Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

†.Σύνοδον εορτών αγαπητοί μου σήμερα έχομε. Είναι ημέρα Κυριακή, ημέρα του Κυρίου. Είναι η ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία υψώνει τον Τίμιον Σταυρόν προς προσκύνησιν εκείνους οι οποίοι τρέχουν τον αγώνα τον καλόν, και τους προβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν δια να ενισχυθούν εις τον αγώνα των αυτόν. Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει και το μέγα μήνυμα της σωτηρίας των ανθρώπων, ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Αλλά και σήμερα η πατρίδα μας γιορτάζει τα νικητήρια και την ελευθερία της από μία δουλεία  400 ετών. Ποια εορτή να διαλέξη κανείς και ποιά να προβάλλη;
   Αλλά ας μείνωμε αγαπητοί μου σ’ εκείνο το κεντρικώτατο και παγκόσμιο γεγονός. Το γεγονός του μηνύματος αλλά και της πραγματώσεως ότι ο Θεός μεθ’ ημών. Εμμανουήλ. Ο Θεός μαζί μας. Ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Εκείνος που οι προφήται μέσα εις τους ιαώνας προεφήτευσαν. Εκείνον που οι τελετουργικοί τύποι ποικιλοτρόπως έδειξαν. Εκείνον που η Ιστορία με τα γεγονότα της οδήγει, ήλθε. Κι’ όπως λέγει κι΄ ο Απ. Παύλος «ὃτε ἦλθε τό πλήρωμα του χρόνου…». Αυτό το πλήρωμα του χρόνου, αυτό το γέμισμα του χρόνου, το σημείο εκείνο που ο Θεός κρίνει, έρχεται. Εκείνος ο οποίος εστάθη το εσφαγμένο αρνίον προ καταβολής κόσμου. Ο Υιός και Λόγος του Θεού έρχεται να πάρη ανθρώπίνη φύση και να συναναστραφή μετά των ανθρώπων. Και να μείνη συναναστρεφόμενος μετά των ανθρώπων εις τους αιώνας των αιώνων, εις τον άληκτον αιώνα.
    Ήλθε λοιπόν το γεγονός. Το κεντρικώτατο, το παγκόσμιο αυτό γεγονός. «Ἐν δέ τῷ μηνί τῷ ἐκτῳ, μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριήλ ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, πρός παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὀνομα Ἰωσήφ, ἐξοἴκον Δαυΐδ, καί τό ὄνομα τῆς παρθένου Μαρίαμ».
   Πότε, παρακαλώ, κατά τον μήνα έκτον;.Όταν η συγγενής της η Ελισάβετ ήδη διήνοιε τον έκτον μήνα της δικής της εγκυμοσύνης. Η γηραιά Ελισάβετ έφερε εις τα σπλάχνα της τον εκλεκτότερον γόνον που ποτέ εγέννησε γυναίκα, μέσα στην παγκόσμια Ιστορία, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Κατά τον 6ον λοιπόν μήνα κυοφορίας της Ελισάβετ, έρχεται ο αυτός άγγελος Γαβριήλ, σταλείς υπό του Θεού, να αναγγείλη σε μια παρθένο, η οποία μεμνηστευμένη στο πιο άσημο χωριό της Παλαιστίνης. Που η Παλαιστίνη ήταν η πιο άσημη γωνιά της γης. Ή αν θέλετε, η πιο άσημη γωνιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εις την Ναζαρέτ. Και έρχεται να της πη το μεγάλο μήνυμα.
   «Καί εἰσελθών ὁ ἄγγελος πρός αὐτήν εἶπε∙ χαῖρε, κεχαριτωμένη∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ∙».
   Λέγει ένας Εκκλησιαστικός συγγραφεύς, πολυμαθέστατος, ο 
Ωριγένης: «ἔψαξα, ἔψαξα, διάβασα, πουθενά δέν βρῆκα τέτοιον χαιρετισμόν νά δόθηκε ποτέ σέ ἄνθρωπο, καί ἰδίως σέ γυναίκα. “Χαῖρε κεχαριτωμένη∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ”». Εκείνο το «χαῖρε» ἦταν όχι απλώς χαιρετισμός, αλλά αυτό που θα λέγαμε κατά κυριολεξίαν «νά ἔχης χαρά νά εἶσαι χαρούμενη Μαριάμ». Γιατί; «Γιατί ἐσύ εἶσαι ἡ Δευτέρα Εὒα. Κι’ἐκείνη ἐδέχθη τήν κατάρα ὄχι μόνο ἔν λύπαις νά γεννάει τά παιδιά της, ὄχι ἐν πόνοις, ἐν λύπαις, ἄλλο οἱ πόνοι καί ἄλλο αἱ λύπες, καί νά εἶναι κάτω ἀπό τήν ἀποστροφή τοῦ ἀνδρός της, δηλ. κάτω ἀπό τήν ὑποταγή τοῦ ἀνδρός, καί νά – οὕτως εἰπεῖν – δεσμεύεται ἡ ἐλευθερία της, πού κεφαλή της θά εἶναι ὁ ἄνδρας, ὄχι μέ τήν ἔννοια πού δίνει ἡ Κ.Δ. ἀλλά μέ μιά ἐντελῶς διαφορετική ἒννοια∙ πού ἔζησε τήν ἒννοια αὐτή ὁ ἀρχαῖος κόσμος, πού ἡ γυναίκα ἦταν δούλη τοῦ ἀνδρός. Τώρα ἐλύθη ἡ κατάρα. Ἐλύθη σέ σένα ἡ κατάρα. Καί ἦρθε ἡ εὐλογία. Γι’αὐτό, ἔχε χαρά. Ἐκείνη ἐν λύπη∙ ἐσύ ἐν χαρά. Ὧ Κεχαριτωμένη, ὧ ἐσύ πού εἶσαι κατά πλησμονή γεμάτη, ἀφάτως καί ἀνυπώτως γεμάτη ἀπό τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅσο κανείς ποτέ ἄνθρωπος δέν ἐπῆρε τέτοια πλησμονή καί τέτοια πληρότητα χαρίτων καί δωρεῶν ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅσο κανείς ποτέ ἄνθρωπος δέν ἐπῆρε τέτοια πλησμονή καί τέτοια πληρότητα χαρίτων καί δωρεών ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σύ εἶσαι ἡ εὐλογημένη ἐν γυναιξί.
   Αὐτό τό “εὐλογημένη ἀνάμεσα στίς γυναῖκες”παίρνει μια ἐντελῶς ξεχωριστή διάσταση∙ γιατί εἶσαι ἡ ἐντελῶς ξεχωριστή ἀνάμεσα στίς γυναῖκες. Ἐσύ, πού δέν ἔχεις τό ὅμοιό σου. Σύ, πού διακρίνεσαι. Και διακρίνεσαι ὂχι μόνο ὡς πρός τάς συγχρόνους σου ἀλλά ὡς πρός τάς προγενεστέρας σου και τάς μεταγενεστέρας σου. Διότι οὒτε ὑπῆρξε, οὒτε ὑπάρχει, οὒτε θά ὑπάρξη σάν κι’ σένα χαριτωμένη καί εὐλογημένη ἀνάμεσα στίς γυναῖκες».  
   Ω εγκώμιο, αγαπητοί∙ εγκώμιο καταπληκτικό . Όχι από ανθρώπων εγκώμιο, αλλ’ υπ’ αυτού του Θεού εγκώμιον δια μέσου του αρχαγγέλου Γαβριήλ∙ Φυσικόν ήτο και επόμενον.
   Η Θεοτόκος, η παρθένος Μαριάμ, μόλις ήκουσε αυτό, ἐταράχθη. Και εσκέπτετο, από πού και έως πού αυτός ο χαιρετισμός; Και όπως λέγει ένας υμνογράφος, θέτει στο στόμα της Παναγίας, της Μαριάμ, τούτον τον λόγον: «Μήν μέ ἐξαπατήσεις ὃπως ἐξαπατήθηκε ἡ Εὔα. Σέ παρακαλῶ. Εἶναι τά λόγιά σου γνήσια; Εἶσαι γνήσιος; Μήπως ἀντί ἀγγέλου Θεοῦ ἔχω μπροστά μου τόν σατανᾶ; Μήν μέ ἐξαπατήσης. Διότι ἐξηπατήθη ἡ Εὔα, διότι ἐπεθύμησε τόν καρπόν, πού ὁ Θεός εἶπε “ὄχι”. Ἐγώ ὅμως δέν ἐπιθυμῶ νά ἐξαπατηθῶ». Είδατε παρακαλώ την προσοχή της Μαριάμ; Είδατε παρακαλώ; Είδατε την διάκρισή της; Εφοβήθη. «Ἀπό ποῦ καί ὡς ποῦ αὐτός ὁ χαιρετισμός; Διότι δέν ἐκφράζει μόνο τήν ταπείνωσή της. Ἐκφράζει καί τήν διάκρισή της. Ἐγώ; Νά δεχθῶ τέτοιον χαιρετισμό; Καί ποῖα εἶμαι ἐγώ; Καί ὕστερα, ἄν εἶναι κάτι, μήπως εἶναι πλάνη;» Αυτή είναι η διάκρισις που διέκρινε την Θεοτόκον, ένα από τα πολλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που είχε η Μαριάμ. Αλλά θα της πη ο άγγελος: «Μή φοβοῦ. Γιατί βρῆκες χάρη. Καί νά, θά συλλάβης ἐν γαστρί, καί θά γεννήσης υἱόν, καί θά καλέσης τό ὄνομά του Ἰησοῦ».
   Εκείνο το «συλλήψῃ ἐν γαστρί», θέλει να τονίση κατά έναν ρεαλιστικόν τρόπον ότι δεν θα έλθη απλώς ο Μεσίας, ο Υιός του Θεού, αλλά θα έλθη πραγματικά σαρκούμενος. Διότι εκείνο το «συλλήψῃ ἐν γαστρί», σημαίνει ό,τι ρεαλιστικότερο θα μπορούσε να ειπωθή. Διότι πραγματικά θα συλλάβης εσύ εγκυμονούσα, και θα προσλάβη σάρκα, διότι θα κυοφορήσης και εν συνεχεία θα γεννήσεις. Παρακαλώ, υπογραμμίζω το σημείο αυτό. Το υπογραμμίζω διότι είναι ισχυρότατον σημείον ότι ο Υιός του Θεού έγινε πραγματικά άνθρωπος.
   Όλα λοιπόν αυτά κατά συσσώρευσιν, «συλλήψη ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν» δηλ. θα συλλάβης, θα εγκυμονύσης και θα γεννήσης, αυτά εκφράζουν την αληθινή ενανθρώπιση του Θεού Λόγου.
   Και αυτός θα είναι υιός. Και θα τον ονομάσης Ιησούν. Που ελληνικά σημαίνει Σωτήρ. «Οὗτος ἔσται μέγας καί υἱός ὑψίστου κληθήσεται...» Αυτός θα σταθή μέγας, και θα κληθεί υιός υψίστου. Εννοείται κατά την ανθρωπίνη πάντοτε φύση. «Καί βασιλεύει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ...» Και θα βασιλεύη στον οίκο Ιακώβ, δηλ. εις τους Εβραίους, «εἰς τούς αἰῶνας, (κατά τήν ἀνθρώπινη πάντοτε φύση) καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Και της βασιλείας του δεν υπάρχει τέρμα. Ἀληκτος βασιλεία.
   «Εἶπε δέ Μαριάμ πρός τόν ἄγγελον∙ πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;» Πώς αυτό μπορεί να μου γίνη, αφού άνδρα δεν γνωρίζω; Ιδού πάλι παρακαλώ, παρά το εγκώμιο, παρά το ύψος της αγγελίας, η Θεοτόκος πάλι θα μείνη, όχι στον δισταγμό της, διότι η Θεοτόκος δεν ορθολογίζει, όπως ορθολόγισε έξι μήνες πιο μπροστά ο Ζαχαρίας∙ και του έδωσε ο ίδιος ο αρχάγγελος Γαβριήλ μία τιμωρία. Να μείνη άλαλος και κωφός. Η Μαρία δεν αρνείται, δεν ορθολογίζει, αλλά τί κάνει; Θέλει να μάθη πώς αυτό είναι. Διότι εκείνος, ο Ζαχαρίας, είχε προηγούμενά του. Διότι και η σάρα ήταν ηλικιωμένη γυναίκα και εγέννησε. Και η Άννα ήτο στείρα και εγέννησε. Όλοι αυτοί ήταν το «προηγούμενο» παρακαλώ της Ελισάβετ. Αλλά η Θεοτόκος είχε προηγούμενον; Ευρέθη ποτέ παρθένος να γεννήση; Πώς λοιπόν θα μπορούσε να γίνη αυτό; Όχι λοιπόν ότι δυσπιστεί αλλά θέλει να μάθη τι πρέπει να κάνη, πώς πρέπει να γίνη. Δηλ. τι εξαρτάται από αυτήν. Το αποδέχεται∙ αλλά και εξαρτάται από αυτήν.
   «Καί ἀποκριθείς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ. Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σε καί δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι∙» Μεγαλοιώδες αγαπητοί μου! «Θά ἔρθη σέ σένα τό Πνεύμα το Άγιον. Καί θά σέ σκιάση ἡ δύναμη τοῦ ὑψίστου». Συνεπώς άλλο ο Ύψιστος, ἀλλο η δύναμη του Υψίστου και άλλο το Πνεύμα το Άγιον. Και πράγματι. Ὁ Ὕψιστος εἶναι ὁ Πατήρ. Ἡ δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἡ δύναμις τοῦ Πατρός, εἶναι ὁ Υἱός. Καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ήτοι θα έρθη αυτός προσωπικά, ο Άγιος Τριαδικός Θεός∙ θα έλθη, προσέξατέ το αυτό, θα έλθη. «Ἐπελεύσεται». Έρχομαι επί. Θα ἐλθη. Και τι άλλο ακόμη; «Ἐπισκιάσει». Θα σε επισκιάση. Θα ρθη από πάνω σου, θα σταθή μέσα σου. Συνεπώς είναι βουλή του Αγίου Τριαδικού Θεού η Εναθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Ακόμη και κάτι άλλο. Είναι και έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού η ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Και πράγματι, όπως κάποτε «εἶπεν ὁ Θεός καί ἐγένετο ὁ κόσμο, τό φῶς, ὁ οὐρανός, ὁ ἥλιος, ἡ ξηρά, τά φυτά, καί τά ζῶα», «ὁ Θεός εἶπεν καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου». Εκεί ενεργεί και ως βουλή και ως ενέργεια ο εις Άγιος Τριαδικός Θεός. Και ο Πατήρ και ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο. Διότι ο Πατήρ θέλει και ενεργεί, ο Υιός θέλει και ενεργεί, το Πνεύμα το Άγιον θέλει και ενεργεί. Ο ένας Θεός θέλει και ενεργεί. Ο Θεός «εἶπεν» λέγει. Εκείνο το «εἶπεν», αυτό είναι, είναι ο Λόγος, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Και το Πνεύμα που επεφέρεται επάνω της αβύσσου, είναι το Πνεύμα το Άγιον, που τρόπον τινά, σαν να θερμαίνει την δημιουργία, για να βγάλη από μέσα της την ζωή. Αλλά αυτή η δημιουργία, το σύμπαν ολόκληρο που γνωρίζομε, έπεσε, εφθάρη. Γιατί εισήλθε η αμαρτία. Και τώρα έρχεται πάλι ο άγιος Τριαδικός Θεός, να αναδημιουργήση την δημιουργία του ολόκληρη, να την ανακαινίση. Και η ανακαίνιση αυτή γίνεται όταν ο ίδιος, ο Άγιος τριαδικός Θεός αποφασίζει και ενεργεί, και μόνον το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό το απίθανον, αυτό το απίστευτο, αυτό που ανθρώπινη διάνοια ουδέποτε κατενόησε, ουδέποτε κατάλαβε, και ο διάβολος ουδέποτε εφαντάσθη, ποίον, ότι αυτός ο Θεός θα περιβληθή, το
δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, θα περιβληθή την δημιουργία Του, διά να εμφανιστή στην δημιουργία Του. Και επειδή η αρίστη μορφή εκ της κτίσης, ορατής δημιουργίας είναι ο άνθρωπος, ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος! Και ήρθε εις την γην. Ήρθε, και τώρα αναγγέλλεται η στιγμή αυτή προς την Θεοτόκον.
   Εδώ υπάρχει όμως ένα λεπτό σημείο. Το λεπτό σημείο είναι: Θα αποδειχθή η Θεοτόκος; Διότι αγαπητοί μου η αποδοχή ή μη αποδοχή θα μπορούσε όχι βεβαίως να καταργήση αλλά να μεταθέση το σχέδιο του Θεού. Βεβαίως είναι γνωστή η ώρα της δευτέρας του Θεού παρουσίας, εις τον Θεόν. Αλλ’ αυτή είναι γνωστή όχι με την έννοια ότι ο Θεός ορίζει την ημέρα και λέγει «αὐτή θά εἶναι». Αλλά με την έννοια ότι απλώς είναι γνωστή. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εξαρτάται η Δευτέρα του Χριστού παρουσία από την στάση που θα πάρουν οι άνθρωποι επί της γης. Έτσι κι εδώ. Είναι αμετάκλητος η απόφαση του Θεού να γίνη άνθρωπος. Αλλά πότε θα γίνη άνθρωπος; Αυτό εξαρτάται από το πρόσωπον προς τον οποίον αποτείνεται τώρα ο άγγελος. Και είναι η Θεοτόκος. Αλήθεια, με κομμένη ανάσα θα πρέπει η ανθρωπότητα, αν μπορούσε να είναι εις τα θεωρεία, θα λέγαμε ως εις θέατρον, και να παρακολουθή τον διάλογον. Αλλά έγινε τόσο μυστικά. Να παρακολουθεί τον διάλογον της Θεοτόκου μετά του αρχαγγέλου, αλήθεια, θα δεχθή το πρόσωπον αυτό ή θα απορρίψη; Γιατί ποιός ευρέθηκε στο ύψος της αγιότητος και αρετής όπως η Μαρία; Θα δεχθή ή θα απορρίψη; Κι αν απορρίψη, αλλοίμονο, ποιος ξέρει πόσοι αιώνες πάλι θα πρέπει να περιμένη η ανθρωπότητα, για να επισκεφθή πάλι ο Θεός ένα πρόσωπον που θα έχη φθάσει εις αγιότητα; Γιατί ο Θεός δεν έκανε την Θεοτόκον αγία. Η Θεοτόκος έγινε η ιδία αγία. Είχε αρετή. Και εφοίτησεν χάριτας και δωρεάς ένεκα της αρετής της και αγιότητός της.
   Και τι είπε η Θεοτόκος; Διότι έπρεπε να αναλάβη όλη την ευθύνην. Ποίαν ευθύνη; Όχι την ευθύνην της εγκυμοσύνης. Αστείο πράγμα. Ήτο μεμνηστευμένη. Θα έκανε παιδιά αργότερα, αν ζούσε, κατά φυσικόν τρόπο, με τον σύζυγό της. Αλλά τί ευθύνη; Την αγωγή; Αλλά ποία αγωγή; Θα υπήρχε θέμα αγωγής δια τον Ιησούν; Ποία ευθύνη; Την ευθύνη να μεγαλώση το παιδί; Αστείο πράγμα κι’ αυτό. Όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά. Ω, αγαπητοί! Ανέλαβε μίαν ευθύνην την οποία δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να αναλάβουν. Διότι όταν της δίνεται το χαρούμενο αυτό μήνυμα, ταυτοχρόνως συνοδεύεται με ένα γεγονός. Αυτό που μάλιστα κατά περίεργη σύμπτωση γιορτάζομε σήμερα. Η μετοχή της εις το μυστήριον του Σταυρού! Αυτό ποιός δύναται να το αναλάβη; Μόνος ο Υιός το ανέλαβε. Και τί είπε; «Πάτερ μου, θα αναλάβω την ευθύνη του Σταυρού». Τώρα, κατά μυστικόν τρόπον, αναλαμβάνει και η Θεοτόκος, αυτόν τον Σταυρόν. Εάν σας έλεγαν ότι θα πρέπει να φέρετε σε πέρας μία αποστολή, αλλά θα περάσετε από σταυρό, θα την φέρατε εις πέρας; Αλλ’ η Θεοτόκος απήντησε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» Να, είμαι η δούλη του Κυρίου∙ ας μου γίνη όπως το λες. Τί; Να εγκυμονήσω; Να συλλάβω; Να φέρω στον κόσμο τον Υιόν του Θεού; Ναι. Και κάτι περισσότερο. Και να φέρω και τον Σταυρόν. Και να μην νομισθή ότι φιλολογώ, σας λέγω εκείνο που είπε ο Συμεών 40 ημέρες αργότερα, μετά την γέννηση του Ιησού, «από τήν ψυχή σου, ρομφαία, σπαθί θά περάση, πού θά σέ κατακόψη». Είναι ακριβώς η μετοχή της εις το πάθος του Σταυρού. Δεν μετείχε μόνον ο Υιός της. Μετείχε και η ίδια. Κατά μυστικόν τρόπον! 
   Αγαπητοί, κατά παρόμοιο τρόπο, ο κάθε πιστός φέρει μέσα στην ψυχή του τον Ιησούν, που γεννάται, όταν ακούη τον λόγο του, τον λόγο του Ιησού και γεννιέται μέσ’ στην καρδιά όταν τον συλλαμβάνη, μια ξεχωριστή ακοή. Είναι η ακοή της ψυχής, που υπάρχει μια ιδιαιτέρα κατανόηση. Και τότε, συλλαμβανόμενος ο λόγος του Θεού, γεννιέται μέσ’ καρδιά, κι’ αρχίζει, όπως η εγκυμονούσα γυναίκα καταλαβαίνει μέσα στην κοιλιά της το παιδί που κυείται, που σκιρτά, που κλωτσά, έτσι και ο πιστός αρχίζει να καταλαβαίνη μέσ’ την καρδιά του τον συλληφθέντα και κυοφορούμενον Λόγον. Τον Υιόν του Θεού, τον Ιησούν Χριστόν. Αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει και μία ευθύνη. Την μετοχή του εις τον σταυρόν. Ταυτοχρόνως. Αυτά τα δύο πράγματα, δεν χωρίζουν ποτέ. Για να φθάση ο άνθρωπος, ο πιστός, στην Ανάσταση. Και στην σωτηρία. Δεν υπάρχει η σωτηρία, παρά μόνο όταν περάσης από μια τέτοια κύηση και από έναν τέτοιο σταυρό. Αυτό ακριβώς απεδέχθη η Θεοτόκος, όταν αγαπητοί μου είπε «ἰδού η δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Παγκόσμιο λοιπόν το γεγονός σήμερα αγαπητοί. Παγκόσμιο το γεγονός που γιορτάζει η Εκκλησία μας. Ας δοξάσωμε τον Θεόν μ’ όλη την δύναμη της ψυχής μας, που έφθασε, αν μπορούμε να το συλλάβωμε αυτό, και θα πρέπει πάντα να το μελετούμε διαρκῶς, που επήρε ο Θεός την μεγάλην, ούτως ειπείν, απόφαση να γίνη άνθρωπος. Να έρθη
ανάμεσά μας. Το συλλαμβάνομε το μέγεθός του. Είναι ακατανόητο. Είναι ασύλληπτο. Και όμως πραγματικό.
Ας προσπαθήσωμε αυτή την πραγματικότητα την αίτιον της μεγάλης μας χαράς και της λυτρώσεως, την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Εκείνη εστάθη η αιτία. Εκείνη, ο μεγάλος αίτιος. Ας την τιμήσωμε, ας την δοξάσωμε, κι όταν υμνούμε και δοξάζωμε την Θεοτόκον, ο ύμνος και η τιμή η δόξα προς αυτήν αντανακλά, εις αυτόν τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Ο Θεός να σας ευλογή.

