Ἡ εἰκόνα αυτή φανερώνει την ειρήνη πού βασιλεύει στην ψυχή τοῦ Χριστιανοῦ, πού μέσα στις καταιγίδες τῆς ζωῆς μένει ἤρεμος, ατάραχος καί εἰρηνικός, γιατί ἡ εἰρήνη του εἶναι ὁ Θεός.
Γι' αὐτό λέει ὁ ἕβδομος μακαρισμός: «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5, 9.). Εὐτυχισμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν τήν εἰρήνη, πού φέρνουν τήν εἰρήνῃ –αὐτό θά πεῖ εἰρηνοποιός– γιατί αὐτοὶ θὰ ἀποκληθούν παιδιά τοῦ Θεοῦ".
Πραγματικά, το πολυτιμότερο αγαθό εἶναι ἡ εἰρήνη, πού μόνο ὁ Χριστιανός μπορεῖ νά ἀποκτήσει, ὅπως θὰ δοῦμε στη συνέχεια τοῦ θέματός μας. Ὁ κόσμος ουσιαστικά δέν ἔχει εἰρήνη. Ὁ κόσμος ἔχει τήν ἀγωνιώδη φροντίδα, τήν ἀγωνιώδη μέριμνα, τὸ ἄγχος.
Ὁ μακαρισμός τῶν εἰρηνοποιῶν εἶναι καρπός αυτῶν πού ἔχουν καρδίαν καθαράν· δηλαδή ὁ μακαρισμός αὐτός εἶναι συνέπεια τοῦ προηγούμενου μακαρισμοῦ, πού ἤδη ἐξετάσαμε, καί λέει: «μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Γι' αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει: «Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον» (Έβρ. 12, 14.). Δηλαδή: Νά ἐπιδιώκετε τὴν εἰρήνῃ μὲ ὅλους, ὅσο τοῦτο εἶναι δυνατόν, ἀλλά νὰ ἐπιδιώκετε καί τόν ἁγιασμό, χωρίς τόν ὁποῖο –ἐννοεῖται μαζί καί τήν εἰρήνη– κανείς δέν μπορεῖ νὰ δεῖ πρόσωπο Θεοῦ.
Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρουσιάζει δύο στοιχεῖα, τόν ἁγιασμό καί τήν εἰρήνη, ὡς προϋπόθεση γιά νά δεῖ κανείς τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Διότι τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἄκρως ἐφετόν, δηλαδή τό ἀκραῖο τοῦ ἀνθρώπινου πόθου θα λέγαμε. Τί ἄλλο θά ἤθελα νά δῶ; Τί ἄλλο θά ἤθελα νά ἀποκτήσω; Τί ἄλλο θά ἤθελα νά γίνω; Ὅλα αὐτά εἶναι ἐπιθυμίες κατώτερες από αυτό τό ἀκραῖο, ἀπό τό νά δώ δηλαδή το πρόσωπο του Θεοῦ! Αυτή η θεωρία, ή δραση, τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ μου δίνει όλη τη μακαριότητα.
Γιά νά τό καταλάβετε αυτό, σας αναφέρω ένα παράδειγμα με τον ήλιο. Ὅταν ὁ ἥλιος στέλνει μία δέσμη ακτίνων, αυτή ή δέσμη είναι φορέας πολλών πραγμάτων· εἶναι φορέας θερμότητος καί φωτός, φορέας χημικῶν ἀλλοιώσεων, και μηχανικών ακόμη αν θέλετε. καὶ οὕτω καθ' εξής. Έτσι λοιπόν η θεωρία του προσώπου τοῦ Θεοῦ εἶναι φορέας μακαριότητος, εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τόν ἄνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο. Καί αὐτή ἡ μακαριότητα δεν μπορεί να κατανοηθεί ἐδῶ στή γῆ, παρά μόνο μερικώς.
