτου ίππου είναι το
“χλωρόν”. Δηλαδή το κίτρινο, το πρασινοκίτρινο. Είναι το χρώμα τού θανάτου. Το βάζουμε, μάλιστα, το κίτρινο σε κίτρινη σημαία, που είναι το λοιμοκαθαρτήριο. Δηλαδή καραντίνα. Αρρώστιες από το πλοίο → κίτρινη σημαία. Ακόμα, το κίτρινο χρώμα στον άνθρωπο θυμίζει θάνατο. Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να είναι κίτρινος, θυμίζει ότι αυτός ο άνθρωπος είν’
έτοιμος να πεθάνει. Συνεπώς, το κίτρινο, το πρασινοκίτρινο, αυτό, χρώμα είναι το σύμβολο του θανάτου. Εξάλλου κ ο αναβάτης τού χλωρού ίππου φέρει το όνομα “Θάνατος”. Ο καθήμενος επάνω αυτού, το όνομα αυτού “Θάνατος”. “Και ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού” (και ο Άδης
ακολουθούσε) . Προσωποποιείται εδώ ο άδης, όπως προσωποποιείται και ο θάνατος. Και ο Άδης ακολουθεί τον Θάνατο. Φυσικό είναι τον Θάνατο να του ακολουθεί ο Άδης. Προσέξτε, όμως! Αυτή η προσωποποίηση έχει κάτι πολύ πολύτιμο να μας πει! Φανερώνει ότι αυτό το χωρίο εδώ είναι ένα ισχυρό χωρίο αποδείξεως ότι, μετά τον θάνατο, οι ψυχές ζουν! Διότι, αν οι ψυχές δέν
ζούσαν μετά τον θάνατο, τότε γιατί να προσθέσει εδώ ότι πίσω από τον Θάνατο ακολουθεί ο Άδης; Για να βάλει, λοιπόν, ότι πίσω από τον Θάνατο ακολουθεί ο Άδης (δηλαδή εκείνος που
μαζεύει όσους πέθαναν και, συνεπώς, τους κάνει κατόχους του, τους έχει κτήμα του), σημαίνει ότι οι ψυχές δέν αποθνήσκουν αλλά συνεχίζει η ζωή τού κάθε ανθρώπου που αποθνήσκει και μετά
θάνατον!
“Και εδόθη σ’ αυτόν εξουσία”. Σε ποιον εδόθη εξουσία; Στον Θάνατο και, εν συνεχεία, στον
Άδη. Από Ποιον εδόθη αυτή η εξουσία; Από τον Χριστό, τον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Και τούτο όχι κατ’ ευδοκίαν αλλά κατά παραχώρηση. Ο Χριστός είν’ ο Κύριος της ζωής και του
θανάτου. Πώς, λοιπόν, δίνεται άδεια στον Θάνατο να μαζέψει το (ένα) τέταρτο της Γης; Το θέλει ο Θεός αυτό; Ποτέ! Αλλά γιατί το επιτρέπει; (Το επιτρέπει) όχι κατ’ ευδοκίαν, όχι γιατί το θέλει, αλλά κατά παραχώρηση. Διότι το επιτρέπει, το παραχωρεί. Μην ξεχνάμε ποτέ την διάκριση
μεταξύ “ευδοκίας” και “παραχωρήσεως”. Το παραχωρεί αυτό ο Θεός, για να τιμωρήσει τους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα της πληγής τής λύσης τής τέταρτης Σφραγίδας είναι: ο πόλεμος, ο
λοιμός (το θανατικό δηλαδή), ο λιμός (η πείνα) και τα θηρία τής Γης. Είναι οι τέσσερις αυτές πληγές ως λύση τής τέταρτης Σφραγίδος.
Πλην της τέταρτης Σφραγίδος, που είναι τα θηρία τής Γης, μας μιλά ο ίδιος ο Κύριος στο
Ευαγγέλιο, όταν μιλά περί των εσχάτων. Και μας λέει: “εγερθήσεται έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν. Και έσονται λιμοί και λοιμοί (αρρώστιες). Ταύτα δε πάντα αρχή οδυνών” (Ματθ.24,7) .
Που δείχνει ότι είναι πράγματι στοιχεία των εσχάτων, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι
δεν θα επαναλαμβάνονται, από την στιγμή που γράφτηκε η Αποκάλυψη, διότι από την στιγμή εκείνη αρχίζουν τα έσχατα, με πύκνωση προς τα όντως έσχατα.
Ας δούμε, αγαπητοί μου, αυτά τα τέσσερα σημεία: Μπορώ να σας πω ότι, αν υπάρχει κάτι που ηλεκτρίζει τον κάθε αναγνώστη ή ακροατή μας του βιβλίου τής Αποκαλύψεως, αυτό είναι το στοιχείο “πόλεμος”, “πείνα”, “αρρώστια”. Είναι αυτά τα στοιχεία. Πραγματικά ηλεκτρίζουν. Και, αν έχουμε μια περιέργεια να θέλουμε να
ερμηνεύσουμε τη Γραφή, είναι, ακριβώς, για να αγγίξουμε, να δούμε τι θα γίνει παρακάτω και αν θα βρεθούμε μέσα στον χώρο ενός πολέμου ή μιας πείνας ή ενός λοιμού μιας αρρώστιας. Δέν θα ήθελα, όμως, παρακαλώ, έτσι να σκεφτόμαστε, γιατί σάς είπα ότι αυτά επαναλαμβάνονται διαρκώς. Ας προσέξουμε τα παρακάτω.
Κατ’ αρχάς οι πόλεμοι, είν’ ένα φαινόμενο κακών σχέσεων των ανθρώπων. Τι θα πει πόλεμος; Πόλεμος θα πεί κακές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Χαλούν οι σχέσεις τους. Και το φαινόμενο του πολέμου εμφανίστηκε πάνω στη γη, αφ’ ότου εμφανίσθηκε ο άνθρωπος. Οι πρώτοι άνθρωπο ήσαν τέσσερις. Ο Αδάμ κ η Εύα, ο Κάιν κ ο Άβελ. Και όμως. Ο Κάιν φόνευσε τον Άβελ. Το ένα τέταρτο της Γης τότε εφονεύθη. Διότι όλοι κι όλοι οι άνθρωποι ήταν τέσσερις. Το ένα τέταρτο της ανθρωπότητος εφονεύθη. Από τότε, από τον πρώτο φόνο, που έκανε ο Κάϊν στον Άβελ, μέχρι σήμερα, έχουν σημειωθεί στην ανθρώπινη Ιστορία χιλιάδες πόλεμοι, πραγματικά χιλιάδες πόλεμοι. Ίσως, όμως πουν μερικοί: "τότε τί έρχεται να προσθέσει η προφητεία και του Χριστού και του Ευαγγελιστού Ιωάννου περί πολέμων, αφού, από την εποχή που εμφανίστηκαν οι άνθρωποι επάνω στην Γη, έχουμε πολέμους; Τί το καινούργιο, λοιπόν, μας προσθέτει, τη στιγμή που το θέμα των πολέμων είναι πολύ γνωστό, πολύ επαναλαμβανόμενο, πυκνά επαναλαμβανόμενο;"
Κατ’ αρχάς λέγεται ως προφητεία, για να μη νομίζουν οι πιστοί, -προσέξτε παρακαλώ το σημείο αυτό- ότι το Ευαγγέλιο, κηρυσσόμενο στον κόσμο, θα βρει απήχηση, ώστε θα επικρατήσει επί της Γής η ειρήνη, κατά τον αγγελικό ύμνον “και επί Γής ειρήνη”. Πρέπει, λοιπόν, να βγουν απ’ αυτήν την αντίληψη κυρίως οι πιστοί ότι, τώρα, που το Ευαγγέλιο ήρθε, θα πρέπει οι χριστιανικοί λαοί, ή τουλάχιστον οι λαοί που γνωρίζουν το Ευαγγέλιο να μην έχουν, πλέον, πολέμους. Προσέξτε αυτό το σημείο! Είναι μία αυταπάτη. Και μάλιστα, αυτή η αυταπάτη βρίσκει ανταπόκριση και σε μικρές, θα λέγαμε, εκτάσεις, όπως μέσα σ’ έναν λαό, να θέλουμε να διακυβερνήσουμε χριστιανικά κι έτσι, τα πράγματα θα πάνε πολύ
καλά. Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, αγαπητοί μου, ότι κυβερνήτες Χριστιανοί θα μπορούσαν να δώσουν πολλά αγαθά. Αλλά, προσέξτε, μην πιστέψουμε ότι θ’ αποφύγουμε τους πολέμους. Απλούστατα, διότι οι χριστιανικοί λαοί είναι διεφθαρμένοι. Όσο προχωρούμε προς τα έσχατα, δέν θα έχουμε βελτίωση του χριστιανικού πνεύματος αλλά χειροτέρευση. Και αφού θα έχουμε χειροτέρευση, δεν
μπορούμε παρά θα έχουμε πολέμους! Και δέν θα εγκαθιδρύεται η ειρήνη επάνω στη Γή. Έτσι, πρώτα – πρώτα, η προφητεία έχει την αξία της στο να μη νομίσουν οι άνθρωποι ότι τώρα, εφ’ εξής, θα ‘ρθουν εποχές μακάριες. Μην πάτε μακριά. Αυτός ο Χιλιασμός δεν πιστεύει τούτο; Και βεβαίως, όταν πρώτα ο Θεός φτάσουμε σ’ εκείνο το χωρίο που αναφέρεται στα 1000 χρόνια, θα δούμε εκεί τι εννοεί ο λόγος τού Θεού, αλλά αυτή είναι μία πλάνη. Και μή νομίζετε ότι οι χιλιαστές δεν επηρεάζουν το περιβάλλον τους και τους Χριστιανούς; Ότι αναμένουν μιαν εποχή μακαριότητος επάνω στη Γη, που οι άνθρωποι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Τα έντυπά τους που κυκλοφορούν, και μάλιστα, εκείνα τα διαφημιστικά έντυπα, έχουνε μέσα πολύ ωραίες εικόνες.
Σκίτσα δηλαδή, που έχουν τούς ανθρώπους ευτραφείς, χαμογελαστούς, ωραίους κήπους, όλοι οι καρποί τής Γής επάνω στο τραπέζι. Παίζει κιθάρα κάποιος, κάποια άλλη τραγουδάει πιο πέρα. Τα παιδιά παίζουν. Ερμηνεύοντας το χωρίον “θα βοσκήσει το λιοντάρι, η αρκούδα μαζί με το αρνί”. Δεν υπάρχει αυτή η ερμηνεία. Δεν είναι σωστή αυτή η ερμηνεία. Η προφητεία, λοιπόν, έχει τη θέση της
εδώ, ότι θα ‘χουμε πολέμους και όχι ειρήνη. Και μόνο το σημείο αυτό αν περιοριστεί η προφητεία για πολέμους, είναι υπεραρκετή να τη δικαιολογεί.
