Προτυπώσεις καί ἀπεικονίσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τήν Π. Δ.

 

†.Το γύρισμα του χρόνου, μας έφερε στην ιερή μνήμη της Πανάγνου Θεοτόκου. Της μητέρας του Χριστού μας και μητέρα μας. Όλο αυτό το πανηγύρι, όλη αυτή η κοσμοσυροή που υπάρχει σε κάθε ναό σήμεα, σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο χώρο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανάγκη του λαού του Θεού να τιμήση εκείνη που εστάθη το στολίδι του γένους των ανθρώπων και το καμάρι της δημιουργίας. Αυτή που έγινε η πλατυτέρα των ουρανών, αυτή που τιμούν και προσκυνούν οι άγγελοι, αυτή που χώρεσε Εκείνον, που πουθενά δεν χω΄ρα, τον αχώρητον. Αυτή που έγινε το εργαστήριο όλων των αρετών και όλων των αγαθών, και το εργαστήριο της δικής μας της σωτηρίας. Αυτήν ο λαός σήμερα τιμά. Και όχι μόνο εις την μνήμη της αλλά πάντοτε ο λαός μας ο ορθόδοξος την τιμά την Υπεραγίαν Θεοτόκον.

   Αλλά μια ματιά στη ζωή της∙ βλέπομε ότι πραγματικά εστάθηκε πολύ απλή αλλά και πολύ αγία. Οι ρίζες της ήταν άγιες. Γι’ αυτό και ο καρπός, η ίδια, είναι άγιος. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, όταν η ρίζα είναι αγαθή, ότε και ο κορμός και τα φύλλα και ο καρπός. Έτσι και οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, η ρίζα της αειπαρθένου Μαρίας, ήταν σπουδαίοι άνθρωποι, απλοί. Βέβαια κατήγοντο από την βασιλικήν οικογένεια του Δαβίδ. Αλλά πλέον, προ πολλών ετών, είχε πέσει στην αφάνεια και την
ασημότητα η βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Έτσι ο Ιωακείμ και η Άννα ήσαν οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, που ήταν πραγματικά ευσεβέστατοι άνθρωποι. Ο Ιωακείμ ήταν ο άνθρωπος που υπηρετούσε την θεωρία του Λόγου του Θεού, όπως λέγει ο ιερός Δαμασκηνός. Η δε συζυγός τουο, η Άννα που σημαίνει Χάρις, δεν ήταν μόνο πλάι του σύζυγος. Αλλά ήταν προπαντός και κυρίως η σύντροφος στον κοινό αγώνα για την αρετή. Έτσι, δεν είχαν παιδιά. Ήταν στείρα η χάρις, η Άννα. Κι’ ήταν ένα σύμβολο της στειρότητος του λαού, που δεν αναζητούσε πια τον Θεό. Αλλά έδωσε όμως κατά θαυμαστόν τρόπον έναν καρπό Την Υπεραγίαν Θεοτόκο. Που η στείρα γίνεται γόνιμη. Για να δοθή κατόπιν ο Υιός και Λόγος του Θεού, που θα ενανθρωπίση, για να δοθή όχι πια η στειρότητα εις τον κόσμον, αλλά αυτή αύτη η χάρις του Ουρανού ολόκληρη επάνω εις την γην.
   Κατόπιν οι γονείς της την αφιερώνουν εις τον ναόν. Μετά την παραδίδουν στα χέρια του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν έγγαμος και χήρος. Και είχε παιδιά. Και ήταν προχωρημένης ηλικίας. Το γιατί τα πράγματα έφθασαν έτσι, μόνο τούτο σας λέγω∙ ο Ιωσήφ, κατά θεία οικονομία, που δεν στάθηκε ποτέ σύζυγος της Υπεραγίας Θεοτόκου, στάθηκε όμως ο φύλακας της παρθενίας της. Γιατί κατά τον νόμο, αν μια γυναίκα γενούσε ένα παιδί, πολύ φυσικό ήταν να θεωρηθή εξώγαμο. Και κανείς ποτέ δεν θα πίστευε στην Υπεραγία Θεοτόκο, ότι πήρε μήνυμα από τον ουρανό, ότι θα γεννούσε ως παρθένος. Κι’ επειδή ακριβώς οι Εβραίοι δεν κατανοούν το θέμα αυτό, και δεν ήτο δυνατόν να το κατανοήσουν, η Πρόνοια του Θεού έβαλε πλάι εις την Υπεραγία Θεοτόκον έναν ηλικιωμένο έγγαμον χήρον με παιδιά άνδρα, ευσεβέστατον και δικαιότατον, για να φυλάξη την παρθενία της νεαράς δεκαπενταχρόνου Υπεραγίας Θεοτόκου.
   Ησχολείτο μέχρι τότε που παρεδόθη στα χέρια του Ιωσήφ, με τί άλλο, με τα οικιακά της, με το σπίτι της. Ω τι σπουδαίο πράγμα! Με το σπίτι της. Μέσα στις δουλειές του σπιτιού της. Κι εκεί ακριβώς δέχτηκε την Χάρη του Θεού, να γίνη μητέρα του Θεού, μέσα στην ειρήνη της καρδιάς της, μέσα στον παράδεισο των αρετών της. Ήρθε ο άγγελος του Θεού να της ανακοινώση ότι το Πνεύμα του Θεού θα την επισκεφθή, θα την επισκιάση, και θα φέρη στον κόσμον από τα σπλάχνα της, από την σάρκα της, από την ύπαρξή της ολόκληρη, σώμα και ψυχή, θα φέρει τον Θεόν Λόγον, τον προαιώνιον Υιόν του Θεού και Λόγον, που θα εγεννάτο από τα αίματά της, και θα ήρχετο εις τον κόσμον ως άνθρωπος για να πάρη το σκήπτρο του προγόνου του Δαβίδ, κι έτσι να γίνη από Υιός Θεού και υιός Δαβίδ, να γίνη Χριστός Κυρίου.
   Τόσο μεγάλο πρόσωπο λοιποόν η Θεοτόκος; Ω, τόσο μεγάλο πρόσωπο! Λέγει ο σοφός Σολομών: «Οὐδέν κακόν ὑπό τόν ἥλιον».Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο κάτω από τον ήλιο. Ούτε αυτό που λέμε «πρόοδος», ούτε αυτό που λέμε «μόδα» ούτε αυτό που λέμε ο,τιδήποτε μπορούμε να πούμε. Όλα είναι επαναλαμβανόμενα. Απλώς μπορεί να έχουν κάποιες βελτιώσεις αλλ’ όμως τα πάντα είναι τα ίδια κάτω από τον ήλιο. Οι πατέρες λέγουν, μόνο ένα καινούριο πάγμα υπάρχει κάτω από τον ήλιο. Και ανεπανάληπτο. Η εκ Παρθένου γέννησις και Ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Και συνεπώς και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ένα πρόσωπο ανεπανάληπτο. Βεβαίως όλοι καλούμεθα να μιμηθούμε και να περπατήσωμε στα χνάρια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Παρά ταύτα η ίδια είναι ένα ανεπανάληπτον πρόσωπο. Βεβαίως αν κάθε πρόσωπο είναι ανεπανάληπυτο, αλλ’ η αρετή της και το ύψος της και προπαντός η ιδιότητά της, το όνομά της, «ἀειπαρθένος» και «Θεοτόκος» είναι κάτι που δεν το έχει κανείς εκ των ανθρώπων. Διότι πολλοί είναι οι τίτλοι που αποδίδονται εις την Υπεραγίαν Θεοτόκο, αλλ΄ ο τίτλος Θεοτόκος, είναι ο ύψιστος και μοναδικός και αληθινά καινούριος τίτλος. Γιατί; Γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος έκανε τον Θεό άνθρωπο για να κάνη τον άνθρωπο Θεό. Αυτό είναι το αληθινό καινούριο κάτω από τον ήλιο.
   Ένα τόσο σπουδαίο πρόσωπο, δεν μπορούσε παρά η Π.Δ. να το παρουσιάζη πλάι εις τον ερχομό του Μεσσία. Πόσο μπορούσε να παρουσιάζει η Π.Δ. τον ερχομό της Υπεραγίας Θεοτόκου; Εξ ίσου και παραλλήλγως με τον Μεσσία. Παν ό,τι λέγει εις τον Μεσσία, τον λέγει και εις την Θεοτόκον. Είναι οι εξεικονίσεις, οι συμβολισμοί, οι προτυπώσεις και οι προφητείες τόσες πολλές, ώστε θα λέγαμε η Π.Δ. δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία προεικόνηση, μια προτύπωση, μια προφηγεία δια τον Μεσσίαν, και δια την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Για να δήτε δε πως συνδέονται τα δύο αυτά πρόσωπα αρρήκτως, όπως ποτέ εις Εκκλησίαν μας δεν παρουσιάζει την Παναγία στην εικονογραφία, χωρίς τον Χριστό. Είναι πάντα μαζί. Για να το δήτε αυτό σας λέγω πολύ γρήγορα τα εξής: Η στάμνα εκείνη η χρυσή, που είχε φυλάξει μέσα στην Κιβωτό ο Μωυσής, είχε μέσα μάννα. Ενθύμιο από την έρημο τότε που έτρωγαν το μάννα και έζησαν 40 χρόνια. Το μάννα είναι μέσα στη στάμνα. Το μάννα είναι ο Χριστός. Η στάμνα είναι η Παναγία. Ακόμα οι πλάκες είχαν γραμμένες επάνω τον νόμο. Τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού τότε ήταν γραμμένος. Τώρα ήρθε ζωντανός. Ο Ιησούς Χριστός. Πού γράφτηκε τότε; Επάνω στις πλάκες. Οι πλάκες είναι η Θεοτόκος! Βλέπετε πώς συνδέονται ο Χριστός και η πάναγνη μητέρα του;
   Αλλά αγαπητοί μου, παρά ταύτα, επιτρέψατέ μου κάτι να σας πω από τις προεικονίσεις και τις προφητείες της Π.Δ. Δεν παίρνω τις σπουδαιότερες δε, γιατί πολλάκις έχομε μιλήσει επάνω στο θέμα αυτό και σας είναι γνωστές∙ η φλεγομένη βάτος, το αλατόμητον όρος και πολλά άλλα. Θεωρείται η Θεοτόκος, η νοητή Εδέμ. Δηλ. ο νοητός παράδεισος. Στον παλαιόν παράδεισον κατοικούσε ο χωματένιος Αδάμ. Εδώ τώρα κατοικεί ο Κύριος εξ ουρανού. Πού κατοικεί; Μένει στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Κιβωτός του Νώε διεφύλαξε μέσα πόσες ψυχές; Οκτώ ψυχές. Και ζώα πολλά, μέσα, και διεσώθησαν από τον κατακλυσμόν. Και γεννήθηκε ένας καινούριος κόσμος από τις οκτώ ψυχές που ήσαν μέσα στην κιβωτό. Ο Νώε, η γυναίκα του, τα τρία του παιδιά, αγόρια, και οι τρεις νύφες του. Η Θεοτόκος είναι η κιβωτός μιας καινούριας γενιάς. Η γενιά και ο λαός του Θεού∙ και είναι η σκηνή του Αβραάμ. Διότι ο άγιος Τριαδικός Θεός επεσκέφθη τα σκηνώματα του Αβραάμ. Και εφιλοξένησε τον Τριαδικόν Θεόν ο Αβραάμ και η Σάρρα. Και τώρα φιλοξενείται αυτός ο άγιος Τριαδικός Θεός από αυτήν την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Πατήρ ευδοκεί, το Πνεύμα το Άγιον επισκιάζει και ο Υιός σκηνώνει και κατοικεί στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
   Αλλά και οι προφήται αγαπητοί μου προφητεύουν γι’ αυτήν. Λέγει ο ψαλμωδός στον 71 ψαλμό, ο Δαβίδ: «καταβήσεται ὡς ὑετός ἐπί πόκου καί ὡσεί σταγών ἡ στάζουσα ἐπί τήν γῆν.» Θα κατεβεί, λέγει, σαν την βροχή επάνω εις τον πόκον. Τι είναι ο πόκος; Είναι το μαλλί το πρόβειο, που δέχεται όλη εκείνη την υγρασία, την δροσιά της νύχτας ή ακόμη δέχεται την βροχή, και είναι γνωστό ότι εκείνα τα σταγονίδια παραμένουν στο μαλλί το πρόβειο όταν θα πέση νερό. Ποιός θα κατέβη; Ο ουράνιος υετός, η ουρανία βροχή, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Πού; Επάνω εις τον πόκον. Ποιός είναι αυτός ο πόκος; Η Υπεραγία Θεοτόκος. Και ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην. Έτσι θα κατέβη ο Μεσσίας. Δηλ. σιωπηλά. Η δροσιά άμα πέφτει την αισθανόμαστε; Έτσι θα έρθη ο
Μεσσίας, αθόρυβα, σιωπηλά. Επάνω στη γη. Ποιά είναι η γη; Η Υπεραγία Θεοτόκος.
   Ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας θα μας πη: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐμ γαστρί ἔξη και τέξεται Υἱόν καί καλέσει τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» Ω, μεγαλοφωνότατε Ησαΐα! Ποιά είναι αυτή η Παρθένος, ποιό είναι αυτό το μυστήριο που μας αποκαλύπτεις, το ακατανόητον και υπερφυές; Θα εγκυμονύση η Παρθένος! Και ποιός θα είναι ο καρπός της; Εμμανουήλ. Μαζί μας ο Θεός. Δηλ. αυτός που θα γεννηθή θα είναι ο Θεός! Μα, ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών; Κατ’ αισθητόν τρόπον. Γιατί; Γιατί θα γίνη όμοιος με ημάς τους ανθρώπους. Μαζί μας ο Θεός.
   Και θα συμπληρώσει ο Ιεζεκιήλ: «Καί εἶπε Κύριος πρός με». (44 κεφ. Αφού του δείχνει τον ναό, που ήταν προσανατολισμένος αντίστροφα απ’ ό,τι είναι ο δικός μας η πόρτα δείχνει προς δυσμάς και το ιερόν προς ανατολάς. Τότε ο ναός του Σολομώντος ήτο αντίστροφα. Έδειχνε η πόρτα η κεντρική των αγίων, δηλ. της αιθούσης που ήσαν μέσα μόνο ιερείς, στο ναό δεν έμπαινε ποτέ λαός αυτός ο χώρος ελέγετο «ἅγια.» Ήταν η πύλη εστραμμένη προς ανατολάς. Και συνεπώς τα «ἅγια τῶν ἁγίων» στα οποία εισήρχετο μόνο ο αρχιερεύς, άπαξ του ενιαυτού, όχι χωρίς αίματος θυσίας, ήτο αντίστροφα, ήτο προς δυσμάς. Έτσι, λέγει ο προφήτης, με οδήγησε ο Θεός εν πνεύματι, προφητικά, εις την ανατολικήν πύλην, την κεντρικήν, εις τα «ἅγια.») «ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, (αυτή, λέγειν, θα μείνη κλειστή) οὐκ ἀνοιχθήσεται, (δεν θα ανοιχθή ποτέ) καί οὐδείς μή διέλθη δι’ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεός Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καί ἔσται κεκλεισμένη.» (Η πόρτα αυτή, η κεντρική, θα μείνη κλεισμένη. Ουδείς θα περάση από κει. Μόνο ο Κύριος των δυνάμεων. Ο Θεός του Ισραήλ. Αυτός θα περάση από την πόρτα και αφού θα περάση θα μείνη πάλι κλεισμένη. Κλεισμένη πάντα. Και θα περάση. Μόνος αυτός. Είναι η αεί-Παρθένα της Θεοτόκου! Που μπήκε ο Θεός Λόγος και βγήκε, και η Παναγία ήταν και προ του τόκου και κατά τον τόκον και μετά τον τόκον Παρθένος.
   Και τέλος αποκαλείται «θρόνος τοῦ Θεοῦ» Βεβαίως. Εκεί που κάθεται ο Υιός είναι και η θεοτόκος. Διότι εκεί έστησε τον θρόνον του∙ στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Και λέγει ο Ησαΐας στο 6ο Κεφ. «εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί τοῦ θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου. Καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ καί Σεραφίμ εἰστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ». Πω, πω, αυτή η δόξα! Και αυτή η δόξα είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Γύρω τα Σεραφίμ. Γι’ αυτό η Θεοτόκος είναι πλατυτέρα των ουρανών, δηλ. μεγαλυτέρα από ολόκληρη την δημιουργία, και τιμιωτέρα των Χερουβίμ και των Σεραφίμ, διότι τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ την προσκυνοῦν τιμητικότατα, γιατί στάθηκε ο θρόνος του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου.
   Ω αγαπητοί μου. Ό,τι να πη κανείς δια την Υπεραγίαν Θεοτόκον είναι λίγο. Πιστέψατε, είναι λίγο. Εάν η Θεολογία του Υιού είναι ατέρμων, απύθμενος, και η θεολογία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ατέρμων, και απύθεμνος. Ἐνα μόνο. Να την τιμούμε. Τί είπα; Να την τιμούμε; Όχι. Να την αγαπούμε. Το να τιμάς έναν άνθρωπο, μπορεί ταυτόχρονα να μην τον αγαπάς. Πολλές φορές τιμούμε τους ανωτέρους μας χωρίς να τους αγαπούμε. Να αγαπάμε την Παναγία μας. Να την αγαπάμε γιατί στάθηκε εκείνη που έζησε το μυστήριο του Σταυρού. Πρώτη. Δεν της το είπε ο Συμεών; «Καί τήν ψυχήν σου ρομφαία δίστομος, δίκοπο μαχαίρι, θά σοῦ περάση, θά σέ κατακόψη.» Είναι το μαρτύριο του Σταυρού, που έζησε η Υπεραγία Θεοτόκος καθ’ όλον τον βίον της, κρατώντας, από την στιγμή που πήρε τον Ευαγγελισμόν, τον Υιόν του Θεού στα σπλάχνα της, ταυτοχρόνως πήρε και ανέλαβε και τον Σταυρό του. Και ο Σταυρός αυτός σηκώθηκε ηρωικά από την Υπεραγία Θεοτόκον. Ξεκινάει αυτεξόριστος εις την Αίγυπτον. Έρχεται εις την Ιερουσαλήμ. Μαθαίνει ότι τα πράγματα είναι δυσάρεστα εκεί. Φεύγουν στην Ναζαρέτ επάνω εις την Σαμάρειαν, στην Γαλιλαία. Και κατόπιον αρχίζει το μαρτύριο. Ο Ιωσήφ πέθανε πολύ γρήγορα. Η Υπεραγία Θεοτόκος παλεύει. Είναι πάμπτωχη. Και το αποκορύφωμα είναι το
μαρτύριο του υιού της. Πού στέκεται κάτω από τον Σταυρό και βλέπει τον μονογενή υιόν της σταυρωμένον. Έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος έζησε τον σταυρό της. Συνεπώς είναι εκείνη που πόνεσε για μας. Για να πραγματωθή η σωτηρία μας. Γι’ αυτό, όχι να την τιμούμε απλώς. Να την αγαπάμε. Να την αγαπάμε ασυγκρίτως πιο πολύ από την μάννα μας. Εάν η μάννα μας μας έδωσε το ζην, η Υπεραγία Θεοτόκος μας έδωσε… να πω το ευ ζην; Μας έδωσε και μας χάρισε αυτή την βασιλεία του Υιού της.
   Έτσι λοιπόν, ας κλείσωμε μ’ εκείνο το οποίο λέγει… ένα ωραίο τροπάριο του μικρού Εσπερινού: «Ποίους οἱ εὐτελεῖς χείλεσι, μακαρίσωμεν τήν Θεοτόκον; τήν τιμιωτέραν τῆς κτίσεως καί ἁγιωτέραν ὑπαρχούσαν, Χερουβίμ καί πάντων τῶν ἀγγέλων∙ τόν θρόνον τοῦ Βασιλέως τόν ἀσάλευτον∙ τόν οἶκον ἐν ᾧ κατώκησεν ὁ Ὕψιστος∙ τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου∙ τοῦ Θεοῦ ἁγίασμα∙ τήν παρέχουσαν τοῖς πιστοῖς,
ἐν τῇ θείᾳ μνήμη αὐτῆς, πλουσίως τό μέγα ἔλεος.»

