Η θριαμβευτική νίκη του Χριστού κατά του θηρίου.

†.Όπως θα ενθυμείσθε εις το τελευταίο μας θέμα προ των διακοπών του Πάσχα, εκάναμε περιγραφή της εικόνος του Χριστού Κριτού, που έρχεται να κρίνει την Ιστορία. Και βεβαίως δεν πρόκειται περί της τελικής κρίσεως, αλλά απλώς μιας κρίσεως μέσα στην Ιστορία. Εξάλλου μέχρι τώρα στο βιβλίον της Αποκαλύψεως, κατ’ επανάληψιν είδαμε να υπάρχει αυτή η επέμβασις του Χριστού Κριτού μέσα στην Ιστορία. Όταν, επί παραδείγματι, ο Θεός τιμωρεί με μία πολεμικήν σύρραξιν, με έναν λιμόν-πείνα-, με μια ξηρασίαν κ.ο.κ. βλέπομε να επεμβαίνει ο Χριστός Κριτής μέσ’ την ιστορία. Δεν είναι βεβαίως η τελική κρίσις που θα Τον δει όλη η ανθρωπότητα τον Χριστόν κριτήν. Μία λοιπόν απ’ αυτές τις κρίσεις μέσ’ την Ιστορία είναι και εκείνη που είχαμε πει στο περασμένο μας θέμα, που βλέπει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης να ανοίγει ο ουρανός και ο Χριστός κριτής να εμφανίζεται ως ιππέας· και του οποίου το όνομα είναι ο Λόγος του Θεού· και που το είχαμε αναλύσει.

    Και συνεχίζεται η περιγραφή. Ευρισκόμεθα εις το 19ο κεφάλαιον, στίχος 14. «Καὶ τὰ στρατεύματα τὰ ἐν τῷ οὐρανῷ ἠκολούθει αὐτῷ ἐπὶ ἵπποις λευκοῖς, ἐνδεδυμένοι βύσσινον λευκὸν καθαρόν». Εφόσον βέβαια η εικόνα του Κριτού Χριστού είναι πολεμική, δια την συμπλήρωση αυτής της πολεμικής εικόνος, γίνεται λόγος περί ουρανίων στρατευμάτων. Εν προκείμενω γράφει ο Αρέθας: «Ταῦτα δέ ἀνθρωπίνως διεσκεύασε ἐν τῇ Ἀποκαλύψει ὅτι μηδέ ἄλλως ἦν δηλωθῆναι ταῦτα». «Όλα αυτά ως εικόνα είναι κατασκευασμένα έτσι γιατί δεν μπορούσε κατ’ άλλον τρόπον να τα υποδηλώσει ο ιερός συγγραφεύς». Δηλαδή παρουσιάζει τον Χριστόν ιππέα πολεμιστή και να ακολουθείται από στράτευμα. Αλλά πρόκειται περί των ουρανίων δυνάμεων που υπηρετούν εις το έργον της κρίσεως. Και βεβαίως όπως σας είπα, ακόμη δεν έχομε την τελικήν κρίσιν, αλλά δεν πειράζει αν έχομε μίαν γεύσιν, το πώς θα εμφανιστεί αυτή η κρίσις. Γι΄αυτό γράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος και λέγει. Είναι λόγια του ίδιου του Κυρίου: «Ἀποστελεῖ ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου τούς ἀγγέλους αὐτοῦ καί συλλέξουσιν ἐκ τῆς βασιλείας αὐτοῦ πάντα τά σκάνδαλα, καί τούς ποιοῦντας τήν ἀνομίαν». Ώστε λοιπόν θα στείλει τους αγγέλους Του ο Χριστός. Ναι, τις ουράνιες δυνάμεις. Τι θα κάνουν; «Θα συλλέξουν», λέει, «από τη βασιλεία Του όλα τα σκάνδαλα. Όλους τους ασεβείς ανθρώπους. Εκείνους οι οποίοι εκτελούν την ανομίαν». Α, ώστε βλέπουμε ότι εδώ οι ουράνιες δυνάμεις πραγματικά υπηρετούν εις το έργον της κρίσεως. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει στον ίδιον Ευαγγελιστή: «Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ'αὐτοῦ».Αυτό είναι λοιπόν το στράτευμα που ακολουθεί τον Χριστόν. Και επειδή, ξαναλέγω άλλη μία φορά, είναι πολεμική έννοια, πολεμική είναι και η εξάρτησή της. Γι΄αυτό ομιλεί περί στρατεύματος. Είναι οι άγγελοι. Είναι οι ουράνιες δυνάμεις.

     Όταν λέγει «βύσσινον», «είναι ντυμένοι» λέγει, «οι άγγελοι, οι ουράνιες δυνάμεις, κάθονται επάνω σε λευκά άλογα και είναι ντυμένοι με βύσσινον λευκόν, καθαρόν». Τι είναι αυτό το βύσσινον το λευκό, το καθαρό; Είναι βύσσος, βύσσινο, δεν έχει καμία σχέση με το βυσσινί χρώμα, ούτε ακόμα με το βύσσινον. Αλλά «βύσσος» λέγεται ένα φυτό, λινάρι είναι από το οποίο κατασκευάζεται πολυτελές ύφασμα, και το ύφασμα αυτό από το φυτό λέγεται βύσσος. Ή βύσσινον. Ώστε λοιπόν είναι λινάρι, λινό ύφασμα· το οποίο στην φυσική του κατάσταση είναι υποκίτρινο. Και λέγει εδώ ότι είναι λευκό, καθαρό βύσσινο. Ύφασμα από βύσσο. Τα λευκά άλογα και οι λεπτές, αυτές, λευκές στολές δείχνουν την ευκινησία και την καθαρότητα και την αγιότητα των αγγελικών δυνάμεων που ακολουθούν τον Χριστόν Κριτήν.

     Και συνεχίζει ο Ιερός Ευαγγελιστής 19,15: «Καὶ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ-τίνος Αυτού; Του κριτού Χριστού, του ιππέως- ἐκπορεύεται ῥομφαία ὀξεῖα δίστομος (:βγαίνει μάχαιρα καλώς ακονισμένη και από τις δύο μεριές), ἵνα ἐν αὐτῇ πατάσσῃ τὰ ἔθνη(:ώστε με αυτήν την μάχαιρα που βγαίνει από το στόμα του, να χτυπήσει τα έθνη)· καὶ αὐτὸς ποιμανεῖ αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ(:και Αυτός θα τους ποιμάνει με ραβδί σιδερένιο)· καὶ αὐτὸς πατεῖ τὴν ληνὸν τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος(:και Αυτός πατεί το πατητήρι με τα σταφύλια να βγει το κρασί της οργής του Θεού του Παντοκράτορος)».

     Δηλαδή, όπως αντιλαμβάνεσθε, συνεχίζεται αυτή η περιγραφή της πολεμικής εξαρτήσεως του Χριστού Κριτού. Είναι χαρακτηριστική η εκπόρευσις της διστόμου και οξείας ρομφαίας -σπαθί, μαχαίρι- με την οποία ρομφαία πλήττει, κτυπάει τα αντιτιθέμενα έθνη. Προσέξτε αυτό. Τι είναι αυτή η ρομφαία που βγαίνει από το στόμα του Χριστού Κριτού; Είναι ο λόγος Του. Είναι ο λόγος Του. Γράφει ο Ησαΐας 11,4: «Καί πατάξει γῆν τῷ λόγῳ τοῦ στόματος αὐτοῦ». «Θα χτυπήσει τη γη με τον λόγο Του». Με τον ίδιο τρόπο θα πατάξει και τον Αντίχριστον. Με τον λόγο Του. Μας σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στην 2α προς Θεσσαλονικείς 2,8: «Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ». «Και τότε θα αποκαλυφθεί», λέγει, «ο Αντίχριστος, τον οποίον ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, θα τον καταστρέψει με τον αέρα του στόματός Του». Δηλαδή με τον λόγον Του. Αυτός ο ίδιος ο Λόγος θα γίνει και ο κριτής των ανθρώπων. Λέγει ο απόστολος Παύλος, Εβραίους 4,12: «Ζῶν γάρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ(: Είναι ζωντανός ο Λόγος του Θεού) καί ἐνεργῆς(:δυναμικός) καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν(:και πιο κοφτερός από κάθε κοφτερό μαχαίρι), δίστομον -δίστομον μάχαιραν-, καί διικνούμενος(:φθάνει) ἄχρι μερισμοῦ τε ψυχῆς καί πνεύματος, ἁρμῶν τε καί μυελῶν, καί κριτικός ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας». Εδώ λέγει, «μέχρι που να μερίσει η ψυχή και πνεύμα»-σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν», γιατί η ψυχή και το πνεύμα είναι το ίδιο πράγμα- «ἁρμῶν τε καί μυελῶν(:κλειδώσεις και μεδούλι των κοκκάλων)» - «ἕν διὰ δυοῖν» κι εδώ σχήμα, το ίδιο πράγμα με δύο λέξεις- «και είναι κριτικός, κρίνει τις ενθυμήσεις και τις έννοιες της καρδιάς». Αυτός είναι ο λόγος του Θεού. Και όπως λέγει ο ίδιος ο Χριστός: «Όταν θα ξανάρθω, Εγώ δεν θα κρίνω τον κόσμον, αλλά ο λόγος τον οποίον είπα, αυτός θα κρίνει τον κόσμον».

      Αγαπητοί μου, ίσως εδώ μπερδευόμαστε καμιά φορά και λέμε ο λόγος θα κρίνει, δηλαδή; Τι είναι ακριβώς αυτό το πράγμα, ο λόγος; Είναι το ίδιο πράγμα που λέγει το βιβλίο της Γενέσεως: «Εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς». Δηλαδή, «τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν». «Με τον λόγο του Θεού εθεμελιώθηκαν οι ουρανοί». Είπεν ο Θεός να γίνει φως. Πώς έγινε το φως; Με τον λόγο Του. «Εἶπεν ὁ Θεός», αλλά αυτό το «εἶπεν» είναι αυτός ο ίδιος ο Λόγος του Θεού.  Είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς Χριστός ενεργεί όλα αυτά. Τι ενεργεί; Ενεργεί τη δημιουργία του κόσμου. Ενεργεί την πάταξιν των ασεβών. Θα κρίνει κάθε άνθρωπο και θα μεταλλάξει την κτίση και θα την κάνει καινούρια. Γιατί όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, στο μεθεπόμενο κεφάλαιο, στο τελευταίο κεφάλαιο, θα πει ο Χριστός: «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα». «Όλα τα κάνω καινούρια». Εκείνος που είπε να γίνει το φως, Εκείνος τώρα δημιουργεί το καινούριο φως. Το άκτιστο φως. Την άκτιστον ενέργεια, η οποία φωτίζει, όχι ο ήλιος, αλλά η θεία δόξα, την παλιά δημιουργία η οποία θα είναι ανακαινισμένη.

     Ο 2ος Ψαλμός, που είναι Ψαλμός Μεσσιανικότατος, μας πληροφορεί ακόμη ότι πραγματικά ποιμανεῖ. Λέει: «Ποιμανεῖς αὐτούς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς». Όπως μας λέγει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εδώ, ότι και αυτός «ποιμανεῖ αὐτούς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ». «Θα ποιμάνει τα έθνη, θέλουν δεν θέλουν, με ραβδί σιδερένιο». Και ο Ψαλμός λέγει: «Όπως συντρίβει ο κεραμεύς με ένα σιδερένιο ραβδί ένα τσουκάλι, μία γλάστρα, ένα πήλινο δοχείο, το σπάζει με πολλήν ευκολίαν, με την ίδια ευκολία συντρίβει έναν λαό που αντιτίθεται εις το θέλημα του Θεού». Αυτή η εικόνα δείχνει την ευκολία με την οποία τιμωρεί ο Θεός τους αντιτιθεμένους. Και συνεπώς η επικράτηση του κακού δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του Χριστού, αλλά μακροθυμίας.  Αυτό το θέμα της παρουσίας του κακού μέσα στην Ιστορία, που έχει δημιουργήσει τέτοιο πρόβλημα και οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να το λύσουν το πρόβλημα αυτό, τι είναι το κακό -το κακό, όπως και άλλοτε σας έλεγα, δεν είναι πρόσωπον, δεν είναι ουσία. Το κακό είναι στην προαίρεση. Αλλά το κακό αφού δεν είναι ούτε πρόσωπον ούτε ουσία δεν είναι δυνατόν να είναι αιώνιο, όπως είναι ο Θεός ο Οποίος είναι ουσία αγαθή. Γι΄αυτό τον λόγο θα συντρίψει το κακό ο Χριστός. Θα έρθει ημέρα που το κακό πλέον δεν θα υπάρχει. Προσέξτε, δεν θα υπάρχει πια το κακό. Οι πιστοί άνθρωποι ας χαρούνε γι΄αυτό. Δεν έχει σημασία ότι δεν θα γίνει όσο ζούμε. Γιατί αφού θα ζήσουμε μετά την ανάσταση των νεκρών, για σκεφθείτε αν το κακό συνεχίζετο; Το κακό δεν θα υπάρχει πια. Το κακό θα παταχθεί. Είναι αυτό που λέμε την Μεγάλη Πέμπτη, εγώ καθώς διαβάζω, ξέρετε, κάθε Ευαγγέλιο τη Μεγάλη Πέμπτη, με συνέχει αυτό, επειδή εγώ ο ίδιος τα διαβάζω, και βεβαίως και να τα ήκουα, θα ήταν το ίδιο, που βλέπει κανένας τους εχθρούς του Χριστού να στρέφονται εναντίον Του με τον πιο ελεεινό τρόπο, να Τον κολαφίζουν, να Τον φτύνουν, να Τον ραπίζουν, να Τον γελοιοποιούν και να Τον σταυρώνουν και ο Χριστός να μην ομιλεί, και λέμε ύστερα από κάθε ευαγγελική περικοπή: «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε».Το ‘χετε προσέξει; Γιατί εμείς οι αναγνώσται και οι ακροαταί των παθημάτων του Χριστού αγανακτούμε και λέμε: «Μα, Κύριε, δεν σήκωνες το χέρι Σου να τους πατάξεις;». Δεν το κάνει. Και τι κάνομε εμείς; Δοξολογούμεν τον Χριστόν και του λέμε: «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε». «Είσαι μακρόθυμος και μακροθυμείς επάνω σε εκείνους οι οποίοι σε πλήττουν μ΄ αυτόν τον τρόπο».

     Αλλά τα πράγματα δεν είναι απεριόριστα. Οι ιδιότητες του Θεού συνυπάρχουν, άλλοτε μεν  αφήνει ο Θεός αυτήν την ιδιότητα να φαίνεται περισσότερον, και άλλοτε εκείνη. Τώρα είναι περίοδος της αγάπης Του, της μακροθυμίας Του, της ανοχής Του, γιατί «ὁ Θεός πάντας θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».  Θα έρθει όμως και η ώρα της δικαιοσύνης. Γιατί ο Θεός είναι τέλειος στην αγάπη, αλλά είναι και τέλειος στη δικαιοσύνη. Και θα ‘ρθει η δικαιοσύνη του Θεού και τότε αλίμονον όποιον δράξει στα χέρια Του η δικαιοσύνη του Θεού.

     Μένει ένα τρίτον σημείον ότι αυτός «πατεῖ τήν ληνόν τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τοῦ Παντοκράτορος». Αλλά αυτό το σημείο το είχαμε αναλύσει προ των εορτών, στο περασμένο μας θέμα, και έτσι δεν έχω τίποτα να πω.

     Αλλά εκείνο που είναι αξιοπρόσεκτο στην περικοπή που σας είπα, αν προσέξατε δηλαδή, είναι η επανάληψις του κειμένου: «καὶ αὐτὸς»· «καὶ αὐτὸς»· δηλαδή «καὶ αὐτὸς ποιμανεῖ αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ· καὶ αὐτὸς πατεῖ τὴν ληνὸν τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι τα πάντα αναφέρονται στον Ιησούν Χριστόν. Δηλαδή όλο το έργον της κρίσεως το επωμίζεται ο Ιησούς Χριστός. Ο Ίδιος είπε- και όλα αυτά που είπε δεν είναι αντιφάσεις ως προς εκείνα που σας είπα προηγουμένως, αλλά είναι συμπληρώσεις. Ο Πατήρ κανέναν δεν κρίνει. Όλη την κρίση την έδωκε εις τον Υιόν· που σημαίνει αυτό το «καὶ αὐτὸς καὶ αὐτὸς» ότι επωμίζεται ο Χριστός όλην την κρίσιν ολοκλήρου της δημιουργίας. Των ανθρώπων και των δαιμόνων. Και συνεπώς δεν υπάρχει άλλος, παρά μόνον Αυτός.

    «Καὶ ἔχει ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν αὐτοῦ ὄνομα γεγραμμένον, βασιλεὺς βασιλέων καὶ κύριος κυρίων»·19,16. «Στο ιμάτιό του», λέγει, «και εις τον μηρό του έχει όνομα γραμμένο: Βασιλιάς βασιλέων και Κύριος κυρίων. Αυτό, «ἐπὶ τὸ ἱμάτιον καὶ ἐπὶ τὸν μηρὸν», είναι και εδώ σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν». Είναι το ίδιο πράγμα με δύο εκφράσεις. Αυτό θα πει σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν». Είναι ένα σχήμα το οποίο πάρα πολύ συχνά χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, αλλά και γενικά η Αγία Γραφή,  προπαντός η Παλαιά Διαθήκη. Προπαντός. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εις το μέρος του μηρού, εδώ του ποδιού που είναι το ιμάτιο, επάνω εις το ιμάτιο είναι γραμμένο το όνομα «Βασιλεύς βασιλέων και κύριος κυρίων». Και φαίνεται ότι το επιγονάτιο, που είναι ένα μέρος των ιερατικών αμφίων και των πρεσβυτέρων και των επισκόπων, στην ορθόδοξο λατρεία μας, δεν είναι άσχετο με το χωρίον αυτό, όπου εκεί συνήθως τυπούται ο Χριστός ο Παντοκράτωρ. Επάνω εις το επιγονάτιον. Ιδίως τα παλαιά επιγονάτια, τώρα βάζομε ένα σταυρό, τα παλαιά επιγονάτια που μπορείτε να δείτε σε ένα εκκλησιαστικό μουσείο, μοναστηριακό μουσείο, θα το δείτε αυτό ότι εκεί είναι ζωγραφισμένο το πρόσωπο ή κεντημένο το πρόσωπο του Χριστού παντοκράτορος.

    Τι είναι το όνομα; «Βασιλεύς βασιλέων καί Κύριος κυρίων». Είναι τίτλος που προσιδιάζει, αρμόζει και αποδίδεται εις τον Θεόν της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλαδή εις τον Γιαχβέ. Γιαχβέ θα πει Κύριος. Αλλά βλέπομε εδώ ότι αποδίδεται ο τίτλος «Βασιλεύς Βασιλέων και Κύριος κυρίων» εις τον Ιησούν Χριστόν· που σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ. Δηλαδή ο Κύριος. Εδώ μία μικρή παρένθεση θα σας κάνω. Για να καταρτίζεσθε. Να μπορείτε να αντιμετωπίζετε τους Χιλιαστάς. Βέβαια οι Χιλιασταί είναι μωσαϊκό αιρέσεων. Αγαπητοί μου, εάν θα σας πουν εναντίον των εικόνων, εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον των αμφίων, εναντίον των ιερέων, εναντίον, εναντίον, μην πιάσετε τίποτα απ’ αυτά. Είναι πελαγοδρόμησις. Δεν θα βρείτε άκρια. Το κύριο σημείο της αιρέσεως των Χιλιαστών είναι ότι αρνούνται τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Και συνεπώς απορρίπτουν το τριαδικόν της Θεότητος. Λέγουν: «Ένας είναι ο Θεός και ένα είναι το πρόσωπον. Τελείωσε. Ο Ιησούς Χριστός είναι κτίσμα. Είναι δούλος. Είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ ο οποίος ενηνθρώπησε». Και άλλα πολλά βλάσφημα κτλ. Γι’ αυτά όλα θα μπορούσαμε να πούμε, για το τελευταίο φερειπείν,  «ἄγγελος» στην προς Εβραίους στο 1ο κεφάλαιο, έτσι εν παρόδω, τι λέγει εκεί ο απόστολος Παύλος; «Σε ποιον από τους αγγέλους Του είπε, που είναι λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα: ‘’Σύ Υἱός μου εἶ εἰς τόν αἰῶνα, Ἐγώ σήμερα γεγένηκά σε; Σε ποίους εκ των αγγέλων το είπε αυτό;». Άρα δεν είναι άγγελος ο Ιησούς Χριστός με την έννοια του κτίσματος. Τέλος πάντων, το θέμα είναι το εξής: Το κύριο σημείο της αιρέσεως των Χιλιαστών είναι ότι αρνούνται τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Και λέγουν: «Μόνο ο Θεός, ο Πατήρ δηλαδή, είναι Κύριος. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Κύριος». Και ονομάζεται Γιαχβέ, ο Κύριος, εβραϊκά, Γιαχβέ, Κύριος· αλλά εάν τους αποδείξουμε ότι και ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, δηλαδή Γιαχβέ, τότε το Α ισούται με το Α, όπως λέμε στα Μαθηματικά. Έχομε ταυτότητα· διότι ο Ιησούς Χριστός είναι Γιαχβέ. Είναι Κύριος. Και δεν είναι κτίσμα. Ε, αυτό λοιπόν σας λέω τόσην ώρα. Ο τίτλος «Βασιλεύς βασιλέων» αναφέρεται στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλαδή στον Γιαχβέ. Εδώ αναφέρεται ο ίδιος τίτλος στον Ιησούν Χριστόν. Άρα ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ. Είναι ο Κύριος.