Αλλά ακόμη και κάτι άλλο. Όταν ο Κύριος μιλά για πολέμους, δεν πρόκειται περί των συνηθισμένων πολέμων αλλά περί έκτακτων και τρομερών πολέμων! Υπήρξαν, βέβαια, μεγάλοι πόλεμοι, τρομεροί πόλεμοι, σφαγές ανελέητες μέσα στην Ιστορία. Η Ιστορία των ανθρώπων δεν είναι παρά πόλεμοι, τίποτε άλλο. Από την αρχή μέχρι τέλους. Είναι η Ιστορία των πολέμων η ανθρώπινη Ιστορία. Αλλά, όσο κι αν υπήρξαν τρομεροί πόλεμοι, θα υπάρξουν άκρως και αφάνταστα τρομεροί πόλεμοι. Και φαίνεται αγαπητοί μου, ότι αυτοί οι πόλεμοι, οι τρομεροί,
ουδέποτε προβλέφθηκαν από το ανθρώπινο μυαλό. Ποτέ ο άνθρωπος δεν φαντάστηκε
τρομερούς πολέμους, στον βαθμό που πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Και φαίνεται ακόμα, ότι αυτή η αρχή έγινε. Διαβάστε ολόκληρη την Ιστορία όλων των λαών. Πουθενά δεν θα δείτε τον χαρακτηρισμό “παγκόσμιος πόλεμος”. Πουθενά! Και όμως, μέσα στον αιώνα μας, σημειώθηκαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Ο ένας φοβερότερος του άλλου. Ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος
-διαβάζετε εφημερίδες, ακούτε ειδήσεις λίγο πολύ πιστεύω θα έχετε μιά εικόνα τί θα σήμαινε ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Σας λέω μόνο τούτο! Ο Κύριος είπε την εξής φράση: «ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος» (Ματθ. 24,7) . Αυτό
φανερώνει ακριβώς παγκόσμιο πόλεμο. Διότι σήμερα δεν είναι ένας λαός που πολεμά εναντίον άλλου λαού κι έρχεται ίσως ένας τρίτος σαν σύμμαχος να βοηθήσει τον πρώτο ή τον δεύτερο. Εδώ έχουμε αληθινά παγκόσμιο πόλεμο. Και συνεπώς, η έκφραση, η διατύπωση του Κυρίου «ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος» -σήμερα μπορούμε να το καταλάβουμε- πρόκειται περί παγκοσμίου πολέμου. Πριν από 80 χρόνια, πολύ λιγότερο από 80, μέχρι το 1910, συνεπώς 70
χρόνια, (τότε που εκφωνήθηκε η ομιλία), δέν μπορούσαν οι άνθρωποι να διανοηθούν παγκόσμιο πόλεμο. Δέν μπορούσαν, δέν ήταν δυνατόν! Ένα προοίμιο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ο Κριμαϊκός Πόλεμος, που
ήταν ένα είδος παγκοσμίου πολέμου, ένα ξεκίνημα. Όχι ακριβώς, παγκοσμίου, πάντως
πήραν πολλοί λαοί μέρος στο Κριμαϊκό Πόλεμο. Αλλά μπορούσε ατό να προβλεφθεί ως παγκόσμιος πόλεμος; Όχι! Μπορούσε να προβλεφθεί, παρακαλώ, ότι θα μπορούσε να υπάρχει πυρηνικός πόλεμος, που θα μπορούσε να φονευθεί ευκολότατα, στο πι και φι, εντός 24 ωρών, το ένα τέταρτο του πληθυσμού τής Γης; Όχι! Αδιανόητο! Αγαπητοί μου, πριν από 50 χρόνια, αυτά
που λέμε τώρα ήσαν αδιανόητα! Θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς ότι σ’ έναν πόλεμο θα μπορούσαν να λάβουν μέρος 200 εκατομμύρια στρατιώτες; Αδιανόητο! Κι όμως, στο 9 Κεφάλαιο, στίχος
16, παίρνουν μέρος 3 στρατοί! Οι κόκκινοι, οι κίτρινοι και οι κυανοί. Τί λένε αυτά; Και ο πόλεμος θα γίνει στην
Μεσοποταμίας, ήτοι, μεταξύ των ποταμών Ευφράτη κ Τίγρη. Ήτοι στην Περσία. Τί λένε αυτά; Αυτά γράφτηκαν
πριν 2000 χρόνια. Και ότι οι στρατοί που θα λάβουν μέρος θα ειναι 200 εκατομμύρια. Είκοσι μυριάδες! Άν λάβετε υπ’ όψη ότι μόνη η Κίνα είναι 1 δις και ότι, χοντρικά, θα μπορούσε ένας στους πέντε να είναι στρατεύσιμος, μόνο η Κίνα θα διέθετε 200 εκατομμύρια στρατό!! Αυτό, πριν από μερικά χρόνια, ήταν διανοητό; Αδιανόητο! Συνεπώς, η προφητεία περί πολέμων έχει βάση! Και δεν είναι ξεκάρφωτο πράγμα. Έχει πολύ μεγάλη αξία, διότι δεν μιλά για συνηθισμένους πολέμους αλλά για ειδικούς, φοβερούς και τρομακτικούς πολέμους!
Δεύτερον, ο λιμός η πείνα.
Ομοίως πάντοτε τη γή μας την εμάστιζε ο λιμός, αλλά εδώ πρόκειται για ένα φαινόμενο, ως αποτέλεσμα της αποστασίας, πράγμα, που δέν θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι δέν αποστατούσαν από τον Θεόν. Όταν ο Κύριος, ομιλεί περί λιμού - πείνας, και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το ίδιο στην τετάρτη πληγή, τετάρτη Σφραγίδα, ουσιαστικά προφητεύει ο Κύριος την αποστασία και τούτο διότι, αποτέλεσμα της αποστασίας θα είναι και οι πόλεμοι και ο λιμός, η πείνα. Παρά ταύτα πρόκειται, - ενώ πάντα υπήρχαν λιμοί πάνω στη γή - πρόκειται περί εκτάκτων λιμών, απροβλέπτων και ασυνήθων• διότι, οι λιμοί που υπήρχαν πάνω στη γη μας ήσαν κυρίως τοπικοί. Μας σημειώνει έναν λιμό ο Ευαγγελιστής Λουκάς είς τάς Πράξεις και μας λέγει μάλιστα, ότι αυτός ο λιμός, τον οποίον λιμόν είχε προφητεύσει ο Άγαβος και πολλοί άλλοι προφήται μες στην Εκκλησίαν, πραγματοποιήθηκε στην εποχή του τάδε αυτοκράτορος και λοιπά.
«ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἄγαβος ἐσήμανε διὰ τοῦ Πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ᾿ ὅλην τὴν οἰκουμένην· ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος.»
(Πραξ. 11,28)
Ώστε, έχουμε λιμούς πάντοτε, προσέξτε, λιμός είτε από καιρικές συνθήκες, είτε από πολεμικές καταστάσεις. Εμείς, στο 41' - 42', δέν είχαμε λιμό στην Ελλάδα από καιρικές συνθήκες, αλλά από πολεμικές καταστάσεις. Αυτές οι καταστάσεις είναι τοπικές, εδώ ομιλεί περί λιμού, που φαίνεται θα έχει ένα παγκόσμιο χαρακτήρα και θα λέγαμε, καλά δέν έβρεξε εδώ, δεν θα βρέξει παραπέρα;
Ακούστε πώς το λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 8ο κεφάλαιο. Βλέπετε παίρνω παράλληλα στοιχεία, για να 'χουμε μία καλή εικόνα του όλου βιβλίου, άλλο ότι φτάνοντας εκεί, θα ξαναδούμε τα σημεία αυτά λεπτομερέστερα.
«.. ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον,
- ο άψινθος, είναι ένα χόρτο ένα φυτό, το οποίο μυρίζει πάρα πολύ άσχημα άμα το τρίψετε στα χέρια σας. Ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον, αντί να πεί πίκρισαν τα νερά, λέει πίκρισαν είς άψινθον, έγιναν πίκρα όπως είναι ο άψινθος - καὶ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἀπέθανον ἐκ τῶν ὑδάτων, ὅτι ἐπικράνθησαν.» (Αποκ. 8,11)
Γιατί όμως πικράθηκαν τα νερά; Ακούστε, το τρίτο των υδάτων..
Τώρα, αν είναι σχηματικός αριθμός το έν τρίτο, ή είναι πραγματικός αριθμός, αυτή τη στιγμή δέν μπορούμε να το πούμε, υπονοώ όμως και νομίζω, ότι δέν είναι σχηματικός, αλλά είναι πραγματικός.
Άν αγαπητοί μου μερικά χρόνια πίσω, ή τον καιρό που γράφτηκε η Αποκάλυψις, εδιάβαζαν οι αναγνώσται ότι θα εγίνετο ένας πόλεμος στον οποίο θα λάβαιναν μέρος 200εκατομμύρια στρατιώται, πέστε μου σας παρακαλώ, θα νόμιζαν ότι πρόκειται περί πραγματικού αριθμού ή συμβατικού αριθμού; Θα έλεγαν αυτό είναι αδιανόητο, και αφού είναι αδιανόητο τότε θα πρέπει να πούμε ότι, οπωσδήποτε πρόκειται περί συμβατικού. Άρα, δέν είναι 200 εκατομμύρια, απλώς θέλει να δείξει μέγεθος. Σήμερα, με τον πληθυσμό που έχουμε και με τις συνθήκες που ζούμε, σήμερα 200 εκατομμύρια είναι δυνατόν να είναι συμβατικός ή πραγματικός;
Έτσι, θα μπορούσαν να πουν οι άνθρωποι, είναι δυνατόν το τρίτο των υδάτων να πάθουν μόλυνση, να γίνουν πίκρα και συνεπώς να είναι ακατάλληλα πρός πόσιν, αλλά και προς πότισμα των φυτών;
Το τρίτο των υδάτων..
Άν λάβει κανείς υπόψιν ότι, πόση είναι η έκταση των ωκεανών σε σχέση με την Γή, - πολύ μεγαλυτέρα έ - και ότι το τρίτο των υδάτων, ποταμών και θαλασσών, θα είναι ακατάλληλο. Τί θα λέγαμε, θα πρέπει να είναι συμβατικός αριθμός το έν τρίτο. Σήμερα, με την πυρηνική ενέργεια και με την μόλυνση του περιβάλλοντος που έχομε, σήμερα αγαπητοί μου όχι το ένα τρίτο μολύνεται, αλλά ολόκληρη η θάλασσα και τα ποτάμια, όλων των ωκεανών οι θάλασσες είναι δυνατόν να μολυνθούν. Ετσι υπονοώ - δέν ξέρω αν κάνω λάθος - ότι το έν τρίτο που θα μολυνθεί από τα ύδατα, δέν είναι συμβατικός αριθμός.
Αλλά ερωτώ, εάν αγαπητοί μου υπάρχει τέτοια μόλυνση, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε και να ποτίσουμε τα φυτά μας; Να γιατί έρχεται πείνα. Πολύ μικρό και εντελώς τοπικό, το Στόμιο έχει πολλά μύδια και σας βεβαιώνω μας αρέσουν πολύ. Πηγαίναμε κάπου κάπου και μαζεύαμε μύδια, ή μας έφερναν από το χωριό φίλοι. Βέβαια, μου 'λέγαν κάποιοι άνθρωποι, μην τρώτε μύδια, διότι έχουν 100 φορές παραπάνω μόλυβδο από ότι έχουν τα ψάρια και θεωρούνται μάλιστα τα μύδια, ως μέτρον μετρήσεως του μολύβδου των νερών ως μολυσμένα πιά, από τα λήμματα που πέφτουν στον Θερμαϊκόν. Όταν κάποτε διάβασα, ότι ο Θερμαϊκός είναι πάρα πολύ μολυσμένος και ότι τα μύδια, είναι πολύ επικίνδυνα να τα φάει κανείς, μας έφεραν κάποτε αγαπητοί μου 5 κιλά μύδια φρεσκότατα, ωραιότατα, τα βλέπαμε σαν άλλοι Μίδες και λέμε, δεν μπορούμε να φάμε και τα πετάξαμε. Ακούσατε, τα βλέπαμε τα λαχταρούσαμε.. αλλά τα πετάξαμε. Αυτό θα πάθουμε, δέν θα μπορούμε να βάλουμε στο στόμα μας τίποτα, γιατί θα είναι όλα μολυσμένα, είναι φοβερό, το καταλαβαίνετε?
Νά, γιατί μπορεί να έρθει λιμός πάνω στη Γή, νομίζω τώρα ότι είναι ευκολονόητο.
Αλλά πέστε μου, πολλοί λιμοί έγιναν πάνω στην Ιστορία, τέτοιου είδους λιμός, να έρθει από τέτοιες συνθήκες μολύνσεως του περιβάλλοντος, αέρος θαλάσσης ξηράς, διενοήθησαν οι προηγούμενες γενεές; Όχι!
Νά γιατί λοιπόν προφητεύεται, είναι άξιον προφητείας.
Τρίτον, είναι οι λοιμοί οι αρρώστιες, το θανατικό.
Βέβαια και είς το σημείο αυτό, πάντοτε η ανθρωπότητα είχε αρρώστιες λοιμώδεις, πανούκλες, γρίπες, όπως η Ισπανική γρίπη η οποία θέρισε, όσους δεν εφόνευσε ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Βέβαια, έχουμε πολλά τέτοια θανατικά σας είπα, εξάρσεις ασθενειών που ο άνθρωπος δέν μπορεί να αντιμετωπίσει. Αλλά, γιατί εδώ ο Κύριος προφητεύει περί λοιμών - ασθενειών;
Φαίνεται πρόκειται περί ασθενειών, που ποτέ οι άνθρωποι δεν διανοήθηκαν, ότι θα μπορούσαν να επικρατούν τέτοιες αρρώστιες πάνω στη Γή μας, και φαίνεται, ότι και είς αυτό έχουμε αρχή είς τον αιώνα μας.
Αγαπητοί μου προσέξτε, σ' όλες αυτές τις πληγές έχουμε αρχή στον αιώνα μας. Και με τους παγκοσμίους πολέμους και με έναν φοβερό Παγκόσμιο Πόλεμο πυρηνικό και με τον λιμό - πείνα που σας είπα προηγουμένως και με τις αρρώστιες.
Σημειώσατε, ότι οι άλλες αρρώστιες ήταν λοιμώδεις, σάρωναν και τελείωσαν. Περνούσαν την Ευρώπη, περνούσαν την Αφρική, περνούσαν την Ασία, τελείωνε αυτή η αρρώστια. Ένα δυό χρόνια θέριζε, τελείωνε. Μετά οι άνθρωποι δεν είχαν αρρώστιες παρα τις συνηθισμένες.
Πρώτη αρρώστια, είναι η νευρασθένεια. Για την οποία νευρασθένεια, υπάρχει ειδική προφητεία στο Δευτερονόμιο. Θα γίνεται - λέει - έξαλλοι. Θα φεύγετε από φόβο, εκεί που δέν θα σας κυνηγάει κανένας. Ακούστε έκφραση. Θα φεύγετε εκεί που δέ θα σας κυνηγάει κανένας!
Δεύτερον, είναι οι καρδιοπάθειες.
Και τρίτον είναι ο καρκίνος.
Εξεπλάγην όταν διάβασα, ότι στους τρείς Αμερικανούς, οι δύο έχουν καρκίνο κάποιας μορφής. Θέλω να πώ, ότι έχουμε τέτοια εξάπλωση τέτοιων ασθενειών, που δέν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, παρά την πρόοδο της επιστήμης.
Μπορούσαν οι άνθρωποι των περασμένων ετών, να φανταστούν εξάπλωση των νευρασθενειών και τον ψυχοπαθειών σε τέτοια έκταση; Μπορούσαν αυτό να το διανοηθούν;
Άρα θα μπορούσαμε να πούμε και εδώ αγαπητοί μου, υπάρχει ανάγκη προφητείας. Στέκεται λοιπόν και εδώ η προφητεία όταν ομιλεί περί λοιμών δηλαδή περί ασθενειών.