7η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Χαρούμενα Μηνύματα σωτηρίας. Εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

†.Μεγάλη ημέρα σήμερα αγαπητοί μου∙ οι υποσχέσεις του Θεού ήδη πραγματώνονται. Ο χρόνος της καταδίκης των πρωτοπλάστων έχει λήξει. Η αγαθότητα του Θεού δεν άφησε αμετάκλητη την τιμωρία, για την προσπάθεια αυτοθεώσεωςτων πρωτοπλάστων. Στον χώρο της καταδίκης των πρωτοπλάστων, κατετέθη και η ελπιδοφόρος σωτηρία των.

   Λέγει ο Θεός εις τον όφιν, τον διάβολον: (που πίσω εκρύπτετο ο διάβολος, το υπογραμμίζομε) «Ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σου καί ἀνά μέσον τῆς γυναικός καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτός σοῦ τηρήσει κεφαλήν καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» Θα βάλω, λέει, έχθρα, ανάμεσα σε σένα και την γυναίκα. Ανάμεσα στο σπέρμα σου και το σπέρμα της. Αυτός θα σου συντρίψη την κεφαλήν, κι εσύ θα φροντίσης να το βλάψης, αλλά μόνον τόσο, όσο να προκαλέσης μία πληγή σ’ ένα μικρό μέρος του σώμαος, όπως είναι η πτέρνα.
   Αξιοπαρατήρητον ότι η γυναίκα δεν έχει σπέρμα. Κι’ εδώ έχομε υπαινιγμόν της Παρθένου Μαρίας, της νέας Εύας. Και δεν αποτήνεται ο Θεός εις τον Αδάμ, ο οποίος έχει σπέρμα αλλά αποτείνεται εις την Εύαν κι’ ακόμη εκφράζεται εδώ η έχθρα ανάμεσα εις τον διάβολον κι Εκείνον που θα γεννήσει αυτή τη γυναίκα.
   Πού είναι ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος. Και το χαρακτηριστικόν είναι ότι Εκείνος που λέγει αυτά στον διάβολον, τον όφιν, είναι ο ίδιος, υπογραμμίζω, είναι ο ίδιος που θα ενανθρωπήση. Είναι ο Θεός Λόγος. Αυτός ομιλεῖ.
   Έτσι λοιππόν είναι μια προφηεία του Θεού εδώ που δείχνει ότι εκ γυναικός θα εγεννάτο. Εκείνος, όχι εκ σπέρματος ανδρός, ο οποίος θα συνέτριβε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα την κεφαλήν του όφεως. Είναι γνωστόν, όταν η κεφαλή συντριβή, δεν υπάρχει πλέον καμμία ελπίδα σωτηρίας, σε κάποιο ζώο, εν προκειμένω εις τον όφις, δηλ. εις τον διάβολον.
   Αυτά όλα απετέλεσαν το πρώτο χαρούμενο μήνυμα για τους ανθρώπους, γι’ αυτό και ονομάστηκε Πρωτοευαγγέλιον. Δηλ. το πρώτο ευαγγέλιο, το πρώτο χαρούμενο μήνυμα, που ελέχθη διά τους ανθρώπους, μέσα εις τον Παράδεισον.
   Κι’ «ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὅπως γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν Αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράση, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.» Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Αυτό το πλήρωμα του χρόνου ήταν γνωστό μόνον εις τον Θεόν. Βέβαια εξαπελήθηκαν προφητείες πολλές, συμβολισμοί, αλλά πότε όμως; «Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου.»
   Το μήνυμα προς την Θεοτόκον, θα επαναλάβω, την νέαν Εύαν, έδωσε ο Θεός δια του αρχαγγέλου Γαβριήλ, λέγοντάς της: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη∙(χαῖρε, σύ πού εἶσαι γεμάτη ἀπό χάριτες) ὁ Κύριος μετά σου∙ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν.» Ακόμη θα πει: «... συλλήψη ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ
Ἰησοῦν.» Το ὄνομα Ιησούς σημαίνει σωτήρ, Ἑβραϊκά. «οὗτος ἔσται μέγας καί υἱός ὑψίστου κληθήσεται, καί δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός τόν θρόνον Δαυΐδ∙(ὡς πρός τήν ἀνθρωπίνη φύση) τοῦ πατρός αὐτοῦ, (διότι ἰδιαιτέρως τονίζεται ἀπό τους ἱερούς συγγραφεῖς τῆς Κ.Δ., ὅτι εἶναι υἱός Δαυΐδ∙ καί τό πιστεύουν μέχρι σήμερα βέβαια οἱ Ἐβραῖοι ἀλλά δέν ἔχουν ἀναγνωρίσει εἰς το πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν Μεσσία.) και βασιλεύει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τους αἰῶνας, καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.» Εις τους αιώνας. Και δεν έχει τέλος η βασιλεία του. Ποια βασιλεία ποτέ δεν υπήρξε που να μην έχει τέλος; Βλέπει κανείς λοιπόν εδώ, ότι ο άγγελος δείχνει καθαρά την θεία και την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Και τις δύο φύσεις. Κι’ αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό.
   Αυτό είπε κι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο προοίμιον του Ευαγγελίου του ότι «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» Ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος. Και δεν λέει «ἄνθρωπος» αλλά λέγει «σάρξ», για να τονισθεί ιδιαιτέρως η ανθρώπινη φύση. Διότι η λέξη σαρξ είναι ωμή, πολύ ωμή. Είναι σαν να λέμε: «ὁ ἄνθρωπος εἶναι κρέας καί ψυχή.» Ε, ωμό δεν είναι; Αυτό λέγει ο Ευαγγ. Ιωάννης. Ο Λόγος σαρξ εγένετο. Ακριβώς και μόνο, επίτηδες, για να τονισθή, ξαναλέγω, η ανθρώπινη φύσις του Θεού Λόγου. Και λέει ευθύς πιο κάτω: «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, (ὅλα ἔγιναν ἀπό τόν Θεόν Λόγον) καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν.» (Και τίποτα δεν έγινε χωρίς τον Θεόν Λόγον.) Και βέβαια είναι ο δημιουργός του παντός, που αργότερα, κατοπινά, θα πάρη και την ανθρώπινη φύση. Σας κάνει εντύπωση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο δημιουργός του παντός; Από το μικρό λουλουδάκι μέχρι τα αχανή βάθη του σύμπαντος κόσμου. Ώστε ο εις της Τριάδος Ενηνθρώπησε. Ποιός άλλος θα μπορούσε να κάνη τα πάντα, και χωρίς αυτού ουδέ εν γέγονεν, εάν αυτός δεν ήτο Θεός; Και είναι, θα επαναλάβω, ο εις της Τριάδος. Και μάλιστα είναι ο ίδιος, κι αυτό θα επαναλάβω, γιατί είναι πράγματα τα οποία δυστυχώς μας διαφεύγουν, που έδωσε το πρωτοευαγγέλιον εις τους πρωτοπλάστους.
   Όλη η ιστορία του ενανθρωπίσαντος Θεού, με πολύ-πολύ συνοπτικά λόγια, μας αναφέρει ο Ευαγγ. Ιωάννης, αγαπητοί μου, εις το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Ακούστε τι λέγει: 12ο Κεφ. «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, (μέγα θαῦμα σημειώθηκε εις τον ουρανόν) γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον, (γυναῖκα πού ἦταν ντυμένη τόν ἥλιο) καί ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς (ὁ ἥλιος τόν δίσκο του τόν ἔχει πάντα σταθερόν∙ ἡ σελήνη τόν δίσκο της δέν τόν ἔχει πάντα σταθερόν. Ἔτσι λοιπόν, εἶναι ντυμένη τόν ἥλιο, δηλ. δέν ἔχει αλλοιώσεις. Εκείνο που έχει αλλοιώσεις ὅ,τι, εἶναι μέσα στήν ἀνθρωπίνη φύση, μέσα στήν Ἱστορία, καί μέσα στό σύμπαν ὁλόκληρο, πού ἔχουν ὅλα αὐτά ἀλλοιώσεις, εἶναι κάτω ἀπό τά πόδια της. Πατάει, νικάει πᾶσαν ἀλλοίωσιν καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα, (Ποιά εἶναι αὐτή ἡ γυναίκα;) καί ἐν γαστρί ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καί βασανιζομένη τεκεῖν» (Συνεπώς είναι φύσις, θα λέγαμε, δημιουργημένη, κτιστή.) Είναι η Θεοτόκος, αγαπητοί μου. Είναι η Παναγία! Τέτοια δόξα; Όταν λέμε ότι είναι πλατυτέρα των ουρανών, υψηλοτέρα των ουρανών, αγιωτέρα των αγίων αγγέλων, δεν είναι ποιητική αδεία χαρακτηρισμοί. Αλλά είναι μία πραγματικότης. Τόσο υψηλή ήτο αυτή η γυνή, ώστε να περιβάλλεται τον ήλιον και να υπερνικά πάσαν αλλοίωσιν, που υπάρχει μέσα εις τον σύμπαν; Έτσι φαίνεται. Δεν μπορούμε να συλλάβωμε το ύψος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Κι’ όμως ήτο μία κόρη της Ναζαρέτ. Οι αγιογράφοιι συνηθίζουν να την παρουσιάζουν στο σπίτι της, εκεί που δέχθηκε την επίσκεψη του αρχαγγέλου Γαβριήλ, να κρατή την ρόκα της -πόσο ανθρώπινο- και να κάνη νήμα. Πόσο ανθρώπινο αυτό! Δηλ. βλέπει κανένας, αυτό το ανθρώπινο πλάσμα, πόσο υψηλόν είναι. Κι’ αυτό το τόσο υψηλόν πλάσμα, είναι τόσο… άνθρωπος!
   Εδώ λέει «ἐν γαστρί ἔχουσα.» Εγκυμονούσε και ωδίνουσα. Είναι οι πόνοι της γυναικός που θέλει να γεννήση. Επίτηδες βάζει το «ὠδίνουσα καί βασανιζόμενη τεκεῖν.» Η Θεοτόκος, σαν νέα Εύα, επήρε βέβαια την κατάραν, με πόνους να γεννάει τα παιδιά της. Εδώ δεν φέρει την κατάρα η Παναγία. Άπαγε. Αλλά γιατί μπαίνουν αυτά όλα, το «ἐν γαστρί ἔχουσα, ἔκραζεν, ὠδίνουσα, βασανιζόμενη;» Όλα αυτά για να φανή ότι έχομε ανθρώπινα, εκατό τοις εκατό ανθρώπινα στοιχεία.
   «Καί ὤφθη ἄλλο σημείον ἐν τῷ οὐρανῷ (Στόν οὐρανό, λέει, παρουσιάστηκε άλλο σημεῖο) καί ἰδοῦ (καί νά) δράκων πυρρός μέγας, ἔχων κεφαλάς ἑπτά καί κέρατα δέκα, καί ἐπί τάς κεφαλάς αὐτοῦ ἑπτά διαδήματα, καί ἡ οὐρά αὐτοῦ εὐρει τό τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καί ἔβαλεν αὐτούς εἰς την γῆν.» Δράκων μέγας, σε άλλο σημείο το υ ουρανού. Όχι στο προηγούμενο, που είναι η γυναίκα, η οποία βασανίζεται για να γεννήση. Σε πολλά σημεία του βιβλίου της Αποκαλύψεως, το ίδιο δηλ. βιβλίο, ο Ευαγγ. Ιωάννης μας καταθέτει ότι αυ τός ο μέγας δράκων (φίδι), είναι ο διάβολος. Και μας το εξηγεί. Ο Σατανάς, ο διάβολος. Τί; Αυτός, λέγει, είχε κεφαλάς επτά. Το πολυδαίδαλον της κακίας. Και κέρατα δέκα. Η δύναμη για να πολεμήση. Και επί τας κεφαλάς αυτού επτά διαδήματα. Το διάδημα είναι το στέμμα. Επτά κεφάλια, επτά διαδήματα. Είναι –ακούστε- το εσκεμμένον κακόν! Όχι το κακόν. Αλλά το εσκεμμένο κακόν. Και το βλέπει κανείς σαν απόχρωση όταν επαινούν το κακόν, όταν το μετέρχωνται. Πηγαίνει στην πορνεία ο νέος μας και καυχιέται γιατί πήγε στην πορνεία. Σκοτώνει ο άλλος και καυχιέται γιατί σκότωσε το εσκεμμένο κακό.
   Στην συνέχεια λέγει ότι η ουρά του έφθανε ψηλά στον ουρανό και με την ουρά του κατέβασε το ένα τρίτο των αστέρων. Τί σημαίνει αυτό; Προσέξτε, εδώ είναι μία συνοπτική ιστορία του Ιησού Χριστού και της σωτηρίας, αλλά και του πολέμου που κάνει ο διάβολος κατά του Ιησού Χριστού και των ανθρώπων. Προσέξατέ το. Τ’ αστέρια είναι οι άνθρωποι, και μάλιστα εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν υψηλήν θέσιν. Ξέρετε τί σημαίνει; Ν’ αρχίσω από τον οίκο του Θεού. Πατριάρχες, δεσποτάδες, επίσκοποι δηλ., ιερείς, μοναχοί,… τους ρίχνει στη γη. Αλλά και ανθρώπους. Και βασιλιάδες, και Προέδρους Δημοκρατίας, τους ρίχνει στη γη. Θα προσκυνήσουν αυτοί οι άνθρωποι τον Αντίχριστον και θα πέσουν. Αυτό που λέμε «Νέα Τάξις», δεν είναι παρά εισαγωγή των δεινών των εσχάτων! Την οποία νέα τάξη, εργάζονται οι άνθρωποι οι υψηλά ιστάμενοι, του κόσμου τούτου. Και οι υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι αποδέχονται αυτήν την νέαν τάξιν. Έργο καθαρά δαιμονικόν. Μόνο για την παγκοσμιοποίηση, σας λέγω, αν προσέξατε την ευχή που είπαμε στην Δοξολογία προηγουμένως, ο Θεός έδωσε τα σύνορα Είναι γραμμένο στο Δευτερονόμιο, το είπε και ο Απ. Παύλος στους Αθηναίους, στον λόγο του στην Πνίκα. Τί; Ο Θεός βάζει τα όρια των Εθνών. Έρχονται οι άνθρωποι, όπως και στον Ισραήλ, οπότε ο Ισραήλ ήθελε να ισοπεδώσει τα σύνορά του, για να έχη επικοινωνία, ας το πούμε «παγκόσμιον», με τους γείτονες∙ για εμπορικούς λόγους, για όλους επικοινωνιών, να πάρωμε τις γυναίκες σας, να πάρετε τα παιδιά μας… Ο Θεός τους τιμωρούσε. Ο Θεός θέλει σύνορα. Συνεπώς η παγκοσμιοποίησις, δηλ. όταν εξαλείφωμε τα σύνορα, αυτό είναι έργον του Σατανά. Αυτό να το ξέρετε. Και θα επέλθη το κακό. Κι’ έρχεται και το βλέπομε αυτό. Να μην μπορούμε να μαζέψωμε δηλ. το σπιτικό μας. Είναι σαν να λέγαμε, να σας το πω πιο ωμά, άνδρες και γυναίκες, γιατί έχετε ο καθένας το σπίτι του; Οι γυναίκες σας; Ανήκουν σε όλους. Ως γυναίκες, οι άνδρες ανήκουν σε όλες τις γυναίκες. Πώς θα το βλέπατε αυτό; Και συνεχίζει. «Καί ὁ δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικός τῆς μελλούσης τεκεῖν, (Στάθηκε απέναντι στην γυναίκα) ἵνα ὅταν τέκῃ, (ὥστε ὅταν θά γεννήση) τό τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ.» (Να το αρπάξη το παιδί της και να το φάη ο δράκων.) «Καί ἔτεκεν υἱόν ἄρρενα (γέννησε ἄρρενα υἱόν∙ ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ παρθένος, ἡ γυνή) ὅς μέλλει ποιμαίνειν πάντα τά ἔθνη ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ∙ (Ὁ ὁποίος πρόκειται νά κυβερνήσει ὅλους τούς λαούς. Κανένας ἄνθρωπος δέν μπόρεσε νά σταθῆ σ’ αὐτό τό ὕψος.) καί ἡρπάγη τό τέκνον αὐτῆς πρός τόν Θεόν καί τόν θρόνον αὐτοῦ.»
(Όπως όρμησε ο δράκων ν’ αρπάξη το παιδί, Εκείνος αρπάχτηκε, λέει, στον ούρανό, στον θρόνο του Θεού. Είναι η Ανάληψις του Χριστοῦ! Δεν μπορεί πια τίποτα να κάνη ο διάβολος.)
   Εδώ είναι λοιπόν η υπόθεση της Ενανθρωπήσεως με λίγα μόνο λόγια.
   Κι’ ακολουθούν τα όσα είπε ο αρχάγγελος Γαβριήλ εις την Θεοτόκον. Το μήνυμα της Ενανθρωπήσεως, της σωτηρίας, είναι ήδη, αγαπητοί μου, γεγονός. Γι’αυτό σήμερα ψάλλομε: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον καί τοῦ ἀπ’αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωση∙ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται,...» Δύο μηνύματα χαράς και σωτηρίας δόθηκαν. Το ένα ως προφητεία, μέσα στον αρχαίον Παράδεισον. Το δεύτερο σαν πραγμάτωση, σαν Ιστορία πια με την σύλληψη του Θεανθρώπου από την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Έχομε κι’ ένα τρίτο μήνυμα χαράς. Ότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς θα ξαναέλθη στη γη για να μας παραλάβη. Λέγει ο Απ. Παύλος εις τους Θεσσαλονικείς: «ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαζησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα. Ὥστε παρακαλείτε ἀλλήλους ἐν τοῖς λόγοις τούτοις.» (Ο ένας θα παρηγορή τον άλλον, όταν θα δρα ακόμα στην Ιστορία ο διάβολος. Για να παίρνετε θάρρος. Στην λίμνη του πυρός ο διάβολος, ο Αντίχριστος, ο ψευδοπροφήτης κι’ όλοι οι ασεβείς άνθρωποι).
   Πρέπει όμως να γνωρίζωμε τι σημαίνει σωτηρία. Και ποιος είναι αυτός που τη φέρει. Έτσι, θα στραφούμε πάλι στο βιβλίον της Αποκαλύψεως, για να δούμε την ταυτότητα του Ιησού Χριστού. Εκείνον του άρρενος παιδίου, που ήθελε ο διάβολος να κατασπαράξη.
   «Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνῳ∙ ἰδοῦ καινά ποιῶ πάντα Ὅλα τά κάνω καινούρια) ἐγώ, τό Α και το Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος∙ ὁ νικῶν, ἔσται αὐτῷ ταῦτα (αὐτός πού θά νικήση, θά εἶναι γι’ αυτόν αὐτά) καί ἔσομαι αὐτῷ Θεός καί αὐτός ἔσται μοι υἱός.»
Και σημειώνει ο Ιωάννης: «Καί ὄψονται τό πρόσωπον αὐτοῦ, καί τό ὄνομα αὐτοῦ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν.» (Οι δίκαιοι θα δουν το πρόσωπό Του, και το όνομά Του θα είναι γραμμένο στα μέτωπά Τους) «Καί βασιλεύσουσι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» Και προσθέτει για τον Ιησούν. «Ἰδοῦ ἔρχομαι ταχύ (Νά, ἔρχομαι γρήγορα. Μᾶς έδωσε σημάδια, καί τά σημάδια αὐτά ἄρχισαν νά ἐπαληθεύωνται.)»
   Καί πέρνομε την τελευταία παραγγελία, αγαπητοί μου, του Κυρίου, που λέγει: «ὁ καιρός ἐγγύς∙ καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι.» (Ο άγιος ακόμα πιο άγιος να γίνεται) Ακόμη ο Κύριος Ιησούς θα βεβαιώση: «Ἐγώ Ἰησοῦς ἔπεμψα τόν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπί ταῖς Ἐκκλησίας Ἐγώ εἰμί ἡ ρίζα καί τό γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστήρ ὁ πρωινός, ὁ λαμπρός.»
   Αγαπητοί μου, ο Ιησούς Χριστός, που το μήνυμα της συλλήψεώς του ως ανθρώπου γιορτάζομε σήμερα, είναι ο ζωντανός, αληθινός, Θεός, πού συνελήφθη στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, για να μας δικαιώση και να μας κ αταστήση παιδιά του Θεού. Καθώς διαβάζομε την προφητεία του Βαρούχ, αυτήν την συγκλονιστική, πραγματικά, προφητεία, ακούμε: «Ὁ ἀποστέλλων τό φῶς καί πορεύεται. Ἐκάλεσεν αὐτό καί ὑπήκουσε αὐτῷ τρόμῳ, Οἱ δέ ἀστέρες ἔλαμψαν ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν, (στούς τόπους των) και ευφράνθησαν.» Η κτίση χάρηκε, το φως… Ξέρετε ότι η δημιουργία παράγεται από το φως; Από τη φυσική το ξέρουμε αυτό. Στον αιώνα μας το ξέρομε αυτό. Όλη η κτίσις χαίρεται. «Ἐκάλεσεν αὐτούς καί εἶπον∙ πάρεσμεν. (ἐλᾶτε ἐδῶ ἀστέρια, ἔλα φῶς! Καί εἶπαν, εἶπε τό φῶς: Εἴμαστε παρόντες.) Ἔλαμψαν μετ’εὐφροσύνης τῷ ποιήσαντι αὐτούς.» (Χάρηκαν μπροστά σ’ Εκείνον που τους δημιούργησε τους αστέρες και το φως.) (Αυτός είναι ο Θεός μας.) «Οὗτος ὁ Θεός ἡμῶν. Οὐ λογισθήσεται ἕτερος πρός Αὐτόν.» Έρχεται η ειδωλολατρία, προσέξτε. Δεν υπάρχει άλλος Θεός. Μόνον Εκείνος που εδημιούργησε το σύμπαν «Μετά τοῦτο (λέει ο Βαρούχ) ἐπί τῆς γῆς ὥφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη.» (Εδώ είναι το συγκλονιστικό. Ύστερα απ’ όλα αυτά, ήλθε, λέγει, εδώ στη γη. Τον είδαμε και συνενεστράφη, με τους ανθρώπους.
   Αυτή είναι η ζώσα, αγαπητοί μου, και αληθινή μας πίστη.
Δεν πρέπει καθόλου να μετακινηθούμε από κείνο που πιστεύομε και που οι πατεράδες μας μάς παρέδωσαν. Θυμηθεῖτε, το τρίτον των αστέρων πέφτει. Δεν θα προσαρμοσθούμε στα νέα δεδομένα. Τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά σάλια και προϊόντα και κοπριές του διαβόλου. Εμείς θα μείνωμε σταθεροί σ’ εκείνο που μάθαμε∙ στον Κύριό μας και Θεό μας, που έγινε άνθρωπος και συνελήφθη στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτή λοιπόν είναι η ζώσα και αληθινή μας πίστη. Αμήν.

