†. Ένα, αγαπητοί μου, ιδιαίτερο γνώρισμα της εποχής μας, είναι η συνύπαρξις πολλών ιδεών και πολλών ρευμάτων. Είναι πραγματικά χαρακτηριστικό της εποχής μας. Είναι ένας κόσμος συγκρητιστικός. Ένας κόσμος η εποχή μας, που δεν θέλει να αποβάλλει τον άλλον, ούτε να τον διαχωρίσει, αλλά να τον συγχωνεύσει. Έτσι βλέπουμε, σε όλους τους τομείς, ιδίως στον κοινωνικό τομέα και τον πολιτικό, να υπάρχει μία ανάγκη συνυπάρξεως. Ότι δηλαδή να υπάρχεις κι εσύ, να υπάρχω κι εγώ. Να συνυπάρχομε. Δεν σου λέγω ότι είσαι ή καλός ή κακός, ούτε εγώ λέγω ότι είμαι καλός ή κακός, απλώς υπάρχεις και υπάρχω. Συνεπώς να υπάρχεις και να υπάρχω. Άρα, να συνυπάρχομε.
Και βεβαίως δεν είναι θέμα μας αυτή τη στιγμή να πούμε αν αυτό είναι καλό ή κακό. Ένα μόνο έχω να πω: ότι εις τον χώρο της πίστεως η συνύπαρξις είναι κάτι αδιανόητο. Είναι τόσο αδιανόητο, ώστε να λέγει ο Κύριος ότι δεν μπορείς να είσαι και με τον Θεό και με τον σατανά. Δεν μπορούν αυτά τα δύο να συνυπάρχουν μέσα εις την ψυχή σου. Ακούσατε τον λόγον του Κυρίου: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ». Δεν μπορείτε να δουλεύετε και εις τον Θεόν και εις τον διάβολον. Δεν μπορείτε να έχετε δύο αφεντικά -δυσὶ κυρίοις-·και τον Θεό και τον διάβολο.
Έτσι, αγαπητοί μου, βλέπομε εδώ ότι δεν είναι δυνατή μία συνύπαρξις εις τον χώρον της πίστεως. Εντούτοις, παρά τον ρητόν λόγον αυτόν του Κυρίου, οι Χριστιανοί, ιδιαιτέρως οι Χριστιανοί, καταφέρνουν, εκείνο που ο Κύριος είπε: «Οὐ δύνασθε δυσὶ κυρίοις δουλεύειν», εκείνοι να λέγουν: «Δυνάμεθα δυσί κυρίοις δουλεύειν, κατά το δοκούν· όσο θέλομε, όποτε θέλομε και κατά το μέτρο που επιθυμούμε. Και κατά τα ποσοστά που εμείς κρίνομε. Θέλομε επί παραδείγματι να έχομε ογδόντα τοις εκατό τον σατανά, είκοσι τοις εκατό τον Θεό. Ή αντίστροφα. Είκοσι τοις εκατό τον σατανά και ογδόντα τοις εκατό τον Θεό». Όμως πρέπει να το ξέρομε. Όταν λέγει ο Κύριος «Οὐ δύνασθε», αυτό το «Οὐ δύνασθε», δεν είναι με την έννοια της εντολής, αλλά είναι και με την έννοια της δυνατότητος. Δεν μπορείτε να δουλεύετε σε δύο αφεντικά. Όχι «δεν σας επιτρέπεται». Το «δεν σας επιτρέπεται», βεβαίως δεν σας επιτρέπεται. Δεν μπορείτε. Είναι αυτό που λέγει ο λαός: «Δεν χωράνε δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη». Δεν μπορείτε. Επειδή όμως εμείς κάνομε να μπορούμε, τότε θα πρέπει να διαψεύδομε τον Κύριον.
Αλλά ο Κύριος διαψεύδεται; Δεν διαψεύδεται. Και ιδού το αποτέλεσμα. Μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, όταν γίνεται προσπάθεια συνυπάρξεως αυτών των δύο κυρίων, και του Θεού και του σατανά, να επέρχεται διχασμός της ψυχής. Και έχομε αυτό το φοβερό φαινόμενο της μερικής ή της καθολικής ψυχοπαθείας. Εγώ θα σας έλεγα, αγαπητοί μου, χωρίς υπερβολήν και χωρίς ενδοιασμό· εάν σήμερα στην εποχή μας τα ψυχικά νοσήματα είναι ηυξημένα, δεν ξέρω πόσοι άλλοι λόγοι είναι εκείνοι οι οποίοι μπορεί να τα δημιουργούν, ένας βασικός λόγος, όταν θα μου λέγατε: «Οι θόρυβοι, ο τρόπος της ζωής κ.τ.λ., οι μέριμνες» -ακούσαμε και περί μερίμνης στη σημερινή ευαγγελική περικοπή-, εγώ θα σας έλεγα, βασικά είναι ένας κύριος λόγος. Ότι θέλομε να δουλεύομε σε δύο αφεντικά. Με αποτέλεσμα αυτόν τον διχασμόν της ψυχής.
Αλλά όταν λέμε ότι δεν πρέπει να δουλεύομε σε δύο αφεντικά, αλλά πρέπει να δουλεύομε μόνο σε ένα αφεντικό, τότε πώς το εννοούμε αυτό; Όταν λέγω ότι μόνο στον Θεό θέλω να δουλεύω, να είμαι δούλος μόνο του Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτομάτως βρίσκομαι στον χώρο του Θεού. Σημαίνει ότι θα ασκήσω πολύν αγώνα και πολλή προσπάθεια. Δεν πρέπει να ξεχνώ ότι είμαι ο άνθρωπος που φέρω το προπατορικόν αμάρτημα. Ότι έχω μέσα μου… έχει κολλήσει σαν τα όστρακα στο πλοίο, έχει κολλήσει μέσα μου η ασθένεια, η ανημποριά, το κακό, που έχει γίνει δευτέρα φύσις το κακό στην ύπαρξή μου. Θα πρέπει λοιπόν να αγωνίζομαι. Δεν θα πρέπει να πω ότι αμέσως, με ένα πήδημα, βρέθηκα εις τον χώρο του Θεού. Δεν μπορώ να λέγω ότι ήγγισα τον Θεόν. Θα λέγω απλώς «πορεύομαι». Θα λέγω απλώς «προσεγγίζω». Θα προσεγγίζω απροσεγγίστως. Δεν μπορώ να λέγω ότι είμαι τέλειος. Απλώς είμαι στον δρόμο να γίνω τέλειος. Άρα λοιπόν αγωνίζομαι- συγνώμη- είμαι στο μέρος του Θεού, στον χώρο του Θεού, σημαίνει έχω μία πορεία προς τον Θεό. Προσέξατέ το αυτό, το «προς τον Θεό». Γιατί πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι από τη στιγμή που θα μετανοήσουν, πρέπει να είναι τέλειοι. Το δυστύχημα είναι και το αντίστροφο. Έχουν πιστέψει ότι είναι τέλειοι, ενώ στην πραγματικότητα υστερούν φοβερά. Και μόνο γιατί μετενόησα και βρίσκομαι σε έναν χώρο που νομίζω ότι είναι του Θεού, ναι, του Θεού, αλλά ότι έγινα τέλειος…, αυτό είναι φοβερό. Είναι φοβερό. Είναι μία υπεροψία που στο τέλος με κάνει να βρίσκομαι εις την αντίθετη παράταξη, εις την παράταξη του σατανά.
Ακόμη, είμαι στον χώρο του Θεού, υπηρετώ τον Θεό, πρέπει να προσέξω και κάτι άλλο. Μία πέμπτη φάλαγγα που δρα και ενεργεί μέσα εις την ψυχή μου. Είναι ο εχθρός. Ο εχθρός θα με πολεμήσει όταν δει να τον εγκαταλείπω. Βεβαίως ο εχθρός δεν με πολεμά όταν είμαι δικός του. Θα με πολεμήσει ιδιαιτέρως όταν θα του πω: «Γεια σου παλιέ μου εχθρέ, δεν σε θέλω, σε αποκηρύσσω». Τότε θα με πολεμήσει. Και θα με πολεμήσει με κάθε τρόπο. Πρώτα-πρώτα είναι αυτός ο εαυτός μου. Ο παλιός μου αμαρτωλός εαυτός. Ο βεβαρυμένος εαυτός μου. Ύστερα είναι αυτός ο αμαρτωλός κόσμος· ο οποίος διαρκώς θα με ελκύει στο κακό. Και τρίτον είναι ο διάβολος. Προσωπικά ο διάβολος, που θα έρθει να με πολεμήσει. Ο Χριστιανός που έχει αγώνα, πρέπει να το ξέρει. Και πολλές φορές πάνε στραβά πολλά πράγματα. Πάνε ανάποδα πολλές φορές τα πράγματα. Να μη φοβείται. Ο διάβολος έχει τρία όπλα. Και τα οποία χρησιμοποιεί με κάθε τρόπο. Είναι η έκπληξις, ο αιφνιδιασμός και η απογοήτευσις. Αν το θέλετε και από στρατηγικής πλευράς είναι τρία όπλα του εχθρού φοβερά. Όταν σπείρει εις τα μετόπισθεν… σπείρει τι; Σπείρει τον φόβον, σπείρει την έκπληξιν. Τι έκανε ο εχθρός; Τι είναι αυτό; Τι σημαίνει αυτό; Ή ακόμη εκείνη η φοβερή απογοήτευση που γεννιέται στην ψυχή ότι «δεν θα νικήσω», ότι «είμαστε χαμένοι, όπως και να έχει το πράγμα». Αυτά, με την προπαγάνδα του ο εχθρός στον πολιτικό χώρο. Στον στρατιωτικό χώρο θα σπείρει τεχνηέντως. Αυτό κάνει και ο διάβολος, αγαπητοί μου.
Δεν πρέπει πρώτα-πρώτα να εκπλησσόμεθα. Ήρθε ένας πειρασμός. Μας το λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος. Ήρθε ένας πειρασμός. Γιατί εκπλήσσεσαι; Γιατί; Δεν τον περίμενες; Δεν τον περίμενες; Γιατί αιφνιδιάζεσαι; Ο διάβολος σε αιφνιδιάζει. Γιατί ταράσσεσαι; Γιατί λες: «Τι είναι αυτό; Και γιατί μου ‘ρθε εμένα; Σ’εμένα ήρθαν όλα τα κακά;». Νομίζομε, αγαπητοί μου, ότι «βρίσκομαι στον χώρο του Θεού» σημαίνει ότι τώρα ο Θεός θα με έχει κάτω από την προστασία Του, που τίποτε κακό δεν θα με βρει πια. Και θα είμαι ο άνθρωπος που θα είμαι μέσα σε μία γυάλα, σε ένα μπουκάλι και θα με φυλάγει εκεί ο Θεός να μην πάθω τίποτα. Δεν είναι τα πράγματα, αγαπητοί μου, έτσι. «Ἠτοιμάσθην», λέει ο ψαλμωδός, «καὶ οὐκ ἐταράχθην». Ετοιμάστηκα και για την έκπληξη και για τον αιφνιδιασμό και για την απογοήτευση και δεν ταράχτηκα. Μόνο εάν ετοιμαστούμε… Αν αύριο το πρωί, αγαπητοί μου, ξεσπάσει ένας διωγμός εναντίον των Χριστιανών, τι έχει να γίνει; Πόσοι θα μείνουν όρθιοι; Πόσοι θα έρχονται στην Εκκλησία; Αλλά γιατί λέγω «διωγμός»; Αύριο, ο πατέρας σου, η μάνα σου, ο συγγενής σου, ο γείτονάς σου, σε κοροϊδέψει, γιατί σε βλέπει να έχεις μια προκοπή πνευματική, ο διάβολος σε πειράζει εκεί. Μην αιφνιδιάζεσαι. Μην λες: «Δεν θα ξαναπάω στην Εκκλησία γιατί με κοροϊδεύουν, δεν μπορώ να αντέξω εκείνο το οποίο μου κάνουν». Αγαπητοί, πρέπει να βρεθούμε στον χώρο του Θεού, αλλά ετοιμασμένοι. Πρέπει να ξέρομε πώς θα δουλέψομε εις τον Θεόν. Δεν πρέπει δηλαδή να πέσομε θύματα του κόσμου, του σατανά, αλλά και του παλιού μας εαυτού.
Έτσι λοιπόν ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί μου. Ας ξεκινήσουμε να ανήκουμε μόνον εις τον Θεό. Μη γινόμαστε σχιζοφρενικοί άνθρωποι. Να υπηρετούμε Θεό και διάβολο. Τον Θεό μόνο. Μόνο τον Θεό. Και τότε πραγματικά θα έχομε γίνει παιδιά του Θεού. Μόνο αν βάλομε στην άκρη τον σατανά. Και του πούμε: «Δεν σε θέλω». Μόνο αν βάλομε στην άκρη τον κόσμο και πούμε «Διαχωρίζω τις ευθύνες μου, δεν έχω καμία σχέση με τον κόσμο»…
Και τότε θα γίνομε παιδιά του Θεού.
†.Όταν περιγράφτηκε, αγαπητοί μου, εκ του 6ου Σαλπίσματος η πληγή τού τρομερού εκείνου πολέμου στον χώρο τής Μεσοποταμίας και οι άνθρωποι δεν μετανόησαν για τις αμαρτίες τους, είναι αξιοπρόσεκτο ότι η πληγή εκείνη δεν έκλεισε με τον χαρακτηρισμό “η δευτέρα ουαία απήλθεν” . Τούτο φανερώνει την προέκταση της πληγής, που περατούται (τελειώνει) στο 11ο Κεφάλαιο, στίχος 13. Συνεπώς, το περιεχόμενο όλης αυτής τής προέκτασης, η έκτη πληγή και κάποια παρακάτω είναι δύο διαψάλματα που παρεμβάλλονται μεταξύ της 6ης και 7ης πληγής, όπως ακριβώς παρενεβλήθησαν 2 διαψάλματα μεταξύ των πληγών τής 6ης και της 7ης κατά την αποσφράγιση του βιβλίου, ενώ τώρα έχουμε κατά τα σαλπίσματα των Αγγέλων. Όπως, λοιπόν, έχουμε δύο παρεμβαλλόμενα διαψάλματα, έχουμε και τώρα δύο παρεμβαλλόμενα διαψάλματα. Αυτη ή παρεμβολή των διαψαλμάτων (είχαμε εξηγήσει εκεί τι θα πει “διάψαλμα”), δλδ ένα θέμα που μοιάζει ότι δεν έχει σχέση με εκείνα που λέγονται και είναι ένα φιλολογικό διάλειμμα (γιατί και η λέξη “διάψαλμα” μουσική είναι), έχουμε ένα μουσικό διάλειμμα, αλλάζει το θέμα για να δημιουργήσει μιαν άλλη εντύπωση, να ξεκουράσει, έτσι, λοιπόν, η παρεμβολή αυτών των διαψαλμάτων είναι ψυχολογικά αναγκαία, τόσο για να δοθεί ο χρόνος στον Προφήτη και τους ακροατές τού βιβλίου τής Αποκαλύψεως να συνέλθουν απ’ αυτήν την τρομερότητα των σκηνών και να αναπλεύσουν λίγο, (όσο και για) να ετοιμαστούν για την παρακάτω μακρότατη (σε περιγραφή) πληγή τού 7ου Σαλπίσματος, η οποία και αποτελεί το κεντρικό σημείο και τον πυρήνα τού βιβλίου, διότι, κατά την εμφάνιση της 7ης πληγής, έχουμε την παρουσία του Αντίχριστου, που είναι και η τελευταία πληγή. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι είναι πολύ μεγάλη στην περιγραφή, δύσκολη, και φοβερή! Πριν, λοιπόν, μπούμε σ’ εκείνη τη άλλη, την έβδομη φοβερή πληγή, όπως είδαμε και από τη προηγούμενη τί φοβερή πληγή ήταν μ’ εκείνον τον πόλεμο, τον χωρίς προηγούμενο για την Ιστορία, έρχονται αυτά τα δύο διαψάλματα να μας ανακουφίσουν. Το πρώτο διάψαλμα αναφέρεται στον προφήτη Ιωάννη και το δεύτερο στους πιστούς. Ο οπτασιαστής προφήτης βρίσκεται τώρα στη Γή. Σιωπηρά είναι στη γη και παρακολουθεί όσα εξελίσσονται στη Γη. Μέχρι τώρα τον είδαμε στον Ουρανό, χωρίς, όμως, να παύει (ο Ουρανός) να είναι η αφετηρία όλων αυτών των οπτασιών. Το δεύτερο διάψαλμα είναι η συνέχεια του πρώτου και θεωρείται ότι είναι μια σκοτεινή, ερμηνευτική σελίδα τού όλου βιβλίου. Αναφέρεται σ’ εκείνα τα μυστηριώδη δύο πρόσωπα, τους δύο Προφήτες, που θα δούμε ποιοι μπορεί να είναι, που έρχονται να υποδείξουν τον Αντίχριστο.