Τέταρτον, τα θηρία της γής. Είναι η τετάρτη απειλή. Βεβαίως, πάντοτε υπήρχαν τα θηρία της Γής, τα οποία έβλαπταν τους ανθρώπους, αλλά εδώ πρόκειται πάλι, περί εκτάκτων περιπτώσεων.
Θα μου πείτε, "τα θηρία της Γής", δηλαδή; Δηλαδή θα πληθύνουν τα λεοντάρια, οι αρκούδες, οι τίγρεις, τα φίδια και θα 'ρθούν, θα μπαίνουν μέσα στις πόλεις μας και θα μας δαγκώνουν και θα πεθαίνουνε, μήπως κάπως έτσι; Αγαπητοί κατ' αρχάς να δούμε τούτο, ότι τα θηρία στέλνονται, είς περίπτωσιν αποστασίας και είναι μία πληγή, το ότι στρέφονται εναντίον του ανθρώπου, ενώ ετάχθησαν να υπηρετούν τον άνθρωπο. Διαβάζουμε είς το Λευιτικόν τα εξής :
«καὶ ἀποστελῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς
(θα σας στείλω, λέγει ο Θεός) τὰ θηρία τὰ ἄγρια τῆς γῆς καὶ κατέδεται ὑμᾶς (θα σας καταφάνε)
καὶ ἐξαναλώσει τὰ κτήνη ὑμῶν, (και θα σας καταστρέψουν τα βουκόλιά σας, τα κτήνη σας) καὶ ὀλιγοστοὺς ποιήσω ὑμᾶς,
(θα σας κάνω λίγους ένεκα των θηρίον) καὶ ἐρημωθήσονται αἱ ὁδοὶ ὑμῶν.» οι δρόμοι σας στις πόλεις μέσα, θα ερημώσουν από τους κατασπαραγμούς των θηρίων) (Λευ. 26,22)
Ο δε Ιεζεκιήλ λέγει :
«.. ῥομφαίαν (πόλεμος δηλαδή) καὶ λιμὸν (πείνα) καὶ θηρία πονηρὰ καὶ θάνατον, (θανατικόν)
ἐξαποστείλω ἐπὶ Ἱερουσαλὴμ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐξ αὐτῆς ἄνθρωπον καὶ κτήνος» (θα εξολοθρεύσω και ανθρώπους και ζώα)
(Ιεζ. 14,21)
Αγαπητοί μου, φαίνεται ότι δέν είναι μόνο τα γνωστά θηρία του δάσους, που είναι το λιοντάρι, η τίγρης κτλ, είναι κάποια άλλα θηρία, τα οποία είναι χειρότερα από τα λεοντάρια. Πρώτα - πρώτα είναι η έξαρση των εντόμων, όπως είναι τα ποικίλα έντομα, όπως είναι οι μύγες, όπως είναι τα κουνούπια, που είναι αυτά τα έντομα φορείς ασθενειών και που μπορούν πραγματικά αυτά, να χαρακτηριστούν θηρία και που μπορούν να επιφέρουν πραγματικά, πολύ μεγάλη καταστροφή. Επιφέρουν καταστροφή αυτά τα έντομα και είς την γεωργία, αλλά και είς τα ζώα. Αλλά μου φαίνεται τα φοβερά θηρία που θα εξαποστείλει ο Θεός είναι, τί λέτε είναι; Τα μικρόβια!
Ποιός τα δημιούργησε τα μικρόβια;
Τα μικρόβια αγαπητοί μου δεν έγιναν τώρα, τα μικρόβια έγιναν, την εποχή που ο Θεός εδημιούργησε τα όντα. Είναι οι μικροοργανισμοί, αλλά τα ετήρησε διά την τιμωρίαν των παραβατών και αποστατών του νόμου του. Θα σας πώ ένα παράλληλο χωρίο.
Λέει ο Απόστολος Πέτρος, ότι τηρεί ο Θεός πύρ (τηρεί, δηλαδή φυλάγει ο Θεός πυρ), μέσα σε αυτή την ύλη - ακούστε έκφραση παρακαλώ - φυλάσσει ο Θεός πυρ μέσα στην ύλη, η οποία θα βγεί από την ύλη να κατακαύσει τους ασεβείς.
«οἱ δὲ νῦν οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ τῷ αὐτοῦ λόγῳ τεθησαυρισμένοι εἰσὶ πυρὶ τηρούμενοι εἰς ἡμέραν κρίσεως καὶ ἀπωλείας τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων.»
(Β Πετρ. 3,7)
Σήμερα ξέρουμε, ότι και η ύλη περιέχει ενέργεια, φοβερή ενέργεια. Αυτή φαίνεται η ενέργεια, η οποία τετήρηται, είναι φυλαγμένη μέσα στην ύλη, ο Θεός θα την εβγάλει από την ύλη που θα τιμωρήσει τους ασεβείς και ταυτοχρόνως ολόκληρη η δημιουργία θα αλλάξει και θα γίνει καινούρια.
Από παλαιόν είς καινόν ουρανόν και από παλαιά Γή είς καινήν Γήν, όπως λέγει και το βιβλίο της Αποκαλύψεως και ο Ησαϊας ο προφήτης κτλ.
Ώστε το εκείνο το "τετήρηται" έχει φυλάξει, θα μπορούσαμε να το πούμε και δια τα μικρόβια, ότι τα μικρόβια τετήρηται είς τιμωρίαν των ασεβών, των απίστων, των αποστατών. Βεβαίως τα μικρόβια έγιναν από τον Θεό, αλλά δεν είχαν εντολή να βλάψουν τον άνθρωπο,
τώρα, ο Θεός εξαποστέλει τα θηρία που λέγονται μικρόβια, να βλάψουν τον άνθρωπο, να τον τιμωρήσουν. Και να βλέπετε μικρόβια που δεν τά 'πιασε ακόμη το μάτι μας, αυτά που σήμερα τα λέμε ιούς. [...] Αυτά τώρα έρχονται και μας προσβάλλουν. Και το χειρότερο, αυτά που δέν τα βλέπουμε, έρχονται να μας ρίξουν χάμω, εμάς του αλαζόνες.
Που σηκωθήκαμε στα δάχτυλα των ποδιών μας και ορθώσαμε τον τράχηλό μας, να πούμε στον ουρανό,"δεν υπάρχει Θεός".
Τί ειρωνεία !
Ο άνθρωπος ο αλαζών, να πέφτει κάτω νεκρός από ένα αθέατο θηρίο που λέγεται μικρόβιο, που λέγεται ιός.
Αγαπητοί μου και αυτό φαίνεται ότι έπρεπε να γίνει αντικείμενο προφητείας. Πάντως είναι αξιοσημείωτο, χωρίς να πρόκειται περί συμπτώσεως, ότι είς την πληγήν της τετάρτης λύσεως της Σφραγίδος, έχομε μία συσσωρευτική χρήση του αριθμού 4'.
Τετάρτη Σφραγίδα, τέταρτον ζώον, τέσσερις πληγές, το έν τέταρτο των ανθρώπων θα πεθάνει. Δέν είναι τυχαίο αυτό. Πάλι θα επαναλάβω, ό,τι απ' αρχής και ετονίσαμε, ότι η πλήρωση των τεσσάρων πληγών, είναι κυκλική, με πύκνωση προς τα έσχατα. Και φαίνεται, ότι ο 20ος αιώνας, φαίνεται ότι είναι η αρχή αυτής της πυκνώσεως.
Γι' αυτόν λοιπόν τον λόγο, ας προσέξουμε αγαπητοί μου, μήπως βρισκόμαστε, στην αρχή αυτών των δεινών.
Και τώρα ερχόμαστε συν Θεώ εις την πέμπτη Σφραγίδα. Η πέμπτη Σφραγίδα βρίσκεται στο 6ο κεφάλαιο 9 με 11 στίχοι. Φαίνεται ότι η μέχρι τώρα λύσις των τεσσάρων Σφραγίδων, έδωσαν την εντύπωση ότι μέσα εις την αλληλοσφαγή των ανθρώπων και τις επιβληθείσες ποινές, οι δίκαιοι και οι ευσεβείς, θυμηθείτε τον πρώτο ίππο που βγαίνει χαρούμενα το Ευαγγέλιο να εξαπλωθεί στην Γή και έρχονται οι αντίθεοι και οι αντίθεες δυνάμεις να πολεμήσουν το Ευαγγέλιο. Δίνεται η εντύπωση, μέσα σ' αυτήν την ανακατωσούρα, μέσα σ' αυτήν την σύγχυση και την επιβολή πληγών, ότι οι δίκαιοι και οι ευσεβείς απωλέσθησαν, χάθηκαν. Πού είναι σήμερα οι δίκαιοι; Πού είναι οι Χριστιανοί; Χάθηκαν. Είναι μία αντίληψη των ανθρώπων, του νύν αιώνος, του παρόντος κόσμου. Γιατί απλούστατα γι' αυτούς οι δίκαιοι είναι οι ανεπιθύμητοι άνθρωποι. Κι όμως αγαπητοί μου, μπορεί οι δίκαιοι και οι ευσεβείς να ταλαιπωρήθηκαν, να διώχθηκαν, να μαρτύρησαν, να έχυσαν το αίμα τους, αλλά υπάρχουν και ζούν ευφραινόμενοι, στον Παράδεισο. Είναι εκείνο που σημειώνει η Σοφία Σολομώντος και μάλιστα σας παραπέμπω να διαβάσετε το 2ο και 3ο κεφάλαιο της Σοφία Σολομώντος. Παίρνω ένα πολύ μικρό τεμάχιο, ενδεικτικό, λέγει: «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, (οι ψυχές των δικαίων είναι στο χέρι του Θεού) καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. (δέν θα τους εγγίση ταλαιπωρία και βάσανος) ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, (φάνηκαν στα μάτια των αφρόνων ανθρώπων, των ασεβών ανθρώπων, ότι πέθαναν και ξόφλησαν) καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν (θεωρήθηκε ο θάνατός τους, -έξοδο θα πεί θάνατος- κάκωσις, που σημαίνει μαρτύριο, ταλαιπωρία) καί ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, (και του ότι έφυγαν από την παρούσα ζωή, ότι ήταν ένα σύντριμμα) οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. (αυτοί όμως είναι εν ειρήνη). Πώ, τι ωραίο αυτό! Αυτήν ακριβώς την αλήθεια που μας λέγει η Σοφία Σολομώντος, έρχεται να μας δώσει το άνοιγμα της 5ης σφραγίδος.
«Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον·/καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;/καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολὴ λευκή, καὶ ἐῤῥέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ αὐτοί.» (Αποκ. 6, 9 - 11)
Να σας το πώ με δυό απλά λόγια. Όταν άνοιξε την 5η Σφραγίδα, είδα, λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, κάτω από το θυσιαστήριο, τις ψυχές που σφαγιάστηκαν για τον λόγο και τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού Έκραξαν με μεγάλη φωνή και είπαν: "Κύριε, σύ ο δεσπότης και ο άγιος και ο αληθινός, πόσο θα περιμένουμε και δέν θα εκδικηθείς το αίμα μας που χύθηκε επάνω στη Γή από τους κατοικούντας επάνω στη Γή; Και ως απάντηση τους δόθηκε μία στολή λευκή και τους ειπώθηκε να αναπαυθούν λίγο, έως ότου συμπληρώσουν και άλλοι επάνω στην Γή σύνδουλοί τους και αδελφοί τους, το ίδιο μαρτύριο και τότε όλοι αυτοί κατόπιν, θα λάβουν τη δικαιοσύνη τους.
ΛΑυτό είναι το άνοιγμα της 5ης Σφραγίδος.
Όπως αντιλαμβάνεσθε η λύση της 5ης Σφραγίδοςείναι διαφορετική από τις πρώτες τέσσερις. Το ίδιο συμβαίνει και εις τις δύο επόμενες Σφραγίδες. Ωστόσο η λύση της 5ης Σφραγίδος αποτελεί ένα ανακουφιστικό διάψαλμα, απ' ότι ακούστηκε από την λύση τον προηγουμένων Σφραγίδων. Ξέρετε διάψαλμα τι θα πεί. Το έχουμε και στους Ψαλμούς αυτό. Θα πεί, ενώ έχω ένα κείμενο παρεμβάλλω ένα άλλο κείμενο, που δέν έχει σχέση με το κυρίως κείμενο. Αυτό λέγεται διάψαλμα. Για να σας το κάνω πιο αισθητό, που βλέπετε τηλεόραση, βλέπετε τηλεόραση έ; Πιστεύω βλέπετε, βλέπετε; Βλέπετε. Λοιπόν, εκεί που παίζει ένα έργο, ξαφνικά σταματά και βάζει διαφημίσεις. Σταματάνε οι διαφημίσεις και συνεχίζει το έργο. Ή ανακοινώνει ότι θα παίξει ένα έργο, δέν παίζει όμως το έργο, βάζει διαφημίσεις και μετά παίζει το έργο. Εδώ κάνει μία διακοπή. Αυτή η διακοπή έχει ως εξής: Δέν έχει καμία σχέση αυτό που παρεμβάλλει με το κυρίως θέμα. Αυτό λέγεται, σαν ένα λογοτεχνικό είδος, λέγεται διάψαλμα. Ιντερμέτζο στη μουσική. Δηλαδή ένα άλλο κομμάτι, που δέν έχει σχέση με το κύριο κομμάτι.