2α ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Εἰς τό “Χαῖρε παλάτιον..„

†.Αναρίθμητες αγαπητοί μου παρομοιώσεις υπάρχουν μέσα εις την Αγίαν Γραφήν δια την Θεοτόκον, τις οποίες οι ιεροί υμνογράφοι αντλούν και εξορίσουν ως από λατομείον, δια να μας παρουσιάσουν μέσα εις τα αθάνατα ποιητικά τους έργα. Γι’ αυτό ο κανών της Θεοτόκου μας λέγει έναν ωραίον στίχον. «Χαῖρε πανάμωμε, τό παλάτιον τοῦ μόνου βασιλέως». Χαῖρε σύ πανάγνε Θεοτόκε, πού εἶσαι τό παλάτι τοῦ μοναδικοῦ βασιλιᾶ.

   Πράγματι αγαπητοί, ο Θεός δεν έχει κατάπαυσιν, δηλ. ο Θεός δεν αναπαύεται κάπου, ο Θεός δεν κατοικεῖ κάπου. Γι’αυτό λέγει ο πρωτομάρτυς Στέφανος, εις τας Πράξεις των Αποστόλων, που το παίρνει από τον Ησαΐα, «Ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἡ δε γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου. Ποῖον οἶκον οἰκοδομήσατέ μοι, λέγει Κύριος, ἤ τίς τόπος τῆς καταπαύσεώς μου»; Ο ουρανός είναι ο θρόνος και η γη εκεί που ακουμπούν τα πόδια μου. Ποιόν οίκο θα με οικοδομήσετε; Και ποιός είναι ο τόπος εκείνος στον οποίον δύναμαι εγώ να αναπαυθώ;

   Φυσικά, λέγοντας αυτά ο Θεός, και επαναλαμβάνοντας τους λόγους αυτούς του Ησαΐου ο πρωτομάρτυς Στέφανος, δεν εννοούσε ότι ο ναός είναι άχρηστος. Αλλά ήθελε να πει ότι ο Θεός δεν περιορίζεται μέσα εις έναν ναόν. Δεν είναι πεπερασμένος. Ο Θεός είναι άπειρος. Ο Θεός είναι τέλειος. Ακόμη και η εικόνα που χρησιμοποιεί ο Θεός δια του προφήτου, είναι ατελής. Διότι ούτε ο ουρανός είναι ο θρόνος του Θεού, ούτε η γη είναι το υποπόδιον των ποδών του. Γιατί ο Θεός είναι πανταχού παρών. Και συνεπώς είναι μια εικόνα για να δείξη ότι ο Θεός άπειρος. Και δεν δύναται πουθενά να καθήση, να σταθή, ή να αναπαυθή. Και ο Σολομών το λέγει αυτό κατά τα εγκαίνια του ναού που έκτισε εις τον Θεόν «…εἰ ὁ οὐρανός καί ὁ οὐρανός τοῦ οὐρανοῦ οὐκ ἀρκέσουσί σοι πλήν καί ὁ οἶκος οὗτος ὃν οἰκοδώμησα τῷ ὀνόματί σου»; Εάν, λέγει, ο ουρανός, και ο ουρανός του ουρανού, δεν είναι αρκετά, πώς είναι δυνατόν ποτέ να σταθούν αρκετά, αρκετός ο ναός, τον οποίον εγώ έχω οικοδομήσει σ' εσένα; Και’ όμως∙ τώρα ο Θεός καταπαύεται, αναπαύεται. Αναπαύεται εις αυτά τα σπλάχνα της Θεοτόκου. Ένεκα της υποστατικής ενώσεως του Θεού Λόγου. Κι άλλοτε σας εξήγησα τι σημαίνει ὑποστατική ένωση». Θα το επαναλάβω. Ένεκα της ενώσεως του Θεού Λόγου με την ανθρωπίνη φύση, χωρίς να είναι όμως δύο πρόσωπα. Αλλά να είναι ένα πρόσωπον. Υπόσταση και υποστατικός, θα πη πρόσωπον και προσωπικός. Υποστατική ένωσις θα πη προσωπική ένωση. Συνεπώς δεν έχομε δύο πρόσωπα αλλ’ έχομε ένα πρόσωπο. Εφόσον λοιπόν η ανθρώπινη φύση ήδη εγκαθίσταται εις τα σπλάχνα της Θεοτόκου, και αυτή η ανθρώπινη φύση είναι ηνωμένη με το θείον πρόσωπον, με το θείον δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος (αυτό θα πη υποστατική ένωσις») τότε ο Θεός, που δεν έχει κατάπαυσιν, ο Θεός τώρα έχει κατάπαυσιν! Ας μου επιτραπη να πω, αν ο Θεός έχει Ιστορία, που ο Θεός δεν έχει Ιστορία – η Ιστορία χαρακτηρίζει μόνο τα γεγονότα – αλλά αν μου επιτραπή να πω, αν ο Θεός έχει Ιστορία, είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία του Θεού που έχει κατάπαυση. Ο Θεός ουδέποτε είχε κατάπαυση. Τώρα, δια πρώτην φοράν εις τα σπλάχνα της Θεοτόκου ο Θεός βρίσκει κατάπαυση. Δεν είχε βρει ούτε εις τους αγγέλους, ούτε εις καμμίαν κτίσην, ορατήν, και αόρατον δημιουργία. Παρά μόνο βρήκε εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Δεν μπορούμε να συλλάβωμε αγαπητοί μου λέγοντας αυτά. Και δείχνοντας το μέγεθος των πραγμάτων, να συλλάβωμε το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δεν μπορούμε να το συλλάβωμε. Γι’ αυτό η Θεοτόκος λέγεται και πλατυτέρα των Ουρανών. Διότι εάν ούτε ο ουρανός και ούτε ο Ουρανός του Ουρανού δύνανται να γίνουν κατάπαυση και θρόνος και παλάτιον του Θεού, εάν η Θεοτόκος έγινε παλάτιον, κατοικητήριον του Θεού, επαναλαμβάνω, ένεκα της υποστατικής ενώσεως, τότε πράγματι η Θεοτόκος, όχι ψιλώ ονόματι, όχι εγκωμιαστικώ και φιλολογικώ λόγω, αλλά πραγματικά και αληθινά, η Θεοτόκος είναι πλατυτέρα των ουρανών. Απιθάνως και ασυλλήπτως πλατυτέρα των κτιστών – ας μου επιτραπή να πω – και ακτίστων Ουρανών.

   Αλλά μετά την κατ’ εξοχήν Θεοτόκον, η οποία έφερε αυτόν τον ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, κάθε πιστός αγαπητοί μου γίνεται ένας Θεοτόκος! Κάθε πιστός! Τούτο διότι έγινε άνθρωπος Θεοτόκος, η Παναγία η Μαρία. Έγινε Θεοτόκος, κι αφού ένας άνθρωπος έγινε Θεοτόκος, πας ανθρωπός δύναται να γίνη Θεοτόκος. Αλλά κάθε πιστός άνθρωπος δύναται να γίνη Θεοτόκος. Να συλλάβη, όπως λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορήτης. Να συλλάβη μέσα του τον Θεόν Λόγον, να τον κυοφορήση και να τον γεννήση! Έτσι λοιπόν, κάθε πιστός, δύναται να γίνη, σε κάποια μικρογραφία της Υπεραγίας Θεοτόκου, ένας Θεοτόκος. Και συνεπώς να γίνη ένα παλάτιον του μόνου βασιλέως.Δεν είναι υπερβολή. Το είπε ο Κύριος ο ίδιος: «Ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’αὐτῷ ποιήσωμεν». Παρά τω πιστώ. Εις τον πιστόν. Θα έλθωμε, λέγει. Ποιός; Εγώ ο Υιός∙ διότι ένεκα της υποστατικής μου ενώσεως με την ανθρώπινη φύση, δύναμαι να εισέλθω σ’ έναν άνθρωπο, αλλά επειδή όμως είμαι ηνωμένος και με την θεία φύση, και η θεία μου φύση, το πρόσωπό μου είναι ηνωμένο μετά του ουρανίου Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, συνεπῶς «ἐλευσόμεθα (θά ἒλθωμε) καί μονήν (κατοικία) παρ’αὐτῷ ποιήσωμεν». Θα κάνωμε εις αυτόν. Εις ποίον; Στον πιστόν. Να λοιπόν που και ο πιστός αγαπητοί μου, όχι μόνη η Θεοτόκος, αλλά εξ αιτίας της Θεοτόκου, κάθε πιστός γίνεται ένας Θεοτόκος και γίνεται ένα παλάτιον του μόνου βασιλέως.

   Θέλει όμως κάποιες προϋποθέσεις. Τις είπε ο Κύριος. Πρώτον. «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ με». Ὃποιος μέ ἀγαπᾶ. Πολλάκις καί ἐπανειλημμένως ἒχομε πεῖ. Δέν εἶναι ἀρκετό νά πῆ κανένας «εἶμαι καλός χριστιανός». Εάν δεν αναπτύξη μιαν αγάπη προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Δέν είναι δυνατόν ποτέ,να γίνει κατοικητήριο του Ιησού Χριστού. Εάν αγαπώ τον Υιόν… «ἐμένα μέ ἀγαπᾶ ὁ Πατήρ» όπως λέγει ο ίδιος ο Ιησούς, «ὃποιος μέ ἀγαπᾶ, λέγει, τότε ὁ Πατήρ μου τόν ἀγαπᾶ», και ἔχομε μια σχέση αγάπης. Προσέξτε σας παρακαλώ το θέμα «ἀγαπῶ». Δεν είναι αφηρημένο. Δεν είναι ένας κενός λόγος. Αυτό το «ἀγαπῶ», το νοιώσατε; Αγαπήσατε ποτέ στη ζωή σας; Ό,τι δήποτε. Πρόσωπο ή πράγμα. Αγαπήσατε ποτέ στη ζωή σας; Νοιώσατε ποτέ, όταν αγαπήσατε, κανένα σκίρτημα; Αν αγαπήσατε και νοιώσατε ένα σκίρτημα, μια γεύση της αγάπης, επήρατε. Αυτό τώρα μεταφέρετέ το στο πρόσωπο του Θεού. Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όταν αναπτυχθεί αυτή η αγάπη, είναι το πρώτο βασικό στοιχείο και προϋπόθεση για να έρθη ο Θεός να κατοικήση μέσα μας. 

   Και το δεύτερο; «Τόν λόγον μου τηρήσει». «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει». Ποίον λόγον; Όλων των λόγων που είπε. Ολόκληρο το Ευαγγέλιο. Δεν μπορείς να αγαπάς και να μην τηρείς τον λόγον του. Δεν μπορείς να τηρής τον λόγον και να μην αγαπάς. Δεν είναι δυνατόν ποτέ. Εάν αγαπάς, τηρείς. Τηρείς εκείνα τα οποία είπε ο Χριστός. Ποία παρακαλώ; Ό,τι είναι γραμμένο μέσα στον λόγον του Θεού. Ό,τι ο Χριστός είπε στο Ευαγγέλιο. Δεν μπορείς να πης «αὐτό δέν τό ἐφαρμόζω, αὐτό δέν τό τηρῶ, αὐτό δέν μ’ἀρέσει, αὐτό τό βαρυέμαι». Άμα το λες αυτό, δεν αγαπάς τον Χριστόν. Κι άμα δεν αγαπάς τον Χριστόν δεν δύνασαι να γίνης ποτέ κατοικητήριον, παλάτιον του Χριστού.