Αλλά πῶς ὅμως θά ἔχει ἡ καρδιά εἰρήνη, ἄν δέν ὑπάρχει καί ὁ ἁγιασμός; Προηγουμένως δηλαδή πρέπει να καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπὸ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, καί τά σαρκικά καί τά ψυχικά. Σαρκικά άμαρτήματα εἶναι ἡ ἀνηθικότητα, από σωματικής πλευράς. Αν δηλαδή ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας να κινείται στην ἀνηθικότητα, μή περιμένουμε νά ἔχουμε εἰρήνη στην ψυχή μας, μή περιμένουμε νά δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ· εἶναι ἀδύνατο!
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι χωρίς τόν ἁγιασμό «οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον», δεν μπορεί κανείς να ἔχει οὔτε εἰρήνη οὔτε ὅραση τοῦ Θεοῦ! Τίποτα. Έπειδή εἶστε νέοι ἄνθρωποι, θα παρακαλέσω –ἀφοῦ ὑπάρχει αὐτή ἡ ροπή πάντοτε στο κακό, εξαιτίας βέβαια τῆς πεσμένης μας φύσεως– να το προσέξετε αὐτό, ἰδίως σχετικά μέ τά σαρκικά ἁμαρτήματα. Ἐπιμένω. Καί ἐπιμένω γιατί ἐπιμένει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτό μᾶς λέει ή εμπειρία μας.
Αλλά και τα ψυχικά αμαρτήματα –όπως πρῶτα ἀπ' ὅλα εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ο φθόνος, το μίσος– όλα αὐτὰ τὰ ψυχικά αμαρτήματα εμποδίζουν τον άνθρωπο νὰ ἔχει εἰρήνη μέσα στην ψυχή του.
Αλλά τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ εἰρήνη;
Ειρήνη εἶναι ἡ ἀγαθή σχέση ανάμεσα σε δύο πρόσωπα ή σε δύο ομάδες ἀνθρώπων, καί ἐκεῖ ἐπιδιώκεται ἡ ἐξασφάλιση καί ἡ διατήρηση τῆς γαλήνης, τῆς ἠρεμίας καί τῆς συμφωνίας. Νὰ ἔχουμε δηλαδή ὅλοι το ἴδιο πνεύμα, καὶ τοῦτο βέβαια πάντοτε μέ τή διάσταση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. Διότι καί οἱ ληστές ἔχουν μία κάποια συμφωνία μεταξύ τους, αλλά δέν ἔχουν τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχουν βέβαια τήν ἀγάπη. Ἐκείνοι συμφωνούν για να κάνουν το κακό· ή συμφωνία ὅμως τῶν εἰρηνοποιῶν εἶναι μέσα στὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης, μέσα στό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ.
Εἰρηνοποιοί λέγονται ὅσοι ἀποκαθιστοῦν τή χαμένη εἰρήνη ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενες ὁμάδες ἤ ἀντιμαχόμενα πρόσωπα. Αὐτός πού φέρνει τήν εἰρήνη,πού συμφιλιώνει, αυτός λέγεται εἰρηνοποιός. Αλλά γιά νά εἶναι κάποιος εἰρηνοποιός, πρέπει ὁ ἴδιος βέβαια νά ἔχει εἰρήνη, νά εἶναι υἱὸς εἰρήνης, κι αὐτό εἶναι μεγάλο πράγμα. Αὐτή ἡ ἔκφραση, υἱός εἰρήνης, ἔχει μεγάλο νόημα! (Βλ. Λουκά, 10, 3. Πρβλ. Ματθ. 10, 16.)