Έτσι, το άνοιγμα της 5ης Σφραγίδος δέν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα. Είναι ένα διάψαλμα.
Εν τούτης αγαπητοί μου δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι ένα ανακουφιστικό, οπωσδήποτε ανακουφιστικό διάψαλμα, γιατί ο αναγνώστης ή ο ακροατής, όταν ακούει ή διαβάζει την λύση των τεσσάρων Σφραγίδων τον πιάνει ένα είδος απογοητεύσεως. Λέγει, πού θα φτάσουμε; Πού είναι το άκρον άωτον του κακού, τέλος πάντων; Εκεί ξαφνικά αλλάζει το σκηνικό, αλλάζει το θέμα και ο αναγνώστης ή ο ακροάτης βλέπουν ένα πράγμα, το οποίο είναι ανακουφιστικό. Είναι οι μάρτυρες. Εκείνοι που θυσιάστηκαν για τον Χριστό και ζητούν κάτι τώρα από το Χριστό. Αλλά σας εξήγησα ότι παρά τάυτα δέν είναι άσχετο με τις τέσσερις πρώτες Σφραγίδες. Γιατί απλούστατα εφ' όσον τους δίδεται απάντηση τι θα γίνει, ότι θα προστεθούν κι άλλοι που θα φονευθούν και ότι θα βρούν δικαίωση, είναι κυρίως απάντηση σ' όλες τις προηγούμενες. Ότι το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε. Εσείς όμως γινήκατε θύματα του Ευαγγελίου, γιατί οι αντιτιθέμενοι σας φόνευσαν. Μη φοβάστε. Να βλέπετε είσαστε τώρα στον Παράδεισο. Και συνεπώς δέν χαθήκατε. Συνεπώς είσαστε παρόντες. Άρα λοιπόν η 5η Σφραγίδα έχει σχέση με τις προηγούμενες τέσσερις Σφραγίδες . Πάντως στο άνοιγμα της 5ης Σφραγίδος έχουμε το χριστιανικό μαρτύριο. Δέν ξέρω τι θα μπορούσε, ύμνος να ειπωθεί στο χριστιανικό μαρτύριο. Ένας τέτοιος ύμνος του χριστιανικού μαρτυρίου υπάρχει στην προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, που είναι ο ύμνος της πίστεως και ταυτοχρόνως ο ύμνος του μαρτυρίου. Είναι και τα δύο.
Πάντως ο Κύριος προανήγγειλε το μαρτύριο. Ακούστε πώς το λέγει: «μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ./χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν.» (Ματθ. 5, 11 - 12)
Ώστε το μαρτύριο είναι μία πραγματικότητα. Είναι μία πραγματικότητα που αφορά την Ευαγγελική πραγματικότητα και αποτελεί ταυτότητα του Ευαγγελίου. Παρακαλώ προσέξτε αυτό που σας είπα. Το μαρτύριο αποτελεί ταυτότητα του Ευαγγελίου. Που σημαίνει: Ευαγγέλιο που δεν διώκεται δεν είναι γνήσιο. Δέν είναι Χριστιανικό. Διωγμός και Ευαγγέλιο είναι δύο πράγματα ταυτόσημα. Κήρυγμα που διώκεται είναι γνήσιο. Κήρυγμα που δέν αρέσει, με την έννοια ότι δημιουργεί δυστροπία, "γιατί τα λέει αυτός αυτά;" είναι γνήσιο. Κήρυγμα που κνίθει, να χρησιμοποιήσω το ρήμα του Αποστόλου Παύλου, που κνίθει, τέρπει τα αυτιά και καθησυχάζει τις συνειδήσεις και κάνει ευτυχείς τους ανθρώπους, ότι είναι πολύ ωραία, τότε αυτό το κήρυγμα είναι νόθο. Οι άνθρωποι που λέγουν "ειρήνη, ειρήνη" η έκφραση δεν είναι δική μου, είναι του Κυρίου, "αιφνίδιος έρχεται ο πόλεμος και η καταστροφή." Ακούστε: ειρήνη, ειρήνη. Ενώ οι προφήτες φώναζαν, φώναζαν οι προφήτες: "έχετε ειρήνη; Προσέξτε, εάν αποστατείτε έρχεται λαίλαπα εναντίον σας." Δέν έλεγαν ευχάριστα. Λέγουν οι προφήτες• λέγει ο προφήτης Ιερεμίας φερ' ειπείν: "Μου στόλισες τις κοπέλες σου Σιών, οι δεσποινίδες με τα ωραία διαφανή φορέματα και τις ωραίες ζώνες• τριχιά θα βάλετε στη μέση σας για ζώνη. Ακούστε, τριχιά, σχοινί. Και θα συρθείτε αιχμάλωτες στην Βαβυλώνα." Ευχάριστο κήρυγμα πέστε μου ευχάριστο κήρυγμα; Τρομερά δυσάρεστο κήρυγμα. Αυτό όμως ήταν το γνήσιο. Γιατί σε λίγο ήρθε η Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Λοιπόν, κήρυγμα που διώκεται, Ευαγγέλιο που διώκεται σημαίνει είναι γνήσιο.
Αλλά ταυτοχρόνως ο διωγμός αποτελεί και ένα στοιχείο εσχατολογικό. Δηλαδή, ότι όχι πάντα θα υπάρχει μόνο το μαρτύριο και ο διωγμός. Αλλά ότι ειδικά προς το τέλος θα υπάρχει ο διωγμός και το μαρτύριο. Συνεπώς αποτελεί στοιχείο εσχατολογικό. Ακούστε πώς το λέγει ο Κύριος αυτό: «τότε (πότε; τότε. Στο τέλος) παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καὶ ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, (θα σας σκοτώσουν) καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου. (θα μισηθείτε από όλα τα έθνη για το όνομά μου) (Ματθ. 24,9)
Κι όταν λέμε στοιχείο εσχατολογικό, εννοούμε ότι τότε, όπως σας είπα, θα έχουμε πύκνωση του μαρτυρίου. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει τα εξής: "Τίς άρα μακάριος; (ποιός είναι ο ευτυχής;) ο υπέρ Χριστού μετ' ευλαβείας μαρτυρών τότε; (είναι εκείνος ο οποίος θα μαρτυρήσει υπέρ του Χριστού τότε;) Υπέρ πάντας μάρτυρας εγώ φημί είναι τους τότε μάρτυρας, οι μέν γάρ πρό τούτου (του Αντιχρίστου) μόνοις ανθρώποις επάλαισαν, οι δέ επί του Αντιχρίστου αυτώ τω σατανά αυτοπροσώπως πολεμήσουσι." Νομίζω, λέγει, ότι οι τότε μάρτυρες, οι έσχατοι μάρτυρες, είναι πολύ πιο σπουδαίοι από τους πρώτους μάρτυρες, γιατί εκείνοι είχανε να παλέψουν με τα όργανα του σατανά, τότε με τον ίδιο τον διάβολο, που θα είναι στο πρόσωπο του Αντιχρίστου.
Συνεπώς, πύκνωση του μαρτυρίου. Το χριστιανικό μαρτύριο αγαπητοί μου, αποτελεί μία θεμελιώδη ιδέα του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Θεμελιώδη ιδέα. Εάν βγάλετε το στοιχείο του μαρτυρίου από το βιβλίο της Αποκαλύψεως, δέν έχετε το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Γι' αυτό ας το ξέρουμε, σε κάθε μας βήμα θα συναντούμε αυτό. Πώς ερμηνεύεται αυτό; Ερμηνεύεται ώς εξής: Οι Χριστιανοί στη χριστιανική τους πορεία θα έχουν μαρτύριο, εάν πράγματι θέλουν να σηκώσουν την σημαία του Χριστού, που θα έχει επάνω τον Σταυρό και το σύμβολο του Χριστού. Θα έχουν μαρτύριο. Αυτό είναι το σύμβολό μας.
Αλλά θα συνεχίσουμε πρώτα ο Θεός την ερχόμενη Κυριακή.
30η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Συνεχίζουμε αγαπητοί μου από το σημείο εκείνο το οποίο είχαμε μείνει την περασμένη φορά, ότι εδόθησαν δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου στην γυναίκα, που είναι η Εκκλησία, για να πετά στην έρημο, στον τόπο αύτης και εκεί να τρέφεται καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η γυναίκα αυτή, η Εκκλησία, όπως λέγαμε την περασμένη φορά, διώκεται από τον διάβολο και τις δυνάμεις του και τα όργανά του. Και θα καταλήξει στην έρημο. Εκεί είχαμε μείνει. Και ότι αυτή η έρημος είναι κατά κυριολεξία η έρημος. Δηλαδή οι έρημοι τόποι. Όχι η έρημος με την έννοια "η έρημος Σαχάρα", εκεί που υπάρχει η άμμος και τίποτε άλλο, αλλά οι έρημοι τόποι. Θα καταφύγουν πράγματι οι Χριστιανοί σε ερήμους τόπους για να μπορέσουν να ζήσουν, αλλά προπαντός και να λατρεύσουν τον Θεό. Φεύγοντας από την μήνη του διαβόλου.
Η τροφή της Εκκλησίας, λέγει εδώ, "ὅπως τρέφηται ἐκεῖ", ποιά θα είναι αυτή η τροφή της Εκκλησίας; Θα είναι τόσο η πνευματική όσο και η υλική. Εάν ο Θεός θέλει η Εκκλησία του να κινηθεί προς τις ερημιές, τότε είναι πολύ φυσικό να τρέφει ο Θεός την Εκκλησία του στις ερημιές. Πώς θα είναι αυτή η τροφή της Εκκλησίας, η υλική τουλάχιστον, ο Θεός το ξέρει αυτό. Έχουμε όμως δύο προηγούμενα. Είναι ο Ισραήλ στην έρημο 40 ολόκληρα χρόνια, τον οποίο ο Θεός τρέφει κατά θαυμαστό τρόπο με το "Μάννα" το οποίο στέλνει. Είναι και ο προφήτης Ηλίας στον οποίο στέλνει ο Θεός με τον κόρακα κρέας. Αλλά ο Θεός ήθελε κάποιον καιρό ο προφήτης να μενει εκεί, στην ερημιά του χειμάρρου απ' όπου είχε λίγο νερό και καθημερινά του πήγαινε το απόγευμα ο κόρακας κρέας. Έφυγε απο εκεί και πήγε στα Σαρεπτά της Σιδωνίας, και εκεί ο καψάκης (του ελαίου το δοχείο) εκείνης της χήρας γυναικός, δέν τελείωνε στο αλεύρι και στο λάδι, μέχρι που τελείωσε η πείνα. (Γ' Βασιλειών, Κεφ 17ο) Αυτά τα δύο ιστορικά υπογραμμίζω, ιστορικά προηγούμενα δείχνουν ότι ο Θεός ξέρει πως θα θρέψει την Εκκλησία του, τους πιστούς του, όταν εκείνοι θα καταφύγουν στους έρημους τόπους, από την μήνη του Αντιχρίστου και του διαβόλου.
Αλλά η παραμονή της Εκκλησίας θα είναι καιρός και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως. Ο καιρός του καιρού και ήμισυ καιρού, είναι μία έκφραση την οποία συναντούμε στον προφήτη Δανιήλ, και από το ίδιο βιβλίο του προφήτου Δανιήλ, στο 7ο κεφάλαιο στίχος 25 και στο 12ο κεφάλαιο στίχος 7 βγάζουμε την ερμηνεία από το ίδιο το βιβλίο του Δανιήλ. Και δέν είναι τί άλλο, παρά ο καιρός είναι ο χρόνος, οι καιροί είναι τα δύο χρόνια, και το ήμισυ καιρού είναι οι έξι μήνες. Συνεπώς καιρός καιρού και ήμισυ καιρού σημαίνει 3,½ χρόνια. Εδώ λέγει όπως και σε άλλα σημεία, άλλοτε αυτό και άλλοτε λέει 42 μήνες. Οπότε η ερμηνεία του καιρού καιρών και ήμισυ καιρού, ερμηνεύεται και από το βιβλίο της Αποκαλύψεως και σημαίνει 42 μήνες. Ότι είναι πράγματι 42 μήνες, εγώ πιστεύω ότι είναι 42 μήνες, δηλαδή πολλοί ερμηνευτές της Εκκλησίας μας δέχονται τον ακριβή αυτόν αριθμό. Άλλοι θα ήθελαν να δεχθούν απλώς μία περίοδο, κάποια χρόνια. Δέν είναι έτσι. Διότι η δράση του Αντιχρίστου δέν θα είναι μεγάλη.
Πρώτα-πρώτα σας το έχω εξηγήσει κι άλλη φορά, είναι ένα πρόσωπο, βεβαίως θα βασιλεύσει μερικά χρόνια, εώς ότου στερεωθεί, κι όταν στερεωθεί και γίνει παγκοσμίως βασιλιάς, έως τότε δεν λογαριάζονται τα 3½ χρόνια, τα 3½ χρόνια αρχίζουν από την στιγμή που θα δείξει το πραγματικό του πρόσωπα έναντι της Εκκλησίας. Έως ότου ο κύριος αναλώσει τον Αντίχριστο. Αυτή η περίοδος είναι 3½ χρόνια.