Αλλά ας έρθουμε στο πρώτο διάψαλμα. Είναι ολόκληρο το 10ο Κεφάλαιο. Σας διαβάζω. “Και εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἰσχυρὸν καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, περιβεβλημένον νεφέλην, καὶ ἡ ἶρις ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς στῦλοι πυρός, καὶ ἔχων ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ βιβλίον ἀνεῳγμένον. καὶ ἔθηκε τὸν πόδα αὐτοῦ τὸν δεξιὸν ἐπὶ τῆς θαλάσσης, τὸν δὲ εὐώνυμον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ ὥσπερ λέων μυκᾶται. καὶ ὅτε ἔκραξεν, ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταὶ τὰς ἑαυτῶν φωνάς. Καὶ ὅτε ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταί, ἔμελλον γράφειν· καὶ ἤκουσα φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· σφράγισον ἃ ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταί, καὶ μὴ αὐτὰ γράψῃς. Καὶ ὁ ἄγγελος, ὃν εἶδον ἑστῶτα ἐπὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, ἦρε τὴν χεῖρα αὐτοῦ τὴν δεξιὰν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ὃς ἔκτισε τὸν οὐρανὸν καὶ τὰ ἐν αὐτῷ καὶ τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ καὶ τὴν θάλασσαν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ, ὅτι χρόνος οὐκέτι ἔσται, ἀλλ᾿ ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς φωνῆς τοῦ ἑβδόμου ἀγγέλου, ὅταν μέλλῃ σαλπίζειν, καὶ ἐτελέσθη τὸ μυστήριον τοῦ Θεοῦ, ὡς εὐηγγέλισε τοὺς δούλους αὐτοῦ τοὺς προφήτας. Καὶ ἡ φωνὴ ἣν ἤκουσα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, πάλιν λαλοῦσα μετ᾿ ἐμοῦ καὶ λέγουσα· ὕπαγε λάβε τὸ βιβλιδάριον τὸ ἀνεῳγμένον ἐν τῇ χειρὶ τοῦ ἀγγέλου τοῦ ἑστῶτος ἐπὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ἀπῆλθα πρὸς τὸν ἄγγελον, λέγων αὐτῷ δοῦναί μοι τὸ βιβλιδάριον. καὶ λέγει μοι· λάβε καὶ κατάφαγε αὐτό, καὶ πικρανεῖ σου τὴν κοιλίαν, ἀλλ᾿ ἐν τῷ στόματί σου ἔσται γλυκὺ ὡς μέλι. Καὶ ἔλαβον τὸ βιβλίον ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ ἀγγέλου καὶ κατέφαγον αὐτό, καὶ ἦν ἐν τῷ στόματί μου ὡς μέλι γλυκύ· καὶ ὅτε ἔφαγον αὐτό, ἐπικράνθη ἡ κοιλία μου. Καὶ λέγουσί μοι· δεῖ σε πάλιν προφητεῦσαι ἐπὶ λαοῖς καὶ ἔθνεσι καὶ γλώσσαις καὶ βασιλεῦσι πολλοῖς.” Αυτό, αγαπητοί μου, είναι το πρώτο διάψαλμα, που αποτελεί και ολόκληρο κεφάλαιο, το 10ο, του βιβλίου τής Αποκαλύψεως. Αλλά ας δούμε αυτά βήμα προς βήμα. “Και εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἰσχυρὸν καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, περιβεβλημένον νεφέλην, καὶ ἡ ἶρις ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς στῦλοι πυρός” : είδαν έναν άλλον άγγελο, ισχυρό, να κατεβαίνει από τον Ουρανό, να είναι περιβεβλημένος νεφέλη (σύννεφο) και το ουράνιο τόξο γύρω απ το κεφάλι του και το πρόσωπό του ως ο ήλιος και τα πόδια του σαν στύλοι πύρηνοι. Με το επεισόδιο αυτό τού Αγγέλου (και μάλιστα ενόρκως) έρχεται να επιβεβαιωθεί ότι αρχίζει το τέλος των πληγών και να προμηνύσει τη συντέλεια. Αυτό που λέει διά του “άλλος Άγγελος” αυτός αντιδιαστέλλεται, οπωσδήποτε, από τους προηγούμενους έξι Αγγέλους που εστάλησαν. Αλλά ούτε έχει σχέση με τον έβδομο Άγγελο, που θα σαλπίσει την έβδομη πληγή. Όλη αυτή η εμφάνιση αυτού τού Αγγέλου είναι θεοπρεπής. Κατέρχεται απ’ τον Ουρανό, περιβάλλεται φωτεινή νεφέλη, έχει το στεφάνι τής ίριδας στο κεφάλι του, το πρόσωπό του είναι όπως ο ήλιος και τα πόδια του σαν στύλοι πυρός, έχει δε και ισχύ πολλή (Άγγελος ισχυρός). Το ανάστημά του είναι πελώριο και η όλη αυτή υπερκόσμια και μεγαλοπρεπής εμφάνισή του είναι αντάξια του Ιησού Χριστού, τον Οποίον εκπροσωπεί και απ’ τον Οποίον αποστέλλεται για να εκφράσει στον Ιωάννη τις βουλές Του. Ας δούμε, όμως, τους επιμέρους, αυτούς, χαρακτηρισμούς αναλυτικότερα. “Άγγελος ισχυρός”: (εβραϊκά : “τζιμπόρ”) υπενθυμίζει η σημασία τού εβραϊκού ονόματος “Γκάμπριελ”, που είν’ ο Γαβριήλ και θα πει “Θεός ισχυρός”. Θέτω το ερώτημα: μήπως είν’ ο Aρχάγγελος Γαβριήλ; Λέγεται ισχυρός”, διότι υπηρετεί τον ισχυρό Θεό. Αλλά εμφανίζεται Άγγελος ισχυρός, για να στηρίξει τους πιστούς από μία λιποψυχία τόσο από τα δεινά των πληγών όσο και από την δελεαστικότητα του κακού. Όσο ποτέ άλλοτε, και στην εποχή μας χρειάζεται να έχουμε αυτή τη γνώση τού Αγγέλου τού ισχυρού, που το κακό έρχεται δελεαστικότατο και δεν ξέρω ποιος μπορεί να μένει πάντοτε όρθιος. Πάντως, είναι πολύ μεγάλη η παρηγοριά για τους πιστούς η παρουσία τού ισχυρού Αγγέλου, που αντιπαρατάσσεται προς το -ισχυρότατο στον κόσμο- “κακό”. Όταν, μάλιστα οι Χριστιανοί και αριθμητικά και αξιωματικά είναι ασθενέστεροι από τους πολλούς στον κόσμο αυτόν. Έχουμε ανάγκη, λοιπόν, από Άγγελο ισχυρό. Να αισθανόμαστε την παρουσία του, όπως αισθανόμαστε την ανάγκη από έναν ισχυρό κυβερνήτη ή έναν ισχυρό οικογενειάρχη, Όταν η γυναίκα, η σύζυγος και τα παιδιά αισθάνονται ότι ο σύζυγος και πατέρας μες στο σπίτι , που είναι σπουδαίο πρόσωπο, ισχυρό, βουλητικό πρόσωπο, και φρόνηση έχει και βουλητικότητα, αισθάνονται μιαν ανάπαυση. Ότι έχουμε δίπλα μας ένα πρόσωπο ισχυρό. Έτσι, οι πιστοί, όταν αισθάνονται ότι έχουν Άγγελο ισχυρό, αυτό δεν είναι μικρής σημασίας. Ο Άγγελος αυτός κατέβαινε από τον Ουρανό. Αααα! Ώστε έρχεται από τον Ουρανό! Προσέξτε! Παρακάτω θα δούμε ότι το θηρίο, ο Αντίχριστος, ανέρχεται από τη θάλασσα, από τον βυθό, από μέσα. Ο Άγγελος έρχεται απ’ τον Ουρανό. Σ’ εκείνη την περίεργη, πνευματιστική συνεδρίαση, που έκανε κάποτε εκείνη η μάγισσα στην εποχή τού Σαούλ, όταν ο βασιλιάς Σαούλ πήγε να συμβουλευτεί για την έκβαση του πολέμου με τους Φιλισταίους, αυτή η μάγισσα κάλεσε τα πνεύματα, μεταξύ των οποίων δήθεν (ισχυρισμός) εκλήθη και το πνεύμα τού Σαμουήλ, του Προφήτη (δεν είναι, όμως, δεν είναι ο Προφήτης ο Σαμουήλ), για να ρωτηθεί ο Προφήτης Σαμουήλ για την έκβαση του αυριανού πολέμου. Και λέει αυτή “βλέπω πνεύματα ν’ ανεβαίνουν απ’ τη Γη”. Προσέξτε! “Ν’ ανεβαίνουν απ’ τη Γη.” Είναι πονηρά πνεύματα. Όταν πηγαίνουμε στον πνευματισμό (τα μέντιουμ δλδ), είναι πονηρά πνεύματα! Δεν είναι οι ψυχές των θανόντων αλλά δαίμονες που υποκρίνονται τις ψυχές των αποθανόντων! Και πάμε να ρωτήσουμε εκε! Τα πνεύματα αυτά δεν έρχονται απ’ τον Ουρανό αλλά πλανώνται μέσα στην Κτίση! Η έκφραση “ανεβαίνουν από τη Γη” δείχνει, ακριβώς, τη δαιμονικότητά τους. Ο Άγγελος που έρχεται έρχεται από τον Ουρανό!
Αλλά δηλώνει, ακόμα, ότι, ερχόμενος από τον Ουρανό, έχει μία θεία αποστολή. Αυτό το “ερχόμενος από το Ουρανό” (θα επιμείνω ακόμα): ο Κύριος είπε σαφώς να τον περιμένουμε από τον Ουρανό.Είπε: “όπως η αστραπή, όταν διασχίζει τον ουρανό, καλύπτει όλον τον Ουρανό και είναι θεατή απ’ όλους όσοι είναι κάτω στη Γη, έτσι είναι και η Παρουσία τού Υιού τού Ανθρώπου”. Και τούτο διότι πολλοί ψευτομεσσίες θα έλθουν όχι από τον Ουρανό. Η Πρώτη εμφάνιση του Χριστού ήταν εδώ στη γη από την ταπεινή Γέννηση στη Βηθλεέμ από την Υπεραγία Θεοτόκο. Η Δευτέρα εμφάνιση τού Χριστού δεν θα είναι αυτή αλλά θα είναι από τον Ουρανό. Εάν, λοιπόν, έρθουν “Μεσσίες”, “Χριστοί”, και μας πουν ότι “εγώ είμαι ο Μεσσίας¨, όπως θα το πει και ο Αντίχριστος, να ξέρουμε ότι δεν έχουν έλθει απ’ τον Ουρανό. Είν’ ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο, που μπορούμε να πούμε : “είσαι ψευτομεσσίας, ψευδόχριστος, αντίχριστος!!” . Λέει ο Απ’ Παύλος (Φιλιππησίους 3, 20) : “ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ου” (εκ τού οποίου Ουρανού) “και Σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν”. Από ‘κεί τον περιμένουμε τον Χριστό! Από τον Ουρανό να έρθει. Όταν ανελαμβάνονταν ο Κύριος στον Ουρανό, δύο Άγγελοι είπαν στους Μαθητές: “άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον Ουρανόν; Τον Iησούν που απέρχεται;” . Ε, με τον ίδιο τρόπο θα ξανάρθει. Όπως Τον είδατε ν’ απέρχεται. Συνεπώς, η Κάθοδος του Χριστού θα είναι από τον Ουρανό και ορατή σε όλους. Με το στοιχείο που σας λέω, μπορούμε να ελέγξουμε και τους Χιλιαστές, που λένε “αοράτως” . Τι “αοράτως”; Και ότι “ήρθε”. Αφού διαψεύστηκαν ότι η Βασιλεία τού Χριστού θα ‘ρχόταν το 1914, 1918, 1922, 1923, και βάλτε και βάλτε χρονολογίες, από διάψευση σε διάψευση, τότε έφτασαν στο να ισχυριστούν ότι ο Χριστός ήλθε! Αλλά (ότι) ήλθε αοράτως και δεν Τον βλέπουμε! Πού “αοράτως”; Ο Κύριος μας είπε : “όπως είναι ορατή η αστραπή κ τη βλέπουν όλοι ,έτσι θα ‘ρθει!” Γι’ αυτό μάς τά ‘πε όλ’ αυτά! Για να μην παρασυρθούμε απ’ αυτούς ότι (δήθεν) ο Κύριος ήδη υπάρχει εδώ σωματικώς και ήρθε η Βασιλεία Του! Ψεύδος. Ο Χριστός έρχεται ορατά από τον Ουρανό. Ορατά. Από όλους τούς ανθρώπους. Προστέθηκαν, μέσα στούς αιώνες, και μερικές γνώσεις που μπορούν να δημιουργήσουν απορίες. Η Γή μας είναι σφαιρική κ κατοικείται και από τα δύο της ημισφαίρια. Αν, λοιπόν, έρθει ο Κύριος, πώς θα Τον δουν και οι (κάτοικοι) του άλλου ημισφαιρίου; Ο Χριστός είναι ορατός μέσα σ’ ολόκληρη τη Δημιουργία (και όχι μόνο στη Γη) κατά μυστηριώδη τρόπο, απ’ όποιο σημείο κι αν βρεθεί κανείς! Οπουδήποτε! Ο συγκεκριμένος Ιησούς ορατός από κάθε σημείο, από οποιονδήποτε άνθρωπο, όπου και αν πάτε στη Δημιουργία! Και στη Βασιλεία Του, στην απέραντη Βασιλεία Του, θα είναι ορατός παντού. Ούτε το μικρό αυτό ανάστημα ενός ανθρώπου, ο άπειρος Θεός που ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση, θα μπορούσε να Τον κάνει μικρό, αν υποτεθεί οτι υπάρχει μια απόσταση! Όχι! Δεν υπάρχουν αυτά! Είναι μέσα στον γνωστό μας χώρο, όπως τον ξέρουμε. Αλλ’ αυτός ο χώρος, μαζί με τον χρόνο, είναι παλαιούμενα. Θα έχουμε έναν καινούργιο χώρο και έναν καινούργιο χρόνο.
Ο Άγγελος είχε “ίριν”. Είναι γνωστό ότι η “ίρις” είναι το ουράνιο τόξο που βλέπουμε μετά από τη βροχή ή ενώ βρέχει. Αν δεν έχουμε βροχή, δεν έχουμε ουράνιο τόξο. Ενώ ακόμη βρέχει αλλά έχει βγει ο ήλιος. Σε μια πλάγια θέση. Η ίρις είναι το σύμβολο της ειρήνης και τής συνδιαλλαγής, αλλά μόνο με τους πιστούς, όχι με τους απίστους. Στην εποχή τού Νώε, θα θυμάστε, με τον Κατακλυσμό , όταν τέλειωσε ο Κατακλυσμός, εμφανίσθηκε η Ίρις. Βέβαια, δεν εμφανίστηκε για πρώτη φορά τότε, διότι δεν είναι παρά σταγονίδια νερού, που περνά το φως τού ήλιου, διαθλάται και έτσι το λευκό φως διαθλάται στα επιμέρους στοιχεία του, τις ποικίλες συχνότητές του, και έχουμε τα ποικίλα χρώματα. Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά, πάνω σ’ αυτό το σημάδι, ο Θεός έβαλε μιαν υπόσχεση : δεν θα ξανακαταστρέψει τον κόσμο με νερό, δλδ με κατακλυσμό! Το υποσχέθηκε ο Θεός! Όχι, λοιπόν, ότι το ουράνιο τόξο ήταν κάτι, που, για τότε (το λέω για δεύτερη φορά) εμφανίζεται και, συνεπώς, θά ‘λεγε κάποιος άπιστος “μα πώς” κ.τ.λ. ! Όχι! Ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο πάντα υπήρχε και υπάρχει. Ο Θεός έβαλε σημάδι το φυσικό φαινόμενο, όπως βάζουμε εμείς ένα σημάδι και λέμε “να έχουμε τον νου μας, εδώ πρέπει να ξαναγυρίσουμε” ή, για να μη χάσουμε τον τόπο, βάζουμε σημάδι ένα δέντρο, έναν βράχο. Έτσι, λοιπόν, ο Θεός έβαλε ένα σημάδι και είπε στον Νώε και τους απογόνους του: “όταν θα βλέπετε αυτό το σημάδι, το ουράνιο τόξο, να θυμάστε τούτη την υπόσχεσή μου, ότι δεν θα ξαναγίνει κατακλυσμός”. Τώρα, όταν ο Άγγελος έχει την ίριν (ίριδα) στην κεφαλή του, σημαίνει ότι δε θα ξαναγίνει κατακλυσμός πάνω στη Γη αλλά και κάτι ακόμα. Θα γίνει καταστροφή, αλλά, μετά από αυτή την καταστροφή, δεν θα έχουμε άλλη καταστροφή. Και ποια θα είναι αυτή η καταστροφή Η πρώτη καταστροφή ήταν διά ύδατος. Αληθής ο Θεός. Δέν θα ξαναγίνει, λοιπόν, καταστροφή με νερό. Η δεύτερη καταστροφή θα γίνει διά πυρός. Το λέει ο Απ. Πέτρος και, μάλιστα, αναλυτικά ως εξής, στη δευτέρα του Επιστολή (3,10) , όπου “στοιχεία καυσούμενα λυθήσονται” (τα στοιχεία τής φύσης θα καίγονται και θα διαλύονται) . “Και η Γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται (ό,τι υπάρχει θα περάσει από το πυρ). Τι πυρ θα είν’ αυτό; Σήμερα δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε τι πυρ είν’ αυτό. Σε μιαν άλλη φράση του, ο Απ. Πέτρος είναι στο σημείο το εσχατολογικό πολύ αποκαλυπτικός. Η πρώτη και η δεύτερη Επιστολή του είναι πολύ αποκαλυπτικές. Λέει το εξής: “Ο Θεός απεταμίευσε πυρ μέσα σε αυτήν την ίδια την ύλη, μέσα στην Κτίση την ίδια”, το οποίο πυρ θα αποδοθεί τον καιρό που γράφτηκε η Επιστολή ήταν ακατανόητο. Το μόνο που μπορούσαν να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι, αν πάρουν δυο σίδερα και τα χτυπήσουν, βγάζουν μια σπίθα. Ή, αν η αξίνα χτυπήσει πάνω στην πέτρα, βγάζει μια σπίθα! Ή, αν πάρω δυο τσακμακόπετρες, στουρναρόπετρες, και τις χτυπήσω, θα βγάλω μια σπίθα. Τίποτα περισσότερο. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτή η ύλη περιέχει μέσα ενέργεια, η οποία είναι τρομακτικής ισχύος Να, λοιπόν. Έχουμε και αυτήν την προδιαγραφή, αυτήν τη γνώση τού πράγματος : ότι έχει αποταμιεύσει ο Θεός πυρ (το πυρ είναι ενέργεια), που σημαίνει ότι θα εκδηλωθεί ενέργεια αποταμιευμένη μέσα στην ύλη, δλδ αυτή η ύλη θ’ αποδώσει την ενέργειά της και θα γίνει η αλλαγή τού Σύμπαντος. Επαναλαμβάνω, ο Απ. Πέτρος είναι πολύ αποκαλυπτικός. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η πρώτη καταστροφή των ανθρώπων ήταν με κατακλυσμό (νερό) , αλλά τώρα θα ‘ναι με πυρ. Μάλιστα, ο Απ’ Πέτρος λέει “όταν αυτά θα γίνονται, όταν τα πάντα θα διαλύονται, πού μπορούμε να σταθούμε οι αμαρτωλοί, πού;” Γι’ αυτό, λέει στους Χριστιανούς : “αδελφοί μου, ν’ αγωνίζεστε για να είστε καλοί Χριστιανοί!” , έτσι γράφει στην επιστολή του τη Δεύτερη. Βλέπουμε, συνεπώς, ότι αυτή η “ίρις”, προκαταβολικά, δίνεται ως μια εγγύηση ότι δεν πρόκειται να γίνει άλλη καταστροφή από την καταστροφή αυτή τού πυρός - θα είν’ η τελευταία. Που σημαίνει ότι εφ’ εξής θα υπάρχει η Βασιλεία τού Θεού και θα ‘χει τελειώσει, πλέον, η Ιστορία. Αυτό είναι πολύ παρηγορητικό για τους πιστούς, να μην αποκάμουν. “Μήν αποκάμετε” μάς λέει ο Λόγος τού Θεού! “Μην αποκάμετε!” Θα το δείτε στη συνέχεια ότι η παρουσία τού Αγγέλου αυτόν τον σκοπό έχει -εξάλλου σάς το προανήγγειλα- αυτόν τον σκοπό έχει, να παρηγορήσει τους πιστούς. Να τους βοηθήσει, ότι χρόνος πια δεν υπάρχει, εγγύς το τέλος.
