Αθανάσιος Άμβωνας

08 Δεκεμβρίου 2021

Ὁ Τωβίας στά Ἐκβάτανα. Ὁ Τωβίας ζητάει πληροφορίες γιά τή νύφη.

†.Ἐνθυμεῖσθε πού ἐλέγαμε ὅτι ὁ Ἂγγελος Ραφαήλ συνιστοῦσε εἰς τόν Τωβία τήν κόρη τοῦ Ραγουήλ τήν Σάρρα, καί μάλιστα εἶχε δώσει τούς χαρακτηρισμούς ὅτι τό κοράσιον ἦτο «καλόν καί φρόνιμον». Ὁπωσδήποτε, καί αὐτό ἤτανε πάρα πολύ σωστό, ὁ Τωβίας εἶχε τίς ἀντιρρήσεις του, διότι εἶχε ἀκούσει νά εἶχε δημιουργηθεῖ μία περιπέτεια γύρω ἀπό τό πρόσωπο τῆς Σάρρας μέ τόν θάνατον ἐκείνων πού ἐπιχειροῦσαν νά τήν παντρευτοῦν. Καί ἐφοβήθηκε διά τόν ἑαυτό του, ἐφ’ ὃσον ἦταν καί μονογενής -καί μοναχοπαίδι- μήπως ἀφήσει τούς γονεῖς του κατά τρόπον τέτοιον πού νά τούς λυπήση καί νά τούς ὁδηγήση στόν θάνατον ὁ δικός του χαμός.

Καί τοῦ λέγει ὁ Ἄγγελος: «οὐ μέμνησαι τῶν λόγων ὧν ἐνετείλατό σοι ὁ πατήρ σου, ὑπέρ τοῦ λαβεῖν σε γυναῖκα ἐκ τοῦ γένους σου;» ( Τωβ. 6, 16) Δέν θυμᾶσαι πού σοῦ εἶπε, σοῦ παρήγγειλε, ὁ πατέρας σου νά πάρης γυναῖκα ἀπό τό γένος σου;

Ἴσως ἐδῶ θά ἐρωτήση κάποια κοπέλα ὅτι ὅταν ὁ Τωβίτ ἔδινε τίς παραγγελίες εἰς τόν γιό του τόν Τωβία -τή γνωστή του διαθήκη, τήν ὁποία εἴχαμε ἀναλύσει καί ἐνθυμεῖσθε πόσο ἐπέμενε στό σημεῖο αὐτό νά παντρευτῆ γυναῖκα ἀπό τό γένος του. Βέβαια κατ’ ἀρχάς Ἑβραία· ἂν ἦταν δυνατόν καί ἀκόμα καλύτερα καί ἀπό τήν φυλή Νεφθαλείμ, ἀπό τήν ἴδια τή φυλή τους- ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁδηγός ὁ Ἀζαρίας, δέν ἦτο παρών. Μετά ταῦτα, ὅταν ἔγινε θέμα γιά τά δέκα τάλαντα καί εἶπε ὁ Τωβίας: «πατέρα, πῶς νά πάω νά τά πάρω;». «Καλά, παιδί μου, τοῦ λέγει, πήγαινε βρές στήν ἀγορά κάποιον ὁδηγόν πού νά ξέρη τούς τόπους ἐκείνους καί νά πᾶτε μαζί. Θά τόν μισθώσωμε, νά πᾶτε μαζί», ἐκ τῶν ὑστέρων εὑρέθηκε ὁ ὁδηγός ὁ Ἀζαρίας. Πῶς λοιπόν τώρα ἐδῶ λέγει ὁ ὁδηγός αὐτή τήν κουβέντα: «θυμᾶσαι τί σοῦ εἶπε ὁ πατέρας σου;» Πότε; ἦτο παρών;

Ἐδῶ θά λέγαμε ἀφήνει ρωγμές, σχισμές, ὁ Ἄγγελος νά φανῆ ὅτι ἤτανε παρών, ὅτι δέν ἦτο ἕνας συνήθης ὁδηγός. Ἐξάλλου, ὅταν θά γίνη ὁλόκληρη ἡ ἀποκάλυψις, τότε θά θυμηθῆ ὁ Τωβίας, καί ὁ Τωβίτ ἐν συνέχειᾳ ὁ πατέρας, θά θυμηθοῦν ὅτι ὁ ὁδηγός αὐτός παρουσίαζε μερικά παράξενα ἰδιώματα. Θά μποροῦσε αὐτή τή στιγμή νά τοῦ ἔλεγε ὁ Τωβίας: «καί ποῦ τό ξέρεις αὐτό ὅτι μοῦ τό εἶπε ὁ πατέρας μου;» Ἀλλά δέν τοῦ πέρασε ἀπό τό μυαλό. Ἴσως διότι ὑπό τό κράτος τῆς ἐντολῆς τοῦ πατέρα, νομίζοντας ὅτι θά μποροῦσαν καί ἄλλοι νά τό ξέρουν αὐτό, σάν μία κοινή ἐντολή τῆς φυλῆς τῶν Ἑβραίων, καλύτερα τοῦ γένους, δέν ἔδωσε καί πολλή σημασία. Ὅμως, ἐκ τῶν ὑστέρων ὁπωσδήποτε θά πρέπη νά τό ἐσκέφθηκε, κι αὐτό θά μεγάλωσε βεβαίως τόν θαυμασμόν τους «ποιός ἦταν αὐτός ὁ ὁδηγός!».

Καί τοῦ λέγει τώρα ὁ Ἄγγελος: «ἄκουσέ με ἀδελφέ τώρα· αὐτή ἡ γυναῖκα, ἡ κόρη τοῦ Ραγουήλ, σοῦ ἀνήκει. Καί ὡς πρός τό δαιμόνιον γιά τό ὁποῖον φοβᾶσαι πού ὑπάρχει εἰς αὐτήν, οὔτε νά τό σκέπτεσαι. «Μηδένα λόγον ἔχε», οὔτε νά τό σκέπτεσαι, γιατί αὐτή τήν νύχτα ἡ Σάρρα θά γίνη γυναῖκα σου· «ὅτι τήν νύκτα ταύτην δοθήσεταί σοι αὕτη εἰς γυναῖκα» (Τωβ. 6, 16) Αὐτή τή νύχτα θά γίνη γυναῖκα σου.

Καί ὅπως λέγαμε τήν περασμένη φορά, ὁπωσδήποτε πρέπει νά ὑπάρξη ἕνας χρόνος μνηστείας, διότι αὐτό ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρωπίνη ἔρευνα καί διαπίστωσις. Μά, ὅταν ὁ Θεός ἐντέλλεται, ὅταν ὑπάρχη ἡ ἐγγύησις τοῦ Ἀγγέλου, δέν τίθεται θέμα πλέον. Θά μοῦ πῆτε: «τό ἤξερε αὐτό ὁ Τωβίας;» Ἐδῶ ὑπάρχει κάτι τό ἰδιάζον. Ὅταν κάποτε ἔχωμε τή θεία παρουσία, ὁ ἄνθρωπος χωρίς νά τό καταλαβαίνη -ὁ πιστός ἄνθρωπος- παραμερίζει τή δική του πρόβλεψι· τήν ἀνθρωπίνη πρόβλεψι τήν παραμερίζει καί πείθεται σέ ἐκεῖνο τό ὁποῖο ὁ Θεός τοῦ λέγει, ἔστω κι ἄν ἀκόμα δέν ἀντιλαμβάνεται πλήρως ὁ ἄνθρωπος ὅτι πρόκειται περί μιᾶς θείας ἐνεργείας.

Τέτοια φαινόμενα ἔχομε πολλά εἰς τήν Ἁγία Γραφή ὁπωσδήποτε, διότι ἕνας ἄνθρωπος πιστός διαισθάνεται, ἔστω κι ἄν δέν γνωρίζει ὅλο τό βάθος, ὅτι ἔχει νά κάνη μέ θεῖο πρόσωπο· τό διαισθάνεται αὐτό. Οἱ μαθηταί ἐπί παραδείγματι τρία χρόνια δέν κατενόησαν ποιός ἦταν ὁ Χριστός, ὁπωσδήποτε· δέν μποροῦσαν ποτέ νά συλλάβουν -ἄν μάλιστα παρακολουθεῖτε καί τά θέματα τῆς Κυριακῆς μετά, τά βραδινά, τά ἑσπερινά- δέν μποροῦσαν ποτέ νά συλλάβουν ὅτι Αὐτός πού ἦταν μαζί τους, ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ὁ Γιαχβέ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἔδωσε τό νόμο εἰς τό Σινᾶ· εἶναι Αὐτός πού παρήγγειλε εἰς τόν Μωυσῆ νά βγάλη τόν λαό ἀπό τήν Αἴγυπτο· εἶναι Αὐτός πού ὁδήγησε τόν λαό μέσα εἰς τήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Αὐτό θά τούς ἦταν ἀδιανόητο! ἀδιανόητο! Θά διερήγνυαν τά ἱμάτια τους ὅτι εἶναι ἀδύνατον αὐτό τό πρᾶγμα. Τό κατάλαβαν μετά. Πῶς ὅμως ἀφοῦ δέν εἴχανε πλήρη γνῶσι «ποῖος ὁ Ἰησοῦς;», πῶς ἄφησαν τά ὑπάρχοντά τους, τή γυναῖκα τους ὅσοι ἦταν παντρεμένοι τέλος πάντων, τά δίχτυα τους, τά πλοῖα τους, τό τελωνεῖο τους, τή δουλειά τους, τήν ὑπαλληλική τους θέσι ὅπως ἦταν ὁ Ματθαῖος, καί τά λοιπά; καί ἠκουλούθησαν τόν Χριστό. Πῶς; Εἶναι αὐτό τό ἕνα κάτι· αὐτό τό ὁποῖο εἶναι ἕνα προοίμιον ὠθήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἡ ἀγαθή προαίρεσις παραδίδεται χωρίς ἀκόμα νά ἔχη πλήρη γνῶσι τοῦ τί θά ἐπακολουθήση. Αὐτό εἶναι πολύ σπουδαῖο στοιχεῖο! Ἀνήκει ὅμως μόνο στίς πιστές ψυχές. Μόνο στίς πιστές ψυχές! τό ξαναλέγω.

Συνεπῶς λόγος δέν γίνεται, ὅτι θά ἔπρεπε νά δοθῆ χρόνος γιά νά γίνη διαπίστωσις καί ἀναγνώρισις, ἄν τά πράγματα τελικά θά συνέφεραν εἰς τόν Τωβία ἀπό ἕνα τέτοιο γάμο.

Καί συνεχίζει ὁ Ἄγγελος νά συμβουλεύη: «καί ἐάν εἰσέλθης εἰς τόν νυμφῶνα, λήψη τέφραν θυμιάματος, καί ἐπιθήσεις ἀπό τῆς καρδίας καί τοῦ ἥπατος τοῦ ἰχθύος καί καπνίσεις.» (Τωβ. 6, 17) Ὅταν, λέγει, θά κλείση τό συνοικέσιον καί θά εἰσέλθης εἰς τόν νυφικό θάλαμο, ἐκεῖ θά ζητήσης κάρβουνα -τέφρα θυμιαμάτων, ἀναμμένα κάρβουνα- καί ἐπάνω ἐκεῖ στά ἀναμμένα κάρβουνα θά βάλης τήν καρδιά καί τό συκώτι τοῦ ψαριοῦ καί θά τ’ ἀφήσης νά καπνίσουν.

«Καί ὀσφρανθήσεται τό δαιμόνιον καί φεύξεται καί οὐκ ἐπανελεύσεται εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.» (Τωβ. 6, 18) Τότε, λέγει, θά ὀσφρανθῆ, θά μυρίση, τόν καπνόν τό δαιμόνιον καί θά φύγη καί δέν θά ξαναγυρίση -ἡ ἔκφρασις «εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος» σημαίνει «ποτέ»- δέν θά ἐπανέλθη τό δαιμόνιον ποτέ. Αὐτό σημαίνει ὅτι δύναται νά ἐπανέλθη; Βεβαίως!

Θυμηθεῖτε τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε ὅτι, ὅταν φύγη τό δαιμόνιον ἀπό τόν ἄνθρωπον -εἶναι στό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον- καί δέν αἰσθάνεται καλά εἰς ἀνύδρους τόπους ὑπάρχον, καί λέγει: «δέν ξαναγυρίζω στήν παλιά μου κατοικία;» Καί ἐπιστρέφοντας βρίσκει τήν παλιά του κατοικία, λέγει, καθαρή καί σεσαρωμένη, σκουπισμένη. Καί λέγει: «γιατί ἔφυγα ἀπό ἐδῶ;» Τότε παραλαμβάνει ἑπτά δαιμόνια πονηρότερα ἀπό αὐτό καί ἐπανέρχεται εἰς τήν παλαιά του κατοικία καί γίνονται τά ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου χείρονα τῶν πρώτων. (Λουκᾶ ια΄, 24-25)

Δηλαδή ὅταν ἕνας ἄνθρωπος -αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ- ἀμελῶς καταρτισθῆ, δεχθῆ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ ἀμελῶς -φέρ’ εἰπεῖν βαπτισθεῖ, δεχθεῖ τά μυστήρια, τήν ἐξομολόγησι καί τά λοιπά ἀμελῶς- τί θά πῆ ἀμελῶς; χωρίς καρποφορία, πῆγε ἐξομολογήθηκε, κοινώνησε, καθαρίστηκε· ἔφυγαν θά λέγαμε οἱ δαίμονες τῶν παθῶν, ὅταν ἀφήση ὅμως τήν ψυχή χωρίς νά καταρτίζεται, χωρίς ἄσκησι -χωρίς ἄσκησι!- τότε ὄχι ἁπλῶς ἐπανέρχεται ὁ παλαιός δαίμων, τά παλιά πάθη, ἀλλά ἐπανέρχονται περισσότερα καί τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός γίνεται χειρότερος ἀπ’ ὅ,τι ἤτανε τήν πρώτη φορά.

Εἶναι κάτι τό ὁποῖον παρατηροῦμε δυστυχῶς στή ζωή μας σέ πολλούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἡ ἀμελής κατάρτισις, δηλαδή ὄχι ἡ σωστή κατάρτισι· ὅτι καθαρίστηκα πρέπει νά ἀγωνισθῶ, διαρκῶς νά ἀγωνίζωμαι καί νά καθαρίζωμαι καί νά καταρτίζωμαι. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέγει εἰς τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως «ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι».(Ἀποκ. κβ΄, 11) Ἐκεῖνο τό «ἔτι» πού θά πῆ «ἀκόμη», σημαίνει ὅτι πρέπει διαρκῶς καί διαρκῶς, χωρίς σταματημό κατά ἕναν δυναμικόν τρόπον νά ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος καί νά ἁγιάζεται. Ἔτσι δέν θά ἐπανέλθη τό δαιμόνιον εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

Ἀλλά θά πῆ κάποιος, ἤ κάποια κοπέλα ἀπό σᾶς: «εἶχε τήν δύναμι ὁ καπνός τοῦ συκωτιοῦ καί τῆς καρδιᾶς ἑνός ψαριοῦ νά διώξη τόν διάβολον»; Ὁπωσδήποτε, ὄχι! Ὅπως λέγαμε καί τήν περασμένη καί τήν προπερασμένη φορά, αὐτά καθ’ ἑαυτά καιόμενα τά ἐντόσθια καί ἀναδίδοντα καπνόν, φυσικά δέν διώχνουν τόν διάβολον· φυσικά. Αὐτά ὁπωσδήποτε εἶναι ἐξωτερικά σημεῖα, ὑλικά σημεῖα μιᾶς ἐσωτερικῆς πράξεως.

Πρέπει νά ἀναζητήσωμε συνεπῶς αὐτήν τήν ἐσωτερικήν πρᾶξιν. Ἔχει δυό ὄψεις αὐτή ἡ ἐσωτερική πρᾶξις. Ἡ πρώτη ὄψις εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτό πού λέγει ὁ Ἄγγελος εἶναι κατ’ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀκριβῶς αὐτό πού λέγει φέρ’ εἰπεῖν ὁ Χριστός· ὅτι «θά βαπτισθῆς μέ νερό». Καί θά ἔλεγε κανένας: «τό νερό θά καθαρίση τό προπατορικόν ἁμάρτημα; αὐτό καθ’ ἑαυτό τό νερό;» Βεβαίως αὐτό καθ’ ἑαυτό τό νερό, ὄχι! ἀλλά εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο, εἶναι τό ἐξωτερικόν σημεῖον ἑνός μυστηρίου· ὅπως εἶναι τό ἐπιτραχήλιον στήν ἐξομολόγησι. Τό ἐπιτραχήλιον ἀφαιρεῖ τάς ἁμαρτίας; Ὄχι! Εἶναι ὅμως τό ἐξωτερικόν σημεῖον τοῦ μυστηρίου. Ὅπως εἶναι τό λάδι εἰς τό εὐχέλαιον, ὅπως εἶναι πάλι αἱ ἐλαιώδεις ἀρωματικαί οὐσίαι εἰς τό Χρῖσμα, ὅπως εἶναι -θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω αὐτό, ἐδῶ εἶναι καί τό μοναδικό σημεῖο μάλιστα εἰς τήν Παλαιά Διαθήκη- εἰς τόν γάμον ἡ ἄρμοσις τῶν χειρῶν· ἡ ἄρμοσις τῶν χειρῶν, αὐτό τό πιάσιμο τῶν χεριῶν, τό μοναδικό σημεῖο, εἶναι τό ἐξωτερικό σημεῖο τοῦ γάμου, τό ὁποῖον μυστήριον μένει ἀδιάλυτο. Κι ὅμως πάρα πολλές φορές χαιρετοῦμε ἀνθρώπους, κάνομε τήν ἰδίαν κίνησιν· πιάνει ὁ ἕνας τό χέρι τοῦ ἀλλουνοῦ. Κάθε ἄλλο ὅμως παρά αὐτό θά σήμαινε ὅτι οἱ σχέσεις μας δύνανται νά μείνουν ἀδιάλυτες. Αὐτό εἶναι τό ἐξωτερικό σημεῖο· τό ἐξωτερικό σημεῖο. Αὐτό καθ’ ἑαυτό λοιπόν δέν ἔχει νά παίξη κανένα ρόλο· ὁ Θεός ὅμως τό θέλει.

Καί σᾶς ἔλεγα τήν περασμένη φορά ὅτι τό θέλει, ἐπειδή εἶναι ἡ μετοχή τῆς ὅλης δημιουργίας. Δέν εἶναι μόνο ἡ μία προαίρεσις, δέν εἶναι μόνο ἡ πίστις, εἶναι καί ἡ μετοχή τῆς κτίσεως· διότι αὐτό φανερώνει ὅτι ἡ κτίσις εἶναι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τήν θέλει μέσα στήν σωτηρία, νά συντελῆ εἰς τήν σωτηρία, διότι καί ἡ ἰδία ἡ κτίσις θά σωθῆ. Θά σωθῆ ἡ κτίσις!

Γιά νά δοῦμε ὅμως τίς δυό αὐτές ὄψεις, οἱ ὁποῖες εἶναι πίσω ἀπό τό ὁρατόν σημεῖον πού εἶναι τώρα τά καιόμενα ἐντόσθια ἐπάνω στά κάρβουνα, ἡ καρδιά καί τό συκώτι.

Τό πρῶτο· εἴπαμε, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ· γιατί τό λέει ὁ Θεός. Ὅπως βλέπομε στήν Καινή Διαθήκη… ἤ καλύτερα νά πῶ στήν Παλαιά Διαθήκη λέγει ὁ Θεός: «θά πάρης τό ραβδί σου, λέει στό Μωυσῆ, καί θά χτυπήσης τό νερό». Αὐτό ἐάν τό ἔκανε κάποτε ἄλλοτε ὁ Μωυσῆς μπροστά στήν Ἐρυθρά Θάλασσα, ἡ θάλασσα θά ὑποχωροῦσε καί θά ἐγίνετο ξηρά; Ὄχι! Γιατί; Τό λέγει ὁ Θεός! Καλά κι ἕνα ραβδί; Ἔ, μά τό ραβδί τό θέλει ὁ Θεός γιά τόν λόγο πού ἀνέφερα προηγουμένως.