    Τέτοια δε χωρία που αποδεικνύεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ, υπάρχουν άφθονα μέσα στην Αγία Γραφή. Άφθονα. Αρκεί μόνο κανείς να τα προσέχει. Κι αν, αγαπητοί μου, αυτό το σημείο το καταλάβετε και μπορείτε με ευκολία να το διακρίνετε μέσα στην Αγία Γραφή, σας βεβαιώνω, κανένας Χιλιαστής μπροστά σας δεν θα μπορεί να σταθεί. Και θα ξαναπώ άλλη μία φορά. Και αν πιάνει να σας λέει: «Και τι έχετε τις εικόνες εκεί, και τι…». – «Άστα αυτά. Αυτά είναι λεπτομέρειες, δεν είναι σπουδαία. Σπουδαίο είναι, δέχεσαι τον Ιησούν Χριστόν ότι είναι Θεός; Εάν Τον δέχεσαι, τότε έλα να κουβεντιάσουμε και τ’ άλλα. Τα άλλα είναι η συνέπεια του εάν ο Χριστός είναι Θεός ή όχι. Διότι μου λες ότι η εικόνα είναι είδωλο. Εάν όμως ο Χριστός είναι κτίσμα, ε, τότε βεβαίως η εικόνα είναι είδωλο. Εάν όμως ο Χριστός είναι Θεός, τότε η εικόνα δεν είναι είδωλον. Γιατί προσκυνώντας την εικόνα η τιμή διαβαίνει, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εις το πρωτότυπον. Εις τον Ιησούν Χριστόν που είναι Θεός. Ο Χριστός είναι προσκυνητός. Και είναι προσκυνητή η ανθρωπίνη Του φύσις. Είναι προσκυνητή η ανθρωπίνη Του φύσις, διότι έχομε μίαν υπόσταση. Ένα πρόσωπο.  Δύο ουσίες. Η θεία και η ανθρωπίνη. Και εφόσον το πρόσωπο είναι ένα, ένα που ενώνει τις δύο αυτές ουσίες, άρα και η ανθρωπίνη φύση είναι προσκυνητή. Και συνεπώς η εικόνα δεν είναι είδωλον». Αλλά δεν θα πιάσουμε από την εικόνα, το θέμα. Θα πιάσουμε από τον Ιησούν Χριστόν που είναι ο Γιαχβέ. Γι΄αυτό σας είπα, αν αυτό το κατέχουμε, κατέχουμε το κλειδί της απαντήσεως. Πάντως, με το να αποκαλεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως «Βασιλέα βασιλέων καί Κύριον κυρίων» δείχνει ότι ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή ο Χριστός κριτής θα έχει για λογαριασμό Του την οριστική και τελείαν και θριαμβευτική νίκη επάνω στην Ιστορία. Και εις ολόκληρη τη Δημιουργία. Ορατή και αόρατον.

      Και προχωρούμε παρακάτω. Προσέξτε. 19, 17-19 οι στίχοι που θα σας διαβάσω. «Καὶ εἶδον ἕνα ἄγγελον ἑστῶτα ἐν τῷ ἡλίῳ, καὶ ἔκραξεν ἐν φωνῇ μεγάλῃ λέγων πᾶσι τοῖς ὀρνέοις τοῖς πετομένοις ἐν μεσουρανήματι· δεῦτε, συνάχθητε εἰς τὸ δεῖπνον τὸ μέγα τοῦ Θεοῦ, ἵνα φάγητε σάρκας βασιλέων καὶ σάρκας χιλιάρχων καὶ σάρκας ἰσχυρῶν καὶ σάρκας ἵππων καὶ τῶν καθημένων ἐπ᾿ αὐτῶν, καὶ σάρκας πάντων ἐλευθέρων τε καὶ δούλων, καὶ μικρῶν τε καὶ μεγάλων. Καὶ εἶδον τὸ θηρίον καὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ τὰ στρατεύματα αὐτῶν συνηγμένα ποιῆσαι τὸν πόλεμον μετὰ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ ἵππου καὶ μετὰ τοῦ στρατεύματος αὐτοῦ». Να σας αποδώσω, αγαπητοί μου, αυτό το κείμενο που σας διάβασα με λίγα λόγια, με απλά λόγια: «Και είδα έναν άγγελο να στέκεται στον ήλιο. Και έκραξε με φωνή μεγάλη λέγοντας σε όλα τα όρνια που πετούσαν στον ουρανό, στον αέρα: ‘’Ελάτε, ελάτε, μαζευτείτε στον δείπνο τον μεγάλο του Θεού, να φάτε σάρκες βασιλέων, σάρκες χιλιάρχων και σάρκες ισχυρών και σάρκες αλόγων και των ιππέων και σάρκες όλων, ελευθέρων και δούλων, μικρών και μεγάλων’’. Και είδα το θηρίον και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματά τους, μαζεμένα να κάνουν πόλεμο εναντίον Εκείνου που εκάθηντο επάνω στο λευκό άλογο και εναντίον του στρατεύματός Του».

     Εις όλην αυτήν την περικοπή, θα σας παρακαλέσω, πολύ εδώ να προσέξετε, να προσέξετε αυτά που θα πούμε και πέρα, όπως και εκείνα που θα πούμε την ερχόμενη φορά, προσέξτε με. Εις αυτήν την περικοπή που σας διάβασα, είναι μία δευτέρα αναφορά στον τελευταίο της Ιστορίας τρομερόν πόλεμο του Αρμαγεδώνος. Ο περίφημος, διαβόητος αυτός πόλεμος του Αρμαγεδώνος, τον οποίον Αρμαγεδώνα οι αιρετικοί εκμεταλλεύονται και τόσο συχνά μιλούνε γι’ αυτόν. Έχομε μία δευτέρα αναφορά. Η πρώτη αναφορά έγινε στο 16ον κεφάλαιον. Θα έχομε και μία τρίτη αναφορά, που θα είναι ευθύς στο επόμενο κεφάλαιο, στο 20όν. Τουλάχιστον τρεις -έχομε περισσότερες- τουλάχιστον τρεις κύριες αναφορές στο ίδιο θέμα. Γι΄αυτό σας είχα πει την περασμένη φορά ότι δεν πρέπει, δεν πρέπει να έχομε, να περιμένομε ιστορική αλληλουχία των περιγραφομένων γεγονότων. Δεν μπορούμε να τα πάρομε και να λέμε: Διαβάζομε την Αποκάλυψη και λέμε: «Τώρα μιλάει γι΄αυτό, άρα λοιπόν θα γίνει αυτό. Μετά μιλάει για κάτι παρακάτω. Ε, μετά από το πρώτο θα γίνει το δεύτερο». Όχι. Και σας είχα πει ένα παράδειγμα. Στην ίδια εικόνα όπως και στη βυζαντινή εικόνα, έχομε τον ίδιο χώρο στο ίδιο επίπεδο συμπίεση και του χώρου και του χρόνου. Έτσι και εδώ. Μέσα σε μία φιλολογική εικόνα, δηλαδή με λόγια εικόνα, έχομε συμπίεση του χώρου και του χρόνου, που δεν μπορείτε να βγάζετε καμία άκρια και να πείτε ότι «Αυτό είναι πρώτο, αυτό είναι δεύτερο». Όσοι είπαν «Αυτό πρώτο, αυτό δεύτερο», έπεσαν έξω. Και λίγο παρακάτω, την ερχομένη φορά, θα δούμε το διαβόητο εκείνο χωρίο, το οποίο δημιούργησε αιρέσεις επί αιρέσεων στην Ιστορία, περί της χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού. Δεν υπάρχει ιστορική αλληλουχία. Αλλά ο Ευαγγελιστής, θα το καταλάβατε πλέον, αναφέρεται για το ίδιο γεγονός, που δεν τον ενδιαφέρει η χρονολογική σειρά, και πρώτη και δεύτερη και τρίτη φορά- έχετε προσέξει στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο έχομε την επανάληψη των αυτών προτάσεων; Και προχωρεί και πάλι επανέρχεται στις πρώτες προτάσεις και πάλι παρακάτω και πάλι επανέρχεται, είναι συνήθεια του Ευαγγελιστού. Είναι ο τρόπος με τον οποίον γράφει. Έτσι δεν πρέπει να τα πάρομε με τη σειρά. Αλλά θα πρέπει να εξακριβώσουμε περί τίνος πρόκειται, για να δούμε αυτά στο σύνολό τους μαζί. Και όχι χωρισμένα, που θα ανήκουν σε κάποια χρονική ιστορική στιγμή.

   Σας θυμίζω λοιπόν εκείνο που ήδη είχαμε αναλύσει στο 16ο κεφάλαιο. Σας το διαβάζω και θα το συνδέσουμε με αυτά τα οποία σας διάβασα τώρα. Είναι 16, 13-16 χωρία: «Καὶ εἶδον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ δράκοντος καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία ἀκάθαρτα, ὡς βάτραχοι· εἰσὶ γὰρ πνεύματα δαιμονίων ποιοῦντα σημεῖα, ἃ -τα οποία- ἐκπορεύεται ἐπὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς οἰκουμένης ὅλης, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος. Καὶ συνήγαγεν αὐτοὺς εἰς τὸν τόπον τὸν καλούμενον ῾Εβραϊστὶ ῾Αρμαγεδών».

    Ε, λοιπόν, ό,τι λέει στο 16 κεφάλαιο και ό,τι λέει στο 19, τώρα, κεφάλαιο είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το ίδιο ακριβώς πράγμα, αγαπητοί μου. Εξηγούμεθα. Ούτε εκεί, στο 16 κεφάλαιο, ούτε εδώ στο 19 κεφάλαιο, δεν γίνεται λεπτομερής μνεία αυτής της τελευταίας τρομερής μάχης, πολέμου, συρράξεως της Ιστορίας. Και τούτο, όπως σημειώνει ο Μπρατσιώτης, που υπομνημάτισε το βιβλίον της Αποκαλύψεως, μέσα στην Κατοχή, στη γερμανική Κατοχή, γράφει στον πρόλογό του ότι τότε έκαναν, τις σκοτεινές και φοβερές ημέρες, έκαναν ένα κύκλο και μελετούσαν το παρηγορητικότατο βιβλίον της Αποκαλύψεως, μάζεψε εκείνα τα οποία τότε σαν σημειώσεις είχε, και εξέδωκε το βιβλίο το οποίον έχομε. Είναι το Υπόμνημα στην Αποκάλυψη. Γράφει τα εξής ο Μπρατσιώτης επί λέξει: «Δεν αναφέρονται», λέγει, «λεπτομέρειες στη μάχη του Αρμαγεδώνος, ούτε στο 16 κεφάλαιο, ούτε στο 19, είτε χάριν της ευαισθησίας των αναγνωστών, είτε προς υποδήλωσιν της αστραπιαίας ταχύτητος αυτής, οπότε δεν μένουν περιθώρια περιγραφής». Δηλαδή, ακούστε, ακούστε. Λέγει: «Αν πει, κάνει περιγραφή της μάχης, οι αναγνώσται θα λιποψυχούσαν. Αλλά, είτε λέγει αυτό, είτε ο πόλεμος αυτός θα γίνει τόσο αστραπιαία, που δεν θα υπάρχουν περιθώρια περιγραφής». Όσο για το θέμα της ευαισθησίας, δεν πρέπει να’ ναι. Διότι ο ίδιος ο Μπρατσιώτης, κι όπως εδώ το βλέπομε και το σχολιάζει το βιβλίο της Αποκαλύψεως, μας ομιλεί δια την έκβασιν του πολέμου και μιλάει ρεαλιστικά και ωμά. «Ότι καλεί ο άγγελος», λέει, «τα όρνια τ’ ουρανού και τους λέγει: ‘’Ελάτε να φάτε σάρκες!’’». Δεν νομίζω να είναι και πολύ τρυφερή η εικόνα. Και δεν νομίζω να είναι μία εικόνα η οποία δεν θα προσέκρουε στην ευαισθησία των αναγνωστών.

     Δεν είναι λοιπόν αυτό. Είναι το άλλο. Ότι η ταχύτητα που θα γίνει αυτός ο πόλεμος δεν έχει περιστατικά, αγαπητοί μου, δεν έχει περιστατικά να περιγραφούν. Να σας πω ένα παράδειγμα. Έχομε τον πόλεμο του ’40- ’41.  Λέμε «Μας χτύπησαν οι Ιταλοί, γίνεται επιστράτευση, πηγαίνομε στην Αλβανία, τους βγάλαμε έξω από την Άρτα. Και τώρα παίρνομε μία μία πόλη. Οι πιο ηλικιωμένοι»- Εγώ το θυμάμαι, ήμουνα μικρό παιδί, το θυμούμαι, κάθε φορά που παίρναμε μία πόλη, την Κορυτσά, το Τεπελένι, τους Αγίους Τεσσαράκοντα, χτυπούσαν οι καμπάνες των Εκκλησιών πανηγυρικώς. Και βγαίναμε έξω και λέγαμε- γιατί με καμπάνες εγίνετο και ο συναγερμός, και λέγαμε: «Τι συμβαίνει, τι συμβαίνει;»- «Όχι συναγερμός, πήραμε το Τεπελένι!». «Πήραμε την Κορυτσά!». «Πήραμε τους Αγίους Τεσσαράκοντα!-το λιμάνι» κ.ο.κ. Και ο πόλεμος κράτησε από την 28η Οκτωβρίου μέχρι τον Απρίλιο που μπήκαν οι Γερμανοί, δηλαδή μήνες, γεγονότα, προσέξτε, που μπορούμε να τα περιγράψουμε.

      Ας πούμε ότι κηρύσσει τον πόλεμο η Ιταλία εναντίον της Ελλάδος. Το ίδιο περιστατικό. Τον ίδιο πόλεμο. 28  Οκτωβρίου 1940. Αλλά, αντί να στείλει τελεσίγραφο, αντί να… κ.τ.λ, να αποβιβάσει στρατεύματα στην Αλβανία κ.λπ. παίρνει μία βόμβα πολλών μεγατόνων, ατομική, και έρχεται και τη ρίχνει στην Λάρισα, που είναι το κέντρον της Ελλάδος, να πιάσει αν ήταν δυνατόν,  μέχρι τα σύνορα και μέχρι την Κρήτη. Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δεν υπάρχει τίποτα επάνω στον χώρο της Ελλάδος. Έχομε γεγονότα; Δεν έχομε. Γιατί; Η βόμβα δεν άφησε περιθώρια να δημιουργηθούν γεγονότα. Ακούσατε; Η ταχύτητα καταστροφής δεν άφησε περιθώρια για γεγονότα. Ε, λοιπόν, αυτά τα έγραψε ο Μπρατσιώτης, αγαπητοί μου, τότε μεν βεβαίως δεν μπορούσε να διακρίνει τη δυνατότητα- παρότι πέθανε πέρυσι πρόπερσι ο Μπρατσιώτης- δεν μπορούσε να διακρίνει τη δυνατότητα ενός τέτοιου γρήγορου πολέμου. Ε, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα ότι, ότι ένας πόλεμος που θα ξεκινούσε, παγκόσμιος, θα μπορούσε να κρατήσει από 24 ώρες, το πολύ μία εβδομάδα. Το πολύ. Πόσους νεκρούς μπορεί να αφήσει στα πεδία της μάχης, χωρίς να είναι πια η μάχη με τα παλιά αγχέμαχα όπλα κ.τ.λ., το 1/3 της γης. Μπορεί ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι να ξαπλώσουνε νεκροί πάνω στην επιφάνεια της γης. Μέσα, αγαπητοί μου, σε 24 ώρες. Δεν έχουνε παρά οι δυνάμεις να πατήσουν κάποια κουμπιά και η γη να γίνει απέραντο νεκροταφείο. Δεν υπάρχουν περιγραφές. Τι περιγραφές; Αλλά τι μπορούμε να περιγράψουμε; Το αποτέλεσμα. Πέστε μου, τι γεγονότα στη Χιροσίμα θα είχαμε να περιγράψουμε; Ότι οι άνθρωποι δέχθηκαν με φόβο τα αεροπλάνα και πάνε «Τώρα, να κάτι πέφτει» και μετά, αυτό άρχισε να πέφτε σιγά σιγά και μετά άρχισε να δημιουργεί, ξέρω ‘γω, παράλυση εκεί που έπεσε στους ανθρώπους, τίποτα, μια κι έξω. Μια κι έξω! Τα αποτελέσματα; Εκ των υστέρων.

      Ε, λοιπόν, τώρα ο Ιερός Ευαγγελιστής όχι από ευαισθησία, αλλά υποδηλώνει την ταχύτητα του πολέμου αυτού, αλλά μας λέγει τα αποτελέσματα. Τι είναι τα αποτελέσματα; Η γη όλη θα είναι απλωμένη με πτώματα. Αυτή είναι η μάχη του Αρμαγεδώνος. Φοβερή! Στο παρακάτω κεφάλαιο, το 20ό, γιατί θα επανέλθουμε, ακόμα δεν το εξήντλησα αυτό, θα δείτε, λέγει, καινούριες λεπτομέρειες.

     Ωστόσο, για να ιδούμε εδώ. Όταν λέγει ότι –αυτό το σημείο προσέξτε- «Και ελάτε να φάτε ‘’σάρκας πάντων ἐλευθέρων τε καὶ δούλων, καὶ μικρῶν τε καὶ μεγάλων’’», τι θα πει ότι στο πεδίο της μάχης είναι πεθαμένοι, σκοτωμένοι, και μικροί και μεγάλοι; Απλούστατα. Δεν είναι μόνο εκείνοι οι οποίοι μάχονται, αλλά είναι και ο άμαχος πληθυσμός· διότι όταν πέσουν τέτοιες βόμβες, αγαπητοί μου, δεν θα σκοτωθούν εκείνοι που είναι σε μέτωπα, αλλά θα σκοτωθούν οι πάντες. Βέβαια, επιτρέψατέ μου εδώ, τώρα το σκέφτηκα, όταν ακούτε για ειρήνη, και πορείες ειρήνης που κάνουνε, ακριβώς για να αποφευχθούν αυτά τα αποτελέσματα, θα σας απαντούσα- και αν θέλετε, πιστέψτε το-: δεν πρόκειται παρά περί φοβερής υποκρισίας. Κανείς δεν πιστεύει στην ειρήνη. Οι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, αλλά εκείνοι που κινούν τα νήματα της Ιστορίας και των πολέμων, δεν πιστεύουν στην ειρήνη. Φωνάζουν για ειρήνη για να παρατείνουν τον καιρό των εξοπλισμών. Και τίποτε άλλο. Και κάποια ώρα θα αρχίσουν να χορεύουν αυτές οι βόμβες από πάνω από τα κεφάλια μας και τότε θα γίνει το μεγάλο μακελειό της ανθρωπότητος. Κανείς δεν πιστεύει στην ειρήνη. Οι μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες είναι αντίθεες δυνάμεις, δεν πιστεύουν στην ειρήνη. Ξαναλέγω άλλη μία φορά, είναι υποκρισία. Είναι υποκρισία και παρέλκουν τον καιρόν για να εξοπλίζονται περισσότερο. Και ο Χίτλερ αυτά έλεγε, αγαπητοί μου. Τι έλεγε ο Χίτλερ; «Εγώ πόλεμο;». Και ο Τσάμπερλεν ο πρωθυπουργός, δεν πολιτικολογώ, αλλά σας λέγω, ε, να μην ξεχνάμε την Ιστορία, τι έλεγε ο πρωθυπουργός της Αγγλίας; «Α… θα έχομε ειρήνη». Και παντού για ειρήνη μιλούσε κι εκείνος, και παρολίγο θα έχαναν τον πόλεμο οι Άγγλοι. Παραλίγο θα τον έχαναν τον πόλεμο. Γιατί; Οι μεν εξοπλίζονται, οι Γερμανοί, και δεν μιλούσαν, οι άλλοι δε, ε,  έχαβαν το χάπι της δήθεν ειρήνης. Δεν πιστεύουνε στην ειρήνη οι άνθρωποι της γης. Δεν πιστεύουνε. Και δεν πιστεύουν γιατί δεν έχουν τον αρχηγό της ειρήνης, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Μόνον εκείνος που πιστεύει στον Ιησούν Χριστόν, μπορεί να ομιλεί για πραγματική ειρήνη. Κι εκείνος που έχει πρώτα ειρήνη με τον Θεό. Και για να ‘χεις ειρήνη με τον Θεό δεν πρέπει να αμαρτάνεις. Και τότε μπορείς να μιλάς για ειρήνη και όχι όλα τα άλλα.