Ὁ Κύριος εἶπε κάποτε στους μαθητές Του: «Ὅταν πάτε κάπου να κηρύξετε τὸ Εὐαγγέλιο, το σπίτι πού θά σᾶς ὑποδεχθεῖ νά τό εὐλογήσετε καί νά πεῖτε: "εἰρήνη τῷ οἴκῳ τούτῳ”» (Λουκ. 10, 5.), εἰρήνη σ' αὐτό τό σπίτι. Καί ἄν ἐκεῖ ὑπάρχει υἱός εἰρήνης –δηλαδή ὁ οἰκοδεσπότης εἶναι ἄνθρωπος πού ἔχει τήν εἰρήνη– τότε ἡ εἰρήνη πού θά δώσετε σάν εὐλογία θά μείνει στο σπίτι αὐτό. Ἀντίθετα, ἂν δὲν ὑπάρχει υἱός εἰρήνης ἐκεῖ, δηλαδή δεν βρίσκεται ἄνθρωπος πού να αγαπά την ειρήνη τότε αυτή θα γυρίσει πίσω σ' ἐσᾶς που τη δώσατε». Βλέπετε λοιπόν τι θα σημαίνει είμαι υἱός εἰρήνης;
Ἡ εἰρήνη ἐμφανίζεται σε τρεῖς τομείς. Ο πρώτος τομέας είναι να υπάρχει η ειρήνη ανάμεσα στον ἄνθρωπο και στον Θεό. Μετά εἶναι ἡ εἰρήνη ανάμεσα σε αὐτές τίς ἴδιες τις δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως θὰ δούμε λίγο πιο κάτω. Καί τέλος εἶναι ἡ εἰρήνη του ἀνθρώπου με τόν συνάνθρωπό του.
Ας δούμε πρώτα τήν εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου με τον Θεό.
Βέβαια ὁ Θεός θέλει πάντοτε νά ἔχει εἰρήνη μέ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν τό θέλει πάντοτε αὐτό. Αὐτή ἡ εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό εἶναι ἡ πραγματοποίηση, ἡ ἐφαρμογή τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου τῆς Γεννήσεως, «καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη» (Λουκ. 2, 14.).
Ξέρετε πόσο παρεξηγημένο εἶναι αὐτό; Πολλοί νομίζουν ὅτι αὐτή ἡ «ἐπί γῆς εἰρήνη» εἶναι ἐκείνη που θα σταματούσε τούς πολέμους ἐπάνω στή γῆ. Δέν εἶναι ὅμως αὐτό, ἀλλά εἶναι ἡ εἰρήνη τοῦ ἀνθρώπου με τον Θεό, ἐπειδή κάποτε ὁ ἄνθρωπος, στο πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ζήτησε να αυτονομηθεῖ ἀποστατώντας ἀπό τόν Θεό. Το μέγιστο δέ ἁμάρτημα εἶναι αὐτή ἡ αὐτονομία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό· δηλαδή λέμε στόν Θεό: «Δέν σ' ἔχω ἀνάγκη, Θεέ μου. Τί; Νά μέ κάνεις καλά;... Μά ἔχω τήν ἰατρική ἐπιστήμη! Να μου δώσεις νά φάω; Ἔχω τήν ὑγεία μου, καλά νά εἶναι ἡ τσέπη μου, τα χωράφια μου»!
Τό πόσο ανόητος εἶναι ὁ ἄνθρωπος που σκέπτεται ἔτσι, δέν εἶναι ἀνάγκη νά τό ποῦμε. Στήν ἀλαζονεία του ἀνοητεύει ὁ ἄνθρωπος καί βλέπει ἔτσι τα πράγματα. Τό «ἐπὶ γῆς εἰρήνη» λοιπόν εἶναι ἡ πραγματοποίηση τοῦ ἀγγελικοῦ ὕμνου, τό νά ἐπέλθει δηλαδή συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Καί ἄν κάθε ἄνθρωπος συμφιλιωνόταν μέ τόν Θεό, αυτόματα θά εἴχαμε εἰρήνη καί πάνω στή γῆ. Δέν θά γίνονταν πόλεμοι, δέν θά εἴχαμε διχόνοιες και τέτοια πράγματα, δέν θά γίνονταν προφανῶς μάχες καί λοιπά.