99η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Θεοτόκος, ἡ μεγάλη ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος.

 

†.Αν είχε κάποιο λόγο αγαπητοί μου να χαρή η ανθρωπότητα, κορυφαία χαρά της θα ήταν η Ενανθρώπισις του Λόγου. Όταν η ανθρωπότητα έφθανε στο σημείο της απώλειας της, κατά τον καιρό του Νώε, που οι πάντες θα κατεστρέφοντο, επειδή τότε είχαν καταφθείρει την γην, όπως λέγει το βιβλίο της Γενέσεως, υπήρχε η ελπίδα να σωθή ο Νώε, ένεκα της αγιότητός του, της δικαιοσύνης του, και δι’ αυτού, του Νώε, να ξανασυσταθεί η ανθρωπότητα. Κάτι που πράγματι έτσι και έγινε. Ήδη ο Λάμεχ, ο πατέρας του Νώε, προφητεύει και λέγει… όταν γεννήθηκε το παιδί του, λέγει «οὗτος (ὁ Νῶε δηλ.) διαναπαύση ἡμᾶς ἀπό τῶν ἔργων ἡμῶν καί ἀπό τῶν λυπῶν ἡμῶν, καί ἀπό τῶν λυπῶν τῶν χειρῶν ἡμῶν καί ἀπό τῆς γῆς ἧς κατηράσατο Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν.» Δηλ. «αὐτό τό παιδί θά μᾶς ξεκουράση ἀπό τά ἔργα μας καί από τίς λύπες τῶν χειρῶν μας, πού ἐμεῖς προκαλοῦμε στόν ἑαυτό μας, λύπες ἀπό τήν γῆ αὐτή, τήν ὁποία καταράστηκε ὁ Θεός.» Είδατε; Αυτό το παιδί θα μας σώση. Περιττό να σας πω βέβαια ότι όταν έγινε ο κατακλυσμός, ο Λάμεχ είχε πεθάνει. Όλα αυτά όμως υπονοούν τον Άδη. Και υπονοείται ο ερχομός τοου Μεσσίου, ο οποίος θα κατήρχετο εις τον Άδη, να σώση αυτούς που ήσαν εκεί. Βλέπετε, για τον Θεό δεν χάνεται τίποτα. Κι αν το πρότερον σχέδιον, το κατ’ευδοκίαν σχέδιον του Θεού Λόγου ήταν να έλθη στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους, ανεξάρτητα εάν θα αμάρταναν οι άνθρωποι, πώς θα γινόταν όμως αυτό; Αφού η γη ήταν κατεφθαρμένη; Και οι άνθρωποι όλοι ήσαν πονηροί; Πού θα ήρχετο; Πώς θα ήρχετο;