Αλλά και κάτι ακόμη. Και η δράση του Χριστού επάνω στη γή είναι τόσο. Υπάρχουν βέβαια δύο μετρήσεις, οι οποίες ξεκινούν από τη σημερινή μάλιστα περικοπή, που λέγει μετά την εορτή κτλ, ποιά είναι αυτή η εορτή; Το Πάσχα ή το Πουρίμ; Εάν είναι το Πουρίμ είναι 2½ χρόνια, έχουμε 4 Πάσχα, το τέταρτο Πάσχα ο Κύριος μαρτύρησε, σταυρώθηκε. Εάν είναι το Πάσχα, τότε έχουμε 3 και συνεπώς έχουμε 2½ χρόνια, δηλαδή 2½ με 3½ χρόνια είναι η δράση του Κυρίου η δημόσια στον κόσμον αυτόν. Σας κάνει εντύπωση ότι έχουμε μία αντιστοιχία δράσεως; 3½ χρόνια η δράση του Χριστού, 3½ χρόνια η δράση του Αντίχριστου. Θα δούμε λίγο πιο κάτω ότι ο Αντίχριστος θα προσπαθήσει να μιμηθεί τον Χριστό όσο μπορεί περισσότερο. Ακόμη και στην Σταύρωσή του και στην Ανάστασή του. Θα το δείτε. Ακόμη και εκεί. Γι' αυτό όπως λέγει ο ιερός Αυγουστίνος, ο Αντίχριστος είναι ο πίθηκος του Χριστού. Η μαϊμού του Χριστού. Η μαϊμού, ότι βλέπει να κάνεις εσύ το κάνει κι εκείνη, το μιμείται. Έτσι λοιπόν και ο Αντίχριστος θα μιμηθεί ολόκληρη την ζωή του Χριστού, αλλά βέβαια κατά έναν επίπλαστο τρόπο. Οπότε τα 3½χρόνια, οι 42 μήνες, είναι πραγματικοί 42 μήνες. 1260 ημέρες. Αυτές τις ημέρες θα καταφύγει η Εκκλησία στους έρημους τόπους.
«καὶ ἔβαλεν ὁ ὄφις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ὀπίσω τῆς γυναικὸς ὕδωρ ὡς ποταμόν, ἵνα αὐτὴν ποταμοφόρητον ποιήσῃ.» (Αποκ. 12,15)
Όταν η γυναίκα, η Εκκλησία, έφυγε στην έρημο, βλέπει ο όφις, ο διάβολος, ότι δέν την έχει μπροστά του να την πολεμήσει, την έχασε. Γι' αυτό κάνει το εξής: Βγάζει νερό από το στόμα του, -είναι πολύ μεγαλοπρεπείς εικόνες αυτές- για να καταστήσει την γυναίκα ποταμοφόρητον, δηλαδή να δημιουργήσει κατακλυσμό νερού και να πνίξει την γυναίκα. Συνεπώς εδώ εμφανίζεται ο δράκων, ο όφις, ο δράκων, ως υδρόβιο ζώο. Πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται ο διάβολος σαν υδρόβιος δράκων. Τα πολλά νερά, αυτός ο κατακλυσμός των υδάτων, πολλές φορές χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη, σαν ένα σημείο καταστροφής. Εξ' άλλου είναι γνωστός ο μεγάλος κατακλυσμός που κατέκλυσε την γή μας και έπνιξε κάθε τι ζωντανό. Συνεπώς, η όλη εικόνα του ότι ο διάβολος, ο δράκων, κυνηγάει την γυναίκα στην έρημο, για να την καταστήσει ποταμοφόρητον, είναι μία ωραία εικόνα φοβερή στη μεγαλοπρέπειά της, φοβερή, που θέλει να δείξει την καταστρεπτική προσπάθεια του διαβόλου εις βάρος της Εκκλησίας.
Υπο τον ποταμό τον οποίο εκβάλλει ο δράκων από το στόμα του, μπορούμε να εννοήσουμε όλους τους μεγάλους διωγμούς της Εκκλησίας, από της ιδρύσεώς της έως των εσχάτων. Μήν ξεχνάτε ότι ο ασκητισμός, όχι βεβαίως ότι είναι το μοναδικό κίνητρο αυτό, αλλά ένα κίνητρο, ο μοναχισμός, ο αναχωρητισμός και ο ασκητισμός, ξεκίνησε ιστορικά, τουλάχιστον σαν ένα φαινόμενο κάπως εκτεταμένο, ακριβώς με την παρουσία των διωγμών. Συγκεκριμένα στην Αφρική που είχε ξεσπάσει, και εκεί φυσικά, όπως και στην Μικρά Ασία, όπως και στην Παλαιστίνη, αλλά παίρνω την Αφρική, όταν ξέσπασε ο διωγμός εναντίον της Εκκλησίας, οι πιστοί έφυγαν στην έρημο, και εγκαταστάθηκαν στην έρημο. Μέχρι τέλος της ζωής τους. Βεβαίως δέν είναι το μοναδικό κίνητρο, ακόμη θα ήθελα να πώ, ότι ο μοναχισμός δεν εμφανίζεται ιστορικά για πρώτη φορά στην έρημο. Το φαινόμενο του μοναχισμού, δηλαδή της αγαμίας, έχει τις ρίζες της μέσα σ' αυτήν την Παλαιά Διαθήκη και την Καινή Διαθήκη. Στην Παλαιά Διαθήκη σας θυμίζω τον προφήτη Ηλία, τον προφήτη Ελισσαίο και την σχολή των προφητών, πλείστοι των οποίων ήσαν άγαμοι, και ήταν ένα είδος κοινοβίων μοναστικών. Σας θυμίζω από την Καινή Διαθήκη τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Σας θυμίζω ακόμη τις τέσσερις θυγατέρες του Φιλίππου του διακόνου, που ήσαν παρθένοι, άγαμοι, παρθένοι, παρθενεύουσες, όχι γιατί δεν βρήκανε γαμπρό να παντρευτούν, άλλα αφιερωμένες στον Θεό, και προφητεύουσες. Και δέν μένουν στην έρημο αλλά μένουν στο σπίτι τους. Για να δείτε τις ρίζες του αληθινού μοναχισμού και της αγαμίας μέσα και στην Καινή και στην Παλαιά Διαθήκη. Γι' αυτό σας εξήγησα ότι οι ρίζες του μοναχισμού δέν βρίσκονται στους διωγμούς της Εκκλησίας, αλλά πολύ βαθύτερα και προγενέστερα.
Πάντως όμως ακόμη μπορούμε να εννοήσουμε υπό τον ποταμό όλα εκείνα τα αντιχριστιανικά και αιρετικά ρεύματα, που με την κατάκλυσή τους επί της γής, προσπαθούν να "πνίξουν" την Εκκλησία.
Αυτό το "πνίξουν" θα το βάζαμε εντός εισαγωγικών. Θα σας πώ μία άλλη εικόνα εγώ. Μέσα στο χωράφι σας, που έχετε σπείρει σιτάρι, δέν ρίξατε ζιζανιοκτόνο και αναπτύχθηκε μαζί με το σιτάρι και η παπαρούνα, ο βίκος, άλλα πράγματα, εκείνα τα γνωστά τα ζιζάνια και τα λοιπά. Όλα αυτά μεγάλωσαν. Τί λέμε όταν αυτά μεγαλώσουν, και γεμίσουν το χωράφι με το σιτάρι; Λέμε την έκφραση ότι τα ζιζάνια "έπνιξαν" το σιτάρι. "Έπνιξαν". Αλλά το "πνίγω" δέν είναι μόνο στο θέμα του νερού. Είναι και εδώ μεταφορικά. Έτσι, όλα αυτά τα συστήματα, τα αιρετικά και τα αντίθεα και τα αντιχριστιανικά, θα τείνουν να πνίξουν την Εκκλησία. Το βλέπετε αυτό. Το βλέπετε πάρα πολύ καλά στην εποχή μας. Πώς ακριβώς υπάρχει τόσο πλήθος, τέτοιων αντιθέων συστημάτων, που λέμε, Θεέ μου τί θα γίνει τί θα γίνει;
Κάποτε όταν ήμουνα νεότερος, αισθανόμουνα μία χαρά για τους Έλληνες ότι είμαστε όλοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Σήμερα πια αυτό δεν συμβαίνει. Δέν έχουμε κάτι το συμπαγές στην πίστη μας, στη θρησκεία μας και φοβάμαι ότι αυτό θα είναι ανεπανόρθωτο. Το φοβάμαι πολύ. Βεβαίως ένα λάθος όλων των ερμηνευτών της Ιστορίας, και συνεπώς κι εμένα αυτή τη στιγμή λάθος μου και το ξέρω αυτό το λάθος, ένα λάθος όλων των ερμηνευτών της Ιστορίας, είναι ότι αυτό που ερμηνεύουν στην εποχή τους, το θεωρούν ότι είναι το τελευταίο και παραπέρα δεν υπάρχει άλλο. Είναι ένα λάθος καθολικό. Θα σας το αναφέρω σε μιά άλλη περίπτωση. Ο Μάρξ πίστευε ότι το τελευταίο οικονομικό σχήμα μέσα στην Ιστορία είναι ο Κομμουνισμός. Έκανε λάθος όμως. Διότι έρχονται όλοι εκείνοι οι ρεβιζιονισμοί, οι αναθεωρήσεις, που δημιουργούν κάτι καινούργιο. Είναι πάρα πολύ φυσικό. Στην Ιστορία δέν στέκεται τίποτε μόνιμο. Συνεπώς έχουμε μία αλλαγή σχημάτων. Δέν μπορούμε λοιπόν να ερμηνεύσουμε την Ιστορία και να πούμε ότι αυτό είναι το τελευταίο και δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο. Δέν ξέρω γιατί, όλοι οι ερμηνευτές πάντοτε θέλουν να βλέπουν και να ερμηνεύουν την Ιστορία, κατά τρόπο που πέρα από αυτούς πιά, δέν θα υπάρξει καμία άλλη εξέλιξη. Είναι ένα λάθος, ένα λάθος. Παρά ταύτα πολύ το φοβάμαι, απο μιά θα λέγαμε πάλι θεώρηση της Ιστορίας σε άλλες περιπτώσεις, δηλαδή στις ιστορικές στιγμές άλλων λαών. Φοβάμαι ότι για μας τους Έλληνες αυτή η τρομερή καθίζηση, εκτός θαύματος, ότι δεν θα επανέλθει. Το φοβάμαι πάρα πολύ αυτό. Πάρα πολύ. Ας είναι, εγώ θα ευχόμουνα μ' όλη μου την καρδιά, φυσικά να διαψευστώ. Δέν υπάρχει θέμα. Όλα λοιπόν εκείνα τα οποία βλέπουμε στην εποχή μας τείνουν να πνίξουν την Εκκλησία. Σε βαθμό που ενώ όλοι οι Έλληνες είναι βαπτισμένοι, έχουμε το αίσθημα, όταν μας λένε, "Εσείς οι Χριστιανοί" , ακούστε τί λένε, "Εσείς οι Χριστιανοί". Εσείς τι είσαστε; Εσείς δεν είστε Χριστιανοί; Αν βέβαια τους πούμε ότι δεν είναι Χριστιανοί θα θυμώσουν. Αλλά όταν λένε "Εσείς οι Χριστιανοί", και μάλιστα πόσοι είσαστε; Λίγοι είσαστε. Ή άν γράφουν κάποτε οι εφημερίδες, ήσαν λέγει, μερικοί Χριστιανοί, μερικοί Χριστιανοί. Αυτό το "μερικοί Χριστιανοί", αυτή η απομόνωση, δέν σημαίνει τίποτε άλλο παρά αυτό το πνίξιμο, που καθιστά ο δράκων ποταμοφόρητον την Εκκλησία.
«καὶ ἐβοήθησεν ἡ γῆ τῇ γυναικί, καὶ ἤνοιξεν ἡ γῆ τὸ στόμα αὐτῆς καὶ κατέπιε τὸν ποταμὸν ὃν ἔβαλεν ὁ δράκων ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ.» (Αποκ. 12,16)
Ωραία εικόνα αυτή. Η Αποκάλυψη είναι απαράμιλλη σε μεγαλοπρεπείς εικόνες. Ένας βέβαια αδαής άνθρωπος, θα μπορούσε να πιστεύει ότι η Αποκάλυψη είναι ένα παραμύθι, όπως είναι όταν διηγούμαστε τους "δράκους" και τις "δράκαινες" και τους "μάγους". Δέν είναι αυτό. Η Αποκάλυψη είναι εικόνες συμβολικές ή αλληγορικές, και μέσα σ' αυτές τις εικόνες, κρύβεται κατά κάποιο τρόπο η πορεία της Εκκλησίας, της οποίας Εκκλησίας πορεία, ταυτίζεται με την πορεία της ανθρωπότητος και δέν είναι παρά μία μεγαλοπρεπής, ακριβεστάτη, προφητική έκθεση της ιστορίας της ανθρωπότητας, ειδικότερα της Εκκλησίας.