    Πάντως, ο πόλεμος αυτός του Αρμαγεδώνος θα είναι ο καρπός της αποστασίας, βεβαίως, των ανθρώπων. Και τον οποίον βεβαίως θα επιτρέψει ο Θεός. Γι΄αυτό σημειώνει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Τό μέν προηγούμενον τοῦ Θεοῦ θέλημα, ὃ καί εὐδοκία λέγεται καί δεῖπνον αὐτῷ περιπόθητον, τό πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι ἐστί καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, καί ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτούς. Τό δέ δεύτερον, τό κολασθῆναι τούς ἑαυτοῖς ἐπισπωμένους τήν κόλασιν».

    «Υπάρχουν στον Θεό», λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας, «δύο θελήματα. Είναι το προηγούμενον θέλημα», έτσι λέγεται: ‘’τό προηγούμενον’’, «το και κατ’ ευδοκίαν»· που σημαίνει, είναι το περιπόθητο εκείνο δείπνο που είχαμε αναλύσει μία προπερασμένη φορά, είναι το δείπνο του Αρνίου. Το δείπνο της Βασιλείας του Θεού· που λέγει: «Μακάριος εκείνος που θα καθίσει στο δείπνο της Βασιλείας του Θεού. Μακάριος… Ευτυχισμένος!». Και το άλλο, το δεύτερο θέλημα του Θεού, το λεγόμενον ἑπόμενον θέλημα ή το κατά παραχώρησιν θέλημα· ἑπόμενον, δεύτερον ή κατά παραχώρησιν θέλημα· τι είναι; «Τό κολασθῆναι τούς ἑαυτοῖς ἐπισπωμένους τήν κόλασιν». Δηλαδή «το να τιμωρηθούν εκείνοι που επισύρουν την κόλαση για τον εαυτόν τους». Δηλαδή, το επιτρέπει ο Θεός.

    Ο πόλεμος λοιπόν αυτός θα είναι ο καρπός της αποστασίας των ανθρώπων. Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ότι έχομε αυτά τα δύο δείπνα· τα οποία αντιπαραβάλλονται. Το δείπνο του Θεού και το δείπνο των ορνέων. Τι θέλεις, αδερφέ μου; Να καθίσεις στο δείπνο της Βασιλείας του Θεού; Χμ… ή να σε φάνε τα κοράκια; Και θα είναι, τι θα’ ναι αυτό; Τα κοράκια μπορεί να φάνε και τους αγίους, αλλά είναι εικόνα που δείχνει πώς θα σε τρώνε τα κοράκια στην κόλαση. Δεν έχει κοράκια η κόλασις. Αλλά τι εννοούμε; Εκεί που θα κατατρώγεσαι χωρίς να καταναλώνεσαι. Και λέγεται «δεῖπνον μέγα τοῦ Θεοῦ», γιατί είναι το αποτέλεσμα της κρίσεως του Χριστού Κριτού επί των αντιθέων δυνάμεων. Πρέπει να σημειώσουμε ότι θα γίνει κι αυτή η τρίτη αναφορά στα της μάχης του Αρμαγεδώνος, αλλά… για να ιδούμε εδώ, πώς ακριβώς μας το λέει παρακάτω.

      ΙΘ΄, 19-21: «Καὶ εἶδον τὸ θηρίον καὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ τὰ στρατεύματα αὐτῶν συνηγμένα ποιῆσαι τὸν πόλεμον μετὰ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ ἵππου καὶ μετὰ τοῦ στρατεύματος αὐτοῦ. Καὶ ἐπιάσθη τὸ θηρίον καὶ ὁ μετ᾿ αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τὰ σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τοὺς λαβόντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ· ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ. Καὶ οἱ λοιποὶ ἀπεκτάνθησαν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ ἵππου, τῇ ἐξελθούσῃ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ· καὶ πάντα τὰ ὄρνεα ἐχορτάσθησαν ἐκ τῶν σαρκῶν αὐτῶν».

   «Είδα», λέγει, «το θηρίον -ο Αντίχριστος- και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματά τους μαζεμένα να κάνουν πόλεμο εναντίον του ιππέως Χριστού Κριτού, και εναντίον του στρατεύματός Του, των αγγέλων, και πιάστηκε το θηρίο, συνελήφθη το θηρίο, μαζί και ο ψευδοπροφήτης, αυτός που έκανε τα σημεία και τα τέρατα για να πλανά τους ανθρώπους, αυτός που έβαλε το χάραγμα του θηρίου επάνω εις τους προσκυνούντας την εικόνα του θηρίου. Και ζωντανοί πετάχτηκαν στη λίμνη του πυρός που καίγεται με θειάφι. Οι υπόλοιποι; Εφονεύθησαν με τη ρομφαία που εξήρχετο από το στόμα του καθημένου επί του λευκού ίππου, του Χριστού».

     Αγαπητοί μου, πώς πρέπει να εννοήσουμε αυτή τη μάχη; Αυτό είναι μία εικόνα. Είναι μία εικόνα αυτό που σας είπα. Πώς πρέπει να την εννοήσουμε; Διότι, αν έπρεπε να κάνομε μία ζωγραφική, έναν ζωγραφικό πίνακα, σαν κι αυτούς που υπάρχουν στο Άγιον Όρος, άφθονες εικόνες της Αποκαλύψεως σε τοιχογραφίες, πώς θα το παριστάναμε αυτό; Κάπως έτσι ψηλά στα σύννεφα, τον Χριστό ιππέα και τα στρατεύματά Του, οι άγγελοι, ιππείς. Και κάτω στη γη να είναι οι άνθρωποι. Κάπως έτσι θα είναι; Όχι, βεβαίως. Όχι, βεβαίως. Αυτό είναι μία εικόνα. Γι΄αυτό σας λέγω, πώς πρέπει να εννοήσουμε αυτή την μάχη; Μεταξύ των εθνών, που θα ηγείται ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης εναντίον του ιππέως Χριστού. Πιθανώς το πράγμα είναι όπως το περιγράφει προφητικά ο προφήτης Ιεζεκιήλ στα περίφημα κεφάλαια 38 και 39. Εδώ προσέξτε, παρακαλώ. 

     Σημειώσατε δε ότι αυτά που γράφει ο Ιεζεκιήλ, κατά λέξη σχεδόν και τα ίδια ονόματα αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, στο επόμενο κεφάλαιο που είναι η τρίτη αναφορά της μάχης του Αρμαγεδώνος. Και αναφέρεται εις τον βασιλέα τον Γωγ. Και εις τον Μαγώγ. Μα-γώγ θα πει «η χώρα του Γωγ». Γωγ είναι το όνομα του βασιλέως και Μαγώγ είναι «η χώρα του βασιλέως Γωγ». Λοιπόν πρόκειται συνεπώς, αυτής της μάχης του Αρμαγεδώνος και τα όσα μας γράφει ο προφήτης Ιεζεκιήλ πρόκειται περί ταυτότητος. Είναι το ίδιο πράγμα. Και ναι μεν, εκεί γράφει, όπως θα σας το διαβάσω εδώ τώρα ότι σκέφτεται εναντίον του Ισραήλ. Και έγινε αυτό ιστορικά. Αλλά ο ιστορικός τύπος δεν εξαντλείται. Εις το βάθος του ιστορικού αυτού τύπου, σε σχέση με τα προφητευόμενα, υπάρχει ο έσχατος πόλεμος της Ιστορίας. Η μάχη του Αρμαγεδώνος. Ακούστε πώς το λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ: «Τάδε λέγει Κύριος Κύριος τῷ Γώγ(:Αυτά λέγει ο Κύριος ο ένδοξος εις τον Γωγ)· καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἂν ἔλθῃ Γὼγ ἐπὶ τὴν γῆν τοῦ ᾿Ισραήλ(:«και θα είναι την ημέρα εκείνη όταν θα κατέβει από βορράν ο Γωγ εις την περιοχήν του Ισραήλ». Ο Ισραήλ όμως τώρα…-τότε ήταν πραγματικά. Είχαμε την κάθοδο των Σκυθών. Θα μας μιλήσει λίγο πιο κάτω. Αλλά ο Ισραήλ τώρα είναι ο νέος Ισραήλ. Είναι η Εκκλησία. Και είναι η κάθοδος του Γωγ, που είναι εκπρόσωπος όλων των αντιθέων δυνάμεων του κόσμου εναντίον της Εκκλησίας), λέγει Κύριος Κύριος, ἀναβήσεται ὁ θυμός μου. Καὶ καλέσω ἐπ' αὐτὸν πᾶν φόβον, λέγει Κύριος(:Θα τον κάνω να τρομάξει)· μάχαιρα ἀνθρώπου ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἔσται(:Θα υπάρξει μαχαίρι εναντίον, τι; -Ξαναδιαβάζω: «Μάχαιρα ἀνθρώπου ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἔσται»… Εμφύλιος πόλεμος. Δηλαδή ο Γωγ, τα στρατεύματά του, θα πολεμήσουν μεταξύ τους. Εμφυλίως.

    Αυτό συνέβη, αγαπητοί μου, όταν οι Σκύθαι- δεν υπήρξε Γωγ, είναι συμβολικό όνομα, δεν υπήρξε Γωγ βασιλεύς- οι Σκύθαι που κατοικούσαν, προσέξτε, λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ τρία ονόματα. Το πρώτο όνομα είναι το όνομα Ρως, και όλοι οι ερμηνευταί, παλαιοί και νεότεροι, λέγουν είναι οι κάτοικοι περί τον Βόλγα ποταμόν. Αυτό που και σήμερα λέμε: Οι Ρώσοι. Δεν το λέγω εγώ. 38 και 39 κεφάλαια. Διαβάστε δε στην ερμηνεία του πατρός Ιωήλ Γιαννακοπούλου, στα σχόλια από κάτω, να το δείτε αυτό. Και έχει και άλλα δύο ονόματα, που είναι λαοί που κατοικούν περί τη Μαύρη Θάλασσα. Με τη γενική ονομασία Σκύθαι. Οι Σκύθαι, φοβεροί τοξόται, ήσαν ορδή πραγματική. Κατέβηκαν, απολίτιστοι άνθρωποι, κατέβηκαν τότε εναντίον του Ισραήλ. Εναντίον της Μικράς Ασίας, του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Τον Ισραήλ τον κοσκίνισαν. Έφθασαν έξω από την Αίγυπτο- ιστορία τώρα σας λέγω, ε, ιστορία, όχι προφητεία, ιστορία- εκεί, εδόθησαν από τους Αιγυπτίους πολλά δώρα και πολύτιμα εις τους Σκύθας να μην μπουν στην Αίγυπτο. Επιστρέφουν αυτοί, και επιστρέφοντας έγινε μάχη εναντίον των, με αποτέλεσμα αυτοί να καταληφθούν από φόβον και στο τέλος να πάθουν τέτοιο πανικό, που να χάσουν τα νερά τους και να πολεμάει ο ένας τον άλλον χωρίς να ξέρουν αν είναι ο εχθρός ή αν είναι φίλοι τους. Πολεμούσαν μεταξύ τους. Και αλληλοεξοντώθησαν. Δια την διατήρησιν την ιστορική που πέρασε η ορδή των Σκυθών από τη χώρα του Ισραήλ, ονομάστηκε μια πόλις, Σκυθόπολις. Και είναι στην Παλαιστίνη. Ήταν τότε. Στην Παλαιστίνη. Η Σκυθόπολις Γι΄αυτό ονομάστηκε. Για να θυμίζει τον τρόμο των Ισραηλιτών από την κάθοδο των Σκυθών.

    Εκεί δεν εξαντλείται η προφητεία. Η προφητεία έχει εσχατολογικόν βάθος. Και είναι η μάχη του Αρμαγεδώνος υπό το όνομα «Ρως». Ή: «τα στρατεύματα του Γωγ». Δεν είναι οι Ρώσοι. Ακριβώς οι Ρώσοι. Προσέξατε. Δεν είναι ακριβώς οι Ρώσοι. Είναι ο ιστορικός τύπος οι Ρώσοι. Αλλά δεν είναι οι Ρώσοι. Αλλά τι είναι; Να σας πω τι είναι. Όλες οι αντίθεες δυνάμεις Ανατολής και Δύσεως. Πώς μπορούν να πολεμήσουν μεταξύ τους στη μάχη του Αρμαγεδώνος και να αλληλοεξοντωθούν; Να σας πω. Είναι ο άθεος κομμουνισμός, όπου επικρατεί, της Ανατολής. Είναι ο άθεος υλισμός της Δύσεως. Και ο άθεος Σιωνισμός των Εβραίων. Συμπίπτουν τα συμφέροντά τους; Σ΄ένα σημείο συμπίπτουν τα συμφέροντά τους. Μόνο σε ένα σημείο: Να πολεμήσουν τον Χριστό και την Εκκλησία. Μόνο σ’ αυτό το σημείο. Γι΄αυτό βλέπετε και στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Προκειμένου να χτυπηθεί η Ελλάδα, συμμαχούν οι σκοτεινές δυνάμεις! Σε άλλα θέματα δεν συμφωνούν. Γιατί ο κάθε τομέας έχει τα συμφέροντά του. Άλλο είναι ο άθεος κομμουνισμός, άλλο είναι ο άθεος υλισμός της Δύσεως. Και έτσι, όπως ακριβώς θα λέγαμε, η Ανατολή με τη Δύση θα πατήσουνε τα κουμπιά να έρθουν οι βόμβες και οι πύραυλοι. Α, ώστε λοιπόν η Ανατολή με τη Δύση. Ακριβώς αυτό. Αυτός σημαίνει εμφύλιος πόλεμος. Εμφύλιος ως προς τις αντίθεες δυνάμεις που θα είναι ενωμένες αυτές. Αλλά δεν θα είναι ενωμένες. Είναι ενωμένες εναντίον του Χριστού. Αλλά τα συμφέροντά τους δεν είναι ενωμένα.

    Αλλά, αγαπητοί μου, η ώρα πέρασε και θα συνεχίσομε πάνω σ’ αυτό το σημείο, πρώτα ο Θεός, την ερχομένη Κυριακή.

 
77η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἕνα κορυφαῖον αἴτημα. ΙΔ΄ Λουκᾶ. (Λουκ. 18, 35-43)

†.Εκπληκτικό, όντως, αγαπητοί μου, το θαύμα της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς. Και η έκπληξις προέρχεται τόσο από τον Κύριον, όσο και από τον τυφλόν. Και οι δύο πλευρές εκπλήσσουν. Παρατηρούμε τον Κύριον, με πόσην ευκολία δίδει αυτό που του ζητείται. Λέγει ένας ερμηνευτής: «Ὅρα τήν ἐξουσίαν». «Δες», λέγει, «την εξουσίαν». «’’Ἀνάβλεψον’’. Τίς γάρ τῶν προφητῶν οὕτως ἐθεράπευσεν, ἐν τοσαύτῃ, φημί, ἐξουσίᾳ;». Τι είπε; «Ἀνάβλεψον». Δηλαδή «Να δεις».  «Ποιος», λέγει, «από τους προφήτας ποτέ εθεράπευσε με τόσην εξουσίαν;».

     Αλλά και ο τυφλός υπήρξε εκπληκτικός. Με τα μάτια του, δεν είδε κανένα θαύμα του Χριστού. Μόνο άκουσε. Επιμένει όμως στο αίτημά του, γιατί πιστεύει ότι θα μπορέσει να δει. Και το σημαντικότατον, ότι κάθε του εκφώνησις προς τον Κύριον, είναι και ένας –προσέξατε- κολοσσός θεολογίας. Τον απεκάλεσε «υἱόν  Δαυΐδ». «Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Τον απεκάλεσε λοιπόν «υἱόν Δαυΐδ» ·που είναι ταυτόσημον με το «Μεσσίας», με το «Χριστός». Τον απεκάλεσε «Κύριον». «Κύριε Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με»· που «Κύριος» είναι ταυτόσημον με το «Θεός». Του είπε και το όνομα Ιησούς. Το όνομα της ανθρωπίνης Του φύσεως. Και τι είπε; «Ἐλέησόν με». Αν ό,τι εξεφώνησε, το θέσομε σε μία παράταξη, τότε τούτο βγάζομε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να λοιπόν που ο τυφλός αυτός ήδη διετύπωσε αυτήν την μονολόγιστον ευχήν, που έχει σαφώς την κατάθεσή της μέσα εις αυτήν την Αγίαν Γραφήν. Δεν επενοήθη αυτή η ευχή του Ιησού: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δεν επενοήθη από τους, έστω, εκκλησιαστικούς. Δεν θα πείραζε. Αλλά όμως δεν επενοήθη, αλλά ήδη είναι κατατεθειμένη μέσα εις την Καινή Διαθήκη.

      Έτσι αποδεικνύεται ο τυφλός της Ιεριχούς, τρανός θεολόγος. Γιατί; Διότι, όταν είπε «Κύριε», εννοούσε την θεότητα του Χριστού. Όταν είπε «Ἰησοῦ», εννοούσε την ανθρωπίνη φύση του Χριστού, κι όταν είπε «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ Δαυίδ», το ίδιο είναι, ομολογούσε τη μεσσιανικότητα του Ιησού. Συνεπώς εδώ έχομε στα τρία αυτά ονόματα, όλην την θεολογικήν πληρότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού. Ότι είναι Θεός, ότι είναι άνθρωπος, συνεπώς Θεάνθρωπος, κι έχει ένα έργον, το μοναδικό έργο, του ότι είναι Χριστός, δηλαδή χρισμένος, κεχρισμένος για έναν σκοπό. Κι αυτός ο σκοπός είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Να γιατί  αυτός ο τυφλός -ο τυφλός!- αποδεικνύεται τρανός, όπως σας είπα, θεολόγος. Κι αν λογαριάσομε την επαινεθείσα πίστη του, που του είπε ο Κύριος: «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», τότε μένομε αληθινά έκπληκτοι με την παρουσία και το πρόσωπο αυτού του τυφλού της Ιεριχούς.

    Μας  κατέπληξε λοιπόν τόσον ο Κύριος, όσο και ο τυφλός. Ας δούμε όμως καταρχάς το αίτημα του τυφλού. «Τι θέλεις;», του είπε ο Κύριος. «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω».  «Κύριε, τι θέλω; Να δω. Είμαι τυφλός. Να δω». Αλήθεια, υπάρχει πιο κορυφαίον αίτημα, τουλάχιστον από τα φυσικά προσόντα ενός ανθρώπου από την όραση; Που λέγεται μάλιστα και βασιλική αίσθησις;

     Αλλά δεν είναι η όρασις μόνον των ματιών. Είναι και η όρασις της ψυχής. Συνεπώς μια όραση τόσο αισθητή, όσο και πνευματική. Και του σώματος και της ψυχής. Εκείνο όμως που μας καταπλήσσει ακόμα είναι ότι αυτός ο τυφλός, τα μάτια της ψυχής του τα είχε ορθάνοιχτα. Όλο εκείνο το πλήθος που ηκολούθει τον Χριστόν, πηγαίνοντας εις την Ιεριχώ, δεν είχε τα μάτια του ανοιχτά· αν και ήσαν ανοιχτομάτηδες. Αλλά δεν είχε τα μάτια του ανοιχτά, της ψυχής τα μάτια. Μάλιστα εκεί οι Φαρισαίοι γόγγυζαν. «Μπα», λέει, «τι, και να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού;». Τίνος; Του Ζακχαίου. Δεν είχαν τα μάτια τους ανοιχτά. Δεν έβλεπαν. Και να βλέπει αυτός ο τυφλός! Μα είναι καταπληκτικό!