   Και συνεχίζει ο ιερός υμνογράφος: «Χαῖρε θρόνε πύρινε τοῦ Παντοκράτορος». Χαίρε Σύ (προς την Θεοτόκον) που είσαι ο πύρινος θρόνος αυτού του Παντοκράτορος. Και πάλιν αγαπητοί, η Θεοτόκος μεταβάλλεται σε θρόνον του Υιού του Θεού, πάλιν, θα επαναλάβω, ένεκα της υποστατικής ενώσεως. Πάντοτε ένεκα της υποστατικής ενώσεως. Αυτόν τον θρόνον τον πύρινον, εις τον οποίον κάθεται Αυτός ο Θεός, τον είδε αγαπητοί μου εν οράματι ο προφήτης Δανιήλ. Και λέγη «ἐθεώρουν (ἒβλεπα) ἒως ὃτου θρόνοι ἐτέθησαν καί παλαιός τῶν ἡμερῶν ἐκάθητο καί το ἔνδυμα αὐτοῦ λευκός ὡς χιών καί ἡ θρίξ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ὡσει ἓριον καθαρόν∙ ὁ θρόνος αὐτοῦ φλόξ πυρός, οἱ τροχοί αὐτοῦ πῦρ φλέγον». Έβλεπα, λέγει, έως ότου θρόνοι ετοποθετήθησαν∙ και ο παλαιός των ημερών, δηλ. ο άναρχος, ο πέρα από τον χρόνον, εκάθητο. Πού εκάθητο; Θα μας το πη λίγο πιο κάτω. Και το ένδυμά του είναι λευκό σαν το χιόνι και οι τρίχες της κεφαλής του λευκές σαν το καθαρό μαλλί. Ο θρόνος του είναι φλοξ πυρός, φλόγα πυρός. Και οι τροχοί του θρόνου επί των οποίων βρίσκεται ο θρόνος, πυρ φλέγον, φωτιά που καίει. Πράγματι, η Θεοτόκος μετεβλήθη σε πύρινον θρόνον, όπως την υμνογραφεί ο υμνογράφος. Και τούτο διότι εδέχθη η Θεοτόκος αυτό το πυρ της Θεότητος. Το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, χωρίς να καταναλωθεί. Γιατί; Γιατί ο Θεός είναι πυρ καταναλίσκον. Και η Θεοτόκος δεν κατηναλώθη, δεν κατεστράφη όταν ήρθε ο Υιός και Λόγος του Θεού και κατεσκήνωσεν σ’ αυτήν. Αλλά αντιθέτως έγινε πύρινος θρόνος και εκράτησε τον επ’ αυτού καθήμενον.

   Αλλά και εμείς αγαπητοί κατ’ αναλογίαν∙ δεν ξέρω αν το έχετε σκεφθεί, ό,τι λέγεται εις τον Ιησούν Χριστόν, λέγεται εις την Θεοτόκον. Και ό,τι λέγεται εις την Θεοτόκον, σε κάποιο μέτρο και σε κάποια αναλογία λέγεται και εις ημάς, τους πιστούς. Και ο κάθε πιστός δύναται να γίνη πύρινος θρόνος της θεότητος. Πώς δύναται να γίνη; Το λέει ο προφήτης Ησαΐας. Όταν, παρακαλῶ, παίρνει o άγγελος τον άνθρακα τον καιόμενον και τον τοποθετεί εις τα χείλη του προφήτου και του λέγει «ἒγινες καθαρός». Ποιός είναι αυτός ο καιόμενος, ο φλεγόμενος άνθραξ, ο πύρινος άνθραξ; Είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού, η θεία Κοινωνία. Δηλ. αυτός ο Χριστός. Μην το ξεχνάτε. Η θεία Κοινωνία είναι ο ενυπόστατος Λόγος που ενηνθρώπισε, μην το ξεχνάτε αυτό. Υπάρχει υποστατική ένωση στην θεία Κοινωνία. Δεν είναι απλώς ο Ιησούς. Δεν είναι η ανθρώπινη σάρκα του Ιησού΄ Αλλά είναι η ανθρώπινη σάρκα του Ιησού ηνωμένη πάντοτε μετά του θείου Λόγου. Συνεπώς άμα κοινωνούμε αυτόν τον Θεόν Λόγον, ένεκα της υποστατικής του ενώσεως. Και γίνεται ο άνθρωπος, αφού παίρνει αυτόν τον άνθρακα τον καιόμενον, γίνεται και ο ίδιος πύρινος θρόνος. Καίεται; Ναι. Όχι. Δεν καίεται, όταν είναι πιστός και έχει τις προϋποθέσεις. Καίεται όταν με απιστία προσέλθει εις το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Τότε καίεται. Και πολλές φορές αγαπητοί μου έχει φανεί το θαύμα αυτό. Έχει φανεί. Άνθρωπος που κοινωνούν αναξίως, και η αναξιότης κυρίως ευρίσκεται εις την απιστίαν, βέβαια και στην ακάθαρτη ζωή, αλλά κυρίως εις την απιστίαν. Όταν κανείς προσέλθη «διακρινόμενος», όπως λέγει ο Απ. Παύλος, άπιστα προσέλθη να κοινωνήση, τότε ο Θεός δύναται να επιτρέψη, δεν το επιτρέπει πάντοτε, δύναται να επιτρέψη, μόλις κοινωνήση ο άνθρωπος, ν’ αρχίση να καίεται και να φωνάζη «καίομαι»! Πολλές φορές έχει συμβεί αυτό. Γιατί ο Θεός είναι πυρ καταναλίσκον. Αλλά αν δεν καίονται πάντες, δεν πρέπει να ξεχνούμε κάτι άλλο, στην εικόνα του πυρίνου θρόνου, ότι«ποταμός πυρός, λέγει ὁ προφήτης Δανιήλ, εἶλκεν ἒμπροσθεν αὐτοῦ». Ποταμός φωτιάς ἐσύρετο μπροστά από τον θρόνο. Κι’ αυτό παρακαλώ είναι το προΐμιον της κολάσεως! Έτσι ο πιστός δύναται να γίνη, κοινωνών το σώμα και το αίμα του Χριστού, δύναται να γίνη όπως η Θεοτόκος, πύρινος θρόνος. Αλλά δύναται όμως να σωριστή και σε στάχτη, εάν δεν προσέξη.

    Έτσι αγαπητοί μου, εάν ο κάθε πιστός δύναται να γίνη παλάτιον του μόνου βασιλέως και θρόνος πύρινος αυτού, τούτο οφείλεται στην Θεοτόκο. Εκείνη άνοιξε τον δρόμον. Εις αυτήν οφείλομε χάριτας. Εάν δεν ήτο η Θεοτόκος, εμείς θα μέναμε άμοιροι τέτοιων αξιωμάτων και τέτοιων κατορθωμάτων και τέτοιων πλεονεκτημάτων. Εκείνη επέτυχε, εμείς ακολουθούμε. Γι’ αυτό ας την τιμούμε. Γι’ αυτό ας την δοξάζωμε. Γι’ αυτό ας την μιμούμεθα.

1η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Γιατί ο γάμος να μήν είναι αμαρτία η δέ πορνεία να είναι αμαρτία;

†.Ίσως κάποιος πει “μα η πορνεία και ο γάμος, από πλευράς θέσης, πράξης, είναι το ίδιο πράγμα. Γιατί, λοιπόν, ο γάμος να μην είναι αμαρτία, ενώ η πορνεία να είναι αμαρτία;” Για ν’ απαντήσω σε κάτι, στο οποίο μερικοί, ακόμη, θέλουν να μένουν σε μία σεμνοτυφία ότι “ο πατήρ Αθανάσιος λέει τέτοια θέματα;”. Τα νήπια, αγαπητοί μου, είναι κατηχημένα σήμερα στην αμαρτία. Όταν έχετε την τηλεόραση στο σπίτι σας, τι νομίζετε; Είναι μεγάλος καθηγητής κ προαγωγός! Μαστρωπός των παιδιών!! Κ, αν ο ιεροκήρυκας στην εκκλησία μιλήσει καθαρά, αυτό είναι σκανδαλώδες; Όταν έχουμε την τηλεόραση, τα περιοδικά, τις φωτογραφίες, αυτήν την ίδια την κοινωνία, που, με κάθε τρόπο, προκαλεί, εκεί δεν πειραζόμαστε; Τι νομίζετε; Τα παιδιά είναι ξεβγαλμένα! Ξέρουν τη ζωή πιο καλά από τους μεγάλους! Ξέρουν την ανάποδη, όμως, φυσικά. Συνεπώς, οφείλουμε να μιλήσουμε. Κάθε άλλη στάση είναι σεμνοτυφία. Λέει ο Μέγας
Βασίλειος: “δεν επιθυμώ να μιλήσω απλώς με σεμνούς λόγους, αλλά σεμνούς να κάνω εκείνους, οι οποίοι με ακούνε.” . Όπως να κάνουμε τα κηρύγματά μας ωραιολογίες. Και πώς θα γίνουν ωραίοι κ σεμνοί; Θα γίνουν (ωραίοι κ σεμνοί), αν πληροφορηθούν την πραγματικότητα κ
είναι προσεκτικοί. Να έχουν πλήρη συνείδηση των πραγμάτων κ της κατάστασης.
   Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που κάνει τον γάμο να μην είναι αμαρτία κ τι είν’ εκείνο που κάνει την πορνεία να είναι δεσμευμένη αμαρτία, αφού, από πλευράς πράξης, είναι το ίδιο πράγμα;
   Η απάντηση είναι η εξής: “Αμαρτία” τι θα πει; Αμαρτία, λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι η ανομία, η παράβαση του νόμου. Όταν δεν υπάρχει ο νόμος, δεν υπάρχει αμαρτία. Κ τι είναι ο νόμος; Είναι εντολή τού Θεού. Όταν ο Θεός θέσει μιαν εντολή, η παράβασή της συνεπάγεται
αμαρτία. Άπαξ κ είπε ο Θεός “μόνον μέσα στον γάμο θα συνέλθεις”, σημαίνει ότι είναι μια εντολή. Αν γίνει έξω από την εντολή, αυτό λέγεται μετά ανομία ήτοι αμαρτία, δλδ παράβαση νόμου. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η αμαρτία; Βρίσκεται όχι στην ίδια την πράξη αλλά στην παράβαση του νόμου τού Θεού. Εκεί βρίσκεται η διαφορά πορνείας κ γάμου.
   Αλλά, βέβαια, όταν ο Θεός λέει κάτι, αυτό μη νομίσουμε ότι στέκεται ολότελα έξω από τη φύση. Η φύση είναι Έργο τού Θεού κ δεν μπορεί ποτέ να είναι μία Εντολή Του έξω από τη φύση. Είναι παρατηρημένο εκ των πραγμάτων ότι, όταν κανείς ζει την πορνεία, δημιουργείται τέτοια διαστροφή, τέτοια ασωτεία, που τέτοια δεν δημιουργείται μέσα στον γάμο. Κ αυτό, για να το αντιληφθούμε, θα πάμε ν’ αναζητήσουμε τ’ αποτελέσματα όχι σε μία κοινωνία που επικρατεί ο νόμος τού Θεού, όπως είναι μια χριστιανική κοινωνία, για να βλέπουμε από τη γωνιά τής αμαρτίας το θέμα, αλλά σε μία πρωτόγονη, απολίτιστη κοινωνία, για να δούμε το θέμα από φυσικής πλευράς.
   Λοιπόν, δεν υπήρξε ποτέ κοινωνία ανθρώπων είτε πολιτισμένων είτε απολίτιστων μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία, που να μην καλλιεργείται η οικογένεια κ να μην κατακρίθηκε η γενετήσια πράξη έξω από τον γάμο, με τον χαρακτηρισμό -πάντοτε με μιαν ειδική λέξη σε κάθε γλώσσα- με τον χαρακτηρισμό πάντοτε “πορνεία”. Πάντοτε! Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι, όταν ο Θεός εντέλλεται κάτι, πριν αυτό να γίνει Εντολή, αυτό ήδη υπάρχει μέσα στην φύση τού ανθρώπου, δλδ να αντιληφθεί το καλό κ το κακό. Εξάλλου, αν το θέλετε, οι Δέκα Εντολές δόθηκαν κ η Παλαιά Διαθήκη γράφτηκε με όλες τις ρήσεις των Προφητών με τη διδασκαλία που διορθώνει τα ήθη των ανθρώπων · κ το Ευαγγέλιο γράφτηκε για ποιον λόγο λέτε; Γιατί διεστράφη! Έχουμε μέσα μας αυτόν τον νόμο. Οι Δέκα Εντολές είναι γραμμένες μέσα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή
πριν, ακόμη, δοθούν οι Εντολές! Και, συνεπώς, όταν δόθηκαν οι Δέκα Εντολές, αυτές ήρθαν να συμφωνήσουν με τη φύση τού ανθρώπου κ τις σχέσεις του τις κοινωνικές. Απόδειξη: “ου φονεύσεις”. Έπρεπε να δοθεί εντολή, για να μάθουν οι άνθρωποι ότι ο φόνος είναι κακός; “Τίμα τον πατέρα σου κ τη μητέρα σου”: έπρεπε να δοθεί εντολή, για να κριθεί ότι πρέπει να υπάρχει τιμή στους γονείς; Ώστε μη νομίζουμε ότι το “ου μοιχεύσεις” είναι μια εντολή που δεν έχει καμία σχέση με τη φύση τού ανθρώπου! Δεν είναι μια εντολή που ήρθε από τον Ουρανό, σαν αλλότριο κ ξένο στοιχείο, να προσαρμοσθεί στην ανθρώπινη ζωή, την ανθρώπινη κοινωνία. Όχι! Ήδη μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες υπάρχει η διαίσθηση των Δέκα Εντολών και, συνεπώς, κ της Εντολής “ου μοιχεύσεις”.
   Όλοι οι αρχαίοι λαοί αυτό το έζησαν κ το αντιλήφθηκαν. Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν την Αφροδίτη, τιμούσαν κ την Άρτεμη! Οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για την ιερή πορνεία αλλά τιμούσαν κ τη θεά Εστία! Κ, μάλιστα, βλέπουμε μια διαμάχη ανάμεσα σ’ αυτές τις θεότητες, δλδ ανάμεσα σ’ αυτές τις ιδέες. Ο Ευριπίδης, στον “Ιππόλυτό” του, βάζει να μαλώνουν η Αφροδίτη με την Αρτέμιδα. Η Άρτεμις να καυχάται κ η Αφροδίτη να εκδικείται. Που σημαίνει ότι κ στον προχριστιανικό κόσμο υπήρχε αυτή η διαμάχη μες στην ανθρώπινη ψυχή, επειδή διεστράφη.
Ζητούσε ο Νόμος τού Θεού να φανεί μέσα στις ανθρώπινες ψυχές, πριν, ακόμη, δοθεί κ πριν γίνει, ακόμη, γνωστός ο Νόμος τού Θεού. Το λέω αυτό, για να μη νομίζουμε πως το Ευαγγέλιο είναι κάτι ξένο, όπως ένα ξυλαράκι μπαίνει μέσα ή ένα γρέζι μπαίνει μέσα στο σώμα μας κ είναι ξένο πράγμα κ ο οργανισμός μας το απομονώνει. Το Ευαγγέλιο δεν είναι ξένο πράγμα, είναι δικό μας.
   Έλεγε ο Τερτυλλιανός ένα πολύ εύστοχο, ότι η ανθρώπινη ηθική είναι εκ φύσεως χριστιανή. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος σύμφωνα με το Ευαγγέλιο · κ το Ευαγγέλιο ήρθε για να κάνει διόρθωση. Όχι για να δημιουργήσει κάτι καινούργιο · αλλά ήρθε για να κάνει διόρθωση, Σας τα λέω όλ’ αυτά, για ν’ αντιληφθούμε ότι οι Εντολές τού Θεού δεν είναι ξένες από τη ζωή μας. Όλ’ αυτά που σας λέω είναι εισαγωγικά.
   Ένα άλλο στοιχείο: ποιο είν’ εκείνο που χαρακτηρίζει τον εν Κυρίω γάμο; Δεν εννοούμε τον μη εν Κυρίω γάμο. Γιατί σήμερα -κ πάντοτε, ειδικότερα, όμως, σήμερα- ο γάμος κατάντησε παλλακεία. Αν θα πει ένας κύριος στους γύρω του ανθρώπους “από ‘δώ η κυρία μου, η σύζυγός μου”, η οποία, βέβαια, δεν είναι μητέρα κ δεν κάνει παιδιά, στην πραγματικότητα αυτή η επίσημη σύζυγός του, αυτή είναι μία επίσημη παλλακίδα. “Παλλακίδα” θα πει πόρνη που δεν αλλάζει άντρες, αλλά είναι πόρνη. Δεν είναι η γυναίκα που θα σταθεί, η μητέρα, που θα κάνει παιδιά. Αυτή λέγεται “παλλακίδα”. Σήμερα, λοιπόν, ο γάμος μεταστράφηκε σε παλλακεία κ αυτό είναι δυστύχημα. Γι’ αυτό θα λέγαμε ότι ο εν Χριστώ γάμος, ο αληθινός γάμος, όπως τον θεσμοθετεί ο Θεός, ποια διαφορά έχει από την πορνεία; Αυτό είναι πολύ θεμελιώδες. Το συναντάμε ακόμα κ μέσα στη φύση των πραγμάτων.
   Στον γάμο το ηδονιστικό στοιχείο, αναμφισβήτητα, υπάρχει, αλλά δεν είναι ο κύριος σκοπός του. Είν’ αλλού ο σκοπός · είν’ η αγάπη των συζύγων κ η τεκνογονία · η αγάπη των παιδιών. Έξω από τον γάμο, στην πορνεία, ποιος είν’ ο κύριος σκοπός κ στόχος μιας συνεύρεσης; Είναι μόνο η ηδονή · τίποτ’ άλλο. Μάλιστα, στον αγοραίο έρωτα ούτε καν υπάρχει κ αγγίζει την καρδιά η αγάπη! Διότι ίσως θα μπορούσε κανείς να καλλιεργήσει την αγάπη σαν συναίσθημα, σαν αξία, ίσως κ μέσα στην πορνεία, ίσως. Θα έδινε κανείς μιαν αξία στην πορνεία, αν υπήρχε μια αγάπη.
Είναι αυτό που συναντάμε κάποτε σε δυο ανθρώπους, οι οποίο λένε “ναι, μετερχόμαστε την πορνεία, αλλά αγαπιόμαστε κ θα παντρευτούμε”. Αυτό στους πιο πολλούς ανθρώπους δεν
υπάρχει. Υπάρχει, όπως σάς είπα, ο αγοραίος έρωτας, που είναι η ικανοποίηση του ένστικτου κ τίποτ’ άλλο. Το ηδονιστικό στοιχείο. Αλλά αυτό το ηδονιστικό στοιχείο, που γίνεται σκοπός κ αναζήτηση, αυτό είναι ειδωλολατρία. Γι’ αυτό κ εκείνος που πορνεύει προσφέρει το σπέρμα του σπονδή στον διάβολο. Διότι , εφ’ όσον αναζητά μόνο την ηδονή, κατεβαίνει σε πολύ χαμηλό επίπεδο κ είναι ένας ειδωλολάτρης.
   Να ξέρετε -κ το αναφέρει αυτό χαρακτηριστικότατα η Καινή Διαθήκη- λέει ο Απόστολος Παύλος “επιθυμίαν σαρκός ου μη τελέσητε”, ότι η αναζήτηση πάντα τής ηδονής σε οποιανδήποτε μορφή της, είτε στη γενετήσια μορφή είτε στη μορφή τής γαστριμαργίας κ, κυρίως, της λαιμαργίας (η διαφορά μεταξύ λαιμαργίας κ γαστριμαργίας είναι ότι η το ένα ικανοποιεί το γέμισμα της κοιλιάς κ το άλλο την τέρψη του λάρυγγα) είτε με τη μορφή τού τσιγάρου είτε υπό τη μορφή τού οινοπνεύματος είτε με τη μορφή των ναρκωτικών, οτιδήποτε προκαλεί ηδονή κ αναζητιέται η ηδονή αυτό είναι ειδωλολατρία !!
   Εδώ ρωτάμε: “το γενετήσιο θέμα, όπως τίθεται, είναι φυσική πράξη; Στην πορνεία, όπως τίθεται, είναι φυσική πράξη;” . Βέβαια, οι πιο πολλοί άνθρωποι λένε ότι είναι πολύ φυσική πράξη
κ λένε ότι αρμόζει ιδιαίτερα στον άντρα. Τώρα γιατί αρμόζει στον άντρα κ γιατί όχι κ στη γυναίκα αυτό δεν το καταλαβαίνω. Ας είναι, όμως. Όπως λέει κ ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, άνδρες νομοθέτησαν κ χάρισαν στον εαυτό τους προνόμια, αλλά έθεσαν στις γυναίκες απαγορεύσεις. Κ, έτσι, έκαναν νόμους που χαρίζουν στον εαυτό τους κ αμνηστεύουν πολλά, άσχημα πράγματα.
   Είναι φυσική πράξη η πορνεία; Θα το δούμε. Το ένστικτο συνοδεύεται από δύο στοιχεία. Το ένα είναι η ηδονή. Το άλλο είναι ένας σκοπός · κ είναι σαφές κ στο πιο μικρό παιδί ότι ο σκοπός τού γενετήσιου ενστίκτου είναι η διαιώνιση του είδους. Το ν’ αφήσεις απογόνους. Αυτό θα το συναντήσετε από τον άνθρωπο μέχρι το τελευταίο ζωάκι κ σκουλικάκι που υπάρχει πάνω στη Γη. Σ’ όλα τα ζώα! Αυτό υπάρχει. Θα δείτε ότι τα ζώα κινούνται -βεβαίως δεν έχουν λογική- από ένα ελατήριο, από ένα κίνητρο, τ’ οποίο είναι η ηδονή. Το ζώο δεν κινείται για να κάνει οικογένεια αλλά από ένα ένστικτο, που το σπρώχνει στην ικανοποίηση, στην αναζήτηση της ηδονής. Αυτό, όμως, είναι φευγαλέο. Επιτυγχάνεται ένας σκοπός κ ο σκοπός αυτός είναι να δημιουργηθούν απόγονοι, δλδ η διαιώνιση του είδους. Είναι σαφές, αναμφισβήτητα. Καμία αντίρρηση.
   Εάν, τώρα, έλθουμε κ χωρίσουμε το ηδονιστικό στοιχείο από τον κύριο σκοπό, (πώς θα τα χωρίσουμε αυτά τα δύο; Ε, έχουμε τον τρόπο εμείς οι άνθρωποι να τα χωρίζουμε · αλλά είναι προνόμιο, δυστυχώς, μόνο των ανθρώπων να χωρίζουν αυτά τα δυο · κανένα ζώο δεν κάνει αυτόν τον διαχωρισμό.) εάν, λοιπόν, διαχωρίσουμε αυτά τα δύο, δλδ αν κρατήσουμε την ηδονή κ πετάξουμε τον σκοπό, τότε αυτό λέγεται πορνεία · κ τότε, ρωτώ, η πράξη αυτή, δλδ η πράξη τού διαχωρισμού (κρατώ το ένα κ πετώ το άλλο κ, μάλιστα, κρατώ το δευτερεύον κ πετώ το
πρωτεύον) , είναι φυσιολογική ή αφύσικη πράξη; Αναμφισβήτητα είναι αφύσικη πράξη !! Να, λοιπόν, που η πορνεία είναι αφύσικη πράξη, έξω από τη φύση!
   Να σας το πω με ένα παράδειγμα, γιατί αυτά πρέπει να λέγονται. Ένα άλλο ένστικτο, αυτό τής αυτοσυντήρησης, στο οποίο παρατηρούμε να είναι συζευγμένα αυτά τα δύο στοιχεία -ο σκοπός, που είναι η θρέψη, κ η ηδονή, που ακολουθεί τη θρέψη ( όταν τρώμε, δεν ευχαριστιόμαστε, αλλά, ταυτόχρονα, δεν τρεφόμαστε ; )- αν υποτεθεί ότι κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο στοιχεία, δλδ κρατάμε την ηδονή, γιατί μάς ευχαριστεί το φαγητό ή το ποτό στο στόμα μας, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε για τη θρέψη κ φροντίζουμε να χωρίσουμε αυτά τα δύο κ να κρατήσουμε το δευτερεύον, που είναι η ηδονή, κ να πετάξουμε τη θρέψη (που είναι το πρωτεύον). Δεν θα το κάναμε αυτό; Ε, να πώς θα το κάναμε!
   Έναν καθηγητή θυμάμαι των μαθηματικών, που έλεγε “αχ, τι ωραίο πράγμα θα ήταν να τρώγαμε κ να τρώγαμε κ να τρώγαμε, αλλά κ να είχαμε δίπλα μια βρυσούλα κ να τα βγάζαμε από ‘κεί!!”. Δλδ ένας τρόπος να τα βγάζουμε (τα φαγητά που φάγαμε), να μη χορταίνει το
στομάχι μας κ να τρώμε, να τρώμε, να τρώμε! Μα ο Θεός δεν προέβλεψε καμιά βρυσούλα κ εμείς κάναμε κάτι άλλο: προκαλούμε εμετό, βγάζουμε το φαγητό κ επανερχόμαστε να ξαναφάμε! Σε περιόδους κ εποχές παρακμής, που η κοιλιοδουλία υψώθηκε σε θεότητα, αυτό γινόταν κ γίνεται. Κ, αν σας φαίνεται παράξενο στο θέμα τού φαγητού, θα σας έλεγα ότι αυτό υπάρχει κ στο θέμα τού πιοτού! Το έχω δει κ με τα μάτια μου αυτό! Να βγαίνει ο άλλος έξω, να προκαλεί εμετό, για να γυρίσει να ξαναπιεί! Πείτε μου, τώρα, ο διαχωρισμός τής ηδονής από τη θρέψη στο φαγητό είναι φυσικός ή αφύσικος; Οπωσδήποτε είναι αφύσικος! Ε, λοιπόν, άλλο τόσο είναι αφύσικος κ ο διαχωρισμός ηδονής κ σκοπού στο γενετήσιο ένστικτο.
   Ώστε βλέπουμε σαφέστατα ότι η πορνεία είναι αφύσικη. Είναι προϊόν τής αμαρτίας κ της αναζήτησης του ανθρώπου στην ηδονή. Από τη στιγμή που η Εύα είδε ότι ο καρπός ήταν ωραίος στο να τον βλέπει κ άριστος στο να τον γεύεται, μπήκε το ξένο στοιχείο που λέγεται ηδονή. Σε όλους τούς τομείς τής ζωής μας! Η λεγόμενη “επιθυμία”, η “αμαρτωλή επιθυμία”!