Τέταρτον, είναι “περιβεβλημένος Νεφέλη ο Άγγελος (περιβάλλεται μ’ ένα σύννεφο). Το σύννεφο, η Νεφέλη, είναι το σύμβολο της θείας Προστασίας. Σας θυμίζω εκείνη τη στήλη τής Νεφέλης, που έκανε τις εξής τρεις δουλειές: α) Τη μέρα σκίαζε τους Εβραίους στην έρημο να μην καούν από τις ηλιακές ακτίνες, β) Το βράδυ η Νεφέλη ήταν φωτεινή και τους φώτιζε, όπως η σελήνη και γ) Όταν επρόκειτο να μεταναστεύσουν, να φύγουν από τον τόπο που είχαν στρατοπεδεύσει και να πάνε σε έναν άλλο τόπο, η Νεφέλη προηγούνταν και τους έδειχνε τον τόπο που επρόκειτο (έπρεπε) να πάνε. Και έτσι, θα ‘λεγε κάποιος ότι η Νεφέλη αυτή είχε μία λογικότητα. Ξέρετε ποια ήταν η νεφέλη; Είναι ο μετά ταύτα ενανθρωπίσας Υιός τού Θεού! Τον Οποίον, οι άνθρωποι, ως αόρατον τον Λόγον, δεν Τον έβλεπαν, έβλεπαν μόνο τη Νεφέλη! Ο Χριστός, ο μετά ταύτα ενανθρωπίσας, είν’ Εκείνος που οδηγούσε τον λαό Του στη Γη τής Επαγγελίας. Τον οδηγούσε, τον σκίαζε, τον φώτιζε! Ναι! Αυτό ήταν ένα φοβερό δείγμα προστασίας, αισθητής προστασίας! Ακούστε τι λέω! Αισθητής προστασίας τού Θεού, τού Θεού Λόγου! Γι’ αυτό, πολύ ωραία το λέει η Υμνολογία μας (παίρνει έναν λόγο από την Παλαιά Διαθήκη, βέβαια) : “λαέ Μου, τι σου έκανα και Με απαρνήθηκες; Εγώ, που στην έρημο σε τάισα με το μάννα, σε ξεδίψασα με το νερό από τον βράχο; Εγώ, που ήμουν με τη μορφή τής Νεφέλης και σε σκίαζα, σε φώτισα και σε οδηγούσα!! Λαέ μου, τι σου έκανε, σε τι σου έφταιξα και τώρα Με αρνείσαι; Δεν Με αναγνωρίζεις; Δεν Με αναγνωρίζεις και Με ανεβάζεις στον Σταυρό; Έστω, Με ανέβασες στον Σταυρό. Το Αίμα Μου είναι ικανό να πλύνει την αμαρτία της χριστοκτονίας σου και είμ’ έτοιμος να στο συγχωρήσω. Αλλά έλα, όμως, οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι! Μένουν μακράν! ” Αλλά γιατί οι Εβραίοι μένουν μακράν; Οι Χριστιανοί ; Οι Χριστιανοί, που αρνούνται και που αρνήθηκαν και επιμένουν διαρκώς ν’ αρνούνται το Βάπτισμά τους και να λένε “ και γιατί να βαπτιστώ; Και, αν βαπτίστηκα, με ρώτησαν εμένα οι γονείς μου για να με βαπτίσουν; Ή, έστω, με βάπτισαν. Και τι με νοιάζει εμένα τώρα;” Kαι φτάνω στο σημείο να είμαι ένας αντίχριστος και ένας αντίθεος άνθρωπος! Φοβερό! Η Νεφέλη, λοιπόν, είναι σύμβολο προστασίας. Αλλά είναι και σύμβολο Θείας Παρουσίας. Διότι ο Ίδιος ο Κύριος είπε, όταν ο Άγγελος εμφανίζεται με τη Νεφέλη αυτήν, εμφανίζεται, τότε δείχνει ότι δεν λείπει η θεία Παρουσία!
Είπε κάτι μελαγχολικούς λόγους ο Κύριος (Λουκάς, Κεφ. 17, στ. 22). Είπε ο Κύριος το εξής : “ἐλεύσονται ἡμέραι ὅτε ἐπιθυμήσετε μίαν τῶν ἡμερῶν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἰδεῖν, καὶ οὐκ ὄψεσθε.” (Που σημαίνει ότι) θα ‘ρθούν ημέρες - ποιες είν’ αυτές οι ημέρες; Κυρίως έχει υπ’ όψη Του τις έσχατες ημέρες ο Κύριος, όταν θα υπάρχει πολλή θλίψη και θα έλεγαν οι τότε πιστοί : “Κύριε, δείξε μας ένα σημάδι τής Παρουσίας Σου!” . Αυτήν τη στιγμή, αν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, είμαστε μια Πεντηκοστή κι όπου είν’ οι πιστοί, εκεί είναι και η Παρουσία τού Αγίου Πνεύματος, ακούγεται ο Λόγος Του και προσφέρεται η λατρεία τού Θεού. Μπορείτε να συλλάβετε την περίπτωση μέσα σε μονάδες, να είμαστε μονάδες και να μην υπάρχει αυτή η σύναξη, γιατί η σύναξη είναι μία φανέρωση της Εκκλησίας Φανέρωση της εκκλησίας μέσα στην Ιστορία. Συλλάβετε την εικόνα να υπάρχουν μονάδες που δεν συναντώνται και, συνεπώς, να μην έχουμε την φανέρωση της Εκκλησίας μέσα στην Ιστορία · να υπάρχει ένας διωγμός, που να μήν μπορούμε να συγκεντρωθούμε, να συναχθούμε. Σας κάνει εντύπωση γιατί οι πιστοί πήγαιναν, κάθε βράδυ, στις κατακόμβες, μέσα στα κρησφύγετά τους, μέσα σε τόπους, τρόπους, για να μη τους βρουν οι διώκτες, αλλά οπωσδήποτε κάθε βράδυ να συναντηθούν; Με κίνδυνο τη ζωή τους και τη δήμευση της περιουσίας τους; Μπορείτε να το συλλάβετε αυτό, ρωτήσατε το γιατί; Δεν θα μπορούσε κανείς να γυρίσει στο σπίτι του, να λατρεύει έναν Θεό και να λέει “ε, γιατί να κινδυνεύσω να πάω σε μία σύναξη;” Ρωτήσατε γιατί το έκαναν αυτό οι πιστοί; Διότι, με τον τρόπο αυτόν φανέρωναν την Εκκλησία μέσα στην Ιστορία! Και στα ίδια τα μάτια τους, όχι μόνο στούς απίστους, που, για μια στιγμή, τώρα τούς κυνηγούν οι άπιστοι! Αλλά και για τα μάτια τους οι πιστοί έχουν την παρουσία τής εκκλησίας και, συνεπώς, το Σώμα τού Χριστού. Έχουν ένα δείγμα αυτής τής Πεντηκοστής. Ο Χριστός είπε “δε θα χωριστείτε δέκα μέρες, θα ‘σαστε μαζί, για να φανερωθεί η Πεντηκοστή στα Ιεροσόλυμα!” Συλλάβετε, τώρα, την εικόνα να μη γίνει αυτή η συγκέντρωση. Δεν ξέρω τι γίνεται, αγαπητοί μου, και να μην συγκεντρωνόμαστε. Όχι μόνον εδώ, αλλά σε κάθε Ναό. Και όχι μόνο για το κήρυγμα αλλα και για την λατρεία! Όλα είναι δυνατά, αύριο όλα έρχονται. Και θα έλθουν, με τα δεδομένα των προφητειών, θα έρθουν ! Τότε, ο καθένας, αν κάθεται στο σπίτι του, θα λέει “άλλος πιστός υπάρχει;” . Όπως ο Προφήτης Ηλίας, που τού αποκρύφτηκε ότι υπάρχουν και άλλοι πιστοί και νόμιζε ότι είναι μόνος. Τότε, ο κάθε πιστός θα ζητά ένα δείγμα αυτής τής Θείας Παρουσίας και δεν θα το ‘χει! “ἐλεύσονται ἡμέραι ὅτε ἐπιθυμήσετε μίαν τῶν ἡμερῶν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἰδεῖν,” (δηλαδή θα έρθουν ημέρες, μια ημέρα από τις ημέρες τού Υιού τού Ανθρώπου!) . Μια ημέρα, ο Αβραάμ ζήτησε να δει την ημέρα, δλδ να μάθει την Ενανθρώπιση! Πώς την είδε; Την έμαθε την Ενανθρώπιση! “Και ουκ όψεσθε” δέν θα δείτε! Θα είναι τόσο σκληρές εκείνες οι ημέρες, που δέν θα έχετε ένα δείγμα τής δικής Μου τής Παρουσίας! Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Νεφέλη που έχει ο Άγγελος δείχνει ότι, παρά ταύτα, υπάρχει όχι μόνον η Προστασία αλλά και η Παρουσία τού Χριστού. Γι’ αυτό βλέπουμε αυτό το διάψαλμα να είναι τόσο παρηγορητικό, παραμυθητικό, ενισχυτικό.
Πέμπτον, το πρόσωπο του Αγγέλου ήταν “ως ο ήλιος” ! Σύμβολο και αυτό τής Θείας Δόξας, που, όπως ξέρουμε, όλα τα ουράνια όντα έχουν αυτήν τη θεία δόξα, όλοι οι Άγγελοι και οι Άγιοι. Έχουν αυτή την θεία δόξα, που θα λάβουν όλοι οι πιστοί, αν μείνουν πιστοί και όρθιοι. Κάποτε, όμως, μπορεί να λυγίσουν οι πιστοί. Σε μιαν ανάλογη περίπτωση, που ο ευρύτερος κύκλος των Μαθητών τού Χριστού είχε σκανδαλιστεί με τη Διδασκαλία του Κυρίου περί βρώσεως του Σώματός Του. Είπε ο Κύριος “εάν κανείς δεν φάει την Σάρκα Μου και δεν πιει το Αίμα Μου, δέν έχει ζωή αιώνια, δέν έχει ζωή μέσα του”. Και μερικοί σκανδαλίστηκαν και μάλιστα, λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης : “και ουκέτι μετ’ Αυτού περιεπάτουν”, δλδ δεν ξαναπήγαν πια κοντά Του. Σκανδαλίστηκαν! Στρέφεται ο Κύριος και λέει στους Μαθητές Του “τούτο υμάς σκανδαλίζει; Εάν ουν θεωρείτε του Υιόν τού Ανθρώπου αναβαίνοντα όπου ην το πρότερον;” Δλδ αυτό που σας είπα σάς σκανδαλίζει; Αν Με βλέπατε ν’ ανεβαίνω Εκεί που ήμουν και πρώτα, τι θα λέγατε; Εάν, δλδ, μπορούσατε να δείτε την Δόξα Μου, τι θα λέγατε; Ε, λοιπόν, αγαπητοί μου, αυτή η δόξα προσφέρεται στους πιστούς , τώρα, με τον Άγγελο, του οποίου το πρόσωπο εμφανίζεται ως ήλιος, αλλά αφήνει, όμως, σχισμές οράσεως θείας δόξας, για να ενισχύονται οι πιστοί σε κάθε εποχή. Σε μια πολύ ωραία του προσευχή, ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει τα εξής: “Και δίδεις” λέγει (είν’ αυτό που αναφέρεται και στο Ωρολόγιον στον Κανόνα στον Ιησού Χριστό, μόνο που εκεί είναι λιγάκι τροποποιημένη αυτή η προσευχή και αυτό που σας λέω δεν είν’ εκεί γραμμένο, ενώ στα “Άπαντα” του Αγ. Ισαάκ είναι, στη δεύτερη – τρίτη ομιλία είν’ αυτή η προσευχή). Λέει “παρηγορείς εκείνους που ταλαιπωρούνται για την Αγάπη τη δική Σου, με το να τους δείχνεις σημάδια από την θεία Σου Δόξα” . Διότι οι ασκητές, όσο κανείς ασκείται κς ζει μακριά απ’ τον κόσμο και την αμαρτία, τόσο μένει πιο πιστός και αλύγιστος, γιατί λέτε; Επειδή έχει αυτές τις μαρτυρίες Θείας Δόξας. Βλέπει από την κλειδαρότρυπα το Φως τής Θείας Δόξας, της Βασιλείας τού Θεού. Και έχει αυτές τις μικρές ή μεγάλες, αναλόγως, γεύσεις. Βεβαίως! Είναι γεύσεις. Βεβαίως, είναι οσμές όπως, ακριβώς, αν, για μα στιγμή, περάσω απ’ τους δρόμους μιας πόλης και μου ‘ρχονται μυρωδιές τηγανητών ψαριών, σουβλακίων, μπριζολών κ.τ.λ. , τι θα πώ; Θα πω ότι σε αυτήν την πόλη υπάρχει πείνα; Έχω μιαν οσμή ότι υπάρχουν τροφές. Έτσι κι εδώ, όταν έχω αυτήν τη γεύση, την οσμή τής Βασιλείας τού Θεού, τότε αυτό με παρηγορεί, με βοηθάει. Γι’ αυτό, ακριβώς, εμφανίζεται εδώ ο Άγγελος ως ήλιος, διότι, μην ξεχνάμε, και οι πιστοί θα λάμψουν, όπως μάς είπε ο Κύριος, “ως ο ήλιος εν τη Βασιλεία τού Πατρός Αυτού”.