    Γιατί, αλήθεια, όμως, ο Κύριος άνοιγε τα των τυφλών; Τα μάτια των τυφλών και του σώματος και της ψυχής. Για να δουν -να δουν!- με τα μάτια του σώματος, αλλά και της ψυχής, τον Θεόν Λόγον που ενηνθρώπησε. Λέγει ο Ωριγένης, σχολιάζοντας το προοίμιον του Ευαγγελίου του Λουκά ότι «Τον Ιησούν όλοι τον είδαν, τον Λόγον μόνον όσοι επίστεψαν». Διότι για να δεις τον Λόγον, που είναι ο Ιησούς, έπρεπε να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Τα μάτια της ψυχής. Ο Κύριος λοιπόν άνοιγε και τα μάτια του σώματος και τα μάτια της ψυχής.

      Στη Βασιλεία του Θεού, μετά την ανάσταση των νεκρών και με τα μάτια του σώματος και με τα μάτια της ψυχής, θα βλέπομε εις το διηνεκές το πρόσωπον του Χριστού· εις το διηνεκές. Μας το βεβαιώνει η Αγία Γραφή. Μας λέγει ο Ευαγγελιστής- Αποκάλυψις, 22,4: «Καί οἱ δοῦλοι αὐτοῦ λατρεύσουσιν αὐτῷ καί ὄψονται τό πρόσωπον αὐτοῦ(:Και θα ίδουν το πρόσωπον αυτού) καί τό ὄνομα αὐτοῦ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν». Για να πει ο αυτός Ευαγγελιστής στην πρώτη του επιστολή ότι «Τεκνία», λέει, « παιδάκια, δεν έχομε ακόμα φθάσει να δούμε τι θα απογίνομε· ξέρομε όμως ότι ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστίν». «Θα τον δούμε όπως είναι». Είναι καταπληκτικό. Και η θεωρία του προσώπου του Χριστού, είναι το ύψιστον αγαθόν. Επειδή από κει, από τη θεωρία του προσώπου Του, απορρέει η υψίστη μακαριότης. Γι΄αυτό ύψιστον αίτημα είναι η όρασις και η σωματική και η πνευματική.

     Πρέπει όμως από την παρούσα ζωή να δει κανείς το πρόσωπον του Χριστού! Όταν το πρωτοδιάβασα, εις τον άγιον Συμεών τον Νέο Θεολόγο, τρόμαξα. «Γιατί», λέγει, «αν δεν Τον δεις εδώ στη Γη, μην περιμένεις, ούτε στον ουρανό δεν θα Τον δεις τον Χριστόν». Και ποιος δεν θα δει το πρόσωπον του Χριστού; Μόνο οι κολασμένοι. Είναι φοβερό. Αλλά πώς μπορούμε να το πούμε αυτό; Τι θα πει «βλέπω τον Χριστόν από την παρούσα ζωή;». Πρέπει από δω να Τον αναγνωρίσεις ότι είναι ο Ιησούς Χριστός ο Κύριος· ότι είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος. Με τα μάτια της ψυχής. Δηλαδή με την πίστη. Αυτό θα πει «αν δεν δεις από την παρούσα ζωή τον Ιησούν Χριστόν, δεν Τον αναγνωρίσεις, ούτε εκεί θα Τον αναγνωρίσεις, στον ουρανό, μετά θάνατον, μετά την ανάσταση των νεκρών». Δηλαδή πρέπει να αναγνωρισθεί η ταυτότητα του Ιησού Χριστού.

     Όταν ο Κύριος ερωτούσε: «Τίνα με λέγουσιν εἶναι τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου;», έλεγε στους μαθητάς Του. «Οι άνθρωποι για μένα τι λένε;». Ο Απόστολος Πέτρος απήντησε: «Σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ενώ οι άλλοι όλοι έλεγαν: «Μπορεί να είναι ο προφήτης Ιερεμίας»· «μπορεί να είναι ο Ηλίας»· «μπορεί…»· «μπορεί…». Δεν τον είχαν αναγνωρίσει. Ο Πέτρος τον αναγνωρίζει. Και λέγει: «Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος». Και εμακαρίσθη ο Πέτρος. Συνεπώς ο Πέτρος είδε τον Ιησούν. Τι είδε; Τον Θεόν Λόγον. Ο Ηρώδης είδε τον Ιησούν; Ο Πιλάτος είδε τον Ιησούν; Ο Άννας, ο Καϊάφας, οι άρχοντες, οι Φαρισαίοι, είδαν τον Ιησούν ως Λόγον Θεού; Ως Ιησούν άνθρωπον, ναι. Ως Λόγον όχι. Αυτό θα πει αν δεν δεις από την παρούσα ζωή τον Ιησούν Χριστόν, δεν Τον αναγνωρίσεις, ούτε εκεί θα τον δεις. Και εμακαρίσθη ο Πέτρος.

       Έτσι, αγαπητοί, και στον κάθε πιστό, στον κάθε πιστό. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ὅθεν καί φῶς τῷ κάμνοντι γέγονεν ἡ φωνή, ἐκ φωτός τοῦ ἀληθινοῦ προϊοῦσα». Δηλαδή, ότι εις τον ασθενή, εις τον κάμνοντα, εις τον τυφλόν δηλαδή, η φωνή εκείνη του Χριστού, έγινε φως. Και αυτό το φως ήτο εκ Φωτός του αληθινού. Από εκεί προήλθε. «Προϊούσα». Από εκεί προήλθε. Προσέξτε: Η φωνή έγινε φως. Είναι η ιδία φωνή που είπε κάποτε, ως φωνή: «Γενηθήτω φῶς· καί ἐγένετο φῶς». Αυτό είναι μεγαλειώδες. Η φωνή έγινε φως. Τότε και τώρα εις τον τυφλόν, η φωνή του Χριστού γίνεται φως στα μάτια Του και φως στην ψυχή Του. Άρα λοιπόν, ποιος είναι ο Ιησούς, που με τόσο απλό τρόπο, τόσο εύκολα λέγει στον τυφλόν, που του είπε «ἵνα ἀναβλέψω»: «Να αναβλέψεις!». Τόσο απλά. Τόσο εύκολα. Ποιος είναι; Είναι ο Θεός Λόγος· που εδημιούργησε το φως. Είναι ο ίδιος που τώρα ανοίγει τα μάτια του τυφλού και του δίδει το φως. Είναι εκπληκτικό, αγαπητοί μου! Αυτό θα πει ανά πάσα στιγμή να αναγνωρίζεις δια των Γραφών και δια της εμπειρίας, να αναγνωρίζεις Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Δηλαδή, να Τον δεις από την παρούσα ζωή.

     Και με τα μάτια της ψυχής κυριότατα, τι μπορείς να βλέπεις; Να βλέπεις τα όντως όντα. Να βλέπεις εκείνα που πράγματι υπάρχουν. Αυτό είναι τώρα μία συνέπεια του πράγματος. Είναι ένας καρπός. Γιατί αν δεις τον Χριστόν, τότε βλέπεις και τα όντως όντα. Δηλαδή εκείνα που πράγματι υπάρχουν. Ότι τα κτιστά, όλα τα κτιστά, δεν είναι όντως όντα. Είναι απλώς όντα. Δηλαδή δεν είναι πραγματικώς πράγματα, αλλά είναι απλώς πράγματα. Τι πράγματα; Εικόνες των όντων. Εικόνες, όντως, των όντων. Εικόνες. Τι είναι; Εκείνο που λέμε στις κηδείες: «Σκιᾶς ὄναρ ὁ βίος»! «Σκιᾶς ὄναρ ὁ βίος». «Είναι ένα όνειρο, μια σκιά ο βίος. Τι είναι; Έφαγα, ήπια, γλέντησα, πλούτισα. Πού είναι αυτά; Πού», λέει, «ο πλούτος; Πού ετούτο; Πού εκείνο;». Λέει πάλι ένα τροπάριο του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, στις κηδείες: «Δεν συνοδεύει τίποτε απ’ αυτά». Άρα, αυτά όλα δεν είναι όντως όντα. Είναι απλώς όντα.

    Δεν αρνούμεθα την ύπαρξιν του σύμπαντος. Προσέξτε. Γιατί υπήρξαν φιλόσοφοι που αρνήθηκαν και την ύπαρξιν του σύμπαντος. Όχι. Ή την ύπαρξιν της ύλης. Όχι. Γιατί «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο», πραγματικά. Αλλά ότι τα όντα δεν είναι όντως όντα. Τι είναι; Αντίτυπα των αληθινών, που λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Εβραίους επιστολή του, 9, 24. Εκεί, που βλέπουν οι άγιοι και προσδοκούν και επιθυμούν. Αυτά είναι τα όντως όντα. Αγαπούν και την κτίσιν, βεβαίως. Δεν την αρνούνται. Σαν έργα  των δαχτύλων του Θεού, του Θεού Λόγου. Κυριότατα όμως αγαπούν και θέλουν τα αόρατα του Θεού, Αυτόν τον Ίδιον τον Θεόν, τον Θεόν Λόγον.  Έτσι, κανείς άγιος δεν είναι ειδωλολάτρης. Γιατί δεν κόλλησε επάνω εις τα όντα. Τα ξεπέρασε κάθε άγιος, φθάνοντας εις τα όντως όντα. Μην σας μπερδεύει η έκφρασις. Διαμέσου δε της κτίσεως κάθε άγιος βλέπει τον Κτίστην. Και σε Αυτόν μένει. Και Αυτόν λατρεύει. Όλα είναι στη χρήση μας. Αλλά δεν είναι ο προορισμός μας. Όλα. Και το σπίτι μας και τα χρήματα και η συζυγία και τα παιδιά. Όλα είναι στην χρήση μας. Αλλά δεν σταματάμε σε αυτά.

     Ακόμη ο πιστός που έχει μάτια, μάτια, μάτια της ψυχής, βλέπει και τους λόγους των όντων. Γιατί υπάρχουν όλα αυτά; Γιατί υπάρχει το σύμπαν; Γιατί υπάρχει ετούτο ή εκείνο ή εκείνο; Γιατί υπάρχω εγώ; Λέγει ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: «Τούς λόγους τῶν ὄντων - προσέξατέ το, είναι πολύ ωραίο. «Οἱ λόγοι τῶν ὄντων». Δηλαδή για ποιον λόγο υπάρχουν τα όντα. Ποια είναι η αιτία που υπάρχουν τα όντα- δηλαδή, λέγει ο ίδιος «τόν σκοπόν, δι' ὄν ἐγένετο ἕκαστον πρᾶγμα, πρός τό φωτίζειν τόν νοῦν - για να φωτίζεται ο νους- εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ (:Να φθάσω δια των όντων εις την αγάπην του Θεού. Γιατί έκανε ο Θεός τούτο, εκείνο, εκείνο, εκείνο, τα πουλιά, τα φυτά, τα κρινάκια, τον ουρανό, την θάλασσα, τις πέτρες, τα κοχύλια, τα πετραδάκια, τα κοχυλάκια… Απ’ αυτά, διαμέσου αυτών να φθάσω στον Κτίστην. Εκεί είναι οι λόγοι των όντων συγκεντρωμένοι· στον Χριστόν, στον Δημιουργόν) καί γινώσκειν τήν μεγαλωσύνην αὐτοῦ καί τήν ἀνέκφραστον αὐτοῦ σοφίαν, καί πρόνοιαν (:πώς φροντίζει) ἐκ τῆς ἐπιμελείας αὐτοῦ περί τῶν κτισμάτων(:με την φροντίδα Του για τα κτίσματα) ἵνα ἐκ τῆς γνώσεως ταύτης(:ώστε από την γνώση αυτή) φοβῆται τήν παράβασιν τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ καί τήν ἰδίαν ἀσθένειαν καί ἀγνωσίαν καταγινώσκει (:βλέπει την αγνωσία Του, βλέπει την ασθένειά Του. Αδύναμος εγώ ο άνθρωπος. Δεν μπορώ όμως να αμαρτάνω, όταν καταλάβω τους λόγους των όντων), κἀντεῦθεν(:κι από δω) ταπεινοφρονεῖ καί ἀγαπᾶ τόν Θεόν καί οὐ καταφρονεῖ τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ». Είναι ωραιότατο απόσπασμα. Να σας βοηθήσω, Πέτρου Δαμασκηνού, 3^ος τόμος της Φιλοκαλίας στη σελίδα 164.

     Μόνον έτσι είναι ο άνθρωπος κυριολεκτικά βασιλιάς της Δημιουργίας μέσα στην οποία καθρεπτίζεται το πρόσωπο του Θεού και το πρόσωπο το δικό Του. Αν κατακτήσει την κτίση για να κάνει κατάχρηση, τότε έγινε δούλος της κτίσεως και όχι αφεντικό της Δημιουργίας. Έτσι «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται», όπως λέγει ο Ψαλμωδός. Και η μία άβυσσος είναι ο Θεός, το πρωτότυπον. Η δευτέρα άβυσσος (άβυσσος θα πει κάτι που δεν έχει τέρμα, δεν έχει βυθόν) είναι ο άνθρωπος, η εικόνα του Θεού. Έτσι επικαλείται η μία άβυσσος την άλλην άβυσσον. Και λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος ότι «Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐστίν τό ποιοῦν ἑτέρους ὀφθαλμούς». «Το Πνεύμα το Άγιον είναι εκείνον το οποίον», λέει, «κάνει τα άλλα μάτια». Αυτά τα άλλα μάτια, τα μάτια της ψυχής, βλέπουν τα όντως συμφέροντα. Όταν οι άνθρωποι συζητούν και διαπληκτίζονται και χωρίζουν μεταξύ των για πράγματα, για χωράφια, για χρήματα, για κληρονομιές, που τα βλέπουν βεβαίως σπουδαία και συμφέροντα, αυτά όλα, τα μάτια του πιστού, τα βλέπει τιποτένια. Αυτό θα πει να έχεις τα μάτια του Αγίου Πνεύματος. Θα περάσουν. Αξίζει να μαλώσω με τον αδελφό μου; Θα περάσουν αυτά…

    Ποτέ δεν μπορείς να περιφρονήσεις αυτόν τον κόσμον και να σταθείς πιο πάνω από τον κόσμον -εκείνη η υπερφρόνησις…-, αν δεν έχεις δει τα αγαθά κάποιου άλλου κόσμου. Και τα βλέπεις με σιγουριά. Γιατί αλλιώτικα δεν δίδεις, αγαπητέ, τη ζωή σου, για πράγματα που δεν βλέπεις. Βλέπεις ότι ετοίμασε ο Θεός, εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος, «ὅ,τι ἑτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν». Εκείνους που Τον αγαπούν. Αν δεν έβλεπε έτσι ο Παύλος, δεν θα έγραφε: «Λογίζομαι -λογαριάζω- γάρ ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ - Τι παθαίνομε; Μας κυνηγούν οι άνθρωποι, πάσχομε, πληγές, τόσα, κ.λπ. παθήματα. Δεν είναι σπουδαία πράγματα- πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς». «Μπροστά σε εκείνα που θα αποτελέσουν την αληθινή δόξα, όταν θα μας αποκαλυφθεί».

     Ακόμη δεν θα έγραφε ο Παύλος: «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». «Δεν έχομε εδώ πατρίδα μόνιμη. Την μελλοντική επιζητούμε». Το ίδιο και ο Μωυσής. Αυτά τα μάτια διέθετε ο Μωυσής. Ναι. Για να προτιμά 15 αιώνες προ Χριστού, για να προτιμά τα αληθώς συμφέροντα. Μας το σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους 11,24, όταν λέγει εκείνον τον μυστηριώδη λόγον, ο οποίος είναι πρωθύστερος. Δηλαδή μιλάει για τον Μωυσή και τον Χριστό, που ο Χριστός ήρθε 15 αιώνες μετά. Και λέγει: «Μωυσῆς ἠρνήσατο(:αρνήθηκε) λέγεσθαι υἱός θυγατρός Φαραώ(:να ονομάζεται, να ονοματίζεται: ο γιος της θυγατρός του Φαραώ) μᾶλλον ἐλόμενος (:μάλλον προτιμών) συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ(:να συγκακουχείται με τον λαό του Θεού) ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν(:παρά να έχει την πρόσκαιρη απόλαυση της αμαρτίας) μείζονα πλοῦτον ἠγησάμενος (: «θεωρών», λέει, «μέγιστον πλούτον· ακούστε) τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν(:από τους θησαυρούς της Αιγύπτου· μια μέρα ο Μωυσής θα εγίνετο βασιλιάς, αφού ήταν ο γιος της θυγατρός του Φαραώ. Τι προτίμησε; Ακούστε, ακούστε) τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ (:έβλεπε την σταύρωση του Χριστού, έβλεπε τον Χριστό στον Σταυρό. Και προτίμησε τον Χριστό επάνω στον Σταυρό)· ἀπέβλεπε γάρ εἰς τήν μισθαποδοσίαν». Και ποια είναι η μισθαποδοσία; Η Βασιλεία του Θεού. Τα ίδια μάτια διαθέτει, αγαπητοί, και ο κάθε πιστός, μέσα στους αιώνες. Ότι προτιμά να είναι σωστός και ακέραιος Χριστιανός, από τα θέλγητρα του κόσμου τούτου. Και οι μάρτυρες αυτά τα μάτια είχαν. Αλλιώς; Δεν μπορούσαν να μαρτυρήσουν.

       Με τα μάτια αυτά που σου άνοιξε Εκείνος, που είπε να γίνει φως και έγινε φως, βλέπεις και τα μυστήρια του Θεού. Γι΄αυτό ο Κύριος είπε: «Ὑμῖν δέδοται(:Σε σας εδόθη) γνῶναι τά μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνοις δέν τοῖς ἔξω(:τους άλλους, τους απέξω, τους κοσμικούς) ἵνα βλέποντες βλέπωσι καί μή ἴδωσι(:να βλέπουν, αλλά να μη βλέπουν, να μην καταλαβαίνουν). Ὑμῶν δέ μακάριοι οἱ ὀφθαλμοί ὅτι βλέπουσι». «Για σας; Είσαστε ευτυχείς, γιατί τα μάτια σας βλέπουν».

      Aυτά τα μάτια σήμερα στερείται ο κόσμος, αγαπητοί. Και δεν μπορεί να ιδεί τον Δημιουργό του και σωτήρα του, τον Ιησούν Χριστόν. Γι΄αυτό δεν πιστεύουν οι άνθρωποι στον Χριστόν. Δεν έχουν τα μάτια αυτά. Και αυτά τα μάτια ανοίγουν, όχι δημιουργούνται, γιατί υπάρχουν, ανοίγουν με την πίστη. Γι΄αυτό και ο Κύριος είπε στον τυφλό… τι του είπε; «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». «Εκείνη που σε έσωσε είναι η πίστις σου». Κι ο κόσμος, δεν πιστεύει. «Οὐ γάρ πάντων ἡ πίστις», θα σημειώσει ο Απόστολος σε μια του επιστολή. Ο κόσμος με τα πάθη του σκοτίζει και τυφλώνει και καθιστά ανυπόπτους τους ανθρώπους δια τα ωραία του Θεού. Γι΄αυτό συνιστά ο Κύριος στον άγγελο της Λαοδικείας στην Αποκάλυψη, και του λέγει: «Καί οὐκ οἴδας ὅτι σύ εἶ ὁ ταλαίπωρος(:και δεν γνωρίζεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος) καί ὁ ἐλεεινός καί πτωχός καί τυφλός καί γυμνός, συμβουλεύω σοί (:σε συμβουλεύω) ἀγοράσαι παρ' ἐμοῦ(:να αγοράσεις από μένα) κολλύριον - είναι το φάρμακον των ματιών - ἵνα ἐγχρίσῃ τούς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς». «Να βάλεις στα μάτια σου για να βλέπεις». Και ποιο είναι αυτό το κολλύριον; Είναι το Πνεύμα το Άγιον, που δίδει μόνον ο Χριστός. Γι' αυτό λέγει «ἀγοράσαι παρ' ἐμοῦ». «Να το αγοράσεις από μένα». Και το οποίον, Πνεύμα Άγιον, «ποιεῖ (:κάνει)  ἑτέρους ὀφθαλμούς(:άλλα μάτια)».

    Αγαπητοί, σήμερα οι άνθρωποι δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Ή το λυπούν ή το αφήνουν ανενέργητο με τα πάθη των, αφού το πήραμε κατά το βάπτισμά μας. Το αφήνουν όμως ανενέργητο. Γι΄αυτό μένουν τυφλοί. Και δεν μπορούν να ιδούν τα του Θεού. Πολλά μπορούμε να ζητάμε από τον Κύριο. Πολλά μπορούμε. Αλλά το κορυφαίον που έχομε να ζητήσομε είναι η πνευματική όρασις. Γι΄αυτό να λέμε: «Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, δός μοί του ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα», κλπ. κλπ. Δώσ’ μου να βλέπω, να βλέπω. Να έχω τα μάτια της ψυχής, να βλέπω καλά τον εαυτό μου. Να έχω επίγνωση του εαυτού μου. Να βλέπω τους λόγους των όντων και να σε αγαπώ. Να βλέπω τα μυστήρια της βασιλείας Σου και να ελπίζω. Να βλέπω το Θεανθρώπινο πρόσωπό Σου και να χαίρομαι. Προπαντός το Θεανθρώπινο πρόσωπό Σου, που είναι για μένα το φως, η αληθινή μακαριότητα.