Απόσπασμα από την 15η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης 
« Δευτερονόμιο ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Δευτερονόμιον " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/deyteronomion
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qPkYlFb6f_t8gVuUJ5zLVX

Απομαγνητοφώνηση :
Μαρία Δερμιτζάκη:
https://youtube.com/@orthodoxaskirtimata

https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἔννοια τῶν Θεομητορικῶν Ἀμφίων.

†.Σήμερα αγαπητοί μου, 2 Ιουλίου, η Εκκλησία μας εορτάζει την κατάθεσιν της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, εις ναόν των Βλαχερνών, στην Κων/πολη.
   Ίσως εκ πρώτης όψεως η εορτή αυτή να εκπλήσσει, δηλ.
εορτή Θεομητορικών αμφίων. Αν όμως ανατρέξωμε ιστορικά και ερευνήσωμε θεολογικά, τότε τα πάντα μπορούν να κατανοηθούν
και η πνευματική ωφέλεια δεν θα είναι η τυχούσα.
   Γράφει ο Συναξαριστής της 2ας Ιουλίου τα εξής: «Ἡ κατάθεσις
αὕτη ἐγένετο ἐν ἔτει 473, ἐπί τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ Θρακός,
εἰς τόν ἐν Βλαχέρνας, περικαλλῆ τῆς Θεοτόκου ναόν, οἰκοδομηθέντα κατά τινας μέν ὑπ’αὐτοῦ τοῦ Λέοντος κατ’ἄλλους δέ ὑπό τῶν προκατόχων αὐτοῦ, Μαρκιανοῦ καί Πλουχερίας. Ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστῖνος ὁ νεώτερος, συνεπλήρωσε τόν ναόν, ὁ ὁποῖος ἐπυρπολήθη τό 1070, καί ἀνήγειρεν πάλιν ὁ αὐτοκράτωρ Ρωμανός ὁ Ἀργυρός. Ἐκάηκε πάλιν τό 1434 καί ἔκτοτε ἔμεινε μικρόν εὐκτήριον, μετά τοῦ περιλαλήτου ἁγιάσματος ἕως ὅτου τό 1869 ἀνοικοδομήθηκε πάλιν εἰς εὐπρεπῆ ναΐσκον οἷος φαίνεται σήμερον. Τό ὄνομα “Βλαχέρναι”» ἐδόθη μετά τόν 7ον αἰῶνα καί 120 εἰς ἑτέρους ναούς καί μοναστήρια, ὑπό τῶν εὐσεβῶν αὐτῶν κτητόρων, ἐξ εὐλαβείας πρός τόν περιώνυμον τοῦτον ναόν τῆς Κων/πόλεως.» Αυτά, αγαπητοί μου, μας λέγει ο Συναξαριστής. Και μάλιστα μπορείτε να τα βρήτε εις το Μεγάλο Ωρολόγιον.
   Πρέπει ακόμη να πούμε ότι η Τιμία Εσθήτα (φουστάνι, χιτών) της Θεοτόκου, είχε διασωθεί. Και όπως ήταν τότε συνήθεια, ό,τι πολύτιμο μπορούσε να διασώζεται από τον Χριστιανισμόν, που είχε σχέση με τον Χριστιανισμόν, να μεταφέρεται στην αρτισύσταση πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Κων/πολιν. Θα σας έλεγα. Παραβάλατε, συγκρίνατε το ενδιαφέρον της αγίας Ελένης δια την ανεύρεσιν του Τιμίου Σταυρού. Έκανε ολόκληρο ταξίδι. Πέρασε από την Πάρο και ίδρυσε τον ναόν αυτόν της λεγόμενης Εκατονταπυλιανής, πήγε εις τα Ιεροσόλυμα, παρέμεινε στις ανασκαφές κ.λπ. κ.λπ., ότι δηλ. η Κων/πολις, είχε άμεσο ευλαβές ενδιαφέρον για ό,τι χριστιανικόν.
Και ό,τι ανεκαλύπτετο, ό,τι ευρίσκετο, μετεφέρετο εις την Κων/πολιν. Όπως ακριβώς σώζεται και μετά μετεφέρθη εις το Άγιον Όρος, και το Τίμιον ξύλο, κ.λπ. κ.λπ.
   Πρέπει ακόμη να πούμε ότι η Αγία Ζώνη της Θεοτόκου, την οποία πρέπει πολλοί από σας, τουλάχιστον άνδρες, πηγαίνοντες εις το Άγιον Όρος, να την έχετε προσκυνήσει, ευρίσκεται εις την Ιεράν Μονήν του Βατοπαιδίου. 

   Είναι γνωστό ότι ολόκληρος ο Αύγουστος ήτο αφιερωμένος εις την Θεοτόκον. Στο μέσον είναι η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μάλιστα οι πρώτες 15 ημέρες της νηστείας είναι αφιερωμένες εις την Παναγίαν μας, και έκλεινε ο Αύγουστος την 31η του μηνός, με κατάλυσιν ελαίου, διότι εορτάζετο τότε η κατάθεσις της Τιμίας Ζώνης. Βάζω το «κατάλυσις ἐλαίου» για να σας δείξω ότι η εορτή του κλεισίματος του μηνός, είχε έναν εορταστικόν χαρακτήρα.