Ἔτσι, ἄς μή νομίσουμε ὅτι αὐτό τό «ἐπὶ γῆς εἰρήνη» ματαιώθηκε ἐπειδή ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια συνεχίζονται οἱ πόλεμοι πάνω στή γῆ. Ἐπειδή ἀκριβῶς ὑπάρχει αὐτή ἡ παρανοημένη αντίληψη –μά ἐντελῶς παρανοημένη, ἔξω ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ– γι' αυτό φθάνουν οἱ ἄνθρωποι -οἱ ἀρνητικοί ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι πού ἐπιμένουν στήν αὐτονομία τους– να λένε ὅτι χρεωκόπησε ὁ Χριστιανισμός, ὅτι δέν μᾶς ἔδωσε τό προσδοκώμενο, καί γι' αυτό λοιπόν φεύγουμε ἀπό τόν ἀστερισμό τοῦ Ἰχθύος –ἄκουσον, ἄκουσον!– καί πηγαίνουμε στόν ἀστερισμό του Υδροχόου καί δημιουργοῦμε τή Νέα Εποχή. Ἡ Νέα Εποχή δέ εἶναι τούτη: «Χριστέ Ἰησοῦ, δυό χιλιάδες χρόνια δεν πέτυχες τίποτα. Ε, πάμε τώρα στον ἄλλο Χριστό –Χριστός σημαίνει Μεσσίας– στόν ἄλλο Μεσσία», δηλαδή τον Αντίχριστο. Εἶναι φοβερό! Ἡ καρδιά του θέματος τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς ἀποδοχῆς του εἶναι αὐτό πού σᾶς λέω τώρα· «Δέν μᾶς ἔδωσες; Πηγαίνουμε ἐκεῖ». Τό εἶπε ὁ Χριστός. «Ἄν ἔλθει ἄλλος, αυτόν θά τόν ἀκούσετε» (Ἰωάν. 5, 43.). Καί ἐπειδή οἱ Ἑβραῖοι ἦταν στραβά τοποθετημένοι, νόμισαν ὅτι ὁ Χριστός θα ερχόταν νά ἐπιβάλει τήν εἰρήνη ἐπάνω στή γῆ, ἀλλά μέ τήν ἔννοια πού ἐκεῖνοι ἤθελαν, δηλαδή τήν πολιτική, τήν ἐθνική, τήν οἰκονομική, ὅπως θέλετε πάρτε το, καί ὄχι μέ τήν ἔννοια της συμφιλιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, σταματώντας δηλαδή να ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία ἐπάνω στή γῆ.
Αὐτό, ξαναλέω, εἶναι ἡ καρδιά, ὁ πυρήνας τῆς παρουσίας τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς ἀποδοχῆς του. Αὐτό εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία· αὐτό εἶναι ὅλο!
Αλλά ἐκείνη ἡ εἰρήνη πού ὑμνήθηκε ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους ἦταν ἡ κατεξοχήν εἰρήνη.
Ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, δέν τόν ἐγκατέλειψε, δέν τόν ἄφησε μόνο του, ἔστω καί ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι ἦταν μέσα στη μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Ὁ Θεός ζητοῦσε πάντα νά ἔχει κοινωνία μέ τόν ἄνθρωπο, νά ἔχει φιλικές σχέσεις μαζί του –τό ὑπογραμμίζω: φιλικές– καί αὐτό βέβαια θά παρέμενε ἄν οἱ πρωτόπλαστοι, ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, εἶχαν εἰρήνη καί ἁγιότητα καρδιᾶς.
Δυστυχῶς ὅμως αὐτή ἡ ἁγιότητα χάθηκε γρήγορα, γιατί θέλησαν, όπως σᾶς εἶπα προηγουμένως, να αυτονομηθοῦν. Ἔτσι ταυτόχρονα ἔφυγε καί ἡ εἰρήνη.