587η ομιλία στην κατηγορία 
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἐμφάνισις τοῦ Χριστοῦ – Κριτοῦ εἰς τόν οὐρανόν ὡς ἱππέως.

†.Όπως θα ενθυμείσθε, αγαπητοί μου, από την περασμένη φορά, στην ομιλία μας είχαμε αναφερθεί εις τον γάμον του Αρνίου και εις εκείνο το διάψαλμα που ήρχετο να δώσει έναν ενθουσιασμό εις τον άγιον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, όπως ο άγγελος ο οποίος του τα εξηγεί, τον ενθουσιάζει. Έκθαμβος λοιπόν και ενθουσιών ο ιερός Ευαγγελιστής από αυτήν την τελικήν νίκην  της Εκκλησίας και την οριστικήν καταδίκην του κακού και τον θρίαμβον των αγίων, παρότι προσωρινά θα νικηθούν από τον Αντίχριστον, πέφτει στα πόδια του αγγέλου, που του τα δείχνει όλα αυτά, να τον προσκυνήσει.

     «Καὶ ἔπεσα», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, «ἔμπροσθεν τῶν ποδῶν αὐτοῦ προσκυνῆσαι αὐτῷ. καὶ λέγει μοι· ὅρα μή· σύνδουλός σού εἰμι καὶ τῶν ἀδελφῶν σου τῶν ἐχόντων τὴν μαρτυρίαν ᾿Ιησοῦ· τῷ Θεῷ προσκύνησον· ἡ γὰρ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐστι τὸ πνεῦμα τῆς προφητείας». «Έπεσα στα πόδια του να τον προσκυνήσω. Και μου λέγει: ‘’Πρόσεχε, όχι! Κι εγώ είμαι σύνδουλός σου, μαζί με τους αδελφούς σου που έχουν την μαρτυρίαν του Ιησού. Τον Θεό να προσκυνήσεις· διότι η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας’’».

     Αυτή η προσκύνησις την οποία δεν δέχεται ο άγγελος, είναι ό,τι αγαπητοί μου, συμβαίνει με μία ομάδα ανθρώπων, που όταν δεχθούν μία κοινή ευχάριστο είδηση ο ένας αγκαλιάζει τον άλλον. Μεταξύ των. Δηλαδή τόσο ενθουσιάστηκε ο ευαγγελιστής Ιωάννης για την τελική νίκη των αγίων, ώστε πέφτει να προσκυνήσει στα πόδια του αγγέλου. Παρά ταύτα, ο άγγελος δεν τον αφήνει να τον προσκυνήσει και γράφει επ’ αυτού ο Ανδρέας Καισαρείας: «Ἐκ τούτου δέ τό ταπεινόν φρόνημα τῶν ἁγίων ἀγγέλων μανθάνομεν, πῶς οὐ σφετερίζονται τήν θείαν δόξαν κατά τούς ἀλάστορας δαίμονας, ἀλλά ταύτην τῷ  Δεσπότῃ προσφέρουσι».  Απ’ αυτό το σημείο βλέπομε, λέγει ο Ανδρέας, ότι οι άγγελοι έχουν ταπεινόν φρόνημα -είναι ταπεινόφρονες· και δεν σφετερίζονται τη θείαν δόξαν, όπως τη σφετερίζονται οι μιαροί και άθλιοι δαίμονες, που θα έπρεπε να προσφερθεί εις τον Θεόν». Ο άγγελος επεμβαίνει με άκρως τρυφερόν τρόπον δια να εμποδίσει τον Ιωάννη να μην το κάνει αυτό, λέγοντάς του: «Ὅρα, μη». «Πρόσεχε, όχι!». Είναι μία πραγματικά χαριτωμένη σκηνή αυτή που είναι ανάμεσα στον άγιο Ιωάννη και στον άγγελο. Και αιτιολογεί όπως σας εξήγησα, ότι είναι σύνδουλος του Ιωάννου και των αδελφών του των πνευματικών, που έχουν όλοι μαζί την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού. Ονομάζει δε ο άγγελος τον εαυτόν του «σύνδουλον» του Ιωάννου, διότι και αυτός ο άγγελος υπηρετεί την δόξαν του Θεού και τη σωτηρίαν των ανθρώπων. Μην ξεχνάμε, όπως μας λέγει στην προς Εβραίους επιστολή ο Απόστολος Παύλος, ότι οι άγγελοι είναι «λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν». «Είναι διακονικά λειτουργικά πνεύματα, που τους στέλνει ο Θεός δια να υπηρετήσουν τη σωτηρία εκείνων των ανθρώπων που πρόκειται να κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού».

     Αλλά με το χωρίον αυτό, το τόσο χαριτωμένο, ένα επεισόδιο είναι, ένα επεισόδιο στο όλο κείμενο, γίνονται τρία σημεία φανερά. Πρώτον· φανερώνεται η πνευματική διαύγεια του προφήτου Ιωάννου, όταν δείχνει με πάσαν απλότητα μία του ενέργεια -άστοχος ενέργεια αυτή- την οποία διορθώνει ο άγγελος. Και με όλο του το θάρρος την καταγράφει. Όπως ακριβώς βλέπομε και στα Ευαγγέλια να καταγράφονται οι αδυναμίες των μαθητών που οι ίδιοι είναι οι συγγραφείς των ιερών Ευαγγελίων. Ενθυμείσθε σήμερα που ακούσατε στην ευαγγελική περικοπή, πώς ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος θέλησαν να καθίσουν αριστερά και δεξιά του Κυρίου, και ότι αυτήν την επιθυμία την καλλιεργούσαν όχι μόνο οι δύο, αλλά και οι υπόλοιποι δέκα· διότι ηγανάκτησαν οι δέκα για τους δύο ότι έσπευσαν αυτοί πρώτοι, και μάλιστα έβαλαν και – άλλος Ευαγγελιστής το λέγει αυτό- έβαλαν και τη μητέρα τους ως μέσον για να επιτύχουν τον σκοπόν αυτόν. Κι όμως, αγαπητοί μου, βλέπετε την ειλικρίνειά τους; Οι αιώνες θα διάβαζαν τα Ευαγγέλιά τους, κι όμως γράφουν εκείνα τα οποία δεν πρόσεξαν, είχαν ως ελαττώματα ή ως πάθη. Τα γράφουν. Όλα τα γράφουν. Αυτό θα πει κάνω Ιστορία. Έτσι είναι ένα σημείο αυτό που μας φανερώνει ότι ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής γράφει με ειλικρίνεια, δεν ωραιοποιεί τον εαυτόν του, δεν τον αγλαΐζει, αλλά γράφει, έστω κι αν υποτεθεί ότι συμβαίνει μία του πτώσις. Αν βέβαια ήτο πτώσις αυτό εν τοιαύτη περιπτώσει.

   Δεύτερον. Φανερώνεται το θρησκευτικόν ύψος του βιβλίου της Αποκαλύψεως, που δέχεται μόνη τη λατρεία του Θεού. Φαίνεται ότι, πώς να το πω, σας εξήγησα προηγουμένως ότι ο άγιος Ιωάννης από τη χαρά του έσπευσε να προσκυνήσει τον άγγελον. Παρά ταύτα, είναι σε τέτοιο ύψος το Βιβλίο της Αποκαλύψεως, ώστε δεν επιδέχεται τίποτε, παρά μόνο τη λατρεία του Θεού. Φυσικά αυτό δεν αντιφάσκει από το να τιμούμε τους αγίους. Είναι φανερόν. Ή ακόμη να κάνομε μετάνοια σε ανθρώπους ή στις εικόνες των αγίων. Είναι φανερό. Δεν αντιφάσκει. Σας το σημειώνω. Διότι, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ότι, η τιμή διαβαίνει δια των εικόνων, δια των αγίων εις το πρωτότυπον. Εις τον Ιησούν Χριστόν.

     Και ένα τρίτο σημείο κατά έμμεσον τρόπον αποκρούεται κάθε αγγελολατρία, η οποία αγγελολατρία  ελυμαίνετο ήδη σε μερικές εκκλησίες της Ανατολής. Ο Απόστολος Παύλος έχει υπόψη του αυτήν την αγγελολατρία. Γι΄αυτό και σημειώνει και εις τους Κολοσσαείς: «Μηδείς ὑμᾶς καταβραβευέτω θέλων ἐν ταπεινοφροσύνῃ καί θρησκείᾳ τῶν ἀγγέλων». Είχανε κάνει θρησκεία των αγγέλων. Οπότε εδώ, κατά έμμεσον τρόπον το χωρίον αυτό, έρχεται να διορθώσει εκείνο που οι εκκλησίες της Ανατολής- όχι όλες, μερικές- και σε άλλα μέρη, είχαν παρεκκλίνει εις την λατρείαν των αγγέλων. Εις την θρησκεία των αγγέλων.

    Τι σημαίνει εκείνο που λέγει: «Ἡ γάρ μαρτυρία ἐστι τό πνεῦμα τῆς προφητείας»; Είναι ένα, θεωρείται ερμηνευτικά δύσκολο χωρίο, και υπάρχουν πολλές ερμηνείες. Σας παίρνω και σας λέγω την πιο πιθανή εκδοχή. «Μην εκπλήττεσαι», ως να λέγει εις τον Ιωάννη, «για όσα σου απεκαλύφθησαν, που σπεύδεις να με προσκυνήσεις, διότι αυτός που κατέχει την ομολογία του Ιησού και είναι πρόθυμος, όπως είσαι κι εσύ, να μαρτυρήσεις γι' αυτήν  την ομολογίαν του Ιησού Χριστού, αυτός είναι και κάτοχος του πνεύματος της προφητείας που περιέχεται σε τούτο το βιβλίο».

      Δηλαδή, με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να ειπούμε ότι εδώ διακηρύσσεται, και αυτό είναι μία αλήθεια, ο άρρηκτος σύνδεσμος μεταξύ μαρτυρίας Ιησού και προφητείας. Εκείνος ο οποίος φθάνει να ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν με μαρτυρικόν τρόπον, εκεί, όχι πάντοτε αλλά πολλάκις, συμβαίνει να έχει και να παίρνει από το Πνεύμα το Άγιον, και το προφητικό χάρισμα. Πολλάκις, χωρίς ακόμα να έχει συμβεί το μαρτύριον, αλλά ενόψει ότι θα συμβεί το μαρτύριον, αλλά υπάρχει η ομολογία στον Ιησού Χριστόν, η θαρραλέα ομολογία στον Ιησούν Χριστόν, ο Χριστός δίδει το πνεύμα της προφητείας. Πάρτε παράδειγμα τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Είναι ένα τυπικό παράδειγμα ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Γιατί ήταν προφήτης ο Άγιος Κοσμάς; Διότι ομολογούσε τον Χριστόν. Και εν τη ομολογία του έφθασε να μαρτυρήσει υπέρ του Χριστού. Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Μή προσκύνει με, φησίν ὁ ἄγγελος, ὡς τά μέλλοντα προλέγοντα (:Μη με προσκυνήσεις επειδή σου λέγω τα μέλλοντα· επειδή σου προφητεύω. Εγώ ο άγγελος που σου προφητεύω). Ἡ γάρ εἰς Χριστόν ὁμολογία ἤγουν μαρτυρία, αὕτη χορηγός ἐστίν προφητικοῦ Πνεύματος».  Ποια είναι χορηγός του προφητικού πνεύματος; Η ομολογία, η μαρτυρία υπέρ του Χριστού.

     Και εισερχόμεθα σε ένα καινούριο θέμα. Κλείνει αυτό το περιστατικό, αυτό το διάψαλμα, με αυτό το μικρό επεισόδιο που ήδη αναλύσαμε και την περασμένη φορά και σήμερα, και έχομε ένα καινούριο θέμα.

   Είμεθα στο 19ο κεφάλαιο, στίχοι 11-13: «Καὶ εἶδον τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτόν, καλούμενος πιστὸς καὶ ἀληθινός, καὶ ἐν δικαιοσύνῃ κρίνει καὶ πολεμεῖ· οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρός, καὶ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ διαδήματα πολλά, ἔχων ὀνόματα γεγραμμένα, καὶ ὄνομα γεγραμμένον ὃ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ αὐτός, καὶ περιβεβλημένος ἱμάτιον βεβαμμένον ἐν αἵματι, καὶ κέκληται τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».

    Όπως αντιλαμβάνεσθε, απ΄ό,τι σας διάβασα, έχουμε μία πολεμική εικόνα, ανοίγοντας ο ουρανός. Εισερχόμεθα εις την τελευταίαν πράξιν και έκβασιν του όλου αυτού δράματος της πάλης του Χριστού και της Βασιλείας Του εναντίον των αντιθέων δυνάμεων και του κακού. Είναι άξιο πολλής προσοχής, και εδώ θα παρακαλέσω ιδιαιτέρως προσέξατε, από ερμηνευτικής πλευράς, ό,τι ο προφήτης Ιωάννης θα μας περιγράψει στα επόμενα κεφάλαια 19, 20, 21, 22. Βγάζω όμως το 22 και ένα τμήμα του 21. Συνεπώς 19, 20, και το μισό περίπου του 21. Αυτά τα οποία θα μας περιγράψει, προσέξατε,  δεν υπόκεινται σε χρονολογική αλληλουχία. Εδώ βλέπει κανείς να αναφέρεται εις την πρώτην παρουσία του Ιησού, εις την δευτέραν παρουσίαν του Χριστού, εις το παρελθόν, εις το παρόν και εις το μέλλον. Εις το προσεχές και απώτατον μέλλον, και όλα αυτά βρίσκονται επάνω σε μία εικόνα· σε μία επιφάνεια. Και δεν υπάρχει καμία χρονική αλληλουχία. Προσέξατέ το αυτό το σημείο, γιατί αυτό θα μας σταθεί οδηγός στην ερμηνεία του παρακάτω κειμένου.

     Συγκεκριμένα για να το καταλάβουμε αυτό που σας είπα ας κοιτάξουμε μια βυζαντινή εικόνα. Πολλές φορές στις βυζαντινές εικόνες, επάνω στην ίδια επιφάνεια, στον ίδιο χώρο, έχομε την ιστορία ενός προσώπου ή τις φάσεις ενός γεγονότος. Είπα την ιστορία ενός προσώπου, όχι ένα πρόσωπο. Αλλά βλέπετε πολλές μικρές εικόνες. Εικονίζει στο κέντρο, φερειπείν, την μορφή ενός μάρτυρος και γύρω γύρω έχει μικρές εικόνες που δείχνουν την ιστορία του προσώπου που εικονίζεται εις το κέντρο της εικόνος. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι εδώ πέρα έχομε την ιστορία ενός γεγονότος ή τις φάσεις ενός γεγονότος, όπως είναι επί παραδείγματι, η Γέννηση του Χριστού, το σπήλαιον, η Θεοτόκος, το βρέφος Ιησούς, τα ζώα. Πλάι ο Ιωσήφ, ένας βοσκός. Ο διάβολος. Παρά πέρα είναι οι μάγοι. Οι μάγοι ξέρομε ότι ήρθαν ύστερα από ένα χρόνο. Από δίπλα είναι οι βοσκοί και πιο πέρα είναι οι άγγελοι, που ψάλλουν το «Δόξα ἐν ὑψίστοις». Όλα αυτά είναι στην ίδια εικόνα, έχομε δηλαδή φάσεις ενός γεγονότος. Συνεπώς, επειδή συγκεντρώνονται στην ίδια εικόνα έχομε και τον ίδιο χρόνο, μάλιστα πάρα πολλοί νομίζουν ότι οι μάγοι ήρθαν να προσκυνήσουν τον Χριστό, μόλις γεννήθηκε. Πάρα πολλοί το πιστεύουν αυτό το πράγμα. Γιατί; Επειδή δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι εικονογραφικά έχομε συμπίεση του χρόνου. Και εμφανίζονται όλα αυτά στην ίδια εικόνα.

  Ό,τι συμβαίνει στη βυζαντινή αυτή εικόνα, που ο ζωγράφος τα παρουσιάζει χωρίς να ενδιαφέρεται για την ιστορική ή χρονική αλληλουχία ότι αυτό έγινε πρώτο, εκείνο έγινε δεύτερο, εκείνο τρίτο, τα εικονίζει όλα σε ένα επίπεδο. Το ίδιο πράγμα κάνει ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στα επόμενα κεφάλαια της Αποκαλύψεως. Τα γεγονότα που θα πει δεν έχουν χρονική αλληλουχία. Αλλά είναι όλα σε ένα επίπεδο. Αν υποτεθεί ότι θα ζητούσαμε να ερμηνεύσουμε τα παρακάτω γεγονότα, και θα αρχίσουμε να ερμηνεύουμε, τώρα αυτό που σας διάβασα θα το ερμηνεύσουμε· αν υποτεθεί ότι θα αρχίσουμε να ερμηνεύουμε αναζητώντας χρονική αλληλουχία, τι πρώτο, τι δεύτερο, τότε κινδυνεύουμε να αποδεχθούμε χιλιαστικές θέσεις· διότι λίγο παρακάτω αναφέρεται για τη χιλιετή Βασιλεία του Χριστού. Κι αν υποτεθεί ότι δεχόμεθα, όπως περιγράφονται εις το ιερόν κείμενον τα πράγματα, τότε πέφτουμε σε αυτήν την αίρεσιν, που η Εκκλησία έχει καταδικάσει, αυτήν την χιλιαστικήν αντίληψιν, ότι μετά από τον αντίχριστο θα βασιλεύσει ο Χριστός επί της γης χίλια χρόνια. Αυτό που διδάσκουν και οι χιλιασταί. Και που, έστω κι αν δεχθούμε αυτό, κάτω από τις πνευματικότερες προϋποθέσεις, όπως κάποιοι πατέρες της Εκκλησίας μας το εσημείωσαν, εντούτοις δεν γίνεται δεκτό από την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν γνωρίζει χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού δίνει άλλη τοποθέτηση όπως θα ιδούμε. Αν υποτεθεί λοιπόν ότι δεν ερμηνεύουμε με τον τρόπον που σας εξήγησα, υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Γι΄αυτό έμεινα πολύ στο να κατανοήσουμε το κλειδί της ερμηνείας που θα χρησιμοποιήσουμε παρακάτω, αν και εδώ που τα λέμε, βασικά αυτό είναι το κλειδί της ερμηνείας ολοκλήρου του βιβλίου της Αποκαλύψεως.

       Θα ήθελα να σας πω ένα-δύο παραδείγματα. Το χωρίο που σας ανέφερα την αναφορά του την έχει στον Χριστόν κριτήν. Θυμόσαστε μέχρι τώρα πόσες φορές μιλήσαμε για τον Χριστόν Κριτήν; Τότε πότε έρχεται; Σ’ εκείνη, σε εκείνη, σε εκείνη την περίπτωση; Πότε έρχεται; Ο Χριστός πάντα έρχεται. Δεν μπορούμε να πούμε ότι «τότε, τότε, τότε». Εντούτοις, ενώ πάντα έρχεται, ο Χριστός θα έρθει στο τέλος της Ιστορίας. Σας θυμίζω το θέμα της μάχης του Αρμαγεδώνος. Ενθυμείσθε εκείνη τη μάχη του Αρμαγεδώνος. Είναι τύπος, σύμβολο είναι. Εκείνη η πεδιάδα δεν χωράει εκείνο το πλήθος που αναφέρεται ότι θα λάβει μέρος στον πόλεμον αυτόν. Θα αναφερθεί πάλι ο ιερός Ευαγγελιστής σε έναν φοβερό πόλεμο. Λίγο πιο κάτω. Λίγο πιο κάτω. Και δεν είναι παρά η μάχη του Αρμαγεδώνος. Τότε θα πείτε: «Ποια είναι η μάχη του Αρμαγεδώνος, εκείνη ή ετούτη; Ή θα είναι δύο μάχες; Θα είναι πρώτα εκείνη και μετά αυτή;». Όχι, είναι πάντοτε η ίδια. Αλλά την λέγει πολλές φορές ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Πιάνει ένα θέμα, λέει κάτι και πηγαίνει παραπέρα. Πιάνει άλλο θέμα. Πιάνει δέκα θέματα. Και ξαναγυρίζει από το πρώτο. Και ξαναμιλάει για το πρώτο θέμα. Ή για το δεύτερο, ή για το τρίτο. Σας το είπα σαν παράδειγμα για να αντιληφθείτε ότι αν θα κάναμε το λάθος να λέγαμε «Όχι, θα τα βάλουμε στη σειρά και θα πούμε: Αυτό θα γίνει πρώτο, εκείνο θα γίνει δεύτερο», τότε πέφτομε έξω. Η ερμηνεία μας πλέον δεν είναι σωστή. Λίγο όμως αυτό το πράγμα να γίνει. Για να ξέρομε πώς τοποθετούμεθα.