   Πρέπει εδώ να σας πω ότι το πρότερον σχέδιον του Θεού ήταν να Ενανθρωπίση, όχι βεβαίως να σταυρωθεί, και να μένη αιωνίως με τους ανθρώπους, που θα ήσαν αιώνιοι, επάνω εις την γην. Αυτό είναι το πρότερον θέλημα του Θεού. Επειδή όμως
ανετράπη, γι’ αυτό το λόγο, το βλέπομε αυτό… μεσολαβεί ο θάνατος, μεσολαβούν πολλά, γι’ αυτό βλέπομε αποκατάσταση του ανθρώπου, δηλ. ανάσταση των νεκρών, και έτσι εκείνο που θα ΄ητο στη γη επάνω, χωρίς τον σταυρόν, το βλέπομε τώρα στη Βασιλεία του Θεού. Πάλι ο Χριστός μαζί με τους ήδη αναστημένους ανθρώπους. Αυτό είναι το πρότερον θέλημα του Θεού, το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού.
   Όμως τα πράγματα δεν πήγαν έτσι. Μπήκε η αμαρτία, διασώζεται ο Νώε. Γιατί; Για να έλθη η Θεοτόκος Μαρία. Κι’ αυτή θα εγίνετο η καινούρια γη και ο καινούριος άνθρωπος. Για να έλθη στην καινούρια αυτή γη, ο Θεός Λόγος, και να συναναστραφή τους καινούριους ανθρώπους. Γι’ αυτό λέμε τον Ακάθιστον Ύμνον: «Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ’αὐτοῦ γενομένοις, (μᾶς έδειξε σέ μᾶς ἐκεῖνα πού ἔκανε καί ἐργάστηκε ἡ ἀγάπη Του καί ἡ ἀγαθότητά Του∙ τί εἶναι;) ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός καί φύλαξας ταύτην ὥσπερ ἦν ἄφθορον∙... κ.λπ.» Ποια είναι αυτή η καινούρια κτίσις; Είναι η Θεοτόκος. Γι’ αυτό αποτεινόμενοι προς αυτήν, την Θεοτόκον, εμείς οι άνθρωποι λέμε: «Χαῖρε δι’ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις» (Χαίρε συ δια της οποίας γίνεται καινούρια η κτίσις.) Διότι διεσώθη μεν ο Αδάμ, ξεκίνησε πάλι το ανθρώπινο γένος, πλην όμως πάλι κατέφθειραν την γην. Αληθινά, εκείνη η οποία αποτελεί γην καινούρια, και νεουργείται δι’ αυτής η φύση, είναι η Θεοτόκος. Όμως ακόμη Εκείνη είναι η αληθής γη της Ἐπαγγελίας. Ο Παράδεισος. Ο τόπος που υπεσχέθη ο Θεός εις τον Αβραάμ. Αλλά και ο Παράδεισος απωλέσθη και η γη της Επαγγελίας κι’ αυτή κατεφθάρη. Γι’ αυτό και πάλι λέμε: «Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας∙» (καινούρια γῆ ὑποσχέσεως) Xαῖρε ἐξ ἧς ρέει μέλι καί γάλα.» Μέλι και γάλα είναι όλα τ’ αγαθά. Από σένα βγαίνουν όλα τ’ αγαθά. Η παλαιά γη της Επαγγελίας ήταν απλώς τύπος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Και πάνω εις αυτήν την γην έρχεται ο Θεός Λόγος, παίρνοντας από την αγιωτάτην Μαρίαν, το ανθρώπινο σχήμα, για να συναναστραφή τους νέους ανθρώπους. Εκείνους που θα τους έκανε η Χάρις του, καινούριους ανθρώπους.
   Για την δημιουργίαν της Εύας αγαπητοί μου ο Θεός ούτε ερώτησε, ούτε προειδοποίησε, ούτε έπεισε τον Αδάμ, να του πάρη μια του πλευρά. Απλώς έθεσε σε νάρκωση τον Αδάμ, απ’ όπου αφήρεσε αυτήν την σάρκα και ωκοδόμησε Κύριος πάνω εις αυτήν την πλευράν, την γυναίκα. Εδώ όμως το πράγμα αλλάζει. Ερωτάται ως προς την Θεοτόκον, για να δείξη ο Θεός ότι την έχει συνεργάτιδα Του. Δεν έρχεται, θέλει δεν θέλει να Εναθρωπίση τον Θεόν Λόγον. Όπως έκανε εις τον Αδάμ. Αλλά περιμένει το δικό της το «ναί» τον δικό της τον λόγο. Και ο λόγος ο δικός της είναι: «Ἱδού ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά το ρῆμα σου.» Να, εγώ είμαι δούλη του Κυρίου, λέγει εις τον αρχάγγελον Γαβριήλ∙ να μου γίνη όπως το λες, όπως το θέλει δηλ. ο Κύριος. Αυτήν την μεγάλη βουλή του Παρός, που προανήγγειλε ο Ησαΐας, η μεγάλη βουλή, ο μεγάλης βουλής άγγελος, η μεγάλη βουλή του Πατρός, επισφραγίζεται με το «ναί» της Θεοτόκου.
   Στην δημιουργία του Αδάμ, συσκέπτονται μόνο τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον...» Τώρα όμως δεν γίνεται το ίδιο. Προσλαμβάνεται ακόμη ένα πρόσωπο εις αυτήν την βουλήν της Αγίας Τριάδος. Μαζί με τον Πατέρα, που ευδοκεί, με τον Υιόν, που είναι η Δύναμις του Πατρός, και έρχεται και επισκιάζει την Θεοτόκον με το Πνεύμα το Άγιον που επιδημεί εις την Θεοτόκον, να προστεθή, όπως σας είπα ένα τέταρτο πρόσωπο. Η Θεοτόκος. Και ζητείται από αυτήν το ελεύθερον «ναί» Εκπληκτικό! Ο Άγιος Τριαδικός Θεός, παίρνει συνεργάτιδα την Θεοτόκον, εις τρόπον ώστε, ό,τι θα κάνη παρακάτω ο Θεός, θέλει το «ναί» Εκείνης, ο Θεός Λόγος εφόρεσε σαν ένδυμα τον άνθρωπο,
και η Παρθένος έγινε μητέρα του Κτίστου.
   Για όλα αυτά χρειάστηκε η αγιότητα της Παρθένου . Με κορυφαίες αρετές την πίστιν και την υπακοήν. Επίστευσε και υπήκουσε. Σε κείνο το οποίο εδέχθη ως μήνυμα του ουρανού. Αν Εκείνη δεν προσέφερε αυτά, την πίστιν και την υπακοήν, τότε αγαπητοί μου, η Ενανθρώπησις θα ήτο αδύνατος.
   Τι χάριτας, αλήθεια, οφείλομε εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον!
Η δημιουργία των ανθρώπων επάνω στη γη, θα ήταν η προέκταση της Εκκλησίας, δηλ. της Βασιλείας του Θεού, της Εκκλησίας, που ήδη υπήρχε μεταξύ των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος και μεταξύ του Αγίου Τριαδικού Θεού και των αγίων αγγέλων. Θέλημε του Θεού ήταν, αυτή η Εκκλησία, δηλ. η κοινωνία των προσώπων, να επεκταθή και πάνω εδώ εις την γη. Η αρχή έγινε με τους πρωτοπλάστους. Γι’ αυτό και ο Θεός Λόγος επισκέπτεται τους πρωτοπλάστους, όταν έρχεται για να τους ρωτήση γιατί παρέβησαν την εντολή του, δεν ήτο η πρώτη φορά που ήρχετο ο Θεός Λόγος, να έχη μίαν αισθητήν, το υπογραμμίζω, αισθητήν κοινωνίαν με τους πρωτοπλάστους. Όμως οι πρωτόπλαστοι δεν άκουσαν την εντολή του Θεού. Και έσπασε. Έτσι η δημιουργία, της οποίας επιτομή είναι ο άνθρωπος, δεν μπορούσε πια να γίνη η Εκκλησία του Θεού. Κι ενώ επεθύμει ο Θεός Λόγος, κοινωνών με τους ανθρώπους, να έχει αυ την την προέκτασιν της Εκκλησίας – μη σας κάνει εντύπωση- έμεινε απ’ έξω. Πώς σε κάποιον κλείνομε την πόρτα και μένει απ’ έξω; Έμεινε ο Θεός Λόγος χωρίς τόπον. Αν διαβάσετε εις το βιβλίο των Παροιμιών, στο 9ο κεφ., 8ο κεφ. Θα δήτε ότι, όταν, λέγη, η Σοφία η Ενυπόστατος δημιουργούσε τον κόσμον, ήτο η επιθυμία της να μένη με τους ανθρώπους. Να όμως που οι άνθρωποι, τον Ενυπόστατον Λόγον τον έβγαλαν έξω. Έμεινε ἀπ’ έξω∙ χωρίς τόπο, χωρίς πατρίδα, χωρίς εστία. Έμεινε ανέστιος, έμεινε άοικος, χωρίς σπίτι.
   Η Θεοτόκος τώρα, έρχεται και του ετοιμάζει οίκον, του Θεού Λόγου. Το βιβλίο των Παροιμιών μας λέγει στο 9ο Κεφ., η Σοφία η Ενυπόστατος πάντοτε, είναι ο μετέπειτα Ιησούς Χριστός, ωκοδόμησεν εαυτή οίκον. Και ποιός είναι αυτός ο οίκος; Είναι η Θεοτόκος. Μάλιστα, σκεφθήτε, ότι αυτό σαν παλαιοδιαθηκικόν ανάγνωσμα, πάντα το διαβάζομε στι Θεομητορικές εορτές, στον Εσπερινό. Η Σοφία, λέγει, οικοδόμησε για τον εαυτό της οίκον. Και αυτός ο οίκος είναι η Θεοτόκος.
   Έτσι η Θεοτόκος, δεν γίνεται μόνον οίκος του Θεού Λόγου, και παύει να είναι άοικος, αλλά γίνεται η Θεοτόκος και θρόνος του Θεού Λόγουη, της Ενυποστάτου Σοφίας. Γι’αυτό και η Θεοτόκος είναι Πλατυτέρα των Ουρανών, όχι σαν ένα φιλολογικό σχήμα, επειδή ο θρόνος του Λόγου είναι πλατύτερος του σύμπαντος κόσμου.
   Η Θεοτόκος εστάθη η μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας.
Γιατί χάριν σ’ Αυτήν ήλθε ο Θεός επί της γης. Γι’ αυτό η Θεοτόκος λογίζεται Παράκλητος∙ από το «παρακαλώ.» Που θα πη παρηγορώ. Λέγει κάπου ο Θεός δια του Ησαΐου: «Παρακαλεῖτε, παρακαλεῖτε ἱερεῖς τήν πόλιν Ἱερουσαλήμ.» Τί θα πη αυτό; Ενισχύετε, βοηθάτε, δίδετε ελπίδα. Εδώ λοιπόν η Θεοτόκος λογίζεται Παράκλητος. Λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας; «Καί ἦν πρό τοῦ Παρακλήτου Παράκλητος ὑπέρ ἡμῶν πρός τόν Θεόν.» Στάθηκε Παράκλητος η Παναγία, πριν από τον Παράκλητον. Και ποιος είναι αυτός ο Παράκλητος ο πριν; Ο Παράκλητος που θα ήρχετο μετά από την Θεοτόκον, θα ήτο ο Θεός Λόγος. Που έγινε άνθρωπος. Λέγεται Παράκλητος. Και ακόμη, αυτός ο δεύτερος Παράκλητος, ο Θεός Λόγος, είπε στους μαθητάς Του: Εγώ θα φύγω και θα σας στείλω άλλον Παράκλητον. Τρίτος. Ποιός είναι αυτός ο τρίτος; Το Πνεύμα το Άγιον. Πριν όμως από το Πνεύμα το Άγιον, είναι ο Υιός Και πριν από τον Υιόν είναι η Θεοτόκος. Είναι αυτή η οποία στάθηκε η μεγάλη παρηγορία, ως απόγονος του Δαβίδ και του Νώε, ότι θα ήρχετο ο Θεός στη γη. Οι μεγάλες υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός ότι θα γίνουν στη γη, ότι θα ρθή η σωτηρία επάνω στην γη. Γι’αυτό η Θεοτόκος είναι ο Παράκλβητος πριν από τον Παράκλητο. Και πρέπει να πούμε ότι παν ό,τι κατηγορείται, αναφέρεται εις τον Υιόν, κατηγορείται, αναφέρεται και εις την Θεοτόκον. Εάν ο Υιός λέγεται Παράκλητος, τότε και η Θεοτόκος λαμβάνει το όνομα αυτό. Παράκλητος. Και η Θεοτόκος δεν προσέφερε θυσίες και ικεσίες στον Θεό για τους ανθρώπους. Αλλά αυτή την ίδια την αγία ζωή της. Έτσι για την Θεοτόκο δεν ίσχυε ούτε το μεσότοιχον της έχθρας, που λέει ο Απόστολος στους Εφεσίους, ούτε ο φραγμός ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Ήδη η Θεοτόκος είχε την κοινωνία της με τον Θεό. Ούτε μεσότοιχον ούτε φραγμός. Η Θεοτόκος είχε πλήρη συνείδηση όλων αυτών των αγαθών. Γι’ αυτό και είχε την χαρά του Αγίου Πνεύματος, όσο κανένα άλλο κτίσμα μέσα στη δημιουργία, ανθρώπων και αγγέλων. Και η χαρά της ήταν η χαρά του Υιού΄της. Ο Κύριος είπε στους μαθητάς Του: «Τήν χαράν τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν.» Την χαρά την δική μου δίνω σε σας. Η χαρά λοιπόν του Υιού είναι χαρά και της μητρός, της Θεοτόκου. Η Θεοτόκος μπορούσε να χαίρη σαν άνθρωπος που συμμετέχει όπως όλοι στα κοινά αγαθά που φέρει ο Θεός στη γη. Έχει χαρά ακόμα, γιατί τα αγαθά προηγήθηκαν σ’ αυτήν πριν απ’ όλους, και μάλιστα αφθονότερα. Έχει χαρά ακόμη γιατί στάθηκε αγαθή αιτία ν’ απολαύσουν όλοι οι άνθρωποι τις δωρεές του Θεού. Επειδή είχε αγάπη όπως και ο Υιός της. Ο Υιός αγαπούσε τον κόσμον. Γι’ αυτό και υπήκουσε τον Πατέρα, ο οποίος αγαπούσε τον κόσμον. «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον...» Και η Θεοτόκος αγαπούσε τον κόσμον και ήθελε να σωθή. Έτσι η συναίσθησις ότι δι’ αυτής σώζεται ο κόσμος, αυτό της έδινε πολλή χαρά.
   Ακόμη έχει χαρά όχι μόνο γιατί δι’ αυτής ήλθεν ο Θεός στον κόσμον, αλλά και γιατί η ίδια με το «ναί» της που είπε εις τον ουρανόν, συνήργησε εις την ανάστασιν του κόσμου. Η ίδια όμως εστάθη ένα ανεκτίμητον και εκτυφλωτικόν θησαυροφυλάκιον αρετών. Αφού για πολύ καιρό προσπαθείτε να ζήτε το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, κάνετε προσπάθεια ν’ αντιληφθήτε –εγώ το έχω κάνει, δεν πέτυχα τίποτα- ν’ αντιληφθήτε, ποια ήταν αυτή η αγιότητα της Παναγίας. Δεν κατάφερα τίποτα. Δεν έπιασα τίποτα! Είναι τόσο το βάθος της αγιότητος της Θεοτόκου, της Μαρίας.
   Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, που της πλέκει και το εγκώμιο, της απαριθμεί αυτό το θησαυροφυλάκιο με τον εκτυφλωτικόν θησαυρόν. Λέγει: Τι ήτο η Θεοτόκος: «Βίος πανάμωμος (δηλ. ὑπῆρχε μῶμος, κατηγορία, παντελῶς παντελῶς) ζωή πάναγνος, ἄρνησις κακίας ἁπάσης, ἄσκησις ἀρετής ἁπάσης
(ἀσκήθηκε σέ ὅλη τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν) ψυχή καθαρωτέρα φωτός, σῶμα διά πάντων πνευματικόν, ἡλίου φαιδρότερον (σῶμα, λέγει, πνευματικόν, τό ὁποῖον ἦτο λαμπρότερο ἀπό τόν ἥλιο) οὐρανοῦ καθαρώτερον, θρόνων χερουβικῶν ἱερώτερου (πιό καθαρό ἀπό τόν χερουβικό θρόνο∙ τό σῶμα της) νοῦ πτερόν οὐδενός ἡττώμενου ὕψους, εἴ τι καί πτερόν ἀγγέλων, καί τοῦτο κάτω τιθέντος∙ (Δηλ. φτερούγισμα νοῦ, πού δέν δειλιάζει μπροστά σέ κανένα ὕψος, πού ξεπερνᾶ ἀκόμη καί τά φτερά τῶν ἀγγέλων.) Θεῖος ἔρως τό τῆς ψυχῆς ἐπιθυμητικόν ἅπαν εἰς ἑαυτόν ἀναλώσας. (Θεῖος ἕρως δηλ. πού ἀπερρόφησε καί ἀφομοίωσε κάθε άλλη ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς.) Θεοῦ κατοχή, (Κτῆμα Θεοῦ. Μπροστά σ’ ἕνα τέτοιο κάλλος ψυχῆς και σώματος, πῶς ἦταν δυνατόν νά μήν ἑλκυσθεῖ ὁ Θεός Λόγος; Ἔτσι: ) εἷλε τόν ἀπαθῆ(προσήλωσε, πῆρε ἐπάνω της τόν ἀπαθῆ, τόν Θεόν, τόν Θεόν Λόγον) καί ἦν ἄνθρωπος διά τήν Παρθένον (ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός Λόγος διά τήν Παρθένον.) ὁ διά τήν ἁμαρτίαν ἀνθρώποις απηχθημένος.» (Που έγινε μισητός, από την αμαρτία των ανθρώπων.)
   Αγαπητοί, ούτε γλώσσα ανθρώπων, ούτε γλώσσα αγγέλων είναι δυνατόν να υμνήση το μέγα πρόσωπον της Θεοτόκου. Ούτε βάθη της Θεολογίας είναι ικανά να αισθητοποιήσουν και να συνειδητοποιήσουν πόσο μεγάλη στάθηκε η προσφορά της Θεοτόκου, για να κατανοηθή η μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητος. Κι’ ενώ μεν δεν κατανοείται, είναι όμως μια απτή πραγματικότης, που την αισθάνεσαι στο μέγα και μοναδικό έργο της σωτηρίας, που μας έφερε ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Ιησού Χριστός.
   Ας την υμνούμε λοιπόν παντοτινά, ας την ευχαριστούμε άπληστα και ακόρεστα. Κι ας δοξάζωμε τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν, που έδωσε από την ανθρωπότητα για την ανθρωπότητα, το μέγα και άγιο και πάνσεμο πρόσωπό της.

69η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό Μεγαλεῖον τῆς Θεοτόκου.

†.Έχομε αγαπητοί μου σήμερα την εορτή του παμμεγίστου γεγονότος της Ιστορίας και του Σύμπαντος. Γιορτάζομε την Ενανθρώπιση του Θεού Λόγου. Όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ ήλθε να προσφωνήση την Υπεραγίαν Θεοτόκον, της είπε:

   «Χαῖρε Κεχαριτωμένη∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ∙ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν.» Δηλ. Έχε χαρά, συ πού είσαι γεμάτη από ουράνιες χάριτες. Ο Κύριος είναι μαζί σου. Είσαι ευλογημένη σύ, ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες, όλων των αιώνων και όλων των εποχών.
   Πράγματι, αν ρίξωμε μια ματιά εις τον προ της προσφωνήσεως αυτής του αρχαγγέλου Γαβριήλ βίον της Υπεραγίας Θεοτόκου και εις τον μετά βίον της, θα δικαιολογήσωμε το γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος εδέχθηκε αυτόν τον μοναδικά μεγάλον χαιρετισμόν από τον ουρανόν. Και εδέχθηκε την μοναδικά μεγάλη κλήσιν που της έκανε αυτός ο Θεός.
   Για να το δούμε αυτό, δεν έχομε παρά… μ’ έναν βέβαια πολύ σκιώδη και σύντομο τρόπο, να μείνωμε σε μερικά σημεία από την όλη ζωή της, ακριβώς για να δικαιολογήσουμε το γιατί εδέχθη αυτόν τον μέγα χαιρετισμόν του ουρανού.
   Η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο εκείνη η οποία είχε υποταχθεί απόλυτα στον Θεό, με μια βαθιά πίστη, απροσμέτρητη ταπείνωση, υπακοή και αγάπη. Αυτές οι μεγάλες κεφαλειώδεις αρέτες, έχουν στο πρόσωπό της ένα απροσμέτρητον βάθος. Τόσο, που όταν λέμε «ταπείνωση», δεν μπορούμε να συλλάβωμε πόση ήτο η ταπείνωσή της εκείνη. Όταν λέμε «ἀγάπη» δεν μπορούμε να συλλάβωμε το μέγεθος της αγάπης της Υπεραγ΄΄ιας Θεοτόκου προς τον Θεόν. Όλο το κάλλος, όλη την ομορφιά, την επιζητά έσωθεν. Ενώ θα μπορούσε να έμοιαζε με όλες εκείνες τις γυναίκες, όλων των εποχών, που ζητούν το κάλλος έξωθεν. Η Θεοτόκος είχε ένα ανυπέρβλητον ανδρείον φρόνημα, με το οποίο αντιμετωπίζει όλα της τα προβλήματα, όλες τις δύσκολες στιγμές. Από την κακότητα της Ναζαρέτ, μέχρι την θηριωδία του Ηρώδου, μέχρι την αυτεξορία της εις την Αίγυπτον, μέχρι τον σταυρικό θάνατο του Υιού Της! Έτσι αντιμετωπίζει με δύναμη τα πάντα, διότι είναι ανυπέρβλητα δυνατή. Ώστε ν’ αντιμετωπίση κι’ αυτόν τον ίδιον προσωπικά τον διάβολο, όπως εξ ἀλλου απ’ αυτόν τον είχε νικηθεί η Εύα όχι όμως η Μαρία Θεοτόκος. Δεν έχω παρά να σας θυμίσω, παρ’ ότι είναι εν οραμάτι… αλλά ο προφητικός λόγος είναι εκείνος ο οποίος αποκαλύπτει εκείνα τα οποία δεν είναι δυνατόν ν’ αποκαλυφθούν κατ’ άλλον τρόπον στην δημοσιότητα. Φερ’ ειπείν πώς θα μπορούσαμε να γνωρίζωμε την αειπαρθενίαν της Θεοτόκου; Υπάρχει κανείς τρόπος δημοσίευσης του θέματος; Πού καταφεύγομε; Εις τον προφητικόν λόγον. Έτσι κι’ εδώ∙ τους αγώνες της εναντίον του σατανά, τους βλέπομε να εικονίζωνται σ’ εκείνο το όραμα του Ευαγγελιστού Ιωάννου εις το βιβλίο της Αποκαλύψεως, στο 12ο Κεφ., όταν Εκείνη δέχεται την επίθεσιν εκ μέρους του διαβόλου, και ο οποίος ζητά ν’ αρπάξη το άρρεν τέκνον της, το οποίο όμως αρπάζεται εις τον ουρανόν, και τότε ο δράκων ο άρχατος, ο όφις, ο διάβολος, ο παμπόνηρος, ο χαιρέκακος, στρέφεται εναντίον Εκείνης. Και ναι μεν η Θεοτόκος ταυτίζεται με την Εκκλησίαν όχι υψηλῴ ονόματι, διότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, το οποίον Αυτή έδωκε, για να ενανθρωπίση ο Θεός Λόγος∙ συνεπώς δεν είναι υψηλῴ ονόματι η ταύτισή της με τη ν Εκκλησίαν, διότι είναι εκείνη στης οποίας το πρόσωπο υπάρχει η Εκκλησία. Μάλιστα όταν βλέπβη ότι δεν την φτάνει, προσπαθεί να την καταστήση ποταμοφόρητον. Βγάζει νερό από μέσα του να την πνίξη. Έτσι βλέπει κανείς αυτές τις μυστικές, τις κρυφές, τις αδημοσίευτες πτυχές του αγώνος της εναντίον του Σατανά.
   Είναι ποιήτρια, θεόπνευστη∙ μεστή, πολύ υψηλής ποιήσεως, ρωμαλαίας ποιήσεως, αιωνίου και παγκοσμίου αντοχής είναι η ποίησή της. Δεν έχει εκείνον τον βερμπαλισμό και τον παθιασμένο τρόπο που έχει κάθε εποχή, ιδίως η εποχή μας, στον χώρο της ποιήσεως. Και την καθιστά τέτοια, η αθάνατη ωδή της, όταν διετύπωσε μετά τον χαιρετισμό που της έκανε η συγγενής της η Ελισσάβετ.
   Είναι σοφή. Δεν θα ήτο δυνατόν ποτέ, να γίνη η μητέρα της Ενυποστάτου Σοφίας, και να είναι άσοφη. Σας θυμίζω εκείνο που λέγει το βιβλίο των Παροιμιών. «Ἡ Σοφία (ὁ Θεός Λόγος) ὠκοδόμησε τόν ἑαυτῆς οἶκον.» Ποιός είναι ο οίκος της Σοφίας; Είναι η Θεοτόκος. Δηλ. προπαρασκεύασε την ενανθρώπισή της η Σοφία, ο Ενυπόστατος Λόγος. Άρα λοιπόν, αυτός ο οίκος, η Θεοτόκος, που θα δεχθεί την Ενυπόστατον Σοφίαν, είναι και αυτή σοφή. Είναι σοφή στην βίωση της ζωής της. Δηλ. είχε μίαν πρακτικήν σοφίαν. Εγνώριζε να ζη. Εγνώριζε να μιλά. Εγνώριζε να σκέπτεται, να αποκρίνεται σε ανθρώπους και αρχαγγέλους, με την ίδια σύνεση και με την ίδια άνεση.
   Είχε μια κοινωνική αντίληψη. Και το βλέπομε αυτό από τις υπηρεσίες που προσέφερε προς την επίτοκον Ελισσάβετ, μέχρι το κάλεσμά της εις τον γάμο της Κανά. Έχει βεβαίως εκεί πλήρη συνείδηση της προσφοράς της. Και κινείται τόσο άνετα. «Οἶνον οὐκ ἐχουσι», λέει στον Ιησούν, εις τον Υιόν της. Κι όμως ήτο μια καλεσμένη. Που μπορούσε να πιάση ένα κάθισμα και να μην ενδιαφερθεί για τίποτε άλλο. Είναι εκείνη η οποία συντρέχει στα προβλήματα τα κοινωνικά των ανθρώπων.
   Ακόμη έχει συνείδηση από πολύ ενωρίς ότι είναι ένα παγκόσμιο και διιστορικόν πρόσωπον. Όταν η ίδια στην ωδή της λέει «ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι μέ πᾶσαι αἱ γενεαί.» Έως δηλ. της συντελείας του αιώνος. Και αυτό με αντίκρυυσμα… όχι βεβαίως όπως είναι πάρα πολλές σύγχρονες γυναίκες ή σύγχρονοι άνθρωποι, που προσπαθούν να κατακτήσουν μίαν εφήμερον, θα λέγαμε, παγκοσμίαν φήμην. Αλλά με αντίκρισμα αιώνιον και διιστορικόν και μέσα εις αυτήν την αιωνιότητα.
   Η Υπεραγία Θεοτόκος έχει αγνότητα ψυχής και σώματος, που ιλιγγιούν και αυτοί οι ασώματοι άγγελοι. Ελάτε να προσμετρήσετε την αγνότητα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γι’αυτό σας είπα τις ίδιες λέξεις που τις αποδίδομε, τις χρησιμοποιούμε και για τους ανθρώπους. Αλλά εδώ έχουν έναν ειδικόν χαρακτήρα, μια ειδική διάσταση, που δεν μπορούμε να συλλάβωμε αυτήν την διάσταση, ό,τι αφορά στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δεν έχει καμμίαν αμαρτίαν!!! Δεν κόλλησε ποτέ στη γη. Το πολίτευμά της το είχε πάντοτε εις τον ουρανόν.
   Είναι το αιώνιο υπόδειγμα των παρθένων και των μητέρων. Ήτο άψογος μητέρα. Και το βλέπει κανείς, πως αγιογραφεί η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, που θεολογεί το πρόσωπό της, εις την εικόνα της Γλυκοφιλούσης. Αλλά και εις την εικόνα της Οδηγήτριας. Δύο τόποι εικονογραφικοί, οι οποίοι αποκαλύπτουν, θα λέγαμε… αν επιτρέπεται να το πούμε αυτό, την στάση της έναντι της αγωγής. Αγαπά, και το βλέπει κανείς στην εικόνα της Γλυκοφιλούσης∙όταν υπάρχει εκείνο το σύμπλεγμα αγάπης μετά του Υιού της, και ταυτόχρονα είναι σοβαρή, εις τον εικονογραφικόν τύπον της Οδηγήτριας, όταν… ούτως ειπείν…, γιατί σας ξαναλέγω.. αν πρέπει να μιλήσωμε ανθρώπινα, γιατί ο Ιησούς δεν ήτο δυνατόν να έχει καμμίαν αγωγήν, δεν ήτο δυνατόν, όμως δείχνει η Υπεραγία Θεοτόπκος, με κάθε σοβαρότητα, γι’ αυτό και Οδηγήτρια λέγεται, πόσοι άνθρωποι θα οδηγηθούν προς τον Υιόν της. Είναι αυτός ο θαυμάσιος συνδιασμός, μέσα στην αγωγή, της τρυφερότητος και της σοβαρότητος. Γι’αυτό είναι το αιώνιο παράδειγμα των μητέρων. Αλλά και των παρθένων. Ζη μέσα στην κοινωνία των αγίων. Ζη μέσα στην Εκκλησία. Όπως μας περιγράφει ο Ευαγγ. Λουκάς στις Πράξεις, που σημαίνει ότι κινείται άνετα τόσο μέσα στο σπίτι της, στο νοικοκυριό της, όσο και μέσα εις τον χώρον της Εκκλησίας. Την βρίσκομε εις το Υπερώον, εκεί που είναι συγκεντρωμένη η πρώτη Εκκλησία, που αποτελείται από τις 120 ψυχές.
   Είναι αιώνιον υπόδειγμα οικοκυράς. Αλλά και δημοσίου ζωής. Συμπλέκει αυτά τα δύο. Πού είναι οι φεμινίστριες; Πού χάριν αυτής της δημοσίου ζωής ξεπουλάνε το νοικοκυριό τους;
   Είναι προφήτης. Που διακρίνει το μέγα μυστήριον της θείας Οικονομίας. Διακρίνει το σεσιγημένον μυστήριον χρόνοις αιωνίας. Διότι κάθε τι που εσημειούτο εις τον Ιησούν, διετήρει, όπως σημειώνει ο Ευαγγ. Λουκάς εις το Ευαγγέλιό του, «διετήρει πάντα τά ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς.» Και τα ερμηνεύει, τα αποκρυπτογραφεί. Μία όλη τριακονταετία, όταν μένη κοντά με τον Υιόν της. Μαθαίνοντας έτσι το σχέδιο του Θεού, αυτή μόνη πρώτη! Αυτή μόνη πρώτη.
   Είναι ιστορικός η Υπεραγία Θεοτόκος. Διότι συλλέγει το ιστορικό της υλικό. Με όλα εκείνα τα προτερήματα ενός ιστορικού. Που το παραδίδει ως αρχείο προσωπικό της εις τον Λουκά για να το δημοσιεύση, Επάνω σ’ αυτό στηρίζεται ο Λουκάς. Όταν λέει «διετήρει πάντα τα ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς», ήξερε να παρατηρή, να συλλέγη, να μη λησμονή, να φυλάττη, να αρχειοθετή. (Ας μου επιτραπή αυτή η σύγχρονη λέξη) κι’ όταν ήλθε η ώρα, παρέδωκε αυτό το Ευαγγέλιό του, για Εκείνη και για τα παιδικά χρόνια του Ιησού και για τον Ευαγγελισμό της.
   Αγαπά τον Θεό η Υπεραγία Θεοτόκος. Και τους ανθρώπους. Όσο ποτέ κανένα πρόσωπο ανθρώπου ή αγγέλου αγάπησε ποτέ. Είναι ζώσα Θεολογία. Η ιδία θεολογεί την ιστορία της. Η ιδία θεολογεί το πρόσωπό της. Ποιά είμαι εγώ; Και τι ο Θεός μου έδωκε; Και γιατί μου το έδωκε; Και τί είναι αυτό; Η ιδία λοιπόν θεολογεί τον εαυτόν της. Δηλ. η παρουσία της γίνεται θεολογία. Κι’ αποκαλύπτει θεολογία. Έτσι, όταν θα πη ό,τι θα πη στον Λουκά, συνυφαίνετα μαζί με την ιστορία της και η Θεολογία της. Κι όσοι θεολογούν επί του Υιού της, εξ ίσου θεολογούν και επί του προσώπου της. Είναι Εκείνη, που δίδει, όπως λέγει ένας στίχος μέσα στους χαιρετισμούς, που δίδει υλικόν εις τους μύστας της Τριάδος. Διότι πώς μπορείς να καταλάβης το δόγμα της Αγίας Τριάδος και το δόγμα της Ενανθρωπήσεως εάνδεν θεολογήσης επί της Θεοτόκου; Αλλά Εκείνη όμως τα γνωρίζει αυτά. Τα γνωρίζει όχι μ’ έναν τρόπον πανεπιστημιακόν ή αναγνωστικόν, αλλά μ’
έναν τρόπον βιωματικόν.
   Γνωρίζει την Αγία Γραφή. Και την κατανοεί. Όσο ποτέ κανένας Θεολόγος. Διότι έχει το Πνεύμα του Θεού. Κι’ όταν υπάρχει το Πνεύμα του Θεού, η Γραφή είναι αποκεκαλυμένη. Εμείς ζητούμε το Πνεύμα το Άγιον, και δεν ξέρω πόσο μας δίδεται, ώστε να μπορούμε να κατανοούμε την Γραφήν. Εκείνη είχε μία πληρότητα πνευματική. Και συνεπώς είχε μία πληρότητα γνώσεως της Αγίας Γραφής. Δηλ. των σχεδίων του Θεού. Κι’ αυτό μπορεί να το δει κανείς… πως κινείται. Την Παλαιά Διαθήκη την εγνώριζε. Διότι στα παιδικά της χρόνια την μελετούσε. Πού το ξέρομε; Την προδίδει η ωδή της. Η οποία είναι στο στυλ της ωδής της αγίας Άννης, της μητρός του Σαμουήλ. Μελετούσε λοιπόν την Αγίαν Γραφήν. Την κατανοεί τώρα, περισσότερο από κάθε άλλον.
   Είναι Εκείνη η οποία εβάστασε τον βαστάζοντα πάντα. Συλλάβετε αυτό. Αν μπορεί αυτό να συλληφθεί από την ανθρώπινη αντίληψη∙ ότι βαστάζει τον βαστάζονται πάντα! Γίνεται θρόνος Εκείνου ο οποίος εδημιούργησε το παν. Τον ορατόν και τον αόρατον κόσμον. Ώστε να γίνεται η Υπεραγία Θεοτόκος ο μέγας εκείνος Άτλας που σηκώνει όλην την κτιστήν ορατήν και αόρατον δημιουργίαν. Κατακτά την γην με την αξία της. Κατακτά τον ουρανόν με την αξία της. Και ανεβαίνει εις τον ουρανό αναληφθείσα, αφού ανεστήθη, κατέχουσα τα δευτερεία της Τριάδος. Μετά δηλ. την Αγίαν Τριάδα, είναι η Υπεραγία Θεοτόκος.
   Είναι όλη φωτεινή γιατί είναι η μητέρα του φωτός. Φορεί τον ήλιον, κατά την εικόνα της Αποκαλύψεως στο 12ο κεφ., πατά στην σελήνη, κι έχει για στέμμα της τον έναστρον ουρανόν, όπως περιγράφει ο Ευαγγ. Ιωάννης την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
   Τί θα πη φορά τον ήλιον; Είναι φωτεινή. Διότι εφόρεσε αυτόν τον Θεόν Λόγον, έγινε οικητήριον του Θεού Λόγου, και εθεώθη με την κοινωνία της με τον Θεόν Λόγον. Γι’ αυτό είναι φωτεινή. Είναι φωτεινή όσο κανένα πρόσωπο, ούτε προς αυτής, ούτε μετά απ’ αυτήν ποτέ θα θεωθεί. Ούτε ο Παύλος, ούτε ο Πέτρος, ούτε ο Μωυσής, ούτε κ ανένας δίκαιος. Αν λάβη κανείς υπ’ όψιν ότι η θέωσις θα είναι κατά το μέτρον της αγιότητος εκάστου. Διότι όλοι μεν θα βλέπουν τον Χριστόν, αλλά το μέτρωον της θεώσεως θα είναι κατά το μέτρον της αγιότητος. Εκείνη άμετρα πήρε την θέωσιν, γιατί άμετρα εστάθηκε απέναντι στον Θεό. Φορά λοιπόν τον ήλιον.
   Πατά στην σελήνη. Η σελήνη έχει αλλοιώσεις. Ο ήλιος δεν έχει αλλοιώσεις. Πού δείχνει – σύμβολον αυτό – το σταθερόν, το αιώνιον, το αμετάβλητον. Η σελήνη έχει αλλοιώσεις. Και είναι σύμβολον των γηίνων πραγμάτων και υποθέσεων. Έτσι, πατά επάνω σε όλες τις ανθρώπινες αλλοιώσεις, σε όλες τις αλλοιώσεις των γηίνων υποθέσεων. Διότι δεν υπάρχει πιο αλλοιωμένο πράγμα από την Ιστορία. Έτσι, η Υπεραγία Θεοτόκος στέκεται πάνω από πάσαν αλλοίωσιν, από κάθε μεταβολή. Δεν είναι ικανή καμμία μεταβολή στην Ιστορία, να την αλλάξη και να την μεταβάλλη.
   Έχει για στέμμα της τον έναστρον ουρανόν. Δηλ. είναι το κέντρον των αγίων. Είναι το κέντρων του ορατού και αοράτου δοξασμένου και θεωμένου κόσμου. Ναι αγαπητοί μου. Η Μαρία, η πτωχή κόρη της Ναζαρέτ. Ποιός θα μπορούσε ποτέ να συλλάβη, ότι αυτή η πτωχή κόρης της Ναζαρέτ θα ήτο αυτό; Θα ήτο εκείνη που την επισκέφθη ο Θεός, για να ενοικήση εις αυτήν; Ο καρπός του Ισραήλ, το άνθος του Ισραήλ, το ακρότατον άνθος του Ισραήλ, που καρπός αυτού του άνθους θα ήτο ο Ιησούς Χριστός. Εκείνη που στάθηκε Θεοτόκος. Ό,τι είπαμε, είναι πολύ μεγάλο. Είναι μοναδικά μεγάλο σ’ εκείνην. Μα ο παμμέγιστος τίτλος, εκείνος που την δικαίωσε μπροστά στα μάτια της γης και του ουρανού, της ιστορίας του κτιστού κόσμου, ορατού και αοράτου, είναι αυτός ο τίτλος. Ότι είναι Θεοτόκος. Ό,τι να πούμε, τίποτα δεν ξεπερνά αυτό, Επίζηλος τίτλος. Όλοι θα μπορούσαν να ζήλευαν αυτόν τον τίτλον. Ξέρετε ότι οι Εβραίοι έκαναν πολλά παιδιά, και η κάθε κοπέλα επερίμενε κάποτε ίσως να γίνη η μητέρα του Μεσσίου. Αυτό ήταν μια πεποίθηση στον λαό του Θεού. Γιατί πίστευε στην προφητεία του ερχομού του Μεσσίου. Και κάθε μια κοιτούσε τον εαυτό της, μήπως αυτή γίνη η μητέρα του Μεσσίου. Βέβαια η Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ, έγινε η μητέρα ενός κριτού, ενός μεγάλου ανθρώπου, προφήτου. Βέβαια κάποια μητέρα γέννησε τον Μωυσή. Βέβαια κάποιες μητέρες γέννησαν μεγάλα πρόσωπα. Καμμιά δεν μπορούσε να βγάλη τον εαυτό της από μια τέτοια τιμητική θέση. Όλες λοιπόν είχαν την κρυφή ελπίδα να γίνουν μητέρες του Μεσσίου. Λάβετε δε υπόψιν ότι δεν μπόρεσαν να συλλάβουν ποτέ ποιός μπορούσε να ήταν αυτός ο Μεσσίας. Ότι θα ήταν ο Εμμανουήλ Δηλ. τ’ όνομά του «Θεός». Ο Γιαχβέ. Καμμιά. Παρ’ ότι περίμενε να γεννήση τον Μεσσία. Δεν συνέλαβε ότι ο Μεσσίας θα είναι Γιαχβέ, ο Κύριος, του ουρανού και της γης, ο δημιουργός των απάντων. Γι’ αυτό, όταν η Μαρία εδέχθη αυτόν τον τίτλον, τότε όλη η κτιστή ορατή και αόρατη δημιουργία, την προσκύνησε! Ο αρχάγγελος Γαβριήλ έστη, της προσφέρει τον χαιρετισμόν, και εξέστη! Γιατί; Διότι βλέπει ότι συλλαμβάνεται στα σπλάχνα αυτής της γυναικός, ο αιώνιος Θεός. Για πρώτη φορά ο αγγελικός κόσμος, στο πρόσωπο του αρχαγγέλου Γαβριήλ, βλέπουν τον Θεό! Και εφεξής θα τον βλέπουν πάντοτε… -γιατί ο Θεός είναι αναφής, αψηλάφητος, αόρατος,- εις το πρόσωπον του Ιησού Χριστού! Τέλος πάντων, ποιά είναι Εκείνη, που έφερε τον Μεσσία στον κόσμο; Αληθώς ονομάστηκε Θεοτόκος. Τις πρεσβείες της οποίας ας ζητάμε αγαπητοί μου, για να μας βοηθήση, να μας σώση, να γνωρίσωμε τον Υιόν της, κι έτσι να βλέπωμε μαζί μ’ Εκείνη, έστω σε μια γωνιά της Βασιλείας του Θεού, το αιώνιο πρόσωπον του Ενανθρωπίσαντος Θεού Λόγου.