Έκτον. Οι πόδες τού Αγγέλου και οι πόδες Αυτού ως στύλοι πυρός. Μάλιστα, στις τοιχογραφίες στο Άγιον Όρος εμφανίζεται ο Άγγελος αυτός με κάτι παράξενα πόδια -πραγματικά, σαν κολώνες είναι τα πόδια- πανύψηλος! Ο προφήτης είναι χαμηλός μπροετά του. Ο Άγγελος είναι πανύψηλος, γίγας, πόδια μεγάλα, σαν μπουκάλες, σαν κολώνες, και πατά με το ένα πόδι στη θάλασσα και με τ’ άλλο στην ξηρά – θα δούμε τι σημαίνει αυτό. Τα πόδια αυτά είναι πύρινα. Τί σημαίνει ότι είναι πύρινα; Λέγει ο Αρέθας “οι πόδες την κατάβασιν υπαινίττονραι, ήτις ουκ άλλου τινός ένεκεν ή του τιμωρήσασθαι ασεβής γίνεται. Διό και ως στύλοι πυρός. Στύλοις δε πυρός απεικάσθησαν ου του φωτιστικού αλλά του καυστικού! ” . Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι για άλλον λόγο αυτά τα πύρινα, μεγάλα πόδια παρά για να τιμωρηθούν οι ασεβείς! Και, όταν λέμε ότι θα τιμωρηθούν οι ασεβείς, μ’ αυτά τα πύρινα πόδια που απεικάσθηκαν (σχεδιάστηκαν) “ου του φωτιστικού αλλά του καυστικού!”. Κι άλλοτε σας το είχα πει, αλλά είναι πολύ αξιόλογο το σημείο αυτό και δεν πειράζει να το ξαναπούμε: Ο Θεός είναι πυρ και φως! Ή μάλλον είναι φως και πυρ. Φωτίζει αλλά και καίει. Όπως και ο Ήλιος, που είναι φως, που φωτίζει και καίει. Τώρα, οι δίκαιοι στη Βασιλεία τού Θεού θα δέχονται τη φωτιστικότητα της Θείας Δόξας, που θα απορρέει από τον Ιησού Χριστό. Την φωτιστικότητα μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, είναι στο τέλος - τέλος τής Αποκαλύψεως, “δεν είδα Ήλιον στην Πόλη τού Θεού”, διότι ο Ήλιος φωτίζει, Αυτός ο Ίδιος ο Χριστός. Είναι η Θεία Δόξα, γιατί δέν έχουμε ανάγκη απ’ το ηλιακό, κτιστό φως. Έτσι, η φωτιστικότητα της Θείας Δόξας μένει στους δίκαιους. Αλλά πληροί τα πάντα η Θεία Δόξα, όσο υπάρχει κτιστός κόσμος. Φάνηκε στον Άδη, φάνηκε και στην Κόλαση. Και εκεί είναι παρών ο Θεός, βεβαίως είναι παρών, Αλλά ως εξής φτάνει εκεί. Όχι η φωτιστικότητα της Θεάς Δόξας αλλά η πυρότητα της Θείας Δόξας. Οχι αυτό που φωτίζει αλλά αυτό που καίει! Έτσι, στους δίκαιους μόνο αυτό που φωτίζει, χωρίς να καίει! Και στους ασεβείς όχι αυτό που φωτίζει αλλά μόνον αυτό που καίει! Έτσι εξηγείται γιατί είναι σκότος εξώτερον (σκοτάδι απομακρυσμένο, δλδ πολλές φορές σκοτάδι) και, ταυτόχρονα, το πυρ εκεί δεν τελειώνει ποτέ. Μα το πυρ είναι φωτιστικό. Ε! Είναι πυρ που δεν είναι φωτιστικό! Είναι πύρ μόνο καυστικό! Έτσι, όταν πατά ο Άγγελος στην Γη και τη θάλασσα, έρχεται να τιμωρήσει τους απανταχού ασεβείς τής Γης με αυτόν τον τρόπο, με την καυστικότητα της Θείας Δόξας και όχι τη φωτεινότητα. “καὶ ἔχων ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ βιβλαρίδιον ἠνεῳγμένον. καὶ ἔθηκεν τὸν πόδα αὐτοῦ τὸν δεξιὸν ἐπὶ τῆς θαλάσσης, τὸν δὲ εὐώνυμον ἐπὶ τῆς γῆς” : Κρατούσε ένα ανοιγμένο βιβλιαράκι, “βιβλαρίδιον”. Υπάρχουν 2-3 γραφές, αυτή που έχουμε στο κείμενό μας και λέει “βιβλαρίδιον”, που είναι υποκοριστικό τού “βιβλίον” και θα πει “βιβλιαράκι”. Ανοικτό. Και έβαλε το δεξί Του πόδι επί της θαλάσσης και το αριστερό Του πόδι πάνω στη Γη. Όταν ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης βλέπει τον Άγγελο αυτόν να στέκεται στη γη και τη θάλασσα, όπως προσφυώς λέχθηκε, υπαινίσσεται εδώ το νησί Πάτμο. Μικρό νησί είναι. Αν πάτε ποτέ στο σπήλαιο του Ευαγγελιστή, θα δείτε γύρω - γύρω τη θάλασσα. Το μάτι σας πιάνει όλο το νησί, το πιάνει το περίγραμμα του νησιού, γιατί είναι πολύ μικρό νησάκι. Έτσι, βλέπει τον Άγγελο να πατά στη Γη και τη θάλασσα, σαν να λέει ότι ο Άγγελος κυριαρχεί και επί της Γης και επί της θαλάσσης. Και, συνεπώς, η εξορία τού Ιωάννη στην Πάτμο δεν ήταν από αδυναμία τού Χριστού αλλά από παραχώρηση. Δλδ εκεί βρίσκεται ο Ιωάννης, επειδή το θέλει ο Χριστός αυτό, το παραχωρεί. Αλλ’ ο Άγγελος, όμως, δείχνει την κυριαρχία Του σ’ ολόκληρη τη Γη. Σαν να του λέει : “μή φοβάσαι, Ιωάννη, μή φοβάσαι, αν είσ’ εδώ αποκομμένος και απομακρυσμένος από την εκκλησία τής Εφέσου, που τόσο αγαπάς, είσ’ εδώ, σ’ αυτό το ξερό νησί, (επειδή) ο Θεός το επιτρέπει. Είναι ισχυρός ο Θεός. Με βλέπεις πώς πατάω στη θάλασσα και την ξηρά; Μη φοβάσαι, ο Θεός είναι κυρίαρχος των πάντων. Οι δυνάμεις τού κακού, ό,τι κι να κάνουν, είναι ασθενέστατες!”. Σας είπα ότι ο Άγγελος κρατούσε ένα μικρό βιβλίο. Δεν είν, όμως, εκείνο, το οποίο μνημονεύθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο, όταν λεγόταν “ποιος θ’ ανοίξει το βιβλίο το σφραγισμένο με 7 Σφραγίδες;” και κανείς δεν βρέθηκε, ούτε στον Ουρανό ούτε στη Γη ούτε στον Άδη, να τ’ ανοίξει κι ακούστηκε, “όταν εγώ έκλαιγα”, λέει ο Ιωάννης, “ακούστηκε μια φωνή να μου λέει κάποιος Άγγελος δίπλα μου: μην κλαις, βρέθηκε, είναι ο λέων εκ της ρίζης του Ιεσσαί, του Δαβίδ, είν’ ο Ιησούς Χριστός, το εσφαγμένον αρνίον. Αυτό θ’ ανοίξει τις Σφραγίδες του βιβλίου, ήτοι θ’ αποκαλύψει τις Βουλές τού Θεού” . Δεν είναι τώρα αυτό το βιβλίο, αλλά είναι άλλο βιβλίο, μικρότερο στο μέγεθος, και δεν είναι σφραγισμένο αλλά ανοικτό. Που σημαίνει ότι αυτά που γράφει το μικρό, αυτό, βιβλίο είναι μέρος εκείνου τού σφραγισμένου βιβλίου. Το περιεχόμενό του, προσοχή, είναι τα υπόλοιπα που πρόκειται ν’ αποκαλυφθούν στο βιβλίο τής Αποκαλύψεως. Αυτά που θα γίνουν από το σημείο εκείνο ως το τέλος. Και, συνεπώς, είν’ ένα μέρος αυτά που θ’ αποκαλυφθούν και, επειδή θα τα γράψει αυτά, δε χρειάζεται να είναι το βιβλίο σφραγισμένο · είν’ ανοιχτό. Σαν να λέει ο Άγγελος “θα προφητεύσεις”, γιατί γι’ αυτό πρόκειται, “θα προφητεύσεις και τα παρακάτω”. “Καὶ ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ ὥσπερ λέων μυκᾶται. καὶ ὅτε ἔκραξεν, ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταὶ τὰς ἑαυτῶν φωνάς. ” Δλδ, όταν έκραξε ως λέω μυκώμενος, τότε λάλησαν και οι επτά βροντές τις δικιές τους φωνές! Παράξενο αυτό εδώ, ε; Βλέπουμε τη φωνή τού Αγγέλου, κατ αρχάς, να είναι πάρα πολύ φοβερή. Αλλά και να προκαλεί φόβο επάνω στην Γη, έναν φόβο που καταδικάζει ή έναν φόβο που επιστρέφει σε μετάνοια. Είν’ ανάγκη, όμως, έτσι να γίνει, ξέρετε. Για να φοβηθούν οι άνθρωποι ή, ακόμη, να μετανοήσουν. Και ποιες είν’ αυτές οι φωνές των επτά βροντών; Ο αριθμός επτά δείχνει πληρότητα. Με την βροντή, πάντοτε έχουμε τη Φωνή τού Θεού. Αλλά τη Φωνή τού Θεού στον αριθμό 7, που σημαίνει πληρότητα, άρα έχουμε την πληροφορία τού Ίδιου τού Θεού. Όταν, κάποτε, ο Κύριος μιλούσε στα πλήθη και έστρεψε τα μάτια Του στον Ουρανό και ζήτησε να δοξαστεί τ’ Όνομα του Θεού, τότε ακούστηκε απ’ τον Ουρανό μία Φωνή σαν βροντή, που έλεγε “και εδόξασα και πάλι δοξάσω”. Είναι Ιωάννης 12, 28. “ Ο ουν όχλος ο εστώς και ακούσας έλεγεν βροντήν γεγονέναι, άλλοι έλεγον άγγελος αυτώ λελάληκεν ” . Η απάντηση του Ουρανού: “και δόξασα και πάλι θα δοξάσω. Ακούστηκε, όμως, αυτή η Φωνή σαν μια βροντή. Και είπαν οι άνθρωποι “τι είν’ αυτό;”. Βροντή! Και άλλοι έλεγαν ότι άγγελος πρέπει να μίλησε απ’ τον Ουρανό. Ήταν η φωνή τού Ουρανίου Πατρός. Έτσι, εδώ η Φωνή των επτά βροντών είναι η Φωνή τού Θεού. “Καὶ ὅτε ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταί, ἔμελλον γράφειν· καὶ ἤκουσα φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· σφράγισον ἃ ἐλάλησαν αἱ ἑπτὰ βρονταί, καὶ μὴ αὐτὰ γράψῃς. ” Όταν λάλησαν οι επτά βροντές, εγώ επρόκειτο να κάτσω να γράψω. Και, τότε, άκουσα Φωνή απ’ τον Ουρανό να μου λέει: “σφράγισε αυτά που άκουσες, μην τα γράψεις” . Εδώ φαίνεται πως ο ιερός Ευαγγελιστής γράφει την ώρα που οπτασιάζεται. Ίσως είν’ ένα σημείο που φανερώνει πώς γράφτηκε η Αποκάλυψη. Έβλεπε και έγραφε. Παρ’ ότι, κατά παράδοση, υπαγορεύει την Αποκάλυψή Του στον Διάκονο Πρόχωρο και, έτσι, αυτό μάς διασώζει η παράδοση. Όμως, ένα τέτοιο πράγμα δείχνει την προθυμία του στο να καταγράψει ο ιερός Ευαγγελιστής ό,τι τού αποκαλύπτεται. Όμως, να, ενώ η Φωνή τού Θεού αποκαλύπτει, ταυτόχρονα εμποδίζεται να καταγράψει τα αποκαλυπτόμενα. Οι γνώσεις αυτών που άκουσε θα μείνει μόνο για τον Προφήτη. Μόνον εκείνος θα τα γνωρίζει αυτά, ίσως διότι πρόκειται περί φοβερών τιμωριών των ασεβών, που θα κατατρόμαζαν τους πιστούς, όταν τ’ άκουγαν! Είναι, αγαπητοί μου, μερικά πράγματα που δεν συμφέρει ο άνθρωπος να τα ξέρει. Δέν αντέχει. Θα σας πω ένα - δυο σημεία, που η Σοφία τού Θεού τα κρύβει. Ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε Μπορείτε να συλλάβετε, αν ξέραμε πότε θα πεθάνουμε; Η ζωή μας θα ‘ταν ένα μαρτύριο, αν λέγαμε ότι “θα πεθάνω τότε” και να περιμέναμε την ημέρα που θα ‘ρθει ο θάνατος. Θα ‘ταν τρομερό! Άλλο, τώρα, τ’ ότι, με τον τρόπο που δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε, ο Θεός έχει πολλαπλό σχέδιο. Αλλά και ακόμη κάτι άλλο. Πότε θα γίνει το τέλος τού κόσμου; Δεν το ξέρουμε. Γιατί το κρύβει αυτό ο Θεός Διότι δεν συμφέρει να το ξέρουμε. Γιατί δεν αποκάλυψε από τώρα πότε θα έρθει ο Αντίχριστος ή ποιο είναι το όνομα του Αντιχρίστου; Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γνωρίζει, το άκουσε το όνομα του Αντιχρίστου; Προσέξτε! Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ναι, το άκουσε το όνομα του Αντιχρίστου. Αλλά δεν το αποκάλυψε. Έγραψε, μόνο, τον αριθμό τού ονόματος, που είναι κρυπτογραφικό. Έτσι κι εδώ, τώρα, τί του λέει ο Θεός; Του λέει: “είναι για σένα μόνο, δεν είναι για τον κόσμο, μην το γράφεις αυτό, αυτό δεν πρέπει να γραφτεί” . Η Σοφία και η Αγάπη τού Θεού κρύβει. Δεν είναι αυτό μια αδυναμία ούτε (το κάνει) για να μας γεννιέται η περιέργεια. Δεν αποκαλύφθηκε για λόγους που είπαμε, όμως, όταν θα έρθει ο καιρός, στον οικείο χρόνο, θα γίνεται η αποκάλυψη.
Γράφει ο Αρέθας: “σφράγισον · οιονεί ασφαλεί κατοχή εν τη διανοία σου συντήρει” (δλδ να κρατάς με μιαν ασφαλή κατοχή στο μυαλό σου) “φησίν έκφορον δε διά γραφής μηδ’ όλως ποιού, ίσως ότι μη λυσιτελή προ τής παρουσίας των τελευταίων καιρών εμφανίζεσθαι”. Δλδ ίσως να μη συμφέρει πριν από την παρουσία των τελευταίων καιρών να εμφανιστεί αυτό το “κάτι”. Έχουμε, λοιπόν, μια κρυπτογραφηση ή μια αποσιώπηση. Δίνεται υπαινιγμός κι αποσιωπάται το παρακάτω. Εδώ είν’ ένα προνόμιο του Προφήτη, σκληρό, να γνωρίζει εκείνο που οι άλλοι δέν ξέρουν και που δέν θα πρέπει ποτέ ν’ αποκαλύψει. Να το ξέρει μόνον αυτός. Φανταστείτε, αγαπητοί μου, να ξέρει κάποιο πρόσωπο πότε θα πεθάνω. Εγώ να το αγνοώ και να είμαι αμέριμνος. Πώς πρέπει να αισθάνεται το πρόσωπο αυτό, αν το πρόσωπο αυτό με αγαπά; Έτσι, καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ σκληρή αυτή η γνώση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Δανιήλ τον Προφήτη. Αξίζει να το πούμε. “Και συ, Δανιήλ, έμφραξον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως καιρού συντελείας.” Μέχρι που να τελειώσει ο καιρός. Ποιος καιρός; Όχι ολόκληρη η Ιστορία (αλλά) μέχρι να τελειώσει ο καιρός για όσα προφητεύθηκαν, που ήταν, ως τη Γέννηση του Χριστού, αν θέλετε, ή, ακόμη, την παρουσία τού Αντιόχου τού Επιφανούς και ούτω καθεξής. “Αυτά”, λέει, “σφράγισέ τα”, δλδ σημαίνει πως όσοι διαβάζουν τις προφητείες σου δεν θα τα καταλάβουν, παρά μόνον όταν θα έρθει ο καιρός. Προσοχή, πολύ σπουδαίο, μας βοηθάει για να κατανοούμε την Αποκάλυψη. Ό,τι καταλαβαίνουμε σημαίνει πως ήλθε ο καιρός. Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε σημαίνει ότι δεν ήρθε ο καιρός, ό,τι θέλετε κάνετε, αλλά το όνομα του Αντιχρίστου δέν θα μπορέσετε να το αποκρυπτογραφήσετε. Αλλά μπορούμε, όμως, άλλα σημεία να τα δούμε. Όπως λέγαμε άλλη φορά “διακόσια εκατομμύρια ιππικού”, αυτό σήμερα μπορούμε να το ξέρουμε. Όταν βλέπετε εκείνα τα χρώματα, το κόκκινο, το κίτρινο και το κυανό, μας αφήνει κατάπληκτους, λέγαμε την προηγούμενη φορά, και λέγαμε “μα αυτό είναι καταπληκτικό!” . Αυτά τα χρώματα, σε μια παλαιότερη εποχή, ήταν άγνωστα. Δεν μπορούσαν να υπονοήσουν τίποτα τα χρώματα αυτά, σήμερα, όμως, υπονοούν πολλά τα χρώματα αυτά. Και μας κάνει εντύπωση αυτή η συνέχεια της προφητείας τού Δανιήλ με τα εξής: “Και εγώ ήκουσα και ου συνήκα” . Άκουσα αλλά δεν κατάλαβα. Υπάρχουν σημεία, τα οποία ακούει ο Προφήτης αλλά δέν τα καταλαβαίνει και πρέπει να του επεξηγηθούν. “Και είπα, Κύριε, τι τα έσχατα τούτων;” Δλδ ποια είν’ αυτά τα τελευταία; Όχι (δεν είναι) τα έσχατα της Ιστορίας αλλά τα έσχατα σε σχέση με τη Γέννηση του Χριστού κ.τ.λ., στην Πρώτη Παρουσία Του. Και είπε “χωρίς, όμως, ξέρετε, να εξαντλείται” (γιατί δεν εξαντλούνται οι Προφήτες στην Πρώτη Παρουσία τού Χριστού, σας το υπογραμμίζω να το ξέρετε, οι Προφήτες τής Παλαιάς Διαθήκες δεν εξαντλήθηκαν, γι’ αυτό και οφείλουμε να μελετούμε τους Προφήτες τής Παλαιάς Διαθήκες όπως και την Καινή · είναι πλάνη να λέμε ότι μόνο την Καινή πρέπει να διαβάζουμε. Δεν εξαντλήθηκαν οι Προφήτες) . Και είπε “δεύρο Δανιήλ, ότι εμπεφραγμένοι και εσφραγισμένοι οι λόγοι,έως καιρού πέρας”, δλδ “έλα, τώρα, Δανιήλ, αυτά είναι σφραγισμέν και καλυμμένα έως καιρού πέρας, δλδ μέχρι να περάσει ο καιρός. “Εκλεγώσι και εκλευκανθώσι και πυρωθώσι και αγιασθώσι πολλοί”, δλδ έως ότου εκλεγούν, λευκανθούν, πυραθούν (δλδ περάσουν από φωτιά) και αγιασθούν πολλοί από δοκιμασία και αγιασθούν “και ανομήσουσιν άνομοι”, δλδ οι Άγιοι γίνουν αγιότεροι, οι άνομοι (γίνουν) ανομότεροι. “Και ου συνήσουσι πάντες άνομοι”, δλδ όλοι οι άνομοι κατα κανόνα θα φέρουν τον αριθμό 666, θα τον βάζουν στα χέρια και δέν θα καταλαβαίνουν τίποτα. “Πάντες οι άνομοι ου συνήσουσιν”, δλδ δεν θα καταλαβαίνουν. “Και οι νοήμονες συνήσουσι.” Όταν λέει “νοήμονες”, δεν εννοεί απλώς τους έξυπνους · δλδ οι ευσεβείς θα καταλαβαίνουν. Μόνο οι ευσεβείς θα καταλαβαίνουν. Συνεπώς, η Αγία Γραφή και οι Προφητείες της μένουν κλειδωμένες για τους ασεβείς. Για τους ασεβείς ξέρετε τι είναι η Αγία Γραφή; Η μεν Παλαιά Διαθήκη (είναι για τους ασεβείς) ένας παλαιός Κώδικας Ηθικής και Νομοθεσίας. Ξέρετε τι είναι η Καινή Διαθήκη (για τους ασεβείς); (Είναι) ένας νεότερος Κώδικας Ηθικής, ανανεωμένος και βελτιωμένος, κι ο οποίος τώρα -είναι 2000 χρόνια- έχει παλαιωθεί κι αυτός και, έτσι, δεν έχει και πάρα πολλή σημασία. Αυτό είναι για τους πολλούς και τους άνομους η Αγία Γραφή. (Αλλά για τους ευσεβείς) η Αγία Γραφή είναι Ζωή, που δείχνει, προετοιμάζει, προαναγγέλλει, δείχνει τη Βασιλεία τού Θεού. Όλ’ αυτά είναι, αγαπητοί μου, δείκτες μόνο για τους πιστούς! Μόνο για κείνους που έχουν το Πνεύμα το Άγιο και που τούς ανοίγει τα μάτια και βλέπουν. Κι εκείνο, πραγματικά, μ’ όλη μας την καρδιά ευχόμαστε να έχουμε!
42α ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
†.«Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα,/καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν.» (Αποκ. 12, 1 - 2)
Είδα, λέγει, μεγάλο σημείο επάνω στον ουρανό. Γυνή ντυμένη τον ήλιο, η σελήνη κάτω από τα πόδια της και στο κεφάλι της υπήρχε ένα στεφάνι από 12 αστέρια, και η γυναίκα αυτή εγκυμονούσε και από τους πόνους της εγκυμοσύνης της κράζει και βασανίζεται για να γεννήσει. Είναι μία μεγαλοπρεπής εικόνα.
Μιά γυναίκα που είναι ντυμένη τον ήλιο. Τί σημαίνει "σημεῖον" κατ' αρχάς, για να πάρουμε το ιερό κείμενο βήμα προς βήμα. Όταν λέγει "σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ", σημείο είναι μία πάρα πολύ, ίσως από τις πολύ λίγες λέξεις του Ελληνικού λεξιλογίου πολυσήμαντη. Όπως και η λέξη "λόγος." Σκεφτείτε ότι υπάρχουν 38 σημασίες της λέξεως "σημείον. " Θα πεί: Ένα έκτακτο γεγονός. Θα πεί μάλιστα έκτακτο γεγονός εν προκειμένου, με μια εσχατολογική διάσταση, που σημαίνει ό,τι και στα Ευαγγελία, φερ' ειπείν ο Ματθαίος γράφει, «τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». (Ματθ. 24, 30) Τότε θα φανεί το σημείο του υιού του ανθρώπου. Δηλαδή αυτό το σημείο έχει όπως βλέπουμε μία πραγματικά εσχατολογική διάσταση. Και το σημείον αυτό χαρακτηρίζεται όπως σας είπα, ως μέγα. Σαν κάτι που έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Και μάλιστα εις τους εσχάτους καιρούς.