   Αργότερα, μετά το 1940, με την εορτή της 28ης Οκτωβρίου, όταν πέρασε η Κατοχή και όλα εκείνα τα οποία υπήρξαν τότε, δια να τιμήσωμε την Θεοτόκο, πολύ ορθά η Εκκλησία μας, μετέθεσε την εορτήν της Τιμίας Ζώνης εις την 28ην Οκτωβρίου. (όχι πια στην 31η Αυγ. που ήταν). Για να εκφράση την ευχαριστία της προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, δια την προστασία του λαού μας από την λαίλαπα του 2ου παγκοσμίου πολέμου.
   Έτσι λοιπόν έχομε την λεγομένη εορτή των Θεομητορικών αμφίων και η οποία έχει την έννοια της προστασίας της Θεοτόκου, ότι η Θεοτόκος προστατεύει τον λαόν της.
   Από τα τροπάρια της εορτής της σημερινής αλλά και από την 28η Οκτωβρίου, αποσπούμε κάποια σημεία. Που είναι εκφραστικά του όλου θέματος. «Θεοτόκε Παρθένε, τῶν ἀνθρώπων ἡ σκέπη, Ἐσθῆτα καί Ζώνην τοῦ ἀχράντου σου σώματος, (Δηλ. ὁ χιτών και ἡ ζώνη ἀπό το ἄχραντό Σου σῶμα) κραταιάν τῇ πόλῃ σου περιβολήν ἐδωρήσω, (δώρησες, λέγει, κραταιάν περιβολήν φύλαγμα τῆς πόλεώς Σου, τῆς πατρίδος μας) δι’ἧς περιζωνόμεθα ἰσχύν ἀήττητον.» (Δια της οποίας εμείς οι πολίται, οι Χριστιανοί, πέρνομε την ζώνη Σου, νοητά, για ν’ αποκτήσωμε δύναμιν και νίκην αήττητον.)
   Ομοίως γίνεται αναφορά στα τροπάρια αυτά, ότι εδωρήθη η αγία Ζώνη από την ιδίαν την Θεοτόκον στον απόστολο Θωμά. «…χειρί σου δεδώρησαι τῷ ἀποστόλῳ Θωμᾶ» δηλ. με το χέρι Σου εδώρησες στον απόστολο Θωμά την ζώνη σου. Είναι τρόπαιο της 28ης Οκτωβρίου. Και η έννοια είναι η μεγάλη ευλογία των κατόχων αυτά τα αναθήματα. Αλλά και η πνευματική διάστασις, εφόσον αυτά μένουν άφθαρτα, ώστε δεν είναι δύσκολο να μπορούμε να θεολογήσωμε και να πούμε ότι δι’ αυτών, των θεομητορικών αμφίων, καινοτομείται και η φύσις και ο χρόνος. Γίνεται καινούριον και η φύσις, γίνεται καινούριος και ο χρόνος. Ένα δηλ. προανάκρουσμα της αφθάρτου βασιλείας και αιωνίου. Προανάκρουσμα όμως. Το ίδιο συμβαίνει και με κάποια άφθαρτα σώματα αγίων μας, όπως είναι, τουλάχιστον κατά μήκος από βορρά έως νότον, στα Ιόνια νησιά μας, του αγίου Σπυρίδωνος, του αγίου Γερασίμου, του αγίου Διονυσίου, αλλά και άλλων εγκατεσπαρμένων σωμάτων αγίων, στον Ελλάδικό μας χώρο. Που μένουν άφθαρτα. Θα επαναλάβω, ότι είναι ένα προανάκρουσμα, ότι καινοτομείται, γίνεται καινούριος ο χρόνος, γίνεται καινούργιος ο τόπος, ο χώρος, και είναι η βασιλεία του Θεού η
αιώνιος. Και όπως λέει το τροπάριο της 2ας Ιουλίου, σήμερα «...τῷ ἀσπόρῳ τόκῳ σου ἄφθαρτα διαμείναντα∙ (Δηλ. μέ τήν βοήθεια τοῦ ἀσπόρου τόκου σου, πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἔμειναν ἄφθαρτα) ἐπί σοί γάρ καί φύσις καινοτομεῖται καί χρόνος∙» (Γιατί σέ σένα γίνεται καινούριος και ο χρόνος και η φύση).
   Αλλά θα ερωτήσουμε, πώς ερμηνεύεται αυτό Θεολογικά; Πώς μπορούμε να το ερμηνεύσωμε αυτό το φαινόμενον ώστε να φθάνωμε να έχωμε την εορτή των θεομητορικών αμφίων αλλά και την μνήμη αγίων, που έχουν σταθεί άφθαρτοι. Θαυμάσια αποδίδει, αγαπητοί μου, το φαινόμενον, ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, σε μία του θαυμασία προσευχή προς τον Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Λέγει πάρα πολλά εκεί, θεολογικώτατα. Θα σας πω ό,τι λέγει, με πάρα πολύ λίγα λόγια. Μας λέγει ότι… όπως ο Χριστός απέθανε επί του Σταυρού, δηλ. εννοείται η ανθρώπινη φύση, δηλ. εχωρίσθη η ανθρωπίνη ψυχή∙ γιατί ο Χριστός είναι τρία πράγματα∙ είναι ο Θεός Λόγος, είναι το ανθρώπινο σώμα και η ανθρωπίνη ψυχή. Δεν μπήκε ο Θεός Λόγος μέσα σ’ έναν άνθρωπο, που εστερείτο ψυχής. Γιατί τότε θα ήταν ελλειπής η περίπτωση και δεν θα μπορούσαμε να είχαμε σωτηρία ολοκλήρου του ανθρώπου. Έχουν πάρα πολλή σημασία αυτά. Θεολογικήν σημασία. Έτσι λοιπόν, όταν ο Χριστός πέθανε επί του Σταυρού, τότε το μεν σώμα κατετέθη στον τάφον, η δε ψυχή έφυγε και επήγε, όπως γνωρίζομε, εις τον Άδην. Η παρουσία της ψυχής του Χριστού έκανε κάτι καινούριο εκεί, δηλ. δημιούργησε τον λεγόμενον Παράδεισον, κρείττονα του πρώτου. Ο πρώτος ήταν επάνω στη γη, στην Μεσσοποταμία, ανάμεσα στα δύο ποτάμια, αν θέλετε, τέσσερα ποτάμια, τα δύο είναι παραπόταμοι των δύο μεγάλων ποταμών, του Τίγρητος και του Ευφράτου, κι εκεί πήρε μαζί του όλες τις ψυχές των δικαίων, από αιώνος, όταν είπε εις τον ληστήν ο Χριστός «σήμερα θά εἶσαι μαζί μου εἰς τόν Παράδεισον», αὐτό εννοείται, εννοούσε. Ότι Εκείνος θα πήγαινε εις τον Παράδεισον, παίρνοντας μαζί του και τον ληστή, ως ψυχή ο Χριστός, ως ψυχή ο ληστής. Προσέξτε όμως∙ το μεν σώμα… - είναι ένα πολύ ωραίο, χαρακτηριστικό, θεολογικότατο τροπάριο, που αναφέρει αυτά που σας λέγω, «ἑν τάφῳ σωματικῶς, ἐν Ἄδου δέ μετά ψυχῆς...», ότι ο Θεός Λόγος, η θεότητα, δεν έπαυσε να είναι ηνωμένος τόσο με την ψυχήν που ήταν εις τον Άδην, όσο και με το σώμα, που ήταν εις τον τάφον. Λέει λοιπόν ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας: Όπως, λέει, συνέβη σε Σένα, έτσι συμβαίνει και στους δικούς Σου ανθρώπους. Όταν πεθάνουν, αφού ενώθηκαν μαζί Σου από την παρούσα ζωή, όταν πεθάνουν, τότε το σώμα τους κατετέθη βέβαια εις τον τάφον. Παραμένει όμως το σώμα τους ηνωμένο με το Πνεύμα τον Άγιον. Και η ψυχή τους, εκεί που πήγε, στον Παράδεισον, είναι ηνωμένη με το Πνεύμα το Άγιον. Δηλ. όπως ο Θεός Λόγος, η θεότητα, ήταν ηνωμένη στα χωρισμένα ανθρώπινα στοιχεία, σώμα-ψυχή, έτσι, λοιποόν, και εις τους αγίους Σου, Κύριε. Ενώ χωρίστηκαν δια του θανάτου, παραμένουν όμως ηνωμένα, και η ψυχή και το σώμα τους, με τον Πνεύμα το Άγιον. Συνεπώς, αφού είναι ηνωμένα με το Πνεύμα το Άγιον, τότε τα σώματά τους, που τα αφαιρούμε από τον τάφο, δηλ. τα λείψανα, εκείνα που απέμειναν, είναι θαυματουργά! Γιατί είναι θαυματουργά; Γιατί ηνώθησαν με το Πνεύμα το Άγιον, και το Πνεύμα το Άγιον δεν εχωρίσθη από τα σώματα των αγίων, έως ότου το Πνεύμα το Άγιον αναστήση τα νεκρά σώματα. Αλλά και η ψυχή εις τον Παράδεισον, μέρος του Άδου, που εκεί υπάρχει το άκτιστον φως του Θεού, κι εκεί είναι το Πνεύμα το Άγιον, με τις ψυχές αυτών των αγίων ηνωμένο. Γι’ αυτό θαυματουργούν τα λείψανα των αγίων. Αλλά και κάτι άλλο καταπληκτικόν. Όχι μόνο τα λείψανά τους, που ηνώθησαν με το Πνεύμα το Άγιον όσο ζούσε, αλλά και με ό,τι οι άγιοι έπιασαν, άγγιξαν, χρησιμοποίησαν από την παρούσα ζωή. Λέμε ότι μία εικόνα είναι θαυματουργός. Λέμε, θα πάω στην Τήνο γαιτί η εικόνα της Παναγίας είναι θαυματουργός. Μπορεί ένας, ορθολογιστικότατα να πη, «ἔ, γιά στάσου, νά πᾶρε μία εικόνα τῆς Παναγίας...» τώρα ειπώθηκε, που ήρθε η Θεοτόκος, το εικόνισμα, από το Άγιον Όρος… και κάποιος Θεολόγος ανεκδιήγητος, μεγάλος Θεολόγος και τρανός, στην Αθήνα είναι «πᾶρε, λέει, μία εἰκόνα τῆς Παναγίας...» ω, άμα το άκουσα στις «Ειδήσεις» και είπα «ἀθεολόγητε ἄνθρωπε!...» Δεν είναι το ίδιο. Γιατί δεν είναι το ίδιο; Γιατί εκείνος που αγιογράφησε την Παναγία της Τήνου, ήταν αγιασμένος ανθρωπος. Και συνεπώς ό,τι έπιανε, επειδή ήταν ο ίδιος πνευματοφόρος, αγίαζε και τα αντικείμενα που έπιανε. Εκεί εξηγείται κι αποδίδεται το ότι έχομε και θαυματουργικές εικόνες. Αυτό να το ξέρετε. Ακόμη, λέγει, ο ιερός Χρυσόστομος, και οι λάρνακες, που έχουν μέσα τα λείψανα των αγίων, κι’ εκείνα θαυματουργούν. Αν πάω δηλ. να προσκυνήσω μία λάρνακα ενός αγίου, ενώ δεν προσκυνώ τα λείψανα, είναι μέσα τα λείψανα, και η λάρνακα έχει πάρει χάρη Θεού. Και αντικείμενα ποικίλα. Γι’ αυτό και υπάρχει κι αυτή η συνήθεια να διατηρούν αντικείμενα αγίων. Όταν κάποτε πήγα εις την Αίγινα, μπήκα στο δωμάτιο του αγίου Νεκταρίου, είδα το κρεβάτι που κοιμόταν, είδα το πτυχίο της Θεολογίας που είχε, και άλλα αντικείμενα. Αυτά φυλάσσονται. Φυλάσσονται επειδή ο ίδιος ήταν αγιασμένος και συνεπώς και τα αντικείμενα τα οποία χρησιμοποίησε. Έχει πάρα πολλή σημασία θεολογική, αγαπητοί μου, όλη αυτή η ιστορία. Έτσι λοιπόν και ο ιματισμός της Θεοτόκου, ποιόν περιέβαλε; Περιέβαλε την ιδίαν την Θεοτόκον. Που εγέννησε, έφερε σάρκα και οστά εις τον Θεόν Λόγον, όταν Ενηνθρώπησε. Συνεπώς η Θεοτόκος ήταν θεωμένη από τη στιγμή που εδέχθη το μήνυμα της Ενανθρωπήσεως. Και παρέμεινε θεωμένη. Ό,τι, λοιπόν, είχε, προσωπικό της αντικείμενο, ο ιματισμός της, φυλάχτηκε, θεολογικότατα δε εξηγείται όπως σας είπα, και θαυματουργεί ο ιματισμός της Θεοτόκου. Και σήμερα, αν δεν ήταν Κυριακή, θα ήταν κατάλυσις ελαίου. Για να καταλάβωμε την αξία αυτών των
πραγμάτων.
   Έτσι έχομε σωρεία περιπτώσεων, μα σωρεία, και μάλιστα από αυτήν την Αγία Γραφή∙ για να μην θεωρηθή ότι χαριζόμεθα, τρόπον τινά, και γιατί να μην χαριζόμαστε, εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον, όπως μας κατηγορούνοι αιρετικοί. Και πρώτα-πρώτα έχομε τον Πανάγιον Τάφον του Χριστού. Κάνομε ταξίδια απ’ όλο τον κόσμο, να πάμε να προσκυνήσωμε τον Τάφον που εναπετέθη το Σώμα του Χριστού. Τι αξία θα είχε το πράγμα; Να δήτε δε τους αιρετικούς, αποστρέφονται τον Σταυρόν, επειδή, λέει, ήταν όργανο φονικόν, που εκρεμάστηκε ο Χριστός. Ταλαίπωροι, φτωχοί αιρετικοί. Ας είναι. Δεν θ’ ασχοληθούμε μαζί σας. Προσκυνάμε λοιπόν τον Πανάγιον Τάφον. Γιατί εκεί κατετέθει το σώμα του Χριστού.
   Ακόμη είναι προσκηνητή και η αλυσίδα του Απ. Πέτρου. Είναι εορτή. Προσκύνηση της αλύσεως του Απ. Πέτρου. Έχομε ακόμη πλήθος μυροβλήσεων σωμάτων αγίων αλλά και εικόνων. Λεέι, αυτή η εικόνα απορρέει μύρον. Ο άγιος Δημήτριος λέγεται μυροβλήτης. Γιατί από τον τάφο του ανέβλυσε μύρον. Η μηλωτή του προφήτη Ηλία. Η προβειά δηλ. που φορούσε. Και όταν ανελήφθη εις τον ουρανόν… μάλιστα έγινε σχετική συζήτηση με τον μαθητή του, τον προφήτη Ελισσαίον, και του πέταξε ανεβαίνοντας επάνω, του πέταξε την μηλωτή, δηλ. την προβειά. Πήρε την προβειά αυτή ο προφήτης Ελισσαίος, και λέει: έχω χάρη άραγε; Έφυγε ο προφήτης Ηλίας. Δεν είχε ανάγκη πια από ιματισμόν. Πρέπει να σας πω ότι, οι άγιοι, όταν θ’ αναστηθούμε, στην βασιλεία του Θεού, δεν θα έχωμε ανάγκη από ιματισμόν. Ούτε η Παναγία, ούτε ο Χριστός, ούτε εμείς. Αλλά τι; Θα περιβαλώμεθα με το άκτιστον φως. Και δεν θα υπάρχει ιματισμός. Έτσι λοιπόν ο Ελισσαίος πήρε την μηλωτήν και την χτύπησε επάνω στον Ιορδάνη ποταμό. Κι’ αμέσως ο Ιορδάνης ποταμός χωρίστηκε. Και πέρασε ο προφήτης Ελισσαίος. Και κατάλαβε ότι πήρε την χάρη του προφήτη Ηλία. Από πού; Από την μηλωτή!
   Θέλετε ακόμη; Στην Εκκλησιαστική μας ζωή ξέρετε πόσα τέτοια έχομε; Αν προσέξατε, δύο φορές, μέσα στην θεία Λειτουργία, παίρνουμε τον «ἀέρα» (το κάλυμμα που σκεπάζομε τα άγια, τα ιερά κύπελλα, το άγιο ποτήριο και το άγιο Δισκάριο), αφού έχομε τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, τί κάνομε; Ευλογούμε επάνω από τα ιερά κύπελλα, και βγαίνομε σε σας, να σας δώσωμ την χάριν από τα άγια μυστήρια! Μέσω τί; Μέσω ενός υφάσματος! Το έχετε αντιληφθεί ποτέ; Για να δήτε πόσο βαθειά είναι αυτά, και μάλιστα πάρα πολύ θεολογικά.
   Όταν γίνεται εγκαινιασμός ενός ναού, ο Επίσκοπος φοράει έναν χιτώνα λευκόν. Μετά τον εγκαινιασμόν, παίρνομε και κόβομε τον χιτώνα σε μικρά κομματάκια και μοιράζομε. Και τα κάνομε φυλαχτά αυτά τα κομματάκια. Δηλ. παίρνομε τη χάρη δια μέσω ιματισμού.
  Ακόμη, ως αποστολική περικοπή είδαμε να είναι από την προς Εβραίους, που αναφέρεται… είδατε σήμερα, Κυριακή, αλλά είναι η αποστολική περικοπή… χάριν της εορτής, της καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Παναγίας μας, που εκεί αναφέρεται ο Απ. Παύλος εις τα σκεύη του ναού. Ο ναός και τα σκεύη όλα του ναού, η Κιβωτός, το θυμιατήριον… όλα αναφέρονται εις την Θεοτόκον! Όλα εις την Θεοτόκον. Και όλα είναι αγιασμένα.
   Αγαπητοί, μπορέσαμε ποτέ ν’ αναλογισθούμε ποιά είναι η Θεοτόκος; Και κοντά σ’ Εκείνην, ποίοι είναι οι άγιοι; Πού πήραν την άκτιστον ενέργεια του Θεού; Εάν και ο ιματισμός της ακόμα θαυματουργεί; Το αυτό και για τα θεωμένα σώματα ή λείψανα των αγίων. Πολύ δικαιολογημένα, χωρίς δυστυχώς να ξέρη ο λαός μας την θεολογία του πράγματος, πολύ δικαιολογημένα τρέχει ο λαός μας σε τέτοιες περιπτώσεις, που κάποιοι διανοούμενοι θέλουν να λένε για τον λαό ότι ο λαός είναι θρησκόληπτος. Δεν είναι καθόλου θρησκόληπτος. Και σας τα εξήγησα αυτά θεολογικά, για να τα στερεώσωμε.
   Το σημερινό μας θέμα είχε σκοπό να αυξήση και τη γνώση μας, ό,τι σας εξήγησα, αλλά και την ευλάβειά μας. Και η εν προκειμένω ευλάβειά μας είναι ένα μικρό-μικρό μόνο μέρος απ’αυτό που λέμε Ορθοδοξία. Δεν είναι αυτό το παν η Ορθοδοξία. Αλλά ένα μικρόν μέρος της Ορθοδοξίας. Αυτά δεν τα έχουν οι άλλοι. Και αυτήν την Ορθοδοξία μας, μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, οφείλομε να διαφυλάξωμε. Και τότε η Χάρη του Θεού θα επιπίπτη στον λαό Του. Σήμερα, με πολλούς τρόπους απειλείται η Ορθοδοξία μας. Αν τη χάσωμε τότε… τι θα έχωμε χάσει; Το υπολογίζομε; Αμήν.

100η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Μαρία, το περιεκτικόν ὄνομα τῆς Θεοτόκου.