68η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Θεοτόκος, τό μεγάλο κεφάλαιον τῆς σωτηρίας μας.

†.«Καί εἰσελθών ὁ ἄγγελος πρός αὐτήν εἶπε∙ χαῖρε κεχαριτωμένη∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ∙ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν.»
   Σήμερα, του Ευαγγελισμού, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει το μεγάλο της κεφάλαιο. Το κεφάλαιο της σωτηρίας της. Και είναι η αρχή της σωτηρίας της, Και η αρχή είναι το μεγάλο μήνυμα που έδωσε ο ουρανός προς την γην. Γι’ αυτό ο αρχάγγελος Γαβριήλ έρχεται προς την Μαρία, την Θεοτόκον, και της λέγει: Χαῖρε κεχαριτωμένη», χαίρε Συ που είσαι γεμάτη από χάριτες! Η αλήθεια είναι ότι έπρεπε να βρεθή ένα σημείο επαφής του ουρανού με την γη. Το σημείο αυτό, δεν ήτο παρά μόνο η Θεοτόκος. Αν λάβετε υπόψιν ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα ήταν βουτηγμένη μέσα εις την αμαρτία και εις την αγνωσίαν του Θεού. Έτσι έπρεπε να υπάρξη ένα σημείον επαφής, όπως σας είπα, ουρανού και γης. Και το σημείον αυτό ΄ητο το πρόσωπον της Θεοτόκου. Γι’ αυτό ακριβώς την αποκαλεί «Κεχαριτωμένην». Δηλ. Σύ η οποία είσαι γεμάτη από τις χάριτες του ουρανού. Και είσαι γεμάτη από τις χάριτες του ουρανού, όχι διότι ο Θεός σου έδωσε τις χάριτες αυτές, αλλά διότι εσύ εργάστηκες / επάνω σ΄ αυτές.
   Δηλ. αν θέλετε, ακριβέστερα, ο ουρανός εβοήθησε εσένα, που είδε την αγαθή σου προαίρεση, να θέλης να δουλέψης επάνω στις αρετές. Και συνεπώς είσαι η κεχαριτωμένη. Μάλιστα, ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες. Ποιές γυναίκες; Του Ισραήλ; Όχι. Αλλά όλες τις γυναίκες της Ιστορίας. Της προ, της κατά, και της μετά. (Χριστόν) Είναι λοιπόν η μόνη Κεχαριτωμένη∙ που παίρνει η Θεοτόκος αυτήν την βεβαίωση και την πιστοποίηση, όχι από άνθρωπο αλλά από αυτόν τον ουρανόν, από αυτόν τον Θεόν. Είναι ομολογουμένως καταπληκτικό.
   Όταν όμως ο άγγελος λέγει εις την Θεοτόκον «Χαῖρε», χαίρε θα πη να έχης χαρά. Είναι χαιρετισμός. Βέβαια εκ πρώτης όψεως, ένας που εισέρχεται σ’έναν χώρον, λέγει το «χαῖρε» σ’ εκείνους που ευρίσκονται εις τον χώρον αυτόν. Λέγει το ιερόν κείμενον «καί εἰσελθών ὁ ἄγγελος πρός αὐτήν εἶπε.» Εκείνο το «εἰσελθών», μας αφήνει να φαντασθούμε ότι δεν ήταν αιφνιδία η εμφάνιση του αγγέλου, ως ενός ανδρός, εννοείται. Όχι βεβαίως με φτερά, όπως θα θέλαμε να εικονίσωμε∙ κι’ αυτό είναι στον εικονισμόν, γιατί οι εικόνες εκφράζουν αλήθειες, κατά ζωγραφικόν τρόπον, κατά χρωματικόν τρόπον. Εισήλθε ένας νέος. Δηλ. από την πόρτα. Και είπε «χαῖρε». Βέβαια, ξαναλέμε, ότι αυτό το «χαῖρε», εκ πρώτης όψεως είναι ο συνήθης χαιρετισμός. Αλλά εφόσον όμως ο άγγελος ήταν κομιστής ενός μηνύματος πολύ μεγάλου, έρχεται να μιλήση ότι θα έλθη στον κόσμόν ο «μεγάλης βουλής άγγελος». Τότε το «χαῖρε» αυτό, παίρνει άλλες διαστάσεις. Γι’αυτό το λόγο αγαπητοί μου, εκείνου του θαυμασίου ποιήματος, του λεγομένου «Ἀκαθίστου Ὕμνου», βάζει, προτάσσει σε κάθε πρόταση, δύο φορές το «χαῖρε». «Χαῖρε» για κάτι, και πάλι «χαῖρε» για κάτι. Σκεφθήτε δηλ. πόσες φορές επαναλαμβάνεται αυτό το «χαῖρε».
   Το «χαῖρε» σε μία δεύτερη διάσταση σημαίνει «τώρα νά ἔχης χαρά σύ, διότι σύ εἶσαι Ἐκείνη ἡ ὁποία θά σταθεῖς τό μεγάλο πρόσωπο, πού θά φέρη στόν κόσμο τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Ἄρα τόσο μεγάλη τιμή ποῦ σοῦ περιποιεῖται ὁ οὐρανός, εἶναι δυνατόν νά μήν ἔχης χαρά;» Όταν μάλιστα η Θεοτόκος, στην ωδή της αργότερα λἰγο, επισκεπτομένη την Ελισσάβετ την συγγενή της, θα πη την θαυμάσια εκείνη ωδή της∙ θα πη «ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί.» Από δω και μπρος θα με ευτυχίσουν όλες οι γενεές. Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατόν, εάν οι γενεές ευτυχίζουν την Θεοτόκον, να μην ήτο η ίδια ευτυχής; Και συνεπώς, ως ευτυχής, να μη της ανήκει η χαρά; Εξ ου και ο χαιρετισμός «χαῖρε» Δηλ. να έχης χαρά.
   Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα. Μία Τρίτη διάστασις. Αυτό το «χαῖρε» σημαίνει ότι συ είσαι ο εκπρόσωπος των ανθρώπων. Αφού συ είσαι το σημείον επαφής ουρανού και γης. Συνεπώς οι άνθρωποι, επειδή δεν ήσαν κατάλληλοι να δεχθούν τον Θεόν, εσύ είσαι όμως κατάλληλη να δεχθής τον Θεόν, τώρα δια του προσώπου σου η ανθρωπότητα χαίρει. Χαίρει διότι έρχεται εις τον κόσμο ο λυτρωτής. Είναι εκείνο που οι άγγελοι είπαν κατά την Γέννησιν «καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.» Αυτή η ευδοκία των ανθρώπων, η αναμονή των ανθρώπων, που τους γέμιζε από χαρά. Γιατί ο άγγελος είπε εις τους ποιμένας ότι «νά χαίρετε χαράν μεγάλην, σεῖς καί ὅλος ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ... κ.λπ.» Να έχετε πολύ μεγάλη χαρά. Συνεπώς η Θεοτόκος είναι η εκπροσωπούσα ολόκληρη την
ανθρωπότητα, η οποία τώρα δέχεται τον χαιρετισμόν από τον ουρανόν, και που τώρα εκείνη, δηλ. η ανθρωπότητα, δέχεται την χαρά του ουρανού, και εκφράζει η ανθρωπότητα την χαρά της.
   Βλέπετε λοιπόν αγαπητοί μου ότι ανοίγει ένα καινούριο κεφάλαιον για την ανθρωπότητα. Εκεί κάπου στη Ναζαρέτ, σ’ ένα φτωχό οικίσκο, σπιτάκι, διότι η Ναζαρέτ ήταν χωριό. Εκεί κάπου έγινε το μεγαλύτερο θαύμα της Ιστορίας. Έγινε όχι απλώς ο Ευαγγελισμός αλλά και η Ένανθρώπισης, δηλ. η σύλληψις του Υιού του Θεού. Διότι τι είπε παρακαλώ η Θεοτόκος; «Πῶς θά μοῦ γίνη αυτό πού λές ὅτι θα γίνω ἡ μητέρα τοῦ Υιού τοῦ Θεοῦ;» «Πνεῦμα Ἅγιον, λέγει, θά σέ ἐπισκιάση, θά ἔρθη σέ σένα, καί δύναμη Ὑψίστου θά σέ ἐπισκεφθῆ, καί τότε θά γίνη αὐτό το θαῦμα.»
   Ώστε λοιπόν βλέπομε αγαπητοί μου, ότι σ’ εκείνο το μικρό σπιτάκι, έγινε το πιο μεγάλο θαύμα της Ιστορίας. Δηλ. το κεφάλαιον της σωτηρίας μας. Από το οποίον ξεκινά ολόκληρη, όχι μόνο η σωτηρία των ανθρώπων αλλά και η παλιγγενεσία ολοκλήρου του σύμπαντος!
   «Καί ἰδοῦ, λέγει ὁ ἄγγελος, συλλήψη ἐν γαστρί καί τέξῃ ὑιόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν.» «Νά, λέγει, θά συλλάβης καί θά γεννήσης Υἱόν∙ καί το ὄνομά του θά τό ἀποκαλέσης Ἰησοῦν.» Ο Ματθαίος παίρνει την προφητεία, που λέγει «Ἐμμανουήλ». Αλλά το όνομα «Ἐμμανουήλ», δεν είναι παρά προφητικόν. Και είναι το ίδιο με το «Ἰησοῦς Ἑβραϊκά θά πῆ σωτήρ. Δηλ. αὐτός πού θά ἔλθη στόν κόσμο, θά εἶναι σωτήρ. Ὅπως σωτήρ ἦταν καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυί, ὁ ὁποῖος ἦτο τύπος, πού εισήγαγε τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἔρημο εἰς τήν γῆν τῆς Ἐπαγγελίας. Τώρα λοιπόν, αὐτός πού θά γεννήσης ἐσύ, αὐτός θά εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν σωτήρ».
   Αλλά ποία είναι η ταυτότητά σου; Ποίος είναι αυτός; Για να δούμε αγαπητοί μου, ποιός θα είναι αυτός; Θα είναι κάπως όπως ο Ιησούς του Ναυί; Πού θα μπορούσε να ἐκδιώξη με πολεμικές επιχειρήσεις τους γύρω λαούς, και να ελευθερώση –μη ξεχνάμε ότι οι Εβραίοι ήσαν κάτω από Ρωμαϊκή κατοχή – και να τους ελευθερώση, και να τους καταστήση πάλι έναν ελεύθερον λαόν; Από Εθνικής εννοείται πλευράς; Όχι αγαπητοί.
   Και να. Πρώτα – πρώτα «Ἐμμανουήλ» θα πη «μαζί μας ὁ Θεός.» Άρα θα πει ότι αυτόν τον οποίον εσύ θα γεννήσης, είναι ο Θεός, που παίρνει ανθρώπινο σώμα, ανθρώπινο περίβλημα. Άρα λοιπόν, αφού εσύ είσαι ο Θεός, υπάρχει πιο μεγάλο γεγονός από το γεγονός ότι ο Θεός με αυτόν τον τρόπο έρχεται να κατοικήση μαζί με τους ανθρώπους; Πρώτο στοιχείο λοιπόν της ταυτότητός του είναι : «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», «Ἐμμανουήλ». Και αφού είναι «Ἐμμανούηλ» είναι Ἰησούς∙ δηλ. αφού είναι μαζί μας ο Θεός, τότε
είναι σωτήρ.
   Ἀλλο σημείον. «Οὖτος ἔσται μέγας.» Αυτός, λέγει, θα είναι μέγας. Πόσο μεγάλος μπορεί να είναι; Σαν τον Μ. Αλέξανδρο; Και τι προσέθεσε στην Ιστορία ο Μ. Αλέξανδρος; Ή ο Μ. Ναπολέων; Ή όποιοι άλλοι μεγάλοι στάθηκαν και πήραν την προσωνυμία του
μγάλου μέσα στην Ιστορία; Αυτός θα ήτο ο κατ’ εξοχήν μέγας!
   Και ακόμη «Υἱός Ὑψίστου κληθείσεται.» θα αποκληθεί «Υἱός τοῦ Ὑψίστου.» Είναι γεγονός ότι κάθε άνθρωπος που ευαρεστεί στον Θεό, λέγεται «παιδί τοῦ Θεοῦ». Εδώ όμως, ως Υιός Υψίστου, σημαίνει ότι αφού είναι «Ἐμμανούηλ», αφού είναι «μαζί μας ὁ Θεός», πώς τώρα θα κληθή «Υἱός τοῦ Θεοῦ;» Εδώ υπαινίσσεται ήδη το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Ότι αυτός είναι το δεύετρον πρόσωπον της Τριάδος. Συνεπώς έχει πατέρα τον Θεόν, αλλά θα τον έχη πατέρα και ως άνθρωπος. Δύο φορές λοιπόν θα έχει τον Θεό πατέρα. Και με την θεία του φύση και με την ανθρώπινη του φύση. Και με την θείαν του φύση, διότι είναι ομοούσιος με τον Πατέρα. Τον οποίον εγέννησε προ της δημιουργίας. Με την ανθρώπινη φύση, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Και ευαρεστεί εις τον Πατέρα και συνεπώς είναι Υιός του Υψίστου.