Αυτό το μέγα σημείον να εμφανίζεται εις τους ουρανούς. Δεν είναι εις τον ουρανό. Αλλά εις το εσωτερικό μέρος του ουρανού. Δηλαδή αν θέλετε, είναι στο εσωτερικό ως προς την γή, δηλαδή θα λέγαμε είναι εις την ατμόσφαιρα. Συνεπώς θα μπορούσε να το βλέπει οποιοσδήποτε άνθρωπος τοποθετημένος επάνω στην γή. Προσέξτε αυτό, διότι το προηγούμενο όραμα του Ευαγγελιστού ήταν πραγματικά στον ουρανό, με τον θρόνο του Θεού και τους 24 πρεσβυτέρους. Τώρα είναι στον ουρανό με την έννοια, στο "στερέωμα", και μπορεί οποιοσδήποτε θεατής να δεί την όλη εικόνα.
Ποιό όμως είναι αυτό το μέγα σημείον; Μιά γυναίκα. Αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα του Μεσσίου, του Ιησού Χριστού. Η Υπεραγία Θεοτόκος. Είναι μιά εικόνα της πρώτης παρουσίας του Χριστού, ταυτοχρόνως όμως στην ίδια εικόνα υπάρχει και μία άλλη θέση με εσχατολογική διάσταση και είναι η Εκκλησία. Στην ίδια εικόνα έχουμε δύο όψεις της ιδίας εικόνος. Η μία όψις είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η άλλη όψις είναι η Εκκλησία.
Ώς προς την πρώτη εικόνα που είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Να κάνουμε πρώτα την ερμηνεία σε σχέση με το πρόσωπό της Υπεραγίας Θεοτόκου, και όλοι οι ερμηνευτές συμφωνούν ότι είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, διότι υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία ως προς τον τοκετό της και τί απέγινε αυτό που γέννησε. Τον Μεσσία. Περιβάλλεται τον ήλιο η γυναίκα αυτή.
Προσέξτε αυτήν την εικόνα. Ότι η Υπεραγία Θεοτόκος περιβάλλεται τον ήλιο. Είναι γνωστό ότι το ηλιακό φώς, αν θέλετε το άκτιστο φώς, αλλά πώς να το πούμε τώρα, το λέμε ηλιακό φως, περιβάλλεται μόνος ο Θεός. Είναι εκείνο που λέγει στον 103 ψαλμό στίχος 2 «ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον,» αυτός που ντύνεται το φώς σαν ιμάτιο. Ιμάτιο είναι το απ' έξω των ενδυμάτων της αρχαίας ενδυμασίας. Αυτός που ντυνεται το φώς σαν ιματιον. Ωραία εικόνα.
Ακόμη όμως ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης. Και εφ' όσον η Υπεραγία Θεοτόκος κυοφόρησε τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν και Λόγον του Θεού, ο οποίος περιβάλλεται ως ιμάτιον το φώς, τότε δικαιολογημένα φέρεται ως περιβαλλομένη τον ήλιον.
Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της. Τί σημαίνει αυτό; Η σελήνη έχει μεταβολές στον δίσκο της. Τουλάχιστον κατά το φαινόμενο. Δέν φωτίζεται ως προς εμάς τους θεατές της Γής, δέν φωτίζεται η σελήνη πάντοτε το ίδιο, και δέν διατηρεί τον δίσκο της στρογγυλό, από πλευράς φωτεινότητος όπως ο ήλιος. Και είναι το σύμβολο της αλλοιουμένης κοσμικής ζωής. Και τώρα αυτή, η σελήνη, είναι κάτω από τα πόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ωραία εικόνα. Είναι η εικόνα, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος, νίκησε το αλλοιούμενο κοσμικό φρόνημα. Στάθηκε πάνω από το κοσμικό φρόνημα της εποχής της. Γι' αυτό και την εξέλεξε ο Θεός. Για να γίνει μητέρα του Μεσσίου. Οι 12 αστέρες, τα 12 αστέρια είναι η πίστις και οι αρετές της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπως λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας. Ακόμη, δικαιώνεται η εμφάνιση της Υπεραγίας Θεοτόκου εις το στερέωμα με τόση λαμπρότητα, όπως λέγει ο Οικουμένιος, "εικότος ως καθαράν ψυχή καί σώματι ως εις άγγελον, ως ουρανοπολίτην." Είναι δηλαδή το πρόσωπο εκείνο μπροστά στο οποίο ιλιγγιούν οι ανώτερες πνευματικές δυνάμεις του ουρανού. Ιλιγγιούν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ της Εκκλησίας μας, που θεωρούνται να ίστανται μετ' εκπλήξεως μπροστά στην Θεοτόκο, και η Υπεραγία Θεοτόκος να είναι η Πλατυτέρα των ουρανών και η Υψηλοτέρα αυτών των αγγελικών όντων, είναι όχι φιλολογία, όχι "ποιητική αδεία", υπερβολή, αλλά μία πραγματικότητα. Ο αγγελικός κόσμος ιλιγγιά προ της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πάρα πολλές φορές έχω καθίσει και έχω σκεφτεί: "Τί είχε η Υπεραγία Θεοτόκος και στάθηκε τόσο Υψηλή;" Τί είχε; Τηρούσε τις εντολές του Θεού. Ήταν πολύ απλή. Γυναίκα ήταν και μαγείρευε όπως μαγειρεύεται εσείς οι γυναίκες. Έκανε τις δουλειές της όπως κάνετε και εσείς τις δουλειές σας. Ήρθε η ώρα να αρραβωνιαστεί και να παντρευτεί. Ο Ιωσήφ ήταν μεγάλης ηλικίας άνθρωπος, παντρεμένος με παιδιά. Είχε πεθάνει η γυναίκα του, ήτανε χήρος. Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν κάπου 15 ετών, όταν δόθηκε για σύζυγος, -δέν έγινε ποτέ σύζυγος- στον Ιωσήφ. Κοιτάξτε, αυτά που σας είπα είναι πολύ ανθρώπινα. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινα. Για να σας δείξω ότι έχουμε κάτι το όχι υπερβατό. Πολύ απλά. Πολύ κοινά. Όταν εγκυμονεί μάλιστα η Θεοτόκος, ο Ιωσήφ, άνθρωπος ήταν, υποψιάζεται και λέγει, γιατί άραγε; τί συμβαίνει; Μήπως είναι κλεψίγαμος; Και πρέπει να την διώξω. Είναι όμως δίκαιος και δέν την παραδειγματίζει, και θέλει απλώς να την διώξει κρυφά. Εκείνη όμως δεν είπε τίποτα από το μυστικό της. Πώς ακριβώς είχε εν γαστρί. Προσέξτε λοιπόν. Μέσα σ' αυτήν την πεζότητα της ζωής στην οποία είμαστε όλοι οι άνθρωποι, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι "ὕψος δυσανάβατον" να χρησιμοποιήσω φράση της ακολουθίας των χαιρετισμών, δυσθεώρητο "καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς." Και εις τα μάτια των αγγέλων. Τί ήταν εκείνη; Τί ήταν; Είναι η εν Χριστώ απλότης. Αυτή είναι η αρετή. Η τήρησις των εντολών και η εν Θεώ απλότητα. Αλλά τι είναι αυτή η εν Θεώ απλότητα; Είναι το πρωτόκτιστο κάλλος των πρωτοπλάστων. Είναι οι πρωτόπλαστοι πριν πέσουν στην αμαρτία. Βλέπουν τα πράγματα όπως είναι. Δέν σκέφτονται κάτι διαφορετικό. Βλέπει, αυτό που άλλοτε σας έλεγα, ο άνδρας την γυναίκα και την βλέπει σαν πλάσμα του Θεού, τίποτε άλλο. Και αντιστρόφως. Βλέπεις ένα σχήμα και το μυαλό σου σκέπτεται αυτό το σχήμα που βλέπει. Όχι τίποτε άλλο. Αυτό είναι τρομακτικά δύσκολο. Τρομακτικά δύσκολο! Κι όμως αγαπητοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος είχε φτάσει εκεί. Γι' αυτό τώρα εμφανίζεται μ' αυτό το όραμα. Βεβαίως το όραμα, προσέξτε, είναι μεταγενέστερο του ιστορικού προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μήν το ξεχνάμε αυτό. Πρώτα υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος και μετά έχει το όραμά του αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Είναι όμως αποκαλυπτικό του ποία υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος. Και τι είχε να διαδραματίσει με τον τόκο της αυτόν,
τον Ιησού Χριστό, μέσα εις την Ιστορία. Γι' αυτό λοιπόν εμφανίζεται έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος. Έτσι γεμάτη από αρετές φέρεται ως κυοφορούσα στο όραμα. Και ωδίνουσα και κράζουσα δια να γεννήσει. Βεβαίως, ο Θεός Λόγος ενανθρώπισε. Κι αφού ενανθρώπισε, κυοφορηθηκε. Και γεννήθηκε. Αυτή η έκφραση "ωδίνουσα" δηλαδή κοιλοπονούσα και βασανιζομένη, δεν υπηρετεί την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου ως πρόσωπο. Αλλά υπηρετεί την δευτέρα η εικόνα της οπτασίας, που είναι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία κυοφορεί, θα το δούμε, και έχει ωδίνες τοκετού. Θα το δούμε. Μάλιστα κατά μία θεολογική θα λέγαμε επεξεργασία, η Υπεραγία Θεοτόκος δεν είχε πόνους. Άν με ρωτήσετε, που το λέγει η Αγία Γραφή, γιατί συνήθως οι άνθρωποι ρωτούν, καλά κάνουν, το λέγουν οι αιρετικοί αυτό, εμείς καλά θα κάνουμε να ρωτούμε, που το λέγει η Αγία Γραφή; Να μάθουμε να ψάχνουμε με την Αγία Γραφή. Να μελετούμε την Αγία Γραφή.
Οταν είπε ο Θεός, κατά την καταδίκη των πρωτοπλάστων στην γυναίκα, ότι με πόνους θα γεννά τα παιδιά της. Μα, η Θεοτόκος είναι η καινούργια Εύα. Η κεχαριτωμένη, η κατά συνείδηση καινούργια Εύα, ενώ η άλλη, η παλαιά, ήταν εκείνη η οποία ήταν δυνατόν να πέσει και έπεσε με τον πρώτο πειρασμό. Και η Θεοτόκος μπορούσε να πέσει. Αλλά δεν έπεσε. Και συνειδητοποίησε την αρετή της και την πίστη της. Συνεπώς, αφού είναι η καινούργια Εύα, εκείνη που θα φέρει τη ζωή την αληθινή, διότι Εύα θα πει ζωή, την αληθινή ζωή στον κόσμο, διά του Μεσσίου, διά του τοκετού της, που είναι αυτός ο Ιησούς Χριστός, προφανέστατα δέν είχε πόνους. Γέννησε χωρίς πόνους. Απαλλαγμένη παντός πόνου. Συνεπώς το όραμα δέν υπηρετεί το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά την δευτέρα, όπως σας είπα, πλευρά της εικόνος. Την Εκκλησία. Θα το δούμε.
Η δευτέρα εικόνα είναι η Εκκλησία. Περιττό να σας πώ ότι σε πάρα πολλές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε ταύτιση και ταυτοχρόνως διάκρισή του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Εκκλησίας. Σε πάρα πολλές προφητείες. Όπως και εδώ. Άν μου πείτε, γιατί ταυτίζεται, και ταυτοχρόνως διακρίνεται, η Υπεραγία Θεοτόκος με την Εκκλησία; Θα σας απαντούσα. Η Υπεραγία Θεοτόκος έδωσε την σάρκα της, την οποία δανείστηκε ο Θεός Λόγος, περιεβλήθηκε, έγινε άνθρωπος και ήλθε. Αυτήν τη σάρκα του ο Χριστός, την δίνει τώρα στον κόσμο για να σωθεί. Και λέγει: Ελάτε να φάτε την σάρκα μου• και να πιείτε το αίμα μου. Λάβετε, φάγετε. Πάρτε την σάρκα μου να την φάτε. Αλλά όταν τρώμε την σάρκα του Χριστού γινόμαστε σώμα Χριστού. Ξέρουμε όμως από την Αγία Γραφή, το λέγει δια πολλών ο Απόστολος Παύλος, ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Αλλά αυτό το σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, που είναι οι πιστοί, και είναι οι πιστοί γιατί γίνονται κοινωνοί του σώματός του Χριστού, είναι το σώμα που πήρε ο Χριστός από την Υπεραγία Θεοτόκο. Νά γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την Υπεραγία Θεοτόκο. Επιστρέψατέ μου να σας πώ: «Τα προς τρίτον τινί ίσα και αλλήλοις ίσα». Αυτό που λέμε στα Μαθηματικά. Αυτό είναι. Γι' αυτό ταυτίζεται αλλά και ταυτοχρόνως διακρίνεται.
Απόσπασμα από την 48η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Ερχόμαστε αγαπητοί μου εις το 12ο τώρα κεφάλαιο της Αποκαλύψεως πάντοτε, το οποίο είναι σπουδαιότατο. Διότι αποτελεί το κέντρο του όλου βιβλίου και το κλειδί ακόμη προς κατανόηση του όλου βιβλίου. Το περιεχόμενο του κεφαλαίου είναι μία τριμερής οπτασία κατά την οποία παρίσταται συμβολικώς η προκριματική τρόπον τινά πάλη μεταξύ του σατανά και του Μεσσίου. Και αυτό, τόσο κατά την πρώτη παρουσία του Κυρίου όσο και κατά την δευτέρα του παρουσία. Στην πρώτη εικόνα της οπτασίας παρίσταται μία γυνή μεγαλοπρεπής και ουρανία. Στήν δευτέρα εικόνα έχουμε την μάχη του Δράκοντος - διαβόλου μετά του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και την πτώση του Δράκοντος από τον ουρανό. Στην τρίτη εικόνα έχουμε τον θυμό του Δράκοντος, του διαβόλου που καταδιώκει την γυναίκα της πρώτης εικόνας και η οποία καταφεύγει στην έρημο. Περιληπτικά λοιπόν όλο το κεφάλαιο είναι αυτό με την τριμερή οπτασία. Και σας διαβάζω το ιερό κείμενο.
«Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα,/καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν.» (Αποκ. 12, 1 - 2)
Είδα, λέγει, μεγάλο σημείο επάνω στον ουρανό. Γυνή ντυμένη τον ήλιο, η σελήνη κάτω από τα πόδια της και στο κεφάλι της υπήρχε ένα στεφάνι από 12 αστέρια, και η γυναίκα αυτή εγκυμονούσε και από τους πόνους της εγκυμοσύνης της κράζει και βασανίζεται για να γεννήσει. Είναι μία μεγαλοπρεπής εικόνα.
Μιά γυναίκα που είναι ντυμένη τον ήλιο. Τί σημαίνει "σημεῖον" κατ' αρχάς, για να πάρουμε το ιερό κείμενο βήμα προς βήμα. Όταν λέγει "σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ", σημείο είναι μία πάρα πολύ, ίσως από τις πολύ λίγες λέξεις του Ελληνικού λεξιλογίου πολυσήμαντη. Όπως και η λέξη "λόγος." Σκεφτείτε ότι υπάρχουν 38 σημασίες της λέξεως "σημείον. " Θα πεί: Ένα έκτακτο γεγονός. Θα πεί μάλιστα έκτακτο γεγονός εν προκειμένου, με μια εσχατολογική διάσταση, που σημαίνει ό,τι και στα Ευαγγελία, φερ' ειπείν ο Ματθαίος γράφει, «τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». (Ματθ. 24, 30) Τότε θα φανεί το σημείο του υιού του ανθρώπου. Δηλαδή αυτό το σημείο έχει όπως βλέπουμε μία πραγματικά εσχατολογική διάσταση. Και το σημείον αυτό χαρακτηρίζεται όπως σας είπα, ως μέγα. Σαν κάτι που έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Και μάλιστα εις τους εσχάτους καιρούς.
Αυτό το μέγα σημείον να εμφανίζεται εις τους ουρανούς. Δεν είναι εις τον ουρανό. Αλλά εις το εσωτερικό μέρος του ουρανού. Δηλαδή αν θέλετε, είναι στο εσωτερικό ως προς την γή, δηλαδή θα λέγαμε είναι εις την ατμόσφαιρα. Συνεπώς θα μπορούσε να το βλέπει οποιοσδήποτε άνθρωπος τοποθετημένος επάνω στην γή. Προσέξτε αυτό, διότι το προηγούμενο όραμα του Ευαγγελιστού ήταν πραγματικά στον ουρανό, με τον θρόνο του Θεού και τους 24 πρεσβυτέρους. Τώρα είναι στον ουρανό με την έννοια, στο "στερέωμα", και μπορεί οποιοσδήποτε θεατής να δεί την όλη εικόνα.
Ποιό όμως είναι αυτό το μέγα σημείον; Μιά γυναίκα. Αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα του Μεσσίου, του Ιησού Χριστού. Η Υπεραγία Θεοτόκος. Είναι μιά εικόνα της πρώτης παρουσίας του Χριστού, ταυτοχρόνως όμως στην ίδια εικόνα υπάρχει και μία άλλη θέση με εσχατολογική διάσταση και είναι η Εκκλησία. Στην ίδια εικόνα έχουμε δύο όψεις της ιδίας εικόνος. Η μία όψις είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η άλλη όψις είναι η Εκκλησία.
Ώς προς την πρώτη εικόνα που είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Να κάνουμε πρώτα την ερμηνεία σε σχέση με το πρόσωπό της Υπεραγίας Θεοτόκου, και όλοι οι ερμηνευτές συμφωνούν ότι είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, διότι υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία ως προς τον τοκετό της και τί απέγινε αυτό που γέννησε. Τον Μεσσία. Περιβάλλεται τον ήλιο η γυναίκα αυτή.