†.Σήμερα αγαπητοί μου η Εκκλησία μας εορτάζει το Γενέθλιον της Θεοτόκου. Είναι γνωστόν ότι γενέθλιος ημέρα δεν είναι η ημέρα που γεννάται κανείς, αλλά γενέθλιος ημέρα είναι η ημέρα που αναγεννάται κανείς. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γενέθλιος ημέρα του κάθε ανθρώπου είναι η ημέρα που εβαπτίσθη. Διότι εκεί εις την κολυμβήθρα ανεγεννήθη. Η τελείωσις δε αυτής της γενεθλίου ημέρας, θεωρουμένου του βίου ως μία ημέρα, είναι 
η ημέρα κατά την οποία ο άνθρωπος εξέρχεται από τον παρόντα βίο. Γι’ αυτό ως γενέθλιος ημέρα πάντων των αγίων, δεν θεωρείται ούτε η ημέρα που εγεννήθησαν, πολύ περισσότερο, ούτε η ημέρα του βαπτίσματος αλλά η ημέρα της εξόδου των από την παρούσα ζωή, όταν δηλ. φεύγουν από τον παρόντα κόσμον. Αυτή λέγεται γενέθλιος ημέρα, διότι ουσιαστικά αναγεννάται ο άνθρωπος δια την καθ’ αυτό ζωήν που είναι η αιώνιος ζωή. Φυσικά η ημέρα του βαπτίσματος και η ημέρα του θανάτου του ανθρώπου, που είναι η 
τελείωσής του δηλ. η ολοκλήρωσής του εκεί που έφθασε όπου έφθασε, ταυτίζονται. Έχομε μία σύμπτωση αυτών των δύο οροθεσίων. Κατ’ ουδένα λόγο όμως γενέθλιος ημέρα είναι η ημέρα που γεννάται ο άνθρωπος. Γι’ αυτό ο αρχαίος κόσμος εγιόρταζε  πάντοτε την γενέθλιον ημέραν, δηλ. την ημέρα που βιολογικά  εγεννήθηκε. Γι’ αυτό εις τον χριστιανικόν κόσμον, δεν επιτρέπεται, είναι ημαρτημένον, να γιορτάζη κανείς, να το πω απλά, τα γενέθλιά του! Και τείνει να καθιερωθεί αυτο το ξενόφερτο πράγμα, άγνωστο στα δικά μας χώματα, στο δικό μας χώρο, να γιορτάζωμε τα γενέθλια. Είναι και ξένο και αντιχριστιανικόν. 
   Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και τούτο διότι η Υπεραγία Θεοτόκος ήτο ήδη αγία από προγόνων. Και προ παντός η Υπεραγία Θεοτόκος. Προεφητεύθη και  προπαρασκευάστηκε από αυτόν τον ίδιον τον Θεόν, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνη ότι ο Θεός καθοδήγησε την προαίρεσή της έτσι ώστε η Θεοτόκος να είναι Παν-αγία, κατά έναν παρασκευασμένον τρόπον. Ποτέ. Η Υπεραγία Θεοτόκος ηργάσθη στον εαυτό της για να γίνη η Παναγία. Αλλά παρεσκεύασε όμως ο Θεός την Υπεραγίαν Θεοτόκον από προγόνων, από πλευράς χώρου, μέσα εις τον οποίον χώρον η Υπεραγία Θεοτόκος θα εγεννάτο, θα εκυοφορείτο και θα εγεννάτο. Γι’ αυτό άρχισαν οι πρόγονοι από πού λέτε; Παραπάνω από χίλια χρόνια πιο μπροστά. Γι’ αυτό η Θεοτόκος λέγεται ότι είναι το άνθος που εξήνθησεν εκ της ρίζης Ιεσσαί. Αλλά ο Ιεσσαί ήταν ο πατέρας του Δαβίδ. Ο οποίος είχε ζήσει παραπάνω από χίλια χρόνια από τότε που η Θεοτόκος εγεννήθηκε. Και η Θεοτόκος είναι από την βασιλικήν γενεάν του Δαβίδ. Οι δε γονείς της ήταν δίκαιοι. Και δίκαιοι υπέρ πάντα άλλον δίκαιον της Π.Δ. Αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος αγαπητοί μου, είναι Εκείνη δια την οποίαν λέγει το βιβλίο των «Παροιμιῶν» εις το 9ο κεφ. ότι «ἡ Σοφία ὠκοδόμησεν ἑαυτῇ οἶκον.» Ποια είναι αυτή η Σοφία; Η Σοφία είναι η Ενυπόστατος Σοφία Είναι ο Θεός Λόγος, πριν ενανθρωπήση. Η Ενυπόστατος Σοφία, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, λέγει ότι ωκοδόμησεν, έκτισε για τον εαυτόν της το σπίτι του. Και ποιό είναι αυτό το σπίτι; Αυτό το σπίτι που έκτισε ο Θεός Λόγος για να κατοικήση, είναι η Θεοτόκοος. Διότι εις αυτό το σπίτι, εις αυτήν την ανθρωπίνη φύση ήλθε και εσκήνωσε, δηλ. έστησε την σκηνή του ο Θεός Λόγος. Και αυτή η είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Συνεπώς εφόσον η Κυρία Θεοτόκος θα έφερε τον Θεόν Λόγον εις τον κόσμον, η γέννησίς της, η βιολογική της γέννηση ήταν υπόθεση χαράς και μεγάλης ευλογίας για τον κόσμον ολόκληρον. Άρα είναι το μόνο πρόσωπο, αν το θέλετε, κι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, δεν έχω χρόνο να σας μιλήσω για εκείνον, που γιορτάζεται η βιολογική τους γέννηση. Είναι τα μόνα πρόσωπα.
   Είναι γνωστό ότι το όνομα εδίδετο εις τα παιδιά, ιδίως τα αγόρια, κατά την ημέρα της περιτομής, την ογδόη ημέρα. Εις την Θεοτόκο εδόθη το όνομα Μαρία. Το όνομα αυτό, Μαρία, έχει πολλά να πη. Έξω από την ετυμολογία της λέξεως, που δεν θα μείνω, θα ήθελα να σας πω μόνο ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, παίρνουν το Ελληνικό όνομα «Μαρία» και απομονώνουν τα γράμματά του, δηλ. κάνουν, θα λέγαμε μια ακροστιχίδα. Ακροστιχίς θα πη, παίρνω το όνομα κάθετα, και παίρνω το κάθε γράμμα και βγάζω ένα περιεχόμενο. Μαρία. Τα πέντε αυτά γράμματα εκφράζουν πέντε γυναικεία ονόματα, σπουδαία εις την Π.Δ. των οποίων οι αρετές και τα χαρίσματα συγκεντρώνονται εις το πρόσωπο της Θεοτόκου και συνεπώς το όνομα «Μαρία» είναι ένα όνομα περιεκτικόν όλων εκείνων των ονομάτων τη Π.Δ., των γυναικείων ονομάτων, με τις χάριτες και τις δωρεές που είχαν πάρει από τον Θεό.
   «ΜΑΡΙΑ.» Το «Μ» θυμίζει την Μαριάμ, την αδελφή του Μωυσέως και του Ααρών. Το «Α» είναι η Αβιγαία, η σύζυγος του Δαβίδ. Το «Ρ», είναι η Ραχήλ, η σύζυγος του Ιακώβ. Το «Ι» είναι η Ιουδήθ. Και το τελευταίο «Α», είναι η Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ, η γυναίκα του Ελκανά.
   Ας δούμε αυτά τα πέντε γυναικεία πρόσωπα. Τι χαρακτηριστικόν είχε η αδελφή του Μωυσέως και του Ααρών η Μαριάμ; Όταν η Μαριάμ άκους τον αδελφό της να συνθέτη εκείνη την ωδή, μετά από το πέρασμά τους από την Ερυθρά Θάλασσα, και να δοξάζεται ο Θεός, τότε μαζεύει όλες τις γυναίκες, προεξάρχει χορού, και κατά αντιφωνίαν ψάλλει κι’ εκείνη την ωδή που έψαλλαν οι άνδρες με αρχηγό τον αδελφό της τον Μωυσή, επί τη σωτηρία των από τους Αιγυπτίους και το πέρασμα τους από την Ερυθρά Θάλασσα. Η Μαριάμ ήτο προφήτις Οι ωδές αυτές του Μωυσέως ήτο προφητικές. Και η Μαριάμ δεν έκανε παρά 
επανάληψη της προφητείας του αδελφού της. Για να σας το θυμίσω αυτό, να το καταλάβετε λίγο καλύτερα, σας θυμίζω τον Συμεών τον Θεοδόχον, όταν είπε «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου δέσποτα.» Τώρα Κύριε, να πεθάνω. Γιατί είδαν τα μάτια μου το σωτήριόν σου, είδαν τα μάτια μου τον σωτήρα του κόσμου. Ο οποίος είναι το φως εις αποκάλυψιν εθνών. Την ίδια ώρα, μία γυναίκα, η Άννα, λέγει «ναί, ναί, ναί, εἶναι αὐτό.» Και χαρακτηρίζεται προφήτις από την Αγίαν Γραφή. Ε, αυτό έκανε και η Μαριάμ. Επιβεβαιώνει τον αδελφό της. Είναι προφήτις. Και η ωδή αυτή του Μωυσέως είναι απ’ άκρου εις άκρον, μέχρι το τελευταίο σημείο προφητική. Ήτο δε και παρθένος. Δύο γνωρίσματα. Προφήτις και παρθένος. Η Θεοτόκος ήτο και προφήτις (δήτε την ωδήν της∙ «ἀπό τοῦ νῦν, λέει, μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί»∙η δε Ελισάβετ τι είπε; «Καί εἶναι μακάρια ἐκείνη (μίλησε εις τρίτο πρόσωπο) πού θά πιστέψη σέ ὅσα τῆς λαλήθηκαν ἀπό τόν Κύριον…» και παρθένος. Έχει λοιπόν τα δύο γνωρίσματα της παλαιάς Μαριάμ, της αδελφής του Μωυσέως.
   Ποία ήτο η Αβιγαία; Η Αβιγαία ήτο μία θαυμασία γυναίκα. Η ιστορία της ήτο πολύ μεγάλη, λυπούμαι δεν μπορώ να σας την διηγηθώ. Ήταν παντρεμένη. Ο σύζυγός της ήταν περίεργος  άνθρωπος, και δεν έδινε ψωμιά και τρόφιμα στον Δαβίδ, όταν πολεμούσε στα βουνά. Η Αβιγαία επίστεψε εις τον Δαβίδ και το έργο του. Και τούτο διότι ήτο πολύ ταπεινή γυναίκα. Ο άνδρας της έπαθε συγκοπή, και τελικά, έγινε γυναίκα του Δαβίδ. Θαυμασία γυναίκα. Είχε ένα γνώρισμα η Αβιγαία. Ήτο ταπεινή. Και η Θεοτόκος είχε εις υπερθετικόν βαθμόν την ταπείνωσιν.
   Η Ραχήλ ήτο η δεύτερη γυναίκα του Ιακώβ. Την οποία εκτάκτως αγαπούσε ο Ιακώβ. Είχε κάλλος (ομορφιά) και ψυχικόν και σωματικόν. Η αδελφή της η Λεία δεν ήτο όμορφη και είχε πολύ μικρά ματάκια. Όλα αυτά είναι τύποι βεβαίως. Δεν κατηγορεί κανείς, να έχει κανείς ωραία ή άσχημα μάτια κ.λπ. Αυτά είναι απλώς τύποι. Προσέξτε τύποι. Και ο Ιακώβ είχε πάντα την καρδιά του εις την Ραχήλ. Είναι εκείνη που εγέννησε τα δύο παιδιά μόνον από τα δέκα. Τον Ιωσήφ και τον Βενιαμίν. Εις δε τον Βενιαμίν, η θαυμασία Ραχήλ απέθανε κατά τον τοκετόν. Και την έκλαψε πολύ ο Ιακώβ. Έτσι λοιπόν η Θεοτόκος έχει αυτά τα δύο χαρίσματα της Ραχήλ∙ αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το κάλλος, την ομορφιά, και του σώματος και του πνεύματος. Προ παντός της ψυχής.
   Ποία ήτο η Ιουδήθ; Ήτο μία χήρα γυναίκα. Πανέμορφη, Εκπληκτικής ομορφιάς. Σωστή χήρα. Που πενθούσε τον άνδρα της. Κάποια φορά, έρχεται και κυριεύει την πόλη της, που είχε τείχη, ο Ολοφέρνης, στρατηγός της Βαβυλώνος. Κινδύνευε και η πόλη της και όλη η Ιουδαία και ο Ισραήλ. Το στρατόπεδο του Ολοφέρνους ήτο λίγο μακρύτερα από την πόλη. Διότι η πόλις ήτο κάπως σε ύψωμα και δεν μπορούσαν να σταθούν τα στρατεύματα του Ολοφέρνουις. Και της έρχεται μια έμπνευση. Βγάζει τα πένθιμά της ρούχα, ντύνεται με τα καλύτερά της ρούχα, βάζει τα καλύτερα της αρώματα, και λέει στους άρχοντες της πόλεως: «Ἀνοίξτε μου τήν πόρτα.» Παίρνει και μία υπηρέτριά της, μία δούλη της, και πηγαίνει εις το στρατόπεδο του Ολοφέρνους. Όταν την είδαν οι σκοποί, θαύμασαν την ομορφιά της. Έκανε όμως θερμοτάτη προσευχή να την φυλάξη ο Θεός να μην πάθη όχι μόνο κακό αλλά να μην χαλάση η εντιμότητά της∙ δηλ. να μην προσβληθή από τίποτε. Να μην σας τα πολυλογώ, μερικές μέρες έμεινε εκεί στο στρατόπεδο, λέγοντας στον Ολοφέρνη ότι θα μου επιτρέπης το βράδυ να βγαίνω έξω να προσεύχομαι. Αυτός νόμισε ότι πήγε να του πη μυστικά. Κάποια φορά, ύστερα από 3-4 βράδυα, όταν έμεινε μόνη αυτή με τον Ολοφέρνη, στη σκηνή του, κι’ αυτός ήταν σε κατάσταση κτηνώδη, διότι είχε το πάθος γι’ αυτήν, αλλά ο Θεός δεν τον άφηνε να την πειράξη, ήπιε πολύ κρασί. Και είναι οι δύο τους μόνο. Και τότε σύρει το ξίφος του, εκείνη, η Ιουδήθ, που ήταν κρεμασμένο επάνω από το κρεβάτι του, και του πήρε το κεφάλι πέρα για πέρα! Το έβαλε μεσ’ το καλαθάκι της, που πήγαινε, λέει, να μαζεύη και σύκα, και παίρνει την υπηρέτριά της που ήταν απ’ έξω, πέρασε μέσα απ’ τους σκοπούς, ανύποπτα, και πηγαίνει στα τείχη του τείχους και φωνάζει «Ἀνοίξτε μου» Και μπαίνει μέσα στην πόλη, βγάζει το κεφάλι από το καλάθι και τους το δείχνει: «Νά ὁ Ὀλοφέρνης!» Έμειναν έκπληκτοι. Την ανεκήρυξαν κριτήν. Σώθηκε η πόλις και η χώρα ολόκληρη. Η Θεοτόκος είναι εκείνη που εξόντωσε τον νοητόν Ολοφέρνην, τον δίαβολο. Τον κατεπάτησε κυριολεκτικώς.
   Και το τελευταίο, είναι η Άννα, η γυναίκα του Ελκανά η δεύτερη. Στείρα αλλά θαυμάσια γυναίκα. Και κάνει προσευχή στο Θεό να της δώση ένα παιδί. Μέρα νύχτα κλαίει∙ να της δώση ένα παιδί. Και της έδωσε. Λέοντα της έδωσε. Της έδωσε τον περίφημον προφήτην και τελευταίον κριτήν, τον Σαμουήλ. Και τότε η στείρα η Άννα, δοξάζει τον Θεό και ανέπεμψε εις το Θεό ωδήν. Είναι μία από τις εννέα ωδές της Αγίας Γραφής. Τι ήτο η Άννα; Ήτο στείρα. Η στείρα γεννά; Όχι προφανώς. Αλλά εγέννησε. Η παρθένος γεννά; Ασφαλώς όχι. Αλλά η Θεοτόκος ως παρθένος εγέννησε. Και η στείρα πήρε την χάρη του Θεού για να γεννήση. Και η παρθένος πήρε τη χάρη του Θεού για να γεννήση. Όχι πια έναν Σαμουήλ αλλά αυτόν τον Λυτρωτήν του κόσμου και τον σωτήρα όλων. Ουρανού και γης. Και αγγέλων και ανθρώπων.
   Αυτά εκφράζει το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της οποίας το Γενέσιον γιορτάζομε σήμερα.

52α ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Κοίμησις, ἡ Ταφή, ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Ἀνάληψη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

†.Από τας Θεομητορικάς εορτάς αγαπητοί μου, ξεχωρίζει η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που περιλαμβάνει πρώτον τον θάνατον και την ταφήν της και δεύτερον την Ανάστασή της και την μετάστασή της εις την βασιλείαν του Θεού.

  Όλα αυτά της εορτής, περιλαμβάνονται κατά έναν θαυμαστόν τρόπον, εις το πρώτο τροπάριο της λιτής, το οποίον έχει ως εξής: «Ἔπρεπε τοῖς αὐτόπταις τοῦ Λόγου καί ὑπηρέταις καί τῆς κατά σάρκα μητρός Αὐτοῦ, τήν Κοίμησιν ἐποπτεῦσαι» (Έπρεπε, λέγει, εις εκείνους οι οποίοι στάθηκαν αυτόπται του Θεού Λόγου, όπως εξ άλλου αρχίζει και το κατά Λουκά Ευαγγέλιον, ότι εστάθησαν αυτόπται του Λόγου, οι περιγράψαντες την ζωή του, έπρεπε να σταθούν και αυτόπται και της μητρός Αυτού, και να εποπτεύσουν την δική της την Κοίμησιν). Τελευταῖον οὖσαν ἐπ’ αὐτῆ μυστήριον. (Και το οποίον, η Κοίμησής της, είναι το τελευταίο εις αυτήν μυστήριον. Απ’ όλα τα μυστήρια, τα οποία συνέβησαν εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον, από τον Ευαγγελισμόν έως τώρα, την Ανάστασή της και την Ανάληψή της.) ἵνα μή μόνον τήν ἀπό γῆς τοῦ Σωτῆρος ἀνάβασιν θεάσωνται, ἀλλά καί τῆς τεκούσης αὐτόν, τῇ μεταθέσει μαρτυρήσωσι. Ώστε να μην είναι μόνον μάρτυρες της Αναστάσεως και Αναλήψεως του Κυρίου, αλλά και της αναστάσεως και αναλήψεως και της Υπεραγίας Θεοτόκου.) Διόπερ πάντοθεν, θεία δυνάμει περαιωθέντες, τήν Σιών κατελάμβανον∙ (Γι’ αυτό το λόγο, οι αυτόπται και υπηρέται του Θεού Λόγου, έπρεπε να βρίσκωνται παρόντες εις την Σιών, εις την Ιερουσαλήμ) πρός οὐρανόν ἐπειγομένην, προέπεμπον τήν ἀνωτέραν τῶν Χερουβίμ∙ (αυτήν η οποία θα ανήρχετο εις τον ουρανόν, αυτήν ακριβώς θα προέπεμπον, ως ανωτέρα των Χερουβίμ) «ἥν καί ἡμεῖς, σύν αὐτοῖς προσκυνοῦμεν, ὡς πρεσβεύουσαν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». (Την οποία κι εμείς προσκυνούμε ως πρεσβεύουσα υπέρ των ψυχών ημών).

   Πολύ ωραία αγαπητοί μου μας τα λέγει το τροπάριο αυτό της λιτής που περιλαμβάνει όλο το περιεχόμενο της εορτής. Και πράγματι, η παράδοση μας λέγει, διότι η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τίποτε από τον θάνατον, την ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου , παρά μόνον η Παράδοσή μας διασώζει, ότι τρεις ημέρες προ του θανάτου της, ο Υιός της, ο Κύριος Ιησούς, έστειλε εις αυτήν άγγελο και την ειδοποίησε ότι θα απέλθη του κόσμου τούτου. Και εκείνη μόλις έλαβε την πληροφορίαν, ανήλθε εις το όρος των ελαίων, που κατά τη συνήθειά της επήγαινε συχνά και προσηύχετο, ανήλθε εκεί και προσευχήθη. Και επέστρεψε εις τον σπίτι της εις τα Ιεροσόλυμα, και ετοιμάστηκε δια την αναχώρησή της. Λίγο πριν την αναχώρησή της, κατά θαυμαστόν τρόπον, όπως μας αναφέρει εδώ το τροπάριο, και που άλλα τροπάρια της όλης ακολουθίας μας το λέγουν αυτό, ότι οι Απόστολοι ήρθαν εις την Ιερουσαλήμ, από οποιοδήποτε σημείο της Οικουμένης κι αν ευρίσκοντο. Μάλιστα στην εικονογραφία, δείχνει τους Αποστόλους να καταφθάνουν στα Ιεροσόλυμα με νεφέλη, μ’ ένα σύννεφο. Μεταξύ αυτών ήταν και ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, ο οποίος ήτο παρών εις τα Ιεροσόλυμα, ήτο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο άγιος Ιερόθεος και ο άγιος Τιμόθεος Επίσκοπος Εφέσου. Αυτοί ήρθαν όλοι δια να προπέμψουν την Υπεραγία Θεοτόκο εις τον ουρανό, και να σταθούν μάρτυρες του αληθινού θανάτου της, της αληθινής αναστάσεώς της και της αληθούς μεταναστεύσεώς της εις τους ουρανούς. Κι όταν έφθασαν, εκείνη τους ευλόγησε και τους χαιρέτησε∙ και τότε όπως εκείνη θέλησε, εις το κλινίδιό της, στο μικρό της το κρεβάτι έπεσε και εκοιμήθη, δηλ. απέθανε. Και τότε, οι μαθηταί και Απόστολοι του Κυρίου, μαζί με τους ιεράρχας που σας ανέφερα, την έθαψαν, όπως λέγει το σχετικό Εξαποστειλάριο. «Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ», δηλ. εις εκείνη την περιοχή που ήτο η Γεθσημανή. Η Γεθσημανή ήτο ένας ελαιώνας, επάνω εις το όρος τον Ελαιών, και εκεί όπου είχε μάλιστα και ο Κύριος προσευχηθεί κατά την σύλληψή του, και εκεί έθαψαν την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Δεν υπάρχει συνεπώς ο τάφος της, όπως λέγουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, εις την Έφεσον. Σαφώς η Υπεραγία Θεοτόκος ετάφη εις τα Ιεροσόλυμα. Κι’ εκεί εις τα Ιεροσόλυμα, όταν αγαπητοί μου ετάφη, ένας εκ των μαθητών, κατά την Παράδοση, έλειπε. Κατ’ οικονομίαν ήτο πάλι ο Θωμάς, ο οποίος έλειπε. Γιατί έλειπε ο Θωμάς στην πρώτη εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητάς; Ακριβώς για να διαπιστωθή κατά τον καλύτερον τρόπον η Ανάσταση του Χριστού. Έτσι και τώρα λείπει ο Θωμάς. Ο οποίος καταφθάνει την τρίτη ημέρα. Και τότε του είπαν οι άλλοι μαθηταί, ότι η μητέρα του Κυρίου εκοιμήθη. Εκείνος επεθύμησε να προσκυνήση το τίμιο λείψανό της. Κι επήγαν εις τον τάφον∙ οι τάφοι ήσαν όχι όπως σήμερα που σκάπτομε εις την γην και εναποθέτομε το σώμα, αλλά ήταν μέσα σε μικρά σπήλαια, όπως ήτο και ο τάφος του Χριστού, όπως γνωρίζετε. Και τότε όταν πήγαν εις τον τάφο της Υπεραγίας Θεοτόκου, έλειπε το σώμα! Και υπήρχε μόνο το σινδόνι που ήτο τυλιγμένη. Κι εκεί αντελήφθησαν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος είχε αναστηθεί και αναληφθεί εις τους ουρανούς.