Στήν Καινή Διαθήκη· ὅποιος βαπτισθεῖ θά σωθῆ, λέει ὁ Χριστός. Ἀλλά πότε ὅμως; «Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς». Προσέξτε! τό ἕνα εἶναι γιατί τό λέει ὁ Θεός· τό λέγει ὁ Χριστός. Τό ἄλλο; Ἡ ἄλλη ὄψις. Στό βάπτισμα· ὁ πιστεύσας, εἶναι ἡ πίστις, εἶναι κάτι πού ἀφορᾶ εἰς τόν ἄνθρωπο πιά. Εἰς τόν Μωυσῆ· τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μέ τό ραβδί νά ἀνοίξη ἡ θάλασσα. Ἡ ἀνθρωπίνη πλευρά· ὁ Μωυσῆς νά σηκώση τό ραβδί καί νά χτυπήση τή θάλασσα.

Ἡ ἀνθρωπίνη πλευρά τώρα ἐδῶ, περί τοῦ ὁποίου τό θέμα. Κοιτάξτε: «ὅταν δέ προσπορεύη αὐτή» ὅταν θά βρεθῆτε εἰς τόν νυμφικόν θάλαμο «ἐγέρθητε ἀμφότεροι» σηκωθεῖτε καί οἱ δυό «καί βοήσατε πρός τόν ἐλεήμονα Θεόν» θά κάνετε προσευχή «καί σώσει ὑμᾶς καί ἐλεήσει». Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ ἀνθρωπίνη τώρα πλευρά; Εἶναι ἡ προσευχή! Τρία σημεῖα βλέπομε ἐδῶ λοιπόν συναντούμενα. Ἐάν λείπη τό ἕνα δέν γίνεται τίποτα, γιατί ἔτσι τό θέλει ὁ Θεός. Μποροῦσαν νά λείπουν δυό καί νά τό ἤθελε μόνο ὁ Θεός· ἀλλά ὁ Θεός ἐπειδή ἔτσι τό θέλει καί ἔτσι τό ἐπιθυμεῖ, συνεπῶς γιά νά γίνη κάτι, αὐτά τά τρία πρέπει νά ὑπάρχουν: πρῶτον τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δεύτερον τό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου καί τρίτον τό ὁρατόν σημεῖον, τό ἐξωτερικόν.

Στό γάμο, ὁ Θεός θέλει νά παντρευτεῖτε -δυό ἄνθρωποι θέλουν νά παντρευτοῦν, ὑπάρχουν καί τά ἐξωτερικά σημεῖα- δέν θέλει ὁ εἷς ἐκ τῶν δύο συζύγων. Φέρ’ εἰπεῖν δέν θέλει ἡ γυναῖκα καί γίνεται μέ τό ζόρι ὁ γάμος· προσέξτε! μέ τό ζόρι, ὅπως πολλές φορές γίνεται ὑπό τήν ἀπειλή περιστρόφου. Πολλές φορές! Πᾶνε τόν ἄνδρα, γίνεται ἀπαγωγή ἤ τῆς γυναίκας ἀναλόγως καί ὑπό τήν ἀπειλή περιστρόφου πᾶνε καί τούς παντρεύουν. Ὁ γάμος εἶναι ἄκυρος, ἐπειδή δέν εἶναι καί τά τρία σημεῖα, εἶναι μόνον τά δυό. Εἶναι φανερό! τό βλέπει κανείς πολύ καθαρά! Ποῦ νά τά βλέπουν αὐτά οἱ προτεστάνται, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν καί δέν δέχονται πολλά σημεῖα. Ποῦ;

Ὥστε ἡ προσευχή! «Θά κάνετε προσευχή!» Παιδιά, ξέρετε τί ἦταν ἐκεῖνο πού ἔκανε τούς ἀνθρώπους -μοῦ φαίνεται σᾶς τό εἶχα πεῖ- αὐτούς ὅλους τούς μνηστῆρες, ἑπτά τόν ἀριθμόν, νά φονεύωνται ἀπό τό δαιμόνιον πού ἐμφιλοχωροῦσε εἰς τήν Σάρρα; Ὅτι ἔβλεπαν τήν γυναῖκα, τήν Σάρρα, ὡς γυναῖκα μόνον. Ἔβλεπαν μόνο παθιασμένα, ἔβλεπαν μόνο ἐρωτικά. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος, οἱ σύζυγοι, βλέπουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον μόνον ἐρωτικά, τότε ἐμφιλοχωρεῖ τό δαιμόνιον τῆς φθορᾶς. Αὐτό μή νομίσετε ὅτι ἔγινε ἅπαξ εἰς τήν Σάρρα καί τούς μνηστήρας της, ἀλλά γίνεται πάντοτε εἰς τούς ἀνθρώπους πού παντρεύονται μέ κριτήρια μόνον σαρκικά. Ἀντιθέτως, ἄν τά κριτήρια εἶναι πνευματικά, τότε παρά τίς δυσκολίες πού μποροῦν νά προκύψουν ἤ νά προκύπτουν, πάντοτε ὁ γάμος θά διασώζεται, καί ἡ ἑνότητα θά διασώζεται πάντοτε παρά τίς δυσκολίες.

Καί τί λέγει ἐδῶ: καί τότε «σώσει ὑμᾶς καί ἐλεήσει» ο Θεός. Θά σᾶς σώση καί θά σᾶς ἐλεήση. «Μή φοβοῦ»!

Πόσο παρήγορος αὐτός ὁ λόγος τοῦ Ἀγγέλου εἰς τόν Τωβία! «Μή φοβᾶσαι! Μή φοβᾶσαι! διότι εἶναι ἑπόμενον νά φοβῆσαι μέ ὅλα αὐτά σοῦ λέγω ὃτι κάτι κακό θά πάθης». Εἶναι ὅπως θά λέγαμε ἐδῶ πού συνήθως εἰς τόν τομέα αὐτόν γίνονται τά περισσότερα μάγια. Ναί!.. ναί! εἰς στόν τομέα τῶν συνοικεσίων, τῶν γάμων καί τά λοιπά, καί τά λοιπά. Ἐδῶ γίνονται τά μεγάλα, τά φοβερά μάγια πού κάνουν οἱ ἄνθρωποι σάν ἐνέργειες τοῦ σατανᾶ, διότι δέν προτιμήθηκε ἕνα δικό μας πρόσωπο, προτιμήθηκε ἕνα ἄλλο. Θά πᾶμε ἐμεῖς στή νύφη ἤ στό γαμπρό νά ρίξωμε μάγια, νά κάνωμε μάγια, νά κάνωμε ἐνέργειες σατανικές καί λοιπά, καί λοιπά. Καί ναί μέν, ἕνα ποσοστό ἀπό αὐτά εἶναι ἀγυρτεῖες καί ψεύδη. Καί ἕνα ποσοστό ἐνδεχομένως εἶναι καί ἀληθῆ γιατί εἶναι ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ. Ἀλλά παρά τίς ἐνέργειες αὐτές ὅλα μποροῦν νά μποῦν κάτω ἀπό τά πόδια τῶν νεόνυμφων, νά τά ποδοπατήσουν καί νά μήν πάθουν ἀπολύτως τίποτε, ὅταν… ὅταν ἀνάμεσά τους εἶναι ὁ Θεός, ὅταν ὁ γάμος τους εἶναι κατά Θεόν. Τότε τά μάγια δέν τούς πιάνουν! Ὅταν ὅμως τά κριτήριά τους εἶναι σαρκικά, τότε τά μάγια τούς πιάνουν. Εἶναι αὐτός ὁ δαίμων, ὁ ἀπολύων, ὁ καταστροφεύς, αὐτός πού καταστρέφει· τό δαιμόνιο τό καταστρεπτικό.

Ἀλλά καί κάτι τό ὁποῖον εἶναι πολύ παρήγορον καί τό ὁποῖο ὁπωσδήποτε ἔχει καί σέ μᾶς πολλά μηνύματα νά μᾶς πῆ: «ὅτι» ἐξηγεῖ τώρα τό γιατί δέν πρέπει νά φοβῆσαι «ὅτι σοί αὐτή ἡτοιμασμένη ἦν ἀπό τοῦ αἰῶνος» γιατί αὐτή ἑτοιμάστηκε γιά σένα, πρίν γεννηθεῖ καί αὐτή καί ἐσύ. Ἤ καλύτερα, πρίν γίνει ὁ κόσμος, «ἀπό τοῦ αἰῶνος». Πώ! πώ! καταπληκτικό!

Ὥστε ἡ πορεία τοῦ κόσμου εἶναι γνωστή καί καθορισμένη πρό καταβολῆς κόσμου; Ἴσως κάποια κοπέλα θά πῆ -ἀπό σᾶς!- «νά τό κισμέτ!», «νά ἡ μοίρα!», «νά ἡ τύχη!», «νά τό γραμμένο!» Ὄχι, παιδιά! Δέν ὑπάρχει τίποτε γραμμένο· οὔτε μοίρα, οὔτε κισμέτ. Τίποτα! Τίποτα, τίποτα. Ἀλλά ἐκεῖνα τά ὁποῖα μέσα στόν χρόνο –προσέξτε αὐτό τό σημεῖο εἶναι τό κλειδί- ἐκεῖνα τά ὁποῖα μέσα στόν χρόνο ἐλευθέρως ὁ ἄνθρωπος θά ἐνεργοῦσε, αὐτά γιά τόν Θεό ἤδη εἶναι γνωστά.

Δηλαδή γιά νά τό καταλάβετε: Πῶς ἐδῶ ὁ Τωβίας ἦτο προορισμένος διά τήν Σάρρα ἀπό τοῦ αἰῶνος; Ἁπλούστατα, ἦτο γνωστή ἡ ἐνέργεια τοῦ Τωβία ὅτι θά ἐνεργοῦσε κατά πνευματικόν τρόπον ἔναντι τῆς Σάρρας καί συνεπῶς ἦτο διά αὐτόν· ὄχι γιά τούς ἑπτά πού πέθαναν.

Νά τό καταλάβετε αὐτό μέ ἕνα ἄλλο παράδειγμα, γιά νά μήν κολλήση καμμιά κοπέλα ἐπάνω στό θέμα γραμμένο -«ἤτανε γραμμένο, λέει, ἦταν τυχερό!»- καί πάρα πολλές φορές γύρω ἀπό τό θέμα τοῦ γάμου τό λέγουν αὐτό οἱ ἄνθρωποι, «ἦταν τό τυχερό του, λέει, αὐτό!». Δέν ὑπάρχει τυχερό, δέν ὑπάρχει.

Προσέξτε! ἦτο γραμμένο ὅτι ὁ Ἰούδας θά ἐπρόδιδε τόν Χριστόν; Βεβαίως! Τό εἶπαν οἱ προφῆται; Ναί! Εἶπε ὁ Χριστός ὅτι κατά τό γεγραμμένον θά ὁδηγηθῆ εἰς τόν θάνατον ἀπό τό βέβηλο χέρι τοῦ μαθητοῦ Tου; Ναί! Τότε ἀθῶος ὁ Ἰούδας, ἀφοῦ ἤτανε γραμμένο· τί φταίει ὁ ἄνθρωπος; Ὄργανον, θά λέγαμε, τοῦ γραμμένου· ὄργανον τῆς μοίρας. Κι ἄν ὑποτεθῆ ὅτι αὐτή τή μοίρα, τό γραμμένο τό καθοδηγεῖ ὁ Θεός, τότε ὁ Θεός ἔβαλε, θά λέγαμε, τόν Ἰούδα νά προδώση τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Ἄπαγε! Ὁ Θεός βλέποντας τήν ἐλευθέραν προαίρεσι τοῦ ἀνθρώπου, «ἐν χρόνῳ τί θά ἔκανε», τό προλέγει. Συνεπῶς δέν εἶναι ἐδῶ γραμμένο ὅτι ὁ Τωβίας θά ἔπαιρνε τήν Σάρρα, ἀλλά ἐπειδή ὁ Τωβίας θά ἔδειχνε αὐτήν τήν συμπεριφορά, ὁ Θεός φροντίζει ὥστε νά γίνη ἡ γυναῖκα τοῦ Τωβία. Πιστεύω νά τό καταλάβατε. Προσέξατε πάρα πολύ.

Μάλιστα ὑπάρχει ἕνα κλασσικό χωρίον εἰς τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν, τό ὁποῖον ἐνῶ μπερδεύει, γιά ἐκείνους πού θά ἔβλεπαν ἐπιπόλαια· καί ἐπιπόλαια τό ἔχουν δεῖ μέχρι σήμερα -περίεργον γιατί;- οἱ προτεστάνται· καί πάνω ἐκεῖ μπερδεύτηκαν καί μπερδεύονται ἀκόμη. Ἓνας ὅμως πού θά τό ἔβλεπε μέ καθαρό μάτι, θά ἔβλεπε ὅτι εἶναι ὄχι μπέρδεμα, ἀλλά τό κλειδί.

Λέγει «ὁ Θεός ἐκάλεσε οὕς προώρισε καί προώρισε οὕς προέγνω.» (Ρωμ. η΄, 30) Τό πρῶτο εἶναι σκάλωμα, τό δεύτερο εἶναι κλειδί. Ἐκάλεσε ἐκείνους πού ἔχει προορίσει. Εἶναι -θά τό ξέρετε καί ἀπό τό σχολεῖο σας- εἶναι αὐτό πού δέχονται οἱ Προτεστάνται: ὁ ἀπόλυτος προορισμός. Ἀπόλυτος προορισμός θά πῆ: μέ καλεῖ ὁ Θεός πέρα ἀπό τή θέλησί μου, εἶναι κάτι πού ἔτσι τό κρίνει ὁ Θεός· ἐμένα νά μέ καταδικάση, τόν ἄλλον νά τόν ἀνεβάση. Ὄχι! δέν ὑπάρχει ἀπόλυτος προορισμός. Διότι ποιούς ἐκάλεσε; Ἐκείνους πού προόρισε. Μάλιστα. Ποιούς προόρισε ὅμως; «Οὕς προέγνω», ἐκείνους πού προγνώρισε. Τί θά πῆ προγνώρισε; Ἐκείνους τούς ὁποίους εἶδε τήν προαίρεσί τους πρίν γίνουν ἀκόμα. Πρίν γίνουν! Ἐγνώρισε τήν προαίρεσί τους ὅτι «ἐν ἐλευθέρῳ χρόνῳ» θά ἔκαναν αὐτό πού θά ἔκαναν καί συνεπῶς τούς προόρισε ἐπειδή ἤξερε πώς θά ἐνεργοῦσαν.

Ἔτσι καί μέ τόν Ἰούδα. Ἐπειδή ἤξερε πώς θά ἐνεργοῦσε ὁ μαθητής ἤδη χαλκεύεται ἡ προφητεία. Πιστεύω νά τό καταλάβατε. Ἔμεινα λίγο παραπάνω σ’ αὐτό γιά νά μή λέτε αὐτό τό ἀνόητο: «εἶναι τυχερό». Ποτέ νά μήν τό πῆτε αὐτό τό πρᾶγμα «εἶναι τυχερό!». Ποτέ μά ποτέ. Νά πῆτε «ὁ Θεός τό ἐπέτρεψε», «ναί». «Παρά τήν πρόβλεψί μας», «ναί». «Τυχερό», ποτέ! Γιατί τυχερό θά πῆ νά ὑπάρχη κάτι πού εἶναι ἔξω ἀπό τήν πρόγνωσι τοῦ Θεοῦ, ἔξω ἀπό τήν γνῶσι, ἔξω ἀπό τήν κυβέρνησι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός νά φυλάξη· ὁ Θεός νά φυλάξη!

Λοιπόν· «ὅτι σοί αὐτή ἡτοιμασμένη ἦν ἀπό τοῦ αἰῶνος καί σύ αὐτήν σώσεις.» Καί σύ, λέγει, αὐτήν θά τήν σώσης. Ἀπό τί θά τήν σώσης; Ἀπό τό δαιμόνιο πού τήν ἔπληττε· ἀπό τήν ἀπογοήτευσι πού τήν ἔπνιγε. Ἐνθυμεῖσθε, ὅταν ἐκεῖνες οἱ ὑπηρέτριές της τῆς εἶπαν: «ἔ, ἐπιτέλους εἰς τόν αἰῶνα παιδί ἀπό σένα νά μή δοῦμε. Δέν σοῦ φθάνει πού πνίγεις καί σκοτώνεις τούς ἄνδρες σου, ἄντε νά χαθῆς!» –ἀκοῦστε!- «ἄντε νά χαθῆς, καί σύ νά πνιγῆς μαζί τους· νά πεθάνης καί σύ μαζί τους». Αὐτό τῆς εἶπαν. Βαρύς λόγος! Κι ἀνέβηκε στό ὑπερῶον κι ἀπό κεῖ ἤθελε νά αὐτοκτονήση. Τό ἐνθυμεῖσθε πού τό λέγαμε; Καί τότε λέγει «γιατί νά φονευθῶ; θά λυπήσω τόν πατέρα μου καί τή μητέρα μου. Θά παρακαλέσω τό Θεό νά μέ βοηθήση». Κι ἔκανε προσευχή καί συνῆλθε.

«Καί πορεύσεται μετά σοῦ» θά ἔρθη μαζί σου «καί ὑπολαμβάνω ὅτι σοί ἔσται ἐξ αὐτῆς παιδία» (Τωβ. 6, 18). Καί ὅτι ἀκόμα θά γεννηθοῦν σέ σένα ἀπ’ αὐτήν παιδιά· θά ἀποκτήσης καί παιδιά. Ὄχι μόνον δηλαδή θά γίνη γυναῖκα σου, ὄχι μόνον θά ζήσης, ἀλλά καί θά τεκνογονήσης. Αὐτά τοῦ λέγει ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος βεβαίως παραμένει ὁ ἄνθρωπος ὁδηγός. Ἀλλά ὅπως σᾶς εἶπα προηγουμένως, ὅταν εἶναι θεῖο πρόσωπο, τότε διατηρεῖ πάντοτε μίαν πειθώ, ἕνα κάτι πού οἱ εὐλαβεῖς ψυχές πείθονται χωρίς ἀντιλογία.

Ἄν κάποτε ἔχουν τήν ἀντιλογία, δέν τήν ἔχουν σάν ἀντιλογία ἐγωιστική, ἀλλά σάν ἀναζήτησι διασαφήσεως. Ὅταν ἡ Παναγία εἶπε στόν Ἄγγελο καί «πῶς μοί ἔσται τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γιγνώσκω;», δέν ἦτο ἀντιλογία, ἀλλά ἦτο ἀναζήτησις διασαφήσεως. «Πῶς θά γίνη;» ἐξήγησέ μου δηλαδή, ὄχι ὅτι «πῶς εἶναι δυνατόν;» κατά τρόπον ὀρθολογιστικόν· ἀλλά «ἐξήγησέ μου, κάν’ το μου λιανά, δηλαδή διασάφησέ μου τό· τό δέχομαι, ἀλλά πῶς θά γίνη; τί θά γίνη παρακάτω;» Αὐτό ἐννοοῦσε ἡ Θεοτόκος πού εἶπε εἰς τόν Ἄγγελον.

«Καί ὡς ἤκουσε Τωβίας ταῦτα, ἐφίλησεν αὐτήν, καί ἡ ψυχή αὐτοῦ ἐκολλήθη σφόδρα αὐτῇ.» (Τωβ. 6, 19) Ὡραία φράσις! Ὅταν τά ἄκουσε ὅλα αὐτά ὁ Τωβίας τότε, μόνο ἀπό τήν περιγραφή, μόνο ἀπό ἐκεῖνα ὅλα τά ὁποῖα τώρα τοῦ λέει ὁ Ἀζαρίας ὁ συνοδός του, τήν ἀγάπησε τήν κοπέλα. Εἶναι αὐτή ἡ ἀγάπη πού ὑπάρχει πρίν ἀκόμη ἔλθη στό προσκήνιο τό πρόσωπον, ἀπό τά χαρακτηριστικά. Ἐκολλήθη, λέγει, ἡ ψυχή του· μέ ἄλλα λόγια σημαίνει ὅτι δημιουργήθηκε μία σφοδρή ἀγάπη πρός τήν Σάρρα, ἐνῶ ἀκόμη βεβαίως, ὅπως σᾶς εἶπα, δέν τήν ἔχει καθόλου ἰδεῖ.