Εδώ προσωποποιείται η γή και τα στοιχεία της γής. Το λέμε και στην έκφραση την λαϊκή. Λέμε: "δεν ανοίγει η γή να με καταπιεί;" Όταν κάνουμε κάτι που είναι πολύ.. θέμα ντροπής, "δέν ανοίγει η γή να με καταπιεί;" Αυτό το, σάν έκφραση, "η γή να με καταπιεί", έχετε υπόψιν σας ότι έχουμε ένα ιστορικό προηγούμενο; Και ότι είναι στο βιβλίο των "Αριθμών;"
Που εκεί ο Δαθάν ο Αβειρών και ο Κορέ είχαν επαναστατήσει εναντίον του Μωυσέως και του Ααρών, και τότε είπε ο Μωυσής, κάτ' εντολή του Θεού, να απομακρυνθεί ο λαός από τις σκηνές αυτών των τριών επαναστατών που ήσαν η οικογένειά τους, τα υπάρχοντά τους και εκεί ο λαός όταν απομακρύνθηκε και αυτοί ήσαν στη μέση, αγαπητοί μου καταπληκτικό, άνοιξε η γη και τους κατάπιε και ξαναέκλεισε η γή. Άνοιξε ένα ρήγμα, έπεσαν όλοι μέσα στο ρήγμα και ξαναέκλεισε η γή, καταπληκτικό! (Αριθμοί Κεφ 16ο)
Τέτοιες περιπτώσεις, είτε η φύση ως όργανο στα χέρια του Θεού, για να τιμωρήσει ο Θεός, είτε να προστατεύσει, έχουμε πολλές. Και στην Αγία Γραφή αλλά και στους βίους των αγίων. Όταν επί παραδείγματι, σας το έλεγα μιά περασμένη φορά, ο προφήτης Ιερεμίας έκρυψε την κιβωτό της διαθήκης και πήρε φυσικά μερικούς μαζί του ανθρώπους, ιερείς, για να μεταφέρουν την κιβωτό, αυτοί οι ίδιοι πήγαν την κιβωτό στο όρος Ναβαύ, και εκεί, όταν τελείωσε η εργασία τους, γύρισαν πίσω, θέλησα να πάνε να δούν τον τόπο ξανά. Δέν μπορούσαν να τον βρούν κατόπιν. Έψαξαν, έψαξαν, οι ίδιοι πήγαν οι ίδιοι έκρυψαν εκεί την κιβωτό, δέν μπόρεσαν να βρούν το σπήλαιο που έκρυψαν την κιβωτό. Τα μάτια τους κάτι είχαν πάθει, δέν μπόρεσαν. Αυτό τί συμαίνει; Ο Θεός χρησιμοποιεί την κτίση σαν όργανο στις επιθυμίες του. Στις βουλές του.
Έτσι κι εδώ, έχουμε την ωραία εικόνα, ότι ο δράκων χύνει το ποτάμι από το στόμα του, οι αιρέσεις, τα αθεϊστικά συστήματα, είτε κοινωνικά, είτε φιλοσοφικά, είτε ό,τι είναι αυτά, να πνίξει την Εκκλησία, την γυναίκα, η οποία φεύγει στην έρημο. Η γή ανοίγει, και όλο το νερό πηγαίνει μέσα και η γυναίκα σώζεται. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εδώ, ο Θεός έρχεται να προστατεύσει Εκκλησία. Τί σημαίνει ότι η γή ανοίγει, και το ποτάμι, οι αιρέσεις, τα αθεϊστικά συστήματα εξαφανίζονται; Αυτό το βλέπουμε ή θα το δούμε πώς ακριβώς μπορεί να είναι. Ο Θεός πάντοτε ξέρει να οικονομεί με τον τρόπο του εκείνο που θέλει.
Σας θυμίζω ακόμη αν θέλετε την Ερυθρά Θάλασσα. Ποιός μπορούσε ποτέ να πιστέψει, να φανταστεί, να βάλει στο μυαλό του, σημειώσατε ότι ο Θεός δεν επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα, ο Θεός πάντα πρωτοτυπεί. Εκείνο που επαναλαμβάνει είναι η προστασία. Αυτό που έγινε, στην Ερυθρά Θάλασσα, έγινε άλλη μία φορά. Στον Ιορδάνη ποταμό. Δέν ξανάγινε άλλη φορά. Ακόμη, ενώ πέρασαν οι άνθρωποι, πέρασαν οι Εβραίοι από την Ερυθρά Θάλασσα, οι Αιγύπτιοι στην ίδια θάλασσα πνίγηκαν. Αμέσως βλέπετε την εικόνα, πώς η γή εξαφανίζει το νερό.
Από την άλλη μεριά, πάρτε τους τρείς παίδες. Τους ρίχνει ο Ναβουχοδονόσορ μέσα στο καμίνι του πυρός. Και η φωτιά υπάρχει. Αλλά οι τρείς παίδες δεν βλάπτονται από την φωτιά. Μόνο τα σχοινιά που τους έδεσαν κάηκαν, έπεσαν κάτω, λύθηκαν, και άρχισαν να υμνούν τον Θεό μέσα στο καμίνι.
Ο Δανιήλ ρίχνετε στον λάκκο των λεόντων. Δύο φορές μάλιστα. Και τις δύο φορές έμεινε απείραχτος από τους λέοντες, ώστε να ονομάζεται από την Εκκλησία μας, ως ποιμήν λεόντων. Στάθηκε μέσα όπως είναι ο τσομπάνης με τα πρόβατα, ήταν ο Δανιήλ με τα άγρια και πεινασμένα λιοντάρια. Ο Θεός αγαπητοί μου γνωρίζει, πώς πάντοτε να προστατεύει την Εκκλησία από τον διάβολο που προσπαθεί να την καταστήσει όπως σας είπα ποταμοφόρητον.
«καὶ ὠργίσθη ὁ δράκων ἐπὶ τῇ γυναικί, καὶ ἀπῆλθε ποιῆσαι πόλεμον μετὰ τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς, τῶν τηρούντων τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ.»
(Αποκ. 12,17)
Ήταν πολύ φυσικό. Θύμωσε ο διάβολος, ο δράκων, ορίσθηκε, όταν βλέπει ότι όλα αυτά βαίνουν διαρκώς σε μία αποτυχία. Και αφού λοιπόν έχει μία διαρκής αποτυχία, πρώτη αποτυχία του ήταν όταν δέχτηκε κατακέφαλα από τον Χριστό τον Σταυρό Του και την Ανάστασή Του, το πλήγμα. Τώρα βλέπει ότι η Εκκλησία διαρκώς μέσ' στην Ιστορία σώζεται. Ώ, τί φοβερό. Ξέρετε αγαπητοί μου βάλθηκαν να την καταστρέψουν την Εκκλησία. Όταν γράφουν οι εφημερίδες ότι "η Εκκλησία και η Εκκλησία.." θέλω να σας κάνω μία διασάφηση. Τουλάχιστον εσείς οι κάποιοι ακροατές του λόγου του Θεού να έχετε συνείδηση του πράγματος. Εκκλησία πρώτα-πρώτα δέν είναι ο Επίσκοπος. Είναι καί ο Επίσκοπος. Εκκλησία δέν είναι οι ιερείς. Είναι καί οι ιερείς. Εκκλησία δεν είναι οι ναοί.
Είναι καί οι ναοί. Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Και κάθε ένας, ο οποίος κοινωνεί σώματος και αίματος Χριστού, ενσωματούμενος στο σώμα του Χριστού δηλαδή, την Εκκλησία, αποτελεί την Εκκλησία. Συνεπώς, εγώ μπορεί να βρίσκομαι ως λαϊκός στο Βόρειο πόλο ή στο Νότιο πόλο, επειδή βαπτίστικα και κοινώνησα των αχράντων μυστηρίων, είμαι Εκκλησία του Χριστού. Έχουμε πάρα πολύ εσφαλμένη εικόνα, αντίληψη για την Εκκλησία του Χριστού. Και σήμερα, το δυστύχημα, όταν στρέφονται εναντίον της Εκκλησίας, ένεκα κάποιον δικαίων ή αδίκων σκανδάλων, δηλαδή πραγματικών ή μή πραγματικών και συκοφαντικών σκανδάλων, φανταστικών σκανδάλων, γιατί όποιος θέλει να ξεκάνει το σκυλί του το βγάζει λυσσασμένο, κατά την παροιμία. Σήμερα υπάρχει η εξής κραυγή: "ελάτε να γκρεμίσουμε την Εκκλησία". Όχι ότι δεν έχουμε φταίξει όλοι εμείς οι Χριστιανοί, κλήρος και λαός, φταίξαμε και φταίμε και πάρα πολύ φταίμε, αλλά πέρα από αυτό υπάρχει το σύνθημα: "ελάτε να γκρεμίσουμε την Εκκλησία". Κι αυτό το "ελάτε να γκρεμίσουμε την Εκκλησία" δεν είναι του τελευταίου μηνός. Ούτε του τελευταίου έτους. Είναι μόλις μερικά χρόνια. Μόλις μερικά χρόνια. Ένα σύνθημα που πιά έχει βγεί στο πεζοδρόμιο.
Αλλά η Εκκλησία όμως
αγαπητοί μου δεν καταστρέφεται. Μπορεί να σφάξουν όλους τους ιερείς. Μπορεί να γκρεμίσουν όλους τους ναούς. Η Εκκλησία είναι πνευματικό ίδρυμα. Είναι το σώμα του Χριστού. Απλώς υλοποιείται με τα πρόσωπα, με τις συνάξεις. Αυτή την στιγμή έχουμε μία φανέρωση της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι, σας είπα ξανά, το σώμα, υπάρχει. Αλλά φανέρωση της Εκκλησίας με μία σύναξη. Όταν λοιπόν βάζουνε χέρι στην Εκκλησία και θέλουν να καταστρέψουν σφάλονται οικτρά. Η Εκκλησία δεν μπορεί να πάθει τίποτε. Απλώς θα λέγαμε τα εξωτερικά της περιβλήματα μπορεί να υφίστανται μία ζημία. Αντιθέτως, διωκομένη η Εκκλησία, να χρησιμοποιήσω την φράση του Ιερού Χρυσοστόμου, γίνεται λαμπροτέρα και δυνατοτέρα. Μάλιστα μέσα σ' αυτούς τους διωγμούς της η Εκκλησία ανέδειξε, αναδεικνύει και θα αναδείξει αγίους και μάρτυρες. Αυτό δέν το καταλάβουν δυστυχώς οι διώκτες. Ότι η Εκκλησία δεν πιάνεται. Είναι άπιαστη. Δέν μπορείς να πείς, νά την κρατάω στα χέρια μου και τώρα θα την καταστρέψω. Δέν γίνεται αυτό. Αλλά ωστόσο, ο Θεός ξέρει πάντοτε να προστατεύει την Εκκλησία του, όπως σας εξήγησα και δέν πρόκειται ποτέ να χαθεί η Εκκλησία έως τερμάτων αιώνος. Ουδέποτε. θα πώ πάλι εκείνο που λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Πού είναι, λέει, οι διώκται; Πού είναι εκείνοι οι οποίοι, έτρεμε η γή μπροστά στην παρουσία τους; Πού είναι τα όργανα του μαρτυρίου; Όλα σεσίγηνται. Όλα έχουν ησυχάσει. Η Εκκλησία πού; Λάμπει υπέρ τον ήλιον.
Πάλι λοιπόν οργίζεται ο δράκων, ο διάβολος, κατά της Εκκλησίας με αυτές τις επανειλημμένες αποτυχίες του, και τώρα στρέφεται εναντίον των πνευματικών τέκνων της, που έχουν απομείνει. Ποιά είναι όμως αυτά τα πνευματικά τέκνα της Εκκλησίας; Διότι λέγει: «καὶ ἀπῆλθε ποιῆσαι πόλεμον μετὰ τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς». (Αποκ. 12,17) Με τους λοιπούς, τους υπολοίπους του σπέρματος της γυναικός. Κι αυτοί είναι οι τηρούντες τις εντολές του Θεού και οι έχοντες την μαρτυρία του Ιησού. Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί; Το είπαμε. Είναι οι τηρούντες τις εντολές του Θεού, κι αυτοί που έχουν την μαρτυρία του Ιησού Χριστού. Αυτοί είναι το σπέρμα της Εκκλησίας.