Προσέξτε αυτήν την εικόνα. Ότι η Υπεραγία Θεοτόκος περιβάλλεται τον ήλιο. Είναι γνωστό ότι το ηλιακό φώς, αν θέλετε το άκτιστο φώς, αλλά πώς να το πούμε τώρα, το λέμε ηλιακό φως, περιβάλλεται μόνος ο Θεός. Είναι εκείνο που λέγει στον 103 ψαλμό στίχος 2 «ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον,» αυτός που ντύνεται το φώς σαν ιμάτιο. Ιμάτιο είναι το απ' έξω των ενδυμάτων της αρχαίας ενδυμασίας. Αυτός που ντυνεται το φώς σαν ιματιον. Ωραία εικόνα.
Ακόμη όμως ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης. Και εφ' όσον η Υπεραγία Θεοτόκος κυοφόρησε τον ήλιο της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν και Λόγον του Θεού, ο οποίος περιβάλλεται ως ιμάτιον το φώς, τότε δικαιολογημένα φέρεται ως περιβαλλομένη τον ήλιον.
Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της. Τί σημαίνει αυτό; Η σελήνη έχει μεταβολές στον δίσκο της. Τουλάχιστον κατά το φαινόμενο. Δέν φωτίζεται ως προς εμάς τους θεατές της Γής, δέν φωτίζεται η σελήνη πάντοτε το ίδιο, και δέν διατηρεί τον δίσκο της στρογγυλό, από πλευράς φωτεινότητος όπως ο ήλιος. Και είναι το σύμβολο της αλλοιουμένης κοσμικής ζωής. Και τώρα αυτή, η σελήνη, είναι κάτω από τα πόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ωραία εικόνα. Είναι η εικόνα, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος, νίκησε το αλλοιούμενο κοσμικό φρόνημα. Στάθηκε πάνω από το κοσμικό φρόνημα της εποχής της. Γι' αυτό και την εξέλεξε ο Θεός. Για να γίνει μητέρα του Μεσσίου. Οι 12 αστέρες, τα 12 αστέρια είναι η πίστις και οι αρετές της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπως λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας. Ακόμη, δικαιώνεται η εμφάνιση της Υπεραγίας Θεοτόκου εις το στερέωμα με τόση λαμπρότητα, όπως λέγει ο Οικουμένιος, "εικότος ως καθαράν ψυχή καί σώματι ως εις άγγελον, ως ουρανοπολίτην." Είναι δηλαδή το πρόσωπο εκείνο μπροστά στο οποίο ιλιγγιούν οι ανώτερες πνευματικές δυνάμεις του ουρανού. Ιλιγγιούν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ της Εκκλησίας μας, που θεωρούνται να ίστανται μετ' εκπλήξεως μπροστά στην Θεοτόκο, και η Υπεραγία Θεοτόκος να είναι η Πλατυτέρα των ουρανών και η Υψηλοτέρα αυτών των αγγελικών όντων, είναι όχι φιλολογία, όχι "ποιητική αδεία", υπερβολή, αλλά μία πραγματικότητα. Ο αγγελικός κόσμος ιλιγγιά προ της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πάρα πολλές φορές έχω καθίσει και έχω σκεφτεί: "Τί είχε η Υπεραγία Θεοτόκος και στάθηκε τόσο Υψηλή;" Τί είχε; Τηρούσε τις εντολές του Θεού. Ήταν πολύ απλή. Γυναίκα ήταν και μαγείρευε όπως μαγειρεύεται εσείς οι γυναίκες. Έκανε τις δουλειές της όπως κάνετε και εσείς τις δουλειές σας. Ήρθε η ώρα να αρραβωνιαστεί και να παντρευτεί. Ο Ιωσήφ ήταν μεγάλης ηλικίας άνθρωπος, παντρεμένος με παιδιά. Είχε πεθάνει η γυναίκα του, ήτανε χήρος. Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν κάπου 15 ετών, όταν δόθηκε για σύζυγος, -δέν έγινε ποτέ σύζυγος- στον Ιωσήφ. Κοιτάξτε, αυτά που σας είπα είναι πολύ ανθρώπινα. Είναι πάρα πολύ ανθρώπινα. Για να σας δείξω ότι έχουμε κάτι το όχι υπερβατό. Πολύ απλά. Πολύ κοινά. Όταν εγκυμονεί μάλιστα η Θεοτόκος, ο Ιωσήφ, άνθρωπος ήταν, υποψιάζεται και λέγει, γιατί άραγε; τί συμβαίνει; Μήπως είναι κλεψίγαμος; Και πρέπει να την διώξω. Είναι όμως δίκαιος και δέν την παραδειγματίζει, και θέλει απλώς να την διώξει κρυφά. Εκείνη όμως δεν είπε τίποτα από το μυστικό της. Πώς ακριβώς είχε εν γαστρί. Προσέξτε λοιπόν. Μέσα σ' αυτήν την πεζότητα της ζωής στην οποία είμαστε όλοι οι άνθρωποι, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι "ὕψος δυσανάβατον" να χρησιμοποιήσω φράση της ακολουθίας των χαιρετισμών, δυσθεώρητο "καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς." Και εις τα μάτια των αγγέλων. Τί ήταν εκείνη; Τί ήταν; Είναι η εν Χριστώ απλότης. Αυτή είναι η αρετή. Η τήρησις των εντολών και η εν Θεώ απλότητα. Αλλά τι είναι αυτή η εν Θεώ απλότητα; Είναι το πρωτόκτιστο κάλλος των πρωτοπλάστων. Είναι οι πρωτόπλαστοι πριν πέσουν στην αμαρτία. Βλέπουν τα πράγματα όπως είναι. Δέν σκέφτονται κάτι διαφορετικό. Βλέπει, αυτό που άλλοτε σας έλεγα, ο άνδρας την γυναίκα και την βλέπει σαν πλάσμα του Θεού, τίποτε άλλο. Και αντιστρόφως. Βλέπεις ένα σχήμα και το μυαλό σου σκέπτεται αυτό το σχήμα που βλέπει. Όχι τίποτε άλλο. Αυτό είναι τρομακτικά δύσκολο. Τρομακτικά δύσκολο! Κι όμως αγαπητοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος είχε φτάσει εκεί. Γι' αυτό τώρα εμφανίζεται μ' αυτό το όραμα. Βεβαίως το όραμα, προσέξτε, είναι μεταγενέστερο του ιστορικού προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μήν το ξεχνάμε αυτό. Πρώτα υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος και μετά έχει το όραμά του αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Είναι όμως αποκαλυπτικό του ποία υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος. Και τι είχε να διαδραματίσει με τον τόκο της αυτόν,
τον Ιησού Χριστό, μέσα εις την Ιστορία. Γι' αυτό λοιπόν εμφανίζεται έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος. Έτσι γεμάτη από αρετές φέρεται ως κυοφορούσα στο όραμα. Και ωδίνουσα και κράζουσα δια να γεννήσει. Βεβαίως, ο Θεός Λόγος ενανθρώπισε. Κι αφού ενανθρώπισε, κυοφορηθηκε. Και γεννήθηκε. Αυτή η έκφραση "ωδίνουσα" δηλαδή κοιλοπονούσα και βασανιζομένη, δεν υπηρετεί την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου ως πρόσωπο. Αλλά υπηρετεί την δευτέρα η εικόνα της οπτασίας, που είναι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία κυοφορεί, θα το δούμε, και έχει ωδίνες τοκετού. Θα το δούμε. Μάλιστα κατά μία θεολογική θα λέγαμε επεξεργασία, η Υπεραγία Θεοτόκος δεν είχε πόνους. Άν με ρωτήσετε, που το λέγει η Αγία Γραφή, γιατί συνήθως οι άνθρωποι ρωτούν, καλά κάνουν, το λέγουν οι αιρετικοί αυτό, εμείς καλά θα κάνουμε να ρωτούμε, που το λέγει η Αγία Γραφή; Να μάθουμε να ψάχνουμε με την Αγία Γραφή. Να μελετούμε την Αγία Γραφή.
Οταν είπε ο Θεός, κατά την καταδίκη των πρωτοπλάστων στην γυναίκα, ότι με πόνους θα γεννά τα παιδιά της. Μα, η Θεοτόκος είναι η καινούργια Εύα. Η κεχαριτωμένη, η κατά συνείδηση καινούργια Εύα, ενώ η άλλη, η παλαιά, ήταν εκείνη η οποία ήταν δυνατόν να πέσει και έπεσε με τον πρώτο πειρασμό. Και η Θεοτόκος μπορούσε να πέσει. Αλλά δεν έπεσε. Και συνειδητοποίησε την αρετή της και την πίστη της. Συνεπώς, αφού είναι η καινούργια Εύα, εκείνη που θα φέρει τη ζωή την αληθινή, διότι Εύα θα πει ζωή, την αληθινή ζωή στον κόσμο, διά του Μεσσίου, διά του τοκετού της, που είναι αυτός ο Ιησούς Χριστός, προφανέστατα δέν είχε πόνους. Γέννησε χωρίς πόνους. Απαλλαγμένη παντός πόνου. Συνεπώς το όραμα δέν υπηρετεί το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά την δευτέρα, όπως σας είπα, πλευρά της εικόνος. Την Εκκλησία. Θα το δούμε.
Η δευτέρα εικόνα είναι η Εκκλησία. Περιττό να σας πώ ότι σε πάρα πολλές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε ταύτιση και ταυτοχρόνως διάκρισή του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Εκκλησίας. Σε πάρα πολλές προφητείες. Όπως και εδώ. Άν μου πείτε, γιατί ταυτίζεται, και ταυτοχρόνως διακρίνεται, η Υπεραγία Θεοτόκος με την Εκκλησία; Θα σας απαντούσα. Η Υπεραγία Θεοτόκος έδωσε την σάρκα της, την οποία δανείστηκε ο Θεός Λόγος, περιεβλήθηκε, έγινε άνθρωπος και ήλθε. Αυτήν τη σάρκα του ο Χριστός, την δίνει τώρα στον κόσμο για να σωθεί. Και λέγει: Ελάτε να φάτε την σάρκα μου• και να πιείτε το αίμα μου. Λάβετε, φάγετε. Πάρτε την σάρκα μου να την φάτε. Αλλά όταν τρώμε την σάρκα του Χριστού γινόμαστε σώμα Χριστού. Ξέρουμε όμως από την Αγία Γραφή, το λέγει δια πολλών ο Απόστολος Παύλος, ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Αλλά αυτό το σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, που είναι οι πιστοί, και είναι οι πιστοί γιατί γίνονται κοινωνοί του σώματός του Χριστού, είναι το σώμα που πήρε ο Χριστός από την Υπεραγία Θεοτόκο. Νά γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την Υπεραγία Θεοτόκο. Επιστρέψατέ μου να σας πώ: «Τα προς τρίτον τινί ίσα και αλλήλοις ίσα». Αυτό που λέμε στα Μαθηματικά. Αυτό είναι. Γι' αυτό ταυτίζεται αλλά και ταυτοχρόνως διακρίνεται. Τώρα έχουμε την Εκκλησία μπροστά μας. Η οποία και αυτή είναι περιβεβλημένη τον ήλιο της δικαιοσύνης. Βεβαίως αφού η κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, προφανώς λοιπόν η Εκκλησία, περιβάλλεται, ντύνεται τον ήλιο. Δηλαδή το φώς. Την δόξα. Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της Εκκλησίας. Ναί, όπως σας είπα, είναι το σύμβολο της αλλοιουμένης της κοσμικής ζωής. Και τούτο γιατί πάντοτε στην Εκκλησία το κοσμικό φρόνημα είναι κάτω από τα πόδια της. Είπα πάντοτε. Μήν ξεχνάμε ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν πολλοί μπολιασμένοι, αλλά είναι όχι όλοι δόκιμοι. Υπάρχουν και οι αδόκιμοι. Εκείνοι οι οποίοι τελικά, σαν κλαδιά άκαρπα, θα κοπούν και θα πεταχθούν.. «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα», οι κληματόβεργες. Και λέγει ο Κύριος, κάθε κλήμα, κληματόβεργα, που δεν κάνει καρπό κόβεται. Και εις πύρ βάλεται. Και πετιέται έξω. «ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται.» (Ιω. 15,6)
Συνεπώς όταν λέμε η Εκκλησία πάντοτε κάτω από τα πόδια της έχει το αλλοιούμενο κοσμικό φρόνημα, αυτό αφορά μόνο εις τους πιστούς, που αποτελούν την αληθινή Εκκλησία, το σώμα του Χριστού. Άν θέλετε αυτό να σας το στηρίξω, θα σας το πώ αμέσως.
Λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι η Εκκλησία είναι άμωμος. Πώς είναι άμωμος; Κοιτάξτε τί γράφουν και η Εκκλησία και η Εκκλησία.. Η Εκκλησία είναι άμωμος. Δέν έχει μώμο. ή σπίλο, δεν έχει λεκέ. Ούτε καμία κατηγορία. Τίποτε δεν έχει η Εκκλησία.
Γιατί την αποτελούν οι λίγοι. Την αληθινή Εκκλησία. Το λείμμα. Και αφού λοιπόν δεν έχει μώμο, δέν έχει σπίλο, δέν έχει λεκέ, σημαίνει ότι πραγματικά κάτω από τα πόδια της έχει βάλει το κοσμικό φρόνημα. Αυτά που γράφουν οι εφημερίδες είναι πάντοτε για εκείνα και γίνονται από εκείνους που δεν έχουν συνείδηση της εκκλησιαστικής τους ζωής.
Οι 12 αστέρες είναι η διδασκαλία των 12 Αποστόλων, επί της όποιας διδασκαλίας θεμελιώνεται η Εκκλησία και εξωραΐζεται. Σε μιά άλλη εικόνα, -αυτή τη γνώμη την λέει ο Οικουμένιος- σε μιά άλλη εικόνα παρακάτω, της Αποκαλύψεως, είναι πολύ υπέροχη, στο 21ο Κεφ, εμφανίζεται η Εκκλησία ως η άνω Ιερουσαλήμ που κατέρχεται.
«καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἱερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ,» (Αποκ. 21,2)
Η οποία είναι θεμελιωμένη επί 12 θεμελίων.
«ἔχουσα πυλῶνας δώδεκα, καὶ ἐπὶ τοῖς πυλῶσιν» (Αποκ. 21,12)
Και λέγει σαφώς εκεί ότι είναι οι 12 Απόστολοι.
«καὶ τὸ τεῖχος τῆς πόλεως ἔχον θεμελίους δώδεκα, καὶ ἐπ᾿ αὐτῶν δώδεκα ὀνόματα τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῦ ἀρνίου.» (Αποκ. 21,14)
Είναι αυτό που λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως, "Πιστεύω εις Μίαν, Αγίαν (είδατε; αγίαν) Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησία." Αυτό θα πεί Αποστολική Εκκλησία. Τα θεμέλια της Εκκλησίας είναι η διδασκαλία των 12 Αποστόλων, που την πήραν από τον Χριστό. Είδατε δέ και την δευτέρα της ιδιότητα; Αγία. Αυτό που σας είπα, άμωμος και άσπιλος.
Στη συνέχεια, «η γυνὴ, ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν.» Εγκυμονεί, κράζει, φωνάζει, βασανίζεται να γεννήσει. Τί σημαίνει αυτό; Μπαίνουμε στην εικόνα της Εκκλησίας. Λέγει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας: "ώς φησιν εν Ησαΐα το πνεύμα• πρίν την ωδίνουσαν τεκείν , εξέφυγε, και έτεκεν άρσεν. Τίνα εξέφυγεν; Τίνα δε εξέφυγες; Ή πάντως τον δράκοντα, ίνα γεννήση τον λαόν, η νοητή Σιών, τον άρρενα."
Όπως λέγει στον Ησαΐα το Πνεύμα το Άγιον, πριν αυτή που κοιλοπονούσε να γεννήσει, ξέφυγε και γέννησε αρσενικό. Απο ποιον ξέφυγε; Ρωτάει ο άγιος Ανδρέας, ερμηνεύοντας τον Ησαΐα, η πάντως τον δράκοντα, οπωσδήποτε, λέγει, έχει ξεφύγει τον διάβολο, για να γεννήσει τον λαό του Θεού, τον άρρενα λαό του Θεού, τον αποκαλεί άρρενα, και πού είναι η νοητή Σιών. Η Παναγία είναι η νοητή Σιών. Δηλαδή, η Εκκλησία είναι η νοητή Σιών, που γεννά τον άρρενα λαό. Τί θα πεί τον άρρενα λαό; Είναι ο ώριμος λαός, ο γενναίος λαός του Θεού, ο τέλειος λαός του Θεού.
Προσέξτε εδώ να δείτε. Θα ξαναγυρίσω στην εικόνα του ιστορικού προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου. Για να δούμε αυτό το "ξέφυγε", που λέγει ο Ησαΐας, και είναι πολύ χαρακτηριστικό, πως ξέφυγε από τον δράκοντα, τί σημαίνει αυτό; Και έχει πολύ σημασία. Γράφει ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην επιστολή του προς Εφεσίους στην 19η παράγραφο τα εξής: «ἔλαθεν τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου ἡ παρθενία Μαρίας καὶ ὁ τοκετὸς αὐτῆς, ὁμοίως καὶ ὁ θάνατος τοῦ κυρίου· τρία μυστήρια κραυγῆς, ἅτινα ἐν ἡσυχίᾳ θεοῦ ἐπράχθη.» Ξέφυγε από την προσοχή του άρχοντος του αιώνος τούτου, του διαβόλου, προσέξτε, ξέφυγε από την προσοχή του. Ο διάβολος δέν είναι πανταχού παρών. Έχει τους δαίμονές του. Παρακολουθούν τα πάντα. Αλλά ξέφυγε όμως από τον διάβολο, από την προσοχή του διαβόλου. Τρία πράγματα ξέφυγαν. Η παρθενία της Θεοτόκου, ο τοκετός της, και ο θάνατος του Κυρίου. Δηλαδή ξεφυγε ότι εγκυμονούσε ως παρθένος. Αυτό ο διάβολος δέν το είδε. Προνόησε ο Θεός αυτό, ο διάβολος να μήν το δεί. Το γνώριζε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Αλλά ο διάβολος δέν το ήξερε αυτό. Έχει πολλή σημασία αυτό. Συνεπώς ο διάβολος, θα το δούμε και λίγο πιο κάτω, παρακολουθούσε τις εγκυμονούσες γυναίκες τί θα γεννήσουν. Άν ρωτήσετε γιατί; Θα το δούμε λίγο πιο κάτω γιατί. Περίμενε τον αντίπαλό του. Το άκουσε στον Παράδεισο. Απόγονος της γυναικός θα σου συντρίψει την κεφαλή. Τώρα, ο διάβολος, δέν μαθαίνει ότι γεννά παρθένος. Το ήξερε ο διάβολος, στον ησαΐα είναι γραμμένο. «ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν». (Ησ. 7,14) Ψάχνει λοιπόν να βρει ποια μπορεί παρθένος να είναι εν γαστρί. Ψάχνει, ψάχνει, έψαχνε όλες τις παρθένες. Ξέφυγε όμως, ξέφυγε. Προσέξτε. Θα βάλει λίγο αργότερα τον Ιωσήφ να την υποπτευθεί. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω.