    Λοιπόν, αγαπητοί μου, ύστερα από τις τρεις επτάδες των πληγών και τις αλλεπάλληλες εικόνες της Αποκαλύψεως, βλέπει ο ιερός Ευαγγελιστής ανοιγμένον τον ουρανό, όχι όπως εις το 4ον κεφάλαιον που περνάει η περίοδος του παρόντος, αναφερόμενο το παρόν εις την κατάσταση των επτά εκκλησιών της Μικράς Ασίας, και ανοίγει ο ουρανός για να δει τα «ἅ δεῖ γενέσθαι», «εκείνα τα οποία πρέπει να γίνουν». Εκείνα τα οποία θα γίνουν εις το μέλλον. Εδώ δεν ανοίγει ο ουρανός δια να αποκαλυφθούν τα μυστήρια του μέλλοντος, όπως εκεί, αλλά ανοίγει ο ουρανός δια να εμφανιστεί ο Χριστός Κριτής. Και μάλιστα ως Κριτής συμπάσης της δημιουργίας, ορατής και αοράτου.

      Αυτή η μεγαλόπρεπη εικόνα του Χριστού Κριτού που σας διάβασα προηγουμένως ήδη διεζωγραφήθη από τον ίδιον τον Κύριο εις το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στο 25 κεφάλαιο,  31 στίχος έως 46, που εκεί βλέπομε ότι ο ίδιος ο Χριστός λέγει: «Ὃταν ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ Αὐτοῦ», «όταν θα έλθει στην δόξα Του, και όλοι οι άγγελοι του Θεού μαζί Του, και θα γίνει παγκοσμία κρίσις πάντων» κλπ. κλπ. Εκείνη η μεγαλοπρέπεια του Χριστού Κριτού ήδη εμφανίζεται εδώ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, κατά προφητικόν τρόπον από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη.

    Μία ωραία ερμηνεία δίδει ο Ανδρέας Καισαρείας γι΄αυτό το άνοιγμα των ουρανών. Λέγει: «Τῷ ἠνεῶχθαι τόν οὐρανόν δηλοῖ τήν τοῦ ὀραθέντος κριτοῦ παρουσίαν ἐλεύσεσθαι. Ὥσπερ ἡ τῶν ἐνταῦθα παραπετασμάτων συνολκή, τῶν ἐπί γῆς δικαστῶν τήν κατά τῶν ὑπευθύνων κρίσιν καί ἀπόφασιν».

    Τι είναι εκείνο το άνοιγμα του ουρανού; Είναι για να εμφανισθεί ο Χριστός Κριτής, όπως ανοίγει η αυλαία για να εμφανιστούν οι δικασταί να αναγγείλουν μία δικαστική απόφαση. Δηλαδή αυτή δεν την έχομε σήμερα έτσι ακριβώς, ήτο φαίνεται μία εικόνα της αρχαιότητος, αλλά την έχομε μερικώς. Όταν αποσύρονται οι δικασταί, πηγαίνουν σε ένα άλλο δωμάτιο, θα λέγαμε ότι σύρουν τα παραπετάσματα, βγάζουν την απόφαση της δίκης, έρχονται πάλι επί της έδρας, ανοίγουν τα παραπετάσματα και εξαγγέλλουν την απόφασιν της δίκης. Ε, αυτό λέγει τώρα ο Ανδρέας Καισαρείας. Ανοίγουν τα παραπετάσματα του ουρανού, εμφανίζεται ο Κριτής Χριστός για να δώσει την απόφασή Του επί της Ιστορίας πλέον. Διότι όπως θα ‘χετε δει στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, εκεί ο Χριστός δεν ανακρίνει -γιατί είναι παντογνώστης- αλλά μόνο την απόφαση λέγει. Και την αιτιολογεί. «Ήμουν πεινασμένος, διψασμένος και με κοιτάξατε. Ελάτε στη Βασιλεία μου». Στους άλλους: «Ήμουν πεινασμένος, διψασμένος και…». Το ίδιο κριτήριο, ίδιο αντικείμενο κρίσεως, ο ίδιος νόμος «και… αλλά δεν με  προσέξατε. Πηγαίνετε εις την κόλασιν». Βλέπετε ότι έχομε εδώ ειλημμένην πλέον την απόφασιν. Δεν θα γίνει έρευνα όπως έχομε στα ανθρώπινα δικαστήρια, γιατί οι δικασταί δεν γνωρίζουν φυσικά ούτε τον εγκληματία ούτε τίποτα. Στηριζόμεθα στους μάρτυρες και στην ανάκριση, στην έρευνα, κ.ο.κ. Εκεί αυτά δεν χρειάζονται. Γι'αυτό και ανοίγουν οι ουρανοί και ο Χριστός Κριτής κρίνει αμέσως.

     Και ερχόμεθα, αγαπητοί μου, να το δούμε αυτό. «Καί ἰδού ἵππος λευκός καί ὁ καθήμενος ἐπ' αὐτόν». «Και να, ένα λευκό άλογο και κάποιος να κάθεται πάνω στο λευκό άλογο».  Αυτός βέβαια, εκ προοιμίων σας το λέγω, είναι ο Χριστός Κριτής. Μέχρι τώρα, σε όλες αυτές τις αποκαλυπτικές εικόνες της Αποκαλύψεως ο Χριστός εμφανίζεται ως Αρνίον. Και μάλιστα όπως το Άγιον Πνεύμα στην ελληνική γλώσσα είναι ουδετέρου γένους, και ξέρετε ότι το ουδέτερον γένος μέσα μας όταν το λέμε μας δημιουργεί ένα αίσθημα… ό,τι λέγει το ουδέτερο γένος. Δηλαδή ένα αίσθημα ουδετερότητος. Ένα αίσθημα στατικότητος. Στην Λατινική γλώσσα είναι αντίθετα. Ο Λόγος είναι ουδετέρου γένους και το Πνεύμα το Άγιον είναι αρσενικού γένους. Πάντως θέλω να σας πω ότι όταν μιλάμε για ένα ουδετέρου γένους αντικείμενο κ.τ.λ. έχομε το αίσθημα ότι είναι παθητικόν. Πολύ δε παραπάνω με την εικόνα του Αρνίου· του ακάκου, αμάχου Αρνίου. Μέχρι τώρα  λοιπόν ο Χριστός εμφανίζεται ως «ἐσφαγμένον ἀλλά ἑστηκός ἀρνίον». Τώρα δεν υπάρχει πια αυτή η εικόνα. Τώρα εμφανίζεται ως άνθρωπος και μάλιστα ως νικηφόρος στρατηλάτης και σαν βασιλιάς. Αυτή τη βασιλική Του ιδιότητα την δείχνουν το λευκό Του άλογο και τα πολλά Του διαδήματα, που θα δούμε λίγο πιο κάτω. Επ’ αυτού γράφει ο Αρέθας: «Ἵππον μέν δια τό τάχος τῆς ἐπελεύσεως, λευκός δέ δια τό φαιδρόν καί ἀνεπισκίαστον τῶν κριμάτων ἐπ' οὐδεμιᾷ δηλουμένων προσωποληψίᾳ». Τι σημαίνει το άλογο; Δια την ταχύτητα του πράγματος. Έρχεται ο κριτής. Θα το δούμε αυτό λίγο πιο κάτω, για την ταχύτητα, πώς γίνεται. Λευκό δε το άλογο για να δείξει το φαιδρόν, το ευχάριστον, αλλά και το δίκαιον, το ανεπισκίαστον. Ότι θα κρίνει χωρίς προσωποληψία. Θα κρίνει δικαιότατα όλους τους ανθρώπους, αλλά και τους αγγέλους.

   «Καί ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτόν, καλούμενος πιστὸς καὶ ἀληθινός». Αυτά τα δύο επίθετα, «πιστὸς καὶ ἀληθινός», αποδίδονται εις το βιβλίον της Αποκαλύψεως εις τον Ιησούν Χριστόν. Λέγει ο Αρέθας: «Πιστός δέ καί  ἀληθινός ὁ ἀναβάτης, περί οὗ καί Παῦλος φησίν, πιστός μένει ἀρνήσασθαι ἑαυτόν οὐ δύναται». «Πιστός και αληθινός είναι ο αναβάτης του ίππου περί του οποίου ο Παύλος λέγει ότι είναι πιστός και δεν δύναται να αρνηθεί τον εαυτόν του». Το λέγει στη 2α προς Τιμόθεον, 2,13. Εμείς τον αρνούμεθα, Εκείνος όμως δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτόν Του. Δηλαδή αυτό σημαίνει το πιστός και αληθινός, ότι, ό,τι εξήγγειλε ο Χριστός στα Ευαγγέλια, οπωσδήποτε θα πραγματωθεί· διότι είναι αξιόπιστος και αληθινός. Αγαπητοί μου, αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο, πάρα πολύ σπουδαίο. Βλέπει κανένας αυτή την παρούσα εικόνα του Εσχάτου Κριτού να γίνεται μία προφητική επαλήθευση των όσων ο Χριστός είπε. Ο Ιωάννης βλέπει την εικόνα αυτή και θα μπορούσε να ζει ταυτοχρόνως την προφητεία του Χριστού, ότι θα ξανάρθει, με την αποκάλυψη της εικόνος, της προφητείας του Χριστού ότι θα ξανάρθει. Κι αυτό δίνει μία σιγουριά. Δηλαδή μία προφητεία προφητείας ή μία όραση προφητείας που ειπώθηκε πιο μπροστά και θα ‘λεγε ο Ιωάννης: «Αληθινός είναι ο Κύριος, πιστός είναι ο Κύριος». Κι εμείς ζώντας αυτήν την πιστότητα και αληθινότητα του Κυρίου του Χριστού, έχομε πολλή την ελπίδα και πολλή τη χαρά. Ο πιστός, αγαπητοί μου, ζει με την ελπίδα και τη χαρά αυτής της προσμονής. Γιατί ό,τι ειπώθηκε από τον Χριστό, θα γίνει. Και θα γίνει γιατί ο Χριστός είναι «πιστὸς καὶ ἀληθινός». Είναι ο «Ναί» και ο «Ἀμήν», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.

    «Καί ἐν δικαιοσύνῃ κρίνει καί πολεμεῖ». Προσέξτε αυτό το σημείο. Αυτή η εν δικαιοσύνη πάταξις των ασεβών και αντιθέων δυνάμεων είναι μία ιδιότης του Μεσσίου. Θυμηθείτε τον 2ο Ψαλμό που λέγει ότι «ἐν ράβδῳ σιδηρᾶ» θα πατάξει τα έθνη. Αυτή λοιπόν η πάταξις ἐν δικαιοσύνῃ των ασεβών, είναι ξαναλέγω άλλη μία φορά, ιδιότης του Μεσσίου. Επάνω σε αυτό γράφει ο Ησαΐας τα εξής -γιατί μας ενδιαφέρει, μας ενδιαφέρει πάρα πολύ για να ζήσουμε τα γεγονότα και να αναμένομε. Στο 11ο κεφάλαιό του γράφει: «Ἀλλά κρινεῖ καί ἐλέγξει καί πατάξει γῆν τῷ λόγῳ τοῦ στόματος αὐτοῦ καί ἐν πνεύματι διά χειλέων ἀνελεῖ (:θα φονεύσει) ἀσεβῆ καί ἔσται δικαιοσύνῃ ἐζωσμένος τήν ὀσφύν αὐτοῦ καί ἀληθείᾳ εἰλημένος τάς πλευράς». «Είναι», θα λέγαμε, «οπλισμένος στις πλευρές Του με την αλήθεια». Ώστε βλέπομε εδώ αυτό που λέγει ο Ησαΐας να επαληθεύεται ευθύς πιο κάτω από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, όπως σας το ανέφερα, θα το δούμε, που θα πολεμήσει τους εχθρούς Του, τις αντίθεες δυνάμεις ο Χριστός, με τον ιππέα που τον αποκαλεί «ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ». Και είναι ο ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού· που θα κρίνει τη γη. Είναι εκείνο που είπε ο Ίδιος: «Ο Πατήρ δεν κρίνει κανέναν. Όλη την κρίση την έχει δώσει εις τον Υιόν».

    Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος το εξής, Εβραίους 4,12: «Ζῶν γάρ ὁ Λόγος» -επειδή ομιλεί περί Λόγου του Θεού ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. «Ζῶν γάρ ὁ Λογος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργῆς(:δυναμικός) καί τομώτερος (:κοφτερότερος) ὑπέρ πᾶσαν μαχαίραν δίστομον καί διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καί πνεύματος, ἁρμῶν τε καί μυελῶν, καί κριτικός (:κρίνει) ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας (:κρίνει τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής) καί οὐκ ἔστι κτίσις ἀφανής ἐνώπιον αὐτοῦ (:δεν υπάρχει κάτι που να κρύβεται μπροστά εις τον κριτήν Χριστόν), πάντα δέ γυμνά καί τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ». «Όλα είναι διαφανή μπροστά στα μάτια του δικαίου Κριτού». Διότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κρίνει δίκαια αν ήταν, υπήρχε φύσις συσκιασμένη και αδιαφανής.

     Εκείνο που είναι πολύ χαριτωμένο είναι αυτό που λέγει η Σοφία Σολομώντος στο 18ο κεφάλαιο, στίχοι 14-15. Ακούσατέ το, είναι περίφημο. Πριν σας το διαβάσω, το χωρίον αυτό αναφέρεται στην τιμωρία της Αιγύπτου  που εταλαιπώρησε τον λαό του Θεού. Τους Ισραηλίτας. Και ευρισκόμεθα στην τελευταία νύχτα που παραμένουν οι Εβραίοι εις την Αίγυπτον· και που πρόκειται να επέλθει η 10η και τελευταία πληγή, που είναι ο θάνατος των πρωτοτόκων της Αιγύπτου. Σας διαβάζω τώρα: «Ἡσύχου γάρ σιγῆς περιεχούσης τά πάντα καί νυκτός ἐν ἰδίῳ τάχει μεσαζούσης, ὁ παντοδύναμός σου λόγος ἀπ' οὐρανῶν ἐκ θρόνων βασιλειῶν ἀπότομος πολεμιστής εἰς μέσον τῆς ὀλεθρίας ἤλατο γῆς». Περίφημο! Περίφημο χωρίο! «Ενώ», λέγει, «ήταν σιγή, είχε πέσει νύχτα, κάπου τα μεσάνυχτα, αποτόμως», λέγει, ο παντοδύναμός Σου λόγος»· ο Λόγος του Θεού…· δηλαδή ο Υιός του Θεού – «ο παντοδύναμός Σου Λόγος από τους ουρανούς, από θρόνων βασιλειῶν, θα λέγαμε, από τα βασιλικά παλάτια, από τον ουρανό». Απότομος πολεμιστής, κοιτάξτε, απότομος πολεμιστής. Όπως εμφανίζεται εδώ τώρα στο βιβλίον της Αποκαλύψεως· «εἰς μέσον τῆς ὀλεθρίας ἤλατο γῆς». «Ήρθε να καταπατήσει και να προσφέρει την καταστροφή σε μια γη που Τον αρνήθηκε. Σε μια γη που επέμενε στην αμαρτία της. Σε μια γη που επέμενε στην επιμονή της…». Αγαπητοί μου, το χωρίο αυτό πρέπει να σας πω είναι ένας ιστορικός τύπος των Εσχάτων· που δείχνει πώς θα εισέλθει πάλι εις την Ιστορίαν ο Λόγος του Θεού που σαρκώθηκε.

     Αυτό το «ἀπότομος» ο Χριστός είπε: «αιφνιδίως». Είπε την εικόνα του κλέπτου εν νυκτί. Ουδείς θα περιμένει. Τίποτα. Οι πιστοί μόνο θα περιμένουν. Μόνον οι πιστοί θα περιμένουν. Οι άπιστοι θα’ χουν μεσάνυχτα. Μεσάνυχτα στην καρδιά τους και στον νου τους. Μέσα σ’ αυτά τα μεσάνυχτα, ξαφνικά, απότομα, αιφνίδια, θα γίνει η Δευτέρα του Χριστού παρουσία. Ξέρετε πόσο απότομα; Η έλευση του Χριστού και η ανάσταση των νεκρών θα γίνει όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν ἀτόμῳ». Ριπή θα πει ανοιγόκλειμα των ματιών. Έχομε την αίσθηση του χρόνου ανοιγοκλεισίματος των βλεφάρων μας; Χάνουμε την εικόνα από  μπροστά μας όταν ανοιγοκλείνομε τα μάτια μας προκειμένου να διαβραχούν με το δάκρυ οι επιφάνειες των ματιών μας; Δεν την χάνομε. Ήταν ένα πρακτικός τρόπος να δοθεί μια εικόνα του πολύ γρήγορου.

    Μίλησε όμως και θεωρητικά ο Απόστολος Παύλος. Είπε «ἐν ἀτόμῳ». «Άτομον» θα πει άτμητον. Αυτό που δεν κόβεται πιο κάτω. Όχι άτομον ύλης, αλλά άτομον χρόνου. Δηλαδή μικρότατος χρόνος. Και πώς να τον παραστήσει;  Τον παριστάνει με το ανοιγόκλειμα των ματιών. Τι σημαίνει αυτό; Το αιφνίδιον της εμφανίσεως του Χριστού Κριτού και της αναστάσεως των νεκρών. Γι΄αυτό σας είπα, είναι πολύ ωραία αυτή η εικόνα από τη Σοφία Σολομώντος. Η αξία της ξέρετε πού βρίσκεται; Δεν βρίσκεται στην περιγραφή. Αλλά σε ένα ιστορικό προηγούμενο. Στο ότι δηλαδή αυτό συνέβη τη νύχτα εκείνη στην Αίγυπτο. Τύπος ιστορικός. Όπως και οι 10 πληγές είναι ιστορικοί τύποι των τριών επτάδων πληγών, που προσφέρονται μέσα στην Ιστορία και προπαντός στα έσχατα. Είναι λοιπόν οι δέκα πληγές, ιστορικός τύπος. Εκείνο που έχει βαρύτητα εις τον Χριστιανισμόν είναι το ιστορικόν προηγούμενον. Ο ιστορικός τύπος. Αγαπητοί μου, ο Χριστιανισμός είναι αποκάλυψις, είναι ιστορία, είναι ιστορικόν προηγούμενον. Είναι χειροπιαστό πράγμα. Όλες οι άλλες θρησκείες, επειδή υπάρχουν τόσες και κυκλοφορούν και τις λέγουν ότι είναι όλες καλές, σας λέγω, όλες οι άλλες θρησκείες είναι επίνοια ανθρωπίνη. Αν μπορείς, χάλκευσε την προφητεία. Μπορείς; Δεν μπορείς. Κι ο Χριστιανισμός έχει και στηρίζεται επάνω στην προφητεία και στα γεγονότα. Στα γεγονότα και στην προφητεία. Όλες οι άλλες θρησκείες είναι κατ’ επίνοιαν. Κατά κατασκευή του νου.

       «Οἱ δέ ὀφθαλμοί αὐτοῦ ὡς φλόξ πυρός». «Τα μάτια Του», λέγει, «είναι σαν φλόγα πυρός». Φωτιά που βγαίνει από τα μάτια. Παράξενο! Βγαίνει από τα μάτια φωτιά! Φοβερό το θέαμα. Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Κρίνει τοῖς ὀφθαλμοῖς ἤγουν τή ἐποπτική αὐτοῦ δυνάμει, ἀφορίζων φλόγα πυρός. Δικαίοις μέν φωτιστικήν, ἀλλ' οὐ καυστικήν, ἁμαρτωλοῖς δέ καυστικήν, ἀλλά ἀφώτἱστον». Ωραίο χωρίο! Σπουδαίο. Ασφαλώς το ‘χει πάρει από τον Μεγάλο Βασίλειο. Ότι κρίνει με τα μάτια Του, δηλαδή είναι η εποπτική δύναμις του Θεού Λόγου, ότι τα βλέπει όλα. Και αυτή η φλόγα που φεύγει από τα μάτια, η φωτιστικότητά της φθάνει στους δικαίους και δίνει την δόξαν, χωρίς την καυστικότητα. Η καυστικότητά της φθάνει στους αμαρτωλούς και χωρίς την φωτιστικότητα και δίνει την κόλαση. Την τιμωρία. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτή η πύρινη φλόγα φεύγει από τα μάτια του Χριστού και όχι από κάποιο άλλο μέρος του σώματος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Χριστός ανά πάσα στιγμή βλέπει και τους εν τη Βασιλεία του Χριστού και τους εις την κόλασιν. Τους βλέπει ανά πάσα στιγμή. Αν αποσύρει τα μάτια Του ο Χριστός, παύει η κόλασις να είναι κόλασις. Βλέποντας τους αμαρτωλούς, γίνεται κόλασις. Φοβερό!