Προχωροῦν, παιδιά, καί τά λέγουν αὐτά, ὁπότε μπήκανε μέσα εἰς τήν πόλιν τῶν Ἐκβατάνων καί προχωροῦν γιά τό σπίτι τοῦ Ραγουήλ.

Εἰσερχόμεθα τώρα εἰς τό ἕβδομον κεφάλαιον. «Καί ἦλθον εἰς τά Ἐκβάτανα καί παρεγένετο εἰς οἰκίαν Ραγουήλ, καί τότε Σάρρα δέ ὑπήντησεν αὐτοῖς καί ἐχαιρέτισεν αὐτούς καί αὐτοί αὐτήν, καί εἰσήγαγεν αὐτούς εἰς τήν οἰκίαν.» (Τωβ. 7, 1) Ἔφτασαν εἰς τό σπίτι τοῦ Ραγουήλ, χτύπησαν τήν πόρτα καί βγῆκε ἡ Σάρρα. Κάνει ἐντύπωσι ὅτι δέν βγῆκε κάποια ὑπηρέτρια, ἀλλά βγῆκε ἡ κόρη τοῦ ζεύγους, τῆς οἰκογενείας, ἡ Σάρρα. Γιατί ἄραγε; Μήπως κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ; Πιθανότατα. Ἀλλά αὐτό ὅμως ἔχει καί κάποια ἄλλη τοποθέτησι. Ὅταν τήν πόρτα τήν χτυποῦν ξένοι, τότε ὁ ἰδιοκτήτης -ὅταν μάλιστα ὑποτίθεται ὅτι οἱ ξένοι αὐτοί, ὅπως τήν ἐποχή ἐκείνη ἦσαν ὁδοιπόροι πού εἶχαν ἀνάγκη φιλοξενίας- βγαίνει ὁ ἴδιος ὁ ἰδιοκτήτης. Γιά νά μή νομίσετε πώς εἶναι θέμα συμπτωματικό, θά σᾶς θυμίσω δύο ἄλλα περιστατικά, γιά νά μήν ἀναφερθῶ σέ πλῆθος ἄλλα μέσα εἰς τήν Παλαιά Διαθήκη.

Ὅταν τρεῖς ἄνδρες φτάνουν μέχρι τό ἀντίσκηνο τοῦ Ἀβραάμ -τριακόσιοι δεκαοκτώ οἰκογενεῖς ὑπῆρχαν· ἀκούσατε! τριακόσιοι δεκαοκτώ οἰκογενεῖς· ἄνδρες, ὑπηρέται! Αὐτό τό οἰκογενεῖς, ὄχι μέ τήν ἔννοια τοῦ ὑπηρέτου, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τοῦ ψυχογιοῦ. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος -οἰκογενής- εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σπιτιοῦ πιά· δέν εἶναι ὁ ὑπηρέτης, δέν εἶναι ὁ δοῦλος· εἶναι ὁ ψυχογιός. Καί εἶναι τριακόσιοι δεκαοκτώ ἄνδρες, πού ἔχουν τίς γυναῖκες τους καί τά παιδιά τους. Πρέπει νά ἦσαν παραπάνω ἀπό δύο χιλιάδες ἄνθρωποι τό σπιτικό του Ἀβραάμ- ποιός τούς προϋπήντησε αὐτούς τούς τρεῖς; οἱ ὁποῖοι ἦσαν τρεῖς Ἂγγελοι εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ποιός τούς προϋπήντησε; Διαβάσετε τήν Ἁγία Γραφή θά ἰδῆτε, δέν ὑπῆρχε κανένας ὑπηρέτης στή μέση. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀβραάμ, λέγει, ἐκάθητο ἔξω ἀπό τήν σκηνή του τό μεσημέρι, μήπως δῆ κάποιον περαστικόν, νά τόν φωνάξη νά τοῦ δώση νερό καί φαΐ. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀβραάμ!

Θέλετε νά δῆτε ἀκόμη καί ἕνα ἄλλο παράδειγμα ἐκτυπώτερον; Ὁ Λώτ· ὅταν οἱ δυό ἐκ τῶν τριῶν Ἀγγέλων ἔφθασαν εἰς τά Σόδομα. Ὁ Λώτ ἐπήγαινε κάθε ἀπόγευμα εἰς τόν πυλῶνα τῆς πόλεως καί ἐκάθητο ἐκεῖ. Τί ἔκανε ἐκεῖ; Ὅπως ξέρετε ὁ πυλώνας ἤτανε πάντοτε καί τό καφενεῖο τῶν κατοίκων τῆς πόλεως. Ἔ; Ἤτανε γνωστό. Ἐκεῖ κοντά εἰς τόν πυλῶνα ἤτανε ἡ ἀγορά, ἐκεῖ ἤτανε καί τό λεγόμενο καφενεῖο· δηλαδή ἐμαζεύοντο ἐκεῖ οἱ ἄνδρες καί συζητοῦσαν· ἡ ἀγορά. Ὅπως θά λέγαμε θά βγοῦμε στό κέντρο, στήν ἀγορά πού ἐκεῖ μαζεύονται οἱ ἄνδρες καί κουβεντιάζουν· ὄχι γυναῖκες, μόνον ἄνδρες. Γιατί ἔβγαινε ἐκεῖ ὁ Λώτ κάθε μέρα; Πήγαινε νά περάση τόν καιρό του; Ὄχι! Τό λέει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή ἐκεῖ. Παρατηροῦσε μήπως μπεῖ κανένας ξένος εἰς τήν πόλι νά τόν πάρη στό σπίτι νά τόν φιλοξενήση. Ἐπειδή βεβαίως δέν ὑπῆρχαν ξενοδοχεῖα τήν ἐποχή ἐκείνη, εἶναι γνωστό -ὄχι στήν ἐποχή πού ἤδη μιλᾶμε, βρισκόμαστε στό 2000 περίπου π.Χ- ἀλλά διότι οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως ἦσαν τόσο πονηροί ἄνθρωποι καί ἀφιλόξενοι, ὥστε ὁ Λώτ ἔκανε αὐτό τό ἔργον τῆς φιλοξενίας. Καί ἐκάθητο ἐκεῖ καί περίμενε: «ποιός ξένος θά μπῆ;» Καί μόλις εἶδε τούς δυό Ἀγγέλους -δέν τούς ἐγνώρισε ὡς Ἀγγέλους φυσικά, ὅπως καί ὁ Τωβίας δέν γνωρίζει τόν Ραφαήλ- καί τούς λέγει: «ἐλᾶτε στό σπίτι μου. Ἄν βρήκατε χάρι, λέγει, εἰς τό σπίτι τοῦ δούλου σας, ἐλᾶτε στό σπίτι μου νά φᾶτε καί νά κοιμηθῆτε καί αὔριο πάτε στή δουλειά σας». «Ὄχι! ὄχι!» εἶπαν ἐκεῖνοι. «Θά μείνωμε ἐδῶ εἰς τήν πλατεία». «Σᾶς παρακαλῶ, δέν θά μείνετε -τούς ἐβίασε κιόλας- δέν θά μείνετε, θά ρθῆτε εἰς τό σπίτι μου».

Αὐτό παρακαλῶ, τώρα συμβαίνει καί εἰς τό σπίτι τοῦ Ραγουήλ. Κατεβαίνει ἡ Σάρρα νά ὑποδεχθῆ ἐκείνους πού χτυπᾶνε τήν πόρτα καί πού εἶναι -ποιός ξέρει;- περαστικοί ἄνθρωποι, κουρασμένοι, ὁδοιπόροι, καί νά τύχουν τῆς ἰδιαιτέρας φιλοξενίας καί φροντίδος. Τό ἀκοῦτε παρακαλῶ; Τό ἀκοῦτε ἐσεῖς οἱ κοπέλες; πῶς πρέπει εἰς τό σπίτι μέσα νά φροντίζετε διά τούς ἐπισκέπτας, διά τούς ξένους καί τά λοιπά; Τό ἀκοῦτε;

Καί ἐδῶ τώρα βλέπομε ὅτι τούς ἐχαιρέτησε -τούς ἐχαιρέτησε- καί αὐτοί αὐτήν, καί τούς ἔβαλε εἰς τό σπίτι· τούς ἐχαιρέτησε. Εἶναι ὅλο θά λέγαμε, -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά πῶ τή λέξι αὐτή, τήν ἔκφρασι αὐτή- ὅλο τό savoir vivre, δηλαδή ὅλος ἐκεῖνος ὁ ὁρμαθός τῆς καλῆς συμπεριφορᾶς· ἔτσι; Ὅλη ἡ εὐγένεια. Πράγματι μή νομίσετε -ἕνας ἀπό τούς δικούς μας στό μοναστήρι ἀναγκάστηκε νά τυπώση, τώρα θά τό τυπώνη, τοῦ ἄφησα τόν πολύγραφο, τό τυπώνει ἕνα τευχίδιο γιά τά παιδιά τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου στό Στόμιο μέ μερικές συμβουλές καλῆς συμπεριφορᾶς- δέν ἔχουν οἱ ἄνθρωποι καλή συμπεριφορά. Δέν ἔχουν, παιδιά. Εἶναι φοβερό πρᾶγμα· φοβερό! Καί λυποῦμαι πού θά τό πῶ, ὀφείλεται εἰς τούς γονεῖς κατά πρῶτον καί κύριον λόγον. Βλέπετε πάω στό 303 Π.Ε.Β -χωρίς νά θέλω νά δυσφημίσω κανέναν ἄνθρωπο, λέω ἁπλῶς πραγματικότητες- ἔχουν κάτι μεγάλες πολυθρόνες ἐκεῖ μπροστά καί βλέπετε κάθονται τά παιδιά… πῶς νά σᾶς πῶ; Οὔτε σέβονται ὅτι γίνεται μάθημα, οὔτε ὅτι εἶναι ἕνας ἱερεύς καί τούς ὁμιλεῖ. Τίποτα. Ἁπλωμένα τά πόδια ἔτσι! -Κύριε ἐλέησον!- Δηλαδή οὔτε εἰς τό καφενεῖο δέν θά ἐκάθηντο ἔτσι οἱ ἄνθρωποι. Φοβερό πρᾶγμα! Παιδιά, τό θέμα τῆς εὐγενείας εἶναι πολύ μεγάλο πρᾶγμα· δείχνει πολιτισμένον ἄνθρωπο, εὐγενῆ ψυχή. Ὡραῖο πρᾶγμα!

Καί προσέξτε, βεβαίως εἶναι προνόμιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς νά κάνη τούς ἀνθρώπους εὐγενεῖς, ἀλλά θά ἔλεγα, θά τολμοῦσα νά πῶ, ὅτι στό κάτω κάτω τῆς γραφῆς ἡ εὐγένεια ἀπορρέει ἀπό τό κατ’ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου· ἀπό τό κατ’ εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου! Ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ; Εἶναι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος; Γι’ αὐτό καί ἐκτός Εὐαγγελίου ἡ εὐγένεια ἔχει καλλιεργηθεῖ· τήν συναντοῦμε καί στούς ἀρχαίους λαούς τήν εὐγένεια πού δέν ἔχουν γνωρίσει Εὐαγγέλιον. Γιατί; Θά τό ξαναπῶ ἄλλη μία φορά: Ἀπορρέει ἀπό αὐτό τό κατ’ εἰκόνα· ὅσο ἐφθαρμένο καί νά εἶναι αὐτό τό κατ’ εἰκόνα στόν ἄνθρωπο, ἀπό κεῖ ἀπορρέει. Φυσικά βελτιοῦται μέ τό Εὐαγγέλιον. Ἔτσι ἕνας ἀγενής ἄνθρωπος, χονδροκομμένος ἄνθρωπος, ὄχι μόνον ἀποδεικνύει ὅτι δέν ἔχει καμμία σχέσι μέ τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά ὅτι καί τό κατ’ εἰκόνα μέσα του εὑρίσκεται σέ ἄθλια κατάστασι. Ἄς τό προσέξωμε λοιπόν παιδιά αὐτό, ἔ;

Τούς ἐχαιρέτησε εὐγενῶς, τούς εἰσήγαγε εἰς τό σπίτι. Καί τότε βεβαίως ἦρθε καί ὁ ἰδιοκτήτης, ὁ νοικοκύρης, ὁ πατέρας· ἦρθε καί ἡ μητέρα. «Καί εἶπε Ραγουήλ Ἔδνα τῇ γυναικί αὐτοῦ». Ὅταν κάθισαν στό σαλόνι, λέγει ὁ Ραγουήλ -ὅταν ἐκεῖ μιλοῦν μέ τούς δύο ἐπισκέπτας ὁδοιπόρους- λέει στή γυναῖκα του γιά μία στιγμή, τήν Ἔδνα: «ὡς ὅμοιος ὁ νεανίσκος Τωβίτ τῷ ἀνιψιῷ μου;» (Τωβ. 7, 2) Γιά κοιτάξτε αὐτό τό παιδί, δέν μοιάζει μέ τόν ξάδελφό μου τόν Τωβίτ; -ἀνεψιός ἐδῶ θά πῆ ξάδερφος- Δέν μοιάζει αὐτό τό παιδί μέ τόν ξάδελφό μου τόν Τωβίτ; Πῶς τά οἰκονομεῖ ὁ Θεός; Καί τότε τούς ἠρώτησε ὁ Ραγουήλ: «Ἀδελφοί, ἀπό πού εἴσαστε;» Καί ἐκεῖνοι τοῦ ἀπήντησαν: «εἴμεθα ἀπό τήν φυλή τοῦ Νεφθαλείμ, ἀπό τούς αἰχμαλώτους πού τούς πῆραν οἱ Ἀσσύριοι καί εἴμεθα εἰς τήν Νινευή, ἀπό κεῖ ἐρχόμεθα ἀπό τήν Νινευή». «Ἀπό τήν Νινευή λοιπόν εἴσαστε, ἔ; Ἀπό τήν φυλή τοῦ Νεφθαλείμ;» -ἀπό τήν ὁποία κατήγετο καί ὁ Ραγουήλ-. «Δέν μοῦ λέτε, ξέρετε κάποιον Τωβίτ πού εἶναι ἀπό τήν φυλή τοῦ Νεφθαλείμ;» Τοῦ ἀπαντοῦν: «τόν ξέρομε…» «Εἶναι καλά; Ὑγιαίνει;» Θά σᾶς τά διαβάσω στό κείμενον: «Γιγνώσκετε Τωβίτ τόν ἀδελφόν ἡμῶν; Οἱ δέ εἶπον, γινώσκομεν. Καί εἶπεν αὐτοῖς. Ὑγιαίνει;» (Τωβ. 7, 4) Τί ὡραῖος διάλογος! Τί ὡραῖος, ἔ; Τόν γνωρίζετε; Τόν ξέρομε. Εἶναι καλά; Ἔχει ὑγεία; «οἱ δέ εἶπον. Καί ζῆ καί ὑγιαίνει». Βεβαίως, καί ζεῖ καί εἶναι καί καλά.

Καί τότε λέγει ὁ Τωβίας: «εἶναι ὁ πατέρας μου!» «πατήρ μου ἐστί» (Τωβ. 7, 5) Εἶναι ὁ πατέρας μου ὁ Τωβίτ. «Καί ἀνεπήδησεν Ραγουήλ καί κατεφίλησεν αὐτόν καί ἔκλαυσε» (Τωβ. 7, 6) Μόλις ἄκουσε ὅτι εἶναι μπροστά του ὁ γιός τοῦ Τωβίτ, τοῦ ἐξαδέλφου του -αὐτό τό χαριτωμένο ρῆμα!- ἀνεπήδησε, πετάχτηκε ἀπό τήν καρέκλα του, ἀγκάλιασε τό παιδί καί ἄρχισε νά τόν φιλᾶ. Μία πραγματικά ὡραία σκηνή, συγκινητική, πού δείχνει τήν ἀγάπη τῶν συγγενῶν. Ναί! -ὅταν οἱ συγγενεῖς πολλές φορές γίνονται ἀπό πέντε χωριά!… «γιατί δέν μέ κάλεσες στό γάμο τῆς κόρης…», «διότι δέν μέ ἐκάλεσες σέ ἐκεῖνο τό τραπέζι…», «σέ ἐκείνη τή γιορτή», «γιατί ἔτσι μοῦ μίλησε…» καί γίνονται ἀπό πέντε χωριά!- Βλέπετε αὐτή τήν ἀγάπη τῶν συγγενῶν; Τί χαριτωμένο πρᾶγμα!

Πραγματικά εἶναι ὑπέροχο νά ὑπάρχη αὐτή ἡ ἀγάπη! Καί βλέπει κανείς ὅτι εἶναι εἰλικρινής. Αὐτό τό «κατεφίλησεν» -καταφιλῶ- πού σημαίνει φιλῶ κατά κράτος. Μόνον αὐτό; «Καί ἔκλαυσε». Ἔκλαψε ὁ Ραγουήλ ἀπό τήν χαρά του. Εἶναι τό κλάμα τῆς συγκινήσεως, ὅτι μπροστά του εἶχε τό παιδί τοῦ ἐξαδέρφου του τοῦ Τωβίτ. Καί τόν εὐλόγησε. Καί τοῦ λέγει: ὥστε παιδί μου, ἐσύ εἶσαι ὁ γιός «ὁ τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ ἀνθρώπου»; Ἐσύ εἶσαι τό παιδί ἐκείνου τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ ἀνθρώπου; Τί ὡραῖο πρᾶγμα ἡ φήμη ἔ; ἡ ἀρχοντιά!

Εἴχαμε φιλοξενήσει πρό ὀλίγου καιροῦ τόν π. Παΐσιο καί μιλοῦσε γι’ αὐτήν τήν ἀρχοντιά πού ὑπάρχει στούς ἀνθρώπους, τούς ἀληθινά πνευματικούς καί τούς ἔχοντας μέσα τους πνεῦμα Θεοῦ. Ξέρετε δέν κάνει ἄρχοντα τόν ἄνθρωπο τό χρῆμα. Ἐκεῖ βλέπετε -ὅπως τό χαρακτήρισε- «γυφτιά». Χτυπᾶς μιά πόρτα, δέν σοῦ λένε πεινᾶς; διψᾶς; εἶσαι κουρασμένος; Γυφτιά! Ἐνῶ ποιά εἶναι ἡ ἀρχοντιά; Ἡ ἀρχοντιά εἶναι νά κατανοήσης τόν ἄλλον ἄνθρωπο· αὐτή εἶναι ἡ ἀρχοντιά. Νά, αὐτή ἡ φιλοτιμία! Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴχαμε, καί ἀκόμη διατηροῦνται χνάρια -καί εἴθε ὁ Θεός νά δώση νά μή τά χάσωμε αὐτά τά χνάρια- αὐτή τήν ἀρχοντιά πού μᾶς τήν ἔχει κληροδοτήσει ἡ πίστις μας στόν Ἰησοῦν Χριστόν. Βέβαια τήν εἴχαμε καί πρίν γνωρίσωμε τόν Χριστόν ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες· τήν εἴχαμε, ἀλλά ἁπλῶς τό Εὐαγγέλιον ἐξαγίασε αὐτήν τήν ἀρχοντιά μας, τήν πνευματοποίησε.

«Καί ἀκούσας ὅτι Τωβίτ ἀπώλεσε τούς ὀφθαλμούς ἑαυτοῦ, ἐλυπήθη καί ἔκλαυσε». (Τωβ. 7,7) Τότε διηγήθηκε -βέβαια λεπτομερέστερα διότι ἡ πρώτη περιγραφή ἦτο πολλή γενική- τότε διηγήθηκε ὁ Τωβίας ὅτι ὁ πατέρας του εἶχε τυφλωθεῖ. Καί ἅμα ἄκουσε ὁ Ραγουήλ ὅτι ὁ Τωβίτ εἶχε τυφλωθεῖ, ἔφθασε ἀπό τήν λύπη του νά κλάψη.