   Ό,τι οι ιεροί υμνογράφοι μας παρουσιάζουν, έτσι και ο χρωστήρας των αγιογραφών, έρχεται στην εικονογραφία να μας παρουσιάσουν. Ας πάρωμε μία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το κεντρικό σημείο περιέχει δύο πρόσωπα, παρ’ ότι η εικόνα είναι πολυπρόσωπος. Είναι το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου επάνω σ’ ένα κρεβάτι, που κείται νεκρά. Όπισθέν της, μέσα σ’ ένα ελλειψοειδές σχήμα θείας δόξης, υπάρχει ο Υιός της, ο Ιησούς Χριστός. Ο οποίος κρατεί στα χέρια του την ψυχήν της μητέρας του, υπό τύπον ενός μικρού βρέφους. Σημειώσατε ότι αυτό αναφέρεται ειδικά στην Κοίμησιν και η εικόνα δεν αποτελεί το άπαν των όσων σας είπα, διότι η Υπεραγία Θεοτόκος όχι μόνον απλώς απέθανε, αλλά σας ανέφερα ότι ανεστήθη και ανελήφθη. Ανεστήθη με το σώμα της και ανελήφθη με το σώμα της εις τους ουρανούς. Γύρω από το κρεβάτι που κείται η Υπεραγία Θεοτόκος είναι οι Απόστολοι και οι Ιεράρχαι τους οποίους σας ανέφερα. Πάνω από την θεία δόξα που καλύπτει τον Ιησούν Χριστόν, είναι ένα Χερουβείμ ή περισσότεροι άγγελοι. Και μετέχουν εις το όλο γεγονός της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στο βάθος, και πέρα από τα πρόσωπα των Αποστόλων και των Ιεραρχών, βρίσκονται και μερικά λαϊκά πρόσωπα. Δηλ. είναι η Εκκλησία. 

   Έτσι βλέπομε, εις την Κοίμησιν της Υπεραγίας Θεοτόκου να μετέχη ο Κύριος Ιησούς, ο Υιός της, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, η Εκκλησία άπασα και ο ουρανός, οι άγγελοι. Και τούτο διότι η Υπεραγία Θεοτόκος στάθηκε εκείνη που έδωσε την σάρκα της εις τον Υιόν του Θεού, να γίνη άνθρωπος. Αυτό ακριβώς το γεγονός έρχεται να τονισθή εις αυτήν την εικόνα την οποία έχομε μπροστά μας, όταν προσκυνούμε, και αισθανόμαστε κάτι το εντελώς ξεχωριστό, ότι εκείνη που έδωσε το σώμα της εις τον Υιόν του Θεού, για να γίνη ο Υιός του Θεού άνθρωπος, αυτή έγινε το κεφάλαιο, δηλ. η βάσις της σωτηρίας μας, κι’ όχι μόνο της σωτηρίας μας, των ανθρώπων, αλλά και ολοκλήρου της δημιουργίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η σωτηρία και των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά και ολοκλήρου της αλόγου κτιστής δημιουργίας. Δεν θα ήτο δυνατόν δε ποτέ να μείνη στον τάφον η Υπεραγία Θεοτόκος, και το σώμα εκείνο που έδωσε την ανθρώπινη ζωή εις τον ζωοδότην Θεόν και δημιουργόν των πάντων, να υποστή την φθοράν. Διότι από τα σπλάχνα της επήρε ο Θείος Λογος, και αυθάρτησε την δική του ανθρωπίνη φύση. Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατόν να μείνη μέσα εις τον τάφον και να υποστή την φθοράν το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου; Γι’ αυτό το λόγο η Υπεραγία Θεοτόκος ακολουθεί την ιδίαν πορείαν την οποία ηκολούθησε και ο Υιός της. Ο οποίος απέθανε επί του Σταυρού πραγματικά, ετάφη πραγματικά, ανέστη πραγματικα και εψηλαφήθη και ανελήφθη εις τους ουρανούς ενώπιον εκατοντάδων μαρτύρων. Την ιδίαν πορείαν ακολουθεί η μητέρα του. Είναι το πρώτο λογικόν κτίσμα, από το ανθρώπινο γένος, που ακολουθεί αυτήν την πορείαν και εισέρχεται εις την βασιλείαν του Θεού. Δεδομένου ότι κανείς ακόμη από όσους επίστευσαν εις τον Ιησούν Χριστόν, δεν έφθασε εις την βασιλείαν του Θεού. Γιατί ακόμη δεν έγινε η ανάστασις των νεκρών. Σημειώσατε ότι ούτε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ούτε ο Απ. Παύλος, ούτε ο Απ. Πέτρος, ούτε όλοι οι άλλοι Απόστολοι, ούτε ο Ευαγγ. Ιωάννης βρίσκονται εις την βασιλείαν του Θεού. Όλοι είναι εις τον Παράδεισον∙ εις τον χώρον εκείνον που ως ψυχές αναμένουν την ανάσταση των νεκρών. Αλλ’ η Υπεραγία Θεοτόοκος επήρε το σώμα της, το παλαιό της σώμα, άφθαρτο και αθάνατο, το οποίο οδήγησε ο Υιός της εις την βασιλείαν του Θεού. Ούτε ο προφήτης Ηλίας είναι εις την βασιλεία του Θεού. Ούτε ο Εώχ, ούτε ο ληστής είναι εις την βασιλείαν του Θεού. Ο ληστής απέθανε, ετάφη, και το σώμα του υπέστη φθορά. Δεν ανεστήθη. Είναι εις τον Παράδεισον. Είναι συνεπώς το πρώτο κτίσμα, είναι ο πρώτος άνθρωπος που εισέρχεται εις την βασιλεία του Θεού. Για μας τους Χριστιανούς είναι μία δευτέρα μαρτυρία μετά την Ανάσταση του Χριστού. Μία μαρτυρία ότι ο Χριστός Ανεστήθη, και ότι πραγματικά θα εισέλθωμε, θ’αναστηθούμε και θα εισέλθωμε εις την βασιλεία του Θεού. Τούτο δε το βλέπομε εις την Υπεραγία Μητέρα Του. Η οποία πλέον άφθαρτη και αθάνατη, με όλη της την ανθρωπίνη φύση, βρίσκεται εις τον ουρανό.

   Για μας συνεπώς, η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που νηστεύομε ξέρετε για να προϋπαντήσωμε το γεγονός, όχι δια να πενθήσωμε την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, άπαγε της βλασφημίας, όπως και νηστεύουμε την Μεγάλη Παρασκευή, όχι για πενθήσουμε τον θάνατο του Χριστού, άπαγε της βλασφημίας, όπως και 

ολόκληρη την Μ. Σαράκοστή, αλλά για να καθαρθούμε και να προετοιμαστούμε να προϋπαντήσουμε την Ανάσταση του Χριστού. Έτσι κι εδώ νηστεύομε 15 ημέρες για να προϋπαντήσουμε την ανάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία είναι παιδί του Αδάμ και της Εύας, είναι από το αίμα μας, είναι από την σάρκα μας, είναι ο πρώτος άνθρωπος που αναστήνεται, αφθαρτίζεται και εισέρχεται εις την βασιλεία του Θεού. Για μας συνεπώς η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα δεύτερο Πάσχα. Είναι ο απόηχος εκείνου του Πάσχα, όπως θα λέγαμε ότι το Πάσχα, όπως λέγει ο Κανών του Πάσχα, ότι δεν είναι τι άλλο παρά μιας άλλης βιοτής της αιωνίου την απαρχήν, ε και η εορτή αυτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα Πάσχα μιας άλλης βιοτής∙ είναι η απαρχή μιας αιωνίου ζωής. Και αυτό για μας είναι τεράστιο.

   Αγαπητοί μου η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου για μας είναι ένας σταθμός. Μπορούμε να χαίρομε πια. «Ἐμπῆκε τό νερό στ’ αὐλάκι». Η φθαρτότης μπήκε στην αφθαρσία και η θνητότητα μπήκε εις την αθανασία. Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου έχομε την μεγάλη μας ελπίδα. Απ’ αρχή ο Χριστός, λέει ο Απ. Παύλος. Και ο πρώτος καρπός αυτής της απαρχής είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Για μας είναι μεγάλη ελπίδα, είναι μεγάλη χαρά. Πρέπει λοιπόν να ζούμε αυτή τη χαρά. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η υψηλοτέρα των ουρανών. Οι άγγελοι με χαρά την υποδέχονται. Γιατί ξέρουν ότι είναι και η δική τους η σωτηρία.

   Τί θα πη «σωτηρία»; Θα πη να δω το πρόσωπο του Θεού. Αυτό είναι η σωτηρία. Κι αν ερωτήσετε γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η σωτηρία των αγγέλων, θα σας απαντούσα: Γιατί οι άγγελοι δεν είχαν δει ποτέ το πρόσωπο του Θεού. Και τώρα που ο Θεός Λόγος ενηνθρώπισε, είδαν το πρόσωπο του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος πήρε τη σάρκα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Να γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι και η σωτηρία των αγγέλων, όχι μόνο των ανθρώπων Γιατί είδαμε ήδη το πρόσωπο του Θεού. Αλλά είναι και η σωτηρία ολοκλήρου της δημιουργίας. Τί άλλο να πούμε; Πώς να τιμήσωμεν την Υπεραγίαν Θεοτόκον γι’ αυτή τη μεγάλη προσφορά της προς εμάς; Πώς να την ευχαριστήσωμε; Γι’ αυτό η Εκκλησία μας αγαπητοί μου έχει συνθέσει τους ωραιοτέρους ύμνους προς αυτήν. Ύμνοι οι οποίοι είναι γεμάτοι από θαυμάσιες εικόνες, που δείχνουν ποια είναι.

    Έτσι ας αγαπήσωμε την Υπεραγία Θεοτόκο∙ ας την αγαπήσωμε μ' όλη μας την καρδιά. Της χρεωστούμε πολλή ευγνωμοσύνη. Γιατί είναι η αιτία παντός αγαθού. Είναι η αιτία της σωτηρίας μας. Ας την τιμήσουμε. Ας την ευχαριστήσουμε. Γι’ αυτήν οι παννυχίδες, γι’ αυτήν οι αγρυπνίες, γι’ αυτήν οι ύμνοι, γι’ αυτήν είναι όλα. Της αξίζουν. Πραγματικά της αξίζουν, που είναι το κεφάλαιο της σωτηρίας μας.

10η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία ἐπί τῶν κυμάτων.

†.Μετά από τον χορτασμόν των πεντακισχιλίων, αγαπητοί μου, που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή στην ευαγγελικήν περικοπή, βλέπομε να ακολουθεί ένα περιστατικόν, εκτάκτως σπουδαίον σε συμπεράσματα. Όσο οι μαθηταί εμοίραζαν τα κομμάτια του άρτου, τον άρτον, στο πλήθος, που ήταν σε πρασιές και εδέχετο την ευλογημένη τροφή από τον Κύριον, εδέχοντο από το πλήθος, που εθαύμαζε δια το καταπληκτικόν αυτό θαύμα -να πολλαπλασιαστεί η τροφή η υλική- να λέγει στους μαθητάς ότι ο Διδάσκαλος ήτο σπουδαίος. Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Οἱ οὖν ἄνθρωποι, ἰδόντες ὃ ἐποίησε σημεῖον ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης ὁ ἐρχόμενος εἰς τὸν κόσμον». «Αυτός», λέει, «είναι αυτός που περιμένομε, ο προφήτης. Ο μέγας προφήτης, όπως τον είχε προφητεύσει ο Μωυσής. Να στείλει», λέγει, «ο Θεός, μέγαν προφήτην όπως εμένα», γιατί ο Μωυσής ήτο εις τύπον του Ιησού Χριστού.Βλέποντας λοιπόν αυτό το θαύμα ο κόσμος θαυμάζει. Και θαυμάζοντας, λέγει αυτά εις τους μοιράζοντας τα κομμάτια του ψωμιού, εις τους μαθητάς.

      Η πρόθεσις λοιπόν του πλήθους ήτο να ανακηρύξουν τον Ιησούν εκεί εις την έρημο, βασιλέα. Σημειώσατε δε ότι οι Εβραίοι ήσαν κάτω από την ρωμαϊκήν κατοχήν και προ της ρωμαϊκής κατοχής, εκατοντάδες χρόνια, έζησαν ξενικήν κατοχήν. Έτσι, ο εθνικός πόθος για απελευθέρωση ήταν πια ώριμος και ζητούσαν τη δεδομένη στιγμή, ώστε και τις προφητείες ακόμη των προφητών που ανεφέροντο εις το μέγα θαύμα του Μεσσίου, να τις έχουν διαφοροποιήσει και να τις αισθάνονται ότι έπρεπε να πραγματωθούν μέσα στα όρια και τα πλαίσια της εθνικής των απελευθερώσεως.

      Ο Ιησούς γνωρίζει πολύ καλά την πρόθεση του πλήθους, όπως και την επίδραση που εδέχθησαν οι μαθηταί Του από τα ψιθυρίσματα του πλήθους. Γι΄αυτό σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης- η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι από τον Ματθαίο, αλλά μας εξηγεί όμως το φαινόμενον ο Ιωάννης- : «Ἰησοῦς οὖν γνοὺς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτὸν ἵνα ποιήσωσιν αὐτὸν βασιλέα, ἀνεχώρησε πάλιν εἰς τὸ ὄρος αὐτὸς μόνος». Ο Ιησούς, λέγει, επειδή γνώριζε ότι θα ήρχοντο - προσέξτε το ρήμα- «ἁρπάζειν αὐτὸν», να τον αρπάξουν, που σημαίνει ότι παρά τη θέλησή Του θα ήτο η ανακήρυξίς Του εις βασιλέα. Γι΄αυτό ο Κύριος προλαβαίνει τους μεν μαθητάς, όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αναγκάζει να μπουν εις το πλοίον -και τους αναγκάζει διότι δεν ήθελαν να αποχωριστούν από τον Κύριον, αλλά και τους αναγκάζει ακόμη γιατί είχαν αισθανθεί ότι μπορούσε κάτι εκεί εις την έρημον να γίνει, μία πλήρωσις των προσδοκιών των εθνικών. Τους αναγκάζει λοιπόν, με το ζόρι, να μπουν μέσα εις το πλοιάριο και να Τον περιμένουν απέναντι. Αυτός δε μόνος διαλύει τα πλήθη και ανέρχεται σε κάποιο ύψωμα, σε κάποιο βουνό, δια να προσευχηθεί.

     Έτσι βλέπομε, αγαπητοί μου, εδώ ότι ο Κύριος αποχωρίζεται από τους μαθητάς. Ίσως είναι η πρώτη φορά που ο Κύριος αποχωρίζεται από τους μαθητάς Του. Και ήτο ανάγκη αυτό να γίνει. Και τους αφήνει ακριβώς, πρώτον να αντιληφθούν ότι ζητούσαν μεγάλα και ζητούσαν σπουδαία, ενώ δεν μένουν παρά μόνον εις την ανθρωπίνη των φύση, η οποία είναι αδύναμος και χωρίς τον Χριστόν στη ζωή των, δεν θα μπορέσουν τίποτε να πραγματοποιήσουν.