     «Καί ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ διαδήματα πολλά». «Και πάνω στο κεφάλι του πολλά στέμματα βασιλικά». Αυτά τα πολλά διαδήματα είναι μία εικόνα ότι είναι ο πραγματικός Βασιλιάς των βασιλέων. Και αντιδιαστέλλεται προς τον πρόσκαιρον άρχοντα του κόσμου τούτου, τον δράκοντα και το θηρίον με τα επτά κεφάλια και τα επτά διαδήματα. Επάνω σ’ αυτό γράφει ο Αρέθας τα εξής: «Τά πολλά διαδήματα τῆς κατά πάντων ἐξουσίας ἐστίν γνώρισμα οὐρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων». Ότι είναι Κύριος ο Χριστός των ουρανίων δυνάμεων, των αγγέλων, των επιγείων- όσοι είναι στη γη- και των καταχθονίων- όσοι είναι στον Άδη. Είναι κύριος του παντός. Ενεφανίζετο ο Αντίχριστος κύριος του παντός και ο δράκων, αλλά δεν είναι. Αυτούς θα τους πιάσει ο Χριστός, θα δούμε λίγο πιο κάτω, μετά το Πάσχα, πρώτα ο Θεός, από τον σβέρκο, από το αυτί, και θα τους πετάξει μέσα στην κόλαση. Τι αθλιότης!

   «Ἔχων ὀνόματα γεγραμμένα». «Είχε ονόματα γραμμένα». Προφανώς στο μέτωπο, ή στα στέμματα. Τα ονόματα του Μεσσίου, κατά την ανατολικήν συνήθεια σχετίζονται και ανταποκρίνονται πάντοτε προς την φύσιν και τις ιδιότητες που τις εκφράζουν. Δηλαδή για να καταλάβετε ο Ησαΐας στο 9ο κεφάλαιό του γράφει τα εξής: «Καί καλεῖται -αναφέρεται στον Μεσσία- τό ὄνομα αὐτοῦ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Αυτά είναι ονόματα, ονόματα ιδιότητες όμως που εκφράζουν ποιος είναι ο Μεσσίας.

   «Καί ὄνομα γεγραμμένον ὃ οὐδείς οἶδεν εἰ μή αὐτός». «Και όνομα γραμμένο που κανείς δεν το ξέρει παρά μόνον Αυτός». Αυτός ο στίχος δεν έρχεται σε αντίφαση με το προηγούμενο χωρίο που λέγει «ονόματα πολλά γραμμένα», και συνεπώς ευανάγνωστα, αλλά απλώς θέλε να εκφράσει ότι τα πάντα του Θεού δεν είναι γνωστά εις τα κτίσματα. Κι όπως εν προκειμένω γράφει ο Αρέθας: «Τό ἄγνωστον τό τοῦ ὀνόματος, το τῆς οὐσίας αὐτοῦ ἀκατάληπτον σημαίνει». Ποιο είναι αυτό το «ἄγνωστον ὂνομα»; Αναφερόμενο στην ουσία του Θεού. Ποια είναι η ουσία του Θεού; Άγνωστη.  Ποιος την ξέρει την ουσία του Θεού; Την ξέρει μόνον ο Θεός. Και συνεχίζει: «Τaῖς γάρ οἰκονομίαις ὢν πολυώνυμος ὡς ἀγαθός ὡς ποιμήν, ὡς ἥλιος, ὡς φῶς, ὡς ζωή, ὡς ἁγιασμός, ὡ ἀπολύτρωσις». Τι θα πει εδώ: «ταῖς γάρ οἰκονομίαις»; Ό,τι αφορά στις σχέσεις Του με το μυστήριο της θείας οικονομίας. Στις σχέσεις Του με τον κόσμο. Εκεί έχει τα ονόματα: Αγαθός, Ποιμήν, Ήλιος, Φως, Ζωή, Αγιασμός, Απολύτρωσις. Και αν θέλετε, λέγει ο Αρέθας, «καί ταῖς ἀποφάσεσιν». «Ἀπόφασις» είναι η αποφατικότητα, δηλαδή και να μιλήσομε αποφατικά «ὁμοίως ὡς ἄφθαρτος, ἀόρατος, ἀναλλοίωτος». «Η ουσία», λέγει ο Αρέθας, «ανώνυμος». Δεν έχει όνομα η ουσία του Θεού. Η ουσία ανώνυμος. «Αὐτῷ μόνο γνωστή καί οὐ τί μή ἑτέρῳ». «Μόνον εις τον Θεόν είναι γνωστή η ουσία του Θεού και σε κανέναν απολύτως άλλον».

   Πέραν της ουσίας, που είναι ανώνυμος, αυτό το άγνωστον όνομα είναι, αγαπητοί μου, ήδη γνωστόν εις την Εκκλησίαν. Και είναι εκείνο που αναφέρει ο Ιερός Ευαγγελιστής, προσέξτε, προσέξτε αυτό το σημείο, στον πρόλογο του Ευαγγελίου του, εις τον πρόλογον της πρώτης επιστολής του, της Καθολικής, και εις τον εξής επόμενο στίχο που λέγει: «Καί τό ὄνομα Αὐτοῦ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ». Είναι γνωστός μόνον εις τους πιστούς της Εκκλησίας. Θα μου πείτε: «Κι ένας απέξω μπορεί να πει: ‘’Ο Λόγος  του Θεού’’». Δεν θα καταλάβει τίποτα. Το περιεχόμενο του ονόματος Αυτού είναι αποκαλυμμένο μόνο μέσα στην Εκκλησία. Και είναι γνωστό ότι το όνομα «Λόγος» δεν εκφράζει βέβαια την ουσία του Θεού. Εκφράζει όμως την τριαδικότητα του Θεού· διότι έτσι πληροφορούμεθα τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Αλλά θα επανέλθω στον Λόγο του Θεού, γιατί είναι λίγο πιο κάτω.

      «Καί περιβεβλημένος ἱμάτιον βεβαμμένον ἐν αἵματι». «Και ντυμένος με ιμάτιο που είναι βαμμένο με αίμα». Τι σημαίνει αυτό; Ότι γυρίζει νικητής από τον πόλεμο εναντίον των εχθρών Του, τους οποίους κατενίκησε. Γράφει σ’ αυτό ο Ησαΐας: Και παρακαλώ παρακολουθήστε το γιατί είναι λίγο μακρύ. Ησαΐας, 63 κεφάλαιο, στίχοι 1-4: «Τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος ἐξ ᾿Εδώμ, ἐρύθημα ἱματίων ἐκ Βοσόρ, οὕτως ὡραῖος ἐν στολῇ βίᾳ μετὰ ἰσχύος; (:Ποιος είναι Αυτός που ήρθε από την Εδώμ, από την Ιδουμαία, -Εδώμ θα πει κόκκινος-, από την χώρα την κόκκινη και τα ιμάτιά του είναι κόκκινα. Είναι πολύ όμορφος. Είναι τόσο πολύ ωραίος που φέρει στρατιωτική στολή και προχωρεί βιαστικά και με δύναμη; Ποιος είναι αυτός;)», ερωτά ο προφήτης. «Ἐγὼ διαλέγομαι δικαιοσύνην καὶ κρίσιν σωτηρίου -ομιλεί τώρα ο ερχόμενος, δηλαδή ο Μεσσίας: Εγώ είμαι Εκείνος ο Οποίος κηρύττω δικαιοσύνη, κρίνω δίκαια μετά δυνάμεως και σώζω». Ερωτά πάλι ο προφήτης διαλογικά: «Διατί σου ἐρυθρὰ τὰ ἱμάτια καὶ τὰ ἐνδύματά σου ὡς ἀπὸ πατητοῦ ληνοῦ; (:Γιατί είναι κόκκινα τα ρούχα σου και τα ενδύματά σου σαν να βγήκες από το πατητήρι με σταφύλια κόκκινα, βυσσινιά και έβαψες τα ρούχα σου;)». «Πλήρης καταπεπατημένης, καὶ τῶν ἐθνῶν οὐκ ἔστιν ἀνὴρ μετ᾿ ἐμοῦ».  Και απαντάει: «Ναι, είμαι γεμάτος από τους χυμούς των σταφυλιών που καταπατούνται μέσα στον ληνόν, μέσα στο πατητήρι. Κανείς άλλος από τους εθνικούς δεν ήτο μαζί μου στη δουλειά αυτή, στο έργο αυτό»· καὶ κατεπάτησα αὐτοὺς ἐν θυμῷ μου καὶ κατέθλασα αὐτοὺς ὡς γῆν καὶ κατήγαγον τὸ αἷμα αὐτῶν εἰς γῆν. Ἡμέρα γὰρ ἀνταποδόσεως ἐπῆλθεν αὐτοῖς, καὶ ἐνιαυτὸς λυτρώσεως πάρεστι». «Ήρθα και καταπάτησα», λέγει, «τους εθνικούς, τους εχθρούς μου, -είναι οι αντίθεες δυνάμεις που θα κατανικήσει ο Χριστός- γιατί ήρθε η ημέρα της εκδικήσεως και η ημέρα της λυτρώσεως. Εκδικήσεως κατά των ασεβών, της λυτρώσεως υπέρ των ευσεβών». Είναι πολύ ωραίο αυτό που λέγει ο Ησαΐας στο 63ο κεφάλαιο.

   Ο δε Ανδρέας Καισαρείας ερμηνεύει. Προσέξτε τώρα αυτό. Την ερμηνεία του Αγίου Ανδρέου. «Ἱμάτιον ἐνταῦθα τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ παναγία σάρξ αὐτοῦ καί ἄφθαρτος, ἡ βαφεῖσα ἐν τῷ ἑκουσίῳ πάθει, τῷ ἰδίῳ αὐτοῦ αἵματι». «Τι είναι τα κόκκινα ιμάτια; Είναι η παναγία σάρκα Του. Η σάρκα του Θεού Λόγου· που ενανθρώπησε. Και που έμεινε άφθαρτη. Και που βάφτηκε σ’ αυτό το θεληματικό του πάθος επάνω στον σταυρό για την λύτρωση των ανθρώπων». Δηλαδή πρόκειται για την ενανθρώπηση και την ιλαστήριον θυσία του Θεού Λόγου.

      «Καί κέκληται τό ὄνομα αὐτοῦ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ». «Και ονομάστηκε το όνομά Tου, «ο Λόγος του Θεού». Εάν έπρεπε, αγαπητοί μου, να αναλύσουμε το όνομα αυτό, «ο Λόγος του Θεού» και πολύ χρόνον θα χρειαζόμαστε, αλλά προπαντός γνώσιν μυστηρίων Θεού. Δηλαδή αληθή θεολογία. Γι΄αυτό τον λόγο θα περιοριστώ μόνο σε πολύ λίγα σημεία. Σας υπενθυμίζω μόνο ότι η Εκκλησία μας, την ευσχημοτάτη ημέρα του Πάσχα, ως ευαγγελική περικοπή έχει το πρώτο κεφάλαιο από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και για να δείξει ακριβώς και να προβάλει τον Θεόν Λόγον που ενηνθρώπησε. Γι΄αυτό το κάνει η Εκκλησία μας αυτό. Και θα μας πει ότι «ὁ λόγος σάρξ ἐγένετο».

   Ωστόσο, ακούστε μια ωραιοτάτη ερμηνεία, στα λίγα λεπτά που μας μένουν, του Ανδρέου Καισαρείας: «Πῶς ὁ ἀνώνυμος καί πᾶσιν ἄγνωστος ἐνταῦθα Λόγος ὀνομάζεται;». «Πώς, αφού είναι ανώνυμος και είναι σε όλους άγνωστος, πώς παρά ταύτα ονομάζεται ο Λόγος του Θεού;». Και έχει τρία σημεία. Πρώτον. «Ἢ πρός ἔνδειξιν τῆς ὑικῆς ὑποστάσεως καί τῆς ἀπαθοῦς ἐκ Πατρός γεννήσεως, καθάπερ καί ὁ ἡμέτερος λόγος ἐκ τοῦ ἡμετέρου νοῦ πρόεισιν (:όπως φεύγει ο δικός μας λόγος, η φωνή μας και εκφράζει τον νουν, έτσι και ο Θεός Λόγος, ο Υιός, πώς να το εκφράσει κανείς, είναι απαθής η γέννησίς Του από τον Πατέρα. Και ονομάζεται Λόγος)». Δεύτερον. «Ἢ τῶν πάντων τῶν ὄντων τούς λόγους ἐν ἑαυτῷ φέρειν (:ή διότι μέσα του ο Θεός Λόγος φέρει τους λόγους των όντων)». Τα όντα είναι τα όντα. Όλα τα όντα. Οι λόγοι είναι οι αιτίες. Οι αιτίες των όντων λέγονται λόγοι των όντων. Και ονομάζεται Λόγος επειδή Εκείνος εδημιούργησε τον κόσμον και «ἐν ἑαυτῷ φέρει», μέσα Του έχει τους λόγους των όντων. Τι ωραίο αυτό! Όσοι το καταλαβαίνετε.  Μεγαλείο! Να βλέπεις τον Ιησούν Χριστόν παντού μέσα στην Δημιουργία, διότι όλους τους λόγους των όντων τους βρίσκομε μέσα στον Θεόν Λόγον· που «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Και τρίτον. «Ἢ τό ἐξαγγελεύς εἶναι τῆς πατρικῆς σοφίας τε καί δυνάμεως». Τρίτον, λέγεται Λόγος, διότι εξαγγέλλει την σοφίαν και την δύναμιν την πατρικήν. Έρχεται να πει ό,τι είχε να πει ο Πατέρας. Γι΄αυτό λέγεται Λόγος.

     Αγαπητοί μου, αυτού του Λόγου του Θεού που τα ιμάτιά Του είναι ερυθρά, εορτάζομε αυτές τις μέρες. Όσο βαθαίνομε στους προφήτας και γενικά στο νόημα της Αγίας Γραφής, τόσο ανακαλύπτομε Ποιος είναι αυτός ο ενανθρωπήσας Λόγος του Θεού. Και ότι είναι «ὁ ἀληθινός καί ὁ πιστός».

       Καλές γιορτές.

76η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». (Β΄ Τιμ. 4, 5-8)

†.Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, ευρίσκεται εις την φυλακήν της Ρώμης. Με το προφητικό του μάτι βλέπει το παρόν και το μέλλον. Το παρόν το βλέπει ως ζοφερόν. Ότι ήδη ο ίδιος απέρχεται του κόσμου τούτου. Δεν πρόκειται να αποφυλακιστεί, όπως την πρώτη φορά. Αλλά πρόκειται να θανατωθεί. Αυτό βέβαια, για τον εαυτόν του δίδει χαράν πολλήν. Αλλ΄όμως βλέπει ότι μέσα εις την Εκκλησία, όπως ήδη είχε προειδοποιήσει τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, θα επιπέσουν λύκοι βαρείς. Ακόμη, βλέπει και προς τα έσχατα, εις το απώτατον μέλλον. Το προφητικό του μάτι φθάνει μέχρι το τέλος της Ιστορίας.

     Και γράφει εις τον Τιμόθεον, τον επίσκοπον της Εφέσου, το πολύ αγαπημένο του παιδί. Και του γράφει και του λέγει: «Τοῦτο δὲ γίνωσκε(:Αυτό να ξέρεις), ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις(: τις έσχατες ημέρες) ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί(:θα σταθούν δύσκολοι καιροί)· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι(:γιατί θα είναι οι άνθρωποι) φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι(:δεν θα έχουν ούτε όσιον, ούτε ιερόν επάνω των), ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι(:άγρια θηρία),ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι (:αγαπώντες μάλλον τας ηδονάς παρά τον Θεόν),  ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι(:θα έχουν το σχήμα της ευσεβείας, θα είναι βαπτισμένοι, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμη της ευσεβείας και της πίστεως)».

    «Ἒσται γὰρ καιρὸς(:Γιατί θα γίνει καιρός) ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται(:θα φτάσουν να μην ανέχονται την υγιά διδασκαλίαν, το υγιές Ευαγγέλιον), ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν(:αλλά θα φροντίσουν, ανάλογα με τις επιθυμίες των, να βρουν διδασκάλους, που οι διδασκαλίες αυτών των ψευδοδιδασκάλων, θα τους γαργαλούν τα αυτιά), καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν(:και θα βγάλουν το αυτί τους από την ακοήν της αληθείας, του Ευαγγελίου), ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται(:και θα στραφούν προς τα παραμύθια, προς τις ποικίλες θεωρίες περί της ζωής)».

      Αυτά λέγει ο Απόστολος, αγαπητοί μου, εις τον μαθητήν του τον Τιμόθεο και τον προπαρασκευάζει, δια να αντιμετωπίσει όχι μόνον αυτός, αλλά δι’ αυτού ολόκληρη η Εκκλησία. Βλέπετε ότι σήμερα ηκούσθη η επιστολή του Αποστόλου; Δεν είναι λοιπόν η επιστολή κτήμα του Τιμοθέου. Είναι κτήμα ολοκλήρου της Εκκλησίας. Και συνεπώς αποτείνεται προς άπαντας όλων των αιώνων και όλων των εποχών Χριστιανούς.

     Ζοφερόν το μέλλον. Και τη ζοφερότητά του, αγαπητοί μου, ήδη την αντιλαμβανόμεθα. Ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία μας λέγει ο Απόστολος, τα βλέπομε. Και προσέξατε, μη μου πείτε ότι πάντοτε οι άνθρωποι ήσαν τέτοιοι, όπως τους περιγράφει ο Απόστολος. Δεν ομιλεί δια τους έξω της Εκκλησίας. Ομιλεί δια τους Χριστιανούς. Τέτοιοι; Όπως τους περιγράφει; Θα είναι οι Χριστιανοί. Όχι οι μη Χριστιανοί. Δηλαδή θα φθάσουν οι Χριστιανοί να γίνουν εκείνοι, εκείνα τα οποία ο Απόστολος περιγράφει. Πέστε μου, είναι ή δεν είναι ζοφερόν το μέλλον; Αλλά αυτό το μέλλον, που έχουν ήδη περάσει δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που εγράφησαν, ήδη το ζούμε. Σήμερα οι άνθρωποι ποδοπατούν το Ευαγγέλιο. Σήμερα οι άνθρωποι στρέφονται εναντίον του Ευαγγελίου, το χλευάζουν, οι Χριστιανοί! Οι Χριστιανοί! Και οι ιερείς. Και επίσκοποι! Και πατριάρχαι! Και φανερά και κρυφά πολεμούν και χλευάζουν το Ευαγγέλιο. Εξάλλου το είπε στους πρεσβυτέρους της Εφέσου ο Απόστολος.  «Από σας τους ίδιους», λέγει, «εσάς τους πρεσβυτέρους, θα σταθούν άνδρες λαλούντες διεστραμμένα. Από σας τους κληρικούς θα βγουν αιρετικοί άνθρωποι. Και θα μιλήσουν και θα πουν και θα διδάξουν διεστραμμένα. Και θα αποκτήσουν οπαδούς». Ειδοποίησε ο Απόστολος ποικιλοτρόπως την Εκκλησία, τι πρόκειται να συμβεί και βλέπομε όλα αυτά να συμβαίνουν, αγαπητοί.

       Τι να πει κανείς; Λέγει κάπου ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ότι «Θα κάνεις τρεις μέρες δρόμο, για να βρεις έναν παπά, έναν κληρικόν καλόν. Γιατί οι κληρικοί θα γίνουν σαν τους λαϊκούς».  Πώς σκέπτονται οι λαϊκοί; Γλεντούν, τρώνε, πίνουν, μεθούν, διασκεδάζουν, φροντίζουν για τα παιδιά τους, για τα χρήματά τους, τις επενδύσεις των. «Όπως σκέπτονται», λέγει, «οι λαϊκοί, έτσι θα σκέπτονται οι κληρικοί. Οι δε λαϊκοί; Οι λαϊκοί θα είναι πλέον σαν τους διαβόλους»... Φοβερή κατάστασις!

    Και σας είπα στην εποχή μας βλέπομε την κατάσταση αυτή. Είναι αρχινισμένη. Και είναι σε παγκόσμια κλίμακα. Σε όλον τον κόσμον· και ιδιαίτερα στον χριστιανικόν κόσμον...