   Ακόμη «καί δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός τόν θρόνον Δαυΐδ τοῦ πατρός αὐτοῦ.» Ποιός ήτο αυτός ο θρόνος του Δαυΐδ; Επειδή ο Θεός είχε υποσχεθεί εις τον Δαυΐδ ότι δεν θα λείψουν από την γενιά του απόγονοι έως ότου έλθη Εκείνος, ο οποίος θα καθήσει στον θρόνο τον δικό του. Κι’ αυτός θα είναι μέγας. Θέλει να πη ότι θα είναι από την γενεά την δική του. Βεβαίως. Θα λέγαμε, είναι γνωστό ότι δεν θα λείψουν από την γενιά του απόγονοι έως ότου έλθη Εκείνος, ο οποίος θα καθήσει στον θρόνο τον δικό του. Κι’ αυτός θα είναι μέγας. Θέλει να πη ότι θα είναι από την γενεά την δική του. Βεβαίως. Θα λέγαμε, είναι γνωστό ότι και το κατά Λουκάν κ αι το κατά Ματθαίον, γενεαλογούν τον Χριστόν. Γιατί; Για να καταδείξουν ότι ο Χριστός είναι από την γενεά όχι μόνο από την φυλή του Ιούδα αλλά και από την γενεά του Δαυΐδ. Κι έτσι να δικαιωθεί ο Θεός, που είπε την προφητεία ότι «ἀπό τήν δική σου τήν ὀσφόν, δηλ. ἀπό τό δικό σου τό γένος θά ἔλθη Ἐκεῖνος πού θά καθήση στόν θρόνο τόν δικό σου.» Ξέρομε όμως ότι ο Ιησούς δεν κάθησε σε κανέναν βασιλικόν θρόνον. Πώς γίνεται αυτό; Σημαίνει ότι παίρνει βασιλικήν ιδιότητα. Ο θρόνος αγαπητοί μου είναι ένα σύμβολον, είναι μια καρέκλα. Την πετάς από το παράθυρο και σπάζει. Την βάζεις στη φωτιά και την καίς. Σημαίνει, αυτός θα είναι βασιλιάς. Απόδειξη, λίγο παρακάτω θα μας πη αυτό. Ότι καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.» Αλλά οι καρέκλες έχουν τέλος. Τις τρώνε τα σαράκια. Διαφοροποιούνται μέσα στην Ιστορία. Άρα αν ο Ιησούς δεν κάθησε εις τον θρόνο τον βασιλικό με την ανθρώπινη έννοια, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι συνήθης βασιλιάς. Ότι είναι βασιλεύς που θα βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.
   Κι’ ακόμα: «Καί βασιλεύει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ.» Οίκος θα πη πατρίδα. Εις την πατρίδα του Ιακώβ. Ναι, αλλά ξέρομε ότι οι Εβραίοι τον Χριστόν δεν τον εδέχθησαν. Και μάλιστα αποποιήθηκαν να τον ονομάσουν βασιλιά. Όταν ο Πιλάτος έγραψε Ι.Ν.Β.Ι., εκείνος πήγαν και του είπαν «μή γράψης ὅτι εἶναι ἕνας βασιλιᾶς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά ὅτι εἶπε ὅτι εἶναι βασιλιᾶς τῶν Ἰουδαίων.» Και τότε προφητικότατα ο Πιλάτος είπε «ὁ γέγραφα γέγραφα.» Εκείνο που έγραψα το έγραψα. Δεν σηκώνει καμμιά διόρθωση. Γιατί; Γιατί πράγματι είναι βασιλιάς των Ιουδαίων, έστω κι αν δεν τον δέχθηκαν. Θυμηθείτε μια παραβολή που… γυρίζει, λέει, ο βασιλιάς, κι’ εκείνους που δεν τον δέχθηκαν, τους έσφαξε. Είναι εικόνα από τις πολεμικές επιχειρήσεις της εποχής. Και βασιλεύει επί του λαού, θέλει δεν θέλει ο λαός. Αλλά κυρίως αγαπητοί μου είναι το εξής: Ο Ιακώβ δεν είναι πια ο παλαιός Ισραήλ. Ισραήλ θα πη Ιακώβ. Είναι προσωνύμιον του Ιακώβ το Ισραήλ. Που θα πη «ἡγαπημένος.» Δεν είναι πια ο παλιός Ισραήλ. Αλλά είναι ο νέος Ισραήλ. Είναι η Εκκλησία. Πού σημαίνει ότι θα βασιλεύση εις τον οίκον Ιακώβ, τον νέο λαό, διότι οι πραγματικοί πνευματικοί απόγονοι του Αβραάμ του Ισαάκ και του Ιακώβ δεν είναι αυτοί που είναι εξ αίματος απόγονοι του Αβραάμ, αλλά είναι η Εκκλησία. Είναι όσοι πίστεψαν εις τον Χριστόν. Γιατί, και ο Αβραάμ επίστευσε, και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην. Και ο Ισαάκ επίστευσε, που εδέχθη να θυσιασθή. Κι ο Ιακώβ επίστευσε, παρ’ ότι δεν παίρνει πιθαμή γης και δεν πεθαίνει εις την γην της επαγγελίας αλλά εις την Αίγυπτον. Αλλά πιστεύει ότι ο Θεός είναι αληθής. Συνεπώς τέκνα εις τον Αβραάμ, δεν είναι παρά τα τέκνα της πίστεως. Κι’ όχι τα τέκνα του αίματος. Άρα θα βασιλεύει εις τους Χριστιανούς. Εις εκείνους οι οποίοι θα έχουν πιστεύσει. Και θα βασιλεύση εις τους αιώνας.
   Τι σημαίνει «εἰς τούς αἰῶνας;» Ποιός βασιλιάς είναι εκείνος ο οποίος βασιλεύει μέχρι που να τελειώσει ο κόσμος; Λέγει ένας ψαλμικός στίχος «Καί ἡ βασιλεία του ὡς οἱ ἡμέρες τῆς σελήνης, ὡς οἱ ἡμέρες τοῦ ἥλιου». Ότι θα κρατήση η βασιλεία Του, όσο θα κρατήση η Ιστορία του ηλίου. Αλλά ο ήλιος μια μέρα δεν θα
φωτίζη, μια μέρα δεν θα υπάρχη. Συνεπώς... προσέξτε ακρίβεια της
Γραφής∙ δεν λέγει «εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» αλλά λέγει «εἰς τούς αἰώνας.» Διότι όταν έχωμε την έκφραση «εἰς τούς αἰώνας», εννοεί η Γραφή πάντοτε την Ιστορία. Ενώ «εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων» εννοεί την Βασιλεία του Θεού, που δεν έχει τέλος. Ενώ η Ιστορία έχει τέλος. Συνεπώς θα πη ότι θα βσαιλεύση έως το τέλος της Ιστορίας. Πώς θα ήταν δυνατόν λοιπόν αυτός ο βασιλιάς να είναι διαστάσεων όπως θα ήταν ένας οποιοσδήποτε απόγονος του Δαβίδ; Θα ήταν δυνατόν ποτέ; Όχι βεβαίως. Γι’ αυτό λοιπόν είναι ένας ιδιότυπος βασιλιάς, ένας άλλος βασιλιάς. Αλλά κι’ όταν τελειώση η Ιστορία τότε πια δεν θα βασιλεύη; Μόνο «εἰς τούς αἰῶνας;» Και προσθέτει ο άγγελος: «Καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.» Και της βασιλείας του δεν υπάρχει τέλος. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει τέλος, τότε η μεν Ιστορία μέχρι το τέλος της οποίας θα βασιλεύση ο Χριστός, θα τελειώση. Αλλά θα επεκταθή η βασιλεία του Χριστού και πέραν από το τέλος της Ιστορίας. Πού; Εις την βασιλεία την δική Του. Τώρα εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτό θα πη «καί τῆς βασιλείας του δεν έχει τέλος.» Αφού ο κόσμος, η Ιστορία έχει τέλος.
   Ακόμα λέγει εις την Θεοτόκον ο αρχάγγελος: «δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι∙» (Και θα σε ἐπισκεφθεί το Πνεύμα το Άγιον) διά καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ.» Γι’ αυτό κι’ εκείνο το οποίο θα γεννηθή, θα αποκληθή άγιος, θα είναι άγιος και θα κληθή υιός του Θεού.
   Ώστε είναι άγιος εκ κοιλίας μητρός αυτού. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η Θεοτόκος είναι η νέα γη, η παρθένος γη, που έδωσε κάποτε τον Αδάμ. Διότι από την παρθένον γην επλάσθη ο Αδάμ. Τώρα από την παρθένον Μαρία έρχεται να πλαστή ο ν έος Αδάμ. Και ο Αδάμ δεν είχε καμμία αμαρτία. Και ο Ιησούς κατά την ανθρωπίνη του φύση, δεν είχε καμμία αμαρτία. Μετά από την πτώσιν ο Αδάμ και οι απόγονοί του φέρουν τον προπατορικό αμάρτημα. Αλλά ο Ιησούς είναι απηλλαγμένος από το προπατορικόν αμάρτημα. Αυτό θα πη άγιος. Ξεχωρισμένος. Δεν έχει το προπατορικόν αμάρτημα. Γι’αυτό γεννάται όχι μόνο σαν ένα σημείο εκ παρθένου, διότι είναι ένα σημείον, αλλά γεννάται εκ παρθένου για να δείξη ότι είναι ο νέος Αδάμ, όπως ο παλιός, σας είπα, πλάστηκε, όχι εκ σπέρματος προγόνου, αλλά όπως τότε ο Αδάμ από την παρθένον γην, και τούτος από την παρθένον Μαρία.
   Αγαπητοί μου όλα αυτά ειπώθηκαν στην Θεοτόκον. Μπορούσε όμως η Θεοτόκος να πη «ὅχι, δέν ἀποδέχομαι.» Διότι δικαίωμά της ήτο να πη το «ὅχι δέν ἀποδέχομαι.» Μα, τόσο μεγάλη τιμή, θα μπορούσε να πη «ὅχι;» Λίγοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν αποδέχονται μία τιμή που τους γίνεται; Αν μου έλεγαν εμένα να γίνω βασιλιάς, θα έλεγα «ποτέ, ποτέ, μά ποτέ.» Δεν θα ήθελα να χάσω ποτέ την ησυχία μου και την ειρήνη μου. Ύστερα, έχω αυτογνωσία. Δεν ξέρω ποιος είμαι; Θα μπορούσα ποτέ να κυβερνήσω; Θα μπορούσε λοιπόν η Θεοτόκος να πη «ποτέ, ποτέ, μά ποτέ.» Οπότε όλες αυτές οι επαγγελίες αγαπητοί μου θα διεκόπτοντο. Και θα μετετίθετο το θέμα αυτό, για ένα άλλο πρόσωπο, που θα ανεμένετο προσεχώς. Αλλά η Θεοτόκος, γεμάτη από το Πνεύμα του Θεού, παρ’ ότι διαισθάνεται ότι θα μπει σε μία μεγάλη περιπέτεια, εκείνη την περιπέτεια που θα μπει ο Λόγος του Θεού με την Ενανθρώπισή του μέσα στην Ιστορία, και την οποία περιπέτεια θα συμμεριστεί η μητέρα του η Θεοτόκος. Παρ’ ότι που το διαισθάνεται, παρ’ ότι που της το αναγγέλει λίγο αργότερα ο Συμεών ο Θεοδόχος, ότι ρομφαία δίστομος θα περάση την ψυχή σου, θα σε κατακομματιάση εσωτερικά, η Θεοτόκος είπε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου.» «Καί ἀπῆλθεν ἀπ’αὐτῆς ὁ ἄγγελος.» Να, εγώ είμαι μια δούλη Κυρίου, ας μου γίνη όπως το είπες. Δηλ. αποδέχομαι. Βλέπετε η ελευθερία; Έρχεται ο Θεός να δώση αυτόν τον μεγάλο θησαυρό στην ανθρωπότητα. Αλλά έπρεπε η ανθρωπότητα να πη το «ναί», στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Και το είπε. Εκείνη μεν με την προσδοκία της, η ανθρωπότητα, η Θεοτόκος με το «Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά το ρῆμα σου.» Ας μου γίνεη όπως το λες. Τι θαυμαστόν! Ο άγγελος πια δεν είχε καμμία αποστολή. Τελείωσε η αποστολή του. Εξέθεσε τα της ταυτότητος Εκείνου που θα εγεννάτο, είπε με ποιόν τρόπον θα εγεννάτο, και τώρα παίρνει την βεβαίωση από την Θεοτόκον, ότι αποδέχεται εκείνα που εκείνος της κομίζει, και απέρχεται. Δεν έχει πια καμμίαν άλλην αποστολή. Παρακάτω πια αρχίζει η ιστορία της ανθρωπότητας, η ιστορία του Υιού του Θεού, μπαίνει πια μέσα στην Ιστορία, και στην αποδοχή της λυτρώσεως, της σωτηρίας. Αυτό που αποτελεί και το κεφάλαιο της σωτηρίας μας. Γιορτάζομε σήμερα αγαπητοί μου, που είναι η ημέρα του Ευαγγελισμού. Το γιορτάζομε το γεγονός, και πρέπει αφού το συνειδητοποιήσωμε, να χαιρώμαστε. Γιατί η γέννηση του Υιού του Θεού ενώ έγινε εφάπαξ, όμως συνεχίζει να γεννάται στην κάθε καρδιά, όταν η κάθε καρδιά μπορεί να πει «ἰδοῦ ἐγώ», δηλ. είμαι παρών, «κάμε Κύριε ὅ,τι θέλεις, θά ἤθελα Κύριε νά γεννηθῆς μέσα στήν καρδιά μου, ἀποδέχομαι τήν εἴσοδό σου, πού εἶσαι Ἐσύ ὁ σωτήρας μου, ἀποδέχομαι τήν σωτηρία πού μοῦ φέρνεις καί θέλω πραγματικά νά σωθῶ».
   Αυτά αγαπητοί μου γιορτάζομε σήμερα.