Ἀλλά «καί Ἔδνα ἡ γυνή αὐτοῦ καί ἡ Σάρρα ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἔκλαυσαν καί ὑπεδέξαντο αὐτούς προθύμως». (Τωβ. 7, 8) Ὅταν ἄκουσαν τά καθέκαστα ἔκλαψαν κι αὐτές. Δηλαδή ἔκλαψαν ὅλοι τους γιά τό πάθημα αὐτό τοῦ Τωβίτ.

Ὅμως ἡ ὑποδοχή τους ἦταν λαμπρή· ἤτανε πραγματικά λαμπρή! Καί τότε ὁ Ραγουήλ δίνει ἐντολή, ἔσφαξαν ἕνα καλό κριάρι καί ἔβαλαν «ὄψα πλείονα»· ἔβαλαν ἀρκετά φαγητά ἐπάνω στό τραπέζι. Ἀφοῦ τό τραπέζι στρώθηκε, τότε νεύει ὁ Τωβίας εἰς τό Ραφαήλ -τόν Ἀζαρία τόν ὁδηγόν- τοῦ λέγει: «τί λέγαμε εἰς τόν δρόμον;» «Ναί, λέγει, ναί, θά μιλήσω». «Πές, ὅ,τι ἔχομε νά ποῦμε, νά τό ποῦμε τώρα».

Ἀλλά αὐτά θά τά ποῦμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.

11η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Καὶ ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ. (Αποκ. 1,6)

†.Ώς προς το αξίωμα του ιερέως. Εδώ πρέπει να γίνει μία διασάφηση. Η γενική αυτή ιεροσύνη που υπάρχει στους πιστούς, που είπε: «ἱερεῖς, βασίλειον ἱεράτευμα», κάθε βαπτισμένος είναι και ένας ιερεύς, αυτή η γενική ιεροσύνη δεν υποκαθιστά την λειτουργικήν ιεροσύνη και συνεπώς να παραμερίζει το μυστήριο της ιεροσύνης, όπως δυστυχώς πράττουν οι προτεστάνται· οι οποίοι λένε και μιλούν για μια γενική ιεροσύνη, αλλά δεν έχουν την ιδική των ιεροσύνη, γι΄αυτό και κατήργησαν το μυστήριο της ιεροσύνης.

Πρέπει να σας πω ότι το μυστήριο της ιεροσύνης είναι το μυστήριο της Εκκλησίας. Και το μυστήριο της Εκκλησίας είναι το μυστήριο της σωτηρίας.
Γι΄αυτό η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης τελείται κατά τη Θεία Λειτουργία, η Θεία Λειτουργία προέρχεται από την ιεροσύνη, συνίσταται από την ιεροσύνη και ταυτοχρόνως συνιστά την ιεροσύνη. Δηλαδή ο ιερεύς τελεί την λειτουργία, ο αρχιερεύς, ο επίσκοπος, τελεί την Λειτουργία, δυνάμει της ιεροσύνης του -παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο- δυνάμει της ιεροσύνης του και ταυτοχρόνως μέσα στην Λειτουργία αποκτάται η ιεροσύνη. Γι' αυτό διακρίνεται ωστόσο, αλλά και ταυτίζεται η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης με το μυστήριο της Εκκλησίας. Διακρίνεται και ταυτίζεται. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Είναι πολύ σπουδαίο. Αυτό ακριβώς το κατήργησαν οι Προτεστάνται, γι΄αυτό στην πραγματικότητα επειδή κατήργησαν την ιεροσύνη, δεν έχουν εκκλησία. Οι Προτεστάνται δεν είναι εκκλησία. Είναι χριστιανικές κοινότητες. Δεν είναι Εκκλησία! Το ξαναλέω άλλη μία φορά. Κι αν μερικές φορές ομιλούν περί προτεσταντικής «εκκλησίας» ή ψεύδονται ή ομιλούν, ομιλούν καταχρηστικώς. Και ξαναλέγω άλλη μία φορά. Δεν είναι «εκκλησία» επειδή δεν έχουν μυστήριο ιεροσύνης. Με την ειδική σημασία της λέξεως. Είδατε αρκετά το ετόνισα. Ελπίζω διασάφησα την ειδικήν ιεροσύνη και τη γενική ιεροσύνη. Αλλά τόσο η γενική όσο και η ειδική ιεροσύνη ξεκινούν από τον Χριστόν και καταλήγουν πάλι εις τον Χριστόν, η καθεμία όμως έχει τη δική της πορεία. Επ’ ουδενί λόγω αντικαθιστά η μία την άλλη, επ’ ουδενί λόγω!

Ο πιστός σαν ιερεύς, με τη γενική έννοια της ιεροσύνης, συμβάλλει εις την θυσίαν της Αγίας Τραπέζης, συμβάλλει, αφενός μεν με τις υλικές προσφορές του· όταν ο πιστός θα φέρει το πρόσφορό του και το κρασί του αυτά θα τα προσφέρει στον ιερέα και με την προσφορά του αυτή συμβάλλει εις την προσφορά του ιερέως εν ειδική εννοία, που θα γίνει προς τον Θεόν. Όταν θα πάρει ο ιερεύς το άγιο δισκάριο, που είναι μέσα ο αμνός, που είναι το ψωμί- ακόμη ψωμί είναι, ακόμα δεν είναι Σώμα Χριστού- και θα πει: «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν, Σοί προσφέρομεν», αυτό αγαπητοί μου, του το ΄φεραν οι πιστοί· έχομε λοιπόν μία αλυσίδα προσφοράς. Ο πιστός παίρνει το πρόσφορο· το ζύμωσε, το ΄φτιαξε και το φέρνει στην Εκκλησία· το παίρνει ο ιερεύς, και τώρα έχει την τελική αναφορά· την πρώτη αναφορά λοιπόν την έχει ο πιστός, την τελική αναφορά, την πρώτη ως ιερεύς εν γενική εννοία, την τελική αναφορά την έχει ο ιερεύς εν ειδική εννοία. Ώστε λοιπόν βλέπομε ότι ο πιστός με τη γενική έννοια του ιερέως προσφέρει και εκείνος τα δώρα του τα υλικά. Αλλά κάτι ακόμα περισσότερο είναι ότι έχει την πνευματική του συνεργασία με τον ιερέα, δηλαδή προσφέρει δια του ιερέως και μετά του ιερέως ό,τι θα προσφέρει. Προσέξτε, δια του ιερέως. Δια των χειρών του ιερέως. Και μαζί με τον ιερέα, ό,τι θα προσφέρει. Οπότε βλέπομε αυτό στην πράξη είναι ως εξήγηση.

Και τώρα θα με καταλάβετε. Μπορεί ο ιερεύς να λειτουργήσει μόνος του; Παίρνει ένα πρόσφορο, ανοίγει τον ναό, μπαίνει μέσα, λέει «Εὐλογητός ὁ Θεός», «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία» και ξεκινάει τη Θεία Λειτουργία. Μπορεί; Όχι. Όχι για λόγους τεχνικούς. Όχι διότι δεν έχει ψάλτη και ποιος θα πει το «ἀμήν» απέξω, το «Κύριε ἐλέησον». Όχι δια λόγους τεχνικούς. Δια λόγους εκκλησιολογικούς. Απαγορεύεται ο ιερεύς να τελέσει μόνος του τη Θεία Λειτουργία χωρίς να είναι και ένας πιστός. Απαγορεύεται. Αυτό, ξαναλέγω άλλη μία φορά, όχι δια λόγους τεχνικούς, αλλά δια λόγους εκκλησιολογικούς. Δηλαδή ποιοι είναι οι εκκλησιολογικοί λόγοι; Όλα αυτά που σας λέγω τόσην ώρα. Τόσην ώρα σας λέγω αυτό. Δηλαδή εγώ ο ιερεύς για μια στιγμή που είμαι ιερεύς, δεν μπορώ να τελέσω τη Θεία Λειτουργία; Όχι. Πρέπει να ‘σαι κι εσύ, ο λαϊκός. Γιατί πρέπει η δική μου ιεροσύνη και η δική σου να αποτελέσουν την προσφορά στον Θεό. Με άλλα λόγια, το λαϊκό στοιχείο που έχει τη γενική ιεροσύνη πρέπει να είναι παρόν. Παρόν. Γι΄αυτό και ο λαός κοινωνεί Σώματος και Αίματος, όπως και ο ιερεύς, Σώματος και Αίματος.

Γιατί το λέγω αυτό; Γιατί εν όψει όλων αυτών των συνεδρίων κ.τ.λ., παρακαλώ καταρτίζεσθε, να ξέρετε πού βρισκόμεθα… Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία- προηγουμένως σας είπα για τους Προτεστάντες, τώρα σας λέγω και για τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία- αυτή δεν κοινωνεί τους πιστούς με αίμα Χριστού, παρά μόνο με σώμα. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δίδει προνόμια στον κλήρο τα οποία δεν παίρνει ο λαός. Γι΄αυτό και ο ρωμαιοκαθολικός ιερεύς δύναται να λειτουργήσει μόνος του, κάθε μέρα, στο δωμάτιό του, λίγα λεπτά και δέκα λεπτά, από δέκα λεπτά έως μία ώρα είναι η λειτουργία των Ρωμαιοκαθολικών. Των παπικών. Και σε δέκα λεπτά τελείται η Θεία Λειτουργία, κοινωνεί μόνος του και πάει στη δουλειά του. Αυτά η Ορθοδοξία μας δεν τα γνωρίζει. Γιατί; Διότι εσφαλμένα προχώρησαν, ηγνόησαν τον λαόν. Ο λαός, η παρουσία του λαού, του λαϊκού στοιχείου είναι θεμελιωδεστάτης σημασίας. Και το εκφράζει η εκκλησία μας με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορείς, ω ιερεύ, να λειτουργήσεις χωρίς το λαϊκό στοιχείο, χωρίς να υπάρχει κι άλλος μέσα. Να είναι παρών και άλλος. Βλέπετε πόσο σπουδαία είναι αυτά τα πράγματα; Αλλά προχωρώ.

Πρέπει να σας πω ακόμη ότι η γλώσσα της Θείας Λειτουργίας είναι συντεταγμένη εις πρώτον πληθυντικόν πρόσωπον. Τι σημαίνει αυτό, εις α΄πληθυντικόν πρόσωπον; Σημαίνει ότι προβλέπει, ο τύπος, η μορφή της Λειτουργίας, προβλέπει περισσότερους λειτουργούς του ενός; Για να είναι συντεταγμένη σε α΄πληθυντικό ; Όχι. Σημαίνει ότι είναι παρών ο λαός. Και σημαίνει όλος ο κόσμος, κλήρος και λαός, άπασα η εκκλησία προσφέρει την αναφορά της εις τον Θεόν. Ο Απόστολος Πέτρος αποκαλεί τους πιστούς ως «λίθους ζῶντας» οι οποίοι οικοδομούνται, όπως λέγει τώρα εις την Α΄επιστολή του 2,5 «εἰς οἶκον πνευματικόν».

Ο δε Απόστολος Παύλος αποκαλεί τους πιστούς «ναούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Κρατήστε αυτό: Είμαι ναός του Αγίου Πνεύματος. Κρατήσατέ το. Τι θα πει «είμαι ναός του Αγίου Πνεύματος»; Θα πει ότι εις αυτόν τον ζώντα ναόν του Θεού, ο κάθε πιστός είναι για τον εαυτό του, τον δικό του τον ναό, ο φύλακάς του και ο ιερέας του. Είμαι ναός - ο κάθε πιστός- ναός τους ζώντος Θεού. Πολλές φορές το λέει αυτό ο Απόστολος Παύλος. Πολλές φορές μας το’ χει πει. Αλλά όταν ομιλεί περί ναού; Εννοεί και τον ιερέα. Ποιος είναι ο ιερεύς; Εγώ είμαι ο ναός, εγώ είμαι ο ιερεύς. Εγώ είμαι και ο φύλακας του ναού του Θεού, του εαυτού μου δηλαδή. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;

Αλλά, αγαπητοί μου, εάν εις την Παλαιά Διαθήκη, το θύμα που προσεφέρετο, το θύμα, είχε την εξής έννοια αυτής της θυσίας. Υποκαθιστούσε τον ένοχον. Έπαιρνε ο άνθρωπος ένα πρόβατο, επήγαινε το θυσίαζε, αντί να θυσιαστεί ο ίδιος. Εχύνετο το αίμα του ζώου και με τον τρόπο αυτόν εγίνετο η προσφορά, η θυσία αντί του ενόχου. Το πρόβατο που δεν φταίει σε τίποτα, αντί του ενόχου. Χύνεται το αίμα του ζώου. Γιατί τότε θα ‘πρεπε εμείς οι ίδιοι να αυτοφονευόμεθα. Δεν το θέλει αυτό ο Θεός. Αλλά εδώ τώρα έχομε μία θυσία πολύ πέρα από αυτήν, η οποία υπήρχε στην Παλαιά Διαθήκη. Όταν έπαιρνα ένα πρόβατο και το θυσίαζα ήμουν εντάξει απέναντι στον Θεόν. Τώρα όχι. Το θύμα της λατρείας που θα θυσιάσω τώρα εις τον Θεόν είναι ο εαυτός μου. Το εγώ μου. Ακούστε πώς το λέγει αυτό ο Απόστολος Παύλος: Στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς (:Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί), ἀδελφοί δια τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ-προσέξτε- παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν» -να παραστήσετε τα σώματά σας. Μάλιστα το ρήμα «παραστῆσαι», «παρίστημι» ή «παρίσταμαι» έχει λειτουργικήν διάσταση, είναι όπως ακριβώς θα φέρουν τα πρόσφορα να τα παρουσιάσουν εδώ οι άνθρωποι, στον Θεό, πηγαίνοντάς τα εκεί στη βόρεια πύλη. Παλαιότερα προσεφέροντο στην ωραία πύλη και μάλιστα την ώρα του «Αποστόλου». Απομεινάρι αυτής της προσφοράς του λαού είναι όταν βγαίνει την ώρα του «Αποστόλου» ο ιερεύς και θυμιάζει. Διότι εκείνα τα οποία προσέφεραν οι πιστοί τα εθυμίαζε ο ιερεύς και τα έπαιρνε μέσα. Τα ‘παιρνε μέσα. Λοιπόν αυτό λέγεται: «παραστήνω». Δηλαδή κάνω μία παράσταση των δώρων μου. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί τη λέξη «παραστῆσαι» ο Απόστολος Παύλος. Είναι λειτουργικής διαστάσεως και είναι από την Παλαιά Διαθήκη.

Τι τώρα να «παραστήσετε»; Τα πρόσφορά σας; Το κρασί σας; Τι; Τι; Τι; Προσέξτε: τά σώματα ὑμῶν. Τα σώματά σας. «Θυσίαν ζῶσαν». Ζωντανή θυσία. «Ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν». «Λογική» θα πει πνευματική. Την πνευματική λατρεία. Ώστε λοιπόν θα προσφέρω τον εαυτό μου! Αλλά τότε είμαι ιερεύς, αν προσφέρω τον εαυτό μου. Και λέγει ο Απόστολος Πέτρος, Α΄2, 5: «Καὶ αὐτοὶ ὡς λίθοι ζῶντες οἰκοδομεῖσθε, οἶκος πνευματικός, ἱεράτευμα ἅγιον, ἀνενέγκαι πνευματικὰς θυσίας εὐπροσδέκτους τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ». «Ώστε να φέρετε πνευματικές θυσίες, που είναι ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού, του μεσίτου». Ώστε λοιπόν η θυσία του ιερατεύοντος πιστού είναι, του ιερατεύοντος πιστού, με τη γενική έννοια του ιερέως, όλοι εσείς δηλαδή.

Πρώτον· είναι θυσία αινέσεως, ο καρπός των χειλέων, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Λέει, Εβραίους 13,15. «Δια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναφέρωμεν», το -ρω- με ωμέγα, δηλαδή «ας αναφέρομεν». Βλέπετε το ρήμα «ἀναφέρω»; Εξ ου και η ευχή της αγίας αναφοράς, το βλέπετε; Λειτουργική λέξη και αυτή, ας αναφέρομεν «θυσίαν», τι θυσίαν; «Αἰνέσεως». Δηλαδή ύμνος, ύμνος, δοξολογία, ύμνος, από το στόμα μου, «διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾿ ἔστι (:δηλαδή) καρπὸν χειλέων-δεν λέγει καρπόν καρδίας, λέει καρπόν χειλέων, δηλαδή να ψάλλω στον Θεό- ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ». Με το να ψάλλω, να αινέσω τον Θεόν και να ομολογώ το όνομα του Θεού.

Δεύτερον, «θυσίαν δικαιοσύνης». Λέει ο 50ός Ψαλμός: «ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν», «αν πραγματικά ζήτησες θυσία, σου την έδωσα», λέει ο πιστός στον Θεό. Ποια; «ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις», δηλαδή «δεν θέλεις ολοκαυτώματα, δηλαδή τα ζώα να τα ρίξουμε στη φωτιά να καούν». «Θυσία τῷ Θεῷ(:γιατί θυσία στον Θεό είναι) πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει (:δεν θα απωθήσει, δεν θα διώξει ο Θεός). Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα(:Τότε θα ευδοκήσεις, τότε θα θελήσεις και τότε θα δεχθείς θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαταυτώματα)». Τι είναι αυτή η «θυσία δικαιοσύνης»; Όλος ο στίχος και όλη η περικοπή μας λέει το εξής: είναι η θυσία της μετανοίας. Μεγάλη θυσία στον Θεό… Είναι η θυσία της μετανοίας, που με την αμαρτία μας προσβάλαμε τον Θεό και λυπήσαμε το Πνεύμα το Άγιον. Ακόμη, δικαιοσύνη θα πει αρετή. Είναι η θυσία της αρετής. Θα βάλω στο θυσιαστήριο με τα κάρβουνα, με τα κάρβουνα που καίνε μέσα, της προσφοράς, θα βάλω τις αρετές μου να γίνουν θυμίαμα να ανεβούν στον ουρανό. Δεν λέγει κάπου στο «Κύριε, ἐκέκραξα», «κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου»; «Δεν σου προσφέρω θυμίαμα, σου προσφέρω την προσευχή μου. Αν θέλεις, Κύριε, σου προσφέρω και το θυμίαμα, μαζί με την προσευχή μου. Αλλά όπως αυτή την στιγμή ανεβαίνει το θυμίαμα, έτσι θα ανεβεί η προσευχή μου, έτσι θα ανεβούν και οι αρετές μου. Οι αρετές μου, δηλαδή: η αγιότητά μου». Ώστε λοιπόν ποια είναι η «θυσία της δικαιοσύνης»; Η θυσία της δικαιοσύνης είναι η θυσία των αρετών. Να προσφέρω τις αρετές μου. Να είμαι άγιος άνθρωπος.

Τρίτον, η θυσία της ελεημοσύνης. Λέει προς τους Εβραίους ο Απόστολος Παύλος: «Τῆς εὐποιΐας(: καλών πράξεων) καί κοινωνίας μή ἐπιλανθάνεσθε (:μην ξεχνάτε, να έχετε συναίσθηση της παρουσίας του άλλου και να του κάνετε καλό πάντοτε). Τοιαύταις γάρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός». Ώστε λοιπόν θυσία είναι αυτό; Και μάλιστα, ευάρεστη θυσία; Μάλιστα.

Ώστε έχομε, αγαπητοί μου, τη θυσίαν της αινέσεως, καρπόν χειλέων, θυσίαν δικαιοσύνης, μετανοίας και αρετών και θυσίαν ελεημοσύνης. Αυτά ως προς το ιερατικό αξίωμα. Έχομε συνεπώς αυτήν τη γενική ιεροσύνη.