Το δεύτερο μυστήριο είναι ο τοκετός. Τί ήταν αυτό που γέννησε; Τί ήταν; Θα πεί ο διάβολος στον Χριστό 30 χρόνια μετά, τον παρακολουθεί τον Κύριο ο διάβολος βήμα με βήμα. Δέν βλέπει την Θεότητα. Διότι η Θεότητα δέν είναι ορατή. Βλέπει μόνο ψυχή ανθρωπίνη και ανθρώπινο σώμα. Τίποτε άλλο. Η θεία φύσις είναι αόρατη και εις τους αγγέλους. «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε·» (Ιω. 1,18) «φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται·» (Α Τιμ. 6,16) Ποτέ.
Και τον παρακολουθεί βήμα προς βήμα τον Κύριο. Ο Κύριος πηγαίνει στην έρημο και ο διάβολος τον παρακολουθεί τι κάνει πρώτα-πρώτα. Τον βλέπει να νηστεύει 40 μέρες. Να προσεύχεται. Αισθάνεται αντίπαλο ισχυρό. Και του λέγει: «εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ,», εάν είσαι Υιός του Θεού, από πού το ξέρει αυτό; Το άκουσες στην βάπτιση «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε·» αυτόν να ακούτε (Ματθ. 17,5) το άκουσε αυτό ο διάβολος. Και λέγει, τί είδους Υιός του Θεού μπορεί να είναι αυτός; Και πάει να τον τρικλοποδίση. Να τον κάνει να κάνει θαύμα, έτσι, προς ίδιον, κέρδος. Με τους τρεις γνωστούς πειρασμούς, δέν είναι της ώρας να τους αναλύσουμε. Και τί του είπε: «εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται.» Εάν είσαι Υιός του Θεού πές οι πέτρες να γίνουν ψωμιά. Ο Κύριος δέν είπε, βεβαίως, είμαι Υιός του Θεού, τίποτα. Μιλάει με την Αγία Γραφή ο Κύριος. Για να δείξει πώς πρέπει να μιλάμε. Και πήγαινε να παγιδεύσει τον διάβολο. «γέγραπται, οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος». Είναι γραμμένο. Δέν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί. Αλλά «ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ.» Αυτό όμως είναι γραμμένο στο "Δευτερονόμιο". Θα μπορούσε να το απαντήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος αυτό. Έτσι απάντησε ο Κύριος αγαπητοί μου. Ο διάβολος στο τέλος έφτασε να σταυρώσει τον Χριστό, το τρίτο μυστήριο. Δέν ήξερε ποιον σταυρώνει ο διάβολος. Έβλεπε μόνον έναν φοβερό αντίπαλο. Δέν ήξερε ποιος είναι. Αλλά εκεί όμως παγιδεύτηκε. Όταν κατέβηκε η ψυχή του Χριστού κάτω στον Άδη, τότε έγινε φανερή η θεία του φύσις. Ο διάβολος αχρηστεύτηκε πια. Ο Άδης αχρηστεύτηκε πιά. Γι' αυτό εσκύλευσε τον Άδη, "Μή πειρασθείς υπ' αυτού", όπως λέγει ενα τροπάριο πολύ ωραία. Και νίκησε τον διάβολο χρησιμοποιώντας το άγκιστρο του Σταυρού, για να παγιδεύσει τον διάβολο. Αυτά τα τρία, ο άγιος Ιγνάτιος τα αποκαλεί τρία μυστήρια. Και βάζει τον χαρακτηρισμό "Τρία μυστήρια κραυγής άτινα εν ησυχία Θεού επράχθη." Έγιναν μέσα στην ησυχία του Θεού και ταυτοχρόνως στάθηκαν μυστήρια κραυγής, διότι τώρα απεκαλύφθησαν και είναι πράγματι μυστήρια κραυγής. Ώστε, αυτό σημαίνει ότι έχει εν γαστρί, ότι ξέφυγε από τον δράκοντα, που θα μας κάνει λεπτομερή ανάλυση ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λίγο πιο κάτω, στο ίδιο κεφάλαιο.
Αλλά μας προλαβαίνει ο Ησαΐας όταν γράφει το "εξέφυγεν".
Αλλά προσέξτε όμως εδώ. Η Εκκλησία, επανέρχομαι στην εικόνα της Εκκλησίας. Εφ' εξής, κάθε πιστός του λαού του Θεού, που γεννάται από την Εκκλησία, γεννά και τον Χριστό νοητώς. Εδώ τώρα κάτι πολύ περίεργο. Σ' έναν ψαλμό βρίσκουμε την υποψήφια νύφη του βασιλέως, τη μία στιγμή σαν σύζυγο και την άλλη στιγμή, στον ίδιο ψαλμό, ως θυγατέρα. (Ψάλμ. 44) Πώς γίνεται αυτό; Ο Χριστός γεννήθηκε από την Θεοτόκο και αναμφισβήτητα η Θεοτόκος είναι η μητέρα Του. Αλλά και ταυτοχρόνως όμως η Θεοτόκος γεννήθηκε από τον Χριστό, διότι αναγεννήθηκε πνευματικά. Φέρνει τον Χριστό στον κόσμο και αναγεννάται η ιδία. Η ιδία, για να μην πώ βέβαια, από τη στιγμή της συλλήψεώς της αναγεννάται, αλλά την πληρότητα θα λέγαμε, άν επιτρέπεται να το πω έτσι, της αναγεννήσεώς της την έχει στην Πεντηκοστή. Την ημέρα της Πεντηκοστής ηταν παρούσα η Θεοτόκος, μας το λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις "Πράξεις". Ήταν παρούσα. Κι είναι η τελευταία φορά που βρίσκουμε την Θεοτόκο στην Καινή Διαθήκη. Ετσι η Θεοτόκος γεννά τον Χριστό και γεννάται υπό του Χριστού.
Αυτό τώρα το σχήμα υπάρχει μέσα στην Εκκλησία. Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας το λέγει μ' έναν θαυμάσιο τρόπο. Και υπάρχει ένα ημιστίχιον αύτου που θα σας διαβάσω, που θα ήτανε καλά να το θυμόμαστε. Ακούστε τι λέγει: "Ώστε εν εκάστω γεννάσθαι τον Χριστόν νοητώς. (Ώστε στον κάθε έναν να γεννηθεί ο Χριστός νοητά) Και δια τούτο η Εκκλησία σπαργανεί και ωδίνει άχρις αν ο Χριστός μορφωθεί εν ημίν γεννηθείς. (Γι’ αυτό η Εκκλησία κοιλοπονά, έχει τους πόνους του τοκετού, έως ότου όλοι οι πιστοί αναγεννηθούν εν Χριστώ Ιησού. Γι’ αυτό πάντοτε θα κράζει, πάντα θα κυοφορεί και πάντα θα γεννά.) Και τελειώνει, όπως έκαστος, τω μετέχειν Χριστού, Χριστός γένηται." Ώστε ο καθένας μετέχοντας του Χριστού, να γίνεται χριστός. Μετέχοντας, δηλαδή να μετέχει στον Χριστό και να γίνεται χριστός. Νά γίνεται χριστοειδής. Όπως λέει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, να γίνεται χριστοειδής. Νά γίνεται θεοειδής. Αυτό γίνεται μ’ αυτήν την περίεργη κυοφορία. Λέγει ο Ησαΐας στην ωδή του, που ομιλεί γι’ αυτήν την πνευματική γέννηση :
«καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν, οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε.» (Ησ. 26, 17).
Είναι περίφημο αυτό. Είναι η καρδία της πνευματικής ζωής! Δεν είναι το να μην κλέψουμε και να μην πούμε ψέματα. Αυτά πρέπει να έχουνε τελειώσει από την ζωή μας! Δέν πρέπει να λέμε ψέματα και να κλέβουμε και δεν ξέρω τί. Αυτά πρέπει να φύγουν από τη ζωή μας. Και να μοιχεύουμε και να πορνεύουμε. Αυτά είναι ακατανόητα. Εδώ είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής!
«ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας σου ἐποιήσαμεν ἐπὶ τῆς γῆς, οὐ πεσούμεθα, ἀλλὰ πεσοῦνται πάντες οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς.» (Ησ. 26,18).
Δηλαδή, όπως εκείνη που κυοφορεί, κοιλοπονάει, και στο κοιλοπόνημά της φωνάζει, «εκέκραξεν• ούτως εγενήθημεν τω αγαπητώ σου»· έτσι κι εμείς, Κύριε, γινήκαμε διά τον Μεσσίαν σου.
«διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε, ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν», λέγει ο Ησαΐας. «ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν». Εγώ ο Ησαΐας, «εν γαστρί έλαβον». Εγώ ο πατήρ Αθανάσιος «εν γαστρί έλαβον». Τί θα πεί; Εγώ εγκυμονώ. Τί εγκυμονώ;
Εγκυμονώ στα σπλάχνα μου τον Σωτήρα , τον Χριστό. Αλλά η εγκυμοσύνη έχει πόνους: «και ωδινήσαμε και ετέκομεν».
Και κοιλοπονήσαμε και γεννήσανε. Τί γεννήσαμε; «Πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης». Γεννήσαμε την σωτηρία.
Έτσι ο Χριστός με γεννάει και μετά γεννάω εγώ τον Χριστό και γίνομαι Θεοτόκος.
Ώστε λοιπόν δεν είναι η Θεοτόκος, βέβαια η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μαρία είναι η ιστορική Θεοτόκος, αλλά Θεοτόκος γίνεται ο κάθε πιστός. Τ' ακούσατε αγαπητοί; Θεοτόκος γίνεται ο κάθε πιστός. Νά, ο πυρήνας της πνευματικής ζωής.
«Ού πεσούμεθα». Αφού έγινα Θεοτόκος δέν θα πέσω. Θα πέσουνε μόνο αυτοί που κατοικούνε πάνω στην γή. Δηλαδή αυτοί που δεν κοιλοπόνησαν τον Χριστόν και δεν γέννησαν το πνεύμα της σωτηρίας. Αυτοί θα πέσουνε. Εμείς «ου πεσούμεθα». Εμείς δεν θα πέσουμε.
Λοιπόν αγαπητοί, σας είπα προηγουμένως, πώς μπορούμε να ψηλαφήσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο; Τί ήταν εκείνο που την έκανε τόσο μεγάλη, τόσο μεγάλη;
Αγαπητοί μου, πρώτα - πρώτα, κατά την ωδήν του Ησαΐου, η Θεοτόκος είχε εγκυμονήσει τον αγαπητόν του Θεού «Τω αγαπητώ σου», λέγει.
Ο αγαπητός του Θεού ποιος είναι; Ακούσατέ το. «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός». Είναι ο Μεσσίας. Πριν ενανθρωπήσει, η Υπεραγία Θεοτόκος, τον είχε βάλει στα σπλάχνα της. Κατά την ωδήν του Ησαΐου. Η ωδή του Ησαΐου δεν είναι προφητική για να ανήκει στους μελλοντικούς. Ο ίδιος ο Ησαΐας ήδη το ζεί, αυτό. Και φυσικά είναι και για τους μελλοντικούς.
Ώστε, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία ήξερε την Π. Διαθήκη, από που το ξέρουμε ότι ήξερε την Παλαιά Διαθήκη; Την προδίδει η ωδή της. Η ωδή της αγίας Άννης. Και δεν είναι δυνατόν ποτέ, να γνώριζε μόνο μία ωδή. Αλλά θα εγνώριζε, όλες τις ωδές της Παλαιάς Διαθήκης, και συνεπώς και του Ησαΐου. Και συνεπώς και αυτό το χωρίο που λέμε τώρα. Πώς την προδίδει; Διότι η δική της η ωδή, της Υπεραγίας Θεοτόκου, που είπε μπροστά στην Ελισάβετ, όταν τη συνάντησε, ότι "ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί."(Λουκ. 1,48), είναι αυτή η περικοπή στο Λουκά που την ακούμε στην Παράκληση, αυτή είναι η ωδή της. Μόνο στην Παράκληση σαν Ευαγγελική περικοπή είναι λιγάκι συντμημένη, στο κείμενο, μέσα στην Αγία Γραφή, θα βρείτε όλα τα στοιχεία της ωδής της. Είναι εμπνευσμένη η ωδή της, από την ωδή της αγίας Άννης. Και σημαίνει ότι διάβαζε την Αγία Γραφή. Και σημαίνει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος ήδη είχε συλλάβει τον αγαπητόν του Θεού στα σπλάχνα της, πριν έρθει ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της πεί ότι και σαρκικά θα εγκαθιδρύετο, θα έκανε την σκηνή του μέσα στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πέστε μου, είναι μεγαλειώδες; Πεστε μου είναι ή δέν είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής αυτό που σας λέγω; Αυτό είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής.
Αυτό το άνοιγμα προς τον ουρανό. Ένα παράθυρο στον ουρανό, που βλέπει κανείς όλα αυτά και τα ζει. Μία τηλεφωνική γραμμή, άν επιτρέπεται να πούμε, με τον ουρανό.
Προσέξτε όμως κάτι.
Αυτές οι ωδίνες, όπως ήδη σας ανέφερα, υπάρχουν στην εικόνα της Εκκλησίας και θα υπάρχουν πάντοτε. Υπάρχει δηλαδή η πνευματική γέννηση του κάθε πιστού. Ας πάρω ένα παράδειγμα για να το κάνω σαφές. Όλα αυτά που είπα να τα κάνουμε σαφή. Για μια στιγμή, -μόνο παρακολουθήστε πολύ καλά αυτό το σημείο- για μία στιγμή ένας άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον Χριστό. Γίνεται μέσα του ένα αναποδογύρισμα. Αλλοίωση της καρδιάς. Βάζει τα δυνατά του να ζήσει πνευματική ζωή. Του λέμε, ότι, ζήσε την πνευματική ζωή και θα δεις τί ειρήνη θα έχεις μέσα στη ψυχή σου. Να δείς τί χαρά θα έχεις μέσα στη ψυχή σου. Θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Πραγματικά έτσι γίνεται. Αλλάζει η ζωή. Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ καιρό. Εδώ τώρα θέλω να προσέξετε. Είναι αυτό, που, εκείνοι που μιλάνε για πνευματική ζωή, το παρακάτω δεν το λένε. Δεν το λένε το παρακάτω. Ούτε στα κηρύγματα μας δεν το ακούμε αυτό. Προσέξτε. Ηδη το είπα σε κάποιον κύριο προηγουμένως, που τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν σ' αυτόν, είναι παρόν, θα του τα πώ βέβαια πιο πλατιά, αλλά, ας τ' ακούσει από τώρα που θα τα πώ σ' όλους να τ' ακούτε. Όλα πηγαίνουν καλά. Χαρά μέσ' στην ψυχή, ειρήνη, ειρήνη στο σπίτι, όλα πολύ καλά. Αφήνει ο Θεός να υπάρχει αυτή η κατάσταση, ακόμα ο Χριστός δέν γεννήθηκε, όμως μέσ' στην καρδιά. Πού είναι οι "κοιλόπονοι" της ψυχής; Πού είναι οι ωδίνες του τοκετού; Δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα υπάρχει στειρότης. Τώρα αρχίζουν οι ωδίνες. Αρχίζει να εγκαθιδρύεται ο Χριστός μέσ' την καρδιά, και αρχίζουν οι πειρασμοί. Πάει η ειρήνη, όχι του Θεού, αυτή η ειρήνη που είχαμε όταν ήταν όλα ησυχία. Όλοι με την καλημέρα τους, όλα ευτυχισμένα, κι ο ήλιος χαρούμενος, σού 'λεγε το πρωί ο δίσκος του, σού 'λεγε καλημέρα. Πάει αυτό, πάει, εξαφανίστηκε. Πειρασμοί, σκουντούφλες, δυσκολίες. Αρχίζει η γυναίκα σου, αδελφέ μου, να τα βάζει μαζί σου, και να σου λέει: ε, ε, ε, ε, τί είναι αυτή η πνευματική ζωή που έχειειεις; Πόλεμο! Κι αντίστροφα. Τον πόλεμο να τον κάνει ο άντρας εις την γυναίκα. Μετά; Ά, μετά οι άνθρωποι αρχίζουν απ' έξω. Βίαιον πόλεμον ο διάβολος. Βίαιον πόλεμον. Ακόμα δεν έχει γίνει τίποτε σπουδαίο. Η σωτηρία μέσ' την ψυχή αρχίζει να "κοιλοπονά." Βλέπει ο πιστός ότι η πνευματική ζωή είναι δύσκολη. Βλέπετε τί αγωνία έχει η γυναικά όταν θέλει να γεννήσει; Το βλέπουμε και στα ζωντανά αυτό, τί αγωνία έχουνε. Και μετά όταν γεννήσουν, βλέπετε το ζωντανό, ας πούμε, όταν γεννήσει η αγελάδα, το πρόβατο, μένει εκεί ξαπλωμένο. Δέν έχει πια δυνάμεις. Διότι είχε πολύ αγωνία για να γεννήσει. Αυτή είναι η αγωνία του πιστού. Χτυπιέται, άγρυπνος, βράδια, χτυπιέται. Κύριε, να φωνάζει, πού είσαι; Κύριε, δεν μπορώ Κύριε. Είναι οι πόνοι του τοκετού, του Χριστού, που θα γεννηθεί η σωτηρία. Θα χάσει την περιουσία του ακόμα. Τα χρήματά του. Θα χάσει τη υγεία του. Θυμηθείτε τον Ιώβ. Θυμηθείτε τον Τωβίτ. Θυμηθείτε τί πειρασμούς. Και μετά έρχεται το πνεύμα της σωτηρίας. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Άραγε το καταλάβαμε; Αν σας πούν, ότι η πνευματική ζωή είναι χαρά και τραγούδια ή τραγουδάκια, είτε πλανώνται, είτε ψεύδονται. Αυτή είναι η πνευματική ζωή, έχει πόνο. Αλλά, υπάρχει κι άλλη μιά όψις. Η άλλη όψις δεν είναι άσχετη με αυτήν την πρώτη που σας είπα. Είναι ο λόγος του Χριστού που είπε Ματθαίος 24,8, κι έχει εσχατολογική διάσταση δια την Εκκλησία. «πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων.» Άμα δείτε, λέει, σεισμούς, άμα δείτε πολέμους, διωγμούς, όταν βλέπετε να μήν παραδέχεται η μάνα το παιδί, και το παιδί τη μάνα, ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα. Να σκοτώνει ο πατέρας τον γιο και ο γιος στον πατέρα, για την πίστη, για την πίστη. Αυτά, λέει, άμα τα δείτε, αυτά είναι η αρχή του "κοιλόπονου". Ἀρχὴ ὠδίνων. Α, αρχή, αρχή λοιπόν. Που σημαίνει θα δείτε πιο πολλά πράγματα. Πιό δύσκολα. Που; Ποιοί; Η Εκκλησία.