Θυμηθείτε, τότε πού ὁ Χριστός ἐμφανίστηκε για μια ακόμα φορά μέσα στον Παράδεισο... λέγοντας ἐκεῖνο τὸ «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;» (Γέν. 3, 9.). Ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἐπισκέπτης χτυπάει την πόρτα τοῦ σπιτιοῦ, καί δέν παίρνει ἀπάντηση, γιατί ὁ νοικοκύρης μάλιστα τρέπεται σε φυγή καί πάει καί κρύβεται στο υπόγειο τοῦ σπιτιοῦ του! Ἔτσι δικαιολογεῖται καί ὁ διάλογος μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. «Ἀδάμ, ποῦ εἶσαι; Γιατί κρύφτηκες;». «Εἶμαι γυμνός, γι' αὐτό ντρέπομαι» λέει ὁ Ἀδάμ. «Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι εἶσαι γυμνός; Ποιός ἦρθε καί σοῦ τό σφύριξε στο αυτί αὐτό;». Είδατε; φιλική σχέση. Δέν ήταν η πρώτη φορά πού ἐμφανιζόταν ὁ Θεός Λόγος στούς πρωτοπλάστους· ὄχι, δέν ήταν η πρώτη φορά. Γι' αὐτό σᾶς εἶπα ὅτι ὑπῆρχε αυτή η φιλική σχέση.
Τώρα ἐπισκέπτεται ξανά ὁ Θεός Λόγος τόν ἄνθρωπο· γίνεται ἄνθρωπος, ἔρχεται πιό κοντά, γιά νά πεῖ: «ὑμεῖς φίλοι μου ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν» (Ἰωάν. 15, 14.). Αν εφαρμόζετε ὅσα σᾶς λέω, εἶστε φίλοι μου. Καί αὐτή ἡ χαμένη φιλία ξαναβρίσκεται μέ τὸν ἁγιασμό.
Επιμένω στο θέμα τοῦ ἁγιασμοῦ, γιατί ὁ Κύριος εἶπε: «ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν», ὅσα σᾶς παραγγέλλω. Συνεπώς πρέπει νὰ ἐφαρμόζετε ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα λέω. Αὐτό εἶναι ὁ ἁγιασμός, αυτό φέρνει την αποκατάσταση τῆς φιλίας. Γι' αυτό καί ὁ προφήτης Ησαΐας δέεται στον Κύριο και λέει: «Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν, πάντα γὰρ ἀπέδωκας ἡμῖν» (Ησ. 26, 12.). Δηλαδή: Κύριε, δῶσε μας ειρήνη, γιατί όλα, ὅσα ἔχουμε, Εσύ μᾶς τὰ ἔχεις δώσει.
Οἱ θυσίες τῆς ἀρχαιότητος, που ονομάζονταν έκατόμβες ἐπειδή προσφέρονταν ἑκατό βόδια –τα ἔσφαζαν ἐπάνω σε μία ξύλινη σχάρα, που ήταν τοποθετημένη πάνω ἀπό ἕναν λάκκο, και από κάτω ήταν εκείνος πού ἤθελε να εξιλεωθεῖ ἀπέναντι στον Θεό και δεχόταν τό αἷμα τῶν σφαζομένων ζώων– αλλά καί οἱ λατρεῖες τῶν λαῶν τῆς γῆς, δέν φανερώνουν τί ἄλλο παρά τήν ἀναζήτηση καί τήν ἀποκατάσταση αὐτῆς τῆς εἰρήνης ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό που διακόπηκε.
Κανένας πόθος δέν βρέθηκε να είναι τόσο βαθύς μέσα στήν ἀνθρώπινη ψυχή, ὅσο ὁ πόθος τῆς εἰρήνης.