Και ως προ το αξίωμα το βασιλικόν τώρα. Στο βάπτισμα, λαμβάνομε ως αρραβώνα την κληρονομία, της κληρονομίας μας, τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Το ακούμε εκεί χαρακτηριστικά, όταν το λέγει ο ιερεύς. «Σφραγίς Πνεύματος Ἁγίου». Αλλά σφραγίδα θα πει ότι χαράσσεται κάτι επάνω μας. Ποιο είναι αυτό το χάραγμα; Θα δούμε δε στην Αποκάλυψη παρακάτω, πολύ αργότερα, ίσως του χρόνου, δεν ξέρω, ούτε του χρόνου, πολύ πολύ αργότερα, όταν ο Αντίχριστος θα βάζει το θηρίο το χάραγμα το δικό του. Αλλά και οι πιστοί έχουν το χάραγμα το δικό τους. Ποιο είναι αυτό το χάραγμα; Δεν σας λέω τώρα, με τον Αντίχριστο ποιο είναι το χάραγμα του θηρίου, του αντιχρίστου, σας λέω μόνο το χάραγμα του πιστού. Είναι ο Σταυρός με τον οποίον χαράσσεται νοητώς ο άνθρωπος και παίρνει τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Αυτό, μετά της ελευθέρας αποδοχής, να βαπτιστώ και να γίνω Χριστιανός. Ώστε λοιπόν, όταν παίρνω αυτήν τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, τότε γίνομαι ο άνθρωπος που δέχομαι μίαν επαγγελία, έναν αρραβώνα, μία υπόσχεση ότι θα γίνω βασιλιάς.

Όχι δούλος. Βασιλιάς. Θέλετε να το δείτε; Το βιβλίο της Αποκαλύψεως, 4,4: «Καὶ κυκλόθεν τοῦ θρόνου θρόνοι εἴκοσι τέσσαρες», «γύρω από τον θρόνο, του καθημένου επί του θρόνου, του Θεού, είδα θρόνους είκοσι τέσσερις». Δις δώδεκα, που σημαίνει πλήθος, και είναι οι πιστοί· «καὶ ἐπὶ τοὺς θρόνους τοὺς εἴκοσι τέσσαρας πρεσβυτέρους καθημένους» -γιατί πρεσβύτεροι; Δια το ώριμον της αγιότητος. Όταν θα ΄ρθει η ώρα να προχωρήσουμε στα οράματα του αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, πω πω, τι μεγαλείο εκεί! - «περιβεβλημένους ἐν ἱματίοις λευκοῖς(:ντυμένους με λευκά ιμάτια), καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν στεφάνους χρυσοῦς(:χρυσά στεφάνια)». Συνεπώς ο πιστός δεν είναι δούλος. Αλλά είναι εστεμμένος. Είναι εστεμμένος, είναι βασιλιάς. Και λέγει ο Κύριος: «Οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός αὐτῶν (:Θα λάμψουν σαν τον ήλιο εις την Βασιλείαν του Πατέρα των)». Τι σημαίνει όμως εδώ, εις την γη, ότι έχομε το βασιλικό αξίωμα; Εδώ στη γη. Θα μου πείτε, ναι, στον ουρανό, εστεμμένοι, μάλιστα. Εδώ στη γη, τι σημασία έχει αυτό; Τι έννοια έχει; Να βασιλεύω επί των παθών μου.

Να είμαι κύριος πάσης της κτίσεως, ολοκλήρου της δημιουργίας. Όταν ο Θεός είπε στους πρωτοπλάστους να είναι κύριοι, να κατακυριεύσουν την κτίσιν, δεν εννοούσε εδώ ο Θεός, όταν έλεγε στον Αδάμ να γίνει κύριος της κτίσεως με την έννοια να κατακτήσει την κτίσιν, όπως σήμερα την κατακτούμε. Προσέξτε αυτό το σημείο. Γιατί σήμερα η κατάκτηση της κτίσεως είναι το άνοιγμα του τάφου μας. Όταν κατακτώ την ατομική ενέργεια, ανοίγω τον τάφο μου να πάθω καρκίνο, γιατί η ραδιενέργεια με σκοτώνει. Όταν κατακτώ τα μυστικά της κτίσεως και τα αποδεσμεύω για να τα χρησιμοποιήσω, αυτά με σκοτώνουν. Ή έχετε αντίρρηση; Αυτό που τρώμε, μας σκοτώνει. Αυτό που πίνομε, μας σκοτώνει. Πρώτα, δεν μας σκότωναν αυτά. Τώρα που κατακτούμε τα μυστικά της κτίσεως αυτά μας σκοτώνουν. Δεν είναι λοιπόν αυτό. Θα ήταν παράξενο ο Θεός να πει να γίνομε κύριοι της κτίσεως, και αυτή η κυριότητά μας να μας σκοτώσει στο τέλος. Δεν είναι αυτό. Θα πει: εγώ είμαι εις την κορυφήν της δημιουργίας. Δεν υπάρχει κανένα κτίσμα που να είναι πιο πάνω από μένα. Όλα αυτά είναι κάτω από μένα. Είμαι κύριος της κτίσεως. Βλέπετε ή μπορείτε να δείτε νεότερο ή παλαιότερο ασκητή. Δεν έχει τίποτε. Είναι κύριος της κτίσεως. Γιατί είναι κύριος της κτίσεως; Και τα θηρία ακόμη υποτάσσονται εις αυτόν. Ολόκληρη η κτίση. Λέγει, επί παραδείγματι, ο αββάς Μωυσής, ο οποίος κάποτε, πήγαν επισκέπται να τους περιποιηθεί, και δεν είχε νερό στην έρημο πώς να βράσει λίγα όσπρια; Βγαίνει έξω, βάζει ένα τσουκαλάκι και λέγει: «Κύριε, στείλε μου λίγο νερό». Αμέσως λοιπόν ήρθε ένα σύννεφο και εγέμισε μόνο το τσουλακάκι με νερό. Το πήρε, έβρασε τα όσπρια και τα έδωσε τους επισκέπτας. Αυτό θα πει «είμαι βασιλεύς της κτίσεως». Αυτό θα πει.

Και μάλιστα, όχι κατ’ αυτόνομον τρόπο, που αποδεσμεύω τα μυστικά της κτίσεως για να με σκοτώσουνε. Τι θα πει αυτόνομο τρόπο; Ότι δεν υπάρχει ο Θεός. Είμαι κύριος της κτίσεως, αλλά να γνωρίζω ότι πάνω από μένα είναι ο απόλυτος κύριος ο Θεός. Αλλ’ ακόμη είμαι κύριος και επί των παθών μου. Τι κυβερνά τα πάθη μου; Ο ηγεμών νους. «Καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». «Ἡγεμονικῷ» . «Ἡγεμών» θα πει «βασιλεύς». «Με βασιλικό νου, στήριξέ με. Να είναι ο νους βασιλιάς. Αυτός να κυβερνά την ύπαρξή μου. Να μη γίνομαι δούλος των ανθρώπων. Να μην γίνομαι δούλος των ιδεών. Να μη γίνομαι δούλος της ύλης». Αυτό θα πει από την παρούσα ζωή να είμαι με το αξίωμα του βασιλέως.

Απόσπασμα από την 5η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

καὶ ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ.. (Αποκ. 1,6)

†.«Καὶ ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ». Δηλαδή: «Μας κατέστησε βασίλειον ιερέων εις τον Θεόν και Πατέρα Του».

Αγαπητοί, πρόκειται περί ενός εξόχως σπουδαίου χωρίου, θεολογικοτάτου χωρίου, και θα παρακαλέσω πάρα πολύ να προσέξομε εις την θέσιν αυτήν. Ότι μας καθιστά εμάς ένα βασίλειο ιερέων, ένα «βασίλειον ἱεράτευμα» ο Χριστός στον Πατέρα Του.

Εις τον στίχον αυτόν καταρχάς βλέπουμε με πολλήν σαφήνειαν να υπάρχει η ουσία και το έργον του Χριστιανισμού. Δηλαδή ο Χριστιανισμός βλέπομε εδώ να είναι όχι μία θρησκεία, αλλά μία βασιλεία. Αυτό αποτελεί την ουσία του Χριστιανισμού. Οι χριστιανοί είναι βασιλείς και ιερείς. Αυτό αποτελεί το έργον του Χριστιανισμού. Αν σας πουν: «Ποια είναι η ουσία του Χριστιανισμού;». Θα απαντήσετε ότι είναι μία βασιλεία. «Και ποιο είναι το έργο του Χριστιανισμού;». Να καταστήσει τους πολίτας του πιστού βασιλείς και ιερείς. Θα μου πείτε, αυτά είναι πολύ μεγάλα πράγματα... Μάλιστα, αγαπητοί μου, είναι πολύ μεγάλα πράγματα. Πόσο μεγάλα; Όσο ο ουρανός. Τόσο μεγάλα είναι όλα αυτά. Πέστε μου λοιπόν, αν κάποτε μάθομε ότι, είμαι Χριστιανός, σημαίνει ότι είμαι πολίτης μιας βασιλείας, είμαι ιερεύς και βασιλεύς, όπως θα δείτε στην ανάλυση της συνεχείας, τότε πώς θα μπορούσα να πω πια πως ο Χριστιανιμός είναι μία θρησκεία, όπως είναι όλες οι φυσικές θρησκείες και σας έχω εξηγήσει, φυσική θρησκεία θα πει εκείνη η οποία είναι κατ’ επίνοιαν δηλαδή κατ’ επινόησιν. Όλες οι θρησκείες, αγαπητοί μου, είναι κατ’ επινόησιν. Κατ' επινόησις! Ο Χριστιανισμός είναι αποκάλυψις, αλλά δεν είναι θρησκεία, είναι βασιλεία. Και συνεπώς εγώ ο Χριστιανός δεν είμαι εκείνος ο οποίος απλώς θα βολευτώ στη ζωή μου. Ας το προσέξομε. Χριστιανός δεν σημαίνει εκείνος ο οποίος πληρώνει τον φόρο του, δεν ενοχλεί την αστυνομία, ούτε τις δικαστικές αρχές, είναι ο καλός και χρηστός πολίτης. Εξάλλου, έτσι έχομε μάθει να νομίζουμε ότι είναι ο Χριστιανός. Ο καλός και αγαθός πολίτης. Ότι αυτό αποτελεί μίαν επίπτωσιν, του να είναι ο Χριστιανός ένας καλός και αγαθός πολίτης, έτερον εκάτερον. Αλλάγι΄αυτό ήρθε ο Χριστός εις τον κόσμον; Για να μας κάνει ανθρώπους καλούς και αγαθούς, που έλεγε ο Πλάτων; Εάν, αγαπητοί μου, ήρθε γι΄αυτό ο Χριστός τότε σας ερωτώ. Ήταν περιττός. Το λέγουν αυτό οι Πατέρες. Ήταν περιττός να ‘ρθει ο Χριστός. Θα μας έκανε καλούς και αγαθούς πολίτες ο Πλάτων...

Μα δεν είναι, αγαπητοί μου, ο Χριστιανισμός απλώς για να με κάνει καλό πολίτη. Αλλά θα με καταστήσει βασιλέα και ιερέα του Θεού. Κάτι το οποίον ποτέ δεν φαντάστηκαν οι εκτός Χριστιανισμού. Ούτε οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι. Οι χριστιανοί λοιπόν είναι αξιωματούχοι. Γιατί χάριν αυτών ο Θεός ιδρύει βασιλείαν επάνω στη γη. Όταν προσευχόμεθα λέμε: «Ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου». Ίσως μάλιστα εδώ, να κάνω μια διασάφηση, να υπονοήσετε ότι πιθανώς να σας εξαγγείλω τον προγραμματισμό κάποιου χριστιανικού κόμματος, που τώρα θα πρέπει να ξέρετε ενόψει πιθανών εκλογών να ψηφίσετε κ.τ.λ. Μην περιμένετε τέτοια πράγματα ποτέ. Όταν ομιλούμε περί βασιλείας του Θεού επί της γης, κάθε άλλο παρά εννοούμε, όπως εννοούν τα πολιτικά κόμματα να εγκαθιδρύσουν τον Χριστιανισμό επάνω εις την γην. Πόρρω απέχει... Και άλλες φορές σας το’ χω αναλύσει αυτό, δεν είναι της ώρας να ξαναμιλήσω. Μόνο τούτο επιγραμματικά σας λέγω. Όσο απέχει η ανατολή από τη δύση, τόσο απέχει η θεολογία της βασιλείας του Θεού από τα πολιτικά κόμματα που επιχειρούνται να εγκαθιδρυθούν, τάχα για να εγκαταστήσουν την Βασιλεία του Θεού επάνω εις την γην. Βέβαια, ξέρω ίσως κάποιοι αδελφοί να μην συμφωνούν με αυτό που λέγω, αλλά σας λέγω, ότι όχι αυτό που είναι για να συμφωνούμε ή να μην συμφωνούμε, αλλά αυτό που είναι η αλήθεια. Αυτό εγώ σας λέγω. Εξάλλου σ’ αυτό το τραπέζι δεν κάθομαι παρά για να σας πω την αλήθεια. Γιατί αν έπρεπε να σας πω πράγματα τα οποία να μην είναι αλήθεια, θα’ ταν περιττός ο κόπος να κατέρχομαι και να σας λέγω ό,τι σας λέγω. Όχι· μόνο την αλήθεια. Όπως οι αιώνες την έζησαν ερμηνεύοντας τον λόγο του Θεού.

Απόσπασμα από την 5η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ο ιερεύς δεν μπορεί να τελέσει τη Θεία Λειτουργία μόνος του, δίχως την παρουσία έστω κι ενός πιστού.

†.Πρέπει να σας πω ότι το μυστήριο της ιεροσύνης είναι το μυστήριο της Εκκλησίας. Και το μυστήριο της Εκκλησίας είναι το μυστήριο της σωτηρίας.
Γι΄αυτό η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης τελείται κατά τη Θεία Λειτουργία, η Θεία Λειτουργία προέρχεται από την ιεροσύνη, συνίσταται από την ιεροσύνη και ταυτοχρόνως συνιστά την ιεροσύνη. Δηλαδή ο ιερεύς τελεί την λειτουργία, ο αρχιερεύς, ο επίσκοπος, τελεί την Λειτουργία, δυνάμει της ιεροσύνης του -παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο- δυνάμει της ιεροσύνης του και ταυτοχρόνως μέσα στην Λειτουργία αποκτάται η ιεροσύνη. Γι' αυτό διακρίνεται ωστόσο, αλλά και ταυτίζεται η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης με το μυστήριο της Εκκλησίας. Διακρίνεται και ταυτίζεται. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Είναι πολύ σπουδαίο. Αυτό ακριβώς το κατήργησαν οι Προτεστάνται, γι΄αυτό στην πραγματικότητα επειδή κατήργησαν την ιεροσύνη, δεν έχουν εκκλησία. Οι Προτεστάνται δεν είναι εκκλησία. Είναι χριστιανικές κοινότητες. Δεν είναι Εκκλησία! Το ξαναλέω άλλη μία φορά. Κι αν μερικές φορές ομιλούν περί προτεσταντικής «εκκλησίας» ή ψεύδονται ή ομιλούν, ομιλούν καταχρηστικώς. Και ξαναλέγω άλλη μία φορά. Δεν είναι «εκκλησία» επειδή δεν έχουν μυστήριο ιεροσύνης. Με την ειδική σημασία της λέξεως. Είδατε αρκετά το ετόνισα. Ελπίζω διασάφησα την ειδικήν ιεροσύνη και τη γενική ιεροσύνη. Αλλά τόσο η γενική όσο και η ειδική ιεροσύνη ξεκινούν από τον Χριστόν και καταλήγουν πάλι εις τον Χριστόν, η καθεμία όμως έχει τη δική της πορεία. Επ’ ουδενί λόγω αντικαθιστά η μία την άλλη, επ’ ουδενί λόγω!

Απόσπασμα από την 5η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

07 Δεκεμβρίου 2021

Τά τρία ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν πιστῶν, προφητικόν, ἱερατικόν καί βασιλικόν.

†.«Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, καὶ ἀπὸ τῶν ἑπτὰ πνευμάτων, ἃ ἐνώπιον τοῦ θρόνου αὐτοῦ, καὶ ἀπὸ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καὶ ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς. Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καὶ λούσαντι ἡμᾶς ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ». Δηλαδή «να έχετε την χάριν και την ειρήνην από τον Ιησούν Χριστόν, ο Οποίος είναι ο μάρτυς ο πιστός, είναι ο πρωτότοκος των νεκρών, είναι ο άρχων των βασιλέων της γης. Και όλα αυτά γιατί μας αγαπά. Δηλαδή εις εκείνον που μας αγαπά και μας έλουσε από τας αμαρτίας μας με το αίμα Του». Τι ανήκει σε εκείνον ο Οποίος μας αγαπά και μας έλουσε από τις αμαρτίες μας με το αίμα Του; Η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων, όπως τελειώνει το προοίμιον.

Ο Λόγος του Θεού εξάλλου, γι΄αυτό, αγαπητοί μου, εστάθη ο Ιησούς Χριστός ο μάρτυς ο πιστός, και ο πρωτότοκος των νεκρών, δηλαδή ο Λόγος του Θεού που ενηνθρώπησε, ήταν να δώσει το αίμα Του επί του σταυρού, να μας καθαρίσει από τις αμαρτίες μας, επειδή μας αγαπούσε. Υπογραμμίζω, επειδή μας αγαπούσε. Δεν υπάρχει άλλο κίνητρο και ελατήριο εις τον Θεόν έξω από την αγάπη. Και για να εκφράσει ο Θεός την αγάπη Του, έδωκε τον σταυρόν εις τον Υιόν Του τον ενανθρωπήσαντα. Αλλά δεν μας εκαθάρισε, αγαπητοί μου, μόνον· αλλά, -κάτι το οποίο αποτελεί την αρνητικήν όψιν της αγάπης του Θεού- αλλά επροχώρησε και θετικώς ο Θεός στην προσφορά του αυτή. Και αυτή η θετική προσφορά είναι ότι μας καθιστά εμάς που επιστεύσαμε εις Αυτόν και δεχθήκαμε το αίμα Του για να καθαριστούμε, μας καθιστά «βασίλειον ἱεράτευμα». «Βασίλειον ἱεράτευμα». «Καὶ ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ». Δηλαδή: «Μας κατέστησε βασίλειον ιερέων εις τον Θεόν και Πατέρα Του».

Εις τον στίχον αυτόν καταρχάς βλέπουμε με πολλήν σαφήνειαν να υπάρχει η ουσία και το έργον του Χριστιανισμού. Δηλαδή ο Χριστιανισμός βλέπομε εδώ να είναι όχι μία θρησκεία, αλλά μία βασιλεία. Αυτό αποτελεί την ουσία του Χριστιανισμού. Οι χριστιανοί είναι βασιλείς και ιερείς. Αυτό αποτελεί το έργον του Χριστιανισμού. Αν σας πουν: «Ποια είναι η ουσία του Χριστιανισμού;». Θα απαντήσετε ότι είναι μία βασιλεία. «Και ποιο είναι το έργο του Χριστιανισμού;». Να καταστήσει τους πολίτας του πιστού βασιλείς και ιερείς. Θα μου πείτε, αυτά είναι πολύ μεγάλα πράγματα... Μάλιστα, αγαπητοί μου, είναι πολύ μεγάλα πράγματα. Πόσο μεγάλα; Όσο ο ουρανός. Τόσο μεγάλα είναι όλα αυτά. Πέστε μου λοιπόν, αν κάποτε μάθομε ότι, είμαι Χριστιανός, σημαίνει ότι είμαι πολίτης μιας βασιλείας, είμαι ιερεύς και βασιλεύς, όπως θα δείτε στην ανάλυση της συνεχείας, τότε πώς θα μπορούσα να πω πια πως ο Χριστιανιμός είναι μία θρησκεία, όπως είναι όλες οι φυσικές θρησκείες και σας έχω εξηγήσει, φυσική θρησκεία θα πει εκείνη η οποία είναι κατ’ επίνοιαν δηλαδή κατ’ επινόησιν. Όλες οι θρησκείες, αγαπητοί μου, είναι κατ’ επινόησιν. Κατ΄ επινόησιν! Ο Χριστιανισμός είναι αποκάλυψις, αλλά δεν είναι θρησκεία, είναι βασιλεία. Και συνεπώς εγώ ο Χριστιανός δεν είμαι εκείνος ο οποίος απλώς θα βολευτώ στη ζωή μου. Ας το προσέξομε. Χριστιανός δεν σημαίνει εκείνος ο οποίος πληρώνει τον φόρο του, δεν ενοχλεί την αστυνομία, ούτε τις δικαστικές αρχές, είναι ο καλός και χρηστός πολίτης. Εξάλλου, έτσι έχομε μάθει να νομίζουμε ότι είναι ο Χριστιανός. Ο καλός και αγαθός πολίτης. Ότι αυτό αποτελεί μίαν επίπτωσιν, του να είναι ο Χριστιανός ένας καλός και αγαθός πολίτης, έτερον εκάτερον. Αλλάγι΄αυτό ήρθε ο Χριστός εις τον κόσμον; Για να μας κάνει ανθρώπους καλούς και αγαθούς, που έλεγε ο Πλάτων; Εάν, αγαπητοί μου, ήρθε γι΄αυτό ο Χριστός τότε σας ερωτώ. Ήταν περιττός. Το λέγουν αυτό οι Πατέρες. Ήταν περιττός να ‘ρθει ο Χριστός. Θα μας έκανε καλούς και αγαθούς πολίτες ο Πλάτων...