67η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Θεοτόκος, κλῖμαξ ἐπουράνιος δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός.

†.Εις το δοξαστικόν αγαπητοί μου του όρθρου, αναφέρθησαν οι εξής θέσεις, που εκφράζουν το νόημα της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

«... Ἐψεύσθη πάλαι Ἀδάμ καί Θεός ἐπιθυμήσας οὐ γέγονεν∙ ἄνθρωπος γίνεται Θεός ἵνα Θεόν τόν Ἀδάμ καί Θεός ἐπιθυμήσας οὐ γέγονεν∙ ἄνθρωπος γίνεται Θεός ἵνα Θεόν τόν Άδάμ ἀπεργάσηται.» Είς αυτόν τον στίχον, που είναι μέρος του δοξαστικού, εκφράζεται όλο το νόημα και ο σκοπός της εορτής, όπως σας είπα του Ευαγγελισμού.
   Αναφέρεται σε μια παλιά ιστορία. Κι αυτή η παλιά ιστορία δίνει την ερμηνεία του γιατί ακριβώς ενηνθρώπησε ο Λόγος του Θεού. Ο διάβολος υπέβαλε εις τους πρωτοπλάστους την ιδέαν της αυτοθεώσεως. Ήτο ψεύτης. Αλλά ήτο όμως και μία αλήθεια πέρα από το ψεύδος. Ότι πράγματι οι πρωτόπλαστοι ήταν στο σχέδιο του Θεού να θεωθούν, να γίνουν Θεοί. Διότι ο σκοπός της δημιουργίας των πρωτοπλάστων ήτο η κοινωνία μετά του Θεού, η πρόσκτησις θείας δόξης και συνεπώς η θέωσις. Διότι όταν οι άνθρωποι ζούσαν μέσα εις την μακαριότητα του Θεού και απελάμβαναν όλον τον πλούτον της Θείας δόξης του ακτίστου φωτός, αναμφισβήτητα θα ήσαν θεοί. Δηλ. θεωμένοι.
   Όμως το ψεύδος, στο εξής σημείο ευρίσκετο. Έρχεται ο διάβολος και υποβάλλει ότι αυτό δεν θα σας το δώση ο Θεός κατόπιν υπακοής εις την εντολήν Του αλλά θα το αποκτήσετε εσείς, όπως κρίνετε, όπως θέλετε. Ανεξάρτητα από τον Θεόν. Συνεπώς το αμάρτημα δεν ήτο εις την θέωσιν αλλά εις την αυτοθέωσιν. Ήτο εις τον αρπαγμόν της θεώσεως. Δηλ. εις την αυτονομίαν της θεώσεως. Εδώ είναι ο πυρήνας του προπατορικού αμαρτήματος, ο οποίος κατά δυστυχίαν επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα με ποικίλους τρόπους, με τους ποικίλους Ουμανισμούς της κάθε εποχής και με τους τρόπους εκείνους που ο άνθρωπος θέλει να επιτύχη την ανεξαρτησία του από τον Θεό, δια της αποστασίας και αρνήσεως του Θεού, να επιτύχη αυτό, να γίνη ένας Θεός.
   Ώστε λοιπόν «ἐψεύσθη πάλαι Ἀδάμ καί Θεός ἐπιθυμήσας οὐ γέγονεν∙» Το δυστύχημα είναι, ότι αναζητώντας την θέωση ο Αδάμ, παρ’ ότι ήτο μέσα εις το σχέδιο του Θεού, τελικά απώλεσε ο άνθρωπος αυτόν τον σκοπόν. Και αντί να επιτύχη θέωσιν μέσα βεβαίως στην αιώνια ζωή, επέτυχε το αντίθετον. Τον θάνατον και τον χωρισμόν από την μακαριότητα του Θεού.
   Και συνεχίζει και λέγει τώρα θαυμάσια το δοξαστικόν: «ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεόν τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται.» Ο σκοπός της Ενανθρωπήσεως είναι, λέγει, αυτός∙ εκεί που απέτυχε ο Αδάμ, έρχεται αυτός ο ίδιος ο Θεός γενόμενος άνθρωπος, δια να πάρη το μέρος του Αδάμ, και να δώση στο τέλος εκείνο στο οποίο ο Αδάμ είχε αστοχήσει. Δηλ. την θέωση. Πυκνότατος στίχος: «ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεόν τον Ἀδάμ ἀπεργάσηται.»
   Βλέπετε λοιπόν, σ’ αυτά τα δύο ημιστίχια κρύπτεται όλο το δράμα αλλά και όλη θα λέγαμε η απελευθέρωση του ανθρώπου από το δράμα του. Το δράμα δεν καταλήγει σε τραγικότητα. Δηλ. σ’ ένα αδιέξοδο. Αλλά έχει την λύση του έχει, την κάθαρσή του, να το πω, έτσι, με μια αρχαιοελληνική έκφραση, διότι τελικά ο άνθρωπος βγαίνει από το αδιέξοδο του θανάτου και της αμαρτίας, ζη αιωνίως, θεούται, χάρις εις την Ενανθρώπιση του Υιού του Θεού.
  Έτσι αγαπητοί σήμερα γιορτάζομε το μήνυμα αυτό του ουρανού, ότι ήλθε να πραγματωθεί το αιώνιο σχέδιο του Θεού, της σωτηρίας του ανθρώπου.
  Μία ωραιοτάτη εικόνα των όσων σας είπα, είναι μια προτύπωση εις την Π.Δ., η οποία και από μόνη της είναι υπέροχη αλλά πολύ δε παραπάνω, όπως ήδη τυπολογεί το μεγάλο αυτό γεγονός της αμαρτίας των ανθρώπων και της αναστάσεως των από την αγάπη του Θεού. Είναι το όραμα του Ιακώβ. Είναι γνωστό ότι ο Ιακώβ φεύγοντας από προσώπου του αδελφού του Ησαύ, ύστερα από εκείνη την απάτη που είχε συμβεί να λάβη την πρώτην και μοναδικήν ευλογίαν από τον πατέρα του τον Ισαάκ, και φοβουμένη η Ρεβέκκα μη τα δύο της παιδιά αλληλοεξοντωθούν εξ αιτίας ακριβώς αυτής της απάτης, της οποίας εφευρέτης ήτο αυτή η ίδια η Ρεβέκκα, διότι δεν είχε σκεφθεί και φαντασθεί αυτήν την απάτην ο Ιακώβ, αλλά μία απάτη η οποία –μη σας κάνει εντύπωση- έγινε αποδεκτή από τον Θεόν, γιατί απλούστατα ο Θεός είχε ήδη αποδοκιμάσει τον Ησαύ, που ήτο ο πρωτότοκος, ως πόρνος∙ το λέει η ιδία η Αγία Γραφή. «Τόν Ἰακώβ ἠγάπησα, τόν δέ Ἠσαῦ ἐμίσησα.» Και όπως λέγει η Κ.Δ. «μήν εἴσαστε ὅπως ὁ Ἠσαῦ, πού ἦταν πόρνος.» Πού πόρνος; Ὀχι ότι ήτο πόρνος. Αλλ’ ήτο εκείνος που εφαύλισε τα πρωτοτόκιά του, δηλ. εκείνος ο οποίος είπε «δέν βαρυέσαι τώρα∙ ἐγώ πεθαίνω, θέλω νά φάω, δέν μ’ ἐνδιαφέρει τίποτε, καί μοῦ μιλᾶς ἐσύ γιά πρωτοτόκια.» Τα δε πρωτοτόκια δεν ήτο τίποτε άλλο παρά η εκπλήρωση αυτής της μεγάλης βουλής του Θεού να έλθη ο Μεσσίας εις τον κόσμον. Δηλ. η Θεοτόκος θα είχε πρόγονον τον Ησαύ. Αυτό ο Ησαύ το φαυλίζει. Το αποδοκιμάζει και έτσι αντιλαμβάνεσθε ότι ο Ησαύ στέκεται εν πνευματική εννοία, πόρνος. Δηλ. ο άνθρωπος που δεν πίστεψε σε κείνο που ήδη είχε πιστέψει ο παππούς του ο Αβραάμ και ο πατέρας του ο Ισαάκ.
   Έτσι ο Ιακώβ φεύγει από προσώπου του αδελφού του, από την μήνιν του αδελφού του και πηγαίνει στην παλιά του πατρίδα, την Ούρ, εκεί απ’ όπου κατήγετο ο παππούς του αλλά και η μητέρα του η Ρεβέκκα. Φεύγει μόνος του. Να σας κάνω και μία τοποθέτηση γεωγραφική. Ήδη ο Ισαάκ με τα παιδιά του κατοικούν κάπως νοτιότερα της Ιερουσαλήμ. Ο Ιακώβ φεύγει πεζός. Δεν έχει κανέναν συνοδόν, ούτε καν ζώο. Με λίγα εφόδια, τροφές, ξεκινάει, περνάει την Ιερουσαλήμ, σ’ ένα ταξίδι τεσσάρων ημερών, και 15 χιλιόμετρα βορείως της Ιερουσαλήμ, την Τετάρτη ημέρα, κουρασμένος, έπεσε να κοιμηθή. Ήταν στο ύπαιθρο. Δεν πήγε σε
κανένα σπίτι να κοιμηθή. Ήταν στο ύπαιθρο. Δεν πήγε σε κανένα σπίτι να κοιμηθή. Επήρε μία πέτρα, την έκανε προσκέφαλο και εκοιμήθη. Και είδε το εξής όνειρο: Είδε μία κλίμακα να στηρίζεται στη γη και να φθάνη στον ουρανό. Άγγελοι δε Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν της σκάλας, στον ουρανό, και λέγει εις τον Ιακώβ τα εξής: «Ἐγώ εἰμί ὁ Θεός Ἀβραάμ τοῦ πατρός σου καί ὁ Θεός Ἰσαάκ, μη φοβοῦ, ἡ γῆ, ἐφ’ἧς σύ καθεύδεις ἐπ’ αὐτῆς, σοί δώσω αὐτήν καί τῷ σπέρματί σου. Καί ἔσται τό σπέρμα σου ὡς ἡ ἄμμος τῆς γῆς και πλατυνθήσεται ἐπί θάλασσαν καί ἐπί λίβα καί ἐπί βορράν, καί ἐπ’ἀνατολάς καί ἐν εὐλογηθήσονται ἐν σοί πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ἐν τῷ ὁδῷ πάσῃ οὗ ἄν πορευθῆς, και ἀποστρέψω σε εἰς τήν γῆν ταύτην, ὅτι οὐ μή σέ ἐγκαταλίπω, ἕως τοῦ ποιῆσας μέ πάντα ὅσα ἐλάλησά σοι.»
   Αγαπητοί, μεγαλειώδες το όνειρο, μεγαλειώδες το θέαμα αλλά πιο μεγαλειώδης η ερμηνεία. Όταν ο Ιακώβ εξηγέρθη, λέγει, είπε ότι… δέν τό ἐγνώριζα ὅτι ἐστι Κύριος ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ, ὅτι αὐτός εἶναι τόποος ἅγιος, εἶναι οἶκος Θεοῦ, καί αὕτη ἡ πύλη τοῦ Οὐρανοῦ.» Πώς είναι εκεί η πύλη του Ουρανού; Πώς θα μπορούσε να είναι εκεί η πύλη του Ουρανού; Σε όποιο σημείο να πάη κανείς της γης, ουρανό βλέπει. Πώς μπορούσε να λέμε λοιπόν έναν τόπο μόνο ότι είναι η πύλη του Οὐρανοῦ;
   Αγαπητοί η πύλη του Ουρανού ήταν ο τόπος εκείνος που επεστηρίζετο η κλίμακα. Διότι από εκεί θα ανέβαινε κανείς για να πάη στον Ουρανό. Συνεπώς εκεί ήτο η πύλη του Ουρανού. Ποιό είναι το κλειδί της ερμηνείας; Βεβαίως σ’ ένα πρώτο πλάνο, σ’ ένα πρώτο επίπεδο, η ερμηνεία αφορά εις τον ίδιον τον Ιακώβ. Αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε, από τα ίδια τα λόγια του Θεού και από τους χαρακτηρισμούς που δίδει ο Ιακώβ, πολύ περισσότερο ξεπερνά την υπόθεση του Ιακώβ αυτό το όραμα. Και ποιο είναι εκείνο το οποίο ξεπερνά, το δεύτερο, θα λέγαμε, πλάνο, το δεύτερο επίπεδο, πέραν από την ερμηνεία που αποδίδεται στο πρόσωπο του Ιακώβ και την προσωπική του ιστορία. Είναι η Θεοτόκος! Και το μυστήριον της θείας Οικονομίας! Δηλ. το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού.
   Ας δούμε όμως κάπως πιο προσεκτικά το ιερόν κείμενον. Είδε λέγει μία κλίμακα. Τί ήτο αυτή η κλίμαξ; «Καί ἐνυπνιάσθη, καί ἰδού κλίμαξ ἐστηριγμένη ἐν τῇ γῇ.» Κλίμαξ. Είναι γνωστό ότι η κλίμακα, η σκάλα, συνδέει δύο σημεία. Ένα υψηλόν και ένα χαμηλόν σημείον. Όχι επίπεδα σημεία, επί του αυτού επιπέδου, αλλά επί διαφορετικού ύψους. Μία έκφραση ότι ο Θεός και ο άνθρωπος είναι σε σημεία που δεν φτάνει ο δεύτερος τον πρώτον. Είναι… όπως να είναι κανείς σε μια πολυκατοικία με… έκατό ορόφους, και κάτω στον δρόμο να είναι κάποιος. Αλλά να μην υπάρχει σκάλα. Πώς θα φθάση αυτός που είναι κάτω επάνω; Δεν υπάρχει παρά μόνον μία λύση. Να ριχθή μία σκάλα. Είναι πολύ απλό. Αυτή η σκάλα λοιπόν δεν είναι παρά το προοίμιον της συνδέσεως Ουρανού και γης. Γιατί ; Διότι όταν οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν μέσα στον Παράδεισο, ενώ είχαν κοινωνία μετά του Θεού, και είχαν μία κάποια θεώση, διότι θα προσετίθετο και θα προσετίθετο αυτή η θέωση, αγαπητοί ήρθη η Χάρις του Θεού, η παρουσία του Θεού, δηλ. εσηκώθηκε η σκάλα. Να σας το πω μ’ ένα πάλι παράδειγμα. Τα παλιά τα κάστρα συνέδεαν την περιοχή τους, αφού περιεβάλλοντο με μία τάφρον από νερό, με τον υπόλοιπο άλλον κόσμον. Σηκώθηκε η σκάλα, δεν μπόρεί πια κανείς να περάση μέσα στο οχυρό. Κι’αυτό το οχυρό ήταν ο ουρανός. Ποιός μπορούσε ποτέ να μπη στο οχυρό «οὐρανός», κουβαλώντας μαζί του τρία πράγματα, τον θάνατο, την υλικότητα και την αμαρτωλότητα; Ήτο οχυρό. Δεν μπορούσε να μείνη ο άνθξρωπος εκεί. Αλλά να τώρα ανέλπιστα αγαπητοί μου, κατεβαίνει μία σκάλα. Και σαν να λέει «ἄνθρωπε ἀνέβα∙ Ιακώβ ἀνέβα.»
   Ώστε λοιπόν η κλίμαξ είναι η Θεοτόκος. Γιατί είναι η Θεοτόκος; Είναι αυτή που συνδέει τα δύο σημεία, ουρανού και γης. Θέλετε; «Δι’ἧς κατῆλθεν ὁ Θεός.» Δηλ. ενανθρώπησε. Η Θεοτόκος είναι η δίοδος, η σκάλα∙ είναι αυτό ακριβώς, που σήμερα έλαβε το μήνυμα η Θεοτόκος. Στην σημερινή γιορτή του Ευαγγελισμού, δηλ. του χαρούμενο μηνύματος. Και η Θεοτόκος τί είπε; «Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου∙ ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου.» Να, εγώ είμαι η δούλη Κυρίου, να γίνη όπως το θέλει ο Κύριος, όπως το λες εσύ και το θέλει ο Κύριος. Ώστε λοιπόν κλίμαξ αγαπητοί είναι η Θεοτόκος.
   «Προσέξτε. Ἡ κλίμαξ αὐτή, λέγει ἦτο ἐστηριγμένη ἐν τῇ γῇ. Σημαίνει ὅτι ἐκείνη πού θά ἐγίνετο ἡ δίοδος καθόδου τοῦ Θεοῦ διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἦτο ἄνθρωπος! Ἦτο ἑκατό τοῖς ἑκατό ἄνθρωπος. Ἡ κλίμαξ στηριγμένη στή γῆ. Δηλ. ἡ Θεοτόκος εἶναι στή γῆ. δηλ. ἄνθρωπος. Καί ἀφικνεῖτο, λέγει, εἰς τόν οὐρανόν», έφθανε εις τον ουρανό η κλίμακα αυτή. Ω, να εδώ που βρίσκομε την μαρτυρία του ουρανού. Είναι το πνευματικόν, ηθικόν ύψος της Υπεραγίας Θεοτόκου. Της οφείλομε χάριτας επί χαρίτων. Διότι το ύψος το δικό της που έφθασε στον ουρανό, κατέβασε τον Θεό στην γη. Το ύψος το ιδικόν της.
   Αν ερωτήσετε, πόσο αγία ήτο η Θεοτόκος; Αν βάλωμε εκείνο το Παν, Παναγία, δεν το προσμετράμε. Η υμνογραφία μας λέγει ότι η Θεοτόκος είναι τιμιωτέρα και ενδοξοτέρα και των Χερουβίμ και τον Σεραφίμ. Ενδοξοτέρα και τιμιωτέρα πόσο; Μήπως είναι ποιητική υπερβολή; Δεν είναι. Διότι ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτει την αγιότητα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ξεκινάει από την γη και φθάνει στον ουρανό. Όπως η αγιότητα του ανθρώπου οφείλει να ξεκινά από τη γη και να φθάνη στον ουρανό. Δεν ξεπέρασε η αγιότητα των πιο αγίων ούτε το μπόϊ του ανθρώπου. Κι όμως αγαπητοί, η αγιότητα της Παναγίας ξεπέρασε τον εαυτό της, θα λέγαμε, ανήλθε εις αυτόν τον Ουρανόν.
   Και άγγελοι ανέβαιναν και κατέβαιναν επάνω σ’ αυτή την κλίμακα. Αλήθεια, σκεφθήκατε ότι άγγελοι υπηρετούν την Θεοτόκον; Τις προσευχές της άγγελοι πάνε στον ουρανό. Και τα μηνύματα του Θεού, άγγελοι τα κατεβάζουν στη γη. Ανέβαιναν και κατέβαιναν. Η Θεοτόκος ανεβάζει τις προσευχές της, οι άγγελοι, και άγγελοι κατεβάζουν το μήνυμα του Θεού, και τις χάριτες του Θεού. Έτσι, βλέπει κανείς εδώ ότι δεν είναι παρά οι προσευχές και οι ευλογίες, οι προσευχές της Θεοτόκου και οι ευλογίες του Θεού.
   Και ο Κύριος επεστήρικτο, λέγει. Είναι τόσο ωραίο αυτό, τόσο χαρακτηριστικό! Ο Κύριος. Ποιος; Ο Γιαχβέ. Ο Θεός Λόγος. Ακουμπούσε επάνω στη σκάλα. Όπως όταν είμαστε ψηλά και μιλάμε με κάποιον κάτω, ακουμπάμε στη σκάλα. Το φαντάζεσθε; Έρχεται τώρα εδώ ο Θεός Λόγος και επιστηρίζεται επί της Θεοτόκου! Ωραιοτάτη έκφραση πια μέσα στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας, όταν ο Υιός και Λόγος του Θεού ενανθρωπήσας, νηπιάσας, είναι στην αγκαλιά της Υπεραγίας Θεοτόκου. Να το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως. Να η γέφυρα που κατεβάζει τον Θεό και ανεβάζει τον άνθρωπο. Η Υπεραγία Θεοτόκος. Να ο θαυμάσιος χαρακτηρισμός από τον Ιακώβ που λέγει «ὡς φοβερός ὁ τόπος οὗτος.» Σ’ αυτόν τον τόπο ήτο, λέγει, ο Θεός και δεν το γνώριζα. Ποιος είναι αυτός ο τόπος; Ποιά είναι αυτή η «χώρα;» Είναι η Θεοτόκος. Τι είναι η Θεοτόκος; Η χώρα του αχωρήτου. Είναι ο τόπος εκείνου που δεν πιάνει τόπο, που είναι έξω από κάθε τόπο. Και αυτός ο τόπος, αυτή η χώρα, τί είναι; Φοβερό. «Ὡς φοβερός, λέει ο Ιακώβ, ὁ τόπος οὗτος.» Είναι το φοβερόν του μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως. Εκείνο που είδε ο Αββακούμ και όλοι οι προφήται. «Τρόμαξα, λέει, Κύριε, ὅταν εἶδα τό μυστήριό σου.» Τί; Ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Και δεν πυρπολείται η δημιουργία; Όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος; Δεν πυρπολείται η δημιουργία. Από την αγάπη του Θεού. Αλλά μόνον εκείνος που θα μπορούσε να βαθύνη σ’ αυτό το μυστήριον, θα μπορούσε να νοιώση πόσο φόβο και τρόμο προκαλεί το μυστήριον αυτό.
   Κι’ ακόμη έναν χαρακτηρισμό δίνει ο Ιακώβ. Ότι αυτός ο τόπος είναι οίκος Θεοῦ! Πού κατοικεί ο Θεός; Στη γη; Όχι βεβαίως. Ο ίδιος ο Θεός λέγει ότι… «τί μοῦ φτιάχνετε ναό;» Ο Θεός είπε να γίνη ο ναός, προσέξατέ το. Αλλά για να εκφράση όμως την υπέρβαση την δική Του από τα ανθρώπινα κατασκευάσματα και από τα δημιουργήματά Του γενικότερα, «τί μοῦ κατασκευάζετε ναόν», λέει στον Σολομώντα. «Ὁ οὐρανός εἶναι θρόνος μου καί ἡ γῆ τό ὑποπόδιον των ποδῶν μου.» Πώς τώρα λέγει εδώ ο Ιακώβ, ο προφήτης Ιακώβ ότι ο τόπος αυτός είναι οίκος Θεού; Οίκος Θεού είναι η Θεοτόκος! Διότι εκεί εφιλοξένησε τον Υιόν του Θεού, τον Θεόν Λόγον και έγινε η Θεοτόκος οίκος Θεού. Χάρις εις αυτήν, που έγινε πρώτη οίκος Θεού και όντως Θεοτόκος, γινόμεθα κι’ εμείς οίκος Θεού. Δεν γνωρίζετε, λέει ο Απόστολος Παύλος, ότι είσαστε ναός Θεού; Ναός του ζώντος Θεού; Πώς θα μπορούσαμε να γίνωμε εμείς ναός ζώντος Θεού, εάν αγαπητοί μου δεν είχε γίνει πρώτη. Αυτή η Κυρία Θεοτόκος, ναός, οίκος Αυτού του Θεού;
   Και ο τελευταίος χαρακτηρισμός. «Ἐδῶ εἶναι ἡ πύλη τοῦ Οὐρανοῦ.» Ναι∙ εδώ είναι η πύλη του ουρανού. Δεν υπάρχει η σωτηρία. Δεν μπορείς να μπεις στην Βασιλέα του Θεού. Δεν μπορείς να γνωρίσης τον Θεό. Δεν μπορείς να γνωρίσης το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Δεν μπορείς να γνωρίσης τις βουλές του Θεού. Εκείνο που είπε ο Κύριος στους μαθητές Του, «σέ σᾶς δόθηκε νά γνωρίσετε τά μυστήρια τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν», δεν μπορούμε αυτά να τα γνωρίσωμε, παρά μόνο δια της Θεοτόκου! Η Θεοτόκος είναι η πύλη δια της οποίας η γνώσις. Η Θεοτόκος είναι η πύλη δια της οποίας η ζωή. Η Θεοτόκος αγαπητοί μου, εκείνη, που ανέβασε τον εαυτό της τόσο υψηλά, για να μας δώση τι; Ακούστε τι. Όπως λέγει ο Θεός, διότι ο ίδιος ο Θεός ομιλεί εις τον Ιακώβ και του λέγει ότι «σέ σένα θά ἐνευλογηθοῦν ὅλοι οἱ λαοί, πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ἐν τῷ σπέρματί σου.» Ποιό είναι το σπέρμα του Ιακώβ; Για να μη νομίσετε ότι αυθαιρετώ, το ερμηνεύει ο Απ. Παύλος. Δεν λέγει «στά σπέρματά σου», αλλά «ἐν τῷ σπέρματί σου». Το λέγει σαφώς εις Ενικόν Αριθμόν. Όχι εις πληθυντικόν. Για να τονίση το κατ’ εξοχήν σπέρμα του Ιακώβ. Και το κατ’ εξοχήν σπέρμα του Ιακώβ θα ήτο η Θεοτόκος! Ακριβέστερα, ο Ιησούς Χριστός! Εκείνος που θα εδίδετο και θα απεδίδετο από την Υπεραγίαν Θεοτόκον, και θα ήτο αυτό το σπέρμα του Ιακώβ. Ο Χριστός. Ο Μεσσίας. Ο Λυτρωτής του κόσμου.
   Αυτό αγαπητοί μου, σ’ ένα πρόχειρο, θα λέγαμε, σχεδίασμα, σχεδιαγράφημα, το μυστήριον της Ενανθρωπήσεως όπως το γιορτάζομε, κι όπως το ζούμε, ή οφείλομε να το ζούμε σήμερα. Και ο Ευαγγελισμός δεν είναι μια γιορτή που κάποτε έγινε και πέρασε. Σαν γεγονός ναι, αλλά μένει πάντοτε μέσα στον κόσμο. Για να ευαγγελίζεται η ανθρωπότητα το χαρούμενο μήνυμα του ουρανού, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνη ο άνθρωπος Θεός δια της Θεοτόκου.

43η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.