Ώς προς την έκφραση "σπέρμα της Εκκλησίας" σας θυμίζω αυτό του ιερού Ευαγγελιστού, στο Ευαγγέλιο του, του Ιωάννου στο 1ο Κεφάλαιο λέγει εκεί: «ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν (τον Χριστό) ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, (να γίνουν παιδιά του Θεού) τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ,/οἳ (οι οποίοι) οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ᾿ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν.» (Ιω. 1,12 - 13) Αυτό είναι το σπέρμα της Εκκλησίας
Αλλά τίθεται το ερώτημα: Έχουμε την συνείδηση εμείς οι φίλοι ακροαταί του λόγου του Θεού, που κατά τεκμήριο θέλουμε να είμαστε να λεγόμαστε και να είμαστε Χριστιανοί. Έχουμε την συνείδηση ότι ανήκουμε στην Εκκλησία ώς τέκνα Θεού πιστά, που πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάθε οργή του διαβόλου εναντίον μας; Έχουμε αυτήν τη συνείδηση;
Ακόμη είναι αξιοπαρατήρητη η φράση, "να κάνει πόλεμο μετά των λοιπών του σπέρματος αυτής". Ποιοί είναι αυτοί οι λοιποί; Μία αντίστοιχη φράση έχουμε του Αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους 11, 2-5 ακούσατέ την: «ἐν Ἠλίᾳ τί λέγει ἡ Γραφή, (δηλαδή στην περίπτωση του Ηλία τί λέγει η γραφή;) κατέλιπον ἐμαυτῷ (λέγει ο Θεός) ἑπτακισχιλίους ἄνδρας, οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῷ Βάαλ./οὕτως οὖν καὶ ἐν τῷ νῦν καιρῷ λεῖμμα κατ᾿ ἐκλογὴν χάριτος γέγονεν.» Όταν διαμαρτυρήθηκε ο προφήτης Ηλίας και είπε, Κύριε εγώ μόνος μου σε λατρεύω και κανείς άλλος. Όλοι οι Ισραηλίτες, εννοείται του Βορείου βασιλείου, λατρεύουν πλέον τον θεό Βάαλ και δέν λατρεύουν εσένα τον αληθινό Θεό. Όχι, λέγει ο Θεός. «κατέλιπον ἐμαυτῷ» άφησα για τον εαυτό μου 7000 άνδρες. «οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῷ Βάαλ.» Οι οποίοι δέν προσκύνησαν τον Βάαλ. Όπως τότε, λέγει ο Απόστολος Παύλος, «οὕτως οὖν» έτσι και τώρα «ἐν τῷ νῦν καιρῷ» εις τον τώρα καιρό, ποιόν; Μέσα στην ιστορία της Καινής Διαθήκης. Λείμμα θα πεί κατάλοιπο. «λεῖμμα κατ᾿ ἐκλογὴν χάριτος γέγονεν.» Υπάρχει και τώρα το λείμμα. Είναι οι πιστοί. Έχουμε τότε λοιπόν πραγματικά αυτή τη συνείδηση ότι ανήκουμε στο λείμμα; Διότι τότε όλος ο λαός θεωρούνταν λαός του Θεού. Αλλά πίστεψαν όμως στον Βάαλ, και προσκύνησαν τον Βάαλ. Έτσι και εδώ, όλοι οι Έλληνες, να πάρω τους Έλληνες, είμαστε βαπτισμένοι, για να μήν πώ τον Δυτικό κόσμο που είναι χριστιανικός, είμαστε βαπτισμένοι, αλλά αποτελούμε οι Ορθόδοξοι το λείμμα; Όχι αγαπητοί μου. Όχι αγαπητοί μου. Μέσα στο χριστιανικό μας κόσμο, μόνο ένα μέρος πιστοί, αποτελούν και διασώζουν ανά πάσα στιγμή την Εκκλησία. Αυτοί ποιοι είναι; Είναι εκείνοι οι οποίοι έμειναν πιστοί, τηρούν τις εντολές του Θεού, ομολογούν τον Χριστό, και έχουν αναγεννηθεί άνωθεν. Είναι οι αναγεννημένοι άνθρωποι. Δέν είναι οι τυπολάτρες Χριστιανοί. Αλλά οι αναγεννημένοι άνθρωποι, που έχει αλλάξει η ζωή τους. Είναι διαφορετική η ζωή τους. Αυτοί λοιπόν είναι οι λοιποί του σπέρματος της Εκκλησίας οι οποίοι θα διωχθούν, αλλά και που τελικά αιωνίως θα σωθούν.
Με αυτά που σας είπα τελειώσαμε το 12ο κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκαλύψεως.
Και τώρα αγαπητοί μου συν Θεώ ερχόμαστε στο 13ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Το κεφάλαιο αυτό μαζί με το 22ο κεφάλαιο, απασχόλησε πάντοτε την χριστιανική φαντασία και τη χριστιανική σκέψη, όσο κανένα άλλο κεφάλαιο ή βιβλίο της Αγίας Γραφής. Και τούτο διότι, το 13ο κεφάλαιο αναφέρεται εις τον Αντίχριστο και τον Ψευδοπροφήτη. Που η κάθε γενεά χριστιανών αποπειράθηκε να εντοπίσει ποια είναι αυτά τα πρόσωπα, του Αντιχρίστου και του Ψευδοπροφήτου. θεωρηθησαν πολλοί ότι είναι ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης Διότι έχουμε δύο πρόσωπα, όπως θα δούμε. Και παλαιοί και νεότεροι. Αλλά, κατά την πολύ εύστοχη παρατήρηση του αγίου Ανδρέα Καισαρείας "Ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις νήφουσι." Αυτός ο στίχος, που σας τον έχω ξαναπεί, του αγίου Ανδρέου, αποτελεί κλειδί για μία νηφάλια και ορθή ερμηνεία του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Ότι ο χρόνος και η πείρα σε 'κείνους που διατηρούν νηπτική ζωή θα αποκαλυφθούν αυτά. Κάθε πράγμα που θα έρχεται στον καιρό του, και εφόσον διατηρεί κάνεις καθαρή καρδιά, νηπτική ζωή, θα αποκαλύπτεται εκείνο, εκείνο εκείνο. Έτσι θα αποκαλυφθεί και ο Αντίχριστος. Ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο Αντίχριστος.
Τα δύο αυτά πρόσωπα ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης εμφανίζονται στο όραμα του ιερού Ευαγγελιστού σαν δύο θηρία. Και το πρώτο θηρίο - ο Αντίχριστος - αναδύεται από την θάλασσα. Το δεύτερο θηρίο - ο Ψευδοπροφήτης - αναδύεται από την ξηρά. Το πρώτο θηρίο είναι φοβερότερο του δευτέρου θηρίου. Ο Αντίχριστος, το κύριο πρόσωπο, είναι πολύ φοβερότερο, φυσικά από τον Ψευδοπροφήτη του, που είναι θηρίο, αλλά λιγότερο φοβερό. Τα δύο αυτά θηρία, Αντίχριστος και Ψευδοπροφήτης, θα ασκήσουν τον φοβερότερο που ποτέ ασκήθηκε στην Εκκλησία μέσα στους αιώνες πόλεμο. Αλλά ακόμη, και ευθύς μετά την δράση αυτών των δύο προσώπων,
προπαρασκευάζεται πλέον η τελική κρίση και το τέλος της Ιστορίας.
Αυτά έχουμε να δούμε βήμα-βήμα φυσικά, σας είπα μία σύντομη περίληψη, ένα γενικό διάγραμμα, τί έχουμε παρακάτω να δούμε, οπότε εδώ τώρα, βήμα-βήμα θα δούμε όλα τα χαρακτηριστικά του Αντιχρίστου και του Ψευδοπροφήτου. Και σύν Θεό αγαπητοί μου εισερχόμαστε στο 13ο κεφάλαιο.
«Καὶ ἐστάθην ἐπὶ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης· καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον, ἔχον κέρατα δέκα καὶ κεφαλὰς ἑπτά, καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας.»
(Αποκ. 13,1)
Νέο λοιπόν όραμα για τον προφήτη. Στέκεται στην παραλία της θαλάσσης, από όπου βλέπει, αυτό το νέο του όραμα. Τί βλέπει; Θηρίον να ανέρχεται, να αναδύεται από την θάλασσα, γι' αυτό αναφέρει πρώτα τα κέρατα και μετά τα κεφάλια. Ενώ στον δράκοντα λέει πρώτα τα κεφάλια και μετά τα κέρατα. Πάρετε μία αγελάδα με κέρατα, βάλτε την μέσα στο νερό. Όταν σιγά-σιγά αρχίζει να βγαίνει, τί θα φανεί πρώτο, το κεφάλι ή τα κέρατά της;
Τα κέρατα θα φανούν πρώτα. Έτσι λοιπόν αντιστοιχεί ωραιότατα με μία ωραία λεπτή παρατήρηση. Πρώτα τα κέρατα αναφέρονται, διότι έχομε μία προοδευτική ανάδυση του θηρίου, προοδευτική, σιγά-σιγά βγαίνει, και κατά την προοδευτική ανάδυση, γίνεται και η περιγραφή που μας κάνει ο ιερός Ευαγγελιστής. Τώρα, άν αυτή η προοδευτική ανάδυση, έχει καμιά σχέση με την προοδευτική αποκάλυψη του αληθινού προσώπου του Αντιχρίστου μέσα στην Ιστορία, πιθανώς ναί.
Το θηρίο σας το είπα, αυτό είναι ο Αντίχριστος. Όπως λέγει και ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας : « Τοις δε αγίοις Μεθοδίω και Ιππολύτω και ετέροις εις αυτόν τον αντίχριστον το παρόν θηρίον εξείληπται ».
θεωρούν όπως λέγει, ο άγιος Μεθόδιος ο άγιος Ιππόλυτος και άλλοι, το θηρίο αυτό ότι είναι ο Αντίχριστος.
Αλλά μας λέγει ακόμη, ότι αναδύεται από την θάλασσα, η οποία συγγενεύει με την άβυσσο. Διότι, στο 11ο κεφάλαιο, όταν μας κάνει την περιγραφή του πολέμου του θηρίου με τους δύο μάρτυρες, μας λέγει εκεί το εξής : «..τὸ θηρίον τὸ ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου ποιήσει μετ᾿ αὐτῶν
- τών δύο μαρτύρων -
πόλεμον καὶ νικήσει αὐτοὺς καὶ ἀποκτενεῖ αὐτούς.»
(Αποκ. 11,7)
Εδώ μία μικρή παρένθεση, σας το έχω πεί, θα το πώ, ίσως και άλλες φορές θα το πώ. Συνήθεια του γραπτού, του τρόπου με τον οποίον εκθέτει τα πράγματα ο αγίος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, είναι ο εξής. Σε κάποιο ανύποπτο σημείο, κάνει μία πολύ σύντομη περίληψη ενός θέματος που θα πει πιο κάτω. Προετοιμάζει λοιπόν τον αναγνώστη ότι, "θα μιλήσω γι' αυτό το θέμα πιο κάτω." Το αναφέρει αυτό με λίγες γραμμές και προχωρεί μετά και λέγει άλλα πράγματα. Έρχεται η ώρα και κάνει αναλυτική ανάπτυξη εκείνου που είπε, κάπου πιο μπροστά σε μιά ανύποπτη στιγμή.
Είναι ένα συγγραφικό ιδίωμα του αγίου Ιωάννου. Εκεί λοιπόν, μίλησε γι' αυτό το θηρίο που ανήλθε, αλλά εκεί μας λέγει, ότι ανήλθε από την άβυσσο, εδώ μας λέγει ότι ανέρχεται από την θάλασσα, συνεπώς θάλασσα και άβυσσος συγγενεύουν, μάλλον ταυτίζονται. Διότι, μία θάλασσα που δέν έχει, θα λέγαμε πυθμένα, αυτό θα πεί άβυσσος. Μήν ξεχνάτε, άβυσσος θα πεί (α) και βυθός, δηλαδή όχι βυθός.
Θάλασσες πολύ μεγάλες, πολύ βαθιές, 8.000 μέτρα 9.000 μέτρα που έχουμε πάνω στη γή.
(σ.σ το βαθύτερο σημείο της θαλάσσης είναι η Τάφρος των Μαριανών με βάθος 10.971 μ. στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό).
Εάν κατεβάζουμε ένα σχοινί, κατεβάζουμε.. λέμε δεν έχει βυθό εδώ η θάλασσα και λέγεται άβυσσος.
Η θάλασσα συνεπώς, είναι το σύμβολο της αβύσσου, αλλά και αποτελεί ταυτοχρόνως τον αντίποδα του ουρανού. Στον ουρανό βρίσκεται ο θρόνος του Θεού, ενώ είς την άβυσσο, είς την θάλασσα, είναι η έδρα του Σατανά.
Προσέξτε, δέν είναι η θάλασσα, αυτή η θάλασσα όπως την ξέρουμε, είναι μία εικόνα. Προσέξτε, δέν είναι η θάλασσα, μη δηλαδή πούμε, πρέπει να 'χουμε το νου μας μήπως βγεί από την θάλασσα ο Αντίχριστος, θα 'τανε φοβερή πλάνη αυτό, η θάλασσα είναι δημιούργημα του Θεού. Είναι μία εικόνα, από που βγαίνει ο Αντίχριστος, δηλαδή αυτό που λέμε, αυτός είναι απόβρασμα της αβύσσου. Δηλαδή έχει μέσα του, μεγάλη αβυσσαλέα κακία, απύθμενη κακία.
Είναι εικόνα λοιπόν.
Ακόμα, κατά την Αγία Γραφή, η θάλασσα θεωρείται σύμβολο και αυτού του ανησύχου και ταραχώδους εθνικού κόσμου, ειδωλολατρικού κόσμου. Γράφει ο άγιος Ανδρέας (Καισαρείας) : « εκ της πολυταράχου του βίου τούτου θαλάσσης και πολυκύμονος εξερχόμενον.»
Ποίον; Το θηρίον!
Τί σημαίνει αυτό;
Ότι θα βγεί μέσα από αυτήν την αμαρτωλή κοσμικότητα. Δέν θα εξέλθει ο Αντίχριστος, ούτε από άγια οικογένεια, ούτε από άγιο μοναστήρι, ούτε από την Εκκλησία, αλλά θα βγεί, από την ταραγμένη κοσμικότητα, από την αμαρτωλή κοσμικότητα, από 'κει μέσα θα βγεί ο Αντίχριστος. Ακόμη εμφανίζεται ο Αντίχριστος ως θηρίον, για την απανθρωπία του αλλά και την παντελή έλλειψη ανθρωπίνων αισθημάτων. Τα εφτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα, φανερώνουν τη συγγένειά του, προσέξτε, με τον δράκοντα, τον διάβολο, ο οποίος, στο προηγούμενο όραμα του ιερού Ευαγγελιστού, είδαμε ότι ο δράκων έφερε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα.