     Αλλά εμείς, αν υποτεθεί ότι κρατούμε το υγιές Ευαγγέλιο, τι πρέπει να κάνομε; Θα αφήσομε κατά έναν μοιρολατρικόν τρόπον να παρασυρθούμε από το ρεύμα το γενικό, το καθολικό, το παγκόσμιον αυτό, προς την απώλειαν και την καταστροφή; «Σὺ δὲ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον». Εκείνο το «σύ δέ», το «δέ» είναι αντιθετικόν. «Αυτά μεν ως προς τους εκπεσόντας Χριστιανούς, τους ξεφτισμένους πλέον Χριστιανούς. Συ όμως…;» Βλέπετε; «Σύ δέ», συ όμως, όχι έτσι, αλλά διαφορετικά. Ώστε αμέσως εισάγει ο Απόστολος την αντίθεσιν. Η αντίθεσις είναι θεμελιώδους σημασίας. Εκείνο που είναι άξιον πολλής παρατηρήσεως, είναι ότι οι Χριστιανοί μας δεν μπορούν να αντέξουν αυτήν την αντίθεσιν. Σας παρακαλώ, προσέξτε πολύ εις το σημείον αυτό. Δηλαδή τι ακριβώς; Οι Χριστιανοί μας θέλουν να μιμούνται τους ανθρώπους τους άλλους, όπως τους βλέπουν μέσα εις την κοινωνική τους ζωή. Αυτό δεν είναι σωστό, αγαπητοί. Δηλαδή βλέπω τον άλλον τον ξεπεσμένο Χριστιανό, πρέπει κι εγώ να φθάσω εις το σημείον να γίνω το ίδιο; Πρέπει κι εγώ να φθάσω να ξεπέσω; Γιατί δεν έχω τη δύναμη της ομολογίας της πίστεως;

     Αλλ΄ο διάβολος καταλλήλως έσπειρε το σπέρμα του. Και ποιο είναι; Ότι δήθεν εγώ θα είμαι υποκριτής αν υποτεθεί ότι δεν θα ήθελα να συναναμείγνυμαι, να ανακατεύομαι με τους άλλους πιστούς ότι δήθεν εγώ είμαι ο θρησκεύων, εγώ είμαι ο άνθρωπος ο εγκρατής, ο άνθρωπος ο πνευματικός, ο άνθρωπος ο ευσεβής. Και συνεπώς αυτό είναι υποκρισία… Υποκρισία είναι το αντίθετο, αγαπητοί. Το να καμώνομαι ότι μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, όπως ακριβώς είναι η μόδα των ενδυμάτων και όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, να μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, τι φορούν οι άλλοι, να το φορώ κι εγώ. Πώς χτενίζονται οι άλλοι, να χτενίζομαι κι εγώ. Πώς κτίζουν τα σπίτια τους οι άλλοι να τα κτίσω κι εγώ. Έτσι, μέσα σε αυτό το κλίμα της μόδας παρασυρόμεθα και εις το θέμα της πίστεως. Οι άλλοι απιστούν; Απιστούμε κι εμείς. Οι άλλοι ασεβούν; Θα ασεβούμε κι εμείς. Αλλά δεν μας πάει. Αλλά τότε θα κρυφτούμε. Τότε θα δείχνομε ότι δεν είμεθα ευσεβείς. Αλλά από μέσα μας όμως θα φροντίζομε να είμεθα ευσεβείς. Γιατί αν το αποκαλύψομε, θα μας πουν υποκριτάς… Πέστε μου όμως, το να κρύπτομαι, δεν είναι ακριβώς υποκρισία;

      Και το να ομολογώ, το να φανερώνω τον εαυτό μου, δεν είναι αληθινή ομολογία; Και μην ξεχνούμε ότι σε μια εποχή που διαρκώς ξεπέφτει, σε μία εποχή στην οποία τα πάντα απομακρύνονται από τον Θεόν, πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να σταθούμε ομολογηταί. Ίσως ίσως, αν και κάθε άγιος είναι ομολογητής, κάθε άγιος, και στην πιο αγιότερη εποχή είναι ομολογητής, όμως η Εκκλησία μας έχει γνωρίσει μία ειδική τάξη ομολογητών· οι οποίοι μπορεί να μην έδωσαν το αίμα τους, αλλά όμως όρθωσαν το ανάστημά τους και ομολόγησαν. Και το σπουδαίον είναι ότι η τάξις των ομολογητών τότε ακριβώς δημιουργήθηκε, όταν οι οικείοι της πίστεως εστράφησαν εναντίον της πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, αιρετικοί μεσ’ την Εκκλησία, που έγιναν πολλοί και όρθωσαν το ανάστημά τους αυτοί για να επιβάλλουν την αίρεσή των, τότε όρθωσαν και το ανάστημά των οι ορθώς φρονούντες, και είπαν: «Όχι. Δεν είναι έτσι· είναι έτσι». Και ότι τους ομολογητάς ιδιαιτέρως η Εκκλησία τους τιμά και τους κατατάσσει μαζί με τους μάρτυρας. Άστε ότι πολλοί εκ των ομολογητών πραγματικά έδωσαν το αίμα των. Ή πέθαναν από τις ποικίλες κακουχίες μέσα σε φυλακές, μέσα σε απερίγραπτα, κάποτε, μαρτύρια. Όπως είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός, που του έκοψαν τη γλώσσα, του έκοψαν το δεξί χέρι, να μη γράφει, να μην ομιλεί ορθοδόξως κ.λπ. Και πόσοι, πόσοι έφαγαν πολύ ξύλο ή έμειναν πολύ στη φυλακή και εσυντομεύθη η ζωή των και απέθανον.

      Ώστε πρέπει να γίνομε ομολογηταί. Και με το παράδειγμά μας και με τα λόγια μας . Ας το πει ο καθένας αυτό στον εαυτόν του: «Ο κόσμος αυτός είναι. Συ δε άνθρωπε, Αθανάσιε, Γεώργιε, συ δε όχι έτσι». Αλλά τι; «Νῆφε ἐν πᾶσι». «Νῆφε». Το ρήμα «νήφω» χρησιμοποιείται προκειμένου να μιλήσομε για κάποιον που δεν ήπιε κρασί και συνεπώς έχει το μυαλό του πολύ καθαρό. Καταλλήλως χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος το ρήμα νήφω· που θα πει εγκρατεύομαι οίνου. Αν ανοίξομε ένα λεξικό αυτό θα βρούμε· την έννοια της λέξεως. Εγκρατεύομαι από κρασί. Και συνεπώς δεν έχω ζαλισμένο το μυαλό μου. Αυτό το βάζει επίτηδες ο Απόστολος· για να δείξει ότι όλοι οι άνθρωποι, οι Χριστιανοί δηλαδή, θα έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και θα έχουν μεθύσει. «Κι εσύ, Τιμόθεε, θα ζεις ανάμεσα σε τρικλίζοντας Χριστιανούς· που έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και συνεπώς το μυαλό τους δεν είναι καθαρό, δεν έχουν διαυγές μάτι, για να βλέπουν την πραγματικότητα. Συ όμως νήφε. Συ να μην πιεις το κρασί της αμαρτίας». Βλέπετε πώς θολώνει το μυαλό του ανθρώπου και το μάτι του ανθρώπου, για να δει τα συμφέροντα, όταν ζει την αμαρτίαν; «Συ όμως νήφε. Δια να μπορείς να βλέπεις. Τι να βλέπεις; Πρώτα πρώτα να διακρίνεις τους καιρούς. Να δεις ποιοι είναι οι καιροί».

     Είναι χαρακτηριστικό ότι προς το ίδιο πρόσωπο… συγνώμην, προς τον Πολύκαρπον, ο άγιος Ιγνάτιος, επίσκοπος Σμύρνης ήτο ο άγιος Πολύκαρπος, του γράφει κάτι ανάλογο. «Πρόσεχε», του λέγει· να καταμανθάνεις τους καιρούς, να τους βλέπεις τους καιρούς. Και να μην περιμένεις Εκείνον που περιμένομε. Τον Ιησούν Χριστόν». Πώς μπορεί κανείς να καταμανθάνει τους καιρούς; Πώς μπορεί να βλέπει και να χαρακτηρίζει την εποχή του; Πώς μπορεί να λέγει ότι αυτό ήδη απομακρύνεται από τον Θεόν; Ότι αυτό εγώ δεν πρέπει να το ακολουθήσω και δεν πρέπει να το ζήσω; Μόνον όταν έχει καθαρό μυαλό. Όταν νήφει. Πολύ σπουδαίο αυτό το «νῆφε ἐν πᾶσι». «Να νήφεις σε καθετί αλλά και σε κάθε στιγμή. Σε όλα και πάντοτε». Οι Πατέρες πήραν αυτό το «νήφω» και το έκαναν με απροσμέτρητον βάθος. Και δημιούργησαν τη γνωστή μας «Νηπτικήν Θεολογία». Το «νηπτικός» είναι από το «νήφω»· που θα πει τώρα «φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας». «Τι είναι», λέγει, «νήψις; Φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας. Να φυλάς τον νου σου. Γιατί να τον φυλάς τον νου σου; Για να μπορεί να είναι διαυγής».

     Οι κρύσταλλοι, αγαπητοί μου, που είναι τοποθετημένοι στα τηλεσκόπια, ξέρετε σε τι καλή κατάσταση διατηρούνται; Κάποτε ένας διάσημος Αστρονόμος ανεκάλυψε έναν πλανήτη από τους πλανήτας του πλανητικού μας συστήματος. Είναι μερικοί αιώνες πίσω. Είπε λοιπόν ότι ανεκάλυψα έναν πλανήτη, πολύ απομεμακρυσμένον. Είπαν οι άλλοι: «Καθάρισε καλά τους φακούς σου. Δεν είδες καλά. Φαίνεται κάποιο σκουπιδάκι πήγε εκεί και νόμισες πως είναι κανένας πλανήτης». Βέβαια ο Αστρονόμος είχε δίκαιο. Είχε πραγματικά ανακαλύψει κάποιον καινούριο πλανήτη. Αλλά όμως το παράδειγμα δείχνει ότι οι φακοί πρέπει να διατηρούνται απολύτως καθαροί. Το ξέρετε ότι όταν τους πήζουν τους κρυστάλλους αυτούς στα εργοστάσια, τους διατηρούν σε συστήματα τέτοια που να μην υποστούν διαταραχήν. Ένας σεισμός, πέρασε…ξέρω γω, ένα αεροπλάνο και δημιούργησε μίαν πάλμωσιν… Επί ένα χρόνο κρατούνται αυτοί οι φακοί, έως ότου κρυώσουν! Θα μου πείτε, μέσα σε 24, 48 ώρες κρύωσαν. Ένα χρόνο κρατούνται! Και φυλάσσονται οι φακοί σε συστήματα απολύτου ηρεμίας, για να είναι τελείως καθαροί. Αυτό λοιπόν θέλει τώρα και το ανθρώπινο μυαλό να γίνει. Να γίνει διαυγέστατος φακός· που να διακρίνει τα πάντα. Για να γίνει έτσι, πρέπει να φυλάγεται. Από τι; Από καθετί που είναι ξένο προς αυτόν τον νουν. Δηλαδή από την αμαρτία ειδικά. Φυλακή λοιπόν νοός. «Φυλακή» θα πει φύλαγμα. Να φυλάς τον νου σου. Και να έχεις καθαρή την καρδιά. Όταν αυτά τα δύο τα διατηρείς, τότε «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».

    «Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσιν· κακοπάθησον». Όταν, αγαπητοί μου, ζούμε σε μια εποχή η οποία έτσι συμπεριφέρεται, εκείνοι που ορθά σκέπτονται, αυτομάτως δεν θα κακοπαθήσουν; Εάν κάποιος είναι κληρικός και βλέπει τους άλλους ιερείς να μην πηγαίνουν καλά, αυτός δεν θα κακοπαθήσει; Πώς θα κακοπαθήσει; Δεν θα πέσει διπλασία, τριπλασία, εκατονταπλασία εργασία επάνω εις τους ώμους του; Για να περισώσει ό,τι μπορεί περισσότερον; Αυτό τώρα λέγει ο Απόστολος στον Τιμόθεο. «Συ λοιπόν κακοπάθησε». Όχι διότι η φύσις της πνευματικής ζωής και της διαδόσεως του Ευαγγελίου είναι κακοπάθεια μόνον; Αλλά θα είναι εξαιρετικώς μεγαλυτέρα η κακοπάθεια, εφόσον ο κόσμος θα έχει διαστραφεί, οι  Χριστιανοί μας δεν θα προσέχουν πλέον το αληθές και το ορθόν, ο δε κλήρος θα έχει ξεφτίσει και θα κοιτάζει μόνο πώς θα πλουτίσει και πώς θα διασκεδάσει.

   «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ». Όχι να βγεις να κηρύξεις από δω και από κει, όπως ακριβώς έκαναν οι άλλοι Απόστολοι. Αλλά τι εννοεί εδώ; Γιατί ο Τιμόθεος ήταν Επίσκοπος μίας πόλεως. «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ» θα πει: «Μην παύεις, από το πρωί μέχρι το βράδυ και από το βράδυ μέχρι το πρωί να ευαγγελίζεσαι Χριστόν. Να ομιλείς και να λέγεις τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και να σφυροκοπείς εις τα αυτιά των ακροατών σου τα ίδια και τα ίδια. Μην πεις: «θα παύσω». Μην πεις: «τα είπα αυτά». Μην πεις: «Ειδοποίησα». Εσύ ομίλει, διαρκώς ομίλει. Ότι νύχτα και ημέρα -το είπε ο ίδιος ο Απόστολος στους Εφεσίους, όταν περνούσε και τους χαιρετούσε για τελευταία φορά. Όταν τους είπε: - «Να θυμόσαστε ότι νύχτα και ημέρα σας συμβούλευα και σας εδίδασκα».

     Μην νομίσετε, αγαπητοί μου, ότι αυτά πέφτουν στην πλάτη του Τιμοθέου ή στην πλάτη του Επισκόπου ή στην πλάτη του πρεσβυτέρου ή του διακόνου της κάθε εποχής. Αν το θέλετε, του παντός πιστού. Θα μπορούσε ποτέ να προλάβει ένας ιερεύς ή ένας επίσκοπος να τα βγάλει πέρα; Δεν πρέπει να βοηθήσουν οι πιστοί εκείνοι οι οποίοι κατενόησαν τα πράγματα; Γι' αυτό γίνεται μία έκκλησις. Μια έκκλησις προς όλους τους πιστούς. Όπου κάθεστε, όπου βρίσκεστε, ανοίγετε κουβέντα, ανοίγετε συζήτηση, μιλάτε για τον Χριστόν. Θα σας πω ένα πολύ άσχημο παράδειγμα. Αλλά είναι χρήσιμο. Παραδειγματιστείτε από τους αιρετικούς. Όπου καθίσουν, οι αιρετικοί, θα ανοίξουν κουβέντα. Τουλάχιστον από τους αιρετικούς, ας παραδειγματιστούμε. Και ας πούμε: «Γιατί αυτοί να κινούνται έτσι; Γιατί αυτοί να έχουν δαιμονικόν ζήλον; Κι εμείς να μην έχομε ζήλον Χριστού;».  Έτσι, εκεί που θα πιάνομε να λέμε κουβέντες και φλυαρίες και αργολογίες, δεν ξέρω τι, ας αρχίσομε να μιλάμε… Θα μου πείτε, τι; Εκείνο, αδελφέ μου, που διάβασες το πρωί στην Αγία σου Γραφή. Δεν διαβάζεις Αγία Γραφή, αδελφέ; Αν διαβάζεις Αγία Γραφή, τι διάβασες το πρωί; Ε, αυτό το κομμάτι που διάβασες, καν’ το κουβέντα μέσα στην ημέρα. Αύριο; Το άλλο κομμάτι που έχεις διαβάσει. Και κάποτε θα δεις ότι θα μπορείς να ομιλείς απ΄όλη τη Γραφή, γιατί θα είσαι κύριος του περιβολιού της Γραφής και θα κινείσαι όπως αγαπάς και θα συλλέγεις τα άνθη που χρειάζεσαι, για να φτιάχνεις ωραίες ανθοδέσμες, να τις προσφέρεις σε όποιον πιστόν θα σου ζητούσε τα άνθη του Παραδείσου αυτού που λέγεται «Λόγος Θεού, Αγία Γραφή».

     «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον».  Ποια είναι η διακονία του; Το ποιμαντικόν έργον του Επισκόπου. Μην ξεχνάτε, θα το ξαναπώ άλλη μία φορά, και εις το ποιμαντικόν έργον έρχονται οι πιστοί να βοηθήσουν. Πώς θέλετε, ο πρεσβύτερος, ο Επίσκοπος, να τα καταφέρει όλα, να τα πετύχει όλα; Εάν δεν έχει βοηθούς τους πιστούς ανθρώπους; Πρέπει και οι πιστοί να βοηθήσουν. Πρέπει να βοηθήσουν πόσο; Όπως ακριβώς θα λέγαμε… «Ε, θα διαθέτω ένα απόγευμα την εβδομάδα, όποτε και αυτό μπορώ, να κάνω κάτι». Λέγει: «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». Το «πληροφορῶ» δεν έχει τη σημερινή έννοια, δίδω μία πληροφορία. Αλλά θα πει «φέρω εις πληρότητα. Πληρόω- πληρῶ». Φέρω εις πληρότητα· που σημαίνει «το έργον που θα αναλάβεις να βοηθήσεις την Εκκλησία, φέρε το στην πληρότητα· που σημαίνει κάνε το σωστό, ολόκληρο. Και στην ποσότητά του και στην ποιότητά του».

     Τι λέτε, αγαπητοί; Έχομε να κάνομε δουλειά; Έχομε πάρα πολλή δουλειά. Μην αφήνετε το έργον του Θεού σε ορισμένους ώμους να το κρατούν. Αυτοί οι ώμοι κουράζονται και βουλιάζουν. Και πέφτουν. Γιατί το έργο είναι βαρύ. Βοηθήσατε. Βοηθήσατε όσο μπορείτε. Κάποτε, για να νικήσουν οι Εβραίοι, έπρεπε ο Μωυσής να κρατάει από το πρωί μέχρι το βράδυ τα χέρια του εκεί, όρθια. Έπρεπε να νικήσουν τους Αμαληκίτας -ο τύπος του σταυρού. Με τον σταυρό θα νικούσαν-. Και τότε κουραζόταν ο Μωυσής. Ήταν ηλικιωμένος άνθρωπος. Ήταν εκατό χρονώ άνθρωπος. Ογδόντα χρονώ βγήκε από την Αίγυπτο, εκατόν είκοσι χρονώ απήλθε του κόσμου τούτου. Σαράντα χρόνια έμειναν στην έρημο. Και εκουράζετο. Για να σας βάλουν εσάς δώδεκα ώρες να κρατάτε τα χέρια σας εκεί εις ανάτασιν… Και τα κατέβαζε κάτω. Μόλις κατέβαζε τα χέρια κάτω, νικούσαν οι Αμαληκίται. Και τότε φώναξε δύο ανθρώπους. Τον Ορ και τον αδελφό του, τον Ααρών. Και κρατούσαν αυτοί. Ο ένας από τη μία μεριά το χέρι του, το ένα του χέρι και ο άλλος κρατούσε το άλλο του χέρι. Ώστε ακουμπούσε επάνω σε αυτούς. Για να κρατάει το σημείον του σταυρού, για να νικήσουν οι Εβραίοι. Και ενίκησαν οι Εβραίοι.

      Ε, λοιπόν, για να κρατηθούν τα χέρια των εργατών του Ευαγγελίου, δυνατά, οι ώμοι τους να αντέξουν, να μην κουραστούν, γιατί έχουν κουραστεί, και σας είπα, κάμπτονται, βοηθήστε τα χέρια αυτά. Βοηθήσατέ τα με κάθε τρόπο, για να σταθούν περισσότερες και περισσότερες ψυχές Χριστιανές όρθιες. Σε μία εποχή που τα πάντα πέφτουν και τα πάντα παρασύρονται. Εκείνο που προφήτευσε ο Απόστολος Παύλος, το βλέπομε στην εποχή μας να πραγματούται κατά πλησμονήν.

      Κι ακόμη, όσο προχωρούμε προς τα έσχατα, περισσότερο και περισσότερο το κακό θα προχωρεί. Λοιπόν, αυτά μεν στον κόσμο. Εμείς όμως όρθιοι. Όρθιοι για να σταθούμε κι ενώπιον του Χριστού, κερδίζοντες την Βασιλεία Του. Αμήν.

85η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.