Καί ἡ θέση τῶν εἰρηνοποιῶν εἶναι νά συμφιλιώνουν τούς ἀνθρώπους μέ τόν Θεό, οδηγώντας τους πάλι κοντά Του. «Άνθρωπε, γιατί ἔφυγες ἀπό τόν Θεό; Γύρνα πίσω, μήν ἁμαρτάνεις». Αυτό βεβαίως δεν μπορεῖ νά τό κάνει ὁ εἰρηνοποιός, ἄν δέν ἔχει ὁ ἴδιος εἰρήνη· δέν μπορεῖ νά παίξει τον ρόλο του ὡς εἰρηνοποιοῦ.
Στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ βλέπει κανείς να σκιαγραφεῖται αὐτή ἡ ἐπιστροφή καί ἡ ἀποκατάσταση τῆς εἰρήνης. Γυρίζει πίσω ἡ εἰρήνη, μέ τή μετάνοια του ἀσώτου. (Βλ. Λουκ. 15, 11-35.)
Αὐτό τό βρίσκουμε σήμερα στο Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί τῆς Ἐξομολογήσεως, πού εἶναι τό κατεξοχήν μυστήριο τῆς συμφιλιώσεως μέ τόν Θεό. Εγώ προσωπικά, ὡς κληρικός πού εἶμαι καί ἀσκῶ τό μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ἔχω βαθειά, βαθυτάτη τή συνείδηση ὅτι ὅταν ἐξομολογοῦνται οἱ ἄνθρωποι ἐγώ γίνομαι ὁ εἰρηνοποιός, ὁ συμφιλιωτής ανάμεσα στούς ἀνθρώπους πού ἁμάρτησαν καί στόν Θεό. Διότι ὅταν ὁ ἄλλος μετανοεῖ, συμφιλιώνεται μέ τόν Θεό. Ὁ Πνευματικός λοιπόν εἶναι εἰρηνοποιός, εἶναι συμφιλιωτής. Εἶναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό, καί σᾶς εἶπα ὅτι ἔχω βαθειά ἐπίγνωση τοῦ θέματος.
Καί τώρα ἂς δοῦμε τήν εἰρήνη μέ τόν ἑαυτό μας.
Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἁπλῶς διχασμένος μετά τήν πτώση του, στο πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ, ἀλλά θά ἔλεγα ὅτι εἶναι κομματιασμένος. Ιδίως ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι μιά κομματιασμένη προσωπικότητα, καί ἐδῶ εἶναι καί ἡ τραγικότητα του σύγχρονου ἀνθρώπου.
Ἔτσι ἔχουμε φρικτές συγκρούσεις εσωτερικές, δηλαδή συγκρούσεις νοήσεως, συναισθήματος και βουλήσεως. Αὐτές εἶναι οἱ τρεῖς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, πού μεταξύ τους συγκρούονται. Αλλά καί ἡ ψυχή συγκρούεται μέ τό σῶμα.
Ακόμη ἔχουμε σύγκρουση τῶν προσωπικῶν μας ἐπιθυμιῶν καί τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ λέει αὐτό, ἀλλά ἐγώ θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό.
Ακόμη, μέσα μας υπάρχουν πόθοι ἀνεκπλήρωτοι.
Θα θέλαμε να πετύχουμε αυτό ἤ ἐκεῖνο, δέν τό πετυχαίνουμε, αλλά παρά ταῦτα αὐτοί οἱ πόθοι ἐπιμένουν ὁπωσδήποτε νά ἐκπληρωθοῦν. Τό ἀποτέλεσμα ἴσως εἶναι νά βρεθοῦμε σε νευρολογική κλινική!
Γι' αυτό σήμερα ἔχουμε πολλούς ἀνθρώπους πού ἔχουν ψυχικές αναστατώσεις, ἔχουν συγκρούσεις, προβλήματα όπως λέμε, ἰδίως στη νεολαία μας. Δέν ὑπάρχει ἡ εἰρήνη ανάμεσα στις τρεῖς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, τή νόηση, τή βούληση καί τό συναίσθημα, καί ἀνάμεσα στην ψυχή καί τό σῶμα.