     Τι συνέβη; Όταν μπήκαν στο πλοιάριον, και μας λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ότι είχαν απομακρυνθεί από την παραλία της λίμνης 25-30 στάδια(το στάδιον είναι 60 μέτρα) δηλαδή περίπου ένα ναυτικό μίλι, περίπου 1800 μέτρα, αν δεχθούμε 30. Περίπου ένα ναυτικό μίλι. Τότε ήρθε άνεμος σφοδρός, επέπεσε επί της λίμνης και ανετάραξε την λίμνην σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι έμπειροι εκείνοι ψαράδες να τρομοκρατηθούν από τη δυνατή εκείνη τρικυμία. Και να αισθάνονται ότι είναι πια τα τελευταία της ζωής τους. Και το χειρότερο γι’ αυτούς· δεν ήταν μαζί τους ο Ιησούς. Τους αφήνει λοιπόν μόνους, να αντιληφθούν την αδυναμία τους, την ασθένειά τους. Αγαπητοί μου, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να καταλάβομε κάποτε, σε μία βαθιά αυτογνωσία, ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς τον Θεό. Εκείνο που είπε ο Κύριος: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», είναι αληθές. Και αυτό το «οὐδέν», δεν είναι μόνον απλώς, θα ’λεγε κάποιος, «να χτίσω το σπίτι μου ή να φτιάξω την οικογένειά μου». Και αυτά βεβαίως. Αλλά εάν όμως ο Κύριος τα δίδει ενώ εμείς δεν Τον επικαλούμεθα και δεν Τον χρειαζόμεθα, μας τα δίδει κατά παραχώρησιν μέσα σε ένα πλαίσιο φυσικόν. Έκανε τον άνθρωπο, του είπε να αυξάνει και να πληθύνεται και να προκόβει στη ζωή του. Με βάση αυτήν την αρχικήν ευλογίαν. Συνεπώς το δίδει ο Θεός, είτε ο άνθρωπος τον προσέχει τον Θεόν, είτε όχι, κατά παραχώρησιν. Όταν όμως είναι κατ’ ευλογίαν, εκεί που είναι πραγματικά αδύνατος η επιτυχία του ανθρώπου χωρίς τον Χριστόν, είναι η σωτηρία. Το είπε ο Ίδιος: « Ἐγώ εἰμι ἡ ὀδός». Πώς θα πας, άνθρωπε, εις τον Πατέρα, πώς θα αποκτήσεις την Θεογνωσίαν(Θεό-γνωσίαν) εάν δεν βαδίσεις την οδόν που λέγεται Ιησούς Χριστός; Δεν βαδίσεις την πεπατημένην οδόν της ανθρωπίνης φύσεως του Θεού Λόγου, δια να γνωρίσεις τον άγνωστον Θεόν Λόγον και τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον. Είναι αδύνατον λοιπόν. Είναι αδύνατον πράγματι, χωρίς τον Ιησούν Χριστόν να πετύχομε τη σωτηρία μας. Μα εάν όλα είναι σπουδαία, η σωτηρία είναι το μέγιστον. Και εάν τη σωτηρία δεν επιτύχει κανείς, τότε τι επέτυχε; Τίποτα δεν πέτυχε.

       Ακόμη ο Κύριος αφήνει μόνους τους μαθητάς, για να τους δώσει ένα μάθημα. Ότι δεν μπορούν να εφησυχάζουν εάν οι ίδιοι δεν αγωνιστούν, με το να νομίζουν ότι έχουν τον Ιησούν μαζί τους και ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι, με την δοκιμασίαν αυτήν του πειρασμού, δηλαδή την τρικυμία, ταράζει τα νερά της λίμνης, δια να αφυπνίσει τους μαθητάς να αντιληφθούν ότι πρέπει να αγωνιστούν. Τι να αγωνιστούν; Να αγωνιστούν για να σώσουν τη ζωή τους μέσα στο πλοιάριον; Όχι αυτό. Να επικαλεστούν τον Κύριον. Και να νιώσουν ότι πρέπει να αγωνίζονται στη ζωή τους, για να είναι ο Θεός μαζί τους.

     Τρίτον. Ο Κύριος τούς αφήνει να παλεύουν με τα κύματα της λίμνης, για να τους προετοιμάσει στην απουσία τη δική Του. Την λέξη «απουσία» την βάζω εντός εισαγωγικών. Διότι ο Κύριος είναι πανταχού παρών. Ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, με τη θεανθρωπίνη Του φύση είναι πανταχού παρών. Είπα «με τη θεανθρωπίνη Του». Ένεκα της υποστατικής ενώσεως. Είναι πανταχού παρών. Συνεπώς, πρέπει να μάθει τους μαθητάς να αισθάνονται ότι είναι ο Κύριος, παντού βέβαια αλλά χωρίς να Τον βλέπουν. Έτσι, να αισθάνονται ότι ζουν, αγωνίζονται, «απόντος»-εντός εισαγωγικών- του Κυρίου. Ότι ο Κύριος απουσιάζει. Ο Κύριος έφυγε. Έφυγε στους ουρανούς. «Εγώ τώρα τι θα κάνω εδώ εις την γην;». Διότι θα έλεγαν «Ε, είναι ο Κύριος εδώ εις την γην· ό,τι πει Εκείνος, αυτό θα κάνω». Πρέπει να ενεργοποιήσω τον εαυτόν μου, για να δω τι μπορώ να κάνω εδώ εις την γην. Δεν πρέπει λοιπόν να εφησυχάζω. Δεν πρέπει να μένω έτσι. Και πρέπει να αισθάνομαι ότι πρέπει να κυνηγήσω από πίσω τη δική Του την παρουσία. Να κυνηγήσω από πίσω τη Χάρη τη δική Του. Εκείνη με κυνηγούσε. Τώρα είναι καιρός να την κυνηγήσω εγώ. Γιατί; Γιατί την έχασα. Φαινομενικά. Γιατί έχασα την παρουσία του Χριστού. Φαινομενικά. Ξέρετε εκείνο το παιγνίδι του κυνηγητού που παίζαμε άμα είμαστε μικρά παιδιά. Εκείνον που εκείνος κυνηγούσε έπιανε, τον χτυπούσε στην πλάτη, εκείνο το αντιστροφή, σαν χαμένος, άρχισε να κυνηγάει τους άλλους. Αυτό ακριβώς το παιχνίδι, ας μου επιτραπεί η εικόνα που είπα, γίνεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό. Ο Θεός κυνηγάει πρώτος τον άνθρωπον. Ο άνθρωπος αλλοιώνεται. Αισθάνεται την παρουσία Του. Και μόλις νιώσει την παρουσία του Θεού ο άνθρωπος, τον χάνει τον Θεό. Τότε μέσα του γεννιέται η εμπειρία της αναζητήσεως του Θεού. Και τότε κυνηγάει ο άνθρωπος τον Θεό. Σ’ αυτό το αλλεπάλληλον κυνηγητόν δημιουργείται η εμπειρία της πνευματικής ζωής, η εμπειρία του Θεού. Αυτό τώρα κάνει εδώ ο Κύριος. Απουσιάζει· για να Τον αναζητήσουν.

     Και ακόμα ένα τέταρτον σημείον. Έπρεπε οι μαθηταί να αντιληφθούν ότι εκείνοι που έχουν υπερήφανα αισθήματα και υπερήφανα φρονήματα, χάνουν την χάρη του Θεού. Και αν μεν είναι ευλαβείς άνθρωποι, τότε την χάνουν την χάρη του Θεού παιδαγωγικά. Να νιώσουν τη φτώχειά τους και να την αναζητήσουν. Όταν όμως είναι ανευλαβείς, τότε την χάνουν καταδικαστικά τη χάρη του Θεού. Πώς μπορεί κανείς να χάνει τη χάρη του Θεού; Όταν είναι υπερήφανος. «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται». Πέστε μου, ποιος δεν ένιωσε ποτέ λογισμούς υπερηφανείας; Ποιος ποτέ δεν ένιωσε αισθήματα υπερηφανείας; Αλλά χωρίς να παύσει να είναι ανευλαβής. Όμως, εγκαταλείπει εδώ τώρα ο Θεός, για να σου πει ότι μόνον με την ταπείνωση θα έχεις τη χάρη Του και όχι με την υπερηφάνειά σου. Όταν μπαίνομε σε περιπέτειες, αγαπητοί μου, να το ξέρομε, έχομε χάσει την χάρη του Θεού. Οι μαθηταί έχασαν την παρουσία και μπήκαν στην περιπέτεια της τρικυμίας. Και ο άνθρωπος που ζει μέσα στην υπερηφάνειά του, δέχεται τις ποικίλες περιπέτειες. Έχετε ακούσει πολλές φορές -ο λαός το έχει διαισθανθεί αυτό- ότι: «Πολύ γελάσαμε σήμερα, μη μας έρθει κανένα κακό, Θεός φυλάξοι», λέμε. Γιατί συνδέομε το ότι πολύ γελάσαμε και πολύ χαρήκαμε, με το να έρθει τώρα μία συμφορά; Υπάρχουν δύο λόγοι. Ο ένας λόγος είναι ο φθόνος του σατανά. Δεν θέλει να βλέπει τον άνθρωπο να χαίρεται και τότε έρχεται και τον καρπαζώνει. Αλλά παραχωρούντος του Αγίου Θεού. Το δεύτερον είναι…, ουσιαστικά το ίδιο με το πρώτο, εφόσον κανείς μέσα στη χαρά του μπορεί να δέχθηκε επιδράσεις υπερηφανείας για μια επιτυχία, τον αφήνει ο Θεός, τον εγκαταλείπει. Αλλά, όταν αφήνει ο Θεός, πηγαίνει ο διάβολος. Και τότε έρχεται η συμφορά, έρχεται η καρπαζιά, επιτρέψατέ μου, ο κόλαφος. Ναι. Είχα σήμερα μία επιτυχία; Αύριο θα έχω μία περιπέτεια. Έχω σήμερα ένα αίσθημα ασφαλείας; Αύριο θα έχω ένα αίσθημα ανασφαλείας. Αισθάνομαι τα πόδια μου να πατούν γερά στο έδαφος; Αύριο θα αισθάνομαι το έδαφος να τρέμει. Αυτά ας τα καταλάβομε. Όταν τα φιλοσοφούμε, όταν τα βαθαίνομε, είναι η παιδαγωγία του Θεού. Να μας δώσει να καταλάβομε ότι δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς τον Θεό. Και ότι χρειαζόμαστε την ταπείνωση. Δεν πρέπει να υπάρχει η υπερηφάνεια.

     Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης πάλι το εξής: «Καὶ ἐμβάντες εἰς τὸ πλοῖον ἤρχοντο πέραν τῆς θαλάσσης εἰς Καπερναούμ -ενώ δηλαδή οι μαθηταί ταξίδευαν-. Καὶ σκοτία ἤδη ἐγεγόνει καὶ οὐκ ἐληλύθει πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς». Είχε γίνει σκοτάδι. Νύχτωσε. Και ο Ιησούς δεν είχε έλθει μαζί τους. Αυτός που έχει κενόδοξα φρονήματα, όπως είχαν οι μαθηταί όταν μπήκαν στο πλοιάριο, για να γίνουν σύμβουλοι και Υπουργοί του βασιλέως Μεσσίου που θα ανεδεικνύετο, αυτοί που καταλαμβάνονται από ένα σκοτάδι στον νου και στην καρδιά. Είναι το σκότος που επιφέρει γενικά η αμαρτία, ειδικότερα η υπερηφάνεια. Και δεν βλέπει ο άνθρωπος. Ο Ιησούς είναι μαζί τους. Δεν Τον βλέπουν. Η Χάρις του Θεού τους περιπολεί. Αλλά δεν την αισθάνονται. Διότι υπάρχει το σκότος του νου. Ακόμα δεν έχει έρθει ο φωτισμός. Το σκοτάδι αυτό που σας είπα, που γεννούν τα κενόδοξα φρονήματα.

    «Ἡ τε θάλασσα -λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης- ἀνέμου μεγάλου πνέοντος διηγείρετο». «Αλλά και η θάλασσα», λέγει, «εφόσον εδέχετο τον άνεμο τον σφοδρόν, είχε μεγάλη θαλασσοταραχή». Ακόμα και η  κτίσις έρχεται εναντίον του ανθρώπου. Είναι εκείνα τα ανάποδα που έρχονται όλα μαζί. Το προσέξατε; Μόλις μας έρθει κάτι ανάποδο, έρχεται και δεύτερο, έρχεται και τρίτο, όπως ακριβώς δέχεται κανείς τους κολάφους, τον ένα μετά τον άλλον, απανωτά. Και λέγει κάποτε ο άνθρωπος: «Κύριε, Κύριε…», όπως και οι μαθηταί φώναξαν όταν είδαν -η τελευταία τους τρομάρα…- τον Ιησούν επί των υδάτων, να περιπατεί επί των υδάτων κάπου στις τρεις τη νύχτα. Σκοτάδι, τρικυμία και βλέπουν μία σκιά και είπαν: «Το φάντασμά μας θα είναι, ο άγγελός μας θα είναι, ο άγγελος που είμαστε όλοι εδώ μέσ’ το πλοίο, όχι για να μας σώσει, αλλά για να μας καταστρέψει». Υπήρχε η αντίληψη ότι άμα δει κανείς τον άγγελό του θα πεθάνει. «Ήρθε η ώρα μας λοιπόν να πεθάνομε, να πνιγούμε εδώ μέσα στη λίμνη». «Καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν». Φώναξαν οι άνθρωποι που ήσαν μεσ’ το πλοιάριο, οι μαθηταί. Είναι οι απανωτές συμφορές, που στο τέλος ο άνθρωπος βγάζει κραυγή. Και επάνω στην κραυγή του ακούει: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». «Πάρετε θάρρος· Εγώ είμαι. Μη φοβάστε». Είναι παρήγορο, αγαπητοί μου, πραγματικά παρήγορο, όταν ο άνθρωπος ακούσει αυτήν την φωνήν.

      Μας λέγει το ιερό κείμενο του Ματθαίου ότι όταν ο Κύριος μπήκε στο πλοιάριον, κατάπληκτοι οι μαθηταί απ’ ό,τι ζούσαν, εβίωναν, «προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ». Έπεσαν και Τον προσκύνησαν, λέγοντας: «Είσαι αληθινά Υιός του Θεού». Κοιτάξτε· ανάρθρως. Υιός του Θεού. Όχι «ὁ Υἱός». Διότι ακόμη δεν γνωρίζουν Ποιος είναι ο Ιησούς.

    Αλήθεια, Ποιος είναι ο Ιησούς; Ποια είναι η ταυτότητα του Ιησού; Ποιος είναι ο Ιησούς; Τον είδαν οι μαθηταί, που Τον ηκολούθησαν, Τον είδαν τα πλήθη που εθαυματούργησε, Τον είδαν οι όχλοι που έφαγαν ψωμί από τα χέρια Του. Τον είδε ο Πιλάτος, ο Ηρώδης. Τον είδε ο Καϊάφας, ο Άννας, Τον είδε ο Ηρώδης και οι Ηρωδιανοί και οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς. Ποιος είναι; Αγαπητοί μου, ανοίξτε τα αυτιά σας και ακούστε. Διαβάζω από το βιβλίο του Ιώβ, 9 κεφάλαιο, 5-10 στίχοι. Ομιλεί ο Ιώβ. Και ομιλεί για τον Θεό, δια τον Κύριον της Παλαιάς Διαθήκης, τον Γιαχβέ, τον Κύριον. Και λέγει: «Ὁ σείων τὴν ὑπ᾿ οὐρανὸν ἐκ θεμελίων, οἱ δὲ στῦλοι αὐτῆς σαλεύονται-Αυτός που σείει αυτήν που είναι κάτω από τον ουρανό· τη γη δηλαδή. Και οι στύλοι της, δηλαδή τα θεμέλιά της κλονίζονται-· ὁ λέγων τῷ ἡλίῳ καὶ οὐκ ἀνατέλλει, κατὰ δὲ ἄστρων κατασφραγίζει –Αυτός που μπορεί να πει στον ήλιο να μην ανατείλει, Αυτός που κρατεί στα χέρια Του τα αστέρια και μπορεί να τα κλείσει και να τα σφραγίσει και να μη φωτίζουν-· ὁ τανύσας τὸν οὐρανὸν μόνος –Αυτός που άπλωσε τον ουρανόν, με τα τρισεκατομμύρια των αστέρων μόνος Του, χωρίς βοηθούς-, καὶ περιπατῶν ὡς ἐπ᾿ ἐδάφους ἐπὶ θαλάσσης –Αυτός που περπατεί σαν να είναι ξηρά, επάνω στα κύματα της θαλάσσης- · ὁ ποιῶν μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός - Δεν υπάρχει αριθμός απ’ τα μεγάλα και τ’ ανεξιχνίαστα και τα εξαίσια που κάνει Αυτός ο Κύριος, που περιπατεί επί των κυμάτων της θαλάσσης σαν σε ξηρά-».

     Ποιος είναι ο Ιησούς; Αυτόν που θαυμάζει και υμνεί και θεολογεί ο Ιώβ. Είναι ο Γιαχβέ, ο Κύριος, ο Κύριος της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός είναι. Εγνωρίσατε την ταυτότητά Του; Είναι η Ενυπόστατος Σοφία που ενηνθρώπησε και τώρα περιπατεί επί των κυμάτων. Είναι καταπληκτικό. Όταν λέγει «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε», αυτό το «Ἐγώ εἰμί» στην Παλαιά Διαθήκη το λέγει μόνον ο Κύριος, ο Κύριος της δόξης, ο Γιαχβέ. Αυτός λοιπόν τώρα λέγει στην Καινή Διαθήκη: «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε, Ἐγώ εἰμι». «Εγώ, ο μοναδικός Θεός, ο αληθινός Θεός». Ναι. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

    Αλλά εάν έχομε, αγαπητοί μου, τον Κύριο του ουρανού και της γης, έχομε δύο όψεις συναισθημάτων. Η μία όψις είναι ο φόβος. Οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης εφοβούντο προ της παρουσίας του Κυρίου. Αυτός που ενηνθρώπησε. Στο Σινά φοβούνται, τρέμουν. Αλλά και η άλλη όψις· η αφοβία. «Μὴ φοβεῖσθε, Ἐγώ εἰμι». Εκείνος που εγνώρισε λοιπόν τον αληθινόν Θεόν, έχει και τον φόβον και την αφοβία. Τον φόβον όταν αμαρτάνει, την αφοβία όταν τηρεί τις εντολές του Θεού, όταν Τον αγαπά.

     Είναι μεγάλα πράγματα αυτά, αγαπητοί μου. Έχομε τη μεγάλη ευλογία εμείς από τον Θεό να γνωρίζομε Εκείνον που περιεπάτησε επί της θαλάσσης. Είναι ο Ιησούς, ο μόνος αληθινός Θεός. Ας πράξομε ό,τι και οι μαθηταί. Να Τον προσκυνήσουμε. Και να Τον προσκυνούμε σε ολόκληρη τη ζωή μας. Και ενηνθρώπησε και μας είπε να μη φοβούμεθα για όλα μας τα υπαρξιακά προβλήματα. «Ποιος είμαι; Τι είμαι; Πού πηγαίνω; Τι είναι ο θάνατος; Τι είναι η ζωή; Τι θα γίνω;». Αυτά τα υπαρξιακά προβλήματα. Μας είπε να μη φοβόμαστε. Γιατί Εκείνος μας έχει σώσει. Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομά Του.

286η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.