Ώστε λοιπόν, νά γιατί η γυνή, το μέγα σημείο που εμφανίζεται στον ουρανό είναι η Εκκλησία. Είναι η Παναγία από τη μία, η Εκκλησία από την άλλη, σας εξήγησα, που κυοφορεί τη σωτηρία της, αγωνίζεται, διώκεται, σε λίγο θα σταθεί ο διάβολος απέναντί της να της αρπάξει τον τοκετό. Το παιδί που γέννησε. Τί θα κάνει; Ξέρετε, αυτό που λέει ο Απόστολος Πέτρος. «ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ.» (Α Πετρ. 5,8) Ζητώντας ποιόν να καταπιεί. Ὡς λέων ὠρυόμενος. Έτσι πολλές φορές λέμε στα νέα μας παιδιά. "Παιδάκι μου, πρόσεχε την κοσμική ζωή. Πρόσεχέ την παιδάκι μου. Πίσω από εκεί είναι ο διάβολος. Σου ανοίγει παγίδες, δέν το βλέπεις; Βέβαια δέν το βλέπουμε. Αλλά πρέπει να πιστέψουμε. Γι' αυτό η πίστις είναι μεγάλο πράγμα. Τί νομίζετε ότι είναι η πίστις, μόνο η πίστις στον Θεό; Είναι και η πίστις να πιστέψεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Κι άμα πιστέψεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα, τότε μόνο μπορείς να σωθείς. Αλλά, ας προχωρήσουμε.
«καὶ ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἰδοὺ δράκων πυῤῥὸς μέγας, ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ἑπτὰ διαδήματα,/καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν.» (Αποκ. 12, 3 - 4)
Και παρουσιάστηκε, εμφανίστηκε, άλλο σημείο στον ουρανό και να, ένας δράκοντας, φίδι τεράστιο κόκκινο με 7 κεφάλια, 10 κέρατα, 7 στεφάνια, διαδήματα, στέμματα, επάνω στα 7 του κεφάλια. Σήκωσε την ουρά του στον ουρανό. Τεράστιος δράκων. Και έριξε από τον ουρανό το ένα τρίτο των αστεριών.
Φοβερό θέαμα. Άν το βλέπαμε εμείς σαν οπτασία, τί θα αισθανόμασταν; Όταν λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι «ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ» θέλει να σημάνει, ότι μιά άλλη θα λέγαμε, κυρία μορφή, αλλά της αυτής οπτασιακής εικόνος. Το σκηνικό δέν αλλάζει. Εδώ βλέπει την γυναίκα, δίπλα βλέπει το δράκοντα, το σκηνικό είναι το ίδιο. Και έχει ταυτοχρόνως και τα δύο οράματα μπροστά του. Την γυναίκα από δώ, το μέγα σημείον, και από την άλλη μεριά το άλλο σημείον, του δράκοντος. Σας εξήγησα προηγουμένως ότι η λέξη "σημείον" είναι πολυσήμαντη. Αναφέρθηκε και το είπαμε, κι έχει μία πολύ βαθύτερα σημασία. Εδώ πάλι θα σας πώ, σημείον σημαίνει έκτακτο γεγονός. Θα επαναλάβω, δηλαδή αυτό που σημαίνει κάτι. Αυτό που αποτελεί διακριτικό γνώρισμα ενός πράγματος ή ενός γεγονότος. Αυτό που λέμε απλά "σημάδι" ή "σημαδιακό". Κάποτε παρατηρούμε κάτι και λέμε, "σημάδι" αυτό, "σημαδιακό" αυτό. Εδώ "σημείον" είναι ο διάβολος. Διότι αυτός είναι ο δράκων, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Και είναι σημείο διότι συνιστά την άλλη όψη του μυστηρίου της γυναικός. Μυστήριον η γυναίκα. Μυστήριον και ο δράκων. Κι επειδή συνιστά την άλλη όψη του μυστηρίου της γυναικός, δηλαδή της Εκκλησίας, γι' αυτό λέγεται και αυτός "σημείον." Δηλαδή ποιός είναι; Το μυστήριον της ανομίας. Μας λέγει ο Απόστολος Παύλος: «τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας.» (Β Θεσ. 2,7) Και ακριβώς εννοεί αυτό που εκφράζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης με την λέξη "σημείον." Σημείον η Εκκλησία, σημείον και ο διάβολος. Το μυστήριο της ευσεβείας η Εκκλησία. Το σημείον της ευσεβείας η Εκκλησία. Το σημείον της ανομίας ο διάβολος. Μυστήριον η Εκκλησία. Μυστήριον και η ανομία. Σας λέγω πάλι, σας υπενθυμίζω ότι, ο ουρανός δέν είναι ο θρόνος του Θεού, είναι το στερέωμα, που βλέπει, -είναι ίδια εικόνα, σας το εξήγησα- που βλέπει τον δράκοντα, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Εδώ τώρα έχουμε ένα σκηνικό. Πάνω σε αυτό το σκηνικό θα διεξαχθεί μία μάχη. Μιά μάχη πέρα και πάνω από κάθε μάχη που πότε δόθηκε μέσα εις την Ιστορία. Συγκρούστηκαν φερ' ειπείν οι Έλληνες με τους Πέρσες, και λέμε "κοσμοϊστορικό" γεγονός. Δέν είναι κοσμοϊστορικά γεγονότα αυτά, είναι σχετικά κοσμοϊστορικά γεγονότα. Κοσμοϊστορικό γεγονός που συμπεριλαμβάνει ολόκληρη την δημιουργία, όχι την ανθρώπινη μόνο ιστορία, είναι η μάχη που θα δοθεί με το παιδί που θα γεννηθεί από αυτήν την γυναίκα και με δράκοντα.
«Καὶ ἰδοὺ, -ας αναλύσουμε- δράκων πυῤῥὸς μέγας.» Δράκων, φίδι. Είναι ο διάβολος όπως είπαμε. Ο διάβολος σαν φίδι επλάνησε τους πρωτοπλάστους. Και εξηγώντας ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λίγο πιο κάτω γράφει• λίγο πιο κάτω, είναι στο 12ο κεφάλαιο στίχος 9 «ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην.» Κοιτάξτε εδώ λεπτομερή περιγραφή που μας κάνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λίγο πιο κάτω. Συγκεντρώνει όλα τα ονόματα του σατανά, για να μη νομίζουμε ότι άλλο πράγμα ο διάβολος, άλλο ο σατανάς. "Σατανάς" θα πεί "αντικείμενος", είναι Εβραϊκή λέξη, σατάν. Και θα πεί "ο αντικείμενος". Δηλαδή όπως λέμε ο Αντίχριστος. Ο αντικείμενος εις τον Θεόν. Δράκων, όφις μέγας αρχαίος, διάβολος, σατανάς και πλανών. Με αυτό θέλει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης να δώσει δύο πράγματα. Την ταυτότητα του διαβόλου και το ολέθριο έργο του. Ποιός είναι και τι κάνει. Ο πλανών την οικουμένη όλη, το έργο του. Εμφανίζεται δέ ο δράκων, ώς πυρρός, ως κόκκινος. Είναι το κόκκινο χρώμα αυτό που εκφράζει, όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας, το φονικόν αυτού και αιμοχαρές. Αγαπά, να φονεύονται οι άνθρωποι. Και όπως είπε και ο ίδιος ο Κύριος, ότι «ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς». (Ιω. 8,44) Ο διάβολος είναι απ' αρχής, πάντοτε, ανθρωποκτόνος. Από πού απ' αρχής; Από την αρχή του ανθρωπίνου γένους. Τί έκανε στους πρωτόπλαστους; Εισήγαγε την αμαρτία και εισήχθη ο θάνατος.
Ανθρωποκτόνος ο διάβολος. Γι' αυτό εμφανίζεται κόκκινος. Ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα. Οι επτά κεφαλές αγαπητοί μου, σημαίνουν το πολυπληθές των οργάνων του, τα δέκα κέρατα το μέγεθος της δυνάμεώς του. Δηλαδή ο διάβολος είναι ο άρχων του κόσμου τούτου. Κι όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος: «περιεπατήσατε κατὰ τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας·» (Εφ. 2,2) Το πνεύμα που ενεργεί ήδη τώρα, επάνω όμως εις τους υιούς της απειθείας.
Όταν ο διάβολος επείραξε τον Κύριο στην έρημο του είπε• αφού του παρουσίασε στιγμή χρόνου, τον ανέβασε επάνω σ' ένα βουνό κι εκεί πανοραμικά, οπτασιακά, ο διάβολος έχει την δυνατότητα να το κάνει, όπως και ο άγγελος, συγκατάβαση του Θεού.. δέχτηκε να περαστεί από τον διάβολο. Αλλά είπαμε. Εδώ είναι η μεγάλη παγίδα που του στήθηκε. Έτσι το ήθελε ο Θεός να γίνει. Άνθρωπο πλάνησε; Απο άνθρωπο Θα επλανάτο. Ανθρωπο νίκησε; Από άνθρωπο θα ενικάτο. Αυτό που έκανε, από εκεί θα τό 'βρισκε. Γι' αυτό Χριστός είναι ο νέος Αδάμ. Έρχεται λοιπόν και του παρουσιάζει όλες τις βασιλείες της γής.
Προσέξτε• και τί λέει ο διάβολος για τις βασιλείες της γής; «σοὶ δώσω τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, (δηλαδή πασών των βασιλείων του κόσμου), ὅτι ἐμοὶ παραδέδοται, (σ' εμένα έχουν παραδοθεί, δικά μου είναι) καὶ ᾧ ἐὰν θέλω δίδωμι αὐτήν.» (Λουκ. 4,6) Και όπου θέλω την δίνω την εξουσία αυτή. Αρχίζει λοιπόν ο διάβολος να υπολογίζει ότι ο Ιησούς είναι σπουδαίο πρόσωπο. Σπουδαίο. Και του λέγει: "Θα σου δώσω την εξουσία να κυβερνήσεις επί της Γής εάν μου δώσεις το προσκύνημά σου." Αυτό θα το κάνει αγαπητοί μου ο Αντίχριστος. Γι' αυτό ο διάβολος θα δώσει στον Αντίχριστο την εξουσία εφ' όλων των Εθνών, εφ' όλων των λαών, εφ' όλων των γλωσσών. Ο Κύριος τί του είπε; «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.» Είδατε ότι ο διάβολος, λέγει, ότι έχει την εξουσία όλων των βασιλειών; Το ακούσατε και στην σημερινή περικοπή. Δηλαδή σαν να λέμε, ο διάβολος κυβερνάει τον κόσμο; Ο Θεός κυβερνάει τον κόσμο, αλλα παραχωρεί ο Θεός να κυβερνά ο διάβολος, ως άρχων τούτου του κόσμου, του αιώνος τούτου. Λέγει ο άγιος Κύριλλος: Ποιές βασιλείες, λέγει, έχει ο διάβολος; Ούτε οβολόν δεν έχει. Ούτε δεκάρα δεν έχει. Αν και η δεκάρα είναι δέκα οβολοί. Ούτε οβολόν δεν έχει ο διάβολος, κι έχει τις βασιλείες του κόσμου να τις δίνει όπου του αρέσει; Αλλά, εν τούτοις τις έχει. Με την έννοια ότι παραχωρήθηκε. Είδατε τι είπε; Παραδέδοται. Μού 'χουν παραδοθεί. Παραχώρησης του Θεού είναι. Εφ' όσον οι άνθρωποι θέλουν να μην κυβερνώνται από τον Θεόν, αλλά από τον διάβολο. Βλέπετε πόσο αποκαλυπτικά είναι όλα αυτά;
Δέν είσαι αδελφέ μου στις εντολές του Θεού, σε κυβερνάει ο διάβολος. Και το σπίτι σου και την πατρίδα σου και την υφήλιο ολόκληρη. Εδώ όμως έχουμε 7 κεφάλια, που σας το είπα προηγουμένως, 7 λέει κεφαλές, 7 κεφάλια. Τι σημαίνει τούτο; Είναι το πλήθος των οργάνων του διαβόλου. Αλλά ακόμα είναι και το μέγεθος της δυνάμεως του διαβόλου. Τί σημαίνει αυτό; Υπολογίσατε πόσες οργανώσεις φανερές και κρυφές υπάρχουν του διαβόλου; Μασονισμός, Σιωνισμός, Αιρέσεις, Υλισμός, Αναρχισμός, τί θέλετε και δεν υπάρχει.. Όλα αυτά είναι το πολυκέφαλο και το πολυκέρατο του διαβόλου. Που σημαίνει, πολλές οργανώσεις και σημαίνει πολύ δύναμη που ασκεί, που; Στην Εκκλησία. Ασκεί πολύ δύναμη στην Εκκλησία.
Αλλά επάνω στα κεφάλια του έχει λέει 7 διαδήματα. Τί σημαίνει ότι έχει 7 διαδήματα; Το διάδημα είναι το σύμβολο της επικροτήσεως και του επαίνου των όσων έχει αυτή η κεφαλή πάνω στην οποία είναι το διάδημα. Σημαίνει: Αξίζει το κεφάλι μου και βάζω ένα στέμμα. Αλλά είναι και το σύμβολο της εξουσίας. Τί σημαίνει; Ώς άρχων του κόσμου τούτου ο διάβολος εξουσιάζει. Αλλά και κάτι ακόμα. Ότι επικροτείται και χειροκροτείται και επαινείται και επιδοκιμάζεται το κακό και το πονηρό εις τον κόσμο, διότι «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται.» (Α Ιω. 5,19) Ο κόσμος όλος βρίσκεται μέσα εις το πονηρό. Γι' αυτό λοιπόν ο διάβολος έχει 7 κεφάλια και 10 κέρατα. Αλλά αγαπητοί μου θα συνεχίσουμε την ερχομένη Κυριακή.
48η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
†. «κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι·» (Ψαλ. 11,9)
Όταν το είδα το χωρίο αυτό τρόμαξα, στην δύναμη της διατυπώσεώς του. Ακούστε το. Είναι πολύ χαρακτηριστική αυτή η φράσις, ότι οι ανόσιοι και οι ασεβείς κινούνται κυκλοτεράν. Πού κυκλοτεράν; Κυκλώνουν τους ευσεβείς. Τους κάνουν κύκλο, δηλαδή τους εγκλωβίζουν. Προσπαθούν να εγκλωβίζουν τους ευσεβείς. Και αυτός ο εγκλωβισμός των ευσεβών πολλές φορές έχει πολλές μορφές μέσα στην Ιστορία. Πρώτα - πρώτα εγκλωβίζουν τους πιστούς στις κατακόμβες. Πήγαιναν οι πιστοί να λατρεύσουν τον Θεό. Εκεί πήγαιναν, κύκλωναν την κατακόμβη και τους έβαζαν φωτιά και τους έκαιγαν, ή τους έπιαναν τους έβγαζαν έξω για να τους ρίξουν στα θηρία.
Εγκλωβίζουν ακόμη τους πιστούς με τους ανοσίους νόμους. Ψηφίζουν νόμους οι οποίοι είναι ανόσιοι, είναι ασεβείς. Και ο ευσεβής δεν ξέρει τώρα τι να κάνει με τους νόμους αυτούς. Σας θυμίζω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Οι μασόνοι, οι τέκτονες έχουν ένα σχήμα εγκλωβισμού του Τιμίου Σταυρού. Είναι το μασονικόν τρίγωνον που έχει την μύτη προς τα κάτω. Είναι σύμβολο μασονικό. Δεν μου μένει χρόνος να σας πω πιο πολλά γι αυτό το τρίγωνο. Και στη μέση βάζουν έναν Σταυρό. Αυτό είναι το σήμα της ΧΑΝ και της ΧΕΝ. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει αιχμάλωτος Σταυρός. Σημαίνει εγκλωβισμένος Σταυρός. Είναι αυτό που λέγει κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι. Κυκλώνουν. Εγκλωβίζουν για να εξουδετερώσουν τρόπον τινά με το σύμβολον, να εξουδετερώσουν την δύναμη του Τιμίου Σταυρού.
Βλέπομε ότι ο Αντίχριστος ακόμη αγαπητοί μου θα εγκλωβίσει τους πιστούς με οικονομικόν αποκλεισμόν. Ακούστε τι γράφει στο βιβλίο της Αποκαλύψεως 13 Κεφάλαιον: «καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν,/καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» (Αποκ. 13, 16 - 17) Θα πάρεις το χάραγμα στο μέτωπο ή στο χέρι ώστε να μπορείς να αγοράσεις και να πουλήσεις. Δεν θα μπορείς να συναλλάσσεσαι οικονομικά εάν δεν υποχωρήσεις. Αυτό τι είναι; Εγκλωβισμός. Σου λέει: Διάλεξε. Η θα πεθάνεις από την πείνα ή θα υποχωρήσεις.
Προσέξτε μια φρασούλα που χθές, εν όψει να σας κάνω αυτήν την ομιλία την πρόσεξα: «καὶ ποιεῖ πάντας... ἵνα δώσωσιν». Κατά λέξη, μεταφράζω, «και κάνει όλους... για να δώσουν» το χέρι τους, το μέτωπό τους να χαραχθεί. Αυτό το «ποιεῖ πάντας» θυμίζει, προσέξτε παρακαλώ, θυμίζει μεθόδευση, μεθόδευση που θα κάνει ο Ψευδοπροφήτης για λογαριασμό του Αντιχρίστου. Θα σε φέρει γύρω βόλτα. Ξεκινάμε τώρα με τα 666 από εδώ κι από εκεί, σιγά σιγά, αυτή λέγεται μεθόδευση. Πιστεύω ότι η φρασούλα «καὶ ποιεῖ πάντας... ἵνα δώσωσιν» είναι ταυτόσημη με το «κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι·» που λέει ο Ψαλμωδός που σε φέρνει γύρω βόλτα, σου μεθοδεύει το πως να σε εγκλωβίσει.
Απόσπασμα από την ερμηνεία του 11ου Ψαλμού. 8η ομιλία στην κατηγορία « Ἀνάλυσις Ψαλμῶν ». Βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης.