Αλλά, θα ερωτήσετε: «Από πού αυτά τα αξιώματα; Πόθεν; Από πού τα παίρνομε εμείς οι Χριστιανοί αυτά τα αξιώματα;». Και επειδή πρόκειται περί αξιωμάτων αλήθεια, εφιστώ ιδιαιτέρως την προσοχή σας.

Κατ’ αρχάς, πηγή των αξιωμάτων είναι αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ερχόμενος ο Κύριος εις τον κόσμον, δηλαδή ερχόμενος ως άνθρωπος, εχρίσθη υπό του Πατρός, εχρίσθη ως άνθρωπος, γιατί ο Θεός Λόγος δεν χρίεται υπό του Πατρός, εφόσον ο Θεός Λόγος είναι ισότιμος με τον Πατέρα, πάντοτε ομιλούμε δια την ανθρωπίνη φύσιν, δηλαδή δια τον Ιησούν Χριστόν. Όταν λέμε Ιησούν Χριστόν, εννοούμε πάντα την ανθρωπίνη φύση. Εχρίσθη λοιπόν ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού γενόμενος άνθρωπος, υπό του Πατρός εχρίσθη με ένα τρισσόν αξίωμα. Του Προφήτου, του Αρχιερέως και του Βασιλέως. Το τρισσόν αυτό αξίωμα του Κυρίου μας μαρτυρείται τόσον υπό της Παλαιάς Διαθήκης, όσον και κυρίως υπό της Καινής Διαθήκης. Δεν θα ανατρέξω, παρά μόνο σε μία περικοπή που αναπτύσσομε τώρα, για να αντιληφθούμε ότι πράγματι μαρτυρείται το τρισσόν αυτό αξίωμα του Ιησού Χριστού.

Είχαμε αναλύσει την περασμένη φορά ότι δια του τριπλού επιθετικού προσδιορισμού «ὁ μάρτυς ὁ πιστός», που σας διάβασα και προηγουμένως, αλλά αναλύσαμε και την περασμένη φορά, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός» αποδίδεται το προφητικόν αξίωμα του Χριστού, διότι ήρθε να μαρτυρήσει την αλήθεια και να πει ποια είναι η αλήθεια, δηλαδή ήρθε να μιλήσει. «Προφήτης» δεν είναι αυτός που λέγει το μέλλον μόνον. Είναι εντελώς στενή η έννοια του προφήτου που λέγει το μέλλον. Με την ευρεία έννοια, «προφήτης» είναι αυτός που ομιλεί για τον Θεό. Αυτός λέγεται «προφήτης». Αν θέλετε, η λέξις «προφήτης» βρίσκεται και εις την ελληνικήν φιλολογία, την προχριστιανική και εις τον Όμηρο· η λέξη προφήτης πάντα δεν είναι εκείνος ο οποίος προλέγει το μέλλον, αλλά αυτός ο οποίος ομιλεί. Και φυσικά πολλάκις δύναται να πει κάτι για το μέλλον.

Είναι του «πρόφημι» που θα πει «προλέγω», αλλά δεν είναι πάντοτε η προφητεία ή το να προείπω κάτι, αλλά και απλώς να είπω. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου των προφητών δεν είναι το μέλλον, είναι το παρόν. Σας το είχα πει στην εισαγωγή των θεμάτων που έχομε φέτος. Λοιπόν ο Χριστός είναι «ὁ μάρτυς ὁ πιστός» - το προφητικό Του αξίωμα. Ήρθε να μαρτυρήσει για την αλήθεια. Ακόμη και μάλιστα είναι ο κατεξοχήν διδάσκαλος ουρανίων πραγμάτων.

Δεύτερον, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν. Με αυτόν τον χαρακτηρισμόν αποδίδεται το αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου μας, που ο Ίδιος ο Κύριος είναι ο θύτης και το θύμα. Είναι ὁ προσφέρων, όπως λέμε στη Θεία Λειτουργία, πολύ χαρακτηριστικά. Ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος. Αυτός που προσφέρει και αυτός που προσφέρεται. Είναι βεβαίως ακατανόητο πώς είναι ο θύτης και το θύμα, αλλά αυτό είναι ακατανόητο μόνο στην θεανθρωπίνη φύση του Χριστού.

Και τρίτον, «ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς», που αποδίδεται με τον χαρακτηρισμόν αυτόν, το βασιλικό Του αξίωμα ότι είναι ο βασιλεύς των βασιλέων.

Τα τρία αυτά αξιώματα του Χριστού, αγαπητοί, απεργάζονται την σωτηρία μας. Με τα τρία αυτά. Το προφητικόν, το αρχιερατικόν και το βασιλικόν έχομε τη σωτηρία μας.Με το πρώτο, το προφητικό, αποκαλύπτεται ο αληθής Θεός. Με το δεύτερο, προσάγεται η ανθρωπότητα εις τον Θεόν, προσάγεται, ανα-φέρεται, όταν επί παραδείγματι, παίρνομε το Άγιον Ποτήριον και το Άγιον Δισκάριο, κατά την ευχή της αγίας αναφοράς, αναφέρομεν τα δώρα προς τον Θεόν. Αναφέρω θα πει «σηκώνω και τα πηγαίνω προς τον Θεόν». Τα προσφέρω. Σταυροειδώς. «Τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν». Αλλά εδώ έχομε την αναφοράν ολοκλήρου της ανθρωπότητος. Την αναφορά αυτή την έκανε ο Χριστός επί του σταυρού. Έκανε την αναφορά αρχιερατικώς, δηλαδή ιερατικώς επί του σταυρού, ιεράτευσεν ο Χριστός την ανθρωπίνη φύση στον Πατέρα. Ακριβέστερα, στον Πατέρα, στον Λόγο και στο Πνεύμα το Άγιον. Και, με το τρίτο έχομε ότι η κτίσις γίνεται αληθής βασιλεία του Θεού και κυριαρχία του Θεού. Αλλά με το βάπτισμα και το χρίσμα που κάθε πιστός παίρνει, ενσωματώνεται εις το σώμα του Χριστού. Την Εκκλησία. Και με τον τρόπον αυτό ο κάθε πιστός προσοικειούται σε κάποιο βαθμό και των τριών αξιωμάτων του Χριστού. Ο Χριστός προφήτης; Και ο πιστός γίνεται προφήτης. Ο Χριστός αρχιερεύς; Και ο πιστός γίνεται εν τινι μέτρω ιερεύς. Ο Χριστός βασιλεύς; Και ο πιστός γίνεται εν τινι μέτρω γίνεται βασιλεύς. Ώστε λοιπόν σημαίνει ότι ο άνθρωπος παίρνει τα αξιώματα αυτά από τον Χριστόν, ο οποίος Χριστός τα πήρε από τον Πατέρα. Εχρίσθη ο Χριστός με το τρισσόν αυτό αξίωμα. Αλλά, ακριβώς παίρνοντας εμείς τα τρία αυτά του Χριστού, έτσι μπορούμε να βλέπομε αυτό που λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη μετά από το τρισσόν αξίωμα του Χριστού ότι «ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ». Πότε «ἐποίησεν ἡμᾶς» πότε μας έκανε εμάς «βασιλείαν» και «ἱερεῖς τῷ Θεῷ»; Αφού ο Χριστός εστάθη ο μάρτυς ο πιστός, εστάθη ο πρωτότοκος των νεκρών, εστάθη ο άρχων των βασιλέων.

Η θέσις αυτή υπάρχει ήδη στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτός ο Θεός λέγει δια του Μωυσέως τα εξής. Έξοδ.19,6: «Ὑμεῖς δὲ ἔσεσθέ μοι βασίλειον ἱεράτευμα καὶ ἔθνος ἅγιον. ταῦτα τὰ ῥήματα ἐρεῖς τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ». Τι ωραίον! Αυτά τα λόγια λέγει να πεις, λέγει στον Μωυσέα εις τους Ισραηλίτας. Ότι εσείς θα μου γίνετε «βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον». Μπορείτε να συλλάβετε, αγαπητοί μου, τι θα πει «βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον»; Και δια του προφήτου Ησαΐου λέγει· 61,6: «Ὑμεῖς δὲ ἱερεῖς Κυρίου κληθήσεσθε(:Εσείς θα κληθείτε ιερείς του Κυρίου), λειτουργοὶ Θεοῦ· ἰσχὺν ἐθνῶν κατέδεσθε καὶ ἐν τῷ πλούτῳ αὐτῶν θαυμασθήσεσθε» Το πρώτο λέγει θα γίνετε ιερείς του Θεού. Το δεύτερον, ότι εσείς θα αποκτήσετε(«κατέδεσθε», θα φάτε, κατά λέξη) τον πλούτο των εθνών και δια του πλούτου αυτών θα θαυμαστείτε.

Δηλαδή σημαίνει όχι όπως ερμηνεύουν οι Εβραίοι να γίνομε πλουτοκράτορες και κοσμοκράτορες. Ω οι ευλογημένοι άνθρωποι! Οι ταλαίπωροι! Πώς έχουν παρανοήσει τον λόγο του Θεού! Αλλά με την έννοια ότι θα γίνετε σεις βασιλείς. Αλλά η ορθή έννοια του ιερέως και του βασιλέως θα μας δοθεί μόνον εν Χριστώ Ιησού. Εάν δεν έχω την παρουσία του Χριστού, τότε ε βέβαια, τότε μελετώντας την Παλαιά Διαθήκη, χωρίς το φως της Καινής Διαθήκης, τότε ωραιότατα μπορώ να μετατρέψω, χωρίς σοβινιστικό, εθνικιστικό τρόπο, φυλετικό τρόπο την Αγία Γραφή και να πω ότι «για μένα λέγει η Γραφή, για μένα που είμαι Εβραίος να γίνω κοσμοκράτωρ και πλουτοκράτης». Φοβερό πράγμα! Παρανόησις του λόγου του Θεού, φοβερή. Βάσει αυτών κινούνται,αγαπητοί μου, οι Εβραίοι. Είναι αξιολύπητοι. Είναι αξιολύπητοι. Πραγματικά, δεν θα γίνουν ποτέ κοσμοκράτορες με την έννοια ότι θα χαρούν. Μόλις γίνουν- θα γίνουν, θα γίνουν γιατί αυτοί θα φέρουν τον Αντίχριστο- μόλις γίνουν, θα αναλωθούν. Και συνεπώς δεν θα χαρούν τίποτα. Ματαιοπονούν πραγματικά. Είναι εκείνο που λέγει ο δεύτερος Ψαλμός «ἐκγελάσεται αὐτούς ὁ Κύριος», «θα γελάσει μαζί τους», δηλαδή είναι μία ανθρωποπαθής έκφρασις που ο Θεός θα τους πει: «Ταλαίπωροι και φτωχοί άνθρωποι, τόσος κόπος, τόσοι αγώνες, αιώνες ολόκληροι αγωνίζεσθε να γίνετε κοσμοκράτορες. Τι βγάλατε; Ήρθε το τέλος. Τι βγάλατε;». Όχι λοιπόν με αυτήν την έννοια. Αλλά, ας προχωρήσουμε.

Στην Καινή Διαθήκη, αγαπητοί μου, ο Απόστολος Πέτρος παίρνει τα της Παλαιάς και τα ανανεώνει πλέον, καινοδιαθηκικώς, ως εξής: Α΄Πέτρου, 2,5&9: «Ὑμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν». Ποιοι; Εσείς οι Χριστιανοί. Όχι πλέον η συναγωγή. Σεις οι Χριστιανοί. «βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν». Ώστε λοιπόν το «ἔθνος τό ἅγιον» και το «βασίλειον ἱεράτευμα» δεν είναι πλέον για τους Εβραίους. Είναι για τους Χριστιανούς. Αυτό είναι. Αυτό είναι το φως της Καινής Διαθήκης. Νέα διάσταση παίρνει το πράγμα «ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς». Βλέπετε πουθενά να υπάρχει το υλιστικό στοιχείον; Πουθενά. Γι΄αυτό ακριβώς θα λέγαμε, αυτοί που θα ήθελαν να κάνουν χριστιανικά κόμματα γυρίζουν πίσω στην Παλαιά Διαθήκη. Πέφτουν ή το καταλαβαίνουν ή δεν το καταλαβαίνουν, ή συνειδητά ή ασυνείδητα, πέφτουν στο ίδιο λάθος που έπεσαν οι Εβραίοι. Στο ίδιο ακριβώς λάθος. Συνεπώς κάθε πιστός που είναι βαπτισμένος και είναι χρισμένος με το άγιο μύρο είναι προφήτης, ιερεύς και βασιλεύς.

Αλλά τι σημαίνει εγώ ο Χριστιανός που βαπτίστηκα και εχρίσθην ότι είμαι «προφήτης, ιερεύς και βασιλεύς»; Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον· ως προς το αξίωμα του προφήτου. Είναι η έμπνευσις του Αγίου Πνεύματος και τα πολλαπλά χαρίσματά του. Γι΄αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εις την 1η του επιστολή, 2,20, βεβαιώνει στους νεοφωτίστους και λέγει ότι «χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα». «Έχετε χρίσμα από τον Άγιον Θεόν και τα γνωρίζετε όλα». Τι ακριβώς γνωρίζει κανείς; Εκείνα τα οποία είναι προς σωτηρίαν του. Αυτά τα γνωρίζει. Γνωρίζει την πλάνη του κόσμου, γνωρίζει τας μεθόδους του διαβόλου, γνωρίζει τις παγίδες του εαυτού του ο κάθε άνθρωπος και του ανοίγεται ο δρόμος δια να ιδεί το συμφέρον, το πνευματικόν συμφέρον του. Το Άγιον Πνεύμα, λοιπόν, που το παίρνομε με το χρίσμα και έχομε αυτό το χρίσμα του προφήτου, το Άγιον Πνεύμα είναι ο εσωτερικός μας διδάσκαλος που μας ανοίγει τη διάνοια να κατανοήσομε τις σωτηριώδεις αλήθειες και μας βοηθά να απαλλαγούμε από τις πλάνες του κόσμου και να κατανοήσουμε τις πονηριές του και τις παγίδες του. Το πόσο σπουδαίο είναι αυτό, αγαπητοί μου, το πόσο σπουδαίο, δεν ξέρω πώς να το φωνάξω πιο δυνατά να το ακούσετε, είναι όταν βλέπει κανένας τους ανθρώπους που είναι εκτός Χριστιανισμού, ή είναι Χριστιανοί αλλά «έσβησαν» το Πνεύμα το Άγιον, αχρήστευσαν το Χρίσμα που πήραν, το αχρήστευσαν, γιατί ζουν κατά κόσμο και κινούνται και σκέπτονται κατά κόσμον, πώς ενεργούν στη ζωή τους.

Και βλέπει κανείς τα άτοπα, τα ανόητα, τα επικίνδυνα που μετέρχονται και τα κρημνώδη και λέγει: «Δεν έχουνε μυαλό αυτοί οι άνθρωποι; Δεν βλέπουνε; Δεν καταλαβαίνουνε;». Σήμερα πρόσεξα έναν στίχο -και είναι η τρίτη φορά που το αναφέρω σήμερα- από τον 118ο Ψαλμό· λέγει εκεί: «Εἶδον ἀσυνετοῦντας καὶ ἐξετηκόμην». «Είδα», λέγει, «τους ανθρώπους να μένουν ασύνετοι», λέει ο Ψαλμωδός, «και άρχισα να λιώνω μέσα μου». Λιώνει πραγματικά κανένας όταν βλέπει να επικρατεί η μωρία γύρω του. Αν βλέπατε κάποιον επί παραδείγματι να κόβει, να έχει ανεβεί σε ένα δέντρο, σε ένα κλαδί να κάθεται και να κρατάει ένα πριόνι και να κόβει, να κάθεται στο κλαδί μεγαλοπρεπώς, εν πάση ανέσει και ασφαλεία, και να κόβει με το πριόνι το κλαδί που κάθεται, τι θα λέγατε; Τι θα λέγατε; Ε, λοιπόν, να το πάρω σε μία μεγέθυνση το πράγμα. Ως πολιτεία, πέστε μου, ως πολιτεία, ελληνική πολιτεία, κόβουμε το κλαδί που καθόμαστε; Το κόβουμε, αγαπητοί! Ρίξτε μια ματιά στην παιδεία, να δείτε τι βαθιά κρίση περνάει η παιδεία μας. Βαθιά κρίση περνάει! Ρίξτε μια ματιά στις συνήθειες, στα ήθη και έθιμα που εισάγονται καθημερινά στην κοινωνική και ιδιωτική μας ζωή. Πώς αρχίζει ο νεοέλληνας να σκέπτεται. Πώς αρχίζει να ζει· που είναι στοιχεία που έζησαν οι λαοί όταν μπήκαν στον χώρο της παρακμής. Είναι στοιχεία παρακμής αυτά. Είναι σημάδια παρακμής. Ήδη ετονίσθησαν από φιλοσόφους. Δηλαδή θα λέγαμε από ανθρώπους που μπορούσαν λίγο να κοιτάζουν στην Ευρώπη από τον περασμένο αιώνα. Ότι η Ευρώπη αργοπεθαίνει. Κι εμείς παίρνομε αυτά όλα σαν την τελευταία λέξη της προκοπής και της προόδου. Εδώ είναι ακριβώς που βλέπεις ότι πάμε να πεθάνουμε κι εμείς. Πάμε κατά κρημνού και δεν το βλέπουν οι άνθρωποι αυτό... Δεν το βλέπουν! Και σε πιάνει μέσα σου ένα αίσθημα παράξενο και περίεργο, λιώνεις πραγματικά μέσα σου όταν βλέπεις τους ανθρώπους να ενεργούν όπως ενεργούν και πηγαίνουνε κατά κρημνού. Για να μην πω ιδιωτικές περιπτώσεις και ιστορίες που βλέπομε γύρω μας. Από δω να καταλάβετε τι θα πει αυτό το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος. Είμαι προφήτης. Δηλαδή με άλλα λόγια, εν ευρεία πάντα εννοία, με άλλα λόγια, να’ χω διδάσκαλό μου το Πνεύμα του Θεού να μπορώ να βλέπω, να μπορώ να κρίνω, αυτά που θα’ λεγε κάποιος σαν κοινό νου. Αυτά που θα μας χάριζε το Πνεύμα του Θεού ως κοινόν νουν, ούτε τον κοινόν νουν δεν έχομε. Και, πολλές φορές, μιλάμε εν ονόματι μιας πολλής και βαθιάς σοφίας. Και πρόκειται περί μωρίας, μωρίας, μωρίας! Κατά το «οὕς ὁ Θεός βούλεται ἀπωλέσαι μωραίνει». Φαίνεται ότι ο Θεός αποφάσισε να μας καταστρέψει, γι΄αυτό έχομε μωρανθεί. Και τούτο γιατί αφήσαμε τον Θεό. Το είπα απλώς σαν παράδειγμα να καταλάβετε τι θα πει «έχω το προφητικόν πνεύμα». Δηλαδή έχω διδάσκαλό μου το Πνεύμα του Θεού, που με φωτίζει πώς πρέπει να προχωρώ.