Εἰρηνοποιός ἐδῶ μπορεῖ νά εἶναι καί πάλι ὁ Πνευματικός, αλλά βασικά θά σᾶς ἔλεγα ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας. Πρέπει να καταλάβει ὁ ἄνθρωπος γιατί συγκρούεται μέ τοῦτο καί μ' ἐκεῖνο μέσα στόν ίδιο του τόν ἑαυτό, νά ἐπισημάνει τις συγκρούσεις αὐτές, να προσεγγίσει τόν Κύριο καί νά ἀποκαταστήσει τήν εἰρήνη ἀνάμεσα σ' αὐτά τά διεστῶτα, αὐτά δηλαδή τά ἀντιφατικά στην ψυχή του και πού τώρα συκρούονται. Ναί. Καί αὐτά, ὅπως σᾶς εἶπα, εἶναι: ἀνεκπλήρωτοι πόθοι, ἐπιθυμία ἡδονῶν, ὅλα αὐτά!
Αλλά νά ποῦμε στόν ἑαυτό μας: «Για στάσου. Δέν μένεις ικανοποιημένος πού ἔχεις μόνο αὐτό; Θέλεις κι ἐκεῖνο καί τό ἄλλο; Καί ἄν δέν τά ἀποκτήσεις, χάλασε ὁ κόσμος;». Ἡ Ελλεν Κέλερ ἔλεγε: «Γιατί νά ἐπιμένω να χτυπάω μια πόρτα κλειστή, ὅταν πλάι της εἶναι μία ἄλλη πόρτα ανοιχτή». Γιατί να θέλουμε ὁπωσδήποτε, σώνει και καλά, να πετύχουμε κάτι, κι ἄν αὐτό δέν γίνει νά φτάνουμε ἀκόμη καί στήν αὐτοκτονία; Γιατί;
Πρέπει λοιπόν, ὅπως λέει ὁ Ζηγαβινός, «ειρηνεύσας τὸ θέλημα τῆς ἰδίας σαρκὸς μετὰ τοῦ θελήματος τῆς ψυχῆς αὐτοῦ καὶ ὑποτάξας τὸ χεῖρον τῷ κρείττονι». Δηλαδή: Νά εἰρηνεύσεις τό θέλημα τοῦ σώματός σου μέ τό θέλημα τῆς ψυχῆς σου, καί ἔτσι θά ὑποτάξεις το χειρότερο, το μικρότερο, στο καλύτερο, τό μεγαλύτερο, τό σῶμα στην ψυχή, καί ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή σου στον Θεό. Ἂν τό κάνεις αὐτό, τότε βεβαίως θά ἔχεις εἰρήνη.
Καρδιά πού "μεριμνᾶ καὶ τυρβάζη περί πολλά", ὅπως εἶπε ὁ Κύριος στη Μάρθα, (Βλ. Λουκ. 10, 41.) ἔχει χαμένη τήν εἰρήνη. Σέ καρδιά πού δέν πιστεύει στην πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ εἰρήνη δέν μπορεῖ νά στεριώσει. Καρδιά πού ὑποκλέπτει τόν ἑαυτό της από τη χάρη καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά νά παραδοθεῖ στό θέλημα το δικό της εἶναι καρδιά πού ἔχει χαμένη τήν εἰρήνη. Καρδιά πού ἔχει χάσει τόν ἑαυτό της, τότε εἶναι ὁλότελα χαμένη. Λέει τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν: «Οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν καρδίαν», ἀλλοίμονο σέ ἐκείνους πού ἔχουν χάσει τήν καρδιά τους.