Λοιπόν ο δράκων, ο διάβολος εφτά κεφάλια δέκα κέρατα, ο Αντίχριστος, εφτά κεφάλια δέκα κέρατα, κρατήσατέ το αυτό. Λέγει ο Άγιος Ανδρέας Καισαρείας : « τα δέκα κέρατα, σύν τοίς διαδήμασιν,
- μαζί με τα στέμματα -
και επτά κεφαλαίς τήν τε του διαβόλου προς αυτόν
- τον Αντίχριστον -
ένωσιν αινίττονται, ταύτα γαρ αυτώ ανωτέρω ερμηνεύεται»
δείχνει την συγγένεια, και την ένωση που έχει ο Αντίχριστος με τον διάβολο. Και σημαίνει ακόμη, εφόσον τα κέρατα είναι το σύμβολο της δυνάμεως, ότι τη δύναμή του ο Αντίχριστος, Θα την πάρει από τον διάβολο. Αλλά και τα κεφάλια με τα στέμματα, που σημαίνει εξουσία, βασιλική εξουσία, που την έχει ο διάβολος κατά παραχώρηση του Θεού. Ενθυμείσθε τί είπε είς τον Κύριον, όταν τον ανέβασε είς το όρος το υψηλόν και εν στιγμής χρόνου πανοραματικός του έδειξε όλες τις βασιλείες της γής και του είπε, αν πέσεις να με προσκυνήσεις θα σου τις δώσω όλες, δικές μου είναι.
«Πάλιν παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν καὶ δείκνυσιν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν
καὶ λέγει αὐτῷ· ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι.»
(Ματθ. 4, 8 - 9)
Δέν είναι δικές του, παρεχωρήθει να κυβερνά ο Διάβολος, από τον Θεό παρεχωρήθει, αυτη ή παρεχώρησης όμως αγαπητοί μου, είναι παροδική. Την παραχώρηση τώρα αυτή, θα την κάνει ο διάβολος είς τον Αντίχριστο. Είναι καταπληκτικό, προσέξατέ το.
Ο Αντίχριστος είναι άνθρωπος, θα γεννηθεί από μάνα και πατέρα.
Μάλιστα, αφού τελειώσουμε την παράγραφο για τον Αντίχριστο, πριν δούμε την περιγραφή του ψευδοπροφήτου τα υπόλοιπα τρία θέματα που μας υπολείπονται, - άν ο Θεός θέλει και βοηθήσει - θα σας κάνω περιγραφή του Αντιχρίστου, όχι με βάση την περικοπή μόνο, αυτή, της αποκαλύψεως, αλλά από όλες τις πηγές που έχουμε και έχουμε πολλές, τόσο από την Αγία Γραφή Καινή και Παλαιά Διαθήκη, όσο και από τους πατέρες της εκκλησίας μας, που ερμηνεύουν και δίδουν κατά έναν εκπληκτικό τρόπο τα χαρακτηριστικά του Αντιχρίστου.
Αλλά αφού τελειώσουμε όμως αυτήν την περικοπή την ανάλυση της.
Τώρα, τούτο μόνο βλέπομε, ότι ο Αντίχριστος είναι άνθρωπος, γεννημένος από μάνα και πατέρα.
Ο Χριστός, εμφανίζεται ώς άνθρωπος. Και είναι πραγματικός άνθρωπος ο Χριστός, πραγματικός, τέλειος άνθρωπος, αλλά και τέλειος Θεός. Θα τον δεί ο διάβολος, θα τον θεωρήσει αντίπαλο, θα τον ανεβάσει στο βουνό, μετά από τις 40 ημέρες νηστείας του και προσευχής του, διά να τον αλώσει. και θα του πεί, θα σου δώσω τις βασιλείες αν με προσκυνήσεις
«καὶ λέγει αὐτῷ· ταῦτα πάντα σοι δώσω, ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι.»
(Ματθ. 4,9)
και ο κυριος του είπε ύπαγε οπίσω μου Σατανά.
«τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ·»
(Ματθ. 4,10)
Ο διάβολος, θα δεί τον Αντίχριστο ότι είναι δυνατή προσωπικότης, και θα κάνει το ίδιο που έκανε και είς τον Χριστόν. Θα του πεί, θα σου δώσω τις βασιλείες της γής, δηλαδή θα βασιλεύσεις εφ' όλης της γής, εάν με προσκυνήσεις, και αυτός θα τον προσκυνήσει.
Θα πηγαίνουμε παράλληλα, ο Χριστός, ο Αντίχριστος, ο πίθηκος του Χριστού.
Τα εφτά κεφάλια όπως σας είπα, συμβολίζουν το πολυκέφαλο του κακού, αλλά και το πολυπρόσωπο των βοηθών του και των ακολούθων του. Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας, τους λέγει υπασπιστάς του, έχει σημασία θα το δούμε πιο κάτω. Επί των κεφαλών, ονόματα βλασφημίας. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι, οι υπασπισταί του Αντιχρίστου - αυτοί είναι τα κεφάλια - τα εφτά κεφάλια, ο αριθμός 7, σημαίνει πλήθος, είναι αριθμός που φανερώνει πλήθος, σχετικός αριθμός, συμβατικός αριθμός, δέν είναι δηλαδή πραγματικός, 7, και σημαίνει ότι θα 'χει πλήθος υπασπιστών.
Επάνω στα κεφάλια, είναι γραμμένα τα ονόματα της βλασφημίας. Σημαίνει, ότι αυτοί οι υπασπισταί του Αντιχρίστου, δέ θα παύουν να αποδίδουν ποικίλες βλασφημίες, εναντίον του Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας του, εκ των οποίων κορυφαία βλασφημία ποιά λέτε ότι είναι; Η άρνησης της Θεανθρωπίνης φύσεώς του Χριστού!
Είναι η κορυφαία βλασφημία. Και όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας : « οὗτοι γὰρ ἐξ ἀρχῆς τὸν Χριστὸν βλασφημεῖν οὐ παύονται. » δέν έχουν σταματήσει από την αρχή να βλασφημούν τον Χριστόν, απο τον καιρό που ήλθε στον κόσμο. Έχομε αγαπητοί μου σήμερα την αίσθηση και την πληροφορία ότι αυτοί οι υπασπισταί του Αντιχρίστου έχουν γίνει στις ημέρες μας πάμπολλοι που βλασφημούν τον Χριστόν με το να τον παρουσιάζουν ψιλόν - το ψι με γιωτα - γυμνόν άνθρωπον, σκέτον άνθρωπον, όχι τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον αλλά μόνον άνθρωπον.
Όπως είναι συγγραφείς, διηγηματογράφοι, μυθιστοριογράφοι, αρθρογράφοι.
Σε εφημερίδες, σε περιοδικά, σε βιβλία, σε εκδόσεις.. Θεατρικοί συγγραφείς που φτιάχνουν έργα θεατρικά και παρουσιάζουν τον Χριστόν ψιλόν άνθρωπον. Φέρ' ειπείν, Ιησούς Χριστός υπέρλαμπρο αστέρι, superstar, [...]
Θέλουν να δείξουν έναν αποδυναμωμένο Χριστόν, ένα Χριστόν ανήμπορο, έναν Χριστό όπως τον θέλουν οι Εβραίοι όπως τον θέλουν οι άθεοι , όπως τον θέλει ο Αντίχριστος, όπως τον θέλει ο διάβολος, συνεπώς, αυτοί είναι οι βλάσφημοι.
Ακόμη, εκπαιδευτικοί που παρουσιάζουν μία εικόνα του Χριστού στα σχολεία, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές.. δόξα τω Θεώ όχι όλοι, όχι όλοι,
αλλά υπάρχουν εκπαιδευτικοί που λέγουν είς τους μαθητάς των ότι, και τί ήταν ο Χριστός?
Ακόμη, πολιτικοί που υποβιβάζουν το πρόσωπον του Χριστού.
Αγαπητοί, έχομε την αίσθηση ότι σήμερα, όλοι αυτοί είναι υπασπισταί του Αντιχρίστου, και που είναι τα ονόματα της βλασφημίας;
Τι νομίζετε ότι είναι η βλασφημία; Αυτές οι βλασφημίες που βρίζουνε, οι κοινές, οι συνηθισμένες, οι λεγόμενες βλασφημίες των θείων, στην αγορά και στον δρόμο και οπουδήποτε;
Βεβαίως, είναι βλασφημία αυτά τα πράγματα, δέν τίθεται θέμα. Ανατριχιάζεις άμα ακούσεις κάποιον άνθρωπο να βλασφημά το όνομα του Χριστού και της Παναγίας. Άν του πείς αυτουνού του ανθρώπου που βλασφημά τον Χριστόν, με τις γνωστές βλασφημίες, "έλα εδώ άνθρωπέ μου, πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι Θεός;" Θα πεί "και ποιός σου είπε ότι εγώ δεν πιστεύω;" Συνεπώς, είναι μεν βλάσφημος, δέν αμνηστεύεται, δεν έχει μελίρρυτο στόμα, βλάσφημο στόμα έχει, αλλά δεν είναι η υψίστη βλασφημία. Μπορεί να είναι και άνθρωπος που να μή βλασφημά τα θεία, και να μιλάει ωραία, με ωραίες λέξεις, και να σου πεί όπως ο Άρειος που έλεγε, "ο Χριστός δεν είναι Θεός είναι κτίσμα." Όπως είναι οι Χιλιασταί, οι μελιστάλακτοι Χιλιασταί, πού νομίζεις ότι τρέχει μέλι από το στόμα τους, και είναι φοβεροί βλάσφημοι.
Αυτή είναι η φοβερή βλασφημία. Η άρνηση της Θεανθρωπίνης φύσεως του Ιησού Χριστού.
Αλλά ακόμα, μας κάνει πάρα πολύ εντύπωση το εξής, ότι κανείς ιδρυτής θρησκείας, όπως είναι ο Μωάμεθ, ο Κομφούκιος, ο Βούδας κι όποιος άλλος, δέν βλασφημείται όπως φοβερά βλασφημείται ο Ιησούς Χριστός. Βέβαια, δέν είμεθα σε χώρους βουδιστικούς, της Ανατολής, άλλων θρησκειών.. αλλά να 'στε σίγουροι, δεν βλασφημούνται οι ιδρυτές των θρησκειών αυτών, αλλά βλασφημείται ο Χριστός.
Ξέρετε γιατί;
Διότι απλούστατα, όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι δημιουργήματα του διαβόλου, είναι φυσικές θρησκείες, δέν είναι εξ αποκαλύψεως και είναι δημιουργήματα του διαβόλου και συνεπώς, δέν έχει λόγους ο διάβολος να διεγείρει τους ανθρώπους, να βλασφημούν τον Βούδα ή τον Κομφούκιο ή τον Μωάμεθ. Έχει λόγους όμως να βάζει τους ανθρώπους, να βλασφημούν τον Ιησούν Χριστόν.
Ο Βούδας κι ο Μωάμεθ, δέν είναι αντίπαλοι του διαβόλου, ο Χριστός είναι αντίπαλος του διαβόλου, γι' αυτό ακριβώς και βάζει τους ανθρώπους, να βλασφημούν.
Είναι τα ονόματα της βλασφημίας.
Και επειδή η θρησκεία του Χριστού είναι αληθής, είναι αληθής, προσέξτε είναι αληθής!
Και δέν δύναται να αντιπαραβάλλεται ούτε με καμία θρησκεία, που δυστυχώς θέλουμε να βάλουμε στα σχολεία μας την θρησκειολογία, δηλαδή, να αναφέρουμε και τα άλλα θρησκεύματα, για να δημιουργούμε συγκρίσεις για να υποβιβάσουμε με την στάθμη του χριστιανισμού, στην αντίληψη των μαθητών μας ότι ο χριστιανισμός είναι του αυτού επιπέδου με τις άλλες θρησκείες. Και εκεί ακούμε εκείνο το ανόητο: Έ, επειδή εγώ βρέθηκα Χριστιανός, με βάφτισαν οι γονείς μου είμαι Χριστιανός, θα μπορούσα να 'μουνα Βουδιστής. Αντί να πεί κανείς, ΔΌΞΑ ΤΩ ΘΕΏ που δέν είμαι μές στην πλάνη και στο ψεύδος αλλ' έχω γνωρίσει την αλήθεια. Βλέπετε, πάμε εκεί..
Οι υπασπισταί του Αντιχρίστου να κατεβάσουν την θρησκεία, τον χριστιανισμό, στο επίπεδο των άλλων θρησκειών..
Και επειδή ο χριστιανισμός είναι η αλήθεια και μόνη ή αλήθεια, η αποκεκαλυμμένη αλήθεια. Γι' αυτό τον λόγο ο διάβολος αφρίζει από κακότητα,!
Αγαπητοί μου, το βιβλίο της αποκαλύψεως, κάθε φορά που κάνουμε μία περικοπή και την αναλύουμε, έρχεται να μας λέγει πάντοτε, πάντοτε, πάντοτε! Το μήνυμα, ότι πρέπει να σταθούμε όρθιοι και πρέπει να υπομείνουμε κάθε πειρασμό και κάθε δυσκολία.
Άς αφρίζει ο διάβολος, εμείς έχουμε τη βοήθεια, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!
51η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