Δεύτερον, ως προς το αξίωμα του ιερέως. Εδώ πρέπει να γίνει μία διασάφηση. Η γενική αυτή ιεροσύνη που υπάρχει στους πιστούς, που είπε: «ἱερεῖς, βασίλειον ἱεράτευμα», κάθε βαπτισμένος είναι και ένας ιερεύς, αυτή η γενική ιεροσύνη δεν υποκαθιστά την λειτουργικήν ιεροσύνη και συνεπώς να παραμερίζει το μυστήριο της ιεροσύνης, όπως δυστυχώς πράττουν οι προτεστάνται· οι οποίοι λένε και μιλούν για μια γενική ιεροσύνη, αλλά δεν έχουν την ιδική των ιεροσύνη, γι΄αυτό και κατήργησαν το μυστήριο της ιεροσύνης. Πρέπει να σας πω ότι το μυστήριο της ιεροσύνης είναι το μυστήριο της Εκκλησίας. Και το μυστήριο της Εκκλησίας είναι το μυστήριο της σωτηρίας. Γι΄αυτό η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης τελείται κατά τη Θεία Λειτουργία, η Θεία Λειτουργία προέρχεται από την ιεροσύνη, συνίσταται από την ιεροσύνη και ταυτοχρόνως συνιστά την ιεροσύνη. Δηλαδή ο ιερεύς τελεί την λειτουργία, ο αρχιερεύς, ο επίσκοπος, τελεί την Λειτουργία, δυνάμει της ιεροσύνης του -παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο- δυνάμει της ιεροσύνης του και ταυτοχρόνως μέσα στην Λειτουργία αποκτάται η ιεροσύνη. Γι' αυτό διακρίνεται ωστόσο, αλλά και ταυτίζεται η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης με το μυστήριο της Εκκλησίας. Διακρίνεται και ταυτίζεται. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Είναι πολύ σπουδαίο. Αυτό ακριβώς το κατήργησαν οι Προτεστάνται, γι΄αυτό στην πραγματικότητα επειδή κατήργησαν την ιεροσύνη, δεν έχουν εκκλησία. Οι Προτεστάνται δεν είναι εκκλησία. Είναι χριστιανικές κοινότητες. Δεν είναι Εκκλησία! Το ξαναλέω άλλη μία φορά. Κι αν μερικές φορές ομιλούν περί προτεσταντικής «εκκλησίας» ή ψεύδονται ή ομιλούν, ομιλούν καταχρηστικώς. Και ξαναλέγω άλλη μία φορά. Δεν είναι «εκκλησία» επειδή δεν έχουν μυστήριο ιεροσύνης. Με την ειδική σημασία της λέξεως. Είδατε αρκετά το ετόνισα. Ελπίζω διασάφησα την ειδικήν ιεροσύνη και τη γενική ιεροσύνη. Αλλά τόσο η γενική όσο και η ειδική ιεροσύνη ξεκινούν από τον Χριστόν και καταλήγουν πάλι εις τον Χριστόν, η καθεμία όμως έχει τη δική της πορεία. Επ’ ουδενί λόγω αντικαθιστά η μία την άλλη, επ’ ουδενί λόγω!

Αλλά, αγαπητοί μου, εάν εις την Παλαιά Διαθήκη, το θύμα που προσεφέρετο, το θύμα, είχε την εξής έννοια αυτής της θυσίας. Υποκαθιστούσε τον ένοχον. Έπαιρνε ο άνθρωπος ένα πρόβατο, επήγαινε το θυσίαζε, αντί να θυσιαστεί ο ίδιος. Εχύνετο το αίμα του ζώου και με τον τρόπο αυτόν εγίνετο η προσφορά, η θυσία αντί του ενόχου. Το πρόβατο που δεν φταίει σε τίποτα, αντί του ενόχου. Χύνεται το αίμα του ζώου. Γιατί τότε θα ‘πρεπε εμείς οι ίδιοι να αυτοφονευόμεθα. Δεν το θέλει αυτό ο Θεός. Αλλά εδώ τώρα έχομε μία θυσία πολύ πέρα από αυτήν, η οποία υπήρχε στην Παλαιά Διαθήκη. Όταν έπαιρνα ένα πρόβατο και το θυσίαζα ήμουν εντάξει απέναντι στον Θεόν. Τώρα όχι. Το θύμα της λατρείας που θα θυσιάσω τώρα εις τον Θεόν είναι ο εαυτός μου. Το εγώ μου. Ακούστε πώς το λέγει αυτό ο Απόστολος Παύλος: Στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς(:Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί), ἀδελφοί δια τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ-προσέξτε- παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν» -να παραστήσετε τα σώματά σας. Μάλιστα το ρήμα «παραστῆσαι», «παρίστημι» ή «παρίσταμαι» έχει λειτουργικήν διάσταση, είναι όπως ακριβώς θα φέρουν τα πρόσφορα να τα παρουσιάσουν εδώ οι άνθρωποι, στον Θεό, πηγαίνοντάς τα εκεί στη βόρεια πύλη. Παλαιότερα προσεφέροντο στην ωραία πύλη και μάλιστα την ώρα του «Αποστόλου». Απομεινάρι αυτής της προσφοράς του λαού είναι όταν βγαίνει την ώρα του «Αποστόλου» ο ιερεύς και θυμιάζει. Διότι εκείνα τα οποία προσέφεραν οι πιστοί τα εθυμίαζε ο ιερεύς και τα έπαιρνε μέσα. Τα ‘παιρνε μέσα. Λοιπόν αυτό λέγεται: «παραστήνω». Δηλαδή κάνω μία παράσταση των δώρων μου. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί τη λέξη «παραστῆσαι» ο Απόστολος Παύλος. Είναι λειτουργικής διαστάσεως και είναι από την Παλαιά Διαθήκη.

Πρώτον· είναι θυσία αινέσεως, ο καρπός των χειλέων, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Λέει, Εβραίους 13,15. «Δια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναφέρωμεν», το -ρω- με ωμέγα, δηλαδή «ας αναφέρομεν». Βλέπετε το ρήμα «ἀναφέρω»; Εξ ου και η ευχή της αγίας αναφοράς, το βλέπετε; Λειτουργική λέξη και αυτή, ας αναφέρομεν «θυσίαν», τι θυσίαν; «Αἰνέσεως». Δηλαδή ύμνος, ύμνος, δοξολογία, ύμνος, από το στόμα μου, «διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾿ ἔστι(:δηλαδή) καρπὸν χειλέων-δεν λέγει καρπόν καρδίας, λέει καρπόν χειλέων, δηλαδή να ψάλλω στον Θεό- ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ». Με το να ψάλλω, να αινέσω τον Θεόν και να ομολογώ το όνομα του Θεού.

Αλλ’ αγαπητοί μου, ο Χριστός, ο Οποίος μας κάνει βασιλείς και ιερείς, έρχεται. «Ἰδού ἔρχεται». Πώς ακούτε αυτή την λέξη «ἔρχεται»; Για τους πιστούς είναι ένα άνοιγμα. Έρχεται. «Ιδού ἔρχεται μετά νεφελῶν καί ὄψεται αὐτόν πᾶς ὀφθαλμός καί οἵτινες αὐτόν ἐξεκέντησαν καί κόψονται ἐπ'αὐτόν πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς. Ναί. Ἀμήν». «Να, έρχεται με τα σύννεφα του ουρανού, με τις νεφέλες του ουρανού, και θα τον δει κάθε μάτι. Και αυτοί που τον ελόγχισαν. Και τότε θα κλάψουν και θα χτυπήσουν τα στήθη τους, όλες οι φυλές της γης. Ναι. Αμήν». Οι στίχοι 7 και 8 που σας διάβασα τώρα, αγαπητοί μου, αυτοί κλείουν το προοίμιον. Και αποτελούν και την κεντρική ιδέα όλου του βιβλίου. Όπως συμβαίνει πολλές φορές και στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, στο προοίμιον να έχει την κεντρική ιδέα της επιστολής. Ποια είναι αυτή η κεντρική ιδέα του βιβλίου της Αποκαλύψεως; Είναι η Δευτέρα του Χριστού παρουσία. Θα είναι το κεντρικό σημείο γύρω από το οποίο θα στρέφονται ό,τι θα μας πει και θα μας μιλήσει το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Ο Χριστός έρχεται. Ο Χριστός έρχεται!

Με την εισαγωγή του «ἰδού» θέλει να μας επιστήσει την προσοχήν. Και επί της κεντρικής αυτής ιδέας. Κάτι που το κάνει πολύ συχνά η Αγία Γραφή. Ιδού, λένε οι ιερείς ευαγγελιστές στα Ευαγγέλιά τους, δηλαδή «να, και έγινε εκείνο και έγινε εκείνο». Ώστε λοιπόν ξαφνικά μας λένε: «Να, έρχεται». Που είναι όπως σας είπα το κύριο μέρος του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Αλλ’ αυτή ακριβώς η εικόνα, «Ἰδού ἔρχεται μετά τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ καί ὄψεται πᾶς ὀφθαλμός καί ἐκεῖνοι πού ἐξεκέντησαν», «εκείνοι που ελόγχισαν τον Χριστόν, και αυτοί θα χτυπάν το κεφάλι τους και το στήθος τους βλέποντας Ποιον ελόγχισαν», έχομε μία θαυμασία εικόνα ερχομένου Χριστού και ταυτοχρόνως μία φοβερή εικόνα. Εδώ συναντώνται δύο προφητείες χριστολογικές. Και οι δύο ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη. Και είναι σε συνδυασμό εδώ. Η μια ανήκει εις τον προφήτην Δανιήλ και η άλλη ανήκει εις τον προφήτην Ζαχαρία. Αυτές οι δύο προφητείες είναι εκείνες που έδωσαν το άνοιγμα για την σύνθεση αυτού του οράματος και ταυτοχρόνως προφητείαι που ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μάς παραθέτει και κλείει το προοίμιό του.

Αλλά, επειδή όμως είναι πολύ μεγάλο θέμα και η ώρα ετελείωσε, θα κλείσουμε. Θα ’θελα μόνο να σας έλεγα: Όταν κάποτε φτάσει μια στιγμή, αλλά φτάσει όμως, δεν θα ‘ναι συναισθηματικό πράγμα, να ‘ναι ένα φτασμένο πράγμα μέσ’ την καρδιά μας, ότι ο Χριστός έρχεται, τότε γίνεται ένας πόθος, μια ελπίδα, μια νοσταλγία· τότε τίποτα δεν μας κρατά στην παρούσα ζωή. Δεν επιθυμούμε να πεθάνουμε ή να φύγουμε. Όχι! Απλώς ο Χριστός έρχεται. Είναι μια βαθιά-βαθιά ελπίδα αυτή. Είναι ένα τραγουδάκι, όμορφο τραγουδάκι των κατηχητικών σχολείων, που λέγει «ο Χριστός έρχεται ξανά στη γη». Όσες φορές το ακούω αυτό, ειλικρινά με συγκινεί. Έτσι πρέπει να αρχίσομε, αγαπητοί μου, μέσα μας να αισθανόμεθα αυτήν την εμπειρία. Ο Χριστός έρχεται. Ήταν η εμπειρία της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας. Μ’ αυτήν την εμπειρία έζησε η Εκκλησία, μ’ αυτήν την εμπειρία έδωσε τους μάρτυρες, μ’ αυτήν την εμπειρία έδωσε και τους αγίους. Με αυτήν την εμπειρία, αγαπητοί μου, θα ξαναδώσει μάρτυρες και θα ξαναδώσει αγίους. Το εύχομαι μ’ όλη μου την καρδιά.

5η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

01 Δεκεμβρίου 2021

Έχει ανάγκη ο Θεός απο τα υλικά πράγματα για να κάνει ενα θαύμα;

†.Ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιῆ ὑλικά στοιχεῖα, προκειμένου νά πετύχη μία θεραπεία ἤ ἕνα σκοπό, δέν πρέπει ποτέ αὐτό νά τό περιφρονοῦμε. Ὅπως ἐπί παραδείγματι εἶναι ὁ ἁγιασμός· πρῶτον καί κύριον καί βασικόν. Τί εἶναι ὁ ἁγιασμός; Νερό, πού τό πήραμε ἀπό τό πηγάδι, ἀπό τή βρύση. Τελοῦμε τόν ἁγιασμόν καί τώρα πιστεύομε ὅτι ἐκεῖνο τό νερό, ὅταν τό ραντίσωμε σέ ἀσθενῆ ἄνθρωπο, ματιασμένον ἄνθρωπο καί λοιπά, γίνεται καλά. Τό νερό ἔχει τίποτα; Ὅπως τό εἴχαμε τήν πρώτη φορά, ἔτσι εἶναι καί τή δεύτερη φορά. Ὅμως ἐπειδή τό χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία, καί ἐπειδή ὁ Θεός θέλει νά χρησιμοποιῆ καί τά ὑλικά στοιχεῖα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησία, ἐπειδή λοιπόν εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό ἐπιτυγχάνεται καί ἡ θεραπεία· ὅπως εἶναι τά λουλούδια τοῦ Ἐπιταφίου, τά λουλούδια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπό τήν Ὕψωσι, στίς 14 Σεπτεμβρίου, ἤ τήν Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως καί οὓτω καθ’ ἑξῆς. Ἕνα σωρό πράγματα ἔχομε μές στήν Ἐκκλησία, τά ὁποῖα εἶναι καθαρῶς ὑλικά καί τά ὁποῖα θεωροῦμε ἀφιερωμένα, ἁγιασμένα.

Προσέξτε ἐδῶ ἕνα σημεῖο· ὅταν ὁ Μωυσῆς ἐνεφανίσθη μπροστά εἰς ἐκείνη τήν βάτο τήν καιομένη ἀλλά μή κατακαιομένη -φλεγομένη ἀλλά μή κατακαιομένη- καί ὁμιλεῖ ὁ Θεός ἀπό τήν βάτο μέ τό Μωυσῆ, καί ὁ ὁποῖος Μωυσῆς ἀμφισβητεῖ ἄν θά μπορέση νά τά βγάλη πέρα ὡς πρός τήν ἀποστολή τήν ὁποία τοῦ ἐνεπιστεύετο ὁ Θεός εἰς τήν Αἴγυπτον, διά νά ἐξαγάγη τόν λαόν ἀπό κεῖ καί νά τόν ὁδηγήση εἰς τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τοῦ λέγει γιά μία στιγμή ὁ Θεός: «Τί κρατᾶς στά χέρια σου;» Τί κρατοῦσε; Ἕνα ραβδί, μία γκλίτσα, ἕνα ποιμενικό ραβδί, διότι ἤτανε μέ τά πρόβατά του ὁ Μωυσῆς ἐκεῖ στή γῆ Μαδιάμ. Καί ἐνῶ ἔβοσκε τά πρόβατα λίγο παραπέρα μές στό δάσος εἶδε αὐτό τό φαινόμενον· ἡ βάτος νά καίεται, νά φλέγεται, χωρίς νά κατακαίεται καί εἶπε: «τί περίεργο πρᾶγμα εἶναι αὐτό, γιά νά πάω νά δῶ μέχρις ἐκεῖ τί εἶναι αὐτό;» Ἄφησε τά πρόβατα καί πῆγε μέ τό ραβδί του. Καί τότε τοῦ λέει ὁ Θεός: «τί εἶναι αὐτό πού κρατᾶς;» καί λέει ὁ Μωυσῆς «ἡ ράβδος». Καί λέγει ὁ Θεός: «μέ αὐτό τό ραβδί θά κάνης, θά ἐπιφέρης, δέκα πληγές εἰς τόν Φαραώ. Μέ αὐτό τό ραβδί θά κάνης τά πάντα.» Καί πράγματι, ἐκτός ἀπό τίς δέκα πληγές πού ἐπέφερε ὁ Μωυσῆς εἰς τόν Φαραώ μέ τό ραβδί του, σᾶς θυμίζω καί τήν περίπτωσι πού τό πέταξε κάτω κι ἔγινε φίδι μπροστά στό Φαραώ. Πετάει τό ραβδί κάτω καί γίνεται δράκων, φίδι.

Ἀλλά θά θυμίσω δυό ἄλλα πολύ σημαντικά. Ὅταν ἔφτασαν πρό τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, ὁ Μωυσῆς κατ’ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ ἐκτύπησε τήν Ἐρυθρά Θάλασσα καί τό νερό χωρίστηκε κι ἔγινε ξηρά μία λουρίδα, μία διάβασις, καί πέρασαν ἀπό κεῖ οἱ Ἑβραῖοι. Ὅταν χτύπησε ὁ Μωυσῆς τό νερό, τό χτύπησε -ἐδῶ μπροστά ἡ Ἐρυθρά Θάλασσα, εἶναι δυτικά τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης ἐπί τοῦ ἐδάφους τῆς Αἰγύπτου, ἀπέναντι εἶναι ἡ Ἀραβία· λοιπόν, ἔτσι μπροστά τους εἶναι ἡ Ἐρυθρά θάλασσα- ἐχτύπησε μέ τό ραβδί του μ’ αὐτήν τήν ἔννοιαν, κάθετα πρός τήν θάλασσα κι ἔγινε ἀμέσως ξηρά καί πέρασαν. Ὅταν ἔφτασαν ἀπέναντι, ξαναχτύπησε μέ τό ραβδί του ὁριζόντια ὡς πρός τήν Ἐρυθρά θάλασσα, μ’ αὐτήν τήν ἔννοια, καί τότε τό νερό ἑνώθηκε καί ἔπνιξε τούς Αἰγυπτίους.

Λίγο παρακάτω πού δέν εἶχαν νερό οἱ Ἑβραῖοι, μέ τό ραβδί του ἐχτύπησε τό βράχο καί ἐβγῆκε νερό καί ἤπιε ὁ λαός.

Ἐρώτησις: «τό ραβδί ἦταν ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἄνοιξε τήν Ἐρυθρά θάλασσα κι ἔγινε ξηρά, καί πού χτυπήθηκε ὁ βράχος κι ἔβγαλε νερό γλυκό καί ἤπιαν οἱ Ἑβραῖοι;» Τό ραβδί ἤτανε; Ὄχι! Τί ἦταν; Ἦταν ὁ Θεός! Ἀλλά ὁ Θεός γιά νά κάνη ἕνα θαῦμα εἶχε ἀνάγκη ἀπό ἕνα ποιμενικό ραβδί ἑνός ἀνθρώπου; Εἶναι ἕνα ἐρώτημα τό ὁποῖον μπορεῖ νά τεθῆ. Καί τίθεται. Μάλιστα ἂν τό θέλετε, τίθεται ἀπό τούς Προτεστάντες αὐτό. Ἔχει ὁ Θεός ἀνάγκη ἀπό τούς Ἁγίους του νά κάνη ἕνα θαῦμα; Ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεός ἀπό τά ὑλικά πράγματα νά κάνη ἕνα θαῦμα; Ἀπό τά λουλούδια τοῦ Ἐπιταφίου; Ἀπό τό νερό τοῦ ἁγιασμοῦ; Ὁ Θεός δέν δεσμεύεται ἀπό τίποτε καί ὁπωσδήποτε δέν εἶχε ἀνάγκη οὔτε ἀπό τό ραβδί τοῦ Μωυσῆ γιά νά κάνη τό θαῦμα νά περάσουν οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τήν Ἐρυθρά Θάλασσα.

Ἀλλά προσέξτε! ποιός ἔκανε τόν κόσμο; Τόν ὑλικόν κόσμον ποιός τόν ἔκανε; Τόν ἔκανε ὁ Θεός καί συνεπῶς εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ· καί μέσα στή σωτηρία μπαίνει καί ὁ ὑλικός κόσμος. Πρῶτον ὡς μέσον γιά τή σωτηρία καί δεύτερον ὡς σκοπός ἡ σωτηρία· δηλαδή πρῶτα πρῶτα ὡς μέσον.