Τέλος, ἔχουμε καί τήν εἰρήνη μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ρίζα καί αἰτία κάθε φιλονικίας, διαιρέσεως καί ἔχθρας εἶναι ὁ ἐγωισμός καί ἡ φιλαυτία. Ἡ φιλαυτία, πού εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τοῦ ἐγώ, δηλαδή ἡ ἐξυπηρέτηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, παίρνει πολλές μορφές, καί ἄλλοτε παρουσιάζεται ὡς διεκδίκηση συμφερόντων, ἄλλοτε ὡς τιμή καί ὑπόληψη, ἄλλοτε ὡς ἀναζήτηση ἡδονῆς. Ξέρετε πόσοι κάνουν καί φόνο ακόμη, γιατί δέν ἱκανοποιοῦνται οἱ ηδονές τους; Ἔτσι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος στερηθεῖ κάτι από αυτά, αμέσως φιλονικείς ἐχθρεύεται, φθονεῖ, μισεῖ.
Το τί διαστάσεις μπορεῖ νά πάρει μία τέτοια κατάσταση, ἄν δέν ἐπέμβει κάποιος, δέν εἶναι καί ἀνάγκη νά τό ποῦμε. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού θά βοηθήσει ἐκείνους πού εἶναι σε διάσταση, εἶναι ὁ εἰρηνοποιός.
Γιά νά μπορεῖ ὅμως κανείς νά εἶναι εἰρηνοποιός, πρέπει να προσβλέπει στο αιώνιο πρότυπό του, τον Χριστό. Ἀπό ἐκεῖ θά ἀντλήσει τήν εἰρήνη, γιατί ὁ Χριστός «ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. 2, 14.), ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἐφεσίους.
Καί ὁ Κύριος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. 14, 27.). Δηλαδή: Τη δική μου εἰρήνη σᾶς ἀφήνω, τή δική μου εἰρήνη σᾶς δίνω. Ὄχι ὅπως σᾶς τή δίνει ὁ κόσμος, τήν κοσμική εἰρήνη· ἐγώ σᾶς δίνω τή δική μου τήν εἰρήνη.
Καί ποιά εἶναι ἡ ἀμοιβή τῶν εἰρηνοποιῶν; «Ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5, 9.). Αὐτοί θα κληθοῦν παιδιά τοῦ Θεοῦ, καί ἐδῶ στή γῆ καί στόν Οὐρανό. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο βραβεῖο τῶν εἰρηνοποιῶν: ἡ υἱοθεσία, τό ὅτι θά γίνουν παιδιά τοῦ Θεοῦ! Καί παιδί τοῦ Θεοῦ σημαίνει καί ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ, κληρονόμος τοῦ Χριστοῦ, κληρονόμος Θεοῦ, «συγκληρονόμας Χριστοῦ», που λέει ὁ ἀπόστολος Παύλος. (Βλ. Ρωμ. 8, 17.)
Καλοί μου φίλοι, εἶναι μεγάλος τίτλος τιμῆς τό νά εἶσαι εἰρηνοποιός, ὄχι σέ θέματα εἰρήνης τοῦ κόσμου, ἀλλά σέ θέματα εἰρήνης τοῦ Θεοῦ! Γι' αυτό πρέπει να βροῦμε τήν εἰρήνη με κάθε τρόπο καί νά τήν ἀσκοῦμε ὡς εἰρηνοποιοί. Να είμαστε πάντοτε ὅπως μᾶς θέλει ὁ Θεός, καί τότε θά μᾶς ἐκφράζει ὁ μακαρισμός «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται».
Κυριακή, 21 Ἰανουαρίου 1996
7η ομιλία στην κατηγορία
« Οἱ Μακαρισμοί ».
►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Οἱ Μακαρισμοί " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/oi-makarismoi
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_18.html?m=1
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας : Ιερά μονή Κομνηνείου.
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Οἱ Μακαρισμοί».🔻
https://drive.google.com/file/d/1SWUXwnar9CGEWX6Ki-Kycr3hLQAyza3b/view?usp=drivesdk
🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Οἱ Μακαρισμοί».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%9F%CE%B9%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF.?m=1
💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