Καί ἀφήνω τό ραβδί τοῦ Μωυσῆ κι ἔρχομαι εἰς τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Χριστοῦ. Εἶχε ἀνάγκη ὁ Θεός γιά νά σώση τόν ἄνθρωπο, νά γίνη ἄνθρωπος; Δέν μποροῦσε νά τόν σώση κάτ’ ἄλλον τρόπον; Φέρ’ εἰπεῖν, λέγει εἰς τούς ἀνθρώπους «τώρα σᾶς συγχωρῶ κι ἔρχεσθε στήν Βασιλεία μου», καί δέν μεσολαβεῖ ἡ ἐνανθρώπησις. Εἶχε ἀνάγκη νά γίνη ἡ ἐνανθρώπησις; Ἀδυνατοῦσε ὁ Θεός νά γίνη κατ’ ἄλλον τρόπον ἡ σωτηρία;

Ἀλλά, ὄχι. Τήν κτίσιν τήν ἔκανε ὁ Θεός καί χρησιμοποιεῖ τώρα τήν ἀνθρωπίνη φύσιν, τό σῶμα πού πῆρε ὁ Χριστός ἀπό τήν Παναγία, ὡς μέσον, ὡς τρόπον, νά σωθῆ ἡ κτίσις. Ἡ κτίσις χρησιμοποιεῖται ἀπό τόν Θεό γιά νά σωθῆ ἡ κτίσις. Καί τοῦτο διότι δέν εἶναι ἔξω ἀπό τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἡ κτίσις. Διότι ὁ Θεός Γιαχβέ, ὁ Θεός Κύριος, ταυτίζεται μέ τόν Θεόν δημιουργόν. Δέν εἶναι ἄλλος ὁ δημιουργός καί ἄλλος ὁ Κύριος τοῦ Ἰσραήλ. Εἶναι ὁ ἴδιος. Καί ἀφοῦ εἶναι ὁ ἴδιος, δέν μπορεῖ νά ἐξαιρέση ἀπό τή σωτηρία τήν κτίσιν, μέ ἄλλα λόγια τήν ὕλην.

Νά γιατί ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ τήν ὕλη. Τό πελώριον ἐπιχείρημα ποιό εἶναι; Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου. Θά λέγαμε ὅμως ἐκείνη ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ ἤτανε πού ἔσωσε; Δέν ἦταν αὐτή αὕτη ἡ ἀνθρωπίνη φύσις, ἀλλά ἡ Θεία φύσις πού ἐνοικοῦσε, κατοικοῦσε, μέσα εἰς τήν ἀνθρωπίνη φύσι τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι καί ἐδῶ, δέν εἶναι οὔτε ἡ χολή, οὔτε ἡ καρδιά, οὔτε τό συκώτι τοῦ ψαριοῦ, ἀλλά εἶναι ὁ Θεός, πού θέλει μέ τόν ὑλικόν αὐτόν τρόπον νά ἐπιφέρη θεραπεία.

Τώρα τό καταλάβατε; Μή λοιπόν πῆτε: «βρήκαμε μία συνταγή καί ἔτσι θά πᾶμε νά βγάζωμε τά συκώτια τῶν ψαριῶν καί τά λοιπά, καί τά λοιπά». Εἶναι εἰδική περίπτωσις.

Ἀλλά ἀκόμη κάτι ἄλλο. Στήν Καινή διαθήκη -γιατί πρέπει νά τό κατοχυρώσωμε αὐτό- ἐνθυμεῖσθε ὁ Χριστός, ὅταν πῆγε ἕνας τυφλός προκειμένου νά τόν θεραπεύση, τί τοῦ ἔκανε; Ἔφτυσε χάμω, ἔκανε πυλό, λάσπη, λασπίτσα· πόση λασπίτσα; ὅση μπορεῖ νά κάνη κανείς μέ ἕνα φτύσμα· καί μέ ἐκείνη τή λασπίτσα ἔχρισε τά μάτια τοῦ τυφλοῦ, καί τοῦ λέγει: «πήγαινε νά πλυθῆς εἰς τήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ.» Ὅταν πλύθηκε, ἔμεινε ἐπάνω ἡ λάσπη; Ἔφυγε ἡ λάσπη. Συνεπῶς θά λέγαμε, ὅταν πλενόμενος τά μάτια του ἄνοιξαν, ἡ λάσπη τοῦ ἄνοιξε τά μάτια; Ὄχι! Ἐκεῖνος πού ἔβαλε τή λάσπη στά μάτια κι ὄχι ἡ λάσπη. Ἀλλά γιατί ἔβαλε ὅμως λάσπη ἐπάνω στά μάτια; Γιά πολλούς λόγους. Πρῶτα πρῶτα νά δείξη τήν ταυτότητά του ὁ Χριστός. Ὅτι ἐκεῖνος πού πῆρε χῶμα ἀπό τήν γῆν νά πλάση τόν ἄνθρωπον εἶναι ὁ Ἴδιος πού τώρα ἀνοίγει τά μάτια τοῦ τυφλοῦ. Ἔδειξε τήν ταυτότητά του. Ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως ὅτι πίσω ἀπό τήν ὕλη εἶναι ὁ Κύριος τῆς ὕλης, ὁ Θεός· καί ὅτι ἐνεργεῖ διά τῆς ὕλης· δέν θαυματουργεῖ ἡ ὕλη, ἀλλά θαυματουργεῖ ὁ Θεός διά τῆς ὕλης.

Ἀκόμη ὁ Θεός θέλει νά μετέχη καί ἡ ὕλη στή σωτηρία. Στό προηγούμενο θά σᾶς ἔλεγα τό χαλκοῦν ὄφιν. Κλασικό παράδειγμα. Θά τό πάρω κι αὐτό, γιατί θά συνδέση μέ ἕνα ἄλλο σημεῖο. Ἐνθυμεῖσθε τόν χαλκοῦν ὄφιν, τό χάλκινο φίδι, στήν ἔρημο, πού ὅποιος τό ἔβλεπε ἐκεῖνο τό χάλκινο φίδι πάνω στό κοντάρι δέν πέθαινε ἀπό τά δείγματα, τά δαγκώματα, τῶν ὀχιῶν; Τί; θά πιστεύατε ὅτι εἶχε ἐκεῖνο τό χάλκινο φίδι τίποτα; Ὄχι! Τίποτα· ἦταν ἁπλῶς ἕνα χάλκινο φίδι. Πήρανε χαλκό, τό ἔλιωσε ὁ Μωυσῆς σέ ἕνα καλούπι, ἔκανε ἕνα φίδι -ψεύτικο ἦταν, χάλκινο- τό κρέμασε ἐπάνω σέ κοντάρι καί τίποτα ἄλλο. Ἐκεῖνο ἦταν θαυματουργόν; Ἄπαγε! ἄπαγε! Ἦταν ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Γιατί; Διότι ὁ Θεός εἶπε νά γίνη αὐτό.

Ἀργότερα τό φίδι αὐτό φυλάχθηκε, ὅπως ἕνα σταμνί χρυσό μέ μάνα ἀπό τήν ἔρημον. Φυλάχθηκε τό ραβδί τοῦ Ἀαρῶν, οἱ πλάκες μές στήν κιβωτό· τά ἐνθύμια της ἐρήμου! τά ἐφύλαξαν αὐτά. Ἦταν τά μεγάλα σύμβολα καί τά ἱερότερα τοῦ Ἰσραήλ. Ἀνάμεσα στά σύμβολα πού εἶχαν φυλάξει, ἤτανε καί τό χάλκινο φίδι. Καί στήν ἐποχή τοῦ Βασιλέως Ἐζεκία, δηλαδή ὕστερα ἀπό ἑπτά περίπου αἰῶνες μετά -περίπου- σιγά σιγά ὁ λαός ἔχασε τήν ἔννοια τῆς παρουσίας, τῆς ἀξίας, τοῦ χάλκινου ἐκείνου φιδιοῦ· ὅτι πίσω ἀπό αὐτό εἶναι ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ. Καί τό ἔπαιρνε τό φίδι αὐτό καί ἔκανε -τί ἔκανε!- προσπαθοῦσε νά κάνη διάφορες πράξεις θεραπείας καί τά λοιπά. Ὁπότε αὐτό ἦταν πρᾶξις μαγείας. Προσέξτε! πρᾶξις μαγείας! Γι’ αὐτό ὀρθότατα τί ἔκανε ὁ Ἐζεκίας ὁ Βασιλιάς; ὀρθότατα! Ἐπῆρε τό χάλκινο αὐτό φίδι καί τό ἔκανε κομμάτια καί τό πέταξε. Αὐτό τό θαυμάσιο ἐνθύμιον ἀπό τήν ἔρημον -ναί, ναί!- δέν εἶχε πιά θέσιν, ἦταν ἐπικίνδυνο πλέον, διότι ἐγίνετο ἀντικείμενον μαγείας. Καί τώρα τό ἴδιο ἀντικείμενο -τό ἴδιο ἀντικείμενο!- ἐνῶ εἶναι ἀντικείμενον πού ἐπενεργεῖ θεραπεία γιατί τό θέλει ὁ Θεός, τό ἴδιο γίνεται ἀντικείμενον μαγείας ….. ἡ μαγεία ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα διαθέτει ἡ Ἐκκλησία! διότι στήν Ἐκκλησία μέσα ὅ,τι διατίθεται ἀπό πίσω εἶναι ὁ Θεός, ἡ δύναμίς Του· ἐνῶ στή μαγεία εἶναι ἡ δύναμις τοῦ σατανᾶ.

Ἔτσι, ὅταν ἔπαιρναν τό φίδι τό χάλκινο οἱ Ἑβραῖοι νά κάνουν διάφορες θεραπεῖες, δέν ἦταν αὐτό θέλημα Θεοῦ· γιατί ὁ Θεός εἶχε πεῖ μόνο τότε στήν συγκεκριμένη περίπτωσι νά γλιτώσουν ἀπό τά φίδια εἰς τήν ἔρημο καί ποτέ ἄλλοτε. Ὡς ἐνθύμιον κράτησέ τό, ἀλλά ὄχι ὅμως ὅτι τώρα δύνασαι νά τό μεταβάλλης σέ πρᾶξιν μαγείας· διότι ἐκεῖ μετεβλήθη, σέ πρᾶξι μαγείας.

Γιά νά μήν πῶ κάτι ἄλλο, ἄν καί δέν εἶναι πάρα πολύ, πάρα πολύ συναφές, ἀλλά σέ παράλληλο κύκλο· ὅταν ὁ Μωυσῆς ἔσπασε… ἔσπασε… -προσέξτε!- ἔσπασε τίς πλάκες γιά ἕναν ἀνάξιο λαό, δέν θύμωσε ὁ Θεός γι’ αὐτό· ἀλλά γιά κάτι πού εἶναι πολύ πλησίον στό θέμα μας, εἶναι τό χρυσό μοσχάρι. Ξέρετε ὅτι ὁ Ἀαρῶν ἐμάζεψε τά χρυσαφικά τῶν γυναικῶν, δαχτυλίδια, βραχιόλια, σκουλαρίκια καί τά λοιπά κι ἔκανε τό χρυσό μοσχάρι; Τό ξέρετε ὅτι αὐτό τό συνέτριψε ὁ Μωυσῆς, καί τό ἔκανε σκόνη, καί τό πέταξε στό νερό μέσα; Ἀλλά προκειμένου νά φτιάξη τήν κιβωτό τῆς διαθήκης πάλι πῆρε ἀπό τά χρυσαφικά τῶν γυναικῶν κι ἔκανε τήν κιβωτό.

Ἡ μία περίπτωσις χρησιμοποιεῖται γιά νά γίνη ἡ Κιβωτός τοῦ Θεοῦ, ἀντικείμενον πολλῆς λατρείας· διότι ἡ κιβωτός τοῦ Θεοῦ, αὐτό τό χρυσό δηλαδή κιβώτιο πού εἶχε μέσα τίς πλάκες, ἐθεωρεῖτο τό ὑποπόδιον τῶν ποδῶν τοῦ Θεοῦ. Καί ὑπάρχει ἕνας στίχος πού λέει: «προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ». Τί λέγει; Προσκυνεῖτε.

Ἀντιθέτως ἀπό τά ἴδια χρυσαφικά, ἀπό τά ἴδια χρυσαφικά, τῶν γυναικῶν τά χρυσαφικά, τό χρυσό μοσχάρι ὁ Μωυσῆς τό κατέστρεψε. Γιατί; Διότι ἡ κιβωτός ἀντιπροσώπευε τόν ἀληθινόν Θεό· τό μοσχάρι ἀντιπροσώπευε σκοτεινές δυνάμεις, τόν διάβολο.

Ἔτσι καί ἡ εἰκόνα. Δέν λατρεύομε τήν εἰκόνα· οὔτε τό ξύλο, οὔτε τή μπογιά πού μᾶς κατηγοροῦν οἱ χιλιασταί ἤ οἱ Προτεστάντες. Ἁπλούστατα ἡ εἰκόνα ἔχει ἀντικείμενον, ἔχει ἀντίκρισμα· εἶναι αὐτός ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός -παίρνομε δηλαδή τήν περίπτωσι, γιατί ἐκεῖ εἶναι τό ἐπίμαχον θέμα- εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ Θεός πού ἐνανθρώπησε. Βλέπετε λοιπόν πόσο σπουδαῖα εἶναι ὅλα αὐτά τά πράγματα;

Ἀκόμη μία πρᾶξις τέτοια, πού εἶναι θέλημα Θεοῦ -θά τό δοῦμε στή συνέχεια τῆς διηγήσεώς μας- πρέπει νά συνοδεύεται καί μέ προσευχή καί μέ νηστεία καί μέ ἐγκράτεια. –Θά τά δοῦμε αὐτά ὅταν θά φτάσωμε σέ ἕνα ἤ δυό σημεῖα.-

Ἀλλά κλείνοντας αὐτή τή σημείωσι πού ἔκανα γιά τό θέμα τῶν ἐντοσθίων τοῦ ψαριοῦ, σᾶς σημειώνω ὅτι ὁ διάβολος, ὁ πολυτεχνίτης διάβολος, ὁ παμπόνηρος ὁ ὁποῖος ἔχει αἰῶνες πάνω στήν ράχη του πονηρίας, ἔχει καταφέρει κάτι ἄλλο. Φυσικά δέν εἶναι καινούριο εἶναι πολύ παλιό, εἶναι ἀπό τήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά δυστυχῶς εἰς τήν Καινή Διαθήκη στό σημεῖο αὐτό ὁ διάβολος κάνει θραύσι. Τί κάνει; Κάνει μίξι ἀμείκτων· μίξι ἀμείκτων. Ἄμεικτα πράγματα, πράγματα πού δέν ἀνακατεύονται, τά ἀνακατεύει. Διότι ἄν παρουσιάση κάτι καθαρά μαγικό, αὐτό δημιουργεῖ ἀποτροπιασμόν τῶν Χριστιανῶν· ἀλλά τό καθαρά Χριστιανικό ἐνοχλεῖ τόν διάβολο καί κάνει ἕνα μίγμα.

Καί ἔτσι βλέπετε, ἐκεῖ ἐμπνέει ὁ διάβολος τούς μάγους καί τούς ἀνθρώπους τοῦ σκοταδιοῦ, προκειμένου νά πετύχουν κάτι κατά μαγικό τρόπο χρησιμοποιοῦν θρησκευτικά ἀντικείμενα ἤ ἁγιασμένα ἀντικείμενα· ὅπως ἐπί παραδείγματι τόν ἁγιασμό· νά τόν πάρη ὁ μάγος καί νά τόν κάνη ἀντικείμενον μαγείας. Νά πάρη ἀκόμη τό Ἅγιον Μῦρο πού εἶναι ὑλικόν σημεῖον -ἀκοῦστε τί λέγω!- ὑλικόν σημεῖον παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ὑλικόν σημεῖον παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ἦτο καί τό πῦρ τῆς Πεντηκοστῆς, ὅπως ἦτο καί ἡ περιστερά· διότι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον οὔτε περιστερά εἶναι, οὔτε πῦρ εἶναι, μέ τήν ἔννοιαν πού τό εἶδαν οἱ μαθηταί, ἀλλά εἶναι ὑλικά σημεῖα παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Παίρνουν λοιπόν οἱ μάγοι καί τό Ἅγιον Μῦρο, μπαίνουν μέσα στό ἱερό καί κλέβουν τό Ἅγιον Μῦρο ἀπό τήν Ἐκκλησία, γιά νά μήν πῶ καί τή Θεία Κοινωνία. Ἀκόμη παίρνουν τό ζέον, αὐτό πού περισσεύει στό μικρό ἐκεῖνο δοχεῖο πού βάζομε στό Ἅγιο Ποτήριο στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας. Καί χρησιμοποιοῦν πολλάκις σ’ αὐτές τίς δουλειές τούς νεωκόρους καί τίς νεωκόρισσες χρησιμοποιοῦν σ’ αὐτές τίς δουλειές τους, καί λένε «πᾶρε αὐτά τά λεφτά καί νά μοῦ φυλάξης ἐκεῖνο τό νερό τό ζεστό πού θά περισσεύση ἀπό τό ζέον, τό δοχεῖον ἐκεῖνο ἐκεῖ, τό θέλω». Καί ὁ νεωκόρος, εἴτε φιλοχρήματος, εἴτε ἄγνοια ἔχων, πουλάει αὐτά πού δέν πουλιῶνται. Καί τό παίρνουν αὐτό τό νερό καί τό κάνουν μαγικά πράγματα. Ἤ βάζουν κάτω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα νυχτερίδες ἤ… ἤ… χίλια «ἤ».

Καί ἐδῶ βλέπομε νά ἀνακατεύεται ἡ μαγεία μέ τά θρησκευτικά πράγματα. Ἀκόμη -ἄν προχωρήσω τί νά πῶ;- παίρνουν φέρ’ εἰπεῖν τήν Σύνοψιν, τήν Ἁγία Γραφή, τό Εὐαγγέλιον κυρίως παίρνουν -κυρίως τό Εὐαγγέλιον!- καί βάζουν μέσα ἕνα κλειδί καί κάνουν κλειδομαντεία. Καί βλέπετε ἐνῶ ἡ μαντεία εἶναι δαιμονικό πρᾶγμα, χρησιμοποιοῦν ὅμως τό Εὐαγγέλιον.

Ἤ ἀκόμα στό λεγόμενο ξεμάτιασμα. Ἐνῶ τό νερό μέ τό λάδι ἤ τό ἁλάτι ἤ τά ἀναμμένα κάρβουνα πού θά βάλουν εἶναι μαγική πρᾶξις -εἶναι μαγική πρᾶξις!- λένε θρησκευτικά λόγια· καί αὐτά δέ ἀνακατωμένα πολλάκις ἀπό τήν ἄγνοια τοῦ λαοῦ μας κατά ἕναν περίεργο καί ἀνόητο τρόπο μάλιστα, πού οὔτε νόημα βγάζεις, οὔτε τίποτε· ἀλλά ἀνακατεμένα. Χρησιμοποιεῖται ἐκεῖ καί τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, καί τῆς Ἁγίας Τριάδας γενικά καί τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων καί τά λοιπά.

Βλέπετε; Καί λέγει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό βιβλίο του «Χριστοήθεια», πού ἔχει ἕνα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στό θέμα τῶν μαγειῶν, ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ μαγεία εἶναι ἡ χειρότερη διότι ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ καί μειγνύει, ἀνακατεύει, τά ἄμεικτα· ἐκεῖνα πού δέν ἀνακατεύονται, τά δαιμονικά, τά μαγικά μέ τά ἱερά πράγματα.

Αὐτά παιδιά, ἄς τά ἔχωμε ὑπόψιν μας διότι ὅλα βγαίνουν μέσα ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, καί θά πρέπη ὁπωσδήποτε νά τά γνωρίζωμε, γιά νά προσέχωμε τήν ζωή μας, νά εἶναι πνευματική ἡ ζωή μας. Γιατί πνευματική ζωή δέν θά πῆ ἁπλῶς πηγαίνω στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ὁ ὅλος τρόπος τῆς ζωῆς μας καί οἱ ἐνέργειες τῆς ζωῆς μας ὅλες νά ἀποπνέουν ὑγείαν καί Εὐαγγέλιον· γιατί ἀλλιώτικα λέμε ὅτι εἴμεθα Χριστιανοί, ἀλλά στήν πραγματικότητα εἰδωλολατροῦμε.

Απόσπασμα από την 9η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.